Sluipende Zaken

(1)

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Sluipende Zaken

Yves Leterme, die wordt tegenwoordig elke ochtend fluitend wakker. De kelk van de com- munautaire onderhandelingen trekt grotendeels aan hem voorbij en hij kan zich naar harten- lust bezighouden met cijfers en financiële tabellen. Hij heeft ervoor gezorgd dat Albert II hem de opdracht gaf een begroting en een meerjarenplanning op te stellen en die aan Europa te presenteren. Daar gaat hij zich de komende weken mee vermeien. Intussen is hij aan de slag op het sociale front. Hij heeft altijd beweerd dat er geen geld was om een akkoord tussen vakbonden en werkgevers te smeren, maar maakt nu toch 300 miljoen euro vrij voor hogere sociale uitkeringen, en nog eens 100 miljoen voor andere maatregelen. Hij is waarschijnlijk al druk aan het uitrekenen met hoeveel dagen of weken hij het wereldrecord regeringsvormen kan overleven, want deze week zijn we aan 250 dagen impasse toe, en dat is meer dan vorig jaar het geval was in Irak. Al zullen muggenzifters wellicht opmerken dat we eigenlijk naar 290 dagen moeten, de tijd die nodig was in Bagdad om de nieuwe regering ook daadwerke- lijk de eed te doen afleggen. Welnu, ook dat record breken we zonder enig probleem, want de kans dat er tegen 30 maart in België een volwaardige regering aan de slag is, is even groot als een verzoening tussen Israël en de islam. Intussen vult de reserveploeg-Leterme “met rus- tige vastheid” het vacuüm.

Een kabinet dat ontslagnemend is, mag in principe geen nieuwe beslissingen nemen die een volgend kabinet dwarsbomen of voor voldongen feiten stellen. Toch wordt ons meer en meer de redenering opgedrongen dat we nu eenmaal niet in gewone tijden leven. Dat de Lopende Regering wel degelijk keuzes mag en moet

maken. En dat dit ook nodig zal zijn om het begro- tingstekort dit jaar terug te brengen onder de vier procent (zie verder). Leterme zelf schermt daarbij volop met de curatele die Europa ons in toene- mende mate oplegt en met de onbetrouwbaarheid van de financiële markten. De partijen van de ont- slagnemende meerderheid zullen in het parlement braaf op de stemknop drukken en luidop applaudis- seren voor de manier waarop de onbestuurbaarheid van dit land wordt gecamoufleerd. Anders gezegd:

voor de sluipende manier waarop de democratie in België steeds verder wordt uitgehold. Want als een premier weigert in het parlementaire halfrond op de vragen van Kamerleden over het sociaal overleg te antwoorden en zich verbergt achter ‘het belang van het land en de bevolking’, terwijl hij op de eerste plaats de belangen van het ACW en van de PS aan het dienen is, wat is dat dan anders dan politiek theater van bijzonder laag allooi? Als er binnenkort achter de schermen beslissingen genomen worden over een vierde gsm-licentie, over een mogelijke hervorming van de notionele interest, over de cre- atieve inkleding van belastingverhogingen, waar blijft dan het concept van voorzichtige zaken? Als straks

het bemiddelingsvoorstel van de regering over lonen en arbeidsvoorwaarden zonder Vlaamse meerderheid door het parlement wordt gejaagd, wat is dat dan anders dan de bevestiging dat het sociaal overleg zonder dralen moet worden gesplitst? En hoelang zal het nog duren voor de reserveploeg-Leterme een hele resem topbenoemingen afhandelt die zich weliswaar opdrin- gen, maar eigenlijk alleen door een volwaardige regering kunnen worden beslist?

De angst voor verkiezingen - dus voor echte democratie - houdt dit bewind van Lopende Zaken steeds langer op de been. In de wandelgangen van de Wetstraat viel bij de aanstelling van Reynders tot informateur te horen dat hij de winkel moest openhouden tot midden april (begroting binnen bij Europa) en dat daarna de datum van de stembusgang zou worden meege- deeld. Intussen heeft Reynders zijn denkspoor naar voor geschoven voor een uitbreiding van het Voorlopig Bewind met de N-VA. We laten even buiten beschouwing hoe realistisch dat is.

In elk geval zorgt het voor grote nervositeit bij de groenen en bij sp.a, en lijkt het de appetijt van de liberalen aan te scherpen om toch niet langs de kant te blijven staan. Wat zei Alexan- der de Croo aanvankelijk over het bemiddelingsvoorstel dat de regering ging uitwerken? Dat het ontwerpakkoord tussen vakbonden en werkgevers integraal moest worden uitgevoerd.

Uiteindelijk luidde het aan liberale zijde dat het ‘zo nauw mogelijk’ bij het oorspronkelijke ont- werp moest aansluiten. En daardoor bleef het Voorlopig Bewind overeind - en daagt het de N-VA nu uit kleur te bekennen: ook N-VA-Kamerlid Ben Weyts heeft namelijk in De Zevende Dag voor een integrale uitvoering gepleit! Net zoals bij de onderhandelingen over de finan-

cieringswet lijkt de N-VA hier op sluipende wijze voor het blok te worden gezet. De finesses van de discussie ontgaan wellicht het grote publiek, maar zal Bart de Wever en consorten waarschijnlijk toch weer dwingen tot politiek manoeuvreren op het scherp van de snee.

Intussen neemt - even sluipend - de druk op de deelgebieden en vooral Vlaanderen weer toe om meer inspanningen te doen voor de federale begroting 2011. Het tekort voor dit jaar wordt op 4,5 procent van het bruto binnenlands product geraamd.

Leterme en Reynders hebben echter een streef- doel van 3,7 procent naar voor geschoven. Dat komt neer op een saneringsinspanning van ruim drie miljard euro. De federale regering wil met de regio’s bekijken hoe de inspanning zal worden ver- deeld. Wat ons betreft valt er weinig te bespre- ken: de Vlaamse regering mikt eind dit jaar op een begroting in evenwicht en doet daarmee al inspanningen genoeg. Daaraan raken zou betekenen dat een reserveploeg meer te zeggen heeft dan Peeters II met volheid van bevoegdheden.

Hier met die verkiezingen en een beetje snel asjeblieft!

Deze week :

• In memoriam Marie-Rose Morel 2

• Het telraam van de vakbond 2

• Tom Naegels werpt de handschoen 3

• Lawrence of Arabia 4

• De nieuwe klaagcultuur van Franstalig België 5

• Walen tegen “asielzoekers” 7

• Op de praatstoel: René Wenmeekers 11

66

^ste

jaargang • nummer 7 • woensdag 16 februari 2011 1,90 euro

Plankzeil als de bliksem naar

www.pallieterke.info

(2)

De dingen dezer dagen 2

16 februari 2011

Het telraam van de vakbond

Uit de smalle beursstraat

Wie een beetje geld overheeft, kan misschien een telraam kopen voor de top van de socialistische vakbond. Dat hebben ze op de hoofdzetel van het ABVV in de Brusselse Hoogstraat meer dan nodig. Zo slaagt de rode vakbond er steevast in straal te ontkennen dat de loonkosten in België een stuk hoger liggen dan in de buurlanden.

De loonkostenhandicap zou nog meevallen aangezien men in internationale vergelij- kingen geen rekening houdt met allerlei lastenverlagingen die in België aan de bedrijven worden toegekend. Wie neemt dat nog ernstig als al die gedetailleerde onderzoeken aantonen dat België één van de landen is met de hoogste belastingdruk.

De vakbonden doen al jaren aan loonkostennegationisme. Ze ontkennen dat de hoge loonkosten België uit de markt prijzen en de werkgelegenheid in gevaar brengen. Op bepaalde momenten deinst de vakbondstop er niet voor terug regelrechte leugens te verkondigen. Zo beweerde ABVV-voorzitter Rudy de Leeuw vorige week in De Stan- daard dat de lonen in Duitsland met meer dan 3 procent stijgen en die in België maar met 0,3 procent. De man haalt moedwillig het verschil tussen reële en nominale loon- stijgingen door elkaar. Immers, de 3,2 procent loonstijging in Duitsland omvat onder andere de loonstijging omwille van de toegenomen inflatie of levensduurte. De 0,3 procent voor België heeft enkel betrekking op de reële loonstijging bovenop de geste- gen levensduurte.

Maar het automatische indexsysteem dat in België wordt toegepast (waarbij de lonen automatisch stijgen met de inflatie) beschouwen de vakbonden niet als een loonstijging. Dat is een fundamenteel foute redenering. Zoals Jo Libeer, de nieuwe gedelegeerd bestuurder van Voka zegt: de index is al een loonstijging, al wordt dit niet zo gezien door de vakbonden. Feit is dat Rudy de Leeuw moedwillig liegt door foute vergelijkin- gen te maken. En dat voor iemand die economisch geschoold is.

