€ 1,95
70
stejaargang • nummer 24 • woensdag 11 juni 2014 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Over de banaliteit van het anti-racisme
Lees blz. 3
Drie keer een
vermogensbelasting 3
Briefje aan Elio di Rupo 3
Bollekenskermis 5
Luikse ruziemakers 7
Dyab Abou Jahjah en
het 70 puntenplan 6
De Ambtenaar 7
Vooruit met nieuw kartel of stilstaan met klassieke tripartite?
Mark Grammens
Ook kwaliteitskranten slaan al eens tilt als het snel gaat. De Standaard meende vorige week maandag te weten hoe het PS-duo Paul Magnette en Elio Di Rupo
“geen deuren wou sluiten die federaal nog open moeten blijven”. Even vragen aan de MR wat zij daar een week later van denkt?
“De Vlaamse formatie ligt op dit moment volledig stil en dat zal ook nog een tijdje zo blijven”, meende Bart Brinckman (DS) woens- dag nog. Tine Peeters, commentator van De Morgen, wees vorige woensdag nog op “de grote afstand tussen Beke en De Wever”. Ai.
Opgezweept door al wie het lastig had met het puike verkiezingsresultaat van de N-VA lieten de CD&V’ers zich overhaast en nogal lullig vastpinnen op de strategie van gelijk- lopende regeringsvormingen. Vlaams en fede- raal, dat moest simultaan geregeld worden…
Toch waren er al na enkele dagen signalen dat dit liedje niet lang zou duren.
In Duitstalige België werden de christende- mocraten (CSP, de grootste partij) opnieuw buitenspel gehouden door een coalitie waar ook socialisten en liberalen deel van uitma- ken. Geen wonder dat Benoît Lutgen ervoor vreesde dat die as PS-MR op alle fronten zou worden doorgetrokken: de Waalse, de Brus- selse én de federale regering. De opvolger van Milquet was ongerust. Zijn CdH boekte het slechtste resultaat sinds WO2, maar was na de crash van Ecolo toch de derde partij.
Een ander opmerkelijk signaal kwam van
het ACW, dat na aanvankelijk veel kritiek van ACV en CM “geen veto” uitsprak tegen N-VA en evenmin tegen een centrumrechtse rege- ring. De arbeidersbeweging stelde bovendien de rechtszaak tegen Peter Dedecker (N-VA) uit. Goed nieuws voor De Wever. Goed nieuws en een flinke besparing voor het ACW, dat dan toch niet zou moeten opdraaien voor de ondergang van Arco. Goed nieuws voor CD&V dat wellicht de taak kreeg sociale accenten te leggen in de aanpak van zorg en pensioenen.
De aap en de triomf
Vorige week donderdag kwam dan de eer- ste verrassing: PS en CdH lieten weten samen drie regeringen te zullen vormen: de Waalse (43 zetels op 75), de Brusselse (42 op 72) en die van de Franse gemeenschap (52 op 94).
In Brussel mocht ook het FDF mee aan boord.
MR en Ecolo voor vijf jaar in het donker.
Wat de Franstaligen daarover dachten was meer dan duidelijk. “In de institutionele reali- teit van vandaag maakt iedereen op elk niveau een apart keuze”, zei Lutgen. “We leven in een federaal land. Elk niveau heeft zijn eigen logica”, voegde PS-voorzitter Paul Magnette daar meteen aan toe. “De MR wist dat pro- gressieve coalities voor ons prioritair zijn”, wuifde Laurette Onkelinx alle kritiek weg.
Verkeerd been
Opnieuw trokken veel Vlaamse journalis- ten snelle conclusies: “De Wever in snelheid genomen”, klonk het bijna triomfantelijk in de meeste commentaren. Hier en daar werd
al gejubeld dat de kansen voor een federale klassieke tripartite weer stegen. Iets waar- voor alle tegenstanders van meer Vlaande- ren al meteen na 25 mei met “veel goesting”
hadden gepleit.
Dat het kaartenhuisje van de symmetri- sche coalities werd weggeblazen, was een
“affront” voor CD&V. Bart Brinckman zag een nieuw Vlaams kartel al in de lucht hangen en bezwoer de CD&V om daar vooral niet in mee te stappen. Vlamingen hoeven in de PS- CdH coalitie “niet meteen een kaakslag” te lezen. “Zo dreigt er een oorlog met het fede- rale niveau,… zo dreigt CD&V overgeleverd te worden aan de grillen van de N-VA”…
“Horror”, vond zijn collega Ruud Goossens, die Beke nog maar eens herinnerde aan die andere optie: N-VA loslaten en alles op een klassieke tripartite zetten. Guy Tegenbos was dan toch iets realistischer: in CD&V zijn twee groepen aanwezig: voorstanders van triparti- tes en voorstanders van een centrum-rechtse regeringen, met CD&V-N-VA in een hoofdrol.
“De tweede groep is dominant op dit ogen- blik: de leiding van de partij zit op dat spoor.”
Ook De Morgen moedigde Beke aan te kie- zen voor een tripartite. Die had nu wél een Vlaamse meerderheid. Gaat de partij samen met N-VA, “dan zijn de Vlaams-radicalen in alle daaropvolgende scenario’s zeker van winst”.
Verkeerde verliezer
Ook andere kranten zagen donderdag nog De Wever als grote verliezer. “Bart De Wever
koud gepakt”, vond Paul Geudens in Gazet van Antwerpen, die meende dat de zet van Di Rupo en Lutgen de kansen van de sp.a weer verhoogde. Het Laatste Nieuws stelde de vraag of de Vlamingen naïef waren geweest.
We vernemen er meer over de afspraak tussen Beke en Magnette om regionaal te temporise- ren. “De PS heeft die afspraak dus geschon- den”. Jan Segers noemde de PS de grote win- naar, “te snel” en “te slim” voor de Vlamingen.
Bien joué, Elio. Arme Vlamingen. Naïeve Vla- mingen.
Ook in De Tijd besloot Pieter Blomme wat overhaast dat PS en CDH de centrumrechtse droom van De Wever aan diggelen had gesla- gen. De suggestie dat CD&V ook nog kon opteren voor een tripartite in Vlaanderen, dat was pas een droom. Interessanter was de opmerking van Bart Haeck dat de PS in Wal- lonië en Brussel ook had kunnen kiezen voor een klassieke tripartite. Dat ze met haar keuze voor CdH en tegen MR nu een compleet ander signaal gaf, was ongetwijfeld veel relevanter voor CD&V dan alle pleidooien voor een rege- ring zonder N-VA.
Vooral CD&V miskeek zich op de niet meer bestaande banden met CdH. De twee par- tijen verhouden zich tot elkaar als een paard en een zebra. Een zelfde verre voorouder is al wat ze delen, citeerde men Pieter De Crem
Het Nieuwsblad betwijfelde dan weer of CD&V “mee in turbomodus” pijlsnel een Vlaamse regering zou gaan vormen. Ten onrechte, zo bleek 24 uur later.
Lees verder op blz. 5
De langste dag
van Hollande 8
Op de praatstoel:
Tom van Mieghem 11
Drie keer een
vermogensbelasting Briefje aan Elio di Rupo Bollekenskermis
Luikse ruziemakers Dyab Abou Jahjah en het 70 puntenplan
De Ambtenaar
Op de praatstoel:
Actueel
11 juni 2014
2
Uit de smalle beursstraat
Drie keer een vermogensbelasting
Het lage rentebeleid van de Europese Centrale Bank (ECB) is een verborgen vermogensbelasting. Die komt bovenop de al bestaande vermogenstaksen. De volgende federale regering - als die er komt - zal er wellicht nog een schep boven op doen.
Voor Jan Modaal heeft de beslissing van Mario Draghi, gouverneur van de Europese Centrale Bank, om de depositorente voor banken onder nul te halen weinig gevolgen. Het is niet zo dat wie 1.000 euro op een spaarrekening zet er op het einde van het jaar 990 euro van overhoudt. De maatregel is vooral bedoeld om financiële instellin- gen ertoe aan te zetten meer geld in de economie te pompen en het geld niet bij de ECB te parkeren. Kredietverstrekking aantrekkelij- ker maken voor consumenten en investerende bedrijven is de enige manier om de economie opnieuw op kruissnelheid te laten komen.
Het deflatiespook van dalende prijzen en een stilvallende groei en tewerkstelling waart nog altijd door Europa. Het enige effect van de maatregel voor de spaarder is dat de rente op spaarboekjes verder zal dalen. Van 1,6 naar 1,5 procent, bijvoorbeeld.
Maar laten we wel wezen, het betekent nog altijd dat het weinig aantrekkelijk is spaargeld op een boekje te laten staan. Het wordt amper openlijk gezegd maar eigenlijk gaat het om een verborgen ver- mogensbelasting. Spaarders worden ‘onteigend’, want door de infla- tie die hoger ligt dan de rente wordt het spaargeld minder waard. Dat is vooral slecht nieuws voor veel gepensioneerden die spaargeld als een buffer zagen voor de oude dag. Deze financiële repressie, zoals economen het noemen, is een cadeau voor de overheid die door de lage rente wat meer ademruimte krijgt om schulden af te bouwen, maar voor de gewone burgers is dit een vermogensbelasting.
