Geen allochtonen meer in de celHet heeft onze confraters van De Morgen behaagd zich zowat de hele

(1)

e 1,95

67

^ste

jaargang • nummer 39 • woensdag 26 september 2012 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Geen allochtonen meer in de cel

Het heeft onze confraters van De Morgen behaagd zich zowat de hele week in het middelpunt van de belang- stelling te katapulteren. Die krant noemt zich graag progressief, maar gelieve daar geen revolutionair, antikapitalis- tisch gedoe bij te fantaseren. De tijd van de Volksgazet is helemaal voorbij.

In De Morgen kok-etteert Yves Desmet graag met zijn kennis van dure wijnen en ruim besterde restaurants. Aan de beurskatern wordt veel belang gehecht, evenveel als door andere bladen. Dat zo’n krant met het hart links en de portefeuille rechts een promotioneel succes probeert te verwezenlijken, ver- dient applaus van iedereen die voor- stander is van de vrije marktwerking.

Bij De Morgen weten ze tot in de details hoe de besluitvormers van de Vlaamse gedach- tenmarkt redeneren en handelen. Ze kennen het spel, de spelregels en de spelers en ze weten daar uitstekend mee om te springen.

Hoofdredacteur Verschelden wist dat de eerste week van het nieuwe babbelprogramma

‘De Kruitfabriek’ op de nieuwe zender ‘Vier’

hét moment was om zijn gazet in de belang- stelling te stunten. Tegen het eind van die week werd zijn krant in alle media tot in den treure genoemd en besproken. Knap werk.

Waar het allemaal om ging? Over bitter weinig, eigenlijk. Over de redactionele beslissing in de eigen kolommen een bepaald

woord niet meer te gebruiken. Het gaat over het woord ‘allochtoon’, en dan is snel alle aandacht gewekt. Dat een krant een woord schrapt, komt om voor de hand liggende redenen zelden voor. Het loont de moeite even stil te staan bij die beslissing van De Morgen.

Volgens die krant is allochtoon een woord dat stigmatiseert en uitsluit.

Allochtoon

Het begrip werd in 1971 gelanceerd door een Nederlandse sociologe in opdracht van het Nederlandse ministerie van Cultuur, Recreatie en Maatschappelijk Werk. Ze vonden dat het begrip ‘immigrant’ stigmatiseert en uitsluit, dus zochten ze een alternatief. Dat werd ‘allochtoon’. Vandaag wordt het woord immigrant nog amper gebruikt. Die operatie van 1971 kan zonder meer een groot succes genoemd worden.

Achter die en soortgelijke operaties zit de wel vrij domme gedachte dat een feno- meen verdwijnt eens je dat woord schrapt. Als niemand nog ‘immigrant’ mag of durft gebruiken, dan gebruiken mensen die willen stigma- tiseren en uitsluiten het aangereikte alternatief. Allochtoon dus. De brave borsten die tot elke prijs willen vermijden dat er wordt uit- gesloten, dat er wordt gedacht in termen van wij/zij, staan dan verbaasd dat hun nieuwe woordje zelf weer vervuild dreigt te worden.

Met het woord allochtoon wordt een groep mensen aangeduid, dus ontstaat er automatisch een wij/zij-situatie. Dat heb je ook met woorden als ‘vrouwen’, ‘ouderen’, ‘zelfstan-

digen’, ‘biljarters’ en ‘postzegelverzamelaars’.

De wereld bestaat uit postzegelverzamelaars en anderen. Dat begrip sluit mensen uit.

Het trekt grenzen die niet altijd zo duidelijk zijn. Sommigen hebben ergens in de kast wel een plakboekje met exotische postzegels lig- gen. Zijn zij verzamelaars? Bwa, ze waren het, ooit. Niet fanatiek overigens, nu nog amper.

Ze hebben dat kleefboekje nooit weggesme- ten, maar weten niet eens meer goed waar het ligt. Het is uitsluitend een containerbe- grip, ‘postzegelverzamelaar’, daarom dat ’t Pallieterke bij deze aankondigt dat woord niet meer te gebruiken.

We zoeken naar een alternatief. Je moet ze toch kunnen aanduiden, de mensen van wie de hobby erin bestaat kleine klevertjes die dienen om brieven te frankeren samen te brengen in een boek. Beetje moeilijk. Hope- lijk vinden we dringend een nieuw woord.

Hetzelfde mogen we verwachten van De Morgen. In de weekeindkrant deed een wel- willende lerares een poging. Zij suggereert biculturele personen, ter vervanging van allochtoon. Haar ‘allochtone’ leerlingen reageren geestdriftig. Zo’n woord geeft aan dat zij juist iets méér hebben. Een uniculturele persoon staat achter, een biculturele persoon heeft wat extra in aanbieding. Dat is allemaal nog niets in vergelijking met een triculturele persoon. En wanneer spreken we van een andere cultuur? Eén ouder uit Antwerpen en eén uit Oostende hebben, is dat bicultureel?

Ben je bicultureel als beide ouders geboren zijn in Antwerpen? Of gaat het over gods-

dienst? Bireligieus? Zijn dan niet alle mos- lims unireligieus? We houden ermee op, want we vrezen dat alle vragen die bij het woord

‘allochtoon’ kunnen gesteld worden, weer allemaal opduiken bij het woord ‘bicultureel’.

In de cel

De huistekenaar van De Morgen vatte het onzinnige van die zaak mooi samen in een cartoon met daarop de uitspraak: ‘Opgelost!

Er zitten geen allochtonen meer in de cel’.

Binnen enkele jaren dreigen die wel bevolkt te worden door biculturele mensen. Dan zijn we weer bij af.

Nu, De Morgen doet wat De Morgen meent te moeten doen. Helpen doet die stunt geen fluit, maar het blad werkte zich wel in de aandacht. Dat onze regering zich ‘s anderen- daags bij dat initiatief aansloot en dat minister Milquet een brief naar de redacties van alle Belgische kranten, tijdschriften, radio- en tele- visiezenders heeft geschreven, met de vraag ook het woord allochtoon te schrappen, is dan weer vele bruggen te ver. Hoe ver is een minister “geëvolueerd” op weg naar de totalitaire staat, als zij meent het woordgebruik van de pers te moeten gaan regelen?

Trouwens, hebt u één krant verontwaar- digd weten protesteren tegen die ongekende ingreep van de regering in de persvrijheid? Dat onze journalisten zich dat laten welgevallen, dat is het nieuws

van de week.

“In de stad die nooit van hen zal zijn, proberen ondankbare slaven in opstand te komen tegen hun onvolprezen Meesters...”

Vrij naar de filmaffiche van Stanley Kubricks “Spartacus” door de serviele Con-Serviteur van het Musée Bels Museum

De vieze aanval van Guy Verhofstadt Lees blz. 3

(2)

Actueel

26 september 2012

2 Uit de smalle beursstraat

De paarse kuren van Di Rupo I

Intimidatie van critici, een aanhoudende goednieuwsshow over de economie, trucs van de foor om de overheidsfinanciën op orde te krijgen… De regering-Di Rupo begint meer en meer op de paarse beleidsploegen van het vorige decennium te lij- ken. Deze keer wel met de CD&V erbij.

Vorige week begon de minzame Pieter Timmermans officieel aan zijn mandaat als gedelegeerd bestuurder van het Verbond van Belgische Ondernemingen. Het VBO verdedigt de belangen van de werkgevers maar moet als typisch Belgische organisatie rekening houden met allerlei evenwichten.

Er wordt steevast gepleit voor een verlaging van de lasten op arbeid en een bijsturing van het automatische indexeringsmecha- nisme, maar revolutionaire standpunten zal men niet snel horen.

Timmermans stak bij zijn maidenspeech wel zijn nek uit door zijn ongenoegen te uiten over de 309 procent boete die fiscale contro- leurs zullen kunnen heffen wanneer ze van oordeel zijn dat restau- rant- of internetkosten die een bedrijfsleider als professionele uitgaven heeft aangegeven eigenlijk privé-uitgaven waren. Voor de nieuwe VBO-baas het bewijs dat België een fiscale politiestaat is geworden.

