van de
kinderen van de
kinderen
de groene draad
Europese Commissie
van de kinderen
de groene
draad
Europese Commissie
DIRECTORAAT-GENERAAL MILIEU
Vorig jaar, ter gelegenheid van de Groene Week 2001, heeft het Directoraat-Generaal Milieuzaken van de Europese Commissie 5 wedstrijden georganiseerd voor Europese jongeren om hun kennis over milieukwesties, hun artistiek talent en hun visie over de toekomst te testen. De reactie was overweldigend met tekeningen, verhalen, foto’s en videoproducties die toestroomden vanuit heel Europa.
Dit boekje bevat een selectie van de beste tekeningen en verhalen die wij ontvingen. Zij geven, op een zeer persoonlijke wijze, een idee van wat het milieu betekent voor talloze Europese jon- geren en werpen een beklemmend realistisch licht op de manier waarop zij de huidige en toekomstige situatie ervan inschatten.
De tekeningen en verhalen spreken boekdelen over de gevoeligheid van de Europese jeugd voor de bedreigingen van het milieu. Als iedereen evenveel bezorgdheid en inzet zou vertonen als deze jongeren, dan zou de toekomst van onze planeet er beslist een stuk mooier uitzien.
Margot Wallström Europees Commissaris voor Milieuzaken Meer gegevens over de Europese Unie vindt u op Internet via de Europaserver
(http://europa.eu.int).
Bibliografische gegevens bevinden zich aan het einde van deze publicatie.
Luxemburg: Bureau voor officiële publicaties der Europese Gemeenschappen, 2001 ISBN 92-894-1382-4
© Europese Gemeenschappen, 2001 Overneming met bronvermelding toegestaan.
Printed in Belgium
GEDRUKT OP50% KRINGLOOPPAPIER
Kopies van deze publicatie zijn zolang de voorraad strekt gratis verkrijgbaar bij:
Informatiecentrum (BU-9 0/11) Directoraat-generaal Milieu Europese Commissie B-1049 Brussel Fax: (32-2) 299 61 98 E-mail: ENV-PUBS@cec.eu.int
Idee - Grafische vormgeving - Coördinatie Pavlina Kallidou Artistiek Directeur Dimitra A. Papadonopoulou Redactie en opmaak G. Dimitrakopoulos D.T.P. - Films - Productie Tzifas Bros S.A.
de groene draad
van de kinderen
In een grijs verleden was er eens een jonge
draad in een niet echt groene wereld.De draad zelf, pril en groen als een lenteblad, was opgerold tot een dik, zacht kluwen. Hij leefde op een onbekende plek ergens in
een klein werelddeel dat Europa heette. Wat hij het liefste deed was luisteren naar de verhalen van de oudere draden over een tijd toen de wereld nog groen en harmonieus was.
Ze vertelden dat de mensen toen begonnen waren alles te vernietigen en het
milieu te bezoedelen, zonder zich ook maar de minste zorgen te maken over de wereld die ze zouden nalaten aan hun kinderen en kleinkinderen.
Hierdoor nieuwsgierig geworden besliste de groene draad op een dag zelf op ontdekkingstocht uit te gaan. Zo ontmoette hij de kinderen
die leefden in die grijze wereld waarover hij zoveel gehoord had. Alle kinderen die aandachtig en met wijdopen ogen om zich heen keken zagen duidelijk het vuile, bezoedelde milieu waarin ze niet langer wilden leven. Dit bracht de groene draad op een idee.
Hij zou de dromen en verwachtingen van al deze kinderen verenigen op zijn reis door Europa.
In stilte begon hij zich af te wikkelen en langs zijn weg verbond hij zo de jonge
stemmen en de tekeningen van al deze kinderen die tot in de verste uithoeken van Europa dezelfde droom deelden: de droom van een betere, groene en harmonieuze wereld.
Waarschuwing
De standpunten in dit document geven niet noodzakelijkerwijs die van de Europese Commissie weer. Noch de Commissie, noch personen die namens haar optreden, zijn verantwoordelijk voor het gebruik dat eventueel van de hieronder verstrekte informatie wordt gemaakt.
Geachte Mensheid,
Ik schrijf u om u te vertellen dat ik erg ziek ben. Ik ben het, het milieu, en ik schri- jf u deze regels om u op de hoogte te brengen van mijn ziekte en u te vragen of u uw gedrag wil veranderen zodat ik kan genezen. Ik zal u vertellen wat de symp- tomen zijn van mijn ziekte:
ñ Mijn atmosfeer is vervuild door het teveel aan uitlaatgassen van auto’s en fabrieken ñ De overdreven boskap en de ongecontroleerde bosbranden zorgen ervoor dat
ik last krijg van woestijnvorming en ontbossing.
ñ Mijn bloed (oceanen, zeeën, rivieren, stuwmeren…) wordt zwakker en besmet door de vuiligheid en het afval dat erin wordt geloosd…
ñ Mijn landschap wordt verwoest door het ongeorganiseerd aanleggen van wegen en bouwwerken.
ñ De dieren en planten die zich hebben aangepast aan de natuurlijke omgeving waarin ze leven, ondergaan alteraties en hun voortbestaan wordt in gevaar gebracht, waardoor bepaalde soorten kunnen uitsterven.
Ik ben ervan overtuigd dat mijn genezing in jullie handen is. Daarom moeten jullie je levenswijze aanpassen. Dat wil zeggen: geen bossen meer omkappen, geen bomen meer verbranden als dat niet nodig is, nieuwe bomen aanplanten, de auto iets minder gaan gebruiken, geen afval in zee gooien, bioafbreekbare materialen en gerecycleerd papier gebruiken, eerbied hebben voor de dieren, zoals zij dat ook voor ons hebben…
Ik hoop dat dit alles mij weer gezond kan maken.
EEN VRIENDELIJKE GROET EN HARTELIJK BEDANKT VOOR HET LUISTEREN NAAR MIJN GOEDE RAAD.
Het milieu 7
Brief aan de mensheid
Julio Fernandez Amodia, 12 jaar, Santander, Spanje
6
Chris Thomson, 8 jaar, Verenigd Koninkrijk Minna Pohjonen, 7 jaar, Finland Tobias Conen, 9 jaar, Duitsland
8
onmiddellijk in slaap.
De volgende dag was een zaterdag. Ze besloot bij haar tante Karin in Stockholm te gaan wonen. Ze nam haar geld, liep naar het station en nam de trein van 9u45. Ze kocht een ticket en ging naar het buffet om een hot- dog en een ijsje te kopen. Eenmaal op de trein keek ze door het raam naar het voorbijglijdende landschap. Ze bedacht dat ze over de hele wereld zou moeten kunnen reizen en iets doen aan al de rommel en de vervuiling.
- Volgende halte Stockholm, riep de treinconducteur.
Ze stapte uit en liep naar het centrum. Ze kwam bij het gebouw waar haar tante Karin woonde en belde aan. Niemand antwoordde, dus liep ze door en begon afval op te rapen. Toen ze haar tante zag aankomen rende ze op haar af en vroeg:
- Mag ik bij jou komen wonen?
