Europa heeft een nieuwe Führer

(1)

e 2,20

71

^ste

jaargang • nummer 43 • donderdag 22 oktober 2015 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Jobs, jobs, jobs!” Een kwestie van willen, maar niet kunnen

70 JAAR

‘T PALLIETERKE

1945-2015

“In Vlaanderen is 72 procent van de 20- tot 64-jarigen aan de slag, in Wallonië en Brus- sel een pak minder”, klinkt het voorzichtig.

“Wallonië en Brussel hebben er alle belang bij meer mensen aan het werk te zetten.” Als het voor de regering-Michel én voor Beke om de essentie gaat (“jobs, jobs, jobs”), waarom dan toch telkens weer die vaagheid bij CD&V, in casu bij Beke?

Die cijfers staan in het jongste rapport van de Hoge Raad voor de Werkgelegenheid: tegenover de 72 procent werkgelegenheid in Vlaan- deren staat in Wallonië en in Brussel respectie- velijk een werkgelegenheidsgraad van 62 en 59 procent. Wie in die omstandigheden beweert dat we “nieuwkomers nodig hebben voor onze economie”, is niet goed wijs.

Onkelinx bang

Bovenstaande cijfers tonen aan dat er in dit land niets verandert. Al een paar decennia blijft die werkloosheidskloof tussen Vlaanderen en Wallonië even groot. Dat is voor de Vlamingen geen detail in de geschiedenis…

Door de daaraan gekoppelde geldstroom (minder ontvangsten en meer uitgaven voor sociale zekerheid) blijven ze om die reden al jaren grosso modo wat ze zijn, twee verschillende landen.

Heeft De Wever dan gelijk als hij regelma- tig wijst op die realiteit, vroeg Het Belang van Limburg aan Laurette Onkelinx (PS). “Onzin.

Dat verschil betekent nog niet dat we ons land moeten opheffen. Hoe kleiner we zijn, hoe minder luid onze stem in Europa klinkt”…

Europa hierbij betrekken, is compleet naast de kwestie. Europa heeft Wallonië, ondanks al

jaren aanslepende Europese steun, evenmin uit de economische modder kunnen trekken.

En er is meer. De grootte van een land heeft, in tegenstelling tot wat Onkelinx suggereert, niets te maken met de werkloosheid, blijkt ten overvloede uit de cijfers van Eurostat. Van Luxemburg tot de Baltische Staten, van Schot- land tot Slovenië doen zowat alle kleintjes het beter dan België, en derhalve nog zoveel beter dan Wallonië en Brussel.

Discreet

Het Rapport van de Hoge Raad voor Werk- gelegenheid telt 266 bladzijden. Samengesteld door Vlamingen, Walen én Brusselaars brengt zo’n “federaal” document de regionale verschillen eerder discreet in beeld.

Zo is de werkloosheidsgraad een bijna per- fect spiegelbeeld van de werkgelegenheidsgraad: 7,6 procent in Vlaanderen, 15,7 procent in Wallonië en 20 procent in Brussel. Een gigan- tisch verschil dat niet zelden wordt weggemof- feld achter “Belgische” gemiddelden.

Dit structurele Belgische gegeven verduis- tert maar al te vaak dat er zoveel schort aan dit verdeelde land.

Er schort iets op alle fronten. Wat geldt voor werk in het algemeen, geldt voor alle sub- groepen. Vlaanderen scoort beduidend beter inzake jongerenwerkloosheid, inzake de par- ticipatiegraad van vrouwen, inzake langdurige werkloosheid, et cetera.

Er schort iets aan het Waals en Brussels onderwijs. Opvallende verschillen zijn er ook in het percentage voortijdige schoolverlaters.

Vlaanderen (7 procent) scoort beter dan de Europese referentielanden (8,4 procent in de

buurlanden, Scandinavische landen), maar nog opvallend veel beter dan Wallonië (12,9 procent) en Brussel (15,8 procent).

Er schort iets aan de Waalse en Brusselse mobiliteit. “Mobiliteit naar Vlaanderen moet blijven worden aangemoedigd”, lezen we in het rapport van de Hoge Raad. De geweste- lijke diensten voor arbeidsbemiddeling werken al sinds 2008 samen, maar zonder opvallend resultaat.

Er schort iets aan de sociale ingesteldheid van de francofone driftkikkers van de PS. Deze week ervaren we weer hoe groot het verschil is tussen Noord en Zuid als het gaat over syndi- cale acties. “Sociaal hooliganisme” is al decennia vooral over de taalgrens een kwalijk feno- meen.

Maandag en dinsdag reden er amper trei- nen. Geen reiziger die niet weet dat de acties in Wallonië scherper zijn dan in Vlaanderen.

Tegenover de drift om te staken en het radi- calisme van spoorbezetters en saboteurs in Wallonië staat de keuze voor sensibilisering, of hooguit werkonderbrekingen. Jean-Pierre Goossens, voorzitter van ACOD Spoor, maakte zich sterk dat in Vlaanderen geen sporen zouden worden bezet of toegangen zouden worden geblokkeerd.

Perceptie en fictie

Er schort iets aan de veel te optimistische inschatting van de eigen probleemsituatie. Per- ceptie moet de waarheid doden. Slag om slin- ger wordt het grote Waalse of Brusselse her- stel aangekondigd, maar daar klopt bij nader toezien niets van. Fictie of leugen?

Almaar opnieuw wordt de ommekeer aangekondigd, maar de samenstellers van het Rap- port zijn daar blijkbaar niet van overtuigd, inte- gendeel. Volgens langetermijnprojecties voor de arbeidsmarkt zal de economische activiteit in Vlaanderen ook de komende vijf jaar sneller aantrekken dan in de twee andere gewesten.

De binnenlandse werkgelegenheid zou in

2015 met 0,6 procent toenemen in Vlaande- ren en met 0,5 procent in Wallonië en Brussel.

Over de periode 2017-2020 zou die tendens aanhouden en versnellen. In absolute cijfers zou dat een nettobanencreatie betekenen van gemiddeld 21.500 eenheden per jaar in Vlaanderen, 7.800 eenheden per jaar in Wal- lonië en 4.300 eenheden per jaar in Brussel.

Slotsom, zonder enige vorm van leedver- maak: Wallonië en Brussel zijn de zieltogende politieke speelvelden van de PS, en dat voorspelt weinig goeds. Niets goeds. Dat is vooral erg slecht nieuws voor de Vlamingen. De sociaal-economische kloof, met voorop de werkloosheidskloof, is het beste kompas voor wie zoekt naar wat er de komende jaren met de geldstroom van Vlaanderen naar de andere gewesten zal gebeuren. Die geldstroom gaat nog stijgen.

O ja, nog een klein detail… Het verschil tussen de werkgelegenheidsgraad van de

“Belgische” staatsburgers (68,6 procent) en de “niet-EU-onderdanen” (40,5 procent) is opvallend groot, blijkt uit voormeld verslag.

Merkwaardig toch hoe slordig hierover wordt bericht. Hoe binnen de sociale en humanitaire sector sommigen meteen hijgend van veront- waardiging de eigen bevolking en de eigen bestuurders de schuld geven van die “kloof”.

Dit politiek correcte gedoe is nog wereldvreem- der dan de communautaire stilte die over dit land is afgekondigd.

“Jobs, jobs, jobs”… In het kader van bovenstaande is het voluntarisme van de huidige regering-Michel niet meer dan een nare herinnering aan het parlesanten van Guy Verhofstadt, zo’n tien jaar geleden. Binnen het kader van het vaderland der Belgen, een land bovendien zonder grenzen, is het vooral

“willen, maar niet kunnen”. We kunnen maar hopen dat de geduldige Vlaming daar eens flink zijn gedacht over zegt.

Op schaarse momenten hebben ook CD&V’ers aandacht voor de essentie van de eco- nomische problemen in dit land. Zo ook Wouter Beke in De Tijd. Ondervraagd over het aantal banen dat de taxshift zal opleveren, relativeert hij meteen de resultaten. Terecht wil hij zich niet op een cijfer vastpinnen. Ontwijkend en vaag zegt hij dat we “voor een gigantische opdracht” staan en erg braafjes wijst hij op de “grote verschillen tussen de regio’s”. Met zo’n bochtenwerk omheen het probleem België komt het voor CD&V nooit meer goed.

