€ 2,30
74ste jaargang • nummer 47 • donderdag 22 november 2018 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Vorige week wist De Tijd te melden dat de relatie tussen CD&V-voorzitter Wouter Beke en ACV-voorzitter Marc Leemans danig bekoeld is. De christendemocraten hebben hun bekomst van vijf jaar links-populistisch discours van de christelijke vakbond. “Sociale hor- ror”, “kapotbesparen”, “welvaarts- vernietigend”,… Wouter Beke kan er blijkbaar niet mee lachen.
En dat terwijl de CD&V binnen de regering-Michel sinds oktober 2014 de belangen van de christelij- ke arbeidersbeweging voortdurend heeft behartigd. Rond de Arco-deal, door op de rem te staan bij verdere besparingen, door al te ingrijpende arbeidsmarkthervormingen tegen te gaan, door voorstellen te doen rond vermogenstaksen,… Voor een deel ook ingegeven door de strate- gie van Kris Peeters om de N-VA te jennen. Hoe meer tegenstand van CD&V, hoe minder de Vlaams-natio- nalisten gedaan kregen.
Blijkbaar denkt partijvoorzitter Beke dat hij nu stank voor dank krijgt van de vakbond. De band met het ACV wordt in de aanloop naar de verkiezingen wat losser. Het kan natuurlijk de klassieke ‘tsjevenstra- tegie’ zijn. Zich tijdens een cam- pagne wat harder opstellen, zowel op sociaaleconomisch als op com- munautair vlak, om daarna in een volgende regering weer de linker- zijde achterna te lopen en te kiezen voor de communautaire koelkast.
Dat was zo met de oude CVP, die in de aanloop naar de verkiezingen plots flamingantisch en economisch liberaal werd, maar alleen voor korte tijd. Daarna werden alle dure eden afgezworen.
Dat zal opnieuw gebeuren, want de uitspraak van ex-premier Her- man van Rompuy dat “de christen- democraten in een centrumrechtse
regering allemaal ACW’ers zijn”
klopt maar ten dele. Ook in een centrumlinkse regering komen de belangen van het ACW op de eer- ste plaats. Denk maar aan de crucia- le rol van ex-minister van Financiën en weldra directeur bij de Nationale Bank Steven Vanackere. Hij was er de waakhond van het ACW. Punt.
De linker- en rechterflank zijn ingevuld
Wouter Beke en consorten zullen tijdens de komende maanden dus een minder linkse electorale koers varen. Een tactiek die ook is ingege- ven door gewijzigde verhoudingen in het politieke landschap. De rech- terkant zit op slot. Daar beheersen N-VA en Vlaams Belang het veld.
Aangezien de campagne voor een belangrijk deel rond migratie zal draaien, is de kans groot dat het Vlaams Belang meer en meer stem- men zal afsnoepen van de N-VA. De partij van Bart de Wever maakt geen aanstalten om naar het centrum op te schuiven en daar de verloren stemmen van het Vlaams Belang goed te maken.
Aan de linkerzijde van het politie- ke spectrum wordt het terrein inge- nomen door Groen, een afkalvende sp.a en de radicale PVDA, die in Vlaanderen de kiesdrempel hoopt te halen. Door de radicalisering op links komt op de centrumlinkse flank ruimte vrij. De sp.a, die voor haar overleven vecht, heeft blijk- baar besloten niet op dat terrein te strijden, maar om mee naar links op te schuiven. Die centrumlinkse flank lijkt de komende weken zowaar te zullen worden opgevuld door … de Open Vld, jawel.
Het lijkt absurd, maar het is zo.
Sociaaleconomische thema’s zoals lagere belastingen en minder uit- gaven zijn het geliefkoosde terrein
De christendemocraten waren bijna vijf jaar lang het linkse geweten van de regering-Michel. Zul- len ze straks ook een linkse campagne voeren? Blijkbaar niet. CD&V zal voor het klassieke cen- trum kiezen. Om dan in de volgende regering de andere coalitiepartners het leven zuur te maken door volle kracht links te gaan.
van de Vlaamse liberalen, maar daar moeten ze concurreren met de N-VA. En de Vlaams-nationalis- ten hebben het blijkbaar gemak- kelijker om daar met een trofee uit te pakken. Tenslotte kwam de be- langrijke verlaging van de vennoot- schapsbelasting uit de koker van minister van Financiën Van Overt- veldt (N-VA). Het is ook hij die vo- rig weekend een verlaging van de roerende voorheffing bepleitte, niet de Open Vld.
Linkse CD&V’ers in de schaduw
Met figuren als Bart Somers en Alexander de Croo lijkt de Open Vld voor de centrumlinkse cam- pagne te kiezen. Een Vlaamse D’66 dus. Dat werd maandag al duidelijk met het debat rond het VN-migra- tiepact. De Croo verklaarde dat wie er kritiek op heeft, eigenlijk bij ex- treemrechts thuishoort. Dat is oude links-liberale praat.
Gevolg: CD&V weet dat het ook vanuit het centrum niet veel naar links moet opschuiven de komende maanden. Een cruciale rol is weg- gelegd voor partijvoorzitter Wouter Beke. Hij en niet Kris Peeters wordt het gezicht van de federale cam- pagne. En als echte christendemo- craat zal Beke zich gemakkelijk in de nodige bochten kunnen wringen om de partij niet te laten overkomen als te veel naar links neigend. Dat wil wel zeggen dat een Hilde Cre- vits in de campagne in Bekes scha- duw zal blijven staan. Tegelijk wordt verwacht dat zowel Hendrik Bogaert als Pieter de Crem hun borst zullen natmaken. Via gerichte interviews en media-interventies moeten ze twijfelaars in de oude christende- mocratische stal houden.
Lees het volledige interview met de Letse Dace Kalnina op blz. 11
Rusland wil alleen een zwak en zichzelf
vernietigend Europa
Dace Kalnina is een jonge Letse nationaliste. We ontmoetten haar toevallig (?) op vakantie en hadden een verhelderend gesprek met haar over haar politieke engagement, de EU, Rusland en de migratieproblematiek.
Haar boodschap aan sommi- ge westerse rechtse militan- ten is om niet langer op een
vreemde manier - zoals de linksen in de 20ste eeuw in het sprookje van het stalinis-
me – in Poetin te geloven.
Estland wordt bestuurd door een coalitie van sociaaldemocraten, de conservatieve Vaderlandpartij en de Centrumpartij. De socialisten wilden het migratiepact onderte- kenen, maar de andere regerings- partijen hielden voet bij stuk. Er leven nauwelijks moslims in Est- land, en al heeft het kleine landje geen migrantenprobleem, het zit wel met een kolonistenkwestie. Na de Sovjetbezetting in 1940 en de massamoorden en deportaties die daarop volgden, werden duizen-
den Russen als kolonisatoren naar Estland gestuurd. Zij pikten heel vaak de huizen van gedeporteer- den in. Hun nakomelingen vormen nu ongeveer 25 procent van de be- volking, en het Kremlin probeert al lang onrust te stoken in die Russi- sche minderheid om zo een voor- wendsel te creëren voor een mili- taire bezetting, naar het voorbeeld van Oost-Oekraïne.
Lees ook de column van Jurgen Ceder over het Verdrag van Marrakesh op bladzijde 3.
Ook Estland tegen
Verdrag van Marrakesh
CD&V kiest dan toch
voor het aloude centrum
Vorige week stapte Denemarken als eerste West-Europese land uit het EU-spreidingsplan voor migranten. Steeds meer regeringen sluiten zich aan bij het verzet tegen het VN-Mi- gratiepact van Marrakesh. Hongarije heeft alweer de spits afbeten. Kort daarna volgden Oostenrijk, Tsjechië en Bulga- rije. Nu heeft ook Estland het Migratiepact afgewezen.
Actueel 22 november 2018
2
Uit de smalle beursstraat
Vlaanderen heeft de trein van de internethandel definitief gemist
Als u op het werk een collega tegenkomt die net aan de receptie een pakje van een koerier in ontvangst heeft geno- men, kan u er niet naast kijken. Meestal zijn het pakjes van buitenlandse online- of internetwinkels, zoals Zalando, Bol.
com, Coolblue en wereldgigant Amazon. Het zijn de mondi- ale wetten van de vrijhandel. Men gaat via internet op zoek naar het goedkoopste en zeer snel leverbare product. De consument kan men weinig verwijten. Hij maakt praktische overwegingen. Zelf niet meer naar de winkel moeten hossen, vermijdt veel tijdverlies.
Nederland kocht .be-domeinnamen
Maar er is een keerzijde aan de medaille. Comeos, de Belgi- sche federatie van winkelketens en supermarkten, berekende dat de Belgen 5,5 miljard euro uitgeven in buitenlandse web- winkels. En dat zou hier 30.000 banen kosten. Reden is dat er geen echte Belgische of Vlaamse e-commercebedrijven zijn.
De Nederlanders staan veel sterker op onze markt. Ze hadden zich ook goed voorbereid door allerlei domeinnamen die ein- digen op .be aan te kopen.
Ondertussen hebben de Nederlanders een voorsprong opgebouwd inzake marketing, IT, databeheer en dergelijke.
Voor hen is het gemakkelijker de Belgische markt te bespe-
len dan voor een Belgisch bedrijf dat weinig ervaring heeft en niet de schaalvoordelen heeft waarvan de Nederlanders genieten.
