SYRISCH GEZIN ALISSA: ‘BLIJ DAT WE IN MERCHTEM WONEN’
Het Koerdisch-Syrisch gezin Alissa woont sedert kort in het centrum van Merchtem. Vier jaar geleden verscheen hun zoon Ali in het landelijk nieuws nadat hij in Karrewiet en Ring TV verteld had, hoe hij dagelijks ruim vijf uur moest pendelen tussen Geraardsbergen en Peizegem om daar het zesde leerjaar af te ronden in zijn vertrouwde school Ten Bos. Ook wij gingen toen op interview met het gezin en nu het zich in Merchtem heeft gevestigd wilden we graag weten hoe het met ze gaat. Aan de woonkamer van hun rijhuis dat ze grondig verbouwd hebben, valt nog veel af te werken. Maar ze kunnen er wonen! ‘We hebben lang naar een betaalbaar huis gezocht’, zegt vader Abdullah. ‘Liefst in Merchtem omwille van het onderwijs: voor Ali die al vier jaar naar Sint-Donatus gaat en voor onze dochter Hiba die daar in september waarschijnlijk met haar middelbare mag beginnen. Onze jongste zoon Mohammed werkt zijn lagere school af in Peizegem en daarna wordt het Merchtem.’ Ook voor het werk van de ouders is de ligging goed: moeder Yusra is hulpkok in Ter Stelten en Abdullah arbeider in de zinkfabriek van Londerzeel. Een huis kopen werd mogelijk dankzij leningen bij hun familie en de bank. ‘In Peizegem betaalden we huur, nu zijn het afbetalingen’, zegt Abdullah tevreden.
Het gezin Alissa met hun drie kinderen: Ali, Hiba en Mohammed. (foto P. C.)
‘We hebben geluk gehad’
Hij en zijn vrouw Yusra vinden dat ze geluk hebben gehad. Dat klopt maar het is ze niet in de schoot geworpen. Het begon met hun vlucht uit het zwaar door oorlogsgeweld geteisterd Syrië. Na vijf moeilijke jaren in Libanon mochten ze in 2016 met de hulp van de Verenigde Naties naar ons land komen. Ze verbleven eerst in een asielcentrum, kwamen vervolgens in Wemmel terecht in een transitwoning. Van daaruit gingen de drie kinderen met de bus naar school in Peizegem. Als erkende vluchtelingen mocht het gezin maar tijdelijk in het transithuis verblijven. Toen die termijn verstreken was, volgde een verhuis naar het verre Geraardsbergen, de enige plek waar ze een betaalbaar appartement vonden. De jongste kinderen gingen in die stad naar school, maar Ali wou koste wat het kost zijn zesde leerjaar in Peizegem afronden. Zo begon zijn fameuze dagelijkse over-en-weer reis met trein en bus. Abdullah en Yusra bleven verder zoeken naar een beter gelegen huurwoning en vonden die in Peizegem. Zo mochten ook Hiba en Mohammed terug naar hun geliefde Ten Bos-school en Ali kon al fietsend naar Sint-Donatus. De ouders studeerden verder Nederlands en deden vrijwilligerswerk o.m. in Ter Stelten. ‘We werden geholpen door het OCMW, hadden ook goede buren. We blijven elkaar zien.’ Ze sloten inmiddels ook vriendschap met hun nieuwe buren: ‘Het zijn oudere mensen bij wie we altijd terecht kunnen. En wij zijn blij dat wij iets voor hen kunnen doen.’
Bezorgd over hun familie in Syrië
Over hun geluk hangt wel een donkere schaduw. Ze maken zich grote zorgen om hun ouders, familieleden en vrienden die in Syrië gebleven zijn. Abdullah: ‘Ze hebben moeite om aan eten te geraken, water is duur, er is weinig of geen werk en als je al een job hebt word je er nauwelijks, soms ook niet, voor betaald. En je moet je mond houden. Voor het minste valt men je aan. Veel mensen moeten het met zo’n 15 euro per maand stellen. Er is geen onderwijs. Mijn ouders en grootouders zijn een tijdlang op de vlucht geweest voor binnenvallende Turken.
Voor hen zijn wij, Koerden, de eeuwige vijanden. Maar ook na het vertrek van de Turken is het onrustig gebleven. Syrië is een zwaar verdeeld land. Rivaliserende groepen vechten met elkaar in de straten. Soms, als we met de familie bellen of skypen, horen we schieten op de achtergrond. Mijn ouders en die van Yusra willen niet vluchten. Mijn vader zegt: ’Ik ben hier geboren en wil hier ook sterven.’
Abdullah en Yusra stuurden geregeld geld naar Syrië, maar door de aankoop en verbouwing van het nieuwe huis is dat onmogelijk geworden. Ze hopen het zo snel mogelijk weer te kunnen doen.’
Op de vraag of ze als moslims soms vijandige reacties krijgen, antwoorden ze ietwat ontwijkend, dat wie anderen vriendelijk bejegent, zelden vijandigheid ondervindt. ‘Wij zijn moslims, zijn daarin opgegroeid en het betekent veel voor ons. Maar wij zien alle mensen als kinderen van Adam en Eva. We bidden voor onze buren en vrienden. Alle godsdiensten sporen mensen aan om goed te doen en daar komt het toch op aan.’ Hun jongste kinderen krijgen islam-onderricht in
hun gemeentelijke school Ten Bos. Hun grote broer Ali zegt geen moeite te hebben met de katholieke godsdienstlessen in Sint-Donatus: ‘Integendeel, ik vind het interessant een andere religie te leren kennen met haar positieve en minder positieve kanten. Uiteraard lees ik ook de Koran.’ Ali’s droom is dokter te worden.
Yusra, voegt er als wijze moeder aan toe, dat we allemaal als goede mensen met elkaar moeten samenwerken. Ieder op zijn of haar manier. Verschillen zouden niet tot problemen mogen leiden. Diversiteit is toch een rijkdom! Ook vrijheid is dat.
Zij en Abdullah trachten hun kinderen op te voeden tot mensen met een open hart en geest. Eens volwassen mogen ze zelf de richting kiezen die ze willen uitgaan.
T.S.
