e 1,95
70
stejaargang • nummer 40 • woensdag 1 oktober 2014 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Vlaamse linkerzijde toont ware gelaat
Deze week
Het gat in de hand van
Paul de Grauwe 2
Roddels uit de Wetstraat 4
Daar zijn de
frietrevolutionairen 5
Migratie verkleurt,
migratie verarmt 11
Geen Syriëstrijders in Gent? 7
Wie zijn de
Sverigedemokraterna? 11
Francofone feesten in een gespleten land
Mark Grammens
Zoals de Vlamingen het doen op elf juli, vierde de Franse gemeenschap op 27 sep- tember het Feest van de Franse Gemeen- schap. In 1975 besloten de Franstaligen dat te doen op de dag van de overwinning van de “Belgische” patriotten op de rege- ringstroepen van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden, in het Brusselse Waran- depark. De identificatie van Franstaligen met België.
In mei 2011 besliste het parlement van de Franse Gemeenschap de naam ‘Franse Gemeenschap’ te wijzigen in ‘Federatie Wallonië-Brussel’. Die keuze werd door sommigen dan weer gezien als de beves- tiging van het uitgangspunt “Brussel- Frans”.
Vorige zaterdag was dus een feest van fran- cofone identiteit, van cultuur en eigenheid.
Niet dat Walen en francofone Brusselaars altijd beste maatjes zijn, integendeel. In het derde weekend van september vierden de Walen al hun eigen Waalse Feesten, ook al gesitu- eerd in de herinnering aan de septemberda- gen van 1830, waarin dappere Belgen de Hol- landers verdreven.
Economie
Heeft Wallonië veel redenen om te fees- ten? Eigenlijk niet, vindt de Waalse journalist Christophe Deborsu. Daarvoor zijn de econo- mische cijfers te slecht. Op zich lijkt dat geen nieuws, het gaat ook bij ons en in de buurlan- den verre van goed.
Maar betekenisvol is dat Deborsu één van de weinige Walen/Franstaligen is die openlijk toegeeft dat het al jaren volgehouden vrolijke
getoeter over beterschap in Wallonië (en Brus- sel) voor niet veel meer zorgt dan voor formi- dabele blaaskes die de francofonen zichzelf wijsmaken en waarmee de Vlaamse publieke opinie in slaap wordt gewiegd.
“Niemand durft nog te spreken over ‘de inhaalbeweging’ van Wallonië op Vlaande- ren”, aldus Deborsu. Die leek even in aantocht op het einde van voorgaand decennium, maar bleef beperkt en artificieel (onder door het voorspelbaar tijdelijke succes van de multi- national GSK, die vaccins tegen de vogelgriep produceerde. Dat krikte het Waalse bbp - tij- delijk! - op met meer dan 2 miljard. Vandaag is het: wég de griep, wég de groei. Ook de aan- houdende bovenmaatse overheidstewerkstel- ling was een dun schild tegen de eerste slagen van de crisis die veel meer de (vooral Vlaamse) ondernemingen trof.
Sinds 2011 scoort Vlaanderen alweer beter.
De claxons over het dichten van de economi- sche kloof met Vlaanderen– we schreven het hier al vaker – klonken vals. Het optimisme over het wegsmelten van de werkloosheids- kloof door het Marshallplan was naïef.
Blinddoek
Wat Deborsu in zijn column in De Standaard even ter sprake brengt, vindt de aandachtige lezer in een recent rapport van Statbel, het vroegere Nationaal Instituut voor de Statistiek (NIS). Zoals gebruikelijk in publi- caties vanuit federale, Belgische hoek, lees je ook hier in de inleiding en de duiding bij de cijferreeksen geen gebenedijd woord over de grote regionale verschillen. Geen woord. In feite is de verpakking van dat rapport een stin- kende blinddoek.
De in de tabellen verstopte ‘informatie’ blijft
evenwel hallucinant. Enkele cijfers maar: van de 25- tot 50-jarige Vlamingen zijn er 85,7 procent aan de slag. In Wallonië slechts 75,6 procent en in Brussel slechts 64,3 procent.
Hoelang al en hoelang nog? Van de Vlaamse vijftigplussers (50- tot en met 64-jarigen) wer- ken er nog 56,5 procent, in Wallonië 50,1 pro- cent en in Brussel 50,9 procent. Zelfde vraag.
Inkomen
Er was voor de Franstaligen recent nog wel meer ontnuchterend nieuws. Zo becijferde de studiedienst van de Vlaamse regering dat de kloof tussen de regio’s inzake beschikbaar inkomen (het bedrag dat ze vrij kunnen uitge- ven aan consumptie en sparen) volgend jaar nog zal toenemen.
In 1985 stond tegenover de 8.461 euro beschikbaar inkomen van de Vlamingen nog de 9.121 euro in het Brussels Gewest en de 7.942 euro in Wallonië. In 2005 lag Vlaande- ren op kop, voor Brussel op de tweede plaats en Wallonië op drie. Volgend jaar zou de voor- sprong van de Vlamingen (21.302 euro) op Walen (18.355 euro) en Brusselaars (18.266 euro) circa 3.000 euro per inwoner bedragen.
De door de PS gedomineerde regio’s lopen almaar meer achterstand op tegenover Vlaan- deren. Dat kan bezwaarlijk de schuld zijn van het rechtse Vlaanderen, dat al jaren de dra- matische sociale gevolgen van dit verschil opvangt door miljardentransfers via de soci- ale zekerheid en de begroting.
Starters en investeerders
Alle parameters bevestigen de economi- sche kloof. Zo blijkt uit de Startersbarometer van bedrijfsinformatiespecialist Graydon dat het aantal starters in Vlaanderen weer toe-
neemt, maar in Wallonië in vrije val is. In de eerste jaarhelft van 2014 waren er in Vlaan- deren 2 procent meer starters, in Wallonië 11 procent minder.
Een andere indicatie vinden we in statistie- ken over het aantal buitenlandse investerings- dossiers. Awex, het Waalse agentschap voor buitenlandse handel. Die leverden in 2013 in Wallonië welgeteld 1.531 jobs op. Een erg bescheiden jobwinst in vergelijking met de bijna 200.000 Waalse vergoede uitkeringsge- rechtigde volledig werklozen.
Viermaal meer schuld
Volgens Deborsu beseft de gemiddelde Waal nog steeds niet dat er een budgettaire storm op til is. Want het gaat niet goed met de financiën van het zuiden. “De schuld van het Waals gewest + de Waalse component van de Federatie Wallonië-Brussel bedraagt 17 mil- jard, die van Vlaanderen slechts 4 miljard”, aldus Deborsu. De begroting van de Vlaamse overheid is dan weer goed voor 6.000 euro per Vlaming, die van het zuiden (Gewest + Fede- ratie) voor 5.500 euro per Waal.
Ook Di Rupo en co worden nu geconfron- teerd met de nieuwe bevoegdheden van de zesde staatshervorming (arbeidsmarkt, kin- derbijslag, gezondheidszorg,…), die met een beperking van de daarvoor nodige en gebrui- kelijke financiële middelen zijn geregionali- seerd. Ook Di Rupo en co botsen op het stren- gere toezicht van Europa op budgetten en investering.
De Vlaamse begroting is in evenwicht, de Waalse geenszins. Die vertoont een tekort van circa 1,1 miljard euro of bijna tien procent van het budget van 13,5 miljard.
Lees verder blz. 3
Cercle de Wallonie breidt uit 7
Oude Vlaamse ambachten herleven in Irak
Lees blz. 3
Actueel
1 oktober 2014
2
Uit de smalle beursstraat
Het gat in de hand van Paul de Grauwe
Econoom Paul de Grauwe, al een tijdje verbonden aan de London School of Economics, vindt dat de Vlaamse regering de budgettaire teugels moet vieren: deficits zijn verantwoord, want dat geld kan gebruikt worden voor overheidsinvesterin- gen. De Grauwe houdt een pleidooi voor een beleid dat sinds de jaren 70 tot een torenhoge staatsschuld heeft geleid.
