e 2,20
71
stejaargang • nummer 44 • donderdag 29 oktober 2015 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Nog even en de waanzin brandt in de hoofden van links en rechts
70 JAAR
‘T PALLIETERKE
1945-2015
De aantallen
Asielzoekers zijn maar een fractie van de migratie, een fractie van het probleem. Over welke cijfers spreken we? In 2000 waren er 42.691 asielaanvragen. Daarna daalde het cijfer tot 11.115 in 2007, om vervolgens weer te stij- gen tot 25.505 in 2011, een tweede statistische piek. Nadien zag Maggie de Block de instroom weer dalen, terwijl Theo Francken in septem- ber al aankeek tegen 29.688 asielzoekers, in wat ongetwijfeld weer een piekjaar wordt.
Over de verantwoordelijkheid van Merkel voor die nieuwe piek hebben we het al uit- voerig gehad. Vorige week gaven we mee dat migratie-kritische partijen daar overal van pro- fiteren. De verkiezingsoverwinning van Recht
& Rechtvaardigheid in Polen zondag laatst vult dat lijstje aan.
Niet alleen Merkel bestuurt dom. Verbijs- terend is de chaotische onmacht van Europa.
Toplui van de Commissie, de Luxemburgse christendemocraat Jean-Claude Juncker en de Nederlandse socialist Frans Timmermans hij- gen en rijgen de ene prietpraat aan de andere.
Alsof we aan Verhofstadt nog niet genoeg had- den…
Hoe kan het?
Ook in eigen land is het vooral pappen en nathouden. De federale regering liet bij monde van Theo Francken weten dat er “een einde komt aan het onmiddellijk onbeperkt verblijfs- recht voor erkende vluchtelingen”. Die ‘stop’ is erg voorwaardelijk en speculatief, want gekop- peld aan een onwaarschijnlijkheid “als de situ- atie in hun herkomstland tijdens die periode gevoelig verbetert”.
Bovendien is dat een maatregel naast de kwestie. Het probleem is niet de opvang van echte oorlogsvluchtelingen, wel de instroom van economische migranten. Het scheiden van de bokken en de schapen. Daar wordt te weinig aan gedaan, omdat het “gemerkel” maar aan- houdt, ook in ons land. Pijnlijk voor Francken.
De regering liet bij monde van Francken weten dat nieuwkomers voortaan de ‘Verkla- ring tot eerbiediging van de Europese rechten, plichten, waarden en vrijheden’ moeten onder- tekenen. Wie weigert, kan geen Belg meer wor- den. “Geen vrijblijvend vodje papiertje”, belooft Francken, alsof hij Chamberlain wou imiteren.
Compensatie?
Volgens Els Keytsman, directeur van Vluch- telingenwerk Vlaanderen, heeft CD&V één en ander maar aanvaard “als compensatie voor de toegeving dat asielzoekers nog steeds een jaar lang hun familie mogen laten overkomen uit hun thuisland zonder bijkomende eisen...
N-VA wou die termijn inkorten tot drie maan- den, maar vangt bot” (De Morgen 24 okt.). Pijn- lijk voor Francken.
Zolang zijn partij er niet in slaagt het roer te keren, moet hij verder op zijn trieste zwerf- tocht op zoek naar telkens weer “meer capaci- teit”. Onzeker over de imagoschade voor hem en zijn partij. Ondertussen roept zijn partijge- note Zuhal Demir dat België “meer migranten aan het werk” moet krijgen. Amper 48 procent van onze burgers met een migratieachtergrond vindt een job. Maar met 400.000 volledig uit- keringsgerechtigde werklozen en 100.000 leef- loners om zich heen, zou Demir beter moeten weten. Bovendien wil ze, nooit vies van asoci-
ale standpunten, de “werkloosheidsuitkerin- gen beperken in de tijd, zodat iedereen zich gemotiveerd weet om aan de slag te gaan”.
Op welke markt tovert ze dan een half mil- joen jobs voor “gemotiveerde” luiaards uit haar hoed? Dergelijke fantasietjes kunnen de N-VA beschadigen.
Weke CD&V
Knap vervelend voor Francken hoe zijn partij vast zit aan de weke CD&V. Marianne Thyssen, de kersverse vicevoorzitter van de Europese christendemocraten, blijft een luitenante van Angela, “die grote dame”. Bovendien, “prikkel- draad spannen en traangas afvuren, dat is niet onze methode”, herinnerde ze zich ergens…
Erg leuk voor wie dan leest dat CD&V in de Europese Volkspartij (EVP) samenwerkt met de Hongaar Orban, de man van “hekken en sol- daten”. Leuk voor wie verneemt dat Thyssens EVP pleit voor een herziening van de Conventie van Genève, iets wat snoodaard Bart de Wever al veel eerder deed. Voor wie de Nederlandse CDA-leider Sybrand Buma hoort zeggen dat het “niet meer van deze tijd is om vluchtelin- gen dezelfde sociale rechten toe te kennen als de Nederlanders”. Ach ja, dit nog: CD&V keurde de EVP-resolutie goed.
Oplossingen
Liggen de oplossingen voor de migratiecrisis voor de hand? Neen, maar we zouden kunnen starten met het forser beschermen van de bui- tengrenzen en het sneller terugsturen van eco- nomische migranten. Twee aandachtspuntjes van de EVP, nietwaar Marianne?
Over grenzen gesproken... We zouden kun- nen luisteren naar wijze mensen als de Neder- landse publicist Paul Scheffer: “Elke gemeen- schap bestaat bij gratie van grenzen… Wanneer je nationale of Europese grenzen niet meer wilt bewaken, verhul die politieke onwil dan niet als een politionele onmacht”, vraagt de publicist in De Morgen, verwijzend naar de vraag van Mer- kel aan de Turken om ons probleem op te los- sen. Leuke bondgenoot.
We zouden de sociale voorzieningen voor asielzoekers kunnen versoberen. Die voorzie- ningen zijn de trekijzers van de migratie. De toegang tot kindergeld, onderwijs, huisvesting, werk, dopgeld of leefloon, zorg, pensioen, et cetera, is te duur, punt. Valt hier iets aan te doen? De Deense premier Lars Løkke Rasmus- sen verlaagde de uitkeringen voor nieuwko- mers met 45 procent tot circa 450 euro netto per maand. Ja, dus.
We zouden zoals Scheffer duidelijk kunnen toegeven dat te veel migratie de arbeidsmarkt ontwricht. “De arbeidsparticipatie van vluchte- lingengroepen is in Nederland niet goed: Soma- liërs 26 procent, Irakezen 34 procent, Afghanen 42 procent en Iraniërs 60 procent. De meer- derheid van de nieuwe vluchtelingen zal de komende vijf jaar geen werk hebben”.
We zouden kordater kunnen wijzen op de culturele gevolgen van hypermigratie. Megadi- versiteit ontwricht. Politiek correcte wijsneuzen kanten zich tegen identiteit, zoals ze zich kan- ten tegen gezin, traditie, grenzen en naties. Bij die deconstructie gedragen ze zich als inquisi- teurs. Terechtwijzen, die troep.
We zouden kunnen luisteren naar de Oxford- econoom Paul Collier, die in Elsevier pleit voor meer hulp in de regio zelf. Zijn besluit: “Een beetje migratie is goed voor een samenleving, te veel ondergraaft het onderlinge vertrouwen en de solidariteit”... “Er zijn twee kernprincipes als het gaat om vluchtelingen. De eerste is de plicht om te helpen. Het tweede principe is: gij zult vluchtelingen niet verleiden. Merkel heeft dit gebod geschonden. Diversiteit is niet slecht, het is iets goeds. Maar, zoals alle goede dingen kun je er te veel van hebben.”
Dat laatste is met de jongste migratiegolf het geval. Het beleid aarzelt. Ondertussen splijt de hypermigratie de Europese samenleving. Nog even en de waanzin brandt in de hoofden van links en rechts.
