Liefdegoodje, speelgenootje
Van der maagden boezemsmart, Dartel wichtje, drijf uw schichtje
Niet te pijnlijk in haar hart. Sarrend kwantje, dwingelandje,
Nimmer tergend plagen moê, Waarom plaagt gij, waarom jaagt gij
Ons uw spitse pijlen toe? Duizend dronken zijn geschonken,
Milde teugen van uw hand, Maar hun woelen doet gevoelen
Welk een gif er binnen brandt. Groote zonen, op hun troonen
Mild begiftigd door fortuin, Vlochten loov'ren door uw toov'ren
Om uw bolle blonde kruin.
Helmen, schilden, zij verspilden Al hun weêrstand voor uw boog; Sterke wallen moesten vallen,
En uw wapen was een - oog. Teedre lonkjes, helle vonkjes
Schiet ge uit blaauw of bruin of zwart, En die vatten en die spatten
En die tintlen door het hart, En die klimmen bij hun glimmen,
Schoon er ook één enkle viel, En zij blaken borst en kaken,
En zij tintlen door de ziel. Die doen trachten en versmachten;
Die doen hijgen vaak en veel, En die boeijen in hun gloeijen
En doortintlen ons geheel. Blinde Schutter, waar 't niet nutter
Dat ge uw pijlen roesten liet? Wrocht hun grieven geen gelieven,
't Wrocht ook 't pijnlijk lijden niet. Liefde! uw roosjes bloeijen poosjes,
Breken ze eens de kelkjes uit, Maar zij slingren kwestbre vingren
Scherpe doornen in de huid. Wee den stouten, die, bij 't kouten,
Met uw schalksche parten spot; Harde wetten zult gij zetten
Op de tafel van zijn lot.
Preutsche zusjes, die met kusjes Schamper spotten in een lach, Zult gij leeren en regeren,
Zult gij plagen dag aan dag. Eerst met vrijen en met vleijen
Vraagt ge om 't geen ons hart u gunt; Maar ten leste is al het beste
Dat ge ons laat een spitse punt. O 't beseffen van uw treffen
Vlijmt zoo vaak een breede wond, Dit ontvlood ik, immers sloot ik
Needrig een gewenscht verbond?
1825.
De waarheid.
O kind van de onbegonnen magt,
Dat, ouder nog dan d'ouden nacht, Eer 's levens vuur deze aard bezielde,
Verrukt het gouden speeltuig dwong, Als troongeest voor Gods zetel knielde, En 't hallel eer dan de englen zong. Gij waart het die een hellen vonk, Toen de Alheid op haar grondvest zonk, Uit de ongenaakbren lichtstroom vatte;
Een vonk, van Godlijk heilig vuur, -Die spranklend door de schepping spatte,
In 't pas geboren morgenuur.
Toen daaldet ge uit uw hooger sfeer Als Genius van de aarde neer, Om dienaars voor Gods rijk te winnen;
Eens keert ge en voert, uit bont gewoel Des stofs, uw schat den Hemel binnen
-Dit is uw dienst, dit is uw doel. Wat steekt gij nog den drakenkop In gramme woede uit d'afgrond op, Als weer belust op 't gruwlen plegen;
O vorst des kwaads! die roofziek dwaalt? Wat grijnst ge ontroerd den luister tegen,
Die schittrend van den opgang straalt? Wat bralt gij, op uw boosheid stout? Zij leeft, zij leeft! die, als heraut Van 't licht, zijn komst zal uittrompetten;
Die op uw kroon, voor 't gansch heelal, Met magt de omwolkte voet durft zetten
En heerlijk zegepralen zal. Dat zult gij, vlekloos zuiver beeld Der Godheid: - met haar kracht bedeeld, Zult gij uw rijk op de aard herstellen;
Wat ooit zich voor uw licht verschool, Dat rijk zal d'enge grens ontzwellen
En reikt nog eens van pool tot pool.
Maar niet als d'opgejaagde vloed, Die overdelvend bruischt en woedt, Zal 't golvend licht de neev'len vagen;
Zou 't oog dat voor een ster reeds pinkt, Den vuurstroom van een zon verdragen,
Waar in de teelt der eeuwen zinkt? Neen! even als in 't lagchend Oost Het morgenrood, verjongend, bloost, Door 't waas der sluimrende aarde omgeven,
Dat dwarlend naar den hemel stijgt, Zoo daagt, o bron van 't ware leven!
De dag waar naar de menschheid hijgt. Triomf! de duisterling verstomt! De dag breekt aan, hij komt, hij komt, Op vleuglen van den tijd gedragen.
Wel deinst de domheid in het stof Voor 't licht, dat nooit hare oogen zagen
En nu verbijstrend straalde en trof. Haar dik omwalmde tempel-tin Stort gruiz'lend op de bogen in: Zij vouwen zaam; de pijlers siddren;
De grondslag schudt; het broklig puin Verplet haar outers en aanbiddren
En overdelft haar trotsche kruin.
Schoon dan haar stuiptrek onheil baart, De Geest des lichts waakt over de aard, Hij zal zijn telg doen zegepralen:
Wat ook weerbarstig werke en woel', Geen zon zal ongenoten dalen....
De Geest des lichts bereikt zijn doel. Snel aan, o zoon van de eeuwigheid! Wien in haar schoot een graf verbeidt, Een graf dat de eeuwen zal verzwelgen;
Verwoest de duistre heerschappij, En voer, bij 't sloopen en verdelgen,
Den mensch der waarheid nader bij. Vlugt! vlugt! die, met een blank gewaad En huichlende onschuld op 't gelaat, En in geleenden dos gedoken,
Met valschen lach deze aard begroet, En 't heilloos licht, door u ontstoken,
Voor waarheids luister gelden doet. Ontvlugt, o kind der duisternis! Den tempel die ons heilig is. Uw schaduw smet gewijde altaren;
Heul met de kinderen van den nacht, Uw broeders, die verdelgend waren,
Maar wie de wraak des Hemels wacht.
Komt, priesters van 't geheiligd koor! Ontsteekt uwe offers, 't licht breekt door! 't Omgolft uw kruin met heldre klaarheid;
Treedt stout in 't stuivend worstelperk, Begeesterd door den gloed der waarheid, Zijt gij den geest des kwaads te sterk. Zoo, zoo beschermt gij waarheids troon; De aan haar gewijde jubeltoon
Zal langs het elpen speeltuig zweven, Weergalmend door haar koorgewelf. Triomf! haar majesteit zal leven:
Ze is eeuwig, eeuwig als God zelf.