Het is trouwens niet de eerste keer dat de ABVV-voorzitter berekeningen hanteert die bij een verstandig mens de wenkbrauwen doen fronsen. Zo pleitte hij bij zijn aan- treden voor extra brutolonen van maar liefst 10 procent. Als men weet dat onze werk- nemers door de band genomen 10 procent duurder zijn dan in de buurlanden, dat is dit vanuit sociaaleconomisch oogpunt bijna een criminele houding. Wat hier nodig is, is net een lineaire lastenverlaging van 10 procent.

Een telraam zal de ABVV-topman de komende weken ook kunnen gebruiken om de militanten te tellen die overal te lande zullen staken, betogen en bedrijventerreinen blokkeren. Het ABVV, dat zoals bekend het sociaal akkoord tussen vakbonden en werkgevers niet wil goedkeuren, ook niet na een bijsturing door de regering, hoopt de komende weken druk uit te oefenen door het land met een nieuwe vrijdagstaking (4 maart) lam te leggen. Vooraf zijn vooral in Wallonië al een aantal prikacties gepland.

Vorige vrijdag was een actie succesvol in Henegouwen. Het zal de komende weken koppen tellen zijn voor het ABVV. De rode vakbond hoopt zoveel mogelijk mensen te kunnen mobiliseren om zo aan te tonen dat ze nog wel meetellen in het sociaaleconomische landschap. Of dat zal lukken, is zeer de vraag. Een stakingsgolf in Wallonië staat in de sterren geschreven, maar in Vlaanderen zal de actie wellicht beperkt blijven tot een aantal betogingen. Meer niet. Waarmee ook binnen de rode vakbond de kloof tussen noord en zuid nog maar eens duidelijk zal worden.

Maar net als met de doelbewust verkeerde cijferanalyse van De Leeuw over de loon- kostenverschillen tussen België en Duitsland zullen de acties van het ABVV hun eigen irrelevantie aantonen. De voorbije decennia heeft de socialistische vakbond nog geen enkel sociaal akkoord van groot belang goedgekeurd. En hun stakingsacties hebben vaak een omgekeerd effect gehad, want de akkoorden of sociaaleconomische maatregelen werden wel degelijk uitgevoerd. In 1982 bleven ze aan de kant staan toen één van de grootste naoorlogse economische beslissingen werden genomen: de devaluatie van de Belgische frank. Het ABVV protesteerde, maar de devaluatie kwam er toch. Hal- verwege de jaren 90 van vorige eeuw hebben ze gestaakt tegen het globaal plan. Ook dat plan werd door de regering aangenomen. In 2005 legde het ABVV grote delen van Wallonië plat en werden ook in Vlaanderen bedrijventerreinen afgesloten door sta- kingspiketten. Dat allemaal als protest tegen het interprofessioneel akkoord. Ook toen besloot de regering het loonakkoord uit te voeren Nu zal opnieuw hetzelfde gebeuren:

het ABVV maakt veel kabaal maar de invloed is tanende. Een goede zaak.

A^ngélique VAnderstrAeten

Vaarwel Marie-Rose

Een in memoriam kan geen leven samen- vatten. Vlaanderen heeft vorige zaterdag in de Antwerpse Onze-Lieve-Vrouweka- thedraal massaal afscheid genomen van een overtuigde Vlaams-nationaliste, een moedige vrouw, een lieve moeder, en een strijdvaardig hart onder de riem voor vele duizenden kankerpatiënten in dit land. Elf- honderd mensen zaten in de kerk. Nog veel meer volk stond buiten te drummen op de Handschoenmarkt en in de aanpa- lende straatjes. Gewone mensen. Onbe- kenden en vrienden uit binnen- en bui- tenland. Vlaamsgezinden en mensen die simpelweg afscheid wilden nemen van de vrouw die tot haar laatste uur waardig en verbeten tegen kanker bleef vechten en zo uitgroeide tot een icoon.

Iedereen sluit zich aan bij de vele hulde- blijken die Marie-Rose de voorbije maanden, weken en dagen te beurt vielen, voor de moedige wijze waarop ze haar ziekte gedragen heeft en voor de manier waarop ze haar aanstekelijk optimisme wist door te geven aan zovele andere, anonieme en onfortuinlijke lotgenoten van haar. Vlaan- deren zal Marie-Rose Morel in de eerste plaats om die reden in zijn hart sluiten.

Het is een verdienste die niemand haar kan betwisten.

In dit krantje willen we afscheid nemen van een goede vriendin - abonnee trouwens - maar ook van een radicale Vlaming die de actieve partijpolitiek had verlaten,

maar bleef dromen van een onafhankelijk Vlaanderen. Marie-Rose was van jongs af aan Vlaamsgezind. Van tijdens haar stu- dentenjaren, toen ze samen met Bart De Wever geschiedenis studeerde in Ant- werpen. Wie haar temperament gekend heeft, zal het niet verbazen dat ze radicaal Vlaamsgezind werd. Marie-Rose toonde zich immers een vrouw van uitersten in alles wat ze deed. Senator Jurgen Ceder heeft het mooi uitgedrukt in zijn speech zaterdag: Marie-Rose reed altijd op het derde rijvak. In haar ambitie om Miss Vlaanderen te worden en een succesvol evenementenbureau te runnen. In haar plannen om een immobiliënkantoor uit de grond te stampen. In haar droom om het cordon in Schoten te breken.

En natuurlijk was ze een vrouw van uitersten in de liefde voor haar gezin, voor haar twee zoontjes en voor Frank Vanhecke bij wie ze tijdens haar ziekte zoveel steun vond. Hoe ontroerde ze heel Vlaanderen niet door een maand voor haar dood met hem te trouwen! Et alors!!

Zo kenden we haar ook in de vriend- schap. Marie-Rose gaf veel, maar kon ook veel eisen. Wie van haar vrienden heeft geen kletterende ruzie met haar gemaakt!

Ze kon een canaille van jewelste zijn en het dan weer bijleggen. Diplomatie was haar gave niet, en dat bekende ze ruiterlijk, ook tegenover journalisten. Alles diende te gebeuren zoals zij het zag. Marie-Rose had een fenomenaal ego, zoals talloze politici en sterren die in de schijnwerpers staan.

Maar ze gunde anderen wel hun plaats.

Het was niet ik of de rest, maar ik én de rest. Ook daarin verschilde ze. En vooral:

ze had een ego dat met zichzelf kon spot- ten, een gave die men dan weer veel té zel- den tegenkomt in de politiek. Die zelfspot is één van haar kwaliteiten die ik me zal herinneren en die een blijvende les voor me is.

In tegenstelling tot wat sommigen denken, zou ze een slechte partijvoorzitster geweest zijn, in om het even welke partij trouwens, maar een partij die zulk talent laat schieten, begaat een stommiteit van jewelste.

Misschien choqueren we, maar voor ons zal Marie-Rose een beetje de Evita Perón van het Vlaams-nationalisme blijven. Omwille van de fysieke gelijkenis tussen de twee beeldschone vrouwen? Ja natuurlijk, maar niet alleen daarom. Net als bij Marie-Rose gingen bij Evita Perón enorme generositeit en edelmoedigheid gepaard met een gelijkmatige geldings- drang. Net als Marie-Rose stierf Evita Perón aan de gevolgen van baarmoeder- halskanker. Marie-Rose stierf om twintig na acht ‘s avonds. Op exact hetzelfde uur als Evita Perón.

We denken veel aan u vanavond, meneer en mevrouw Morel.

In memoriam

Vorige week schreven we dat het (niet formeel bevestigde) gerucht dat N-VA zich soepeler zou opstellen tegenover de eis om van Brussel een volwaardig gewest te maken, heel wat analisten inspireerde. Terecht, want als het gerucht juist is, staan we voor een belangrijke ommezwaai in de Vlaamse opstelling.

Brussel Bis

Goede oude Louis Tobback liet er zijn gedachten over gaan in De Morgen. In dat stuk schrijft hij overigens nog iets dat aandacht verdient. We halen Louis letterlijk aan:

“Vraagt iemand zich af waarom het Brusselse tgv-station aan het Zuid moest komen, en niet bij Zaventem?”

In Schaarbeek moest nochtans niet duur onteigend worden en had men van de luchthaven een tgv-hub kunnen maken op de grote lijn Parijs-Amsterdam, net zoals Schip- hol. Maar men koos voor het Zuid, om één reden: op kosten van de NMBS de krotten- wijken van Sint-Gillis kunnen opkuisen. En de Vlamingen in de federale regering gaven toe.