Tot ook Europa brandt.
Turtelboom en Van den Bossche in hun strijd tegen windmolens
Karin de Ruyter meldde ons vorige woensdag in De Standaard dat de Belg “meer wakker ligt van ongelijkheid dan van migratie”. We zijn meer bekommerd om werk (53 procent) en sociale ongelijkheid (39 procent) dan om migratie. Maar 31 procent van de Belgen vindt dat migratie één van de drie grootste uitdagingen is voor de EU. De Ruy- ter baseerde zich op de Eurobarometer. Ze had ons kunnen informeren over andere cij- fers in de recente Eurobarometers, waaruit blijkt dat de meeste en voortdurend meer Europeanen ronduit negatief staan tegenover migratie van buiten de EU. In België gaat het om 68 procent.
Actueel
29 oktober 2015
2
Uit de smalle beursstraat
Roger de Clerck, een anachronisme
Handleiding voor het islamdebat (8)
Islam en “islamisme”
“Een gematigde moslim is net zoiets als een gematigde nazi.” Dat heeft onder meer de Tsjechische president Milos Zeman verklaard in mei van dit jaar. Het is wat overdreven, want een nazi was iemand die als volwassene partijlid geworden was, en die vrij was om de partij te verlaten, terwijl een moslim in zekere mate een gijzelaar is. Een kind van moslims wordt meteen geconditioneerd en is de gevangene van een ingepeperd wereldbeeld annex ontzag voor Mohammed. Veel vroeger en vollediger dan die ingebeelde nazi wordt de moslim in de islam ingekapseld.
Maar in wezen is Zemans stelling wel juist.
In de nazibeweging kon je én in de islam kan je lid worden en allerlei voordelen daarvan opstrijken zonder persoonlijk je handen vuil te maken. Evengoed blijf je een project steu- nen dat wel degelijk een vuile dimensie heeft.
Tweedimensionaal
Een historische en verantwoorde ontleding van de moslim is dat hij een mens is, gecondi- tioneerd door een bepaalde leer, namelijk de islam. Een gematigde moslim is hij die maar gedeeltelijk door de islam geconditioneerd is.
Dat geldt in uiteenlopende mate voor álle mos- lims, want niemand is honderd procent door zijn indoctrinatie geconditioneerd. Als je de verflaag maar hard genoeg met een wasmiddel bewerkt, blijkt de islam maar een oppervlakkig toevoegsel te zijn dat écht wel kan loskomen.
Niemand wordt als moslim geboren. Hoe- wel, dat vergt enige kwalificatie. Volgens mos- lims zelf wordt iedereen als moslim geboren, en wordt men vervolgens tot afgodische reli- gies verleid. Mocht de islam alleen Allah betref- fen, dan zou dat in zekere zin juist kunnen zijn: elke mens wordt met een zeker religieus instinct geboren, en gebeurlijk laat zich dat als
“Allah” verpersoonlijken.
Maar de islam betreft ook (en vooral) Mohammed, en niemand wordt met het geloof in Mohammed geboren. Mohammeds moeder was gestorven voordat de islam ontstond, en volgens haar zoon verbleef zij als ongelovige in de hel, net als alle mensen uit het vóór-isla- mitische “Tijdperk der Onwetendheid”. Zij was ongetwijfeld geboren, maar dus niet als mos- lim. En ook moslims worden niet als moslim geboren, en hoeven niet als moslim te sterven.
Wanneer een moslim door zijn niet-islami-
tische basislaag algemeen-menselijke daden stelt die van verdraagzaamheid blijk geven, dan springen islamvrienden heel onlogisch naar het besluit dat “er ook een verdraagzame islam bestaat”. Nee, die bestaat niet, maar er bestaan wel verdraagzame mensen binnen de moslimgemeenschap, die voor even juist níét de islam volgen.
Maar die tweedimensionaliteit, dat onder- scheid tussen de islam en zijn gevangenen, is blijkbaar heel moeilijk. In plaats van een afstand te onderkennen tussen enerzijds men- sen die een heel gamma aan gedragingen ver- tonen en anderzijds een vaststaande leer, laten onwetenden die twee samenvallen.
Zij beoefenen de “racialisering van de islam”, alsof deze religie net als huidskleur een intrin- sieke en onveranderbare eigenschap is. Dat er duizenden ex-moslims bestaan, is een verve- lend obstakel voor hun neoracistisch mens- beeld. Die worden dan ook zo veel mogelijk buiten beeld gehouden.
Gifdoos
Degenen die zich trouw verklaren aan de islam, hoezeer zij daar ook een verdraagzame en verlichte “interpretatie” aan verbinden, dra- gen wel degelijk een zekere medeverantwoor- delijkheid voor de daden van hun fanatiekere broeders.
Bijna alle djihaadstrijders stammen af van, of zijn grootgebracht door, gematigde moslims die hen datgene doorgegeven hebben wat hen tot djihaad gebracht heeft, namelijk de islam.
Bekijk het historisch: sommigen zijn moslim geworden onder dwang, sommigen uit oprecht geloof, maar de grote meerderheid onder soci- ale druk. Zij ondervonden dat het voordelen had tot de dominante groep te behoren, dus
waren zij tot lippendienst aan Allah en Moham- med bereid. Het was niets voor hen om te gaan doden voor het geloof. Maar zij gaven hun kin- deren wel de islam door.
De islam is als een doos vol vergif. Zij bevatte vanaf het begin een reden om de ongelovigen te haten en een oproep om hen te onderwer- pen en soms zelfs te doden.
Maar onze gematigde bekeerlingen die slechts oppervlakkig geïslamiseerd waren, trokken zich daar niets van aan. Hun gema- tigde nazaten evenmin, maar die voelden al meer solidariteit met de strijdende geledin- gen van de moslimgemeenschap. En zo staat bij elke generatie de doos met vergif midden op tafel, onschadelijk want ongeopend.
Tot een zoon de islam echt ernstig ging nemen en djihaadstrijder werd. Hij had einde- lijk de doos geopend en het vergif genomen.
Voor hem was de islam geen geheel van ritue- len, vergelijkbaar met wat andere tradities bie- den, maar een leer met een oproep tot strijd.
Hij had niets nieuws uitgevonden, alleen gege- ten uit de doos die al generaties lang met veel eerbied was doorgegeven. De gematigden had- den hem alles gegeven dat hij voor de djihaad nodig had.
“Islamisme”
Het komt maar van de aangebrande jour- nalistieke duizendpoot Guillaume Faye, maar het is wel juist: “De islam is gevaarlijker dan het islamisme.” Kijk maar hoe allerlei islam- woordvoerders en islamcollaborateurs opeens verontwaardigd doen over het “islamisme” van het Kalifaat.
Nochtans is er niet echt een verschil met hun eigen islam. Onthoofding en slaafneming is niets anders dan de orthodoxe islam, hele- maal trouw aan het voorbeeldgedrag van hun Profeet; maar tegelijk zo vingerdik, zo osten- tatief, dat zelfs kerstekinderen het wat veront- rustend moeten vinden. Islamstrategen besef- fen ook wel dat dit slechte publiciteit is, dat het slapende honden wakker maakt.
Daarom maken zij wat misbaar tegen het Kalifaat, net genoeg om hun naar geruststel- ling hunkerende ongelovige vrienden weer in
slaap te wiegen.
Waarom de Europeanen verontrusten? Het gaat toch heel goed zonder die fotogenieke onthoofdingen? Vergelijk het met ocharmen dertig jaar geleden: veel meer moslims, veel meer Europese toegevingen, veel meer mos- keeën, veel meer hoofddoeken, en een begin van politieke macht.
Het “islamisme” van de terroristen schrikt de Europeanen wat op, maar het is de islam die Europa in het defensief drijft en uiteinde- lijk zal veroveren.
