‘t is zo ver!

(1)

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Deze week :

• Voor een aaibare Vlaamse Leeuw 3

• Briefje aan Bruno Valkeniers 3

• 100 Miljoen kalasjnikovs 4

• Roddels uit de Wetstraat 4

• Een wandeling door “Maingainville” 5

• Behrendt en de poreuze taalgrens 7

• Stef Bos 10

Weer een schijnsplitsing

Toen hij nog CVP-voorzitter was, vond Marc van Peel dat de split- sing van Justitie een stuk belangrijker was dan die van BHV. Hoe de kieskring BHV - ons in de maag - gesplitst zal worden, weten we intussen. De splitsing van Justitie zit er niet in, zelfs de brandweer opdelen bleek voor Wouter een-klein-Beke te hoog gegrepen. Maar het gerechtelijk arrondissement BHV zou er wel aan geloven. Een opstapje naar de splitsing van Justitie, ooit ergens in een verre toe- komst?

De propagandamachine trok zich meteen op gang. De Standaard plaatste op 6 oktober boven een artikel volgende titel: “BHV is nu helemaal gesplist”. Juist, de bankencrisis is overigens ook helemaal opgelost. Een bladzijde daarvoor kreeg Hugo Vandenberghe een pagina om zijn kijk te geven. “De eerste reacties op dit akkoord ver- dienen een Nobelprijs in onkunde”, haalt De Standaard een citaat naar voor. Hugo Vandenberghe kan weten waarover hij spreekt. Hij werd algemeen gerespecteerd als hoogleraar in de rechten en als CD&V-senator, omdat hij sprak met kennis van zaken en zonder op zoek te gaan naar goedkope effecten. Hij diende ooit een (goed) voorstel in om het gerechtelijke arrondissement te splitsen. Maar zijn pensionering heeft hem geen goed gedaan. Hij hekelt de critici van het akkoord, omdat ze er maar wat op los “bazelen”. Wie de moeite neemt het artikel te lezen, moet wat inspanning leveren om tussen de regels te lezen wat er best wat duidelijker had gestaan.

Het voorstel dat werd aanvaard, leunt dicht aan bij het voorstel- Vandenberghe, schrijft de krant, en De Wever ging daarmee akkoord.

Maar dan volgt een stevige lijst afwijkingen op het model van de gewe- zen CD&V-senator, zodat de aandachtige lezer niet anders kan dan vaststellen dat het bereikte akkoord evenveel op het oorspronkelijke voorstel lijkt als een zeepaardje op een pirana. Ze leven allebei in water, maar ver uit elkaar.

Vlaams Belangsenator Bart Laeremans gooide zich als naar gewoonte op het dossier en leverde een indrukwekkend kritisch dos- sier af. Hij geeft tot in de kleinste details aan waar het akkoord afwijkt van wat Vandenberghe voorstelde. Laeremans spreekt van een Frans- talige triomf over de hele lijn. Het doet een mens naar adem snakken.

De nieuwe taalkaders leiden tot het ontslag van 25 Nederlandsta- lige magistraten, waardoor de rechtsafhandeling aan onze zijde uiter- aard zal vertragen. Er komen geen twee gesplitste gerechtelijke arron- dissementen Brussel en Halle-Vilvoorde, maar twee rechtbanken die

bevoegd zijn voor BHV, één Nederlanstalige en één Franstalige. Dat - we lenen de terminologie van De Standaard – “leunt dicht aan bij het voorstel van… Olivier Maingain”. De FDF-voorzitter diende ooit een voorstel in en dat model kwam vorige week uit de bus, mits een kleine nuance. In Halle-Vilvoorde moet er een kleine omweg bewan- deld worden om de zaak in het Frans te laten behandelen.

Het “Vlaamse” Halle-Vilvoorde krijgt een eigen parket (zoals het hoort), maar wel met toevoeging van een zestal Franstalige magi- straten. Met de taalgrens wordt ook in dit akkoord feestelijk de vloer aangeveegd.

Als minister van Justitie De Clerck op de radio vertelt dat de split- sing gebeurt zoals voor de balie der advocaten - wat manifest niet klopt -, dan vrezen we dat die Nobelprijs voor onkunde bij CD&V terechtkomt. Of is het de Nobelprijs voor publiek bedrog? Want uiteraard weten De Clerck en Vandenberghe dat ze onzin verkopen.

We schreven vorige week dat er een inbreuk op het discriminatie- verbod dreigde, als de Franstaligen in Halle-Vilvoorde extra taalrech- ten zouden krijgen. De onderhandelaars hebben ons artikel duidelijk goed gelezen. En hoe hebben ze dat probleempje opgelost? De moge- lijkheid om een Franstalige procedure te volgen, wordt gewoon voor heel Vlaanderen versoepeld. Voilà, zo lost men in dit land zaken op.

We gaan er dus niet op vooruit? Neen. En daar blijft het niet bij. Laeremans besluit dat de nieuwe regeling slechter is dan de bestaande. In de praktijk blijft de bevoegdheid van Franstalige Kamers nu doorgaans beperkt tot de 19 Brusselse gemeenten. “In burger- lijke zaken wordt daar slechts uitzonderlijk van afgeweken. Nu wor- den de sluizen opengezet voor de juridische verfransing van heel Vlaams-Brabant”, stelt Laeremans vast.

De verkiezingsuitslag van 13 juni 2010 was onmiskenbaar: de bur- ger aan onze zijde van de taalgrens wilde méér Vlaanderen. Optimis- ten hoopten op dé doorbraak, realisten waren voorzichtiger. Maar dat zo’n duidelijke Vlaamsgezinde ruk van de kiezer vertaald zal worden in een regeerakkoord waar we slechter uitkomen dan nu het geval is, plaatst zeer grote vraagtekens bij het democratische gehalte van deze onstaat. Logisch dus, dat de politici meteen beslisten vervroegde verkiezingen in de toekomst onmogelijk te maken, want de kiezer is toch maar een lastig bijverschijnsel, dat zo weinig mogelijk aan het woord mag worden gelaten.

De laatste loodjes van de onder- handelingen over een staatsher- vorming wogen nog verrassend door. CD&V probeerde nog een beetje dwars te liggen, niet besef- fend totaal geen gewicht meer in de weegschaal te kunnen werpen.

De dobbelsteen was gevallen, Di Rupo I is een feit en CD&V zal er mee moeten leven.

Het alternatief, nu nog mislukken, bestond niet. Dus was het nog even slikken geblazen in die slotfase. CD&V wilde een regionalisering van brandweer, civiele bescherming en verkeers- reglement. Over die dingen werd ooit al een akkoord afgesloten, de zogenaamde borrelnootjes. Ze zouden dienen als smaakmakertje voor meer, maar vorige week moesten ze weer uitgespuwd worden. Die bevoegdhe- den blijven gewoon Belgisch. Niet dat het allemaal zoveel verschil maakt, maar het is illustratief voor de mach- teloze positie waarin CD&V zich heeft gewrongen. Helemaal pijnlijk werd de discussie over samenvallende verkiezingen, waar Beke totaal bakzeil moest halen. Zijn partij was er resoluut tegen, maar toch komt het ervan.

Kiezer moet op stal blijven

Er werd wel een ronduit belachelijke nuance voorzien, waar alleen een partij als CD&V vrede mee kan nemen. In de toekomst mogen de deelstaten beslis- sen een week vroeger of later uit te nodigen tot een stembusgang. De ene zondag voor Kamer en Europees Par- lement, de volgende voor de Vlaamse assemblee; als uiting van Vlaamse auto- nomie kan het tellen.

Vanwaar die drang van de andere partijen om te komen tot gelijktijdige verkiezingen voor alle parlementen?

Omdat we verdrinken in de verkiezingen, zeggen de voorstanders. Zever, natuurlijk. In Frankrijk of Duitsland heeft men evenveel verkiezingen. Daar kunnen ze dat wel aan. Om Vlaande- ren ondergeschikt te maken aan het Belgische niveau, luidt het bij de anti’s (Kris Peeters is zo’n anti en zal nu weer een uitleg moeten vinden om te zeggen dat de akkoorden niet botsen met zijn wensen). Ook dat is maar ten dele waar en een mes dat aan twee kanten snijdt. Stel dat we in juni 2010 voor alle parlementen hadden gestemd, dan was er natuurlijk niet tot nu gewacht met de vorming van een Vlaamse regering.

Meteen zou het verschil in politieke efficiëntie pijnlijk geïllustreerd zijn.

De echte reden heet “kiezer”. Het Belgische establishment is er als de dood voor dat in de toekomst zo’n politieke crisis als degene die we hebben gekend, zou eindigen met verkiezingen. Dan staat het voortbestaan van het land heel nadrukkelijk op het spel, want dan wordt er gekozen in haast revo- lutionaire omstandigheden. Dat moet tot elke prijs vermeden worden, en dat gebeurt dan ook met deze. Dat daarvoor een regeling wordt ingevoerd die in geen enkel vergelijkbaar democra- tisch land bestaat, stoort blijkbaar niemand. Wellicht vergist de hele wereld zich. Lees verder Blz. 2

Herstelt

CD&V zich? ‘t is zo ver!

