Geworteld in AfrikaEen kibbelkabinet in het kwadraat

(1)

€ 2,50

76ste jaargang • nummer 35 • donderdag 10 september 2020 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Elke dag die voorbijgaat staan we dichter bij de echte vorming van een Vivaldi-regering. Het on- genoegen van de CD&V-voorzitter Joachim Coens over onduidelijke garanties rond de versoepeling van abortus en een staatshervorming deden de gesprekken bijna kapseizen nog voor ze begonnen waren, maar uiteindelijk lijken de christendemocraten door te zetten. De CD&V kan in principe nog afvallen in de formatierace, maar is het proces al niet te ver gevor- derd? Wie zich nu terugtrekt, zal als spelbederver worden afge- schilderd.

Dus toch Vivaldi? Ja, al zal het geen wandeling in het park zijn.

Bij de Open Vld zijn ze zot van glo- rie en hebben ze het nietszeggende vocabularium van de paarsgroene spindokter Noël Slangen van begin deze eeuw gerecy- cleerd. Het gaat om nietszeggende slogans als “positief project”

en “verbinding”. De positivo’s in de Melsensstraat maskeren grote spanningen bij de zeven partijen die een coalitie willen vormen.

Het wantrouwen regeert

Men wil officieel wel een regering vormen, maar het wantrouwen tussen PS, MR, Open Vld, sp.a, Groen, Ecolo en CD&V blijft zeer groot. Het enige wat hen lijkt te binden is een anti-N-VA-regering.

De naijver is van die aard dat er wellicht een zeer vaag regeerakkoord zal worden geschreven.

Kernuitstap? De groenen zullen zeggen dat die er komt, de liberalen dat er een studie wordt gemaakt. Belastingen voor de grote vermogens? Links zal dat eisen, de liberalen zullen zeggen dat het niet aan de orde is. Veiligheid en criminaliteit? Groen en Ecolo zullen de politie willen kortwieken, de liberalen willen respect voor de ordediensten.

Hoe verzoen je dit? Zeer een- voudig: door om de hete brij te draaien en geen fundamentele keuzes te maken. Een aantal soci- aaleconomische maatregelen kan

op de lange baan worden gescho- ven. Dat het begrotingstekort nu meer dan 10 procent bedraagt, is blijkbaar geen reden tot paniek.

Door een sterkere groei in 2021 daalt dat tekort volgend jaar wellicht tot 6 procent of minder. De Europese Commissie zal minder streng zijn voor landen die zwak- ke overheidsfinanciën hebben. De aandacht zal gaan naar de relance van de economie en dan zijn extra uitgaven geen probleem. Met een laks budgettair beleid zal tijd worden gekocht.

Bazooka’s in de pers

Tijd om het vertrouwen te doen toenemen? In theorie wel, maar in de praktijk is het wachten op de eerste bazooka waarmee de ene partij naar de andere schiet. Bij voorkeur via een interview in de pers. Vertrekken we bijvoorbeeld van de hypothese dat de groei minder snel aantrekt in 2021. En dat het begrotingstekort te hoog blijft uitvallen. Dan is het wachten op een liberale politicus die zegt dat men moet besparen op de uitgaven of een groene of rode excellentie die een milieutaks of vermogensbelasting lanceert. En dan gaan de poppen aan het dan- sen. De federale regering wordt dan een kibbelkabinet zoals onder premier Charles Michel. Maar dan een kibbelkabinet in het kwadraat. Bij de Zweedse coalitie waren het vooral N-VA en CD&V die niet door één deur konden.

In Vivaldi zullen er spanningen zijn tussen alle partijen. Om te beginnen tussen socialisten en liberalen. De as PS/sp.a wil niet dat een aantal sociale cadeaus die de N-VA hen beloofd had zomaar van tafel verdwijnen. Rond immigratie en veiligheid kan het botsen tussen Groen/Ecolo en de “flinkse”

sp.a. Vorige week raakte ook bekend dat een actiegroep die zich verzet tegen de plasticfabriek van Ineos in de haven van Antwerpen de steun kreeg van Groen. Wat denken de andere partijen daarvan?

Ten tijde van de regering-Michel rolden N-VA en CD&V net niet vechtend over straat. Met Vivaldi wordt het niet anders of zelfs straffer. Nog voor een regeerakkoord moet worden on- derhandeld is het wantrouwen totaal. Dit wordt een nieuw kibbelkabinet. In die mate dat de Zweedse coalitie veel weg had van een vriendengroepje.

En dan hebben we het nog niet over de aanhoudende spanningen tussen de PS en de MR. Wie de Franstalige liberale partijvoorzit- ter Georges-Louis Bouchez kent, weet dat hij graag bommetjes dropt in de pers of op sociale media. Vanuit zijn hoofdkwartier zal hij de regering goede en slechte punten geven. Hoelang kan zijn aartsrivaal Paul Magnette (PS) daarmee omgaan?

Frustratie na de

verdeling van de postjes

De frustratie bij Bouchez zal so- wieso groot zijn omdat zijn partij een pak ministerposten moet op- geven. Zijn pleidooi om Sophie Wilmès (MR) toch in de Wetstraat 16 te houden is niet bevorderlijk voor het vertrouwen tussen de re- geringspartners. Wellicht is Bou- chez hier de prijs aan het optrek- ken voor zijn partij. Zo wil hij dat de aanduiding van Didier Reyn- ders als Europees Commissaris vorig jaar niet wordt meegeteld bij de regeringsvorming. De MR dreigt nog twee ministers over te houden en misschien het voorzit- terschap van de Senaat. Bedroe- vend weinig in vergelijking met de huidige situatie. Wie houdt een op revanche beluste Bouchez dan in het gareel?

Het zal een fulltime job zijn voor de nieuwe eerste minister. We weten bij het afsluiten van deze rubriek nog niet wie het zal zijn.

Of het nu Koen Geens (CD&V), Alexander De Croo (Open Vld) of iemand anders is, het wordt een weinig benijdenswaardige positie. Het zal een formateur zijn met een gebrekkig gezag, die weinig anders zal moeten doen dan brandjes blussen. En als het een Vlaming wordt: de Vlamingen betalen met Vivaldi al een zware prijs omdat er aan Nederlandsta- lige kant geen meerderheid is; het premierschap zou die factuur nog eens extra kunnen doen oplopen.

Satellietzenders, internet, massale immigratie en omvolking hebben de betekenis van het begrip echter volledig uitgehold. Niet alleen voor de moslims, die we hier even buiten beschouwing laten, maar ook voor de veel kleinere en tot nu toe minder gepolitiseerde minderheid van zwarte Afrikanen.

Zelfs als ze ‘hier’ zijn geboren, blijven ze zichzelf zien als Afrika- nen. Ze leven meer mee met BLM in de VS dan met ‘Belgische’ politieke discussies. Zij identificeren zich niet met onze geschiedenis, maar met hun Afrikaanse verle-

den. En dan wel met het hele kleine, goed gemanipuleerde stukje daarvan dat gebruikt kan worden om zichzelf een slachtofferstatus aan te meten en ‘schadevergoe- dingen’ te eisen. Tot nu toe waren werkloosheid en criminaliteit de grootste problemen van en met de Afrikaanse minderheid. Maar nu keert een aanzienlijk deel van die minderheid, geleid door marxis- tische agitatoren, zich openlijk tegen onze samenleving, tegen onze beschaving en onze tradities. Dat is een nieuw en angstwekkend verschijnsel.

Geworteld in Afrika

Een kibbelkabinet in het kwadraat

“Het is tuig, maar wel óns tuig. […] ‘Stuur ze terug’, roepen sommigen. Naar waar? Die jongens zijn hier geboren.” Dat zegde Bart Somers over de relschoppers in Blankenberge.

Vroeger betekende het begrip “geboorteland” iets.

Lees het volledige interview met Filip Dewinter (VB) op blz. 4-5

“Als je geen meerderheid van Vlamingen hebt, dan is

er geen Vlaanderen meer”

In Antwerpen woedt de drugsoorlog volop. Voor Vlaams Belang-sterk- houder Filip Dewinter voldoende redenen om het leger in te zetten.

“De maffia is vervlochten geraakt met de burgerlijke samenleving.

Alleen met gelijke wapens terug- slaan helpt.” Na een loopbaan van

35 jaar in de Belgische, Vlaamse en Antwerpse politiek kijkt hij terug op het weifelen van de N-VA, op de veran- derende Vlaamse samenleving en op de wissel van de macht in ‘zijn’

Vlaams Belang.

