€ 2,30
73ste jaargang • nummer 49 • donderdag 7 december 2017 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Vlamingen kiezen voor de winnaars, dat is bekend. Daarom is het voor de N-VA van cru- ciaal belang dat de kaart van Vlaanderen op de avond van de gemeente- en provincieraads- verkiezingen van 14 oktober 2018 vooral geel kleurt. Als uitloper daarvan kan de partij sco- ren tijdens de federale, Vlaamse en Europese verkiezingen van 2019.
Maar er is nu in de Wetstraat een andere piste die de ronde doet: de federale verkiezin- gen vervroegen. De datum van de Vlaamse en Europese verkiezingen staat vast en kan niet wijzigen. Het Vlaams Parlement is een legisla-
tuurparlement en moet de vijf jaar uitdoen. Het federale parlement ontbinden kan wel vroeger.
Dus kan de federale regering perfect beslis- sen om ergens in 2018 federale verkiezingen te laten plaatsvinden.
Op 14 oktober samen met de lokale stem- busslag. Of een paar weken of maanden later.
Een gedurfde gok, maar er zijn elementen die maken dat dit nog niet zo’n gek idee is.
De federale regering is in lopende zaken;
de sp.a is doodziek
De eerste reden is al vermeld: de N-VA zou een bonus van de gemeenteraadsverkiezingen snel kunnen verzilveren bij de federale verkie- zingen. Een paar weken geleden zag het er nog problematisch uit voor Bart de Wever. Het film- pje van het Antwerpse schepencollege dat de inwendige mens ging versterken op een feest van de omstreden bouwondernemer Erik van der Paal zorgde voor heel wat heisa. Er werd gesproken van collusie en belangenvermen- ging tussen politici en vastgoedmakelaars.
Maar sp.a-kopstuk Tom Meeuws, die felle kritiek had geuit op De Wever, kreeg de boe- merang pal in zijn gezicht. Ook hij tafelde met vastgoedmogols. De gevolgen konden niet uit- blijven: binnen het kartel Samen werd de sp.a door Groen onder curatele geplaatst. En voor wat het waard is: een peiling toonde aan dat de hele zaak De Wever geen windeieren legde.
Integendeel, de N-VA zou in Antwerpen ste- vig op tram drie zitten en zelfs zicht hebben op tram vier. 40 procent van de stemmen dus.
Neen, Antwerpen lijkt niet meteen naar links over te hellen, en dat is cruciaal in de aanloop naar federale verkiezingen. Vandaar de piste van vervroegde of samenvallende verkiezin- gen: een Antwerps plebisciet voor De Wever zou de N-VA overal in Vlaanderen een “boost”
geven.
Een andere reden om de verkiezingen te vervroegen, is dat de federale regering toch niets meer gerealiseerd krijgt. Iedereen zit al in verkiezingsmodus. Er moet volgend voorjaar een begrotingscontrole komen, maar niemand gelooft dat er nog relevante besparingsmaat- regelen worden genomen.
Als de regering-Michel zich nog met iets onledig moet houden, dan is het met het uit- werken van de punten en komma’s van het Zomerakkoord. Aan de hervorming van de vennootschapsbelasting, de invoering van de effectentaks en een aantal flexibiliseringsmaat- regelen op de arbeidsmarkt zitten nog wat losse eindjes, en er gaat geen dag voorbij of de Raad van State oppert kritiek. Volgens sommi- gen onder impuls van voorzitter Roger Stevens, iemand met een sp.a-achtergrond.
Hij zou dan de enige efficiënte Vlaamse soci- alist zijn, want de partij zit in slechte papieren.
Als oppositiepartij kan ze niet scoren, ze blijft in de schaduw van Groen en voorzitter John Crombez moet het ene brandje na het andere blussen. De sp.a is doodziek en wil mordicus de electorale schade beperken.
Een peiling die goed nieuws is voor de Antwerpse N-VA. De MR die in Wallonië stand- houdt. De federale regering die de komende maanden niets meer gedaan krijgt. Al deze elementen doen een aantal politici in de Wetstraat denken aan een originele piste:
waarom de federale verkiezingen van 2019 niet vervroegen en plaatsen bij de gemeente- en provincieraadsverkiezingen van 14 oktober 2018?
Vallen de federale en
gemeenteraadsverkiezingen in 2018 samen?
Zal Charles Michel genade tonen voor de gepluimde kalkoen
van Laken?
Dag 36
Sinds 2 november zitten
Oriol Junqueras,
vicepremier van Catalonië
en
Joaquim Forn, minister van Binnenlandse zaken
in een Spaanse gevangenis.
Dag 53
Sinds 16 oktober zitten Jordi Sanchez, voorzitter Catalaanse Nationale Vergadering
en
Jordi Cuixart, voorzitter Omnium Cultural
in een Spaanse gevangenis met instemming van Wouter Beke!
Naar een Waalse PS-PTB-coalitie?
Ten slotte is er de dreigende politieke chaos in Wallonië, die vervroegde federale verkiezin- gen legitimeren. Premier Charles Michel wil kost wat kost voortregeren en wil niet dat de formatie van een Waalse, Brusselse en Franse Gemeenschapsregering in 2019 de federale regeringsvorming komt verstoren.
Lange tijd werd ervan uitgegaan dat een Waalse MR-PS-coalitie het meest aangewe- zen is, weliswaar met de liberalen in een domi- nante positie. Maar de voorbije weken is de PS onder Elio di Rupo zo fel naar links opgescho- ven (hogere uitkeringen, 32 urenweek,…) dat de partij zich in een coalitie met de liberalen alleen kapot kan regeren. Vandaar dat een PS- PTB-coalitie in Wallonië, eventueel aangevuld met Ecolo, geen politieke utopie meer is. Het zou misschien de enige logische coalitie zijn in een versnipperd politiek landschap.
De MR wil in de lente of de zomer van 2019
in Wallonië niet voor voldongen feiten worden geplaatst: een radicaal-linkse Waalse regering die ook in de federale wil binnendringen.
Waarom die federale verkiezingen niet los- koppelen, denken ze bij de MR. Dit zou de par- tij van Charles Michel geen windeieren leggen.
In de aanloop naar de gemeenteraadsverkie- zingen kan de MR waarschuwen voor de PS- PTB-alliantie. Men vergeet in Vlaanderen vaak dat de MR in Wallonië meer burgemeesters telt dan de PS, vooral dankzij de veranke- ring in landelijke gemeenten. In de peilingen blijft de MR stabiel. Een lichte winst is moge- lijk indien het schrikbeeld wordt opgehangen van lokale extreemlinkse coalities van PS en PTB. Waarom dit discours ook niet hanteren als federale verkiezingen vlakbij zijn, denkt de MR.
Een schrikbeeld dat ook de N-VA zeker zal kun- nen gebruiken tijdens haar campagne. Want zich opwerpen als dam tegen een rode Waalse golf, het behoort tot het DNA van de Vlaams- nationalisten.
Actueel 7 december 2017
2
Uit de smalle beursstraat
Virtuele munten zijn nog zo slecht niet
Er was een tijd dat je 700 euro betaalde voor een bitcoin, ondertussen is die meer dan 11.000 euro waard. De virtuele munt is aan een nooit geziene opgang bezig en is momenteel één van de meeste interessante beleggingsinstrumenten. De bitcoin is een elektronische munt die kan worden opgeslagen in de vorm van het portfoliobestand of kan worden beheerd door een derde partij, een portemonneedienst. Deze zoge- naamde cryptomunt, die ooit bedoeld was om ‘fysieke’ valuta als euro’s en dollars te vervangen, lijkt ondertussen meer een speculatieve belegging dan een handig betaalmiddel gewor- den.
Wie zijn winst omzet in euro’s of dollars, kan op een paar jaar tijd zeer rijk geworden zijn. Sommige analisten vergelij- ken de gekte rond bitcoins met de tulpenmania in de zeven- tiende eeuw. In Amsterdam werden tulpenbollen destijds voor steeds hogere prijzen verhandeld, tot de waarde ineenstortte en de bollen niets meer waard waren.