Onthoofdingen zijn lekker 7de-eeuws, zij volgen letterlijk Mohammeds gedrag. Maar de brutale methoden die hij gebruikte, waren slechts de middelen van destijds voor een dui- delijk doel: de verovering. De “islamisten” zijn te gehecht aan de letter van Mohammeds pro- ject.
Het doel mag en moet hetzelfde blijven, maar wordt moeiteloos verwezenlijkt met de geëigende middelen van nu: geboortecijfers en migratie. Het bestaande systeem van democra- tie zal vanzelf de moslims aan de macht bren- gen, dankzij hun aantal, en die kunnen onze samenleving dan volledig islamiseren.
Koenraad Elst
Het is normaal dat de beelden in de tv-jour- naals over de dood van topondernemer Roger de Clerck begonnen met het verjaardagsfeest in 1999, met onder anderen George Bush sr. en Margaret Thatcher. Het was het laat- ste publieke optreden van De Clerck. Daarna waren het vooral zijn kinderen die de ver- schillende delen van het Beaulieu-imperium bestuurden en ook in de media kwamen. Het was toen al het einde van een tijdperk.
Het is dan ook wat vreemd dat de journa- listen die de in memoriams over De Clerck schreven dat deden met een 21ste-eeuwse bril op. ‘Boer Clerck’ was iemand van de 20ste eeuw, een ondernemer uit een ander tijd- perk. Vandaar dat hij vandaag nog moeilijk een referentie kan zijn voor wie de bedrijfs- wereld kent.
Drie elementen maken dat ondernemen in West-Vlaanderen in de tijd van De Clerck fun- damenteel verschilde van wat een bedrijfs- voering vandaag de dag inhoudt. 1. De Clerck moest beginnen werken in een totaal ver- armde regio. 2. Ondernemers kwamen in de jaren zestig en zeventig amper in de media.
3. De collusie met de politiek werd in die tijd zeker niet gezien als iets verwerpelijks.
Anno 2015 wordt het vaak vergeten maar in de jaren vijftig van vorige eeuw was West- Vlaanderen één van de armste gebieden van West-Europa. Jarenlang, ja zelfs eeuwenlang, had de regio geleefd op het ritme van de vlas- oogsten. ‘Als vlas gaat, alles gaat.’ Maar met de opkomst van synthetische kleding stortte
de vlassector in elkaar. De West-Vlaamse vlas- boeren bleven niet bij de pakken zitten en zochten andere sectoren op. Velen werden actief in de textielsector en meer bepaald die van de vloerbekleding. “Boer Clerck” heeft, van al die straffe ondernemers, wel de spits afgebeten. Een groot verschil met Wallonië, waar men de ondergang van de staalindu- strie nog altijd niet verteerd heeft. De Clerck en co moesten in een veel moeilijkere econo-
mische omgeving dan vandaag een bedrijf op poten zetten. Nu zijn er de voordelen van een geglobaliseerde economie waar men gemak- kelijker toegang heeft tot allerlei vormen van kapitaal.
Een familiebedrijf in Vlaanderen kan nu ook gemakkelijker externe managers aan- werven die zeer goed geschoold zijn in boek- houding, financiën en personeelsbeleid.
Van Roger de Clerck bestaan er eigenlijk geen echte interviews. De man meed de pers als de pest. Wie toch tot het Beaulieu-impe- rium probeerde door te dringen, werd afge- dreigd. Zoals een Ludwig Verduyn, of Jan Puype. In de jaren zestig, zeventig en tach- tig van de vorige eeuw vonden bedrijfslei- ders het niet nodig met hun foto in de kran-
ten te komen. Dat is inmiddels veranderd.
Er zijn veel meer beursgenoteerde bedrijven en die moeten gedetailleerd communiceren.
Zelfs bedrijven die niet op de beurs genoteerd zijn, worden door de media zwaar onder druk gezet om hun bedrijfsstrategie te komen uit- leggen.
Zo besloot de top van een gesloten West- Vlaams bedrijf als Vandemoortele in 2003 dat het voor het eerst in meer dan een eeuw met de pers moest praten. Bedrijfsleiders zoals Alexandre van Damme, belangrijk aandeel- houder bij AB InBev, die amper in de pers komen, zijn een uitzondering.
De minder fraaie kanten van Roger de Clerck zijn bekend: geld doorsluizen naar belastingparadijzen, fiscale ontduiking, over- heden onder druk zetten om subsidies te ver- lenen... Het maakte allemaal deel uit van de Beaulieu-strategie. Het was zo dat De Clerck zonder schaamte op recepties enveloppen met geld aan politici gaf. In ruil kwamen massale subsidies naar het tapijtenbedrijf in Wielsbeke. Ook kneep de fiscus vaak een oogje dicht. De politiek aanvaardde gesjoe- mel omdat Beaulieu in ruil voor de steun voor duizenden banen zorgde.
Roger de Clerck kon veel gedaan krijgen dankzij goede banden met de CVP. Een halve eeuw geleden werd zoiets als doodnormaal beschouwd. Partijfinanciering door bedrij- ven was toegelaten. Vandaag kan zoiets niet meer. En op directe subsidies hoeven bedrij- ven vandaag omwille van de strenge Euro- pese regelgeving niet meer te rekenen. Nu gaan overheden anders te werk: ze zorgen voor een gunstig fiscaal klimaat, zoals met de notionele intrestaftrek, om bedrijven hier te houden. En die regels gelden voor alle onder- nemingen.
Angélique Vanderstraeten De journalisten die een portret moesten schrijven van de vorige week overleden
West-Vlaamse tapijtmagnaat Roger de Clerck (1924-2015) hadden het niet gemakke- lijk. Enerzijds wezen ze op het gigantische succes van het Beaulieu-imperium. Ander- zijds stond De Clerck ook voor gesjoemel en belastingontduiking. Probleem is dat iedereen met een 21ste-eeuwse bril naar ‘boer Clerck’ kijkt. De man was eigenlijk al een tijdje een economisch anachronisme geworden.
www.dewijnboeren.be/acties promocode: pallieterke
Zuid-Afrikaanse wijnen (Vonkel Fontein)
Groepsaankoop tot 07/11/2015 Gratis levering op 21/11/2015 bij u thuis
Exclusief voor lezers
van ‘t Pallieterke!
Actueel 29 oktober 2015 3
Vergeetachtig
Mijnheer de verontwaardigde,
Vorige week blokkeerden linkse vak- bondslui in Luik een aantal wegen. Ze von- den dat klaarblijkelijk een goed middel om hun protest tegen de verfoeide ‘rechtse’
regering kenbaar te maken. Een Deense toe- riste had op dat moment in een Luiks zieken- huis een slagaderbreuk gekregen en moest dringend geopereerd worden. De inderhaast opgeroepen chirurg kwam te laat, want hij zat vast in de file die het gevolg was van de FGTB-blokkade. In de file stierf ook nog een man die een hartinfarct kreeg en niet tijdig naar het ziekenhuis kon gebracht worden.
Het ziekenhuis diende prompt een klacht in wegens onvrijwillige doodslag met betrek- king tot de Deense toeriste. Maar het staat in de sterren geschreven dat er nooit een juridi- sche veroordeling zal komen. De vakbonden hebben immers geen rechtspersoonlijkheid.
Het ontbreken daaraan, en de wetenschap dat vakbonden in de praktijk toch niet ver- volgd worden, geeft vakbondsmilitanten het gevoel dat ze onaantastbaar zijn en na aan- gebrachte schade, twee doden in dit geval, altijd de dans ontspringen.
Gij waart en zijt verontwaardigd over zo’n incidenten. En terecht. Daarover als Kamer- lid van Open Vld door de Linda de Wins van deze wereld ondervraagd, geeft gij echter een vage uitleg, waarin gij oproept tot een wettelijk kader rond het recht op staken. Dat recht staat voor u niet ter discussie, maar de regels erover liggen nergens vast, zegt gij, want het is niet duidelijk waar het recht op staken eindigt en waar het recht op wer- ken begint.