Elke keer dat de Vlaamse econoom Paul de Grauwe het woord neemt, schuift hij wat meer naar links op. Vorige week was het nog maar eens prijs, met zijn aanval op de besparingen van de Vlaamse regering. De Grauwe, nota bene nog altijd lid van de Open Vld, vindt dat het streven naar een begrotingsevenwicht dom is. Hij noemt het een fetisj. In deze moeilijke tijden moet een regering de econo- mie stimuleren. En dat door een neokeynesiaans beleid te voeren:
overheidsuitgaven zijn aan te raden, om de nodige investeringen in mobiliteit, infrastructuur, scholen, enzovoort, te realiseren. Dat zorgt voor extra tewerkstelling (om te beginnen in de bouwsector) en zal de economie opnieuw aanzwengelen. Dit hoeft geen probleem te zijn voor de overheidsfinanciën, aldus De Grauwe. Want de over- heidsinkomsten zullen opnieuw stijgen. Op die manier wordt het overheidstekort automatisch weggewerkt.
Realistisch en verantwoord? De Grauwe heeft op één vlak gelijk:
er moet inderdaad meer worden geïnvesteerd in mobiliteit en infra- structuur. En dat doet de regering-Bourgeois ook. Het zal echter niet de jaarlijkse 150 miljoen euro extra zijn die de werkgeversorganisa- ties vragen. Het zal eerder in de richting van 90 miljoen euro gaan.
Ook wordt er voor 20 miljoen euro geïnvesteerd in onderzoek en ontwikkeling. De stelling van De Grauwe dat de regering-Bourgeois een kruideniersregering is die enkel op de centen let, klopt niet.
Veel belangrijker is dat De Grauwe de bal volledig misslaat als hij het besparingsbeleid van de Vlaamse regering bekritiseert. Als we De Grauwes theorie en aanbevelingen volgen, dan keren we straks
in Vlaanderen terug naar de jaren 70, toen er hier massaal begro- tingstekorten tot stand kwamen wat leidde tot een verhoging van de staatsschuld. Want dat is net het probleem: door de hoge schuld die we nog altijd torsen, zijn besparingen de enige oplossing. Als de regering zou doen zoals De Grauwe wil, namelijk een beleid voeren met een gat in de hand, zijn we terug naar af. Het is ook zo dat de rentevoeten nu relatief laag zijn, maar dat een hoge schuldratio bij bijkomende “deficit spending” snel voor budgettaire problemen zal zorgen. Eigenlijk wil De Grauwe de factuur doorsturen naar onze kinderen en kleinkinderen. Dat is onverantwoord.
Wat de Vlaamse regering-Bourgeois doet, is de juiste piste bewan- delen: structureel besparen, en niet meer met de kaasschaafme- thode. Zonder de besparingen zou het Vlaamse overheidstekort tegen 2016 zo’n 1,5 miljard euro bedragen. Geert Bourgeois en co doen het niet via een lastenverhoging, zoals Kris Peeters het in de vorige legislatuur verkoos. Want daar kwam de afschaffing van de jobkorting op neer. Het was een verhoging van de fiscale druk met 800 miljoen euro.
Nu wordt gekozen voor structurele besparingsmaatregelen, zoals het afbouwen van het overheidsapparaat, het bundelen van taken, het vermijden van dubbele subsidiëring,… En de verhoging van de zorgverzekering en de afbouw van het gratisbeleid is het wegwerken van de doorgeschoten herverdelingsobsessie van de Stevaert-jaren.
Dreigen die besparingen de groei te fnuiken, zoals De Grauwe beweert? Het antwoord is neen. Het is zo dat de budgettaire inspan- ningen aan het begin van de legislatuur worden verricht, wat ruimte creëert voor de komende jaren. Als de conjunctuur zoals verwacht aantrekt, nemen ook de inkomsten toe. Welnu, de combinatie van besparingen en nieuwe inkomsten maken het mogelijk vanaf 2017 in gezonde economische toestanden opnieuw meer te investeren. Dat betekent extra beleidsruimte, à rato van 1,6 miljard euro tegen het einde van de legislatuur. Besparen en investeren gaan dus samen.
Angélique VAnderstrAeten
Als gedachten flitsen
Hebben progressieve en politiek correct weldenkende journalisten ze wel altijd alle vijf op een rijtje? Door wat sommigen naar hun zeggen al eens door het hoofd flitst, kan daar twijfel over rijzen. Zelf zit ik al even in het vak. Vandaar een poging tot begrip voor colle- ga’s die op steevaste tegendraadsheid een reputatie trachten uit te bouwen. Of dat stre- ven ook de reputatie van de krant of tijdschrift waarin ze hun pennenvruchten droppen ten goede komt, is - voor de aandachtige lezer - maar de vraag.
Hilde Sabbe is journaliste bij Het Laatste Nieuws, de meest gelezen krant in Vlaanderen.
Mocht er ooit officieel een journalistiek dwars- liggerclubje opgericht worden, Hilde zou er de
“leading lady” van zijn. Haar columns staan negen keer op tien haaks op de algemene opi- nie over om het even wat.
Het is een handelsmerk als een ander, maar na een tijdje wordt dat doorzichtig. Om niet over absurd te spreken. Zo gaf ze toe dat IS, dat Irak en Syrië tot knekelhuizen herleidt, een bende ongemeen wrede schurken is. Toch voelde ze door haar hoofd prompt de gedachte
“overdrijven we niet een beetje?” flitsen.
“Want”, flitste het, “hoe groot is de statisti- sche kans dat je omkomt bij een aanslag van de IS? Veel kleiner dan die om in het verkeer het loodje te leggen of door kanker of een hart- aanval te sterven.”
Ze beviel van die “geruststellende” gedach- ten in dezelfde krant die al dagen meerdere bladzijden veil heeft om, terecht, op het reële gevaar te hameren dat IS nu al is voor het Mid- den-Oosten en straks voor de rest van de wereld en de beschaving dreigt te worden.
Om dan alles “à la Sabbe” te onderschatten.
Tijdbom
De berichtgeving ter zake, ook en zelfs vooral uitgebreid in haar krant, liegt er nochtans niet om. Er was al de terreuraanslag met doden op het Joods Museum in Brussel. De door een Nederlands-Turks koppel geplande aanslag op de Europese Commissie in Brussel werd geluk- kig verijdeld.
Het heet dat speurders de aanwijzingen rich- ting terreurdaden amper kunnen bijbenen.
Veel van die aanwijzingen blijken na onder- zoek en/of interventie vals alarm te zijn. Toch wordt geen enkele aanwijzing genegeerd. De vrees is dat anders op een kwade dag zou kun- nen gebeuren wat niemand wil. Men is er als de dood voor dat bij de bevolking paniek zou ontstaan.
Vandaar de overheidspogingen om dreigin- gen en bedreigingen waar maar kan te mini- maliseren. Dat belet niet dat bronnen met grondige kennis van wat in België reilt en zeilt inzake dreiging niet verbloemen “dat het dos- sier terrorisme een tijdbom is die veel sneller tikt dat de meeste mensen in dit land vermoe-
den”. Terug naar Hilde Sabbe die, of de bericht- geving over IS in haar eigen krant in twijfel trekt of, erger, verzuimt ze te lezen om ruimte te bieden aan eigen gedachteflitsend dwars- liggersgelijk.
Zondebok
Bazuin in die zin dan uit dat de IS in som- mige opzichten een “ideale vijand” (sic) is en een relatief eenvoudig op te lossen probleem.
Omdat er niet veel ruimte voor nuance is. Je zorgt er alleen voor “dat er genoeg straaljagers zijn”. Er flitst verder: “De IS als scherm waarop de mensen zich blindstaren, terwijl echte pro- blemen onzichtbaar blijven.
IS als bliksemafleider en zondebok, als grote gemeenschappelijke vijand waarbij al de rest in het niets verzinkt. Er liggen wel grotere geva- ren op de loer. Toenemende inkomensonge- lijkheid bijvoorbeeld, niet alleen in het buiten- land, ook bij ons.”
Geert Bourgeois en zijn regering mogen één keer raden tot wie de door flitsende gedach- ten geïnspireerde Hilde haar relevante bood- schap richtte. In afwachting dat ze het nog eens kan overdoen, mocht de “Zweedse” coa- litie er ooit komen.
Maar een columniste kan al eens pech ken- nen. Zeker als je jezelf zo bewondert dat je verzuimt met anderen te praten die toevallig in dezelfde krant op dezelfde dag – dinsdag 23 september, daags na de beleidsverklaring van de Vlaamse minister-president – beval- len van een opiniestuk. Met name een stuk van Jan Segers die het over “de snelweg naar de hel” had.