(2)

Actueel 10 SEPTEMBER 2020

2 Klachten van buurtbewoners

Er waren 3 klachten van buurtbewoners van de opvangstructu- ren in België van Caritas. De ngo vangt dus asielzoekers op en krijgt daar ook een vergoeding voor. Er werd bemiddeld tussen de buurtbewoners en Caritas, en volgens de ngo zijn de problemen vandaag opgelost. Er was in 2019 ook een conflict tussen een personeelslid en een vrijwilliger. Hier werd het probleem opgelost door de ‘ver- wijdering’ (zo staat het letterlijk in het jaarverslag van Caritas) van de vrijwilliger. Stand van zaken volgens de ngo: probleem opgelost.

Er was vorig jaar ook een com- mercieel geschil met een externe

‘co-contractant’. De opvolging ver- loopt via de lokale justitie. De zaak is volgens Caritas in behandeling.

In 2019 was er ook een klacht in verband met de verkeersveilig- heid. De ngo loste de zaak op door

‘bewustmaking van het personeelslid’. Een laatste klacht liep binnen in verband met een laat- tijdige betaling door de ngo. Dat werd volgens Caritas in orde gebracht waardoor de zaak volgens de ngo opgelost is.

Caritas is een belangrijke partner van Fedasil bij de opvang van asielzoekers. Het jaarverslag over 2019 is daarom interessante lectuur. De ombudsman van de ngo Caritas kreeg in 2019 zeven klachten binnen. Het ‘klach- tenregister’ ombudsman@caritas.be werd vorig jaar ge- contacteerd door personeelsleden, vrijwilligers en/of ex- terne personen.

Internationaal schandaal

Vervelender was de medewerker van Caritas die beschuldigd werd van seksuele misdrijven. Het ging om een ernstige schending van de integriteit die een scha- duw op het jaar 2019 van het net- werk wierp. In november toonde CNN een verpletterende reportage

waarin een medewerker van de wereldwijde Caritasconfederatie in de Centraal-Afrikaanse Repu- bliek ervan beschuldigd werd min- derjarigen te hebben misbruikt. De persoon in kwestie werd onmiddellijk uit al zijn functies ontslagen en onderworpen aan een onderzoek door zijn congregatie en door de gerechtelijke instanties. Hij werkte niet voor Caritas International Bel- gië, maar deze zaak heeft niettemin volgens de ngo ‘om kordate maatregelen gevraagd’ van alle Cari- tasorganisaties met inbegrip van de Belgische. Of hiermee alle problemen vermeden kunnen worden, zal de toekomst moeten uitwijzen.

THIERRY DEBELS

7 klachten over Caritas in 2019 bij ombudsman

Redactie & beheer:

Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,

2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

3 maanden: 39 euro 6 maanden: 78 euro 1 jaar: 156 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:

BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Wart Van Schel

Abonnement buitenland:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

Wanneer een nieuwe regering in de steigers staat, roeren werkgeversorganisaties en vakbonden zich. Ze proberen zo druk te zetten op de onderhandelingen. Alleen zijn de reacties van de sociale partners veel te voorspelbaar ge- worden.

“Lectuur van de krantensites in verband met Vivaldi: veel cynis- me, insinuaties, veronderstellingen.

Zelf ben ik vooral benieuwd naar inhoud. Concurrentiekracht, job- creatie, zekerheid energie 2025, laagste pensioenen en sociale zekerheid, ondernemingsfiscaliteit, staatshervorming.” Dat twitterde VBO-topman Pieter Timmermans vorige week. De nummer één van de werkgevers heeft er blijkbaar goede hoop op dat er nog iets deftigs voortkomt uit de vreemde mix die de Vivaldi-coalitie is. Dat is toch zeer naïef. Timmermans zit nochtans al een paar decennia in het sociaal overleg. Hij maakte onder andere de regeringen Verhof- stadt en Di Rupo mee die niet echt kozen voor een bedrijfsvriendelijk beleid. Waarom zou het met paars- groen plus CD&V anders zijn?

Irrelevant

We kunnen enkel besluiten dat het VBO opgelucht adem haalt dat er een federale regering komt en dat België nog bestaat. Anders wordt de 125 jaar oude patronale organisatie irrelevant. Een ander element dat een rol kan spelen is dat het VBO vriendelijk blijft voor de regeringsonderhandelaars in de hoop nog iets binnen te rijven. We weten bijvoorbeeld dat er op het vlak van bedrijfsfiscaliteit altijd een strijd aan de gang is tussen de grote bedrijven en de KMO’s. Een fiscaal voordeel voor de ene categorie moet dan gecompenseerd worden

door een minder interessant regi- me voor de andere. Indien dit de verklaring is voor de houding van Timmermans, dan is het wel zeer voorspelbaar.

Eigenlijk is er maar één punt waar de VBO-topman wat druk zette: de zogenaamde wet op het concurren- tievermogen die bepaalt hoeveel de brutolonen hier mogen stijgen in vergelijking met de buurlanden. Te grote loonkostenverschillen prijzen onze bedrijven uit de markt en die wet moet dat vermijden.

Een loonwet die door de regering-Michel wat werd verstrengd omdat de vorige versie onvoldoen- de leidde tot gelijke loonevoluties.

Maar de linkse partijen willen die loonwet nu versoepelen. Daar is Timmermans bevreesd voor. Te- recht, maar dan mag hij ten opzichte van de “Vivaldisten” wat harder uit de hoek komen. Hij verwees in een interview met Le Soir naar vroegere lakse interpretaties van de wet die in 2002 en 2010 tot 90.000 banen minder zouden hebben geleid. Als je die vergelijking maakt, moet je consequent zijn en Vivaldi niet de voorkeur van de twijfel geven.

Al helemaal op platgetreden paden was ACV-voorzitter Marc Leemans die oude recepten bo- venhaalde als arbeidsduurvermin- dering en soepeler brugpensioen.

En natuurlijk een coronabelasting.

Alsof de fiscale molensteen al niet zwaar genoeg is. Aan zo’n figuren besteedt men best niet teveel aandacht.

Verleden

De druk die de Vlaamse werkgeversorganisatie Voka op Vivaldi zet was van een ander niveau. Naar aanleiding van het nieuwe politieke jaar formuleerde voorzitter Wouter De Geest de juiste waarschuwin- gen: “Blijf vooral ook weg van foute recepten of achterhaalde ideeën uit het verleden zoals een meerwaar- debelasting, die een belasting is op geld dat al eens belast werd en die ondernemen en risico ontmoe- digt. Of het terugschroeven van de hervorming van de vennootschaps- belasting. Of een arbeidsduurver- mindering mét behoud van loon, maar zonder productiviteitsgroei.

Of het terugschroeven van de pen- sioenleeftijd of het inkorten van de loopbanen.” Voka pleit ook voor een staatshervorming. “Veel van de noodzakelijke hervormingen zullen helaas niet lukken in het België zoals we het nu kennen. We hebben een grondige staatshervorming nodig. De hele grondwet moet worden opengesteld voor doordachte wij- zigingen die een einde maken aan de bestuurlijke koterij. Niet vanuit een splitsingslogica. Niet vanuit een gebrek aan solidariteit. Maar vanuit de noodzaak om de regio’s de juiste hefbomen in handen te geven en hen het beleid te laten voeren dat het best aansluit op hun specifieke uitdagingen en noden. (…) Daarom blijven we pleiten voor een overhe- veling van het arbeidsmarkt- en het gezondheidsbeleid naar de regio’s.”

Dat is dan weer te ‘soft’ en te voorspelbaar. Vroeger ging Voka onge- geneerd voor confederalisme. Nu lijkt het zich tevreden te stellen met een inefficiënte staatshervorming zoals we er al zes hebben gehad.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

U kent het verhaal ondertussen. In Antwerpen woedt een “war on drugs”, maar dan vooral tussen een aantal clans onderling. Vorig jaar werd zo’n 60 ton cocaïne in beslag genomen. Ter vergelijking:

in de Franse havens werd datzelfde jaar zo’n 12 ton cocaïne ont- dekt. Dit jaar zal het in Antwerpen zeker niet minder zijn; de voor- bije weken werden meerdere vangsten gedaan, ook weer goed voor enkele ton wit poeder.

De nacht wacht…

ECONOMISCHE ZAKEN

De te voorspelbare sociale partners

Het Caritas-hoofdkwartier in Sint-Joost-ten-Node

De Antwerpse politie schakelt nu een versnelling hoger. Toch moest ik even naar adem happen toen korpschef Serge Muyters op televisie doodleuk kwam verklaren dat “de drugsscene zich hoofdzakelijk ’s nachts afspeelt en dat daarom de nachtelijke patrouilles worden opgevoerd”. Vandaar de naam van de operatie: Nachtwacht.

Dat de politie nu pas ontdekt dat de drugshandel vooral ’s nachts actief is, daar zakt mijn broek van af. Heeft niemand dan die brommertjes opgemerkt die ’s avonds aan en af rijden om klanten te bevoorraden?