66

^ste

jaargang • nummer 41 • woensdag 12 oktober 2011 1,90 euro

(2)

De dingen dezer dagen 2

12 oktober 2011

Zelfbewustzijn

“Zichzelf buitenspel gezet”, toeteren de elk spoor van zelfbewustzijn missende

“Vlaamse” regimemedia. Ze negeren dat een Vlaamse politieke partij voor het eerst weigerde haar kiezers buitenspel te zetten in ruil voor een potje scharrelen in de Belgische vetpotten. Dat ligt anders voor de traditionele Vlaamse partijen. “Traditioneel”

refereert minder naar de decennia van hun bestaan dan naar de vele manieren waarop ze zich, ook al decennia, hebben laten inpak- ken, ringeloren en bedriegen. Bedrog defi- nieert hun gedrag tegenover hun kiezers.

Een zelfbewuste krantenlezer liet weten dat hij Bart de Wever op één punt gelijk geeft: waren Vlamingen Nederlanders, dan zag dit land er anders uit. Briefschrij- ver Didier Vanhede uit Menen: “Het zelfbewustzijn van een Vlaming past in een lucifer- doosje, dat van een Nederlander rijdt rond in een door vier paarden getrokken koets.

Wil je een Nederlander rollen, dan moet je héél vroeg opstaan. Bij een Vlaming lukt dat spelenderwijs. Zouden Nederlanders het gepikt hebben dat pas in 1967 een officiële Nederlandstalige versie verscheen van de oorspronkelijk enkel in het Frans opgestelde grondwet? Met elementair zelfrespect is niks mis, maar voor een Vlaming wordt dat al snel flamingantisme.”

Met flamingantisme is niks mis, wel met de manier waarop die vorm van zelfbewustzijn telkens weer wordt “uitgelegd” en

“geduid” door nestbevuilers uit “Vlaamse”

media, linkse “culturele” kringen en “traditionele” partijen, schuldig aan het stimuleren van het aangeboren gebrek aan fierheid over de eigen identiteit van de doorsnee-Vlaming.

Leren

Het zijn toestanden die ertoe leiden dat het woord “klootjesvolk” in de mond wordt genomen. Naast nestbevuilers en het grotere zelfbewustzijn bij onze Noorderbu- ren, om het Vlaamse gebrek daaraan scherp te illustreren, draagt ook de multiculturele illusie bij tot de bewijsvorming. Het lijdzaam blijven pikken door de autochtonen van wan- toestanden waartoe het boven het hoofd gevoerde “migratiebeleid” leidt. Er valt wat te leren van de uit de vier windstreken over- gewaaide “gemeenschappen”. Die “minder- heden” hebben op de Vlaamse meerderheid voor dat ze van zich laten spreken als ze dat nodig vinden.

In Willebroek kwam bij het uitstap- pen van de schoolbus het jongetje Amine Rahhali onder de wielen terecht. Het kind was met een koordje van zijn tas blijven vasthangen tussen de deuren en was mee- De basisregel van een democratie is dat het volk zijn vertegenwoordigers kiest.

Niet elk volk heeft een sterk zelfbewustzijn. Evenmin de vertegenwoordigers, mogelijk de hoofdreden waarom het Vlaamse volk zich sinds het oprichten van de Belgische structuren heeft laten rollen en er anno 2011 niet bijster veel aan doet. Bewijs nummer zoveel is het lijdzaam ondergaan van een door de francofo- nie en het Hof georkestreerde regeringsvorming, waarbij de grootste partij van het land (?) buitenspel staat.

gesleurd toen de bus vertrok. Een oerdom ongeluk, niets minder, niets meer. De familie van het knaapje zag dat anders. Onmiddel- lijk werd de compleet onschuldige buschauf- feur van weinig minder dan moord beschul- digd. De volgende stap was een witte mars.

Daarin werd van het parket een onderzoek

“tot op het bot” geëist. Dat de deelnemers vooral uit de dezelfde gemeenschap kwamen als die van de kleine Amine laat zich raden.

Allicht zonder zich echt af te vragen of ze daar nu goed aan deden. Iemand was schijn- baar onrecht aangedaan, dus voelde de ganse gemeenschap zich betrokken.

Onterechte samenhorigheid en zelfbewustzijn in hun gastland, bleek een tijd geleden in Antwerpen, toen een vermoedelijke drugdealer, achternagezeten door vermoedelijke “collega’s”, in de Schelde was gesprongen en verdronk. Ook toen woedde toorn op binnen de gemeenschap waartoe de “jon- gere” behoorde. Een door zijn familie geor- ganiseerde witte mars moest aantonen dat zijn dood de schuld van iedereen kon zijn, behalve van hemzelf.

Contrast

In Ledeberg bij Gent stortte in de nacht van 21 op 22 augustus van op de negende verdieping van een flatgebouw de 16-jarige Sander van Yper te pletter. Zelfmoord, luidde het. Tot bleek dat de jongen allicht van het balkon was gesprongen nadat de minderjarige allochtoon T. en twee andere

“jongeren” hem voor de zoveelste keer hadden afgedreigd. Het trio werd aangehouden.

T. stond in de buurt bekend als afperser.

Vrienden van Sander hadden al langer uit- gemaakt dat de jongeman geen zelfmoord had gepleegd, maar door zijn afperser de dood was ingejaagd. Een superverdraagzame gerechtelijke bron in het Gentse zei dat San- der van T. enkel een “psychologisch duwtje”

had gekregen, geen fysisch. Dat scheelt een slok op de beschuldigingborrel. De dader(s) kan/kunnen niet vervolgd worden voor roof- moord, alleen voor slagen en verwondingen zonder oogmerk om te doden, maar met de dood als gevolg. De media gaf uitgebreid ver- slag, inclusief tekeningetjes, om de diepte van de dodelijke val te laten doordringen, maar geen spoor van protesterende duiding over de steeds verder oprukkende maatschappe- lijke verloedering die de multiculturele illusie met zich brengt. Laat staan het organi- seren van een witte mars om de allochtone gemeenschappen in Ledeberg en elders op hun verantwoordelijkheden te wijzen. De familie van het slachtoffer wenste niet te rea- geren. Onbegrijpelijk? Niet voor wie beseft dat het gebrek aan zelfbewustzijn van de Vlaming even groot is als zijn Lamme Goedzak-mentaliteit. Hij geraakt niet verder dan tot waar hij geduwd wordt. Zijn positie in ons aller modelstaat maakt dat duidelijk.

D.M^ol

Dexia en de belastingbetaler

Uit de smalle beursstraat

Wie is het grootste slachtoffer van de opsplitsing van Dexia? Het antwoord is eenvoudig: de belastingbetaler. We mogen ons niet laten inpalmen door de geruststellende berichten van een Yves Leterme en Didier Reynders.

We bevinden ons in dezelfde situatie als in 2008. Bankiers hebben er een knoei- boel van gemaakt en de man in de straat moet ervoor opdraaien. In 2008 werd Fortis overgenomen door BNP Paribas en moest de overheid (de belastingbetaler) diep in de zakken tasten om die bank van het bankroet te redden. Begin oktober 2008 moesten de overheden tussenkomen om Dexia te stutten. Zowel Fortis (vooral via zijn over- namepolitiek) als Dexia (door al te veel te beleggen in risicovolle financiële producten) hadden grote fouten gemaakt. Wie zijn gat verbrandt, moet op de blaren zitten. Niet zo voor banken, want die kan je niet zomaar in faling laten gaan.

Het optreden van de overheid kan op het eerste zicht logisch lijken, want banken zorgen voor de bloedsomloop van de economie, maar het gaat in tegen de wetten van de economie dat de winsten van de banken geprivatiseerd worden (aandeelhouders winnen eraan) en dat de verliezen gesocialiseerd worden (de staat neemt ze over; de belastingbetaler betaalt).

Dat is wat er in 2008 gebeurd is, en dat is wat er vandaag opnieuw gebeurt. De zogenaamde slechte of ongezonde onderdelen van de bank Dexia worden bij de overheid geparkeerd. Die mag het afval beheren op kosten van Jan Modaal. Door de grote omvang van de toxische kredieten in die zogenaamde “bad bank”, zal de overheid zich voor miljarden garant moeten stellen. Dat zal de kredietwaardigheid van België verder in gevaar brengen, wat hogere rentes betekent voor de overheid. En wie zal dat moeten ophoesten? De belastingbetaler.

