ECHT LACHEN ZON DEPRESSIE GRATIS
Auteur: Patricia Idsinga Aantal pagina's: 196 pagina's Verschijningsdatum: 2019-01-28 Uitgever: Klapwijk & Keijsers Uitgevers
EAN: 9789490217839 Taal: nl
Link:
Download hier
Fragmenten uit deze uitzending
Denk je aan zelfmoord of heb je nu hulp nodig? Ben je op dit moment in levensgevaar? Bel dan nu Niet in levensgevaar maar wel acuut hulp nodig? Onderaan deze pagina word je doorverwezen naar allerlei hulpinstanties- en hulplijnen die er voor jou zijn. Make Holland Great Again.
Voel jij je somber of depressief? Je bent niet de enige. Ongeveer één op de vijf Nederlanders jaar heeft ooit een depressie gehad. Deze
stemmingsstoornis uit zich vaak bij jongeren. Dertien procent van de tot jarigen heeft ooit in het leven een depressie meegemaakt, dat is ongeveer 1 op de 8. Bijna zeven procent van de tot jarigen heeft in het afgelopen jaar een depressie gehad ongeveer 1 op de Je bent hierin dus niet alleen en je kan er écht uit komen.
Het programma Make Holland Great Again besteedt woensdag 28 oktober aandacht aan depressie onder jongeren om Typhoon is een aantal jaar geleden zelf ook in een zware depressie beland en daar gelukkig ook weer uitgekomen. Tijdens de sessie delen alle deelnemers persoonlijke, herkenbare verhalen met elkaar. Er wordt gehuild, maar ook zeker veel gelachen. Tijdens de DepressieSessie wordt laten zien dat een depressie niet één stereotype betekenis heeft, dat er hoop is en bovenal: dat je ook echt uit een depressie kan komen. Ik was heel vaak boos, maar jaren later kwam ik erachter dat mijn boosheid eigenlijk een depressie was.
Ik uitte dat in woede, want ik had geen andere optie. Mijn school vond dat ik aandacht zocht en mijn ouders vonden dat ik in een slachtofferrol ging zitten als ik huilde. Niet iedereen die depressief is ligt dagenlang op bed. Mijn thuissituatie was zo dat ik niet kón toegeven aan mijn depressie.
Ik wilde uit huis komen, en daarvoor had ik een opleiding en werk nodig. Ik moest dus wel naar school als ik uit mijn thuissituatie wilde ontsnappen. Al mijn emoties uitte zich in agressie. Ik leek dus een heel boos meisje, maar ik was eigenlijk heel verdrietig. Ik werd niet geholpen, maar bestraft. Kijk wat wij hebben meegemaakt, wat wij hebben doorleefd. We hebben je alles gegeven wat we konden en het is niet genoeg?
En daar komt bij dat mijn ouders heel hard hebben moeten werken voor hun plek in Nederland en dat er dus op neer wordt gekeken als jij dat niet doet. Als je depressief bent, ben je gewoon lui. Het is onzin in mijn cultuur om je te verschuilen achter je problematiek. Zeker met
ervaringsdeskundigen of lotgenoten. Het was echt fijn om me te kunnen herkennen in dingen. Toen ik met lotgenoten sprak hadden we het erover van: hey ben jij dan ook een keer op de badkamervloer gaan liggen in een foetushouding. En daar kunnen we dan heel erg om lachen. Dat werkt echt voor je verwerking. Ik dacht dat ik niet dun genoeg was om een eetstoornis te hebben. Ik was heel onzeker en gepest en dat voedde alles.
De bijbehorende depressie kwam er langzaamaan in sluipen. Ik vond het altijd leuk om uit te gaan, maar nu trok ik dat gewoon niet. Die drukte, al die mensen, ik kon het niet meer aan. Ik was veel vermoeider en trok het gewoon niet. Overal zat een grijze waas overheen.
Zelf niet toen ik therapie kreeg. Ik schaamde me kapot. Ik dacht dat ze me niet zouden geloven of zouden veroordelen. Ik kan er nu steeds makkelijker over praten. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik me niet meer voor mijn depressie schaam. Ik ging banen zoeken, maar ik dacht echt: niemand gaat mij willen. Maar ik werd voor vier sollicitaties uitgenodigd en bij drie banen aangenomen. Dat was voor het eerst de realisatie dat het niet altijd is, zoals ik denk. Als je depressief bent zoek je bewijzen voor dat alles slecht gaat en slecht is.
Nu probeerde ik bewijzen te zoeken voor mijn ongelijk. Dit was er eentje van. Ik voelde ook niets. Alleen totale onverschilligheid. Ik ging laat uit bed, en dan niet zoals een normale puber. Ik had geen enkele ambitie en geen enkel plezier meer in dingen. Ik spijbelde veel, want ik zag het nut van school niet in. Ik had geen toekomstperspectief.
Als ik al íets voelde, dan voelde ik me vreselijk. Of voelde ik me slecht, ómdat ik niets voelde. Als mensen in je omgeving benadrukken hoe mooi iets is en je ziet het niet, voel je je nog slechter. Dan voelde ik me anders en mislukt. Ik heb geen idee wat ik de hele dag deed. Alles gaat aan je voorbij. Ik wist het verschil tussen de ene en de andere dag niet meer.
Ik had geen plan. Waarom zou ik uit bed komen? Waarom zou ik me aankleden? Waarom zou ik douchen? Voor niks had een reden. Omdat filosofen ook met deze bestaansredenen bezig zijn. Ik snapte zelf niet dat ik depressief was, omdat ik niet wist wat dat was. Ik had ook geen referentie meer van wat normaal was, ik dacht dat het bij me hoorde. Maar de aandacht, de hulp en het begrip dat ik nu kreeg, stond in schril contrast met het onbegrip dat ik ondervonden had tijdens mijn depressie. Ongeveer 15 jaar geleden ben ik in een diepe depressie gegleden. Dat proces voltrok zich niet van de ene dag op de andere. Op een bepaald moment werd ik iedere dag in de loop van de voormiddag misselijk op het werk, zelfs in die mate dat ik bijna iedere dag moest gaan overgeven. Dat duurde enkele weken en ik begreep maar niet wat er aan de hand was.
Ik heb toen o. Het ging na een aantal weken ook weer voorbij. Naderhand bleek dit waarschijnlijk een fysieke uiting van de emotionele problemen die volop bovenkwamen. Ik voelde me steeds slechter in mijn vel, mijn lage zelfbeeld viel me plots ook in alle helderheid op, ik voelde steeds minder aansluiting bij anderen, huilde veel, Werken ging al snel niet meer en hoe langer hoe minder lukte nog. Ik ging soms nog uit en dronk dan te veel maar de leegte binnenin voelde steeds dieper en niets of niemand kon die nog vullen. Vaak lag ik halve dagen in bed. Ik gedroeg me vaak ook cynisch en grof naar anderen toe, wat niet bijdroeg aan verbetering natuurlijk. Via de huisarts kwam ik bij een goede therapeute terecht die ik wekelijks kon zien. Voor medicatie ging ik ook naar een psychiater. Toch kon dat niet verhinderen dat ik, na een overlijden van iemand die mij nauw aan het hart lag, helemaal in crisis ging.
Het ging van kwaad naar erger en ik wist soms amper nog wat ik deed. Ik voelde ergens in mij ook veel kwaadheid en dacht er steeds vaker aan om uit het leven te stappen. Anderen wisten niet meer hoe ze mij konden helpen. Op een avond bracht een vriendin mij naar de crisisdienst van het ziekenhuis voor een korte opname. Daar kwam ik even tot rust. Een half jaar later ben ik nog eens een korte periode opgenomen. Alles tesamen ben ik anderhalf jaar niet gaan werken en intensief in behandeling gegaan en kreeg ik medicatie. Het voelde vaak alsof ik in de hel zat en ik de uitgang niet meer vond. Gelukkig werd ik wel goed opgevolgd en uiteindelijk kwam ik er stilaan toch weer bovenop.
