In ‘t midden van ‘t gewoel

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

In ‘t midden van ‘t gewoel

Jan Peumans mocht het vorige week aan den lijve ondervinden in Wezet: Wallo- nie, terre d’accueil par excellence! Stel je even voor dat een flamingant of - nog gru- welijker - een Vlaams Belanger de voorzitter van het Waalse Parlement een stevige optater zou verkopen. Heel Franstalig België zou moord en brand schreeuwen en binnen de kortste keren verontwaardigde resoluties indienen bij de Raad van Europa, de Europese Commissie voor de Rechten van de Mens, de UEFA, de FIFA, het IMF, de Wereldbank, de Wereldgezondheidsorganisatie en uiteraard bij de Verenigde Naties om de komst van blauwhelmen naar België te eisen. Maar de voorzitter van het Vlaams Parlement, wie maakt zich daar nu druk om? De “eigen” Vlaamse media konden trouwens met moeite een grijnslach onderdrukken: eindelijk werd dat opdon- dertje eens ferm op zijn plaats gezet. Wat denkt die Peumans eigenlijk wel? Dat heel Vlaanderen van hem is, en Wallonië erbij?

Aan de N-VA en alle N-VA’ers daarom de volgende boodschap: ook al ben je bang, toch krijg je kloppen op je smoel, dus werp je zonder angst in ‘t midden van ‘t gewoel!

Een van de teksten van Jef Elbers die bijblijft en meer dan ooit actueel. Na in de Frans- talige pers al wekenlang voor leugenaars en verraders te worden uitgescholden, begin- nen ook meer en meer Vlaamse commentatoren de N-VA-kopstukken op de korrel te nemen. Volgens Luc van der Kelen in Het Laatste Nieuws lijdt de N-VA aan ‘een ernstig pathologisch probleem’. Hij stelt de vraag of de N-VA intellectueel en emo- tioneel wel in staat is om afspraken te maken. (Uiteraard horen we hier een echo van de uitspraak van Leterme dat veel Franstaligen zich intellectueel verheven wanen boven het Nederlands.) Bart de Wever bedenkt altijd wel iets om tegen te zijn, de N-VA wil eerst resultaat en dan praten, de N-VA is als de dood dat de PS van haar een sprong in het duister wil. En zo verder, en zo voort. Dat alles in een commentaar op de vooravond van alweer een “cruciale” week, en wie weet welke staaltjes van N-VA-bashing worden er intussen opgevoerd. (Ging Siegfried Bracke niet uitleggen in de Loge dat typen als Van der Kelen daarmee totaal verkeerd bezig zijn?)

In hun broek

De Morgen kon afgelopen weekeinde uiteraard niet achterblijven. De socialisten doen het in hun broek dat ze niet in de federale regering zouden geraken, dat ze ook in de Vlaamse regering op wip zouden komen zitten en vooral dat ze hun “patrimo- nium”, de in hun ogen eeuwigdurende voogdij over de stad Antwerpen zouden ver- liezen. De N-VA werd er tot Niets Voor Anderen gebombardeerd. Tot partij die de Belgische ziekte nu ook in Vlaanderen en in Antwerpen importeert. Die stilaan denkt dat ze 80 procent van de Vlamingen vertegenwoordigt terwijl ze in het Vlaams Par- lement maar de vijfde partij is. En zo verder, en zo voort. Flauwe kul natuurlijk, de sp.a is bij de laatste verkiezingen tot een historisch dieptepunt afgezakt en uit geen enkele peiling blijkt beterschap. Dus zouden Gennez en Janssens beter hun groot bakkes dicht houden, net zoals de schrijvelaars van het ‘Onafhankelijk Dagblad voor Vlaanderen’. Hoeveel studies en studiebureaus moeten nog gemanipuleerd worden om ten bate van de Zot van A te bewijzen dat een tunnel veel veiliger en bovendien tien keer goedkoper is dan een brug?

Gazet van Antwerpen scheerde dan weer PS en N-VA over dezelfde kam. Moet dit duo (De Wever- Di Rupo) het land besturen en hervormen? De N-VA heeft zwart- wit gecommuniceerd, en de PS heeft oorlogstaal gebruikt. De burger mag stilaan weten waar hij aan toe is met het duo Di Rupo - De Wever.

Dat CD(&V) eindelijk zijn kans schoon heeft gezien om de N-VA in de rug te schie- ten, werd door geen enkele commentator onderstreept. Dat de N-VA leergeld heeft betaald in de onderhandelingen met de PS en de Franstaligen, en terecht boter bij de vis is gaan eisen, ontbreekt praktisch volledig in onze collabopers. Wij hebben de voorbije weken ook herhaaldelijk kritische en scherpe vragen gesteld bij de manier waarop de N-VA aan het onderhandelen was, maar drukten ook de hoop uit dat ze ten langen leste het been stijf zou houden en zichzelf niet zou verloochenen. We hopen dat bij het verschijnen van dit nummer Bart de Wever en c° woord hebben gehouden en niet zijn bezweken voor de sirenenzang van het Belgische staatsmanschap.

Want dat laatste zou pas écht een reden zijn om de N-VA onderuit te halen: dat ze dermate toegeeft op haar verkiezingsprogramma dat ze in wezen geen reden van bestaan meer heeft. Daarom, Bart de Wever en kompanen, het oude adagium:

OMVER EN EROVER! En laat de honden maar blaffen, de karavaan trekt voorbij.

Alle pastoors zijn vies

“Wist u dat alle schoonmoeders bemoeial- len zijn? Schotten gierig en kinderen de waar- heid spreken?” Zo komt een mens terecht in de flauwe-grappen-categorie. Ongevaarlijk, maar niet echt humoristisch. “Wist u overi- gens dat alle oude mensen zagen, werklozen lamzakkerige profiteurs zijn en de meeste jongeren onopgevoed crapuul?” Oppassen, we schuiven op, van flauwe grappenmaker naar het statuut van onvoorzichtige grens- aftaster. “Overigens, Polen stelen auto’s, Marokkanen trekken sjakosjen af van oude besjes en homo’s zijn pervers.” Zo glijden we gewoon over de streep van het oorbare.

Bewaar dit nummer van ‘t Pallieterke, want

‘t zal het laatste zijn als deze zinnen daad- werkelijk in inkt zullen gezet worden. De grens van het aanvaardbare is daarmee ook juridisch overschreden. Dat soort veralgeme- ningen is zonder meer ontoelaatbaar. Goed, er zal wel eens een Pool een auto gestolen hebben, maar moet daarom iedereen van wie de wieg stond ergens tussen Gdansk en Katowice geboekstaafd worden als autodief?

Neen, driewerf neen. We pikken zo’n stereo- typering niet langer.

Ja, het klopt dat er wel eens een Moham- med of een Moustapha zich heeft vergrepen aan een handtas. Maar dacht u werkelijk dat alle Stevens of Koens heilige bloeikes zijn? En omdat Mohammed I een scheve schaats rijdt, gaan we Mohammed II veroordelen zonder proces? Dat is dan wel zonder onze wetge- ving gerekend!

Dat van die homo’s, daar willen we zelfs niet op antwoorden. Goed, laat uw persoon- lijke voorkeur dan uitgaan naar de klassieke man-vrouw-relatie. Wie houdt je tegen?

Maar ga je daarom mensen veroordelen die

de liefde in een andere vorm vinden én bedrij- ven? Neen, dat soort vooroordelen past echt niet in onze manier van samenleven en wordt terecht strikt beteugeld. Wij laten dus niet langer sollen met de fundamenten van onze beschaving, waarin het begrip collectieve schuld radicaal wordt verworpen.

Wat zei u. “Oh, dat alle pastoors kinderen pakken.” We kennen een lichte opleving van roepingen in Vlaanderen. “Tja, die zullen wel op gemakkelijke kinderbuit uit zijn”, zegt u?

Haha, grappig. Spijtig dat u niet kunt teke- nen, want als cartoonist had u daarin zeker passende inspiratie kunnen vinden.

Laten we eerlijk zijn, zo ziet het er toch stilaan wel naar uit, hé. In alle kloosterorden werd er gefoefeld. Van de meesten weten we het en de anderen zijn gewoon handiger in het geheimhouden.

De Paus betuigt in Westminster zijn diepe spijt voor het kindermisbruik? Ja, zo gemak- kelijk komt hij er niet van af. Want het kwaad zit in de kerkelijke structuren ingebakken.