- Tuurlijk, maar wat zit er in die zak?
- Afval!
- Waarvoor in Godsnaam?
- Ik wil de natuur en het milieu redden.
Ida woonde daar zeven jaar.
Zeven jaar later:
Ida keert terug naar huis. Toen ze terug in haar dorp kwam was alles daar veranderd. De auto’s reden op raapzaadolie en de fabrieken zorgden voor minder vervuiling. Ida voelde zich veel beter. Ze ging terug naar haar vader en moeder en zei dat ze nooit meer zou weglopen zonder iets te zeggen.
- Wij weten nu hoe belangrijk het milieu voor ons is, zeiden haar ouders. 9
Er was eens een meisjedat in een klein dorp leefde, waar de mensen zich niet erg om de natuur bekommerden. Zij lieten zomaar overal allerlei blikjes, flessen, sinaasappelschillen en papier vallen. Het kleine meisje, dat Ida heette, wou dat er minder auto’s waren en minder uitlaatgassen, zodat het milieu schoner zou zijn.
Zij probeerde ook tijdens speeltijden en na school de rommel op te rui- men. Als haar ouders dan vroegen wat zij nog zo lang na school gedaan had, antwoordde zij dat ze lange wandelingen maakte.
Op een dag kwam Ida thuis en zegden haar vader en moeder dat zij nooit meer naar buiten mocht. Ida was heel teleurgesteld en vroeg waarom niet.
Haar moeder zei dat ze meer tijd met haar wilden doorbrengen na school. Ida rende naar haar kamer en begon te huilen. Ze nam zich voor weg te lopen en dus pakte ze een rugzak met drie truien, drie broeken, vijf paar sokken en kousen, twee boeken en wat eten. Ze sprong uit het raam en haar moeder had haar bijna gezien, maar ze kon nog wegkomen. Plots bedacht ze dat ze de tent vergeten was en keerde terug. Haar moeder zag haar zodra ze bij hun huis kwam en vroeg waarom ze een rugzak bij zich had. Ze keek in de zak.
- Wat doen al die kleren en dat eten in je rugzak?
Ida zei dat ze een tochtje ging maken.
- Dan kan je beter binnenkomen en eerst wat eten.
- Maar ik wil picknicken op mijn tocht.
- Neen, je moet eerst iets eten.
Zo gauw ze klaar was, glipte ze weg. Ze nam de tent mee en toen het donker werd kroop ze erin en nestelde zich in haar slaapzak. Ze viel bijna
Het kan beter met het milieu
Emma Fridlund, 10 jaar, Sundsvall, Zweden
Yvonne Dolerel, 10 jaar, Oostenrijk Sara Grande Cobo, 9 jaar, Spanje
Planeet Aarde, 2999 AD
Mijn naam is Mike. Morgen, 7 februari, word ik veertien, een leeftijd waarvan ik dacht dat ik hem nooit zou bereiken. Ik ga sterven, vandaag is de laatste dag van mijn leven. Ik leef alleen, met mijn broers en zussen, en met R24, mijn trouwe computer. Het is een heel moeilijke en harde tijd.
Vele kinderen van mijn leeftijd gaan dood. De reden is dat wij niet kunnen overleven.Wij zijn gemaakt door kunstmatige inseminatie en opgevoed door robots. Wij weten niet wat het woordje natuur betekent.
Ik lees boeken, en ik vraag me af hoe de daarin beschreven wereld er toch zou uitgezien hebben. Hoe was die mooie blauwe hemel, hoe klonk het kabbelen van de zee op het strand en het diepgroene bos in de lente, als de vogels begonnen te zingen?
Ik heb gelezen dat de aarde ooit groen was, dat er bomen en geurige bloemen waren. De aarde was vruchtbaar, water was er in overvloed, de lucht was zuiver. Zo rond het jaar 2000 moet de wereld een aangename plek geweest zijn en er was geen aandacht voor de natuur.
De jaren gingen voorbij, er doken allerlei zware problemen op en het was heel moeilijk leven. Wereldwijd broeikaseffect, watervervuiling, zure regen en het ozongat. De productie ging omhoog en meer en meer bossen wer- den gekapt.
Rond het jaar 2100 waren er bijna geen bossen meer. Ook het water werd zeldzaam. Al wat de mensen in het verleden gedaan hadden had zware gevolgen voor de zeeën, de meren en de stromen, ook voor de levende wezens die alleen maar dankzij het water kunnen leven. De zeeën leken zo eindeloos groot en de watervoorraden zo onuitputtelijk, dat de mensen er nooit de noodzakelijke aandacht aan besteedden.
Als het regende, werd die regen vervuild door de lucht en werd hij zuur.
Die zure regen was slecht voor de rivieren, de meren, de vissen, de bomen en voor de andere schepselen der natuur.
Dat was niet mijn lot, maar wij, de mensen van vandaag, betalen de prijs voor de onverschilligheid van de mensen van vroeger.
Ik droom graag hoe de wereld er vandaag zou uitzien als onze voorouders niet zoveel milieuproblemen veroorzaakt hadden. Ik stel me een mooie wereld voor, met zuivere lucht en zuiver water. Onze dromen zijn onze manier om te beslissen wat wij willen. We stellen ons iets voor, en dan doen we het. Maar ik kan dit mirakel niet doen.
Ik weet niet wie deze brief zal lezen en of iemand hem zal lezen, maar ik hoop dat hij mijn boodschap zal begrijpen…
11
Brief uit de toekomst
Natalia Kirkopoulou, 12 jaar, Brussel, België
10
Carina Maurer, 8 jaar, Oostenrijk Angelina Voulgaridou, 8 jaar, Griekenland
Ik ben 11 jaar ouden zit in het zesde leerjaar op het Jean Zay-college in Morsang sur Orge ten zuiden van Parijs. Dit jaar hadden we een leraar wetenschappen die ons liet werken rond het thema milieu. We hebben heel wat gedaan. Vanaf september al stelde hij voor om het afval aan de oevers van de Orge op te ruimen. Dat deden we met zo’n dertig leerlingen, uit alle klassen van het college. Er zijn zelfs journalisten geweest om te vragen waarom we dat deden. Er zijn foto’s van ons verschenen in een aantal kranten. We had- den handschoenen aan, T-shirts en we hadden grote vuilniszakken bij ons, we konden er een hoop dingen in kwijt, onze zakken zaten helemaal vol. We hebben ook nog andere uitstapjes gemaakt. In de klas hebben we kleine dieren bekeken onder de microscoop.
Vervolgens had onze leraar het over een project waarbij we een film moesten draaien. Elke woensdagnamiddag kwamen we bijeen in het Huis voor het Milieu om enquêtes te houden. We hebben een club opgericht: de Stichting Nicolas Hulot, "de studenten van het College van Morsang". We interesseerden ons voor de bronnen van de stad. We hebben iemand van de vakbond van de Orge geïnterviewd, een bioloog, een aantal ingenieurs, de tuinmannen van het park, geschiedkundigen, een bibliothecaris, en we zijn er zelfs met een minibus op uitgetrokken om een wonderbaarlijke bron te bezoeken in een naburig dorp!