Eigenlijk komt die vermogensbelasting bij de al bestaande taksen op kapitaal. Ter linkerzijde wordt wel eens gezegd dat België een leuk land is voor wie rijk is. Omdat rijke Fransen naar hier komen, moet het
hier wel een fiscaal paradijs zijn. Het klopt dat kapitaal bij de zuider- buren meer belast wordt dan hier, maar nieuwe cijfers van de Euro- pese Commissie zijn duidelijk: België kent blijkbaar al de op één na hoogste belastingdruk op vermogen in de eurozone. De belasting op vermogen bedraagt in Frankrijk bijna 5 procent van het bbp, in België is dat iets meer dan 4 procent. Het is ook zo dat de belasting op kapi- taal in België de voorbije jaren sterk is toegenomen. Het is inderdaad zo dat België al een hele reeks vermogensbelastingen telt: de taksen op spaar- en beleggingsproducten, successierechten, registratierech- ten,… Ook de onroerende voorheffing is een belasting op vermogen.
Samengevat zijn er in België momenteel twee soorten belastingen op kapitaal: de lage rente en de al bestaande taksen. Nochtans zijn er verschillende partijen – de PS vooral - die daar in een volgende federale regering nog een schep bij willen doen. Beïnvloed door de geschriften van de Franse econoom Thomas Piketty, die pleit voor meer vermogenstaksen, willen ze het geld halen waar het zit: bij de rijken. Waar de inwoners van dit land feitelijk een drievoudige ver- mogensbelasting op hun dak krijgen.
Is dat wel mogelijk? Het antwoord is ja, want de creativiteit van de overheden is onbeperkt. Er zijn de klassieke pistes van een Belgi- sche belasting op meerwaarden van aandelen (dat bestaat hier al), er is een verdere verhoging van de roerende voorheffing en er kan zelfs gekozen worden voor het retroactief belasten van vermogens.
Maar de meest voor de hand liggende vermogenstaks bestaat erin op zo goed als alle spaarproducten vanaf de eerste euro rente - dus zonder vrijstelling, zoals die nu bestaat - 25 procent roerende voor- heffing te heffen. Het is in deze rubriek al herhaaldelijk gesteld: ook al is de CD&V officieel tegen een vermogensbelasting, verschillende pistes werden op het kabinet van uittredend federaal minister van Financiën Koen Geens al doorgerekend.
Angélique VAnderstrAeten
De matrassen waren er al!
De gemiddelde krantenbijdrage aan de Rode Duivelshype ligt elke dag tussen vier en zes bladzijden. Wie mee is met de “gekte” wordt wild van de grensverleggende meer- waardeberichten, zoals het verslag over de veilig en wel in Brazilië aangekomen matras- sen waarop “onze jongens” zullen slapen. De matrassen waren er al een week voor de Duivels. Een glansprestatie, dat zeker! En voor wie verandering van tricolore spijs doet eten, was het een aanrader om in de media de “strijd” te volgen tussen de huidige en de ex-koning, blijkbaar nog enkel verbonden door het dotatiefenomeen.
Bovenstaande inleiding om maar te illustre- ren dat je dezer dagen uit heel bijzonder lezers- hout gesneden moet zijn om al de aan het verwerkingsmechanisme opgedrongen trico- lore onzin bij te houden. Aanvankelijk was het allicht de bedoeling de zegeningen van de Dui- velsgekte en de troonswissel harmonisch op elkaar te laten inspelen om, zodoende, een in de paleiscoulissen gearrangeerd Belgisch poli- tiek “status quo” met enige kans op bijval aan de (Vlaamse) goegemeente te verkopen. Komt papa Albert daar toch, met een zuiver Franstalig interview, roet werpen in de door de dienstwil- lige media na de moeder van alle verkiezingen hoog bezongen koninklijke werken van zoon-
lief. Als kers op de taart werkt de oude koning ook nog prompt de nieuwe “topadviseur” bui- ten die de nieuwe koning had aangesteld om papa en mama in te tomen. Zeker nadat die de brave belastingbetaler liet weten dat hij zijn pensioentje van amper 930.000 euro op jaar- basis, maar net boven de armoedegrens kon inschatten. Koning Filip mag dan nog van geluk spreken dat het vorstelijke vrouwenclubje van Laken zich min of meer gedeisd houdt, of het tricolore hek waaide compleet van de drie- kleurige dam.
Hebben en krijgen
Daar sta je dan, als de op grondige kennis van
zaken steunende en in kranten orerende poli- ticoloog Carl Devos het “perfect logisch” vond
“dat we, een week nadat gans Vlaanderen geel kleurde door de riante verkiezingsoverwinning van N-VA, met zijn allen de Belgische vlag bui- ten hangen als hulde aan de Rode Duivels”. En, zij het onvermeld, in één moeite aan vorst en vaderland. Niet dat ik in mijn gemeente al veel gemerkt heb van dat “met zijn allen”, maar ik ben bereid, zolang het nog duren kan, begrip op te brengen voor elke vorm van stutten voor een door naakte feiten achterhaald systeem van twee totaal verschillende politieke stelsels, onder het overkoepelende rotte dak van de doorgeroeste constructie genaamd monarchie.
Meer dan voor voorspelbare verbale hutse- kluts van door en voor het systeem afgerichte politicologen, koester ik aan sympathie gekop- peld respect voor de weinige politieke journa- listen die het al eens aandurven in de “seri- euze” media zaken te benoemen zoals ze door het systeem bedacht zijn en er voor functione- ren. In Het Laatste Nieuws van 30 mei herin- nerde ex-sportjournalist en huidig opinieschrij- ver Jan Segers aan de legendarische uitspraak van de Engelse ex-international Gary Lineker.
Die noemde voetbal ooit “een simpel spel tus- sen 22 mannen die 90 minuten achter een bal draven en aan het eind de Duitsers zien win- nen”. Segers projecteerde de boutade op de Belgische politiek. Acht miljoen kiezers stem- men hier en op het eind wint de PS! Al zal die vergelijking hem niet overal en door iedereen in dank worden afgenomen, de kans is levens- groot dat Segers aan het eind van de regerings- onderhandelingen niet alleen gelijk heeft, maar dat ook zal krijgen.
Wat nog niet is…
Of die vaststelling zelfs in de geringst moge- lijke mate de heersende en nog stelselmatig opgedreven Rode Duivelsgekte kan intomen, is een vraag die zichzelf op grond van de waar- neembare idiotie moeiteloos beantwoordt. Als bewijs een greep uit de onder het eufemisti- sche begrip “Rode Duivelskoorts” vervatte los- geslagen zotheid “nu we na twaalf jaar nog eens mogen meedoen in een groot tornooi”.
De supermarkten in Vlaanderen krijgen de tijd niet om uit te puilen van het aanbod WK- prullaria. De hebbedingetjes vliegen de deur uit. Eind van het WK verwachten alle ketens een omzetstijging om u tegen te zeggen. De inwoners van het Limburgse dorpje Kessenich denken over de mooiste WK-straten van Bel- gië te beschikken, met vier kilometer aange- brachte vlaggen en ballonnen. In Lovenjoel bij Leuven gaat men naar eigen zeggen “extreem”
duivels, naar het voorbeeld van de oranjegekte in Nederland die voor en tijdens een WK altijd even groot is als de kater nadien.
In Kontich schilderde een “fan”, niet toevallig ook eigenaar van een verfbedrijf, de voorgevel van zijn huis in geel, rood en zwart. Hij beweert dat zijn huis als een bedevaartsoord aanzien wordt door andere doortrappers, excuus, doel- gerichte fans. In Zwevezele dragen de stand- beelden op het marktplein aangepaste Rode Duivelskleren. In Sint-Amandsberg spoot een leraar Latijn en Grieks zijn wagen tricolore en bracht er ook nog alle spelerfoto’s op aan. Zijn initiatief verzinkt echter in het niets, vergele- ken met het herspuiten van het vliegtuig dat de Rode Duivels, de bobo’s en de journalis- ten naar Rio voerde, met als motief een trico- lore vaandel. Voorlopig werd nog nergens in het land een uitvaart gemeld met de aflijvige in een driekleurige kist. Maar wat niet is, kan nog komen en de volgende dagen sterk voor- paginanieuws worden.
D.Mol
CommunautaiR? natuuRlijk!
In haar analyse “Hoe alles toch weer com- munautair werd” klaagt Tine Peeters er in De Morgen over dat we weer volop in een com- munautaire regeringsvorming zitten. En dit nadat de campagne vooral over het soci- aale-economische ging, met “deftige discus- sies” over werkloosheidsuitkeringen, jobs en de kinderbijslag.
Alsof dit anders had gekund. Jawel, de Franstalige socialisten vertrekken dit keer vanuit een regionalistische invalshoek, maar is dat nieuw?
De Franstaligen doen dat al altijd. Dat Di Rupo nu zelf de copernicaanse omwente- ling uitvoert en daardoor “nonchalant” “een Vlaamse foert aan het federale” mogelijk maakt, klopt evenmin.