Je kan er gif op innemen dat de Belgen - dus ook de Vlamingen - bij deze onderhan- delingen gerold zullen worden. Want de gesprekken over de ontmanteling van het Belgisch-Franse Dexia worden uiteraard samen met de Fransen gevoerd. Niet alleen weten die zeer goed hoe de overheid binnen een bank het laken naar zich toe moet trekken, aan de andere kant van de tafel kunnen de Fransen rekenen op een aantal betrouwbare bondgenoten. We denken aan Didier Reynders, die net als zijn grote voorbeeld Jean Gol vol bewondering is voor de Franse staat. In 2008 is het Reynders geweest die Fortis in de richting van BNP Paribas heeft geduwd. Ook nu zal hij de Fran- sen bij de splitsing van Dexia weinig in de weg leggen. Misschien valt er na zijn politieke loopbaan nog een lucratief bestuursmandaat in zijn schoot.

Het overleven van Dexia is natuurlijk ook voor de christelijke arbeidersbeweging belangrijk, want die is via zijn holding Arco een belangrijke aandeelhouder. Een bankroet van Dexia zou een bankroet van het ACW betekenen. De overblijfselen van het oude Belgische establishment hebben alle belang bij een goede oplossing. Maar de belastingbetaler zal ervoor moeten opdraaien.

Niet vergeten, de gewone burger heeft via andere kanalen al moeten bijspringen voor het Dexia-debacle, tussen 2008 en 2011, allesbehalve een rustige periode voor die financiële instelling. De blijvende onzekerheid joeg het aandeel constant naar beneden.

Dat was een groot probleem voor de tweede grootste aandeelhouder, de Gemeen- telijke Holding. Dexia is als opvolger van het Gemeentekrediet nog altijd dé financier van de lokale besturen die op hun beurt via die Gemeentelijke Holding Dexia aandelen bezitten. De bank keerde de voorbije jaren royale dividenden uit aan de gemeenten en steden die in de Holding participeerden.

Voor veel steden een leuk appeltje voor de dorst, voor sommige broodnodige inkom- sten om een - meestal socialistisch - beleid mee te financieren, zoals in Oostende. Maar door de financiële problemen en de dalende beurskoers bij Dexia kwam de uitbe- taling van de dividenden in gevaar. Dat zorgt in een aantal gemeenten voor financiële problemen. Al drie jaar op rij werd geen dividend uitbetaald op de gewone aandelen.

Maar geen nood, sommige steden en gemeenten hebben in 2009 meegeholpen aan een kapitaalverhoging van de Gemeentelijke Holding. “Daarvoor zullen we wel nog een dividend krijgen”, dachten ze. Weliswaar niet de beloofde 13 procent, slechts 7 procent. En die wordt niet zoals vroeger in juni uitbetaald, maar is voor december gepland, beloofde men. Met de huidige Dexia-crisis is het verre van zeker dat die lokale overheden dat geld zullen zien. Sommige gemeentebesturen, zoals dat van Gent, zijn niet in de kapitaalverhoging gestapt, omdat ze vreesden voor financieel verlies. Anderen, zoals Oostende, hebben dat wel gedaan en hebben het superdividend van 13 procent begroot in het stadsbudget 2011. Dat komt er dus niet en bijgevolg zal het stadsbe- stuur het geld moeten halen bij zijn inwoners. Meerdere steden en gemeenten zitten in hetzelfde schuitje. De belastingbetaler zal meer dan eens moeten betalen voor het

geknoei van Dexia. A^ngélique VAnDerstrAeten

Vervolg van blz 1

Peilingen

CD&V heeft de kelk dus erg diep moeten ledigen. Ho maar, hoor ik u denken, in de peilingen herstelt de partij zich toch? Juist, de peilingen. Voor wie de cijfers niet zou kennen: N-VA staat op +6,8 %, maar ook CD&V zou (1,7 %) winnen. Groen! gaat er 2,1 % op vooruit en voor de rest zijn er alleen ver- liezers. Vooral Vlaams Belang (-4,4 %) zakt diep weg, maar ook Open Vld (-2,1 %) doet het erg slecht.

De blijvende groei van N-VA geeft aan dat de euforie van de akkoordendans zeker de kiezers van De Wevers partij niet kon over- tuigen. Maar de winst komt wel haast helemaal van Vlaams Belang en Lijst Dedecker (die nu weliswaar anders heet). We gaan in Vlaanderen naar een tweedeling, met de helft die méér Vlaanderen wil en de andere helft die kan leven met of zelfs voorstan- der is van een ondermaatse staatshervor- ming. Mogelijk biedt het sociaal-economi- sche programma van Di Rupo I de N-VA nieuwe groeimogelijkheden bij de echte con- currenten, te weten de aanstaande rege- ringspartijen.

Heel brave burgers

Dat CD&V zich wat lijkt te herstellen, heeft velen verbaasd. Hoe kan je winnen als je het eigen programma terzijde schuift?

Ten eerste blijft het gênant dat een score

Herstelt CD&V zich?

van 19,3 % in Vlaanderen voor een partij als CD&V als een bemoedigend resultaat wordt beschouwd. CD&V zakt niet verder weg, maar van een echt herstel kunnen toch alleen de grootste optimisten spreken.

Daarbij mag niet vergeten worden dat vele Vlaamsgezinde CD&V’ers de partij eerder al hebben verlaten. Wat overbleef, behoort eerder tot wat we de “heel brave burgers”

zullen noemen, die vooral stabiliteit op prijs stellen. Dat publiek, dat uiteraard klassiek neigt naar een partij als CD&V, ziet liever een dubieuze regering als geen regering. Dat zij de partij trouw blijven, is logisch. Voeg daar enkele procenten bij van oud-CVP- kiezers die de partij bij vorige verkiezingen verlieten omdat die té Vlaamsgezind leek te worden. CVP had altijd een Vlaamse vleugel, maar uiteraard ook een erg Belgische. Die laatste wordt nu weer bediend en dat brengt natuurlijk wel iets op. Maar het blijft gerom- mel in de marge. Als deze cijfers zich bij verkiezingen bevestigen, lijkt CD&V definitief haar leidende plaats in Vlaanderen kwijt.

In België kan ze nog wel meespelen, voor zover ze bereid is de spelregels van de Franstaligen te volgen. Dan kan de partij uitstekend dienen om N-VA uit de Belgische machtscenakels te houden.

Kortom, hoe sterker N-VA, hoe zwaarder elk CD&V-percentje doorweegt op Belgisch niveau. We zegden het eerder: dit is een vreemd land.

J.K.

(3)

Aan Bruno Valkeniers Niet wanhopen

Antwerpen

Gij verworpene,

Of gij nog veel arbeidsvreugde beleeft aan uw voorzitterschap, betwijfelen wij.

Ge hadt het nochtans moeten weten toen ge eraan begon, want het feit dat enkele partijbonzen u als externe zijn komen zoe- ken, nu zo’n vier jaar geleden, gaf al aan dat binnen de partij zelf niemand de klus durfde klaren. Toen al sluimerden onder- huids de tegenstellingen tussen een aantal personen, visies en strekkingen. Alhoewel de “headhunters” u dat met niet zoveel woorden verteld hebben.

Sinds uw verkiezing tot voorzitter, hebt ge enkel nog maar slecht nieuws mogen incasseren. En bij de jongste peiling zakt uw partij, het Vlaams Belang, al goed onder de tien procent. En wat al helemaal pijnlijk is, Groen! is u voorbijgestoken. Een Groen!-scenario bij een verkiezing (waar u in een aantal provincies geen verkoze- nen meer zou halen) is met zo’n score geen fictie meer. Hoe komt dat toch? U was de vorige legislatuur de grootste partij in het Vlaams Parlement?

Ach ja, we weten het wel, het is maar een peiling: de foutenmarge, het moment van afname, uw partij doet het altijd minder in de peilingen, we begrijpen dat wel.

En er vallen wel wat opmerkingen te maken als we meerdere peilingen vergelijken. Op 25 september kreeg u van La Libre en de RTL nog 10,7 % en op 7 oktober haalt u volgens de VRT en De Standaard 8,2 %.

Toch een groot verschil op net geen 14 dagen. Onze wenkbrauwen fronsen daar ook van. Maar ja, ook een slechte peiling helpt niet uw partij weer het aura van een winnaar te geven.

Maar ja, zo gaat dat, eens je in de hoek verzijlt waar de klappen vallen, kom er dan maar eens uit. En de media zijn er als de kippen bij om het vertrek van één of andere mandataris extra uit te vergroten.

Frustrerend moet het zijn, want ondertussen zijn er ook mandatarissen die wel degelijk parlementair werk verrichten, maar die in de pers niet of nauwelijks aan bod komen. Bestond die mediaboycot vroeger ook al, dan kon men u soms niet negeren als grootste oppositiepartij. Vandaag zwijgt men u meer dan ooit dood en op

de koop toe worden de schijnwerpers op uw grootste concurrerende partij gericht.

Een dubbele opdoffer.

En dan zijn er die stokebrands die maar blijven olie op het (media)vuur gooien, uw oud-kameraden die in Belfortgroepen en aanverwanten u het leven zuur maken. Het zit u niet mee, u heeft minstens de schijn tegen. En wat echt telt… je wint daar geen stemmen mee, wel integendeel. Onder- tussen groeit de perceptie dat de partij verworden is tot een Antwerps bastion.