Gij vindt dat de sociale partners zelf het zogenaamde Herenakkoord van 2002 moe- ten hervormen en een wettelijke basis moe- ten geven. In dat akkoord lezen we dat de werknemersorganisaties zich ertoe verbin- den “een plechtige aanbeveling te zullen richten tot hun leden om elke toevlucht tot fysiek of materieel geweld te vermijden bij collectieve conflicten en om de vrijwaring van het werkinstrument te garanderen”. Gij weet ook dat op die manier niemand uit zijn kot komt als het er echt op aankomt. Boven- dien, en dat zoudt gij als parlementariër toch moeten weten, worden wetten in het parle- ment gemaakt en niet door de sociale part- ners. Ik vond het bijzonder vreemd dat gij
niet meteen een versnelling hoger schakelde en de besluiten van het Toekomstcongres van Open Vld van 2013 bovenhaalde, waarin klaar en duidelijk staat: “We denken na over een nieuwe rol voor vakbonden en werk- geversorganisaties. Onder meer het prin- cipe van openbare aanbestedingen voor de uitoefening van bepaalde overheidstaken wordt ingevoerd. Vakbonden krijgen rechts- persoonlijkheid.” Waart gij dat vergeten? En ook dat uw partij jaren geleden al eens een wetsvoorstel indiende, mee ondertekend door de MR van premier Michel en meer bepaald door de huidige Senaatsvoorzitter Defraigne, om aan de vakbonden rechtsper- soonlijkheid te geven, waardoor zij aanspra- kelijk zouden kunnen worden gesteld voor wandaden tijdens hun acties?
Zoudt gij niet beter dat oude wetsvoor- stel rap-rap terug indienen? En spreek de N-VA’ers eens aan, want die zeggen daar ook niet vies van te zijn. Vraag dat maar eens aan Peter de Decker en Zuhal Demir, die daar al eens uitspraken over deden. Ove- rigens, gij kunt wat inspiratie vinden in een goed gemotiveerd voorstel ter zake van het Vlaams Belang, dat al meer dan eens is inge- diend…
Vakbonden zijn niet zomaar verenigin- gen die de belangen van werknemers ver- dedigen. Ze hebben van de overheid mono- polies gekregen. Daar mag toch iets tegen overstaan, vind ik. Bijvoorbeeld: zich organi- seren zoals alle andere verenigingen binnen een kader waarbij wetten moeten nageleefd worden, de fysieke integriteit van personen en eigendommen moeten worden geres- pecteerd en waarbij de schade die ze ver- oorzaken, moet worden vergoed. Zo hoort het in een rechtsstaat en daar kan niemand boven staan. Ook het schorriemorrie van de FGTB en de stakingspikketen van de vak- bonden niet.
Waar wacht gij nog op? Of vreest gij dat uw coalitiepartner van de CD&V, met in haar nek de hete adem van het ACV, daar niet blij mee gaat zijn en dat alweer de broze samen- hang van deze regering zal blijken als gij met de N-VA en de MR wat stevig aan die boom gaat schudden? Ik denk en vrees dan ook dat gij het bij wat blabla gaat houden…
Briefje aan Egbert Lachaert
De omslag is er. De oorzaak lijkt bij ons vooral te zijn de grote aantallen die naar West-Europa oprukken en de vreesaanja- gende mededelingen over de vermoede- lijke verblijfsduur van de nieuwkomers. Wat denk je als je als gewone Vlaamse burger de
“kop” van een artikel in Humo (20 septem- ber) leest: “Maak je geen illusies: de vluch- telingen gaan niet meer weg”. En in De Mor- gen (7 september) kon je lezen, dat volgens Nahima Lanjri (CD&V-Kamerlid voor Antwer- pen) “de instroom nooit zal stoppen”, want
“het is oorlog aan de grenzen van Europa”.
Dat laatste is niet waar: er heerst een bur- geroorlog, waaraan (zoals steeds: denk aan de Spaanse burgeroorlog van de jaren dertig van de vorige eeuw) de grote mogendheden actief meedoen.
Officiële cijfers
De omslag is er gekomen doordat angst en zelfs paniek bezit hebben genomen van een groot gedeelte van de bevolking. De Belgische Dienst Vreemdelingenzaken heeft vorige maand (september) 5.472 asielaanvra- gen ontvangen, dat is het hoogste cijfer ooit, volgens staatssecretaris Francken (N-VA) (De Tijd, 2 oktober). Het Hoog Commissari- aat voor de Vluchtelingen van de Verenigde Naties schat het aantal migranten dat zich in Noord-West-Europa bestendig zal vesti- gen op 1,4 miljoen personen tijdens dit en volgend jaar. Dit jaar alleen al zullen het er 700.000 zijn. Daarin zijn de vluchtelingen uit Afrika begrepen (De Tijd, 3 en 14 oktober).
In Calais zitten in de tentenkampen al 6.000 vluchtelingen te wachten om naar Groot-Brit- tannië (dat zijn grens heeft gesloten) te trek- ken. Dat is een nieuwe stad op zichzelf aan het worden.
Het noodplan dat “Europa” voor de opvang en spreiding van de vluchtelingen met veel moeite had opgesteld, is een fiasco gewor- den. Van de 100.000 vluchtelingen, die men volgens het plan had willen “plaatsen”, had- den in oktober slechts 19 (jawel, negentien) een vaste bestemming gekregen (De Mor- gen, 15 oktober). En het is nog maar een begin. Volgens een reportage in Le Monde (20 oktober) wil ongeveer half Syrië vertrek- ken zodra ze kunnen (bevolking: 20 miljoen).
Onbekend is dus wat ons nog te wachten staat, maar een volksverhuizing is het zeker,
“de grootste sinds de Tweede Wereldoor- log, en volkomen onverwacht” (The Tablet, 17 oktober). Deze onvoorspelbaarheid van de instroom maakt heel Europa nerveus, om te beginnen zijn politici en bestuurders. De Europese Raadsvoorzitter Donald Tusk heeft gewaarschuwd voor nieuwe en nog grotere golven van immigranten in de eerste helft van volgend jaar.
Turkije stelt voorwaarden
“Europa” hoopt nu dat Turkije, waarlangs de meeste vluchtelingen uit Syrië, Afghani- stan en Irak passeren, zal meewerken aan Europese plannen om de vluchtelingen daar of in de buurt op te vangen, ook al moet Europa daar een forse prijs voor betalen.
De Duitse kanselier Merkel is er in Turkije over gaan praten met de Turkse president Erdogan. Hij vraagt voor het opvangen van de Syrische vluchtelingen tenminste 3 mil- jard euro cash per jaar. Dit moet ondermeer
dienen om onderwijs in het Arabisch te ver- schaffen aan 300.000 Syrische kinderen die zich thans in Turkije bevinden, en geen onder- wijs krijgen omdat ze geen Turks kennen en onderwijs in het Arabisch tot hiertoe in Tur- kije verboden was (plagerij ten opzichte van de kleine autochtone Arabische minderheid in Turkije). Maar Erdogan heeft expansionis- tische bedoelingen. Hij wil eerst de afschaf- fing van de visumplicht voor Turken die naar Europa willen om daar de ongeveer twee miljoen Turken die er zich reeds bevinden, te gaan versterken. Dus resultaat van de trans- actie: Turkije houdt de Syriërs die naar Europa willen, staande, maar krijgt de kans om zelf zijn overtollige bevolking naar Europa te stu- ren. (Turkije telt 75 miljoen inwoners).