Minister van Financiën Steven Vanackere (CD&V) was aanwe- zig bij het VBO-feest en ontstak tijdens de receptie in woede. De speech van Timmermans was een gemiste kans, en nu komt het:

“Wie wind zaait, zal storm oogsten.” Lees: we gaan de bedrijfs- leiders nog harder aanpakken als ze ons teveel bekritiseren. Dat belooft. Luc Bertrand van investeringsmaatschappij Ackermans &

Van Haaren noemde vorig weekend het regeringsbeleid geen “socialisme maar marxisme”. Het optreden van Vanackere doet denken aan de paarse periode. Guy Verhofstadt en Karel de Gucht schol- den ieder die kritiek had op het beleid uit en dreigden hen af. Ook bevriende journalisten werden aangepakt; Luk vander Kelen werd bijna ontslagen bij Het Laatste Nieuws. Intimidatie was een ken- merk van paars, het is er één van de regering-Di Rupo. Met Vanac- kere in een glansrol. Die man is een valse kalme. Hij scheldt regelmatig CD&V-backbenchers uit.

Tweede gelijkenis met paars: de goednieuwsshow. Verhofstadt

hamerde er bij zijn medewerkers constant op dat men met positieve cijfers naar buiten moest komen, zoals een begroting in evenwicht.

Idem met Di Rupo I. Om de haverklap wordt verwezen naar de lage rente waarmee België op de internationale markten geld kan lenen.

Naar verluidt het bewijs dat onze economie kerngezond is. Die lage rente op overheidsobligaties heeft daar niets mee te maken. Inter- nationale beleggers kopen vaak pakketten van meerdere landen - Nederland, Frankrijk… - met een lage rente tegelijk aan. België wordt automatisch in portefeuille genomen. Ten tweede is er een beweging naar staatspapier doordat de centrale banken veel geld in de economie hebben gepompt. Met het geld moet iets gebeuren: men belegt in relatief veilig staatspapier. De algemene geld- creatie doet de rente sowieso dalen. Rente is de prijs van het geld.

Is er veel geld, dan gaat de prijs omlaag.

Het renteverschil met Duitsland is verkleind, maar dat is niet het gevolg van goed beleid van Elio di Rupo. De Duitse rente is zo laag dat men liever voor Belgische obligaties met een iets hogere rente kiest. Bovendien staat Duitsland in belangrijke mate garant voor het geval in Zuid-Europa iets misloopt. De gedeeltelijke verschuiving van dat risico op wanbetaling naar Berlijn, duwt de rente lichtjes op.

Derde déjà vu met paars: het knoeien met de begroting. Ten tijde van Verhofstadt en Vande Lanotte werden begrotingen bijeen gelogen en kwam men op de proppen met lege dozen als het Zilverfonds en pensioenfondsen, die door de overheid werden over- genomen om de rekening te laten kloppen.

We houden nu al ons hart vast voor de begrotingsopmaak 2013, na de gemeenteraadsverkiezingen. Er zullen trucen van de foor worden gebruikt om de rekening te doen kloppen, zoals zogezegde uitgaven die nog niet worden aangewend. Naar verluidt doet het idee de ronde een voorafname te doen van de belasting op de uitkering van een pensioenfonds. Wie aan pensioensparen doet, betaalt daar een belasting op wanneer men op zijn 65ste het gespaarde bedrag daadwerkelijk ontvangt. De regering zou de pensioenfondsen vroe- ger willen belasten, nog voor de uitkering. De manier waarop deze regering beslag legt op de door burgers gecreëerde en opgebouwde welvaart, is ongezien. Angélique VAnderstrAeten

Delta - EM

bvba

Ingenieursbureau

Detailstudies voor de omzetting van industrieel

afval in energie

info:

nvandendriessche@delta-em.eu tel 0477 723 085 Men zit in Antwerpen uitgerekend aan de

vooravond van verkiezingen. De politieke messen zijn vlijmscherp geslepen. Het is bekend én het wordt aanvaard dat de lokale verkiezingsuitslag van 14 oktober in Antwerpen op eerder korte dan lange termijn tot verstrek- kende “landelijke” gevolgen kan leiden. Zeg maar “verandering”. Als één woord bij belang- hebbenden van het Belgische status quo de koude rillingen over de rug jaagt, is het wel

“verandering”. Niet in de laatste plaats bij de regimelakeien van de vierde macht, de media.

De opgevoerde vertoningen waren ernaar. De eerlijkheid gebiedt in dit geval van allochtone overlast niet alle journalistieke duiders over één kam te scheren. In Het Nieuwsblad liet de nochtans sterk “progressief” geïnspireerde

Wanneer “verandering” dreigt

De voorbije dagen werden beschuldigingen en replieken over oorzaken en gevol- gen van toestanden zoals ze zich met de regelmaat van een Zwitserse klok voordoen in onze multicultureel “verrijkte” samenleving over en weer gesmeten. Een door een Amerikaanse amateurcineast in elkaar geflanst schimpscheutfilmpje over Mohammed volstond om wereldwijd de boel op stelten te zetten, van het Pakistaanse Islamabad tot het Belgische Antwerpen, de bruisende stad aan de stroom “van iedereen”.

Liesbeth van Impe weten dat de rellen in Borgerhout evenveel met geloof te maken hebben als hooliganisme met voetbal. Niets. In De Standaard gaf Bart Brinckman zelfs toe dat hij niet gelooft in de multiculturele samenleving.

Dat lag, alweer, anders bij Luc van der Kelen, bij Het Laatste Nieuws bedrijvig als “opinië- rende” nuttige regime-idioot bij uitstek. Bart de Wever, blijkbaar door Luc geregistreerd als een persoonlijke vijand, had durven zeggen dat de rellen hebben bewezen dat “de stad niet van iedereen is”. Omdat titelverdedigende burgemeester Patrick Janssens het tegenover- gestelde beweert, trok Van der Kelen, nog maar eens, van leer tegen “nationalistisch rechts”.

Geniet mee van een stuk stompzinnige - populistische? - onzinretoriek om “u” tegen te

zeggen: “De Wevers verklaringen doen denken aan uitspraken van het Vlaams Blok. Ze impliceren dat honderden jonge betogers, van wie de meesten in Antwerpen geboren zijn, moeten verwijderd worden. Wie niet bij de mensen van hier wordt gerekend, hoort hier in deze dialectiek niet thuis. Wat moet er dan met hen gebeuren? Op een vliegtuig zetten?”

Leeghoofden

Al wat Van der Kelen door Bart de Wever liet “impliceren”, impliceerde hij wel zelf! Het is voor zijn rekening. Ook waar hij het had over “honderden jonge betogers” in plaats van evenveel onverbeterlijke relschoppers. Daags voordien definieerde de objectieve, en dus betere, opinieschrijver Jan Segers, van nota bene dezelfde krant (!), het schorem als volgt:

“Heethoofden, zo worden de allochtone relschoppers van Borgerhout genoemd. Je zou hen vergoelijkend ook warhoofden kunnen noemen. Maar eigenlijk moet je hen gewoon leeghoofden noemen, want dat zijn ze!” Ver- wijzend naar de eeuwige groenrode progres- sieve preek over “minder kansen” et cetera, voegde hij daaraan toe: “Sociale achterstelling?

Het zal wel, maar kunnen we afspreken dat we dat niet langer aanvaarden als een geldig alibi voor intellectuele achterlijkheid?” Als omschrij- ving van wat bij zijn confrater “jonge betogers”

heet, kan dat tellen. Segers zit alvast veel dich- ter bij de harde waarheid dan zijn confrater die gelijk welke reden aangrijpt, of verzint, om zijn anti-Vlaamse gal te spuien.

Zoeken in het krantenaanbod naar een ver- wijzing naar de eerste en belangrijkste oorzaak van alles waarmee de modale grootste- delijke burger te dikwijls geconfronteerd wordt, en hem navenant op de zenuwen werkt, liep uit op de verwachte sisser. Het maakt dat ik, in dienst van dit krantje, weer media-aanvul- lend werk moet leveren. Door te schrijven dat die eerste oorzaak de aanslepende en welis- waar “politiek correcte” maar tegelijk onaan- vaardbare want ongecontroleerde immigra- tie is. Wie dat ontkent, is ziende blind; blinder dan een mol.

Stuitend

Het verdedigen van een status quo waaruit men voordeel puurt, kan altijd grover, maar zonder man en paard te noemen, zoals Luc van der Kelen verkiest. Dat het lanceren van televisiezender “Vier” met de jongste rellen in Borgerhout samenviel, was toeval. Geen toeval was dat het donkerrood gekleurde produc- tiehuis Woestijnvis dat de teugels van “Vier” in handen houdt, de rellen misbruikte om in de eerste aflevering van de praatshow “De kruitfabriek” campagne te voeren voor uittredend burgemeester Janssens op zelden geziene schaamteloosheidschaal. Niet zozeer omdat

“Patrick” niet naliet Bart de Wever bij diens afwezigheid zoveel mogelijk door het verkie- zingsslijk te sleuren. Al bij al is dat deel van zijn vak. Wel omdat de tandem Lenaerts-Van Looy zich een onwaarschijnlijk schaamteloos één-tweetje veroorloofde, met de bedoeling uit hun eigen populariteit electoraal voordeel voor Janssens te puren.