We hadden veel plezier, maar we leerden ook erg veel. Vorige week hebben we met de hele klas de film gedraaid, samen met onze leraar Frans hadden we een verhaal verzonnen om de oorsprong van de bronnen uit te leggen, de kwaliteit van het water en het belang van de bronnen voor onze stad. Ook de televisie is langsgekomen, en ze hebben ons eveneens geïnterviewd! Dat was erg moeilijk en het was vreselijk koud. Een aantal scènes moesten we meerdere keren overdoen. Op die manier ben ik me voor het milieu gaan interesseren.
We hebben de schepen voor milieu van Morsang geïnterviewd, en deze vertelde dat er in de stad regelmatig huizen onderlopen door de bronnen, dat men daar bij het bouwen van die huizen geen rekening mee had gehouden, en dat het nu duidelijk wordt dat men eraan had moeten denken en dat men de bronnen had moeten beschermen. Het is leuk om zulke dingen te doen: je ontmoet erg verschillende mensen, je komt op vele plaatsen en je leert
je stad beter kennen. Ik hoop dat ik die leraar volgend jaar ook nog heb. 13
12
Morsang-Les-Sources
Florence Pruchon, 11 jaar, Morsang, Frankrijk
Eva Keskinen, 10 jaar, Finland Elena Romani, 8 jaar, Italië
Federica Tedesco, 10 jaar, Italië
Dit is het verhaal van Eco-bederver Bertil en Eco-redder Mats. Het zijn twee heel verschillende mensen, zoals hun namen al zeggen. Mats en Bertil zijn allebei ongeveer 20 jaar oud.
Bertils dag
De wekker rinkelde Bertil wakker. Hij geeuwde en rekte zich uit. Hij stond op en nam zijn ontbijt dat bestond uit geroosterd brood en chocolademelk.
Toen hij aangekleed was en zijn tanden had gepo- etst, nam hij zijn autosleutels en liep naar de auto.
Zodra hij buiten was, nam hij een sigaret en een lucifer en stak de sigaret op. De lucifer blies hij uit en gooide hij weg. Hij stapte in zijn auto en stak de sleutel in het contact. De wagen startte. Hij reed naar de winkel op de hoek, hoewel dat nauwelijks 100 m ver was. Zijn buren vonden hem lui. Bij de winkel gekomen liet hij de motor lopen terwijl hij een krant, kauwgom en een blikje Cola kocht. Hij groette de winkelbediende. Toen hij terug in zijn auto zat en de motor nog altijd draaide, wou hij even een kijkje nemen in de krant. Hij opende zijn blikje Cola en bladerde naar pagina 3. Toen hij de foto zag dacht hij “Wat een stuk zeg!”. Hij gooide zijn sigarettenpeuk en het lege blikje weg. Hij keek naar de klok en riep uit ‘Tien uur al! Dat kan toch
niet!”. Met gierende banden stoof hij weg. Thuis gekomen zette hij de wasmachine aan. Er moest een hemd gewassen worden. Hij gebruikte een flinke dosis waspoeder. Nadat hij de machine had aangezet ging hij een douche nemen, 40 minuten lang, en daarna lunchen. Na het eten liep hij naar beneden en keek TV. Hij nam er wat snoepjes bij om te knabbelen tijdens het kijken.
Mats’ dag
Fluitende vogeltjes maakten Mats wakker. Hij rekte zich uit en stond op. Hij ontbeet met havermout- pap en fruitsap. Hij deed het licht van de keuken uit vooraleer hij wegging. Hij pakte de sleutel van zijn fietsslot en ging naar buiten. Hij rekte zich nog eens en liep naar zijn fiets. Mats fietste naar de winkel op de hoek. Hij ging binnen en kocht een brood en een liter melk. Bij het buitenkomen zag hij een colablik op de grond liggen. Hij raapte het op en nam het mee. Zo had Mats 100 Kronen ver- diend. Hij zette het brood en de melk op zijn bagagerek, fietste naar huis en nam een douche, ongeveer 4 minuten lang. Dan stopte hij het was- goed van een week in de wasmachine. Hij gebruik- te maar een klein beetje waspoeder. Hij ging naar de keuken en maakte zijn lunch klaar. Na het eten
ging hij eventjes op bed rusten.
De ontmoeting
Eco-redder Mats stond op en wou gaan ontbijten.
Hij zocht een sinaasappel in de koelkast maar er waren er geen meer. Hij trok een trui aan en pakte zijn fiets om tot aan de winkel op de hoek te gaan.
Bertil werd rond dezelfde tijd wakker. Hij stond op en liep naar de ontbijttafel. Tot zijn ongenoegen stelde hij vast dat hij geen sigaretten meer had. Hij griste zijn mantel mee en de autosleutels. Met de auto zoefde hij naar de winkel op de hoek.
Toen Mats bij de winkel aankwam kwam Bertil net naar buiten met een pakje sigaretten en een blik Cola. Nadat hij het leeg gedronken had, wierp hij het op de grond. Mats zag het en zei:
“Dank je, nu kan ik dat computerspelletje kopen.”
“Wat zeg je?” vroeg Bertil.
“Ja, ik heb deze maand de laatste 100 Kronen gespaard die ik nodig had om een computerspel- letje te kopen. Hoeveel geld blaas jij zo per maand de lucht in?”
“Ongeveer 1000 Kronen”
“Met wat jij per maand uitgeeft, kan ik drie com- puterspellen kopen en, beter nog, jij betaalt ze.”
Mats gaf Bertil stof tot nadenken. 15 14
Eco-bederver Bertil en Eco-redder Mats
Niclas Hägglund, 10 jaar, Sundsvall, Zweden
Raisa Pernu, 9 jaar, Finland
17 Luca Martin, 12 jaar, Innsbruck, Oostenrijk
16
Jeannine Weber, 10 jaar, Duitsland Martina Sandström, 8 jaar, Zweden Riijja Saarela, 7 jaar, Finland
Het milieuis belangrijk...
... en we mogen er niet onverstandig mee omspringen, we moeten er eerbied voor opbrengen en het niet als ons
eigendom beschouwen.
We moeten ervan houden en ervoor zorgen, of anders krijgen we zure regen terug.
We kunnen ervan genieten, maar het ook vervuilen, maar daar heeft niemand wat aan.
Er zijn al heel wat vissen gestorven in olievlekken maar geen politicus die ook maar iets op het spel zet.
Het verkeer stoot uitlaatgassen uit en maakt de milieuactivisten woedend.
Als we het probleem van de cfk’s en de kernenergie niet kunnen oplossen dan zal het gat in de ozonlaag steeds groter worden.
We willen kostbare energie en schone lucht, maar verwoesten het regenwoud zomaar.
Vele mensen vinden dat het regenwoud mag verdwijnen, dus we kunnen alleen maar hopen.