Zeepbel?
Een zeepbel dus, en meteen doet dit bij economen een bel- letje rinkelen. Wat te denken van een beleggingsproduct dat de koerswinst op een jaar tijd met 1.000 procent heeft zien toe- nemen? Wat als iedereen plots bitcoins op de markt wil verko- pen? Dan barst de zeepbel en stort de prijs ineen.
Meteen rijst de vraag wat de impact op de reële economie zal zijn. De bitcoinhandel omvat zo’n 100 miljard euro. Dat is meer dan de waarde van veel beursgenoteerde bedrijven. Al moet dit in perspectief worden geplaatst. Een bitcoin-crash zal niet leiden tot een ineenstorting van de reële economie. Om te beginnen is de omvang van tal van beursgenoteerde bedrij- ven veel groter. Als Apple (800 miljard euro) of Amazon (meer dan 400 miljard euro beurswaarde) failliet gaat, is de impact veel groter. Bovendien opereert de bitcoin in een parallel eco- nomisch circuit.
Veel eigenaars van bitcoins maken er een spelletje van en blijven in deze aparte realiteit verhandelen. Bitcoins gebrui- ken om kleren of zelfs een auto te kopen kan, maar dan moet je de waarde eerst omzetten in euro’s of dollars. Wat de virtu- ele munt op dat moment ook in het vizier van de fiscus brengt en waarop je dan belastingen moet betalen. Zo ontwrichtend voor de economie is de bitcoin dus niet. Het is ook geen manier om zwart geld wit te wassen, zeggen experts, omdat het bij een omzetting naar reëel geld toch boven water komt. De bit- coin als crimineel betaalmiddel is beperkt, tenzij voor hackers die losgeld in bitcoins eisen om een geblokkeerde webstek weer los te krijgen. Maar in dit geval kan de opbrengst slechts gedeeltelijk worden verzilverd.
Wantrouwen tegenover overheid
Het zwellende succes van de bitcoin heeft de filosofie ach- ter virtuele munten naar de achtergrond verschoven, en dat is jammer. Men vergeet dat bitcoins aanvankelijk populair waren door het toenemende wantrouwen tegenover de overheid.
Overheden, regeringen en centrale bankiers hebben controle over de geldcreatie en kunnen dat instrument ten nadele van de bevolking gebruiken.
Er zijn genoeg voorbeelden uit de geschiedenis die aantonen dat geld bijdrukken een geliefde manier was voor vorsten, pre- sidenten, ministers en regeringen om schulden weg te werken.
Dat gebeurde onder de Franse koning Filips de Schone in de 14de eeuw. Dat gebeurde in de Duitse Weimarrepubliek van 1923. Het is de burger die het gelag betaalt, want bij geldcre- atie piekt de inflatie en is opgepot spaargeld plots niets meer waard. De voorbije jaren was er veel kritiek op het beleid van de centrale banken die de geldpers laten draaien om geld in de economie te pompen. Met als gevolg dat de rente op spaar- geld – de rente is de prijs van het geld – al jaren historisch laag staat. Wie dit monetaire beleid wantrouwt, kon vroeger met zijn geld enkel vluchten naar goud, maar nu zijn er de cryp- tomunten. De Brits-Oostenrijkse econoom Friedrich Hayek (1899-1992) voorspelde ooit dat er privémunten zouden ont- staan, al wist hij niet op welke manier. De internettechnologie en de recente blockchaintechnologie heeft daarbij geholpen.
De bitcoin is zo’n privémunt. Als die ineenstort, staan andere privémunten klaar, zoals de ether en de litecoin. Virtuele mun- ten zijn dus blijvers. Angélique VAnderstrAeten Momenteel is een hevige discussie aan de gang over de rol van virtuele munten of cryptomunten in onze econo-
mie. Zeker nu de waarde van de bekendste virtuele munt, de bitcoin, exponentieel gestegen is, voorbij 11.000 euro.
Een koerswinst op een jaar tijd van 1.000 procent. Is er een nieuwe beleggingszeepbel in de maak? De kans is groot, maar toch hebben virtuele munten voordelen.
De moeder van de klasgenoot was een afgestudeerde biologe. En echtgenote van een arts. Vloeiend in meerdere talen – maar niet in het Nederlands. Toch zette ze de lera- res op haar plek: “Mijn echtgenoot en ik spreken thuis met onze dochter de taal waarin wij zijn afgestudeerd.” En die taal was niet het Nederlands. Exit lerares.
Het is het domste wat je van migranten kunt eisen: dat ze thuis een taal spreken met hun kinderen die ze zelf niet beheer- sen. Hoe kun je communiceren met je kind, als je zelf geen basiswoordenschat hebt in wat ook voor jou een vreemde taal is? Als je het verschil tussen ‘hebben’ en ‘zijn’, ‘de’ en
‘het’ niet weet? Kinderen leren met gemak meerdere talen tegelijk, maar als ze die leren met de hulp van mensen die zelf de taal niet beheersen, wordt er meer kwaad dan goed gedaan. Het leren van de taal moet je overla- ten aan de plek en de mensen waar die fout- loos geleerd kan worden: op school, door kundige leraren. Tot mijn schrik woedt in Vlaanderen de discussie of vreemde talen een plaats moeten krijgen op het school- plein en zelfs in het klaslokaal. De verplich- ting om op school Nederlands te spreken, zou contraproductief werken. Je vraagt je af of mensen die dit soort waanideeën ont- wikkelen, enig verstand van communicatie hebben. Of ze niet misschien toch contact- gestoord zijn? Dé manier om te communice- ren, dé manier om te integreren, dé manier om succesvol te zijn, is door de taal van het land waarin men woont, te beheersen. Het is een misdaad dat kinderen grootgebracht worden zonder dat ze die taal foutloos spre- ken en behendig zijn in het vinden van woor- den, het maken van zinnen en het communi- ceren met hun landgenoten. Voor de goede orde: met landgenoten bedoel ik niet alleen mede-migrantenkinderen maar ook andere Vlamingen.
In Nederland valt het iedereen op, zelfs politici van migrantenpartijen, dat de jonge generatie migrantenkinderen slechter Nederlands is gaan spreken. Je kunt er trots op zijn dat je de taal van je ouders’ land van herkomst goed beheerst en ‘schijt’ hebben aan je Nederlandse taalbeheersing, maar het helpt je niet voort in de maatschappij.
Dat kinderen en hun ouders daar niet bij stil- staan, is één ding. Dat politici en onderwij- zers daarin meegaan in plaats van te hame- ren op correcte en voldoende beheersing van het Nederlands, is een schande. Ster- ker nog, ik durf te stellen dat het kindermis-
handeling is om je kind de Nederlandse taal niet bij te brengen. Hoe moet hij/zij later in de samenleving functioneren? Hoe gaat hij/zij een opleiding volgen? Hoe denkt hij/
zij later een baan te vinden? Meertaligheid is een zegen. ‘Elke taal die je spreekt maakt dat je een extra mens bent’ luidt een Turks gezegde. Nou ja, iets in die trant in ieder geval. Elke Europeaan ervaart hoe fijn het is om het Duits, Frans of Engels te beheersen alleen al als je in die landen met vakantie bent. Is het dan niet vanzelfsprekend dat je op school de taal leert spreken die de voer- taal is van het land waarin je woont? Hoe kan het dat in het onderwijs besloten wordt om ook andere talen in het klaslokaal te onderrichten? Hoe kan het dat leraren niet ferm optreden tegen dit besluit? Hoe kan het dat politici zelfs maar denken hier goed aan te doen? In Nederland kregen migranten- kinderen in de jaren zeventig OETC – ofte- wel Onderwijs in Eigen Taal en Cultuur. Dit omdat er een veronderstelling heerste dat migranten ooit zouden teruggaan naar hun land van herkomst; we weten allemaal wat de werkelijkheid is geworden. OETC is afge- schaft. In plaats daarvan hadden migranten- kinderen natuurlijk extra Nederlandse taal- lessen moeten krijgen. Dat was in die jaren niet nodig, we leerden het vanzelf wel. Er was nog geen satelliet-tv die de hele dag Turks het huis in straalde, er was geen inter- net dat Turkije dichterbij bracht en er waren gewoon geen andere kinderen met wie je Turks zou kunnen spreken. Mijn generatie is goed terechtgekomen – ik beheers deze taal dusdanig dat ik er zelfs mijn brood mee kan verdienen. Ook de jongere generatie ver- dient die kans. En die kans krijgt ze alleen als op de enige plek waar kinderen Nederlands kunnen leren, op school, alleen Nederlands wordt gesproken. ebru umAr
“U spreekt thuis toch wel Nederlands met uw kind?”, vroeg de lerares Neder- lands hautain aan de moeder van een Joegoslavische klasgenoot. Het was in 1982, en de lerares was nog bezig haar studie Nederlands af te ronden – een pijnpuntje voor de vrouw die op het gymnasium lesgaf onder voorwaarde dat ze haar docto- raal examen zou halen.