Toen ik nog een kantoor had in de buurt van de Kerkstraat, zag ik ze elke avond passeren, stoppen, rap iets uitwisselen en onmiddellijk terug vertrekken. Ik kan u ten stelligste aanbevelen om de nieuwe ‘reality’-reeks over de politie te volgen, Niveau 4. Journalist en producent Eric Goens volgde enkele maanden de politie van Gent. Hij deed dat voorgaande jaren ook. Zo volgde hij in 2016 de politie in Molenbeek, in 2017 in Genk en in 2018 volgde hij de politie van Aalst, Sint-Niklaas en Hasselt. Eric Goens volgt niet de politiek correcte paden en laat zowel de gewone agent als de commissaris onverbloemd aan het woord.

Heel veel van de criminaliteit in Gent draait rond drugsgebruik en drugshandel. In Gent zijn er 200 à 300 veelplegers, dat zijn criminelen die telkens opnieuw opduiken, maar waartegen men blijkbaar weinig kan beginnen. Die veelplegers zijn goed voor 80 procent van het poli- tiewerk.

Het is dweilen met de kraan open.

In Het Laatste Nieuws lazen we vorige week een reportage van een journalist die op stap ging met de politie in Molenbeek. Ik citeer de poli- tieagent: “Nog niet zo lang geleden hebben we 24-uurobservaties gedaan, er is een groot telefoontaponderzoek geweest. We hebben hier 200.000 euro cash in beslag genomen. Kilo’s coke en hasj en weet ik veel. Maar de Brusselse rechters hebben bijna niemand effectief gestraft. Enkel voor- waardelijk.” Dat is ook de frustratie van Antwerps burgemeester Bart De Wever, want hij en zijn politiekorps krijgen te weinig ondersteuning van gerecht en federale politie. Met een federale linkse regering in het voor- uitzicht, is de kans minimaal dat dat gaat keren. Operatie Nachtwacht zal misschien even wat rust brengen in de straten van Borgerhout en Deurne, maar het zal het globale probleem niet oplossen. In Nederland is de drugsoorlog tussen de verschillende clans al verder geëvolueerd, met verschillende drugsmoorden tot gevolg. Het is bang afwachten op de eerste liquidatie in Antwerpen. Men kent de vijf of zes clans die in Antwerpen actief zijn bij naam en toenaam. Kan er nu echt niet worden opgetreden?

Maar het ergste van al: bekijk de afleveringen van Eric Goens die hij in 2016 gemaakt heeft over de situatie in Molenbeek. Luister naar de commentaren van toen van de politiemensen. En besef dan dat er vijf jaar later niets veranderd is. Jawel, er is wel iets veranderd… Het is ver- ergerd.

Niveau 4: elke woensdag op Vier om 20 u.35 (en een herhaling op zon- dagavond om 20 u.45)

(3)

Actueel

10 SEPTEMBER 2020 3

Jankend

Mijnheer de op de teen getrapte,

Gij zijt boos in uw pen gekropen en gij hebt al uw stekels opgezet om u te verdedigen tegen ‘haatberich- ten’. Vroeger noemde men zoiets negatieve kritiek of gewoon kritiek van mensen die het niet met u eens zijn. Tegenwoordig is iemand met een andere mening iemand die po- lariseert of iemand die zijn oppo- nent haat. Het is een gemakkelijke uitweg om kritiek weg te wuiven, er niet fundamenteel op te moeten ingaan en verontwaardigd aan het eigen grote gelijk te kunnen blijven vasthouden. Uw open brief op het politiek correcte Facebook lijkt mij verdacht sterk in die zin te gaan. Gij wilt immers alle verwijten - toege- geven: de een al wat netter en be- leefder geformuleerd dan de ande- re - een halt toeroepen, want gij zijt het beu om kritiek te krijgen op uw journalistiek werk, of wat daarvoor moet doorgaan, in de Verenigde Staten.

Het is niet de eerste keer dat gij er blijk van geeft niet goed tegen kri- tiek te kunnen, zelfs niet wanneer gij als journalist talloze mensen tegen de haren hebt ingestreken; mensen die maar één ding vragen van een journalist die met hun centen be- taald wordt: objectiviteit. Want het mag duidelijk zijn dat veel burgers uw manier van doen en de inhoud die gij brengt net als het omgekeer- de ervaren.

Gij staat bekend als een bedrijver van de zogenaamde ‘constructieve journalistiek’, zoals geformuleerd door Cathrine Gyldensted, auteur van “From Mirrors to Movers. Five Elements of Positive psychology in Constructive Journalism” (2015).

Het behelst een andere benadering van nieuws, waarbij het zoeken van meerdere invalshoeken, feiten, mo- gelijkheden en perspectieven voor een verhaal centraal staat. Daar wordt dan een oplossings- en toe- komstgerichte visie aan gekoppeld, waardoor het publiek de kans krijgt een ‘positiever beeld’ van de situatie

BRIEFJE AAN BJÖRN SOENENS

Vorige week schreef ik hier een column over de persmeute die toen aan een klopjacht be- zig was op Jan Jambon in de zaak Chovanec. Ik somde toen alle redenen op waarom ik vond dat de beschuldigingen onterecht waren.

Ik had me de moeite kunnen besparen. Toen mijn column op donderdag verscheen, had de pers ook al gefrustreerd ontdekt dat de aantijgingen ten aanzien van Jam- bon weinig verf pakten.

“Doders die al 2,5 jaar vrij rondlopen”

Tot enige bezinning over voor- barige beschuldigingen heeft dat echter niet geleid. Onmiddellijk holde de inquisitie andere doel- witten achterna, meer bepaald bij de politie en het parket. “Doof- potoperatie!” “Waarom was het politierapport zo kort?” Wanneer er toch een uitgebreider rapport bleek te bestaan: “Waarom waren er twee rapporten?” “Waarom stond er niets in over de Hitler- groet?”

De lezer krijgt zo de indruk van een grote doofpotoperatie.

Het woord werd zelfs een paar keer letterlijk gebruikt. Indien de persgieren gelijk hebben, moeten we ons veel zorgen maken, want dan bestaat er een samenzwering waarbij de politie, de hulpverleners, het parket, de onderzoeks- rechter en het Comité P allemaal betrokken zijn.

Het viel mij tegen dat op de sociale media een aantal N-VA’ers, nadat ze eerst terecht de verdedi- ging van hun minister hadden op- genomen, zich onmiddellijk zelf aansloten bij de meute wanneer die dan maar op lagere echelons zondebokken begon te zoeken.

Sommigen juichten zelfs advocaat Rieder toe, die de betrokken poli- tieagenten en hulpverleners “een bende doders” noemde die ten onrechte “al 2,5 jaar vrij rondlopen”.

Doders? Degenen die beweren dat de agenten fouten maakten bij het in bedwang houden van een psychotisch persoon, kregen een krachtig antwoord van Vincent Houssin, de immer onverschrok- ken baas van de politievakbond:

“Dat ze maar eens zeggen wat we moeten doen.” De politie is al lang vragende partij voor instructies in dat soort situaties.

Het meest onwerkelijke aan de heksenjacht was de kernvraag die zelden werd gesteld: heeft de interventie van de agenten bij- gedragen aan de dood van Cho- vanec? Iedereen lijkt er vanuit te gaan dat dat zo is, terwijl het onderzoek net heeft aangetoond dat dit absoluut niet vaststaat.

Het onderzoek verliep inderdaad traag (mede door de vraag van de familie van Chovanec naar bijko- mende onderzoeksdaden), maar daarover moet je je beklag doen bij de vele regeringen die Justitie verwaarloosd hebben. En zelfs dan verkies ik de trage onderzoe-

ken van een justitie zonder middelen boven

het pek-en- veren-snel-

recht van de pers.

Sippenhaft

De zaak Reuzegom is een ander goed voorbeeld van “trial by media” (ook de naam van een reeks die nu loopt op Netflix). In de pers is een verhaal opgehangen van arrogante rijkeluiszoontjes die allemaal hebben deelgenomen aan het doodfolteren van een jonge- man en die nu met dure advoca- ten en de invloed van hun ouders pogen te ontsnappen aan hun te- rechte straf. Het narratief komt zo uit een Amerikaanse film.

Is het zo simpel? Is werkelijk iedereen schuldig en iedereen even schuldig? Wist iedereen wat er was gepland en wat er op elk moment gebeurde? Wie waren de leiders, wie de meelopers, wie wist van niets en wie heeft zelfs geprobeerd om in te grijpen?

Mag er a.u.b. nog een ernstig ge- rechtelijk onderzoek komen om uit te zoeken welke individuen welke schuld treft?

Individuele schuld is een hoek- steen van ons modern strafrecht, maar voor de pers geldt het oud-Germaanse rechtsbeginsel van Sippenhaft: wanneer een of meerdere leden van de clan iets hebben misdaan, is de hele clan verantwoordelijk. De Morgen de- monstreerde haar geloof in Sip- penhaft door de publicatie van de namen van alle ouders van de Reuzegommers.