Ook dat ging heel geleidelijk. Langzaam maar zeker. Er zijn een heleboel dingen die hebben geholpen toen, o. Ik kon het niet alleen, maar ik hoefde het ook niet alleen te doen. Ik begon ook weer meer dingen te doen, ook als ik er eigenlijk geen zin in had. Maar dan gaf ik het toch een kans. Geregeld was ik nadien blij dat ik me thuis niet alleen had opgesloten. Na enkele jaren heb ik de medicatie ook afgebouwd. Nu kan ik zeggen dat het sinds toen veel beter gaat. Natuurlijk is het leven niet enkel rozegeur en maneschijn. Maar ik heb een aantal handvaten voor mezelf ontwikkeld en aangereikt gekregen, om zo goed mogelijk te leren omgaan met problemen, negatieve gedachten en gevoelens. Een soort
hervalpreventieplan voor depressie. Als ik merk dat ik me echt slecht voel of er gebeurt iets moeilijks in mijn leven, dan zet ik nu een soort van
stappenplan in werking dat me tot nu toe toch erg goed geholpen heeft.
Voor mij betekent dat bewegen: wandelen, yoga of joggen. Extra structuur en regelmaat inbouwen: voldoende slaap, gezond eten, niet teveel alcohol. Als ik niemand kan zien ook zelf dingen actief gaan doen en me niet thuis opsluiten, leren met mezelf te zijn. Ontdekken waar mijn interesses liggen en me daar vaak en veel mee bezighouden. Mindfulness oefeningen doen en ACT oefeningen toepassen. Een
dankbaarheidsdagboek bijhouden alle dagen met 3 positieve punten die dag kan ook de zon zijn die scheen of de poes knuffelen. In feite zijn dit dingen die ik sowieso voor het grootste deel in mijn leven heb ingebouwd, maar in moeilijke periodes intensiever en dan ook al deze stappen samen. Deze dingen werken echt voor mij. En, niet onbelangrijk, ik ben nog steeds in therapie. Niet meer omdat het broodnodig is de hele tijd, maar eerder als een soort mentaal en psychisch 'onderhoud' en om verder te kunnen groeien.
Want ook al kan ik zeggen dat het al langer goed met me gaat, er blijft altijd ruimte over om verder aan mezelf te werken en beter te leren omgaan met allerlei valkuilen en mijn eigen sterktes hierbij te kunnen inzetten. Ik sliep niet meer, ik had nachtmerries. Ik had zorgen, gebeurtenissen uit het verleden staken de kop weer op. Ik kreeg het allemaal niet meer verwerkt. Ook het tegenovergestelde kan ook waar zijn: altijd moe, je door de dag moeten slepen, je uiterste best doen om toch maar recht te blijven staan, de energie loopt uit je weg Ik heb beide vormen gehad en ik kan zeggen dat met de juiste medicatie en begeleiding veel opgelost is geraakt. Wat in lange tijd fout gegaan is, kan niet in één keer op 1,2,3 opgelost worden. Neem de tijd die je nodig hebt, anders herval je misschien terug in je depressie, dat is mijn bevinding. Mijn hulp kwam uit mijn omgeving, mede-lotgenoten en niet te vergeten de professionele omkadering.
Ik ben en word nog altijd begeleid door een psychiater en een maatschappelijk werkster, ik ben niet te beroerd om dit toe te geven. Ook heeft een psycholoog mij opgevolgd voor traumaverwerking, om de oorzaak van mijn onwel zijn, een beetje te duiden. Op die manier kon ik beter met de gebeurtenissen van het verleden omgaan. Het verleden kan je niet veranderen, het heeft dus geen zin wrok te koesteren, je leert leven met hoe je nu bent en je kunt je verleden een plaatsje leren geven.
Ik word behandeld voor een stemmingsstoornis, met hoogtes en laagtes, ik praat hier enkel over de extremere laagtes in mijn stemming, de depressie. Ik krijg voor mijn stemmingsstoornis aangepaste medicatie en die werkt, er zijn wat bijwerkingen bij de behandeling met
psychopharmaca. Deze neem ik er bij, als deze mij toelaten een comfortabel leven te leiden, zie ik die medicatie als 'comfortmedicatie'. Ik ben vroeger al eens gestopt met mijn medicatie, met als gevolg dat ik nadien weer van onderaan naar boven kon klauteren. Wat dikwijls heel confronterend is. Dus mijn advies is, neem je medicatie in als je die nodig hebt. Wees trouw aan je therapie, zorg voor een goede dag invulling.
Eventueel iets wat minder stresserend is en waar je toch je ding in kunt vinden. Je hoeft je niet te schamen, of je zwak te voelen en je hoeft je niet te verantwoorden. Oordelen, veroordelen, beoordelen daar houd ik mij niet mee bezig. Het is voor mij eenvoudiger om te zeggen: ik ben wie ik ben en ik doe wat ik doe.
Mensen kunnen je moeilijk begrijpen omdat ze niet in je ziel kunnen kijken. Ze vangen signalen van psychisch leed niet of moeilijk op. Niet iedereen is even empathisch of medevoelend. Als is het ook maar één persoon in je omgeving, professioneel of niet, die begrip toont, is die persoon het waard om mee om te blijven gaan. Mijn verhaal gaat van start op mijn 17 jaar, maar eigenlijk kan ik mijn leven in drie grote fases opsplitsen. Die van mijn geboorte tot mijn 17 jaar, van mijn 17 tot mijn 30 jaar, en dan tenslotte de laatste 5 jaar die mijn herstel ingeluid hebben.
Op mijn 17de zat ik in het vierde humane wetenschappen, worstelend met mezelf.
Vooral dan omdat ik niet echt aansluiting vond bij mijn jaargenoten. Op sociaal vlak miste ik precies de vaardigheid van contact leggen. Maar in de toenmalige klas van mijn zus, 4 STW , zat een meisje waarvan haar achtjarige zusje door een verkeersgeluk was omgekomen. Zo onrechtvaardig als ik dit vond, leek ik totaal ontredderd. Ineens begreep ik dat de wereld erg broos was, en wij allen erg kwetsbaar. Toch zag niemand dat ik eigenlijk in een depressie weggleed. Deze manifesteerde zich duidelijker in het begin van het vijfde jaar. Mijn schoolwerk liet ik voor wat het was.
Ik kon me niet meer concentreren, en was bang om de grote wereld in te stappen. Toen zag ik alles vrij negatief. Dus ging ik letterlijk op de rem staan. Dat kostte mij dan ook mijn jaar, waar ik toen erg gelaten bij bleef. Vandaag de dag kijk gelukkig erg relativerend naar wat het leven ons biedt.
Stel je voor dat je buiten loopt en er plots een piano op je hoofd valt Dat wil ik jullie verder in mijn verhaal als tool meegeven. En er kwamen toen ook pijnlijke familiale geheimen aan de oppervlakte. Toch had ik een sterke overlevingsdrang en kabbelde ik verder in mijn eerste jaar hogeschool toegepaste psychologie. Maar later overmande de faalangst me. Ik kwam uit geen evidente familiale context, waarbij mijn vader er een autoritaire opvoeding op nahield, en mijn moeder zelf belast was met een gevoeligheid voor angstige depressies. Geen ideale cocktail als je ´t mij vraagt om sterk in je schoenen te blijven staan. Toch deed ik het. Mijn schoolloopbaan liep verder van toegepaste psychologie naar animator in de bejaardensector, tot logistieke hulp.
Zonder succes, telkens die faalangst! Dan maar aan de slag, van tandartsassistent, naar schoenverkoper, tot uiteindelijk in de schoonmaak. Niets gaf me voldoening, en het verliep ook niet exact in die volgorde. Het komt er op neer dat ik tot mijn 27 jaar aan het werk was, voornamelijk in de schoonmaak. Daar luidde de tweede fase zich in. Mijn depressie brak volledig door op het werk, met suïcidale gedachten. Al waren die gelukkig niet erg concreet, het was meer een noodkreet. Dat vond mijn zus meer dan reden genoeg om mij te laten opnemen in het ziekenhuis.
Er volgde na vijf weken PAAZ, dagziekenhuis, van waaruit ik solliciteerde bij de lokale politie en werd aangenomen als administratieve kracht.