“Zoals de islam van nature onverdraagzaam is?” Hé, opletten dat je niet over de schreef gaat. Geen veralgemeningen graag. Er zijn ook brave islamieten. Maar even terug naar die katholieke Kerk. Iedereen weet toch dat kindermisbruik gewoon het logische gevolg is van de leer van dat geloof. Het celibaat leidt toch regelrecht naar kinderverkrach- ting zeker.

Neen, als die paus zich nog eens in Vlaan- deren durft vertonen, zullen we het hem een goed inpeperen. We hebben onze slogan al klaar: “Aan het kruis met hem.”

EEnmanscollEctiEf

D^En B^lootEn K^oonincK

Deze week :

• De vrijheid om te dwalen 3

• Willy Vandersteen 4

• Vlaanderen is een natie geworden 5

• Hoe Fransgezind is Wallonië? 7

• Is Mandela een heilige? 8

• De school van Lukaku 10

Plankzeil als de bliksem naar www.pallieterke.info

65

jaargang • nummer 38 • woensdag 22 september 2010 1,85 euro

De dingen dezer dagen 2

naam Layouter PAL 00 Vakman blz. 00

De vakman, op wie Vlamingen

kunnen bouwen

Traiteur Service Sigrid koken bij u thuis of op locatie

s s s s Tel.: 03/383.05.28 GSM: 0485/73.08.18 traiteursigrid@hotmail.com

AANLEG-ONDERHOUD van tuinen RENOVATIE/SNOEIwerken BOOMVERZORGING CREATIEVE TUINONTWERPEN Tel. 03-383 05 28

GSM: 0486-10 15 43 hans.couttenye@skynet.be

Nù met voordelig abonnement aan huis v.a. E19,50 per half uur

Tel 03 288 90 91

www.pcdokter.be van tuinen

Aspekt Mobiel bvba

verhuur van mobiele podia mobiele reclame Tel : 03/484.43.57

www.aspekt.be

Van Mol en Zonen bvba

Algemene bouwwerken Nieuwbouw en renovatie

Tel : 03/653.02.91 info@vanmolenzonen.be

BVBA DE FEYTER BART

Tel : 03/449.51.42 bart.de.feyter@pandora.be

Bang voor “de nieuwe orde”

Peilingen zijn wat ze zijn. Reacties van lezers op dergelijke vormen van manipulatie zijn dat ook. Wat niet belet dat ze soms zo agressief zijn dat men alleen maar kan con- cluderen dat de pot nog een heel stuk zwar- ter oogt dan de ketel die hij dat verwijt. Zo kreeg ik een koude rilling toen ik in Gazet van Antwerpen de brief las van ene Gil Mariën uit Beveren. Die was naar eigen zeggen “steeds ingeprent dat onderhandelen met fanatieke of extremistische negativisten nooit tot een positieve oplossing kan leiden”. Als zelfbe- noemde “Belgische Vlaming” had hij zijn hele leven lang al “een probleem met IJzerbede- vaarten, Vlaams-nationale zangfeesten en bij- eenkomsten van nazigezinde groeperingen”.

Blijkbaar één grote pot nat voor deze grote kenner van de Vlaamse Beweging. Hij vindt het dan ook “godgeklaagd dat een minder- heid van gefrustreerde naïevelingen dit land kan destabiliseren en ons, Belgische onder- danen, in constante onzekerheid wil dom- pelen.”

Het beste moest echter nog komen. Want als weldenkende Belg stelde Gil uit Beve- ren zich slechts één vraag. “Wat gebeurt er als de Belgische Vlaming wordt mee- gesleurd in deze totale waanzin?” (sic) In dezelfde moeite gaf hij zelf het volgens hem enig mogelijke antwoord: “We zullen in een apocalyptische samenleving van “de nieuwe

orde” terechtkomen, waarin onderdrukking, vrijheidsberoving van taalgebruik en geschie- denisvervalsing schering en inslag zullen zijn.”

(resic!).

Ik begrijp dat een lezersrubriek moet open staan voor gelegenheidscorrespondenten van velerlei pluimage, maar als iemand er aan de hand van zijn literaire bijdrage duidelijk blijk van geeft dat hij in zijn levensbeschouwing ongeveer driekwart eeuw achterop hinkt, zou ik in de plaats van rubriekleider “lezers- brieven” toch geneigd zijn om sommige men- sen ietwat tegen zichzelf te beschermen.

Zeker wanneer als antwoord op een rond- vraag in dezelfde Gazet van Antwerpen, of Vlaanderen zich, naar voorbeeld van Wal- lonië en verwoord door Rudy Demotte en Laurette Onkelinkx, moet voorbereiden op het einde van België, liefst achtenzestig pro- cent van de ondervraagden “ja” zegt.

Realistisch

Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is, dat wel. Het belet niet dat ik, als mens van goede wil, de vrijheid neem om er zowel de notoire briefschrijver uit Beveren als de allicht nog talrijke denkers op zijn niveau, vriendelijk en beleefd op te wijzen dat ze door enige kort- zichtigheid over wat zich in de reële samen- leving van vandaag zoal aan “nieuwe orde”

afspeelt, druk doende zijn om op een vij- and uit een al betrekkelijk ver achter ons liggend verleden te blijven schieten. En dus ook op een verkeerde. Het beeld van een

“bruin” onafhankelijk Vlaanderen waartegen Gil Mariën en gelijk gestemde zielen met pijn Het kan niet gezegd worden dat ze hun best niet doen, de “Vlaamse” regime- media. Probleem is dat ze dat vooral doen om Vlaanderen het recht te ontzeg- gen de eigen identiteit én zelfbestuur te verwerven, waarvoor de Vlaamse kie- zer een duidelijk signaal heeft gegeven. Een signaal dat inhoudelijk wel iets meer betekent dan “een exclusieve peiling” van een krant - in dit geval Het Laatste Nieuws - waaruit door een vraag aan, och arme, duizend Vlamingen moet blij- ken dat het einde van België niet gewenst is. Of de ondervraagden vooraf al dan niet “gescreend” werden blijft onduidelijk. Maar raden staat vrij.

en vrees in het hart, maar vooral met een teveel aan voorbijgestreefde verbeeldings- kracht tegenaan kijken, is in het Europa anno 2010 onmogelijk.

Niet onmogelijk, en daarentegen dus elke dag nog wat meer dan de vorige rea- listisch om zich heen grijpend, is de nu al decennia lang door de diverse overheden en media door ieders strot geramde progres- sieve “nieuwe orde”, waarin slogans als “de wereld is een groot dorp”, “vrijheid, blijheid”

en “alles moet kunnen” de samenleving mani- puleren en beheersen. Gevolgen en resulta- ten trekken elke dag massaal en bruin of niet bruin aan oog en oor voorbij van iedereen die wil zien en horen.

De gazetten publiceerden in hun zater- dagnummer een heilbrengend stedelijk over- heidscommuniqué over in Antwerpen fel teruggelopen diefstallen van handtassen. In het maandagnummer gaf het weekeindover- zicht “kleine criminaliteit” te kennen dat in Borgerhout een 82-jarige vrouw langs ach- ter was aangereden door een bromfietser.

Hij ging er vandoor met haar handtas. De vrouw werd met een gebroken heup en ver- wondingen aan hoofd en benen naar het zie- kenhuis gevoerd. In Berchem verweerde een 62-jarige vrouw zich tegen een andere hand- tassendief. Ze werd tegen de grond gesla- gen en de dief ging er met de handtas van- door. Nog in Berchem werden hetzelfde weekeinde vier “jongeren” ingerekend toen ze in auto’s inbraken en in Antwerpen zelf werd een “jongere” van zestien opgepakt die, gewapend met een mes, een overval op twee voorbijgangers wou plegen.

Ongegrond

Hoe in dezelfde weinige dagen en in een andere hoek van de bestaande “nieuwe orde” de straffeloosheid uitdeint, werd nog eens ten overvloede bewezen door het opbeurende bericht dat de jeugdrechter de zestienjarige verdachte van brutale agres- sie, waarbij een man in de Brusselse metro eerst werd afgetuigd en daarna gewoon op

de sporen gekieperd en voor dood achter- gelaten, na amper 84 dagen “plaatsing in een instelling”, is vrijgelaten en niet langer wordt vervolgd.