“Opgepookte volkswoede”

De Leuvense rector Sels toonde in het begin ruggengraat en weigerde collectieve tuchtstraffen tegen de leden van Reuzegom.

Daarmee deed hij beter dan de akelige rector van Gent, Rik Van de Walle, die Dries Van Langen- hove de toegang tot de universi- teitsgebouwen ontzegde op basis van een betwiste Pano-reportage (ondertussen ook al twee jaar geleden). Vorige week plooide Sels dan toch. De betrokken leden van Reuzegom mogen de gebouwen van de universiteit niet meer be- treden. Joris Van Cauter, advocaat van een van de verdachten, heeft gelijk: “Dit is gedreven door de opgepookte volkswoede.”

De evolutie naar een volwaar- dige rechtsstaat heeft in het Wes- ten duizend jaar geduurd. Op korte tijd zijn we weer afgezakt naar rechtspraak door de meute.

De media, wier taak het is ook waarheden te brengen die ingaan tegen een simplistisch verhaal, staan liever mee toortsen en hooi- vorken te verdelen.

Het meest spectaculaire voorbeeld van een proces door de media is uiteraard de zaak George Floyd. Hoewel er geen enkele aanwijzing is van racistische mo- tieven en het vanaf het begin twijfelachtig was dat de politie-interventie tot de dood van Floyd heeft geleid, hebben de media onmiddellijk besloten dat het hier ging over een racistische moord en hebben ze die bovendien uit- vergroot tot het symbool van een door en door racistische samenleving, een racistische beschaving zelfs, zoals we ook bij ons mochten ondervinden. Dat verhaal van de persmeute heeft de echte meute op de straat gebracht, waar ze nu al maanden vernielt en plundert.

De meute is lelijk. Altijd.

De media als rechter

Mijn moeder kwam niet uit een “zwarte” familie. Ze werd pas Vlaamsgezind na de bevrijding, toen ze als adolescente getuige was van de afrekeningen in haar dorp, Mere. Ze zei me ooit iets dat me is bijgebleven: “Een meute is altijd lelijk. Altijd.”

JURGEN CEDER COLUMNIST

en de maatschappelijke context te vormen. In een studie, die gij zeker kent, van professor De Smaele c.s.

(“De deconstructie van construc- tieve journalistiek op de vrt”) wordt het zo gesteld: “Daarbij gaat het er niet enkel om problemen te signa- leren (klassieke waakhondfunctie), maar ook nieuwe ideeën en initia- tieven te belichten die deze proble- men aanpakken.”

En daar helpt de journalist dan bij als een nieuw soort missionaris, want hij wil de mensen mee doen denken in een bepaalde zin. Wat gij niet lijkt te beseffen is dat dit heel vaak als betweterig en arro- gant overkomt, alsof de burger niet zelfstandig kan denken en zich een mening kan vormen. Intelligente mensen willen niet dat in hun plaats gedacht wordt, en zeker niet door journalisten van een huis dat altijd al gewantrouwd werd omwille van zijn politieke partijdigheid.

Zolang wij nog in een min of meer vrij land leven, dat weliswaar stilaan ademnood krijgt door een verstik- kende politiek correcte heilsleer die de mensen met of tegen hun zin

‘in de pas’ wil leren denken, pikken mensen dat niet.

Gij werdt als ‘constructieve jour- nalist’ al controversieel - niet alleen bij tv-kijkend Vlaanderen, maar ook bij uw collega’s - toen gij als hoofd van de nieuwsredactie van de vrt (2013-2016) resoluut die weg wilde inslaan. Heel wat collega’s wilden niet mee in die richting en er ont- stond een controverse en zelfs een weerstand rond uw persoon omwil- le van uw aanpak en ook uw eigen- gereidheid.

Zelfs Martine Tanghe hield de boot af en vreesde in een interne mail dat uw ‘constructieve journalis- tiek’ wel eens ten koste zou kunnen gaan van de kerntaak van Het Jour- naal.

Heel de herrie op de vrt-redac- tie resulteerde uiteindelijk in uw afservering richting USA. En daar krijgt gij nu vanuit Vlaanderen ook de wind van voren, waarmee gij niet

blij zijt en u jankend in het defensief drijft.

Ik kan u zeggen - nadat ik uw brief heb gelezen - dat uit uw brief de ‘constructieve journalistiek’ in bakken blijft druipen. Gij blijft dus hardleers en hardnekkig volhou- den. Dat is uw persoonlijk recht, maar gij moet toch beseffen dat er bijvoorbeeld bij uw benadering van de Amerikaanse verkiezingen, uw straffe uitspraken over Trump, uw selfie met Biden, uw benadering van de vele ‘vreedzame’, maar in wezen gewelddadige protesten in sommi- ge steden, uw beschouwingen al- lerhande,… op zijn zachtst gezegd een partijdig geurtje vrijkomt in uw

‘constructieve’ beeldvorming van een beter Amerika.

Gij zegt dat gij de beste versie van de waarheid bovenspit en gij vraagt u tegelijk af waarom zoveel mensen ongelukkig worden van de waar- heid. De waarheid? Is die voortaan absoluut als gij er uw zegen over hebt gegeven? En gij besluit in uw open brief met een opdracht voor uw critici: “Voor alle zenders van haatberichten, denk gerust wat die- per na, lees wat meer, en vertrouw wat meer op uw correspondent. Niet vanuit een blind geloof, maar van- uit een basisvertrouwen in oprecht vakmanschap.” Als dat niet pedant is!Neen, collega, uw brief heeft er mij alleen toe aangezet nog kri- tischer te zijn op wat gij nog zult brengen. Mij zult ge niet vinden aan de kant van de rauwe schelders en beledigers, maar wel aan de kant van degenen die van vrt-journalis- ten, die geacht worden neutraal te zijn, verwachten dat die objectief nieuws brengen dat de basis moet zijn om zich zelfstandig een oordeel te vormen.

Kunnen die journalisten dat echt niet, dat ze dan voor opiniebladen of private media aan de slag gaan waar ze ‘hun ding’ kunnen doen. Dat hoeft dan niet elke belastingbetaler te onder-

gaan.

De blauwe maskers vallen af

(4)

Op de praatstoel 10 SEPTEMBER 2020

4

Een introductie behoeft Filip Dewinter, die morgen 58 jaar wordt, niet. Na een loopbaan van 35 jaar in de Belgische, Vlaamse en Antwerpse politiek kijkt hij terug op het weifelen van de N-VA, op de veranderende Vlaamse samenleving en op de wissel van de macht in ‘zijn’ Vlaams Belang. “De huidige generatie kijkt anders naar migratie dan mijn generatie. Zelfs mijn dochters zijn niet op dezelfde manier tegen hoofddoeken als ik.”De aanleiding voor dit gesprek is echter de Antwerpse drugsproblematiek. Aan de vooravond van dit interview lanceert N-VA-burgemeester Bart De Wever “Ope- ratie Nachtwacht”, waarbij de politie met de grove middelen de drugscriminaliteit in Borgerhout en Deurne wil tegengaan. “De Wever heeft dat slim gespeeld: net voor wij een persconferentie geven waar we uit de doeken doen hoe wij het leger willen inzetten, haalt hij zijn ‘Bearcats’, zijn gepantserde politievoertuigen, van stal. Maar dat gebeurt wel meer: het Vlaams Belang ageert, De We- ver reageert,” zegt Dewinter daarover.

Vlaams parlementslid en Antwerps ge- meenteraadslid Dewinter is voorstander van de harde lijn. Geen dubbelzinnigheid.

“Ik ken zelf redelijk wat mensen die cocaïne gebruiken, mensen die me zelf op de geva- ren van de drug hebben gewezen. Eens je het probeert, geraak je er niet meer vanaf.

Zelfs mensen die erdoor op de rand van de dood hebben gestaan, gebruiken enkele maanden later opnieuw. Dat zijn geen dom- me mensen, of ‘losers’. Cocaïne vergiftigt de Antwerpse samenleving.”

“De huidige initiatieven van De Wever gaan de goede richting uit, maar zijn eerder symbolisch. Als je alleen focust op Bor- gerhout en Deurne, dan zal het geweld zich naar andere stadsdistricten verplaatsen.”

Wat moet er concreet gebeuren?