Tegenvaller
Aan de hand van die titel had Sabbe – mis- schien had ze hem wel gelezen! – kunnen den- ken dat haar column een passend vervolg zou zijn op een door haar collega vakkundig neer- sabelen van een regering, die voor de Vlaamse bevolking al genoemde snelweg heeft uitge- stippeld.
Dat was dan een zware tegenvaller. Segers dacht wel dat stevige oppositie tegen beleids- plannen gezond is, maar niet meer als men haar voorstelt als verzet van het Goede tegen de As van het Kwade.
Als uitstekende opinieschrijver weet Segers maar al te goed dat de desastreuze financi- ele situatie van dit land niet aan de nieuwe regering(en) ligt, wel aan een ganse resem vorige. De amper geïnstalleerde regering al afdoen als de kortste weg naar verarming en armoede, een “highway to hell”, noemde hij terecht onzin.
Op hetzelfde moment dat kunnen lezen en een paar bladzijden verder dat de IS de “ide- ale vijand” is om grotere op de loer liggende gevaren te verdoezelen, het is niet de beste manier om het vertrouwen in de geloofwaar- digheid van de grootste krant van Vlaanderen te stimuleren.
Misschien in Kobbegem toch eens overwe- gen een redactievergadering te beleggen, met als prioritair agendapunt het op elkaar afstem- men van de violen? Het kan altijd helpen.
D.Mol
Afschakelplan is niet zonder gevaar
OnbEkEnD OPPErHOOfD
Volgens onze politiek correcte media hebben meer dan honderd vooraan- staande moslimleiders uit verschillende landen een gedetailleerde, met korancita- ten doorspekte afwijzing van de Islamiti- sche Staat gepubliceerd.
Wij hebben de tekst kritisch en aan- dachtig gelezen, en er zitten vele leugen- achtige en misleidende elementen in.
Maar het “Belgische” aspect ervan is wel het vreemdste. Ondertekenaar nummer 119 zou ene Mohammad Wadgiri zijn, die voorgesteld wordt als “het hoofd van de
moslimgemeenschap in België”. Maar nie- mand heeft ooit eerder van hem gehoord, zelfs het alwetende Google niet. We weten zelfs niet of die snuiter echt bestaat. Maar zelfs àls hij bestaat, dan is hij zeker niet het hoofd van de moslims in België.
Die functie bestaat overigens niet, zelfs niet informeel. Wadgiri komt niet eens voor op de webstek van de Moslimexecutieve.
Als dat “Belgische” opperhoofd al een nobele onbekende is, dan gaan we natuur- lijk ook twijfelen aan de identiteit en de ronkende titels van de andere onderteke- naars.
We gaan dat zeker verder uitzoeken.
Actueel 1 oktober 2014 3
Naar nieuwe horizonten
Mijnheer de gedegouteerde,
Wij vernemen via de serieuze gazetten dat gij zinnens zijt de politiek in te ruilen voor een topfunctie bij een groot bedrijf.
Deze zomer circuleerde al het gerucht dat gij interesse toonde voor het gasbedrijf Fluxys.
Daar is niks van in huis gekomen. Maar ondertussen houden de berichten aan dat gij alsnog op zoek zijt, om uw horizon te ver- leggen. Wat er zich in uw hoofd afspeelt, kunnen wij niet lezen, maar na wat observa- tie van uw politieke carrière kunnen wij toch een aantal bedenkingen maken.
Gij staat in de Wetstraat niet alleen bekend als de man die net dezelfde naam en voornaam als zijn vader draagt, maar ook als een integer Waalse politicus die zijn best wil doen en een luisterend oor heeft, ook voor de oppositie, zelfs al is die van Vlaams-nationalistische signatuur. Als jonge man van goeden huize werdt gij derhalve door uw partij naar voor gestuwd en bracht gij het snel tot fractievoorzitter in de Kamer en nadien tot staatssecretaris. Het viel op hoe stijlvol en beschaafd gij altijd de Kamer te woord stondt. Meer nog: gij deedt dat altijd in het Frans, maar ook in keurig Neder- lands. Het verblijf op een Limburgs inter- naat – omdat uw ouders vonden dat gij die andere landstaal moest meester zijn – heeft zijn nut en resultaat gehad. Want zo leerde gij ook de Vlamingen en hun gevoelighe- den kennen. Doordat uw partij niet wenste te participeren in de in de maak zijnde fede- rale coalitie, zijt gij binnenkort staatssecre- taris af en ziet het er naar uit dat gij voor lange tijd in de oppositie zult belanden met de aartsmoeilijke opdracht het hoofd boven water te houden bij de verwachte massieve en gore oppositie van de Parti Socialiste.
Dat is niks voor u. Populisme ligt u niet. Gij zijt verre van een brulboei die de Kamer op zijn kop wil zetten. Het ligt dan ook voor de hand dat gij iets anders wilt.
Maar er is nog iets. Enkele maanden gele- den kwam uw ‘plan-Wathelet’, over de vlieg- routes boven Brussel en omstreken, onder grote druk te staan. De verkiezingscam-
pagne van cdH in het gewest had er ernstig onder te lijden en velen leken zich tegen u te keren. Hoewel gij spitsroeden moest lopen van burgers en politieke tegenstan- ders, zou niemand minder dan toenmalig vicepremier en partijgenote Joëlle Milquet zich intern zwaar tegen u gekeerd hebben, en waren het niet alleen de Vlaamse par- tijen in de federale regering die deze zomer het plan in de vuilbak lieten keilen… “Zon- der de vergissing van Wathelet, waar wij niet verantwoordelijk voor zijn, zouden we gewonnen hebben”, zei madame Non na de verkiezingen zonder verpinken. Om maar te zeggen: gij hebt het binnen uw partij voor een aantal oude krokodillen zwaar verkor- ven. Zij zullen er geen traan om laten als gij de wijk neemt naar de bedrijfswereld. Bot- sende ego’s, zoveel is duidelijk. Vroeg of laat moet dan iemand de duimen leggen, of het gedegouteerd afbollen. En dat laatste staat te gebeuren.
Heel die broederstrijd is te merken in de MR, waar Michel en Reynders alles in het werk stellen om elkaar de duivel aan te doen. Eén en ander weegt loodzwaar op de regeringsvorming en de samenstelling van een regeringsploeg. Het zal de ene of de andere zijn. Wordt Michel eerste minister, dan zal Reynders het voorzitterschap van de partij opeisen, om aldus de vlerken van de zoon van big Loulou te kunnen knippen. En omgekeerd. Fraai is anders. Het algemeen belang? Je m’en fous!
Wij waren het op communautair vlak nooit eens. De jongste staatshervorming, die gij samen met Servais Verherstraeten door de Kamer loodste, blijft voor ons altijd een zoveelste staatsmisvorming. Maar uw stijl konden wij wel pruimen. En uw keu- rig Nederlands was altijd het beluisteren waard. Zelfs wàt ge zegde!
Wees blij dat gij, als echte ‘centrist’, bin- nenkort van een linkse dragonder als Joëlle Milquet verlost zijt. Buiten de politiek is er ook leven. Zodoende, Melchior…
Briefje aan Melchior Wathelet
Vervolg van blz.1
Wallonië neemt de tijd tot 2018 om dat gat te dichten, maar moet toch op zoek naar 450 mil- joen voor 2015. De Franse Gemeenschap, wer- kend met een budget van 9,8 miljard, moet 230 miljoen euro extra vinden, of bijna honderd euro meer dan eerder voorzien, omwille van de minder goede economische vooruitzichten.
Keimoeilijk
Samengevat: het is niet moeilijk te weten wat de PS-leiders van Wallonië, Brussel en Franstalig België te wachten staat: een sput- terende economie met hoge werkloosheid, en dat in een wurgende combinatie met toren- hoge regionale schuld en een beperkter bud- get. “Ce sera dur dur, keimoeilijk”, voorspelt Deborsu.
Deborsu lacht als hij Vlamingen hoort pro- testeren tegen de bloeddorstige besparings- maatregelen van hun regering. Neem de uni- versiteiten: een Vlaamse student betaalt vandaag 619 euro inschrijvingsgeld. Voor zijn oudste zoon in Namen betaalt hij 835 euro.
Voor een jaarabonnement voor de bus voor de kinderen betaalt zijn Vlaamse vriendin 183 euro - en maar 123 euro als je rekening houdt met de toelage van de gemeente. Voor zijn zonen in Wallonië betaalt hij 270 euro. Tus- senkomst van de stad: zero. Ondertussen ver- dient de gemiddelde Waal 17 procent minder dan de Vlaming.