Om huizen te bouwen die onze kinderen zullen erven moeten er steeds meer dieren sterven.
We moeten de natuur en het milieu eerbiedigen, anders nemen ze vroeg of laat wraak.
19
Het milieu wordt langzamerhand meer en meer vervuild door het onverantwoorde gedrag van de mens. Daarom hielden alle natuurelementen een vergadering en na veel gepraat werd besloten de mens een waarschuwing te sturen en iets te doen om de mens te laten begrijpen waarmee hij al die jaren bezig geweest was door wel zijn best te doen voor de ontwikkeling van de technologie, maar aan de andere kant de milieuproblemen te verwaarlozen.
De natuurelementen besloten dus in staking te gaan en de mens niet meer te geven wat hij nodig had. “De mens is ons aan het vernietigen. Hij beschadigt alles en beseft niet dat hij zichzelf aan het vernietigen is. Hij vergeet dat wij het kostbaarste zijn dat hijzelf en zijn kinderen hebben.” Dat waren enkele van de belangrijkste bedenkingen van het milieu. Organisator van het protest was Moeder Natuur.
De bomen besloten niet langer hun sappige vruchten te geven en hun onmisbare zuurstof. De
aarde besloot geen oogsten meer te geven, geen kostbare vitamines. Het water was boos omdat de mens er chemische stoffen in stortte en giftig ker- nafval en overal waar het stroomde om iets goed te doen voor de mensen, waren zij er bang voor omdat het vervuild was. Het water, waarvan de mensen nu een afkeer gekregen hadden, schree- uwde en protesteerde luidkeels dat de mens niet besefte dat hij het was die vervuilde en dat het arme water daar zelf helemaal niet kon aan doen.
Mevrouw Atmosfeer en mijnheer Ozon beschuldig- den de mens: mevrouw Atmosfeer klaagde dat ze haar zuiverheid afnamen en mijnheer Ozon jam- merde dat ze een groot gat in hem hadden gemaakt dat hij niet kon sluiten. Mevrouw Gras beschuldigde de mensen dat ze haar vergeten waren en vervangen hadden door mijnheer plastic Gazon, op wie zij een beetje jaloers was.
De hele groep maakte een groot bord van gerecy- cleerd papier en daarop schreven zij hun eisen. Ze
schreven een brief naar de Minister voor Milieuzaken waarin ze de staking aankondigden en ze verstuurden die met een schildpad (van de bedreigde soort Caretta) als postbode. De boodschap aan de mensen luidde dat, als de mens niet binnen de vijf dagen tot betere gedachten kwam, zij een Algemene Aanval van het Milieu zouden organiseren. Ze hadden al waarschuwingsbordjes klaar gemaakt met de begin- letters van hun slogan: “AAM”.
De dagen verstreken en de mens scheen de raad van de Milieugroep niet op te volgen. En dus zette de groep zijn woorden om in daden.
Alles was klaar. Het startsein zou gegeven wor- den! 1, 2, 3, VUUR! En toen… werd ik wakker!!! Ik was nat van het zweet, ik had zo in spanning gezeten om het lot van de mens als ik nu in span- ning zit om het resultaat van deze wedstrijd. Maar meer nog ben ik ongerust over hoe het nu verder zal gaan met het milieu en met het leven van de planeet aarde.
Eleni Kyriazi, 12 jaar, Giannitsa, Griekenland
18
Michele Trimarchi, 9 jaar, Italië
Konstantinos Asonitis, 8 jaar, Griekenland
21
Die zomer bracht Giorgiozijn vakantie niet door zoals anders, ergens op een strand in de zon, naast een vervuilde zee temidden van lege flessen, afval en vuilnis.
Nee, die zomer had Giorgio een reis gewonnen, en hij trok met zijn vrien- den naar Trieste. Toen hij merkte hoe schoon die stad wel was, begon hij te dagdromen over hoeveel prettiger het zou zijn als zijn eigen stad net zo schoon was.
Hij beeldde zich prachtige parken in vol bloemen met speeltuinen voor kinderen, waar afval in de vuilnisbakken belandde. Hij dacht aan schone straten en parken.
Toen hij hierover droomde en tegelijkertijd nadacht over zijn eigen stad en over zijn vroegere zomervakanties, werd hij droevig en teleurgesteld dat zijn eigen stad niet schoner en minder vervuild was. Giorgio wilde daar iets aan doen. Hij had massa’s ideeën maar hij besefte dat die nooit ergens zouden toe leiden.
Hij liet zijn verbeelding nog eens de vrije loop, dacht na over zijn eigen stad en bedacht dat de fabrieken konden worden verplaatst en gemod-
erniseerd zodat er meer ruimte kwam voor groen en voor zuivere lucht.
Toen hij weer met zijn beide voeten op de grond kwam, vond Giorgio het jammer dat zijn mooie dromen voorbij waren; maar het waren toch maar domme kinderachtige dromen geweest.
Diep verzonken in gedachten liet Giorgio zijn vrienden achter en kroop in een hoekje.
Marco, zijn kamergenoot, ging naar hem toe en vroeg hem wat hij daar alleen deed. Giorgio vertelde Marco over zijn dromen en Marco bekende dat hij van in zijn kindertijd ook altijd al had gedroomd over schone parken om in te spelen, schone straten en zuivere lucht. En nu konden ze daar eindelijk iets aan veranderen.
Toen ze weer in hun eigen stad waren, begonnen ze steeds vaker reken- ing te houden met het milieu, gooiden ze niet langer vuilnis op straat maar in de vuilnisbak, hadden ze meer eerbied voor de groene zones en probeer- den ze hun vrienden ervan te overtuigen dat hun droom en de droom van zovele andere jongens en meisjes wel eens werkelijkheid kon worden.
Giuseppina di Giorgio, 13 jaar, Taranto, Italië
20
Cesar Castañeira García, 9 jaar, Spanje Stefania Granieri, 10 jaar, Italië
23
Net als ongeveer elke dag zatenmijn vriend Jerry en ik in de hazelaar bij de vijver, toen ik plots een idee kreeg.
“Hee, Jerry, zullen we eens iets ondernemen?,” riep ik hem toe. Maar hij zat daar maar wat, op zijn tak, een beetje lui en niet echt enthousiast. “Het is zo leuk om hier zomaar wat te zitten…”, bromde hij. Maar ik gaf niet op:
“We kunnen nog eens diefje en agentje spelen”, stelde ik voor. “Ja, waarom niet, Gina en Jerry, de milieuagenten,” grapte Jerry.
“Ja, waarom niet? Ik vind het een schitterend idee” zei ik. “Laten we beginnen.” “En waar gaan we vandaag heen?”, vroeg Jerry, die stilaan een beetje meer interesse begon te vertonen.
“Naar de stad. Daar valt altijd wel wat te beleven,” antwoordde ik en ik vloog weg. Jerry moest me wel volgen. Het was een flink eind tot aan de stad, en Jerry begon al gauw te mopperen. “Verdorie, Gina, probeer je soms een record te verbreken?” hijgde hij. Maar ik ging verder en hield er geen rekening mee.