Andere taal op school
E bru u mar
BAUDET WINT, WILDERS VERLIEST
Zouden er nu verkiezingen zijn, zou Forum voor Democratie flink groeien en de partij zo ongeveer de PVV van Geert Wilders inhalen.
De partij van Thierry Baudet zou volgens de jongste peiling van Maurice de Hond uitkomen op 14 zetels (+12), terwijl Geert Wilders er 15 zou halen (-5). De wekelijkse peiling van De Hond laat zien dat ook de sociaaldemocraten van de PvdA weer beter zouden scoren, met 15 zetels (+6). De liberale regeringspartij VVD van Marc Rutte zou – ondanks verlies - met 26 zetels (-7) de grootste blijven. Ook het CDA zou verliezen (-5). Er zal de komende maanden fel gedebatteerd worden over onder meer de sleepwet, waarover op 21 maart tegelijk met de gemeenteraadsverkiezingen een referen- dum wordt gehouden. Die Wet (Wiv) geeft de veiligheids- en inlichtingendiensten ruimere bevoegdheden om via de kabel internet- en telefoongegevens van burgers af te tappen.
IS-VROUWEN EN -KINDEREN
Het hoofd van de Duitse inlichtingendienst, Hans-Georg Maassen, is doodsbang dat kin- deren van Syriëgangers binnenkort terugke- ren naar Duitsland. Dat is immers het logische gevolg van het feit dat IS zowel in Irak als in Syrië bijna verslagen is.
Het probleem met die kinderen en jonge- ren is, aldus Maassen, dat ze “in ‘scholen’ van IS zijn gehersenspoeld en in hoge mate gera- dicaliseerd, en zo de ideologie van IS steu- nen”. Ergo: “Die kun je dus beslist ook jihadis- ten noemen. Dat stelt de Duitse binnenlandse veiligheidsdienst voor problemen, omdat die kinderen en jongeren erg gevaarlijk kunnen zijn.” Of die hellekinderen snel weer te ‘beke-
ren’ zijn met een deradicaliseringscursusje, of twee, is onwaarschijnlijk.
Niet alleen IS-kinderen zijn levensgevaar- lijk, ook terugkerende vrouwen zijn voor geen haar te vertrouwen. Het is niet omdat ze in het kalifaat niet aan het front zaten maar gewoon thuis, zoals de islam het voorschrijft, dat ze niet even radicaal zijn als hun vechtende mannen.
Volgens Maassen lopen alleen al in Duits- land minstens 700 gestoorde islamfanatici (m/v) rond die bereid zijn aanslagen te ple- gen. Als je dat aantal over West-Europa extra- poleert, krijg je het bijzonder benauwd. En intussen blijven onze grenzen wagenwijd openstaan.
Actueel
7 december 2017 3
Balsturigaard
Mijnheer de mensenrechtenactivist,
Gij doorluchtige hebt gemeend ons alle- maal nog eens voor schut te moeten zetten met een brief van zeven bladzijden waarin gij compleet wereldvreemd en zelfs arrogant meent iedereen de les te moeten lezen en als aangeschoten wild een reeks jammerklach- ten te moeten uiten. Alsof gij een grote suk- kelaar zijt die door iedereen wordt uitgeslo- ten en gemarginaliseerd. Ge moet het toch maar durven, zo’n grote bek opzetten en zo spuwen in de handen van zoveel burgers die u voeden en die het allemaal met veel min- der moeten doen. Wie denkt gij eigenlijk dat gij zijt?! Omdat de regering binnenkort een beslissing moet nemen over de maat van de straf die gij opgelopen hebt na uw omstre- den aanwezigheid in uniform op een feest van het Chinese leger in Brussel, slaat gij nu wild in het rond. Niet alleen hadt gij u een tijdje geleden al ziek gemeld toen de premier u op het matje riep, gij vindt het gewoon niet meer nodig uit uw kot te komen om met wie dan ook te praten. Gij laat uw advocaat dan maar brieven schrijven, waarin gij peroreert dat de regering uw mensenrechten – jawel!
– schendt omdat gij toestemming moet vra- gen om bepaalde dingen te mogen doen.
Meer nog, gij schruwelt dat de regels voor dat alles zo vaag zijn dat gij veroordeeld wordt tot sociaal isolement. Er is geen enkele reden om in uw dotatie te knippen, zegt gij.
Het moet nu toch niet gekker worden?! In de Wetstraat en daarbuiten was enkel hoon- gelach te horen op uw briefschrijverij. Met- een werdt gij spottend gecatalogeerd als mensenrechtenactivist. Sommigen, waar- onder zelfs een staatssecretaris, spoorden u aan om dan maar klacht neer te leggen bij het onvolprezen antidiscriminatiecen- trum UNIA. Zelfs brave Belgische ministers als Didier Reynders vinden dat er spelre- gels zijn voor leden van de koninklijke fami- lie en dat die moeten gevolgd worden. Een regeringsbron zegt zelfs: “Wij gaan ons niet laten opjagen door deze quatsch van Lau- rent. Wij zijn altijd constructief geweest, en nu krijgen we dit.” Iedereen kijkt in de rich- ting van premier Michel, die de zaak zal moe- ten beklinken. Dat ziet er niet goed uit voor
Uedele. Zeker nu uw oudste broer, die naar verluidt de koning aller Belgen is, zijn pollen van heel die zaak aftrekt en duidelijk te ken- nen geeft geen bemiddelaar te willen zijn in de beslechting van de gevolgen van uw prin- selijke capriolen. Zelfs hij weet niet wat met u aan te moeten, en wat er zal moeten gebeu- ren om u tot redelijk inzicht en normaal men- selijk gedrag te brengen. Voor Philippe is het allemaal een zaak tussen de regering (de politiek) en uzelf. Hij wil duidelijk voorkomen dat de negatieve beeldvorming waarvan gij de schuld zijt nog meer gaat afstralen op de koninklijke familie, die steeds minder ern- stig wordt genomen door de bevolking. Haar dotaties steken al de ogen uit van de gewone man, die gebukt gaat onder een hoge belas- tingdruk op alles wat hij doet en koopt.
Of het niet triestig en bizar genoeg is, hebt gij ook nog het lef om in uw prinselijk epis- tel er een schep bovenop te doen. Gij vraagt zonder verpinken ook een financiële rege- ling voor uw eega Claire wanneer gij komt te overlijden. “Voor zover de wet er niet expli- ciet in voorziet dat de dotatie van de prins aan zijn overlevende partner toekomt, is het logisch dat zij erop mag rekenen dat de Bel- gische staat aan de wettelijke verwachtingen voldoet zoals tot nu toe het geval was voor andere leden van de koninklijke familie”, laat gij optekenen. Daarmee wordt overduidelijk waar het u in wezen om te doen is: geld. Gij zoudt echter moeten beseffen, monseigneur, dat iemand die elk jaar 308.000 euro uit de staatsruif mag weggrissen op zijn minst iets mag terugdoen. Zich houden aan een reeks afspraken, bijvoorbeeld. En vriendelijk zijn tegenover het plebs. Moest gij weten wat werken is van ’s morgens tot ’s avonds en dat minstens 43 jaar in uw leven, gij zoudt wel- licht een andere toon aanslaan.