Paradoxen
In die context zit er een paradox die enige verbazing wekt. Ondanks de economische kloof staat uitgerekend Vlaanderen op zijn kop, terwijl Wallonië en Brussel voorlopig nauwe- lijks bougeren.
De Vlaamse malcontenten mobiliseren zich in een door de media opgeklopte campagne, terwijl Paul Magnette, de PS-minister-pre-
Francofone feesten in een gespleten land
Maar eerst een woord over Geert Bourgeois. Met alle respect, maar zou de nationalistische minister-president een beetje meer werk willen maken van de tek- sten die hij voorleest? In wat voor erbar- melijk “ambtenarees” Nederlands was de
“september-verklaring” die hij voorlas, toch gesteld! Met het soort zinnen als een over “de mogelijkheden van de subsidiariteitstoets”
die men wil “verkennen”. Komaan, als ik de lectuur van Bourgeois’ toespraak onderbreek en ik denk een minuutje na, kan ik me met enige moeite en met goede wil bij “subsidia- riteitstoets” iets voorstellen, maar dan moet die toets liefst worden doorstaan, eventu- eel mag iets aan de toets worden onderwor- pen, maar hoe men mogelijkheden van een toets kan verkennen, is een groot raadsel.
Zo’n uitspraak is geen zin meer, maar onzin.
Dat fenomeen kwam tientallen keren voor in een toespraak die hierdoor een stunteligheid kreeg die bij de lezer (toehoorder) plaats- vervangende taalschaamte opriep. Niet voor herhaling vatbaar.
Demagogie en populisme
Maar dan de oppositie van links …, – dat was pure demagogie. Hilde Crevits (CD&V) en andere regeringswoordvoerders hadden het over het “populisme” van hun tegenstan- ders, en al zou ik dat woord te goed vinden om in deze context te worden gebruikt, ze hadden wel gelijk. Op geen enkel moment onderbraken de heren Crombez en Tobback, van de sp.a, of een van hun Groene geestes- genoten, hun klaagzangen over de ellende die de besparingen van de regering zouden veroorzaken in Vlaanderen, om aan te geven hoe zij het dan zouden doen: andere bespa- ringen, en zo ja welke? Of meer belastin- gen? Of naar Belgisch en Waals voorbeeld de schulden opstapelen zodat een volgende generatie er mee opgezadeld zit?
Het is immers heel eenvoudig: wij leven boven onze stand, door de schuld van alle regeringen, die van Di Rupo vooraan, die terugschrokken voor structuurhervormingen inzake pensioenen en andere elementen van de sociale zekerheid die thans onze globale werkgelegenheid bedreigen. De overheids- uitgaven zijn in België tussen 2000 en 2013 gestegen van 42,5 procent naar 51 procent van het bruto binnenlands product (dat is de waarde van alles wat we tezamen produce- ren door arbeid en dienstverlening) (De Tijd, 12 september).
In plaats van constructieve, eventu- eel alternatieve voorstellen te doen om de scheeftrekkingen in ons openbaar leven recht te duwen, en daarmee naar de kiezer te gaan, – ofwel (dat is ook goed) ongetwij- feld noodzakelijke correcties te bepleiten en waar mogelijk aan te brengen op het Vlaamse regeringsbeleid, ging de linkse oppositie in het Vlaams parlement aan het schelden en roepen en tieren. Ook probeerde men dema- gogisch, of “populistisch”, de burger te ster- ken in zijn illusie dat zijn verlangens inzake overheidssteun aan zijn privé-leven (zorg voor zieken en gehandicapten, onderwijs enz.) een soort van God gegeven recht is, dat onaantastbaar is, en dat uitgegroeid is tot een toestand die veel meer geld kost dan de burger bereid is af te dragen. Hierdoor is het competitiviteitsgehalte van onze samenle- ving ten opzichte van de buurlanden grondig aangetast, met alle gevolgen vandien voor onze welvaart.
Een “sociaal bloedbad”
En maar roepen dat we aan de rand van de afgrond staan omdat er een heel klein beetje gesnoeid moet worden in de overheidsuitga- ven om dit land leefbaar te houden. De Mor- gen, wat flauw nagepraat door Het Nieuws- blad en nog iets flauwer door De Standaard, maar wel met forse steun van de socialisti- sche nieuwsdienst van de VRT, huilde dag na
dag dat de regeringspolitiek “harteloos” was en dat er een sociaal bloedbad werd aange- richt. “Men is gewaarschuwd”, aldus in zijn onnavolgbare stijl van kleine potentaat, de vakbondsman van het ACV, Marc Leemans (in De Standaard, 29 augustus) die het ook niet kan verhelpen dat hij zijn fysiek niet mee heeft, en de sporen vertoont van de slape- loze nachten die hij doorbrengt sinds zijn leden weten wat zijn bond aan trucs heeft uitgeprobeerd met de geldbeleggingen van de gewone mensen die hun schamel bezit aan hem en de zijnen hadden toevertrouwd (Arco). De Tijd (12 september, hoofdartikel) meent dat de frustratie die waar te nemen valt bij de politieke en syndicale linkerzijde veroorzaakt wordt “doordat zij niet bij de for- matiegesprekken is betrokken”. Ze staat voor het eerst tijdens een regeringsformatie “aan de zijlijn”, en “daar horen ze ook,” aldus De Tijd. Uit Le Soir (24 september) vernemen we met enige vertraging wat Marc Leemans het meeste dwars zit: er zou (let wel: dit is een misschien) een plan bestaan om het recht van de vakbonden om de werkloosheidsver- goedingen aan rechthebbenden uit te keren, af te schaffen. Dit voorrecht bestaat in geen enkel ander land ter wereld, want overal zijn het overheidsdiensten die de werkloosheids- vergoedingen uitkeren. In België alleen doen de vakbonden dat, en daar verdienen ze per jaar genoeg mee om heel hun bureaucratie te onderhouden. Dit voorrecht is derhalve een soort staatsgarantie voor het voortbe- staan van het vakbondswezen met kantoren en personeel, ook als ze geen enkel lid meer zouden hebben. Begrijpt u waar Leemans voor vecht, als het niet is voor het behoud van de Arco-voorrechten ?
Een ander volk kiezen
De grond van de zaak is deze. De linker- zijde (pers, VRT, sp.a, Groen, vakbonden) in Vlaanderen bezit niet de democratische kwa- liteit, ik schreef haast: het eenvoudig demo- cratisch fatsoen, om de uitslag van de verkie- zingen te aanvaarden. Als het volk niet voor hen stemt – en dat heeft het volk in Vlaande- ren dus niet gedaan –, dan zijn zij niet fout, maar is het volk fout. Bertold Brecht, de grootintellectueel uit de jaren van de Duitse Democratische Republiek (het voormalige Oost-Duitsland) zei spottend dat ze in zo’n geval dan maar een ander volk moesten kie- zen. Dat gezegde is vandaag in Vlaanderen van toepassing. Ik dacht er de hele tijd aan toen ik woensdag sp.a en Groen bezig zag in de uitzending Villa Politica, bijgestaan door een zekere Verschelden, een commenta- tor die zich beperkte tot het herhalen en goedkeuren van de linkse partijstandpunten, zoals hem door de VRT was opgedragen. Hun woede keert zich tegen de kiezers, hoewel de linkse partijen en media-machthebbers bescheidenheid past. Hoe groot is immers hun verantwoordelijkheid niet geweest bij het totstandkomen van de situatie waar- mee we nu worden geconfronteerd. In de jongste Humo (23 september) antwoordt Tim Pauwels (van de Zevende Dag) op de bedenkingen van een Humo-redacteur dat dit “een onwaarschijnlijke formatie” is (want rechts), heel eenvoudig: “In Vlaanderen is ze (de rechtse regering) helemaal niet onwaar- schijnlijk: de grootste partij zit al enige tijd aan de rechterkant. Je kunt niet boos zijn dat zoiets politiek wordt vertaald”. Nee, fat- soenlijke democraten kunnen daar niet boos om zijn, maar als voorrechten in het gedrang komen, en subsidies, kortom: geld, dan hou- den de meesten op fatsoenlijk te zijn, link- sen niet minder dan anderen, integendeel.
