€ 2,20
72ste jaargang • nummer 22 • donderdag 2 juni 2016 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Dat zoveelste achterhoedegevecht werd bijna hilarisch bij de recente opstoot van com- munautair gekleurde sociale agitatie. De Bel- gische geschiedenis kende wel meerdere kri- tische momenten, relativeerde Walter Pauli in Knack. Zijn verhaal beloopt de periode van de collaboratie en de repressie tot De Witte mars in 1996. Pauli had kunnen terugkeren tot 1830.
Wat daarna volgde, was een lange periode van verpulvering van het unitaire België. Om evidente redenen, want dit land is een labiele constructie boven een economische en soci- ale, politieke en culturele kloof. “Voor het Bel- giekske nikske luidde ooit de slogan van radi- cale Vlaamse bladen als ’t Pallieterke”, schrijft Pauli. Hadden de flaminganten van toen onge- lijk? Zitten die van vandaag fout als ze die slo- gan hebben omgezet in een rationele analyse?
Voor veel media is elk communautair debat er één te veel, want we moeten ons bezighou- den met “de echte problemen van de mensen”, toch? De jongste dagen leerden we dat Vla- mingen en Walen ook daarover totaal anders denken.
Een slimme professor leerde ons ooit dat alles wat we doen of laten zich afspeelt op drie terreinen: het economische en sociale, het cul- turele en het politieke. Op al die terreinen zor- gen de verschillen tussen Vlamingen en Walen voor complexiteit en problemen.
Cultuur
Vanaf 1830 waren de culturele verschillen problematisch. Taal en derhalve ook cultuur zorgden voor twee gescheiden samenlevin- gen. Daar kon La Belgique niks aan verande- ren. De Vlaamse Beweging heeft er anderhalve eeuw aan gewerkt om met taalwetten duide- lijke grenzen te trekken en een passend kader te creëren voor de eigen gemeenschap. De weliswaar onvolmaakte splitsing van BHV was een laatste stap naar de opbouw van een geo- grafisch volwassen geworden Vlaamse natie.
Daarbinnen gaan de Vlamingen vandaag vol- wassen om met een eigen aanpak van onder- wijs, media, cultuur en kunst. Daar past geen
Belgisch hoedje op, ook al proberen progres- sieven en belgicisten daar krampachtig nog wat aan te doen.
Economie
Ook de economische en sociale verschillen zaten al snel in het jonge België ingebakken.
De zware industrie nestelde zich vooral in Wal- lonië, veel minder in het agrarische Vlaande- ren. Hetzelfde gebeurde met het linkse, socia- listische syndicalisme. Maar na de terugval van de zware industrie overleeft het tegenwoordig nog alleen in de ambtenarij. Wallonië miste de trein van de economische vernieuwing en klampte zich vast aan de illusie dat de klassen- strijd de problemen zou beperken of oplossen.
In Vlaanderen kwam de industriële ontwikke- ling vooral later op gang. Het syndicalisme was hier gematigder, en ACV-gekleurd. Die breuk- lijn was nooit scherper dan vandaag. De com- munautaire angel prikt overal. Nu ook in zowat het laatste stukje huid van deze staat.
Politiek
Deels samenhangend met de culturele en socio-economische verschillen ontwikkelden zich ook grote, onuitwisbare regionale poli- tieke verschillen. Een Belgische wafelijzer- politiek moest de kloof wegmasseren. Elke frank voor infrastructuur of ontwikkeling in de ene regio werd in de andere regio gecompen- seerd. Een waanzinnige verspilling van over- heidsgeld, bovenop de eeuwige, niet-transpa- rante en inefficiënte transfers. Daardoor werd het politieke bedrijf een paternoster van com- munautaire twisten.
Eerst de meest Vlaamsgezinde partijen, later de nieuwe Vlaams-nationale partijen (VU, VB, N-VA) bouwden electoraal succes op het getimmer aan minder België en meer Vlaande- ren. De traditionele partijen zakten weg in de tabellen. Bij de verkiezingen van 2004 behaal- den CD&V, sp.a en Open Vld nog 61 procent van de Vlaamse stemmen. In 2014 nog 48,1 procent en bij de jongste peiling van VTM/
HLN nog amper 42,6 procent. In Wallonië deed
de machtige PS ook graag haar eigen zin. Het koningshuis, de elite en de klassenstrijders spartelden tegen, maar voerden een achter- hoedegevecht.
De politieke verschillen tekenden ook het maatschappelijke debat tussen een rechtser Vlaanderen en een linkser en vooral socialisti- scher Wallonië. Vandaag verliest de PS pluimen, maar dan wel aan radicaal-links (PTB), dat in Vlaanderen niet eens de kiesdrempel haalt.
Radicaal-rechts vormt alleen in Vlaanderen een politiek sterke formatie (Vlaams Belang), in Wallonië komt het niet van de grond. De Vla- mingen denken anders over migratie en asiel, over veiligheid en criminaliteit en minder poli- tiek correct over maatschappelijke thema’s dan de Franstaligen.
Erkenning
Vandaag escaleert nu ook de syndicale kloof.
De media kunnen er niet meer omheen.
“De stakingen zijn communautairder dan ooit geworden”, schreef Bart Haeck in De Tijd.
“De Franstaligen zijn het hoofdstuk ‘confede- ralisme’ van het verkiezingsprogramma van de N-VA voor 2019 aan het schrijven”. Vol- gens zijn collega Wim van de Velden wordt de strijd geleid vanuit marxistisch Franstalige hoek... “De Wever weet dat er in Vlaanderen ook onvrede is, maar dat de onvrede over de onvrede nog veel groter is… Dat het verzet tegen het regeringsbeleid uiteindelijk in een communautaire breuk uitmondt, is nota bene de strategie die Bart de Wever in de verkie- zingscampagne uit de doeken deed”.
“De vakbondsacties zijn steeds meer poli- tieke manifestaties met een moddervet com- munautair accent”, signaleert Lex Moolenaar in Gazet van Antwerpen. “Koren op de molen van de partijen die ijveren voor confedera- lisme (N-VA) of voor een splitsing van het land (Vlaams Belang)”.
Ook Luc van der Kelen in Het Laatste Nieuws ontdekt dat De Wever het slim speelde. “De communautaire standstill belet niet dat de scheiding der geesten ook tot uiting komt op sociaal en maatschappelijk vlak tussen het ondernemersvriendelijke Vlaanderen en het altijd wel in revolutie verkerende Wallonië…
Wallonië en Brussel hebben veel, hun welvaart
en welzijn, te verliezen als ze verder gaan op de weg om Vlaanderen van zich af te stoten.”
Wanhoop?
Alleen in De Morgen (en aanverwante media als Apache, De Wereld Morgen, Sampol) lees je nog wel eens iets anders. Je zou voorwaar medelijden krijgen met de journalisten die zich in bochten wringen om te relativeren. Joël de Ceulaer komt niet verder dan wat kritiek op de N-VA die “minachtend en met misprij- zen” spreekt over de stakingen en wat slappe beschouwingen over dankbaarheid. “Rechts vindt dat vooral de armen dankbaar moet zijn, links vindt dat iedereen, dus ook de rij- ken, dankbaar moet zijn.” De Ceulaer dweept met radicaal-linkse publicisten voor wie “bezit behoort aan de gemeenschap”… Maar hij vindt wel dat rechts de ideeënstrijd heeft gewonnen.
“Wie de huidige protestgolf een communau- taire inslag wil geven, hanteert een even ver- borgen agenda als een eeuw geleden”, jammert Jaak Brepoels, auteur van Wat zoudt gij zonder ’t werkvolk zijn (sp.a Leuven). Optimist Wim Ver- meersch, hoofdredacteur van het sociaaldemo- cratische maandblad Sampol voorspelt een her- opleving van links” want “de bevolking volgt”...
De Waalse journalist Christophe Deborsu riep maandag bij Van Gils de Vlaamse vakbonden zelfs op mee te staken… om België te redden.