U mag het misschien anders willen, maar die perceptie leeft wel, zowel bij uw eigen afdelingen buiten Antwerpen, en nog meer bij de buitenwereld zelf.

De 12 komende maanden wachten u nog meer moeilijke tijden. De samenstel- ling van de lijsten voor de gemeenteraards- verkiezingen staat op het programma, en je mag er zeker van zijn dat dit evenmin zonder elleboogstompen zal gepaard gaan.

En dit alles in de aanloop van uw opvol- ging als voorzitter. Eén kandidaat-opvolger heeft zich al gemeld – geen klein visje – maar ook niet onbesproken. De politieke en organisatorische capaciteiten van de kandidaat zijn algemeen bekend, maar ook zijn macht in de partij. De vraag is nog maar in hoeverre er nog andere kandida- ten zich nu nog durven aanmelden. Wat nochtans niet slecht zou zijn, want de kani- daat in kwestie verstevigt de perceptie van Antwerps bastion nog meer. Quod erat demonstrandum?

Hoog tijd dus om “alle hens aan dek”

te roepen en alle neuzen in dezelfde richting te zetten en met degelijk parlementair werk u te bewijzen aan de kiezer. Als erva- ren schipper weet ge dat ge ook tegen de wind in kunt varen, ook al zullen uw politieke tegenstanders dat meewarig vertalen als “zwalpen”. Gij weet wel beter. Daarom, courage, in de moelijke maanden die u nog resten als voorzitter. Er wachten u nog wilde zeeën met stormen, klippen, zand- banken, orkanen en tsunami’s en hier en daar een mijn. Aftellen dus maar. En vooral hozen, veel hozen.

3 De dingen dezer dagen

12 oktober 2011

Brief aan ...

Inderdaad, we zingen uit volle borst de Vlaamse Leeuw (althans de twee eerste stro- fen, want naarmate de hymne vordert, spat het bloed onwelvoeglijk van het muziek- blad) en hangen op de Vlaamse feestdag de vlag uit. Maar het beest in kwestie was naar verluidt in de middeleeuwen een lui- paard of een panter, en het volkslied, in de 19de eeuw gecomponeerd, draagt onmiskenbaar de sporen van een Latijnse muzikale zetting, zoals de Marseillaise, of de Braban- çonne. Laat dit nog voer voor specialisten zijn: feit blijft dat symbolen vervagen en hun betekenis kunnen verliezen, en dat de legen- des historisch niet altijd kloppen. Zoals de Guldensporenslag dé Vlamingen niet ver- enigde, want de Brabanders en de stad Gent stonden in het Franse kamp: toen al konden we niet aan één zeel trekken.

Semiotiek

Als eerste spreker in zaal De Schelp van het Vlaams Parlement vergastte professor Ludo Beheydt van de UCL ons op een inwij- ding in de boeiende wetenschap van de semiotiek of tekenleer. Ik waande me even terug in het eerste jaar van de unief. We zenden inderdaad signalen uit en ontvan- gen er, als individu en als gemeenschap, met alle vaagheden en misverstanden van dien.

Zo is de zwartgele coloradokever mogelijk Vlaamsgezind, of misschien niet, het kan ook een middel zijn om natuurlijke vijanden af te weren. Hetzelfde geldt voor het zwartgele pakje met dito naaldhakken waarmede gastvrouw An de Moor zich sierlijk maar gedecideerd doorheen dit soort evenemen- ten beweegt. De zwartgele nummerplaten die het Vlaams Belang ons aan 13 euro pro- beert te slijten, vormen allicht een politieke boodschap, maar ze zijn ook gewoon beter zichtbaar bij snelheidscontroles, en dus zelfs beter voor de staatskas. En een opneemvod met zwartgele boord, is dat een symbool van Vlaamse fierheid en zelfbewustzijn, of eerder van het tegendeel? Belangrijke semioti- sche kwesties.

Symboliek is anderzijds niet vrij van feti- sjisme. Hoe meer we ons fixeren op uiter- lijkheden en vertoon, des te minder zijn we met de essentie bezig. België, bijvoorbeeld, hangt alleen nog samen via “symbolische”

franjes: frieten, bier, chocolade, Magritte en Manneken Pis - al bij al een hilarische en onbenullige façade van een bouwvallig pand.

Kleuren kunnen iets uitdrukken, maar op zich maken ze niets. Het doet denken aan de onvergetelijke stunt van Johan Sauwens (CD&V, voordien VU) die ooit als Vlaams minister de verkeerspalen zwartgeel liet schilderen, in de illusie dat we daarmee onze identiteit versterken. Symboliek waarmee we onszelf wat wijs maken, is slechte symboliek. In één van haar talrijke memoranda citeert de Beweging Vlaanderen-Europa de kunstenaars Jan Fabre en Luc Tuymans als

“Vlaamse ambassadeurs” bij uitstek. Jammer, maar beide artiesten hebben zich al herhaaldelijk met klem afgezet tégen een Vlaamse identiteit (zonder overigens de financiële steun van de Vlaamse Gemeenschap te wei- geren), en zweren bij het ancien régime van de Coburgs, waar ze kind aan huis zijn. Foute

symbolen en slechte ambassadeurs zijn het, als men even verder kijkt, voorbij het hoera- verhaal van marketing en promotie.

Een “positieve state of mind”

Dat brengt ons bij de tweede spreker van de voormiddag, reclamemaker Jan Callebaut. Hij wordt niet ten onrechte “de Slangen van de CD&V” genoemd, en is de bedenker van de Letermecampagne in 2007, die zoals bekend 800.000 kopstemmen ople- verde, maar waar Vlaanderen achteraf een nare nasmaak aan overhield. Momenteel rijdt Callebaut voor het merk Kris Peeters, en dat geeft al aan waar het hem vooral om te doen is: de minister-president, die de vergadering mocht afsluiten, mooie bloempotmomen- ten bezorgen. Meteen werd de “Grote Prijs Minister-President van Vlaanderen” aangekondigd, een “uitnodiging naar onze stude- rende jeugd om creatief op zoek te gaan naar ideeën en/of initiatieven om het Vlaamse merkverhaal te ondersteunen”. Let op:

het gaat er niet om onze jongeren te laten nadenken over zoiets als de Vlaamse identiteit, maar puur over het etiket. Als recla- meman gaat Callebaut, die vroeger campag- nes uitwerkte voor Coca-Cola en Unilever, voluit voor het merkenfetisjisme. Vlaande- ren is voor hem geen politiek project (hij komt er rond voor uit dat de inhoud hem geen bal kan schelen), laat staan een revo- lutionair proces, maar een product dat in de etalage wordt gelegd, en waarrond we

“een positieve state of mind” moeten creë- ren - een goed gevoel dus. Marketeers kunnen geen twee zinnen uitspreken zonder er Engels tussen te lappen.

Denk echter vooral niet dat daar geen politieke strategie achter zit. Door het Vlaamse verhaal te depolitiseren tot een kwestie van imago en perceptie, neutrali- seert hij het radicalisme van de N-VA en het Vlaams Belang, en speelt hij in de CD&V- kaart, speciaal dus die van Kris Peeters. Dat levert een “aaibare” Vlaamse Leeuw op in een soft confederaal model, opgebouwd rond een minister-president die vooral aan promotie van streekproducten doet. Prag- matisme en diplomatie zijn de nieuwe slag- woorden. Het probleem van het aflopende Belgische verhaal én de noodzaak van een collectief republikeins stichtingsmoment worden daardoor behendig naar de achter- grond verdrongen.

Salonmuziek

Veel gladde verkooppraatjes dus, en wat academische voetnoten, maar de stemming onder de toehoorders die hieraan hun zater- dagmorgen hadden opgeofferd, was duidelijk een stuk grimmiger en strijdlustiger dan deze op het spreekgestoelte. Misschien moet de Beweging Vlaanderen-Europa, ondanks haar goede bedoelingen, zich toch eens afvragen of ze niet te veel haar karretje haakt aan het Vlaams-Belgische establishment dat vooral het motto “business as usual” huldigt. Geluk- kig was er nog de weinig aaibare VVB-voorzitter Guido Moons, die hulde bracht aan Ivan Mertens zaliger, de peetvader van de Vlaamse bevlaggingsacties op sportwedstrij- den allerhande. Moons kon het niet nalaten in zijn toespraak erop te wijzen dat het

“merk” Vlaanderen nog iets anders is dan een frisdrank of een wasproduct, en dat we in heel dat communicatiestrategisch geronk het politieke doel niet uit het oog mogen verliezen: de Vlaamse onafhankelijkheid.

Als het echter van Jan Callebaut afhangt, is de heropvoeding van de Leeuw tot sym- pathieke huiskat dringend aan de orde. Veel- zeggend is misschien dat de organisatoren tijdens de slotzang het bandje met de salon- achtige pianobegeleiding van de Vlaamse Leeuw niet synchroon kregen met de stem van het publiek, wat bij de aanhef tot een echte kakofonie leidde, tot iemand gelukkig het idee kreeg het bandje af te zetten. De waarde van symbolen valt inderdaad niet te

onderschatten. J.S.

