Inhoud
Ik kán niet verliezen 5
Horoscoop Donald John Trump 12
Trump-dynastie en hun Amerikaanse droom 15
Twaalf levensfases van Donald Trump 21
1946-1950 Ram rijkeluiszoon 22
1950-1960 Stier deugniet 24
1960-1964 Tweelingen cadet 26
1964-1968 Kreeft student 27
1968-1977 Leeuw magnaat 30
1977-1983 Maagd familieman 34
1983-1990 Weegschaal playboy 39
1990-2000 Schorpioen vechter 44
2000-2015 Boogschutter showman 48
2015-2020 Steenbok president 55
2020-2023 Waterman trumpist 72
2023- Vissenfase wreker 78
Duiding volgens het Dierenriemmodel 80
Het Dierenriemmodel 86
Dierenriemtekens 90
Ik kán niet verliezen
E mens is de wreedste van alle dieren, en het leven is een opeen- volging van gevechten die kunnen eindigen met een overwin- ning of nederlaag (…) Je moet altijd voorkomen dat mensen een verlie- zer van je maken. Dat zei Donald Trump weemoedig twee maanden na de dood van zijn oudste broer Freddy in 1981. De wereld van Trump bestaat heel simpel uit winners and losers. Trump cultiveert het beeld van de geslaagde zakenman, zijn mislukkingen schuift hij onder het ta- pijt, zijn successen hemelt hij op. Met het bespelen van feiten en fictie kan Trump de mensen laten geloven dat hij onoverwinnelijk is.
Donald Trump pocht graag over zijn rijkdom, maar gewoonlijk wer- ken zakenmannen in de luwte, terwijl Trump het liefst in de schijnwer- pers staat. De tegenstrijdigheid tussen privé en publiek ervaart Trump als een prettige spanning. Op zijn unieke wijze combineert hij twee per- sonen: in de echte wereld een scrupuleuze zakenman en in de populaire een meme van succes. Met een kruisbestuiving versterkt hij behendig beiden rollen en we kunnen ze ook niet moeilijk uit elkaar halen. Do- nald Trump heeft zich genesteld in ons onderbewuste als archetype van de charmante praatjesmaker, de clowneske kapitalist, de populistische onruststoker. Een vastgoedmagnaat als showman van het volk: wie ver- zint het?
Als archetype kunnen we hem vergelijken met (strip)figuren zoals Mister Bean. Op deze verschrikkelijke Britse narcist kan je niet kwaad worden en zo is het ook met Trump. Als hij er voor gaat krijgt hij de lachers op zijn hand. Dat heeft hij mede te danken aan zijn opvallende uiterlijk: goudblonde kuif, oranje gezicht en een mond die een eigen leven lijkt te hebben. Zijn handelsmerk is het blauwe pak, bijna nooit dichtgeknoopt waardoor de veel te lange stropdas zich opdringt. Met zijn flat character en ijzersterk beeldmerk steelt de geboren entertainer
D
altijd en overal de show.
Al vroeg in zijn carrière trok Trump veel media-aandacht. Als spraakmakend zakenman was een graag geziene gast in de populaire cultuur, waaronder gastoptredens in films en op televisie. In de hip- hop-teksten werd Trumps rijkdom en levensstijl bewonderd in honder- den liedjes. Donald Trump als de verpersoonlijking van het Wall Street- kapitalisme en ordinaire fortuin. De adoratie veranderde later steeds vaker in spot. De oranje miljardair werd een geliefd doelwit in satire en cabaret. Hij is regelmatig geparodieerd op Saturday Night Live door Phil Hartman, Darrell Hammond en Alec Baldwin, en in South Park als Mr. Garrison. De makers van The Simpsons zetten in 2000 Trump neer als de president van Amerika: als schrikbeeld. Maar zolang mensen je bespotten, doe je ertoe.
Veel mensen haten de miljardair om zijn lompheid, egoïsme, ra- cisme, seksisme, tirannie, hij is opzichtig, leugenachtig, vulgair, onbe- schaamd maar veel anderen geven deze olifant in een porseleinkast de gunfactor. Om de aantrekkingskracht van de egotripper te kunnen be- grijpen moeten we terug naar de nieuwe zakelijkheid van de jaren tach- tig. In die tijd was de soapserie Dallas immens populair. De tv-serie draait om de familie Ewing, die haar fortuin had gemaakt in de olie- industrie. Vader Jock had het bedrijf groot gemaakt en zijn zoon J.R.
had hem opgevolgd. Aanvankelijk was J.R. (Larry Hagman) bedoeld als een grote bijrol maar al snel werd zijn personage zo populair dat hij de hoofdrol kreeg. De tv-kijkers genoten van de harteloze zakenman die voor niets terugdeinst om zijn doel te bereiken. De legendarische oliebaron beschimpte zijn zakelijke concurrent Cliff Barnes steevast als
‘that loser’. Waarom zien mensen een schurk zoals J.R. als een held?