Er zijn fatsoenlijke linkse Vlaamse demo- craten, maar slechts zelden treft men ze aan in linkse partijen en linkse media, en nog minder in vakbonden.
MARK GRAMMENS
Vlaamse linkerzijde toont haar ware gelaat
Wie het debat in het Vlaams parlement over de regeringsverklaring van Geert Bourgeois op tv heeft gezien (Villa Politica, VRT, verleden woensdag), kan daar aller- lei bedenkingen bij maken, ondermeer dat Bourgeois dit goed doet, maar ook en vooral zal men hebben gemerkt hoe gebrekkig de democratische kwaliteit is van de linkse oppositie (sp.a en Groen) in Vlaanderen.
sident van Wallonië, in zijn toespraak op de Waalse Feesten niet één cijfer durft te geven over de Waalse begroting.
Daar lijken vakbonden en drukkingsgroe- pen vooral te wachten tot de federale boot het anker licht. Daar moet 10,8 miljard euro wor- den bespaard (aanvankelijk was zelfs sprake van 17,3 miljard).
In zijn besluit heeft Deborsu het over ‘de Bel- gische paradox’: “de zuidelijke deelstaatrege- ringen kunnen hun - nochtans armere - bevol- king niet behoorlijk steunen, terwijl ze juist meer hulp nodig heeft”. Een zin om tweemaal te lezen… Zinspeelt de Waal hiermee op de enig mogelijke oplossing voor Wallonië: hulp van over de taalgrens? Op een nieuw rondje financiële transfers uit Vlaanderen?
De Vlaamse partijen van de Zweedse coali- tie zwijgen in alle talen over de al jaren hoog oplopende geldstroom. Dat was – op een paar uitzonderingen na – ook al zo tijdens de cam- pagne. Het zou voor veel Vlamingen onbegrij- pelijk zijn als die transfers niet worden afge- bouwd, laat staan dat ze nog maar eens zouden toenemen. Het is welletjes geweest. Tenzij…
Tenzij die herfinanciering of een ultieme golf van Vlaamse solidariteit, onder welke vorm dan ook, de pasmunt wordt van De Wever voor het bekomen van zijn confederale doorbraak. De enige vette vis waaraan hij denkt. Het lijkt een waanzinnige strategie waarin Franstaligen en Vlamingen mekaar zouden vinden.
Of niet? Dat een “Zweeds” gouvernement zonder uitzicht op meer Vlaamse autonomie, zonder perspectief voor een niet-socialistisch Vlaanderen, zonder Vlaamse premier, zonder enige substantiële “winst” voor de grote win- naar van de verkiezingen meer kans op slagen maakt, we kunnen het niet geloven. Ook de Vlaamse kiezer mag wel eens feesten.
Dossier
1 oktober 2014
4
Congé payé
Het blijft komkommertijd in de Kamer. Er komt wel eens een commissie Buitenlandse Zaken/Defensie samen met betrekking tot de militaire interventies in Syrië. Ook de ver- enigde commissies voor het Bedrijfsleven, het Wetenschapsbeleid, het Onderwijs, de Natio- nale Wetenschappelijke en Culturele Instel- lingen, de Middenstand en de Landbouw en voor de Binnenlandse Zaken, de Algemene Zaken en het Openbaar Ambt vergaderen wel eens, met hoorzittingen over de elektriciteits- crisis. Voor het overige is het er volstrekt wind- stil. Sommige parlementsleden hebben zelfs hun nieuwe kantoren nog niet eens ingericht.
Ondertussen zijn zij al ‘actief’ sinds 25 mei.
Vier maanden congé payé dus. En de burger maar moeten bezuinigen en belast worden…
Formaliteit
Uitzonderlijk is vorige vrijdag voor korte tijd de plenaire vergadering bijeen geweest, om te stemmen over een resolutie aangaande de deelneming van België aan de internatio- nale coalitie tegen de IS. Het werd een debat met de gekende stellingen. Enkel de groenen onthielden zich uiteindelijk, na een zeurderig betoog van willen, maar niet kunnen, of beter:
kunnen, maar niet willen.
Zelfs aartsdiaken Van der Maelen van de sossen sloot zich – zij het met veel ja maars - bij de resolutie aan. Theo Francken en Peter de Roover van N-VA brachten een gedegen en sterk politiek-militair betoog, terwijl Filip Dewinter eens te meer opriep de internatio- nale strijd aan te binden tegen het radicale salafisme binnen de islam, en de strijd aan te binden tegen de jihadisten in ons land die de kaart van de IS trekken. Het was allang dui- delijk dat er een grote eensgezindheid was omtrent de resolutie. De F-16’s waren al ver- trokken nog voor de stemknopjes ingedrukt waren. Heel het debat was dan ook maar een formaliteit. Typisch Belgisch. Alweer.
Keuze
De N-VA is veruit de grootste fractie in de Kamer. Dat vertaalt zich niet alleen in veel flu-
Roddels uit de Wetstraat
weelzitters, maar ook in een gigantisch leger aan betaalde medewerkers. Onder hen jonge mensen die vaak geen voeling hebben met de Vlaamse Beweging, maar toch voor deze Vlaams-nationale partij kiezen, omdat de poli- tieke wind zeker voor een hele tijd meezit.
In de wandelgangen klinkt wel eens uit hun onbezonnen mond dat zij daar een gewel- dige opportuniteit in zien om van daaruit een carrière op te bouwen in kabinetten of administraties of in de bedrijfswereld. Hoe anders was dat destijds bij het Vlaams Blok/
Belang. Wie ervoor koos als medewerker voor die eeuwige oppositiepartij te gaan werken, was meestal een radicale Vlaams-nationalist die wist dat door die keuze zowat alle deuren onherroepelijk voor hem of haar dichtgingen.
Velen van hen die onlangs noodgedwongen moesten ontslagen worden, kunnen erover meespreken.
Hoek der verdoemden
De kleinere partijen kregen allemaal in dezelfde gang hun kantoren toegewezen. Zo kwamen Vlaams Belang, Parti Populaire en de extreemlinkse PTB-GO! (de Franstalige PVDA) samen in een soort ‘hoek van verdoemden’
terecht, aangevuld met nog wat groenen. Mij- nenvelden liggen er nog niet. Er zijn nog geen schermutselingen gesignaleerd. En voorlopig gaan ze allemaal nog op dezelfde plek naar het toilet. Het blijft menselijk, en dat is maar goed ook.
Wie wordt het?
Normaal is er de tweede dinsdag van okto- ber de opening van het parlementaire jaar.
De eerste minister komt dan zijn ‘state of the union’ brengen. Alleen valt het dit jaar af te wachten of ‘de Zweden’ met een nieuwe eer- ste minister zullen aantreden, of dat zij uittre- dend premier Di Rupo nog eens op het spreek- gestoelte zullen moeten dulden. Overigens, de dag nadien verwacht Europa een begroting van ons land… De druk om nu snel te gaan, neemt dus erg toe. En gelet op het tanende enthousiasme van N-VA bij het Zweedse avon- tuur, kan dat allemaal nog voor heel wat span- ningen zorgen.
De 80-jarige Bardot trok vorige week geen woord terug van haar steun voor het Front National en ze herhaalde nog maar eens dat
“Marine” de enige persoon is met ballen in de Franse politiek.
Secrets d’histoire
Mijn lievelingsprogramma is “Secrets d’histoire”. In werkelijkheid worden daar helemaal geen historische geheimen ont- huld, wel krijgt de kijker een oerdegelijke lange documentaire over een grote Franse persoonlijkheid. “En passant” worden prach- tige kastelen, kerken of paleizen waar die persoon een flink deel van zijn of haar leven heeft doorgebracht, uitvoerig getoond, zodat de geïnteresseerde weet waar zijn volgende vakantie of dagtrip naar toe kan. Een indruk- wekkende schare historici doet zijn of haar zegje, maar ze zijn zo goed gecoacht dat ze hun verhaal zeer kort en bondig formuleren.
Het geheel wordt aan elkaar gepraat door Stéphane Bern, een Luxemburgse Fransman met een Joods-Poolse moeder, en hij beant- woordt aan alle homoclichés die men kan indenken. Maar wat een dictie, woorden- schat en enthousiasme. “Secrets d’histoire”
heeft daarenboven een insteek die ons her- innert aan vergeten historische realiteiten.
