3. Reagan en het Amerikaanse Congres
3.2. Het congressionele overzicht
Eerst is het noodzakelijk om na te gaan wat het congressional oversight precies inhoudt. In
Congressional oversight of the Department of Defense: reconsidering the conventional wisdom, geschreven door James M. Lindsay, wordt de werking van congressional oversight
beschreven.
De kritiek op het Amerikaanse Congres zou zijn dat men het overzicht niet serieus zou nemen. Deze conclusie berust zich echter op de aanname dat het Huis van Afgevaardigden en de Senaat (de twee organen die het Congres vormen) zouden kunnen acteren als
bureaucratieën en hun overzicht op een alomvattende, systematische en emotieloze manier uit kunnen voeren. Het Congres is echter een politiek instituut en haar overzicht op Defensie is gelimiteerd door de institutionele makeup (vormgeving) en door de aard van het Defensie beleid. Volgens Lindsay zijn er drie additionele problemen die zich voordoen bij het overzicht over het Defensie beleid:
1. Het feit dat het leger het overzicht tegenwerkt.
2. Het feit dat een Defensie beleid, in tegenstelling tot andere beleidsvormingen, gericht is op het voeren van oorlog, hetgeen weinig voorkomt en waarbij het moeilijk is om
te bepalen of het beleid daadwerkelijk effectief is.
3. Het feit dat het overzicht over de Defensie gepaard gaat met politiek gevoelige onderwerpen die niet geschikt zijn voor een publiek debat.
De neiging om het Congres als een bureaucratie te zien zorgt ook nog eens voor
onrealistische verwachtingen wat betreft congressional oversight. Het verduistert ook de stimulansen voor wetgevers om overzicht uit te voeren, zoals ambitie en plicht. Hoewel het Congres meer overzicht uitvoert dan critici willen toegeven is het overzicht zeker niet foutloos. De meeste hervormingsvoorstellen richten zich op structurele veranderingen van het Pentagon of Capitol Hill. De sleutel naar de verbetering van het congressional oversight ligt volgens Lindsay in het reduceren van de ideologische vooroordelen van de defense
committees.123 Het artikel van Lindsay is kort na de ambtsperiode van Reagan geschreven
(1990) en er mag dus verwacht worden dat veel of alle problemen die Lindsay beschrijft ook aanwezig waren toen Reagan president was.
In “Influencing the Bureaucracy: The Irony of Congressional Oversight”, geschreven door Joshua D. Clinton, David E. Lewis en Jennifer L. Selin wordt de vraag gesteld of de president of het Congres meer invloed heeft op het maken van het beleid door de bureaucratie? Het doel van het artikel is te achterhalen of de president of het Congres meer invloed heeft op beleidsbepaling door de bureaucratie. Dit is gedaan aan de hand van enquêtes die
voorgelegd zijn aan zogenaamde federal executives, ofwel personen die werken bij de
departementen van State, War en Treasury. Door middel van deze enquêtes wordt nagegaan hoeveel politieke invloed en congressional oversight er is en welke voorkeur men heeft voor een bepaald beleid binnen de verschillende agencies (zoals de CIA) en defense committees. Hetzelfde wordt onderzocht voor de president zelf. De auteurs concluderen dat het Congres minder invloedrijk is ten aanzien van het Witte Huis als er meer comités betrokken zijn. Het vergroten van het aantal comités heeft electorale voordelen voor de leden maar het kan ook
de mogelijkheden van het congres ondermijnen om te reageren op de acties van de president of de bureaucratie.124
Het is nu duidelijk dat het congressional oversight veel ingewikkelder in elkaar zit dan men in eerste instantie zou denken. Het idee dat het Congres als een soort politiebureau haar eigen president in de gaten houdt komt totaal niet overeen met de realiteit. Congressional
oversight is lastig, zeker ook omdat politieke belangen (vanzelfsprekend), de opmaak van het
Congres en de gevoeligheid van politieke kwesties allemaal een grote rol spelen.
Hoe zat het dan precies met de opmaak van het Congres onder Reagan? De tabel hieronder geeft aan hoe elk Congres opgebouwd was, van 1945 t/m 2009. De twee ambtstermijnen van Reagan (1981-1989) vallen onder het 97ste tot en met het 100ste Congres. Het Congres is
opgemaakt uit twee “kamers” (zoals eerder vermeld), te weten de Senaat (100 leden) en het Huis van Afgevaardigden (435 leden). Wat meteen opvalt aan de Reagan periode is dat in 1981 de Senaat overheerst werd, voor het eerst sinds 1953, door de Republikeinen terwijl het Huis van Afgevaardigden, zoals in de jaren daarvoor, in handen was van de Democraten. De Republikeinen wisten hun meerderheid in de Senaat te behouden tot 1987. Het Congres moest dus congressional oversight uitvoeren terwijl een van de twee kamers in handen was van de Republikeinen.