Sinds de zomer van 2016 hebben we in Antwerpen maar liefst 94 aanslagen van de drugsmaffia gehad. De aanslagen worden almaar driester. Het is een kwestie van tijd voor er doden vallen. Bart De Wever verklaarde bij de voorstelling van het zogenaamde “Stroomplan” in 2018 - dat het Antwerpse drugsprobleem moest oplossen - plechtig dat “we nog lichtjaren verwijderd

In Antwerpen woedt de drugsoorlog volop. Deurne en Borgerhout wor- den opgeschrikt door geweervuur en granaataanslagen. Voor Vlaams Be- lang-sterkhouder Filip Dewinter voldoende redenen om het leger in te zetten. “De maffia is vervlochten geraakt met de burgerlijke samenle- ving. Alleen met gelijke wapens terugslaan helpt.”

zijn van drugsgeweld zoals in het buitenland.” We zitten er verdorie middenin! De maffia heeft toegang tot mensen uit de politiek, de gerechtelijke wereld, tot journalisten en de politie. In die werelden wordt vaak cocaïne gebruikt. Het is voor de maffia van het allergrootste belang om cruciale infor- matie los te peuteren bij die mensen. Infor- matie die hen helpt om hun handel zonder veel problemen te kunnen blijven uitvoeren.

Gebruikers zijn makkelijk te chanteren.

Wat we nu zien, is ook maar het topje van de ijsberg. Onder de waterlijn vinden we de netwerken van dealers en illegale winkels die louter bestaan om geld wit te wassen en gestolen goederen te helen. Ik denk hierbij aan de pizzawinkels waar nooit pizza wordt verkocht en kappers waar zelden iemand zit. De hele Turnhoutsebaan in Borgerhout is veranderd in zo’n schijneconomie.

Er profiteren teveel mensen van de drugs- economie, rechtstreeks en onrechtstreeks.

Dat zijn niet allemaal grote criminelen, maar ook ritselaars, gastjes die snel een zakcent- je willen verdienen. Iedereen draait mee en wordt schatplichtig aan de maffia. Je kan met drugs makkelijk en snel een royaal in- komen verdienen. De patser die zich heeft opgewerkt en rondrijdt met het laatste mo- del Mercedes, Rolex aan de pols en snea- kers van meer dan 500 euro, is het rolmodel voor de jeugd. Die jonge gastjes - vaak van allochtone origine - willen ook zo worden.

Waarom nog moeite doen om te studeren of een stiel te leren waarmee je 1500 euro netto per maand verdient? Dat bedrag verdien je met dealen op één dag.

Ik zeg: je moet laten zien dat je als over- heid de grens trekt én je moet met gelijke wapens strijden. Hiertegen helpt alleen het inzetten van het leger. Dat heeft Bart De We- ver nu ook door met zijn “Operatie Nacht- wacht”. Door het leger in te zetten creëer je een schokeffect. Alleen zo maak je duidelijk dat er grenzen zijn. Is dat een escalatie? Ja- zeker. Maar wij hebben die escalatie niet gecreëerd. We antwoorden er alleen op met gelijke wapens.

In Mexico heeft men de oorlog verklaard aan drugsbendes, met inzet van het le- ger. Er zijn sinds 2006 zo’n 180.000 doden gevallen, waaronder vele onschuldige

burgers. Als geweld escaleert, dan zal de drugsmaffia zich niet alleen tot de over- heid richten, maar zullen er ook onschul- dige slachtoffers vallen. Vreest u dat niet?

Jawel, maar we hebben het al zover laten komen dat we niet anders kunnen. Zowel wat immigratie als wat de aanpak van dit probleem betreft, is het Vlaams Belang altijd visionair geweest. Uiteindelijk volgen de andere politieke partijen altijd wat wij zeggen. Kijk naar De Wever met zijn “Ope- ratie Nachtwacht”. Wij zeggen al lang dat het drugsgeweld in Antwerpen escaleert. Er gaat geen gemeenteraad voorbij of ik inter- pelleer erover. Tien aanslagen op een week tijd, dat is een duidelijke escalatie. Hoe ga je dat terugdringen? Met de gewapende aanpak. Had het anders gekund? Jazeker, maar dan had men in het verleden sneller moeten optreden.

Gelukkig zitten we nog niet in Mexicaan- se toestanden. Von Clausewitz wist het al: je moet geen oorlog beginnen als je er niet zeker van bent dat je hem kan winnen. De We- ver begint niet zomaar een oorlog tegen de maffia. Dat zou een strategische en politieke blunder zijn. Maar misschien heeft De We- ver zijn hand overspeeld. De N-VA was de grootste partij van het land. Tot 2018 zaten zij op alle federale sleutelposities om dit probleem aan te pakken: binnenlandse zaken, financiën en defensie.

kerncentrale in Doel bewaken, of patrouilleren op bus en metro. Haal de soldaten met hun materiaal uit hun kazernes en laat ze patrouilleren in de sterkst getroffen wijken van Antwerpen. De burger ziet soldaten patrouilleren en krijgt een gevoel van veiligheid. Bovendien toon je de criminelen ook dat je de situatie in de hand hebt.

Wat wél wat kost, is investeren in mensen en moderne middelen. Antwerpen heeft twee drugsscanners om containers te con- troleren op drugs, op elke Schelde-oever eentje. Ze zijn hopeloos verouderd. Ook de ‘slimme sloten’ die containers met GPS volgen, zijn inadequaat. Die sloten moesten vooral goedkoop en weinig kwaliteitsvol zijn - het eeuwige Belgische manco - en worden nu niet meer ingezet. Dat resulteert erin dat de douane nu elke verdachte container moet begeleiden met manschappen. In een haven van 12.000 hectare! Er zijn drie patrouilles overdag en een ’s nachts, telkens met drie mensen. Dat werkt niet.

Bijkomend probleem: de douane mag beperkt wapens dragen. Ze beschikken over onaangepaste kogelvrije vesten. De problemen zijn legio. Er is een structurele on- derbezetting - tot een derde te weinig manschappen bij de douane, de zeevaartpolitie en bij de federale politie.

Om het over moraliteit te hebben: acht u de individuele druggebruiker verant-

Maar wat leert de praktijk ons? Het fa- meuze KALI-team - een gemengde cel van de federale en lokale politie die zich exclu- sief bezighoudt met de Antwerpse drugsproblematiek - heeft geen slagkracht omdat de federale en lokale politie elkaar naar het leven staan. De N-VA heeft haar macht niet benut om dat op te lossen.

Waarom loopt de aanpak in Antwerpen fout? Er is een omzendbrief van de procu- reurs-generaal die stelt dat de controle over het havengebied de bevoegdheid is van de federale politie, en dat de lokale politie verantwoordelijk is voor de rest van de stad.

Wat antwoordt de lokale politie daarop? Dat de federale politie het maar moet oplossen in de haven. Maar de lokale politie heeft de ogen en de oren in de stad die nodig zijn om op de hoogte te zijn van wat zich in de haven afspeelt, bijvoorbeeld wanneer er containers met coke worden geleverd. De federale politie daarentegen beschikt over de knowhow en de training om zulke leve- ringen te onderscheppen, maar heeft onvol- doende manschappen om tot actie over te gaan. Er wordt niet samengewerkt.

Hoeveel budget zou u vrijmaken voor de oorlog tegen drugs?

Ik denk niet dat een grondige aanpak veel geld kost. We hebben een leger, we moeten het alleen gebruiken. Er zijn regimenten die louter het grondgebied moeten verdedigen - ik kan het weten, want ik ben nog officier geweest bij het regiment 6de linie.

In het begin van de jaren 80 moesten wij de

woordelijk voor de huidige criminaliteit?

Wie drugs gebruikt, moet beseffen dat hij een crimineel systeem mee in stand houdt.

Ik maak daarbij geen onderscheid tussen hard- en softdrugs. Ik geloof in de ‘stepping stone’-theorie: softdruggebruik leidt tot het gebruik van andere drugs, zeker met de huidige lage prijzen en massale beschikbaar- heid van cocaïne. De prijzen zijn sinds de jaren 90 gehalveerd. In Antwerpen is cocaïne massaal beschikbaar in het uitgaansleven.

Het wordt de norm om op coke uit te gaan.

Eén gram coke kost minder dan 50 euro. De roes is ook krachtiger. Sinds de paarse regeringen is er door de progressieve linkse partijen een gedoogbeleid ontstaan. Dat is begonnen met cannabis. Nadien volgt de tolerantie voor andere drugs. In Antwerpen kom je er louter met een administratieve boete vanaf voor cannabis- en cokebezit.

Dat is het resultaat van twee decennia lang gedoogbeleid.

Bezit en gebruik mogen van mij dus be- straft worden, dat is tenminste duidelijk. Aan dubbelzinnigheid heeft de gebruiker niets.

Ook dat is een kritiek die ik heb op het huidige stadsbestuur: men voert een harde

‘war on drugs’, maar men doet op het ter- rein niets om het gebruik te ontraden. Voer toch ontradingscampagnes op straat en in de media!

U neemt het stadsbestuur op de korrel.

Hebben Bart De Wever en u elkaar niet nodig met het oog op 2024, het jaar waar- in na verkiezingen een meerderheid van

“Er is een leidcultuur nodig. Anders heb je geen

Vlaanderen meer”

Overbevolking?