“Stil maar, dan kan je sneller vliegen”, riep ik terug. Toen vlogen we de stad binnen en landden we op de eerste schoorsteen die we tegenkwamen.
“Godzijdank. Nu kan ik even uitrusten”, klaagde Jerry. Maar hij had geen geluk die dag. Hij had die woorden nog niet uitgesproken of er kwam een massa rook uit de schoorsteen, die ons allebei in een zwarte wolk deed verdwijnen. “Bah!
Wat vies!”, proestte ik op mijn beurt. “Het is hier vreselijk!”, zei Jerry.
"Misschien moesten we maar een beetje lager gaan zitten”, antwoordde ik. We daalden dus neer op een verkeerslicht dat net op rood was gesprongen. “Weer wat frisse lucht”, juichte Jerry. Maar op dat moment werd het groen, en kwam een enorme rij auto’s in beweging, het werd blauw van de uitlaatgassen en het
begon er vreselijk te stinken. “Ik begin me een beetje ziek te voelen, ik wil naar huis”, kreunde Jerry. "Daar is een park. Laten we daarheen, gaan en even op adem komen”, stelde ik voor. “Goeie God! Wat gebeurt er hier? Het lijkt hier wel een vuilnisbelt”, riep Jerry uit. "Flessen, blikjes, en andere rommel. Hoe jammer, in zo’n prachtig park”, zuchtte ik. “Waar gaan we nu heen?”, vroeg Jerry. “Laten we naar de laan gaan waar al die kastanjebomen staan. Veel mensen gaan daar een beetje rondwandelen. Het moet er wel schoon zijn”.
“Laten we dat hopen”, zei Jerry, maar hij klonk niet echt overtuigd.
“Ziet er goed uit”, zegde ik. Maar Jerry leek er niet zo zeker van. “Wat ligt er daar op dat paadje?”, vroeg hij, "het lijkt wel of de mensen niet goed kun- nen mikken”. “Inderdaad”, riep ik vol afschuw uit, “hondenpoep! Laten we wegwezen”. Tenslotte vonden we een mooi plekje in het park, zonder uitlaatgassen of stank. “Wat voor vreselijk lawaai is me dat”, riep Jerry uit,
“laten we daar eens een kijkje gaan nemen”.
Een oude man schreeuwde naar een paar kinderen die aan het spelen waren: “Nietsnutten! Laat iemand de politie bellen”. “Arme mensen”, dacht ik bij mezelf. We hadden plots niet zoveel zin meer in onze wandeling.
“Laten we teruggaan”, zei ik. Op de terugweg vlogen we over iets wat op een vlooienmarkt leek, maar er eerder uitzag als een slagveld. Vol oude rom- mel en troep. Toen we terug bij onze hazelaar kwamen, genoten we eerst en vooral van de rust. Hoe gezellig zou het in de stad niet zijn zonder uitlaat- gassen, lawaai, vuilnis en troep. “De mensen zouden een beetje meer respect mogen hebben en meer aan ons, dieren en planten, moeten denken.
Zonder ons kunnen ze niet overleven!”.
Mijn omgeving (vanuit vogelperspectief)
Kristina Weitacher, 11 jaar, St Josef, Oostenrijk
22
Darío Fernandez Amodia, 9 jaar, Spanje Picha Robert, 8 jaar, Duitsland
25
Sinds het schooljaar 1995-1996 heeft er zich in het College Heilig Kruis-Sint Ursula 1 iets moois ontwikkeld. In samenwerking met het Wereldnatuur Fonds en de stad Maaseik mochten we meedelen dat we een educatief reservaat met hierin een poel gingen aanleggen.
Dit was erg belangrijk voor de school maar ook voor de buurtbewoners.
Onze school is gelegen in de wijk 'Dorperveld'. Daarom heet deze poel ook 'Dorperveldpoel'. Wij hebben veel te danken aan onze biologieleraar. Hij heeft zich erg ingezet om in de school het natuureducatief reservaat uit te bouwen tot iets wat mooi en bruikbaar is voor veel verschillende vakken.
We hebben eveneens aan veel projecten meegewerkt. Vorig jaar hebben we het project: “Houtwal voor Dorperveld” uitgewerkt. Hiervoor hebben we een groene gordel van 18 are rondom de speelplaats aangeplant. Iedere klas kreeg een perceeltje om te onderhouden. De leerlingen van het eerste jaar gingen meteen ten aanval op de woekerende grassen. Natuurlijk werd er ook opgelet wie meewerkte en wie niet. Toen de gehele aanplanting zuiv- er was werden er prijzen uitgereikt. Zo werden de perceeltjes met de ver- schrikkelijke grassen plotseling prachtig. Tijdens de middagspeeltijden hebben we vers houthaksel gestrooid op het wandelpad rondom de poel.
In november organiseerden we het “Wetenschapsfeest”: Leerlingen van het tweede jaar analyseerden het water van de Dorperveldpoel. Het was per- fect zuiver. We hadden niet anders verwacht! De leerkracht wetenschappen
voerde fysica-experimenten uit. Dit had natuurlijk ook iets te maken met
“water”. Wij mochten assisteren bij de experimenten om voorwerpen te laten zweven, drijven of zinken. De leerlingen van het eerste jaar vingen visjes en andere waterdiertjes uit de poel en lieten de kleinere kinderen ook eens een visje vangen. Natuurlijk keken ze er ook op toe dat alles ging zoals het moest. In de eetzaal kon je dan die diertjes bekijken doorheen een loep of een microscoop. Op het einde van de dag werd het boek van de Dorperveldpoel voorgesteld. De titel van het boek is: “Dorperveldpoel, een educatief reservaat”. Je kan hierin de ontwikkeling van het reservaat volgen.
In onze school wordt er dus echt veel voor het milieu gedaan.
We hebben nu ook een milieuwerkgroep opgericht en daar worden vele zaken besproken. Bijvoorbeeld om de school zo netjes mogelijk te houden.
Nog niet lang geleden heeft de milieuwerkgroep een nieuw voorstel gedaan.
Nu wordt elke dag de speelplaats opgeruimd door een andere klas.
Natuurlijk alleen als er afval ligt! Enkele dagen geleden hebben we nog nieuwe bomen geplant. Kastanjes, linden en eiken. Er zijn dus heel veel pro- jecten om onze school zo milieuvriendelijk als mogelijk te maken.
Iedereen die het resultaat van onze projecten ziet weet dat wij de natuur met respect behandelen. Wij vragen ook aan anderen: familie, vrienden en kennissen, om dit eveneens te doen! Dan zal ze ook goed zijn voor ons en in de toekomst voor iedereen!
De Dorperveldpoel
Nele Vastipelen; 13 jaar, Neeroeteren, België
24
Elina Ritala, 9 jaar, Finland Luigi Rizzo, 10 jaar, Italië
27
Wat heeft de toekomst voor ons in petto?Dat is een vraag die vele mensen zich stellen, maar niemand heeft er al een antwoord op gevonden, zelfs de weten- schappers of onderzoekers niet.