Wankel
Blijft natuurlijk het feit dat de onvrede bij de Franstaligen inderdaad ook te maken heeft met de zwakke politieke positie van Wallonië in de federale regering. Velen hebben dat blijkbaar pas twee jaar na de verkiezingen ontdekt. De MR, de enige Franstalige regeringspartij, bezet met een kwart van de stemmen maar 20 van de 63 Franstalige zetels. De Zweedse formule was de gok van De Wever. Ridder of mis? Stilaan wordt het menens. Di Rupo mag dan al ont- kennen dat hij niet de motor is van het verzet, de banden tussen PS en FGTB zijn wat ze zijn.
Trekt hij nog de Belgische kaart – met weinig kans op succes - of resoluut die van Wallonië?
Misschien zijn beide sterkhouders er al lan- ger van overtuigd: de communautaire kloof is groot genoeg voor een
zalige scheiding.
De jongste weken ontspon zich een debat over België als ‘failed state’, als ‘mislukte staat”. Dat wakkerde aan na - vooral buitenlandse - analyses over de terreuraansla- gen. Het leidde tot verzinsels over het opnieuw versterken van deze versnipperde staat.
Communautaire ambras groot genoeg voor zalige scheiding
Actueel
2 juni 2016
2
Uit de smalle beursstraat
Bpost en PostNL: een gemiste kans
Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
Beste lezer van
’t Pallieterke:
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ
Bpost en het Nederlandse PostNL gaan niet samen, werd maandag bekendgemaakt. Nochtans heeft Bpost met zijn Nederlandse sectorgenoot lange tijd onderhandeld over een overname. Maar volgens Bpost hebben de onderhandelingen
“uiteindelijk niet geleid tot een overeenkomst over de voor- waarden van dergelijke transactie”. Eigenlijk was het de bedoe- ling dat beide bedrijven door een zogenaamd ‘vriendelijke over- name’ van de PostNL-aandelen door Bpost zouden samengaan.
Boycot Belgisch-Nederlandse samenwerking?
De onderhandelingen waren eigenlijk al ver gevorderd.
Waarom zijn ze afgesprongen? Minister van Overheidsbedrij- ven Alexander de Croo (Open Vld) wees met een beschuldi- gende vinger naar zijn voorganger Jean-Pascal Labille (PS). Die had vorige week een tipje van de sluier opgelicht. Op de RTBF liet hij weten dat er bij Bpost iets op til was en dat de regering een deel van haar aandelen zou verkopen. En meteen waar- schuwde hij in het huidige moeilijke sociale klimaat voor de mogelijke gevolgen van die verkoop van overheidsaandelen in Bpost: een staking. Volgens De Croo was het vertrouwen van de Nederlanders in de operatie weg na de verklaringen van Labille. De liberaal heeft wellicht gelijk.
Als men wekenlang discreet onderhandelt over een over- name of fusie, en plots is er iemand die vertrouwelijke infor-
matie lekt, dan schiet men in een kramp. Hopelijk raakt Labille hier niet zo gemakkelijk mee weg. Bpost is een beursgenoteerd bedrijf (marktkapitalisatie 4,8 miljard euro).
Op die manier informatie verspreiden, is in strijd met de Beurswet. Trouwens, er is nog geen antwoord op de vraag waar Labille zijn informatie vandaan haalt, want als baas van de socialistische mutualiteiten in Wallonië heeft hij niets meer met Bpost te maken. Kreeg hij de info van Françoise Masaï, voorzitter van de raad van bestuur van Bpost en een dame met een PS-etiket? Of van bestuurder Luc Lallemand, de rode baas van Infrabel, de netwerkbeheerder van de NMBS. In dat geval moeten die bestuurders opstappen. Een andere vraag:
is dit opnieuw een poging van de PS om een Belgisch-Neder- landse samenwerking tegen te gaan? Zoals indertijd met de mislukte fusie Sabena/KLM, gesaboteerd door PS-voorzitter Guy Spitaels?
Belang pakjesmarkt
In elk geval is het een zeer spijtige zaak dat de overname niet doorgaat. Het zou een belangrijke fase zijn in de transfor- matie van Bpost. Ooit begonnen als een oubollig directoraat- generaal van het ministerie van Verkeer is de Post nu een per- formant bedrijf geworden met een omzet van 2,4 miljard euro en een winst van 328 miljoen euro. Figuren die een belang- rijke rol gespeeld hebben en nog spelen bij de transformatie
zijn ex-CEO Johnny Thijs en huidig topman Koen van Gerven. Al onder Thijs besefte de top van De Post dat men een antwoord moest vinden op het steeds dalende aantal brieven dat werd verstuurd. Ook moest men inspelen op de opkomst van de pak- jesdiensten. Bpost - de naam sinds de beursnotering - wist zich om te bouwen tot een logistiek bedrijf. Het bedrijf doet meer dan brieven bestellen en pakjes afleveren. Het brengt bestel- lingen die mensen bij Zalando deden ’s avonds thuis, het haalt boodschappen op… Van Gerven dacht ook aan snellere avond- leveringen en een fusie met PostNL zou daarbij helpen.
Een overname van het Nederlandse PostNL (omzet 3,4 mil- jard euro) zou Bpost een aanzienlijk sterkere positie in de pak- jesmarkt opleveren. Die markt is sterk aan het groeien en er zijn een aantal grote spelers in die sector actief: DHL (Deut- sche Post), FedEx/TNT, GLS, DPD en Geopost. Bpost/PostNL zou daartussen niet misstaan. Maar het mocht niet zijn.
Tweede voordeel van de fusie: Bpost zou niet langer een staatsbedrijf zijn. Bpost wilde alle aandelen van PostNL over- nemen in ruil voor cash en Bpost-aandelen. Dat zou betekend hebben dat het aandeel van de Belgische staat in het bedrijf onder 50 procent zou zakken. Wat nota bene niet betekent dat de Belgische staat aandelen zou verkopen, zoals Labille beweert. Bpost dat niet langer een staatsbedrijf is: het zou dan opnieuw een voorbeeld zijn voor dat andere grote staatsbedrijf, de NMBS. Bpost wist zich om te vormen tot een performante onderneming. De NMBS is in de 19de eeuw blijven hangen. En het zal nog lang duren vooraleer de spoorwegmaatschappij de 20ste, laat staan de 21ste eeuw binnenstapt.
Angélique VAnderstrAeten Bpost neemt zijn Nederlandse concurrent dan toch niet over. Een spijtige zaak, en wel om twee redenen. Ten eer-
ste zou Bpost daarmee definitief zijn omgetoverd tot een postbedrijf van de 21ste eeuw. Ten tweede zou de Belgi- sche overheid daarmee niet langer 50 procent van de aandelen bezitten, waardoor Bpost zou ophouden een staats- bedrijf te zijn.
Schoonbroer koningin investeerde in Bee Power
De Vlaamse overheid mag zich opmaken voor een juridische strijd met het groene- stroombedrijf Bee Power bvba. Het bedrijf zou een biomassacentrale in de haven van Gent laten bouwen. Maar dat gaat niet door. Volgens Michael Corten, de topman van Bee Power, staat het ‘bijna zeker’ vast dat zijn bedrijf een schadeclaim zal indienen bij de Vlaamse overheid omdat die op het allerlaatste moment afzag van subsidies. De nu afgevoerde centrale van Bee Power in Gent zou 100 miljoen euro subsidies per jaar krij- gen, gedurende vijftien jaar. In totaal dus 1,5 miljard euro.
Achter Bee Power bvba zit de nv Bee wat staat voor Belgian Eco Energy nv. Op de web- stek bee.eu lezen we dat het een ‘Belgisch en duurzaam energiebedrijf is, gecreëerd in 2010 door 3 oprichters’. Het doel is ‘duurzame pro- ductie en levering aan Belgische B2B (business to business) klanten van elektriciteit, groene warmte en gas’. Concreet zou de biomassacen- trale van BEE Power in Gent gestookt worden op basis van houtchips (houtafval), ingevoerd uit Noord-Amerika, Zuid-Afrika en Namibië.
Belgian Eco Energy
Belgian Eco Energy wordt op 16 september 2010 opgericht. Het is dus een erg jong bedrijf.