Het zijn de kiezers, de Vlaamse en de Franstalige, die een wig dreven tussen poli- tiek Vlaanderen en politiek Wallonië, en die na een inderdaad sociaal-economische cam- pagne donders goed weten dat die kloof tus- sen het PS- en het N-VA-model ook over het communautaire gaat. Over Vlaanderen ver- sus Brussel en Wallonië.
“Wat alle partijen daarbij schromelijk over het hoofd zien, is de noodzaak aan snelle federale hervormingen. Van de pensioenen, van de arbeidsmarkt, van de migratiepoli- tiek en de fiscaliteit”, vindt Peeters, die treurt over “alle hooggestemde idealen en goedbe- doelde voorstellen uit de weken voor 25 mei die in rook lijken op te gaan.”
Heeft die de voorbije jaren op een andere planeet geleefd? Over al die thema’s denkt de meerderheid van Vlaanderen anders dan de meerderheid van Wallonië.
Vlaams BElang
Bij Vlaams Belang likt men de wonden na de allesbehalve positieve verkiezingen. Op de partijraad van verleden week werd een hartig woordje gedebatteerd, maar unaniem werd beslist de toekomst nu in handen te geven van de jeugd. De komende maanden zullen enkele jongere bestuusleden, Barbara Pas, Tom Vangrieken en Chris Janssens een beleidsplan uittekenen. Zij gaan ook onder- ling bepalen wie wat gaat doen.
Of Barbara Pas of Tom Vangrieken de nieuwe voorzitter gaat worden (of wie weet, nog een andere kandidaat) weten we in het najaar. Of de vernieuwingsoperatie zal luk- ken, hangt af van slechts één persoon: Filip Dewinter. Als die het nieuwe bestuur geen ruimte geeft om een ander beleid uit te stip- pelen, dan vrezen we het ergste.
Zo is het maar de vraag of hij zijn functie als campagneleider van de verkiezingen uit handen zal geven? We zijn benieuwd!
Actueel 11 juni 2014 3
Alleen om de macht
Mijnheer de gewiekste,
Gij hebt dezer dagen, samen met uw kompanen en ‘partners in crime’ Onkelinx en Magnette, ten overvloede aangetoond waarvoor de PS in dit land staat: macht en alleen de macht. Verkiezingsuitslagen slaat gij vierkant in de wind. Ondanks de zoge- naamde federale logica, die gij te pas en te onpas zegt te verdedigen, is van logica nooit iets te merken. Gij zijt al sinds 25 mei op uw hoede, zeker na de gele storm over Vlaan- deren en de achteruitgang van uw partij.
Ook de overwinning van uw aartsrivalen, die van de MR, zat u dwars. Zenuwachtig als gij waart over een aangekondigde en in Vlaan- deren zelfs gewenste centrumrechtse fede- rale regering zonder uw PS, hebt gij alles in het werk gesteld om de democratie te ver- hinderen haar werk te doen. Bijna tegen de snelheid van het licht werden in Wal- lonië en Brussel coalities aangegaan met de cdH, precies met de bedoeling die par- tij los te weken van de CD&V en het zo een stuk moeilijker te maken haar te doen toe- treden tot een federale regering zonder de PS. Gij hebt de cdH aan de leiband gelegd door haar te overladen met macht. En die partij heeft natuurlijk eieren voor haar geld gekozen, om zo de grote concurrent – de MR – de pas af te snijden. Ondertussen stond vooral Laurette O met een lach tot achter haar horen te glunderen op de trappen van de regeringspaleizen. Tenslotte is zij, een gevreesde furie voor vriend en tegenstre- ver, de architecte van dat soort strategieën.
Bart de Wever stond erbij en keek ernaar.
Net als de CD&V voelde hij zich koud gepakt;
naïef als ze waren, hadden zij gehoopt eerst zicht te krijgen op een federale regering.
Het gevolg was dan ook dat nog geen 24 uur later er een Vlaamse regering op poten werd gezet, met N-VA en CD&V, maar zon- der de Open Vld, als tegenreactie, zij het uit arren moede.
Gij kunt dan al ten zuiden van de taal- grens en in Brussel de macht gegrepen heb- ben, en het gezegde ‘de kiezer wikt, de PS beschikt’ eens te meer in de praktijk hebben gezet, het lijdt geen twijfel dat die machts- greep het land nog verder uit elkaar zal drij-
ven dan om het even welk separatistisch discours vanuit Vlaanderen. De slogan ‘Wij willen geen regering zonder de PS, maar een land zonder de PS’ zou in Vlaanderen wel eens de grondstroom kunnen worden.
Gij weet immers maar al te goed dat de vor- ming van een federale regering meer dan ooit, ja, zelfs nog meer dan vorige keer, een huzarenstuk zal worden. Bovendien weet gij dat een formule zonder de PS en met de MR voor die MR een kamikaze-opdracht gaat worden. Gij zult de liberalen in dat geval met stalinorgels bestoken en matrakkeren tot ze groggy zijn. Uw strategie is name- lijk erg doorzichtig: gij wilt met uw partij altijd opnieuw de eerste viool spelen, hoe dan ook!
Een confederale coalitie dan? Ik bedoel dan het samenvoegen van de regionale deelregeringen: N-VA en CD&V aan de ene kant en PS en cdH aan de andere kant. Het zou kunnen, maar of gij daar vrolijk van gaat worden, betwijfel ik ten zeerste. Boven- dien wordt dat scenario nu wel erg moeilijk, zeker voor de N-VA, want veel communau- taire winst ten voordele van Vlaanderen is er niet uit te halen. En gij zult er ongetwij- feld alles aan doen om zeker wat dat betreft alles in de kiem te smoren. Blokkeringen en incidenten verzekerd.
Gij hebt wraak genomen op De Wever, en gij hebt een nieuwe solide Waalse machts- basis gesmeed waarin de PS de lakens uit- deelt. Maar of gij de door u zo geprezen eenheid en samenhang van het land daar- mee een dienst hebt bewezen? Ik durf het zeer te betwijfelen. Ik hoop alleen maar dat het nu ook voor Bart de Wever allemaal erg duidelijk wordt en dat hij als enige logische reactie nu wél met leeuwenvlaggen op de achtergrond punt één van zijn eigen statu- ten vanonder het stof gaat halen, als enig logisch alternatief voor een land dat niet meer correct en met respect voor de kiezer te besturen valt. Het zal meteen – ironisch en paradoxaal genoeg – het grote gelijk van de allergrootste verliezer van de verkiezin- gen aantonen…
Briefje aan Elio di Rupo
Over de banaliteit van het anti-racisme
We zijn weer goed bezig in Vlaanderen. Een redacteur van de VRT, Peter Verlin- den, heeft zich in de publieke belangstelling gewerkt door via communicatieka- nalen waarover alleen de omroep beschikt, de wereld kond te doen dat hij en zijn Rwandese vrouw, en niet te vergeten hun “bruin” kind, door Vlaamse racisten werd belaagd. Hun gevel werd beklad met het woord “negers”. De N-VA is schuldig, aldus Verlinden, weg met de N-VA.
Zullen we nu eens allemaal tegelijk in de lach schieten? In Afrika zouden ze dat mis- schien doen, als men de Congolese dames Espérance Niezi en Félécité Kandokti (geen schuilnamen) mag geloven, die een hilarisch boekje “Comment savoir si vous êtes noir” (Editions J’ai lu, 160 blz., 6 euro) hebben gepubliceerd, dat in Parijs furore maakt. Ze houden daarin de gek met zich- zelf, met racisten, met anti-racisten en met
“slachtoffers” van racisme.
Alle clichés die de laatste vijftig jaar uit- gekraamd werden in het “racisme-debat”
staan er in. Al de scheldwoorden die de twee dames – zelfbewuste carrière-vrouwen – ooit naar het hoofd geslingerd kregen, wor- den met veel humor opgesomd. Ze weigeren bewust (vertellen ze in Le Monde, 27 febru- ari) zichzelf te zien als slachtoffers, en hopen dat ze, “zwart en blank” tezamen, er kunnen mee lachen. Hun boekje is goed nieuws: tien jaar geleden was het nog ondenkbaar dat het geschreven en gepubliceerd zou worden, aldus Le Monde.
Deze blijde boodschap is allicht niet besteed aan VRT-journalist Peter Verlin- den, die bij het zien van het woord “negers”
op zijn gevel, in een anti-racistische colère schoot. Beeld u in wat die N-VA durfde. Het woord stond met krijt geschreven op zijn gevel. Met krijt! ”Wie loopt tegenwoordig nog met krijt op zak” vraagt Marc Reynebeau – beducht dat zijn heel serieuze anti-racisme door amateurs als Verlinden belachelijk wordt gemaakt – zich af in De Standaard (4 juni). Antwoord: schooljongens, natuurlijk.
Waar is de tijd toen ik college liep in het Brus- selse Sint-Jan Berchmans en met collega-rak- kers op de muren van het college schreef:
ami go home ! (méér dan twee woorden Engels kende ik niet), want ik wilde de Ame- rikanen duidelijk maken dat ze hier niet wel- kom waren. Met krijt! Dat was in 1946 of zo, ik 13 jaar.