Year Congress President Senate (100) House (435)
2009 111th D D - 55*** D - 256 2007 110th R D - 51** D - 233 2005 109th R R - 55 R - 232 2003 108th R R - 51 R - 229 2001 107th R D* R - 221 1999 106th D R - 55 R - 223 1997 105th D R - 55 R - 228
124 Clinton, Joshua D., ed, “Influencing the Bureaucracy: The Irony of Congressional Oversight”, American
1995 104th D R - 52 R - 230 1993 103rd D D - 57 D - 258 1991 102nd R D - 56 D - 267 1989 101st R D - 55 D - 260 1987 100th R D - 55 D - 258 1985 99th R R - 53 D - 253 1983 98th R R - 54 D - 269 1981 97th R R - 53 D - 242 1979 96th D D - 58 D - 277 1977 95th D D - 61 D - 292 1975 94th R D - 60 D -291 1973 93rd R D - 56 D - 242 1971 92nd R D - 54 D - 255 1969 91st R D - 57 D - 243 1967 90th D D - 64 D - 247 1965 89th D D - 68 D - 295 1963 88th D D - 66 D - 259 1961 87th D D - 64 D - 263 1959 86th R D - 65 D -283 1957 85th R D - 49 D - 232 1955 84th R D - 48 D - 232 1953 83rd R R - 48 D - 221 1951 82nd D D - 49 D - 235 1949 81st D D - 54 D - 263
1947 80th D R - 51 R - 246
1945 79th D D - 57 D - 242
125 http://uspolitics.about.com/od/usgovernment/l/bl_party_division_2.htm, geraadpleegd op 05-05-2016.
Wat dit tot in detail betekende voor het congressional oversight is op zichzelf al een onderzoek waard, maar hier is het genoeg om aan te geven dat er tijdens Reagans ambtsperiode een omslag plaatsvond binnen het Congres waarbij de Republikeinen de meerderheid grepen in de Senaat en deze drie congressen lang in handen hielden. Als we de veranderingen binnen het Congres, die ook de motieven van het Congres beïnvloed moeten hebben, de Iran-Irak Oorlog zelf en de werking en de problemen van het congressional
oversight bij elkaar samenvoegen, dan wordt duidelijk dat dit een zeer gecompliceerd
probleem is om overzicht op uit te oefenen. Hiernaast hebben de president en zijn beleidsbepalers de plicht om verslag te doen van hun werkzaamheden aan het Congres, maar wat als dit nou niet gebeurt?
Dit was precies het probleem tijdens Reagans meest beschamende moment; de Iran-Contra Affaire. In “Undermining congressional oversight of covert intelligence operations: the Reagan administration secretly arms Iran”, geschreven door Philip L. Gordon, wordt dit schandaal uitvoerig besproken.
Op 17 januari 1986 geeft Reagan in het geheim goedkeuring om te beginnen met de verkoop van wapens aan Iran, de Iran-Contra Affaire was begonnen. Gordon meent dat het beleid van Reagan uiteindelijk de integriteit van de overheid van de Verenigde Staten in twijfel trok. Zo verkoopt Reagan tijdens de affaire raketten aan Iran, terwijl hij het land beschuldigt van terrorisme. Hiernaast probeert de Reagan administratie om wapens te ruilen voor gijzelaars die gegijzeld zijn in Libanon tijdens de burgeroorlog daar, terwijl de overheid aan had gegeven dat dit soort deals niet plaats zouden vinden. De opbrengsten van de wapenverkoop aan Iran worden door Oliver North, werkzaam binnen de National Security
Agency (NSA) doorgesluisd naar een Zwitserse bankrekening. Hierna wordt het geld naar de
“Contras” gestuurd, een beweging in Nicaragua die tegen de overheid vecht.126
Hieruit blijkt al meteen een probleem wat betreft het congressional oversight, Reagan gaf hier namelijk in het geheim opdracht voor, dus het Congres kon van niks weten. Het is zelfs zo dat hij opdracht gaf aan de directeur van de CIA, William Casey, om geen informatie door te geven aan het Congres. Dit is in strijd met Titel 5 van de National Security Act van 1947. Titel 5 is het statuut wat betrekking heeft op het congressionele overzicht van geheime operaties. Het statuut bepaalt dat het hoofd van de CIA informatie over geheime operaties moet verstrekken aan de intelligence comités, gevormd door de Senaat en het Huis van Afgevaardigden. Volgens Gordon zijn er wel redenen om informatie achter te houden maar volgens hem voldeed Reagan hier niet aan.127 Dit schandaal kwam snel aan het licht en er
werden verschillende onderzoeken gedaan, ook door het Congres, maar uiteindelijk bleef Reagan president tot het eind van zijn ambtstermijn.
Het hierboven genoemde voorbeeld laat zien wat een van de grootste problemen met het congressionele overzicht is, namelijk het feit dat de regering informatie achter kan houden voor het Congres waardoor er geen overzicht uitgevoerd kan worden. Laten we nu kijken naar de relatie tussen Reagan en het Congres. Hiervoor zijn krantenartikelen gebruikt aan de hand waarvan gekeken kan worden naar of het Congres en Reagan vaak met elkaar in botsing kwamen of dat zij het veelal eens waren met zijn beleidsvoering.