Ik was daarbij, dus ik ben mee verantwoor- delijk. Al heb ik de eer de minister van Ver- keer te hebben gezegd dat ik het een stommiteit vond. De federale NMBS heeft duur betaald voor het nieuwe maar banale ‘Vic- tor Horta’-plein.

Horta moet zich van pure schaamte toch rond en rond en rond draaien in zijn graf?

Ik hoop dat hij verast is, want anders is hij intussen een derwisj. De krotten zijn weg, de onveiligheid bleef. De gebouwen verdwenen, de problemen niet. Omdat het Brussels beleid niet deugt.” Een nieuwsje dat de moeite is.

Voor de lieve Belgische vrede en om Brussel langs slinkse wegen geld toe te schuiven, worden domme, dure en irrationele beslissingen genomen. De belangen van de luchthaven in Zaventem zijn ondergeschikt aan die van Sint- Gillis, de gemeente van Brussels minister-pre- sident Charles Picqué. Een mooi voorbeeld van de Belgische ‘compromissenpolitiek’. Zeg dat Tobback het zelf gezegd heeft.

Over de Brussel-vraag dan. Tobback stelt het scherp: “Het gaat dus weer over Brus- sel. Blijkbaar is de N-VA in zijn niet te stel- pen drang naar een onafhankelijk Vlaanderen desnoods bereid om de betwiste stukken op te geven. Het illustreert nogmaals de totale onmogelijkheid om een onafhankelijk Vlaan- deren te maken zonder dat er een oplossing voor Brussel is.” Paul de Grauwe doet dat ook in een webartikel. Wat kan, een sterk hervormd, België nog redden? “De enige fac- tor die dit scenario nog een redelijke kans geeft, is het bestaan van Brussel. Het is voor niemand duidelijk wat er met Brussel moet gebeuren bij een eventuele splitsing van het land. De onmogelijkheid om het probleem Brussel op te lossen zou wel de enige reden kunnen worden waarom het scenario van een Belgische confederatie een zekere realiteits- waarde behoudt.” Alleen Brussel houdt de

Vlaamse onafhankelijkheid nog tegen, meent De Grauwe.

Vanackere en Vanhengel krijgen schrik

Het is misschien niet zo vreemd dat vooral Brusselaar Steven Vanackere de CD&V-lijn aanvoerde om niet akkoord te gaan met de drieledigheid van de nota-Vande Lanotte.

Vanackere behoort tot de belgicistische vleu- gel van zijn partij en beseft goed dat de Bel- gische banden een stuk minder vast worden zonder de Brusselse knoop.

Ook Open Vld’er Guy Vanhengel waar- schuwt nu voor de Brusselse eisen van de Franstaligen. Vanhengel en Vanackere weten dat hun politieke loopbaan zo’n hoge vlucht kon nemen door de bijzondere behandeling van de Vlaamse politici uit de hoofdstad. Zij zijn niet toevallig zowel uitgesproken voor- standers van het voortbestaan van België als van de institutionele band tussen Vlaan- deren en Brussel.

Anderzijds houdt de erkenning van Brus- sel als volwaardig derde gewest mét behoud van een Belgische staat wel enorme risico’s in en niet alleen voor de Brusselse Vlamin- gen. We krijgen dan onvermijdelijk federale instellingen waar de Vlaamse meerderheid in een 2/1-minderheid terechtkomt en haar macht nog meer verliest dan nu al het geval is. Die val moet uiteraard tot elke prijs ver- meden worden.

Le Soir gaat Vlaams

Vorige week kwam het nieuws dat Le Soir een Vlaams-Brabantse editie op de markt brengt. Logisch, want hoofdredactrice Béa- trice Delvaux woont in Dilbeek en wordt vandaag niet lokaal bediend door haar eigen krant. Het is weer een duidelijke illustratie van de Franstalige ambities. Voor de Brus- selse francofonie blijft Vlaams-Brabant een Brussels wingewest, in dit geval zelfs in de letterlijke commerciële betekenis van het woord.

Le Soir laat zowaar weten dat ze daarmee de integratie van de Franstaligen in Vlaande- ren wil helpen bevorderen. Zoiets als de faci- liteiten dus, die hadden datzelfde doel. We kennen de resultaten. Wie Le Soir wel eens leest, weet hoe vredelievend die krant over de Vlamingen schrijft. Sla het verslag van de begrafenis van Marie-Rose Morel er maar eens op na. Misschien kan Le Soir voor haar Vlaams-Brabantse editie subsidies vragen van de Vlaamse regering? J.K.

(3)

3 De dingen dezer dagen

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Aan de VRT Open, en bloot Brussel

Brief aan ...

Gij Publieke,

Wij gaan in dit schrijven proberen objec- tief te blijven, maar net als gij zullen we het daar waarschijnlijk behoorlijk moeilijk mee hebben. Onze omroepspecialist Jan Neckers heeft vorige week zijn licht al laten schijnen over de periode van de partijkaarten tijdens zijn verblijf aan de Reyerslaan. Wij hebben een paar andere dingen op onze lever liggen. Om te begin- nen natuurlijk de hele affaire Bracke. Wij hebben het destijds altijd gehad over paarse pausen die de carrière van dochters van Gentse sp.a-politici lanceerden, wij hebben ons daar rood aan geërgerd, en uit de feiten blijkt dat wij overschot van gelijk hebben gehad. En wij ergeren ons even goed aan de manier waarop ze bij de N-VA hun verse aanwinst beschermen met de argumentatie dat er vanuit de sp.a nu een hetze tegen hun vroegere tra- want wordt gevoerd. Al te goed is buur- mans gek!

Maar goed, dat is voor rekening van de N-VA. Wat wij ons moeilijk kunnen voor- stellen, is dat gijlieden aan de top van de VRT en van de VRT-nieuwsdienst zoge- zegd nu pas ten volle de activiteiten van de vroegere Bracke alias Han Vermeer alias Valère Descherp hebt ontdekt. Wij gelo- ven daar met andere woorden geen blaas van. Gezien de omvang van het rode leger dat de VRT bevolkt, zijn wij ervan over- tuigd dat heel wat mensen en zeker sleu- telfiguren op de hoogte waren van wat een van hun meest invloedrijke kamera- den voor “de partaai” betekende. Als we dan pas begin februari 2011 plots lezen dat volgens de hoofdredactie en de VRT- directie de politieke nevenactiviteiten van hoger genoemde niet in overeenstemming waren met het redactiestatuut, dat de heer Bracke met andere woorden de onpartijdigheid van de openbare omroep onder- mijnde, dan stellen wij ons reuzengrote vragen bij deze trein der traagheid, te meer daar het algemeen bekend is dat een van de huidige hoofdredacteurs van de nieuwsdienst tot de vaste poulains van de Geval- len God behoorde.

En wat was dat trouwens allemaal voor een gedoe: eerst ontkende de woordvoer- ster van de VRT dat er inbreuken op het redactiestatuut waren gepleegd, om korte

tijd later zelf te worden gedesavoueerd toen de VRT-top blijkbaar niet meer om de aanzwellende kritiek heen kon. Gezellig is anders. Blijkbaar heeft de dame in kwes- tie uiteenlopende instructies gehad, want we nemen aan dat ze de eerste, verkeerde versie van de feiten niet zomaar uit haar duim gezogen had.

Maar wat ons in de overtreffende trap overergert, is dat Bracke en nog een stel anderen die hun heil hebben gezocht in de partijpolitiek, nog altijd met politiek verlof zijn op hun vroeger instituut, met andere woorden nog steeds kunnen terugkeren naar de VRT. De heer Bracke is intussen goed voor één jaar politiek verlof, Veli Yük- sel twee jaar, Ivo Belet kan al tot zeven tellen en Dirk Sterckx is goed voor het priemge- tal elf. En we krijgen dan wel voorgeschoteld dat zo’n terugkeer ver van vanzelfsprekend is, dat genoemde heren intussen te verbrand zijn om nog op de openbare omroep te func- tioneren, maar geheel uitgesloten wordt het niet. Wel, daar zou dus onmiddellijk paal en perk aan moeten worden gesteld.

Strikte schotten tussen politiek en journalis- tiek betekent ook dat er op dit vlak van een terugkeerbeleid geen sprake kan zijn.