Het was stuitend om horen en zien hoe Lenaerts Van Looy vroeg of die geen spijt had dat hij “had meegewerkt” aan de populariteit van De Wever door het “slimste mens”-gebeuren. Nog stuitender was toen hij er hem toe aanzette openlijk zijn voorkeur voor “Patrick van A” uit te spreken. Topstuitend was dat Van Looy daar zonder aarzelen op inging. In al de blabla van de pretgazetten over het geslaagde lanceren van een “nieuwe zender” geen half woord over die verregaande poging tot mani- pulatie van het stemgedrag van de Antwerpse kiezer. Of die kiezer er intrapt, blijft nog te bezien. Dat doet niets af van het intrieste feit dat spreken over “regimemedia” in dit land nog heel eufemistisch klinkt.

d.Mol

KRIs HoflACK nAAR VTM

Nu Kris Hoflack via een omweg over- stapt van de openbare omroep naar VTM, wordt het uitkijken naar wat hij daar gaat uitspoken. Hoflack is historicus, schreef een biografie over Hugo Schiltz, werkte vijf jaar samen met Luc Huyse (KU Leuven), was journalist bij onder meer Humo, hoofdre- dacteur van alle duidingsprogramma’s van de VRT, en ging vorig jaar nog even aan de slag bij Borgerhoff&Lamberigts TV.

Dat hij graag politieke invloed heeft, gaf hij al vaker toe: “Het Vlaams Belang werd in de jaren negentig alleen maar groter en groter. Dat konden we toch niet zomaar laten gebeuren.

Een openbare omroep moet ook pro- beren te waken over het democratisch gehalte van de samenleving. We moes- ten iets doen.” (Knack, 2009) Het laten op- duiken van politici in entertainment- programma’s zoals De Laatste Show, Villa Vanthilt, De Pappenheimers en De Slimste Mens (de mens achter de politicus zoeken…) was maar één van de handig- heden waar Hoflack gebruik van maakte.

Toen de VRT op de vinger werd getikt over deze ‘misleiding’ van de kiezers, vol- hardde Hoflack in de boosheid: “We gaan onze houding ten gronde niet aanpassen.”

Het dient gezegd dat hij later wel eens wat gas terugnam: dat Walter Zinzen weigerde mensen van het Vlaams Blok te intervie- wen, noemde hij een “grote historische vergissing”.

Later gaf hij toe dat journalisten

“onbeholpen” omgingen met het Vlaams Blok: “Problemen die door die partij wer- den aangekaart, werden aanvankelijk doodgezwegen, uit politieke correctheid.”

Gevraagd naar zijn mening over De Wever gaf hij toe dat die het nationalisme

“opnieuw interessant” heeft gemaakt, om toch weer te eindigen met de stelling dat nationalisme “een van de vreselijkste zaken is die de geschiedenis heeft voort- gebracht”.

Hoflack gaat nu de nieuwsdienst van VTM leiden (Het nieuws, Telefacts, Royalty...) Benieuwd of hij even ver gaat als zijn collega’s Guy Polspoel en Yves Desmet (Polspoel & Desmet) die er prat op gingen op diezelfde zender “VB’ers enkel te vragen als we erop kunnen kloppen”.

(3)

Actueel 26 september 2012 3

Velen voelen zich bovendien “gepakt” door de gekleurde berichtgeving in de media, die in Vlaanderen geenszins een weerspiegeling zijn van de politieke krachtsverhoudingen. Het voorbije weekend was het nog eens “goed prijs” met de politieke uitspraken van Guy Verhofstadt in de Franstalige pers.

In een gesprek met Le Soir en de RTBF noemde de voorzitter van de liberalen in het Europese Parlement het Europese discours van de N-VA “niet geloofwaardig”. Tot daar weinig aan de hand. Maar de man die nog altijd een icoon van Open Vld is, gebruikte het francofone platform om een vieze aanval te plaatsen richting N-VA. Hij noemt die partij zonder enige schroom extreemrechts. Alleen het woord “racistisch” bleef nog onuitgespro- ken, maar zijn woorden roken al behoorlijk naar “schutkring”. Een nieuw cordon rond geel en zwart.

Linkse directe

Wie zondagavond op het internet ging wan- delen, wist meteen dat Verhofstadt had uitge- pakt met een directe linkse. Het bericht was op de webstek van de populairste krant, Het Laatste Nieuws, al 30.000 keer gelezen en goed voor 300 reacties. Datzelfde beeld op de webstekken van andere kranten en Knack.

Hier bleek vooral dat Verhofstadt zich wellicht zelf een blauw oog had geslagen.

In het interview haalt Verhofstadt zwaar uit naar nationalistische partijen. Met een nationalistisch discours dien je de burger niet. “Uit- eindelijk hervallen nationalisten altijd in een anti-Europees discours. Het bewijs: partijen zoals de N-VA willen geen transnationale lijsten en zijn tegen de multiculturele samenleving.” Nationalisme is fout, want de wereld van morgen is een open wereld. De N-VA en extreemrechts zijn voor hem hetzelfde. Op de N-VA-lijsten staan immers veel voormalige Vlaams Belangers. België doet het volgens hem niet slecht. De federale regering

moet gewoon haar werk voortzetten en niet te veel naar de peilingen te kijken. De volun- tarist in hem minacht de peilingen, maar blijkbaar ook de verkiezingen?

Brandstof?

Indien Verhofstadt verwacht dat hij met dergelijke interventies zijn partij, Open Vld, in tijden van crisis van enige brandstof kan voorzien, dan moet één en ander hem toch ontgaan zijn. De reacties op fora verdienen niet meteen een literatuurprijs, en zijn soms onnodig grof. Maar ze geven wel uiting aan de onvoorstelbare grote minachting die veel Vla- mingen voelen voor de voormalige premier en zijn partij. Ze illustreren perfect dat de Vla- mingen niet vergeten zijn hoe de Gentse liberaal de Belgische politiek in de jaren negentig beloofde open te breken met een uitgespro- ken Vlaams profiel.

We laten de jonge Verhofstadt even op u los: “In een authentieke federale staat moet elk niveau zijn eigen inkomsten kunnen innen en zijn deel van de schuld dragen” (Tweede Burgermanifest, 1992). “We worden meege- sleurd door het zuiden, door het immobilisme van het leidende establishment aldaar (FGTB, PS...)... We kunnen niet blijven wachten op ik weet niet welke ommekeer in het zuiden van het land. Het is de hoogste tijd dat ook uitge- breide bevoegdheden inzake sociale zekerheid en – nog belangrijker – fiscale autonomie aan de deelgebieden worden toegekend”…

“Niet zozeer het samenleven van twee cultu- ren schept problemen, maar het verzoenen van twee totaal verschillende visies op de aan- pak van de sociale en economische uitdagingen… Een aantal politici heeft naar aanleiding van de roep naar een grotere Vlaamse zelf- standigheid het idee geopperd een referendum te organiseren... Hun vraag om een referendum is terecht… Dat referendum zou door het Vlaams Parlement onder de Vlamingen georganiseerd kunnen worden… Nog enkele

jaren immobilisme ten gevolge van de onwil van de PS is de beste voedingsbodem voor het separatisme.” (De Belgische ziekte, 1997).

Sluipend gif

Verhofstadt staat in zijn aanval op de N-VA niet alleen. Hetzelfde vertellen zijn compag- nons Patrick Dewael en Karel de Gucht. Ook zij keerden hun politieke kar.

In Het Vlaams Manifest. Ruimte voor regio’s (2002) klonk Dewael nog zo: “Ik meen dat de bestaande transfers de zelfredzaamheid en verantwoordelijkheid bij de ontvangers eerder belemmeren dan prikkelen… De deelsta- ten moeten de gelegenheid krijgen hun eigen beleidsvisies te ontwikkelen, inzake werkgele- genheid, loonvorming en economisch beleid, inzake gezondheidszorg en gezinsbijslagen.”