De onderneming staat ingeschreven in Hulden- berg, een groene stek tussen Overijse en Leu- ven. Oprichters zijn Gantis van Michael Corten en PMKay van Chris Elbers. In 2012 is er een kapitaalverhoging. De familie Janssen inves- teert samen met ‘business angels’ drie mil- joen euro in het energiebedrijf. Het bedrijf wil in september zijn eerste kilowatts leveren aan bedrijven en hoopt in 2013 groene energie te produceren. Dan zijn ze bij BEE al met drie.
Corten, oud-directeur van Eneco België, en Chris Elbers, een oud-kaderlid van Electrabel.
Derde persoon is Christophe Surleraux, stich- ter van Ecopex, een bedrijf dat projecten voor duurzame energie beheert. Het bedrijf heeft volgens Corten zeventien projecten op stapel staan, vooral in Wallonië.
Schoonbroer van de koningin
De initiatiefnemers brengen 1 miljoen euro in en in totaal haalt de vennootschap Bee 3,1 miljoen euro op. ‘Via François de Borchgrave
van Kois Invest kwamen we in contact met de familie Janssen, vooral bekend als groot- aandeelhouders van Solvay’, zegt Corten aan Trends. Behalve de drie zonen van Daniel Janssen (Edouard, Charles-Antoine en Nico- las), en De Borchgrave, investeren ook twaalf Vlaamse zakenmensen en de Fransman Gérard Mohr (Cogerfi). Pittig detail: Nicolas Janssen is getrouwd met een zus van koningin Mathilde.
De schoonbroer van Mathilde is dus indirect betrokken bij het project van de biomassacen- trale van Gent.
Groene kerncentrale
Bee is vandaag vooral gekend voor het mis- lukte project van de biomassacentrale. We horen voor het eerst over het Gentse project in het voorjaar van 2013. Op dat ogenblik ziet het er voor het Gentse project nog goed uit. De Amerikaanse groep General Electric (GE) heeft zelfs toegezegd de reusachtige biomassacen- trale in de Gentse haven bouwen. ‘Het wordt een vlaggenschipproject’, zegt GE.
GE nam het project over van Abengoa toen dat bedrijf instortte. De Spaanse engineering- groep had zich in enkele jaren tijd opgewerkt tot een specialist in biobrandstoffen, zonne- energie en windparken met werven in alle hoeken van de wereld. Eind 2014 hadden de Spanjaarden met veel tromgeroffel bekendge- maakt dat ze in Gent ‘s werelds grootste elek- triciteitscentrale zouden bouwen die uitslui- tend op biomassa zou draaien. Exact een jaar later moest het bedrijf bescherming tegen zijn schuldeisers vragen. Corten begon meteen een nieuwe aannemer te zoeken. Vrij snel werden gesprekken aangeknoopt met General Electric,
dat eind vorig jaar activiteiten van concurrent Alstom had overgenomen.
Financiering met maffiageld?
Hoe zou Bee het enorme investeringsbedrag financieren? Kerninvesteerders zijn industriële investeerders met strategische interesse in het project. Er zijn volgens Bee ook stroomafne- mers (grote industriële verbruikers), biomas- saleveranciers, contractanten, private equity, investeringsfondsen en tot slot schuldfinan- ciering).
De subsidies voor de biomassacentrale waren niet alleen omstreden door technische vragen, er rezen ook twijfels over een leveran- cier uit Namibië. Een zakenman erachter, de Israëliër Gershon Ben-Tovim, wordt volgens Het Laatste Nieuws immers genoemd in maf- fiadossiers. Ben-Tovim heeft zijn carrière uit- gebouwd in de Afrikaanse diamantwinning en heeft volgens sommigen banden met een Sici- liaanse maffioso. Volgens zijn LinkedIn-profiel is Ben-Tovim CEO (topman) van Greencoal. Het verhaal wordt in elk geval erg gretig opgepikt door de tegenstanders van het Gentse project.
Corten benadrukt in de media dat Ben- Tovim nooit veroordeeld is. ‘Onze centrale tegenhouden door een leverancier met een slechte reputatie is niet ernstig en houdt juri- disch geen steek. Bovendien zal de man geen CEO of voorzitter van de raad van bestuur wor- den. Hij krijgt een technische functie.’ Corten is zelfs bereid de banden met die man door te knippen. Maar dat is uiteraard niet de essen- tie van de zaak.
Nog tegenstanders
Ook Fa Quix, topman van Fedustria, Fede- ratie voor de Belgische textiel-, hout- en meu- belindustrie, toont zich erg kritisch op Twitter.
‘BEE Power Gent zal jaarlijks het equivalent opstoken van 900.000 ton hout of circa 7.000 ha bos/jaar, wat 580 keer het “Essers-bos” is.’
Daarmee sluit Quix zich aan bij de groeiende groep tegenstanders van het Gentse project.
Veel vrienden heeft Corten niet gemaakt. Dat is misschien één van de fouten in dit dossier.
KV Mechelen
Ondertussen zoekt moederbedrijf Bee nieuwe klanten op de Belgische markt. KV Mechelen is alvast overtuigd en kiest voor groene Belgische energie. ‘Als Mechelse club is de stap naar een Belgische leverancier logisch’, zegt commercieel directeur Marc Faes. Bee is dan bezig met de uitbouw van een produc- tiepark op basis van windenergie, biomassa, warmtekrachtkoppeling en zonne-energie.
Financieel
Als we de jaarrekening van BEE over 2014 bekijken, dan zien we de volgende bestuur- ders: Christophe Surleraux, Gérard Mohr, Sirocco Solutions (vertegenwoordigd door
Peter Schell), Kois Invest (vertegenwoordigd door François de Borchgrave), Gantis (verte- genwoordigd door Michael Corten) en PM Kay (vertegenwoordigd door Chris Elbers).
De totale activa van de nv bedragen eind 2014 bijna 6 miljoen euro. Op de passiefzijde zien we wel een overgedragen verlies van 1,3 miljoen euro.
Het boekjaar 2013 was rotslecht, met een verlies van net geen miljoen euro. In 2014 werd een beperkte winst van 103.145 euro gemaakt. Maar die kwam er door uitzonder- lijke opbrengsten. Op bedrijfsniveau was er opnieuw een zwaar verlies.
BEE Power Gent
In BEE Power Gent bvba heeft de nv Bee een participatie van 99,98 procent. Bee Power Gent werd opgericht op 23 juli 2013. De jaarre- kening van Bee Power Gent leert dat de totale activa zeer bescheiden zijn. Eind 2014 waren er totale activa ten belope van 174.715 euro.
Het kapitaal bedraagt slechts 62.000 euro. In het eerste volledige boekjaar werd een beperkt verlies geleden.
Die magere cijfers zijn niet uitzonderlijk. Bij dergelijke projecten wordt het kapitaal pas verhoogd als het project definitief groen licht heeft gekregen, wat hier dus niet gebeurd is.
Of deze vennootschap gebruikt zal worden om de aanval op de Vlaamse regering in te leiden, is weinig waarschijnlijk. Wellicht zal de schade- claim door moederbedrijf Bee worden ontwik- keld. Het zal alvast een vreemde situatie ople- veren: de schoonbroer van de koningin die geld eist van de Vlaamse regering.