1 jaar Pegida: veel volk, ondanks dreigementen Lees blz 5

Europa heeft een nieuwe Führer

(2)

Actueel

22 oktober 2015

2 Uit de smalle beursstraat

De sjoemeltaks

Handleiding voor het islamdebat (7)

Wie zijn de “gematigde moslims”?

“Jamaar, ik ken ook gematigde moslims”, “jamaar, de meeste moslims zijn geen djihaadstrijders”: noem een feit uit het gruwelmuseum van het Kalifaat en je wordt meteen in die zin onderbroken. En inderdaad, er zijn veel gematigde moslims; ver- schillende soorten zelfs.

Eerst even de term definiëren. Extremis- ten, beweren onze gematigden, die zijn er aan beide kanten: de islamfanatici die beweren dat 1 + 1 = 4, en de islamcritici die warempel vol- houden dat 1 + 1 = 2. Gematigden daarente- gen vermijden deze uitersten en tonen redelijk- heid, namelijk dat 1 + 1 = 3. Objectief behoren gematigden en islamfanatici, hoewel in verschillende mate, tot hetzelfde kamp, namelijk het foute. Maar in een ander opzicht behoren de critici en de fanatici wel degelijk tot hetzelfde kamp, namelijk door beider erken- ning van de ware islam, tegenover de gematigden, die een fata morgana najagen: de niet- bestaande “verdraagzame ware islam”. De subcategorieën “gematige islam” en “extreme islam” bestaan namelijk niet, zoals onder meer de Turkse premier Recep Tayyip Erdogan ons bezworen heeft; er is alleen “de” islam.

Bedrog in dienst van het geloof

Vele moslims hebben een geïdealiseerd beeld van de Profeet, die dan als een soort Barmhartige Samaritaan voorgesteld wordt.

Dat behoort tot de normale propaganda rond absolute heersers. In de Sovjet-Unie werden ook verheffende kinderboeken verkocht onder de titel: “Moeder, vertel ons over Lenin.” Van- daag wordt dat dan heel eigentijds: Moham- med als belichaming van het egalitarisme, als bevrijder van de slaven (!), als eerste femi- nist (!). Het bontst maken het de ongelovige islamvrienden, die aan Mohammed allerlei in het Westen gewaardeerde deugden toeschrij- ven die zelfs idealiserende moslims ongeloof- waardig vinden.

Althans onder elkaar, want hun westers geschoolde zegslieden nemen tegenover westerse toehoorders meer en meer de door westerse progressisten vervolmaakte retoriek over.

Bijvoorbeeld, eerder dit jaar, na een aanslag op een joods doelwit in Kopenhagen, gaven plaat- selijke moslims een verklaring uit tegen discri- minatie van “joden en moslims” en vormden ze een menselijke ketting rond een synagoge.

Let wel: het gaat om moslims die doorgaans de joden haten, wier religie die haat ook inle- pelt, en wier geloofsgenoot net een anti-joodse aanslag gepleegd had.

Dat zij opeens met toegeknepen neus een synagoge gaan “beschermen” (tegen medemoslims!), zegt vooral dat zij van hun westerse vrienden geleerd hebben welk schuldgevoel hier tegenover de joden heerst, en hoe je dat kan manipuleren in dienst van de islam. Het past in het extreemlinkse Godwin-vertoog van:

“Wat de joden voor de nazi’s waren, dat zijn de moslims voor ons.” Het verdonkeremaant natuurlijk de massale sympathie die moslims voor de nazi’s hadden en hebben, de genegen- heid die zij vanwege Hitler en Himmler geno- ten, de gemeenschappelijke jodenhaat, en het getuigenis van Winston Churchill: “Mein Kampf is de nieuwe Koran.”

Nee, die uitspraak komt niet van Geert Wil- ders (hoewel hij ze herhaald heeft), maar van de opper-anti-nazi. De gelijkstelling van ver- volgde joden en bekritiseerde moslims is een voorbeeld van taqijja, bedrog in dienst van het geloof.

Tariq Ramadan

Toch moet men zich soms afvragen wat zij eigenlijk echt menen. Dit voorjaar woonde ik in Brussel een islamcongres bij met als ster- gaste Karen Armstrong, die elders tot in het absurde de islam verdedigt, maar tegenover moslims vooral de nood aan pluralisme pre- dikte. Nog verrassender was dat mede-orga- nisator Tariq Ramadan zelf beklemtoonde dat de islam maar één zienswijze onder andere is.

Ik kan geen gedachten lezen, maar ik vermoed dat dat niet ingegeven was door de overweging dat er één ongelovige op de persbanken zat.

(En zelfs die ene viel niet uit de toon, want met mijn baard en getrimde snor zie ik er behoor- lijk moslim uit.) Ik ben geneigd hem een heel licht voordeel van de twijfel te geven.

Anderzijds kan dat een geval zijn van hoe mensen hun eigen verhaaltjes gaan geloven: Zoals moslims dit woord begrijpen, zijn zij inderdaad voor “pluralisme”. In hun zienswijze is het gedoogbeleid tegenover rechte- loze joden en christenen in al-Andaloes een na te volgen voorbeeld van pluralisme – een vertoog dat door talloze westerse islamvrienden is overgenomen. Dus: zich vóór “pluralisme”

uitspreken sluit trouw aan de orthodoxe islam

en zijn kalifaatproject niet uit.

Verder zou het pure taqijja kunnen zijn. Ik haal die verklaring er echter niet graag bij zonder duidelijke aanleiding, en bij dat congres was die er niet. Maar het is een veel voorko- mend verschijnsel, nog aangemoedigd door de inmiddels onmiskenbare gretigheid van wes- terlingen naar geruststelling omtrent de islam.

Talloze kerstekinderen zullen zich aan elke stro- halm en aan het onnozelste smoesje vastklam- pen om toch maar te kunnen geloven dat beel- denstorm, onthoofding en slaafneming “niets met de islam te maken hebben”.

“Gematigde” moslims doen vaak heel veron- gelijkt als zij met achterdocht bejegend worden omwille van het palmares dat hun militantere geloofsbroeders opgebouwd hebben. Noch- tans hebben zij heel wat met de djihadisten gemeen, te beginnen met de geloofsbelijde- nis, waar strikt álle moslims mee instemmen, en die in de vlag van zowel Saoedi-Arabië als de Islamitische Staat prijkt. De meesten zullen zich ook aan de zijde van de radicalen scharen wanneer die bv. door de heidense politie aan- gepakt worden.

De échte gematigden

Maar sommigen (ik wil me hier niet vastpinnen op precieze percentages) geloven echt niet in de juistheid van wat de djihaadstrijders doen. Zij voelen echt dat er iets mis is wanneer zij afvalligen zien vermoord worden. Zij vinden oprecht dat de Islamitische Staat hén niet ver- tegenwoordigt.

Zij ijveren werkelijk om medemoslims ervan te overtuigen dat de islam vredelievend en ver- draagzaam is. Let wel, het is niet omdat een moslim dat zegt, dat hij het ook echt meent (zie hoger), maar er bestaan wel degelijk moslims die het oprecht menen.

Zulke moslims vergissen zich, en dat komt hierdoor. Zij zijn gehecht aan de algemeen- menselijke moraliteit of aan de westerse waarden die zij uit hun omgeving opgesnoven hebben, maar tegelijk ook aan de religie die zij van hun ouders hebben meegekregen. Daarom hebben zij zichzelf overtuigd dat deze twee ver- enigbaar zijn. Een dwaling dus, maar wel een oprechte en echt gemeende dwaling.

Daarom zijn deze echte gematigden men- selijk gesproken een delicate uitdaging voor islamcritici. Met taqijja-moslims moet je geen medelijden hebben, met onze eigen islamvrienden nog minder. De eersten zijn schul- dig aan bedrog: geen doodzonde maar wel

een strategisch feit om rekening mee te houden, een daad van zelfgekozen vijandschap.