Vlaanderen-Europa hield symposium over “de waarde van symbolen”

Voor een aaibare Vlaamse Leeuw

Het kan geen toeval zijn: net nu ‘t Pallieterke in primeur het nieuwe logo van de Vlaamse Gemeenschap uitbracht, - een leeuw met een uier, symbool van de Vlaamse melkkoe - organiseerde de Beweging Vlaanderen-Europa afgelopen zaterdag in Brussel een symposium rond “de waarde van sym- bolen”. De vereniging is vooral gul met het uitdelen van prijzen (zoals de

“Orde van de Vlaamse Leeuw”), zwartgele plaketten en vloertegels, orga- niseert bevlaggingsacties en uitgebreide 11 julivieringen, maar bezint zich nu terecht over al die symboliek, en vooral over de vraag of ze leidt tot

“meer Vlaamse identiteitsbeleving”.

Echo’s uit de Koepelzaal

• Gedrocht

Het VB was er als de kippen bij om het akkoord over het gerechtelijk arrondissement BHV te veroordelen: de Vlaamse partijen hebben zich inderdaad als een stel ker- stekinderen in de doos laten doen! Vooral het laten benoemen van Franstalige magistraten bij het afzonderlijk parket voor Halle-Vilvoorde is een onvergeeflijke blun- der. Maar erger is wellicht nog de blokke- ring, zeg maar de betonnering van Justitie op federaal niveau. Het zal door dit fameus akkoordgedrocht immers veel moeilijker worden te evolueren naar een Vlaamse Justi- tie met eigen rechtsregels en een eigen straf- procedure. Hoe zat dat ook weer met die Baert-doctrine?

• Demesmaeker messcherp

In het Vlaams Parlement herhaalde de minister-president, aan de tand gevoeld door Joris van Hauthem, dat hij de federale deel- akkoorden pas definitief zal beoordelen als alle teksten op tafel liggen, wat het geval zal zijn als u deze tekst onder ogen krijgt. En hij voegde eraan toe dat hij niet meteen ele- menten zag die indruisen tegen het Vlaamse regeerakkoord en de Octopusnota. Dat zien ze bij coalitiepartner N-VA dan toch licht- jes anders! Na de flauwiteiten van fractie- leider Kris van Dijck, vorige week, was het de beurt aan Mark Demesmaeker om met ietwat forsere taal uit te pakken. “Op basis van wat wij gehoord hebben, kunnen wij enkel besluiten dat de Vlaamse onderhandelaars opnieuw toegeven aan de Franstalige

onwil om Vlaanderen te zien als een Neder- landstalig gebied en dat er een Franstalige onwil is om Brussel te zien als een tweetalig gebied.” Demesmaeker stelde dat zijn partij pas stand van zaken zal opmaken als alle teksten en akkoorden op tafel liggen. “Maar laat één ding duidelijk zijn. Wanneer er een inbreuk is op de principes van de taalwetge- ving of van de indeling van dit land in taalge- bieden is er wat ons betreft een groot probleem”, aldus Demesmaeker.

• Broertje boert

Demesmaekers kritiek bracht de Kleine Van Rompuy, het broertje van de Grote Europese Leider en Dichter, bijna op de rand van een delirium: “Deze splitsing is volledig in overeenstemming met de principes die we altijd verdedigd hebben. De splitsing is op de meest correcte manier gebeurd”, aldus Van Rompuy. En in één moeite haalde hij scherp uit naar de houding en het woordgebruik van de N-VA-voorzitter. Die had woensdagoch- tend nog gesproken van “de koloniale houding van de Franstaligen”. Van Rompuy: “Uw argumenten tegen de akkoorden worden elke dag demagogischer en hebben steeds minder inhoud, omdat u heel goed weet dat dit een zeer correcte en juiste splitsing is.”

Hoe gaat hij dat ooit op de voorkant van een T-hemdje krijgen?

• Doomst doolt

Wie de webstek van Michel Doomst (ooit een op het Zangfeest uitbundig toegejuichte hardliner inzake de BHV-splitsing) leest, merkt meteen welk ordewoord binnen de tjsevenpartij gegeven is!

Lees verder blz 14

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

(4)

De dingen dezer dagen 4

12 oktober 2011

Roddels uit de Wetstraat

• Sneltreinvaart?!

In de commissie Binnenlandse Zaken, voorgezeten door de rechtse linkse – of is het linkse rechtse? – Siegfried Bracke, deed Bracke vorige week plots volgende medede- ling: “Voor de goede orde meld ik dat de vragen van mevrouw Galant, namelijk nr. 5917, 5918, 5919, 5920, 5921, 6273 en 5922 worden uitgesteld. De vragen nrs 5932 en 5965 van mevrouw Van Cauter worden omgezet in een schriftelijke vraag. Vraag nr. 5991 van mevrouw Pas en vraag nr. 6009 van mevrouw Galant worden uitgesteld. Ook vraag nr.

6208 van de heer Devin wordt uitgesteld.

De vragen nrs 6277 en 6330 van mevrouw Galant en vraag nr. 6341 van mevrouw Déom worden uitgesteld. Ook de vragen nrs. 6391 en 6395 van de heer Degroote worden uitgesteld.”

Ja, zo gaat het natuurlijk verbazend goed vooruit in de commissie. Vragen indienen voor de statistieken is één. Naar de commissie komen om ze ook effectief te stellen, is twee. Allicht kan men eens verhin- derd zijn, maar zoals madame Galant van de MR –burgemeester bovendien - het afgaf, is niet echt netjes.

• Geen interesse

Uit een antwoord van justitieminister Tsjefaan de Clerck op een vraag van VB’er Bert Schoofs bleek dat er in België nog altijd

128 in het Frans gestelde wetten wachten op een officiële vertaling naar het Nederlands.

Niettegenstaande er van 1923 tot 2008 een Commissie, belast met de voorbereiding van de Nederlandse tekst van de Grondwet, de Wetboeken en de voornaamste wetten en besluiten bestond, is het werk niet af.

In 2008 stierf die commissie een stille dood, niet alleen omdat zowat alle leden ondertussen overleden waren, maar ook omdat de ministers die zij herhaaldelijk aan- schreven om de voorgestelde vertalingen om te zetten in het Nederlands, compleet ongeïnteresseerd bleken. De Clerck moest dat erkennen. Schoofs is meteen in zijn pen gekropen om met een voorstel van resolu- tie de regering aan te manen alsnog werk te maken van deze flagrante tekortkoming.

• Ontmoetingssenaat

Zoals het er naar uitziet, is het binnen- kort – althans na 2014 – “over en uit” met de verkozen senatoren. De Senaat wordt in zijn huidige constellatie afgeschaft en vervangen door een praatbarak waarin de gemeenschappen elkaar “kunnen ontmoeten”. De fluweelzitters zullen afgevaardigd worden door de gemeenschaps- en de gewestpar- lementen: 29 uit het Vlaams Parlement, 20 uit het Parlement van de Franse Gemeen- schap en 1 uit het Parlement van de Duit- stalige Gemeenschap. Daarbovenop komen nog eens 10 gecoöpteerde senatoren:

gebuisde politici of Vlamingen en/of Frans- taligen uit Brussel.

Het wordt met zoveel woorden gezegd dat dat de troostprijs is voor de twee Brusselse Vlamingen in de Kamer die na het BHV-akkoord uit de boot zullen vallen. De prinselijke fractie uit Laken zal er daarente- gen niet meer bij horen. Dat werd hoog tijd.

Ze kwamen overigens toch nooit.

• Hersens of niet?

Gewezen Kamerlid, maar huidig Vlaams parlementslid en Gemeenschapssenator Bartje Dommelein, heu… Tommelein, heeft wél hersens. Dat is wel duidelijk, en dat hebben we te danken aan zijn gewezen secreta-

resse die nu het statuut van halve trouwboek heeft. Wat is er gebeurd? Heel eenvoudig:

Bartje is van de trap gedonderd en liep daarbij een flinke hersenschudding op. Dit gebeu- ren had klaarblijkelijk voldoende nieuws- waarde, want het regionaal nieuwskanaal Focus-WTV besteedde er de nodige aan- dacht aan, waarbij madam Tommelein werd geciteerd: “Zo is tenminste het bewijs gele- verd dat hij hersens heeft.”

Hierop aangesproken, zat ze erg verveeld met haar eigen uitspraak. Ze beweerde dat ze dat volledig “off the record” had gezegd en dat ze het eruit had gefloept voor ze het zelf besefte én dat het maar om te lachen was. Vraag na deze ontboezeming: wat is er nu eigenlijk om wél mee te lachen in dit hila- risch verhaal?