Besluit
Het verzet tegen de biomassacentrale was frappant. In het dossier hebben we (te) weinig voorstanders gehoord. Toen het project onder vuur kwam, hoorden we bovendien weinig rati- onele argumenten. Het is wellicht de grootste fout van de ondernemers geweest.
thierry debels
Actueel 2 juni 2016 3
Vakbondsbrulboei
Mijnheer de staker,
Gij zijt onlangs verkozen tot secretaris- generaal van de Waalse socialistische over- heidsvakbond. En gij ziet dat helemaal zit- ten, zo blijkt, want gij wilt de zogenaamde rechtse regering tot het bittere einde het mes op de keel zetten om haar te doen toe- geven. En als zij dat niet wil, dan moet zij het maar afbollen, vindt gij. Dat die regering democratisch is verkozen en een meerder- heid heeft in het parlement, doet er klaar- blijkelijk niet toe. Voor alle duidelijkheid: ik vind ook dat deze regering dingen doet waar ik niet blij mee ben, niet het minst omdat zij de communautaire dossiers in de diepvries heeft gestoken waardoor heel wat onrecht- vaardigheden Vlaanderen blijven treffen. Ik denk zomaar willekeurig aan de miljarden- transfers richting Wallonië. Daar hebt gij het natuurlijk niet over, want dat vindt gij de nor- maalste zaak van de wereld. Maar ik moet aanvaarden dat er een regering is die gele- gitimeerd is om het beleid te voeren dat zij wil. En ja, daar mag men zich tegen verzet- ten door oppositie te voeren in het parlement of daarbuiten. Maar dat moet een beetje fat- soenlijk gebeuren en zeker niet door mensen die wel willen werken te verhinderen op hun werk te geraken, of nog anderen hun eigen- dommen te beschadigen.
Neen, gij jaagt uw brutale troepen de straat op om te eisen dat steeds meer onbe- taalbaar wordende voorrechten en gunstige werkregimes behouden blijven. De “recupe”- dagen voor niet-gewerkte dagen zijn daar wel het meest bizarre voorbeeld van. Gij ontre- gelt de gevangenissen en gij blokkeert het openbaar treinverkeer, dat ook in Vlaanderen voelbaar is. Dat uw Vlaamse vakbondsvrien- den het zo’n vaart niet willen laten lopen, kan u geen zier schelen. En dat de Vlamingen die stakingsgijzelingen kotsbeu zijn, raakt uw koude kleren niet. Gij gebruikt uw stakings- wapen om de regering te jennen en het land vol sociale onrust te jagen. En dat gij door de PS opgejaagd wordt, die niets liever doet dan Charles Michel en de N-VA te pesten, maakt
dat heel dat stakingsgedoe gewoonweg een politieke staking is. Dat daarbij geen geweld wordt geschuwd, is vorige week nog maar eens bewezen. Bezopen heethoofden die gij niet in de hand kunt of wilt houden, zor- gen voor ware veldslagen met gekwetsten en flink wat materiële schade. Dat is niet de eer- ste keer. Vorige week sloopte uw bende Hun- nen nog delen van het ministerie van Justi- tie. Denk maar aan die vakbondsmadam uit Namen die nog niet zo lang geleden een win- kel overhoop haalde omdat de winkelier niet wilde sluiten. Of na de nationale betoging in 2014, toen meer dan twintig mensen naar het ziekenhuis werden gebracht na zware rel- len die uitmondden in een ware straatoorlog.
Gij verwijt deze regering dat zij het soci- aal overleg niet respecteert. Het is niet mijn taak de regering te verdedigen - er zijn leu- kere dingen in het leven -, maar als ik zie hoe bijvoorbeeld die brave minister Koen Geens met engelengeduld overleg pleegt met de cipiersvakbonden, dan liegt gij dat gij rood ziet. En als zelfverklaarde democraat moet gij weten dat er dan compromissen uit de bus moeten komen, met toegevingen aan beide zijden. Maar niet met ‘toegeven of opstap- pen’, zoals gij zegt. Komt nog bij dat links Wallonië in de ban geraakt van de volksoprui- ers van de PTB, wat in Vlaanderen de PVDA is. Daardoor laat de PS pluimen, en worden de rode vakbonden zenuwachtig, want die gasten duiken ook op in uw rangen.
Met die verschuiving nog verder naar links in Wallonië, wordt het politieke cultuurver- schil met Vlaanderen niet alleen groter, maar ook duidelijker. Straks gaan het niet de radi- cale Vlamingen zijn die op een democrati- sche wijze een eind maken aan het samen- levingsverband binnen Het Edel Land der Belgen, maar wel - zonder dat zij het goed beseffen - de linkse stoottroepen in Wallo- nië. A la bonheur! Straks ga ik u nog dank- baar zijn. Niet alleen omdat Vlaanderen dan van uw stakingen af is, maar van la Belgique in het geheel.
Briefje aan Patrick Lebrun
Hillary Clinton is klaar voor de race naar het Witte Huis
Selor en VCT tekenen akkoord voor controle taalexamens
Op de RTBF na - die het desbetreffende Belga-bericht letterlijk overnam op haar webstek – werd in de media geen enkele aandacht besteed aan het akkoord dat vorige woensdag 25 mei werd onderte- kend tussen Selor en de Vaste Commissie voor Taaltoezicht (VCT). Het is nochtans lang geleden dat er op communautair vlak nog eens een stap(je) in de goede richting te melden viel.
De VCT is een door de federale overheid gesubsidieerde instelling met adviserende bevoegdheid voor wat de correcte toepassing van het gebruik van de talen in bestuurszaken betreft. Eén van de taken van de VCT is het controleren van de taalexamens die Selor, het selectiebureau van de federale overheid, orga- niseert bij selectieprocedures. In 2015 nam Selor bij ongeveer 10.000 kandidaten een taal- test af.
Hoewel de testen door universiteiten wor- den ontwikkeld in overeenstemming met een Europees referentiekader, biedt dat in België geen voldoende garantie. Uit een audit bij Selor in 2015 bleek immers dat er heel wat tekort- komingen waren bij de taalexamens. Deze audit kwam tot stand nadat een klokkenluider aan het licht bracht dat de toenmalige topman van Selor foefelde met de aanwerving van zijn eigen dochter.
De VCT zou, behoudens in de taalgrensge- meenten, echter al minstens zeven jaar gestopt zijn met het uitvoeren van controles op deze taaltesten. Daardoor is er al die jaren geen enkele controle meer op de moeilijkheidsgraad van, bijvoorbeeld, het examen Nederlands voor Franstaligen. Slagen voor zo’n taalexamen geeft
toegang tot bepaalde functies en premies en is daarom niet onbelangrijk. Wie kreeg nog nooit een ambtenaar in gebrekkig Nederlands aan de lijn, en waarbij vragen konden worden gesteld?
Een noodzakelijke eerste stap
Minister Steven Vandeput (Ambtenarenza- ken) en minister Jan Jambon (Binnenlandse Zaken) bereiken met dit akkoord dat Selor in de toekomst geplande mondelinge taalexamens zal moeten melden aan de VCT, waarna de VCT een waarnemer kan sturen. Daarnaast zal Selor bij elke inhoudelijke aanpassing of aanpassing van de moeilijkheidsgraad van een taalexamen vooraf het advies van de VCT moeten vragen.
De resultaten van de controles zullen jaarlijks gerapporteerd moeten worden aan de Kamer en de minister voor Ambtenarenzaken.
Is hiermee het probleem van, vermoede- lijk, te gemakkelijke examens Nederlands van de baan? Zeker niet. De VCT heeft enkel een adviserende bevoegdheid en kan bijvoorbeeld geen examen of examenresultaat ongeldig ver- klaren. Bovendien is het ook niet zeker dat de VCT, die politiek benoemd is in alle taalgroe- pen, dit ook goed zou doen. Wel laat deze con- trole de politieke verantwoordelijken toe om op basis van een objectief rapport te oordelen over de kwaliteit van de taalexamens en bij te sturen waar nodig. Al zal een eventueel bij- sturen allicht tot nieuwe communautaire dis- cussies leiden die een politiek akkoord erover mogelijk in de weg staan. Hoe dan ook, met dit protocolakkoord is een noodzakelijke en belangrijke eerste stap gezet naar meer trans- parantie en objectiviteit inzake de vereisten bij deze belangrijke taalexamens.
Wartvan Schel
Francken juicht erg vroeg
Theo Francken haalde de media met opvallend hoopvolle berichten over zijn succesvolle asielpolitiek. Terecht zette hij Kristof Calvo (Groen) opzij die een onsmakelijk bericht in Het Laatste Nieuws had aangegrepen om de staatssecretaris aan te vallen.