Moet er ook een lijst van partijlidkaarten worden aangelegd? Wat ons betreft niet gelaten, maar dat alleen gaat het gegeven niet wegwerken dat de VRT in wezen een omroep is waar liefst zo neerbuigend mogelijk wordt gedaan over alles wat Vlaams- gezind is - tenzij Bart de Wever nog eens de kijkcijfers komt omhoogtrekken. Cor- recte berichtgeving, dat is wat wij willen.

En als gemeld wordt dat Cortebeeck ontslag neemt, dan moet hij ook ontslag nemen.

En als een van de VRT-journalisten nog eens wegduikt en daar het geknal van schoten over monteert, dan willen we in de toe- komst graag weten met welk wapen die werden afgevuurd. Zo ver - zo diep - is het immers gekomen met uw geloofwaardig- heid.

Ach, er zijn natuurlijk en gelukkig nog tal van andere informatiekanalen dan de Rey- erslaan, maar de VRT - we kunnen het niet voldoende herhalen - wordt wel betaald met ons aller belastinggeld. Daar mag ver- draaid een propere behandeling van de kij- ker en luisteraar

tegenover staan.

Tom Naegels werpt de handschoen. In zijn column “Waar zitten ze?” (De Stan- daard, 1 februari 2011) daagt hij ons uit: “Waar zijn ze nu? Al die intellectuelen die ons normaal iedere dag minstens één keer donderend voorhouden dat ‘de islam’ nooit democratie zal aanvaarden.”

Democratie in Egypte?

In Naegels’ eigen De Standaard zul je ze inderdaad niet tegenkomen, want die krant duldt alleen geruststellende meningsuitingen over de islam. Daarom is er iets van kwade trouw in zijn uitdaging: hij doet triomfante- lijk over een wedstrijd waar de tegenstander van deelname uitgesloten wordt.

Wat dan de inhoud betreft, “donderen”

doe ik niet zo vaak, maar het genoemde standpunt wil ik tegen Toms scepsis wel hooghouden. Een Meyrem Almaci (Groen!) zal de democratie wel aanvaarden, maar de islam zal dat nooit. Zoals destijds KPB-voorzitter Louis van Geyt wel het democratische spel meespeelde, maar het marxisme-leni- nisme de “bourgeoisdemocratie” per defi- nitie nooit kan aanvaarden.

De columnist geeft het islamkritische standpunt aldus weer: “Omdat de ‘psycho- culturele software van de islamiet’ dat nu eenmaal afwijst. En dat het daarom normaal is dat al die Arabische landen dictaturen zijn.

De Profeet zélf was immers een dictator!”

Met die “software” bedoelt hij allicht de programmering van de gelovigen door hun geloof. Natuurlijk zijn mensen niet identiek met de doctrine die zij zeggen te belijden, dat is het verschil tussen moslims en islam.

Berlijnse muur

Sommigen trekken zich weinig aan van de leer waaraan zij lippendienst bewijzen. Ande- ren hadden al een onverdraagzame aanleg zelfs vóór ze van de islam gehoord hadden.

Maar tussen die twee uitersten geldt wel degelijk dat de belijdenis van de islam mensen tot een geslotener en onverdraagzamer gedrag brengt.

Ter vergelijking, sommigen bedrinken zich en rijden desondanks veilig naar huis, anderen zijn zelfs broodnuchter een gevaar op de weg; maar die twee uitersten nemen niet weg dat alcohol gemiddeld wel tot gevaar- lijker rijgedrag leidt. Conditionering door de antidemocratische islam maakt het voor zijn aanhangers gemiddeld een stuk moeilij- ker om een democratische samenleving op te bouwen.

Naegels denkt dat de protestbeweging op onder meer het Tahrîr-plein in Caïro de geponeerde tegenstelling tussen islam en democratie ontkracht: “Waar zitten ze, nu er in Tunesië, Algerije, Jordanië, Jemen en Egypte de grootste democratiseringsgolf sinds de val van de Berlijnse Muur plaats- vindt?” Wel, “ze” zitten zich vooral af te vragen in hoeverre dat straatprotest en de personeelswissels aan de top inderdaad op democratisering gericht zijn.

Wat de top betreft, de generaals die de macht overgenomen hebben, weten allicht dat een elite binnen een parlementair systeem met zijn wisselende regeringscoali- ties zeer wel haar eigen belangen kan veilig- stellen, terwijl de verkozenen uit het plebs over minder essentiële zaken palaveren.

In die zin zullen zij geen onoverkomelijk bezwaar hebben tegen parlementaire instellingen naar westers model. Maar verder dan dat gaat het niet; een echte motor van democratisering zijn zij zeker niet.

Kinderziekten

De demonstranten uit de nu veelbezon- gen facebook-generatie zullen het wel eerlijk menen met hun roep om democratie.

De mondigsten onder hen, die gretig voor de camera gehaald werden, zullen inderdaad een seculiere rechtsstaat wensen.

Van een doordacht politiek programma heb ik echter weinig vernomen. Talloze schreeuwerige betogers schenen alleen een negatief programma te hebben: weg met Moebarak! Die prille democratie zal zeker kinderziekten kennen, maar het is slechts al doende dat men leert.

Het is op zich niet erg dat beginnende democraten nog niet goed weten waar ze naartoe willen, maar het wordt wel een probleem wanneer zij moeten wedijveren met een groep die dat wel weet.

Dan kijkt iedereen naar de Ichwân, de (Moslim)Broeders. Hoe groot is hun greep op het kiezerskorps dat bij vrije verkiezingen een regeringsmeerderheid zal kiezen?

Aan de op het Tahrîr-plein veelgehoorde islamkreet “Allah akbar!” moeten we niet te zwaar tillen (wie “Godver...” zegt, doet daarmee ook geen geloofsbelijdenis), wel aan de recente onderzoeksbevinding dat de meeste Egyptische moslims de doodstraf willen voor ontucht en voor geloofsafval.

De scènes van moslim-Koptische verbroe- dering op het plein zijn mooi voor even, maar zullen een machtsgreep van de Ichwân niet overleven. Voor dezen is de democratisering slechts een tussenstap naar een islamstaat.

Het sprookje doorprikt

Maar dat is geen reden hen de democratie te ontzeggen. Kiezen de Egyptenaren democratisch voor een ondemocratische islamstaat, dan is dat maar zo. Je bent voor de democratie of je bent ertegen, dat is nu eenmaal het risico. In dat geval weerleggen zij ook enkele populaire islamsmoezen, bv.

dat het “islamisme” iets van een kleine minderheid is. Leve de duidelijkheid.

Boerka’s in de straten, minaretten die boven de stad uitsteken, Sharia4Belgium dat nog eens natrapt tegen Marie-Rose Morel op haar weg naar “een eeuwigheid in de hel”, of een islambewind in Caïro: het heeft allemaal het voordeel dat het sprookje doorprikt.

Omgekeerd blijft het mogelijk dat een campagne voor de eerste vrije verkiezingen een bewustvormingsproces op gang brengt dat de Egyptenaren van de islam verwijdert en echt voor de moderne vrijheden doet kiezen. Er is niets genetisch en onherroepelijk aan hun moslimidentiteit.

Die is slechts een eierschaal die zij op weg naar de vrijheid kunnen openhakken en achter zich laten. Laat de moslims zich bevrijden uit de islam. Dát is pas tahrîr, “bevrijding”.

KOENRAAD ELST

Echo’s uit de koepelzaal

Inzicht

•

Ja, de onnozelheid heeft een gezicht, ten- minste toch in Vlaanderen. Het volstaat - zelfs zonder klank - even wat aandachtiger te kijken als de zogeheten minister van Onder- wijs (of wat daarvoor nog moet doorgaan) op het scherm verschijnt. Met een extreem ergerlijke zelfingenomenheid debiteert dat stuk onbenul de grootste nonsens, en de voorbije week hadden we weer uitgebreid prijs.

Deze keer ging het - niet voor de eerste en wellicht ook niet voor de laatste maal - over de concentratiescholen. Zowel Mieke van Hecke, directricegeneraal van het ‘katholiek’

onderwijs (de fameuze ‘Guimardstraat’), als Raymonda Verdyck, afgevaardigd bestuur- ster van het gemeenschapsonderwijs, stellen vast dat negen jaar gelijkekansenbeleid geen vruchten heeft afgeworpen en dat de strijd tegen de concentratiescholen niet veel nut meer heeft. Zelfs ‘Gidsland Nederland’

heeft al even die strijd gestaakt. Vooral Van Hecke wil nu het geweer van schouder ver- anderen: ‘Belangrijker is om ervoor te zorgen dat ook de kinderen in concentratiescholen een succesvolle onderwijsloopbaan kunnen volgen.’