Even dacht ik terug op de rails te zijn, maar met wat ik daar inhoudelijk te verwerken kreeg, piekten mijn angsten zodanig, dat een eerste langdurige opname aan de orde was. Het werd een lange zoektocht van korte en langdurige opnames en meerdere diagnoses.
But hey, what´s in a name, die diagnose maakt niet wie ik vandaag de dag ben. Integendeel, ik sta los van mijn diagnose optimistisch in het leven.
Maar dat lees je verder in mijn verhaal. Positief in die periode was het opnieuw oppikken van mijn studies, dit keer als schoonheidsspecialist. En met succes! Dan nog verder doorstromen in de richting medische pedicure.
Eveneens met succes! Ineens twee extra diploma's op zak en een enorme boost voor mijn zelfvertrouwen. Ik kon wel degelijk iets tot een goed
einde brengen, dacht ik opgelucht! Toch bleek de stap naar een betaalde functie nog even te groot. In die periode was ik ook op zoek naar een geschikte woonst, wat niet van een leien dakje liep en zo kwam ik uiteindelijk uit bij beschut wonen, en man wat vond ik dat confronterend.
Ik ben toch niet gek? Maar eerlijk, het was de beste stap die ik heb kunnen zetten in het kader van mijn verdere herstel. En zo kondigt zich de herstelfase aan: van mijn 30 tot heden. Ik ben 35 nu, waarvan ik van mijn 33jaar tot de lente van beschut wonen als een mooie tussenstap heb afgerond. Die twee jaar brachten me rust en stabiliteit. Ik kon werken aan mijn toekomstdroom: het volgen van een opleiding
ervaringsdeskundigheid, waarna ik gelijktijdig in het werkveld aan de slag ben gegaan. Nu, twee jaar later, doe ik dit 15 uur per week op vrijwillige basis, en vooral met hart en ziel. Mijn eigen verhaal kunnen inzetten om anderen te helpen, dat geeft zoveel voldoening. Wie me daar bij geholpen heeft? Dat zijn mijn vrienden die onvoorwaardelijke steun boden, mijn tweelingzus, en enkele hulpverleners, die me de juiste duwtjes in de rug gaven. Ze gaven me de regie in eigen handen, leerden me mijn eigen tools hanteren, en bleven in me geloven! Wat me hierbij geholpen heeft is vooral tegen mezelf te zeggen, wanneer het eens minder ging :hey, morgen komt er een nieuwe dag!
De angst is een bondgenoot van me geworden, zo overmeestert ze me niet meer, ik bedank ze voor wat ze voor me doet! Ik heb leren luisteren naar de angst en andere signalen, die aangeven wanneer ik te veel hooi op mijn vork neem! Dat is ook wat mijn hulpverleners me meegaven. Leer luisteren naar je lichaam, en ga de angst niet uit de weg. En zo ben ik waar ik nu sta. Naast relativeren, wat één van mijn tools is, bouw ik nu ook regelmaat in, voldoende nachtrust en een gezondere levensstijl met gezonde voeding en beweging. De toekomst? Over vijf jaar zie ik me betaald deeltijds aan de slag in de sector, herstelverhalen als deze voor scholen brengen, getuigenissen, vergaderen, netwerken en het taboe doorbreken.
Psychisch eronder door gaan is geen schande, integendeel het maakt je sterker. Zeven dagen op zeven werken per week was normaal voor mij.
Beter, alles moest beter, nooit was het goed genoeg. Tot mijn ongebreidelde ambitie het liet afweten en ik van een burn-out in een depressie tuimelde, die minstens een jaar duurde.
Nu wil ik nog altijd alles beter, maar wel anders dan vroeger. Het werk maakt nu deel uit van mijn leven, niet meer andersom. Duizenden keren heb ik dat gehoord. De boodschap was duidelijk, als je niets presteerde dan was je ook niets. Mijn oudere broer zette zich daar tegen af. Van zijn 17 jaar gaf hij er de brui aan op school. Dat had helse ruzies tot gevolg. Ik zou bewijzen dat het anders kon. Ik zou mijn ouders tevreden maken.
Ze zouden fier zijn op mij. Tenminste dat hoopte ik. Ik werkte hard voor school en werkte mee in hun zaak. Dat vonden ze vanzelfsprekend. Ik nam de zaak over en ging op eigen benen staan. De zaken gingen lange tijd goed. Ik floreerde, had succes, maar ergens bleef de onzekerheid knagen.
Ik kon het niet verdragen dat er fouten gemaakt werden door medewerkers, die ik streng controleerde. Maar niemand wist dat ik mezelf
veroordeelde voor het minste dat mis ging. Ook mijn vrouw niet. Ze zag me dan ook maar zelden Ik geraakte overspannen, voelde me uitgeput en opgejaagd tegelijk. Bijna elke dag kreeg ik een woedeaanval. Zelfs tegenover klanten moest ik me inhouden om ze niet voor sukkels uit te schelden. Toen ik last kreeg van pijnlijke steken in mijn borstkas, ging ik naar mijn huisarts. Die adviseerde me het kalmer aan te doen. Van de weeromstuit begon ik stiekem allerlei stimulerende middelen te slikken. Ik zou doorgaan en iedereen tonen dat ik niet klein te krijgen was En toen gebeurde het. Toen ik 's morgens wakker werd kon ik niet opstaan. Helemaal geblokkerd. Een drukkend gevoel op mijn borst maakte me angstig.
Ging ik dood? Dagen ben ik in bed blijven liggen. Wilde niemand zien.
Alles was onecht. Dat heeft maanden aangesleept. Uiteindelijk gaf ik me gewonnen en begon de pillen te slikken die mijn huisarts me voorschreef.
De druk in mijn hoofd werd minder zwaar. Ik ging zelfs met een psycholoog praten, op aanraden van een zakenkennis. Die psycholoog wilde ik eerst op de rooster leggen. Ik voelde mijn vechtlust terugkomen en reageerde gepikeerd op elke vraag die hij stelde. Daar ging hij echter niet op in. Kaatste de bal terug. Om een lang verhaal kort te maken: ik kwam er stilletjesaan achter dat ik mezelf voortdurend op de rooster legde Ondertussen gebeurde er ook thuis heel wat. Toen het met mij iets beter begon te gaan, liet mijn vrouw verstaan dat ze wilde scheiden. Even leek het of ik terug alle grond onder de voeten verloor. Maar toen geraakten we aan de praat. Voor het eerst, leek het wel. Ik kwam tot het besef dat ik haar tot dan toe enkel gezien had als deel van mijn 'business plan'.
Er knapte iets in mij. Er kwamen gevoelens los waarvan ik niet eens besefte dat ik ze had. Mijn koude, berekende zelf zakte in elkaar. En dat was achteraf gezien, een doorbraak ten goede Ondertussen heb ik mijn leven weer wat op orde. Tenzij er noodgevallen zijn, probeer ik mijn avonden en weekends vrij te houden. Ondertussen was immers ook gebleken dat mijn medewerkers capabel genoeg zijn, ook zonder dat ik hen
voortdurend op de huid zit.
Mijn vrouw geeft onze relatie opnieuw een kans. Minstens 1 keer per maand 'laten we de boel de boel' en trekken erop uit. Ik leer van kleine dingen te genieten en kan soms zelfs even tevreden zijn over mezelf. Af en toe ga ik nog eens met de psycholoog praten. Dat is een nu een soort check-up voor mij. Ik hoor nog vaak dat stemmetje in mezelf dat erop hamert dat het niet goed genoeg is wat ik doe. Maar ik volg het niet meer.
Als ik het vaak begin te horen, dan weet ik dat het tijd is om gas terug te nemen. Om iets anders te doen. Ik ga dan met de hond wandelen ofzo, en concentreer me op alles wat ik zie. Wandelen brengt me tot rust. Soms wordt het zelfs stil in mijn hoofd. Leven kan best leuk zijn Herstellen van een depressie vereist actie, maar het nemen van actie wanneer je depressief bent is moeilijk. In feite moet je denken over dingen die je moet doen om je beter te voelen, of je gaat plannen een wandeling te maken, maar beiden zijn vermoeiend.