Daar blijft weinig van over. Na een bezeten aanval op Vlaams Belang omschrijft Dewael vandaag ook de N-VA als “een nieuw platform voor extreemrechts”, verwijzend naar het bin- nenhalen van enkele prominente ex-VB’ers (een “sluipend extreemrechts gif”)

De Gucht deed in De toekomst is vrij (2002) niet onder voor zijn broeders: “Na al die staats- hervormingen blijkt het Belgische staatsbestel nog steeds niet te werken… Ik krijg steeds meer de indruk dat België geen meerwaarde meer biedt… De ziekteverzekering moet worden geregionaliseerd... Het huidige systeem, waarbij de Franstaligen Vlaamse plannen tot belastingverlaging of voor een andere inrich- ting van de fiscaliteit kunnen afremmen en soms zelfs tegenhouden, is ronduit irritant.”

In De Zevende Dag (midden september) klonk niet meer het oude verhaal, maar de stelling dat “niemand kan uitleggen of dat verhaal dat Vlamingen te veel betalen voor de Walen wel juist is“. Hij noemde dat “puur nationalisme tegen de externe vijand” en vond zijn partij

“veel te braaf voor de N-VA”.

Herinnering

Terug naar de reacties op Verhofstadt. Veel Vlamingen zijn niet vergeten hoe de liberale toppers in 1999 de CVP kraakten met een smerige campagne rond de dioxinecrisis. En hoe ze na hun overwinning meteen zijn macht verankerden in een Belgisch kader, waar ze op alle fronten gewoon deden wat de Frans- talige bondgenoten in paarsgroen van hen verwachtten. Ze weten best nog dat Verhof- stadt en co de macht van Vlaanderen herleid- den tot driekwart van het kiezerskorps door

het invoeren van een cordon sanitaire rond een partij die een kwart van de kiezers verte- genwoordigde.

Veel Vlamingen weten dat Verhofstadt en co de transfers naar Wallonië - eens aan de macht - nooit in vraag hebben gesteld, dat ze met ondoordachte besluitvorming over de kerncentrales ervoor zorgden dat dit land straks zonder elektriciteit komt te zitten. Dat ze de immigratiepoorten via de snel-Belg- wet heel wijd openzetten, en de criminaliteit niet bepaald efficiënt aanpakten. Ze verwij- ten Verhofstadt dat hij België (en Vlaande- ren) voor een appel en een ei uitverkocht aan Frankrijk, dat hij in de economisch wat betere jaren na de eeuwwisseling het vertikte de staatsschuld te verminderen, dat hij de media naar zijn hand zette, en nog veel meer.

Lezers reageren zoals ze gebekt zijn: grof, schalks, fijnzinnig, brutaal… Ze wijzen erop dat Verhofstadt groot werd met de komst van tal van “nationalisten” uit de Volksunie, dat Open Vld nu is verpulverd tot een par- tijtje dat amper meer stemmen haalt dan de PvdA. “Binnenkort mogen we de woorden liberaal en Open Vld ook niet meer gebruiken omdat dit verwijst naar een achterge- stelde groep sukkels”, merkt iemand op. Som- migen spotten met zijn clownesk gedrag in het Europese Parlement, of herinneren aan die val op zijn hoofd: “Het fietsen aan die rotonde heeft indertijd toch wel ernstig zijn hersenen aangetast. Zijn vermogen om links van rechts te onderscheiden, is waarschijnlijk verstoord.”

Wellicht moet Open Vld het gevoelen hebben dat de peilingen nog niet dramatisch genoeg zijn, zo niet zou de partij de hyperki- netische ex-premier achter de gordijnen houden. Een lezer schrijft “perplex te staan dat de Europese liberale partijen hem nog langer als woordvoerder dulden. Hij zit gewoon aan de Duracellpillen.” … “Het enige goede nieuws dat Verhofstadt vertelt, is dat hij niet zal terug- keren van de Belgische politiek”, besluit een ander. “Een taart in zijn gezicht verdient hij!

Maar kun je dat die taart aandoen?”, oppert nog een ander.

Veel schrik hoeven de Vlaamsgezinde partijen van Open Vld niet te hebben.

Verhofstadt en De Gucht blijven in Europa.

Waar het wervende verhaal van de Open Vld in Vlaanderen nog zit, moet stilaan het best bewaarde geheim van de Wetstraat zijn.

A^njA P^ieters In het weekend kun je beter andere dingen doen dan de ontelbare reacties

lezen van malcontente mensen die op internetfora en webstekken van kranten en tijdschriften reageren op alles wat rondom hen beweegt. Toch zijn ze niet onbe- langrijk, als uitlaatklep voor de frustraties van veel mensen die zich niet (meer) herkennen in de politieke, sociaaleconomische en culturele wereld die hen omringt.

De vieze aanval van Verhofstadt

Zonder respect voor àlle Vlamingen

Mevrouw de madame van Sint-Genesius-Rode

Gij hebt u dezer dagen onsterfelijk belachelijk en behoorlijk ongeloofwaardig gemaakt, naar aanlei- ding van de commotie rond de tweede kandidaat op uw Vlamingenlijst in Sint-Genesius-Rode, die opkomt onder de naam ‘Respect’. Gij trekt die lijst, een verzameling van Vlamingen uit zowat alle par- tijen, die een Vlaams antwoord wil zijn op de Frans- talige overmacht in uw Vlaamse gemeente. Zowat alle partijen… Niet alle?! Gij toont geen greintje respect voor Vlaams Belangers in Rode, die gij het licht in de ogen niet gunt. Zij zijn niet wel- kom op uw lijst. Zij worden als menselijk afval, uit- schot of vunzig ongedierte behandeld. Er zijn in uw ogen duidelijk goede en slechte Vlamingen, al heb- ben die laatsten niks op hun kerfstok, maar zijn ze wel iets radicaler dan de anderen. Gij zette al uw politiek correcte stekels op toen die tweede kandi- daat op uw lijst - Ludo de Becker - er door Fransta- ligen van werd verdacht een verleden als Vlaams Belanger te hebben en zich nu achter het mas- ker van de N-VA verschuilt. Gij gaaft er meteen een flinke dreun op, met een krampachtig en angsthazig verweer: ““Dit soort berichten, als zou ik mij inlaten met het Vlaams Belang, tasten niet alleen mijn politieke integriteit aan maar ook die van Herman.” Komaan zeg!

Gij mocht u in ‘Reyers Laat’ komen verdedigen;

niet toevallig zat gij aan tafel met Bart de Wever.

Vermeend ex-Belanger De Becker heeft in het verleden inderdaad wel eens krasse uitspraken gedaan in de zin van ‘Franse ratten, rolt uw mat- ten’; een slogan die door zowat elke taalgrens- strijder of Vlaams-nationalist – van Volksunie over N-VA tot Vlaams Belang – in het heetst van de strijd

al eens in de mond is genomen tijdens een beto- ging in de Voerstreek of in de Rand. En – o gruwel – hij zou een parodie-affiche hebben ontworpen op basis van de affiche van de film ‘Der Untergang’

over de laatste dagen van het Derde Rijk. Daarop wordt Albert II voorgesteld als een hopeloze vorst met een pet tot op de oren en de kraag van de uni- formjas omhoog. ‘De ondergang’ wijst dan op het einde van België. Allemaal genoeg om gestigma- tiseerd te worden als Vlaams Belanger.

De radicale nationalisten van de N-VA mogen dat wel en nieuwkomers wordt vlot amnestie verleend, als ze er al op worden aangesproken. Zo verging het ook uw tweede kandidaat. Haastig kwam hij zich in alle toonaarden verontschuldigen voor die straffe uitspraken en de parodie. Hij kroop met zijn broek op de knieën door het stof, zeggend dat hij er afstand van genomen heeft en ze nu “onaanvaard- baar” noemt. Bart de Wever zag dat het goed was en knikte naast u aan tafel. Gij naamt die zegen er graag bij om te zeggen dat Ludo de Becker nu echt bij de Respect-club hoort.

Wel, mevrouw, die tsjeverij spreekt boekdelen. In plaats van resoluut te stellen dat gij elke Vlaamse steun tegen de Franstalige overmacht in uw mooie gemeente best kunt gebruiken, blijft gij mee doordrammen in het bewust opgezette spel de Vlamingen altijd weer te verdelen. Dat belooft weinig goeds voor uw geloofwaardigheid, wan- neer gij het na 14 oktober zult moeten opnemen tegen de rabiate maar vooral eensgezinde Frans- taligen. Ge zult er snel zoete broodjes mee bakken.

Net zoals uw partij dat onbeschaamd heeft gedaan met de bergen toegevingen in het BHV-akkoord.

Triestig.

Heel triestig.

Brief aan Geertrui Windels

Politiekers op de praatstoel

In de aanloop naar de komende verkiezingen, brengen we in onze volgende nummers tweemaal een dubbelinterview.