Kom dus maar rap uit uw stresstoestand en probeer een en ander eens juist in te schatten. Daal neer uit uw ivoren toren, rot- verwend nest. Stop met iedereen tegen u in het harnas te jagen, Calimero Laurent.
Uw paljasserij heeft lang genoeg geduurd.
Onnozel manneke!
Briefje aan monseigneur Laurent
Pew berekende dat tegen 2050 de mos- limbevolking in Europa meer dan zal verdub- belen. Dat is dan nog een voorzichtige schat- ting. Bij aanhoudende migratie, zoals gekend tijdens de laatste jaren, stevenen we zelfs af op een verdriedubbeling.
De immigratie van niet-islamitische alloch- tonen werd niet in de studie opgenomen.
Vele experten verwachten in de toekomst immers een zeer zware immigratiedruk van- uit zwart Afrika.
Niet of, wel wanneer
Momenteel telt Europa al 5 procent mos- lims. Maar dat cijfer is kunstmatig laag, omdat in die berekening de vrijwel moslimvrije lan- den van Midden-Europa (voormalig Oost- blok) worden meegerekend. In de kernlan- den van de EU (Benelux, Frankrijk, Duitsland) zitten we al ruim boven 7 procent. België bekleedt, met 7,6 procent, een twijfelachtige derde plaats in de rangschikking van moslim- rijke landen (na Frankrijk en Zweden). Een bronzen medaille voor ons opengrenzenbe- leid, dus.
Volgens de studie van Pew mogen we ver- wachten dat deze aanwezigheden op drie- endertig jaar zullen verdubbelen. Minstens.
Voor België betekent dit dat we in 2050 in het gezelschap van 15 à 22 procent moslims zul- len verkeren. In absolute cijfers: tussen twee en drie miljoen. Dat is de bevolking van twee gemiddelde Vlaamse provincies.
Pew is een Amerikaanse onderzoeksin- stelling met een uitstekende internationale reputatie. We mogen ervan uitgaan dat ze met hun alarmerende studie niet over één nacht ijs zijn gegaan. Andere onderzoeken zien de toekomst nog islamitischer in. De Franse topeconoom Charles Gave berekende twee maanden geleden dat in zijn land de moslims binnen veertig jaar de meerderheid zullen verwerven. De cijfers van Gave werden door sommigen betwist. Maar in de disputen werd vooral het tijdstip in twijfel getrokken, niet het eindresultaat.
Het is niet meer een kwestie van “of”, wel van “wanneer”. Want, ook indien men de situ- atie na drieëndertig jaar nog beheersbaar acht: wat komt er na 2050? Zelfs de meest optimistische voorspellingen weten ons lang voor het einde van de eeuw een minderheid in eigen land.
Verboden te tellen
Inzake klimaat is het voluntarisme zo groot dat op basis van twijfelachtige studies draco- nische plannen worden uitgevoerd die pas in 2100 in een futiele vermindering van 0,05°
kunnen uitmonden. Maar inzake de islamise- ring roept men ons zelfs op om niet te zwaar te tillen aan de voorspelde effecten in 2050.
En om ons vast te klampen aan optimisti- sche scenario’s die in de feiten geen enkele staving vinden.
Demograaf Patrick Deboosere sust ons in Het Belang van Limburg: “In een periode van 30 jaar kan er nog veel veranderen. De fer- tiliteit onder moslims kan afnemen.” Le Soir geeft ons de gelukzalige onzin van ULB-prof Corine Torrekens mee: “Het is niet onmoge- lijk dat de jonge generaties terugkeren naar Tunesië, Marokko, Egypte en Turkije, om daar de economische kansen te gaan grijpen.” De
“wetenschapster” laat daarna in haar poli- tieke kaarten kijken: “Waarom is dat tellen ook nodig? Tenzij om de hersenschimmen over de islamisering te voeden?” Dat is wat ideologie aanricht met wetenschappers: ze zijn al in staat om “tellen” als een vies woord uit te spreken.
De commentaren van linkse academici waren uiteraard voorspelbaar. Maar waarom komen er zo weinig reacties van de andere segmenten van de samenleving? Denkt men dat de cijfers niet echt zijn? Of dat er zich plots wonderbaarlijke politieke of maatschappe- lijke evoluties zullen voordoen die de trend
zullen ombuigen? Of ligt 2050 te ver in de toekomst om ons druk te maken? Of is het overleven van onze volkeren en culturen gewoon geen prioriteit meer? Waarschijnlijk spelen al die redenen, bij verschillende men- sen in verschillende mate.
De grootste vijanden in deze kwestie zijn geleidelijkheid en hoop. De geleidelijkheid die ons toelaat om moedige stellingnames te vermijden en politieke beslissingen uit te stel- len: de kikker die langzaam wordt gekookt, waar ik in een vorig artikel naar verwees.
En dan is er ook de vage hoop die ons laat veronderstellen dat het allemaal wel goed komt, terwijl alle feiten in de andere richting wijzen. Elke nieuwe generatie jonge mos- lims zorgt voor meer problemen en staat vij- andiger tegen haar gastsamenleving dan de vorige. Er is ook geen merkbare ontkerkelij- king, zodat de illusie dat de islam dezelfde evolutie als het christendom doormaakt, ook mag opgeborgen worden. En er ontwikkelt zich al helemaal geen Europese islam, zoals die verschijnt in de dromen van Geert Bour- geois.
De taal is niet gans het volk
De Vlaamse Beweging mag ook stilaan wakker worden. Ze treuren daar nog steeds over het terrein dat verloren ging tijdens twee eeuwen België, maar halen de schouders op bij het zeer realistische vooruitzicht dat Vlaanderen in de komende eeuw volledig verloren gaat.
Als er een trend zou zijn naar een verdrie- dubbeling van de Franstalige bevolking in de Brusselse Rand in de komende decen- nia, zouden we ons mogen verwachten aan memoranda van het Davidsfonds, het OVV en de VVB.
Maar een betrouwbare schatting van een gelijkaardige stijging van het aantal islamie- ten over heel Vlaanderen lokt in die kringen geen beweging uit. Hoopt men dat de nieu- welingen het Nederlands zullen omarmen?
En, indien dat al zou lukken, dat de taal echt gans het volk is, zoals Prudens van Duyse ons in een romantische dichtregel voorhield?
Hoewel het eindresultaat van de voort- schrijdende islamisering voor de achterban onaanvaardbaar is, slaagt ook de N-VA niet in het formuleren van een standpunt over het gegeven. De partij doet wel aan symp- toombestrijding (verbod onverdoofd slach- ten, controle moskeeën, ban op de boerkini, uitwijzing radicale imams…), maar liefst zon- der de islamisering zelf als een probleem te benoemen.
Daarmee hoopt ze de kool en de geit te sparen: de stemmen én de politieke respec- tabiliteit. Maar die evenwichtskunsten blijven niet eeuwig lukken.
De vreemde dood van Vlaanderen
Ik moet iedereen het boek “The Strange Death of Europe” (de vreemde dood van Europa) aanraden, dat in mei dit jaar ver- scheen. Douglas Murray (*) beschrijft daarin, op intelligente en doordringende wijze, hoe het neurotische schuldgevoel over racisme en kolonialisme de Europese elites verhin- dert nog de gevolgen te zien van de vernie- tigende immigratiepolitiek, of een beleid te voeren dat hun eigen volkeren van de onder- gang kan redden. Wacht misschien tot na de feestdagen, want je wordt er niet vrolijk van.