Sommige mensen denken dat buitenaardse wezens onze planeet zullen komen bezoeken, anderen denken dat iedereen in de toekomst met een gasmasker zal moeten rondlopen, en nog anderen zijn van oordeel dat de mensheid vroeg of laat zal uitsterven, net zoals de dinosaurussen. Sommige mensen hopen dat het leven zich in de toekomst in nederzettingen onder water zal afspelen, anderen denken dan weer dat de mens op andere planeten zal gaan wonen. Wie weet wat er eigenlijk staat te gebeuren? Ik denk dat ons milieu sterk gaat veranderen. Al de uitlaatgassen van onze auto’s zullen ervoor zorgen dat het gat in de ozonlaag groter wordt en daardoor zal de zon zo ondraaglijk heet en gevaarlijk worden dat we niet meer buiten kunnen komen tussen 10 uur ’s ochtends en 6 uur ’s avonds. Door de hitte zullen de glets- jers en ijskappen in de poolstreken smelten, waardoor het zeeniveau zal gaan stijgen.
Volledige steden en dorpen die in de buurt van de zee of onder de zeespiegel liggen, zullen worden verlaten en vervolgens overspoeld. Ik denk ook dat we in de volgende eeuw zullen te kampen krijgen met erg uiteenlopende ziektes die te maken hebben met de slechte kwaliteit van de lucht, giftige gassen en radioactieve vervuiling.
De mensheid zal zich razendsnel voortplanten en steeds meer mensen zullen deze planeet bevolken. Het zal zelfs zo ver komen dat er geen plaats meer zal overblijven en dan zal iemand met nieuwe ideeën voor de dag moeten komen, al weet ik niet precies wat voor ideeën.
Ik denk ook dat er binnenkort geen planten meer op aarde zullen zijn, dat de regenwouden helemaal omgehakt zullen zijn, en dat mensen thuis liever kunst- bloemen hebben staan dan echte, waardoor er teveel CO2zal komen.
De toekomst ziet er in mijn ogen allesbehalve rooskleurig uit.
Onze toekomst
Tamara Sonderegger, 13 jaar, Innsbruck, Oostenrijk
26
Sami Rantanen, 8 jaar, Finland
Laura Draber, 9 jaar, Oostenrijk Alexander Bäsecke, 8 jaar, Duitsland
29
Ik vind dat er in een volmaaktmilieu vooral veel groen zou moeten zijn.
Als je rond je kijkt zou je geen rommel en afval moeten zien, maar mooie din- gen. Iedereen kan zijn eigen milieu hebben, maar ook zijn eigen volmaakt droommilieu. Sommige mensen willen misschien midden in de stad leven, omgeven door rommel. En er zijn er anderen die midden in een hete woestijn willen zitten. Maar op dit moment vragen jullie mijn mening over wat een vol- maakt milieu is en mijn verhaal gaat zo ongeveer als volgt:
Ik stel me voor dat ik uit mijn huis kom midden in het regenwoud in Zuid- Afrika, waar ik mijn tamme aapje Tano van boom tot boom en dan in mijn armen zou zien springen. Ik zou hem een banaan geven van de boom vlak- bij en hij zou die opeten terwijl ikzelf mijn ontbijt van de bomen rond mij zou plukken. En zelfs het regenwoud zou geen gewoon woud zijn, maar een vol- maakt regenwoud natuurlijk. Ik zou twee sinaasappelen voor mezelf plukken van nog een andere boom en een watermeloen van het veld halen voor mijn ontbijt en mijn middageten. En dan natuurlijk nog een tweede banaan voor Tano.
Na het ontbijt – het is dan bijna middag – zou het zweet van mijn voorhoofd druipen en ik zou gaan zwemmen in mijn eigen zwembad in de tuin, en dan wat zonnebaden. Daarna, als mijn huid zou beginnen branden, zou ik naar binnen gaan. Ik zou een glas vruchtensap nemen en een goed
boek uit de bibliotheek. Daarna zou ik in een lekker zachte zetel gaan zitten en het boek lezen terwijl ik van mijn sap van exotische vruchten nipte.
Wanneer ik genoeg gelezen had – het is nu bijna 5 uur – zou ik terug naar buiten gaan, naar mijn ”vleesboom”. Ik zou er het vlees afplukken waar ik zin in had. Dan zou ik naar binnen gaan en het vlees roosteren, nadat ik eerst de watermeloen had gegeten. Dan zou ik aan mijn gewone werk beginnen: de natuur bekijken. Met andere woorden, ik zou de mooiste foto’s van de natuur maken die je je kan inbeelden. Ik zou tot diep in het woud moeten gaan en daar zou mijn vriend, de schildpad Bono, me tegemoet komen. Daar zou ik foto’s maken van bloemen, maar ook van dieren, van de allerkleinste tot de grootste.
Wanneer ik genoeg foto’s had zou ik op Bono’s rug terug naar huis gaan.
Thuis zou Tano al zitten wachten, kauwend op een banaan. Daarna zou ik een tijdje doorbrengen in de woonkamer, waar ik allerlei gave gadgets zou hebben (ik zou zelfs een Playstation 2 hebben). Ik zou mijn avond daar doorbrengen met spelen en naar DVDfilms kijken.
Als het bedtijd werd, zou ik gaan slapen en als ik ’s morgens wakker werd zou ik plotseling in een of andere kleine Baltische staat zijn, in een of ander klein dorpje ver van vuilnis en vervuiling. Denk eraan, dit zou een volmaakt milieu zijn.
Een volmaakt milieu
Joel Tuokola, 14 jaar, Pietarsaari, Finland
28
Alessia Consiglio, 9 jaar, Italië Iordanis Panidis, 10 jaar, Griekenland
31
- “Pedro Alexandre,neem jij Elzbieta tot wettige echtgenote ?”
Rustig, met een stem waar de blijdschap doorklonk om een droom die in vervulling ging, antwoordde hij: “Ja”.
- “Elzbieta, neem jij Padro Alexandre tot je wettige echtgenoot?”
Bevend, blozend van emotie, antwoordde zij: “Ja”.
En dit was het resultaat van een ontmoeting in de echte wereld. Vandaag nog altijd een sprookje.
In een tijd waar zoveel te doen is om “levensechte romans”, een snel bederfbaar, gemakkelijk consumeerbaar product, is het goed te zien dat er nog jonge mensen zijn die tot elkaar aangetrokken worden door waarden en idealen. Jonge mensen die hun liefde bouwen op sterkere, duurzamere ban- den dan een paar chatsessies op het internet of een artificiële, holle ont- moeting bij een of andere “Big Brother”.
Het begon allemaal twee jaar geleden. Zij ontmoetten elkaar in Roemenië, op een bijeenkomst over milieukwesties gesponsord door de Raad van Europa. Hij, uit Portugal, ontmoette haar, uit Polen.
Alle twee zeggen zij dat het liefde op het eerste gezicht was!
De natuur waarvan zij beiden zo innig houden, zorgde voor het fluisteren
van de wind, het geheimzinnige van de bossen en het kabbelen van de beekjes om hun zintuigen wakker te maken.