En vanuit nog een andere hoek van de bestaande “nieuwe orde” mocht ik via de daaraan verknochte - of is het verknechte? - media vernemen dat “de dagen zonder eten, drinken en seksen voorbij waren voor de moslims. En dat de “jongeren” die zich aan de ramadan hadden overgegeven, het allemaal de moeite waard hadden gevonden in “de belangrijkste maand van het jaar”. Dat ligt natuurlijk helemaal anders voor getrouwen aan de “oude orde” die in en door dezelfde media worden doodgezwegen als ze bijvoor- beeld de vastentijd voor Pasen respecte- ren. Laat staan dat ze er een verhaal over

“de moeite waard” en over “de belangrijk- ste maand van het jaar” in zouden mogen ophangen.

Als de Gils Mariën van deze wereld bewe- ren dat ze vrezen om in een apocalyptische samenleving van de “nieuwe orde” terecht te komen in een onafhankelijk Vlaanderen, wil ik er hen graag op wijzen dat die vrees ongegrond is, vermits ze al midden in een

“nieuwe orde” zitten. Over de omvang van daaraan vandaag al verbonden apocalypti- sche toestanden mag iedereen zelf oordelen aan de hand van eigen waarneming. Alleen wil ik doen opmerken dat die “nieuwe orde”

niks te maken heeft met een imaginair beleid

“van een minderheid van gefrustreerde naïe- velingen die een land destabiliseren”, wel met het gebrek aan beleid in een land dat er van- daag minder dan ooit nog een is. Het ziet er dus niet echt naar uit dat het in een Vlaande- ren met zelfbestuur nog veel erger kan wor- den dan het in het België van vandaag is. Op meer dan één vlak, om niet over alle vlak- ken te spreken. Ook al is blijkbaar nog niet iedereen daar zeker van. Vraag het maar aan Gil Mariën uit Beveren.

D.Mol

Twee jonge oude krokodillen aan het woord

Dit weekeinde kregen we een kleine optocht van jonge oude krokodillen. De Standaard bracht Marianne Thyssen drie bladzijden lang onder de aandacht. Thyssen heeft het daarin overigens over die oudere oude krokodillen. “Als die kritiek komt van de oudere generatie politici, dan heb ik het daar veel moeilijker mee. Als die eerlijk zijn, weten ze maar al te goed dat de omstandig- heden nu heel anders en veel moeilijker zijn.”

Zoals in de rest van het artikel laat Thyssen zich kennen als een milde dame, want het oordeel over die vorige generatie kan echt nog wel een stuk scherper zijn.

De Morgen vulde dan weer twee bladzij- den met een vraaggesprek met Verhofstadt.

Terwijl De Standaard de oud-CD&V-voor- zitster op de voorpagina aankondigde met de ondertitel “drie maanden later”, heet het op het schutblad van De Morgen “de come back van Verhofstadt”. Geen paniek, beste lezer, het blauwe konijn heeft de buik vol van de Belgische politiek en we moeten hem niet terug verwachten in de buurt van de Wet- straat. Alsof iemand dat zou vragen overi- gens. Toch valt het toonverschil op. Thys- sen wordt ten tonele gevoerd als iemand die nog eens een laatste keer mag komen praten over het verleden, Verhofstadt lijkt voor De Morgen de man die ontdekt heeft wat echt belangrijk is voor de toekomst en daar ook resoluut al zijn tijd in steekt.

Er is overigens wat met krantentitels. Die dienen niet zozeer om de inhoud scherp samen te vatten, maar wel om de lezer hon- gerig te maken naar het stuk binnenin. Je leest de aankondiging op de voorpagina en beslist dan de krant te kopen of niet. Als De Standaard Thyssen citeert met “Zelfs mijn ontslag mocht ik niet zelf bekendma- ken”, verwacht je een nagelharde afrekening met de eigen partij. In het vraaggesprek is daar absoluut geen sprake van. Thyssen blijft beheerst en mild. Maar dan heb je de krant al gekocht. Wie na de kop ‘de come back van Verhofstadt’ binnen in de krant hoopt te ver-

nemen hoe hij ons land nog een keer zal gaan redden, is er ook aan voor de moeite. Maar dan heb je de krant al gekocht. Reclame voor waspoeders is geloofwaardiger dan voorpa- gina’s van kranten.

Kort geheugen

We willen u enkele zielenroerselen van Verhofstadt hier evenwel niet onthouden, er van uitgaande dat De Morgen niet tot uw vertrouwde weekeindliteratuur behoort. “In Europa ben ik thuis. Krakau, Praag of Straats- burg: het is me allemaal even lief”, klinkt het hautain. Frituur ‘t Draakske, door De Wever zo graag gecultiveerd als zijn gelief- koosd oord, kent Verhofstadt niet. “Welke frituur?” Verbaast het dan dat Verhofstadt uitgeteld ligt en De Wever een monster- score haalt? Bij verkiezingen mogen hier mensen stemmen die toch meer in het fri-

tuur komen dan in Krakau (al zijn het natuur- lijk wel mannen van Krakau die de lekkende kraan komen herstellen). De wereldburger Verhofstadt zal er zich wel aan ergeren, maar dat heb je nu eenmaal met zo’n stommiteit als het algemeen stemrecht; ook het plebs mag zich uitspreken.

Verhofstadt geeft blijk van een grote per- soonlijke wendbaarheid. “U bent een van de weinige politici die in zijn carrière van rechts naar links is opgeschoven”, stelt De Morgen vast. Verhofstadt: “Tot die conclusie ben ik ook gekomen.” “In uw tweede burgerma- nifest noemde u de islam niet complemen- tair met de Europese democratie”, citeert De Morgen uit Verhofstadts oeuvre. “Wel, in elk geval ben ik op dat vlak geëvolueerd.”

Mogelijk meent Verhofstadt dat hij slimmer is geworden, maar toén won hij wél verkie- zingen.

Maak uit één en ander nu niet op dat Ver- hofstadt deemoedig al zijn vergissingen uit het verleden inziet en erkent. “Voelt u zich als ex-premier verantwoordelijk als u naar de nodige besparingsoperatie kijkt?”, wil DM weten. “Waarom?” klinkt het verbaasd.

Heeft hij de financiering van het land uit ver- band getrokken met zijn Lambermont? “Op wat stoelt dat?” Heeft hij de Franstaligen

“zot” (woorden van DM) gemaakt met zijn verregaande toegevingen om BHV te split- sen in 2005? “Dat was bijna hetzelfde als wat er nu op tafel ligt.”

Kafka

Laten we toch even terugkomen op Ver- hofstadts omfloerste bedenkingen bij de democratie. “Niet iedereen was in de tijd van Kafka zeventalig, maar men begreep elkaar en leefde door elkaar.” Ja, Kafka leefde dus van 1883 tot 1924, tot 1918 in de Donaumo- narchie Oostenrijk-Hongarije. Daar heerste niet de kiezer, maar de keizer. Een dubieuze verwijzing ook van onze oud-premier. Onder druk van de interne tegenstellingen evolu- eerde het keizerrijk tot een confederatie, die in 1918 verdween en werd opgevolgd door onafhankelijke staten. De centrale regering was bevoegd voor het buitenlandse beleid en het leger, maar daar hield het ook zo ongeveer bij op. En zelfs dat kader bleek niet houdbaar.

J. K.

We hebben de voorbije maanden nogal wat oude krokodillen te verwerken gekregen in de pers. Jean-Luc Dehaene, Louis Tobback, Wilfried Martens, zowaar Willy Claes en godbetert Marc Eyskens mochten eens komen vertellen hoe de jonge garde het anders en beter zou moeten doen. Hen werd spijtig genoeg te weinig gevraagd hoe zij het vroeger beter hadden moeten doen, maar goed, dat is voer voor historici.

3

De dingen dezer dagen

ANTWERP-TAX

03-238.38.38

www.antwerp-tax.be

0495 25 35 45 www.balloninfo.be

Aan Peter Leyman Vreemdganger

VOKA

Gij Geblutste,

Brief aan ...