Psychologen proberen het te doorgronden: het is de afgunst op succes, de aantrekkingskracht van macht, de heimelijke bewondering voor het kwaad. Het mag niet en daarom is het lekker.
Een andere televisiekarakter waarmee de populariteit van Trump kan worden begrepen is Archie Bunker (Carroll O’Connor). Hij speelt de hoofdrol in een van de succesvolste sitcoms aller tijden All in the
Family (de Nederlandse poldervariant is Toen was geluk nog heel ge- woon). De serie uit de jaren zeventig gaat over een typisch blank arbei- dersgezin, woonachtig in een volksbuurt in Queens. Vader Archie vindt zichzelf een liberaal mens, die niets tegen mensen van andere af- komst heeft als ze maar niet in zijn buurt wonen. Hij is daarnaast van mening dat vrouwen het best tot hun recht komen in de huishouding en in de keuken. Zijn vrouw Edith blinkt niet uit in intelligentie en heeft zich volledig geschikt naar het rolmodel dat haar door Archie is opgelegd. Archie Bunker wordt neergezet als een hypocriete, kortzich- tige racist, terwijl zijn tegenspelers, vooral zijn liberale schoonzoon, worden neergezet als redelijke mensen. De problemen waar Archie te- genaan loopt, zijn overduidelijk zijn eigen schuld, maar Archie geeft al- tijd anderen de schuld. De producent Norman Lear probeerde met hu- mor de Amerikanen bewust te maken van hun eigen vooroordelen, maar het werkte averechts omdat veel kijkers met vooroordelen sympa- thiseerden met Archie Bunker. Ze zagen in hem een bevestiging van hun vooroordelen. ‘The Donald’ is als icoon in de populaire cultuur een eigentijdse J.R. Ewing en Archie Bunker.
Trump heeft tal van opmerkelijke hebbelijkheden wat zijn beeld als flat character versterkt. Zo heeft hij een erg korte aandachtsspanne. De televisie staat in zijn kantoor de hele dag aan ook tijdens vergaderingen.
Trump toont weinig interesse in meningen die verschillen van zijn ei- gen mening. Zijn geestelijke kader is erg star. Daarnaast is zijn ver- mogen om schriftelijke informatie te verwerken klein. Hij beperkt zich- zelf tot het leven in het heden en reageert impulsief. Dat betekent dat hij de indruk geeft de mogelijke langetermijngevolgen van zijn gedrag niet in overweging te nemen. Werken is zijn leven. Trump gaat er prat op dat hij weinig slaap nodig heeft. Naar eigen zeggen maakt hij werk- dagen van zestien uur en slaapt hij vijf tot zes uur per nacht. Zijn groot- ste hobby’s zijn tv-kijken en golven. Intensieve lichaamsbeweging is volgens Trump trouwens een verspilling van energie, omdat hij van mening is dat een persoon, net als een batterij, wordt geboren met een
eindige hoeveelheid energie. Ook het dieet van Trump is bijzonder. Ge- regeld eet hij 14 tot 16 uur helemaal niets om dan vervolgens een volle- dig dubbel McDonald’s-menu te verorberen. Van pizza’s eet hij alleen het afgeschraapte beleg, en steaks eet hij het liefst keihard doorgebak- ken. Alcohol, tabak of drugs raakt Trump nooit aan. Hij houdt ook niet van koffie of thee, wel drinkt hij dagelijks twaalf blikjes cola light, met een rietje vanwege zijn smetvrees. Daarom schudt hij liever ook geen handen.
Trumps werkt zijn halve leven aan zijn beeld in de media. Het is een obsessie geworden. Al vanaf de jaren tachtig houdt hij precies bij wat er in de media over hem wordt geschreven en gezegd. Journalisten die niet lovend zijn, krijgen het direct met hem aan de stok. Hij belt ze op en vernedert ze of bedreigt hen, of stuurt ze ‘brieven’ waarin Donald met kinderachtig commentaar de journalist beledigt. Trump hapte altijd di- rect op provocaties. Hij schreef korte briefjes met teksten als ‘Als jullie mij pakken, pak ik jullie dubbel en dwars terug.’ Trumps recensie op Vuur en woede (2018): ‘Michael Wolff is een volstrekte loser die verha- len heeft verzonnen om dit doodsaaie en onware boek te verkopen.’