Aandacht verzekerd
Verlinden kreeg de steun van de halve wereld van de VRT-journalistiek en van alle politiek correcten. Zo, met een stukje krijt, in de publieke belangstelling komen, met aan- wezigheid in alle praatprogramma’s van de VRT, lukt alleen een insider. Want, aldus nog Reynebeau, “zo te zien is het ene slachtoffer het andere niet: het hangt ervan af of het al dan niet tot de wij-groep behoort”.
De hype culmineerde in De Morgen van 7 juni in een over drie pagina’s gespreid inter- view met de tot hiertoe geheel onbekende partner van Verlinden, ene Marie Bamutese.
Leest men dat, dan begint men te vermoe- den dat Koen Meulenaere wel eens gelijk zou kunnen hebben (dat heeft deze lees- baarste van alle columnisten overigens heel vaak), als hij in De Tijd (6 juni) bericht: “Je zou er niet verstomd van moeten staan dat die Peter Verlinden dat zelf op zijn gevel heeft geschreven, van die negers.” Heeft de VRT, die geacht wordt feiten die het weergeeft te checken en te dubbelchecken, “buurtonder- zoek” verricht?
Natuurlijk niet, want de politieke doelstel- ling van deze opflakkering van anti-racisme lag er van meet af aan vingerdik op. Luis- ter naar Peter Verlinden zelf (in De Morgen, 3 juni): “De grootste partij van Vlaanderen draagt nu de verantwoordelijkheid om ook over zulke kwesties (kinderen dus die met krijt “negers” schrijven op Verlindens gevel) duidelijke uitspraken te doen. Niet één keer, maar elke keer opnieuw, telkens als de kans zich voordoet”.
Met andere woorden: de N-VA moet zich voortaan met niets anders meer bezighou- den dan met het reinigen van de gevel van Verlinden en consorten.
Was er in de naoorlogse jaren maar een partij geweest die bij het minste hulpgeroep van een toenmalige “zwarte” de hakenkrui- sen van zijn gevel was komen verwijderen,
we zouden een properder land geweest zijn. Maar de toenmalige slachtoffers van het gevelgeklats kregen niet de kans in de slachtofferrol te kruipen.
De verbruining
In De Standaard (3 juni), waar Verlinden ook al een volle pagina krijgt om te treu- ren over zijn – met krijt !- bekladde gevel, verwijst hij naar een recente uitspraak van Filip Dewinter, die op een partijcongres van Vlaams Belang had geroepen dat niet de vergrijzing van de samenleving een pro- bleem vormde, maar wel de “verbruining”.
(Applaus.) Aangezien, volgens Verlinden, de kiezers van Vlaams Belang zich thans bij de N-VA bevinden (een onbewezen stelling, die in haar algemeenheid zeker onjuist is, maar daar stoort gewoontegetrouw een reporter van de VRT zich niet aan), moet de N-VA dui- delijk zeggen “dat een woord als verbruining taboe is en blijft”.
Het volstaat dus niet een woord als
“negers” als racistisch en derhalve als een hoofdzonde te veroordelen, hoewel dat woord alleen maar een vernederlandsing is van het Spaanse “negro”, dat “zwart” bete- kent, is er nu een nieuw verboden kleur opgedoken. In De Morgen (4 juni) stond immers een bericht waaruit we konden leren dat in de Gentse zaal Capitole een komiek met name Rik Coppens de zaal aan het lachen had gekregen met de kleurrijke bedenking “dat er bij de Rode Duivels alleen maar negers rondlopen, behalve één, en die heet dan nog De Bruyne”.
Als het woord “bruin” nu ook al taboe is, hoe moet men ze dan noemen, al die prach- tig glanzende meisjes die voor de helft Afri- kaans zijn en die nu al twee keer op rij de Miss France leveren, nadat een andere bruine schoonheid hen in 2000 was voorafgegaan?
Dewinter stelde alleen maar vast wat ieder- een in de straten van Antwerpen of Liede- kerke kan merken: de bruine mens is op weg om het bestaande kleurenpalet te verrijken.
Anti-racisten zouden daar trots moeten op gaan, maar dat doen ze niet, want hun doel is niet de schoonheid van de rassen en meng- vormen te bezingen maar het Vlaams-natio- nalisme te bestrijden.
Het enige verstandig woord in de con- troverse kwam van Jozef de Witte van het Centrum voor Racismebestrijding, die zei niemand voor de hier betwiste uitlatingen te zullen vervolgen want “dat cadeau gaan we hen niet doen” (De Standaard, 21 mei).
Mooi. “Begrijpen in plaats van veroorde- len”, vroeg een zekere Montasser AlDe’emet (in De Standaard, 3 juni), maar hij had het helaas wel alleen over de Vlaamse Arabieren die naar Syrië getrokken waren om hun Oost- frontsplicht te vervullen, niet over de school- jeugd die “negers” op gevels schrijft, of over cabaretiers die applaus krijgen als ze met Dewinter de “verbruining” van de samenle- ving signaleren.
Daar geldt immers geen “begrip” voor, alleen veroordeling.
Zijn er nog racisten?
Het echte racisme, dat is de openbaar geuite overtuiging dat de ene mensensoort beter is dan de andere, en dat men dit ver- schil kan afleiden uit de huidskleur, is in onze Lage Landen uitgesproken schaars. Als er een racistische moord plaatsvindt, is ze meestal het werk van antisemitische moslims.
In Frankrijk wordt 8 procent van de bevol- king geacht “racistisch” te zijn (Le Monde, 14 december 2013). Maar dat wil niet zeggen dat alle vreemdelingen met open armen wor- den ontvangen. Dat is zeker niet zo, maar dat is géén racisme. Dat de helft van de Vlamin- gen niet houdt van de vreemdelingen onder ons, kan waar zijn (De Morgen, 26 november 2013), maar sinds wanneer is men verplicht te houden van al zijn medeburgers?
MARK GRAMMENS
Bart de Wever kneep Annemans in de vernieling
Dossier
11 juni 2014
4
Bollekenskermis
De reünie
Onze-Lieve-Heer-Hemelvaart is Bondsdag in Lier. Die dag komen de oud-leerlin- gen (je moet vandaag politiekcorrect “studenten” zeggen) van de Lierse Normaal- school traditioneel bij elkaar. Dit jaar waren o.a. de onderwijzers en de regenten - onder wie uw dienaar - van de cursus 1964 uitgenodigd om hun gouden afstudeer- jubileum te gedenken.
Is ie het?
Zo’n reünie is iets speciaals: een mengeling van plezier, sentiment, verdriet en onzeker- heid. Een geharde Lierse reünist zoals schrij- ver Walter van den Broeck wijdde er ooit een boekje aan (“De Bondsdagen”, een knip- oog naar De Hondsdagen van collega Claus), al was Walter er dit jaar niet bij. Maar ook een reünieveteraan heeft sommige mede- studenten in vijfentwintig of vijftig jaar niet meer gezien. De bekende acteur van onze jaargang (ik ben vergeten zijn toestemming te vragen voor dit stuk en kan zijn anonimi- teit dus niet schenden) vatte het als volgt samen: “Jij was zo vroeg kaal dat je altijd per- fect herkenbaar blijft.” Nogal brutaal, maar wel correct. Je hebt immers alleen je herin- neringen en wordt daarbij geholpen door de oude klasfoto. En dan staat daar iemand naar je te staren die verdubbeld is in omvang en wiens blonde haren volledig verdwenen zijn.
Is ie het, of is ie het niet? Ah, hij is het toch.
Maar voor hetzelfde geld doe je wat ik deed:
iemand groeten van cursus 1951 die je ooit op je stageplaats leerde kennen, een praatje maken en geleidelijk tot de conclusie komen dat je de verkeerde voor hebt. En ja, veel later verschijnt de echte vroegere kennis. Zelfs als je je gewezen cursusgenoot herkent, blijft de gedachte “mens, wat is die oud en lelijk geworden” en uiteraard denkt die juist het- zelfde. Dan was er nog de Pallieterke-lezer die me heel even kwam zeggen dat hij fan is. Sorry, lieve lezer, dat ik geen minuutje tijd maakte. Ik was iets te druk met herinneringen.
Natuurlijk spraken we over onze overleden medestudenten, zoals die arme Ward Beysen (regent cursus 1963) die altijd met ons zijn boterhammen opat en die negen jaar gele- den zelfmoord pleegde. Maar de naam die permanent opdook, was die van de legenda- rische directeur Renaat Merecy; ooit genoemd om minister van Onderwijs te worden in de regering-Lefévre, maar zijn Vlaamsgezindheid stond in de weg. Hij was socialist en vrijzinnig, maar zijn 10 novembertoespraak van 1963 was gewijd aan de grove achterstelling van de Vlamingen op alle terreinen; een unicum in het toenmalige rijksonderwijs. Hij ging in 1967 een krans leggen op het graf van koning Willem I, die de school stichtte in 1817 en wiens portret levensgroot in de eetzaal hing.