Er was eens een topman van een auto- fabriek die wat uitgekeken was op zijn job en bovendien van CD(&V) in 2007 een verleidelijk aanbod kreeg: mee de Kamer binnen in het kielzog van Leterme en, als het even kon, een ministerportefeuille er boven op. ‘t Is te zeggen, dat laatste is naar het schijnt allemaal roddel en ach- terklap, maar in elk geval hield het nieuw- bakken parlementslid na enkele maan- den de politiek voor bekeken en zocht andere horizonten op. Die kwamen in zicht toen de N-VA besliste om ene Philippe Muyters tot superminister in de Vlaamse regering te bombarderen, een manoeuvre waarvan we lang niet zeker zijn dat het bij de echte Niveanen na ver- loop van tijd nog voor veel voldoening zorgde. Maar goed, Muyters ging en Ley- man kwam bij VOKA binnen, weliswaar in een soort van duobaan met de West- Vlaming Jo Libeer. Die zou het VOKA- netwerk verder uitbouwen (bijvoorbeeld de relaties met de Kamers van Koophan- del), terwijl Peter Leyman de contac- ten met de overheid en het sociale over- leg voor zijn rekening nam. ‘Ik heb lang nagedacht, maar het zit in mijn genen om het algemeen belang te dienen’, aldus de ex-Volvo-baas, toen hij zijn nieuwe functie bij het Netwerk van Vlaamse Ondernemingen opnam.

Maar laten we ons rechtstreeks tot u richten, geachte heer Leyman. U lijkt ons iemand voor wie het gras steeds groener is aan de overkant van de heuvel. Som- migen noemen dat een zoeker, anderen een geboren weifelaar. Hoe anders het interview verklaren dat gij vorige week aan het Nederlandse Financieele Dag- blad hebt gegeven? We gaan het daar- bij niet toespitsen op uw gaffel dat een bedrijf ter grootte van Janssen Pharma- ceutica weldra over de taalgrens zou verdwijnen, wel over uw uitspraak dat gij de toekomst voor uw kinderen niet in Vlaanderen ziet, maar in het buiten- land. We mogen blij zijn dat gij maar voor VOKA hebt gekozen en niet voor de diplomatie, anders waren we wellicht op

dit ogenblik al aan China verpatst. (Gaat Volvo daar trouwens geen nieuwe fabrie- ken bouwen nu de Chinezen de boel hebben opgekocht?)

Mijnheer de Werkgever, ge moogt van ons gerust een boompje opzetten over te veel Vlaamse zelfgenoegzaamheid, over de stramme arbeidsmarkt, het nog altijd niet op hogere toeren draaien van het vergunningenbeleid, over te weinig inno- vatie, te hoge energiekosten en ga zo maar door. Maar gij hebt het recht niet als hoge pief van een organisatie als VOKA om dan op uw lauweren te gaan rusten en te verklaren: ‘Après moi le déluge.’ Uw taak is om ervoor te zorgen, of er mee voor te zorgen dat de gewenste verande- ring op gang komt. Ge zijt verdorie nog geen jaar in functie bij VOKA en ge zoudt nu al de handschoen in de ring werpen?

Ah neen, hé, van die boer geen eieren:

ofwel gedraagt ge u als een boegbeeld van uw organisatie, ofwel grijpt ge elke kans aan om geen misplaatste uitspraken te doen. De Tijd heeft het woord ‘nest- bevuiling’ in de mond genomen, en dat is terecht. En al even terecht is de conclu- sie dat ge het u geen tweede keer kunt veroorloven om de jonge generatie een vertrek aan te raden naar ergens ver van hier. (Of zijt ge zelf alweer op zoek naar groener gras?)

Klopt het overigens dat VOKA de N-VA met raad en daad terzijde staat?

Dan mogen we hopen dat die adviezen van hogere kwaliteit zijn dan wat gij aan de Nederlanders hebt geopenbaard. In Nederland zit de fierheid overigens een stuk meer in de genen ingebakken dan bij ons en dat verklaart mee waarom het hier vaak traag vooruit gaat. We leg- gen ons veel te gemakkelijk bij de feiten neer, en troosten ons met de gedachte dat we in het verleden vaak veroverd zijn geweest en bijgevolg veroordeeld tot plantrekkerij. Propageer met andere woorden liever uw regio dan hem als ver- sleten af te doen.

De vrijheid om te dwalen

Liegen is geen strafbaar feit. In De Zevende Dag van 12 september beweerde Guy Ver- hofstadt bijvoorbeeld dat “Geert Wilders zegt dat alle moslims terroristen zijn”. In werkelijkheid heeft Wilders dat nooit gezegd en het vaak uitdrukkelijk ontkend (de wis- selwerking tussen een betrekkelijk kleine strijdende voorhoede en haar brede maar betrekkelijk passieve achterban is immers wel wat ingewikkelder dan dat, zoals welbe- kend sedert Mao’s en Che’s theorie en prak- tijk van de guerrilla). Maar niemand sleept Verhofstadt omwille van deze zoveelste leu- gen voor de rechter.

Enkele jaren geleden, na de veroorde- ling van Siegfried Verbeke wegens holo- caustontkenning, legde CGKR-advocaat Paul Quirynen dat door hem bedongen vonnis aldus uit: vrije meningsuiting moet er natuur- lijk wel zijn, maar “liegen mag niet”. Dat was wat hij voor de mediamicrofoon ten behoeve van de verkleuterde tv-kijker zei, maar in de rechtszaal had hij daarmee nooit een rechter kunnen overtuigen. De toen door hem ingeroepen revisionismewet, in 1995 met alle stemmen min één (CVP’er Herman Suykerbuyk) goedgekeurd, zegt ook niets over liegen. Zij veroordeelt alleen het ontkennen, minimaliseren of goedpraten van de volke- renmoord op de Europese Joden door de nationaalsocialisten en hun bondgenoten in 1939-45. En om die dingen te doen, hoeft men niet te liegen.

Geen leugen

“Liegen” betekent dat men doelbewust iets zegt waarvan men meent te weten dat het onwaar is. Iemand die weet of gelooft dat de holocaust plaatsgevonden heeft, maar zegt dat er nooit zo’n holocaust geweest is, die liegt. Er is echter geen enkele aan- wijzing dat Verbeke, of de zojuist op grond van dezelfde wet veroordeelde oud-VB- senator Roeland Raes, in dat geval is. Alle bekende feiten over hen zijn consistent met de hypothese dat zij echt geloven wat zij zeggen. Je kunt hun standpunt een vergissing noemen, in kerkelijke termen een dwaling, maar geen leugen.

Wie de persoonlijke lotgevallen van de revisionisten bekijkt, zal onmiddellijk inzien dat niemand zich zulke ellende op de hals haalt voor een bewering waaraan hij zelf geen geloof hecht. Integendeel, de uitslui- ting, de gevangenisstraffen, de fysieke agres- sie die zij moeten trotseren, nemen zij erbij omdat zij juist hartstochtelijk in hun bood- schap geloven. Ook al is wat zij zeggen niet de waarheid, het is wel hun oprechte over- tuiging. En bijgevolg geen “leugen”.

Schade

Wie met het revisionisme uitpakt, gooit niet alleen zijn eigen ruiten in, maar brengt ook schade toe aan elke beweging waar- mee hij zich associeert. Raes bezorgt er zijn partij veel last mee. “Roeland Raes is een ezel”, schreef Mark Grammens na de eer-

ste moeilijkheden die Raes ondervond als gevolg van zijn luchthartige uitspraken over omvang en intentionaliteit van de Jodenver- volging door de nazi’s en over de beweerde onechtheid van het dagboek van Anne Frank.

Ten eerste wist de senator dat hij daarmee een wet overtrad, ten tweede kan hij niet anders dan geweten hebben dat de inter- viewers maar wat graag een revisionistische

“bekentenis” uit zijn mond wilden opte- kenen om die tegen hem en zijn partij te gebruiken. Natuurlijk zou hij in een demo- cratie alle recht hebben om zulk standpunt te verkondigen, en waar dat recht niet geldt, zou het als daad van democratisch verzet te rechtvaardigen zijn om tegen de wet in toch zulk standpunt te uiten. Maar een politicus moet weten wat hij wil. Als een partij mede de architect van de toekomst wil zijn, moet zij haar toekomstproject niet opofferen aan een debat over het verleden, en dat debat aan historici overlaten.