Eigenlijk moeten we tot het besluit komen dat Vlaanderen de trein van de e-commerce en de internethandel heeft ge- mist. En men mag zich gerust de vraag stellen of dit definitief is. Want op een bepaald moment loop je zo’n achterstand op dat een inhaalbeweging zeer moeilijk is. Er is hier wel Sto- resquare, het onlinewinkelplatform voor de lokale handelaar, maar dat kan niet op tegen de giganten.
Die achterstand in de internethandel heeft meerdere oor- zaken. We horen de winkelfederaties erover klagen, maar eigenlijk hebben de bedrijven zelf boter op het hoofd. De belangrijke ketens hebben simpelweg nagelaten om te inves- teren in hun e-commerce-afdeling, of de ontwikkeling van de webshop.
Politieke verantwoordelijkheid en Alibaba
De verantwoordelijkheid is ook te zoeken bij de politici.
Die zijn zich officieel natuurlijk van geen kwaad bewust. Meer nog, ze doen alsof er weinig of niets aan de hand is. Zeker nu bekend raakte dat Alibaba, de Chinese tegenhanger van het Amerikaanse Amazon, het Europees distributiecentrum
in Luik zal bouwen. Alibaba is in de wereld van de webwin- kels een gigant. Het heeft wereldwijd 60.000 mensen in dienst en draait een omzet van 12,8 miljard dollar. De komst van het Chinese bedrijf naar Luik zou op korte termijn “enkele hon- derden jobs” moet opleveren. Op middellange termijn zou het zelfs om meer dan duizend banen gaan.
Het verdeelcentrum komt te liggen in de buurt van de Luik- se luchthaven, een belangrijke uitvalsbasis voor goederen- transport. Naar aanleiding van de geplande investering klop- pen de politici zich op de borst, maar euforie is hier niet op zijn plaats. Zonder de aanwezigheid van de Luikse luchthaven (waar ook geen protest is over nachtvluchten) was Alibaba gewoon de grens met Nederland overgegaan. Minister-pre- sident Mark Rutte (VVD) heeft alles in het werk gesteld om die vestiging boven de Moerdijk te krijgen. Dat Luik toch kan rekenen op de investering, zal niet zonder slag of stoot zijn gegaan. De details zijn nog niet bekend, maar het zal de ko- mende maanden of jaren wel duidelijk worden of Alibaba op een interessant fiscaal klimaat kan rekenen.
Meteen zitten we bij de volgende oorzaak van de zwakke Belgische positie inzake internethandel. Ondanks allerlei maatregelen van de regering om de loonkosten te verlagen zijn werknemers hier nog altijd te duur. Daarom zoeken in- ternethandelaars goedkopere oorden op, zoals Nederland.
Een ander probleem is dat de versoepeling van de arbeidsre- gels rond nachtwerk (zeer belangrijk in de logistiek) veel te lang op zich heeft laten wachten. Door de tegenstand van de vakbonden, maar ook omdat CD&V-vicepremier en minister van Werk Kris Peeters er een koele minnaar van was.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN 5,5 miljard euro inkomsten verliezen onze winkels aan het buitenland door de internethandel. Vlaande-
ren en België hebben in de e-commerce een zeer moeilijk in te halen achterstand opgelopen.
Democratie en
familiebeleid in Hongarije
Uit cijfers blijkt dat in Hongarije het aantal huwelijken stijgt en het aantal echtscheidin- gen afneemt. Zou het kunnen dat het familiebeleid van de Hongaarse regering een tegen- model is voor de politiek die in West-Europa wordt bedreven, een politiek die migratie bevordert om het ‘demografische gat’ te vullen?
In Hongarije gaat het om een samenspel van de (rechtstreekse) democratie en fami- liepolitiek. De regering van dat Centraal-Eu- ropese land is in 2010, toen Orban aan de macht kwam, gestart met het opzetten van grootschalige nationale consultaties over de meest diverse maatschappelijke thema’s. De regering wou van de bevolking rechtstreeks te weten komen welke politieke keuzes haar goedkeuring wegdroegen. Het ging steeds over fundamentele onderwerpen, zoals eco- nomische vraagstukken, sociale zekerheid, de levensomstandigheden van gepensioneerden en migratie.
Welk familiebeleid wenst u?
In een volgende vraagronde, die binnen- kort van start gaat, wil de Hongaarse rege- ring het advies van de bevolking kennen over een aantal fundamenten voor een stevig on- dersteuningsprogramma voor families, in de hoop hiermee een duidelijke boodschap de wereld in te sturen: Europa kan geen herop- leving kennen zonder een versterking van het familiale samenlevingsmodel.
Sinds het aan de macht komen van eerste minister Orban werd een demografisch be- leid ontwikkeld dat vandaag al resultaten oplevert: in 2017 daalde het aantal abortus- sen met een derde (van 40.449 naar 28.500), verminderde het aantal echtscheidingen (van 23.873 in 2010 naar 18.600 in 2017) en steeg het aantal huwelijken met niet minder dan 42 procent. In de afgelopen jaren ontvin- gen 83.000 families een staatsondersteuning.
Het aantal plaatsen in kinderopvangplaatsen steeg met 50 procent.
Dus ja, het kan anders. Hongarije bewijst het dag na dag. Alleen spijtig dat onze media zo blind zijn op dat ene oog dat ze weigeren positieve berichten uit politiek foute (want rechtse) landen te publiceren.
PIET VAN NIEUWVLIET
Dries van Langenhove (°1993) studeerde politieke wetenschappen en rechten aan de UGent en is er studentenvertegen-
woordiger in de raad van bestuur. Als oprichter van Schild & Vrienden is hij sedert de PANO-reportage wereldbe- roemd in Vlaanderen.
Ook bij een onschuldig kinderfeest als Sinterklaas worden deze politieke ver- schillen duidelijk. Het Gentse stadsbestuur schafte Zwarte Piet af, tot onze grote spijt.
In Aalst kregen we uitsluitend positie- ve reacties. Na enkele uren waren onze niknakjes en lievevrouwtjes uitgedeeld, dus kwamen we in de stad van Klokke Roe- land aan met nóg grotere jutten zakken vol snoepgoed voor brave kindertjes. Onze vrees voor de politieke correctheid in het prachtige middeleeuwse Gent bleek on- gegrond. Overal toverden we een glimlach op de gezichten bij jong en oud. “’t Zijn nog echte”, hoorden we een duidelijk tevreden Gentenaar in smakelijk dialect zeggen te- gen zijn vrouw. Ook allochtonen, toeristen en Vlamingen met een ander kleurtje lieten zich verblijden door de Zwarte Pieten van Schild & Vrienden. De mensen van Voorpost merkten eveneens de positieve sfeer op bij hun actie.
Curaçao viert met Zwarte Piet
Pas bij het wegdeemsteren van de prach- tige winterzon kreeg Vlaanderens favoriete kinderheld een eerste verwijt toegewor- pen. Een Nederlandse studente van om en bij de 25 riep “Zwarte Piet is racisme!”
We lachten het weg en deelden de laatste snoepjes uit. Het verwijt, en vooral wie ons verweet, was meteen de perfecte anekdote voor een conclusie die ik al langer dan van- daag heb getrokken.
Heeft iemand al een moslim horen vragen om “Kerstmarkt” te vervangen naar “Win- termarkt”? Heeft er iemand al een alloch- toon zien dreigen om de Hema niet meer
te frequenteren als ze de benaming “Paasei-
eren” niet zouden veranderen naar
“verstopeieren”?
Zou er één alloch- toon zijn gaan kla- gen bij Lidl vóór ze
de kruis-
tekens van hun Griekse Yoghurt verwijder- den? Is er iemand die denkt dat het zwarten zijn die druk zetten om Zwarte Piet te laten verdwijnen?
Op Curaçao, een Nederlands eiland waar- van de bevolking voor de grote meerder- heid bestaat uit zwarten, schminken deze zwarten hun gezicht nog zwarter en maken ze hun lippen rood, net zoals bij ons. Het enige verschil is dat er op het overwegend zwarte Curaçao niemand Zwarte Piet wil afschaffen, terwijl we in het overwegend blanke België en Nederland bijna een staat van oorlog moeten uitroepen in onze steden om een kinderfeest te laten doorgaan. Het besluit is duidelijk, maar dat maakt het niet minder pijnlijk: het is onze eigen schuld. Het zijn blanken die uit zelfhaat onze tradities willen afschaffen en onze cultuur willen ver- nietigen.
Geen klachten van moslims
“We veranderen de benaming naar Win- termarkt omdat we niemand willen schoffe- ren”, zei Bruggeling Piet Vanderyse. Ik kon me niet bedwingen om de man te bellen en te vragen wie zich dan precies geschoffeerd voelde door de traditionele benaming. Zou- den het de moslims zijn? De joden? De athe- isten? Nee. Het bleken Piet Vanderyse en het linkse stadsbestuur zélf te zijn. De man gaf aan de telefoon zelf toe dat nog geen enke- le moslim hem om een naamsverandering had gevraagd. Meteen voegde hij er aan toe dat kerstmarkt nog niet zo’n oude traditie is en dat het uit Duitsland komt. “Maar ik kan begrijpen dat N-VA of Vlaams Belang nog sympathie hebben voor de Duitsers”, sloot Piet Vanderyse af, en meteen was alles dui- delijk. Laat ons in de toekomst vechten tegen de juiste vijand, en die vijand is het cultuur- marxisme dat alles kapot wil maken dat Eu- ropees of Vlaams is. Dat ze daarbij hun geïm- porteerde kiesvee als zondebok naar voor schuiven, mag ons niet van de wijs brengen.
Ken uw vijand.