Pedro moest na zijn ingenieursstudie een verscheurende keuze maken tussen een veilige, veelbelovende carrière en zijn liefde voor de zo mishan- delde planeet. Op dat moment was fotografie meer dan een gewone hobby.
Het was toen al een kant van de passie die hem ertoe dreef libellen en vlin- ders, vogels en verborgen bloemen te bestuderen.
Zij had sociologie gestudeerd en zag de wereld als een gemeenschap- pelijke thuis.
Zo werd de band, die het observeren van de natuur tussen hen schiep, sterker, net zoals hun wens hun leven te wijden aan de bescherming van het milieu. Zij sloten zich samen aan bij de Europese Vrijwilligersdienst om aan een milieuproject te werken in een natuurreservaat in Spanje.
Vandaag de dag zijn zij nog steeds verenigd in het nastreven van het- zelfde ideaal.
Zij trouwden. Zij zijn gelukkig, en geloven dat hun geluk eeuwig zal blijven duren. Zullen zij vele kinderen hebben? Ik weet het niet, maar zij zijn nu al bezig voor hen een wereld als wieg klaar te maken die even koesterend is als hun liefde voor elkaar.
"Happy end"
Gabriel Campos, 13 jaar, Coimbra, Portugal
30
Sanni Mattila, 7 jaar, Finland Adrián Álvarez Alonso, 9 jaar, Spanje
Lieve vrienden,
Ik wil me graag even voorstellen: ik ben Peruco, een boom zoals je die in elk park tegenkomt. Ik wil jullie graag vertellen wat mij vandaag is opgevallen en wat ik bijzonder prettig vond.
Kijk…vroeger hadden kinderen nog veel eerbied voor het milieu en zorgden ze er goed voor. Maar in de loop van de jaren werd ik ouder en nu zie ik hoe wreed de kinderen van vandaag zijn.
Vroeger speelden kinderen met zand, en dat vonden ze leuk. Ze maakten speelgoed van takjes die van de bomen waren gevallen, en ze kwamen zelfs schuilen onder mijn bladeren als het regende. In de lente bouwden ze vaak hutten in de dikke den die in het park stond. In de zomer namen ze een duik in de vijver van het park en waren ze erg nauw met de natuur verbonden.
Maar in de loop van de jaren wilden de kinderen steeds meer (een zak chips, een kauwgum...) en ook hun speelgoed is veranderd: vroeger speelden ze met ballen, gemaakt van oude vodden; nu spelen ze met dure ballen van buitenlandse merken. Vroeger speelden ze met zelfgemaakte poppen, nu met beschilderde poppen die gemaakt zijn van iets dat plastic heet.
Kinderen en volwassenen gooien regelmatig papiertjes op de grond en kleven soms zelfs van die kleverige dingen op mijn stam die ze kauwgum noemen. Mijn vriendin Pipa, de vuilnisbak, klaagt omdat de kinderen hun papier niet bij haar achterlaten (behalve een paar uitzonderingen). Soms hebben ze zin om nonsens op te schrijven, en dan krassen ze die in mijn schors en dan verwonden ze me. Ze mogen dan wel denken dat het geen pijn doet, maar dat denken ze verkeerd.
Ik ben al oud en heb al heel wat ervaring, en ik wind me nu wel makkelijker op dan vroeger. Maar ik wil toch graag nog vertellen wat mij zoveel plezier heeft gedaan. Deze ochtend kwamen een aantal kinderen van dertien met hun leraar naar het park. De leraar vertelde hen wat ze niet mochten doen: papiert- jes op de grond gooien, de bomen slecht behandelen…. Ah! En toen, jullie vin- den dat misschien wel vreemd, hebben ze nestjes gemaakt, bomen geplant en al het vuilnis in het park opgeruimd. Het lijkt hier nu wel een andere plek!
Tot nog eens, ik hoop dat jullie net hetzelfde gaan doen, en dat jullie me eens komen opzoeken.
33
Dagboek van een boom
Margarita Diaz Miguel, 14 jaar, Valladolid, Spanje
32
Veronica Ferretti, 9 jaar, Italië Frederic Röttger, 8 jaar, Duitsland
35
- Hallo, ik ben Siri de ansjovis en ik zou jullie willen vertellen over mijn leven onder water.
Lang lang geleden was het water schoon en helder. Er waren geen auto’s of kerncentrales.
Kortom, alles ging goed. Maar toen begonnen de dingen te veranderen. Vooraleer de mensen wis- ten dat het gevaarlijk was olievaten in het water te dumpen, voeren zij een flink eind de zee in en gooiden ze daar weg.
- Kom met mij mee, Mona, ik zal het je tonen. Het is niet te geloven hoeveel rommel je in het water vindt. Behalve olievaten zijn er ook blikken, flessen, plasticzakken, papiertjes van snoep, ouwe verroeste fietsen en auto’s enz.
- Je weet nog wel die ontploffing in de kerncen- trale van Tsjernobyl. 17 jaar geleden is dat gebeurd. De wind dreef het radium naar Sunsvall.
Mijn broer was daar met vakantie, en hij is nooit teruggekomen.
- Hemeltje!
- De mensen hebben heel wat op hun kerfstok.
- Ik weet het.
Op naar de oppervlakte…
- Hallo, Martin zeemeeuw.
- Hallo, Siri ansjovis.
- “Kan jij Mona meenemen op ontdekkingsreis?”, vroeg hij met een veelbetekenende blik naar Mona.
- Dat kan ik zeker, wat wil je zien?
- Iets goeds alsjeblieft.
- Dat zou wel eens moeilijk kunnen worden.
- Je kan het toch altijd proberen.
- OK dan.
- Dank je wel.
- Wat wil je zien?
- Laat me eerst een paar slechte dingen zien, en dan een paar goeie.
- Best. Eerst moeten we naar Kuball.
- Wat? Kuball?
- Ja, waarom, wat is er daarmee?
- Daar werkt mijn papa, wat doen zij verkeerd?
- 1. Ze gebruiken teveel elektriciteit.
- 2. Ze lozen giftige stoffen.
- Oei! Daar zal ik het met papa eens moeten over hebben.
- Doe dat.
- En laten we nu naar Ortviken gaan, daar is de papierfabriek.
- Dat weet ik, mijn mamie heeft daar gewerkt. Wat doen zij verkeerd?
- Zij storten giftige stoffen in het water.
- Wat zeg je daar?
- Zij storten…
- Ja, ja, ik heb je wel gehoord. Straks ga je nog zeggen dat Saab zich ook al zo slecht gedraagt.
- Dat was het derde dat ik je wilde tonen. Wie werkt er daar?
- Mijn mamie.
- Zij…
- Ik wil het niet horen. Kan je mij nu voor de veran- dering eens iets moois tonen?
- We zullen naar de kust vliegen.
Een hele tijd later…
- Kijk hoe mooi.
- Ik weet het.