De tweeden zijn hardnekkig in het zelfbedrog.

Zij zijn te kwader trouw, moedwillig blind voor feiten en doof voor kennis. Maar echte gematigden in de moslimwereld hebben het hart op de juiste plaats, zij zijn alleen onderhevig aan zelfbedrog, en wel door een dilemma dat velen van ons even goed parten zou spelen.

Voor hen is de korte pijn het beste: compro- misloos duidelijk maken dat zij heel hun leven in een begoocheling geloofd hebben. Het is wel onmiskenbaar pijnlijk: stel je voor dat je een moefti (jurisconsult) bent die op zijn vijf- tigste gaat beseffen dat de islam een dwaling is en dat hij zijn leven vergooid heeft aan valse kennis. Of stel je voor dat je de eerste in je fami- lie bent die het licht ziet: je riskeert je leven en moet met je hele omgeving breken. Daarover volgende week meer.

Tot dan is het laatste woord voor de Marok- kaans-Nederlandse schrijver en ex-moslim Hafid Bouazza, die met kennis van zaken spreekt: “De ‘gematigde moslim’ is een westerse uitvinding. We hebben geen gematigde maar afvallige moslims nodig.”

K^oenraad e^lst

De speculatietaks die de federale regering heeft door- gevoerd, is een symboolbelasting. Ze zal amper iets opbrengen en de grote beleggingsfondsen zullen de belasting van 33 procent niet moeten ophoesten. En zelfs zij die in eerste instantie wel onderworpen zullen worden aan de heffing, vinden wel manieren om eraan te ontsnappen. Men zou de speculatietaks beter omdo- pen tot sjoemeltaks.

34 miljoen euro, zoveel moet de speculatietaks die vanaf volgend jaar wordt ingevoerd opleveren. Op 100 miljard of 100.000 miljoen euro is dat 0,034 procent van de totale belastinginkomsten. Minder dan een peulschil. Premier Char- les Michel (MR) gaf het vorig weekend nog toe, in een inter- view met La Libre Belgique: het gaat om een symboolmaatre- gel. Om aan te tonen dat er wel degelijk geld wordt gehaald bij de beleggers. Vraag is: bij welke beleggers? En wie zal ze betalen? Beursgenoteerde bedrijven en particulieren moe- ten de taks van 33 procent ophoesten als ze aandelen bin- nen de zes maanden verkopen. Wie langer wacht dan zes maanden betaalt niets. Vennootschappen en dus grote beleg- gingsfondsen zijn ervan vrijgesteld.

De Brusselse advocaat - en tevens econoom - Fernand Keu- leneer (bekend als advocaat van het bisdom tijdens ‘Opera- tie Kelk’ en verwoed Twitteraar en ‘Facebooker’) maakte op de sociale media de juiste analyse: “de zogenaamde “spe- culatietaks” is verdoken subsidie voor “speculerende” maar vrijgestelde fondsenindustrie. De zoveelste. Niets met “spe- culatie” te maken. “Activering” van geld op spaarboekje is identiek verhaal: drainage naar beleggingsfondsen. Die uiteraard speculeren. Maar zonder taks. Waarom spreken we over “sjoemelsoftware”, maar niet over “sjoemeltaksen” voor taksen met namen en vlaggen die hun lading niet dekken?”

Deze speculatietaks of sjoemeltaks is inderdaad geschre-

ven op maat van de grote beleggers. Ook opvallend: nergens ter wereld worden vergelijkbare belastingen geheven waar- bij meerwaarden wel belast worden maar minwaarden niet aftrekbaar zijn. In België kan dat dus wel.

Hoe is het zover kunnen komen? De belasting is het gevolg van een één-tweetje tussen CD&V (die haar linkerzijde wou belonen) en het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO). Eerst werd iedereen geïntoxiceerd door het neomar- xistische boek ‘Kapitaal in de 21ste eeuw’ van de Franse eco- noom (en meer en meer activist) Thomas Piketty. Die pleit voor een wereldwijde vermogensbelasting om de toene-

mende ongelijkheid tegen te gaan. Volgens hem het gevolg van het kapitaal dat altijd meer aan waarde wint dan andere inkomstenbronnen, zoals arbeid. En dan was er op Vlaams niveau Marc Coucke, die miljardair werd door de verkoop van zijn bedrijf Omega Pharma. Omdat er in België geen meer- waardebelasting op aandelen bestaat, werd Coucke amper belast op die transactie. Het VBO voelde nattigheid. Een meerwaardetaks zou voor veel captains of industry beteke- nen dat ze bij de verkoop van hun bedrijf zwaar belast zou- den worden. Vandaar dat het directiecomité van het VBO, na forse interne discussies, met het voorstel van de speculatie- taks kwam. Het mindere kwaad in zekere zin. Een voorstel dat werd overgenomen door CD&V, om toch een trofee bin- nen te halen. Resultaat is het huidige gedrocht.

In het debat rond belastingen op kapitaal werden twee dingen vergeten. Eén: België telt al veel belastingen op kapi- taal, zoals de roerende en onroerende voorheffing en de suc- cessierechten. Twee: de regering had beter werk gemaakt van een totaal nieuw belastingsysteem op roerend vermo- gen. Geert Janssens van de werkgeversorganisatie Etion (het vroegere Verbond van Kristelijke Werkgevers) stelde het vorige week in een vrije tribune zo: “Gegeven de internatio- nale mobiliteit van kapitaal was een meer transparante roe- rende fiscaliteit de betere optie geweest. We hadden ons dan in regel kunnen stellen met de aankomende Europese regel- geving. We hadden investeerders een boodschap van rechts- zekerheid voor langere termijn kunnen brengen. Dat zou pas een shift zijn geweest.”

Hoe moet het nu verder, wanneer de taks van toepassing zal zijn? Mijn voorspelling: over een paar jaar zal blijken dat deze belasting amper iets opbrengt. Men zal ze opdoeken wegens “onbruikbaar”.

Angélique VAnderstrAeten

(3)

Actueel 22 oktober 2015 3

Nederlander zoals wij

Mijnheer de minister-president, Gij waart vorige week te gast in Vlaande- ren en zelfs in onze hoogste vergadering, het Vlaams Parlement. Als beste buur en vriend van Vlaanderen werdt gij daar zon- der stijf protocol en nogal losjes ontvangen door de voorzitter van ons parlement, tuin- kabouter Jan Peumans. In zijn onnavolg- bare improviserende en stuntelende stijl verwelkomde hij u, terwijl hij herhaaldelijk over zijn woorden struikelde bij het aflezen van zijn tekst omdat hij pogingen deed om tussendoor de plezante uit te hangen. Zo kennen wij hem. En hij bleef gewoon zitten, terwijl enige beleefdheid wel op zijn plaats zou geweest zijn door even recht te staan.

Maar wat hij zei, meende hij wel en het was recht uit het hart. Ja, het was wat wennen voor hem, want gij waart dan ook de eer- ste ‘buitenlandse’ – al werd dat lang zo niet ervaren - regeringsleider die het Vlaams Parlement kwam toespreken.

De hartelijkheid tussen u en onze Vlaamse regeerders sprak boekdelen en creëerde een heel aangename sfeer, zo in de zin van familieleden die elkaar wel ken- nen, maar uiteindelijk beslissen om toch maar eens wat intensiever met elkaar om te zullen gaan omdat er toch meer lijkt te zijn wat hen bindt dan wat hen scheidt. Ook gij aarzelde niet om de regeerperiode van koning Willem I in herinnering te brengen, precies om een flink deel gemeenschappe- lijke geschiedenis te onderstrepen, waarin toch wel een aantal positieve zaken zijn gebeurd in ons beider belang en waarin wij allen Nederlanders of Lage Landers waren.

Maar ook vandaag ziet gij mogelijkheden om samen te werken. Zo vindt gij het bij- zonder om te zien hoe de havens van Ant- werpen en Rotterdam van ouderwetse con- currenten nu ‘concullega’s’ zijn geworden.

Gij onderstreepte dat de kracht van de één kan bijdragen aan de kracht van de ander, ook met het oog op de wijde wereld waar beide havens vaak als één gezien worden.