DRIES VAN LANGENHOVE Om 7 uur ’s ochtends gaat mijn wekker op zondag, en dat na een zaterdag- nacht waar ik met de nodige Rodenbach de bezetting van het Gravensteen heb herdacht op de jaarlijkse cantus van KVHV-Gent. Sommigen noemen me gek, ik noem mezelf liever idealist. Ik verpak nog een paar S&V polo’s en truien om onderweg te leveren en spring in de wagen om Zwarte Piet te gaan spelen in Gent. Thermisch ondergoed aan, kostuum aan, zwarte schmink en rode lippen, met 10 gemotiveerde Vlaamse jongens en meisjes komen we aan in Gent. In Aalst gingen we al Zwarte Piet spelen, maar dat het politieke kli- maat in Aalst en Gent grondig verschilt, behoeft geen verdere uitleg.
Ken uw vijand: niet de vreemdeling,
wel het blanke cultuurmarxisme
Actueel
22 november 2018 3
Plots communautair
Mijnheer de cententeller,
Gij zijt bekend geworden als trouw fede- raal minister en dus een vaste waarde van de regering-Michel. Uw N-VA-etiket was daarbij niet altijd duidelijk omdat gij u vaak buiten het politieke gekrakeel hieldt. Als ernstig man waart gij altijd bezig met ons aller centen. Het was geen gemakkelijke job en de stress heeft u ongetwijfeld menige keer overmand. Dat was u overigens soms ook letterlijk aan te zien. Nu de regeringsrit er bijna opzit, begint gij stilaan een eindbalans op te maken en concentreert gij u niet meteen op wat er al dan niet gerealiseerd werd, dan wel wat een volgende regering zou moeten doen. Dat is wat te doorzichtig en net iets te eenvoudig, Johan!
Het grote publiek herinnert zich u als de mi- nister die de taxshift doorvoerde, waarbij wel meer mensen aan de slag konden, maar die – omwille van het mechanisme alleen al - toch niet zoveel opleverde dan men gedacht en ge- hoopt had. Bijgevolg leidde dat dan ook niet tot het dichten van de fameuze, altijd aanwezige gaten in de Belgische begroting, hoewel een begroting in evenwicht presenteren de ambitie was bij het aantreden van de regering-Michel, vooral van uw partij. Ook wordt gij niet ver- geten omdat gij de btw op de elektriciteit op- nieuw verhoogde, wat de mensen goed hebben gevoeld in hun geldbeugel. Tevens werd onder uw beleid de roerende voorheffing verhoogd tot 30 procent. Vandaag stelt gij dat die te hoog is en dat het een opdracht voor een volgende regering is om dat om te buigen… Ja, zo kan ik het ook, Johan!
In uw evaluatie-ijver komt gij u dezer dagen op de borst kloppen met de mededeling dat gij het als een mislukking ziet dat gij er niet in geslaagd zijt met een begroting in evenwicht af te sluiten. Gij zoekt daar nu een verklaring voor en gij vindt die door te stellen dat de op- lossing in Brussel en Wallonië moet gezocht worden… Terwijl gij niettemin de voorbije jaren en maanden dagelijks met de Franstali- gen ‘koken-eten’ hebt gespeeld, trekt gij aldus voor het eerst sinds lang als N-VA’er een blik communautaire kost open, dat net uit de diep- vriezer werd gehaald. Gij zegt immers – niet geheel onterecht overigens, ik zou zelfs zeggen:
eindelijk – dat het begrotingstekort in België meteen kan worden opgelost als in Brussel en Wallonië meer mensen aan de slag gaan, want
dat brengt voor de staat meer centen op. Een verhoging van de tewerkstellingsgraad met 1 procent, zou volgens u als voor 1 tot 1,5 mil- jard euro opleveren aan meerinkomsten. Gij staaft uw oprisping met cijfers van Statbel, de nationale statistiekdienst. Die zegt immers dat de werkgelegenheidsgraad van 20- tot en met 64-jarigen in Vlaanderen in het tweede kwar- taal van dit jaar 74,5 procent bedroeg, terwijl dat in Wallonië en Brussel 62,1 procent en 60,6 procent ging. En om uw verhaal te versterken, springt de kleurloze en oersaaie Vlaamse mi- nister-president Geert Bourgeois u bij en zegt via Twitter: “Helemaal juist. Het probleem is dat de werkzaamheidsgraad in dit land te laag is en we weten waar het probleem zit.” En daarmee zitten de N-VA’ers uit de Vlaamse en de Belgi- sche regeringen op één lijn…
Wordt met zo’n uitspraken de verkiezings- campagne van mei ingezet? Is plots het com- munautaire verhaal weer bruikbaar om de Vlaming te (proberen) bekoren? Duikt het dubbelzinnige confederale verhaal weer op?
Ontwaakt N-VA uit de communautaire winter- slaap? Worden de messen gewet tegen de com- munautaire Vlaams-nationalistische concurrent op rechts die het veel te goed heeft gedaan bij de jongste verkiezingen?
Het lijkt er allemaal verdacht sterk op. En het verbaast overigens ook niet, nu de stress begint toe te nemen na de recente electorale afkal- ving en de toenemende kritiek op een asiel- en immigratiebeleid van een partijgenoot van u, dat minder en minder gesmaakt wordt door de burger omdat die door heeft dat er een he- melsbreed verschil is tussen stoere verklarin- gen en rommelige en onduidelijke daden. Dus schakelt men als noodgreep weer over op de
‘corebusiness’ van de partij, die men evenwel iets te nonchalant heeft diepgevroren.
Nog een tip waarmee u als centenminister uit de hoek kunt komen, wil ik u niet onthouden…
Ga als N-VA’er nog een stap verder en breng opnieuw de miljardentransfers van Vlaanderen naar het zuiden onder de aandacht en maak daar onverbiddelijk een definitief breekpunt van. Dat zou pas straf zijn. Ge kunt misschien nog eens met de voorzitter-leider in een vracht- wagen naar Strépy afzakken om een en ander opnieuw aanschouwelijk te maken?!
“We zijn op weg naar Marrakesh, op het pad naar een globaal akkoord over migra- tie”, begon secretaris-generaal Guterres zijn toespraak op een VN-conferentie in septem- ber. Tegen wil en dank zitten we nu allemaal op de Marrakesh Express. En deze keer zijn er geen drugs die de eindbestemming aan- genamer kunnen maken.
Steeds meer landen haken af
Het VN-pact over migratie, dat op 10 en 11 december moeten worden goedgekeurd in de Marokkaanse stad, is “schabouwelijk”
(professor Mark Elchardus), “despotisch”
(Afshin Ellian), “een modern paard van Tro- je” (Jean-Marie Dedecker). Steeds meer westerse landen haken af omdat ze tot het onvermijdelijke besluit komen dat de in- houd hun belangen schaadt en hun soeve- reiniteit ernstig in het gedrang brengt.
Trump trok de VS al eind 2017 terug uit de onderhandelingen. Hongarije volgde in de zomer van 2018. Daarna sprongen ook Australië, Oostenrijk, Tsjechië, Polen, Kroa- tië, Bulgarije en Estland van boord. In Ne- derland en Italië heersen grote twijfels. Zelfs in Duitsland komt er kritiek van binnen de regeringsrangen. België zit voorlopig wel nog op de trein naar Marrakesh, maar de N-VA gaat serieus dwarsliggen. Er resten nog slechts twee weken om uit de impasse te geraken.
Het laboratorium der globalisten
De architecten van het VN-pact over mi- gratie waren de intussen overleden topfunc- tionarissen Kofi Annan en Peter Sutherland, informeert Syp Wynian ons in een uitste- kende bijdrage in Elsevier Magazine. Kofi Annan was een carrièrediplomaat die het bewijs was dat hoge posities in de VN niet in het gedrang komen door persoonlijke blun- ders (het Rwanda-debacle, dat ook in België diepe wonden sloeg) of corruptie (het voed- sel-voor-olieprogramma voor Irak). Suther- land was een politicus die later topdiplo- matie kon combineren met een carrière als bankier bij Goldman Sachs.
Allebei leefden ze in een wereld zonder grenzen. Allebei koesterden ze een levens- beschouwing die vijandig staat tegenover grenzen. Hun werk rond immigratie in de VN kreeg steun en bijsturing van de linkse ngo’s die zo goed gedijen in het kosmopoli- tisme, de subsidiegulheid en het gebrek aan democratische inspraak van internationale instellingen en daar een ideaal werkterrein en instrument vinden om hun minderheids- opinies aan de wereld op te dringen. De opengrenzenlobbyisten en militanten met een verdienmodel in mensenrechten waren letterlijk aanwezig op de banken en in de coulissen van de lokalen waar werd verga- derd.
Het resultaat is navenant. De hele catalo- gus van linkse eisen inzake migratie is opge- nomen: gemakkelijkere gezinshereniging, meer rechten voor illegalen, erkenning van
‘klimaatvluchtelingen’, slachtofferstatuut voor zij die gebruik maken van de dien- sten van mensensmokkelaars, respect voor
‘culturele gevoeligheden’ van de migran- ten, bemoeilijking van uitzetting, immigra- tievriendelijke propaganda op de scholen, strengere wetten tegen racisme en zelfs drooglegging van media die kritisch durven berichten over migratie.
Afspraken die verbintenissen zijn
Een van de meest gehoorde argumenten, en tegelijk het meest merkwaardige argu- ment, is dat het pact niet bindend zou zijn, en dat we ons dus druk maken over niets. Hoe is het adviserende karakter een argument voor het aannemen van een slechte tekst? En in- dien het pact werkelijk geen enkele beteke- nis zou hebben, waarom moeten we het dan absoluut onderschrijven?
