Een bezuinigende overheid

In de jaren tachtig van de vorige eeuw werden verschillende geprofessionaliseerde sectoren in de samenleving getroffen door bezuinigingen van minister Brinkman van Welzijn Volksgezond-heid en Cultuur. Vooral binnen het sociaal cultureel werk werd het aantal beroepskrachten sterk teruggedrongen, wat vrijwilli-gers weer kansen bood om verloren terrein terug te winnen. In dezelfde periode zette de professionalisering bij campagneorgani-saties door. Deze organicampagneorgani-saties werden geconfronteerd met ingewikkelde maatschappelijke, milieu-, derde wereld- of vluchtelingenproblemen waarbij een stevige deskundigheid vereist was. Daarnaast moesten ze vanuit hun doelstelling en missie onderhandelen met professionele partners van overheden en in professionele instellingen.

Beroepsmatige organisaties zoals intramurale zorginstellingen, gingen in de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw in toenemende mate vrijwilligers inzetten bij het mogelijk maken van activiteiten en ontspanning voor cliënten. De coördinatie en ondersteuning van dit vrijwilligerswerk kwam meestal in handen van beroepskrachten te liggen. Er werd samengewerkt met vrijwilligersorganisaties als de Unie van Vrijwilligers of het Nederlands Rode Kruis. En soms nam men ook daarnaast -eigen ‘losse’ vrijwilligers in dienst (Van Daal e.a., 1992).

Tegelijkertijd ontwikkelden zich in deze periode nieuwe emancipatorische werkvormen. Een groot succes was bijvoor-beeld de ‘buddyzorg’ voor mensen met aids. Ook op een terrein als de terminale zorg werden vrijwilligersorganisaties opgericht, die vaak nauw samenwerkten met professionals en professionele

instellingen (Van Daal e.a., 1992). Kenmerkend van dit werk was dat van vrijwilligers een professionele instelling en aanpak werd gevraagd. Veel nieuwe vrijwilligers verrichtten taken die ook op het terrein van beroepskrachten lagen. Vaak ging het om vrijwilligers met een professionele opleiding. Beroepskrachten leken meer affiniteit te hebben met deze ‘geprotoprofessionali-seerde’ vrijwilligers dan met de traditionele.

Onderzoek uit 1989 gaat in op de samenwerking tussen

beroepskrachten en vrijwilligers in de thuiszorg voor ouderen in Arnhem (Ladage, 1989) (zie kader). Minder dan het onderzoek uit 1975 levert het een tijdsbeeld op. Het laat wel zien welke beelden vrijwilligers en beroepskrachten in deze sector van elkaar hebben.

Samenwerking tussen vrijwilligers en beroepskrachten in de thuiszorg voor ouderen in Arnhem

Beeldvorming stond centraal in het onderzoek uit 1989 naar de samenwerking tussen vrijwilligers en beroepskrachten in de thuiszorg voor ouderen in Arnhem. Onderdelen van de onderzoeksvraag waren welk beeld vrijwilligers en beroepskrachten van zichzelf en van elkaar hebben en hoe de samenwerking tussen beide groepen verloopt. Voor het onderzoek werden negentien vrijwilligers en zeventien beroepskrachten geïnterviewd. Belangrijk verschil in de werkzaamheden van vrijwilligers en beroepskrachten is dat vrijwilligerswerk een open karakter heeft.

Vrijwilligers hebben een redelijke mate van vrijheid om hun werk inhoud te geven. Beroepskrachten hebben echter duidelijk omschreven taken.

Vrijwilligers en beroepskrachten hebben ieder hun eigen domein.

Grenzen worden zelden overschreden. Een belangrijk verschil tussen beroepskrachten en vrijwilligers ligt in hun motieven en de beleving van hun werk. Beroepskrachten spreken bijvoorbeeld in meer abstracte en formele termen over hun werk, terwijl vrijwilligers meer concreet en alledaags taalgebruik bezigen. Vrijwilligers en beroepskrachten blijken overigens behoorlijk goed inzicht te hebben in elkaars werk. Verschillen zitten in continuïteit (beroepskrachten denken onterecht dat vrijwilligers dat niet bieden) en het omgaan met vertrouwelijke informatie (beroeps-krachten zijn ten onrechte bang dat vrijwilligers daar onzorgvuldig mee omgaan). Op hun beurt stellen vrijwilligers vraagtekens bij het bestaan van een vertrouwensband tussen beroepskrachten en de ouderen, terwijl zowel de beroepskrachten als ouderen zeggen dat die er wel degelijk is.

Ten slotte is opvallend dat beroepskrachten vrijwilligerswerk nadrukke-lijk zien als aanvullend op het professionele werk. Vrijwilligers doen

gewoon hun werk, zonder zich af te vragen hoe dit zich verhoudt tot de taken van beroepskrachten.

