"Maar jongen, wie blijft er nu op het midden van de dag zo staan ploeteren? Zelfs de inlanders werken niet gedurende deze uren. Kom eens een uurtje In de veranda zitten uitblazen."
Maar Menko was bijna klaar.
Hij vroeg toestemming nog even door te mogen gaan ..••••
een kwartiertje desnoods .... dan was hij klaar.
Goed ..•• een kwartiertje wilde moeder nog wel toestaan.
Maar dan moest hij beslist binnenkomen om wat verfrissende
"sake" te drinken, een soort vruchtendrank, die moeder zelf had klaargemaakt naar een inlands recept. .
Menko was dol op sake.. .. en Moeder wist allang dat deze belofte het beste middel was om het kwartiertje van Menko zoveel mogelijk te bekorten.
Er waren nog geen tien minuten verstreken of het gezicht van Menko kwam door de veranda-deur te voorschijn en hij hield de ogen reeds op de tafel gericht of de karaf met sake er al stond. Behalve Vader en Moeder zaten de lucht-schipbreukelin_
gen in het ruime vertrek.
Menko stapte rechtstreeks naar den piloot toe en reikte hem de belde koperen ringen toe: de oude van de machine, en de nieuwe die hij zo juist gemaakt had.
En met een triomfantelijk gezicht zei hij in zijn school.-Engels:
"Zoudt u dit misschien zo kunnen gebruiken?"
Daarna kregen alle aanwezigen gelegenheId zich te vermaken over het verwonderde gezicht van den piloot en van de glundere lach van Menko, die op dit moment de grootste triomf van zIjn leven vierde.
HOOFDSTUK IX
NIEUWE WEGEN
r waren reeds een dag en een nacht verstreken .
... - - . Mr. Goldwinn bevond zich in het kleine kantoor van mijnheer Minkerna. en zat daar met den vader van Menko te spreken.
Natuurlijk werd het onderhoud In het Engels gevoerd.
U zult toch toegeven waarde heer Mlnkema", zei de
Ameri-ka'~n,
"dat hetverkeer~
is den jongen een andere weg opt~
sturen, dan die hem door zijn talenten en aanleg gewezen wordt.
Mijnheer MInkerna speelde met het vouwbeen dat voor hem op de schrijftafel lag.
Nadat hij enkele ogenblikken had nagedacht zei hij:
Ieder verstandig mens zal toegeven, dat u gelijk hebt, Mr.
G~'ldwlnn.
,.Maar tl moogt ook de bezwaren niet over het hoofd zien."Och" zei de Amerikaan met een wuifhandje, "een enkel
be~waar~je
.... dat is toch gauw genoeg uit de weg geruimd."Mijnheer Minkerna kon het niet goed verdragen, dat de heer Goldwinn, een mun die over millioenen beschikken kon, z6 oppervlakkig dacht over de bezwaren van andere mensen .
.. Het zijn geen bezwaart jes", zei hij een beetje bits, "het zijn bezwaren. . .. méér d,an één."
Mr. Goldwinn haalde een nieuwe sigaar uit zijn koker en reikte el' mijnheer Minkema ook een aan.
Ik hoef er nu niet meer zuinig op te zijn", glimlachte hij.
,.~~navond
zit ik alweer In de beschaafde wereld en dat heb ik aan uw kranigen zoon te danken."Mijnheer Minkerna weigerde de slga.ar Echter.
Hij rookte slechts zelden en hij deed dit nooit als ernstige zaken hem vervulden .
.. Noemt u eens op", nodigde de heer Goldwinn.
De heer Mlnkema begon:
"Ten eerste Is mijn vrouw er tegen dat de jongen vllegenier wordt. Ze zou voortdurend In doodsangst leven, dat hem lets overkwam. Ten tweede heb Ik een afspraak ~emaakt, dat hij mij
NIEUWE WEGEN
De Amerikaan strekte blufferig de beide handen uit:
"Het geld speelt hier geen rol, mijnheer Minkema. Ik ben er haar dit duidelijk onder ogen brengt. Als ik het dus goed begrijp zou alleen de heer Ge.rdes nog moeilijkheden in het midden brengen."
"Ik heb beloofd, dat ik de zaak voor Gerdes in orde zou bren-gen", mompelde mijnheer Minkema. "Daar kan ik nu niet meer van afstappen. Het is mijn gewoonte beloften te houden."
"Natuurlijk", antwoordde de Amerikaan. "Ik heb ook geen andere indruk van u. Maar als de heer Gerdes er nu zelt in zou toestemmen hier te blijven, ... Dan zou uw zoon toch kunnen vertrekken om de opleiding te ontvangen, die hij nodig heeft."
"Juist", antwoordde mijnheer Minkema terWijl hij de gebalde vuist op tafel legde. "Alleen Gerdes kan mij van die belotte broei-kasatmosfeer. Die wee", zoete lucht die uit het binnenland hier-over waait I.s onu tstaanbaar. Zij vervult mij met walging. Ik walg ook van die smerige inboorlingen .... Kijk daar maar eens."
Gerdes wees op een klein groepje inlanders die bezig waren
NIEUWE WEGEN
Er worden wegen aangelegd, koloniale gebouwen gesticht en het wilde volk zal beschaving krijgen."
InmIdd~1s hadden de beide mannen de ste'ger van de motor-boot bereIkt en Gerdes herinnerde z:ch, dat hij daar de rappor-ten in het kastje hsd larappor-ten liggen, die hij aan mijnheer Mlnkema moest overhandigen. Hij verontschuldigde zich en de Amerikaan riep hem na:
L",:-tge koorden van gevlochten kokosvezels werden vastgehou-den door de inboorlingen, die zich allen om de reuzenvogel vcr-zameld hadden.
Ze waren nu nIet meer bang voor de vreemde dema. Want ze hadden bemerkt dat deze wondermachine doodgewone mensen had meegebracht. Slechts voor den groten breden Amerikaan met zijn gebiedende ogen hadden ze nog "een bijgelovige vrees en sommigen van de Marindinezen geloofden nog aan de moge-lijkheid dat die grote gedaante toch wel eens niemand anders kon zijn dan den Toewan Deo, waarover zij de blanke missiona-rissen en zendel1agen wel eens hadden horen spreken. Waarom zou het Toewan Deo niet kunnen zijn, die uit de hemel was
De inboorlingen hadden gemeend zich voor deze feestelijke gelegenheid extra mooi te moeten maken en nu liepen al de
schoonheidsmiddelen In traaltjes langs hun warme lijven.
Deze bestonden voornamelijk uit olle. roet, gele. rode en witte verf. Temidden van deze vette smeerboel bungelden de sieraden, gemaakt van gedroogde varkenslapjes, varkensstaarten en varkenstanden. Op een afsta.nd zag deze versiering er wel aardig uit. De piloot met Zijn mannen hadden nog altijd plezier in het om zijn gouden horlogeketting bedelden. Vooral de vrouwen waren sterk OP dit sieraad gesteld en telkens moest hij een ferme tik geven op de brutaal uitgestoken smerige handen, die zich naar de ketting uitstrekten.
De vrouwen stieten allerlei klanken uit en deden hun best Engelse woorden uit te spreken, die ze wel eens ooit hadden opgevangen. Natuurlijk brachten ze het niet verder dan tot