- Als je in het water kijkt kan je kwallen ontdekken en vissen, plankton (wat met het blote oog niet te zien is), vogels (niet in het water) en nog veel veel meer.
- Weet je wat ik zou willen?
- Neen.
- Ik zou een wereld willen waar geen auto’s zijn, geen fabrieken, radium of gelijk wat anders dat de dieren en de natuur kwaad kan doen.
- Ja, als we een inspanning doen kan het milieu verbeterd worden, niet?
Het milieu kan verbeterd worden
Micaela Jonasson, 11 jaar, Sundsvall, Zweden
Hanna Ottman, 8 jaar, Finland
34
37
Vechten om te mogen blijven
Alison Lindsay, 13 jaar, Londen, Verenigd Koninkrijk
36
Alessandro Fanfani, 8 jaar, Italië
Tommaso Grechi, 8 jaar, Italië
“Wil iedereen opstaan. Rechtszaak vijf, een meningsverschil tussen Laura Scottworth en de regering. Wil Laura Scottworth in de getuigenbank plaatsnemen.”
Ik stond zo snel op als ik kon en liep naar de getuigenbank. “Vertel eens, Laura, hoe oud ben je als ik dat mag vragen? “.
“Dertien”, antwoordde ik.
“En je bent helemaal hierheen gekomen om ervoor te zorgen dat de regering jullie buurt met rust laat?”.
“Inderdaad”.
”Waarom?”.
“Hoe meer ze onze buurt vernielen, hoe meer dingen er zullen sterven. Als al onze bomen worden omgehakt, dan sterven ook al onze dieren. Als ze al onze dieren doden, dan kunnen die zelfs uitsterven. Ze sturen onze bejaar- den zelfs naar instellingen hoewel die dat helemaal niet willen. Er zijn gezin- nen die hier al meer dan honderd jaar wonen en wij willen helemaal niet vertrekken. Er is bovendien helemaal niets mis met onze stad, dus waarom zouden ze alles platleggen? Met andere
woorden: ze hebben het recht niet, en wij hebben wel rechten! Ze zijn waardeloos !”
“Protest!”.
Dat was het hoofd van de regering.
“Hoe durft u ons waardeloos te noemen, dat zijn we helemaal niet, die vervallen stad van jullie is waardeloos! Wij bewijzen jullie een dienst. Jullie hebben ons nodig!”.
“En wat voor een dienst”, zei ik geduldig. “Jullie verwoesten alles wat jullie tegenkomen, en jullie zorgen voor vervuiling die wij inademen. Niemand wil jullie hier. Niemand vindt het prettig dat jullie hier zijn, en niemand heeft jullie hier nodig. Niemand wil jullie, punt uit. Jullie kunnen proberen om ons kapot te maken, maar wij geven niet zomaar op. Wij hebben mensenrechten!”.
Hier en daar klonk instemmend gemompel, en iedereen zei dat we het recht hadden om op te komen voor onze buurt.
“Orde, orde!”, riep de rechter, terwijl hij met zijn hamertje tekeer ging. “Ik ben tot een besluit gekomen!”.
Ik wachtte af en beet op mijn nagels.
“Laura Scottworth heeft een correcte verklaring afgelegd en een eerlijk gevecht geleverd. In tegenstelling tot het hoofd van de regering kon ze haar woede wel bedwingen. Daarom verliest de regering deze zaak en moet ze de buurt van Worpleston met rust laten. Dank u wel!”.
Er barstte een applaus los en iedereen kwam me een hand geven en feliciteren! Het was me gelukt! Ik was echt trots op mezelf!
Na zijn wonderbare reis door Europa was de draad er nu wel heel zeker van. Na een lange reeks gesprekken met bomen en hun vruchten, met graansoorten, vissen en andere dieren kwam hij tot een onmiskenbaar optimistisch beeld over de toekomst. Als kinderen de wereld regeerden zou het er zeker veel beter aan toegaan. Kinderen zagen immers heel duideli-
jk hoe de grote mensen hen koppig naar een uitzichtloze toestand leidden. Een omgeving vervuild door afval, scheikundi- ge producten, uitlaatgassen en lawaai. Hier moest dringend iets aan gedaan worden en veel veranderingen waren nodig.
"Dit kan zo niet voortgaan." zei de groene draad. "Ik heb gereisd van ijskoude noordelijke streken tot aan de Middellandse Zee, waar de zon mijn kleur haast deed verbleken, en van de kleinste dorpjes tot in reusachtige, drukke ste-
den waar ik haast in de straten verdwaalde. En overal dachten de kinderen precies hetzelfde:
Wij kunnen niet verder leven in zo’n omgeving.
Wij willen een veilige, zuivere en gezonde omgeving.
De wereld behoort ons toe. Wij zullen hem scheppen naar onze wensen en zoals wij hem verdienen!
Europese Commissie De groene draad van de kinderen Luxemburg: Bureau voor officiële publicaties der Europese Gemeenschappen 2001 - blz.40 - 17,6 x 25 cm ISBN 92-894-1382-4
Via de Europa-server kan op Internet informatie in alle officiële talen van de Europese Unie worden geraadpleegd (http://europa.eu.int).
Europe Direct is een gratis telefoondienst om u te helpen antwoorden te vinden op uw vragen over de Europese Unie en om informatie te verstrekken over uw rechten en mogelijkheden als EU-burger:
0800 0905 1950 (Nederland), 0800 920 38 (België) Informatie en publicaties over de Europese Unie in het Nederlands zijn verkrijgbaar bij:
VERTEGENWOORDIGINGEN VAN DE EUROPESE COMMISSIE Vertegenwoordiging in België
Archimedesstraat 73, B-1000 Brussel Tel.: (32-2) 295 38 44
Fax: (32-2) 295 01 66
Internet: Europa.eu.int@comm/represent/be E-mail: represent-bel@cec.eu.int
Vertegenwoordiging in Nederland Korte Vijverberg 5, NL-2513 AB Den Haag Tel.: (31-70) 313 53 00
Fax: (31-70) 360 02 66 Internet: www.eu.nl E-mail: burhay@cec.eu.int
BUREAUS VAN HET EUROPESE PARLEMENT Bureau in België
Wiertzstraat 60, B-1047 Brussel Tel.: (32-2) 284 20 05
Fax : (32-2) 230 75 55
Internet: www.europarl.eu.int/brussels E-mail: epbrussels@europarl.eu.int Bureau in Nederland
Korte Vijverberg 6, NL-2513 AB Den Haag Tel.: (31-70) 362 49 41
Fax: (31-70) 364 70 01
Internet: www.europarl.eu.int/denhaag E-mail: EPDenHaag@europarl.eu.int
Er zijn vertegenwoordigingen of bureaus van de Europese Commissie en van het Europese Parlement in alle lidstaten van de Europese Unie.
De Europese Commissie heeft delegaties in andere landen van de wereld.
Overige informatie over de Europese Unie
BUREAU VOOR OFFICIËLE PUBLICATIES DER EUROPESE GEMEENSCHAPPEN L-2985 Luxembourg
14 KH-38-01-932-NL-C