“Een volk zal nooit vergaan”, luidt een regel van de tweede strofe van ons volkslied. De geschiedenisboeken staat echter vol volke- ren die wel zijn vergaan, meestal ten gevolge van oorlog en onderwerping. Wij lijken eer- der voor zelfmoord te kiezen.
Jurgen Ceder (*) uitgeverij Bloomsbury (London);
te koop via Bol.com, aan de prijs van 18,99 euro.
De aangekondigde dood van Vlaanderen
Het is december, dus de jaaroverzichten komen eraan. Nieuwsmedia en BV’s gaan ons weldra verblijden met wat hen is bijgebleven uit 2017. Er is nog een maand te gaan, maar voor mij staat het belangrijkste nieuwsfeit reeds vast. Als u het niet zou opgepikt hebben uit de eerder karige berichtgeving: vorige week maakte het Pew Research Center de resultaten bekend van een uitgebreide studie over de te verwach- ten aanwas van de islamitische aanwezigheid in Europa.
UW DAK WORDT GEFOTOGRAFEERD
Steeds meer gemeenten laten een thermografische luchtfoto van het bewoonde deel van hun grondgebied maken. Op zo’n foto is te zien wie zijn dak goed geïsoleerd heeft, en wie niet.
De foto wordt steevast in de winter gemaakt, en de gespecialiseerde bedrijfjes die dat kunnen, verdienen er goed (belasting)geld aan. Uiteraard kadert dit alles in het ‘klimaatbeleid’ dat onze gemeenten voeren. Uiteraard dienen de foto’s ‘louter ter informatie’ van de burgers. Althans, voorlopig. Helemaal gerust zijn we er niet op. Eigenlijk gaat het een openbaar bestuur helemaal niets aan of wij een dak slecht of goed isoleren. En welke info zou de gemeente ons kunnen ver- strekken? Verreweg de meeste burgers weten drommels goed of hun dak wel of niet geïsoleerd is, en of dat twintig jaar geleden gebeurde, of zeer recent. Daar hebben wij die warmtefoto’s niet voor nodig. Ondertussen delen de gemeenten ieder huis op hun grondgebied wel op in ver- schillende schalen. En dat ruikt verdacht veel naar … bijkomende belastingen.
In het zicht van de verkiezingen zal geen gemeentepolitieker daarover met een woord rep- pen, maar wacht tot de nieuwe besturen gevormd zijn en weer naarstig op zoek wordt gegaan naar centjes om de begrotingen rond te krijgen. Vroeg of laat haalt de bevoegde schepen dan de map met warmtefoto’s uit de schuif. Daarna wordt een retributiereglement gestemd, en de kassa rinkelt. Met als ultiem excuus dat het goed is voor het klimaat. Denk daar maar eens aan, als deze winter een helikopter bij nacht en ontij boven uw huis cirkelt…
Korte dagen, korte weken
De donderdagse werkdag duurde vorige week slechts 2 uur en 37 minuten. En dan nog waren er 18 Kamerleden niet op post, om diverse maar niet altijd duidelijke redenen. Het vragenuurtje nam het grootste deel in beslag, gevolgd door enkele kleinere stemmingen en dat was het.
Om 16 u. 57 kon het weekeinde beginnen, en dinsdag zijn er pas weer de eerste commis- sies, waar lang niet iedereen moet zijn. Ja, zo vliegen de weken voorbij. De doorsneebur- ger moet veel meer doen voor een veel kari- ger loon.
Eigen rechtbank eerst!
Dat Hendrik Vuye (ex-N-VA) en Barbara Pas (VB) minister van Justitie Geens gingen aan- pakken over de opmerkelijke vonnissen van een Franstalige strafrechter in Brussel - die zwaar uithaalde naar de Nederlandstaligen -, lag voor de hand. Maar ondanks de com- munautaire stilstand en de belofte van N-VA aan de MR om op de tong te bijten, sloot Kris- tien van Vaerenbergh van N-VA zich aan bij de kritiek op die strafrechter die de politie in de Vlaamse Rand beschuldigde van racisme tegen Franstaligen en het parket in Halle-Vil- voorde in het gezicht smeet dat het hen ont- breekt aan een minimum aan verstand. Een en ander is natuurlijk het gevolg van de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vil- voorde en de daarbij horende manke split- sing van hetzelfde gerechtelijk arrondissement waarbij Halle-Vilvoorde geen eigen Vlaamse rechtbank kreeg.
De drie nationalisten uit de drie Vlaams- nationale groepen zaten dan ook – einde- lijk – eens op dezelfde golflengte toen zij uni- sono een eigen Vlaamse rechtbank eisten.
Vuye stelde vast dat Hans Bonte, sp.a-burge- meester van Vilvoorde, dit momenteel lijkt in te zien. Maar hij liet niet na Bonte onder de neus te wrijven dat hij de zesde staatshervor- ming integraal mee heeft goedgekeurd en dat zijn verontwaardiging enigszins potsier- lijk is. Het antwoord van Geens, toen hij het over die vraag naar een Vlaamse rechtbank had, was 18 karaat tsjeverij: “Ik denk daar dus niets van, want dat staat niet in het regeerak- koord, en net zoals ik de scheiding der mach- ten niet mag beoordelen, moet ik het regeer- akkoord uitvoeren.”
Na zoveel ministeriële prietpraat, schoot brave Hendrik toch uit zijn sloffen en sneerde naar Geens dat de Vlamingen het kotsbeu zijn door de Franstaligen altijd weer voor racisten uitgemaakt te worden. Aan hen richtte hij een duidelijke boodschap: “Niemand verplicht u om in één land samen te leven met die racis- tische Vlamingen! Wees logisch, wees con- sequent, richt uw eigen paradijs op!” België barst! Vlaanderen onafhankelijk!
Kwade wil
Vorige woensdag interpelleerde Barbara Pas minister van Binnenlandse Zaken Jam- bon voor de zoveelste keer over de kwestie van de illegale aanwerving van politieambte- naren door de Brusselse politiezones wegens
Roddels uit de Wetstraat
Dossier 7 december 2017
4
het gebrek aan kennis van de tweede taal.
Immers, hij had in juni beloofd het coördi- natiecomité voor het Brussels Hoofdstedelijk Gewest bijeen te roepen om het probleem van de tweetaligheid op te lossen. Bovendien had hij in september eveneens beloofd dat hij een brief zou sturen naar de hoge ambtenaar over haar schorsingsbeleid en de Brusselse politie- ambtenaren.
Omdat we een half jaar verder zijn, wilde het ongeduldige Kamerlid uit Dendermonde weten hoever men daar nu eindelijk mee staat.
Het antwoord was ontnuchterend. De minister deelde koudweg mee dat de Brusselse rege- ring haar vertegenwoordigers in het coördina- tiecomité nog steeds niet heeft aangesteld … en dat de hoge ambtenaar heeft laten weten dat niet zij het toezicht op de naleving van de taalwetten op zich neemt, maar de minister- president. Als klap op de vuurpijl hoorde Bar- bara Pas hem zeggen dat de korpschefs van de zes zones de vraag kregen om de dossiers van alle aanstellingen over te maken, wat tot op heden nog niet gebeurd is. Wat haar deed besluiten dat het begrip ‘kwade wil’ vanuit Brussel hier op zijn plaats is. Zij eist dat Jan Jambon de druk op de ketel opvoert en zo nodig de controlebevoegdheid weghaalt bij de toezichthoudende overheid, als zij haar con- trolewerk niet doet. Waar wacht men eigen- lijk op?
Geldkraan dicht?!