Consequent zijn

De wet die nu een strop om Raes’ hals legt, is door zijn eigen partij mee goedge- keurd. Naar verluidt had Raes in de be- spreking vooraf in het partijbestuur ook

Waaraan kun je zien dat Guy Verhofstadt staat te liegen?” -

“Zijn lippen bewegen.”

geen bezwaar gemaakt tegen die goedkeu- ring. Het stemgedrag van het VB had toch geen invloed op de al of niet goedkeuring, en een pro-democratische nee-stem tegen de instelling van het revisionistisch opinie- delict zou toch maar als “bewijs” van nazi- gezindheid gebruikt zijn. Dus, in het belang van de Vlaamse onafhankelijkheid en andere VB-doelstellingen, toch maar die verwer- pelijke wet slikken. Op die keuze viel veel af te dingen, maar het was wel de gemaakte keuze, en het zou maar consistent geweest zijn om zich dan verder van revisionistische uitspraken te onthouden. Niemand vroeg aan Raes om dingen te verklaren waarin hij niet geloofde, hij hoefde alleen maar “geen commentaar” te zeggen.

Kom op, Jean-Marie

Waar vinden we een democratische meer- derheid, d.w.z. een politieke meerderheid van democratischgezinden, om deze (en principieel alle) muilkorfwetten te herroe- pen? De antirevisionistische historici zouden, zoals in Frankrijk, de eersten moeten zijn om de politieke wereld hiertoe onder druk te zetten. Deze uitzonderingswet inzake de geschiedenis van WO2 schept immers een taboesfeer die elk debat over dat onderwerp hindert. Zij wakkert ook het antisemitisme aan, i.c. de beeldvorming over de opper- machtige Joodse hand, dus ook Joodse milieus hebben er belang bij, hun stem pro democratie en contra dit opiniedelict te laten horen.

Wat de politieke partijen betreft, uit VLD-hoek hebben we meerdere stemmen gehoord tegen het muilkorfprincipe, alleen is het wachten op een wetsvoorstel dat de moeder aller muilkorfwetten ongedaan maakt. Verder lijkt het VB klaar om op zijn tactische ja-stem uit 1995 terug te komen.

Maar vooral is het uitkijken naar een ini- tiatief van de partij die in 2007 met de leuze

“freedom of speech” triomfantelijk het parlement binnentrok, de LDD. Nu die partij tot spoedig verdwijnen gedoemd lijkt, kan zij haar plaats in de geschiedenis nog verdienen door één zinnetje uit de eveneens gedoemde Brabançonne nieuw leven in te blazen: “het woord getrouw dat g’onbevreesd moogt

spreken...” Koenraad elst Na nieuwe Belgische nummerplaat ook nieuwe Belgische vlag EvEnwichtig

Wallonië is bereid meer bevoegdheden op zich te nemen. Maar dat moet het resultaat zijn van een “evenwichtig akkoord”, waar- bij de drie gewesten zich ten volle kunnen ontplooien zonder de “onmisbare interper- soonlijke solidariteit” overboord te gooien en “zonder een deelstaat te verarmen”. Also sprach Rudy Demotte.

In gewoon Vlaams: aan de sociale zeker- heid mag niet geraakt worden en de miljardenstroom aan transferts moet blijven stromen. En niemand mag armere worden.

Integendeel: de Brusselaars moeten zelfs veel rijker worden. Dat heet volgens Demotte

“evenwichtig”. Ja zeg, zo willen ook wij wel meer bevoegdheden. We zouden ze dan toch niet zelf moeten betalen.

De dingen dezer dagen 4

Willy Vandersteen

Maar einde de jaren zestig verscheen een jongere generatie die de genade van de Spätgeburt bezat; ze kreeg het hoogste woord in de politiek en de media. Als je de prietpraat van deze verzetslui met terug- werkende kracht moet geloven, dan was de 18-daagse veldtocht geëindigd met hun over- winningsparade in Berlijn. Onder de invloed van het slechte Nederlandse geweten over de beschamende medewerking met de Duitsers werd de shoa geleidelijk het ijkpunt van de oorlog en uit onderzoek bleek dat de meeste Nederlandse kinderen tenslotte dachten dat de Duitsers de oorlog voerden om de Joden naar Auschwitz te voeren.

De zakenman Vandersteen wist dat hij absoluut een oorlogscontroverse moest vermijden, want hij verkocht meer dan twee derde van de Suske en Wiske-albums in Nederland. En dus vergat hij zijn pekelzon- den en ontkende later staalhard dat hij ooit als Kaproen tekeningen had geleverd voor Volk en Staat, De Nationaal-Socialist of de door stripverzamelaars later herdrukte “Zoo zag Brussel de Dietsche Militanten” met tek- sten van Bert Peleman.

Stripkenners lachten eens hartelijk met zijn beweringen. Iedere oen kan een hand- tekening vervalsen op een tekening, maar de tekenstijl van een getalenteerde tekenaar is een beter echtheidscertificaat dan de beste handtekening. De gewraakte tekeningen van Kaproen zijn overduidelijk van tekenaar Wil die in die jaren “Simbat de Zeerover”

voor Bravo tekende, affiches maakte voor Winterhulp, de albums van Piwo uitbracht en die De Rakker, het weekblad van de Land- bouw- en Voedingscorporatie illustreerde.

Het is mogelijk dat de dochters Vandersteen niet op de hoogte waren van die oorlogsactiviteiten van hun vader. Maar waar- schijnlijk waren ze vorige week veel minder verbijsterd dan ze uitstekend acteerden. De echte grote schok hadden ze al bijna twintig jaar geleden achter de rug toen allerlei strip- bladen die tekeningen publiceerden, want zij herkenden natuurlijk direct de stijl van pa. Ze gaven dat niet openlijk toe, want de Neder- landse belangen waren toen nog veel te groot en misschien hoopten ze tegen beter weten in dat het wel voorbij zou waaien. Dat deed het niet en tenslotte waren ze zo verstandig om dan maar zelf de opdracht te geven ook de rest van de bewijzen op te graven en ver-

volgens het boetekleed aan te trekken zodat de herrie zo vlug mogelijk overwaait.

Een echte zwarte

Opvallend en zeker onterecht is de valse vergelijking in de media met Georges Remi.

Vandersteen was doodarm. Hij was losse medewerker als ‘etaleur’ bij de Innovation, maar hij kon niet van zijn werk leven. De fami- lie leed honger en koude en hij was bang om opgeroepen te worden voor de verplichte arbeid in Duitsland. Hij vond tenslotte illu- stratiewerk bij de Landbouw- en Voedings- corporatie en heeft daar wat mensen uit het collaboratiemilieu ontmoet. “A la guerre, comme à la guerre”, heeft hij ongetwijfeld gedacht en met die tekeningen hoopte hij natuurlijk op de bescherming van het VNV.

Natuurlijk is hij niet na de oorlog vervolgd, want hij was officieel maar “briefwisselaar”

bij Volk en Staat en de repressiemachine maalde zonder genade, maar op kinderte- keningen werd gewoon neergekeken. De meeste krijgsauditeurs wisten niet eens dat strips bestonden.

Het gerecht toonde dezelfde suprême onverschilligheid voor een veel bekendere tekenaar als Hergé. Iemand die kinderprentjes tekende, had zelf in de ogen van de magistra- tuur het verstandelijk peil van een 7-jarige; zij

het tot grote woede van sommige verzetslui die wel van wanten wisten en Georges Remi een paar keer opsloten en hem vervolgens altijd moesten vrijlaten. Maar in tegenstel- ling tot Vandersteen was Georges Remi een

“echte zwarte”. Hij moest niet zoals Vander- steen uit honger antisemitische tekeningen maken. Hij tekende die vrijwillig in het ver- haal “De Geheimzinnige Ster” in de gestolen Le Soir (de tekeningen verschenen na de oor- log natuurlijk niet in het Kuifje-album). Remi was toen al rijk en een van de laatste burgers die nog in 1944 met een eigen auto rondreed.