• Ordelijke opdeling

Het begrip “Ordelijke opdeling van België”

is een eigen leven gaan leiden, sinds Gerolf Annemans vrij recent zijn gelijknamige boek uitgaf, waarin hij samen met de chef van zijn Studiedienst een splitsingsscenario voor België tot in het detail bestudeerde en uitwerkte. Het boek is al aan een herdruk toe.

Het verkoopt als zoete koek, ondanks de boycot van tal van boekhandels. Het werd zelfs in het Engels omgezet en ook dat is een succes. Annemans is nu een stap verder gegaan… Hij heeft een voorstel van resolu- tie ingediend in de Kamer “met het oog op de voorbereiding van een ordelijke opdeling van België”.

Hierin ontwikkelt hij in zijn motivering de gedachten uit zijn boek en verzoekt hij de regering om 1. zich te onthouden van gelijk welke beslissing of bevoegdheidsuit- oefening die op welke wijze dan ook strij- dig zou kunnen zijn met een statelijke soe- vereiniteitsverklaring door het Vlaamse of Waalse deelgebied benoorden of bezuiden de overeenkomstige gewestgrens; 2. zich in dat geval ter beschikking te houden van het door Vlaanderen en desgevallend Wallonië gecreëerde overlegniveau dat besluiten zal treffen over de verdeling van de activa en passiva van de federale Staat en over de wer- king van het tussentijdse bestuur.

Het parlementair stuk, dik 60 bladzijden, waar zonder twijfel een aantal vertalende ambtenaren een tijd mee zoet zijn geweest, is nu beschikbaar in het Frans… Hopelijk durven ook een aantal Franstalige praatba- rakkers er zich aan wagen. Bovendien is het kennisnemen van Annemans’ ideeën op die manier voor hen gratis… Het lijkt wel een transfer…

• Protocol

Kamervoorzitter Dré Ganzendonk Flahaut is boos en hij heeft dat in een brief aan de minister van Binnenlandse Dinges te kennen gegeven. Hij heeft namelijk vastge- steld dat iemand – een ondervoorzitter van de Kamer - die hem vervangt op nationale plechtigheden niet in rang mag voorgestoken worden door anderen bij het toekennen van de plaatsen in tribunes of aan tafel. André is de eerste burger van het land en moet dus het dichtst bij de koning zitten, vindt hij in alle onbescheidenheid. Dat wil hij dus ook voor degene die hem vervangt. Ziezo, zeg nu nog eens dat die man niet met serieuze zaken bezig is…

100 Miljoen kalasjnikovs

Het enige Sovjetsucces

De kalasjnikov is zowat het enige suc- cesvolle massaproduct dat de Sovjet-Unie ooit geproduceerd heeft en dat in heel de wereld een succes was. Natuurlijk konden de Sovjets het niet nalaten om de geboorte van het wapen in een leugenachtige legende te dompelen en op te hangen aan een zogenaamde modelkameraad (zoals met de mijn- werker Stachanov gebeurde). De zwaar geblesseerde tanksergeant Michail Kalasj- nikov zou op zijn hospitaalbed een gemakkelijk bruikbaar machinegeweer ontworpen hebben om de natie en de revolutie van het proletariaat te redden. In de werkelijkheid werkte aan de tekentafel een heel team aan het ontwerp van dit machinegeweer en er werd permanent geëxperimenteerd en ver- beterd. Sommige bronnen beweren dat de Duitser Hugo Schmeisser, de bekende ont- werper van het Sturmgewehr 44, ook gecon- sulteerd werd maar heel zeker is dat niet.

De eerste prototypes waren niet helemaal succesvol maar in de fabriek slaagde men er tenslotte in om alles (zonder inbreng van Kalasjnikov) rond te krijgen. Zoals bij andere dingen in de Sovjet-Unie (o.a. de goede T-34 tank) werd de zwakte van het systeem de sterkte van het eindproduct. Gesofisti- keerde en ingewikkelde oplossingen stonden niet in het Sovjetwoordenboek want de planeconomie en de slordigheid van iedereen maakten zoiets onmogelijk. Een geweer pro- duceren zoals de bekende FAL, die onder- getekende en veel lezers gebruikt hebben, was te hoog gegrepen en dus ging men voor een eenvoudig product. .Een echte kalasjnikov rammelt omdat er nog al wat ruimte is tussen de onderdelen. Juist door die ruimte blaast hij zichzelf schoon.

Met een kalasjnikov moet je niet naar een schietstand trekken om prijzen te winnen want zelfs de beste schutter is niet zeker waar de kogels terecht komen. Maar daar tegenover staan de enorme voordelen. Het geweer is gemakkelijk in elkaar te zetten en uit elkaar te nemen, zodat je grote hoeveel- heden kan smokkelen. Het is klein; er is er eentje dat maar 42 centimeter meet en het type met een mogelijk in te klappen plooikolf meet geen 65 centimeter. Het is niet zwaar:

nauwelijks 4 kg en de vuurkracht is overwel- digend: 600 kogels per minuut (je moet er dan wel 20 keer het bekende kromme patro- nenmagazijn met 30 kogels in stoppen).

Het geweer van de eeuw

De eerste kalasjnikovs werden in 1947 geproduceerd en daarom kreeg het wapen officieel de benaming AK-47 Avtomat Kalasj- nikova’47. Na de Sovjet-Unie moesten de andere landen van het Warschaupact dit aan- valsgeweer overnemen. Het duurde bijna twintig jaar vooraleer de soldaten van de Westerse legers begrepen wat het machinegeweer waard was. De echte vuurdoop – een perfecte term – kwam in Vietnam. De Amerikaanse soldaten vuurden met de geso- fistikeerde M16 Colt en ontdekten dat hun superieur geweer soms al na een paar scho- ten haperde. De jungle, het vuil en de hitte waren doodsvijanden van het Amerikaanse geweer. Je kon met de M16 uitstekend rich- ten maar je moest dan wel de vijand zien.

De Vietkong guerilla’s hadden al die problemen niet. Hun kalasjnikovs haperden niet, kenden geen problemen in de jungle en de communisten konden soldaten in de vuurli- nie sturen zonder noemenswaardige oplei- ding omdat het wapen zo eenvoudig is. De Amerikaanse legerleiding besteedde fortui-

nen om het eigen wapen te verbeteren; zonder veel succes. De Amerikaanse soldaten hadden meer verstand. Als ze erin slaagden Vietkongs uit te schakelen, gebruikten ze voortaan de kalasjnikovs en niet langer het eigen wapen. Waarschijnlijk was de invloed van het Sovjet-machinegeweer belangrijker voor het verloop van de oorlog dan de zogenaamde steun van de bevolking aan de communisten. Na Vietnam kon de reputatie van het machinegeweer niet meer stuk: het ide- ale wapen voor ongeoefende guerilla’s.

In Mozambique kwam het Frelimo na het vertrek van de Portugezen aan de macht en zij namen de kalasjnikov op als embleem in de nationale vlag. Naar verluidt zou de Chileense president Allende zelfmoord hebben gepleegd met zijn kalasjnikov, een cadeau van Fidel Castro. En de Roemeense dicta- tor Ceaucescu en zijn vrouw werden ermee gefusilleerd. In datzelfde jaar gebruikte het Chinese leger het machinegeweer tegen de eigen burgers in de omgeving van het Tiananmenplein. Na de ineenstorting van de Sovjet-unie was de beer helemaal los.

Miljoenen wapens werden al dan niet legaal geëxporteerd. En tezelfdertijd werd de AK-47 op grote schaal gekopieerd in Polen, Joegoslavië, China, Albanië en nog een hele boel staten zonder dat er uiteraard één cent betaald werd aan Rusland. Overal waar er brandhaarden waren doken de kalasjnikovs op. De burgeroorlog in Joegoslavië werd er mee gevoerd.

In de grote Afrikaanse oorlog was en is het machinegeweer het geliefde wapen en in de Kaukasus wordt er nog altijd mee gevoch- ten. Zelfs Bin Laden poseerde na de aan- slag op de Twin Towers met zijn kalasjnikov.

Vlaanderen leerde het wapen kennen toen de eerste Oost-Europese gangsterbendes verschenen na de ondergang van het ijze- ren gordijn. Sindsdien is het vaste prik dat criminelen bij een overval gesignaleerd worden met dit gruwelwapen.

De vroegere rijkswacht en de huidige federale politie zetten het meestal op een lopen als er een kalasjnikov gesignaleerd wordt want een politiewagentje wordt bij wijze van spreken in twee geschoten. Een paar jaar geleden werd nog op een paar honderd meter van waar ik woon een villa al schie- tend bestormd; de politie wachtte rillend van angst tot de Brussels-Marokkaanse gang-

sters vertrokken waren zodat deze heren nog eerst rustig iemand uit de buurt gijzel- den om hen de weg naar Brussel te tonen.