Het waarom is: de minder werkende controle over jezelf. De daarbij horende sleutel is: stap voor stap. Een beter gevoel creëren kost tijd, doch elke dag een stap in de goede richting brengt met zich mee dat je een positieve keuze voor jezelf hebt gemaakt. Ook al besef je het niet direct. Dat een goede band ontstaat met iemand waar je een goed gevoel bij hebt, die je op je gemak stelt en de gepaste empathie uitstraalt. Een dagelijkse focus leggen op één bepaalde taak, die wisselt van dag tot dag. Bijvoorbeeld "ik ga een wandeling maken", de dag nadien bijvoorbeeld "één kamer opruimen", enzovoort.
Afleiding zoeken hoe kort het ook mag zijn, lezen, muziek luisteren, schrijven, tekenen, enzovoort Sociaal contact zoeken door een cursus te volgen, activiteiten mee te doen, vrijwilligerswerk, Negatieve invloeden vermijden, wat in deze digitale leefwereld moeilijk is, maar het kan.
Negatieve berichtgeving in kranten, radio, tv en internet zijn dagelijkse kost, maar bevorderen onbewust je neerslachtigheid. Zo had ik bij het lezen van de krant 's morgens op internet, dikwijls de drang om te antwoorden of mijn ziel uit spuwen op reacties van lezers op bepaalde artikels. Nefast
want het wekte woede, stress en negativiteit bij mij op. Wat ik dan soms wel deed was op Youtube naar filmpjes kijken over bloopers, verborgen camera's enzovoort Dan kon ik spontaan in een lach schieten, ook al kwam dat pas na 10 filmpjes.
Ook geen foto albums van vroeger bekijken, dat maakt je alleen maar neerslachtig. Zeker na een echtscheiding, overlijden of wat dan ook. Positief denken, trachten uit te zoeken wat je nog graag zou willen doen in je leven. Desnoods op papier zetten, uitwerken en toetsen op de haalbaarheid, ongeacht je ziektebeeld of financiële toestand. Ergens zit er wel iets tussen dat je gaat aanspreken en waar je kan naar toe werken. Zo heb ik een project uitgewerkt dat al een paar jaar voor mijn depressie was ontstaan. Doch door omstandigheden nooit in de juiste vorm gegoten en onder het stof beland.
Nu is het op enkele details na, realiteit geworden. Voor wie graag leest is het boek 'Je kan Anders van Roland Rogiers', uitgeverij Academie press, echt een aanrader. Het heeft mij veel bijgebracht. Er zitten standaard tools tussen die ik toepas en toegepast heb, en die ook doeltreffend waren. Niet elke persoon zal hier baat bij hebben omdat elke depressie en de karakters van mensen verschillend zijn.
‘Mensen hebben geen zicht op hoe uitzichtloos het voelt’
Op mijn 17de zat ik in het vierde humane wetenschappen, worstelend met mezelf. Vooral dan omdat ik niet echt aansluiting vond bij mijn jaargenoten. Op sociaal vlak miste ik precies de vaardigheid van contact leggen. Maar in de toenmalige klas van mijn zus, 4 STW , zat een meisje waarvan haar achtjarige zusje door een verkeersgeluk was omgekomen. Zo onrechtvaardig als ik dit vond, leek ik totaal ontredderd. Ineens begreep ik dat de wereld erg broos was, en wij allen erg kwetsbaar. Toch zag niemand dat ik eigenlijk in een depressie weggleed. Deze
manifesteerde zich duidelijker in het begin van het vijfde jaar. Mijn schoolwerk liet ik voor wat het was. Ik kon me niet meer concentreren, en was bang om de grote wereld in te stappen. Toen zag ik alles vrij negatief. Dus ging ik letterlijk op de rem staan. Dat kostte mij dan ook mijn jaar, waar ik toen erg gelaten bij bleef. Vandaag de dag kijk gelukkig erg relativerend naar wat het leven ons biedt. Stel je voor dat je buiten loopt en er plots een piano op je hoofd valt Dat wil ik jullie verder in mijn verhaal als tool meegeven.
En er kwamen toen ook pijnlijke familiale geheimen aan de oppervlakte. Toch had ik een sterke overlevingsdrang en kabbelde ik verder in mijn eerste jaar hogeschool toegepaste psychologie. Maar later overmande de faalangst me. Ik kwam uit geen evidente familiale context, waarbij mijn vader er een autoritaire opvoeding op nahield, en mijn moeder zelf belast was met een gevoeligheid voor angstige depressies. Geen ideale cocktail als je ´t mij vraagt om sterk in je schoenen te blijven staan. Toch deed ik het. Mijn schoolloopbaan liep verder van toegepaste psychologie naar animator in de bejaardensector, tot logistieke hulp. Zonder succes, telkens die faalangst! Dan maar aan de slag, van tandartsassistent, naar schoenverkoper, tot uiteindelijk in de schoonmaak.
Niets gaf me voldoening, en het verliep ook niet exact in die volgorde. Het komt er op neer dat ik tot mijn 27 jaar aan het werk was, voornamelijk in de schoonmaak. Daar luidde de tweede fase zich in. Mijn depressie brak volledig door op het werk, met suïcidale gedachten. Al waren die gelukkig niet erg concreet, het was meer een noodkreet. Dat vond mijn zus meer dan reden genoeg om mij te laten opnemen in het ziekenhuis. Er volgde na vijf weken PAAZ, dagziekenhuis, van waaruit ik solliciteerde bij de lokale politie en werd aangenomen als administratieve kracht. Even dacht ik terug op de rails te zijn, maar met wat ik daar inhoudelijk te verwerken kreeg, piekten mijn angsten zodanig, dat een eerste langdurige opname aan de orde was.
Het werd een lange zoektocht van korte en langdurige opnames en meerdere diagnoses. But hey, what´s in a name, die diagnose maakt niet wie ik vandaag de dag ben. Integendeel, ik sta los van mijn diagnose optimistisch in het leven. Maar dat lees je verder in mijn verhaal. Positief in die periode was het opnieuw oppikken van mijn studies, dit keer als schoonheidsspecialist. En met succes! Dan nog verder doorstromen in de richting medische pedicure. Eveneens met succes! Ineens twee extra diploma's op zak en een enorme boost voor mijn zelfvertrouwen. Ik kon wel degelijk iets tot een goed einde brengen, dacht ik opgelucht! Toch bleek de stap naar een betaalde functie nog even te groot. In die periode was ik ook op zoek naar een geschikte woonst, wat niet van een leien dakje liep en zo kwam ik uiteindelijk uit bij beschut wonen, en man wat vond ik dat confronterend. Ik ben toch niet gek? Maar eerlijk, het was de beste stap die ik heb kunnen zetten in het kader van mijn verdere herstel.
En zo kondigt zich de herstelfase aan: van mijn 30 tot heden. Ik ben 35 nu, waarvan ik van mijn 33jaar tot de lente van beschut wonen als een mooie tussenstap heb afgerond. Die twee jaar brachten me rust en stabiliteit. Ik kon werken aan mijn toekomstdroom: het volgen van een opleiding ervaringsdeskundigheid, waarna ik gelijktijdig in het werkveld aan de slag ben gegaan.
Nu, twee jaar later, doe ik dit 15 uur per week op vrijwillige basis, en vooral met hart en ziel. Mijn eigen verhaal kunnen inzetten om anderen te helpen, dat geeft zoveel voldoening. Wie me daar bij geholpen heeft? Dat zijn mijn vrienden die onvoorwaardelijke steun boden, mijn tweelingzus, en enkele hulpverleners, die me de juiste duwtjes in de rug gaven. Ze gaven me de regie in eigen handen, leerden me mijn eigen tools hanteren, en bleven in me geloven! Wat me hierbij geholpen heeft is vooral tegen mezelf te zeggen, wanneer het eens minder ging :hey, morgen komt er een nieuwe dag! De angst is een bondgenoot van me geworden, zo overmeestert ze me niet meer, ik bedank ze voor wat ze voor me doet! Ik heb leren luisteren naar de angst en andere signalen, die aangeven wanneer ik te veel hooi op mijn vork neem! Dat is ook wat mijn hulpverleners me meegaven. Leer luisteren naar je lichaam, en ga de angst niet uit de weg. En zo ben ik waar ik nu sta.