Gij bracht ook uw goede ervaringen met de opeenvolgende Vlaamse minister-pre- sidenten van de Vlaamse regering op han- delsmissies in herinnering, waarna gij ook het culturele verdrag en andere samen- werkingsverbanden beklemtoonde. Na uw toespraak kwam onze eigen minister-pre- sident dit alles alvast verder onderstrepen, terwijl hij zichtbaar een poging deed om eindelijk eens wat minder saai en houte- rig over te komen.

Uw bezoek is belangrijk omdat in Vlaan- deren altijd een zeker Groot-Nederlands denken aanwezig is geweest, een stre- ven dat soms varieerde van orangisme tot culturele samenwerking, en van Benelux- samenwerking tot zelfs een Heel-Neder- landse staatkundige bundeling. Het is dan ook niet vreemd dat het ganse Vlaams Parlement u een staande ovatie gaf, want een openlijk en welwillend signaal uit het Noorden wordt bijzonder geapprecieerd.

En de beoogde samenwerking is niet enkel logisch, maar ook tastbaar en realistisch.

Het samenhorigheidsgevoel is groter dan ooit.

Vandaar dat uw bezoek de drempel die staatsgrens heet aanzienlijk heeft verlaagd en zeker voldoende zuurstof geeft om slui- merende initiatieven opnieuw of feller te activeren en nieuw leven in te blazen.

Rekening houdend met de huidige poli- tieke verhoudingen, wordt een nieuwe stap gezet om daadwerkelijk tegen elkaar te kunnen zeggen: “Dag beste buren, beste vrienden en beste volksgenoten.” Nu gij het hartelijke Vlaanderen beter leert ken- nen, zal het u ongetwijfeld opvallen hoe kil en rigide het Belgische en anti-Vlaamse onding is gebleven dat in 1830 het leven zag. Het zelfbewuste Vlaanderen trekt daar gelukkig, maar weliswaar langzaam zijn conclusies uit. Mogen we u uitnodigen om ook dàt samen met ons te doen?

Briefje aan Mark Rutte

Sinds 1 juli van dit jaar kan elke Neder- landse burger een raadgevend (adviserend) referendum aanvragen, op voorwaarde dat hij voor een eventueel aan de bevolking voor te leggen vraag 300.000 handtekeningen verzamelt. In geen keren kreeg de vereniging voor nieuwsgaring die door het leven gaat onder de wat vreemde bena- ming GeenStijl dit voor elkaar. Zij haalde 450.000 handtekeningen op voor een referendum over de vraag of Nederland het verdrag van de Europese Unie met Oekraïne moet ratificeren of niet. Verleden donderdag 15 oktober werd medegedeeld dat de toezichtscommissie de handtekeningen juist had bevonden, en dat het referendum dus diende door te gaan. De datum voor het referendum moet nog bekend worden gemaakt. Het referendum is rechtsgeldig als tenminste 30 procent van de kiezers aan de stemming deelneemt. Daarna is het aan regering en parlement om te beslissen wat ze met de uitslag ervan zullen doen. In principe kunnen ze die uitslag naast zich neerleggen, maar dat zou haast zeker een politieke crisis uitlokken want tenminste één regeringspartij, de Partij van de Arbeid (die de vice-premier levert), plus bijna de voltallige oppositie zijn van oordeel dat Nederland het verdrag met Oekraïne niet mag ratificeren als een meerderheid van de deelnemers aan het referendum het verdrag afwijst.

Doodzwijgen!

Daar bestaat wel een kans voor, en daarom lijken de “Europeanen”, die men ondanks alles ook in Nederland aantreft, min of meer besloten te hebben om het verdrag niet te verdedigen, en zeker om

“Europa” niet te verdedigen (dat is in Neder- land onbegonnen werk), maar de zaak dood te zwijgen, zodat er zo weinig mogelijk mensen naar de stembus gaan en het referendum bijgevolg ongeldig kan worden ver- klaard.

Dat doodzwijgen is al volop begonnen.

Vorig weekend (17 oktober) heb ik drie Nederlandse bladen doorgenomen (NRC Handelsblad, De Volkskrant en Trouw). In geen enkele van de drie bleek ook maar één artikel, bericht of commentaar bij het toch niet onbelangrijke verhaal van het referendum waarmee volgend jaar Nederland Europa misschien zal verbazen, te staan, hoewel pas de donderdag voordien (15 oktober) was beslist dat het referendum zal doorgaan. Maar kijk, waarschijnlijk niet geheel toevallig publiceerde op 15 okto- ber NRC Handelsblad een interview van zijn Europese correspondenten met gewe- zen Europees voorzitter Herman van Rom- puy, en waarachtig, tot drie keer toe brach- ten de correspondenten het gesprek op het aanstaande referendum, en drie maal deed Van Rompuy alsof hij doof was langs die kant, en sprak hij in zijn ‘antwoord’ over iets helemaal anders. Duidelijker kon niet aan Nederland, aan zijn media vooral, het Euro- pese signaal worden gegeven: doodzwijgen dat referendum. De organisatie Geen- Stijl heeft reeds laten weten dat zij haar hele

“kiescampagne” zal plaatsen in het teken van een oproep tot deelneming aan het referendum, niet of nauwelijks over de vraag die aan de kiezer wordt gesteld, want men is er vrijwel zeker van dat de meeste mensen, als ze er maar kunnen toe gebracht worden te gaan stemmen, tegen “Europa” zullen stemmen. Ze zullen gewoon van de gelegenheid gebruik willen maken, en Oekra- ine vergeten.

Het verhaal van Europa

Het oude verhaal van Europa, een conti- nent dat na de Wereldoorlogen als een verloren voorwerp kon worden beschouwd, en aan heropstanding toe was, is in Nederland een historische schim geworden. In Neder- land leeft vooral nog grote bitterheid om de wijze waarop “Europa” is omgegaan met de uitslag van het referendum over de Euro- pese grondwet. In juni 2005 keerde 61,9 procent van de bevolking zich tijdens het eerste landelijke referendum in de Neder- landse geschiedenis tegen het ontwerp van Europese grondwet, het geesteskind van ondermeer wijlen Jean-Luc Dehaene. De Franse bevolking had zich rond dezelfde tijd eveneens tegen de grondwet uitgespro- ken. Om niet helemaal af te gaan, besloten de Europese regeringsleiders toen dat nog een half dozijn referenda die gepland waren over hetzelfde thema, niet zouden doorgaan. Het jaar daarop kwam het verdrag van Lissabon tot stand, dat nagenoeg alle bepa- lingen van de verworpen grondwet bevatte, maar zo geformuleerd dat er geen referendum aan kon gekoppeld worden. In Neder- land beschouwde men dit als een kaak- slag, een verloochening door Europa van zijn democratische intenties. Vele Nederlan- ders zijn toen rabiaat anti-Europees geworden. “Europa” bleek zich van hen niets aan te trekken, en dus zegden zij vaarwel aan

“Europa”. In een democratie moet je een neen respecteren, maar “Europa” is nooit een democratie geweest en heeft nooit democratische bedoelingen gehad.

Eurosceptische achterban

Volgens een analyse van De Volkskrant (3 oktober) zitten vrijwel al de Nederlandse politieke partijen sinds 2005 met een achterban van eurosceptische of anti-Euro- peanen. De partij van Wilders (Partij voor de Vrijheid), die thans bovenaan staat in de peilingen, telt vrijwel geen andere dan anti-Europese aanhangers meer. De recente vluchtelingen- of asielcrisis draagt daar nog in grote mate toe bij. Nederland heeft in augustus-september niet de vreemdelin- genhysterie gekend die men in Duitsland en Vlaanderen aantrof, maar die uiteindelijk het werk bleek te zijn van een wat op hol geslagen luidruchtige minderheid, die de media in handen had gekregen. In Neder- land noteerde NRC Handelsblad reeds op 6 oktober dat er in het land een antimigran- tenstemming heerste. Volgens het blad had de partij van Wilders tijdens de hysterie van augustus-september blijkens peilingen haar huidige aantal van 7 zetels in de Kamer zien stijgen tot 34, dat is elf meer dan de tweede grootste partij. De media die propaganda voor de asielzoekers hadden gevoerd, hadden contraproductief werk geleverd. “Het asielspook waart door het land,” titelde De Volkskrant (3 oktober) boven verhalen over lastig gevallen vrouwen, nachtlawaai, kleine criminaliteit, enz. Kortom, de burgers voel- den zich bedreigd.