Volgende week laten we de mannen aan bod komen:

Joris van Hauthem (VB) zetten we op de praatstoel samen met Karl Vanlouwe (N-VA).

De week nadien zetten we twee dames aan tafel:

Sarah Smeyers (N-VA) gaat in debat met Anke van dermeersch (VB).

’t Pallieterke van 17 oktober, het eerste nummer na de verkiezingen, zal wederom vier bladzijden extra tellen.

We brengen dan extra verkiezingsnieuws en analyses van de eerste resultaten.

Volgende week

(4)

Dossier

26 september 2012

4

Ik heb ooit eens in een lange discussie De Wilde proberen wijs te maken dat hij maar beter stopte die mantra in interviews te herhalen, maar Maurice wist alles beter; zeker die dingen die hij niet kende. Ik vroeg hem hoe die bezetting er dan had uitgezien, in de praktijk.

Hij antwoordde met een ernstig gezicht dat er zoiets als Duitse kommandanturen in onze steden en gemeenten hadden gestaan tijdens de

“Spaanse” en de “Oostenrijkse” tijd, van waaruit soldaten het land in het oog hielden. Dat india- nenverhaal over die zogenaamde bezettingen is één van de kwalijke gevolgen van La Belgique en is niet makkelijk uit te roeien. Ik herinner me de boze reacties van aanwezigen toen ik als gast- spreker bij de Keerbergse Orde van den Prince die legende van tafel veegde. Het was alsof ik een deel van de identiteit van de mensen weg- nam; alsof ik het vijgenblad verwijderde dat de Vlaamse tamheid verbergt.

Het verdriet van La Belgique

De nonsens begonnen nadat een entiteit - ja, zeg maar een staat - die op dat ogenblik al vier- honderd jaar bestond een politieke omwente- ling meemaakte en nog maar eens haar naam veranderde. De Koninklijke (de officiële naam in de 17de en de 18de eeuw), de Katholieke of de Zuidelijke Nederlanden gebruikten voort- aan de van het Latijn afgeleide naam Belgica, die “neder of laag land” betekent. De nieuwe - in feite dus zeer oude - staat pretendeerde nadrukkelijk dat al het vorige slecht was, verge- leken met de stralende toekomst die het land wachtte. En schiep de grote historische leugen dat de ware vrijheid maar sinds 1830 is ontstaan.

Propagandisten waren Hendrik Conscience -

“na achttien eeuwen van lijden en strijden” (hij ging terug tot de Romeinen) - en regerings- leider Charles Rogier, met de onsterfelijke zin van de officiële en uiteraard uitsluitend Franse

versie van “de Brabantse”: “Après des siècles d’esclavage, le Belge sortant du tombeau.” Een hele reeks opportunistische tafelspringers was graag bereid die mythe te verspreiden en ze in het onderwijs generaties lang op te dringen in de lessen “vaderlandsche geschiedenis”. Daar begon het meestal met de Spaanse bezetting.

Filips II erkende zijn nederlaag

Voor die canard zijn er verzachtende omstan- digheden. De aanhangers van de Opstand tegen Filips II waren niet dom. Ze speelden graag in op de afkeer van de meeste mensen voor vreem- delingen, in een tijd dat iemand van een ander gehucht al vreemd was. Het was niet moeilijk de geëerde “koning van Hispanien” als een vreemde bezetter neer te zetten. In werkelijkheid bestond Spanje niet. Filips II was koning van Castilië, Aragon en Portugal. Hij sprak noch Nederlands noch Frans, omdat zijn vader, Karel van Gent, lange tijd niet zinnens was hem de Nederlanden te schenken. Karel verkoos ten slotte toch Filips en niet zijn broer of zijn dochter, omdat hij zoals alle vorsten van die tijd (ook de protestantse) geen godsdienstvrijheid wou toestaan en zijn streng katholieke zoon betrouwbaarder vond dan broer Ferdinand, die in Wenen de Osmanen moest tegenhouden en dus protestantse bondgenoten had.

Filips II had het moeilijk met de beperkingen van zijn macht in de Nederlanden, waar hij titels voerde als hertog van Brabant, graaf van Vlaan- deren, graaf van Holland-Zeeland, enzovoort.

Hij ergerde zich mateloos aan de bedelpartijen voor geld, want iedere Nederlandse staat, ieder lid van die staat, zelfs veel gemeenteraden van grote steden konden die belastingen weigeren en dan moest “Yo, el Rey” opnieuw aan de bak met alle gesprekspartners.

In Castilië kon Filips II wel degelijk zelf belastingen heffen, innen en soldaten rekruteren.

Dit land is nooit (langdurig) bezet geweest (1)

Ze waren er weer, de historici van de koude grond, zoals sportpsycholoog Jef Brouwers. “We halen zo weinig medailles op de Olympische Spelen omdat we geen winnaarsmentaliteit hebben. We zijn immers altijd bezet geweest.” Andere propagandis- ten van die historische mythe: Jean-Luc Dehaene, Godfried Danneels en wijlen Maurice de Wilde. Duidelijk kenners die nooit één A4’tje over onze geschiedenis hebben gelezen.

Vanuit Castilië gezien leek het er in het Won- derjaar 1566 op dat in de Nederlanden een enorme opstand uitbrak, een coalitie van hoge en lage adel en calvinisten. Filips II wou dat zijn Nederlanden katholiek bleven en “en passant”

een toontje lager gingen zingen. Natuurlijk wil- den ze niet betalen voor een leger om hen te temmen, maar ook Aragon zei neen tegen de eigen koning. Dus moest hij nog maar eens Cas- tilië laten leegbloeden. Hij zond een Castiliaans leger, dat vlug verdrievoudigd werd met Walen – de naam van Nederlandse huurlingen – en Duitsers, naar de Nederlanden. Alva probeerde een paar jaar het Castiliaanse systeem aan de Nederlanden op te dringen (de tiende penning).

Hij faalde over heel de lijn. De koning had het na dertien jaar burgeroorlog begrepen en zond neef Alexander Farnese, kleinzoon van Karel V en de Oudenaardse Johanna van der Gheynst, als landvoogd. Die geniale militair en diplomaat had een zoethouder in zijn ransel. Koning Filips II beloofde alle rechten van de Nederlanden te respecteren en hij legde zich neer bij zijn nederlaag.

Hij had maar één eis: katholiek blijven. Dat was in het zuiden geen probleem omdat een groot deel van de protestanten toch al vertrokken was.

Farnese heeft de Nederlanden nooit herenigd omdat Filips II te veel Castiliaan was zodat zijn aandacht en zijn geld naar de Middellandse Zee en de Osmaanse dreiging gingen. Daarenboven wou hij Engeland en Frankrijk de voet dwars zetten. Wel gaf hij de Nederlanden een eigen dynastie, met zijn dochter Isabella en haar man en neef Albrecht als vorsten; hij wist dat ze te oud waren om nog erfgenamen te produceren.

In Brussel vestigden zich buitenlandse ambas- sades die tot 1794 zouden blijven. Voor de eerste keer waren de Nederlanden bereid voor hun eigen verdediging tegen aanvallen uit het noorden te betalen. Albrecht en Isabella waren popu- lair omdat ze een bestand met de Republiek slo- ten en de privileges en het zelfbestuur van de diverse vorstendommen respecteerden. Drie- honderd jaar later was die populariteit nog altijd een belangrijk historisch gegeven. De Duitse gigolo Leopold Saksen Coburg gaf zijn oudste zoon zijn eigen naam maar de tweede zoon kreeg de naam van Filips (naar Filips de Goede en de Schone). Die zoon moest op zijn beurt roemvolle namen uit het eigen verleden aan zijn kinderen geven: prins Boudewijn (naar de gra- ven van Vlaanderen) was de beoogde troonop-

volger maar stierf jong, dus werd prins Albrecht (ja, naar de Albrecht van Isabella) kroonprins.

Het duurde nog jaren voor die Albrecht Albert werd in Vlaanderen. De huidige koning en kleinzoon van koning Albert I heeft zijn naam te dan- ken aan een zogenaamde “Spaanse bezetter”.

Echte autonomie

Natuurlijk waren Vlaanderen, Brabant, Hene- gouwen, Namen, Luxemburg enzovoort een deel van een multinationaal rijk, maar dat is in realiteit ook het geval met de Europese Unie.