“Hier heb ik van gedroomd” was vorige don- derdag de al dubieuze titel boven een stuk over de forse daling van het aantal asielzoekers, van 5.500 per maand vorige zomer tot 1.300 in april dit jaar. Foto’s van een zinkende vluchte- lingenboot werd er pal bovenop geplakt. Niet netjes of erg slordig van de HLN-redactie. Toe- val of opzettelijk? “Wansmakelijk”, zei Francken zelf. Een gemene Calvo suggereerde dat Franc- ken blij zou zijn over verdronken mensen. “Een ziekelijke suggestie, een politicus onwaardig”, zei Francken terecht.
Zijn optimisme klinkt wat overtrokken en kan voorbarig zijn. Het mag dan al kloppen dat de instroom de jongste maanden fors daalde, zijn persoonlijke verdienste daaraan is niet zo duidelijk. De instroom zakte overal in West- Europa, vooral na de omstreden deal tussen Turkije en de EU. Toch toonde Francken zich in één gesprek driemaal “fier” over zijn aanpak.
Iets lastiger vinden we zijn optimisme over wat er straks volgt. Hij gaf zelf toe dat de deal met Turkije verre van rond was en tegen einde juni moeilijk haalbaar. Maar wat dan? Blijven de vluchtelingen steken in Griekenland? Velen kiezen de Lybië-Italië-route over de Middel- landse Zee. Zeker dat daarvan bijna niemand naar België komt of hier asiel aanvraagt? Als de
instroom in alle hevigheid hervat is dat verre van uitgesloten.
De kans dat dit gebeurt is reëel. Vorige week moesten er al 14.000 ‘bootmigranten’ wor- den gered. Sommige migranten worden met geweld gedwongen in de onveilige rubber- bootjes of visserboten te stappen, aldus de VN.
Economisch
Interpol meldt in een rapport dat er nog zo’n 800.000 migranten wachten in het noor- den van Libië, hopend op een boottocht naar Europa. Een verrassing is dat niet, want die beweging werd al maanden geleden her en der aangekondigd.
De vluchtelingen komen inderdaad vooral uit Nigeria, Gambia en Ivoorkust. Het gaat volgens het Hoog Commissariaat voor de Vluchtelingen (VN) vooral om economische migranten, niet om politieke vluchtelingen. Het Commissari- aat denkt dat Europa een deel op een waardige manier kan terugsturen – dat is al iets zinniger dan wat Merkel aanvankelijk voorstond – maar spreekt toch ook over “alternatieven”, en een
“soepeler verdeling” over Europa, dat meer visa zou kunnen uitschrijven… Een nieuwe exodus is bijna een zekerheid. Uitlopers daarvan naar België zijn niet uitgesloten. a.P.
Van haar stoel gevallen
Barbara Pas (VB) interpelleerde minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon over het feit dat vier op de tien politieagenten in Brussel niet tweetalig is. Het is een situatie die steeds verergert, ook onder deze minister… Zij was benieuwd welke maatregelen de Vlaams-nati- onale minister gaat nemen om ‘een en ander te verfijnen en eindelijk opnieuw de wettelijk- heid te laten regeren in plaats van de onwet- tigheid, door bijvoorbeeld alleen nog agenten aan te werven met een tweetaligheidsattest of de aanwervingen van politieagenten in de Brusselse politiezones opnieuw onder de con- trole van de vicegouverneur te brengen’. Zij verwees daarbij naar de Brusselse N-VA-sena- tor Karl Vanlouwe die zich daar klaarblijkelijk ook zorgen over maakt. Jan Jambon erkende dat er een scheefgetrokken situatie bestaat in de Brusselse politiezones en zei dat ook de taalwetten moeten nageleefd worden. Meer nog: tweetaligheid moet aangemoedigd wor- den. Hoewel hij toezegde zich daartoe te wil- len engageren, zei hij dat de veiligheidssitu- atie momenteel voorrang heeft. Barbara Pas toonde wel begrip voor de bijzondere situa- tie inzake veiligheid, maar meende toch dat de inspanningen voor de tweetaligheid van de politiemensen moeten opgevoerd worden.
Daarom diende ze een motie van aanbeveling in waarin zij de minister een aantal voorstel- len suggereerde om de scheefgelopen situatie aan te pakken. Het bleek immers dat zij en Jan Jambon op dezelfde lijn zaten. Mooi zo! Hoe- wel… Zij viel echter van haar stoel toen Koen Metsu, een partijgenoot van de N-VA-minister, een eenvoudige motie – die voorrang heeft bij de stemming - indiende om haar motie van aanbeveling te… kelderen. Begrijpe wie kan.
Spelletje?
Bij heel die motie zat er nog een vuil adder- tje onder het gras. Barbara Pas had in mei 2015 en in maart 2016 al eens schriftelijke vragen ingediend over de taalkennis bij de Brusselse politie. Zij bleven onbeantwoord.
Op 4 mei jongstleden kwam echter senator Vanlouwe met persberichten af dat vier op de tien Brusselse politieagenten niet twee- talig zijn en… dat hij de cijfers had gekregen van minister Jambon. Op 9 mei diende Bar- bara Pas hierop haar interpellatieverzoek in en plots waren op 11 mei de antwoorden op haar schriftelijke vragen ter beschikking… Barbara vraagt zich nu af op welke basis Karl Vanlouwe aan zijn informatie is gekomen, zeker omdat hij er zelf geen parlementaire vraag over heeft gesteld. Zit er een spelletje achter waarbij de antwoorden op de vragen van Pas zijn doorge- speeld aan Vanlouwe om zo het gras voor haar voeten weg te maaien en dus eerst het nieuws te halen? Ze heeft naar verluidt alvast ophel- dering gevraagd bij Kamervoorzitter Bracke, want dergelijke capriolen zijn voor haar abso- luut onaanvaardbaar.
Spokenjager
Natuurlijk stonden de vakbondsacties cen- traal tijdens het vragenuurtje vorige don-
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
2 juni 2016
4
derdag. Het geweld en de minimale dienst- verlening – die in het regeerakkoord staat ingeschreven – stonden centraal. En tussen alle voors en tegens sprong Vlamingenhater Olivier Maingain van het vroegere FDF mar- kant in het oog: “Je voudrais être très clair en ce qui concerne mon parti: il n’est nulle- ment question d’admettre les incidents qui sont d’ailleurs plutôt dus à une poignée de gens d’extrême droite à la fin de la manife- station des syndicats.” Je moet niet al te veel Frans kennen om het te begrijpen: de inciden- ten aan het einde van de betoging waren het werk van ‘extreemrechts’. Jawel! Hij zei het let- terlijk! Om je te bescheuren! Geen mens in de Kamer ging daar dan ook op in. Spokenjager Maingain kwijlde van genot…
Tempeestende Laurette
Egbert Lachaert van Open Vld was er dui- delijk op uit Laurette Onkelinx eens flink in de gordijnen te jagen. Het lukte hem probleem- loos, want ze trapte opgejaagd in de open val. Lachaert smeet haar voor de voeten dat het grote probleem voor haar en haar par- tij is dat ze niet meer in de regering zit(ten).
Hij vroeg haar om mee te werken aan de her- vormingen, want er zijn er heel wat die ook in het regeerakkoord-Di Rupo stonden, bijvoor- beeld de flexibilisering van de 38 urenweek.
Onkelinx kookte en de stoom kwam uit haar oren. Lachaert ging nog een stapje verder en overhandigde haar prompt dat regeerak- koord, ‘voor het geval ze ooit nog eens minister wordt’. Laurette Mitraillette tempeestte en stak van op haar bank een tirade af. Bracke moest haar smeken haar kalmte te bewaren: “Je vous en prie, madame Onkelinx…” Het applaus dat Lachaert kreeg, was dan ook oorverdovend.
Wrang
Zonder grote trom is ze teruggekomen om in stilte haar zetel te bezetten. Annemie Tur- telboom is terug afgezakt naar de Kamer om netjes te komen stemmen. Voor het overige hebben we haar nog niet gehoord. Of dat ooit nog zal gebeuren, is maar de vraag. Ingewij- den fluisteren ons toe dat haar terugkeer naar de Kamerfractie aldaar geen grote vreugde- kreten heeft ontlokt. Integendeel. Een wrange situatie is het in ieder geval.