Uiteraard kwam niemand van Laken naar de viering van die 150ste verjaardag. Merecy eindigde zijn loopbaan in schande. Hij liet zich voor de kar spannen van de vrijzinnige instelling Vrij en Vrolijk in Brasschaat. Toen de schandalige behandeling van de opgesloten sukkelaars aan het licht kwam, bleef hij tegen beter weten in ontkennen dat er iets aan de hand was en verdedigde hij tot zijn laatste snik Maria Wens die er zich verrijkte en een ware terreur uitoefende (“Alles gaat naar Wens”, titelde Humo geestig). Merecy liet zich door zijn vrijmetselaarsbroeders overtuigen dat dit een tsjevencomplot was. Hij bedreigde bij- voorbeeld onze acteur, die in een toneelstuk sommige schrijnende toestanden uitbeeldde.
Tenslotte kon hij de waarheid niet meer ont- kennen en zijn dochter - regieassistente bij de VRT - vertelde me dat hij haast niet meer bui- ten durfde komen.
Een VRT-connectie
Er is iets verdrietigs aan zo’n reünies. Je zegt het niet, maar je weet dat dit waarschijn- lijk de laatste keer is dat je die mensen met wie je minstens twee - in veel (onderwij- zers)gevallen zelfs vier en meer - jaren hebt gedeeld, nooit meer zal weerzien, ondanks de vroegere dagelijks intense contacten, want een normaalschool was nog geen duiven- kot waar je binnen en buiten liep. Ieder uur werd je aanwezigheid gecontroleerd. Er is ook een groot verschil met de viering van vijf- entwintig jaar geleden toen je zilver kreeg.
Je stond nog midden in de carrière; soms waren de kinderen het huis niet uit en je was zelf nog min of meer heel van lijf en leden.
Maar vijfentwintig jaar later dragen veel men- sen de littekens van hun leven bij zich. Onze acteur moest te vroeg vertrekken, want zijn
vrouw herstelde van een aderbreuk. En de lachende klasgenoot die altijd spitse woord- grapjes maakte, zei dat veertien jaar gele- den die creatieve ader van vandaag op mor- gen stopte, toen hij het bericht kreeg dat zijn beloftevolle 24-jarige dochter in een vrese- lijk ongeluk om het leven was gekomen. Je denkt dan aan de woorden van de Neder- landse dichteres Anna Enquist, die ook haar dochter verloor: “Ze zeggen dat het leven ver- der gaat. Dat klopt niet. Je lichaam gaat ver- der maar je leven stopt.” Een naam die ik wel kan noemen, is die van klasgenoot Herman Henderikx, jarenlang een strenge en objec- tieve radiojournalist, tot hij na zijn pensioen wereldberoemd werd in Vlaanderen. Aan de Reyerslaan stikt het van de windbuilen poli- tieke berichtgeving genre De Vadder, of Van de Looverbosch (met klank gezakt in het laat- ste serieuze journalistenexamen), of de zoge- naamde VS-specialist (en haast goebbelsi- aanse Obamapropagandist) Soenens. Maar toen in Fukushima een kernreactor ontplofte, moest het televisiejournaal een beroep doen op de al vier jaar gepensioneerde Herman (regent Wiskunde-Fysica-Economie), want tientallen jaren vond de VRT-nieuwsdienst het niet de moeite iemand op te leiden die het belangrijke wetenschapsdomein enigszins in begrijpelijk Nederlands kan uitleggen. Nog altijd is er geen echte opvolger. Er was trou- wens nog een amusante coda. Ik vertelde met veel brio aan onze jaargenoten dat Herman één van de weinige journalisten was die niet op zijn buik kroop voor partijen en toch bevor- derd werd tot redactiesecretaris. Waarna Her- man droog antwoordde dat ik er glad naast zat. Hij eindigde evengoed als uw columnist met de rang waarmee hij begon.
Gedoemd
Oud-leerlingenbonden zijn volgens mijn Lierse bronnen gedoemd. Er waren meer dan driehonderd leden opgedaagd, maar rimpels en grijze haren waren de overheersende ver- schijnselen. De Lierse Bond telt nog altijd meer dan zevenhonderddertig leden, maar jaarlijks gaat het ledental met minstens der- tig achteruit. Een eerste reden is natuurlijk dat de school niet meer bestaat. De socialis- tische geldwolf Luc van den Bossche kwam als onderwijsminister de lof van de oud- ste normaalschool van Vlaanderen bezin- gen, waarna hij, kort na zijn bezoek, met de bekende prietpraat over schaalvergroting en synergie het sterke maar kleinere Lier aan de zwakkere Antwerpse Hogeschool hechtte.
Kwantiteit en niet kwaliteit werd de slagzin van het onderwijs. Het bleef wachten op de definitieve genadeslag. Die kwam er in 2012, toen de school gesloten werd. Met wat geluk wordt de voorgevel in de Lierse Berlarij nog gespaard, maar het grootste deel moet tegen de grond voor appartementen en winkels, al weet nu al iedereen in Lier dat handelspan- den in die buurt een verloren zaak zijn. Een tweede reden is de desinteresse van een jon- gere generatie. Het programma meldde koud- weg dat niemand van de zilveren regenten (vijfentwintig jaar uit) was opgedaagd. Dat is de eerste generatie die zonder historisch besef op school is opgevoed. Een kennis uit die generatie zei me dat de banden met de oude school overal losser zijn omdat de kwa- liteit van sommige van hun leraars ook veran- derd was. Vanaf de jaren zeventig kregen de beste universitairen zoveel mooie beroeps- mogelijkheden dat alleen nogal wat minder goeden (of de dames met kinderen) voor het onderwijs kozen. Hun leerlingen zijn min- der geneigd naar een plek te trekken waar ze weinig opstaken. Monumenten zoals onze Lierse leraars, die soms mijn latere hoogle- raars aan de VUB overtroffen, zijn er niet veel meer. Voeg daar bij een verzwegen complex van sommige afgestudeerden dat ze “maar”
bachelor zijn, want de meesten onder hen kozen voor die opleiding nadat ze aan een universiteit voor geen meter opgeschoten waren. En natuurlijk beloofden we dit jaar dat we toekomend jaar terugkomen. Waar- schijnlijk zullen er maar weinigen die belofte
houden. Jan neckers
De juiste Kaap!
“De plaats waar de twee oceanen samenko- men, is niet toevallig Kaap De Goede Hoop,” zei Kris Peeters nadat zijn partij in de armen van de N-VA gevallen was, om een nieuwe Vlaamse regering te vormen. En waarnemers verstonden er zelfs uit dat hij ook doelde op een ‘confede- rale regering’ van CD&V en N-VA enerzijds en PS en cdH anderzijds. Wat er ook van zij, Kris Peeters moet zijn aardrijkskunde beter leren.
De Indische en de Atlantische Oceaan komen immers niet samen bij Kaap De Goede Hoop - het door velen verkeerdelijk aangegeven zuide- lijkste punt van Afrika -, maar wel ruim 160 km oostwaarts, bij Kaap Agulhas, waar een monu- ment niet alleen op de theoretische samenloop van de oceanen wijst, maar ook op het werke- lijk zuidelijkste punt van Afrika. Kris Peeters weet waarschijnlijk ook niet dat in de buurt van Kaap Agulhas een massa schepen zijn ver- gaan in gigantisch hoge golven en winterstor- men. Als de federale regeringsvorming vast- loopt, moet hij maar eens herinnerd worden aan Kaap Agulhas, waar de grote oceanen blij- vend op elkaar inbeuken en waar de zee nooit rustig zal worden.
Anti-Vlaamse racisten
Laurette Onkelinx voerde een fraai stukje politieke komedie op door te doen alsof ze
‘zeer verbaasd’ was over het protest van Open Vld en CD&V tegen de deelname van het FDF aan de Brusselse regering. Ze deed zelfs alsof ze écht in federalisme geloofde: ‘’De federale meerderheid beslist niet over de coalities in de gewesten. En de gewesten moeten niet beslis- sen over de federale meerderheid. Dat is vol- wassen federalisme.’’ Allemaal best mogelijk, maar allemaal naast de kwestie. Het ging niet over de volgorde waarin federale en regionale regeringen samengesteld worden. Het ging wèl over het feit dat het FDF de kampioen is van het hatelijkste anti-Vlaamse racisme dat men in ons land bij blanken kan aantreffen.
Alleen sommige allochtonen zijn nóg erger.
Het verbaast ons niet de sp.a zich distanti- eerde van het protest van CD&V en Open Vld tegen de deelname van het FDF. Anti-Vlaams racisme is voor de socialisten nooit een pro- bleem geweest. De sp.a heeft zich opnieuw gedragen als het schoothondje van Laurette Onkelinx en Elio di Rupo.
Gegokt en verloren?
Waarschijnlijk hadden Onkelinx en Di Rupo met hun snelle coalitievorming precies het omgekeerde bedoeld dan de federale logica waarmee ze dat nu proberen te verkopen.
Waarschijnlijk hadden zij gehoopt dat ze de andere niveaus – federaal en Vlaams – een stap vóór konden zijn door de cdH al in een coali- tie te betonneren, zodat het niet meer moge- lijk zou zijn op Vlaams en federaal niveau nog een centrumrechtse coalitie te vormen met de N-VA. Voorlopig ziet het ernaar uit dat zij zich misrekend hebben. De Vlaamse kiezers zul- len de verrassingsaanval van de PS ongetwij- feld interpreteren als een poging een voldon- gen feit te creëren voor de Vlaamse en federale regeringsvorming.