Naast relativeren, wat één van mijn tools is, bouw ik nu ook regelmaat in, voldoende nachtrust en een gezondere levensstijl met gezonde voeding en beweging. De toekomst? Over vijf jaar zie ik me betaald deeltijds aan de slag in de sector, herstelverhalen als deze voor scholen brengen, getuigenissen, vergaderen, netwerken en het taboe doorbreken. Psychisch eronder door gaan is geen schande, integendeel het maakt je sterker.
Zeven dagen op zeven werken per week was normaal voor mij. Beter, alles moest beter, nooit was het goed genoeg. Tot mijn ongebreidelde ambitie het liet afweten en ik van een burn-out in een depressie tuimelde, die minstens een jaar duurde. Nu wil ik nog altijd alles beter, maar wel anders dan vroeger. Het werk maakt nu deel uit van mijn leven, niet meer andersom. Duizenden keren heb ik dat gehoord. De boodschap was duidelijk, als je niets presteerde dan was je ook niets.
Mijn oudere broer zette zich daar tegen af. Van zijn 17 jaar gaf hij er de brui aan op school. Dat had helse ruzies tot gevolg. Ik zou bewijzen dat
het anders kon. Ik zou mijn ouders tevreden maken. Ze zouden fier zijn op mij. Tenminste dat hoopte ik. Ik werkte hard voor school en werkte mee in hun zaak. Dat vonden ze vanzelfsprekend. Ik nam de zaak over en ging op eigen benen staan. De zaken gingen lange tijd goed. Ik floreerde, had succes, maar ergens bleef de onzekerheid knagen. Ik kon het niet verdragen dat er fouten gemaakt werden door medewerkers, die ik streng controleerde. Maar niemand wist dat ik mezelf veroordeelde voor het minste dat mis ging. Ook mijn vrouw niet. Ze zag me dan ook maar zelden Ik geraakte overspannen, voelde me uitgeput en opgejaagd tegelijk. Bijna elke dag kreeg ik een woedeaanval.
Zelfs tegenover klanten moest ik me inhouden om ze niet voor sukkels uit te schelden. Toen ik last kreeg van pijnlijke steken in mijn borstkas, ging ik naar mijn huisarts. Die adviseerde me het kalmer aan te doen. Van de weeromstuit begon ik stiekem allerlei stimulerende middelen te slikken. Ik zou doorgaan en iedereen tonen dat ik niet klein te krijgen was En toen gebeurde het. Toen ik 's morgens wakker werd kon ik niet opstaan.
Helemaal geblokkerd. Een drukkend gevoel op mijn borst maakte me angstig. Ging ik dood? Dagen ben ik in bed blijven liggen. Wilde niemand zien. Alles was onecht. Dat heeft maanden aangesleept. Uiteindelijk gaf ik me gewonnen en begon de pillen te slikken die mijn huisarts me voorschreef. De druk in mijn hoofd werd minder zwaar. Ik ging zelfs met een psycholoog praten, op aanraden van een zakenkennis.
Die psycholoog wilde ik eerst op de rooster leggen. Ik voelde mijn vechtlust terugkomen en reageerde gepikeerd op elke vraag die hij stelde. Daar ging hij echter niet op in. Kaatste de bal terug. Om een lang verhaal kort te maken: ik kwam er stilletjesaan achter dat ik mezelf voortdurend op de rooster legde Ondertussen gebeurde er ook thuis heel wat. Toen het met mij iets beter begon te gaan, liet mijn vrouw verstaan dat ze wilde scheiden.
Even leek het of ik terug alle grond onder de voeten verloor. Maar toen geraakten we aan de praat. Voor het eerst, leek het wel. Ik kwam tot het besef dat ik haar tot dan toe enkel gezien had als deel van mijn 'business plan'. Er knapte iets in mij. Er kwamen gevoelens los waarvan ik niet eens besefte dat ik ze had. Mijn koude, berekende zelf zakte in elkaar. En dat was achteraf gezien, een doorbraak ten goede Ondertussen heb ik mijn leven weer wat op orde. Tenzij er noodgevallen zijn, probeer ik mijn avonden en weekends vrij te houden. Ondertussen was immers ook gebleken dat mijn medewerkers capabel genoeg zijn, ook zonder dat ik hen voortdurend op de huid zit. Mijn vrouw geeft onze relatie opnieuw een kans.
Minstens 1 keer per maand 'laten we de boel de boel' en trekken erop uit.
Ik leer van kleine dingen te genieten en kan soms zelfs even tevreden zijn over mezelf. Af en toe ga ik nog eens met de psycholoog praten. Dat is een nu een soort check-up voor mij. Ik hoor nog vaak dat stemmetje in mezelf dat erop hamert dat het niet goed genoeg is wat ik doe. Maar ik volg het niet meer. Als ik het vaak begin te horen, dan weet ik dat het tijd is om gas terug te nemen.
Om iets anders te doen. Ik ga dan met de hond wandelen ofzo, en concentreer me op alles wat ik zie. Wandelen brengt me tot rust. Soms wordt het zelfs stil in mijn hoofd. Leven kan best leuk zijn Herstellen van een depressie vereist actie, maar het nemen van actie wanneer je depressief bent is moeilijk. In feite moet je denken over dingen die je moet doen om je beter te voelen, of je gaat plannen een wandeling te maken, maar beiden zijn vermoeiend. Het waarom is: de minder werkende controle over jezelf. De daarbij horende sleutel is: stap voor stap. Een beter gevoel creëren kost tijd, doch elke dag een stap in de goede richting brengt met zich mee dat je een positieve keuze voor jezelf hebt gemaakt. Ook al besef je het niet direct. Dat een goede band ontstaat met iemand waar je een goed gevoel bij hebt, die je op je gemak stelt en de gepaste empathie uitstraalt.
Een dagelijkse focus leggen op één bepaalde taak, die wisselt van dag tot dag. Bijvoorbeeld "ik ga een wandeling maken", de dag nadien bijvoorbeeld "één kamer opruimen", enzovoort. Afleiding zoeken hoe kort het ook mag zijn, lezen, muziek luisteren, schrijven, tekenen, enzovoort Sociaal contact zoeken door een cursus te volgen, activiteiten mee te doen, vrijwilligerswerk, Negatieve invloeden vermijden, wat in deze digitale leefwereld moeilijk is, maar het kan. Negatieve berichtgeving in kranten, radio, tv en internet zijn dagelijkse kost, maar bevorderen onbewust je neerslachtigheid. Zo had ik bij het lezen van de krant 's morgens op internet, dikwijls de drang om te antwoorden of mijn ziel uit spuwen op reacties van lezers op bepaalde artikels.
Nefast want het wekte woede, stress en negativiteit bij mij op. Wat ik dan soms wel deed was op Youtube naar filmpjes kijken over bloopers, verborgen camera's enzovoort Dan kon ik spontaan in een lach schieten, ook al kwam dat pas na 10 filmpjes. Ook geen foto albums van vroeger bekijken, dat maakt je alleen maar neerslachtig. Zeker na een echtscheiding, overlijden of wat dan ook. Positief denken, trachten uit te zoeken wat je nog graag zou willen doen in je leven. Desnoods op papier zetten, uitwerken en toetsen op de haalbaarheid, ongeacht je ziektebeeld of financiële toestand.
Ergens zit er wel iets tussen dat je gaat aanspreken en waar je kan naar toe werken. Zo heb ik een project uitgewerkt dat al een paar jaar voor mijn depressie was ontstaan. Doch door omstandigheden nooit in de juiste vorm gegoten en onder het stof beland. Nu is het op enkele details na, realiteit geworden. Voor wie graag leest is het boek 'Je kan Anders van Roland Rogiers', uitgeverij Academie press, echt een aanrader. Het heeft mij veel bijgebracht. Er zitten standaard tools tussen die ik toepas en toegepast heb, en die ook doeltreffend waren. Niet elke persoon zal hier baat bij hebben omdat elke depressie en de karakters van mensen verschillend zijn.