“Dit referendum gaat over de betrekkin- gen met Oekraïne”, schreef Martin Som- mer, politieke commentator van De Volks- krant (3 oktober), maar in werkelijkheid gaat het “over het in eigen handen nemen”

van ons lot. Zonder de plotse invasie van asielzoekers had het referenduminitiatief nooit zoveel handtekeningen kunnen ver- zamelen. Het was een stilzwijgend protest van de burger tegen wat hij rondom zich zag gebeuren, en tegen de media die hem iets probeerde wijs te maken.

MARK GRAMMENS

Nederland houdt tweede referendum over Europa

Nederland, dat in 2005 reeds met 62 procent van de stemmen bij referendum een Europese grondwet afwees, bereidt zich voor om in de eerste maanden van volgend jaar voor de tweede keer een referendum te houden over Europa. Technisch is het iets anders: het gaat over de al dan niet goedkeuring van het samenwerkingsak- koord dat de Europese autoriteiten hebben gesloten met Oekraïne, ter voorbereiding van gesprekken over de eventuele toetreding van dat land tot de Europese Unie. In feite echter nemen de Nederlanders dit verdrag te baat om zich opnieuw uit te spre- ken over Europa als zodanig.

Slechte juristen

Alle Belgische parlementen zitten vol juristen en, nog erger, advocaten. Zij zijn de meest oververtegenwoordigde beroepsgroepen. En dan drukken we ons nog vriendelijk uit. Min- der tactvolle mensen zeggen gewoon dat de parlementen verziekt zijn door advocaten en juristen. Maar ondanks hun grote aantallen zijn al die juristen klaarblijkelijk niet in staat behoorlijke wetteksten te formuleren. De Raad van State heeft een groot deel van het koninklijk besluit over de “witte kassa” vernietigd, omdat het ongrondwettelijk is. Het is de zoveelste keer dat zoiets gebeurt. Is dat onbekwaamheid van de parlementsleden? Is het nonchalance? Of gewoon heimelijke sabotage?

Nieuwsfeit van de week

(4)

Zegebulletin

De regeringsverklaring was een saaie bedoening. Premier Michel las het zegebul- letin voor en de meerderheid kreeg geregeld en obligaat de handen op elkaar.

Nadien volgde een eerder saai debat, waarin elke bevlogenheid ontbrak. Terecht werd in de pers de vraag gesteld waar de wel- bespraaktheid en het echte redenaarstalent gebleven zijn om een boodschap echt kracht bij te zetten. Ja, inderdaad, waar is de tijd dat, zowel bij de meerderheid als de oppositie, grote redenaarstalenten het spreekgestoelte beklommen en niet enkel met wat verbale spitsvondigheden maar ook met onderbouwde redevoeringen de aandacht van vriend en vij- and wekten, haast op een natuurlijke wijze, ieder uiteraard in zijn eigen stijl en met zijn specifieke boodschap: Gerolf Annemans, Guy Verhofstadt, Patrick Dewael, Herman van Rom- puy, Jean-Luc Dehaene, Louis Tobback, om maar enkele Vlamingen te noemen. De linkse oppositie had het niet gemakkelijk en blonk dan ook niet uit in geestdriftig weerwerk. Men deed zijn ding en daarmee was de kous af. De nieuwe sp.a-fractievoorzitster Kitir moet nog flink wat boterhammen eten alvorens ze echt mee zal kunnen. Groene Kristof Calvo en Lau- rette Onkelinx waren zowat de enigen die wat animo probeerden los te weken met wat hec- tiek en gestiek, maar veel haalde het niet uit.

Het was dan ook meer show dan wat anders.

Gemiste kans

Laurette Onkelinx probeerde bij de aan- vang van haar tussenkomst het door haar zo geadoreerde Belgiëgevoel op te wekken door een applaus te vragen voor de overwinning van de Rode Duivels. Een strategische zet, zo bleek, want de N-VA-fractie kreeg – op de eer- ste Belg Siegfried Bracke na – de handen niet op elkaar. Het VB trouwens ook niet. Daarmee werd het kleffe België-sfeertje waar zoveel Vlamingen met open ogen intrappen weer maar eens geëtaleerd. Laurette weet dat ze de Vlaams-nationalisten daarmee treft. N-VA zat er wat onbeholpen bij en reageerde niet.

Nochtans had de partij de bal genadeloos kun- nen terugslaan, door Onkelinx eens te vragen of de vermogenstaks, waar de PS zo’n voor- stander van is, ook geldt voor de multimil- jonairs van de Rode Duivels en waarom die knapen nog altijd onder een voordelig fiscaal statuut moeten vallen. De bal zo voorgelegd krijgen en hem niet in het doel schieten… Een gemiste kans voorwaar.

Geen zekerheden meer

Tijdens de slotzitting op vrijdag – toen het over een eerste pakket juridische hervormin- gen ging – deed de gewiekste Barbara Pas van het Vlaams Belang een verrassingsaan- val, waarmee ze het opgeblazen applauscir- cus van Onkelinx genadeloos doorprikte. We citeren: “Mijnheer de voorzitter, ik wil nog één ding toevoegen. Ik heb afgelopen week vast- gesteld dat sommigen misbruik maken van ons gremium om voor sportprestaties applaus te vragen. Mij lijkt het halfrond van de Kamer niet echt de plaats om zich daarmee bezig te houden. Ik zou wel aan dat gewillig klapvee willen meedelen dat gisteravond mijn stadsge- noot Greg van Avermaet voor het derde jaar op rij en voor de vierde keer tot Flandrien is verko-

Roddels uit de Wetstraat

Dossier

22 oktober 2015

4

zen. Dat is een unieke prestatie. Dat heeft nog geen enkele wielrenner hem voorgedaan. Dat is toch ook een prestatie die minstens evenveel applaus verdient, lijkt mij.” En wat gebeurde?

Er kwam op alle banken applaus, ook bij de N-VA én de PS. Klaarblijkelijk is VB de enige partij die de volledige Kamer eensgezind kan laten applaudisseren. Voor een Vlaamse sport- man nog wel. Er zijn geen zekerheden meer…

Beurt afwachten

Op zich is er wel iets te zeggen voor het voor- stel van N-VA-Kamerlid Koenraad Degroote, waarin hij stelt dat het niet langer zou mogen dat politiemensen volledig gratis naar de dok- ter kunnen gaan. Sinds de eenmaking van de politie in het begin van deze eeuw, kunnen alle medische kosten én het remgeld voor politie- mensen volledig terugbetaald worden. Kost- prijs? Twee miljoen euro, zegt politiespecialist Degroote. Verspilling vindt hij het, want het geld kan beter aan wat anders besteed worden en bovendien moet de gewone burger wél een deel van de kosten betalen. Hij vergat er in zijn ijver even bij te zeggen dat parlementsleden en hun medewerkers, maar ook het personeel van de Kamer gratis en voor niks naar een dokter kunnen, die permanent daartoe in de Kamer een kabinet heeft… Naar verluidt is de brave en altijd welgezinde burgemeester van Denter- gem aan de oren getrokken door de grote par- tijbazen, want zijn partij wil geen ambras meer met de politievakbonden. De onderhandelin- gen over het pensioenstatuut waarbij politie- mensen een gunstige regeling verloren, waren immers al zwaar genoeg voor Jan Jambon en zeker niet meer voor herhaling vatbaar. Voort- aan uw beurt afwachten, Koenraad!

11 minuten!