Honger had hij zeker niet en hij liet sommige auteursrechten uit landen die niet in oorlog waren met voedselpaketten betalen. Hij was daarenboven een verwoede Belgicist zodat la Belgophonie hem later zijn zonden ver- gaf of ze gewoonweg ignoreerde; getuige de beate bewondering van sommige PS’ers. Ere wie ere toekomt; iedere kleine collaborateur die aan de repressiedans ontsnapte, maakte zich zo onzichtbaar mogelijk, maar op het proces van de journalisten van Le Soir zat Remi ostentatief op de publieksbanken om zijn collega’s moreel te steunen en hen het sein te geven dat hij voor hun families zou zorgen tijdens hun gevangenschap. Voor de Nederlandstalige versie van het weekblad Tintin zocht hij opzettelijk medewerkers uit het Vlaamse collaboratiemilieu en ik denk dat hij en Vandersteen waarschijnlijk over hun verleden spraken en zeker hun geza- menlijke afschuw voor de repressie toonden, want nooit klopte een collaborateur (ook een Vlaamse) tevergeefs aan bij Remi.

Cotvooghel

Vandersteen probeerde juist na de oor- log nog een strip te laten verschijnen in Het Laatste Nieuws maar daar herinnerde men zich sommige van zijn minder fraaie oorlogs- tekeningen en dus kwam hij niet aan de bak.

Hij ontwierp dan een dagbladstrip Rikki (later Suske) en Wiske voor De Nieuwe Standaard (later De Nieuwe Gids). Maar toen de echte De Standaard weer verscheen, kreeg hij een schitterend financieel voorstel dat hij niet kon weigeren, temeer omdat de krant veel Vlaamsgezinder was dan De Nieuwe Gids.

En dus trokken Suske en Wiske naar DS en volgden daar trouw de politieke lijn van de krant. Feitelijk zou men de krantentekenin- gen met de originele teksten weer moeten uitgeven, want die teksten wemelen van refe- renties naar de repressie en de koningskwes- tie. Maar zelfs in de allereerste albumuitga- ven in de bekende rode reeks die ik begin de jaren 50 ten geschenke kreeg, waren de originele krantenteksten meestal al vervan- gen al vind je nog af en toe een schimpscheut (Lambik vergeet zijn kostbaarste bezit niet:

zijn bewijs van burgertrouw). Weinig kinde- ren realiseerden zich dat het bekende album Lambiorix een politiek pamflet was over een verbannen koning en een valse regent die tenslotte moest wijken voor de terugkeer van de wettige koning. Sommige verhalen refereerden zo duidelijk aan de naoorlogse politiek dat de uitgeverij en Vandersteen ze eerst acht jaar na de krantenpublicatie op de markt brachten (De Mottenvanger en De Bokkenrijders).

Vandersteen had uiteraard geen proble- men om samen te werken met gewezen collaborateurs. Hij ging akkoord dat Karel Weyler Suske en Wiske verder in heel Vlaan- deren populariseerde. Weyler was een advo- caat die zijn burgerrechten verloren was en dan maar van zijn hobby een nieuw beroep maakte als baas van poppenspel Pats. Jaco- bus Davidse, ex-lid van de Vrijwillige Arbeids- dienst voor Vlaanderen en ook poppenspeler, haalde Pats met de bekende figuren naar de piepjonge televisie. Vandersteens eer- ste belangrijke medewerker kwam ook uit dezelfde kringen.

Tijdens zijn bekende Antwerpse kroe- gentochten botste hij geregeld in café De Koorenaar aan de Oude Koornmarkt op de baas van een klein reclamebureautje: ene Herman Geerts; u kent hem misschien beter als Cotvooghel van ‘t Pallieterke. Geerts was samen met de tekenaar Karel Verschuere eigenaar van bureau GE(erts)VERS(chuere), maar de zaken draaiden niet te best en Verschuere was maar al te blij voor Vandersteen te mogen werken. Hij had vier jaar gratis hotel met de houten lepel achter de rug omdat hij als 17-jarige graag de uitno- diging aanvaardde om de Westerse bescha- ving aan het Oostfront te verdedigen. De latere medewerkers van Studio Vandersteen herinnerden zich de vele smakelijke (echte?) verhalen van Verschuere over de gruwe- lijke manier waarop hij Russen liquideerde.

Maar zoals al gezegd likte ook Vandersteen de Nederlandse kandeleer voor het smeer en “vergat” hij liever deze jaren.

J^an n^eckers Het is exact 38 jaar geleden dat de grote Antwerpse stripverzamelaar Karel

Driessen mij vertelde dat Vandersteen tekeningen gemaakt had voor de collabo- ratiepers. Dat was blijkbaar geen groot mysterie. Het zou me zelfs niet verwon- deren als Vandersteen zelf in die tijd daar nog niet geheimzinnig over deed, want er leefden nog genoeg mensen die wisten van de hoed en de rand. Het waren de grote jaren van de Volksunie die toen nog op het amnestiethema hamerde en overal waren nog mensen aan de slag die tijdens de oorlog zwart waren geweest.

Geleidelijk verdween die generatie die het zelf had meegemaakt en die zich niet alleen het wit en het zwart herinnerde, maar vooral het vele grijs en die opval- lend milder oordeelde.

Bedenkingen bij een opiniedelict

Laat me van meet af aan duidelijk zijn:

ik ben het grondig oneens met wat Raes destijds aan een Nederlandse televisieploeg verklaarde en vind de hele cijferdiscussie over de holocaust onzindelijk. De katholieke colum- nist van Le Figaro André Frossard gaf ooit een treffende definitie van het begrip ‘mis- daad tegen de mensheid’: “Il y a crime contre l’humanité quand on tue quelqu’un parce qu’il est né.” Mensen vermoorden omdat ze gebo- ren zijn, is een misdaad tegen de mensheid en dat is wat de nazi’s gedaan hebben: kinderen en oude mensen in beestenwagens deporte- ren en vermoorden omdat ze Jood zijn

Ten tweede is het absurd te denken dat men het nationaalsocialisme kan bagatellise- ren door de holocaust te ontkennen. Denkt er nu iemand dat de nazi’s geen andere mis- daden tegen de mensheid hebben gepleegd?

De nazi’s hebben twee tot drie miljoen Sovjetsoldaten letterlijk laten creperen van de honger en de kou in krijgsgevangenen- kampen; ze hebben de Poolse intelligent- sia en geestelijkheid massaal uitgeroeid; ze

Roeland Raes, de gewezen ondervoorzitter van het Vlaams Blok, is vorige week door het Hof van Beroep in Gent veroordeeld wegens negationisme, in Vlaan- deren gedefinieerd als het minimaliseren, banaliseren of goedpraten van de genocide op de joden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het proces heeft lang aan- gesleept en de gevangenisstraf die Raes in eerste aanleg kreeg, werd in beroep geschrapt, wegens het overschrijden van de redelijke termijn. Maar de veroor- deling ten gronde is er en Roeland Raes moet een fikse boete betalen.

hebben tienduizenden mentaal gehandicap- ten vermoord; ze hebben in de bezette gebie- den ontelbare onschuldige gijzelaars doodge- schoten.

Het klopt dat Hollywood in het ver- leden weinig aandacht had voor die mis- daden - wat onder meer een latent anti- semitisme in sommige Poolse kringen verklaart - maar ze waren daarom niet minder barbaars. Net zoals de pogrom in heel Europa tegen de Joden barbaars was. De geno- cide op de Joden is ongetwijfeld de groot- ste misdaad uit de mensengeschiedenis.

Cijfermatig misschien niet, want de Culturele Revolutie en de misdaden van Stalin vergden veel en veel meer slachtoffers, maar qua per- versiteit wel, net door de industriële perfec- tie waarmee alles verliep.

Een schande

Maar dat neemt niet weg dat de veroorde- ling van Roeland Raes een regelrechte schande is en dat het Vlaams Belang de morele plicht heeft het op te nemen voor zijn ex-senator.

Want Roeland Raes is, net zoals Vlaams Belang in Gent in 2007, veroordeeld wegens een opi- niedelict, op basis van een muilkorfwet, de wet Eerdekens. Frank Vanhecke heeft op zijn blog terecht aangestipt dat Karel Dillen in een van zijn laatste toespraken diepe spijt heeft uitgedrukt over het feit dat zijn partij de wet destijds mee had goedgekeurd. Men moet de legaliteit van een wet erkennen, maar legitimiteit is nog iets anders. De racismewet- ten noch de negationismewet zijn legitiem. Ze behoren tot het arsenaal van wapens waarmee België via het rijkelijk gesubsidieerde

Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebe- strijding de vrije meningsuiting inperkt.

Bovendien dreigt de negationismewet het antisemitisme net in de hand te werken.

Zijn Rwandese met machetes afgeslachte zwarten minder waard dan Joden? Waarom mag die genocide wel ontkend worden?