Geen inzicht

•

Ex-Dwaaslander Pascal Smet, thans Bruxellois de coeur, is het daar absoluut

niet mee eens. Als de typische sossenbu- reaucraat die hij is, wringt hij liever met alle mogelijke middelen de realiteit in zijn mul- tikullerig ideologisch korset en blijft vanuit zijn ivoren torentje zijn eigen groot gelijk uit- schreeuwen: meneer is nog lang niet van plan zijn beleid bij te sturen! ‘Scholen moeten in principe een afspiegeling zijn van de samenleving.’ En meneer is nu eenmaal de baas...

Helaas! Quousque tandem, Pascalina, abu- tere patientiam nostram? Wie stuurt die pamperende pipo zo gauw mogelijk terug naar de snoezelhoek voor zwakbegaafden waar hij ooit ontsnapte aan het verplegend personeel?

Onpartijdige omroep

•

De rel rond het nogal partijpolitieke ver- leden van ex-BRT-journalist Siegfried Bracke (thans aanstormend N-VA-zwaargewicht) kwam vanzelfsprekend aan bod in de medi- acommissie van de Vlaamsche Parochieraad.

En al evenzeer als haar partijgenoot Smet verstaat La Lieten uit Limburg de wonder- lijke kunst van het ontkennen van de werkelijkheid en het bedriegen van iedereen, inclu- sief zichzelf. De mediaministerin is namelijk van mening dat de openbare omroep over meer dan voldoende mechanismen beschikt om over de onpartijdigheid van de berichtgeving te waken. Het kan zijn, maar de vraag is: worden die mechanismen ook effectief gehanteerd? De vraag stellen, is ze beant- woorden!

En over die (schijn)onafhankelijkheid van

de paddenstoelbewoners van de Reyerslaan deed collega Jan Neckers - uit eigen ervaring schrijvend - vorige week al een fraai en onweerlegbaar boekje open...

Lapmiddelen

•

Ondertussen zijn zowat alle politieke partijen het erover eens dat een en ander het imago van de openbare omroep geen goed doet. Dat is wel bijzonder diplomatiek uitgedrukt, ja! Sp.a en N-VA vinden daarbij wel dat het aan de sector zelf is om het debat te voeren, niet aan de politiek. Wat een roem- loze afgang, wat een laffe vaandelvlucht!

Schaf dan gelijk toch heel dat geldverslin- dend boeltje af!

Carl Decaluwe (CD&V) ziet (nog steeds) enig heil in de nieuwe beheersovereenkomst met de VRT (die in de maak is) en die ‘zou moeten’ en ‘kan’ zorgen voor meer afstand tussen journalisten en politiek. Waar hebben we dat nog gehoord? Inderdaad: het (beaat) geloof maakt zalig... Wim Wienen (VB) verwacht dan weer heil van een web- stek waarop de partijlidmaatschappen te lezen staan. Beseft die brave borst dan niet dat het kalf daar niet gebonden ligt? We zouden ze niet graag de kost geven, de ‘partij- loze’ pétroleuses van de linkse kerk en de groenpaarse profeten van het progressieve gelijk! ‘Journalisten hebben een persoonlijk recht op politieke voorkeur, maar moeten dat recht op een zeer zorgvuldige manier invullen’, zei de minister. Juist ja, en toen dronken ze nog een glas en zo...

3 Brief aan ...

tijd later zelf te worden gedesavoueerd

(4)

De dingen dezer dagen 4

Roddels uit de Wetstraat

Vierde landstaal?

•

In de commissie-Binnenlandse Zaken werd een ontwerptekst besproken die een algemene regeling organiseert bij de oproep van nooddiensten. Het is de uitvoering van een Europese regel. Voortaan zullen nood- oproepen via een algemeen nummer moeten gebeuren: 112.

Daar is natuurlijk allemaal niks mee mis.

Maar sommigen wilden toch wel weten hoe het zat met het taalregime, gelet op de huidige situatie, vooral in en om Brussel waar het wel eens eentalig fout loopt. Het antwoord was dat naast het Nederlands, het Frans en het Duits ook het Engels zal kunnen gebezigd worden.

Annick Ponthier (VB) diende prompt een amendement in om de talen te beperken tot de drie talen die in België officieel zijn. Ben Weyts (N-VA) sloot zich daar met een eigen amendement bij aan. Hij vroeg zich af of de grondwet en de taalwetgeving het gebruik van het Engels wel kunnen opleggen. Groot was hun verbazing toen hun amendementen vlakaf weggestemd werden. Blijkbaar is het voor iedereen logisch dat het Engels binnen- sluipt als officiële taal. We willen wel eens zien of in landen als Duitsland en Frankrijk het Engels ook kan rekenen op een derge- lijke erkenning.

Lopende zaken

•

In de plenaire vergadering is het zoge- naamde ‘vragenuurtje’ opnieuw ingeburgerd.

Al is het moeilijk om naar beleidsintenties en beleidsdaden van een regering van aflopende zaken te vragen, toch vermeien de politici zich in een potje armworstelen met de ministers. En precies het begrip ‘lopende zaken’ en de rekbaarheid daarvan is dan ook de rode draad doorheen het verhaal.

Gerolf Annemans heeft zo de eerste min- ster van aflopende zaken al herhaaldelijk vra-

gen gesteld daarover en tot interpretatieve nota’s gedwongen. Want voor hem is het duidelijk dat niet alles zomaar kan op vraag van de man van Laken, maar dat het parlement in tijden van aflopende zaken het eerste en het laatste woord moet hebben over wat kan en niet kan. In die zin kaartten hij, Jean-Marie DD en Zuhal Demir (N-VA), de aanpak van het Interprofessioneel Akkoord (IPA) aan. Omdat zij daarover een parlementair debat vroegen en niet wilden dat het enkel een regeringszaak was, gingen zij daarover bakkeleien met de coryfeeën van de oude meerderheid, Patje Dewael en Yves Leterme. Deze laatsten konden uiteindelijk niet anders dan beloven zich te laten leiden

“door een bijzondere zorg voor het respect van de prerogatieven van de verschillende instellingen van ons land en van het concept van lopende zaken”. Wordt aldus en wellicht vervolgd...

Rode democraten

•

Tijdens het vragenuurtje over het IPA bleef de PS ostentatief weg uit de praatba- rak. Een enkeling nam de honneurs waar.

Het was voor velen duidelijk dat de PS elk verder debat daarover liever uit de weg gaat en de zaken als vanouds het liefst achter de schermen regelt. Het was bovendien opvallend dat er vanuit de sp.a geen enkele spre- ker zich hiervoor had ingeschreven. Tja, het is een oud zeer dat de grote democraten zich niet laten zien als er fundamentele dingen kunnen gezegd worden...

Oude krokodil

•

Op een zeker moment verwees Jean- Marie DD in zijn betoog naar Leo Tinde- mans, toen die op 11 oktober 1978 de Kamer toeriep dat hij naar de koning ging omdat de grondwet voor hem geen vodje papier was.

Iedereen herinnert zich die heroïsche tijden

na het Egmontdebacle. De Oostendse judoka voegde eraan toe dat dat in de tijd was toen de dieren nog spraken. En hij sneerde fijn- tjes: “Mijnheer De Croo, u weet waarover het gaat.” Gelach op alle banken.

Spoorwegcommissie

•

Grote brok was de bespreking van het verslag van de bijzondere commissie die de veiligheid van het spoorwegennet in dit land onderzocht naar aanleiding van het drama- tische treinongeval in Buizingen. Het werd een lijvig rapport met maar liefst 109 aan- bevelingen. Alle sprekers waren het erover eens dat er goed en correct werk was gele- verd in de commissie.

Over de concretisering van de aanbeve- lingen liep er evenwel een scheidingslijn tussen enerzijds de N-VA en Vlaams Belang, in de commissie meer dan voortreffelijk en eloquent vertegenwoordigd door respec- tievelijk Steven Vandeput en Tanguy Veys, en anderzijds al de anderen, die vonden dat het rapport onverkort dient uitgevoerd te worden. Drie inhoudelijke amendementen van N-VA en een motie van het VB die alle nog meer dan in het rapport o.m. de klem- toon wilden leggen op de veiligheidsaspec- ten, werden bijgevolg weggestemd. Alles kan beter? In Het Edel Land klaarblijkelijk niet.

Afwezig, alweer

•

We rapporteerden al vaker over het absenteïsme in de Kamer tijdens de plenaire zittingen. Misschien moeten we er maar een wekelijkse gewoonte van maken te melden hoeveel praatbarakkers er aan de stemmin- gen deelnemen. Vorige donderdag waren dat er alvast maar 117 van de 150, of een afwe- zigheidsaantal van maar liefst 33, meer dan 20 %. Afgezien van enkele (vijf) verontschul- digden om gezondheids- of zwangerschaps- redenen, blijft het aantal erg hoog.