Trumps voorspelbare reacties zijn zó ongenuanceerd dat ze weer grap- pig zijn.
Sommige verslaggevers kregen er lol in om Trump uit de tent te lok- ken. Journalisten Anderson en Carter verzonnen in het maandblad Spy een hele reeks minder vleiende benamingen voor de mogol, maar de belediging ‘kortvingerige vulgarist’ raakte bij Trump een gevoelige snaar. Naar de redactie van Spy stuurde Trump foto’s van hemzelf waarop hij zijn handen met een stift had omcirkeld om de aantijging te weerleggen. Tijdens de voorverkiezing van de presidentskandidatuur begon een van Trumps tegenstanders weer over die kleine vuistjes, waarop Trump bij een verkiezingsrally pochte ‘Mijn vingers zijn lang en mooi en, als ik me niet vergis, zijn andere delen van mijn lijf dat ook.’
Donald kreeg het ook aan de stok met Forbes toen het zakentijd- schrift in 1990 Trumps vermogen naar beneden bijstelde van 1,7 miljard
naar 500 miljoen. De meeste rijke mensen vinden het vervelend dat hun vermogen open en bloot in dit soort lijstjes wordt gepubliceerd maar Trump wil zo hoog mogelijk prijken op de lijst van rijkste mensen.
Boos greep Trump de telefoon en ontving bot, en uit wraak maakte hij de overleden uitgever Malcolm Forbes in zijn tweede boek zwart door hem neer te zetten als een homo die leefde met een dubbele moraal.
Trump was zo gefixeerd op zijn imago dat sommige van zijn hoogste medewerkers en verslaggevers zich afvroegen of er achter zijn publieke imago nog wel een mens zat. Elke persoon en elk moment in zijn leven buitte hij uit voor publiciteit. Op de dag dat zijn dochter Tiffany werd geboren, gaf hij doodleuk een interview in de ziekenhuiskamer, en op de avond van de geboorte van zijn eerste kind, gaat Donald de stad in om New Yorkse nieuwjaarfeestjes af te lopen. Jarenlang was het zijn ge- woonte om columnisten te bellen en naar hun menig te vragen over de vrouw die hij net had veroverd, waarbij hij hun oordeel wilde weten op een schaal van 1 tot 10. Minutieus verzamelde Trump dagelijks alle be- richten waarin hij werd genoemd. Hij las alle knipsel en bewaarde ze, ook de negatieve. Waar andere topondernemers zich verstoppen achter firewall van pr-managers en woordvoerders, zocht Trump actief con- tact, hij belde vaak binnen enkele minuten na publicatie. Soms belde Trump onder één van zijn twee schuilnamen (John Miller of John Bar- ron) en gunde een journalist een scoop om de publieke opinie te beïn- vloeden. Trump hanteerde de wortel-en-stokstrategie. Soms dreigde hij iemand aan te klagen, maar vaak nam hij ruim de tijd voor een inter- view. Zelfs als de inhoud voor Trump kritisch was, werkte Trump soms mee, omdat negatieve publiciteit ook waarde heeft.
Door zijn twee-eenheid – zakenman én showman – is Trump uniek.
Hij hoort nergens bij. Als zakenman is hij mislukt omdat hij het suc- cesvolle bedrijf van zijn vader ten gronde heeft gericht maar vlak voor de afgrond werd hij door de banken gered omdat zijn naam (imago) te veel geld waard was. Als miljardair is Trump nooit geaccepteerd door de high society, maar aan de andere kant was hij ook nooit de man van het volk: Trump is zowel elitair als vulgair.