Dat de inhoud van het pact van Marrakesh geheel vrijblijvend zou zijn, is een gevaar- lijke illusie. De ondertekenaars ‘verbinden’
(‘commit’ is het gebruikte woord) zich er toe het pact uit te voeren. Principeverklaringen, resoluties en andere uitingen van politieke voornemens hebben wel degelijk waarde voor de rechtbanken. Het pact van Marra- kesh opent een schatkamer aan mogelijkhe- den voor advocaten van opengrenzen-ngo’s en activistische rechters. Ook de politieke autoriteit die uitgaat van dergelijke docu- menten mag niet onderschat worden. Voor linkse partijen zijn dergelijke documenten, breekijzers om voorstellen zonder veel de- mocratisch draagvlak toch aan beleidma- kers op te dringen. Voor rechtse partijen zijn verwijzingen naar internationale normen dan weer een handig excuus om ernstige toegevingen aan de achterban te kunnen verkopen.
De plannen voor de oprichting van een
‘mensenrechteninstituut’ zijn een goed voorbeeld van de werking van dit mecha- nisme. De “Paris Principles” van de VN vragen aan alle landen om een dergelij- ke instelling op te richten. Het gaat slechts over een aanbeveling, geen verplichting. In westerse landen zijn dergelijke instituten duur, nutteloos en niet gebaseerd op enige democratische vraag. En toch komen ze er, omdat een minderheid haar agenda met de morele steun van de VN kan opdringen aan een meerderheid die niet de moed heeft om neen te zeggen. Ook bij ons aanvaardde de N-VA, hoewel men daar beseft dat een men- senrechteninstituut onvermijdelijk een su- per-UNIA zal worden, dat de oprichting er- van in het regeerakkoord werd opgenomen.
Rot tot op het bod
De N-VA heeft besloten deze keer wel het been stijf te houden. De verkiezingsuit- slagen en de electorale wedergeboorte van het Vlaams Belang zullen die houding wel beïnvloed hebben. Het is voorlopig ondui- delijk of de partij bij een principieel njet is terechtgekomen. Het verdrag als “zeer pro- blematisch” bestempelen, is niet hetzelfde als een kordate weigering.
Theoretisch zijn er nu vier mogelijkhe- den. De beste mogelijkheid is dat de Belgi- sche regering het pact van Marrakesh niet goedkeurt. Daar moeten we niet op hopen.
Michel heeft bij de VN reeds openlijk zijn steun toegezegd. De coalitiepartners van de N-VA hebben zich in die stelling ingegraven.
Het omgekeerde scenario, dat de Belgische regering het pact zonder reserve goedkeurt, zou een zware knieval van de N-VA beteke- nen. De electorale afstraffing zou verzekerd en zwaar zijn.
De derde mogelijkheid is dat de regering valt. Dan zal een regering in lopende zaken het pact wel kunnen goedkeuren, maar dat zal meer dan gecompenseerd worden door vervroegde verkiezingen rond het thema migratie, waar zowel de N-VA als het VB ver- sterkt kunnen uitkomen, en die een referen- dum tegen het pact kunnen uitmaken.
Het vierde en, helaas, meest waarschijn- lijke scenario is dat er een compromis à la Belge uit de bus komt: de regering zou het pact kunnen aanvaarden, maar met een schriftelijk voorbehoud. Ook het Verenigd Koninkrijk en Denemarken dienden al een
‘interpretatieve nota’ in, waarin zij melden welke onderdelen van het verdrag ze niet zien zitten. Maar wat betekenen dergelijke afgezonderde voorbehouden binnen de EU?
Of voor de dwingende rechtspraak van bij- voorbeeld het Europees Hof voor de Rech- ten van de Mens? Dit scenario zou ook ver- regaande inhoudelijke toegevingen van de N-VA vereisen, want het pact van Marrakesh is geen werkdocumentje met een paar her- stelbare gebreken. Het is rot tot op het bot en een fundamentele aanslag op de mogelijk- heden van nationale staten om zelf over hun migratiebeleid te beslissen. De inzet is zéér groot. Groot genoeg om een regeringscrisis te rechtvaardigen, zoals Jean-Marie Dedec- ker terecht opmerkte.
JURGEN CEDER
Op de trein
naar Marrakesh
Mijn vriend Koenraad Elst herinnerde mij op Facebook aan het lied “Mar- rakesh Express” van Crosby, Stills en Nash. Graham Nash pende het tijdens een treinreis naar die Marokkaanse stad in 1966. Marrakesh was toen erg populair bij hippies die zich, in navolging van Jack Kerouac en andere Beat- nik-schrijvers, wilden onderdompelen in de exotische charmes van de stad, een beleving die ongetwijfeld sterk werd verbeterd door de ruime beschik- baarheid van Marokkaanse hasjiesj.
Beeld van de week
BRIEFJE AAN JOHAN VAN OVERTVELDT
Jo Vandeurzen kijkt in de spiegel en ziet wachtrijen
Marrakesh (1)
Omdat op donderdag 15 november het Bel- gische regime zijn koning ‘vierde’, vond de plenaire vergadering plaats op woensdag, als aanloop naar een heel lang weekeinde dus. De zenuwen stonden redelijk gespannen, want de verklaring van Marrakesh beroerde al enkele dagen de gemoederen. De uitgesproken rech- terzijde in de samenleving had immers al tal van signalen uitgestuurd dat het zomaar onder- tekenen van het migratiepact van de Verenig- de Naties begin december absoluut niet kon.
Meer nog: dat men zich zelfs moest afvagen of men het überhaupt wel zou tekenen nadat tal van serieuze landen al hadden laten verstaan het niet te zullen doen, alleen al maar om on- gecontroleerde migratiestromen te vermijden.
Staatssecretaris Theo Francken (N-VA) liet dan ook meteen optekenen dat de regering het niet zou tekenen, omdat het niet zou sporen met het regeerakkoord en zijn partijprogramma.
Marrakesh (2)
Maar dat was buiten de waard gerekend. Zijn eigen collega en partijgenoot Jan Jambon die vice-premier is en ook minister van Binnen- landse Zaken onder wie hij ambtelijk ressor- teert, kwam meteen zeggen dat de regering nog aan het nadenken is en dat er nog niets is beslist. Pijnlijk. Meteen werd er al van een bocht van de N-VA gesproken. Natuurlijk was het daarom alleen al onderwerp van gesprek tijdens het vragenuurtje van woensdag, waar zowat alle fracties voor intekenden. De linkerzij- de, van groen over rood tot donkerrood, walste over premier Michel heen. Zij schilderden hem af als een marionet van de N-VA die altijd maar weer naar de pijpen van die partij danst. Het was weer een grote dag voor Kristof Calvo, die vanuit diverse ooghoeken tegelijk zijn bliksems op de regering mikte en een theaterstuk op- voerde waarin hij Francken en Dewinter op één hoop gooide om verdeeldheid in de regering te zaaien en een pleidooi hield om aan de kant van Merkel te gaan staan en niet aan die van Orban. Michel probeerde zichzelf uit de wind te plaatsen door te stellen dat er in nog ande- re landen een debat over gevoerd wordt en dat de Belgische regering de zaak nog verder be- studeert. Hij kocht dus tijd, zoveel is duidelijk.
Wie in zijn nopjes was, was Filip Dewinter (VB).
Hij was er immers in geslaagd, mede door zijn tussenkomst van vorige week, toen hij nog de enige vraagsteller daarover was, om echt ver- deeldheid in de regering te zaaien en de N-VA met zijn versterkte VB-verkiezingsuitslag zwaar onder druk te zetten.
Afscheid of niet?
Wanneer een minister of staatssecretaris die eerst was verkozen als parlementslid en zich gedurende zijn ambt laat vervangen door de eerste opvolger op de lijst waarop hij verkozen was, zijn ambt neerlegt, dan keert hij terug als Kamerlid en moet zijn opvolger dus weer ver- dwijnen. Dit gedwongen afscheid viel vorige week Wouter Raskin te beurt toen Steven Van- deput op 12 november zijn ambt als minister van Defensie en Ambtenarenzaken had terug- gegeven en dus weer Kamerlid werd. Wouter zal zich het wel anders hebben voorgesteld.
Met de verkiezingen in zicht uit een Kamerzetel gewipt worden, is niet echt leuk, zeker niet als je bekend stond als een actief Kamerlid. Wouter focuste zich immers met grote ijver op de be- strijding van de sociale fraude. Natuurlijk stelt
Dossier 22 november 2018
4
zich nu de vraag wat er staat te gebeuren in Lim- burg. Vandeput zegt voltijds burgemeester van Hasselt te zullen worden vanaf januari. Stelt hij een cumul in het vooruitzicht door zich in mei opnieuw als Kamerlid te laten verkiezen of zal hij uitsluitend voor zijn burgemeesterschap een royale wedde opstrijken? In dat laatste geval kan vanaf 2 januari, wanneer de nieuwe gemeenteraden worden geïnstalleerd, Wouter Raskin terug naar de Kamer. Of doet Steven toch nog verder tot mei en kan Wouter het schudden zonder verder perspectief? Of wordt hij alsnog de nieuwe lijsttrekker in Limburg?
Verruiming?