Met de goedkeuring van de regeringsverkla- ring was het jaarlijkse verplichte nummer kurk- droog afgelopen. De zitting voor die stemming vond plaats op donderdag. Ze ving aan om 11.06 uur en eindigde om 11.17 uur, waarna werd aangekondigd dat de volgende vergade- ring ’s anderendaags zou plaatsvinden. Voor 11 minuten wordt heel de parlementaire mal- lemolen in gang gezet. Zou er al eens bere- kend zijn wat een dergelijke pro formaverga- dering aan de gemeenschap kost? Kon dat echt niet meteen op vrijdag, de laatste zittings- dag van de voorbije week, ingepland worden?

Warm water

De Groenen hebben het warm water opnieuw uitgevonden. Ze lanceren immers een voorstel om het parlementair reces in te korten en het nieuwe parlementaire werk- jaar te doen starten op 1 september en de beleidsverklaring van de premier te vervroe- gen naar de derde donderdag van september.

Opgewarmde kost? Zeker. Het Vlaams Belang diende bij monde van Gerolf Annemans een - overigens veel straffer - voorstel in die zin in, onder verschillende legislaturen. Barbara Pas stelde vorig jaar opnieuw voor het reces te beperken tot vier aaneengesloten weken in juli en augustus en zelfs de mogelijkheid te voorzien dat het parlement omwille van bij- zondere omstandigheden toch nog kan bij- eengeroepen worden. Wedden dat het voor- stel van Groen hetzelfde lot zal beschoren zijn als dat van het VB?

Een nodeloze oorlog

Dat lied wordt altijd met de Commune van Parijs geassocieerd, hoewel het alleen over liefde spreekt en niet over klassenstrijd.

Het is vier jaar voor de gebeurtenissen van 1870 geschreven, maar de auteur - een communard die op de barricades vocht - droeg het jaren later op aan een medestrijdster die naast hem mensen verpleegde en in de chaos verdween. Marx is erin geslaagd de Com- mune als een communistische opstand neer te zetten. Lenin maakte er een prelude van de Sovjetstaat van, maar dat klopt niet met de realiteit.

Alles begint in juli, wanneer een zieke Napoleon III in de val van de Pruisische kan- selier Bismarck trapt en de oorlog verklaart

“pour l’honneur de la France”. De Franse legers zijn met de Franse slag voorbereid en ze worden vernietigend verslagen. Bonaparte wordt afgezet en men roept de Franse republiek uit.

De nieuwe politieke leiders denken de Franse Revolutie van 1789 nog eens over te kunnen doen. Ze richten slecht voorbereide legers op en verlengen nodeloos een verloren oorlog, met nog eens honderdduizend doden. De Pruisen omsingelen Parijs en hon- geren de stad van 2 miljoen inwoners uit, maar ze denken er niet aan ze te veroveren.

Ten slotte krijgen de nieuwe machthebbers hun verstand terug en eind januari 1871 vragen ze een wapenstilstand.

De nieuwe regering schrijft in februari verkiezingen uit en de resultaten zijn enigszins verrassend. Een overgrote meerderheid van de Fransen stemt rechts, want Frankrijk is nog altijd een conservatief agrarisch land en de behoudsgezinden zijn voorstander van een vlugge vrede. Voor de rest is rechts verdeeld.

Er zijn voorstanders van een monarchie (Bourbon of Orléans, of toch Bonaparte) en er zijn voorstanders van een conservatieve republiek. Bij de linkse minderheid is het niet beter: een mengeling van sociaal-republi- keinen, socialisten, communisten, vrijzinnige liberalen. Echter, Parijs en andere grote ste- den, zoals Lyon, hebben links gestemd en aanvaarden die uitslag niet. Het begint te gis- ten in de hoofdstad.

Veel Parijzenaars hebben geleden onder het beleg, denken ten onrechte dat zij de Pruisen tegenhielden en willen niet weten van een vrede. De regering zet door en aan- vaardt de vredesvoorwaarden (verlies van de Elzas en een deel van Lorreinen, plus een enorme oorlogsschade in ruil voor een gelei- delijke terugtrekking van de Pruisen). De regering kent de Parijse revolutionaire tradi- tie en trekt naar Versailles waar ze beschermd wordt door het verslagen leger. In Parijs heeft een Centraal Comité, gevormd uit de Natio- nale Garde (burgermilities), het nu voor het zeggen. Eén van de vredesvoorwaarden is een defilé van de Pruisen in Parijs. In ruil mag Frankrijk Belfort behouden.

Links Parijs

Wat de Commune echt lanceert, is de eerste maatregel van de regering van Versailles.

Tijdens het beleg van Parijs is een wet goed- gekeurd die tijdelijk de betaling van huur, ren- tes en schulden stopt omdat geen economische activiteit mogelijk is.

De conservatieve regering schaft de wet weer af; van vandaag op morgen zitten tien- duizenden ambachtslui, kleine handelaars, kleine bedrijfjes en hun arbeiders in de finan- ciële problemen. Dat Centraal Comité roept de afgevaardigden van de Parijse arrondissementen bijeen om een strategie te bepalen.

Maar twee arrondissementen zenden arbeiders; de achttien anderen zenden handelaars en ambachtslui. Er wordt beslist om verkiezingen te houden: één man, één stem.

Parijs heeft tot dan toe nooit zelfbestuur gekend, want dat vertrouwden de vorige regeringen niet en de nieuwe behoudsge- zinde regering nog het minst van al.

Zeker niet omdat de Parijzenaars kanonnen bezitten die ze tijdens de oorlog kochten met hun spaarcentjes. De regering zendt daarom

een legereenheid, om die kanonnen voor alle zekerheid op te halen. Dat lukt niet, want sol- daten verbroederen met communards en de twee bevelvoerende generaals worden vermoord, zodat de radicalen aan beide zijden zich in de handen wrijven.

De verkiezingen in Parijs zijn weer een succes voor links, omdat weinig voorstanders van de vrede en/of leden van de rijke burgerij hun kandidatuur durven stellen. Links krijgt 190.000 van de 230.000 stemmen, maar 260.000 kiezers blijven thuis. Einde maart roept de nieuwe gemeenteraad de Commune uit, al is minder dan de helft van de 85 leden lid van één van de vele socialistische groeperingen.

Weinig revolutionair

De Commune duurt slechts zestig dagen.

In die twee maanden worden maatregelen genomen die niet echt revolutionair zijn: geen nachtwerk meer, de huurschulden afgeschaft, gratis lager onderwijs (ook voor meisjes) en bazen mogen voortaan hun arbeiders geen willekeurige boetes geven.

De Commune nationaliseert wel de kerk- goederen en keurt vooral symbolische maatregelen goed: de rode vlag is nu de officiële standaard en er worden graag hoogdravende woorden gebruikt. Frankrijk moet zich op dezelfde wijze organiseren, zegt de Com- mune, en na Frankrijk volgt de rest van de wereld.

Wij weten dat dit grootspraak is, maar in heel Europa pakken edellieden, geestelijken en de hogere burgerij de schrik van hun leven.

Ze herinneren zich de revoluties van 1848 en het Communistisch Manifest van Marx en ze geloven graag in die mythische Internatio- nale die misschien op het punt staat overal de macht te grijpen. Het Parijse voorbeeld werkt aanstekelijk. Lyon, Marseille en Toulouse hebben hun eigen Commune. Voor één keer treedt het Franse leger efficiënt en vlug op en maakt een einde aan het experiment. Bis- marck - geobsedeerd door het socialisme en zijn gevaren - laat de Franse regering weten dat hij er geen problemen mee heeft als het Franse leger de Commune aanvalt.

De Pruisen die zich nog ten noordoosten van Parijs bevinden, willen zelfs een handje helpen. In Parijs zelf geloven een paar heetge- bakerde bataljons in hun eigen retoriek en ze trekken naar Versailles. Ze worden gemakkelijk onderschept en de bevelvoerende gene- raal van het regeringsleger laat opzettelijk iedere gevangen communard fusilleren om eventuele onderhandelingen te saboteren.

De Commune reageert met een decreet dat beveelt gijzelaars bij de kraag te pakken. Voor iedere gefusilleerde communard moeten drie gijzelaars sterven.