Karin Lalieux, PS-furie en schepen te Brus- sel, die mee de oorzaak is van de bestendiging van de Brusselse laksheid inzake de toepas- sing en naleving van de taalwetgeving, is wak- ker geworden. Nooit heeft zij zich als Kamerlid iets aangetrokken van die kwestie. Integen- deel, zij trok altijd haar neus op voor de Vla- mingen, vertikte het één woord Nederlands te spreken en haalde spottend haar schou- ders op als Vlamingen in Brussel op hun stre- pen gingen staan. Maar nu is Jan Jambon van plan de terugbetaling van de taalpremies stop te zetten, op grond van het verslag van de vice- gouverneur van het Brussels Gewest, als daar- uit blijkt dat een en ander niet in orde is met de tweetaligheid. Hij zou dat dan van jaar tot jaar bekijken en telkens via een koninklijk besluit regelen. Hoewel een totale omvorming van het systeem beter zou zijn door de sanctionering automatisch te maken of de vernietigingsbe- voegdheid bij de vicegouverneur te leggen, is het initiatief van de minister om druk te zet- ten op de diensten een kleine stap in de goede richting. Karin Lalieux, die hoorde dat het om veel geld zou gaan dat men in Brussel zou kun- nen kwijtspelen, namelijk 25 miljoen, kwam in de bevoegde Kamercommissie met een uitge- streken gezicht en met enige pathos meede- len dat men in Brussel echt alles doet om de tweetaligheid te respecteren en dat men alles nogal zwart-wit voorstelt. De Vlamingen frons- ten terecht de wenkbrauwen. Gelukkig werd ze erop attent gemaakt dat ze toch eens de moeite moet doen om het jaarlijkse verslag van de vicegouverneur te lezen. Geld! Daar zijn ze in Brussel altijd gevoelig voor. Het is wach- ten op het eerste koninklijk besluit van Jam- bon dat de kraan dichtdraait.
My Lai
In december 1969 ontploft figuurlijk een bom. Achttien maanden eerder is een Ame- rikaanse compagnie in een hinderlaag gelo- pen: 28 gesneuvelden. Dat roept om wraak en de compagnie roeit in een dollemansroes de inwoners van het dorp My Lai uit. De vrou- wen worden eerst verkracht vooraleer 467 Vietnamezen worden afgeslacht. Een Ameri- kaanse helikopter landt ter plaatse en slaagt erin een einde te maken aan de moordpar- tij. De piloot meldt het aan het opperbevel en de doofpot wordt bovengehaald, tot het geheim openbaar wordt. Soldaten bekennen op tv hun misdaden, maar alleen een luite- nant wordt veroordeeld (3 ½ jaar huisarrest in de praktijk).
Links Amerika heeft nu een gruwelijk dos- sier om een einde aan de oorlog te eisen.
Veteranen die afzwaaien, lopen op de lucht- havens spitsroeden tussen hysterische tegen- standers. Bij rekruteringscentra van het leger staan heel de tijd betogers met bor- den: “Word oorlogsmisdadiger”. Dienstplich- tigen worden aangemoedigd te deserteren en naar Canada te vluchten. 30.000 jonge- mannen doen dat ook; evenveel als er Cana- dezen vrijwillig in Vietnam vechten. Aan de universiteiten is geen discussie meer moge- lijk. Wie nu de ouders zijn van de huidige politiek correcten, verhinderen ieder debat.
Ze hullen zich in idealistisch anti-oorlogspa- cifisme om de eigen belangen te verbergen, want de studenten zijn niet langer vrijgesteld van dienstplicht.
De National Guard schiet aan de universi- teit van Kent in Ohio vier studenten dood, en nadien wordt er dag en nacht betoogd. 400 universiteiten sluiten de deuren. Nu, tiental- len jaren later, spreken bejaarde mensen over de scheuring in hun familie en in hun kennis- senkring, en nog altijd zijn de oude wonden niet overal geheeld. Nixon laat zich niet inti- mideren. Hij rekent op de “silent majority”
(58 procent van de Amerikanen steunt zijn politiek van geleidelijke terugtrekking).
Nixon speelt zijn troeven uit
In Vietnam verslechtert de situatie. Een tegenoffensief van het Zuid-Vietnamese leger eindigt in een ramp en dat laat het ergste vrezen voor de zogenaamde “Vietnamise- ring”. Het moreel van de Amerikaanse sol- daten is slecht. Iedereen wil zo vlug moge- lijk naar huis. 1 op de 4 soldaten gebruikt inmiddels drugs. 40.000 Vietnamveteranen worden drugsverslaafd. Nixon versnelt het tempo en iedere maand vertrekken 10.000 soldaten naar huis. Velen voegen zich in de VS bij de antioorlogsbetogers. In juni 1971 ontploft een nieuwe informatiebom. Een hoge ambtenaar speelt geheime documen- ten (de Pentagon Papers) door aan de New York Times en daarin staat zwart op wit dat noch Kennedy, noch Johnson, noch Nixon ooit in een Amerikaanse overwinning geloof- den. Heel de tijd hebben ze de Amerikanen voorgelogen. Maar Nixon speelt een troef- kaart uit. Hij kondigt totaal onverwacht een bezoek aan communistisch China aan; de Volksrepubliek China en de VS onderhouden geen diplomatieke betrekkingen. In Hanoi, de hoofdstad van Noord-Vietnam, geloven ze hun oren niet. China is hun bondgenoot, maar ook een historische vijand die Vietnam altijd als een satellietstaat heeft bekeken, en het wantrouwen tussen Peking en Hanoi is nooit verdwenen. Dus lanceert politiek leider Le Duan gauw een massale aanval op het Zui- den, op drie fronten tegelijk. Soldaten uit het Noorden met slechts drie maanden opleiding moeten in de vuurlinie. Toch breekt het Zuid- Vietnamese leger in stukken en de ineenstor- ting dreigt. De Amerikaanse luchtmacht stopt het offensief met de meest intense bombar- dementen van de oorlog en doodt en ver- wondt bijna 100.000 Noord-Vietnamezen.
Tijdens de duizenden “sorties” wordt 1 op 5 Amerikaanse vliegtuigen uit de lucht gehaald.
Kim Phuc
Nixon speelt zijn volgende troefkaart uit.
Hij tekent met de Sovjet-Unie een eerste ont-
wapeningsakkoord en zowel de Sovjets als de Chinezen beginnen achter de schermen Noord-Vietnam te bewerken.
Eén foto zet de politiek van Nixon op losse schroeven. In juni 1972 gooit een Amerikaans vliegtuig napalm uit en treft vluchtende men- sen en kinderen. Een fotograaf maakt een foto van het naakte 8-jarige meisje Kim Phuc, dat met een verbrande rug huilend met de armen gespreid vlucht.
De foto haalt aanvankelijk de kranten niet, omdat het kind naakt is, maar tenslotte publi- ceert men toch. Het is het strootje dat de rug van de kameel breekt. De hele wereld krijgt het beeld te zien en excuses helpen niet. De al jaren aanslepende onderhandelingen in Parijs tussen de Amerikanen en de Noord- Vietnamezen, zonder Vietcong en Zuid-Viet- nam, geraken in een stroomversnelling. Eén week voor de presidentsverkiezingen van 1972 is er een doorbraak. De Amerikaanse gevangenen worden vrijgelaten binnen twee maanden na de Amerikaanse militaire terug- trekking (niet burgerpersoneel of CIA-agen- ten) en de in het Zuiden aanwezige Noord- Vietnamese soldaten mogen daar blijven.
Nixon wint met glans de verkiezingen, en ont- dekt dat de Noord-Vietnamezen extra troe- pen naar het Zuiden zenden. Hij stuurt weer bommenwerpers naar het Noorden. Nieuwe enorme betogingen in de VS en West-Europa, maar China en de Sovjet-Unie houden woord en zeggen Noord-Vietnam de wacht aan.
Op tweede kerstdag 1972 is voor de Ame- rikanen de oorlog voorbij. In januari 1973 komen de eerste Amerikaanse krijgsgevan- genen thuis. Namen gaf Noord-Vietnam meestal niet vrij en het Rode Kruis mocht hen nooit bezoeken.
Na dertig jaar vrede
Natuurlijk woedt de burgeroorlog in al zijn wreedheid voort, zij het zonder Amerikanen.