Ook als politicus is Trump een klasse apart. Hij slaat een modderfi- guur bij zijn voorganger Barack Obama. Hoewel Trump overeenkom- sten heeft met Reagan – beiden kwamen uit de showwereld, beiden waren onpopulair bij het establishment, en beiden zijn in staat om de taal te spreken van de arbeider – eindigt Reagans presidentschap aan de goede kant van de geschiedenis terwijl Trump Amerika in verbijste- ring achterliet. Trumps impulsiviteit wordt wel eens vergeleken met die van Nixon. Over ‘Tricky Dick’ ging de madman theory rond: ten tijde van de Vietnamoorlog zou hij zodanig gek zijn dat hij elk moment op de nucleaire knop kon indrukken. Hoewel sommigen bij de verkiezing van 2016 waarschuwden voor het uitbreken van de derde wereldoorlog, zijn de verschillen tussen de 37ste en 45ste president groot. Nixon was een arme quaker, Trump een rijkeluiszoon, Nixon was een dossiervre- ter, Trump een leeghoofd, Nixon was een neuroot, Trump een narcist, Nixon was een raspoliticus, Trump de antipoliticus, Nixon verdedigde zichzelf (I’m not a crook / Ik ben geen boef), Trump koos de aanval (crooked Hillary / criminele Hillary), Nixon nam zijn verantwoorde- lijkheid voor het Watergateschandaal en trad af, Trump beschuldigt an- deren ongegrond van verkiezingsfraude en weigert zijn verlies toe te ge- ven. Trump is de antipoliticus. Voor hij het Witte Huis betrad had hij nul politieke ervaring. Hij denkt, praat en handelt niet als een politicus.
Erger nog: hij schoffeert de pers, en ondermijnt de bureaucratie, de rechtelijke macht en zelfs de democratie. Hij is een disrupter.
Psychologen zien in hem het schoolvoorbeeld van een narcist. Deze persoonlijkheidsstoornis is tweezijdig. Aan de ene kant staat een opge- blazen gevoel van zelfbelang en zucht naar bewondering centraal, en aan de andere kant is er sprake van een extreem gevoel van minderwaar- digheid en onzekerheid. Narcisten gedragen zich hooghartig, agressief, kennen geen schuldgevoelens of berouw, tonen geen empathie. Ieder- een constateert dat Trump lijdt aan een overdreven gevoel van bijzon- der zijn, eindeloos pocht over zijn successen, macht, schoonheid en ge- nialiteit. Hierover voelt hij geen greintje schaamte. Hij zei: ‘Laat me ie- mand zonder ego zien, en ik zal je een sukkel laten zien. Een gezond ego
hebben, of een hoog zelfvertrouwen, is echt iets positiefs in het leven!’
Hij kijkt neer op zwakkeren en maakt misbruik van anderen om zijn doelen te bereiken. In de sociale omgang kan Donald Trump charmant en behendig zijn, maar dit heeft slechts één doel: in het centrum van de aandacht staan.
Trumps ziekelijke verslaving aan aandacht en bewondering maakt hem ook kwetsbaar. Als hij er niet in slaagt om het centrum te zijn, dan voelt hij zich gefrustreerd, boos of extreem jaloers of denkt dat anderen jaloers zijn op hem. Bij kritiek gaat hij als een klein kind wild om zich heen slaan door zijn aanvallers genadeloos te kleineren. Maar ondanks deze kwetsbaarheid blijft Trump emotioneel stabiel. Hij vlucht niet in drugs en een gevoel van minderwaardigheid slaat niet om in angst, somberheid of een depressie.
Door zijn extreme narcisme is Trump een karikatuur van zichzelf.
Een stripfiguur dus. Maar de grootste fout is om hem te onderschatten.
Trumps kracht is zijn enorme overheersende karakter. Trump is domi- nant en agressief, niet alleen in woorden, maar ook in zijn lichaamstaal.
Trump laat altijd zien dat hij de baas is. Zijn lichaamstaal die oppervlak- kig gezien ‘vriendelijk’ zou kunnen worden uitgelegd, is bedoeld om zijn autoriteit te bevestigen. Hij maakt zichzelf groot, beweegt bedacht- zaam, kin omhoog en naar voren, ogen toegeknepen. Een van Trumps bekende gebaren is het tegen elkaar drukken van zijn duim en wijsvin- ger: een non-verbaal uitroepteken. Hij laat daarbij zijn handpalmen zien aan het publiek, een stopteken. De combinatie is een heel domi- nant handgebaar. Ook wijst hij vaak als hij het woord voert. Dat doet hij alleen met de wijsvinger uitgestoken en de hand gesloten; een domi- nant gebaar omdat de toeschouwer er een vuist in ziet. Een andere op- merkelijke gewoonte is om spullen te verplaatsen tijdens vergaderingen of speeches. Trump pakt onderzetters, papieren, kopjes of telefoons steeds op en legt ze ergens anders neer. Daarmee bakent hij zijn territo- rium af. Net zoals apen zegt hij daarmee: ‘ik ben de alfaman, ik heb een groter territorium nodig’. In het ritueel van het handen schudden laat Trump duidelijk zien wie de baas is. Hij geeft de upper hand. Zijn