Een andere vraag die velen zich in en rond de Kamer stellen, is wat Hendrik Vuye en Veerle Wouters gaan doen in mei. Na hun vertrek uit de N-VA gingen de twee erudiete Kamerleden als onafhankelijken zetelen en vormden zij de frac- tie ‘V&W’. Ze verkommerden niet in een hoekje, maar gingen actief aan de slag met communau- tair vuurwerk en tal van parlementaire initiatie- ven in die zin. Vaak werkten ze hiervoor samen met Barbara Pas (VB), in wie zij een communau- taire bondgenoot vonden. Toen ooit werd voor- gesteld om een technische fractie met het VB te vormen, al was het maar om de politieke actie- radius te vergroten en meer omkadering van het fractiewerk te kunnen krijgen, ging dat niet door omdat Filip Dewinter nogal op zijn strepen ging staan. Nu de verkiezingen in aantocht zijn en de kans eerder heel klein is dat V&W met een eigen formatie voor de pinnen gaan komen, broedt men, luidens allerlei geruchten in de wandelgangen, vanuit VB en V&W toch op een samenwerking. Maar dat wil natuurlijk zeggen dat een en ander zal moeten verzilverd worden met postjes, zoals verkiesbare parlementaire mandaten. Of de militanten en kaderleden van het VB, die na de electorale mokerslag van 2014 alle moed (der wanhoop) bijeen schraapten en hun partij in oktober jl. weer de glans en dy- namiek van vroeger konden geven, een derge- lijke ‘verruiming’ gaan zien zitten, is een ande- re vraag, want de voortrekkers uit de voorbije donkere tijden zullen ook wel boter bij de vis willen. Niet onterecht overigens…
Nationalist in Oost-Galicië (West-Oekraïne)
De Franse historicus Jacques de Launay onderzoekt in dat boek uit 1968 wie Bandera negen jaar eerder in München met cyaangas vermoord heeft. Hij kiest resoluut voor de KGB en verwerpt de stelling dat de Duitse geheime dienst (die nog grotendeels uit medewerkers van de Organisation Gehlen bestaat) de man heeft afgemaakt. We weten vandaag dat De Launay gelijk heeft.
Bandera wordt in 1909 geboren in Oost-Galicië (nu het westen van Oekraïne);
niet ver van Lemberg, wat later Lvov werd en nu Lviv heet. Galicië is een autonoom onderdeel van het grote Poolse rijk dat bij de verdeling door Rusland, Pruisen en Oos- tenrijk naar Oostenrijk gaat. Het westelijke deel spreekt in de 19de eeuw Pools en is nu Polen. Het oostelijke deel is dan voor 60 procent Oekraïens, 30 procent Pools en 10 procent Joods, en is nu Oekraïne. Na de Eer- ste Wereldoorlog profiteren de Oekraïners in Oost-Galicië van de ineenstorting van de Donaumonarchie. Ze roepen een republiek uit die zich eventjes symbolisch verenigt met het grote Oekraïne, maar die onafhanke- lijkheid duurt slechts een paar maanden. Het Poolse leger en het Rode Leger maken vlug een einde aan de aspiraties van die twee Oekraïense staten. In Oost-Galicië gaan de Polen er met de vuile voeten door. Ze ver- breken een belofte voor autonomie en be- ginnen een keihard programma van ‘poolsi- ficatie’. Eentalig Oekraïense scholen worden tweetalig in afwachting van eentalig Poolse instellingen. Polen krijgen overal voorrang.
Alle beslissingen worden in Warschau en niet in Lviv genomen. Jeugdverenigingen die sterk de Oekraïense identiteit beklemto- nen, worden verboden. Leger en politie zien niet op een slachtoffer meer of minder. Zelfs de godsdienst verdeelt de mensen. Deze Oekranïers zijn meestal oosters-katholiek en erkennen de paus als hoofd van de kerk, maar ze hebben een eigen liturgie. Bandera is de zoon van een priester in die kerk. Hij studeert aan de polytechnische universiteit van Lviv, waar slechts een miniem aantal Oe- kraïners en Joden toegelaten worden. Stepan Bandera wordt landbouwkundige, maar hij is veel meer geïnteresseerd in politiek dan in gewassen. Hij is op zijn negentiende al lid van een paramilitaire vereniging die de Oekraïners met harde methodes verdedigt.
De charismatische Bandera klimt zeer vlug op in de hiërarchie van de belangrijkste en radicaalste nationalistische organisatie: de OUN. Hij wordt het hoofd van de afdeling die anti-Poolse propaganda verspreidt. Na zijn studies volgt hij in het dan nog Duitse Dant- zig cursussen spionage. Bandera wordt ten slotte het hoofd van de militaire tak van de OUN en begint met zijn kompanen aansla- gen te plegen op Poolse gezagdragers en op Oekraïners die met de Polen samenwerken.
Ongeveer zestig mensen worden in op- dracht van zijn organisatie gedood. Het grootste succes is de moord op de Poolse minister van Binnenlandse Zaken. De Polen repliceren met massa-arrestaties. Bandera wordt opgepakt en ter dood veroordeeld, in de praktijk krijgt hij levenslang.
Collaboratie met de Duitsers
De vijanden van mijn vijanden zijn ten- minste een tijdje je vrienden. De Duitse be- zetters bevrijden Bandera in 1939. Hij moet machteloos toezien hoe de Sovjets Oost-Ga- licië en Lviv binnentrekken zoals de bond- genoten nazi-Duitsland en de Sovjet-Unie hebben afgesproken. De Sovjets beginnen meteen met de uitroeiing van de Poolse en Oekraïense elite in het gebied en ze annexe- ren Oost-Galicië bij hun Sovjetrepubliek Oe- kraïne.
Bandera zet zijn medestanders ter plaatse in om te spioneren voor de Duitsers. In 1940 congresseren alle Oekraïense nationalisten in het door de Duitsers bezette Krakau en de
klassieke vloek van het nationalisme is het gevolg: de scheuring tussen de gematigden en de radicalen. Bandera leidt de radicalen, die niet vies zijn van zwaar geweld. Hij stelt de gewapende leden van zijn organisatie ter beschikking van de Duitsers wanneer die de Sovjet-Unie binnenvallen. De twee vleugels van de OUN roepen in juni 1941 onmiddel- lijk de onafhankelijkheid van West-Oekraï- ne uit, maar binnen een paar dagen worden ze door de Duitsers op hun plaats gezet. De gematigden leggen zich daarbij neer, maar Bandera heeft nog altijd niet door dat hij en zijn mannen alleen nuttige collaborateurs zijn. De Duitsers denken er niet aan ooit een echt onafhankelijk Oekraïne toe te staan.
Over hoogstens dertig jaar moet het gebied een onderdeel van het Germaanse Rijk wor- den en zijn Oekraïners alleen nog welkom als slavende Untermenschen.
Tegen alle anderen
Bandera laat aanvankelijk toe dat zijn ge- wapende medestanders (ongeveer 7.000) de Duitsers helpen bij hun veroveringstocht.
Zijn fanatieke mannen zijn niet te beroerd om in kleine groepjes veel Polen en Joden te vermoorden, of hen aan de Duitsers over te leveren. Ook gematigde nationalisten wor- den soms geliquideerd.
De CIA beweert later dat Bandera zelf bloed aan zijn handen heeft en Joden doodt.
Toch is zijn OUN niet hysterisch antisemi- tisch, maar onevenredig veel Joden zijn communist, al betekent dat altijd dat ze hun Joodse identiteit opgeven. In de loop van de oorlog beginnen nationalisten zelfs Joden te helpen die zowel anti-Duits als anti-Sovjet zijn en dus bruikbaar voor de Oekraïense zaak. Lang duurt de liefde voor de Duitsers niet, want Bandera en andere leiders zitten sinds september 1941 achter Duitse tralies, zij het comfortabel. Poolse gevangenen in Auschwitz vermoorden twee broers. De Sov- jets vermoorden zijn vader en een andere broer en ze zenden zijn zussen naar Siberië.
In 1944, als de Duitsers hem weer nodig heb- ben, komt Bandera vrij, om de oprukkende Sovjets frontaal of als partizaan te bevechten.
Hij weet dat de Duitsers er slecht voor staan, maar geeft toch het bevel Sovjetinstallaties te saboteren en Sovjetsoldaten in de rug aan te vallen.
Na de oorlog blijven West- en Oost-Oek- raïne definitief verenigd als onderdeel van de Sovjet-Unie. Toch geven de soldaten van Bandera het niet op. Ze organiseren guer- rilla-activiteiten tot midden de jaren vijftig.
Hun leider is inmiddels naar München ge- vlucht, waar hij jarenlang onder een schuil- naam verblijft, want de Sovjets willen zijn uit- levering. De westerse inlichtingendiensten vertrouwen Bandera niet. Desondanks pro- beert de Duitse geheime dienst via zijn over- levende sympathisanten in de Sovjet-Unie te spioneren. De KGB slaagt erin hem te lokali- seren, en in 1959 vermoordt een agent Ban- dera met een pistool met cyaangas, op het moment dat de Oekraïner bij zijn woning aankomt.
Vader des vaderlands
Hij is nu een martelaar, maar lange tijd wordt zijn naam nauwelijks genoemd. Met de val van de Sovjet-Unie ontstaat voor de eer- ste keer de echt onafhankelijke Oekraïense staat die Bandera nooit gekend heeft. Vooral in zijn West-Oekraïne wordt Stepan Bandera een vader des vaderlands. Veel straten dra- gen zijn naam en er zijn standbeelden en musea aan hem gewijd. Naargelang je naar meer oostelijk gaat, wordt hij meer een na- zicollaborateur. Voor de Russischtaligen is hij de duivel. Ook de weinige Joden herin- neren zich te goed de beestigheden die zijn aanhangers hebben gepleegd. Hij blijft dus de controversiële man die hij altijd was. Al drie keer hebben onbekenden geprobeerd zijn graf in München op te blazen.