Een van de thema’s die u erg bezighoudt is de almaar toenemende wereldbevolking. Voor Vlaanderen zegt u echter dat de autochtone bevolking moet groeien. Uw pupil Sam Van Rooy pleit er eerder voor om de Vlaamse bevolking op het huidige peil te houden. Verklaar u nader.

Filip Dewinter: “Een volk leeft maar als het groeit. Als Vlamingen niet meer kinderen krijgen, dan zijn wij op termijn ge- doemd om vervangen te worden. Zo simpel is het.

De omvolking zet zich dan op vrij korte termijn door. De blanke, Vlaamse en Euro- pese bevolking wordt vervangen door een overwegend Maghrebijnse, Afrikaanse en islamitische. Wie de geschiedenis kent,

weet dat er decennia of zelfs eeuwen over gaan eer een bevolking verdwijnt. Als we niet opletten wordt dat onze realiteit, gezien de massamigratie en de demografische explosie in de Derde Wereld. In 1900 telde deze planeet nog geen twee miljard mensen, nu zijn er dat meer dan zeven miljard.

Mensen hebben voedsel nodig, onderdak en onderwijs. Ik zie niet hoe we dat allemaal kunnen leveren.”

Filip Dewinter (VB) Filip Dewinter (VB)

“2024 wordt de moeilijkste

oefening die het Vlaams Belang oefening die het Vlaams Belang ooit zal moeten maken”

ooit zal moeten maken”

(5)

Jarenlang heeft de Vlaamse Beweging hierin positief geloofd, van zelfbestuur over federalisme naar confederalisme. Telkens wanneer een kleine nieuwe aanbouw met materialen van de oorspronkelijke Belgi- sche woonst na lang onderhandelen werd toegevoegd aan het eigen Vlaamse huis, ke- ken zowel politici als burgers trots op naar de verbetering die het nieuwe bood. Wat we zelf bouwen, bouwen we beter… Alleen ver- gaten we daarbij dat een half voltooid bouwwerk ook onvolkomen is en bij elk gevaar dreigt in te storten. Bij elke storm moeten alle zeilen worden bijgezet om te behouden wat men heeft en bij een zware storm stort zulk bouwwerk als een kaartenhuisje in.

Corona bleek een te zware storm om het Vlaamse huis te vrijwaren. In de Vlaamse familie gingen stemmen op om toch maar naar de oude vermolmde, maar afgewerk- te, Belgische woning terug te verhuizen om te schuilen, met plezier voor sommigen en met de dood in het hart voor anderen, in een herfederaliseringsfilosofie. We kunnen ons overigens afvragen of klimaatverandering niet hetzelfde effect zou gehad hebben.

De Vlaamse Beweging staat door een vals klinkende uitvoering van de vier sei- zoenen van Vivaldi voor een enorme uit- daging. Gedurende zeker drie en een half (en misschien zelfs acht en een half) jaar zal niets kunnen gerealiseerd worden, zullen realisaties worden afgebroken en zullen we opdraaien voor de kosten van deze veran- deringen, die ons in een geplunderd en nog minder voltooide woning zullen achterlaten.

Herstarten zonder Belgische basis

Ik geloof niet dat we moeten terugkijken naar het verleden en blijven steken in een aanduiding van waar het nu in deze storm (corona) precies fout liep en wie daarvoor individueel verantwoordelijkheid draagt.

Dat levert duidelijkheid, maar niets con- creets op. Het zet geen zoden aan de dijk.

Het wordt uit de vergelijking immers absoluut duidelijk dat de architectuur van het Vlaamse huis aan de basis van het in- eenstorten ligt. Het was gebouwd uit ou- derwetse en soms door betonrot en asbest aangetaste bestanddelen van de Belgische

woonst, die slechts deels mochten gebruikt worden (geen homogene pakketten) en was niet voltooid omdat essentiële functies van een echte woonst niet aanwezig waren zoals beveiliging, delen van de keuken, dienst- verlening om het huis te laten werken en fi- nanciering (binnenlandse zaken en justitie, delen van economische zaken, sociale zaken en belastingen). Ik vergeet er hier nog enkele. En de buren die in de oude woning verbleven kwamen ook dagelijks langs om kosten van herstellingen te laten betalen, want die herstellingen waren volgens hen enkel nodig omdat bepaalde bestanddelen van hun verrotte constructie terug te vinden waren in het Vlaamse huis.

Willen we echt naar de toekomst kijken, dan zijn er dus andere lessen te trekken voor de middellange termijn (hopelijk niet te lang). Eerst en vooral moeten we de her- opbouw van ons Vlaams huis anders aanpakken: opnieuw starten zonder de puin- hopen van België te gebruiken en streven naar een volledige afwerking. Dat betekent in concrete termen: de uitbouw van een eigen staat zonder banden met het verleden.

Alleen onafhankelijkheid kan sterk genoeg zijn om stormen te weerstaan. Ten tweede:

het geld dat we daarvoor nodig hebben mag niet uitgeleend worden voor het oplap- werk van het huis van de buren, dus geen transfers meer, maar een volledig geschei- den boekhouding en belastingsysteem. En ten derde: laten we samen ook eens naden- ken welke familieleden - het maakt niet uit of ze links of rechts geïnspireerd zijn - liever in het oude optrekje wonen. Laat hen vertrekken: daar moeten we aan denken bij de volgende verkiezingen.

De Vlaming wordt geïdentificeerd als geboren met een baksteen in zijn maag. Onze lintbebouwing en koterij ernaast getuigt daarvan. Welnu: laat ons ons eigen huis bouwen. De grond is van ons, het geld moeten we zelf houden en scherp tellen. Laat dat huis onze eigen identiteit uitstralen, zonder uiterlijke tekenen van enige geloofsuiting.

Laat ons erin wonen met open hart en zonder angst voor de Europese politie. Alleen onafhankelijkheid kan nog ons doel zijn.

Avanti!

WOUTER FAES

Een onvoltooid

huis weerstaat de storm niet…

Een onafgewerkt huis is op een of andere wijze aantrekkelijk. Er is nog van alles aan te passen, te verbeteren. Met voldoende ambitie en genegenheid kan het fraai voltooid worden. Uit de “statu nascendi’

valt af te leiden dat er iets groters op komst is. Net als het kind als on- voltooide volwassene, kan het rijpen. Het is een “work in progress”, wat verraadt dat er in de verandering verbetering, vooruitgang te be- speuren valt.

Dossier

10 SEPTEMBER 2020 5

N-VA en Vlaams Belang de Vlaamse zelf- standigheid moet waarmaken?

Ik moet oppositie voeren, dat is mijn plicht. U kent mij. De oppositie die je voert, is maar zo sterk als je eigen geloofwaardig- heid. Niet ik, maar Bart De Wever regeert met de socialisten. Dat betekent niet dat ik mijn jonge partijgenoten hun streven naar deelname aan het beleid ontzeg. Maar mijn stelling is steeds: deelnemen aan het beleid als het kan, oppositie voeren omdat het moet. Een democratie heeft een radi- cale oppositiepartij nodig. Er is altijd een partij nodig die de andere partijen onder druk zet en zo weegt op het beleid. Denk maar aan ons 70-puntenplan, kijk naar onze harde aanpak van het drugsverhaal. Nu het Vlaams Belang opnieuw de grootste partij van Vlaanderen aan het worden is, kijkt men opnieuw met argusogen naar wat wij doen.

Wat is er na de verkiezingen vorig jaar tussen Vlaams Belang en N-VA bespro- ken? Was dat een beleefdheidsoefening of was het meer dan dat?

Toen is de basis gelegd voor wat in 2024 onvermijdelijk zal zijn: een rechts bestuur in Vlaanderen. Als de Vivaldicoalitie een feit wordt (bij het ter perse gaan was hier geen duidelijkheid over, red.), dan duwen liberalen en christendemocraten de N-VA en het Vlaams Belang in elkaars armen. Het laatste argument van De Wever om niet met ons samen te werken valt dan weg. Als er een Vivaldiregering komt, dan staat het in de sterren geschreven dat de N-VA binnen de Vlaamse regering ruzie zal maken met de christendemocraten en de liberalen. Dat plaveit de weg verder voor ons.

Deelnemen aan het beleid is een gigan- tisch risico voor ons. Bang mogen we niet zijn, maar we moeten ons er wel goed op voorbereiden. Het Vlaams Belang beschikt niet over een doorwinterde administratie, een werkgeversorganisatie of een vakbond die ons steunt. We hebben goede mensen en het beste programma, maar het wordt geen wandeling in het park. Het wordt de moeilijkste oefening die onze partij ooit zal moeten maken. Ik ben een oppositiepoliti- cus. Ik kan na meer dan 30 jaar oppositie niet geloofwaardig de switch maken.Het is aan de jonge generatie om dat succesvol te doen!