Nieuwe volkstribuun
Raoul Hedebouw van de Franstalige PTB (PVDA) is een man die we in de gaten gaan moeten houden. Niet alleen blinkt hij uit in een quasi perfecte tweetaligheid, hij is ook een echte volkstribuun met een eloquentie die zelfs gehaaide praatbarakkkers in ademnood kan brengen. De gedrevenheid waarmee hij op het spreekgestoelte staat, is merkwaardig en wervelend. Zeker nu de recente peilingen hem en zijn partij naar ongekende hoogten jagen, en zowaar de PS bedreigen, neemt men de man ernstig, ook in de straten en tijdens de betogingen. Daarmee is men in Wallonië nog een linkse familie rijker: na de cdH, de PS en Ecolo, is er nu ook de PTB die hoge ogen gooit.
Ter (gematigde) rechterzijde bevindt zich een- zaam en alleen de MR…
Groot-Roemenië
Het land komt verarmd uit de Eerste Wereldoorlog. Het blijft tot 1916 neutraal, maar schaart zich dan aan de zijde van de geallieerden die meer bieden dan de Duit- sers, Oostenrijkers en Hongaren. Die dwin- gen de Roemenen op de knieën in mei 1918 en happen een flink stuk uit het grondge- bied. Als compensatie geven de Duitsers het ten oosten van Roemenië liggend Bes- sarabië (nu Republiek Moldavië) dat ze bij de verslagen Russen pikken. Overigens spre- ken de meeste inwoners van dat gebied Roe- meens. Zes maanden later is het vernederde Roemenië de grootste overwinnaar van de oorlog.
Het mag de Russische buit behouden;
krijgt er een stuk Boekovina bij en sleept heel Transsylvanië binnen dat al eeuwen bij Hongarije behoort maar waar ook 50 procent van de inwoners Roemeens praat, al gehoorzaamden ze altijd braaf de kei- zer-koning van Wenen. De Roemenen krij- gen er wel anderhalf miljoen Hongaren en bijna een miljoen Duitsers bij die daar ook al generaties resideren en die niet gelukkig zijn met die “Anschluss”.
Roemenië is een arm landbouwland, wei- nig geïndustrialiseerd, uitgezonderd de olie- velden van Ploiestie. De grootgrondbezitters (nauwelijks 6.000) bezitten de helft van het land en ze leven op grote voet in Wenen of Parijs. Ze verpachten hun gronden aan een rentmeester die hen veel huur betaalt en op zijn beurt de arme boertjes uitperst. De meeste van die rijke pachters zijn Joden.
De groenhemden
Roemenië met zijn Romaanse taal (sterk door het Slavisch beïnvloed) kijkt veel naar Frankrijk en Italië. Wanneer de fascisten van Mussolini in 1927 de volledige macht grij- pen, krijgen ze haast onmiddellijk bewon- deraars en navolgers in Roemenië. Een paar jonge studenten stichten in 1927 het Legi- oen van Sint-Michael.
De beweging richt drie jaar later ook een privémilitie op en doopt haar de IJzeren Garde; een naam die uiteindelijk de ver- zamelnaam van alle Roemeense fascisten wordt. Zij volgen deels de Italiaanse voor- beelden. De leden zijn jong (totalitaire bewegingen zijn altijd “jeugdig”) en dra- gen een uniform: het groene hemd. Ze pro- pageren het corporatisme en zijn fanatiek nationalistisch, want het nieuwe Groot-Roe- menië telt 30 procent niet-Roemenen die onder de duim moeten gehouden worden.
Op andere punten wijkt de IJzeren Garde af van het origineel.
De leden zijn zeer gelovig en verdedigen het Grieks-orthodoxe christendom. Ze orga- niseren geregeld processies en ze verafschu- wen de militant atheïstische Sovjet-Unie.
Natuurlijk willen ze Bessarabië niet verlie- zen. De Garde rekruteert vooral studenten en de boeren en is van meet af aan keihard antisemitisch (cf. de rol van Joodse pach- ters) wat het Italiaans fascisme lange tijd niet is. De IJzeren Garde is onmiddellijk geweld- dadig en blijft het; veel meer dan de Itali- aanse fascisten en zelfs de Duitse nazi’s.
Officieel is Roemenië een democratie, maar de koning en de regerende elite gebrui- ken liever de zweep dan het woord. Het land heeft geen traditie van overleg, maar wel van mateloze corruptie en vriendjespo- litiek, ruzies met veel Balkangeweld en gere- geld een oorlog. Door de economische crisis van 1929 gaat de levensstandaard nog ver- der achteruit en de IJzeren Garde wint aan populariteit.
Extreem gewelddadig
De IJzeren Garde gaat er met de grove bor- stel door. Tegenstanders worden geïntimi- deerd, mishandeld en desnoods vermoord.
Bij kleine pogroms sterven geregeld Joden.
Ten slotte, na jaren terreur, verbiedt de rege- ring de organisatie.
Prompt vermoordt ze de eerste minister.
De rust keert weer en na een tijdje mag de IJzeren Garde opnieuw in de openbaarheid
komen. Ze wordt een politieke partij die zelfs deelneemt aan de verkiezingen en eventjes de derde partij van het land wordt met 16 procent van de stemmen. Ze telt 270.000 leden en krijgt de steun van andere par- tijen om een numerus clausus in te stel- len voor Hongaren, Duitsers en Joden aan universiteiten en in overheidsbetrekkingen.
Maar ze blijft een revolutionaire en geweld- dadige organisatie. In 1938 laat de koning de 13-koppige leiding arresteren en zon- der proces afmaken (“neergeschoten op de vlucht”).
Uit wraak vermoordt de IJzeren Garde een volgende eerste minister, waarna de rege- ring het lagere kader uitroeit. Het leger, dat met de IJzeren Garde sympathiseert, schuift generaal Ion Antonescu naar voren en die vormt met de Garde een regering. Fascisme op of af, maar het land blijft neutraal na de Duitse overval op Polen, want het is de harde Duitse bezetting in de Eerste Wereldoorlog niet vergeten. Wanneer Hitler in 1940 de geallieerden vernietigend verslaat, begrij- pen de Roemenen dat ze niet meer moeten rekenen op hun vroegere bondgenoten uit de Eerste Wereldoorlog.
Hitler geeft zijn Sovjetvrienden de toe- stemming Bessarabië en de Noordelijke Boekovina in te lijven, en prompt slachten de Sovjets de Roemeense elite daar af. De Hongaren krijgen tevens van Hitler een flink stuk van Transsylvanië terug. Het is genoeg geweest voor de IJzeren Garde, die een staatsgreep pleegt tegen Antonescu. Die heeft zich echter van rugdekking voorzien en belooft Hitler dat het Roemeense leger bij een veldtocht tegen de Sovjet-Unie mee- vecht. Hitler is meer geïnteresseerd in dat grote leger dan in een harde maar ongedis- ciplineerde fascistische beweging en steunt de Roemeense generaal die Hitler, Musso- lini en Stalin imiteert en zich ook Leider (Conducator) laat noemen. Het leger slaat de staatsgreep neer en de weinige over- levende kaders vluchten naar Duitsland, waar ze prompt in een concentratiekamp terechtkomen, zij het zonder de ontberin- gen. Wanneer Hitler de Sovjet-Unie aan- valt, vormt het Roemeense leger de rech- tervleugel, met 800.000 soldaten; meer dan alle Duitse bondgenoten en hulptroepen bij elkaar. Veel leden van de Garde vechten in het leger, heroveren Bessarabië en mogen van Hitler nog een flink stuk van Oekraïne besturen dat ze willen annexeren. Ze ver- moorden er zo’n 300.000 Joden, al weigert Antonescu principieel Joden uit te leveren die leven binnen de grenzen van einde 1940.
In 1944 is het sprookje voorbij en wordt Antonescu afgezet. De Roemenen worden bezet door de Sovjets, verliezen weer Bes- sarabië en een nieuwe regering verklaart de oorlog aan de Duitsers. Deze keer vech- ten 600.000 soldaten aan de zijde van de Russen. In totaal sneuvelen op vier jaar tijd bijna 400.000 Roemenen aan beide zijden.