JAN NECKERS
De Oekraïense nationalist
Stepan Bandera
Een vriend leende mij een oud boek uit, “Les morts mystérieuses”. Voor de eerste keer in vele jaren las ik weer de naam Stepan Bandera, en ik merk nu eerst dat hij in Oekraïne allesbehalve vergeten is.
RODDELS UIT DE WETSTRAAT
LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE
WWW.MAESKOFFIE.BE
MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT
GENOEG VAN!
LUIKERSTEENWEG 244 F
GENOEG VAN!
LUIKERSTEENWEG 244 F
Actueel
22 november 2018 5
“Gezondheidszorg op het niveau van de deelstaten ”
Penris daagt
Van Grieken uit
Verleden week kwam aan het licht dat Filip Dewinter al jaren als ‘consulent’ op- treedt voor een Chinese vzw, met aan het hoofd een Chinees die uiteindelijk in december vorig jaar het land werd uitgewezen.
Citaat van de week > Yoleen Van Camp (N-VA)
VLAAMS PARLEMENT Passiviris
Mogelijk is onze VDAB voor verbetering vatbaar, maar ook zijn Brusselse (Actiris) en Waalse (Forem) tegenvoeters zijn, op zijn zachtst gezegd, niet erg performante dien- sten. Zo kon alweer worden opgemaakt uit een vraag van Robrecht Bothuyne (CD&V). De reputatie van Actiris is zó goed dat werkge- vers zich zelfs de moeite niet meer getroos- ten om hun vacatures er aan te bieden. Actiris heeft nu een soort bedelronde ondernomen om toch maar jobaanbiedingen binnen te halen. Volgens minister-president Bourgeois was dit een hoofdzakelijk Brusselse aange- legenheid, wat natuurlijk niet wegneemt dat veel inspanningen worden geleverd om de samenwerking VDAB-Actiris te versterken en om Brusselse werkzoekende naar de “krap- pe” Vlaamse arbeidsmarkt te leiden. De inter- regionale arbeidsmobiliteit kan hoe dan ook nog beter. De “hervorming” van Actiris lijkt er alleen maar een nog groter waterhoofd van te hebben gemaakt. Axel Ronse (N-VA) wees er ook op dat het Brusselse werkgelegenheids- beleid niet echt je dat is. Zoals het meeste wat in het “hoofdstedelijk” Gewest wordt ge- wrocht.
Drama
Het weerzinwekkende geval van die aan- winst voor de mensheid die na tien jaar ge- vangenis voor het doodslaan van zijn zoontje zijn babydochtertje in kritieke toestand mep- te, liet het Vlaams Parlement niet onberoerd.
Lorin Parys (N-VA) vond dat het mogelijk moest zijn om intrafamiliaal geweld op de- zelfde manier op te volgen als zedenfeiten met minderjarigen. In het bijzonder zouden diensten zoals Kind en Gezin op de hoogte moeten kunnen zijn van een kindermishande-
lingsprobleem, zodat dergelijke verschrikkin- gen makkelijker kunnen worden vermeden.
Minister Vandeurzen zei dat alles wat met justitie heeft te maken natuurlijk federaal zit, maar dat Vlaanderen op het eigen gebied van jeugdzorg al heel veel doet. Een en ander is erg ingewikkeld door de veelheid aan acto- ren en zaken zoals het beroepsgeheim. Freya van den Bossche (sp.a) pleitte, misschien wat utopisch, voor een “waterdicht systeem” en stelde terecht dat waar een geschiedenis van mishandeling is, er duidelijk ook een risico op herhaling is. Een andere vraag zou kunnen zijn of men het gevaar dat uitgaat van bepaald tuig niet beter preventief zou neutraliseren.
Proefeiland
Er zijn luchtkastelen en nu schijnen er ook kusteilanden te zijn. Eén zo’n ding is men zinnens neer te plempen voor de kust van Knokke-Heist. De bedoeling is niet geheel duidelijk, maar het schijnt ook iets te maken te hebben met bescherming tegen de stijgen- de zeespiegel die volgens de klimaatzeloten schrikbarend is. De bekende burgemeester van Knokke is niet blij met het idee en de andere kustburgemeesters evenmin. Stefaan Sintobin (VB) wilde weten hoe het stond. Het lijkt er wel op dat ook hier de Vlaamse over- heid nogal jacobijns optreedt in haar overleg met de lokale opperhoofden. De antwoorden van minister Weyts maakten niet echt veel wijzer. Wat er precies op en met zo’n “proef- eiland” zou gebeuren bleef in Noordzeemist gehuld. Weyts dreigde er wel min of meer mee om als alternatief hele grote en hoge mu- ren op het strand te bouwen. Het staat immers vast dat we tegen 2100 helemaal overspoeld gaan worden. Kritische noten vielen niet te bespeuren.
Een ontslag bij heldere hemel
Vorige woensdag nam Bart de Valck totaal onverwacht ontslag als nationaal voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging.
De VVB maakt woelige tijden mee. Eerder dit jaar vertrok Bert Schoofs als directeur en in zijn kielzog verdween ook Bruno Val- keniers uit de raad van bestuur. Niet lang geleden nam Hilde Roosens de plaats in van directeur van de VVB, maar dat was dan weer niet naar de goesting van voorzitter De Valck. Typisch voor de Vlaamse Beweging, zullen we maar zeggen. Aan het mandaat van voorzitter zou sowieso een einde ge- komen zijn in november 2019, het moment dat een nieuwe voorzitter moet aangesteld worden. Dat De Valck een jaar vroeger ont- slag neemt, komt voor velen als een verras- sing. Toch wisten ingewijden dat er achter de schermen spanningen waren en dat de voorzitter er steeds ongelukkiger bijliep.
Orgelpunt werd zijn toespraak op een her- denking van de frontsoldaten in Diksmuide, op 4 november. In zijn toespraak pleitte Bart de Valck voor het doorbreken van het cordon sanitaire in Ninove. Niet zozeer dat standpunt deed de aanwezigen naar adem happen, wel de timing. Op die plechtigheid in Diksmuide, georganiseerd door de VVB, stond het einde van de Eerste Wereldoorlog centraal en de herdenking van de Vlaamse
soldaten die als dwangarbeiders werden tewerkgesteld in de bossen langs de Orne.
Het werd als ongepast ervaren dat de VVB-voorzitter net daar kwam pleiten voor een geladen en partijgevoelig standpunt.
Niet de geschikte plaats, en niet het geschik- te moment, aldus sommige aanwezigen. Hij zou het mogen komen uitleggen op de raad van bestuur, die vorige donderdag gepland stond. Strikt genomen was dat de druppel die de emmer van De Valck deed overlo- pen. Wie hem goed kent, weet dat Bart heel emotioneel kan reageren als hij niet gevolgd door zijn bestuursleden. Exit de voorzitter.
Het is niet aan mij om te oordelen over wie gelijk heeft en hoe het nu verder moet met de Vlaamse Volksbeweging. Tot nader order neemt ondervoorzitter Hugo Maes de taak van voorzitter op zich, minstens tot maart 2019.
Ondertussen doet de roddel de ronde dat Bart de Valck de stap wil zetten richting par- tijpolitiek, in casu lijsttrekker worden van het Vlaams Belang in Vlaams-Brabant. Maar die kwakkel hoeft u alvast niet te geloven.
KARL VAN CAMP
Van de hoofdredacteur
In opdracht en op kosten van die vzw ging Filip Dewinter vijfmaal richting China. We zijn niet de enigen die daarbij de wenkbrauwen fronsten. Nu komt ook Jan Penris in opspraak met een buitenlandse reis als waarnemer bij verkiezingen in Oost-Oekraïne.
Alleen, exact twee jaar geleden werd er - naar aanleiding van een buitenlandse reis naar Griekenland, met contacten met Gou- den Dageraad – paal en perk gesteld aan de buitenlandse reizen. Meer bepaald moesten Dewinter, Penris en Anke Van dermeersch – of anderen – voortaan toelating vragen aan het partijbestuur van het Vlaams Belang als ze buitenlandse oorden opzoeken met politieke contacten.
Elk VB-parlementslid weet dat ondertus- sen zeer goed, en het zijn ook altijd dezelfde parlementsleden die dubieuze reisjes onder- nemen. Hoe dan ook, de jongste trip van Jan Penris gebeurde buiten medeweten en dus
zonder toelating van het VB-partijbestuur.
Penris is geen dommerik en wist zeer goed dat hij een rode lijn overstak. Of was hem al eerder meegedeeld dat er geen verkiesbare plaats meer is op de lijst, omwille van andere redenen? En redeneerde Penris in de zin van:
“Als het zo zit, dan pik ik nog mee wat er nog mee te pikken valt…”?
Het partijbestuur kan nu niet anders dan in- grijpen, en definitief Penris geen verkiesbare plaats meer geven op de Kamerlijst, volgend jaar in mei.
De ‘reisjes’ van Dewinter en Penris staan niet aan de agenda van de partijraad aanstaande zaterdag. Maar het probleem komt wel op het bord van het partijbestuur op maandag. Het wordt dus een spannend moment, niet alleen voor Penris, maar ook voor Tom van Grieken die het zich niet kan veroorloven om niet in te grijpen. Hij moet nu een voorbeeld stellen.