De nieuwe politieke cultuur van gisteren zal wellicht nog een tijdje die van morgen zijn...

Een voetnoot in de geschiedenis

Lawrence of Arabia

Van de tweede Arabische revolte weten we niet zeker hoe ze zal eindigen. Van de eerste weten we het wel: de Ottomaanse corrupte en dictatoriale heerser werd vervangen door corrupte en dictatoriale Arabische heersers en de land- kaart werd hertekend met grenzen die nog altijd bestaan. Die eerste opstand is verbonden met de naam van T.E. Lawrence, al is er een hemelsbreed verschil tussen de echte man en de filmheld uit “Lawrence of Arabia”. Neem nog maar het uiterlijk. Lawrence mat geen 1m60 en acteur Peter O’Toole was bijna 1m90.

En de Britse officier was minder belangrijk dan de film suggereert.

Feitelijk moest Lawrence Chapman heten al heeft hij maar één ogenblik overwogen om die naam aan te nemen. Edelman Tho- mas Chapman veroorzaakte een schandaal waar de Britse High Society nog jaren over sprak. Hij liet zijn vrouw en zijn vier dochters in de steek en trok met de gouvernante van de meisjes naar Oxford, waar zij zich voor de rest van hun leven mijnheer en mevrouw Lawrence noemden; een alias dat zij al eens eerder had gebruikt. Het koppel kreeg vijf zonen - bastaarden in die tijd - want dat eerste huwelijk werd nooit ontbonden. De tweede zoon, Thomas Edward, ontmoette nooit één van zijn halfzusters. Ondanks het schandaal kreeg vader financiële steun van zijn familie en moest hij niet werken. De vijf jongens konden naar goede scholen gaan en in Oxford studeren. Ned, zoals zijn vrienden hem noemden, studeerde geschiedenis en specialiseerde zich in middeleeuwse kas- telenbouw. Nog tijdens zijn studie bezocht hij al kruisvaarderburchten in Syrië. Na zijn promotie reisde hij door het hele Midden- Oosten en leerde Arabisch bij een chris- telijke en nationalistische Arabische dame.

Hij werd een gerespecteerd archeoloog die begin 1914 op verzoek van de Britse heersers in Cairo een flink deel van de Sinaiwoestijn verkende (toen nog een deel van het Otto- maanse rijk).

Een paar maanden later begon de wereld- oorlog en de Ottomanen werden bondge- noten van de Duitsers en de Oostenrijkers- Hongaren. Lawrence kreeg een officiersrang bij de Britse inlichtingendienst in de Egyp- tische hoofdstad en had er een kantoor- baantje. Twee van zijn broers sneuvelden in Frankrijk. De Britten in Egypte waren natuurlijk vooral bezorgd over het Suezkanaal en moesten een paar keer een Ottomaanse aanval (met Duitse adviseurs) afslaan. Ze

namen contact op met de Arabische vorst van Mekka die nog altijd ondergeschikt was aan de sultan in Constantinopel. Ze beloof- den hem onafhankelijkheid en de mogelijk- heid heerser te worden van een reusachtig Arabisch rijk van Bagdad tot Jemen. De Ara- bier had drie belangrijke zonen die met hun bedoeïenenlegertjes de Ottomanen konden lastigvallen.

In juni 1916 begon de Arabische opstand.

Lawrence arriveerde in oktober bij de rebel- len en met zijn charme, zijn talen- en terrein- kennis maakte hij indruk op Feisal, de meest vechtlustige zoon. Einde 1916 werd hij defi- nitief de belangrijkste liaisonofficier met de Arabieren.

Zijtoneel

Lawrence was nooit de bevelhebber ter plaatse. Dat zouden de Arabieren niet geduld hebben. Hij moest in de eerste plaats zorgen voor wapens, munitie, voedsel, sigaret- ten en geld. Hij besteedde veel tijd om zijn guerrilla’s en zichzelf te fotograferen. Na een geslaagde raid liet hij de bedoeïenen een grabbel doen in de zakken met gouden munten die hij bij zich had en hij vertelde de bazen in Cairo dat zij dit veel liever deden dan soldij opstrijken en het was nog goed- koper ook. Lawrence moedigde zijn bondge- noten aan de spoorwegverbindingen van de Ottomanen te saboteren; om her en der als de bliksem op te duiken en weer te verdwij- nen; om te vechten met de roversmetho- den die de Arabieren beheersten. Ze hadden veel respect voor zijn discrete mening die hen altijd de indruk gaf dat zij toch de finale beslissing namen. Hij hield niet van oorlog op grote schaal, maar kon toch bijzonder wreed zijn. Op zeker ogenblik advi- seerde hij om honderden krijgsgevangenen te vermoorden en hij was niet te beroerd om

zwaargewonde medestrijders de keel over te snijden zodat ze niets konden verklikken aan Ottomaanse officieren.

Al bij al waren zijn daden niet van wereld- belang. De oorlog in het Midden-Oosten was maar een zijtoneel en daar waren de guerrilla-acties van de Arabieren zelf al een zijtoneel van. Het echte werk werd door het geregelde Britse leger gedaan. Feisal en Law- rence moesten vooral de Ottomanen bezighouden ten oosten van de Britse opmars langs de kust. Lawrence genoot ervan, tot hij op patrouille gevangengenomen werd door Ottomanen die hem verkrachtten. Achteraf was hij nooit meer dezelfde man wegens die vernedering en de aanslag op zijn lichaam, maar tezelfdertijd vond hij het verschrikkelijk omdat hij iets als seksuele opwinding had gevoeld; waarschijnlijk de enige seksuele ervaring in zijn hele leven. Hij ontsnapte gemakkelijk, want niemand had hem her- kend en hij was erbij toen de Britse generaal Allenby - zijn baas, die hem zeer waardeerde- te voet het bevrijde Jeruzalem binnentrok (“Het past niet dat ik rijd in een plaats waar onze Heer te voet liep.”).

In de lente van 1918 ontmoette Lawrence daar een Amerikaanse journalist die hem uitvroeg over de woestijnoorlog. De man schreef vervolgens een reeks sensationele artikelen die in de Angelsaksische wereld opzien baarden. Lawrence kreeg de hoofd- rol van bevelhebber en bezieler, werd een cultfiguur en een symbool van hoop op het moment dat het Duitse lenteoffensief in Europa één ogenblik de indruk gaf de oorlog te winnen.

Bedrogen

Lawrence assisteerde verder de Arabie- ren tijdens nieuwe raids, maar voelde zich ongemakkelijk.

Hij sprak met hen over dat nieuwe Arabi- sche rijk, maar hij wist drommels goed dat de geallieerden heel andere plannen hadden. In oktober 1918 waren de Britten in Damascus en Feisal dacht daar de hoofdstad van zijn nieuwe rijk te vestigen, terwijl de geallieerden allang hadden beslist dat Syrië Franse buit werd, dat er in Palestina ten westen van de Jordaan Joden zouden toege- laten worden...

Lawrence vergezelde Feisal als adviseur toen die in Versailles de geallieerden her- innerde aan de Britse beloften. Die haal- den eens hun schouders op, maar de Britten gaven hem toch een troostprijs. Ze doopten

het nieuw veroverde Mesopotamia om in Irak en maakten Feisal koning, zij het onder hun toezicht. Zijn kleinzoon Feisal II werd in 1958 vermoord en de Baath-partij van o.a. Sadam Hoessein nam de macht over.

Abdoellah, een broer van Feisal, kreeg van de Britten Transjordanië (nu Jordanië) waar zijn achterkleinzoon Abdoellah II vandaag de dag met angst en beven naar de nieuwe Ara- bische revolte kijkt. Hun vader, de vorst van Mekka, gaf het schiereiland aan een broer die een burgeroorlog en zijn hele land verloor aan de bedoeïenvorst Ibn Saoed, de stichter van Saoedi-Arabië; iets wat geen enkele Jor- daanse koning kan vergeten of vergeven.

Zware motoren

Lawrence was inmiddels een legende geworden door stuiverromannetjes en door de film. Al in 1919 werd er een eerste docu- mentaire gedraaid over Lawrence IN Ara- bia wat korte tijd later OF Arabia werd. Hij vond die roem gelukzalig en tezelfdertijd verschrikkelijk, maar hij droeg er ook toe bij door zijn memoires in zowel goedkope als exclusieve edities te laten verschijnen.