Daarover gaat het en over niets anders. Het wordt tijd dat er geprotesteerd wordt.

Zoals in Frankrijk. België leverde in augustus, op basis van het Europees aanhou- dingsmandaat, Vincent Reynouard uit aan de Franse justitie. Lees verder blz. 5

Militairen ontstressen in luxehotel op Cyprus

5

De dingen dezer dagen

Lode Wils:

Vlaanderen is een natie geworden

“Als de Franstaligen met ons willen blijven samenleven, dan moeten ze onze grenzen respecteren. Dan is de split- sing van BHV zo gebeurd. Men kan het vergelijken met wat in het Midden-Oos- ten gebeurt: als Israël vandaag aan de Palestijnen zegt: ‘Wij erkennen dat gij recht hebt op vaste grenzen’, dan is er kans op vrede in de wereld.”

Aan het woord is historicus Lode Wils aan het einde van een lang gesprek over zijn voorlopig laatste boek “Van de Belgische naar de Vlaamse natie”, een boeiende nieuwe bundel over onze eigen geschiede- nis, over de Vlaamse Beweging. Een eer- der academisch gesprek waar de Belgische politieke actualiteit de bewolkte achtergrond was en bleef. Een gesprek dat zoals het boek, eindigt op enkele opvallende politiek gela- den uitspraken, volgens de auteur “verant- woorde uitspraken van een belangstellende toeschouwer.” Ter aanvulling bij de vermelde uitspraak citeren we alleen nog maar de slot- zin van het boek: “Ik weet niet of Wallonië al meer dan België een natie is geworden, maar Vlaanderen zeker wel. En in het plebisciet van elke dag verschuiven de stemmen ver- der.” (blz. 328)

Een duidelijke gevolgtrekking uit meer dan 300 bladzijden over verschillende aspecten van de Belgische politieke ontwikkeling, van de Belgische revolutie tot vandaag, verschil- lende facetten van een zelfde verhaal, die samen wel een boeiend diepgravend beeld geven van de ontwikkeling van de Belgische communautaire geschiedenis.

Een verhaal dat voorlopig eindigt bij de afbraak van het Belgische netwerk dat vervangen wordt door “het Vlaamse en het Waals/francofone netwerk. Elk van de nieuwe instellingen bevordert de uitbouw van zijn netwerk en dus de afbouw van het Belgische netwerk, zowel als de verster- king van de eigen nationale bewustwor- ding. Vele Vlaams-nationalisten van verschil- lende schakeringen zullen niet rusten zolang België bestaat”. (blz. 35)

Om die “verantwoorde uitspraken” nog beter te doorgronden, moet men uiteraard het boek lezen. Echt geen moeilijke lectuur, Wils kent zijn Belgische en Vlaamse geschie- denis beter dan wie ook, het is de rode draad doorheen zijn rijk gevuld wetenschappelijk leven dat nu al een tijdje zelf geschiedenis geworden is. Ook nukkige Vlaamse nati- onalisten die de Leuvense professor niet lusten, doen er goed aan het boek te lezen, ze kunnen er alleen maar hun eigen Vlaams verhaal nog beter mee invullen.

‘t P.: Doorheen dit boek lopen inder- daad nogal wat rode draden, die nog duidelijker maken waarom het België van 1830 uiteindelijk toch niet kon en kan overleven. Zo is er bijvoorbeeld de telkens weerkerende vaststelling dat het Waalse landsdeel telkens weer zijn gelijk krijgt als het er om gaat Vlaamse verzuch- tingen minstens tegemoet te komen.

Lode Wils: Belangrijk is dat men voor ogen houdt dat de Waalse beweging altijd een uitgesproken linkse beweging was met oorspronkelijk slecht één belangrijke doel- stelling: er voor zorgen dat gans België Frans en alleen maar Frans bleef spreken. Dat was vroeger zo, dat is vandaag niet anders. Toen men noodgedwongen moest vaststellen dat dit eentalig Franssprekend België toch niet meer kon, moest men ervoor zorgen dat Wallonië eentalig Franssprekend bleef.

Indien nodig moest Wallonië zich maar door Frankrijk laten opslorpen. Men is tij- dens de tweede wereldoorlog zelfs bij de Franse maarschalk Pétain gaan aankloppen om de Duisters ervan te overtuigen dat ze Wallonië aan Frankrijk moesten geven. Via het oorlogsgebeuren ging die Waalse beweging haar historische doelstelling wel verruimen: het ging nu niet alleen meer om het Fransta- lig houden van gans België, het ging voort- aan veel verder, de Waalse beweging werd een nationalistische beweging die de auto- nomie van het Franssprekende Wallonië nastreefde.

‘t P.: Opvallend is dat U het vrijwel altijd hebt over Wallonië, nauwelijks over Brussel als afzonderlijke entiteit?

L.W.: Voor de oorspronkelijke Waalse beweging was er geen contradictie tussen het Franssprekende Wallonië en het Fransspre- kende Brussel. Overigens zijn er al in de jaren dertig contacten tussen wat toen de Waalse beweging was en het Franssprekende Brussel, dat zich trouwens al vroeg ongerust maakte over de wettelijk georganiseerde vervlaamsing van het openbaar leven in België. De taalwetten van de jaren dertig vormden hierbij een historische breuklijn. Brussel kreeg van de bekende Waalse vakbondsleider André Renard een uitdrukkelijke steunbelofte voor een drieledig federalisme als de Brusselaars hem hielpen in zijn strijd voor een autonoom en vooral links Wallonië.

Klerikaal - vrijzinnig

‘t P.: Andere opmerkelijke rode draad doorheen dit boek: de soms zwaar doorwegende ideologische tegenstelling tussen katholieken en vrijzinnigen. Ter illustratie: in december 1929 verzette

August Vermeylen, toen socialistisch parlementslid zich tegen de verneder- landsing van de Gentse universiteit.

En dit om louter politieke redenen. De socialisten in de oppositie wilden de toenmalige katholiek-liberale regering in moeilijkheden brengen. Nog geen jaar later werd diezelfde Vermeylen de eerste rector van diezelfde toen volledig verne- derlandste universiteit.

L.W.: De tegenstelling tussen katholie- ken en vrijzinnigen begint al bij de Franse revolutie, is nooit helemaal weggewerkt en weegt tot vandaag door in het maatschap- pelijk gebeuren. Ook de Vlaamse beweging ontsnapte niet aan die tegenstelling. Het draaide immers om de manier waarop men omging met de bescherming van de eigen taal. Was die volkstaal vooral een instrument voor culturele en politieke ontvoogding en vooruitgang of moest die volkstaal eerst en vooral dienen ter bescherming van de natio- naal-godsdienstige tradities.

Het ging dus om een keuze tussen de bevrijdende doestellingen van de Verlich- ting enerzijds en anderzijds een klerikale behoudsgezindheid. Liberalen en socialis- ten kozen voor de Verlichting, de katho- lieken voor het zo goed mogelijk bescher- men van wat ooit was. Binnen de Vlaamse beweging zorgde dat voor heel wat pijnlijke confrontaties. Men kan zelfs spreken van een scheuring tussen de katholieke Vlamingen en de “anderen”, de vrijzinnigen.

‘t P.: De Vlaamse beweging had opval- lend veel tijd nodig om zich ook om het sociale in de samenleving te interesseren.

Pas in de laatste bladzijden van het boek (blz. 315) en dan zijn we al in de tweede helft van de vorige eeuw komt ook het sociale ook aan bod. Hoe komt het dat die sociale belangstelling zolang achter- wege bleef?

L.W.: Men mag zeker niet zeggen dat er binnen de Vlaamse beweging geen sociale belangstelling was. Al einde van de jaren veertig van de 19de eeuw was er binnen de Vlaamse beweging een uitgesproken democratische vleugel die in Antwepen een Burgerpartij op gang wilde brengen. Nog in Antwerpen was er in 1862 ook de Meeting- partij, maar inderdaad interesse voor eco- nomisch streekbeleid komt er pas na WO.2.

Dat waren zeker mogelijkheden richting een meer sociaal Vlaams engagement dat echter afgeblokt werd in 1864 met het verschijnen van de pauselijke encycliek Quanta Cura, die een punt zette achter mogelijke katholieke interesse voor uitgesproken liberale gedach- ten. Het was de toenmalige Amerikaanse president Roosevelt die rond 1930 de idee van een streekgericht economisch beleid lan- ceerde, een gedachte die in het Europa van na de oorlog werd overgenomen.