KARL VAN CAMP
In tempore non suspecto
Het werkt compleet op hun systeem, zeker nadat ze over dat pact aanvankelijk zo goed als geen problemen maakten, maar vandaag tegenstand op hun rechterflank voelen. “We gaan dat pact niet tekenen”, zei Theo onlangs, geschrokken door de rechtse kritiek in Europa en Vlaanderen. Daarna zwakte Jan Jambon een en ander af en zei dat de regering het boeltje nog zou bestuderen. De voorbije dagen stei- gerden de coalitiepartners CD&V, Open Vld en MR tegen de plotse N-VA-kritiek en pre- mier Michel stelde zelfs dat hij het pact zou gaan ondertekenen, zoals hij een tijd geleden – zonder N-VA-protest - al op het hoge spreek- gestoelte van de Verenigde Naties was gaan meedelen. Onze ‘Wetstraatwaarnemer’ dook even terug in een commissieverslag van de commissie Binnenlandse Zaken van 25 april jl., waar Theo Francken - in tempore non sus-
Het VN-migratiepact dat over twee weken in Marrakesh zal ondertekend worden door steeds minder landen, speelt de N-VA in het algemeen en Theo Francken in het bijzonder meer dan parten.
pecto - werd ondervraagd door een PS’er over de stand van zaken van dat pact-in-wording.
In zijn antwoord was er geen kritiek op het pact te bespeuren… Integendeel, hij schetste netjes het verloop van de totstandkoming. De kritiek van vandaag dat dat pact haaks staat op het regeringsbeleid en het programma van N-VA was nergens te horen. Hij verschool zich toen nog achter de zogenaamde ‘vrijblijvend- heid’ en het ‘niet dwingende karakter’ van de voorstellen – waar nu serieuze bedenkingen bij worden gemaakt – om de welwillende po- sitie van de Belgische regering te onderstre- pen. Geen haan die ernaar kraaide; het leek wel of het pact uiteindelijk geruisloos zou goedgekeurd worden. Interessant om weten:
de PS’er was ruim tevreden met het antwoord van Theo. Alleen dat zou al voldoende moeten zijn om de aandacht te verscherpen.
Zij pleitte er - zelf doctor in de medische wetenschappen zijnde - voor om de kwali- tatieve zorg voor diabetici te verbeteren.
Om de regering wat aan te sporen daar (meer) werk van te maken, diende ze zelfs een meerderheidsresolutie met collega’s van CD&V en Open Vld in. De minister er- kende de problematiek en beloofde om zich ervoor te blijven inzetten.
Dat vond Yoleen natuurlijk goed, maar in haar repliek kleurde ze ei zo na buiten de communautaire diepgevroren lijntjes, door te stellen: “Zoals u zelf ook zegt, blijft het natuurlijk moeilijk omdat preventie een be- voegdheid op deelstaatniveau is en behan- deling een bevoegdheid op federaal niveau.
Zolang de staatsstructuur niet wordt verbe- terd, blijft het roeien met de riemen die wij hebben. Daarom vragen we natuurlijk in een globaler kader dat de gezondheidszorg op het niveau van de deelstaten zou worden ge- organiseerd.”
Of met andere woorden: splits de gezond- heidszorg. Het was lang geleden dat we van- uit N-VA-hoek nog eens iets in die zin hoor- den. Pluim op de hoed van Yoleen!
DE GEUZENBERG
Strijd om de middenklasse
Wist u dat er een probleem is met de Brusselse middenklasse? Anders gezegd:
die keert de stad in groten getale de rug toe. Gelukkig was er staatssecretaris Debaets (CD&V) om de puntjes op de i te zetten. En dat in een opiniestuk dat we liever niet lazen, en waarvan we verwachtten dat we erop zouden botsen bij het snuisteren in kranten van twee decennia geleden.
Aan Kant danken we het aforisme dat ‘op- timisme een morele plicht’ is, zij het dat de quote al zo vaak gerecycleerd werd dat de identiteit van de bedenker wat verwaterde.
Meestal wordt de quote op conto van de li- berale filosoof Karl Popper geschreven; niet dus. De wat troebele herkomst verhindert niet dat het voor sommigen tot een heus leidmotief is uitgegroeid, al dan niet tegen beter weten in. Neem nu die column in De Tijd waarin Luckas vander Taelen terugblikt op de recente gemeenteraadsverkiezingen.
Anders dan veel andere ‘opiniemakers’
(het maken zegt nog niets over de kwaliteit van het fabricaat, maar soit), legt hij vaak de vinger op de wonde. ‘Cool Brussels’ heeft zo zijn keerzijde, weet u. Meerdere zelfs. Maar dan heb je ook dat terugkerende verhaal van hem waarin hij de kansen van die Brusselse
‘diversiteit’ als een onwaarschijnlijk potenti- eel ziet. Wanneer dan blijkt dat de sociolo- gische doorsnede zich steeds meer vertaalt in de politieke vertegenwoordiging, tja, dan kan de pret niet op. “Een drastische verjon-
ging van de hoofdstad verdringt het ste- reotiepe beeld van de Brusselse bourgeois voorgoed”, schreef hij. “(…) Ze zijn wel jong, urbaan, en professioneel actief. Jonge gezin- nen die de grootstad niet ontvluchten, maar die leefbaar willen maken.”
En dat gaat zo even door. “Een leefbare, gezonde stad met goed onderwijs en een moderne mobiliteit zijn verzuchtingen die jonge Brusselaars steeds assertiever uiten.”
‘Bourgeois buiten!’ De slogan is jeugdsenti- ment voor voormalig groen politicus Luckas vander Taelen.
Fiscale regressie
Er bestaat nog een manier om naar de stad te kijken. De middenklasse is de blinde vlek van het fiscale plaatje van de hoofdstad.
“Brussel groeit als kool, maar de bevolkings- groei zit aan de onderkant”, stelde Brussels staatssecretaris Debaets onlangs vast in een opiniestuk in De Morgen. “De groep van de middenklasse krimpt en blijft krimpen.” En dan zijn er de obligate cijfers. “Zo is de op-
brengst van de personenbelasting in Brussel vandaag 18 procent lager dan het nationale gemiddelde. Twintig jaar geleden lag dat nog licht boven het nationale gemiddelde.
(…) En ook het beschikbaar inkomen per Brusselaar ligt 22 procent onder het gemid- delde. Dertig jaar geleden waren de Brusse- laars de rijkste inwoners van dit land. In 1992 staken de Vlamingen ons voorbij en in 2012 ook de Walen.” Tot daar het plaatje.
Soms krijg je de indruk dat bepaalde Brusselse politici enkele weken geleden uit een ander continent in de hoofdstad neer- gestreken zijn. Ze doen vaststellingen en ko- men met oplossingen voor de dag alsof het een heuse audit betreft. Alleen zit je met ont- wikkelingen die al jaren (zo niet decennia) aanslepen, en een voortdurende steriliteit aan de beleidszijde. Wir schaffen das? Mooi niet.
Politiek correct
“Wie trekt zich het lot aan van de mid- denklasse?”, besluit Debaets. Dat vragen ook wij ons af, en samen met ons duizenden anderen uit dit segment die de stad ruilen voor het al dan niet ruime ommeland. Poli- tici misschien? De diagnose van Debaets en co doet wat denken aan een krasbiljet
Dwars door Vlaanderen 22 november 2018
6
De ronde van Vlaanderen
In Oostende is er een akkoord over een nieuw stadsbestuur, deze keer zonder socia- listen en met een blauwe burgemeester, met name Bart Tommelein. Ooit, in een heel ver en vergeten verleden, was Tommelein nog voorzitter van de Volksuniejongeren (VUJO) en voorstander van een Vlaamse republiek.
Tommelein komt uit een Vlaams nest.
In Gent is het ondertussen aftellen naar een akkoord. Blijkbaar is men het eens over de in- houd van het akkoord, maar gaat het nu voor- al over posten en postjes. Welke partij krijgt die of die bevoegdheid, en hoeveel mandaten krijgt elke partij. Is er een wisselwerking met Oostende, waar Groen er mee voor zorgt dat een Open Vld-er burgemeester kan worden?
Moet er in ruil voor de steun in Oostende in Gent een groene burgemeester komen, met steun van Open Vld? Alles heeft zijn prijs. En tenslotte is in Antwerpen ook een akkoord in de maak: N-VA gaat samen besturen met Open Vld en sp.a. Cd&V wordt wandelen ge- stuurd, Kris Peeters op kop. Of de gemiddelde Antwerpenaar zit te wachten op de terugkeer van de socialisten in het Antwerpse stadsbe- stuur, is maar de vraag. Alvast het Vlaams Be- lang schreeuwt moord en brand. Nu ja, eerlijk gezegd, we hebben liever de socialisten in het bestuur dan de geitewollensokkendragers van Groen, die roder zijn dan de roden. Wat nu ook weer niet betekent dat we staan te ap- plaudisseren voor een socialistische deelna- me in het bestuur. Bart De Wever kan tevreden zijn. Hij heeft alvast meer tijd om zich met het Marrakechakkoord bezig te houden. Straks valt de regering nog…
Ook op Twitter en Facebook:
Brussel Vlaams
Sociale media worden door de Brusselse
besturen en overheden blijkbaar beschouwd als nieuwe mogelijkheden om de taalwetten te overtreden. Dat blijkt uit een kort onder- zoek van het Vlaams Belang. De partij nam de Facebookpagina’s en Twitteraccounts van de Brusselse gemeenten onder de loep, en stel- de heel wat overtredingen vast. Op initiatief van Brussels Vlaams Belang fractievoorzitter Dominiek Lootens kregen de gemeenten Jet- te, Sint-Lambrechts-Woluwe, Watermaal-Bos- voorde, Sint-Gillis, Sint-Jans-Molenbeek, Koekelberg en Ganshoren een officiële re- primande vanwege de Vaste Commissie voor Taaltoezicht (VCT).