Hadden de liberalen niet herhaaldelijk beweerd dat ze in àlle regeringen wilden zit-
ten, of in geen enkele? Had zelfs Kris Peeters niet laten verstaan dat er over àlle regeringen tegelijk onderhandeld moest worden, en was dat geen signaal dat hij ook op àlle niveaus dezelfde coalitie wilde? Maar nu kon Peeters het zich niet meer veroorloven mee te gaan in die belgicistische logica. Dan zou het al te dui- delijk zijn dat zèlfs de Vlaamse regering eigen- lijk door de PS gedicteerd werd en dat zou zijn geloofwaardigheid ernstig aantasten. De gok van de PS had het omgekeerde resultaat:
de onderhandelingen tussen N-VA en CD&V kwamen plots in een stroomversnelling. Het ziet ernaar uit dat beide partijen samen een Vlaamse regering zullen vormen. Beter dat dan niets, natuurlijk. Maar voor de N-VA en voor de Vlaamse zaak is dat niet meteen een grote overwinning; ze zat voor de verkiezingen óók al in de Vlaamse regering. Al zal een regering zonder socialisten en liberalen wel Vlaamser en rechtser ingekleurd kunnen worden.
“Een te mooi geschenk”
Heeft de PS paniekvoetbal gespeeld? Heeft ze het standhouden van de “tripartitepartijen”
in Vlaanderen verkeerd geïnterpreteerd? Men zou het bijna gaan geloven. Kort voor de verkie- zingen verklaarde PS-voorzitter Paul Magnette heel nadrukkelijk: “We zullen geen regionale regering vormen vóór de federale gevormd is.
Dat zou een te mooi geschenk zijn voor Bart de Wever.” Maar nu geven ze hem dat geschenk plots wel. Op een bedje van Brussels witlof.
Ook de commentaar van UCL-politicoloog Vin- cent Laborderie in de krant Vers l’Avenir was opmerkelijk: “Tussen het risico van de opposi- tie en de confederale logica, tussen de macht en de toekomst van het land, heeft de PS voor de macht gekozen.”
Vanackere mikt op comeback als Vlaams minister
Oud-minister van Financiën Steven Vanac- kere (CD&V) werd als derde op de Europese lijst van CD&V niet verkozen, maar hoopt op een politieke comeback. De Vlaamse regering moet verplicht één Brusselaar in de rangen tel- len en Vanackere ruikt zijn kans. “Ik hoop dat iedereen inziet dat 151.000 voorkeurstemmen een duidelijk democratisch signaal zijn”, zei hij op Actua-TV. Lukt dat niet dan kan hij eventu- eel worden opgevist als gecoöpteerd senator.
Bourgeois versus Homans?
De N-VA en CD&V startten deze week hun gesprekken over de vorming van een Vlaamse regering. De Vlaams-nationale delegatie wordt geleid door uittredend viceminister-president Geert Bourgeois. Liesbeth Homans, Ben Weyts en Philip Muyters gaan mee onderhandelen.
Volgens De Wever mogen daar nog geen con- clusies uit worden getrokken voor de defini- tieve verdeling van de posten. Toch lijkt Bour- geois nu in poleposition te zitten als volgend Vlaams minister-president. Zou best kunnen en gezien zijn staat van verdienste voor de partij, de degelijkheid die hij uitstraalt, en de nog erg lange politieke toekomst van Homans, zou dit maar een terechte keuze zijn. De N-VA heeft binnenkort een nieuwe voorzitter nodig, en dan komt de naam van Homans automatisch in het visier voor deze functie.
Zal Wouter Beke het land bijeenhouden?
Actueel 11 juni 2014 5
Bollekenskermis
Ontevreden
De kleine politieke partijen BUB, ROSSEM, ROEL, Piratenpartij en Vivant hebben zich ver- enigd om klacht in te dienen wegens discrimi- natie en fraude. Er zijn bewijzen dat in West- Vlaanderen op sommige plaatsen voor die partijen niet gestemd kon worden. Op gebied van mediatoegang, peilingen, affichering, financiering, nationale nummers, kiesverrich- tingen en de verdeling van folders voelen ze zich benadeeld.
Met hun klachten kunnen ze alleen terecht in het Vlaams Parlement, dat tegelijkertijd rech- ter en partij speelt. Enkel in maffialand Italië is zoiets ook mogelijk.
Eén en ondeelbaar
Toen we Gwendolyn Rutten met de eeuwige tremolo en de rollende r in de mond de woor- den «één en ondeelbaar» hoorden uitroepen over haar partijprogramma, vroegen wij ons af of dat allemaal wel doorgepraat was met Euro- pees Commissaris Karel de Gucht. Want, geen Open Vld in de federale regering, dan ook geen Open Vld’er in de Europese Commissie, en dan kan Kareltje zich volledig gaan toeleggen op de wijnbouw in Toscane.
We hopen, in het belang van de volksge- zondheid, dat dat laatste toch niet nodig zal zijn, en dat er toch nog een regeling getroffen kan worden. Het is niet de eerste keer dat de Open Vld zweert niet in een regering te zullen stappen als ze niet in alle regeringen mag zit- ten. Het kaliber van de huidige partijkopstuk- ken kennende, vermoeden we zelfs dat het niet de laatste keer zal zijn.
Vlaanderen stemde linkser…
Als reactie op de coalitiegesprekken tussen N-VA en CD&V toeterde Groen-voorzitter Wou- ter van Besien een heel weekend lang rond dat Vlaanderen op 25 mei linkser heeft gestemd, en dus een linkse regering dient te krijgen.
Het valt niet gauw voor in dit blaadje, maar we moeten Wouter van Besien gelijk geven wan- neer hij stelt dat Vlaanderen op 25 mei linkser heeft gestemd dan bij de vorige verkiezingen.
Sp.a verloor dan wel 0,9 procent, Groen ging er 1,4 procent op vooruit, en PVDA+ groeide tot 2,8 procent. Netto betekent het een stem- menwinst van ongeveer drie procent voor links.
…maar daarom nog niet links
Waar Van Besien dan weer geen gelijk heeft, is dat dit hoeft te betekenen dat Vlaanderen nu een linkse regering zou moeten krijgen. Linkser betekent immers nog niet noodzakelijk links.
Groen, sp.a en PVDA+ haalden samen 25,4 procent van de stemmen, en dat is toch nog altijd een eind verwijderd van de magische vijf- tig procent plus één stem.
Om het even ruw te stellen: zelfs in haar eentje is de N-VA nog altijd een kop groter dan
Verenigd Links in Vlaanderen. Meer zelfs: N-VA en CD&V beschikken in het Vlaams Parlement over een ruime meerderheid, en hebben dan nog eens zowel Open Vld als Vlaams Belang op de reservebank zitten om een centrumrechtse regering te vormen.
Wij denken dat het misschien niet slecht zou zijn als Vlaanderen over enkele weken voor de allereerste keer eens een regering zónder soci- alisten zou krijgen.
Want inderdaad: tot nu zijn de socialisten er al elke keer bij geweest. En die ene keer dat het partijtje van Wouter van Besien erbij was, dook ze bij de volgende verkiezingen gezwind onder de kiesdrempel.
De oude wereld van VBO
Schoenenkoning Wouter Torfs katapulteerde zich met een tweet over een wenselijk Vlaams Front in het centrum van de regeringsvorming.
Voka-topman Jo Libeer schaarde zich meteen achter de uitspraken van Torfs.
Behoudsgezinde ondernemers van VBO- strekking gingen even snel op de rem staan.
Dat die laatsten in Vlaanderen een achterhoe- degevecht leveren, kan blijken uit de goede scores van N-VA in diverse ondernemerspolls.
De Morgen deed na de tweet van Torfs - heel voorspelbaar - grote moeite om er een paar andersdenkenden te vinden, die Torfs even bij zijn nekvel zouden nemen. Sommi- gen hadden het over “oorlogstaal” in het kader van de confrontatie tussen Noord en Zuid.
Ook ex-VBO-voorzitter Luc baron Vansteen- kiste kantte zich tegen de visie van Torfs. Noël Slangen (Open Vld) vond dat Torfs “een politiek standpunt” innam. Almaar meer is duidelijk dat Voka en VBO tot twee werelden behoren. Voka tot de nieuwe, VBO tot de oude.
Vlaams regeerakkoord
In De Tijd keek Bart Haeck al vooruit naar de samenwerking binnen de nieuwe coalitie van CD&V en N-VA. Geert Bourgeois en Kris Pee-
ters starten deze week de onderhandelingen over een nieuwe Vlaamse regering. Ze wezen op “convergentie” tussen beide partijprogram- ma’s. Eens zijn ze het onder meer over kinder- bijslag, over Oosterweel, het behoud van de woonbonus, de voortzetting van het beleid in de Vlaamse rand rond Brussel (voorkeursbe- handeling bij het kopen van een huis of het vin- den van een sociale woning), over het einde of het beperken van het gratis-beleid van De Lijn.