In het onderzoek is ook gekeken naar de aard en vorm van de samen-werking tussen vrijwilligers en beroepskrachten. Conclusie is dat er ‘over het algemeen weinig contact bestaat tussen beroepskrachten en

vrijwilligers rond de hulpverlening aan (…) ouderen’ (Ladage 1989: 121).

De onderzoeker zoekt de verklaring voor dit geringe contact in de specifieke (geografische) situatie waarin het onderzoek plaats vond. Meer algemene verklaringen worden gezocht in de gescheiden circuits van het vrijwilligerswerk en het beroepsmatige werk, de tijdsdruk waaronder beroepskrachten werken, de wederzijdse bekendheid en het soms grote aantal plaatselijke vrijwilligersgroepen.

Vanaf de jaren tachtig werd in toenemende mate het specifieke belang van vrijwilligers voor de organisatie en het aanbod ontdekt. Vrijwilligers vertegenwoordigden een wezenlijk andere sfeer dan beroepskrachten. Met vrijwilligers werd iets binnenge-haald, zo beseften instellingen, dat beroepskrachten niet konden bieden. In de zorg betrof het vooral het puur menselijke contact, niet gehinderd door de afstandelijkheid van een beroepskracht.

Een organisatie als Exodus, die hulp biedt aan gedetineerden, merkte dat men met vrijwilligers ‘de samenleving in huis haalt’.

In Exodus werd een sfeerverdeling tussen beroepskrachten en vrijwilligers gecreëerd. Beroepskrachten werden verantwoorde-lijk voor bewaking en kwaliteit, terwijl vrijwilligers geacht werden de gezonde samenleving uit te dragen.

Exodus: vrijwilligerswerk voor (ex-)gedetineerden

Binnen gevangenissen wordt door justitiepastores van verschillende kerken en door vrijwilligers steun geboden aan gevangenen die daar prijs op stellen. De pastores en vrijwilligers staan formeel onder leiding van de Hoofdpredikant en Hoofdaalmoezenier op het Ministerie van Justitie.

Begin jaren tachtig constateerden justitiepastores in Den Haag dat ook bij ex-gedetineerden behoefte aan dergelijk contact bestond. Zij kwamen met het idee om aan de Scheveningse Frankenslag een huis te openen waar ex-gedetineerden op verhaal konden komen. Naast de gevangenispasto-res waren vertegenwoordigers van kerken betrokken. De laatsten hadden zitting in het bestuur, zorgden voor financiële ondersteuning

-bijvoorbeeld vanuit opbrengsten van collectes - en hielpen bij het rekruteren van vrijwilligers. De bestuursleden van het eerste Exodus-huis

hadden allen een professionele achtergrond. Er zaten predikanten in, maar ook medewerkers van de reclassering. Deze professionele bestuursleden ontwikkelden een methodiek om ex-gedetineerden te helpen weer in de samenleving te integreren. Ze boden hen vier ‘sleutels’

tot die samenleving: wonen, werken, relaties en zingeving (waarbij evangeliseren niet de doelstelling is).

Vanaf het midden van de jaren negentig werden ook in andere grote gemeenten met gevangenissen vanuit het justitiepastoraat en lokale diaconieën Exodus-huizen opgericht. Dit gebeurde het eerst in Utrecht, Amsterdam en Alkmaar. Aan het eind van de jaren negentig werd een samenwerkingsorgaan in het leven werd geroepen. Het Ministerie van Justitie had hierop aangedrongen zodat het een landelijke gesprekspart-ner kreeg. Vanaf dat moment bleef ieder huis weliswaar een zelfstandige stichting, maar kon het gebruik maken van landelijk aangeboden diensten op terreinen als kwaliteitsontwikkeling van de methodiek (bijvoorbeeld een cliëntvolgsysteem) of de salarisadministratie.

Nog steeds is het merendeel van bij Exodus betrokken werkers vrijwilliger. In besturen, huizen en maatjesprojecten zijn nu bij elkaar meer dan 500 vrijwilligers aanwezig. Sommige mensen zetten zich op meer dan één manier in. In de toekomst komen er wellicht 1500 vrijwilligers bij die tot nu toe onder de hoede van gevangenispastores assisterend werk doen. Geleidelijk aan zijn er steeds meer betaalde medewerkers gekomen. Zij zijn vooral in dienst van de afzonderlijke Exodus-huizen. In de huizen en op het landelijk bureau werken nu bij elkaar 130 beroepskrachten (in totaal gaat het om ongeveer 60 fte’s). Per huis zijn zo’n tien tot twaalf beroepskrachten aanwezig (ongeveer 6 fte’s).

Het in dienst nemen van beroepskrachten werd mede mogelijk gemaakt door financiële ondersteuning van het Ministerie van Justitie en de Reclassering^5.

2.5 De overheid als regisseur binnen de