De voornaamste dader had al een rijkswach- ter vermoord in Rotselaar en het vergde het uiterste aan juridische haarkloverij om de schurk nog een paar jaar achter de tra- lies te krijgen want de Franstalige imbecie- len van de assisenjury besloten dat het allemaal nogal meeviel. Het scheelde geen haar of de moordenaar mocht al na tien jaar zijn oude beroep weer opnemen.

Op dit ogenblik wordt het aantal geprodu- ceerde kalasjnikovs op zo’n honderd miljoen exemplaren geschat die over de hele wereld te vinden zijn. Het Albanese leger verpatste er bijvoorbeeld bijna een half miljoen toen het communistisch regime daar ook door de hoeven zakte en de soldaten hun wapens verkochten. Af en toe hoort men al eens dat de kalasjnikov hapert bij een overval maar meestal zijn dat slechte klonen want zelfs vijftig jaar oude originelen functioneren nog uitstekend. De kalasjnikov verdient dan ook zijn bijnaam: het geweer van de eeuw. Het verhaal gaat dat je in Brussel een kalasjnikov kan kopen voor 50 Euro maar dat is overdreven. Na de val van Saddam Hoessein kon men overal eentje kopen voor zo’n 150 dollar, maar nu ligt de prijs rond de 2.000 dollar. Dat is waarschijnlijk ook de prijs die men in eigen land betaalt voor een origi- neel en uitstekend exemplaar. Inmiddels is de oorspronkelijke fabriek Izhevks in de problemen omdat het wapen overal zo gemakkelijk kan nagemaakt worden.

De Held van de Socialistische Arbeid, dra- ger va de Lenin-orde en alle mogelijke Rode Sterren, Michail Kalasjnikov (geboortejaar 1919) leeft nog altijd. De Russische krant Izvestia bracht onlangs de pijnlijke tijding dat Rusland nu eens gaat uitkijken naar een nieuw machinegeweer om de kalasjnikov te vervangen. De familie van de naamgever heeft meegedeeld dat ze er alles aan doet om dit droeve bericht voor hem te verzwijgen want “het zou zijn dood betekenen”; aldus een familielid. Over de vermoedelijk miljoenen slachtoffers van de AK-47 werd door de familie met geen woord gerept.

J^an n^eckers Hebt u ook het berichtje gelezen dat een –uiteraard – mohammedaanse

Somalische terreurorganisatie een kalasjnikov als beloning uitreikt aan de jeug- dige studax die het vlotst wat korankletspraat papegaait in een taal die hij niet begrijpt ? Wat ik opmerkelijk vind is dat de media al jaren niet meer de moeite doen de omschrijving “machinegeweer” aan de Russische naam toe te voegen.

Iedereen weet inmiddels wel wat een kalasjnikov is; temeer omdat het ook in eigen land allang behoort tot het alaam van iedere gangster met vakkennis en beroepsfierheid.

teken de petitie 1 N = 1 F

op

www.1n-is-1f.be

Hasselts sprookje is uit...

(5)

De dingen dezer dagen

12 oktober 2011

5 ANTWERP-TAX

03-238.38.38

www.antwerp-tax.be

Een wandeling door “Maingainville”

In en rondom het gemeente- huis

Bij het gemeentehuis hangt aan een balu- strade een Franstalige affiche voor een

“Soirée Coup de coeur du Bourgmestre Olivier Mangain”. We zullen deze affiches, altijd enkel in het Frans, op meerdere plaatsen terugzien. Op de toegangsdeur van het gemeentehuis plakt een klever waaruit blijkt dat honden niet binnen mogen. Daarnaast, een Franstalige klever waaruit blijkt dat honden die dienst doen als begeleider wel met hun baasje binnen mogen. In de ronde ont- vangsthal zijn er naast de loketten, twee tafels met stapels foldertjes en daarachter een paar personeelsleden. We lopen er ach- teloos voorbij, maar worden aangesproken met “Monsieur...” Eén tafel met balie is duidelijk voor vreemdelingen: er liggen twee stapeltjes met Franstalige folders. Op onze vraag of er geen Nederlandstalige folders zijn, diept de bediende onder uit zijn kast een stapeltje op: “De elektronische kaart voor vreemdelingen.” Blijkbaar gaat men er hier van uit dat alle vreemdelingen Franstalig zijn, of het maar moeten worden.

Aan de andere tafel zitten twee dames te keuvelen. Op onze vraag of er een onthaalbrochure bestaat, kijken ze vreemd op: “Een oewat??” Een onthaalbrochure. Voor men- sen die naar hier zouden willen verhuizen.

Heeft ze begrepen wat “onthaalbrochure”

betekent of niet, dat is onduidelijk, maar we worden doorverwezen naar het loket Bevolking. “Monsieur”, zegt de dame. Even wordt het ergste gevreesd, maar op onze vraag of we hier een onthaalbrochure kunnen krijgen, wordt er in degelijk Nederlands positief geantwoord en krijgen we een hele zak met documentatie mee. Het leek zelfs of de dame blij was met onze komst, einde- lijk nog eens een Vlaming die de stap waagt.

Helaas is het niet voor echt.

In de zaal staat een groot infobord, waarop een rode affiche hangt, “Journée internationale de la francophonie”, en twee witte A3-papieren met zwarte tekst, duidelijk officiële informatie. Het ene heeft als titel “Obligation scolaire”, het andere “Aide juridique gratuite”. Nederlandstalige exemplaren waren niet te zien.

Of de heer burgemeester en de schepe- nen aanspreekbaar zijn in het Nederlands hebben we niet getest. Het lijkt logisch voor een gemeente die wettelijk tweetalig moet zijn, maar in de wetgeving zijn geen taaltesten voorzien en sancties nog minder. We verlaten het gebouw.

En dan naar het zwembad

In de buurt is het gemeentelijk zwembad “Poseidon” te vinden. Langs de buiten- kant is alles mooi in het Frans; zowel het spandoek van Amnesty International als één over “Liberté –Freedom”. Engels willen ze nog wel kennen. Aan de deur hangt een bericht: “Stationnement aux alentours du Poseidon”. Pas als we binnen zijn, merken we dat dit bericht ook een Nederlandstalige versie heeft: op de rugzijde, enkel leesbaar voor wie eerst binnen geweest is. Binnen is bijna alles uitsluitend in het Frans: een blaadje met “Il est formellement interdit de fumer”, “Sauna ouvert”, “Comment se

proteger contre la grippe”, een verwijsbord

“Piscine –cafétaria – sauna hamman – tennis de table – arts martiaux – escalade – omnis- port – salle polyvalente“. Het strooibriefje

“Thermes de la Woluwe” is eveneens uitsluitend in het Frans. Eén bericht met “Zwem- bad gesloten vanaf 13u00 op zondag 21 maart 2010 galavoorstelling van gesynchroniseerde nage ten voordele van televie”.

Achter de kassa staan twee jonge meisjes.

We vragen hen of het mogelijk is om zwem- les te volgen. Een uiterst moeilijke vraag voor het tweetal. “Vous ne parlez pas le Français, monsieur?” “Neen”, antwoord ik,

“ik ben niet van Brussel.” Ik betwijfel sterk of ze begrepen hebben dat dit inhoudt dat zij tweetalig moeten zijn, niet ik. Na veel hor- ten en stoten in schabouwelijk Nederlands krijg ik een briefje mee met de telefoonnum- mers van zwemleraars. Eéntje wordt in het roos aangestipt: “Hij kent goede Nederlands, want hij is van Louvain euh … Leuven.“ Wie dacht dat dit briefje tweetalig is, heeft het verkeerd voor.

Vanuit de cafetaria - eerlijk is eerlijk: ik werd er in het Nederlands bediend - had ik een mooi zicht op het zwemleven. Er liep iemand rond met op de rug van zijn vestje de vermelding “Sauveteur”. Ik heb geen “Red- der” gezien. Ik vraag me af wat er zou gebeu- ren als een Vlaams kind in de problemen zou geraken.

Aan het verder gelegen Meudonplein staan enkele afrasteringen klaar voor wanneer de 22ste Lodderstoet uitgaat, “la Cavalcade du Chien noir”. Op de afrastering hangt al een bord klaar: ”Fête du printemps samedi 20 mars, Cortège du chien noir, dimanche 21 mars.“ Pour les flamands… la même chose.

Na een wandeling naar het winkelcentrum

“Woluwe Shopping Center” waar enkel de grote winkels tweetalig lijken, trok ik naar

“Wolubilis”, naar eigen zeggen een theater, met daarrond creatieve ateliers en “de negen werelden van Cook&Book”. Aan de infobalie word ik in het Frans aangesproken (ik raak dat maar niet gewoon), maar de man blijkt min of meer tweetalig te zijn. Het merendeel van het programma in het theater is in het Frans, in het programmaboekje is er maar in de helft van de gevallen een vertaling in het Nederlands en het Engels. De spectacles jeune public, les grandes conférences, explo- ration du Monde, Voir le monde, zijn enkel in het Frans. De bladzijde over Ateliers du Temps libre eveneens.