Voorts ook over besparingen via afslanken van overheidsapparaat en leefmilieu.
Waarover zijn N-VA en CD&V het niet eens?
Over het al dan niet afschaffen van het ASO in de Onderwijshervorming en een brede eerste graad, over de prijs van de dienstencheques.
Voorts over het al dan niet terugdraaien van de scheidings- of miserietaks, over de uitbouw van een Vlaamse sociale zekerheid, over de belangen van zwakkeren versus die van wer- kenden (bvb. inzake voorrang in crèches) en over het al dan niet afschaffen van provincies.
Vooruit met nieuw kartel of stilstaan met klassieke tripartite?
Vervolg van blz. 1
Die dag hingen een aantal commentatoren opnieuw in de touwen. N-VA en CD&V kozen wel degelijk supersnel voor een Vlaamse coa- litie met hun tweetjes.
Commentaroren konden niet veel meer dan snel overschakelen op een ander onder- werp: het uitvoerig ontleden van alle moge- lijke coalities. Geen makkelijke oefening.
Scenario’s
Sommige politicologen achtten nu een
‘confederale’ samenstelling van de federale regering mogelijk, waarin N-VA en PS mekaar zouden vinden: centrumrechts Vlaams plus centrumlinks Franstalig. Aartsmoeilijk tussen twee tegenstrevers die vooral mekaars tegen- polen zijn.
Velen vermeldden als andere optie een cen- trumrechtse coalitie N-VA, CD&V met de MR en CdH, of met MR alleen en Open Vld erbij langs Vlaamse kant, maar voegden er unisono aan toe dat die scenario’s fictie waren.
Die eerste formule is weinig waarschijnlijk omdat CdH niet tegen de kar van de PS mag en zal rijden. Toch zou dit volgens Brinckman in De Standaard kunnen omdat de PS liever
geen deel zou uitmaken van de aankomende besparingsregering en voor harde oppositie zou kiezen. PS en CdH deden hun uiterste best om mekaar vrijheid te gunnen.
De tweede formule is “de optie van de waanzin” (Eeckhout in De Morgen) omdat MR amper een kwart van de zetels heeft en op het thuisfront in Wallonië en Brussel geen harakiri zou plegen. Daartegen wordt inge- bracht dat de MR dan wel uitzicht heeft op zeven ministerposten. En dat de MR maar al te graag weerwraak zou nemen op de PS.
“Razernij bij Franstalige liberalen maakt mis- schien ook dingen mogelijk”, meent Ruud Goossens. Een andere keuze betekent vijf jaar in de politieke woestijn. Dat geldt trouwens ook voor Open Vld, mocht die niet in dit sce- nario willen meestappen zonder het “open- breken” van de Vlaamse regering.
Voor de lol even vermelden dat sommi- gen nog spreken van een Braziliaanse coalitie van N-VA+Open Vld+Groen/MR+Ecolo. Kan rekenkundig, maar is politieke sciencefiction.
Lukken die scenario’s niet dan komt de federale tripartite toch nog in zicht, al zal CD&V niet meteen zitten wachten op drie jaar artilleriegeschut van N-VA en een niet te winnen nieuwe campagne vanaf 2017.
Conclusie
Op de dag dat dit blad werd gedrukt, moest De Wever naar de koning. In die omstandig- heden zijn speculaties erg riskant.
Toch valt er veel te vertellen voor de ana- lyse van Guy Tegenbos in De Standaard: “De copernicaanse revolutie heeft plaatsgehad”.
De snelle regionale coalitievormingen tonen aan dat het zwaartepunt is verschoven van het federale naar het deelstaatniveau. PS en CdH vinden de gewestregeringen het belangrijkst.
Daaraan moeten we niet twijfelen.
In een weekendinterview zei Di Rupo dat hij er stilaan genoeg van heeft, nadat hij “dui- zenden uren lang vocht om dit land verenigd te houden”. We geloven daar niets van, omdat zijn partijgenote Laurette Onkelinx in een andere krant totaal andere dingen zei.
De uitspraak “dat meneer De Wever, de koninklijke informateur, zal beslissen welke meerderheid er in Brussel, Wallonië en Vlaan- deren zal komen? Ça va bien dans la tête?”, zullen we maar koppelen aan haar tempera- ment. Belangrijk is dat ze nadrukkelijk zegt dat het fout – lees naïef - is om te zeggen dat de PS nu confederaal zou denken. En dat ze laat aanvoelen waar voor haar nog altijd de
absolute prioriteit voor haar partij ligt: het zo lang mogelijk behouden van de federale soci- ale zekerheid.
Of zoals Rik Van Cauwelaert schreef in De Tijd: voor een boedelscheiding is het nog te vroeg. Tot 2019 wil de PS nog “confederaal”
besturen, “maar dan liefst met één hand aan de federale uier”.
Lukt er niet één van de hierboven geschetste scenario’s, dan wordt het misschien toch nog een klassieke tripartite, maar dan vermoede- lijk de allerlaatste. Benieuwd of die in staat zou zijn om de federale rommel op te kuisen.
Wellicht zou De Wever daar niet om treuren.
Er is nog werk genoeg op het Vlaamse front.
Met CD&V en N-VA samen aan het Vlaamse stuur kan dan eigenlijk duidelijk en snel een Vlaams beleid worden gevoerd dat oplossin- gen aanreikt voor mobiliteit (Oosterweel), onderwijs, kindergeld, woonbonus, zorg, openbaar vervoer… Om met Jan Segers te eindigen: “Eindelijk Copernicus. Van zoveel helderheid kan Vlaanderen alleen maar beter worden”.
En België? Dat lost zichzelf wel op.
Iedereen duivel
Dyab Abou Jahjah is weer opgedoken. En we zullen het geweten hebben. Dyab is de voormalige voorvech- ter van de Arabisch-Europese Liga. Hij maakte het een tijdlang bont in Antwerpen. Kwam geregeld op de beeld- buis, onder meer in vechtpartijen met de politie.
Janssens van “A” had in zijn tijd veel last van deze lang niet onbekwame jongeman die verschillende talen spreekt, waaronder zeer goed Nederlands. Na een tijd in Antwerpen te hebben geleefd verdween hij naar Libanon, het land van- waar hij afkomstig is. Daar zou Dyab de goede strijd hebben geleverd. Tegen wie, is niet juist geweten. Maar het laat zich allicht raden. In ieder geval keerde hij vorig jaar terug naar Antwerpen waar hij aanvankelijk tamelijk rustig bleef. Deze rust was van korte duur. Vorige week kwam Dyab Abou Jah- jah plotsklaps in verschillende bladen en publicaties aan bod.
In Knack stelde hij op 8 juni dat “de N-VA veel gevaarlijker is dan het Vlaams Belang”.
Even daarna namen De Standaard en het Belang van Lim- burg deze stelling over. “De ondergang van het Vlaams Belang
is totaal irrelevant”, zegde hij. “Iedereen zag zijn nederlaag aan- komen. De N-VA is tien keer gevaarlijker omdat zij als demo- cratische partij de kans krijgt om haar standpunten die flirten met extreemrechts effectief uit te voeren.”
Dyab legt vervolgens uit dat de N-VA op sociaal-econo- misch vlak voor een afbraakbeleid staat. De mensen die het moeilijk hebben worden door haar eerst geviseerd: werklo- zen en gepensioneerden. Daarentegen kunnen de CEO’S van verlieslatende banken hun hoge lonen blijven behouden. Aan de Zondag (later geciteerd door de Standaard) vertelde de Libanon-strijder dat minstens één derde van de Vlamingen rascist is. En ja ook de N-VA is dat. Zeker nu zij het grootste gedeelte van de VB-kiezers heeft opgeslokt. Jahjah zegt dat hij de partij nog niet kan pakken op haar programmapunten,
“maar sommige partijleden laten wel soms steken vallen”. En kijk wie is dat? Niemand minder dan Liesbeth Homans, die vindt dat racisme “een relatief begrip is”. En Karim Van Over- meire, die meegeschreven heeft aan het rascistische zeven- tigpuntenplan van het Vlaams Blok.
Dat plan wordt er tegenwoordig ook weer veelvuldig bijge-
sleurd. Wij herinneren ons nog zeer goed de bekendmaking ervan in 1992. Het gebeurde in de glorietijd van het Blok tij- dens een soort van congres in het Antwerps OCMW-centrum Elzenveld. De enkele redacteurs van Antwerpse kranten, die zondagsdienst hadden en die van de persbriefing op de “Poli- tietoren” aan de Oudaan kwamen, wipten er, na een paar bol- lekes in Monico Meir, even binnen.
Zij knipperden met de ogen toen zij de teksten hoorden voorlezen. Grepen naar de telefoon om de hoofdkwartieren te waarschuwen, maar vonden bij de toenmalige chefs geen enkel gehoor. Niemand moest dit “schrikkelijke racistische nieuws” hebben. Alleen in Het Nieuwsblad editie Antwerpen verschenen dagen later tien (10) lijnen tussen de “gebroken armen en benen”. En de politiek? Die dommelde rustig ver- der. En Dyab? Daar was toen nog geen sprake van. Het is pas enkele jaren later dat de zeventig punten opgerakeld werden om het VB te beschuldigen van allerlei kwaad. Zo zie je maar dat Homans misschien gelijk heeft met haar uitspraak dat racisme inderdaad een relatief begrip is.