Het verschil is dat de Nederlandse vorstendommen niet toestonden dat iemand zich met hun interne zaken bemoeide, terwijl de EU-bureau- cratie niets liever wil dan het laatste restje autonomie van de lidstaten opruimen en uit- roeien. Als het graafschap Vlaanderen een misdadiger zwaar wou straffen, haalde geen Henegouwer het in zijn hoofd daarover iets te zeggen. Als Henegouwen een moordenaar een vakantie aanbood in de Ardennen, was dat geen zaak voor Vlaanderen. Als Brabant lage invoer- tarieven wilde op graan voor zijn arbeiders, dan was dat een Brabantse zaak. Als een land- bouwstaat als Namen hoge tarieven vroeg, dan bemoeide Brabant zich daar niet mee. Ja, er was een centrale regering in Brussel, die erop toezag dat de verschillen niet al te gek werden, maar die haalde het niet in haar hoofd Vlaanderen of Bra- bant te dwingen geld af te staan aan Luxemburg.

De volledige fiscale autonomie was een hei- lig principe en was één van de redenen dat die halve confederatie/halve federatie honderden jaren lang zonder permanente communautaire conflicten heeft bestaan. Het enige probleem voor de Nederlanden was de Franse agressie.

Hun gezamenlijke vorst zat dan wel veilig en lekker ver in Madrid, zodat hij zich maar weinig kon moeien, de Nederlandse staten aanvaard- den wel dat hij de buitenlandse politiek stuurde, met alle gevolgen van dien. In de permanente oorlogen tussen hun vorst en Frankrijk mar- cheerden de Fransen veel liever naar de Neder- landen, waar veel te plunderen was en waar rijke gebieden en steden in te lijven vielen, dan door de dorre Pyreneeën. In 1701 stierf de laatste Castiliaanse Habsburger. De Franse koning Lodewijk XIV keek verlekkerd naar dat rijke land in het noorden en één ogenblik zag het ernaar uit dat annexatie niet ver af was. Daarover leest u volgende week. Jan neckers

Marnixring heeft een

nieuwe algemeen voorzitter

Verleden zaterdag heeft de Marnixring een nieuwe algemene voorzitter gekozen:

Jan Verleysen. Zijn voorganger Filip de Vlieghere had zijn mandaat vroegtijdig ter beschikking gesteld. Voorzitter zijn van de Marnixring is een niet te onderschat- ten functie, en dat in combinatie met een verantwoordelijke job, verplichtte Filip een stap terug te zetten. Bovendien moest hij regelmatig de plooien gladstrijken tussen de gematigde en de minder-gematigde Ringen.

De Marnixring is een eerder gesloten ser- viceclub, vergelijkbaar met Rotary, of Lions, met dat verschil dat de Marnixring als doel- stelling huldigt: de verdediging en de ver- spreiding van onze Nederlandse taal en cultuur. Zij organiseert daarvoor eigen eve- nementen, of sponsort financieel de mani- festaties van anderen. Op dat vlak neemt de Marnixring een niet-onbelangrijke plaats in binnen de Vlaamse beweging.

Jan Verleysen verklaarde in zijn beleids- nota eigen accenten te leggen, net als de vorige voorzitters.

“Een vereniging zoals de onze kan enkel die rol vervullen als zij weldoordachte meningen kan formuleren en tegelijker- tijd opiniërend en met gezag naar buiten treedt”, aldus de kersverse voorzitter.

“Verder zullen wij voortdurend te maken hebben met nieuwe (en minder nieuwe) uitdagingen. Taalverloedering (jammer genoeg soms al in kleuterklassen en lager onderwijs, jeugd-uitzendingen…), toene- mende verfransing én ontnederlandsing van ons taalgebied, verengelsing van het hoger onderwijs, economische beslissingscentra van strategische bedrijven buiten onze Lage Landen, enzovoort.”

Jan Verleysen heeft ambitie: “In 2013 vie- ren wij het 45-jarige bestaan van onze Mar- nixring. In Brussel, de geboorteplaats van Marnix van Sint-Aldegonde. Alle Ringen van de regio Zuid-Brabant zullen samen instaan voor de organisatie.”

Hij besluit: “Ook de Zuidelijkste Neder-

landen en Zuid-Afrika hebben sinds mijn jeugdjaren een bijzondere plek in mijn hart.

Het zal u dus niet verbazen dat ik ook die gebieden binnen onze taal-/cultuurnatie de nodige aandacht zal schenken.”

Jan Verleysen woont in de bedreigde gemeente Dilbeek. Hij volgt de taalstrijd van dichtbij. Als echte Marnixringer is hij niet vies de handen uit de mouwen te steken.

Tijdens de jaarlijkse Gordel heeft Marnix- ring Dilbeek (samen met Marnixring Gaas- beek) een drankenstand en daar ziet men Jan vlijtig aan het werk als kelner, van ’s morgens tot ’s avonds laat, voor het goede doel.

Maar vooral: Jan Verleysen heeft kennis van zaken en weet waarover hij praat. Als hij het woord neemt, is dat kernachtig, dui- delijk en in onberispelijk Nederlands (zoals we dat van een Marnixringvoorzitter mogen verwachten).

Alle Ringen zien met vertrouwen de toe- komst tegemoet, want de nieuwe voorzit- ter werd zo goed als unaniem verkozen, op één onthouding na. Er waren geen tegen- stemmen.

Wie wil kennismaken met de Marnixring, kan dat doen op zaterdag 20 oktober. Dan vindt de uitreiking plaats van de Marnixring Erepenning.

Die erepenning wordt dit jaar uitgereikt aan journalist Mark Grammens. Alle infor- matie vindt u op de webstek www.marnix- ring.org.

k^vc

Niet ‘Vlaams’ wel van ‘Vlaanderen’

Er was eens, niet zo lang geleden, een tijd dat elke Vlaamse kring ook zijn ziekenfonds had. Sommige daarvan groeiden uit tot enkele grotere: Ic Dien in Mechelen, Flandria in Gent, Daens in Aalst, en hier en daar nog andere, in Antwerpen, Kortrijk, Mol, Overijse…

In 1990 kwam er de wet-Busquin betreffende de ziekenfondsen en landsbonden (in 1990), om de wildgroei en de kleinschaligheid van al die ziekenfondsjes weg te werken.

Aan Vlaamse kant slaagde men er, ondanks de inzet van dr. Frans Devos, niet in één groot Vlaams-nationalistisch of Vlaamsgezind ziekenfonds te maken. Wie de Vlaamse beweging wat kent, weet hoe dat gaat. Gemiste kans, maar het is nu zo. De meeste van die groepen en groepjes zijn opgegaan in grote gehelen en hebben hun eigen identiteit verloren: Flandria in Gent koos onderdeel te worden van Partena (dat heeft geen Vlaamse reflex meer, integendeel). Enkel bij de Landsbond van Neutrale Ziekenfondsen zitten nog een radicaal en een gematigd Vlaams- gezind ziekenfonds: Het Vlaams & Neutraal Zie- kenfonds met zetel in Mechelen, en het Vlaams Neutraal Ziekenfonds met zetel in Aalst. Dat leidde in het verleden tot heel wat verwarring, want beide ziekenfondsen gebruiken bijvoor- beeld hetzelfde logo en hun webstekken zijn gelijkaardig. De aandachtige lezer merkt enkel een verschil in de naam: de ene met ampersand, de andere zonder ampersand. Maar het zijn wel degelijk twee verschillende directies en twee verschillende entiteiten. Ook de mis- sie op hun webstek verschilt opvallend (zie vnz.

be of vnz235.be).

De Aalsterse groep, het Vlaams Neutraal Zie- kenfonds, (erfgenaam van het Ziekenfonds Bra- bantia en Priester Daens!), heeft een nieuwe strategie uitgetekend. Ze willen zoveel mogelijk het verschil maken met het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds (met &) uit Mechelen (waar Jürgen Constandt de plak zwaait). Deel van die strategie is: de naam veranderen. Ze kiezen ervoor de naam “Vlaams Neutraal Ziekenfonds” te veranderen in “Neutraal Ziekenfonds Vlaanderen”. Ze zijn dus niet meer Vlaams, ze komen uit Vlaan- deren. Een klein taalkundig verschil, maar wel degelijk met de bedoeling het politieke aspect

te wijzigen in een geografisch. Om die wervende naam in communicatie om te zetten, hebben ze alvast een paar honderdduizenden euro’s opzijgezet.