Ik zelf heb ook periodes doorgemaakt waarin niks me kon boeien of helpen. Maar ik ben van nature een koppigaard en een doorzetter, en het helpt me het lichtje in de tunnel te volgen. Maar toch komt het nog voor dat de tunnel een korte bocht maakt en ik het lichtje niet meer zie. Dan kan ik even wat wegzakken en de moed verliezen. Ik wacht dan tot 's anderdaags en stap wat vlugger tot ik het lichtje weer vind Ik had een eerste depressie na de bevalling van mijn dochter.
Ik moest blij zijn, maar voelde me totaal opgebrand. Gelukkig kreeg ik hulp van mijn zus. Daar ben ik haar nog altijd ontzettend dankbaar voor.
Zelf wilde ik alleen maar slapen, weg zijn Ik dacht dat het nooit zou over gaan. Maar het ging wel over. Dat heeft me geholpen toen ik later opnieuw een depressie kreeg. Mijn oudste dochter trouwde en ik bleef achter met een leeg huis. Mijn man was veel weg en alleen met zijn zaken bezig. Hij dreigde met echtscheiding. Ik kreeg hierover verwijten van mijn familie. Ze zeiden dat ik hen tot schande maakte. Ik stortte in elkaar, van de ene dag op de andere. Mijn zus wilde me opnieuw helpen, maar had toen weinig tijd.
Ze had zelf problemen. Ze vond dat ik naar de huisarts moest gaan. De huisarts was heel vriendelijk en wilde pillen voorschrijven. Dat zag ik niet
zitten. De vorige keer hadden pillen me nog slechter doen voelen. Toen raadde ze me aan om naar een CGG te gaan. Dat wilde ik wel proberen, zo lang mijn familie er maar niet achter kwam. Ik moest lang wachten voordat ik de psychologe kon zien die ze mij toegewezen hadden.
Ondertussen kon ik me troosten met de gedachte dat de depressie voorbij zou gaan. Net zoals vorige keer. Het was iets waar ik me aan vast klampte. Ik dwong mezelf elke dag om op te staan en voor het huishouden te zorgen. Af en toe kwam mijn zus langs. Dat hielp om het piekeren te doorbreken. Anders dan bij mijn vorige depressie had ik daar nu veel last van.
Ik zag ook heel de tijd beelden terug van vroeger, dingen waar ik niet aan wilde denken Mijn gesprekken bij de psychologe waren heel belangrijk voor mij. Ze luisterde heel geduldig naar wat ik te vertellen had. Dat was heel vreemd. Ik had nog nooit zoveel gepraat. Maar ik vertrouwde haar.
Ze raadde me aan om buitenshuis iets te gaan doen. Daar zag ik eerst tegenop. Maar uiteindelijk ben ik met bloemschikken begonnen. Daarna kwam daar nog tekenen bij. Vooral in het tekenen kon ik veel kwijt. Na 8 maanden begon ik me beter te voelen. Dat wil zeggen: ik kon terug lachen.
Met mijn zus, met de vriendinnen op de tekenschool, met mijn kinderen, De last die op mij drukte werd minder zwaar. Zelfs mijn man merkte op dat het beter met mij ging. Dat deed me ook goed. We waren elkaar een heel lange tijd kwijt geraakt. Hij begon zich anders te gedragen, was geduldiger en bleef meer thuis. Soms praatte hij over zijn problemen met de zaak. En ik over mijn tekenschool. Ik kreeg zelfs complimenten over mijn tekeningen. Maar sommige liet ik niet aan hem zien. Die waren te persoonlijk, al wist ik dikwijls zelf niet goed wat ze betekenden. Het gaat nu veel beter met mij. Ik vind het wel heel belangrijk om buiten te blijven komen en contacten te hebben. Zeker als het eens minder goed gaat. Dan heb ik dat vooral nodig, ook al kost het wat meer moeite. Mijn boodschap is: een depressie is heel zwaar, maar ze gaat over.
Niet vanzelf. Iemand in vertrouwen kunnen nemen is heel belangrijk. Iets doen is ook belangrijk. Anders verdwijn je helemaal in die diepe put. Zelf moest ik ook beter begrijpen wat er met mij gebeurd was vroeger. Dat ik daar geen schuld aan heb. Dat ik mag lachen Mijn bijnaam was
puntkomma. Het kleine meisje dat men amper zag zitten op het paard, maar wel hoorde, en vooral het paard de baas kon. Ik kreeg de kans om vanaf 6-jarige leeftijd veel paard te rijden. De acrobaat in mij op deze jonge leeftijd bracht veel los, ….. Mijn bijnaam was ook slachtoffer van een moeilijke gezinssituatie. Mijn moeder was enerzijds een temperamentvolle vechter en harde werker voor het gezin. Maar anderzijds daagde ze als een echte furie mijn vader uit. E-mail ontvanger. Stuur mij een kopie. Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.
En er zijn meer planten met blingbling. Tuingoeroe Romke van de Kaa somt ze op. Hij werd in oktober met een bus met 2. Het werd de elektrische auto op accu's. Maar waarom eigenlijk? De nieuwe Toyota Mirai toont aan dat waterstof een tweede kans verdient. In deze video laten ze je zien hoe je een gezonde maaltijdsoep met zoete aardappel en linzen maakt. Er is nu waarschijnlijk wel genoeg vaccin op voorraad om de groep van 60 tot 70 jaar oud eveneens in te enten, ook doordat er nog extra vaccin kon worden ingekocht. Wat staat ons te wachten, met de feestdagen op komst?
Deze krant vroeg het vooraanstaande virologen. Het wordt taai, voorspellen zij. Het virus zal niet verdwijnen, een vaccin gaat ons nog niet redden.
We zijn voor een artikel in onze krant op zoek naar families en vriendengroepen die ons willen vertellen hoe ze 5 december dit jaar invullen.
Echt lachen zo'n depressie
Stel een vraag aan de boekhandel. De Libris- en Blz. Boeken Echt lachen zo'n depressie. Echt lachen zo'n depressie. Op werkdagen voor besteld, volgende dag thuisbezorgd. In winkelmandje. Andere edities. Gratis bezorging van al uw bestellingen. Altijd de laagste prijs voor nieuwe Nederlandstalige boeken. Verlengde retourtermijn: ruilen of retourneren tot 10 januari Koop lokaal, ook online! Bekijk winkelvoorraad.
Samenvatting Samenvatting Een leuke man heeft ze, twee schatten van kinderen en ook nog eens een prima baan. Nee, met het leven van Patricia Idsinga is weinig mis. Het leven had al geen zin en nou had ik ook nog een diagnose. In depressieve én manische tijd. En om het bespreekbaar te maken. Want denk vooral niet dat ze in een manische periode fluitend door het leven huppelt.
Klinkt goed, hè? Ik wilde het verborgen houden voor iedereen, dus ik ging naar school. Ik wist namelijk niet hoe ik over mijn gevoelens moest praten. Ik was bang dat er heel veel los zou komen aan emoties en dat ik niet zou weten hoe ik daarmee om moet gaan. Tijdens therapie begon ik voor het eerst met mezelf pijn doen. Dat klinkt tegenstrijdig, maar jezelf pijn doen betekent niet dat je dood wil. Het was voor mij op dat moment een manier om mijn emoties te reguleren. Ik deed mezelf pijn omdat dat afleidde van mijn emotionele pijn. Nu doe ik dat niet meer, in therapie leerde ik over mijn emoties praten en ermee te dealen.
Ik wilde niets meer en was heel angstig. Ik had de angst om iedereen kwijt te raken, mijn leven kwijt te raken, om nooit meer beter te worden. Ik was lusteloos en constant moe. Alles was zwart, donker, leeg, koud, nat en vies. Aan mijn moeder heb ik zoveel gehad. Zij motiveerde me om naar therapie te gaan. En zij zei niet: het komt wel goed. Zij zei: het is gewoon kut, het leven is zwaar, maar dat betekent niet dat het altijd zo hoeft te zijn. Maar het maakte me gewoon allemaal niet meer uit. Ik wilde van alle druk ontsnappen, van alle stress. Dat uit zich bij mij in
ontwijkingsgedrag; alles ontwijken wat een beetje moeite kost.