Nixon heeft duidelijk gesteld dat hij weer Amerikaanse soldaten zal sturen indien het Noorden een slotoffensief riskeert. Maar in augustus 1974 moet hij door het Watergate- schandaal ontslag nemen, en onmiddellijk intensiveren de Noord-Vietnamezen de oor- log. Het Amerikaanse congres laat Zuid-Viet- nam vallen en weigert alle verdere hulp. In december begint de Noord-Vietnamese aan- val.
Massaal vluchten mensen altijd dieper zuidwaarts; overal deserteren Zuidelijke sol- daten waarbij ze uniformen en foto’s verbran- den. Eind april 1975 is de dertigjarige oorlog voorbij. De communisten hebben gewonnen.
In de VS vieren linkse actiegroepen de defi- nitieve nederlaag van hun land en ze spu- wen op de 58.000 gesneuvelde landgenoten.
De communisten fusilleren duizenden Zuid- Vietnamese tegenstanders en beginnen met een heropvoedingsprogramma (feitelijk een gevangenisregime) voor miljoenen anderen:
tot negen jaar. Tegelijkertijd start het regime in het Zuiden een gedwongen collectivisering in de beste stalinistische traditie.
Gevolg: een economische ramp en zelfs hongersnood. Bijna 1 miljoen wanhopige mensen vluchten vanaf 1978 per bootje naar betere oorden. De helft onder hen sterft op zee. Kim Phuc is inmiddels een icoon, maar tijdens een propagandavlucht van Cuba naar Moskou vlucht ze tijdens een tussen- stop in Canada, waar ze nu woont. De kei- harde Le Duan sterft in 1986. In de jaren negentig begint de dooi tussen Vietnam en de VS. De Vietnamezen plooien als knipmes- sen voor de Amerikaanse eis dat ieder botje van iedere gesneuvelde Amerikaanse soldaat moet terugkeren en ze graven zich gek. Ze bidden de Amerikanen om hulp bij de rui- ming van mijnenvelden en bij de herbebos- sing. De Amerikanen komen over de brug.
Meer en meer Amerikaanse veteranen (en toeristen) bezoeken het terrein van hun nachtmerries. Ze zijn met hun dollars meer dan welkom. Vijfentwintig jaar duurt de les van Vietnam, tot George W. Bush zijn land in 2003 weer in een rampzalige oorlog stort.
Jan neckers
De Vietnamoorlog (slot)
Vanaf eind 1969 verdeelt Vietnam de Verenigde Staten in twee kampen die elkaar verketteren met een haat die de huidige verdeeldheid op een meningsverschilletje laat lijken.
Actueel
7 december 2017 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Stemmingmakerij
In een onzalig verleden zijn bloed, zweet en tranen vergoten om Vlaanderen met onder- wijs in het Nederlands toe te rusten. Tot op de huidige dag heeft dat sporen nagelaten. Van- daag kunnen we zeggen dat Nederlands de voertaal is in Vlaanderen en de vanzelfspre- kende onderwijstaal.
Wie het daar moeilijk mee heeft, moet maar andere oorden opzoeken, zoals zekere Frans- taligen die een aantal Brabantse gemeenten bewonen. In de privésfeer bezigt men om het even wat, maar in het openbare leven gebruikt men de landstaal. Nergens ter wereld is dat voorwerp van discussie.
Alleen hier vind je af en toe lieden van twij- felachtig allooi met een aparte visie op der- gelijke dingen. U heeft kunnen vernemen dat
“ons” gemeenschapsonderwijs het intussen al belegen en al heel lang ontkrachte idee om de “thuistaal” een plaats te geven op school weer heeft opgedolven. Met dergelijk gevoe- lig thema is het natuurlijk meteen raak, en zo ontbrandde een uitgebreide palaver onder de koepel die wij zo goed kennen. Niet verwon- derlijk dat vooral N-VA en Vlaams Belang ste- vig in hun wiek waren geschoten.
De gebruikelijke voorvechters van het gemeenschapsonderwijs speelden de ver- moorde onschuld. “Stemmingmakerij” is het, volgens Betje Meuleman (Groen).
Doorzichtig
Het kon niet worden ontkend dat de stem- ming er goed in zat. Meuleman vond dat we
“taalsensitief” moesten zijn; het is toch zo prettig en verrijkend als de eigen taal van de kinderen even aan bod kan komen. De N-VA stelde dat zeker geen verkeerd “signaal” mag worden gegeven.
Zo werd het allemaal een beetje te gortig voor Koen Daniëls, die met hand en tand het principe van het Nederlands als onderwijstaal verdedigde, want voor je het weet worden alle scholen faciliteitenscholen. Het is al erg genoeg dat zoveelste-generatieleerlingen nog steeds met taalachterstanden kunnen kam- pen, wat niet opgelost zal worden door ze de eigen taal op school te laten gebruiken. Jo de Ro (Open Vld) vond dat niet mag worden vastgehouden aan “monolinguaal” denken.
Heel mooi gezegd, maar De Ro en zijn colle- ga’s van sp.a en Groen leken iets te gemakke- lijk het vreemdetalenonderwijs en de diverse thuistalen waarmee het onderwijs worstelt op één hoop te gooien.
Want niemand kan toch tegen meertalig- heid zijn? Heel doorzichtig allemaal. Daniëls bleef zich ook afvragen of er een lerarentekort zou zijn in de grote steden als het daar alle- maal even fantastisch zou zijn zoals de blauw- roodgroene hipsters zich inbeelden. Om te onthouden is zeker dat figuren als De Ro, Meu- leman en Caroline Gennez (sp.a) maar al te graag de deur op een kier willen zetten, hoe modieus ze hun praatjes ook verpakken.
Gennez citeerde ergens een cijfer van 20 procent anderstalige leerlingen. Zou dat echt zoveel zijn?
Beste bedoelingen
Aan onderwijsminister Crevits de taak om olie op de golven te gieten. Aan de status van het Nederlands kan niet worden getornd.
Bovendien is het al dramatisch genoeg gesteld met de taalachterstand in ons onderwijs (nochtans het beste ter wereld, volgens het Vlaamse dogma).
Om taalversterking en niets anders moet het gaan, en misschien, eventueel, mogelijks, kan de thuistaal daar een beetje bij worden betrokken. Crevits wilde zich niet verbran- den aan het doen en laten van het gemeen- schapsonderwijs (wat als “vijandig” CD&V- minister aan te bevelen is), maar dat moet zich uiteraard wel aan de bestaande regelgeving houden. Vooralsnog ging ze uit van de beste bedoelingen van dat onderwijsnet.
Tenslotte heeft zij ons Nederlands zeer lief, en kunnen er niet genoeg “hefbomen” zijn om onze taal te versterken.
Wij dachten meteen aan een spreekwoord dat leert waartoe sommige goede bedoelin- gen zoal kunnen leiden.
Ook Corsica wil meer autonomie
Na de eerste ronde van de regionale verkiezingen op het Franse eiland Corsica kan er geen twijfel over bestaan: het eiland wil meer autonomie. Dat blijkt uit de overwin- ning van de lijst Pè a Corsica (Voor Corsica) die met 45 procent van de stemmen in de buurt komt van een absolute meerderheid. De Corsicanen verlieten het revolutio- naire pad en kozen voor een democratische overgang naar meer autonomie en minder Parijs. Met succes, bleek al bij de regionale verkiezingen van 2015 en de parlements- verkiezingen van 2017.
De eenheidslijst ‘Pè a Corsica’ is het samen- werkingsplatform van het nationalistische
‘Corsica Libera’ van Jean-Guy Talamoni (voor onafhankelijkheid) en de regionalistische
‘Femu a Corsica’ van Gilles Simeoni. Beide partijen zijn het nu eens over een stap naar meer autonomie en zetten zich in voor het behoud en het versterken van de Corsicaanse identiteit.
