HOMILIE
Ons Heer Hemelvaart, 13 mei 2021 Pastoor-deken Hans Vandenholen
Zusters en broeders,
In de voorbije maanden hebben we meer dan anders tijd gevonden om na te denken. Om stil te staan bij vragen waar we anders omheen fietsen. Dit was voor velen, ook voor mij, een tijd van meer innerlijkheid. Geconfronteerd met lijden, broosheid, eindigheid is het dat innerlijke oog, dat iedere mens bezit, dat naar de kern van alle dingen peilt. Antoine de Saint-Exupéry, auteur van
“De Kleine Prins” drukte het zo uit: « On ne voit bien qu'avec le coeur.
L'essentiel est invisible pour les yeux. » « Enkel met het hart kan men goed zien. Het wezenlike is onzichtbaar voor de ogen ». De ogen van het hart, die zijn zo wezenlijk. Het zijn die organen waar de apostel Paulus in zijn brief aan de Efesiërs naar verwijst: “Moge God uw innerlijk oog verlichten om te zien hoe groot de hoop is waartoe Hij u roept”.
Dat innerlijk orgaan, die ogen van het hart blijven aanvankelijk gesloten bij de apostelen. Zij moeten leren leven met de leegte. Jezus heeft hun bestaan vervuld met vrede, liefde, gerechtigheid. Het kruis leek een abrupt einde te hebben gemaakt aan al die intense momenten van geloof, gedeeld leven, aan zovele verwachtingen. Ze hebben tijd nodig om Jezus te leren zien vanuit die innerlijke blik. Zij hebben de Paasboodschap gehoord van de engelen: “Zoek de Levende niet bij de doden”. En in de veertig dagen na Pasen hebben zij net als wij in “lock down” vertoefd. Samen, in de stilte, achter de gesloten deuren van het cenakel hebben zij stilaan met dat innerlijke oog leren zien. Zij hebben ontdekt dat Jezus blijft spreken, dat zijn woorden en daden niets aan
geldingskracht en glans hebben verloren. Zij hebben het vertrouwen en het geloof herwonnen. En toch blijven er vele vragen. Jezus leren zien als de gekruisigde die verrezen is. Gestorven, begraven, maar toch opgestaan. Het is een lang leerproces, ook voor ons. Ze kunnen moeilijk loslaten. Nochtans, loslaten is een voorwaarde om een nieuwe fase binnen te gaan. Ze blijven gespannen naar de hemel staren, alsof de levende Jezus daar te vinden is. Maar een wolk onttrekt hem aan hun fysieke ogen.
“Mannen van Galilea, wat staat ge naar de hemel te kijken?”, zeggen de twee mannen in witte gewaden tot de apostelen, en ook tot ons. Leren zien met dat innerlijk oog, omgaan met de diepe geheimen van het leven en van al wat is,
daarvoor hebben we de Geest van wijsheid en openbaring nodig. De Geest van Pinksteren, naar Hem zien we uit. Hij zal ons innerlijk oog verlichten. Niet naar de hemel moeten we staren, maar in onze innerlijkheid, daar ontdekken we het mysterie van de hemel, van God. Daar vinden we het spoor van Christus, de Verrezene. Daar vinden we het Leven. Romano Guardini heeft in de vorige eeuw veel mensen geholpen om die weg te begaan. Deze Duitse priester van Italiaanse afkomst leefde van 1885 tot 1968. Een groot theoloog, filosoof en schrijver. In zijn werk “De Heer” schrijft hij over Hemelvaart:
“Wat is toch die hemel? In de tekst uit de Handelingen wordt een beweging naar boven zichtbaar. Volgens dit bericht schijnt Jezus van de aarde op te
stijgen. Maar wij voelen wel dat die richting naar boven slechts de uitdrukking is voor iets anders. De hemel is de verborgenheid van de heilige God. Datgene wat de apostel Paulus het ontoegankelijke Licht noemt. Daarheen is de
Verrezen Heer opgestegen. Hij is binnengegaan in een zijn dat niets dan Liefde is. Want God is liefde. Christus’ manier van zijn is nu de manier van de liefde.”
Dat geheim is het dat de apostelen en ook wij in een nooit eindigend
leerproces mogen ontdekken én beleven. Geloven is nooit af. We blijven altijd leerlingen in de school van geloof. Nadat Jezus’ onttrokken was aan hun fysieke ogen moeten de apostelen leren zien met dat innerlijk oog. Net zoals wij die hier verbonden zijn rond en in de eucharistie. Zij bidden en vinden een
innerlijke bezieling terug, en vooral ook vreugde. Zij zien Jezus nu met de ogen van het hart. Johan Sebastian Bach componeerde voor het feest van
Hemelvaart een prachtig oratorium. In het tweede deel zingt Maria een aria die poëtisch en muzikaal uitdrukt wat het gevoel is van de eerste Kerk na de
Hemelvaart. Wat dat nieuwe zien is:
“Jezus, Uw genadevolle blik kan ik toch bestendig zien. Uw liefde blijft achter, zodat ik mij, hier in deze tijd, aan de toekomstige heerlijkheid op voorhand geestelijk kan verkwikken, Wanneer wij eenmaal daar voor U staan. “
Jezus is binnengegaan in een zijn dat niets dan Liefde is, en wij mogen delen in dat eeuwige mysterie van Liefde, nu reeds, en ooit ten volle. Zijn weg is ook de onze. Zijn genadevolle blik geneest ons en geeft ons kracht. Nu hij de historisch ruimte heeft verlaten, laat Hij ons niet alleen. In zijn Geest vormt zich de
christelijke ruimte, de Kerk, zijn Lichaam, waarvan Hij het Hoofd is. Hij is bij ons, hier en nu. Hij is bij alle mensen van heel de wereld, met zijn genadevolle blik.
Laten wij op deze Hemelvaartsdag zien met ons innerlijk oog. We zullen Christus , de Levende, ontdekken in onszelf, in zovele mensen die wij mogen
ontmoeten, vooral in zwakke, de arme, de gekwetste mensen. We mogen Hem zien in al wat bestaat. Hij raakt ons hart in zijn Woord en in zijn sacrament, hier in deze eucharistie. En Hij zendt ons om zijn barmhartigheid en zijn liefde met daden en woorden te verkondigen aan alle mensen. We zullen in staat zijn de demonen van deze tijd te verdrijven, een taal te spreken die mensen bevrijdt en oproept tot navolging. We zullen niet ten ondergaan aan het venijn dat ons leven en samenleven vertroebelt. Hij stelt ons in staat te genezen wie gekwetst is en verzwakt. Een zalig hoogfeest van Hemelvaart. Moge God ons innerlijk oog verlichten en ons vervullen van vrede en gerechtigheid. Amen. Alleluia.