Gordijnen dicht, in bed, Netflix kijken en niet denken aan alle moeilijke dingen. Er is niets aan de hand. Het gaat wel goed. Ik heb geen hulp nodig.
Maar diep van binnen wist ik wel dat er iets was, maar ik had geen behoefte aan mensen. Het hoefde niet van mij, ik hoefde niet beter te worden.
Ik bleef tegen iedereen leuk doen en dan kwam ik thuis en dan was ik helemaal kapot. Dat groothouden kost te veel energie. Ik was bang om met anderen in gesprek te gaan, omdat ik niet leuk genoeg was.
Ik wilde dan eigenlijk heel hard wegrennen. Je ziet niet dat de zon schijnt, want je hebt je hoofd alleen maar naar beneden. Je ziet alleen de stoep.
Eigenlijk gaat een persoon met een depressie onzichtbaar over straat. Niemand kan je aan zien dat er iets mis iets, maar van binnen is er van alles aan de hand. Natuurlijk heb ik lol gehad maar vanaf mijn zestiende ervaarde ik heel veel druk. Druk die ik mezelf oplegde, maar ook druk van de maatschappij. Ik voelde druk om alles goed te doen, om te weten wat ik wil, druk om plezier te maken en de druk via social media komt daar nog eens bij. MIND Hier vind je verschillende hulplijnen en hulpwebsite voor mensen met psychische klachten. Via Mindkorrelatie. Ook kan je via Mind Korrelatie overbruggingshulp krijgen terwijl je op de wachtlijst staat bij bijvoorbeeld de GGD. Mind Young is het platform voor jongeren
met psychische klachten, neem bijvoorbeeld eens een kijkje op hun Instagram. Ook hebben ze een online platform Depressie Connect en kan je de Depressielijn bellen via: Ook kan je via de website chatten of een mail sturen.
Ook kan je er tips lezen die je kunnen helpen met het praten over jouw postnatale depressie of angststoornis. ADF Stichting De ADF stichting is een organisatie voor iedereen die te maken heeft met angst-, dwang- en depressieve klachten, zowel voor mensen die dit zelf ervaren als mensen die iemand in hun omgeving hebben die die klachten ervaart. Elke dag van 9. Op de website kan je ook de weg vinden naar een persoonlijke afspraak, training, de ADF chatroom en Facebook-groep. Heb je misschien net even iets te veel meegemaakt? De cursus bestaat uit zes beveiligde, gesloten chatsessies met andere jongeren en een deskundige. Met de diptest kun je een beeld krijgen van hoe zwaar jouw dip is. Dit is een initiatief in samenwerking met het Trimbos-Instituut. En heb je last van stress, slaapproblemen en piekeren? Oordelen, veroordelen,
beoordelen daar houd ik mij niet mee bezig. Het is voor mij eenvoudiger om te zeggen: ik ben wie ik ben en ik doe wat ik doe.
Mensen kunnen je moeilijk begrijpen omdat ze niet in je ziel kunnen kijken. Ze vangen signalen van psychisch leed niet of moeilijk op. Niet iedereen is even empathisch of medevoelend. Als is het ook maar één persoon in je omgeving, professioneel of niet, die begrip toont, is die persoon het waard om mee om te blijven gaan. Mijn verhaal gaat van start op mijn 17 jaar, maar eigenlijk kan ik mijn leven in drie grote fases opsplitsen. Die van mijn geboorte tot mijn 17 jaar, van mijn 17 tot mijn 30 jaar, en dan tenslotte de laatste 5 jaar die mijn herstel ingeluid hebben.
Op mijn 17de zat ik in het vierde humane wetenschappen, worstelend met mezelf.
Vooral dan omdat ik niet echt aansluiting vond bij mijn jaargenoten. Op sociaal vlak miste ik precies de vaardigheid van contact leggen. Maar in de toenmalige klas van mijn zus, 4 STW , zat een meisje waarvan haar achtjarige zusje door een verkeersgeluk was omgekomen. Zo onrechtvaardig als ik dit vond, leek ik totaal ontredderd.
Ineens begreep ik dat de wereld erg broos was, en wij allen erg kwetsbaar. Toch zag niemand dat ik eigenlijk in een depressie weggleed. Deze manifesteerde zich duidelijker in het begin van het vijfde jaar. Mijn schoolwerk liet ik voor wat het was. Ik kon me niet meer concentreren, en was bang om de grote wereld in te stappen. Toen zag ik alles vrij negatief. Dus ging ik letterlijk op de rem staan. Dat kostte mij dan ook mijn jaar, waar ik toen erg gelaten bij bleef. Vandaag de dag kijk gelukkig erg relativerend naar wat het leven ons biedt. Stel je voor dat je buiten loopt en er plots een piano op je hoofd valt Dat wil ik jullie verder in mijn verhaal als tool meegeven.
En er kwamen toen ook pijnlijke familiale geheimen aan de oppervlakte. Toch had ik een sterke overlevingsdrang en kabbelde ik verder in mijn eerste jaar hogeschool toegepaste psychologie. Maar later overmande de faalangst me. Ik kwam uit geen evidente familiale context, waarbij mijn vader er een autoritaire opvoeding op nahield, en mijn moeder zelf belast was met een gevoeligheid voor angstige depressies. Geen ideale cocktail als je ´t mij vraagt om sterk in je schoenen te blijven staan. Toch deed ik het. Mijn schoolloopbaan liep verder van toegepaste psychologie naar animator in de bejaardensector, tot logistieke hulp. Zonder succes, telkens die faalangst! Dan maar aan de slag, van tandartsassistent, naar schoenverkoper, tot uiteindelijk in de schoonmaak. Niets gaf me voldoening, en het verliep ook niet exact in die volgorde. Het komt er op neer dat ik tot mijn 27 jaar aan het werk was, voornamelijk in de schoonmaak.
Daar luidde de tweede fase zich in. Mijn depressie brak volledig door op het werk, met suïcidale gedachten. Al waren die gelukkig niet erg concreet, het was meer een noodkreet. Dat vond mijn zus meer dan reden genoeg om mij te laten opnemen in het ziekenhuis. Er volgde na vijf weken PAAZ, dagziekenhuis, van waaruit ik solliciteerde bij de lokale politie en werd aangenomen als administratieve kracht. Even dacht ik terug op de rails te zijn, maar met wat ik daar inhoudelijk te verwerken kreeg, piekten mijn angsten zodanig, dat een eerste langdurige opname aan de orde was. Het werd een lange zoektocht van korte en langdurige opnames en meerdere diagnoses. But hey, what´s in a name, die diagnose maakt niet wie ik vandaag de dag ben. Integendeel, ik sta los van mijn diagnose optimistisch in het leven. Maar dat lees je verder in mijn verhaal. Positief in die periode was het opnieuw oppikken van mijn studies, dit keer als schoonheidsspecialist. En met succes!
Dan nog verder doorstromen in de richting medische pedicure. Eveneens met succes! Ineens twee extra diploma's op zak en een enorme boost voor mijn zelfvertrouwen. Ik kon wel degelijk iets tot een goed einde brengen, dacht ik opgelucht! Toch bleek de stap naar een betaalde functie nog even te groot. In die periode was ik ook op zoek naar een geschikte woonst, wat niet van een leien dakje liep en zo kwam ik uiteindelijk uit bij beschut wonen, en man wat vond ik dat confronterend. Ik ben toch niet gek? Maar eerlijk, het was de beste stap die ik heb kunnen zetten in het kader van mijn verdere herstel. En zo kondigt zich de herstelfase aan: van mijn 30 tot heden. Ik ben 35 nu, waarvan ik van mijn 33jaar tot de lente van beschut wonen als een mooie tussenstap heb afgerond.