handdruk is stevig en met zijn vrije hand slaat hij zachtjes op de hand van de ander. Dit ongepaste gedrag is al denigrerend maar Trump trekt zijn slachtoffer ook nog onverwacht naar zich toe waardoor de handge- ver uit zijn evenwicht wordt gebracht. Veel politici waren beducht voor dit ritueel. Ook in zijn gezichtsuitdrukkingen toont Trump geen zwakte. Hij glimlacht weleens, maar lacht nooit om anderen. Als hij lacht, is dat gereserveerd, omdat lachen wordt geassocieerd met gebrek aan dominantie. Wel geniet Trump ervan om bij zijn aanhangers de clown te spelen. In een omgeving waarin hij zich veilig voelt is hij op zijn best. Trumps dominante gedrag was goed te zien in het tweede te- levisiedebat met Hillary Clinton. Hoewel Hillary als winnaar werd uit- geroepen overheerste Trump in zijn lichaamstaal. Tijdens het bizarre debat achtervolgde Trump als een Bokito zijn vrouwtje. Hillary voelde zich hoogst ongemakkelijk door de ‘creep’ die in haar nek stond te hij- gen. Steeds drong Trump in haar ‘persoonlijke ruimte’ binnen. Op tv wint lichaamstaal altijd van woorden. Trumps dominante gedrag is niet ingestudeerd, maar hij doet het automatisch. Daarom komt Trump zelfverzekerd, oprecht en vooral authentiek over. Zijn li- chaamstaal overtuigt. En daarom staat hij altijd in het centrum van de aandacht. Als hij binnenkomt vult hij direct de ruimte. Hij eist aan- dacht. Dat is zijn charisma. Hij is een magneet, zo raar, zo krachtig, zo bedreigend, zo onweerstaanbaar voor velen.
Horoscoop Donald John Trump Horoscoop Donald John Trump Horoscoop Donald John Trump Horoscoop Donald John Trump
geboren op 14 juni 1946 om 10.54 uur in Queens in New York
Zon in Zon in Zon in
Zon in TweelingenTweelingenTweelingenTweelingen (‘sterrenbeeld’) Geboren zakenman, mediageniek, gespleten, dynamisch, snel, nieuwsgierig, interactief, leergierig, veran- derlijk, oppervlakkig, flexibel, slagvaardig, handig, buigzaam, onrustig, wispelturig, opportunistisch, slim, gewiekst, sociaal, houdt van dyna- miek en veel contacten.
Maan in Boogschutter Maan in Boogschutter Maan in Boogschutter
Maan in Boogschutter Een vrije en vrolijke kijk op het leven. Open en eerlijk in de emoties. Wil niet emotioneel gebonden zijn. Heeft een uitgesproken gevoel van bijzonderheid. Verlangt er naar om geliefd, be- wonderd en gerespecteerd te worden. Heeft moeite met verliezen. De levensovertuiging en moraal wordt vroeg in de vroege kinderjaren bij- gebracht en blijven gedurende het hele leven bij.
Indien onvolwassen: overdreven cultus rond de eigen persoon, zelf- verheerlijking, arrogant, extreem gevoelig voor kritiek.
Ascendant in Leeuw Ascendant in Leeuw Ascendant in Leeuw
Ascendant in Leeuw Primaire motivatie in het leven is het verwer- ven van macht en erkenning. Met een natuurlijke autoriteit directe druk uitoefenen op anderen. Warm, waardig, zelfverzekerd, succesvol, expressief, vitaal. Gedraagt zich met grote waardigheid. Wil in het mid- delpunt van de belangstelling staan. Hecht veel belang aan uiterlijk ver- toon. Een bekwame leider en organisator, geeft richting aan mensen en wordt gerespecteerd om zijn oordeel. Neiging tot een gevoelig ego en veel trots. Arrogantie en koppigheid kunnen weerstand oproepen.
Indien onvolwassen: autoritair, opschepperig, minachtend, machts- belust, dwingend, trots, lui, egocentrisch, narcistisch, arrogant, jaloers.
Lompe snoever en ijdele bluffer. Neigt naar onnozel-dramatisch optre- den.