De populaire pers achtervolgde hem voort- durend en om te ontsnappen nam hij dienst als gewoon soldaat bij de RAF onder een andere naam. Binnen de paar maand was de pers hem op het spoor. Hij werd vervolgens soldaat in een tankbataljon onder de naam Shaw (uit bewondering voor de schrijver met wie hij bevriend was). Nog altijd werd hij niet met rust gelaten en hij nam weer dienst bij de RAF die hem naar Indië zond. Er waren echter weer problemen met de Afghanen en de journalisten zogen wilde verhalen uit hun duim over hoe de beroemde Lawrence dat varkentje zou wassen. De RAF zond hem gauw-gauw naar huis waar hij vier jaar lang - nog altijd als gewoon soldaat - met veel ple- zier motoren in elkaar knutselde. Hij werd in 1935 tegen zijn zin gedemobiliseerd en hij leefde zich uit in zijn grote hobby; met zware motoren rijden. Het eindigde in mei 1935 fataal, toen hij een paar fietsers probeerde te ontwijken en een schedelbreuk opliep. Hij was 46 jaar toen hij stierf.

Lawrence was één van die mensen die na hun dood nog beroemder worden dan tijdens hun leven. Na de film uit 1962 werd hij, tot vandaag, voor veel mensen de man die de Arabische wereld in zijn huidige vorm goot terwijl hij in werkelijkheid maar een voetnoot in de geschiedenis is.

Jan neckers

(5)

De dingen dezer dagen

5

Het zit in de genen gebakken. Daar helpt geen lievemoederen aan. Hoezeer een regime ook tekeergaat om een manier van denken in een andere richting te duwen, vroeg of laat draait dat uit op een fiasco. Zo vergaat het ook de multi- culturele illusie, die westerse landen aan hun autochtone bevolking als een ver- rijkende realiteit hebben opgedrongen. Nadat eerder de Duitse bondskanselier Angela Merkel het bankroet van die illusie uitsprak, heeft nu ook de Britse pre- mier David Cameron toegegeven dat het multiculturalisme gefaald heeft. Ook in Frankrijk en zelfs in Nederland, nochtans lange tijd voortrekker van de waan- idee “de wereld is een groot dorp”, is men al veel wijzer geworden.

Een kat een kat noemen

“Het wordt tijd”, aldus Cameron, “dat regeringen meer gaan doen om de westerse waarden in eigen land te beschermen.

De poging om multicultureel naast elkaar te leven, is volkomen mislukt.

Tijd om de bladzijden van een falend beleid om te slaan.” Dat de Britse premier met die harde taal in eerste instantie het moslim- fundamentalisme op de korrel neemt, zal wel waar zijn. Maar er is veel meer. Men- sen hebben ook schoon genoeg van minder erge toestanden dan de aan een onbestaand immigratiebeleid gekoppelde stijgende criminaliteit.

Zoals het dikwijls vergaande gebrek aan respect van (te) veel nieuwe medeburgers voor elementaire leefregels die zijzelf door hun opvoeding en omgeving als volkomen normaal ervaren, en die (te) veel andere

“culturen” amper of niet (willen) kennen.

Een paar dagen geleden raakte in Vlaande- ren bekend dat, ondanks de overheidsstrijd tegen concentratiescholen, “witte scholen alsmaar witter en zwarte alsmaar zwarter worden”.

Het was opvallend dat “de media” aan die vaststelling ruim aandacht schonken.

Een veel sterker bewijs voor wat de Vla- ming voor zijn schoolgaande kinderen wil, is amper denkbaar. De VRT zou echter zichzelf niet geweest zijn, in zijn rol van regime- slaaf, mocht hij in Antwerpen geen school- tje op de kop hebben getikt waar ruim 30 verschillende nationaliteiten in harmonie samentroepen.

Daar werd meer zendtijd aan besteed dan aan het “steeds witter en zwarter”-feno- meen. In het avondjournaal kwam ministe- riële praatvaar Pascal Smet (sp.a) ook nog aandraven met de stelling dat het principe van de “sociale mix” in de scholen behou- den dient te blijven, omdat die nu eenmaal strookt met de realiteit van de bevolkings- samenstelling. Hoe hardleers kan men tegen beter weten in zijn en blijven?

Overbodige vraag

Over hardleersheid gesproken, hoelang zal het in de Belgische constructie nog aan- slepen voor men daar eindelijk ook een kat een kat zal durven noemen, als aanloop richting dezelfde realistische conclusies als in ons omringende landen?

Vrijwel elke dag verspreiden de media

berichten waarbij men die overbodig geworden vraag nog altijd moet stellen. Enkele voorbeelden.

De politie verspreidde een opsporings- bericht. De verkrachter van een veertien- jarig meisje uit Turnhout wordt gezocht.

Persoonsbeschrijving annex tekeningetje?

Een twintiger met gebruinde huid en kort geknipt zwart haar die gebroken Nederlands spreekt.

Dat kan dus nooit een allochtoon zijn. Het verhaal van de in Lanzarote uit een vliegtuig gezette losgeslagen kudde Belgische studen- ten werd in alle media in geuren en kleuren uit de doeken gedaan.

Bij het scheiden van koren en kaf, werd over een “harde kern” van acht man gesproken. Namen kwamen er niet. Een medestu- dente van de amokmakers zei dat de acht niet dronken waren. “Omdat hun geloof niet toeliet alcohol te gebruiken.” Eén naam viel in één enkele krant. Die van de initiatiefne- mer voor de studententrip. Hij heet Issam Messaoudi.

Een typisch autochtone “student”, allicht.

De Antwerpse procureur Herman Dams, geconfronteerd met de jongste steile cijfers over inbraken, homejackings en meer van dat fraais, was van oordeel dat de burger moet leren om have en goed beter te beveiligen.

Het in vraagvorm geformuleerde antwoord van dezelfde burger in lezersrubrieken aller- hande, was duidelijk.

“Zou men er niet beter aan doen repres- siever op te treden tegen een steeds verder uitbreidende criminaliteit, die te wijten is aan open grenzen en een non-immigratiebeleid?” Ongeveer dezelfde vraag kwam al enkele keren uit groene en dus compleet onverdachte politiek correcte hoek, verper- soonlijkt door Vlaams parlementslid Luckas Vander Taelen.

Stel dat hij, zij het in strijd met de waar- heid, op een dag zoveel navolging krijgt dat ook in Vlaanderen alle schellen van multicultureel ingestelde ogen vallen.

Stel dat hij dan de hemel zou in geprezen worden, als de man die als eerste het licht zag. Ik denk niet dat diegenen die dat licht tot hun schade al veel eerder zagen, daar aan- stoot zouden aan nemen. Vanuit de redenering dat het de resultaten zijn die tellen.

D. M^OL

Zangfeest in de lift

Wie dacht blij te mogen zijn met een op apegapen liggende Vlaamse beweging is er aan voor de moeite. Sinds de verhuis van het Sportpaleis eind april naar de Lotto Arena eind februari zo’n 4 jaar geleden trekt het Vlaams nationaal Zangfeest zo’n duizend bezoekers meer.

En ook dit jaar zijn er al meer kaarten verkocht dan vorig jaar. Het moment dat de Lotto Arena zal uitverkocht zijn is niet zo ver meer af. Het gaat dus goed met het ANZ dat zich opmaakt voor het 74ste zangfeest.

Voor het ANZ is het duidelijk, het zangfeest moet een zangfeest blijven, er moet dus gezongen worden. Daarvoor doen ze (o.a.) een greep uit de meer dan 425 liedjes waarvan de partituren door het ANZ gedi- gitaliseerd zijn.

De klassiekers staat op het programma zoals Klokke Roeland en de Zilvervloot, De blauwvoet en Lied van mijn land. Maar ook minder bekende liedjes zoals De Vasten- avond die komt aan en De gewijden.

Zoals de vorige jaren gingen de program- matoren ook op zoek naar kleinkunstlied- jes die zich lenen tot samenzang: Vrolijke vrienden, De lichtjes van de Schelde, Joke,...

er zal weer wat afgezongen worden, smeer de stem alvast.

Maar het zangfeest is meer dan zingen.

Er zijn optredens van Bart de Bard en Con- nie Neefs, optredens van de jeugdmuziek- kapellen met een feestje voor het 50-jarige

VNJ, een kinderzangfeest, nieuwe dansgroe- pen, jeugdkoor Julica en niet te vergeten een nieuwe presentatrice: Goedele van Ruyse- velt. Elke Heylen blijft wel de schitterende teksten van Anton Aldi voordragen.