Dat is niet alles. Zo wil Erdogan dat Turkije uitzicht krijgt op lidmaatschap van de Euro- pese Unie, ook al is het grotendeels een Azi- atisch land. In afwachting daarvan zou de Turkse president nu reeds uitgenodigd willen worden op de bijeenkomsten van de Euro- pese Raad van regeringsleiders. Tenslotte zou Europa een soort bewijs van goed gedrag en zeden aan Turkije moeten toekennen, zodat niemand nog kan “zeuren” over het ont- breken van mensenrechten in Turkije noch over de afwezigheid van een gewaarborgde rechtsstaat in dat land. Dat zullen dan vooral de Koerden en andere minderheden geweten hebben. Eerste resultaat: de Europese Com- missie in Brussel heeft een zeer scherp rap- port over de mensenrechten in Turkije opge- borgen; de publicatie ervan is uitgesteld voor onbepaalde tijd. Europa “betaalt”.
Zeker, aldus Paul Brill, buitenland-com- mentator van De Volkskrant (17 oktober),
“onder dwang van de omstandigheden moet je soms een handreiking doen aan een land of een regering met een bedenkelijke staat van dienst, maar dat maakt de Europese knie- val voor Erdogan er niet minder pijnlijk om en de Brusselse reputatie niet minder bescha- digd”. De demarche van Merkel ondermijnt haar gezag, en is een teken van zwakheid. “Ze vervaagt zo de grens voor de schendingen van de mensenrechten in Turkije en schakelt zich in het geostrategische plan van Erdogan in”
(De Tijd, 20 oktober).
Vervolging van christenen
Even ter kennisgeving noteren wat The Tablet (6 december 2014) schreef: “de christelijke bevolking van Turkije daalde in een eeuw tijd van 20 naar 0,2 procent”. Het Britse katholieke weekblad herinnert eraan dat een eeuw geleden de christelijke Arme- niërs werden uitgeroeid, dat in de jaren zes- tig van vorige eeuw de Grieks-christelijke bevolking van Istanboel werd verdreven, dat de kerk in Turkije geen eigendommen mag bezitten en geen priesters mag opleiden. Het enige seminarie dat er was, werd al jaren geleden gesloten door de autoriteiten.
De onverwachte toestroom van vluchte- lingen uit het Nabije Oosten destabiliseert Noord-West-Europa. Bondgenootschap met Turkije maakt de zaak er niet beter op maar slechter. Het is niet omdat de Europese lei- ders, inclusief Merkel, het noorden kwijt zijn, dat alles aanvaardbaar zou zijn voor de Euro- pese mensen die in angst leven voor wat de toekomst hen nog zal brengen.
MARK GRAMMENS
De volksverhuizing
Juist op het moment dat het “Vluchtelingenwerk Vlaanderen” een kleine affiche verspreidt die bedoeld is om aan het raam te hangen, en dat de passerende vluch- telingen vertelt dat ze hier welkom zijn, is de stemming in het land aan het omslaan en blijken de vluchtelingen alles behalve welkom. Het kartonnetje zal niet veel suc- ces hebben. Aangezien het bij De Morgen werd ingelast, zal men in het voorbijgaan het aantal lezers van De Morgen kunnen tellen. Resultaat zal wellicht zijn dat het Davidsfonds, dat tot de sponsors behoort, reputatieschade oploopt en enige opzeg- gingen riskeert. Als je onnozel begint te doen, kom je dat tegen.
Nog 1.095 keer slapen
Het federale planbureau voorspelt dat de spilindex begin of midden 2017 niet overschre- den zal worden, maar al “veel” eerder, in december 2016. Dat ligt aan de “meerkosten” (lees belastingen) waarmee de burger geconfronteerd wordt en die in de indexkorf opgenomen worden. Het maakt, aldus het planbureau in een mini “goednieuwsshow”, dat lonen en uit- keringen mogelijk al in januari 2017 met twee procent opgetrokken worden. Daar komt nog de door de burger op gejubel onthaalde belofte bij dat hij in 2019 zijn maandelijks loonbriefje verhoogd zal zien met honderd euro. Dat alles maakt dat dezelfde burger vanaf Nieuwjaar 2015 nog 1.095 keer moet slapen om te moeten toegeven dat het ook voor hem in ons aller modelstaat niet meer op kan.
Nieuwsfeit van de week
Schorsing
Het is een regel dat de Kamer maar deugde- lijk kan vergaderen als er minstens één minis- ter aanwezig is. Als de wetgevende macht vergadert, is het immers wenselijk dat de uit- voerende macht meeluistert. Nog belangrijker is de ministeriële aanwezigheid als er vragen moeten gesteld worden. Nogal logisch. Na een antwoord van Didier Reynders wandelde deze naar buiten, en toen bleek dat alle ministeri- ele banken leeg bleven. De zitting moest uit arren moede geschorst worden. Het duurde elf minuten alvorens er kon hervat worden.
Kamervoorzitter Bracke toonde zich de vol- leerde schoolmeester door nadien te stellen dat hij hoopte dat het de eerste, maar absoluut ook de laatste keer is tijdens deze legislatuur dat de vergadering om die reden moet worden geschorst. Ja, ja, we kennen dat…
Flauwekul
Natuurlijk was bij dit incident met de rege- ring de linkse oppositie heilig verontwaardigd:
“Dit kan niet! Geen respect voor het parle- ment!” Het leek wel of het regime op instorten stond … Toen Laurette Onkelinx in de wandel- gangen door Linda de Win van Villa Politica werd gevraagd of dat in de vorige legislatuur ook is gebeurd, zei ze kortaf: “Niet bij mij!” En Kristof Calvo, die er anders als de kippen bij is om kritiek te spuien, wilde Laurette duide- lijk sparen en zei kurkdroog dat hij zich dat niet meer kon herinneren. Wat een flauwe- kul. Dergelijke toestanden komen tijdens elke legislatuur wel eens voor. En elke keer wordt dan dezelfde poppenkast door de oppositie gespeeld. Het hoort als het ware tot de parle- mentaire geplogenheden. Geeuw!
Zeldzaam moment
Barbara Pas van het Vlaams Belang onder- vroeg met een verbluffende kennis van zaken staatssecretaris voor Bestrijding van Sociale Fraude Bart Tommelein, over de schijnzelf- standigheid van buitenlandse werknemers en de controle daarop. Zowel vraag als ant- woord waren van een hoog gehalte en Tom- melein nam de tijd om gevat en overzichtelijk zijn betoog te houden, waarmee hij blijk gaf het dossier goed onder de knie te hebben.
Het is eens wat anders dan het aframmelen van door medewerkers voorgekauwde ant- woorden, waaraan meerdere ministers zich bezondigen. In haar repliek gaf Pas hem nog een idee mee aangaande de publicatie in het Staatsblad van de meewerkende vennoten om het de diensten allemaal wat gemakkelijker te maken in de opsporing van fraude. Hierop ging ook commissievoorzitter Van Quicken- borne in door te stellen: “Dat is een interes- sante suggestie, mijnheer de minister. Zult u dit overwegen?” Waarop Tommelein: “Dat zal ik inderdaad doen.” Een zeldzaam moment ten aanzien van een VB’er…
Geen gewone
Sofie de Wit van N-VA voelt zich als een vis in het water in de commissie Justitie. Niet alleen vindt zij het zichtbaar een aangename zaak van tegenover een erudiete en welbespraakte minister van Justitie te staan, Sofie vat hem
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
29 oktober 2015
4
graag ook over de meest uiteenlopende zaken, gaande van de telefoontarieven in de gevan- genissen over het uitblijven van een KB in het kader van de drugswet tot de raadpleging van ministeriële omzendbrieven inzake de strafuit- voering. Om maar iets te zeggen. Koen Geens laat zich daardoor nooit uit het lood slaan en hij slaagt er zo goed als altijd in de indruk te geven dat hij alles tot in detail kent. De indruk, zeggen we, want hij beschikt over een grote staf van medewerkers, die vanzelfsprekend alles voor hem voorbereiden. Maar er wordt van hem ook gezegd dat als hij iets in zich heeft opgenomen, hij het ook nooit meer ver- geet. Ja, het is geen gewone.