Vijf generaties van de Trump-dynastie Hoewel de Verenigde Staten geen monar- chie en koningshuis hebben, en ook de adel ontbreekt, zijn Amerikanen wel degelijk ge- voelig voor afkomst. Wat betreft de presi- dentiele families spreken Amerikanen wel van politieke dynastieën. Donald Trump is wellicht het begin van een nieuwe bestuur- lijke dynastie in de VS. Hij heeft in elk geval een interessante kwartierstaat, met voorou-
Trump Trump Trump
Trump---dynastie-dynastiedynastie en dynastieen en hun en hun hun hun Amerikaanse droomAmerikaanse droomAmerikaanse droomAmerikaanse droom Van Duitse emigranten tot de First Family
De levenslopen van vier generaties Trump vallen goed samen met de geschiedenis van de Verenigde Staten. Elke generatie zoekt op haar ma- nier naar de American Dream. Het begon met Donalds opa Friedrich Trump die als immigrant zijn geluk zocht in de Nieuwe Wereld. In de go west-periode verdiende hij een klein fortuin aan de Goldrush. Do- nalds vader Fred vergaarde een vastgoedfortuin dankzij de groei van New York en het overheidsgeld dat in sociale woningbouw werd geïn- vesteerd. Donald verbreedde vaders imperium met exclusieve utiliteits- bouw gefinancierd met het snelle geld van Wall Street-kapitalisme. Do- nald maakte van zichzelf een merk. Als zakenman-entertainer deed hij op het eind van zijn carrière een gooi naar het hoogste ambt in de poli- tiek. Zijn verkiezingsslogan Make America Great Again appelleerde aan de Amerikaanse droom. Tegen de verwachting in werd Donald J.
Trump de 45ste president van Amerika waarmee de familienaam Trump in het rijtje komt te staan van Kennedy, Bush en Clinton. Een nieuwe generatie Trumps staat in de coulissen klaar.
Het verhaal van de Trump-dynastie begint in Duitsland bij een ver- armde familie Drumpf (‘trommel/trompet’) in Kallstadt in Rijnlands- Palts. De mensen uit Kallstadt stonden bekend als Brulljesmacher, of- wel opscheppers. Trumps grootvader Friedrich Trump (1869-1918) was als kind niet erg sterk en ongeschikt voor het zware werk in de wijn- gaarden van zijn ouders. Toen zijn vader op achtjarige leeftijd overleed, bleef zijn moeder alleen achter met zes kinderen en zij moest de wijn- handel draaiende zien te houden. Friedrich zag voor zichzelf geen toe- komst in het dorp en besloot om net als veel landgenoten zijn heil te zoeken in het Beloofde Land aan de overkant van de oceaan, waar hij in New York bij zijn oudere zus introk. Als zestienjarige werd de Duitse gelukszoeker in 1885 ingeschreven als ‘Friedrich Trumpf’, een naam die hij snel zou verengelsen in Fred Trump. Friedrich moest eigenlijk in
Duitsland zijn dienstplicht vervullen en was daarom een illegale immi- grant, maar de Amerikaanse immigratiedienst deed in die tijd niet moeilijk omdat Duitse immigranten – met hun blanke huidskleur en ijverige karakter – een voorkeursbehandeling kregen.
Gelokt door verhalen over goud trok Fred westwaarts en hij be- landde uiteindelijk in Seattle, waar hij een restaurant begon. Er bevond zich ook een afgeschermd gedeelte dat naar alle waarschijnlijkheid dienstdeed als goedkoop bordeel. Al gauw had Fred door dat zelf goud delven een stuk minder lucratief was dan mining the miners. Hij begon vijftig kilometer verder naar het noorden een nieuw bedrijf. Destijds deed het gerucht de ronde dat de schatrijke Rockefellers van plan wa- ren in dat gebied een groot mijnbouwproject te beginnen. Op een stuk land dat niet van hem was, recht tegenover het treinstation, liet Fred een hotel verrijzen waar hongerige bezoekers terecht konden voor hun natje, droogje en pleziertjes. Dit bouwproject op een stuk grond dat niet van hem was vertoonde een treffende gelijkenis met de voorwaar- den waaronder zijn kleinzoon Donald later het landhuis Mar-a-Lago in Florida zou verwerven: met een hypotheek die de Chase Bank schrifte- lijk beloofde niet bij de rechtbank te laten vastleggen.