We zijn zo verengelst dat we het zelf niet meer merken. Alleen Amerikaanse en Britse reeksen halen nog aanvaardbare kijkcijfers in Vlaanderen, zodat hun historische fictiereek- sen ons een verkeerde inschatting van de vroegere betekenis van de Engelssprekende landen opdringen. Vlaamse kijkers schatten marginale gebeurtenissen als de Engelse rozenoorlog (The White Queen), Engelse dynastieën (The Tudors), Engelse conflicten (Father Cadfael en The Pillars of the Earth) veel hoger in dan hun historisch soortelijk gewicht rechtvaardigt. Intussen vergeten veel Vlamingen de rol van de belangrijkste Europese natie die een centrum van bescha- ving, vernieuwing en kunst was maar ook een agressor die honderden jaren lang Europa terroriseerde: Frankrijk.
De modelchristen
Een recente aflevering van “Secrets d’histoire” was gewijd aan Lodewijk IX, in Frankrijk beter gekend als Saint-Louis. Ook in Frankrijk heeft het onderwijs de bodem onder de kennis van het verleden weggesla- gen, dus verdwijnt de enige heilige Franse koning meer en meer in de schaduw. Onte- recht, want hij is een fascinerende figuur, heel erg een kind van zijn tijd en toch kleeft er iets moderns aan hem.
Lodewijk is twaalf jaar wanneer hij koning wordt, in 1226. Hij is de eerste Franse koning die zijn grootvader nog kent en dat is Filips II Augustus, de vorst die de macht van de Engelse koning in Frankrijk volledig breekt en het kleine Franse koninklijke domein ver- tienvoudigt. Op zijn beurt wordt Lodewijk oud genoeg om zijn eigen kleinzoon lessen te geven; Filips IV de Schone - de bekende Vlamingenvriend - interpreteert die lessen later op zijn manier.
De minderjarige Lodewijk wordt bijzon- der streng opgevoed door zijn moeder Blan- che, die tot zijn meerderjarigheid over Frank- rijk regeert. Tijdens zijn eerste kruistocht doet Lodewijk geen beroep op één van zijn broers, maar stelt hij weer zijn moeder aan als regent; een blijk van vertrouwen in een vrouw dat niet spoort met de tijdsgeest. Ook zijn huwelijk is niet typisch voor die tijd. Hij houdt dolveel van zijn vrouw en heeft nooit een minnares. Ze schenkt hem elf kinderen van wie er vijf voor hem overlijden, onder wie zijn oudste zoon. Dat verbittert hem niet en het sterkt hem alleen maar in zijn christelijke piëteit. Hij biecht veel, geselt zich geregeld en vraagt zich voortdurend af of hij geen zondes pleegt. Zijn twee kruistochten zijn een boete om vergiffenis te krijgen voor de zonden van zijn land, zijn volk en zichzelf. Hij heeft al tij- dens zijn leven de reputatie een heilige te zijn die volgens zijn intens geloof leeft; de uit- zondering tussen de ruwe en dikwijls wrede vorsten van die tijd.
Maar niet naïef
Maar Saint-Louis is geen naïeve dwaas.
Bisschoppen die zijn koninklijke prerogatie- ven niet respecteren, roept hij meteen tot de orde. Vechten kan hij ook. Dat bewijst hij met veldtochten in het zuiden van Frankrijk, waar het gezag van de koning tot dan bijna onbe- staande is en waar veel edelen kathaars zijn.
Met één manoeuvre kan hij zijn gezag vesti- gen, zijn domeinen uitbreiden en tezelfder- tijd ketters uitroeien, want deze allerchriste- lijkste koning haat ieder ander geloof dan het zijne. Hij verleent de inquisitie de toestem- ming om te martelen. Joden moeten speci- ale kleding dragen en tijdens zijn mislukte kruistochten kijkt hij niet op een moham- medaans leven (maar tijdens wapenstilstan- den respecteert hij – ondanks het advies van zijn geestelijken – scrupuleus zijn gege- ven woord tegenover islamitische vijanden).
Naarmate hij ouder wordt, wordt vrede altijd belangrijker.
Hij verbiedt rigoureus de vele privé-oor- logen die zijn baronnen geregeld met elkaar voeren, want het zijn altijd de boeren die met hun leven, hun verwoeste oogsten en hun vernielde woningen de prijs betalen. De interne vrede gedurende zijn bewind maakt het mogelijk dat in heel Frankrijk honder- den dorpen kunnen sparen om hun verplich- tingen tegenover hun adellijke heren af te kopen, zodat in een groot deel van het land horigheid en lijfeigenschap verdwijnen; één van de redenen dat veel Fransen zich hon- derden jaren later de tijd van Saint-Louis als een gouden tijdperk herinneren. Hij slaagt er geleidelijk in met koninklijke rechtbanken de willekeur en de brutaliteiten van plaatselijke adellijke rechtbanken wat te temperen. Ook in zijn buitenlandse politiek is vrede het sleu- telwoord en combineert hij perfect het aan- gename met het nuttige. Hij geeft flink wat koninklijke domeinen weg aan de Engelse koning, maar in ruil krijgt hij vrede en de erkenning van zijn soevereiniteit in Engelse gebieden in Frankrijk die nooit aan de Franse koning onderworpen waren. In het noorden beslecht hij de oorlog tussen de erfgenamen van Margaretha van Constantinopel, gravin van Vlaanderen en Henegouwen. De Avesnes uit haar eerste huwelijk krijgen Henegouwen (dat tot het zwakke Duitse Rijk behoort, waar Lodewijk feitelijk niets te zeggen heeft) en de Dampierres uit haar tweede huwelijk ontvan- gen Vlaanderen.
En daarmee is dat machtige rijk in het noor- den ook gehalveerd en geen bedreiging voor zijn macht. Vrede met de mohammedanen wil hij echter niet. De doodzieke 56-jarige koning belegert Tunis, waar hij sterft.
Heilig en wat vergeten
Zijn dood vergroot zijn reputatie. Zijn stof- felijke resten veroorzaken op de terugweg 66 mirakelen. Kleinzoon Filips IV begrijpt onmiddellijk het politieke nut van een hei- lige grootvader. Alleen een indrukwekkend aantal vroegtijdige pauselijke overlijdens ver- hinderen een vlugge heiligverklaring, tot er een langlevende paus in Avignon zit die hij onder druk kan zetten.
Die doet grommend wat gewenst is en verklaart Lodewijk heilig; maar wel als chris- ten, niet als koning. Driehonderd jaar na Lodewijks dood is een afstammeling van zijn tiende kind, Robert van Bourbon, onver- wachts de enige erfgenaam van de Franse kroon, al is hij dan protestant, maar “Paris vaut bien une messe” (zijn woorden niet) voor Hendrik IV. Om de Fransen te herinne- ren aan zijn afstamming noemt hij zijn zoon Lodewijk (XIII). In 1764 sticht een Franse handelaar een handelspost op de plaats waar de Mississippi en de Missouri samenvloeien en hij geeft het plaatsje de naam van de hei- lige koning.
De stad is nu veel bekender dan Lodewijk zelf. Het is ook de stad waar een andere zo goed als heilige man het grootste deel van zijn leven woonde: Pieter Jan Desmet uit Dendermonde.
Jan neckers
Saint-Louis
Meer en meer is mijn favoriete televisiezender… France 2. De Franse kijkers hebben duidelijk tijd in overvloed. Documentaires van negentig minuten over Brigitte Bardot, of zelfs twee uur over Jean Rochefort, zijn normaal. In die programma’s wordt geen moeilijke vraag uit de weg gegaan, maar het gebeurt allemaal met Franse charme, zonder inquisitienijd.
Didier en Charles vechten om de macht
Halal en cHRIstenveRvolgIng
In Mechelen kwamen een 1000 mensen opdagen om te protesteren tegen de vervolging van christenen wereldwijd. Er werd extra aandacht gevraagd voor de christenen in de Arabische wereld, een actueel gegeven nu IS geen medelijden toont met ongelovigen.
Verbaast het u dat noch het VRT Journaal noch het VTM Nieuws daar iets over brachten?
Geen seconde aandacht. Er was ander belangrijk nieuws: George Clooney, de Kris Peeters van Hollywood, is getrouwd.
Op de GAIA betoging zondag tegen het onverdoofd slachten van schapen bij het Offerfeest, kwamen meer dan 7000 mensen opdagen. Wie het beeldverslag gezien heeft bij VTM moest snel zijn: enkele seconden, en hop naar het volgende onderwerp. Geen duiding, geen bij- horende interviews, niets. Naar we vermoeden zal dat wel op bevel van hoofdredacteur Kris Hoflack geweest zijn. Die wil enkel de “fijne” islam op het beeldscherm brengen.