Daarnaast is het Zangfeest ook een zeld- zame gelegenheid waar de brede Vlaamse beweging nog eens uit één mond spreekt. In dit geval is dat de mond van ANZ-voorzitter Erik Stoffelen. Die legde op een perscon- ferentie al enkele duidelijke klemtonen. Het motto van het 74ste zangfeest is: onze toe- komst in eigen handen. Het ANZ vertrekt van de bekende resoluties van het Vlaams Parlement.

Die staan in het Vlaamse regeerpro- gramma. “Partijen die zich consequent houden aan de verdediging van die principes ver- dienen onze steun, maar als het anders loopt moeten we een duidelijk signaal geven. Het kan niet dat het enige antwoord op de trans- fers van Vlaanderen naar Wallonië ‘non’ is.

Het niet-besturen, mag niet blijven duren en het wordt tijd dat de levensvatbaarheid van België in vraag wordt gesteld. Vlaamse onafhankelijkheid wordt alsmaar wenselij- ker en een optie die met de dag waarschijn- lijker wordt”, zo vatte voorzitter Stoffelen het bondig samen. We mogen dus een goede toespraak verwachten op 27 februari.

Wij zullen er zijn, we zien elkaar daar?

(kaarten via ANZ: 03/237.93.92)

De nieuwe klaagcultuur van Franstalig België is tactisch doordacht

Kaakslagwallingantisme

Een speciaal verschijnsel vormt evenwel het kaakslagflamingantisme, ook wel het calimerocomplex genoemd: de neiging van een bepaald soort Vlaamse bewegers om zich als underdog te gedragen, te kermen als er van francofone kant weer gecom- plotteerd wordt, en daardoor eigenlijk juist de meesterknechtverhouding te bestendigen. Die cultuur van het zelfbe- klag, dat is iets hardnekkigs.

Opiniemakers zoals Peter Degraeve, Koenraad Elst en Johan Sanctorum hebben al geprobeerd daar iets aan te doen, en een soort republikeins zelfbewustzijn te injecteren, maar het zit historisch diep:

de leeuw brult niet, hij jankt als een gesla- gen hond.

Maar nu is er, tamelijk recent, ook zoiets als het kaakslagwallingantisme opge- doken: de Franstalige gemeenschap in Bel- gië voelt zich onheus behandeld en in de hoek geduwd.

En ze hebben zeker een punt. Onlangs beschuldigde kolonel Luc Gennart, com- mandant van de luchtmachtbasis van Flo- rennes, defensieminister De Crem ervan om een vervlaamsing (“flamandisation”) van de legertop te willen doorvoeren. De man werd stante pede uit zijn functie ont- heven! En zopas bracht de Brusselse krant La Capitale een complot uit van de Vlaamse voetbalclubs om de Bond over te nemen en de twee resterende Waalse ploegen in eerste klasse, Standard Luik en Sporting Charleroi, te wurgen.

Maar dat is niet alles. Tijdens een prese- lectie van de Miss Belgiëverkiezing sneuvelden bijna alle Waalse kandidates, waaron- der nogal wat van allochtone makelij, wat de verliezende schoonheden tot revolte- rende uitspraken verleidde over Vlaamse dominantie, wellicht zelfs in een gevaar- lijk perspectief van genetische manipulatie en biologische selectie (als alleen Vlaamse meisjes winnen, zullen ze nog meer kind- jes maken en het Germaanse ras nog meer doen floreren).

En wat lezen we in Paris Match van deze week? “Le bonheur de Kim a tué Justine!”

Ja, u leest het goed: de gezond blozende en rondborstige Kim Clijsters wint ongeveer alles wat er te winnen valt, heeft een lieve man en een tof kindje, en daar kan de gescheiden Justine Henin met haar twee armzalige rozijnenborstjes niet tegenop.

Ook zij zal geen kroost baren om de Waalse populatie op peil te houden.

En dan is er nog die van levenslust bla- kende Yanina Wickmayer met haar sap- pige Antwerpse tongval. Let u vooral op de vernuftige formulering: het is niet Kim haar schuld, het is het geluk van Kim dat het ongeluk van Justine veroorzaakt.

Dat lijkt dus op een kosmische onrecht- vaardigheid, die alleen kan rechtgezet worden met een stoutmoedige menselijke ingreep, zoals in de tragedies van Euripi- des: Kim eens een paar platte ballen toe- spelen, bijvoorbeeld, of iets in haar drin- ken doen, of... fantaseert u zelf verder.

Zo komen we tot de essentie van deze kaakslagverhalen: ze zijn niet zo onschul- dig als ze eruit zien. Want als de oervrien- delijke Kim dat leest, zou ze inderdaad wel eens compassie kunnen krijgen en eens een keertje opzettelijk een bal in het net slaan.

Compensatie heet zoiets, een wel- bekende term in het Belgische politieke bedrijf. De scheidsrechter diplomatiek benaderen kan ook helpen. Of men kan naar het Europees Hof voor de Mensen- rechten stappen. Eerlijk gezegd denk ik dat het nieuwe Waalse underdogdiscours en de verse plannen van PS-burgemeester Moureaux om Brussel uit te breiden, tactisch perfect in elkaar klikken.

De Vlamingen zijn door het lot bevoor- deeld, ze zijn met meer, ze zijn rijker, gezonder, gelukkiger, en moeten daarvoor een waardige prijs betalen. In grond, maar ook in harde cash. Dat klinkt toch billijk, niet?

De ironie is dan, dat het aloude kaak- slagflamingantisme naar Vlaamse autono- mie streefde, maar het niet krijgt, en dat het kaakslagwallingantisme net de Belgi- sche constructie wil versterken, en daar wel in lukt. Ze krijgen daarbij hulp van de overkant, de KVS-Vlamingen en heel het socioculturele wereldje, dat in naam van de solidariteit precies doet wat Kimmeke zou durven doen: met platte ballen spelen en dus eigenlijk het spel vervalsen voor de goede zaak.

U ziet, ik heb in korte tijd heel wat bij- geleerd over tennis, het moet niet altijd over politiek gaan.

A^NNICK V^ERBAUWEN Er bestaat een groot aantal soorten flamingantisme, dat maakt de Vlaamse beweging zo kleurrijk (maar jammer genoeg ook zo gespleten). Je hebt de stamboekflaminganten, van vader op zoon, volhardend in de boosheid: vaste klanten op IJzertoestanden en het Vlaams Nationaal Zangfeest; daarnaast de caféflaminganten (ook wel bier- of braaiflaminganten genoemd) die hun politieke geaardheid onderstrepen met grote hoeveelheden spijs en drank;

verder nog de carrièreflaminganten (nu met plotse aantrekkingskracht tot de N-VA), de linksflaminganten (minstens met drie, en allemaal gehuisvest in de Brusselse Drukpersstraat nr. 20), de zuurminnende flaminganten (lieden die zich uit afkeer van het Belgische establishment in het hol van de leeuw hebben geworpen), en ook nog de pensioenflaminganten (de Vlaamse bewe- ging als bejaardensport na een vlekkeloze Belgische carrière; bv. prof. Eti- enne Vermeersch).

STATISTIEKEN...

en gewone leugens. Het Brusselse poli- tieke wereldje kraaide victorie. Vergeleken met een jaar geleden bleek de werkeloos- heid met 0,5% te zijn gedaald. Voorwaar, een heuse ommekeer.

Er waren nog “slechts” 20,7% werklozen in Brussel. Nog altijd een beschamend cijfer.

Een nuchtere analyse wijst bovendien uit dat er sinds vorig jaar in werkelijkheid nog 1500 werklozen zijn bijgekomen.

Maar door de bevolkingstoename kwam die stijging in aantallen neer op een daling in procenten.

PRIMEUR IN HET LEGER

Het wijst inderdaad op een nieuwe wind die waait door het arméebelsleger: iemand van de Vlaamse Volksbeweging die door een ereluitenant wordt uitgenodigd om voor De Koninklijke Maatschappij Vriendenkring van de Officieren van de Veldtochten, onder de hoge bescherming van Zijne Majesteit de Koning, een voordracht te komen geven over de geschiedenis van de Vlaamse Beweging.

Die eer is gegund aan de Antwerpse voorzit- ter van de VVB, Roger de Ridder.

Hij krijgt ruim de tijd zich voor te berei- den, want zijn voordracht is gepland voor 13 november 2011 in de kazerne van de 11de Genie in Burcht. Die voorbereiding zal geen overbodige bezigheid zijn, want na afloop van zijn uiteenzetting is een vragenronde voorzien.

Eén van de vragen zou wel eens kunnen zijn: hoelang houdt la Belgiqe/België het nog vol? Wij wensen Roger alvast veel overtui- gingskracht, want die zal hij nodig hebben.