Ze zijn bang voor een te Vlaams imago en gooien daarom hun hele historische identiteit weg. Voor wie het IJzerbedevaartverhaal kent, een herkenbare situatie. Toch eigenaardig. Ter- wijl zowat 45 % van de bevolking er geen moeite mee heeft op een V-partij te stemmen, willen allerlei instanties het “Vlaams zijn” niet meer gebruiken en dat afzwakken naar “van Vlaan- deren zijn”. Jammer voor de Vlaamse beweging, die zo de erfgenaam van het oude fiere daensistische ziekenfonds ziet teloorgaan, of uit de Vlaamse beweging trekken. Een fusie tussen dat ziekenfonds van Aalst en dat van Mechelen zou veel logischer geweest zijn en zou de posi- tie versterkt hebben tegenover de grote partijge- kleurde ziekenfondsen, zoals de CM en Socmut.

Bij het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds in Mechelen-Lier houdt men hout vast. Hoe moeten ze in hemelsnaam aan de mensen keer op keer uitleggen dat zij het niet zijn die van naam veranderen, dat zij wel hun ongebonden radicaal-Vlaamse koers blijven varen? Ze zijn het niet enkel uit naam. Het V&NZ is een actief lid van het OVV en sponsort de Vlaamse beweging jaar- lijks voor een bedrag gelijk aan hun aantal leden.

Ze hebben intussen 64.000 leden; dat aantal neemt elke dag toe. De grote frustratie is dat nog te veel Vlaamsgezinden blijven aangesloten bij de klassieke ziekenfondsen, die juist het omge- keerde propageren dan wat de Vlaamse beweging wil bereiken: de splitsing van de sociale zekerheid. Hoeveel lezers van ’t Pallieterke hebben intussen al vijf minuten persoonlijke moed getoond door te veranderen?

Overstappen van het ene ziekenfonds naar het andere is echt niet ingewikkeld. Bel gratis naar 0800-179 75 voor vrijblijvende informatie.

k^vc

(5)

Actueel 26 september 2012 5

Hand in Hand

Kent u “Hand in Hand” nog? In de jaren 80 ontstaan als een vredesbeweging en organisator van de antirakettenbetogingen, is de organisatie nu vooral actief in de sector “ver- draagzaamheid”. De laatste jaren is het wat stil geworden. In 2006 lanceerde de vzw nog de campagne “Zonder haat straat”.

In de aanloop naar de verkiezingen gaan ze zaterdag nog eens de straat op, om te waar- schuwen voor het oprukkende racisme. De organisatie zit wel met een probleem: in de platformtekst over de doelstellingen van de betoging spreekt men heel de tijd over “allochtonen”. Meer “allochtonen” aan het werk, meer

“allochtonen” in de gemeenteraden… Kortom, totaal verkeerd woordgebruik.

Op gevaar af door de vrienden van De Morgen geboycot te worden, moet Hand en Hand nu haar woordgebruik – ook op de webstek – dringend aanpassen.

Quick kandidaat-burgemeester

Velen keken verrast op toen, vorige week, Vincent van Quickenborne bekendmaakte dat hij burgemeester van Kortrijk wil worden.

Nauwelijks vier maanden geleden had hij immers laten weten dat Open Vld-schepen Wout Maddens de ideale burgemeester zou zijn. En nu dit. Voelt Quick nattigheid? Wil hij de nationale politiek (voorlopig) verlaten?

Naar zijn zeggen, zien heel wat Kortrijk zanen het zitten met hem als burgervader van de Groeningestede. Dat hij zich maar niet al te veel illusies maakt. Quick mag luidop dromen en zeggen dat burgemeester zijn “de mooiste job is die ik me kan indenken”, voor heel wat Kortrijkzanen is de wispelturige en impulsieve minister van Pensioenen een harteloos man, die de pensioenleeftijd met twee jaar heeft verhoogd. Zoiets wordt niet makkelijk vergeten. Huidig burgemeester Stefaan de Clerck laat het niet aan zijn hart komen.

Hij maakt zich meer zorgen over zijn con- current binnen de partij, Lieven Libeer. Grote onbekende blijft de N-VA. Hoe zal die het in Kortrijk doen?

Durf!

Een merkwaardig politicus in Deerlijk is Luk Schelfhout. Sinds zijn breuk met het Vlaams Belang zetelt hij als onafhankelijk gemeente- raadslid. Een tijd zag het ernaar uit dat hij als onafhankelijk kandidaat een verkiesbare plaats op de N-VA-lijst zou krijgen. Het nationaal par- tijbestuur maakte echter bezwaar, omwille van zijn politiek verleden.

Een ontgoochelde Luk komt thans op met de eenmanslijst Durf! Van hem krijgen de Deer- lijkse kiezers te horen dat ‘verandering brood- nodig is’.

Teruggevonden familieleden

Heidi en Mario Callant staan allebei op de lijst van het Vlaams Belang in Gent. De meeste mensen nemen als vanzelfsprekend aan dat zij broer en zus zijn, maar in werkelijkheid zijn zij halfbroer en halfzus. Zij zijn samen opgegroeid, maar hadden elkaar dertien jaar geleden volle- dig uit het oog verloren. Zij vonden elkaar pas terug nadat zij, allebei tot hun verbazing, vast- stelden dat zij samen op dezelfde lijst stonden.

En dan zegt men nog dat de partij mensen ver- deelt en niet samenbrengt…

Plakoorlog

In Gent respecteren N-VA en Vlaams Belang een soort stilzwijgende wapenstilstand. Zij overplakken elkaars affiches niet of nauwelijks.

De enige uitzondering is Ömer Demircioglu, die al eens tegen die regel zondigt. Maar hij is dan ook een Turkse groene, die pas op het laatste nippertje de stap naar N-VA heeft gezet. De erg- ste plakimperialisten zitten bij het kartel sp.a- Groen. Die palmen met hun affiches dikwijls meer dan de helft van de beschikbare ruimte in. Ze overplakken schaamteloos andere partij- affiches. De kandidaten van Open Vld maken het nog bonter: zij overplakken zelfs elkaar.

Terwijl de andere partijen meestal alleen militanten op plaktocht sturen, gaat Johan Deckmyn zelf dikwijls met lijm en affiches aan de slag, hoewel hij lijsttrekker is en Vlaams parlementslid. Zijn assistent is meestal… de fractieleider in de provincieraad. Zij voelen zich niet te goed om hun handen vuil te maken en het werk van gewone militanten te doen.

51?

Freya van den Bossche heeft een verkiezings- affiche waarop zij als een heel klein vrouwtje is afgebeeld naast het getal 51 in enorme donker- rode cijfers. Er werd druk gespeculeerd wat die 51 kon betekenen. Haar leeftijd? Haar IQ? Haar beenlengte in centimeter? Het is gewoon om te zeggen dat zij op plaats 51 op de lijst staat.

Tussen haakjes, zou Freya weten wat de vier- kantswortel van 51 is?

Rood en blank

De socialisten moeten niet alleen rekening houden met hun traditionele rivalen, Groen en PvdA, ook met de scheurlijst Rood! die zich voorstelt als écht socialistisch. Waarmee heel subtiel wordt gesuggereerd dat de sp.a dat niet meer is. Het opvallendste element in de opkomst van Rood! zit niet in de voorspelbaar linkse teksten, maar in de samenstelling van de lijsten. In Gent is het enige buitenlandse lid de lijstduwer. Hij heeft een Chinese naam. In Dendermonde staan er helemaal geen immi- granten op de lijst. In Zottegem, waar de lijst Leef! opkomt met kandidaten van Rood!, al evenmin. In Antwerpen vonden we op de dertigste plaats één kandidaat met een islami- tische naam, en nog lager op de lijst één met een Spaanse en één met een Slavische naam.

Kortom, de lijsten van Rood! zijn al bijna even

“blank” als die van het Vlaams Belang. Al zal dat wel de enige gelijkenis zijn.

Exit Gerda

In Erpe-Mere heeft het Vlaams Belang dan toch nog een eigen lijst ingediend. Even was daar twijfel over ontstaan, toen Gerda van Steenberge uit de partij stapte. Zij is niet enkel Vlaams parlementslid maar ook gemeente- raadslid. Bij haar vertrek kondigde ze aan onder de naam “Gemeentebelangen” op te komen.

Gerda slaagde er echter niet in op zo’n korte termijn voldoende kandidaten te vinden, en de andere twee gemeenteraadsleden van het Vlaams Belang zagen een overstap niet zitten.

Zij komen onder eigen naam op met een onvol- ledige lijst. Zij gaan de strijd aan met de N-VA en de LDD (hoewel die onder een andere naam opkomt, na ruzie met het LDD-hoofdbestuur).