De VRT bracht wel een uitgebreider verslag van de betoging, gevolgd door een fragment uit De Zevende Dag om te zeggen dat er geen draagvlak is voor onderdoofd slachten.
Nu zaterdag is het niet alleen grote slachtingsdag bij de Moslims, het is ook Werelddieren- dag. Kan het nog cynischer?
Actueel 1 oktober 2014 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Randanimatie
Vorige maandag was het dan zover: de Sep- temberverklaring en de constitutie van het nieuwe Vlaams Parlement. Zelden gezien is dat de buitenparlementaire oppositie zich al heeft georganiseerd en rumoer maakt nog voor de eerste regeringsmaatregel is doorge- voerd (met veel dank aan de goed georkes- treerde perscampagne). Dat uitte zich rond het parlementsgebouw door enige randani- matie achter een politiecordon. Ook de pu- bliekstribunes zaten afgeladen vol, wat in de Vlaamse assemblee maar weinig voorkomt.
Ietwat bevreemdend was de opening van de vergadering door het gepatineerde Kamer- meubel Herman de Croo, die als ouderdoms- deken het voorzitterschap waarnam. Hij deed zulks met het hem eigen “naturel”, maar het tafereel had iets anachronistisch.
Na alle formaliteiten kon Jan Peumans van oude tot nieuwe parlementsvoorzitter vervel- len en de legislatuur aftrappen.
Septemberverklaring
Minister-president Geert Bourgeois kon dan de langverbeide septemberverklaring afste- ken. Enige allure kan Bourgeois niet worden ontzegd. Hij kwam hooggestemd over en is al goed in zijn presidentiële rol ingewerkt.
Het inleidende verhaaltje dat Vlaanderen het anno 2014, ondanks alles, beter stelt dan in 1914, 1994 en alles daar tussenin, had hij echter beter achterwege gelaten, want nogal gratuit en een open doel voor de oppositie - zoals later bleek. Uiteraard draait alles om centen. Dat Vlaanderen zal bezuinigen (1,160 miljard euro in 2015) was al voldoende dui- delijk. Een letterlijke streep door de rekening van de nieuwe regering zijn de recente Eu- ropese regels die maken dat een aantal din- gen (voornamelijk publieke investeringen) niet meer uit de begroting kunnen worden gehouden, wat het gecijfer aanzienlijk zal be- moeilijken.
Concreet kon worden vernomen waar zoal het mes ingaat. Om er wat “hoogtepunten”
uit te pikken: de overheid bespaart op zichzelf en op overheidsbedrijven (VRT, De Lijn,...), er komt een einde aan de gratispolitiek, er komt een indexsprong in de kinderbijslagen en er komen maatregelen in het (hoger) onderwijs.
Duidelijk is dat één en ander niet leuk gaat worden en niet zonder beroering zal kunnen worden doorgevoerd. “Scherpe keuzes” en begrotingsorthodoxie luidt de nieuw-Vlaam- se doctrine om, betere tijden verwachtend, uiteindelijk verder te kunnen springen.
Vuur geopend
Op woensdag konden de vijandelijkheden in de plenaire zitting worden geopend. “Links”
heeft in ieder geval het terrein al goed klaar- gemaakt met het media- en middenveldof- fensief dat blijft aanzwellen. John Crombez, sp.a-fractieleider, mocht de eerste schoten lossen in wat uiteindelijk een bijzonder rom- melige marathonzitting werd. Het discours van Crombez kwam er op neer dat Bourgeois I vooral de zwakkeren en de middenklasse zal doen bloeden en de “winners” extraatjes zal toestoppen. Het sociale weefsel, de infra- structuur, alles zal kapot bezuinigd worden.
De gratis bussen (voor parlementsleden!) kwamen ook nog langsgereden, waarmee de toon was gezet.
Bourgeois verzekerde dat er geen slachtpartij zit aan te komen en vanop de regeringsban- ken werd het woord “populisme” gelanceerd, dat meermaals over de rode en groene hoof- den werd uitgestort, zeer tot hun ongenoe- gen.
Mathot
Matthias Diependaele (N-VA) stelde al vroeg vast dat het debat “in verregaande staat van ontbinding was”. Profetische woorden. Uiter- aard kwam hij het regeringsproject steunen.
De omstandigheden zijn moeilijk en de cri- sis sleept langer aan dan ooit vermoed. Be- grotingsdiscipline moet terug ademruimte brengen. Nieuwe schulden zijn geen optie en de onzalige “Mathot-doctrine” - de schul- den zijn er vanzelf gekomen en zullen van- zelf verdwijnen - is niet echt wat we nodig
En daar stonden ze dan aan het Vlaams Par- lement te protesteren, voorbije maandag. Nog niet met heel veel mensen, maar toch met vol- doende aantal om Linda de Win naar buiten te doen hollen om een verontwaardigde te interviewen. De woordvoerder van de actie- voerders is ene Dominique Willaert. De man krijgt uitgebreid de kans van ons Linda om namens alle getroffenen zijn ongenoegen te uiten over de geplande besparingen in de cul- turele sector.
Wat de TV-kijker niet te zien of te horen krijgt: wie is Dominique Willaert? Wat is zijn mandaat om namens “de Vlaamse bevolking”
te spreken?
U heeft ook nog nooit van de man gehoord.
Wel, Dominique Willaert is de artistiek leider van het sociaalartistieke gezelschap “Victoria Deluxe vzw”.
‘Theater met een vuist‘
Wees niet ongerust als u nog nooit van dit cul- tureel clubje gehoord hebt, tenzij u van Gent bent, want daar is hun hoofdkwartier geves- tigd. Op hun website lezen we de artistieke blabla waarmee ze hun werking verantwoor- den, lees mee: “Victoria Deluxe zet als sociaal- artistieke werking projecten op die gericht zijn op het ontwikkelen van nieuwe vormen van zin- en betekenisgeving en op het versterken van de deelnemers. Victoria Deluxe zet eman- cipatorische werkprocessen op die een stem geven aan meer (diverse) mensen. Dit gebeurt door middel van sociaalartistieke projecten die telkens vertrekken vanuit de inbreng en de voorstellen van de deelnemers zelf.”Begint het u al te dagen van waar de wind waait in deze vereniging? Niet voor niks dat we op inter- net een artikel vonden (op de website van de PVDA) waar het theatergezelschap wordt beti- teld met “Theater met een vuist”.
Niet ten ontechte, want het clubje en Domi- nique Willaert duikt op in allerlei linkse en donkerrode intitiatieven zoals bijvoorbeeld
“De dag van het Socialisme“. Hoeft het te ver- bazen dat Willaert bij elke verkiezing oproept om op de maoistische PvdA te stemmen.
Subsidies
Dominique Willaert jammert dat aan de subsidies van Victoria Deluxe zal geknab- beld worden. Nu moet u weten dat deze vzw
al jaren subsidies ontvangt van de Vlaamse Regering ten bedrage van 448.000 euro.
Wat gebeurt er met uw belastingsgeld? Vic- toria Deluxe heeft op dit ogenblik een vijf- tal projecten lopen, ik pik er eentje uit en typ over van de website: “In 2014 zal Victoria Deluxe samen met enkele lokale partners een sociaalartistiek project opzetten in ‘Complexo do Alemão’, een groep van favela’s gelegen in het noordelijke gedeelte van Rio de Janeiro.
In dit project leren we een zestal jongeren fil- men en monteren. De bedoeling is dat deze jonge Brazilianen in de vorm van kortfilms vertellen hoe zij de impact van het WK op hun wijk, hun stad en hun land ervaren.” En we vervolgen: “In de vorm van een filmatelier exploreren de Braziliaanse cineast Gustavo Gelmini en procesbegeleidster Fabienne Haerinck samen met de jongeren alle aspec- ten van het voetbalspel.”
We lezen verder dat deze zes Braziliaanse jongeren verbonden zijn aan de plaatselijke ngo “Raizes em Movimento”. Die vereniging heeft natuurlijk een website, gemakkelijk te vinden via Google. Eén probleem: ik ken geen Portugees, maar wat meteen opvalt op de website is de opgestoken vuist als logo van de organisatie.