Scheiding?

‘t P.: In het boek krijgt men meer dan eens signalen dat er in Vlaanderen al lang voor de tweede wereldoorlog signalen werden opgevangen die er op wezen dat men dacht aan een ander Bel- gisch samenlevingsmodel, een tweeledig België. Zo bijvoorbeeld einde van de jaren twintig toen de Liberalen mee de taalwet voor het leger goedkeurden, waardoor er en scheiding kwam tussen Vlaamse en Franstalige compagnies, “waardoor”,

“zo schrijft u”, “de tweeledigheid van België” werd erkend door liberale kringen die tevoren daarvoor hun ogen hadden gesloten.”(blz. 199) Nog datzelfde jaar, in 1929 of meer dan tachtig jaar geleden dus, citeert u de toenmalige ACW-voor- zitter Rubbens, die schrijft dat het “nu de laatste kans is die België heeft om te bewijzen dat het de Vlaamse kwestie kan oplossen. De meeste Vlaamse intel- lectuelen aldus steeds Rubens, geloven dat niet meer. Zij achten de tegenstelling Vlaanderen - België onoverbrugbaar.”

(blz. 224) Het blijft echter bij alleen maar verbale vaststellingen, die geen verdere uitdieping kregen door bijvoorbeeld politieke initiatieven.

L.W.: Aan de vooravond van de oorlog laat de liberaal Julius Hoste vanuit Brussel aan Frans van Cauwelaert in Antwerpen weten dat “de boel hier niet meer te houden is”, maar volgens deze katholieke Vlaamse voor- man moesten de Vlamingen de scheiding niet eisen, men moest integendeel de Vlaamse machtspositie versterken. De scheiding zou immers betekenen, aldus Van Cauwelaert, dat de Franstaligen de eisen kunnen stellen, dat we Brussel en zeker de zes faciliteiten- gemeenten zullen kwijt spelen. Franstaligen vinden nu eenmaal dat zij recht hebben op dat Franssprekende België. Wie zich daar- tegen verzet, is een racist! Het is zoals de Joden in Israël die er van uitgaan dat Pales- tina hen toebehoort, dat God het zo gewild heeft en dat vertaalt zich op het terrein in een kolonisering waartegen de Palestijnen zich verweren. Als Franstaligen echt met ons willen samen leven en dus erkennen dat wij recht hebben op eigen grenzen, dan zou BHV meteen gesplitst zijn. Wie zijn wij om die

“verantwoorde” uitspraak van een belang- stellende toeschouwer te willen weerleggen.

Boek en vaststellingen samen, een leerrijke oefening om ons eigen Vlaams verhaal beter te leren begrijpen.

M^arc P^latel Lode Wils, Van de Belgische naar de Vlaamse natie, een geschiedenis van de Vlaamse beweging, 330 blz., 27,50 euro, 2010, uitg. Acco, Leuven. ISBN 978 90 334 7417 0

Vervolg blz.4

Deze ingenieur en vader van acht kin- deren heeft enkele jaren geleden een bro- chure gepubliceerd waarin hij de holocaust en het bestaan van de gaskamers ontkent en dat mag in Frankrijk niet, net zo min als in Vlaanderen. De Franse wet-Gayssot (naar de naam van het communistische parlements- lid dat het wetsvoorstel indiende) van juni 1991 stond overigens model voor de wet- Eerdekens. Reynouard kreeg een fikse geld- boete en zit voor een jaar in de gevangenis.

Voor opinies, voor een mening, voor een opvatting die voer voor historici moet zijn en niet voor rechtbanken.

In Duitsland zat Ernst Zündel jarenlang in de gevangenis, in eenzame opsluiting, voor gelijkaardige feiten: het publiceren en verspreiden van revisionistische geschriften.

Hij zat van 15 februari 2007 tot 1 maart van

dit jaar in de cel, bijna drie jaar. Even lang als Marc Dutroux voor de eerste kinderen die hij verkrachtte (van april 1989 tot april 1992). Dit is aberrant.

Verzet

De linkse Amerikaanse linguïst en men- senrechtenactivist Noam Chomsky, de vader van de generatieve taalkunde, vond de moed om het op te nemen voor de free- dom of speech van Reynouard. Hij schreef op 5 september een brief aan de initia- tiefnemers van een petitie die op internet circuleert en de vrijlating van Reynouard eist, en gaf hen zijn steun. Duizenden mensen hebben de petitie inmiddels ondertekend.

Ook de Leuvense hoogleraar Jean Bricmont, theoretisch fysicus en wetenschapsfilosoof tekende. Bij het grotere publiek is hij vooral bekend van het boek Impostures intellec- tuelles dat hij dertien jaar geleden samen met Alain Sokal schreef, in Vlaanderen uitge- geven door het extreemlinkse EPO. Bric- mont staat ook bekend voor zijn anti-impe- rialistisch engagement.

En het is niet zo dat Chomsky de enige linkse intellectueel is die zich tegen het criminaliseren van dit soort opvattingen ver- zet “en zich dus kan vergissen” zoals de “anti- fascisten” van het AFF op hun site schrij- ven. Anderen in Frankrijk deden dat naast hem: Simone Veil, als kind naar Auschwitz gedeporteerd en gewezen voorzitster van het Europees Parlement, Madeleine Rébe- rioux, lange tijd voorzitter van de Franse Liga voor Mensenrechten, wijlen de Bel- gische historicus Jacques Willequet, de

Franse ministers Jean Foyer en Jacques Tou- bon, de stichter van het linkse weekblad Le Nouvel Observateur Jean Daniel, de oprich- ter van Reporters sans Frontières Robert Menard, de schrijvers Alain Robbe-Gril- let, Michel Houellebecq, Vladimir Volkoff, de vooraanstaande magistraat Philippe Bil- ger, Jean-Gabriel Cohn-Bendit, actief bij de Europese groenen en broer van, de histo- rici François Furet, Jacques Julliard en Pierre Vidal-Naquet (die de revisionisten heel zijn leven lang met argumenten heeft bestre- den)... Het lijstje is verre van exhaustief. Het wordt tijd om deze wetten af te schaffen. Ze beperken de vrije meningsuiting en werken het antisemitisme in de hand.

Komaan,Bruno Valkeniers, toon einde- lijk eens wat moed, vervoeg het lijstje van de edelmoedige personaliteiten hierboven en veroordeel de veroordeling van Roeland Raes!

K^oen D^illen TEGEN DE FACILITEITEN

Het Taal Aktie Komitee (TAK) heeft zon- dagmiddag een talrijk bijgewoonde mani- festatie - volgens waarnemers verscheidene honderden, volgens TAK een kleine duizend - gehouden in de Brusselse randgemeente Wezembeek-Oppem. Zij betoogden tegen de faciliteiten die Belgofonen in de gemeente genieten en tegen de verfransing die de Brusselse rand bedreigt.

“Met onze betoging zetten we ons af tegen de evolutie die zich in Wezembeek- Oppem en de andere faciliteitengemeenten,

maar ook in de eentalig Vlaamse gemeenten rond Brussel aan het voltrekken is”, aldus Roel de Leener van het TAK. “Het is dui- delijk dat de niet-benoemde burgemeesters lak hebben aan de grondwettelijke indeling van dit land, aan de taalwetten en aan de arresten van de Raad van State. De band tussen Franstalig Brussel en de franskiljons in de rand moet nu maar eens doorgeknipt worden, met de splitsing van Brussel-Halle- Vilvoorde.” De betogers waren vergezeld van een heuse fanfare en trokken, onder poli- tiebegeleiding, door de belangrijkste stra- ten van Wezembeek-Oppem. De gemeen- teschool werd bekogeld met 10 miljoen euro in valse biljetten van 100 euro, die voor de TAK’ers symbool staan voor de 10 miljoen euro weggegooid geld die in de faciliteiten- school is geïnvesteerd. De betoging was geen nieuws voor de VRT, wel voor VRT-teletekst waarin gemeld werd dat de betoging geor- ganiseerd was door het Taal Aktie Komitee en ... het Vlaams Belang. Waarmee ander- maal bewezen is dat de VRT een aantal hel- derzienden rijk is.