We weten onvoldoende over de achtergronden
van vluchtelingen
Dan in het licht van de integratie: hun ouders zijn in de jaren ‘60/’70 als gastarbeider hier gekomen. Hun kinderen zijn hier geboren, die in de jaren ’80 ook ouders werden. Deze ouders hebben Nederlands onderwijs gehad, maar vinden het belangrijk om de eigen cultuur door te geven. Er wordt eigenlijk standaard Turks in de gezinnen gesproken met
taalachterstand voor de 3e generatie. Hoe is de integratie in de jaren ’60 verlopen?
Daarvoor is nog steeds geen oplossing. Wij hebben daarvan geleerd. Hoe wij voor de vluchtelingen hun leven kunnen inrichten en op een goede manier kunnen faciliteren en stroomlijnen. In de actuele integratie en al pratende.. Hoe is het gegaan met de groepen die hier al langer zijn zoals de Chinezen? Hun historie weet ik niet. Taalhuis en Voorleesexpress zijn voor Nederlanders nauwelijks in beeld.
En het kan ook over iets heel anders gaan, bijvoorbeeld bij jongeren die hier komen. Er komen veel Eritrese jongeren en bij Syriërs, die vragen veel gezinshereniging aan en dat lukt, er komen veel jongeren en die hebben geen zwemdiploma gemiddeld genomen.
Nederland zit vol met water, stel dat ze leuk integreren in Nederland en ze krijgen een zwembadfeestje of ze gaan met kinderen zwemmen in de weet-ik-wat plas. En dat zie je ook terug in de statistieken, dat ze vaker verdrinken. En als ik dus met gemeentes praat en als ik denk aan deze mensen, zie ik het risico van verdrinking en dat het goed is dat er iets wordt gedaan aan kinderen van 14-15, 12, gewoon die geen zwemdiploma hebben. In Nederland moet je een zwemdiploma hebben. Nog eerder dan je fietst denk ik, hoewel fietsen ook wel handig is. Dat daar oog voor is. Ik merk ook wel dat sommige gemeentes daar maatregelen op nemen, maar lang niet iedereen. En dat er ook oog voor wordt gehouden.
Er zitten hier voornamelijk Syriërs die gemiddeld genomen hoger opgeleid zijn, er zijn er ook bij die analfabeet zijn, en die vragen gezinshereniging aan en dat lukt vaak heel goed, de tijd die ze wachten is stress, maar dat lukt vaak wel, dus die krijgen vaak hun vrouw en kinderen hier. Dan heb je de Eritreeërs, jonge mannen, jarenlange vlucht, slechte ervaringen tijdens die vlucht, geen gezinshereniging dus dikke stress. Hij zei: dat is dus informatie die ik mis.
En dan denk ik: hoeveel mensen weten iets over Eritrea, en waarom je gevlucht bent uit dat land en wat voor vreselijk land dat is. In de jaren 90 heb ik twee jaar voor Vluchtelingenwerk in mijn woonplaats gewerkt, toen vluchtten er al Eritreeërs. Maar die waren hoger opgeleid.
Toen was het land qua voorzieningen veel beter dan nu. Nu is er een dictatuur en niet jarenlange verplichting tot militaire dienst maar een jaar gegijzeld worden. Dat is bizar. En zo ver vind ik dat niet, het is maar even de Middellandse Zee over. Daarom denk ik: er zit in Voorst vast wel een gemeenschap die wat wil en tegelijkertijd een plattelandsgemeente dus die misschien soms wat langer de kat uit de boom kijkt, ik weet het ook niet. Dat een stukje informatievoorziening daar ook goed zou zijn.
Wat ik zie is dat veel gemeentes moeite hebben om een adequate aanpak neer te zetten om mensen die uit ‘den vreemden’ komen snel op hun plek te laten voelen en te laten
integreren, participeren. Wat ik zie is dat ook in Voorst vanuit een Westerse benadering naar mensen met een statushouding wordt gekeken. Deze mensen moeten zich aanpassen maar dat kan pas effectief, als je begrijpt hoe de ander in elkaar steekt.
Er is onvoldoende een vangnet voor vluchtelingen
Wij hebben hier een vluchtelingengezin. Het is een ingewikkelde situatie. Er zijn complicaties opgetreden met als resultaat een hele range van zeven
hulpverleningsinstanties. Het beleid van
Vluchtelingenwerk is een half jaar ondersteuning.
Vluchtelingengezin, kinderen bij mijn dochter in de klas.
Kindje ziek geworden, vluchtelingen uit huis gezet. Je krijgt binding met het kindje, weet de verschrikkelijke achtergrond. Je ziet het gezin zich aanpassen in de samenleving. Vervolgens gebeurt er iets en hoor je niets meer van het gezin. Zorgelijke situatie, welk vangnet hebben dergelijke gezinnen vanuit de gemeente.
Vluchtelingenkinderen worden maar beperkt gevolgd en dan moeten ze het op een gegeven moment zelf doen.