Pagadder
Pagaddertoren
Dyab Abou Jahjah en het 70 puntenplan
“Europese hoofdstad van het Jihadisme”
De moordpartij in het Joods Museum aan de Brusselse Zavel is de trieste top van een veel grotere ijsberg. Het aantal indicaties van het groeiende antisemitisme dat in de Europese hoofdstad de voorbije jaren opdook, is haast niet meer bij te hou- den. Wat meer is: de haat komt in grote mate van links, al het gezwets over uiterst rechts ten spijt
Binnen de joodse gemeenschap in meerdere Europese landen groeit de onrust. Er is een merkbare stijging van het antisemitisme. Onderzoeken en zuivere perceptie bevestigen het, wat begrijpelijke vragen oproept. Soms is er sprake van overacting, dat klopt. Zoals toen een joodse journalist zich een tijdje geleden afvroeg “wanneer de Joden uit Amerika en de Joden uit Israël de Joden in Europa laten weten dat het moment om het continent te verlaten aan- gebroken is”. Maar feiten zijn wat ze zijn, en unisono bevestigen ze de trend van groeiende Jodenhaat.
Binnen dat verhaal is Brussel goed voor een apart hoofdstuk. Onmiddellijk denkt men dan aan de schietpartij in het Joods Museum aan de Zavel, maar er is meer aan de hand. Trou- wens, die schietpartij zorgde in de marge voor een wat cynische anekdote. Jamal Ikazban, fractieleider van de PS in Molenbeek, ontving na het voorval een sms waarin gesteld werd dat
“het een crapuul van een Marokkaan” is die erachter zat, gevolgd met nog wat raciaal getinte beledigingen. Het raadslid overweegt juridische stappen, blijkt, want “we moeten met even- veel energie alle vormen van racisme, antisemitisme, islamofobie, xenofobie en haat tegen de ander bevechten”. Mooi zo, maar is Ikazban niet dezelfde kerel die, na een tussenkomst van terrorisme-expert Claude Moniquet in een debat, Moniquet via een tweet voor “vuile Zio- nist” versleet? Antiracistische organisaties hebben er al vaker op gewezen dat in de entou- rage van de PS op dat vlak wel wat ongure dingen gebeuren. Niet zo lang geleden werd door een aan de PS gebonden vzw een debat over zionisme georganiseerd, overigens aangekon- digd door een affiche rechtstreeks uit de nazipropaganda geplukt.
Al jaren zijn de signalen duidelijk. Toch neemt men ter linkerzijde een ambigue houding aan.
De journalist Claude Demelenne bond in La Libre Belgique vorige week de kat de bel aan. Ter linkerzijde hanteert men een systeem van twee maten en twee gewichten, stelt Demelenne.
Antimoslimracisme wordt vurig aangeklaagd, maar als de Joden geviseerd worden, kiest men voor de relativering. Uit een recent onderzoek van de UG, KUL en VUB blijkt dat de helft van de islamitische leerlingen in de Brusselse scholen het stempeltje ‘antisemiet’ verdienen. En:
heel wat lui van die linkse intelligentsia ondertekenden een petitie om Hamas van de Euro- pese lijst van terreurorganisaties te halen. Onder hen ook... Jamal Ikazban.
Begin deze maand omschreef Le Monde Brussel als de “Europese hoofdstad van het Jiha- disme”. Uit het gevoerde onderzoek blijkt ook dat heel wat ‘Belgische’ (sic) strijders in Syrië een Brusselse connectie hebben. Te veel elementen doken de voorbije jaren op. Maar, mis- schien dat het autoluw maken van de binnenstad, zonder meer hét probleem bij uitstek, wat olie op de golven zal gooien.
KNIN.
De Geuzenberg
Dwars door vlaanderen
11 juni 2014
6
Als “onverdraagzaamheid” troef is
Door de oorlog tegen drugs van het Ant- werpse stadsbestuur gaat het ook in Borger- hout de verkeerde kant op met de “verdraag- zaamheid”. De Marokkaanse uitbater van een café op de Turnhoutsebaan kan erover meepra- ten. Hij bestond het zijn “onverdraagzaamheid troef” te demonstreren door drie “jongeren”
min of meer beleefd te vragen op te krassen toen hij hen in zijn zaak een “joint” zag rollen.
Het bekwam hem barslecht. De drie
“jongeren” sloegen en trapten de brave man deskundig in elkaar. Bij hun heldhaftig op de loop gaan na “volbrachte taak” keilden ze nog een volle fles door het raam. Of die “jongeren”
het etiket “autochtoon” of “allochtoon” dra- gen, bleef onvermeld, al doet dat aan duide- lijkheid niets af.
Aanbevolen stilte
Het staat nu onomstotelijk vast dat binnen het Antwerpse politiekorps racistische praat schering en inslag was (en is?). Even onom-
stotelijk staat vast dat het stadsbestuur van BDW daar wat aan gaat doen. De door korps- chef Serge Muyters gemaakte bocht, van aan- vankelijke onverschilligheid naar sterke betrok- kenheid voor het probleem, is daar één bewijs van. Een ander bewijs is het uitblijven van kri- tiek bij de roodgroene oppositie over “te wei- nig en te laat”.
Dat zou wel eens vooral te maken kunnen hebben met het feit dat “verdoken racisme”
binnen het korps al dateert van de tijd dat Patrick Janssens burgemeester was en hij de eerste rapporten daarover in samenspraak met toenmalig korpschef Eddy Baelemans snel en onbehandeld in een schuif opborg.
In zo’n geval wordt het bewaren van stilte dan aanbevolen in de oppositiegelederen.
Nervositeit bij LRM
Patrick Verjans, huidig kabinetschef van minister Ingrid Lieten (sp.a), duikt plots op in de raad van bestuur van de Limburgse Recon- versie Maatschappij (LRM) als vervanger van Jean-Claude van Rode. Dit is een beslissing van
sp.a Limburg. Sinds de jongste
verkiezingen stijgt de politieke nervositeit:
door de nieuwe machtsverhoudingen in Vlaan- deren zullen vele raden van bestuur dit najaar worden vernieuwd, ook bij LRM.
Alles zal afhangen van de partijen in de Vlaamse regering en hun aantal zetels in het Vlaams Parlement. Het is een feit: de ‘onafhan- kelijke’ bestuurders worden door de politieke partijen aangeduid. En dan nog: er is helemaal geen garantie dat Hugo Leroi als voorzitter van de raad van bestuur zal kunnen aanblijven.
Ondanks het feit dat vriend en vijand uitermate lovend spreken over Leroi, het zullen de par- tijen in de Vlaamse regering zijn die hun man- netjes zullen plaatsen. Mogelijk zal N-VA, als ze erin slaagt een regering te vormen, meer man- daten eisen en mogelijk ook het voorzitter- schap. Afwachten en uitkijken is de boodschap.
Rellen in Meulenberg
Herinner je de incidenten van 11 oktober 2013 in de wijk Meulenberg in Houthalen. Een 69 jaar oude vader en zijn vier zonen moeten nu voor de strafrechter verschijnen voor het toebrengen van slagen en verwondingen aan de politie.
De ganse familie gedroeg zich erg agressief bij de arrestatie van de jongste telg van het gezin. Er worden straffen geëist van zes maan- den tot twee jaar cel. Zij worden niet vervolgd voor de rellen, wel voor agressie tegen de agen-
Pinksteren...
ten. Het onderzoek naar de rellen zelf loopt nog. Toppunt van het gebeuren in de rechts- zaal: de 19-jarige zoon Ugur: “Ik besef dat, als ik gewoon was meegegaan met de politie, ik veel leed had kunnen besparen. Maar… het probleem ligt ook bij de politie, die lieten mij geen bewijs zien dat ik met ze moest mee gaan.
De schuld ligt dus voor 60 procent bij de politie, want die deden hun werk niet goed.” Dé reac- tie van de advocaat van de agenten: “De wei- nige haren die ik nog heb, staan nu omhoog bij wat ik hier hoor.”
Eindelijk is de doos er!
Laten we met zijn allen aantreden en de goden zingend en swingend danken voor hun jongste voor het volk voltrokken weldaad.
Straks zal eindelijk de koekjesdoos op de markt worden gebracht door firma Delacre die, naar eigen zeggen, “al sinds de troonsbestijging van het nieuwe koningspaar werd overspoeld met vragen over de komst van een nieuwe konink- lijke doos met op het deksel Filip en Mathilde annex kroost”. Volgens de marketingmanager van Delacre zijn de koninklijke koekjesdozen voor een massa mensen uitgegroeid tot ico- nen. Nog enkele nachtjes slapen. Op 23 juni zal het godsgeschenk in de etalage van de betere koekjeswinkel liggen, voor de belachelijk lage prijs van 7,99 euro. Wie het waagt aan de win- keldeur te dringen, krijgt een GAS-boete aan- gesmeerd.