Interessante lectuur

Ik besluit de meegenomen documentatie te bekijken in de nabijgelegen herberg “In de Kwak”. Deze oude brasserie, gelegen aan de Woluwe, heeft sinds haar renovatie grote belangstelling. Jammer genoeg kan men er niet meer in het Nederlands terecht, want

“één euro tachtig” zeggen, is voor de kelner totaal onmogelijk.

De gemeente geeft een mooie toeristi- sche gids uit, drietalig Frans, Nederlands, Engels. De titel op de voorpagina is onrecht- matig het grootst in het Frans. De teksten zijn gelijkwaardig. In de gids wordt verwezen naar een boek uitgegeven door het gemeentemuseum, enkel in het Frans verkrijgbaar!

Over het door de Nederlandse cultuurraad uitgegeven boek over de geschiedenis van de gemeente, is niets terug te vinden.

Sint-Lambrechts-Woluwe geeft een eigen tijdschrift uit, “Wolu info”, een met kleurenfoto’s geïllustreerd magazine dat maandelijks in de brievenbussen van de inwoners wordt gedropt. Wettelijk gezien, moeten deze uit- gaven “tweetalig” zijn.

Zeker, op de voorpagina is er wat te lezen in het Nederlands. Voor het nummer van april 2009 beperkte zich dit echter tot

“Informatieblad van de gemeente Sint-Lam- brechts-Woluwe“ en “april”. Alle verwij- zende titels zijn in het Frans. Het kan erger:

de voorpagina van het septembernummer is volledig in het Frans, behalve de vermelding “september”. Zo ook november 2009.

Is er wat protest gekomen van de Vlamin- gen? We weten het niet, maar de voorpagina van het februarinummer 2010 is bijna twee-

talig (twee derde) en dat is ook het geval in het maartnummer. De vermelding “le magazine de la commune de Woluwe-Saint-Lam- bert“ blijft voor alle nummers van 2010 en 2011 ééntalig Frans. Is het een bekentenis?

De binnenbladzijden dan. Elk nummer telt 50 bladzijden, waarvan de eerste 35 in het Frans, mooi gezet, met veel kleurenfoto’s.

Deze bladzijden worden gevolgd door de Nederlandstalige artikels, samengevat in 8 bladzijden! Niet alle artikels zijn vertaald.

Er volgen nog twee bladzijden “Tribune politique”, artikels geschreven door de politieke partijen van de gemeente. Meestal staat er ook wat in het Nederlands in: een artikel geschreven door de Nederlandsta- lige gemeenteraadsleden George de Smul (CD&V), Lieve Lippens (CD&V) en Ste- fan Ector (Open Vld). Er is nog een bladzijde reclame (in het Frans), dan volgt een bladzijde in een vreemde taal (Italiaans of Engels), waarbij opvalt dat adressen in die artikels steevast in het Frans vermeld worden. Op de laatste bladzijde staat een adver- tentie voor een grote gemeentelijke activi- teit, zoals de “Soirée coup du Bourgmestre Olivier Mangain”, Les Fêtes Romanes, Black- bird (de David Harrower avec Léa Drucker et Maurice Bénichon), en met eindejaar zelfs een tweetalige bladzijde “Village de Noël - Kerstdorp”.

Het tijdschrift bevat ook een katern

“Agenda”. Moet het gezegd, dat het over- grote deel van de activiteiten in het Frans aangekondigd wordt? Vreemd, dat er van de activiteiten van de Vlaamse senioren niets te lezen is. Menen de inrichters dat het toch geen zin heeft? Dan dwalen zij. Het versterkt de idee dat er “bijna geen Vlamingen meer zijn” in Woluwe.

Nog te melden zijn twee, drie fotobladzij- den in het Franstalige deel van het tijdschrift met de titel “Instantanés”, over huwelijks- vieringen, nieuwe bedrijven, prijsuitreikin- gen… In het nummer van de maand maart zijn alle onderschriften in het Frans, ook die waarbij de vroegere burgemeester prin- ses Astrid ontvangt, of een foto van een bekroond kunstwerk. Dit is ook zo in het nummer van februari waarbij het toch merk- waardig blijft dat de nieuwe winkels enkel in het Frans aangekondigd worden.

In het nummer van november 2009 komt er een Nederlands echtpaar aan de beurt. Er staat in uiterst kreupel Nederlands: “17/10 Echtgenoot Reichardt-Bosch Gouden bruit- loft 50 jaar op 25 juli herdaht door de sche- pen Benoît Veldekens”. Beledigend tot en met.Het novembernummer bevat voor de Franstaligen een bladzijde uitleg over “Un espace numérique public au CPAS”, een vertaling werd niet teruggevonden. OCMW- Vlamingen hoeven dit niet te kennen.

Zijn de vertaalde teksten inhoudelijk leesbaar, dan wordt het door het ontbreken van de illustraties die wel in de oorspronkelijke Franse tekst staan, soms gewoon onzin.

Zoals het artikel over de straatvegers: in het Nederlands wordt het beperkt tot “…

moet u even in deze korte voorstelling kijken”… maar er is geen foto, en dus geen voorstelling te bespeuren.

Over naar de webstek

Sint-Lambrechts-Woluwe heeft een web-

stek, www.woluwe1200.be. De Neder- landstalige versie lijkt op de Franstalige, maar is op meerdere punten niet bijgewerkt. De beschrijving van Nederlandstalige wandelin- gen stopt op een wachtwoord. Het onder- werp over het gemeentemuseum en het gemeentelijk erfgoed is ook niet afgewerkt.

Het gemeentelijk tijdschrift “Wolu info” is in PDF-formaat te lezen, maar het laatste nummer te raadplegen op de Nederlandstalige versie van de webstek is maart 2010. Op de Franstalige zijn alle nummers gepubliceerd en tot en met september 2011 te raadplegen.

In de Franstalige versie staat “Actualités:

conseils gratuits pour les indépendants”,

“Evénements Exposition Métamorpho- ses”, er staat een kolom over “La libéra- tion d’Aung San Suu Kuy”, daarvan niets op de Nederlandstalige versie. De foto’s over

“Semaine de la démocratie locale du 12 au 18 octobre” zijn vervangen door “50 jaar verzustering (verbroedering?) met Meudon”.

Er wordt melding gemaakt van voordrachten georganiseerd door het Huis van de Tewerkstelling: alle voordrachten zijn uitsluitend in het Frans. Vlaamse werklozen kennen toch voldoende Frans.

Het deel van de senioren is met de Franse slag opgesteld: bij elk onderdeel komt telkens hetzelfde artikel over “Programma 2009-2010 Interuniversitaire Antenne ULB- ULC”.

Op de Nederlandstalige webstek wordt melding gemaakt van Parents-secours. “Deze solidariteitsbeweging wil het veiligheidsge- voel in de wijken verhogen door kinderen te beschermen door middel van vertrouwens- personen.” Niet voor Nederlandstalige kinderen, weliswaar.

Voor de Vlamingen staan er op de webstek merkwaardige zinnen: “De reïntegra- tiecel van het OCMW verstrekt informatie over de professionele reïntegratie waarmee het OCMW bezig is.” “Meteorologie is geen exacte wetenschap, de meldingen moeten dan ook met een korreltje zout genomen worden.”

We hebben achteraf eens gebeld naar het gemeentehuis, om na te gaan hoe men er antwoordt op Nederlandstalige vragen. “Is het waar dat inwoners van Kraainem (een Vlaamse gemeente met faciliteiten voor de Franstaligen) een gunsttarief krijgen in het zwembad? (Volgens de webstek en volgens de gemeentedienst in Kraainem wel). Er werd in het Frans opgenomen, dan werd ik doorverbonden met een Nederlandstalige die me het verkeerde antwoord gaf.

Besluit van dit bezoek: in Sint-Lambrechts- Woluwe heerst geen tweetaligheid. Deze toestand zou in Québec leiden tot hoge boe- tes. Hier heerst anarchie en straffeloosheid.

Is het dan verwonderlijk dat wie inwijkt in Brussel kiest voor de gemakkelijkste weg en zo de Franstaligheid versterkt? K.A.

Dit is het eerste deel van een reeks van zes Brusselse gemeenten die we het voorbije jaar bezocht hebben. Vol- gende week onderzoeken we de twee- taligheid in Sint-Jans-Molenbeek. (Met dank aan het Vlaams Komitee voor Brussel, voor overname.)

Een paar jaar geleden vernam de Vlaamse goegemeente dat Olivier Maingain, FDF-voorzitter, zijn volgelingen op zijn webstek aanbeval om overal (dus ook in ééntalig Vlaanderen) maar Frans te spreken… Een provocatie... Maar kunnen de Vlamingen in het Nederlands terecht in “Maingainville”, Sint-Lambrechts- Woluwe, wettelijk een tweetalige gemeente, waar deze heer burgemeester de plak zwaait? Voor de jonge lezers: bij het invoeren van de faciliteiten in de rand- gemeenten werd Vlaanderen wijsgemaakt dat Brussel in ruil echt tweetalig zou worden.