Als je dan een multiprobleemgezin hebt, waar er met alle kinderen problemen zijn, en wat wij dan missen is dat wij onvoldoende een aanspreekpunt hebben. Wij missen dan dat er één persoon aanspreekpunt is, waarbij je kunt melden. Nu hebben we weer een probleem in dat gezin. Ouders zeggen vaak dat ze druk zijn en weten het niet meer; die kunnen het niet meer overzien en dat zien wij. Wij missen nog wel eens één manager op een gezin en niet dat wij bij meerdere instanties moeten informeren. En ouders zijn ook niet in staat om te zeggen wie van al die hulpverleners hun gezinsmanager is. Door de complexheid en veelheid aan problematiek kunnen ouders het niet meer overzien en dan zou een gezinsmanager heel fijn zijn. Ook op het gebied van preventie is nog heel veel winst te behalen.
Begeleiding van
vluchtelingen schiet soms tekort
Dat is nu ook. Syrisch gezin. Twee kinderen kunnen we hier behouden, maar een kind van 11 niet. De
achterstand is te groot. Dan heb je een OT, ondersteuningsteam vanuit het samenwerkingsverband. We moeten haar verwijzen naar een andere school.
Het gaat om de taalschakelklas in Twello. Er zat iemand van de gemeente.
Tot vorige week heeft het meisje nog geen dag school gehad (22-05-2017) en we hebben die kinderen vanaf 7 april.
Het vervoer komt niet op gang. De gemeente had het moeten regelen, maar het is niet geregeld. Wij zijn er druk mee, maar het kind zit hier niet eens op school. Helemaal geen voorzieningen. Degene die is
aangewezen vanuit Vluchtelingenwerk is niet bereikbaar. Krijg ik geen contact mee, dus ik heb tot op heden nog niet het inschrijfformulier voor school. Ik heb
‘m zelf maar gemaakt.
Laatst had ik een gezin die statushouders zijn en hier al een paar jaar wonen, maar er zijn zo veel dingen in dat gezin. Dingen die te maken hebben met de school van hun kinderen. Er is een aantal problemen met die kinderen en dan hebben ze met instanties te maken. Maar de ouders toch net te weinig de taal beheersen om goed te snappen wat het voor problemen zijn. Ze liepen één maand achter met de huur, ze moesten bijbetalen bij hun energierekening.
Dan is het gewoon zo veel en snappen zij niet waar ze moeten zijn. Op een gegeven moment kwam de vrouw uit het gezin met een rekening van het energiebedrijf. Toen vroeg ik of er meer dingen zijn die er spelen. Toen kwam er een heel verhaal.
Toen zei ik dat er misschien hier individuele begeleiding voor ingezet moet worden vanuit de Wmo. Die staan dan naast jou en komen 1 keer in de week 2 uurtjes langs om bijvoorbeeld de post samen door te nemen, zodat ze snappen en leren hoe ze een systeem kunnen aanbrengen in al die papieren die maar komen. Dat zou voor hen heel fijn zijn. Dat is de afgelopen periode redelijk gelukt, maar als het dan te veel wordt dan zijn ze het overzicht kwijt. Dit is dus zo een voorbeeld waarvan ik denk dat je probeert te kijken wat iemand wel nodig heeft.
Een gemeente koopt vaak
ondersteuning in bij Vluchtelingenwerk, maar dat houdt op een gegeven moment op. En wie houdt dan nog de vinger aan de pols en wie biedt dan nog ondersteuning of een stukje beleid wat hun helpt om hun weg hier te vinden en hun kansen vergroot.
Slagvaardigheid ontbreekt bij de gemeente
Integratie en participatie van statushouders kan ook veel beter. In de bouw kunnen ook statushouders werken. Er zijn teveel coördinatoren, regisseurs en andere gemeentelijke medewerkers.
Ik ben momenteel begeleider van een gezin in Twello, dat afkomstig is uit Syrië. Inburgering is afgerond door beiden. Een deel van deze groepen worden actief begeleid door medewerkers van de gemeente Voorst. Nieuwkomers hebben een extra steun in de rug. De gemeente Voorst is te krampachtig bezig met administratieve en bureaucratische regels. In Wageningen en Tilburg krijgen een aantal inwoners een basisinkomen.
Inburgeringscursussen taalstages en dagbesteding komen moeilijk van de grond. De tijd tussen het behalen van een inburgeringscursus en de daadwerkelijke taalstage kan uitlopen tot 3 jaar, Momenteel gaat het over teveel schijven. Van plan tot actie duurt te lang. Doordat het veel efficiënter kan komen er minder mensen tussen wal en het schip. In de thuissituatie verdwijnt het Nederlands naar de achtergrond. Men praat in de eigen taal.