Onofficiële communicatie?
Het argument van de gemeente Sint-Jans-Molenbeek als zouden Facebook en Twitter niet vallen onder de ‘officiële’ com- municatie van de gemeente en dus niet on- derworpen zouden zijn aan de taalwetgeving, wordt door de VCT van tafel geveegd: “De VCT merkt tevens op dat het begrip ‘onoffi- ciële communicatie’ niet bestaat. Van zodra de berichten en mededelingen van een ge- meente uitgaan, zijn deze onderworpen aan de SWT.” Dat is dus duidelijk!
Dat heel wat gemeenten blijkbaar niet zin- nens zijn om in de toekomst hun communica- tie de taalwetten correct toe te passen, blijkt uit het feit dat de gemeenten Watermaal-Bos- voorde, Sint-Gillis en Ganshoren het zelfs niet eens nodig vonden om te reageren op de vraag om inlichtingen vanwege de VCT. Dit gebrek aan elementaire beleefdheid en aan respect voor de taalwetten en dus de Neder- landstaligen in deze gemeenten is veelzeg- gend.
Maat voor niets
Het onderzoek naar corruptie bij de Brus- selse brandweer is een maat voor niets ge- weest, zo zegt Johan Van den Driessche (N-VA).
“Geef mij maar het rapport van het Rekenhof.
Dat is tenminste niet politiek gekleurd en doet alleen maar besluiten dat huidige staatsse- cretaris Cécile Jodogne (Défi) niet in staat ge- bleken is om de problemen bij de Brusselse brandweer op structurele wijze aan te pak- ken,” aldus de afscheidnemende politicus. Al sinds de oprichting van deze commissie en uit de debatten is duidelijk gebleken dat de meerderheidspartijen aangevuld met Groen/
Ecolo alles uit de kast gehaald hebben om hun excellenties, huidig staatssecretaris Cécile Jo- dogne (Défi) en voormalige staatssecretaris Christos Doulkeridis (Ecolo) uit de wind te zetten. Het eindrapport is dan ook te fel ge- kleurd om echt geloofwaardig te zijn.
Boekenbeurs in Izegem
Enkele jaren geleden kwam een einde aan de 35-jarige traditie van de boekenbeurs in Grimbergen. Johan Laeremans en zijn team vrijwilligers bouwden er een beurs uit met tienduizenden tweedehandsboeken. Twee jaar geleden stopte de boekenbeurs in Grim- bergen, maar na een jaar voorbereiding breid- de Marnixring De Pekker (Izegem) dit week-
waarop je blijft krabben, maar waarvan het gewonnen bedrag maar niet zichtbaar wordt.
Zijn de vastgoedprijzen een probleem voor die koopgrage middenklasse? Zonder twijfel.
En inderdaad, van de slechte luchtkwaliteit word je ook niet vrolijk. Misschien is er ook een probleem van verloedering? En het feit dat Nederlandstaligen door dat eigen onder- wijssysteem (of beter: de sturende politici) als tweederangsburgers behandeld worden?
Er zijn ook wel mensen dat het met die door doorgedraaide diversiteit gehad hebben. En nee, ook uw dienaar ziet zijn kinderen liever niet als enige Nederlandstaligen in een klas zitten waarbij de medeleerlingen vooral die
“groei van de onderkant” illustreren. “Wij moeten potentiële vertrekkers verleiden om toch te blijven. En we moeten jonge mensen overtuigen om zich in Brussel te vestigen”, be- nadrukt ze. Juist. Maar misschien moeten eerst wat politiek correcte gewaden afgelegd wor- den alvorens dit kan lukken.
Ergens staan de zienswijzen van Brussel- se politici haaks op die van Immanuel Kant.
Kant verliet letterlijk nooit de entourage van de Universiteit van Koningsbergen, maar zijn geest en referentiekader reikten tot ver daar- buiten. Ziet u het verschil?
KNIN.
De Zwarte Piet van Playmobil een voorbeeld voor A
Dat was het gevolg van eerdere toege- vingen die niet ongedaan gemaakt wer- den: een mijter zonder kruis en ook zonder veeg- schouw- roet- en andere Zwarte Pie- ten, waar de kinderen alleen maar verwar- der geraakten. Geruststellend was dat er ook dit jaar geen stoute kinderen waren.
Echte Pieten in Essen én Dream- land
Intussen kunnen de organisatoren een lesje leren bij de zakelijke onderneming Playmobil. Het Duitse bedrijf laat zich niet doen. Het produceert weer Zwarte Piet-poppetjes, helemaal zwart en met rode lippen. De speelgoedproducent, die een tijd lang geen “echte” pieten meer maak- te, koos voor de traditionele afbeelding van Zwarte Piet “op vraag van kinderen, die hem een aantal kenmerken hebben ge-
geven,” zei Leen Van Reeth, marketing ma- nager bij Playmobil. Dus geen idiote pro- testen zoals over de Vlaams-Nederlandse grens. Waarbij het zo was dat iedereen die nog de “echte der echten” wilde zien naar Essen kon. Daar hadden de organisatoren (ook ten gerieve van onvervalste Nederlan- ders) voor een Sint met kruis op de mijter en een echte Pietenbende gezorgd om U tegen te zeggen. Zelfs de betweters van ge- lijke kansencentrum Unia zwegen als ver- stomd. Bij Colruyt en zusterketen Dream- land lagen ze in de rekken. “Het is een heel populair product, er is veel vraag naar,” zei woordvoerster Hanne Poppe van Colruyt.
“We hopen dat er geen controverse van komt, want voor ons is Sinterklaas in de eer- ste plaats een kinderfeest.” Een zegsvrouw die de nagel op de kop sloeg.
PAGADDER
end een vervolg aan de beurs. Zaal ISO, het vroegere cultureel centrum, werd omgetoverd in een boekenpaleis. Naast het tweedehands- aanbod was er ook een ruim aanbod nieuwe boeken (Deltastichting, Polemos, Doorbraak, iD, Aspekt). Het was een succes. 140 mensen woonden de openingsavond met puntdichter Denis Nowé bij. Over het ganse weekend kwa- men een 1.400 bezoekers over de vloer. Meer dan 6.000 boeken gingen over de toonbank.
Johan Laeremans kwam op bezoek en zag dat het goed was. Ook de financiële traditie werd voortgezet. Net zoals in Grimbergen wordt de volledige financiële opbrengst aan organisa- ties van de Vlaamse beweging geschonken.
MR De Pekker zal de boekenbeurs jaarlijks or- ganiseren in het weekend rond 11 november.
Personen die boeken willen schenken voor verkoop, kunnen altijd contact opnemen met MRdepekker@gmail.com of 0468 13 09 08.
Katholieke vrienden
In Winterslag (Genk) opent dit weekend de vernieuwde en tweemaal zo grote moskee haar deuren. Weer een Turkse moskee die moet uitbreiden om de vele toenemende ge- lovigen te ontvangen. De Fatih Camili moskee was te klein geworden.
Opvallend, de vrienden van de Italiaanse katholieke vereniging Casa Papa Giovanni toonden hun goed hart en organiseerden ver- schillende benefietacties om geld in te zame- len voor hun Turkse moslimbroeders. “Wij zijn
Sinterklaas en zijn (Zwarte) Pieten zijn zaterdag per boot aangekomen in Antwerpen. Een zee van kinderen, ouders en grootouders (volgens schattin- gen 13.500) stond hen op te wachten. Antwerps burgemeester Bart De Wever (in habijt) begroette het gezelschap. Alles verliep goed en zonder betogingen zoals in Nederland.
allemaal vrienden van elkaar,” zeiden de bei- de voorzitters. Het CD&V-bestuur deed ook een duit in het zakje en sloot de straat af, zodat er geen passerend verkeer meer mogelijk is die de gelovigen in hun gebed zou kunnen storen. Nu moet er nog een parking komen bij de moskee, waar meer dan 800 gelovigen hun glinsterende voertuigen kunnen plaatsen.
Daar zou dan de stad voor zorgen. Het mag wat kosten om de stemmen van Turken en Ita- lianen binnen te halen.
Zoektocht
We dachten dat onze koning, koningin, prin- sen en prinsessen de beste ambassadeurs voor België, zelfs Vlaanderen, waren in het buitenland. Schijnbaar ligt de waarheid echter ergens anders, want West-Vlaanderen kiest in samenwerking met Radio 2, Focus/WTV en het provinciebestuur op 28 november een eigen ambassadeur/ambassadrice. Van de 25 genomineerden blijven er nog een IJzeren Briek, een buschauffeur met groene vingers, een eigenzinnige smaakmaakster, een skwo- ne podiumspringer, een meisje van de zee, de slimste mens, een teamspeelster met lengten voorsprong, een artistieke LastPost, een Cu- linaire gezondheidsgoeroe en een frontman voor ons dialect over. Zullen de voorlopige titels die de tien kandidaten nu aangemeten krijgen voor één van hen volstaan om publiek en jury, onder leiding van Michel D’Hooge, te overtuigen van hun ambassadeurswaarde?