In Duitsland mogen de IJzeren Gardisten de kampen verlaten en onder toezicht van de SS een tegenregering vormen (zoiets als de Vlaamse Landsleiding van Jef van de Wiele).
In Roemenië neemt inmiddels de plaatse- lijke communistische partij meer en meer de touwtjes in handen. De op één na machtig- ste persoon van de partij is Ana Pauker die alles heeft wat de Gardisten haten: vrouw en Joodse.
Maar zij ziet ogenblikkelijk het nut in van geharde aanhangers en heeft er geen pro- bleem mee een flink aantal in te lijven bij de KP (niet zo vreemd. De DDR die de “antifas- cistischer Schutzwall” in Berlijn bouwt, heeft zes ex-nazi’s als minister). De leiders van de beweging in Duitsland vluchten à la Léon Degrelle naar Spanje, waar ze meestal vredig in hun bed sterven. Nog altijd discussiëren historici of de IJzeren Garde wel een echte fascistische massaorganisatie was. Daarvoor was ze te klein. Met haar christelijke, mys- tieke trekjes lijkt ze meer een unieke Roe- meense combinatie van franquisme, fas- cisme en nazisme.
Jan neckers
De IJzeren Garde
Als men over de “asmogendheden” spreekt, vallen altijd de namen Duitsland, Ita- lië en Japan. “Der Vierte im Bunde” wordt altijd vergeten: Roemenië.
Actueel 2 juni 2016 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Betonstop
Alles is goed om debatten te lanceren in het Vlaams Parlement. Aanleiding om het uitge- breid te hebben over het beleidsplan ruimte Vlaanderen (BRV) was natuurlijk het opdui- ken van Joke Schauvliege in de prachtcourant De Morgen, waar zij enige toekomstperspec- tieven ten beste gaf. De meest tot de verbeel- ding sprekende doelstelling van de minister is natuurlijk de “betonstop” (alweer een nieuw woordje) voor 2050.
Na enig gedoe over het al dan niet oppor- tuun zijn van een actualiteitsdebat op basis van een krantenartikel, terwijl het Vlaams Par- lement en zijn commissie Ruimtelijke Orde- ning nog wachten op de volledig uitgewerkte documenten, werd dan toch de inhoud aange- sneden. Dat Vlaanderen het zich niet meer kan veroorloven om open ruimtes te blijven aan- spreken, wat vandaag nog aan een tempo van 6 hectare per dag zou gebeuren, was geen punt van discussie. De manier waarop de zaak moet worden aangepakt des te meer. De historische erfenis op het vlak van ruimtelijke wanorde die van ons land nogal een rommeltje heeft gemaakt, vergemakkelijkt evenmin de zaak.
Knopen
Vandaag zou de Vlaamse ruimte voor 33 procent “ontwikkeld” zijn, en daarvan is 14 procent ook echt “verhard”, wat dan al met-
een interpretatienuances opriep. Overigens, wij vragen ons af of de overblijvende kleine 70 procent dan een soort ongerepte wildernis is.
Bij het doorkruisen van Vlaanderen krijgen we niet die indruk. Afgezien daarvan blijft nog een deel woongebied beschikbaar, maar zijn een aantal uitbreidingszones minder geschikt door hun slechte ligging in verband met de water- huishouding of met hun slechte aansluitbaar-
heid op vervoer en nutsvoorzieningen. Nu al zijn we, door het vroegere anarchistische non- beleid, bij de duurste landen voor riolerings- aanleg en elektriciteitsdistributie. Niet eenvou- dig om de vele knopen te ontwarren.
Schauvliege wil de weg van de geleidelijk- heid bewandelen. Niet snel genoeg uiteraard voor rood-groen, met als uitschieter Bruno Tob- back (sp.a), die wel heel licht over het eigen- domsrecht ging. Veel opzienbarends viel niet op te tekenen, misschien toch maar beter wachten op een uitgewerkt beleid? Intussen was men weer even zoet.
Stroomversnelling
Niet alleen de ruimtelijke ordening is een
“uitdaging”, maar ook het energiebeleid en dan met name de maatregelen om de klimaat- doelstellingen van “2020” te halen. Op een vraag van Andries Gryffroy (N-VA) daarover gunde minister Tommelein een primeur aan het Vlaams Parlement. Hij komt zeer binnen- kort met het project “Stroomversnelling”. Dat project moet een breed gedragen energievi- sie ontwikkelen. Overheid, bedrijven en bur- gers die samen de wondere wereld van de hernieuwbare energie zullen betreden. Het messianisme van Tommelein werd op enige scepsis onthaald door Johan Danen (Groen), wiens geduld op was met de vele losse plan- nen die om de haverklap de wereld worden ingestuurd; hoog tijd voor een samenhangend allesomvattend project. Ondanks dit alles blijft de potsierlijkheid van het Vlaamse energiebe- leid voortduren. Zo bekijkt Tommelein hoe hij de Turtelramp kan verlichten, zonder natuurlijk
“iets te beloven”. De zonnepanelen zijn terug van weggeweest, waarbij het toverwoord nu
“zonnedelen” is, wat betekent dat mensen kun- nen participeren in bijvoorbeeld bedrijfszonne- panelen. Gryffroy leek dan weer erg in de ban te zijn van “slimme windmolens”, wat dat ook moge wezen. De stroomversnelling van Tom- melein is in ieder geval niet te stuiten. Iets con- creets is er nog niet echt, maar we gaan er met heel Vlaanderen “tegenaan”. Het is wachten tot 16 juni voor de minister zijn grootse plan ontvouwt. Het zou al veel bijdragen als daarin een methode stond die de grote windproduc- tie in de Koepelzaal in energie kan omzetten.
Danst Donald Muylle de tango van de dictatuur?
De gendarmerie van het Gelijkekansencentrum is nog maar eens uitgerukt. De heer Donald Muylle van Dovy, niet geheel zonder succes als Vlaamse keukenbouwer, werd net niet gearresteerd. Een boete van 25.000 euro heeft hij aan zijn broek. En hij zal ze betalen, want met supergendarm Els Keytsman wordt niet gelachen. Aard van het ver- dict: het niet aanvaarden van een 59-jarige sollicitant, gediscrimineerd op basis van zijn pittige leeftijd.
Marc Schaeken uit Mol had van Dovy-keu- kens te horen gekregen dat hij “het perfecte profiel” had voor een job als zelfstandig ver- koper, “met uitzondering van zijn leeftijd”.
Hij werd dan ook niet uitgenodigd voor een gesprek. De rechtbank besliste dat Dovy hem 25.000 euro schadevergoeding moet betalen.
Het Interfederaal Gelijkekansencentrum, vandaag aandacht zoekend onder de nieuwe naam Unia, sprak meteen van discriminatie,
“een schromelijk onderschat probleem”. Unia- topvrouw Els Keytsman kreeg al maandag in De Ochtend en vervolgens overal in medialand een ruim forum om het incident te duiden. Niet toevallig ondersteund met goed geselecteerde
“verontwaardigde reacties”. Oud is niet out, het klinkt mooi en lief. In die opwinding ging even- wel elke nuance verloren.
Zijn werkgevers niet tuk op senioren? Een kwart van de Vlaamse werklozen (63.000) is ouder dan 50 jaar. Volgens Stijn Baert (UG) krij- gen 40-plussers al 39 procent minder uitnodi- gingen dan jongere sollicitanten. Dat blijkt uit onderzoek via fictieve sollicitatiebrieven aan leeftijdsgroepen. Maar Keytsman en co jagen de redelijkheid uit het debat.
Die redelijkheid is nodig omdat ook leef- tijd een factor is waar werkgevers minstens in sommige gevallen rekening mogen mee hou- den. Tot de wetgever het anders regelt, zijn oudere werknemers inderdaad duurder (loon, mogelijke ontslagvergoeding en outplacement- kosten). We zien ze evenwel niet in opstand komen om dat zelf in vraag te stellen.