Vrij vertaald: wij zorgen met ons belastings- geld dat zes linkse jongeren in Brazilië leren filmen en monteren. Blijkbaar interessant genoeg voor de VRT (Canvas) om in juli jongst- leden uitgebreid aandacht te besteden aan het project. Het kan natuurlijk nog zotter: de zes Braziliaanse jongeren komen deze week naar België om hun werkjes voor te stellen. Wie de vliegtuigtickets betaalt heb ik niet kunnen achterhalen, maar ik heb zo een vermoeden dat de Vlaamse belastingsbetaler er mee voor opdraait. Als u geïnteresseerd bent in de film- pjes (en wat er met uw belastingsgeld wordt aangevangen), dan kan u aanstaande zater- dag naar Knokke (CC Sharpoord) of volgende week woensdag naar Gent.
De zes Braziliaanse jongeren – en ik neem aan dat ze begeleid zullen worden door men- sen van Victoria Deluxe, trekken ook nog naar Amsterdam, alwaar ze op 10 oktober een voorstelling geven.
Knabbelen maar
Zo wordt uw en mijn belastingsgeld gebruikt en daarom is Dominique Willaert zo
boos op Geert Bourgeois omdat er geknab- beld wordt aan de subsidies.
Nu, Dominique Willaert is niet de eerste de beste schnabbelaer: 448.000 euro subsidies van de Vlaamse overheid lijken toch al meer dan redelijk, maar de subsidiehonger van Victoria Deluxe is nog groter, en dus krijgt het gezelschap daarbovenop al jarenlang sub- sidies van de Provincie Oost-Vlaanderen én van de Stad Gent. De provincie kende zo jaar- lijks een bedrag van 30.000 euro toe, zowel in 2011, 2012 en 2013. Al moeten we eer- lijkheidshalve melden dat voor het komend werkingsjaar de subsidie verminderd werd tot 6.000 euro.
Gent
Maar er is nog altijd de Stad Gent waar niet toevallig de linksen aan de macht zijn.
In een overeenkomst tussen de stad Gent en Victoria Deluxe lezen we dat deze laatste een jaarlijkse subsidie krijgt van 108.00 euro, in 2014, in 2015 en in 2016. Het document is ondertekend door Schepen van Cultuur, Anne- lies Storms, niet toevallig sp.a. Namens Vic- toria Deluxe ondertekent ene Luk Verschue- ren, als voorzitter van de vzw. Leuk om weten is dat deze Luk Verschueren in 2008 werd benoemd door de minister van Cultuur tot voorzitter van de Algemene Raad voor Cul- tuur, Jeugd, Sport en Media.
De benoeming werd ondertekend door:
Bert Anciaux, toenmalig minister van Cultuur én door de toenmalige minister van Bestuurs- zaken, Buitenlands Beleid, Media en Toerisme, ene Geert Bourgeois. In 2012 werd Luk Ver- schueren herbenoemd als voorzitter van deze adviesraad. Achter zijn naam staat op het benoemingsdocument: onafhankelijk des- kundige.
Even samenvatten: de voorzitter van de adviesraad voor Cultuur, die officieel advies moet geven aan de Vlaamse Regering, is eveneens voorzitter van de zwaar gesubsidi- eerde vzw Victoria Deluxe, waarvan de artis- tiek directeur Willaert voor de poorten van het Vlaams Parlement komt jammeren nu er wat minder geld te rapen valt. Luk Verschueren is bovendien ook voorzitter van de vzw Forum voor Amateurkunsten. Eén van de opdrachten van deze vzw is het helpen van andere vzw’s om subsidies te krijgen...
Deze “onafhankelijke deskundige”, Luk Verschueren dus, is ook adjunct-algemeen secretaris van het ACW en lid van het partij- bestuur van de CD&V. Moet er nog zand zijn in subsidieland? Karlvan Camp
Hart boven hard
Daar zijn de frietrevolutionairen
“Hart boven hard” is een burgerinitiatief dat mensen wil verenigen die zich zorgen maken om het geplande beleid van de Vlaamse en de federale regering, zo lees ik in een pamflet. En die mensen die zich moeten verenigen, dat zijn mensen uit cultuur, wel- zijn, jeugdwerk, onderwijs, socio-culturele verenigingen en vakbonden.
hebben. Belastingverhoging in een land met een torenhoge fiscale druk is evenmin aan de orde. Besparingen blijven over en de Vlaamse overheid zal die vooral bij zichzelf gaan zoe- ken. Diependaele stelde dat al in 2015 extra investeringsruimte zou komen.
Welles-nietesspel
Björn Rzoska (Groen) had misschien de bus- sen nog in het achterhoofd toen hij kwam jammeren over de CO2-uitstoot en klimaat- verandering. Fetisjen waaraan de september- verklaring geheel voorbij was gegaan. Rzoska schaarde zich bij het koor klaagzangers over blinde bezuinigingen en het gebrek aan in- vesteringen. Hij waarschuwde dat het makke- lijker is een samenleving af te breken dan ze weer op te bouwen. Het welles-nietesspelle- tje tussen meerderheid en oppositie bleef zo zijn vermoeiende gang gaan.
Naar goede traditie werd over elkaar gebui- teld met de meest uiteenlopende zaken, van het al geciteerde wereldprobleem der kli- maatopwarming tot het eventueel verhoogde lidgeld voor sportclubs. Regeringsleden en parlementsleden van de meerderheid lieten zich niet afbrengen van de “besparen om te kunnen investeren”-mantra. Bart Tommelein (Open Vld) wees erop dat het loslaten van gezonde overheidsfinanciën leidt tot Griekse toestanden; het aangekondigde beleid is het enige dat de toekomstige welvaart kan ver- zekeren.
Geen cement
Naast losgeslagen links is er ook oppositie ter
rechterzijde. Chris Janssens (VB) meende dat Bourgeois I bakstenen opstapelt, echter zon- der plan en vooral zonder cement. De Vlaam- se burger krijgt van deze regering een ijskou- de douche. Een te weinig genoemde oorzaak van de besparingen is de zesde staatshervor- ming die wel bevoegdheden overhevelt, maar niet altijd het bijbehorende geld. Janssens zag geen enthousiasmerend project, wel verkapte belastingverhogingen en blijvende transfers naar het zuiden des lands. Als dat geld in ei- gen handen zou blijven, zouden heel wat pro- blemen opgelost zijn.
Woelig
Bourgeois I heeft keurig - meerderheid tegen oppositie - het vertrouwen van het Vlaams Parlement gekregen en kan dus aan het werk beginnen. Over rozen zal het niet gaan. De tegenstanders zijn het “verzet” al goed aan het opbouwen (daags na de plenaire zitting was het in De Morgen al de beurt aan de cul- tuursector om rumoer te maken). Het gevaar bestaat ook dat de “hardwerkende Vlaamse middenklasser” toch iets te hard tegen de ha- ren zal worden gestreken. De legislatuur dient zich woelig aan.
Op de korrel
- En dan was er nog die Vlaamse ondernemer die zangles ging volgen in een
koranschool. Om allochTOON te kunnen houden.
- Bepaalde politici pleiten voor het invoeren van een “vettaks”.
En dàt nu, wegens besparingen allerhande, omdat overal het vet van de soep is.
- Ik lees in de “serieuze” pers dat de advocaat van Delphine Boël hoopt op een eerlijk proces. In het land van “une justice de rois nègres” mag hij daar héél gerust in zijn.
- Delphines doodgeverfde (of gedoodverfde) natuurlijke papa zou al een tweet hebben ontvangen van De Croo senior: “Het land staat als één man (ikke) achter u!”
- In een vraaggesprek met Apache zei ex-VVB-voorzitter en nu N-VA-politicus Eric Defoort dat de Vlaamse Beweging “haar tijd heeft gehad”. Heeft hij daar zelf niet flink zijn best voor gedaan?
- Dankzij de N-VA zit de Vlaamse Beweging nu in ‘t parlement, zei Defoort. En inderdaad, toen ik onlangs op tv beelden te zien kreeg van het parlement, zei ik tegen mijzelf: “Hé, zie ik daar nu niet iets Vlaams bewegen?”
- Namens mijn hoofdredacteur mag ik langs deze weg de heer Freddy van Gaever uitnodigen om op onze weelderige kantoren een vriendschapsborrel te komen snappen (schnapst du?) op het welslagen van de nieuwe voorzitter van Vlaams Belang.