Toen Donalds opa hoorde over de goudkoorts in Klondike, vertrok Fred naar het Yukon Territory in Canada. Hij was niet van plan zelf zware lichamelijke arbeid te verrichten en met een goudzeef in het ijs- koude stromende water te gaan staan; Fred verdiende liever aan de mijnwerkers door stukjes land te kopen en te doen alsof er goud te vin- den was en door te verkopen aan goudzoekers. Ook bouwde hij een etablissement die hij The Arctic noemde. Hij verkocht er drank en bood er de diensten aan van ‘dames van plezier’. Fred Trump verdiende een klein fortuin en keerde in 1901 terug naar zijn geboortedorp waar zijn ogen vielen op de rondborstige blondine Elizabeth Chirst. Ze trouwden en gingen naar New York, maar Elizabeth kon niet aarden in de grote stad en in 1904 besloten Fred en zijn jonge vrouw en hun doch- tertje om de boot terug te nemen naar Duitsland. Eenmaal aangeko-
men was de jonge Duits-Amerikaan met een vermogen van tachtigdui- zend Mark zeer welkom, maar hij moest de autoriteiten zover zien te krijgen dat ze zijn dienstplichtontduiking over het hoofd zouden zien.
Hij hoopte indruk op hen te maken met het fortuin dat hij binnen- bracht maar de Duitse autoriteiten trapten er niet in en wezen hem uit.
In 1904 vestigde de familie Trump zich definitief in New York en kre- gen nog twee kinderen. In die tijd van grote economische groei werkte Fred nog enige tijd als barbier, een slecht betaald beroep dat niet lijkt te passen bij iemand die vooral veel geld leek te willen verdienen. Maar barbershops verkochten in die tijd ook tabak en veel kapperszaken wa- ren ook dekmantels voor illegale bedrijven. Het waren ontmoetings- plaatsen voor criminelen die interessante informatie hadden voor Fred die inmiddels zijn geld investeerde in vastgoed. Toen in 1914 de Eerste Wereldoorlog uitbrak werden Duitse immigranten in Amerika met een scheef oog aangekeken en veel Duitse Amerikanen verbraken al hun banden met hun land van afkomst, het Duits als taal verdween, hun namen werden veramerikaniseerd. In 1918 overleed Friedrich plotseling aan de Spaanse griep.
Zijn weduwe benoemde zichzelf tot hoofd van de vastgoedonderne- ming van de familie, die ze E. Trump & Son noemde. Haar oudste zoon Fred (1905-1999) – Donalds vader – werkte eerst als timmerman, maar begon na de dood van zijn vader op 15-jarige leeftijd aan een carrière in de vastgoedontwikkeling en nam de leidende rol in het familiebedrijf.
Terwijl in de roaring twenties op Manhattan de wolkenkrabbers als paddenstoelen uit de grond schoten, zag Fred vooral mogelijkheden in de buitenwijken zoals Queens en Brooklyn waar de bevolking – toen nog overwegend blanke middenklasse – tussen 1920 en 1930 verdub- belde van 469.000 naar 1,1 miljoen. Voor hen bouwde Fred huizen in de Tudorstijl. Tijdens de Grote Depressie steunde de overheid de bouwsector. Met deze overheidssteun bouwde en exploiteerde Fred ap- partementen en dankzij slimme boekhoud- en belastingtrucs werd Fred Trump in de jaren dertig een van de grootste vastgoedontwikke- laars in New York. Hij liet vliegtuigjes met zijn achternaam boven de
stad vliegen en vernoemde zijn bouwprojecten naar zichzelf, zoals Trump Village op Ellis Island. Regelmatig dook hij op in de societyru- brieken van de New Yorkse pers, maar ook in de nieuwsrubrieken over financieel wanbeleid. In 1954 startte de Amerikaanse Senaatscommissie een groot gerechtelijk onderzoek naar Trump omdat hij voor miljoe- nen dollars winst zou hebben weggesluisd voor eigen gewin. Tot een veroordeling kwam het niet. In 1936 trouwde hij met de Schotse immi- grante Mary Anne MacLeod (1912-2000) en ze kregen vijf kinderen:
Maryanne, Fred jr., Elizabeth, Donald en Robert.
Friedrich Trump had als eerste generatie geld verdiend met de goud- koorts en zoon Fred had met zuinigheid en hard werken ten volle ge- profiteerd van het land met de ongekende mogelijkheden. Donald nam als derde generatie het familiebedrijf over maar nam te veel risico’s en liet het werk van zijn vader bijna door zijn vingers glippen, maar her- pakte zich en gaf het merk Trump een heel nieuwe dimensie. De vierde generatie Trump staat symbool voor de hedendaagse obsessie met roem, geld en glamour en zij staat klaar om het trumpisme uit dragen.