Donald Muylle, de stevige burger die zelf reclame maakt voor zijn bedrijf, ging snel door de knieën. Opgejaagd door het lobbywerk van het Gelijkekansencentrum.
Groen
Unia-directeur Keytsman was tien jaar actief bij Groen in Aalst, leidde de politieke dienst van Oxfam-Wereldwinkels, was directeur van Vluchtelingenwerk Vlaanderen en leidt na het opstappen van Jozef De Witte het (Gelijke) Kansencentrum dat toeziet op racisme en dis- criminatie.
Van groene Keytsman onthouden we dat ze vorig jaar in De Tijd nog pleitte tegen het asiel- beleid. Theo Francken mag geen grensbewa- ker zijn, met de focus op terugkeer, misbruik- bestrijding en beveiliging van de grenzen, maar moet een organisator van migratie worden. De engagementsverklaring die nieuwkomers zou-
den moeten tekenen, als onderschrijving van de Europese waarden en normen, noemde de topvrouw van de anti-discriminatielobby meteen “beledigend en stigmatiserend”. Voor Keytsman was een groene visie de norm voor asielbeleid, vandaag is een groene visie op dis- criminatie haar norm.
Nuance
Stereotiep denken over ouderen is onver- standig. Dat geldt voor domme ondernemers die talent verspillen. Maar dat geldt ook voor Keytsman en co. Mogen we er nog van uitgaan dat de werkgevers in een tijd waar iedereen langer moet werken best zelf wel weten wat ze doen? Muylle is zelf 64 en heeft wel meer 60-plussers in dienst.
“U bent voor ons te oud”, is niet per defini- tie denigratie of discriminatie. Voor sommige jobs is dat zelfs een evidentie. Zoals weerstand tegen het doorslaan van inclusief onderwijs (de weigering van een jongentje met het syndroom van Down in een Schotense school) of tegen bosheiligen voor wie nooit ende nergens een boompje mag worden neergelegd (de kruisi- ging van Joke Schauvliege) een evidentie is, om maar die twee gelijkaardige voorbeelden uit de recente actualiteit te noemen. Veel mensen in het onderwijs vinden zichzelf al op jongere leeftijd “te oud” om nog voor de klas te staan.
Niet alle, maar sommige bijna zestigers zijn complete IT-analfabeten en hun omscholing is een dure investering voor een per definitie beperkt aantal jaren rendement. Dit geldt voor nog wat andere aspecten van de werkvloer.
Arbeidseconoom Baert geeft toe dat oude- ren gemiddeld genomen een lager energie- niveau hebben, minder creatief, flexibel en stuurbaar zijn. Maar die waarneming is een gemiddelde. Die nuances sieren hem. Overi- gens is ook het omgekeerde waar. Er zijn vast bedrijven die liever ervaren werknemers dan jonge beginners een job aanbieden. Is dat dan ook meteen discriminatie?
Nuance staat niet in het woordenboek van de politiek correcte en door ons betaalde anti- discriminatielobby, die met felle stem voorzich- tige verhuurders viseert, op racisten jaagt, en speurt naar discriminatie van vrouwen, anders- geaarden en misnoegden aller landen. Keyts- mans demagogie spat op uit haar vergelijking van “u bent voor ons te oud” met “u bent voor ons te zwart”.
Laten we wel wezen: discriminatie komt
voor. Voor een evenwichtig oordeel daarover komen we al ver met een portie gezond ver- stand en het inzicht dat ze in veel gevallen begrijpelijk en niet kwaadaardig is of bij het leven hoort. Mediaredacties discrimineren sol- licitanten “evident” op basis van politieke over- tuiging, de sportwereld discrimineert op basis van prestaties en talent, de modewereld op basis van esthetische normen, wakkere bur- gers op basis van hun eigenste vrije menings- uiting, de economische en culturele wereld op basis van talent, verliefden op innerlijke én uiterlijke trekken van mogelijke partners, etc.
Normaal of niet?
Gaat de discriminatie een grens voorbij, dan bestaan er rechtbanken om een en ander aan te pakken. Unia lijkt bij overacting al eens vooral het eigen instituut overeind te willen houden. Terecht vraagt Donald Muylle in Het Laatste Nieuws: “Het Gelijkekansencentrum spreekt over 80 klachten per jaar. Waar zijn die andere bedrijven dan?”
En wat de grond van de zaak betreft: de poli- tiek correcte protestanten zijn de clubleden
van organisaties die stijgeren als de “rechtse”
regering pleit voor langer werken om de soci- ale zekerheid overeind te houden.
Op de knieën
En dan is er natuurlijk de reactie van Dovy zelf. Die was niet eenduidig, verwarrend zelfs.
We hoorden Donald en zoon Mario Muylle uit- pakken met het excuus dat het om een “alleen- staand geval” ging van een medewerker die op eigen houtje handelde, maar tegelijk argumen- teerden ze dat oudere werknemers moeite zou- den hebben met gebruikte softwareprogram- ma’s. Muylle reageerde bijna als een geslagen hondje, op de knieën prevelend om vergiffe- nis, maar overweegt toch in beroep te gaan.
Vermoedelijk heeft een dwalende arbeids- rechter, meteen gesteund door Team-Kleyts- man, de kwikke en kloeke ouderen met hun erg brede interpretatie van “strafbare discri- minatie” geen dienst bewezen. Als Muylle zijn schrik voor chantage overwint, zal hij in beroep wellicht geen euro schadevergoeding betalen.
Misschien maar goed ook. Doet hij dat niet, dan danst hij de tango van de dictatuur. JH
Driedubbele discriminatie
Moslimvrouwen worden driedubbel gediscrimineerd: op basis van geslacht, etniciteit en religie. Dat zegt toch een rapport over de situatie in acht landen waaronder ook België (‘Ver- geten vrouwen’, Europees netwerk tegen racisme ENAR, European Network Against Racism).
Volgens het gelijkekansencentrum Unia hebben de klachten vooral te maken met tewerkstel- ling. Vrouwen met een niet-Europese nationaliteit hebben de helft minder kans op een job dan Belgische vrouwen.
Bij Turkse en Marokkaanse vrouwen is de werkloosheid (respectievelijk 35,8 en 25,3 pro- cent) veel hoger dan bij Belgische vrouwen (9,9 procent). Bij Unia doen ze zelfs geen moeite meer om in de berichtgeving hierover te nuanceren. Veel makkelijker is het meteen de werk- gevers te stigmatiseren (voor 44 procent heeft een hoofddoek invloed op de selectie) en ook de hele overheid met haar verbod op het dragen van religieuze kentekens in de publieke sec- tor. Met dergelijke criteria tikt de teller van de discriminatie natuurlijk snel aan…
Bedrijf mag ontslaan om hoofddoek
Een bedrijf mag vrouwelijke werknemers verbieden een hoofddoek te dragen als het een regelement hanteert waarin staat dat zichtbare politieke of religieuze symbolen niet zijn toege- staan. Dat adviseert advocaat-generaal Juliane Kokott van het Europees Hof van Justitie in een zaak waarbij een Samira Archbita een zaak aanspande tegen haar werkgever. Achbita werkte als receptioniste bij het Belgische beveiligingsbedrijf G4S. Na drie jaar wilde ze een hoofddoek dragen, maar werd ontslagen.
Er is hier geen sprake van discriminatie, aldus Kokott. De regels van G4S zijn namelijk niet gericht op één bepaalde godsdienst of strekking. Een hoofddoekverbod is legitiem als een bedrijf religieuze neutraliteit wil uitstralen. Opmerkelijk: Achbita kreeg de steun van het ook door ons allemaal mee gefinancierde Unia (vroeger: Centum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding) van Els Keytsman eiste een schadevergoeding bij de Belgische rechter. Haar verzoek werd nu zowel in eerste aanleg als in beroep afgewezen. Het Belgische Hof van Cassatie verwees de kwestie door naar het EU-hof in Luxemburg. De rechters van het Hof volgen door- gaans het advies van de advocaat-generaal op. Donald Muylle weet nu hoe ver hij kan gaan…