Afgevoerd
In de commissie Binnenlandse Zaken kwam het vorige week tot een steekspel tussen het VB en N-VA. Barbara Pas kwam ten aanzien van Theo Francken, en dus in het kader van de huidige asielcrisis, terug op de recente uit- spraken van Bart de Wever om mogelijks wij- zigingen aan te brengen aan de Conventie van Genève. Pas zei dat het VB dat al eerder en vaker heeft voorgesteld, doch blij te zijn dat het ook eens vanuit de hoek van de N-VA kwam.
Francken wist dat hij op zijn hoede moest zijn en draaide om de hete brij heen en probeerde zijn betoog af te leiden naar Belgische initia- tieven in Europese context en daarbij te stel- len dat men De Wever onvolledig citeerde, want dat het allemaal anders bedoeld was dan het nu wordt voorgesteld. En zo werd het een dovemansgesprek. Toen Pas dan een motie van aanbeveling indiende om de rege- ring aan te sporen op internationaal vlak de nodige contacten te leggen en de nodige stap- pen te ondernemen om een eventuele herzie- ning van de Conventie van Genève in die zin op de internationale politieke agenda te plaat- sen, diende N-VA’ster Sarah Smeyers een een- voudige motie in om over te gaan tot de orde van de dag. Waarschijnlijk zal Bart de Wever er ook nooit meer over beginnen…
Te lang gewacht
Het tekort aan personeel bij de centrale antiterreureenheid van de federale politie, zoals was gebleken uit een rapport van het Comité P, was aanleiding voor vragen van- uit diverse hoeken. Hans Bonte van sp.a, Filip Dewinter van VB, Olivier Maingain van FDF en Philippe Pivin van de MR wilden wel eens weten hoe de vork aan de steel zit, en of het werkelijk waar is dat er een wraakroepende onderbemanning van een aantal diensten is, die net het toenemende radicalisme moeten aanpakken. Minister Jambon kon niet anders dan toegeven dat één en ander niet loopt zoals het hoort. Hij zei dat het klopt dat ‘wij’ wor- den geconfronteerd met een aantal zaken die in het verleden verkeerd gelopen zijn en die wij nu stelselmatig moeten rechtzetten. Waar- mee iets te makkelijk naar de vorige regering werd gewezen. Daar zal wel iets van aan zijn, maar dat had men toch het voorbije jaar al kunnen vaststellen en in orde brengen? Men moet daarvoor toch niet op een rapport van het Comité P wachten? Maar goed, er werd beterschap beloofd. Omdat het niet anders kan. Omdat het moet zelfs.
Het Comité de Salut Public
Feitelijk zijn de communards, ondanks hun hoogdravende retoriek, niet meer dan een troep amateurs die onderling vooral veel ruziën en nauwelijks discipline kennen. In theorie kan de Commune in Parijs een beroep doen op 200.000 soldaten van de Nationale Garde, een slecht opgeleide burgermilitie.
In de praktijk komen er niet meer dan 60.000 mannen opdagen tijdens wat later
“la semaine sanglante” (de bloedige week) heet. De bevelhebbers van die militie kun- nen meestal niet met elkaar door één deur en hebben voortdurend conflicten met de politieke leiders. Linkse en extreemlinkse schreeuwers nemen in de Parijse gemeen- teraad meer en meer het heft in handen.
De sympathisanten voor overleg met de regering, die in Versailles zetelt, worden uit- gescholden en bedreigd en ze nemen ont- slag. De commune ordonneert nieuwe ver- kiezingen. Echter, er komen maar 50.000 van de 260.000 ingeschreven kiezers opdagen.
Weer wordt er naar de dagen van de revolutie van 1789 gekeken en dus richt men ook deze keer een Comité de Salut Publique op, waar, zoals in de tijd van Robespierre, de extremis- ten het voor het zeggen hebben.
Dit Comité laat opzettelijk 80 gijzelaars uit de burgerij fusilleren zodat de laatste kans om nog te praten met de Franse regering voorbij is. Tegenover de communards staat het rege- ringsleger, dat zwaar geleden heeft onder de nederlagen tegen de Pruisen, maar nog steeds georganiseerd en vrij gedisciplineerd.
De regeringssoldaten zijn bewapend met het beste geweer van de 19de eeuw: de chasse- pot, de kalasjnikov van die tijd. 130.000 man- nen staan klaar om onder het bevel van maar- schalk Edmond Patrice, hertog van Magenta, graaf van MacMahon (afstammeling van Ierse katholieke adel), een einde aan de Commune te maken. Juist veertig jaar eerder was luite- nant MacMahon één van de Fransen die de Nederlanders uit Antwerpen verjoeg.
De aanval
Op 21 mei 1871 dringt het regeringsle- ger Parijs binnen. Een regeringsaanhanger wandelt eens rond de muren van Parijs (de huidige beruchte filerijke Périphérique) en noteert netjes waar de bewaking aan de poorten zwak is.
Het is zondag en dat is de dag voor “le repos du guerrier”. Aan de Porte de Saint- Cloud, recht tegenover het regeringsleger, is een onbewaakt poortje en de regeringssol- daten betreden zonder probleem Parijs. Het nieuws bereikt die middag de leiders van de Commune die in het Louvre een liefdadig- heidsconcert bijwonen. Te laat om spoor- slags te reageren.
Tegen de avond is het zuidoosten van de stad in handen van de regering. De tweede dag worden de Arc de Triomphe, de Champs Élysées en het Marsveld (waar later de Eiffel- toren verrijst) veroverd. De regeringssolda- ten profiteren volop van de transformatie van Parijs onder de vorige prefect Haussmann.
Die liet in opdracht van Napoleon III kron- kelige straatjes afbreken en vervangen door brede lanen; het leger heeft een vrij schiet- veld om eventuele revolutionaire rellen neer te slaan. MacMahon profiteert nu van die vooruitziende blik en laat zijn artilleristen zonder gêne kanonnen richten op inderhaast opgerichte barricades.
Bij die artilleriebombardementen worden nogal wat burgers gedood en huizenblok- ken in puin geschoten. Het Comité de Salut Publique reageert met exact dezelfde mee- dogenloosheid. Opnieuw laat het Comité bur- gerlijke gijzelaars fusilleren en de Commune gebruikt een nieuw oorlogswapen: brand. De communards steken opzettelijk grote open- bare gebouwen in de fik om de aanvallers tegen te houden.
Ministeries, het stadhuis en vooral het beroemde koningspaleis de Tuilerieën gaan op in as. De Tuilerieën worden nooit meer heropgebouwd.
Het einde
Reeds op woensdag 24 mei heeft het leger de westelijke helft van Parijs veroverd.
Genade wordt niet verleend. Communards die zich overgeven en hun wapens neerleg- gen, worden ter plekke neergekogeld. Als gewapende mannen vergezeld zijn door hun vrouw of zelfs een kind, krijgen die ook de kogel. Het ziet er benauwd uit voor de Com- mune en de extreemlinkse leiders denken alleen nog aan wraak.
Ze slepen monseigneur Darboy, de gevan- gengenomen aartsbisschop van Parijs, uit de cel. Darboy is niet conservatief en hij heeft zich tijdens het beleg van Parijs door de Prui- sen zeer sociaal opgesteld. Hij is in zijn jonge priesterjaren een overtuigd republikein en tij- dens het Vaticaans Concilie van 1870 verzet hij zich tegen het dogma van de pauselijke onfeilbaarheid.
Een wraakzuchtige Pius IX weigert hem dan ook de kardinaalshoed. De Commune heeft hem gegijzeld om hem te ruilen tegen een paar gevangengenomen vertegenwoor- digers, maar de regering in Versailles wei- gert iedere koehandel. Dus zet het Comité de Salut Public monseigneur Darboy, drie pries- ters en de voorzitter van het Hof van Verbre- king tegen de muur.
