(Een droefgeestige arlequinade).
In de lichte schemeringen van het eerste zachte maanlicht, vóór de nacht zijn duisterende sluipende verwoesting aanricht, komen (en dit is mij vroeger menigmaal als kind verhaald) ongetelde ijle wezens luchtig zwevend neergedaald. Langs de spitse manestralen glijden elven dan en feeën, flitsend uit den grijzen hemel duizelend snel naar beneên. Schertsend, wuivend en bevallig dansen zij op rozeblaren, enkele ziet men lieftallig over perk en tuinpad waren. Een verscholen oude stadstuin, tusschen zwaar bemoste muren, was de uitverkoren plek voor deze lichte schemeruren. Hier lag op een Juliavond een gekneusde harlekijn.
Op een kinderfeest gehavend was hij kreunende van pijn eind'lijk uit het hooge raam in den tuin terechtgekomen, en een roode rozelaar
haakte doornen in zijn droomen -In den wijden, grijzen avond lag hij hulpeloos en klein. Spokig tusschen roode rozen wapperde het dun satijn.
Lieflijk, onbedachtzaam zwevend naderde de elfenrei.
Als het fluisteren van lelies in den wind, zoo zongen zij. - 't Ruischende gezang verstomde en hun groote oogen staarden, opgeschrikt door wat zij in den rooden rozelaar ontwaarden. Enk'len slopen langzaam nader, weifelende en bevreesd.
Was die vreemde schim er vroeger in den stillen tuin geweest? Eind'lijk stonden zij nu allen bij den rozelaar gebogen. Toen zij harlekijn daar vonden voelden zij groot mededoogen. Zwijgend stonden zij, getroffen door een onbekend verdriet: Al wat wij lachwekkend noemen overwegen elven niet
en zij waren met het lot van
dezen bonten harlekijn zoo begaan, omdat het teed're argelooze wezens zijn. En zij tilden hem voorzichtig op zijn wiegelende beenen. Langzaam traden zij om aan den stoet iets plechtigs te verleenen. En vervolgens droegen zij hem in hun midden mee omhoog. Vreemd was hem te moede toen hij suis'lend langs de boomen vloog. Langs de snelle manestralen voerden zij hem fluist'rend mee, en hij zag den tuin verzinken. Steden, weilanden en zee, kleiner werd het, dieper week het, was dat verre eens zijn land? En de wereld was niet grooter dan het holle van zijn hand? Zweefden er hier zoeter geuren, was hier vrede en geluk?
Wuifden hier de eeuw'ge bloesems, ging niet alles langzaam stuk? Teeder legden hem de elven in de gondel van de maan. Mijmerend zag hij beneden zich de kleine wereld gaan. Strekte hij uit de wijde mouwen toen zijn kleine, smalle handen? Droomde hij toen snikkend dat hij eens op aarde weer zou landen?
Ach, hoe ging het dezen droomer met zijn tegenstrijdig hart, altijd in de dwarse draden van zijn grilligheid verward. In het stille, witte maanlicht keek hij naar zijn bonte pak, en het scheen hem dat er nog weer iets aan zijn geluk ontbrak -Somtijds kan men hem zien zitten met zijn schommelende beenen. Oude, wijze menschen zeggen dat zij hem wel hoorden weenen. Meestal, in zijn holle maanschelp zit hij droomerig te kijken. Nergens zal hij ooit de dwaasheid van zijn eigen hart ontwijken. Want een harlekijn is altijd overal een harlekijn.
Zoo is 't nu, zoo was het vroeger en zoo zal het later zijn.
ANTHONIEDONKER.
Verzen
Adieu
Afscheid. Grauw in vlagen jaagt de regen. Uit een droom teruggestort, en reeds in een tweeden levenskring, toch steeds de herinnering te voelen wegen; en te weten dat dit komen moest, snel en wreed, niet anders dan het zijnde, maar nòg voor dit onafwendbaar einde niet te kunnen bukken -!
Zwaar en woest
is de trein zijn weg gesneld, en gij
wordt gevoerd langs droef gekromde boomen, over weiden en gezwollen stroomen
die wij kenden, samen. Ver. Voorbij. -En ik draag mijn nu weer doelloos leven verder, maar behoedzaam, want er is als een broos tenger geheimenis om mij uw beminde geur gebleven; en ik weet hoe uwe zachte haren zijn geweest, uw handen onbewogen, de twee violieren van Uw oogen -en mijn hart moet dit geheim bewar-en: Want de droom is heen gegaan met U, maar dit zal mijn leven vergezellen en zichzelve steeds opnieuw vertellen wanneer 's nachts de regen jaagt als nu.
-Nachtwandeling
Sterhelder waakt de nacht met glans en schaduw en vreemde bloemen van het licht der maan. -Een vrouw zingt voor haar kind. - Ik wandel doelloos de verten tegen. Witte boomen gaan
sidderend en slank voorbij. Nachtelijk murmelt een donker water en vergaat in woud.
De trage vogels van het najaar vliegen. De wind spreekt in geheimen, eeuwenoud. Nog geuren geel verbloeid de late hoven, verwilderd half. Ik laat ze achter mij. Onder vergrijsde zerken slapen dooden den laatsten zwarten slaap. Ik ga voorbij, en weet niet meer voor welk visioen ik vlucht, van welk verlangen ik word aangedreven -Het najaar ritselt en de dood begint dieper te zingen door mijn doelloos leven.
Onmacht.
Dezen nacht breekt licht en schaduw weerloos onder 't masker van de schemering.
Dezen nacht lig ik alleen en roerloos, maar mijn bloed beangst van siddering -Vlam noch wind of hunkerende ster.... Riep het leven gisteren voor 't laatst? Alle wolken zijn gedord van ver
en de maan gloort dood, in niets weerkaatst. Stilte en duister spannen blind tesaam en mijn angsten fluistren wild Uw naam -Maar een vlaag die langs de ramen waarde (of een ziel voor altijd afscheid neemt) laat het hart nog meer verschrikt van de aarde en nog meer van de eeuwigheid vervreemd.