Die twee jaar brachten me rust en stabiliteit. Ik kon werken aan mijn toekomstdroom: het volgen van een opleiding ervaringsdeskundigheid, waarna ik gelijktijdig in het werkveld aan de slag ben gegaan. Nu, twee jaar later, doe ik dit 15 uur per week op vrijwillige basis, en vooral met hart en ziel. Mijn eigen verhaal kunnen inzetten om anderen te helpen, dat geeft zoveel voldoening. Wie me daar bij geholpen heeft? Dat zijn mijn vrienden die onvoorwaardelijke steun boden, mijn tweelingzus, en enkele hulpverleners, die me de juiste duwtjes in de rug gaven. Ze gaven me de regie in eigen handen, leerden me mijn eigen tools hanteren, en bleven in me geloven! Wat me hierbij geholpen heeft is vooral tegen mezelf te zeggen, wanneer het eens minder ging :hey, morgen komt er een nieuwe dag!
De angst is een bondgenoot van me geworden, zo overmeestert ze me niet meer, ik bedank ze voor wat ze voor me doet! Ik heb leren luisteren naar de angst en andere signalen, die aangeven wanneer ik te veel hooi op mijn vork neem! Dat is ook wat mijn hulpverleners me meegaven. Leer luisteren naar je lichaam, en ga de angst niet uit de weg. En zo ben ik waar ik nu sta. Naast relativeren, wat één van mijn tools is, bouw ik nu ook regelmaat in, voldoende nachtrust en een gezondere levensstijl met gezonde voeding en beweging. De toekomst? Over vijf jaar zie ik me betaald deeltijds aan de slag in de sector, herstelverhalen als deze voor scholen brengen, getuigenissen, vergaderen, netwerken en het taboe doorbreken.
Psychisch eronder door gaan is geen schande, integendeel het maakt je sterker. Zeven dagen op zeven werken per week was normaal voor mij.
Beter, alles moest beter, nooit was het goed genoeg. Tot mijn ongebreidelde ambitie het liet afweten en ik van een burn-out in een depressie tuimelde, die minstens een jaar duurde. Nu wil ik nog altijd alles beter, maar wel anders dan vroeger. Het werk maakt nu deel uit van mijn leven, niet meer andersom. Duizenden keren heb ik dat gehoord. De boodschap was duidelijk, als je niets presteerde dan was je ook niets. Mijn oudere
broer zette zich daar tegen af. Van zijn 17 jaar gaf hij er de brui aan op school. Dat had helse ruzies tot gevolg. Ik zou bewijzen dat het anders kon. Ik zou mijn ouders tevreden maken. Ze zouden fier zijn op mij. Tenminste dat hoopte ik.
Ik werkte hard voor school en werkte mee in hun zaak. Dat vonden ze vanzelfsprekend. Ik nam de zaak over en ging op eigen benen staan. De zaken gingen lange tijd goed. Ik floreerde, had succes, maar ergens bleef de onzekerheid knagen. Ik kon het niet verdragen dat er fouten gemaakt werden door medewerkers, die ik streng controleerde. Maar niemand wist dat ik mezelf veroordeelde voor het minste dat mis ging. Ook mijn vrouw niet. Ze zag me dan ook maar zelden Ik geraakte overspannen, voelde me uitgeput en opgejaagd tegelijk. Bijna elke dag kreeg ik een woedeaanval. Zelfs tegenover klanten moest ik me inhouden om ze niet voor sukkels uit te schelden. Toen ik last kreeg van pijnlijke steken in mijn borstkas, ging ik naar mijn huisarts. Die adviseerde me het kalmer aan te doen. Van de weeromstuit begon ik stiekem allerlei stimulerende middelen te slikken.
Ik zou doorgaan en iedereen tonen dat ik niet klein te krijgen was En toen gebeurde het. Toen ik 's morgens wakker werd kon ik niet opstaan.
Helemaal geblokkerd. Een drukkend gevoel op mijn borst maakte me angstig. Ging ik dood? Dagen ben ik in bed blijven liggen. Wilde niemand zien. Alles was onecht. Dat heeft maanden aangesleept. Uiteindelijk gaf ik me gewonnen en begon de pillen te slikken die mijn huisarts me voorschreef. De druk in mijn hoofd werd minder zwaar. Ik ging zelfs met een psycholoog praten, op aanraden van een zakenkennis. Die psycholoog wilde ik eerst op de rooster leggen. Ik voelde mijn vechtlust terugkomen en reageerde gepikeerd op elke vraag die hij stelde.
Daar ging hij echter niet op in. Kaatste de bal terug. Om een lang verhaal kort te maken: ik kwam er stilletjesaan achter dat ik mezelf voortdurend op de rooster legde Ondertussen gebeurde er ook thuis heel wat. Toen het met mij iets beter begon te gaan, liet mijn vrouw verstaan dat ze wilde scheiden. Even leek het of ik terug alle grond onder de voeten verloor. Maar toen geraakten we aan de praat. Voor het eerst, leek het wel. Ik kwam tot het besef dat ik haar tot dan toe enkel gezien had als deel van mijn 'business plan'. Er knapte iets in mij.
Er kwamen gevoelens los waarvan ik niet eens besefte dat ik ze had. Mijn koude, berekende zelf zakte in elkaar. En dat was achteraf gezien, een doorbraak ten goede Ondertussen heb ik mijn leven weer wat op orde. Tenzij er noodgevallen zijn, probeer ik mijn avonden en weekends vrij te houden. Ondertussen was immers ook gebleken dat mijn medewerkers capabel genoeg zijn, ook zonder dat ik hen voortdurend op de huid zit.
Mijn vrouw geeft onze relatie opnieuw een kans. Minstens 1 keer per maand 'laten we de boel de boel' en trekken erop uit. Ik leer van kleine dingen te genieten en kan soms zelfs even tevreden zijn over mezelf.
Af en toe ga ik nog eens met de psycholoog praten. Dat is een nu een soort check-up voor mij. Ik hoor nog vaak dat stemmetje in mezelf dat erop hamert dat het niet goed genoeg is wat ik doe. Maar ik volg het niet meer. Als ik het vaak begin te horen, dan weet ik dat het tijd is om gas terug te nemen. Om iets anders te doen. Ik ga dan met de hond wandelen ofzo, en concentreer me op alles wat ik zie. Wandelen brengt me tot rust.
Soms wordt het zelfs stil in mijn hoofd. Leven kan best leuk zijn Herstellen van een depressie vereist actie, maar het nemen van actie wanneer je depressief bent is moeilijk. In feite moet je denken over dingen die je moet doen om je beter te voelen, of je gaat plannen een wandeling te maken, maar beiden zijn vermoeiend. Het waarom is: de minder werkende controle over jezelf. De daarbij horende sleutel is: stap voor stap. Een beter gevoel creëren kost tijd, doch elke dag een stap in de goede richting brengt met zich mee dat je een positieve keuze voor jezelf hebt gemaakt.
Ook al besef je het niet direct. Dat een goede band ontstaat met iemand waar je een goed gevoel bij hebt, die je op je gemak stelt en de gepaste empathie uitstraalt. Een dagelijkse focus leggen op één bepaalde taak, die wisselt van dag tot dag. Bijvoorbeeld "ik ga een wandeling maken", de dag nadien bijvoorbeeld "één kamer opruimen", enzovoort. Afleiding zoeken hoe kort het ook mag zijn, lezen, muziek luisteren, schrijven, tekenen, enzovoort Sociaal contact zoeken door een cursus te volgen, activiteiten mee te doen, vrijwilligerswerk, Negatieve invloeden vermijden, wat in deze digitale leefwereld moeilijk is, maar het kan.
Negatieve berichtgeving in kranten, radio, tv en internet zijn dagelijkse kost, maar bevorderen onbewust je neerslachtigheid. Zo had ik bij het lezen van de krant 's morgens op internet, dikwijls de drang om te antwoorden of mijn ziel uit spuwen op reacties van lezers op bepaalde artikels. Nefast want het wekte woede, stress en negativiteit bij mij op. Wat ik dan soms wel deed was op Youtube naar filmpjes kijken over bloopers, verborgen camera's enzovoort Dan kon ik spontaan in een lach schieten, ook al kwam dat pas na 10 filmpjes.
https://uploads.strikinglycdn.com/files/bc0305d2-ea58-49ff-a6e8-ed2db70b3401/spicebox-100-curry-house-favourites-made-vegan-934.pdf https://img1.wsimg.com/blobby/go/b11b49db-282b-4748-af61-6df2fa9a9587/mod-lib-fanny-hill-674.pdf