Het is een misdaad die links nog tiental- len jaren zuur opbreekt in Frankrijk, want lange tijd publiceren kranten en magazines het portret van de vermoorde prelaat en altijd opnieuw wordt de naam van Darboy opgera- keld als het “rode gevaar” aangeklaagd wordt.
Het leger is baas op de grote boulevards, maar botst in het oostelijke deel van de stad in de veel smallere straten op nieuwe barri- cades, opgericht met karren, koetsen, ste- nen en bomen.
Tussen die barricades is echter nauwelijks communicatie. Niemand van de Commune weet juist waar het leger doorbreekt. Bur- gers die zich onvoorzichtig op straat wagen om wat proviand in te slaan, botsen soms op regeringssoldaten en worden met wat geluk alleen gearresteerd, maar sommigen eindigen voor het executiepeloton. De vrij- dag staat de uitslag van de burgeroorlog vast.
Verscheidene leiders van de Commune zijn al gesneuveld of neergeschoten en anderen duiken onder. De harde kern van de commu- nards trekt zich terug in Belleville, het noord- oosten van Parijs. Redding is niet meer moge- lijk en vluchten kan ook niet, want buiten de muren staan nog Pruisische bezetters, die een akkoord met de Franse regering hebben om gevluchte communards op te pakken en uit te leveren.
Op zondag 28 mei valt de laatste barri- cade en fusilleert het leger nog 150 mannen en vrouwen tegen de muur van het kerkhof Père-Lachaise.
De nasleep
Het leger telt 900 doden. Aan de kant van de Commune sterven 10.000 mensen (niet 30.000 zoals links nog altijd beweert). De repressie is hard: 36.000 arrestaties, onder wie… 538 kinderen. Er zijn 10.000 veroor- delingen. Bijna 5.000 mensen worden naar strafkolonies in de Stille Oceaan gestuurd.
De regering beslist “de morele orde” te herstellen en laat op de heuvel van Mont- martre de basiliek “du Sacré-Coeur” (Hei- lig Hart) bouwen, nu één van de toeristen- vallen van Parijs. Maar de monarchisten in de regering zijn verdeeld en ruziën jarenlang over een vorst, tot bij verkiezingen een repu- blikeinse meerderheid een einde maakt aan de discussie.
Frankrijk blijft een republiek. De macht- hebbers begrijpen dat ze extreemlinks de wapens uit handen slaan door sociale wetge- ving, door democratisch links wel in de cena- kels van de macht toe te laten en door amnes- tie voor de communards. In 1880 wordt de spons over de Commune geveegd en gaan de laatste gevangenisdeuren open en keren de ballingen naar huis. Tezelfdertijd wordt 14 juli (en niet langer 15 augustus) de nati- onale feestdag.
Maar de rode vlag, hét symbool van de Commune, blijft in om het even welke vorm verboden tot 1889. En nog altijd is “Le temps des cerises” (de kersentijd) het lied van de Commune dat iedere Fransman kent.
Jan neckers
De Parijse Commune (2)
Op één week tijd verandert de Commune van aangezicht en reputatie. Ze wordt het symbool voor extreemlinks tot vandaag.
Actueel 29 oktober 2015 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Terrorisme en extremisme
Uitwisseling informatie en voeding databanken blijven pijnpunt
Vorige week werd via De Standaard het bericht verspreid dat bij de federale politie op centraal niveau slechts één rechercheur deeltijds het internet afspeurt naar radi- cale boodschappen en naar Syriëstrijders. Bron van dit nieuws zou een verslag zijn van het Comité P, de toezichthouder op de politiediensten, waarin gesproken wordt van een
‘gruwelijk’ capaciteitstekort.
Dit bericht wekt verkeerdelijk de indruk dat inlichtingen- en veiligheidsdiensten in dit land onvoldoende capaciteit en aandacht zouden besteden aan de opsporing op het internet van criminele activiteiten in het algemeen, en van terrorisme in het bijzonder. Niets is minder waar. Internet en sociale media worden druk gevolgd. Zowel nationaal als internationaal is de uitwisseling van de informatie echter een pijnpunt en zijn er ook regelmatig spanningen onder de ‘eigenaars van de informatie’.
In dit land houden drie diensten zich bezig met het opsporen, verwerken en terug ver- spreiden van informatie: de algemene dienst inlichtingen en veiligheid van defensie (ADIV), de staatsveiligheid (SV) en de politie. In ver- band met terrorisme en extremisme worden deze drie diensten geacht hun informatie over te maken aan het Orgaan voor de Coördinatie en de Analyse van de Dreiging (OCAD), dat dan op basis van de verstrekte gegevens uiteinde- lijk het dreigingsniveau bepaalt voor een loca- tie, een persoon, een evenement…
Al deze diensten hebben welomschreven taken en een specifiek actieterrein, wat niet uitsluit dat ze al eens op elkaars terrein durven komen. André Vandoren, directeur van OCAD, werd onlangs op de vingers getikt omdat hij of zijn dienst zelf informatie zou hebben inge- wonnen. Andere inlichtingendiensten lijken daar nogal gevoelig voor. Mogelijk ligt dit feit aan de basis van het nakend ontslag van Van- doren. Nochtans blazen heel wat Europese lan- den de loftrompet over een orgaan als OCAD als uniek instrument in de strijd tegen het ter- rorisme.
Europol
De federale politie beschikt over een cen- trale antiterreureenheid die onder andere moet speuren naar radicale boodschappen op inter- net en sociale media. Volgens het Comité P is die dienst thans onderbemand, maar dat bete- kent niet dat door de politie op het terrein hele- maal niets wordt gedaan. Zo beschikt iedere gedeconcentreerde gerechtelijke directie, nu op provinciaal niveau, over terrorismespeur- ders. Ook sommige lokale politiediensten heb- ben gespecialiseerde cellen binnen hun afde- ling recherche. Hun inlichtingen worden per definitie overgemaakt naar de centrale directie, die ze dan verder analyseert en eventueel nati- onaal en internationaal verspreidt. Veel hangt af van de informatiestromen en daar wringt wel eens het schoentje.
Het blijft een feit dat politie- en inlichtin-
gendiensten niet altijd happig zijn om hun informatie te delen met andere diensten, ook al zijn ze daartoe wettelijk verplicht. Het ego van bepaalde diensten is daaraan wellicht niet vreemd. Bovendien blijken ‘de eigenaars van de informatie’ de eersten om te beslissen welke bestemming aan de informatie wordt gege- ven. Het kan dus al verkeerd lopen aan de bron. Nog onlangs werd een politieman ver- oordeeld tot twee maanden met uitstel omdat hij te lang zou gewacht hebben om mogelijk belangrijke informatie over de aanslag op het Joods Museum te Brussel door te geven aan de federale gerechtelijke politie.
De uitwisseling van de informatie en de voe- ding van databanken blijkt op internationaal vlak echter het grootste probleem. Europol in Den Haag probeert het berichtenverkeer tus- sen de politiediensten van de Europese lid-
staten te stroomlijnen met het SIENA-pro- ject (Secure Information Exchange Network Application) en dringt aan op correcte voe- ding van haar databanken. Vooral dat laatste is een pijnpunt voor sommige landen. België blijkt nog één van de beste leerlingen van de klas te zijn, maar veel EU-lidstaten vertikken het gewoon, of beschikken niet over de mid- delen, om op regelmatige wijze correcte infor- matie door te spelen over de criminele acti- viteiten op hun grondgebied. Bij gebrek aan voeding is de gevraagde informatie in het Euro- pol Information System (EIS) dan ook onvol- ledig of gewoon niet aanwezig. Het systeem voorziet nochtans in het veilig delen van gevoe- lige informatie en de automatische herken- ning van mogelijke ‘hits’ door het vergelijken van gegevens. Een belangrijk middel bijgevolg in de strijd tegen criminaliteit en terrorisme.