De bekendste gijzelaar is de aartsbisschop van Parijs, Monseigneur Darboy. Dat is niet echt een katholieke hardliner, wel iemand die tijdens het beleg alles heeft gedaan om de ellende te verzachten. Voorlopig beperkt de Commune zich tot woorden. Maar de Franse regering is door het leger (de meeste offi- cieren zijn aristocraten) voor het blok gezet, dus krijgt het de kans een eind aan de Com- mune te maken. In april 1871 begint de lang- zame herovering. Een hele maand heeft het leger nodig om de fortengordel rond Parijs te veroveren.

In de stad zelf neemt radicaal links meer en meer de macht over. Het huis van regeringsleider Adolf Thiers wordt tot de laatste steen afgebroken. Op Place Vendôme staat een grote zuil met het standbeeld van Napo- leon I op de top. Die zuil wordt neergehaald (en in 1874 weer opgericht). Dan overschrijdt ook de Commune de laatste grens. Wanneer het laatste fort voor de muren van Parijs valt, worden de eerste gijzelaars voor een execu- tiepeloton gezet.

Twee dagen later staat het leger letterlijk aan de poorten en de wallen van de stad.

“La semaine sanglante” (de bloedige week) begint; nog altijd een begrip in Frankrijk. (Vol- gende week deel 2.)

Jan neckers

De Parijse Commune (1)

Vorige week weer eens “Souvenirs de la belle époque” gespeeld; een opname uit 1959 van de Franse sopraan Mado Robin, die de liederen doodziek opnam hoewel ze maar 39 was. Op die cd heeft “Le temps des cerises” een ereplaats.

Voormalig voorzitter senaat

Anne-Marie Lizin overleden

(5)

Actueel 22 oktober 2015 5

Als de Duitse politie spreekt

Rainer Wendt, voorzitter van de Duitse Poli- tievakbond, vroeg een muur te bouwen om vluchtelingen tegen te houden. … “Als wij Duitsers de grenzen sluiten, zal ook Oosten- rijk dat doen. In de Balkan is dezelfde beweging aan de gang. Alleen zo kan de vluchtelin- genstroom ophouden.” Dat is de enige optie volgens Wendt: “Unsere innere Ordnung ist in Gefahr, wir stehen vor sozialen Unruhen“.

Unie zonder Merkel

Op een Toekomstcongres van CDU was de kritiek niet uit de lucht. Volker Richard (Sak- sen) verweet Merkel dat ze niet eens weet wíé naar Duitsland komt, of hoeveel vluchtelingen er komen. Ondertussen zijn er dit jaar al meer dan 800.000 asielzoekers Duitsland binnen- geglipt. Sommigen spreken al van meer dan 1 miljoen. “De CDU van Merkel is niet meer onze CDU”, luidde het ook. Binnen de CDU neemt het aantal mandatarissen toe dat Merkel liever ziet opstappen.

Ook in Beieren is de kritiek opvallend scherp. Markus Söder, de minister van Finan- ciën van Beieren, stelde al de vraag of een Duitse Unie zonder Merkel mogelijk was. Beie- ren kreunde in september onder de komst van meer dan 100.000 vluchtelingen. “We moeten de angst van de mensen ernstig nemen…

CDU en CSU moeten duidelijk maken dat ze geen multiculturele samenleving willen”, aldus Söder. CSU-politicus Hans-Peter Uhl zei zelfs dat de regering wel eens wegge- stemd zou kunnen worden. Bij Junge Union, de jongerenorganisatie van CDU en CSU, waar gepleit werd voor een plafond voor het aantal immigranten en voor transitzones met snel- lere controles, moest Merkel de gemoederen bedaren door te zeggen dat de terugkeer van niet-geregulariseerde asielzoekers een versnelling hoger moest draaien.

Natie en identiteit

De vluchtelingencrisis splijt Duitsland en zijn regering, schrijft Dirk Rochtus in Knack.

Het land werd een magneet voor reddeloze

mensen. Het migratiedebat wordt verbreed tot een debat over de waarden van de plura- listische en open samenleving. Merkels ‘Will- kommenskultur’ mag voor veel Duitsers niet leiden tot het opgeven van de eigen natie en identiteit. Meer dan 126 CDU-mandatarissen ondertekenden een ‘Brandbrief’ tegen open grenzen, waarin ze erop wezen dat “de meerderheid van de vluchtelingen uit landen komen waarvan de overheersende maat- schappijbeelden duidelijk afwijken van onze westerse waarden.” Nieuwkomers moeten vertrouwd worden gemaakt met de grote prin- cipes van de democratische rechtsstaat zoals vrijheid van mening, gelijkheid van man en vrouw en het vreedzaam naast elkaar bestaan van godsdiensten. De Bondsdag stemde een strengere asielwet, maar het is zeer de vraag of dat zal volstaan. Er wordt gespeculeerd over het smeden van een toekomstig bond- genootschap met de Groenen, want zonder partner wordt het voor de partij van Merkel wellicht aartsmoeilijk. “Of de CSU zoiets zal willen meedragen, is nog de vraag. In zo een coalitie zullen de Beierse christendemocraten misschien niet willen meegaan, laat staan of ze in zo een Duitsland willen leven”, besluit Rochtus.

Nederland

In Nederland rijgt Geert Wilders de gunstige peilingen aaneen. Hij zweeft nu op een recordhoogte van 37 zetels, meer dan het dubbele van de 15 zetels die hij nu in de Tweede Kamer heeft. Virtuele zetels, dat wel, want de stemming van de Nederlandse kiezer is erg volatiel en de strapatsen van Wil- ders zijn ondoorgrondelijk. In oktober 2013 stond de PVV op 34 zetels, maar nadien zakte de partij van Wilders naar 15 zetels. De verkiezingen zijn nog ver. Maar duidelijk is wel dat zeggen dat de grenzen gewoon dicht moeten geen taboe meer is in Nederland. De argwaan tegenover de islam is in Nederland al lang erg groot, en de overtuiging dat veel vluchtelingen om economische motieven afzak-

ken, is wijd verspreid. Dat VVD (-22) en PvdA (-28) wel heel erg veel zetels zouden verlie- zen, zorgt voor veel onrust, ook bij de Neder- landse bedrijfswereld, die krampachtig reageert op het succes van de PVV.

Frankrijk

Volgens de Europese verdeelsleutel moet Frankrijk de komende twee jaar ongeveer 33.000 migranten opvangen. Een opinieon- derzoek van het Franse instituut IFOP toont aan dat 52 procent van de Fransen daartegen is. Terwijl Frankrijk aan de grote cijfers ont- snapt. De meeste asielzoekers in Frankrijk rei- zen liever door naar rijkere landen. Frankrijk is voor migranten vooral een doorreisland, zoals Hongarije en Servië, aldus Liz Zoetekouw in Elsevier. Eerder dan van asielzoekerscentra heeft Frankrijk last van illegale nederzettin- gen, waarvan ‘de Jungle’ in Calais het beste voorbeeld is.

Zwitsers gaan eigen weg

In Zwitserland is het de Volkspartij (SVP) die scoort, met haar standpunt tegen migra- tie en tegen een Zwitsers lidmaatschap bij de EU, bleek bij de parlementsverkiezingen van vorige zondag. De SVP trok naar de kiezer met de slogan ‘Stem tegen het misbruik van het asielrecht en de bovenmatige immi- gratie’. De partij behaalde 29,5 van de stemmen en wint 11 verkozenen en verwerft zo 65 van de 200 zitjes in het Zwitserse parlement.

De socialisten verloren drie zetels en houden er nog 43 over. De rechtse radicaal-liberalen wonnen drie zetels en komen uit op 33. Vol- ledig omringd door Europa, blijven de Zwit- sers opteren voor een ongebonden en onaf- hankelijk bestaan. Blijkbaar liefst ook zonder een multiculturele samenleving. Dit levert het land geen windeieren op.

De FPÖ is terug

Op 1 oktober schreven we over de deel- staat Oberösterreich, waar de FPÖ haar stem- menaantal bijna verdubbelde. De partij haalde meer dan 30 procent van de stemmen en sprong daarmee zelfs over de socialistische SPÖ, die, met nog 18,4 procent van de stemmen, 6,6 procent moest inleveren. De voorzitter van de SPÖ gaf toe dat vele mensen “angst, diepe angst” hebben. De christendemocrati-

sche OVP verloor meer dan 10 procent, maar bleef met 36,4 procent de grootste partij. Op 17 oktober waren er verkiezingen in Wenen.