Zelfs als Vlaams Belang en N-VA een meerderheid halen in Vlaanderen, dan nog zal er een revolutionair element nodig zijn om een regering te vormen.

België zal zich niet zomaar gewonnen geven. U zal op een bepaald moment de onafhankelijkheid eenzijdig moeten uit- roepen?

Dat is zo. Laat ons niet flauw doen: de discussie over onafhankelijkheid wordt een discussiepunt. Wat zijn ónze voorwaarden om deel te nemen aan een Vlaamse regering? Er zijn twee scenario’s: het uitroepen van de onafhankelijkheid of een groeipad naar de onafhankelijkheid. Dat wordt nog een hele kluif om uit te klaren. Ik laat de vraag open.

Mark Grammens zaliger vertrouwde Bart De Wever in die discussie voor geen haar…

Dat weet ik… (aarzelt) Het wordt een moeilijk oefening.

Ik heb de indruk dat de jongere genera- tie Vlaams Belangers mensen van een andere origine bij de Vlamingen wil re- kenen, in tegenstelling tot u.

Dat is een generatieverschil. Toen ik jong was, was onze leefwereld volledig Vlaams, Europees en christelijk. Mijn generatie heeft de eerste gastarbeiders zien komen, en daarna de eerste Arabische opschriften.

Wij waren daarover verontrust en verontwaardigd. De generatie van Sam Van Rooy, en ook die van mijn kinderen, is in een andere realiteit opgegroeid. Mijn dochters vinden een hoofddoek wel verwerpelijk omdat het een politiek symbool is. Maar het choqueert hen minder dan dat het mij choqueert omdat zij tenslotte opgegroeid zijn in Merksem, waar hoofddoeken tot het straatbeeld behoren. Dat is het grote ver- schil. Mijn generatie is identitair nationalis- tisch, terwijl de jonge generatie nationalis- me anders definieert. Dat is het gevaar en het gevolg van de multicultuur: de zachte, voortschrijdende manier waardoor het idee van vele culturen in één samenleving wordt ingelepeld bij jonge mensen. Dat gebeurt heel langzaam, in de termijn van een mensenleven. Maar een mensenleven is altijd een beperkt referentiekader. Het is aan ons als nationalisten om mensen eraan te herin- neren dat in de geschiedenis van een volk of beschaving de tijd van één mensenleven slechts een fractie, een detail is.

Laat het me maar eens duidelijk zeggen: Ik heb er niets tegen dat mensen van een andere origine hier wonen, werken en zich integreren. Huidskleur speelt geen rol.

Maar ik vind wel dat je als volk, als natie, als cultuur, je een meerderheid van mensen van dezelfde origine nodig hebt die een ge- meenschappelijke afkomst delen. Er is een leidcultuur nodig. Is dat niet zo, dan zal de cultuur van de andere bevolkingsgroepen de leegte invullen. Kijk maar naar het straatbeeld in Deurne of Borgerhout. De leidcultuur is daar Arabisch of islamitisch omdat die mensen in die stadsdelen nu eenmaal de meerderheid uitmaken. Als je geen meerderheid van Vlamingen hebt, dan is er geen Vlaanderen meer.

CHRISTOPHE DEGREEF

“Het ondoorzichtige kluwen van de federale sociale zekerheid, blijft een pijler voor

het Belgische voortbestaan en een doorn in het oog van de Vlamingen. Door lid te worden van het VNZ, draag je niet alleen

bij tot je eigen, maar ook tot de Vlaamse sociale zekerheid.”

Kurt Moons, voorzitter Pro Flandria

Hoofdzetel:

Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Voor een Vlaamse

sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Bel 015 28 90 90 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be

Citaat van de week > Zuhal Demir (N-VA)

“De vrouw die strijdt tegen het boerkaverbod en de boerkini probeert te normali- seren, leidt vandaag een mensenrechteninstituut. Een zware klap voor de gelijkheid tussen man en vrouw.” Zuhal Demir heeft het uiteraard over Eva Brems. Zij stemde als toenmalig Groen-kamerlid als enig parlementslid tegen het boerkaverbod. Het zou de mensenrechten schaden. Procedures bij het Grondwettelijk Hof en het Europees Hof voor de Rechten van de Mens geven professor Brems ongelijk. Ook lagere recht- banken in ons land oordelen dat het geen discriminatie is een boerkini te verbieden.

Ze blijft stedelijke overheden bestoken om de boerkini vrij te laten gebruiken. Het paarsgroene Gent doet dat. Andere steden niet. En nu wordt Eva Brems benoemd tot vicevoorzitter van het nieuwe federale mensenrechteninstituut. Een zware klap, jawel.

Bovendien zal het instituut tussenbeide komen waar andere instanties, zoals interfede- raal gelijkekansencentrum UNIA of federaal migratiecentrum MYRIA, niet optreden.

Dat belooft…

“Een zware klap voor de gelijkheid tussen man en vrouw”

Filip Dewinter (VB) Filip Dewinter (VB)

“2024 wordt de moeilijkste

oefening die het Vlaams Belang oefening die het Vlaams Belang ooit zal moeten maken”

ooit zal moeten maken”

(6)

BRUSSEL

Hoofddoekenlobby

Een op het eerste zicht nietszeggende motie die ruimschoots door de Molenbeekse gemeenteraad goedgekeurd werd, is allesbehalve on- schuldig en kan maar beter enkele alarmlichten activeren. Het is nog maar eens een stap in het verhaal dat bestaat uit gejongleer met ter- men als “recht”, “neutraliteit” en “anti-discriminatie”. Het einddoel is anders duidelijk: toelaten dat het gemeentelijk personeel tijdens de werkuren een hoofddoek zou dragen. Dat zowel voor- als tegenstan- ders het precies zo zien is een belangrijk teken aan de wand.

Wanneer het over wetten, moties en aan- verwanten gaat is het ontzettend belangrijk goed te lezen wat er staat, zonder zich te laten verleiden tot het lezen van dingen die er niet staan. Maar op zijn minst zo belangrijk als een rigoureuze lectuur is de context waarin deze documenten gestalte krijgen, besproken worden om uiteindelijk het voorwerp van een stemming te worden.

Wat zich voorbije week op de gemeenteraad van Molenbeek afspeelde is hier een prima voorbeeld van. Er waren verschillende moties, maar degene waarover gestemd werd was afkomstig van de socialistische familie.

Ze haalde het, zij het dat de MR-coalitiepart- ner op één onthouding na tegen stemde.

Volgens een bepaalde berichtgeving opent deze motie de deur voor gemeenteperso- neel met hoofddoek, maar is dit wel zo?

Motie in kwestie

Eigenlijk staat er niet zo veel in. De gemeente engageert zich om bij de aanwer- ving van personeel geen onderscheid te maken op basis van, en dan begint de waslijst, geslacht, ras, enzovoort, enzoverder. “Basée sur des critères prévus par la loi”, staat er

letterlijk in. Anders gesteld: de gemeente engageert zich om de wet te respecteren, wat nog eens nieuws is... We hadden het over dat onderscheid tussen wat er wel en niet in staat. Maar dan zijn er ook de omstandighe- den. Vriend en vijand zien zo’n demarche als een stap in de richting van dat einddoel.

De betogende (en gesluierde) vrouwen die present tekenden voor de gemeenteraad van start ging zien het bijvoorbeeld zo. De

‘socialistische familie’ die de motie indiende zit ook op die lijn, net als de tegenstanders, zij het mede dankzij de sociologische evolutie van de gemeente steeds meer geminori- seerd. Het achterliggende plan zou zijn het arbeidsreglement in die zin te wijzigen dat die hoofddoekendracht tot de mogelijkhe- den gaat behoren.

Grondwettelijk Hof

De toekomst zal uitwijzen of het allemaal zo’n vaart zal lopen, maar feit is dat de druk systematisch opgevoerd wordt en de pro-hoofddoek lobby zich gesterkt weet door een recent Arrest van het Grondwet- telijk Hof. Vertrekpunt was een procedure gericht tegen een school die een hoofd-

doekenverbod in haar reglement had staan, zwaar tegen de zin van enkele studenten.

Uiteindelijk belandde het dossier bij het hoogste rechtscollege dat geen graten zag in deze verbodsbepaling. Op zich misschien interessant nieuws, alleen geeft men de in- stellingen de bevoegdheid al dan niet zo’n bepaling het eigen reglement op te nemen.

En dat is een beetje waar voornoemde lobby in Molenbeek op wil verder bouwen. Precies zoals anderen het dan weer aangrijpen om een verbod uit te vaardigen.