Hoe gaan we die mensen beter inburgeren in de gemeente Voorst? Ze zijn al in de goede richting maar ze moeten nog even doorpakken. We moeten meer activiteiten die door de gemeente Voorst worden geregeld waarbij ook Nederlanders aanwezig zijn, zodat ze sociale contacten kunnen onderhouden. En het is heel belangrijk dat er dan wordt gezegd dat ze mogen komen en niet dat ze moeten komen. Om te voorkomen dat die mensen zich eenzaam voelen en alleen maar thuis blijven. En ze helpen om de taal te leren/oefenen en het sociale contact met andere mensen/culturen. In Epe hebben ze daar een hele goeie oplossing voor, dit heb ik al bij de gemeente aangegeven maar helaas nog niks over gehoord. Dit gaat dan om een lezing tussen bedrijven en statushouders om zo elkaar beter te leren kennen. En daar zitten waarschijnlijk wel talenten tussen zoals schilders of timmermannen.
Hierdoor zouden die bedrijven stageplekken kunnen genereren voor statushouders.
Er zijn goede initiatieven, maar die duren heel lang binnen
overheidsorganen. Slagvaardigheid mis ik daarin wel. Ik zie met name (in project statushouders) dat je probeert integratie en participatie te laten lopen binnen bestaande kanalen (welzijnsorganisatie, vaste systematiek). Zij proberen te zorgen dat deze mensen participeren en integreren. Is dat de juiste weg? Wat gaat er aan vooraf? Voorbeeld: Er is een idee geopperd in een andere gemeente om statushouders in de zorg te laten werken, maar niemand kwam voor de zorgopleiding. Er kwam niemand, want er is veel over onbekend. Het cultuurverschil te groot. Je valt snel in de valkuil dat je het één op één over kan zetten. Je moet het handen en voeten geven. Voorbeeld: een docent van ons was met een groep statushouders naar de AH (les over eten). Zij krijgen vaak een voedselpakket maar weten niet wat het is; veel wordt
weggegooid. Wij denken de mensen te helpen, maar ze gooien het weg.
Ze weten niet wat ze er mee moeten doen.
Deelschema | Werkwijze vluchtelingen
Gegevensverzameling van de vluchtelingen kan veel beter en korter.
Mensen moeten nu soms verscheidene keren dezelfde gegevens inleveren en hetzelfde verhaal vertellen. Bijvoorbeeld registratie bij binnenkomst, dan bij de gemeente, dan weer bij de school waar de kinderen aangemeld worden enz.
© Gemeente Voorst
De oorzaak is dat ze te weinig info hebben.
Als ik zeg CJG dan sta je daar wel versteld van, want ieder huis heeft toch wel een computer en kan je dus googelen. Maar bij dat gezin was het de vraag: wat kan het CJG dan? Dan moet ik even googelen en de site laten zien. Het zijn mensen met een uitkering. Die weten echt niet veel. En dan denk ik “hoe kunnen we dat verbeteren?
“Misschien bij leerplicht en klantmanagers, toch wel uitleggen dat er instanties zijn en dat je daar en daar kan aankloppen. En heel veel ouders weten dat niet. Nederlandse gezinnen wel, maar het zijn van die
Afrikaanse gezinnen die lang hier wonen en leven van een uitkering die weten dat niet.
Die weten dat soort dingen van CJG niet.
Nu zie je ook vluchtelingen hier komen. Dat zijn ook mensen die informatie missen. Wat is er allemaal hier in Voorst? Waar kan je terecht voor bepaalde dingen? Zodra die mensen hier bij gemeente Voorst komen dan denk ik dat je een voorlichting moet geven vanuit CJG die dan alles verzamelt van leerplicht, GGD, ik noem maar iemand van de belasting. Eén grote voorlichting, met een tolk natuurlijk. Maar door dit soort informatie te geven.
Neem ook vluchtelingen. Na 1 jaar inburgering worden mensen losgelaten, valt de zorg weg en dan lopen veel mensen vast, ze krijgen schulden, etc
Het is onzichtbare problematiek. Vluchtelingenproblematiek groeit, en het gaat vaak om gesloten gezinnen, met andere normen en waarden. Ik heb geen zicht op de specifieke problemen in de gemeente Voorst, maar het zou wel interessant zijn om hierop door te lichten, of er specifieke problematiek is. Als je het op thema zou pakken dan kun je nog wat beter inzoomen.
Als je kijkt naar het thema huwelijksdwang en daaraan gekoppeld eergerelateerd geweld, met name door de vluchtelingenstroom. Daarin zien we een groei en dan moet je ook samenwerken met COA en
Vluchtelingenwerk. Een paar jaar geleden hadden we meer moe-landen [red: Midden en Oost Europa], nu meer Syriërs. Nu hebben we mensen die zonder
medeweten vertrokken zijn en partner en kind hier laten.
Dat is problematiek waar je juist preventief meer zou willen insteken om te voorkomen. Het is lastig, want het is een doelgroep die gesloten is en dat maakt het extra lastig, want het is onzichtbaar. Het is belangrijk om goed hierbij (vluchtelingenproblematiek) aan te sluiten en recht te doen aan iemand zijn normen en waarden en om het beeld te geven van zo kan het niet en wij vinden dat dat wel zorg en aandacht vraagt. Ik denk dat het goed is om ook hier naar te kijken in een
organisatie. Ook daarin wil je een balans.