De FPÖ werd er met 30,8 procent de tweede partij, maar daar was de winst (+5 procent) minder groot dan verwacht. De socialisten verloren ook in Wenen 4,5 procent, maar ble- ven in het rode Wenen met 39,6 procent van de stemmen veruit de grootste partij. Ook Groen (11,8) en de christendemocraten van de ÖVP (9,2 procent) verloren. De liberale NEOS springt van nul naar vijf zetels.

Minderheidsregering in Denemarken

In Denemarken verloor de socialistische Helle Thorning-Schmidt (44) tweemaal de verkiezingen, laatst nog in september, maar ze werd vorige week met minder dan een kwart van de stemmen (het slechtste resultaat in meer dan een eeuw) wel de nieuwe premier van Denemarken. Het linkse blok als geheel stelde ook teleur. De vier partijen kwa- men samen één zetel tekort voor een absolute meerderheid, terwijl peilingen beter hadden voorspeld. Dat ‘Gucci-Helle’ (zo genoemd wegens haar voorkeur voor dure kleding en handtassen) toch aan de macht komt, heeft ze te danken aan het nog slechtere resultaat van rechts. Het Blauwe Blok onder leiding van de tot dan grootste partij van het land, de Liberale Partij, kreeg nog minder zetels. Daarom heeft Thorning-Schmidt een minderheidsregering kunnen formeren. De verkiezingsuitslag maakt haar volledig afhankelijk van anderen op links.

Als premier zal ze het erg moeilijk krijgen, ver- wachten waarnemers. Haar linkse coalitie zou wel eens snel uiteen kunnen vallen.

Taalbescherming in de VS

Een kwart van de Amerikanen spreekt thuis geen Engels. De snelst groeiende taal is het Arabisch, stelt een rapport van het Center for Immigration Studies. Op vier jaar tijd steeg het aantal Arabisch-sprekenden met 29 procent. Het aantal Urdu-sprekers (een officiële taal Pakistan) is met 23 procent gestegen. De onrust over de toekomst van het Engels neemt toe. Engels als gemeenschappelijke voertaal houdt ons land bijeen, aldus Steven Cama- rota, auteur van het rapport, in Breitbart News.

AnjA Pieters

Het wordt met de week duidelijker dat Angela Merkel met haar uitnodiging aan alle migranten ter wereld - „komt allen tezamen“ - een ongelooflijke inschattingsfout heeft gemaakt. Neem nu het signaal van de Duitse Bondspolitie. Tania Kambouri wees in haar boek ‘Deutschland im Blaulicht’ op de fors toegenomen agressie tegen de politie. Alleen al in 2014 werden 2.148 politiemensen aangevallen.

1 jaar Pegida: veel volk, ondanks dreigementen

Maandag, de vaste dag voor de wekelijkse Pegida-betoging in Dresden, was het een jaar geleden dat de beweging het levenslicht zag, in diezelfde stad. Deze “feestelijke” edi- tie zou niet ongemerkt voorbijgaan. Duitse politici genre Merkel en andere Gutmenschen waarschuwden vooraf voor extreemrechts geweld, teneinde de betoging de wind uit de zeilen te nemen.

De Duitse regering vroeg de bevolking weg te blijven van de manifestatie en had het daar- bij over “rechtse extremistische rattenvangers”.

Veel indruk maakte dat kennelijk niet, want het werd de grootste Pegida-betoging tot nog toe. Het weekblad Junge Freiheit spreekt over 30.000 deelnemers, de organisatoren over maximaal 40.000. De linkse studentenbeweging “Durchgezählt” telde er 15.000, cijfer dat in de Duitse media wordt overgenomen. Junge Freiheit telde 11.000 tegenbetogers, andere Duitse websites maken melding van 14.000 tegenbetogers.

Het zal slechts weinigen verwonderen dat de Vlaamse media in hun verslaggeving de schattingen van de linkse studentenbeweging overnemen.

Bezorgde gezinnen

versus linkse oproerkraaiers

De Pegida-aanhang bestaat voor het grootste deel uit verontruste mensen die belang hechten aan de waarden van onze christelijk geïnspireerde westelijke samenleving. Men- sen die belang hechten aan het vreedzaam, respectvol en ordelijk samenleven met hun buren en om die reden kritisch en angstig kij- ken naar de opkomst van de islam in Europa.

Onder meer omdat nergens ter wereld waar grote groepen islamieten zijn beschaving en vrede samen aanwezig zijn.

Daartegenover stonden maandag dan de meer dan tienduizend zogenaamd linkse tegenbetogers met als slogan “Herz statt

Hetze”, “Hart in plaats van haat”, maar maak er gerust “Hart tegen Hard” van. Onder de tegenbetogers bevonden zich net zoals bij de Pegida-betoging normale mensen. Mensen die de Pegida-bijeenkomsten liever niet meer zien in hun stad, of mensen die verontwaardigd zijn over de laffe aanslag op Henriette Reker in Keu- len twee dagen eerder. Onder de tegenbetogers echter ook gemaskerde oproerkraaiers die betogers en politieagenten aanvielen. Een man die op weg was naar de Pegida-betoging werd aangevallen en raakte zwaargewond.

Twijfelachtige cijfers

Wie de verslaggeving van anti-islamdemon- straties in de “mainstream media” een beetje volgt, weet dat objectiviteit op zo’n momenten meestal veraf is. Wat HLN.be (de webstek van Het Laatste Nieuws) daags na de Pegida-betoging presteerde, is in die zin niet uitzonderlijk, maar daarom niet minder schaamteloos. Dins- dagochtend om 6 uur was het verslag met als titel “Rellen tijdens Pegida-optocht in Dres- den” prominent aanwezig op de startpagina, hoewel uitsluitend linkse tegenbetogers voor rellen zorgden. De mensen die reageerden op het artikel waren het er op een enkele uitzon- dering na unaniem over eens: Pegida heeft gelijk, er is een groeiend samenlevingspro- bleem. Enkele uren later blijkt het artikel niet

meer op de startpagina van HLN terug te vinden en zijn de reacties pro Pegida verwijderd.

Heksenjacht…

De media gaan dezer dagen nog een heel stuk verder dan het louter inkleuren van de werkelijkheid naar hun eigen wensen. Gebruik makend van hun bekendheid en bereik via televisie en andere kanalen, zoeken ze actief andersdenkenden op om hen nadien publiek aan de schandpaal te nagelen, belachelijk te maken en te culpabiliseren. In Vlaanderen kunnen we sedert enkele weken “genieten” van

“De Helden van het Internet” op tv-zender Vier, waarin mensen opgezocht worden die, vaak domme, uitspraken doen als “En wij maar betalen voor vluchtelingen, smijt er een bom in” of

“Laat ze verhongeren. Gestoord volk”.

In plaats van begrip

In Duitsland schakelt Bild na de aanslag van afgelopen zaterdag op Henriette Reker, Keu- lens kandidaat-burgemeester en het gezicht van het verwelkomingsbeleid voor vluchtelingen in haar stad, een versnelling hoger. Met zijn dwaze daad bereikt de 44-jarige dader nu allicht enkel het tegendeel van wat hij beoogde, maar vooral wordt het feit aange- grepen om ook in Duitsland een heuse heksenjacht te ontketenen. Haatberichten op sociale media liggen aan de basis van de aanslag, zo stelt men. Bild start nu zijn eigen oorlog tegen haatberichten door, net zoals Vier, mensen die anti-islam- of antivluchtelingenbood- schappen verspreiden publiekelijk, met naam en foto, te kijk te zetten. In plaats van begrip op te brengen voor een bevolking die terecht bang is voor wat aan het gebeuren is, plaatsen Bild en Vier deze mensen in een onmogelijke positie, waarbij ze zich op geen enkele manier kunnen verdedigen en op geen enkele manier nog hun mening kunnen uiten. Zo wordt een explosieve situatie gecreëerd die weinig goeds voorspelt voor de toekomst.