Ritueel slachten

De kwestie raakt een debat dat vooral aan Franstalige kant gevoerd wordt, waar de hele discussie rond laïcité en scheiding tussen Kerk en Staat gevoeliger ligt. Komt men tegemoet aan de (wettelijke) verplichting van neutraliteit door levensbeschouwelijke profilering bij medewerkers te verbieden, of laat men net iedereen zijn ding doen? Dàt is de hamvraag. De discussie doorkruist zeker een partij als de PS. Opboksen tegen de macht van de Katholieke Kerk zit in het DNA van partij en beweging, maar anderzijds is er zeker in Brussel een steeds belangrijkere groep allochtone politici die toch een andere band met Mekka hebben dan de oude garde met Rome. Bij Ecolo stelt de kwestie hoofddoek zich minder scherp (het profiel van achterban en militanten wijzigde door- heen de jaren), maar daar is het dan weer het ritueel slachten dat verdeelt. In de twee overige gewesten bestaat een verbod, maar niet in Brussel. Officieel heet het dat men een beslissing van het Grondwettelijk Hof rond de rechtsgeldigheid van deze beide verboden afwacht alvorens men op Brussels niveau een standpunt zal innemen. Iets zegt ons dat de strijd pas dan in alle hevigheid zal

losbarsten. KNIN.

Actueel 10 SEPTEMBER 2020

6 “Democratisch rekenen”

De Belgische burggraaf en oud-professor Economie, tevens oud-eerste mi- nister, Mark Eyskens loopt al een tijdje meelijwekkend van het padje af.

Toch blijven de media hem opvoeren als ‘eminence grise’ die zijn licht moet laten schijnen over van alles en nog wat. En daarbij gaat hij steeds vaker uit de bocht, al beseft hij het klaarblijkelijk zelf niet meer.

Zo was de oude CD&V-Belgicist onlangs te gast in het zondagse RTL TVi-programma

“C’est pas tous les jours dimanche”, onder meer gemodereerd door de Franstalige journalist en Vlaanderen-kenner Christop- he Deborsu. Het ging natuurlijk over de regeringsvorming en de kritiek die zegt dat een Vivaldi-coalitie (paars-groen plus CD&V) geen meerderheid heeft aan Vlaam- se zijde. Men wilde dus horen wat ‘der Alte’

daarover dacht… Zijn betoog was ronduit ontluisterend en beschamend voor al wie nog gelooft in eerlijke democratische prin- cipes.

Logisch, toch?

Zo zei hij met een stalen gezicht: “Wat ik nu ga zeggen is wellicht wat brutaal,- maar het is mijn diepste overtuiging: gaan we onze deelname aan een regering laten afhangen van de zetels die bezet zijn door het Vlaams Belang? Gaan we de logica van het cordon sanitaire echt verbreken? Ik zeg:

neen!” Waarop Deborsu onbewogen con- cludeerde: “Als we dus deze 800.000 stemmen aan de kant schuiven, dan is er duidelijk een meerderheid aan Nederlandstalige kant bij de Vivaldi-coalitie.” Eyskens nam daarop nog het woord om zijn stelling ‘re- kenkundig’ te staven: “Indien we deze 18 zetels aftrekken van de 89 zetels die in totaal bezet worden door de Vlamingen, dan bekomt men 71 zetels. Daarvan is 36 de helft. Vanaf de kaap van de 36 zetels bekomt men een meerderheid gesteund door de democratische partijen.” Ziezo, dat is de logica van de CD&V-godfather. Niemand van de andere panelleden ging erop in…

DDR

Dus de man die vindt dat het Vlaams Be- lang ondemocratisch is (maar dat nergens aantoont en hard maakt), past vlotweg en zonder verpinken zelf een dictatoriaal principe toe dat bijzonder in trek was in – bijvoorbeeld - de oude DDR. Daar schakelde men de oppositie uit om te kunnen zeggen dat voortaan ‘het volk’ aan de macht zou zijn en men noemde de republiek derhal- ve vanzelf de “Duitse Democratische Repu- bliek”. Daarmee was het land gered van de antikrachten en gloorde aan de horizon het

toekomstig paradijs van arbeiders en boe- ren. Ondertussen schakelde men overal an- dersdenkenden uit uit het maatschappelijk leven.

Geen probleem met PVDA

Niet alleen wordt zo in de aangetaste her- sencellen van Mark Eyskens de uitslag van de verkiezingen van 26 mei 2019 compleet genegeerd, wat hij bovendien uitbraakt, is gewoonweg niet meer of niet minder dan het volledig op de helling zetten van een democratische politieke orde, waarin nor- maal gezien met elke stem dient rekening gehouden te worden. Misschien verbaast het daarom niet dat hij met geen woord rept over de PVDA, de vrienden van de ‘democratische’ heilstaten Noord-Korea en China.

Selectief stemrecht

Mark Eyskens is een gevaar door de democratie geworden, zoveel is duidelijk. Zou men dat bij de partijtop van de CD&V echt niet inzien? Kan die man zomaar zijn gan- gen blijven gaan? Spreekt die nog namens de christendemocraten die nog wel bij hun zinnen zijn? Stel je even voor dat een Vlaams Belanger eenzelfde stelling over een politieke tegenstrever zou opperen, het fascisme zou voor de deur staan en alle re- gisters zouden in de media en in de parle- menten oorverdovend open gezet worden.

Vlaanderen mag stilaan verlost worden van dit soort ‘denkers’ die lijken te pleiten voor een ‘algemeen selectief stemrecht’:

iedereen mag gaan stemmen, maar als je niet voor de juiste stemt, wordt je stem niet meegerekend.

Collaboratie

Het ziet er dus niet goed uit voor de democratie. In Vlaanderen is er geen meerderheid voor Vivaldi, in Wallonië wel. En voor die laatsten – de Waalse politici dus – kan men in Vlaanderen niet stemmen.

Kortom: Vlaanderen wordt gegijzeld door een eigen minderheid die schaamteloos collaboreert met een Waalse meerderheid.

Met de zegen van onder meer de Pontifex Maximus van de Nieuwe Democratie Mark Eyskens.

KVDP

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE

WWW.MAESKOFFIE.BE

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT

GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F

GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F ANKERSTRAAT 7 3500 HASSELT 011 223 253

Onze grootsteden: multi- criminele speelterreinen

Zijn we de pedalen kwijt in onze grootsteden? Na de zware rellen in Frankfurt, Stuttgart en Keulen had een buitenstaander kunnen hopen dat de beleidsverantwoordelijken de incidenten zouden aangrijpen om kom- af te maken met dit soort incidenten. Maar helaas! De politie van Frank- furt die correct optrad, werd onmiddellijk “racial profiling” verweten.

In Frankfurt heeft 53 procent van de bevolking intussen een migratieachtergrond.

Bij jongeren ligt dat aantal zelfs al op 70 procent. In de zogenaamde ‘criminali- teitshotspot’ in Frankfurt, het zogenaamde Bahnhofviertel (of stationswijk) zijn, aldus officiële politiegegevens, 74 procent van de drugsdealers mensen uit de derde wereld.

Migratieaandeel in criminaliteit stijgt, migratie stijgt ook

Zelfs naar Duitse normen is de toestand in Frankfurt vrij extreem: volgens de Krimi- nalstatistik van de politie heeft 68 procent van de verdachten van misdrijven niet de Duitse nationaliteit. Met grote afstand volgt München met 53,5 procent, Düsseldorf met 52,3 procent. Bij de 18- tot 25-jarigen heb-

ben 65,1 procent van de verdachten van misdrijven in Frankfurt niet de Duitse nationaliteit. Bij kinderen jonger dan 14 jaar bedraagt het aantal niet-Duitse verdachten 69,6 procent. Daar moet je dus overal nog eens die verdachten bijtellen die weliswaar de Duitse nationaliteit hebben, maar een migratieachtergrond hebben….

De bevolkingssamenstelling in Frankfurt wijzigt zeer snel, zoveel is duidelijk. In 2009 waren volgens de officiële statistieken 59 procent van de min-18-jarigen nog Duits en hadden geen migratieachtergrond. 22,7 procent van de Duitsers had er een migratieachtergrond. 18,3 procent werd als buitenlander aangeduid. Tien jaar later zijn de verhoudingen bijna omgekeerd: op 31 december 2019 had 53 procent van de min-18-jarige staatsburgers in de stad een migratieachtergrond. Minder dan een op drie had nog twee Duitse ouders.

CDU-parlementslid Hans-Jürgen Irmer, in een interview met de conservatieve weekblad Junge Freiheit: “Hoe hoger het aandeel aan migranten, hoe kleiner de noodzaak zich laat voelen om nog te integreren.” En verder: “We kennen momen- teel een sterke instroom in ons sociaal zekerheidssysteem, een misbruik van het asielrecht en een groeiend deel van de jongeren, hoofdzakelijk islamitisch, dat niet bereid is om zich te integreren.”

Wat in Duitsland gebeurt, doet zich voor in gans West-Europa, toch? Zelfde problematiek, zelfde problemen.

PIET VAN NIEUWVLIET