Het verhaal van de Trumpdynastie begint met een Duitse emigrant die zijn dienstplicht voor Duitsland ontloopt en emigreert naar Ame- rika. Na het overlijden van deze gelukszoeker in 1918 verliezen de Duit- sers de Eerste Wereldoorlog en wordt Amerika de slapende wereld- macht. De Duitsers zinnen op wraak en onder leiding van Hitler be- ginnen ze de Tweede Wereldoorlog maar ze verliezen opnieuw en na 1945 aanvaarden ze de rol van Amerika als hoeder van hun vrijheid en kiezen ze volmondig voor de Amerikaanse waarden en tradities. Na de oorlog verloochenen vader Trump en zoon Donald hun besmette Duitse afkomst en zeggen ze dat hun voorouders Zweeds zijn. De Trumps verbreken alle banden met Duitsland. Hoewel … na Trumps faillissement in 1990 is geen enkele bank meer bereid om Trump kre- diet te geven, waarna Trump nieuw geld krijgt van Deutsche Bank wat gedekt is met zwart Russisch geld. Als president zinspeelt Donald Trump – geboren in het eerste vredesjaar – met het plan om tiendui- zenden Amerikaanse militairen uit Duitsland terug te trekken waarbij
hij nota bene ook nog onder één hoedje speelt met kameraad Poetin.
Als kind van de derde generatie heeft Trump geen enkele affiniteit met zijn land van herkomst, ook niet in de geopolitiek.
Drie generaties Trump vertellen het persoonlijke relaas van het naja- gen van de Amerikaanse Droom. In hun jacht naar goud, roem en macht lieten de telgen van de Trump-dynastie een spoor van vernielin- gen achter zich, maar veel Amerikanen bewonderen de doorzetters die beginnen als berooide immigrant en eindigen als miljardair.
De verering van uitblinkers zit diep verankerd in de Amerikaanse cultuur. Amerikanen willen winnen ten koste van anderen: in zaken, sport of verkiezingen. Amerikanen accepteren Winner takes all, des- noods met een rechtszaak of een beetje vals spelen. Een verliezer pro- beert het gewoon opnieuw. Dat maakt Amerikanen tot individuen die elkaar beconcurreren. Trumps prestatiedrang sluit naadloos aan op het Amerikaanse ethos. Maar de Amerikaanse droom is vervlogen. Mensen aan de onderkant kunnen nog nauwelijks klimmen op de sociale lad- der. De kansengelijkheid neemt af en de verschillen tussen rijk en arm groeien. De nieuwe generatie zal het niet meer beter hebben dan de vo- rige. Volgens velen heeft president Donald Trump de Amerikaanse droom veranderd in een nachtmerrie.
Maar dat geldt niet voor de bevoorrechte vierde Trump-generatie.
Toen Donald Trump president werd traden de drie telgen uit zijn eer- ste huwelijk in het kielzog van hun vader naar de voorgrond. Eric is het meest de zakenman die past in de Trump-traditie. Hij lijkt op zijn opa Fred, in de zin dat hij interesse heeft in bouw en architectuur. In 2017 nam hij samen met zijn broer Donald de leiding over de holding van het bedrijf. Donalds oogappeltje Ivanka is samen met haar man Jared Kushner de gedoodverfde kroonprinses in de politiek. Maar inmiddels heeft Donald jr. zich ook opgeworpen als de troonopvolger.
Donald jr. bleef als oudste zoon en de stamhouder lang in de scha- duw staan van zijn beroemde vader. Hij heeft geworsteld met de vraag hoe je op een geloofwaardige manier een onmogelijk figuur in zaken en politiek kan opvolgen. Afzetten tegen je rijke en succesvolle vader
leidt tot uitsluiting en losbandigheid, maar bij te veel volgzaamheid zien mensen je als een slappeling waardoor vader in verlegenheid wordt gebracht en zijn zoon zal vernederen, waarop de zoon gaat overcom- penseren. Als twaalfjarige raakte Don jr. een tijdje gebrouilleerd met zijn vader omdat vader de roddelbladen aanmoedigde om te schrijven over de scheiding van zijn moeder. Tegen zijn vader zei hij: ‘Hoe kun je zeggen dat je van ons houdt? Je houdt niet van ons! Je houdt niet eens van jezelf. Je houdt gewoon van je geld.’ Als jongvolwassene is hij zoe- kende. Hij woont een tijdje in een vrachtauto, wordt gearresteerd voor openbare dronkenschap, en jaagt op exotisch wild. De laatste jaren heeft Don zich knap omhoog geknokt in de opvolgingshiërarchie. Veel meer dan zijn zus is hij een politiek dier gebleken, die de Make America Great Again-boodschap van zijn vader enthousiast uitdraagt.
Met Donalds vijf kinderen en tien kleinkinderen zullen we zeker nog wel wat vernemen van de familie Trump.