Profileringsdrang
Ook Interpol mengt zich in het debat. Op 15 oktober organiseerde de internationale politie- organisatie in de hoofdzetel te Lyon een bij- eenkomst met de lidstaten en met Europol om de violen gelijk te stemmen. Niet zo evident,
want beide politieorganisaties treden soms in concurrentie als het gaat over het beheer en gebruik van databanken. Europol zal zich vooral richten op het opvolgen van terroristi- sche propaganda en extremistische activiteiten op het internet en in de sociale media. Daar- toe werd op 1 juli 2015 reeds the European Union Internet Referral Unit (EU IRU) opgericht.
Het doel is de lidstaten te ondersteunen met operationele en strategische analyses. Inter- pol zal zich vooral richten op de mensensmok- kel en wil internationaal coördinerend optre- den via een Specialist Operational Network dat alle informatie van de 190 lidstaten in ver- band met mensensmokkelaars wil verzame- len en opnieuw verspreiden. Volgende maand is een nieuwe vergadering gepland in de Mal- tese hoofdstad Valletta.
Uit dat alles blijkt dat er toch wat beweging is op het terrein van de informatiewinning en informatiedeling. Dat alle landen en de inter- nationale politiediensten uiteindelijk afhanke- lijk zijn van de aanvoer van de basis, de politie- en inlichtingendiensten op het terrein, hoeft geen betoog. De uitwisseling van de inlich- tingen blijft echter een pijnpunt omdat het bureaucratische gehalte naar verluidt nogal groot is en vele diensten en organisaties van de asielcrisis gebruikmaken om zich te profileren.
Iedereen tapt uit hetzelfde vaatje en wil zijn deel van de koek. In die zin valt ook moeilijk aan te nemen dat er sprake is van een ‘gruwe- lijk’ tekort aan capaciteit bij de federale politie.
Wie eerlijk is, en enigszins vertrouwd is met de wandelgangen van de centrale directies, weet dat er veel wordt vergaderd, maar men zich er beslist niet in bloed, zweet en tranen werkt.
Centrale directies werken doorgaans ook niet op het terrein. Bovendien kennen internet en sociale media geen grenzen en zijn ze toegan- kelijk voor alle opsporingsdiensten. Wel lijkt er volgens ingewijden een grote nood te zijn aan coördinatie en aan materiële en juridische mid- delen om de internationale uitdagingen aan te gaan. Dit is eerder een Europees dan een Bel- gisch probleem. Europa blijft immers een huis met vele (Schengen)kamers waar momenteel iedereen vrij in en uit kan lopen, behalve de veiligheidsdiensten. En dat laatste is wellicht de kern van het probleem in de bestrijding van de internationale georganiseerde criminaliteit en het terrorisme.
RIRO
Zwartepiet
In onze onnozelheid dachten wij dat bela- den referenties aan Zwarte Piet, en afgeleiden daarvan, intussen waren uitgebannen. Niet zo in het Vlaams Parlement, waar men het heeft gepresteerd om van “zwartepiet” (in de betekenis “hem doorschuiven”) het centrale thema van het actualiteitsdebat over energie te maken. Sommige achtbare leden wisten zelfs de taalvervuiling op een nieuw niveau te tillen door de staande uitdrukking maar met- een tot werkwoord om te vormen: zwartepie- ten, zwartepiette, gezwartepiet. Hoe we het allemaal precies moeten vervoegen, weten we niet, wel dat weer een mijlpaal van geknoei en slechte smaak ver is verplaatst.
In een vruchteloze poging het gezwartepiet voor te zijn, begon Stefaan Sintobin (VB) met de vaststelling dat het weinig zin had te ont- kennen dat alle vorige en huidige regerings- partijen boter op het hoofd hebben. Sintobin zei het in het Nederlands: ze zijn “partners in crime”. Johan Danen (Groen) sneerde dat dezelfde lieden die de “Franstalige belasting- regering” zo verketterd hebben nu zelf een
“Vlaamse facturenregering” op poten hebben gezet.
Puin
Dat was slechts de prelude van wat een hemeltergende palaver zou worden waarbij men, welja, elkaar uitgebreid de zwartepiet bleef toeschuiven. Bart Somers (Open Vld) gooide als eerste het vonnis op tafel: de fac- tuur, 9,2 miljard euro, is meteen de grootste historische factuur die ooit in Vlaanderen voor elkaar werd gekregen en dat is de schuld van de sossen. Dat de rode vrienden, met onder hen de betreurde Robert Stevaert en de beteu- terde Freya van den Bossche, verpletterend ver- antwoordelijk zijn is duidelijk.
Maar wat te denken van minister Turtel- boom, en zelfs minister-president Geert Bour- geois, die blijkbaar nog steeds niets hebben geleerd? Beiden betreurden uiteraard de las- tenverhoging, maar het puin moet nu eenmaal worden geruimd. Of, naar het woord van Mat- thias Diependaele (N-VA), “het puin van vijfen- twintig jaar socialistisch beleid”.
Turtelboom vond het jammer dat hernieuw- bare energie in een slecht daglicht is komen te staan, en ze was overigens nooit een fan van het nucleaire.
Met wat meer dergelijke fans hadden we nochtans de huidige ramp niet moeten onder-
gaan. Bourgeois wist zeer wel dat dit land aan de Europese “top” voor energieprijzen staat en dat de zogenaamd alternatieve energie “nu veel geld kost”. Toch moet blijvend op die her- senschimmen worden ingezet...
Verrot
Veelzeggend is dat in het hele gebits nooit de kern van de zaak is aangeraakt: de totaal verrotte energiesituatie in dit land. Een Eldo- rado voor de niet erg koosjere energiebedrij- ven en -bedrijfjes én voor de politieke actoren die met heffingen en taksen spelen.
Wat dat betreft, kan de “Turteltaks” mis- schien de brug te ver blijken te zijn. Andries Gryffroy (N-VA), in het strijdperk tegen Danen (Groen) en Bart van Malderen (sp.a), vatte de zaken prima samen door nogmaals te wij- zen op wat hij noemde de “Freyaschuld” en het rode gehannes en door te herhalen dat de bedrijven wat moeten worden ontzien (jobs), maar trad dan weer helemaal buiten de reali- teit door te beweren dat “de mensen” zelf heel wat kunnen doen om hun factuur te verlichten door handig tarieven te vergelijken.
Integendeel, voor de consument is niks te halen op die wurgslangenmarkt, en nog min- der met een overheid die lustig mee wurgt. Van Freyaschuld naar Turteltaks, we zijn er maar lekker mee.
Topstukken
Sven Gatz, de zo sympathieke en empa- thische cultuurminister, begint wat door te draaien. We hebben in Vlaanderen een Top- stukkendecreet dat onder meer moet belet- ten dat waardevol erfgoed zomaar kan worden verpatst. Een goede zaak. Wanneer de geluk- kige bezitter van zo’n topstuk dat van de hand zou willen doen, beschikt de Vlaamse over- heid over een soort voorkooprecht. Probleem is dat die overheid daar niet genoeg geld veil voor heeft. Ideetje dan wel ballonnetje van Gatz: zouden we dat weinige geld dan niet beter herbestemmen naar de ondersteuning van jonge kunstenaars (uiteindelijk zullen die ooit wel wat topstukken opleveren). Licht kriti- sche vraagjes toch daarover van warmbloedige Yamilla Idrissi (sp.a) en Cathy Coudyser (N-VA).
Gatz zei, naar waarheid, dat de Vlaamse over- heid niet kan concurreren met de internatio- nale kunstmarkt, maar ging uit de bocht met de vergelijking dat we toch ook geen topvoet- ballers uit buitenlandse ploegen terugkopen;
daar wel meteen bij zeggend dat dat niet met- een de beste beeldspraak was. Het is een oud zeer dat “cultuur” in Vlaanderen een onderge- schoven kind is. Tot daar aan toe dat er geen miljarden beschikbaar zijn voor topstukkenbe- leid, maar toch zou dat iets minder licht mogen worden opgenomen.
