-SLUIPENDE VIJANDEN
46
Het waren de stemmen van mijnheer Minkema, van Ge~dp.s
en van Menko zelf.
Rrrt .... dp.al' gingen ze de wijde ruimte in, naar de blauwe horizon, waar de warmte reeds boven de vlakte trilde.
Het water was ~elder en doorzichtig, er schoten witte vissen heen, vluchtend voor de ronkende boot.
Spoedig helde het lichte vaartuig achterover en de boeg stak reeds schuin naar boven: een teken dat men reeds een aardig gangetje bereikte.
Mijnheer Getrdes hield met een hand het stuur, met de andere wees hij naar allerlei plekken in het rond, naar de kampongs, de plantage's en de gebieden die nog te ontginnen waren.
ZO mocht Menko dien Gerdes wel.
Deze had zijn flegmatieke ontevredenheid voor enkele ogen-blikken laten varen en was enthousiast als een schoolj ongen.
Driftig greep hij naar de hendels en de knoppen en voerde de snelheId van llE't bootje hoger op.
Gerd.~ lachte luid.
"Hier ben ik In mijn element", riep hij, schor tegen de wind-druk in. En terwijl hij de wapperende haren uit zijn ogen veegde vervolgde hij:
"Het meer hier .... dat is het enig~ wat mij met dit land ver-zoent. Het is ruim en klaar .... beter dan de grote plassen in ons land ...• Toen ik nog in Holland woonde zat ik altijd op het water. Daar had ik een klein jacht, een zeiljacht je dan .... Ik had het ding "Het Zeefje" gedoopt .... want het was zo lek als een mandje .... Maar varen, jong! •.••
Op de plassen had ik het altijd te kwaad met die watervliegen ...
vacantiegangers, die nog niet eens de touwen uit elkaar weten te houden .... Je moest voortdurend uitkijken of je er njet over-heen ging. Wat dat betreft zijn die morianen hier kn:l.ppe kerels ..
Ze zijn zo rap als waterratten .... laat eens kijken .... we maken nou zestig kilometer.... Maar je hoeft geen ogenblik bang te zijn dat dle boot een kano ot prauw overvaart .... Ze zijn altijd op het laaÛ!te be.slissende moment uit de weg .... "
Menko lachte.
Als Gerdes zo opgewekt praatte viel hij toch wel mee.
En de assistent vertelde voort:
SLuiPENDE VIJANDEN
47
SLUIPENDE VIJANDEN
"Je kent die Hollandse ploegen wel van Nereus en Triton en weet ik wat al meer ...• Wlllk je eens wat zeggen: geet me een stelletje van die zwartjakkers mee van hier .... en Ik sla ze alle-maal!! Kijk es!"
De motorboot schoot pijlsnel langs een zwarte schaduw heen.
Het was een prauw, bemand met vier Marindinezen. Je kon zien, dat de kere18 het e<r opzettelijk op hadden aan,gelegd om vlak langs de motorboot terecht te komen.
Menko keek achterom.
Lachend lagen zij te wiegelen in de deining die de motorboot had achtergelaten: de mannen genoten ervan.
"Sportieve kerels", prees Gerdes.
Meteen daarop wees hij naar het water.
"Kijk eens wat helder .... Je zIet het water niet eens."
Hier was inderdaad iets heel merkwaardigs te zien.
Het water van het meer was op deze plaats zó klaar, dat het eenvoudig onzichtbaar was. Het leek wel of de motorboot door do ruimte gleed, over een woud van wuivende waterplanten heen.
De stelgt!'r nade.rde.
En tegelijkertijd betrok het gezicht van mijnheer Gerdes. Zijn ogen verloren hun schitterIng, zijn mond werd stroef en met een soort van afkeer keek hij naar de dampende pUffen-de machientjes, die de trollles trokken, volgeladen met gezaagd hout.
Met een doffe bons dreef de motorboot tegen de versleten tros-sen van de kleine steiger. Onder de invloed van het weer waren van het bedrijf kennis maakte.
Een blik om hem heen was voldoende om vast te stellen, dat Vad"r wel met reden de bezorgdheId van Moeder had weggerede-neerd.
De sterke zwoegers achter de kIp-karren zouden wel In staat zijn om desnoods een leger van 500 koppellSllellers tegen te
SLUIPENDE VIJANDEN
houden. Bij de controleposten stonden Chinezen of ze zaten mergehurkt voor de houten huisjes en maakten "turfjes", dat wil zeggen, ze schreven voor ieder passerend karretje een streepje bij, vier streepjes naast elkaar, een vijfde streepje d~a.rS door de vier. Zo betekende dus ieder figuur dat er vijf karretJes gepas-seerd waren.
De smalle rails lagen los en vrij door het woud en het land-schap heen, hier en daar hingen zij zelfs over greppels zodat de karretjes bij het voorbijgaan op en neer wipten.
Rechts lagen de bossen die nog weggekapt moesten wordc11, aan de linkerzijde strekten zIch de velden uit waar nieuwe klap-pertuinen werden aangeplant.
De Inboorlingen konden zich door hun leven in de vrije natuur op deze oneffen bodem even gemakkelijk bewegen ais jongelll:
ze hadden in hun pieren de losheId van de jeugd behouden.
Op die gedeelten van het land, waar de bos en reeds geheel waren uitgeroeid, waren grote groepen bezig de grond te bewer-ken en te bebouwen. Ze ploeterden in de drassige aarde en krioel-den daar rond als legers zwarte mieren, zwoegend en sjouwend dat ze de groepen landarbeiders naderden.
Het was een lust de mannen en vrouwen daar te zien werken.
Het gra.uwe vettige water spatte hoog langs hun zijden op.
50
opening omhoog en Spoot hun in het gelaat. Maar de paal werd onvermoeid heen en weer bewogen, totdat eindelijk een groteGerdes en Menko waren weldra omringd door krijsende vogels, een teken dat men de zagerij naderde. Ook het geluld van de kapmessen die doordrongen tot diep in de bast der taaie bomen en het zoemende gezang van de zaagmachines werd duidelijker.
Dit laatste was een melodieus gebrom dat zo vanuit de verte de indruk maakte of ergens een groot en massaal koor in het bos was opgesteld.
Behalve de vogels die profiteerden van de talrijke insecten, die Opvlogen uit de Vallende bomen, scheen al het dierenleven uit de bossen gevlucht. Door de donkere overhuifde lanen,
di~
ter rechterzijde waren ontstaan doordat daar reeds vele inboor-lingen een kortere weg naar het werk gezocht hadden, bega! het Plotseling werden Menko en. van ontstelde kreten.. geritsel, dat weldra vergezeld gmg 1 de vlucht en de drassige
"Dat kan niet", meende Gerd,es.
~e
nacht aanvallen,~lar
ln-dat de koppensnellers alleen In , 1"
I cu laf Klj' eens .... , dineezen zijn allemaa
h~v
deb~nde
en verYolgde:HIJ wees op de vl uc en