Pè a Corsica werd in 2015 al de grootste partij, toen met 35,34 procent van de stem- men, goed voor 24 van de 51 zetels. Verenigd links van toenmalig president Paul Giacobbi (pro Frankrijk) behaalde toen 28,5 procent en 12 zetels, en de pro-Franse verenigde rechtse
lijst 27,1 procent en 11 zetels. Daarnaast was er nog Front National (9,1 procent).
Dat plaatje werd nu nog verscherpt.
Omwille van lokale hervormingen moesten de Corsicanen dit jaar opnieuw naar de stembus, omdat het eiland vanaf 1 januari een nieuw statuut krijgt. De twee departementen smel- ten samen, het eiland krijgt één bestuur met meer bevoegdheden, onder meer over wegen, economische ontwikkeling en sociale actie.
Het succes van Pè a Corsica (nu 45 procent) is overweldigend. De andere partijen scoren matig tot slecht. La droite régionaliste van Jean-Martin Mondoloni zou net geen 15 pro- cent halen, La République en marche (LRM)
van Jean-Charles Orsucci maar 11,3 procent.
Les Républicains van Valérie Bozzi 12,8 pro- cent. Het FN (3,3 procent) en de linkse lijst CI- PCA-Ensemble (5,7 procent) scoren minder dan 7 procent en zijn er komende zondag niet bij, en derhalve ook niet in de assemblee. Een zwanenzang voor het FN en Links, die samen 12 zetels kwijtspelen.
De goede uitslag van de autonomisten zou deels een gevolg zijn van corruptieaffaires die de oude eilandbestuurders van de gevestigde partijen in diskrediet brachten. Maar ook het besluit in 2014 van de gewapende tak van het Corsicaanse verzet om het geweld af te zwe- ren, heeft een stem voor de nationalisten aan- vaardbaarder gemaakt.
Simeoni en Talamoni mikken vooral op nog meer autonomie. (De Tijd spreekt van een soort confederalisme.)
Dat de Franse president resoluut de kant koos van Spanje in het conflict met de Cata- lanen, was geen toeval.
AnjA Pieters
Brusselse olievlek
Een derde van de relschoppers in Brussel bleek uit Vlaanderen te komen, deels uit de Denderstreek. Sommigen hebben het meteen over de ‘nieuwe banlieues’ van Groot-Brus- sel, dat zich met drie miljoen inwoners uitstrekt van Aalst tot Leuven, van Mechelen tot Charleroi. We dachten dat het nauwelijks mogelijk was, maar radicaal-links wordt met de dag gekker. In een stroom van dwaasheden zwieren ze de Brusselse rellen als een verwijt in het gezicht van de Vlamingen.
Hoewel ze als hardnekkige positivo’s hun geliefde hoofdstad zonder grenzen zo aan- trekkelijk vinden, want multicultureel, stellen ze vast dat almaar meer Brusselaars toch lie- ver richting Vlaanderen en Wallonië trekken. In 2008 waren dat er 20.000 naar Vlaanderen en 14.566 richting Wallonië. In 2016 waren het er al 23.844 richting Vlaanderen en 15.280 naar Wallonië. Vooral naar de beide Brabantse pro- vincies, maar stilaan ook verderop. Aalst kreeg er tussen 2010 en 2016 zo’n 4.300 inwoners bij (veel migranten uit Brussel), Vilvoorde groeide van 39.628 naar 43.017 inwoners. De exodus is er niet alleen naar de kleinere centrumste- den Dendermonde, Denderleeuw, Meche- len, Tienen en Diest. Vooral armere migran- ten verhuizen verderop, naar het Pajottenland en Charleroi. De “upper class” nestelt zich in de ‘universitaire’ driehoek Brussel, Leuven, Louvain-la-Neuve en in het hele Hageland dat daartussen ligt. Die demografische migratie is een realiteit. Volgens de “experten” (VUB- demograaf Patrick Deboosere en professor emeritus geografie en prominente trotskist Eric Coryn) gaat het om een “normaal verschijnsel”, omdat de Brusselse bevolking sinds 2000 weer fors groeit, met circa 10.000 inwoners extra per jaar, door meer geboortes en meer buiten- landse migratie.
Dus moeten we de hoofdstad en de ban- lieues volgens Coryn zien als een “groot metro- politaan gebied”, met inmiddels ongeveer drie miljoen ‘Groot-Brusselaars’. Een nogal provo- cerende nieuwe omschrijving van een expan- sief Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Het Fede- raal Planbureau verwacht nog meer groei tot 2020. Van De Panne tot Maaseik, misschien?
Verrijking
En dan komen de bizarre verwijten: “Je ziet nu vooral een defensieve reactie, zeker bij de Vlaamse gemeenten. Maar het is een feit dat Vlaanderen multicultureel en meertalig wordt.
We kunnen dat beter als een verrijking gaan zien en er het beleid op afstemmen.” Je moet een kierewiet van een marxist zijn om de komst van nieuwe proletariërs meteen een “verrij- king” te noemen.
Misschien in de hoop dat de Verelendung van het proletariaat nog wat scherper wordt, zodat de verworpenen der aarde in een glori- euze proletarische revolutie de macht grijpen en een standbeeld van de onzin optrekken voor hun sympathisanten.
Bart Eeckhout, opiniërend hoofdredacteur bij De Morgen, soms groen, soms donkerrood, deed er in zijn commentaarstuk van maandag nog een schepje bovenop. Het negatieve beeld
dat de Vlaming creëert van de Brusselse rel- schoppers “vertekent de werkelijkheid”, want de nieuwkomers zorgen in Aalst en Mechelen voor … een nieuwe “hipheid”. Er is wel een probleempje.
De centrumsteden lijden nu al onder ruim- telijke rommel, verkeersonveiligheid, fileleed, vuile lucht, economisch verlies en groene kaal- slag. Er moet dus nog maar eens veel geld wor- den gevonden. Uit welk doosje? Dat zegt Eeck- hout er niet bij, maar geld moet er zijn.
Eeckhout beperkt zijn toelichting over meer geld tot middelen voor investeringen in een betaalbare woon- en werkomgeving en effi- ciënt openbaar vervoer. Over alle andere kos- ten van migratie (onderwijs, culturele proble- matiek, identiteitsconflicten, etc.) zwijgen hij en de experten in alle talen.
Dat die zoveelste investeringen er nu niet komen, is de schuld van de Vlamingen die de Brusselse ‘olievlek’ willen indammen en op de metropolitane druk reageren “door de gewest- grenzen harder te trekken”. Doodzonde, want
“er is voor Vlaanderen (en Wallonië) geen zin- nige toekomst zonder Brussel”, besluit Eeck- hout.
Zelden is links zo driftig geweest in het nege- ren van de problemen die het zelf, door de opengrenzenpropaganda, heeft gecreëerd. Zel- den zal links meer beteuterd kijken dan naar de uitslag van de komende verkiezingen. Coryn moet dan nog maar eens op bezoek gaan bij Eeckhout, voor een koffie en een babbel over hun emmer van verontwaardiging, die nooit gevuld raakt.
AnjA Pieters
ERGER DAN GEDACHT
Toen onze medewerker van Buiten- lands Spervuur een stukje instuurde waarin melding werd gemaakt van rel- len bij het bezoek van Trump aan Parijs op 14 juli dit jaar, fronsten we even de wenkbrauwen.
Het leek ons vooral ongeloofwaardig dat daarbij 897 auto’s in brand waren gestoken. Daar hadden we toch iets over moeten lezen in onze media? Was er mis- schien een vergissing in het spel? We hebben het nog nagekeken via Google en via de internetbladzijden van verschil- lende “Vlaamse” kranten.
Die hadden allemaal over de ontmoe- ting tussen Trump en Macron en zijn echtgenote geschreven. Maar niet één had melding gemaakt van het massale geweld dat toen de Parijse banlieues teis- terde. We weten al lang dat de media ons beliegen en bedriegen, en dat zij mas- saal nieuwsberichten censureren en in de doofpot stoppen.
Maar als ze zelfs rellen en het in brand steken van honderden auto’s kunnen doodzwijgen, dan is het nog veel erger dan we al dachten….