Het laatste bolwerk

Zandhoven wordt een speciaal geval om te volgen bij de gemeenteraadsverkiezingen. De CD&V beschikt er over een absolute meerderheid, 15 zetels op 23. Het is één van de laatste “bolwerken” van de CD&V in de provincie Antwerpen. Bij de vorige verkiezingen haalde het VB nog 4 zetels en werd daarbij de grootste oppositiepartij. Dit jaar trekt voor de eerste maal de jonge N-VA-afdeling (pas opgericht in 2008) naar de kiezer. Bij de N-VA hopen ze vooral kiezers weg te trekken bij CD&V.

In 2010 haalde de N-VA-lijst 37 % in het kanton Zandhoven. Het VB haalde toen nog 16 %. Niet dat we in de val willen trappen

parlementsverkiezingen te willen vergelijken met gemeenteraadsverkiezingen, maar voort- gaande op die resultaten en op de peilingen, mag men verwachten dat de CD&V haar absolute meerderheid kwijtspeelt. Meer nog: met een beetje geluk halen de V-partijen een meerderheid. Voor de schermen wordt er natuurlijk bikkelhard om de Vlaamse stem gevochten, maar achter de schermen zijn de contacten tussen N-VA en VB bijzonder hartelijk. Als we VB- voorzitter Paul Stulens mogen geloven, staan er ons nog verrassingen te wachten in Zandhoven.

Peter, Meyrem en Patrick

Peter Mertens van de maoïstische PvdA plakt Antwerpen vol met affiches met enkel zijn voornaam, “Peter”. Groen-lijsttrekster Meyrem Almaci pakt uit met een eigen blad,

“Meyrem”, en de burgemeester van A profileert zich met de naam “Patrick”.

Origineel zijn de heren en dame niet. In de jaren 80 voerde de jonge advocaat en VU’er Bart Vandermoere campagne met enkel

“BART” op de affiche. Voor zover we ons herinneren, was dat de eerste keer dat een kandidaat op die wijze aan zijn naambekendheid werkte. Antwerpen hing vol met “BART”, want Vandermoere was een aankomend jong veulen die over nogal wat plakploegen kon beschik- ken. Enkele jaren later nam Filip Dewinter het idee over: toen hij voor de eerste maal deel- nam aan de verkiezingen werd Antwerpen vol- geplakt met de naam “Filip”.

Besluit: het duurt ongeveer vijfentwintig jaar vooraleer Groen en sp.a ideeën overnemen van de Vlaams-nationalisten. Voorlopig enkel de plakideetjes, maar het geeft hoop. Ooit nemen ze misschien ook eens de politieke ideetjes over. Euh, horen we daar iemand lachen?

De Derde Weg

Annemie Turtelboom, lijsttrekster van de Open Vld, komt op met de verkiezingsslogan

“De Derde Weg”, als alternatief voor de keuze tussen Janssens en De Wever.

Oeps! De eerste keer dat de term “De Derde Weg” gebruikt werd, was in de jaren 20 door ene Benito Mussolini. Die propageerde zijn fascisme als derde weg naast socialisme en kapitalisme.

Los van de ideologie, vinden we de affiche waarmee ze uitpakt niet echt geslaagd.

Grafisch best mooi. Een immokantoor in Ant- werpen gebruikt al jaren quasi een gelijkaardig ontwerp, met een aantal verkopers op een rijtje, maar als ontwerp om verkiezingskandi- daten te promoten? Daarover hebben we onze twijfels. De affiche is veel te donker en te zwart om vrolijk over te komen.

Mussolini’s zwarte affiches, Turtelboom in een zwart kleedje, Willem-Frederik Schiltz als zwarthemd… Beste meneer Dewael, we krijgen rillingen van uw Open Vld in Antwerpen!

Tenzij de keuze voor een “zwarte” affiche sym- bolisch bedoeld is voor de donkere onweers- wolken die zich op 14 oktober samentrekken boven de Open Vld.

Uit de kleren

De prijs van “echte politieker in spe” gaat deze week naar de Truiense Open Vld-kandi- date Milka Malfait. Zij beloofde uit de kleren te gaan indien ze duizend stemmen haalt. Maar dat hadden we dan verkeerd begrepen: 24 uur na haar aankondiging, vertelde Milka dat het allemaal een misbegrepen mop was. Neen, ze gaat niks laten zien.

Veel beloven en weinig geven… In de politiek gaat dat meisje het nog ver schoppen, let op onze woorden.

Onze fotograaf ligt intussen al vier dagen achter een hegje met zijn telelens in de aan- slag, om u alsnog pakkende foto’s te bezorgen.

Genk anders

Voor de nieuwe lijst in Genk, “Genk Anders”, opgericht door ex-Vlaams Belanger Jimmy Wenmeekers, heeft hij, als wij Jimmy mogen geloven, in amper enkele weken twee volledige lijsten klaargestoomd. Voor de gemeenteraadsverkiezingen heeft hij 39 personen kunnen strikken, voor de provincieraad 7. Enkel Wilfried Swennen, industrieel ingenieur, staat op beide lijsten, zodat het verwijt van oppor- tunisme bij hen niet opgaat. Benieuwd wat het gaat opleveren op 14 oktober.

Echtpaar samen op affiche

In Beringen prijken Ahmet Koç en Duygu Akdemir, voor de burgerlijke stand man en vrouw, samen op hun verkiezingsborden.

Hij was schepen in Beringen voor de sp.a, zij werd verkozen in de provincieraad. Nu wordt er gewisseld: Ahmet gaat voor de provincieraad, Duygu voor de gemeenteraad. De cijfers 1 en 2 op de borden zijn niet de volgorde in het huishouden Koç, wel de plaats die ze inne- men op de lijsten. Goedkoop is ’t wel: één lijst voor de twee. Maar dat zal wel een Turkse kwa- liteit zijn, zeker.

“Ons Hilde”

Met deze lokroep, want dat is het bij verkiezingen, wil schepen Hilde Decleer de Bruggelingen verleiden tot het verlenen van een verlengd mandaat op 14 oktober. Van waar die gekke inval gekomen is, zullen we wellicht nooit achterhalen; waarschijnlijk uit een duim gezogen buiten de eigen provincie, want geen enkele van haar stadsgenoten zal “Ons Hilde”

zo aanspreken.

Het is steevast “onze Hilde” en buiten de stad in de rest van West-Vlaanderen eerder

“oeze of uuze Hilde”.

Bollekenskermis

PvdA plaatst koelbloedige moordenaar op haar lijst!

De oudste kandidaat die op een lijst staat, is lijstduwer bij de PvdA in Limburg. Max de Vries is 98 jaar. In verzetskringen is de man een begrip: tijdens de laatste jaren van WO II was hij één van de leidinggevende partizanen in Limburg. Meer dan één laffe en achterbakse moord op leden van VNV, Zwarte Brigade en Devlag mag op zijn rekening geschreven worden. Ofwel voerde hij de moordaanslagen zelf uit, ofwel deed hij het voorbereidende werk.

Naar eigen zeggen onderzocht hij de dossiers van de doelwitten om zo de juiste “zwarte”

te selecteren. Desondanks (sic) vielen er onschuldige slachtoffers. Hoeveel zwarten hij per- soonlijk heeft afgeknald, is niet geweten.

Toen de Duitsers op 9 september Tongeren waren ontvlucht, werd de jacht geopend op de “zwarten”, echte en vermeende. Op één dag werden zoveel “collaborateurs” opgepakt dat er geen plaats meer was in de gevangenis van Tongeren, en men mensen moest opslui- ten in het Atheneum. Op straat heerste het “feest van de haat”.

Max de Vries, “officier” bij de Witte Brigade, zocht wraak en eiste dat vijf gevangengeno- men VNV’ers onmiddellijk zouden geëxecuteerd worden. Hij selecteerde hoogstpersoonlijk de slachtoffers. Enkele uren later werden de vijf gefusilleerd op de binnenkoer van de Ton- gerse gevangenis. Zonder pardon, zonder proces. De lijken werden tentoongesteld op de Grote Markt van Tongeren.

Max de Vries heeft meer bloed aan zijn handen dan Marc Dutroux en Ronald Janssens samen. Met dat verschil dat De Vries nooit veroordeeld werd voor zijn misdaden.

Ook nadien is hij overtuigd stalinist gebleven. Geen minuut heeft hij spijt getoond voor zijn daden. U kunt op die man stemmen, op de provincieraadslijst van de PvdA in Limburg.

Van een partij die Noord-Korea, China en Cuba beschouwt als democratische paradijzen, hadden we niets anders verwacht. Het voorspelt haar daden als ze ooit aan de macht komt.

Volgens bepaalde opiniepeilingen maakt de PvdA in Antwerpen met Peter Mertens kans op een gemeenteraadszetel.