Spel van baan en beloning

3



Wat kenmerkt vrijwilligerswerk? Twee elemen-ten: een vrijwilliger wordt niet betaald voor zijn inspanningen en wat hij doet, kan hij ook laten. De vrijwilliger krijgt geen loon, hoogstens ontvangt hij een onkostenvergoeding, voor reis-kosten bijvoorbeeld. Hij doet zijn werk vrijwil-lig, ook al wordt vaak een moreel appèl gedaan dat nee zeggen moeilijk maakt. Beide elementen zijn communicerende vaten: de aanwezigheid van een morele motivatie houdt de roep om een volledige financiële vergoeding in toom. Maar hoe lang is die impliciete afruil te handhaven? Bij een debat over de opvang van jonge kin-deren stonden de fracties van cda en Christen-Unie onlangs tegenover PvdA-staatssecretaris Dijksma. De christenen pleitten ervoor dat als grootouders (of buren, vrienden) betaald krijgen om op te passen, de ouders recht hebben op eenzelfde tegemoetkoming van de overheid als ouders die kiezen voor een crèche. Alleen dan is er sprake van echte keuzevrijheid, betoogden zij. Arme PvdA. Werd haar tijdens de verkie-zingscampagne verweten dat ze uit was op staatscrèches, nu wordt ze uit dezelfde hoek gekapitteld omdat zij betaalde oppasopa’s niet onder staatsregime wenst te brengen. Hoe dan ook, is zo’n opa nog een vrijwilliger te noemen? Hoe lang valt een verkapt loon te verkopen als onkostenvergoeding?

In een discussie over de sp-campagne over de thuiszorg verweerde vvd-kamerlid Van Milten-burg zich tegen een aantijging van Agnes Kant dat dure verzorgsters die nog ‘op de mensen letten’, ten onrechte worden ingeruild voor goedkope schoonmaakhulpen. Van Miltenburg verklaarde dapper dat de thuiszorg er niet is om de eenzaamheid van ouderen op te lossen. Dat is geen overheidstaak, het zou het systeem ook onbetaalbaar maken. Maar wie let er dan op onze ouderen? Toch zeker de vrijwilliger ¬ en laat die

nou net sinds een aantal jaren als mantelzorger betaald kunnen worden uit het aan de oudere toegewezen persoonsgebonden budget. Nog één voorbeeld. Overal in het land wordt de alarmklok geluid omdat steeds minder mensen bereid zijn om de gemeenteraden te be-volken. Wie eenmaal zit, blijft korter aan. En wat wordt er nu voorgesteld? Verhoog de onkosten-vergoedingen en leg een recht op betaald verlof voor raadswerk vast in cao’s.

Blijkbaar kunnen vrijwilligers alleen gelokt worden met steeds hogere beloningen. En zo vreemd is dat ook niet. We hebben het druk en de extra werkzaamheden moeten concurreren met onze vaste baan ¬ een fulltime baan, als het aan de overheid ligt. Maar als de ‘onkostenver-goeding’ tot substantiële hoogten stijgt, stijgt ook de kans dat de vrijwilliger zijn geld gaat vergelijken met het salaris van de professional: het gemeenteraadslid kijkt naar de wethouder, de mantelzorger naar de thuishulp, oma naar de leidster op het kinderdagverblijf. Als zij de con-currentie met elkaar aangaan, wie wint er dan? De professionals, want die zijn gespecialiseerd en dus productiever. Oma kan nooit hetzelfde uurtarief claimen voor de opvang van één of twee kinderen als een leidster met een diploma die er een half dozijn onder haar hoede heeft. Is de weg naar beloningen eenmaal ingezet, dan maakt dat productiviteitsverschil het aantrekkelijk al het werk door professionals te laten doen. Zo zal de vrijwilliger het onderspit delven ¬ uitgerekend door toedoen van degenen die zeggen met zijn lot begaan te zijn. Hij wordt teruggedrongen naar de sportvelden en buurthuizen, tot hij ook daar niet veilig blijkt voor de betaalde kracht. De ham-vraag is natuurlijk: moeten wij dat erg vinden?

rutger claassen Redacteur s&d

4



Hoop versus ervaring

Sinds de start van de Amerikaanse voorverkiezin­ gen in Iowa waren de oorlog in Irak en de econo­ mie om beurten het belangrijkste campagne­ onderwerp. Maar als de resultaten van Super

Tuesday — die geen duidelijke winnaars heeft

opgeleverd — ons iets leren, is het dat de sleutelfactor nu ‘verkiesbaarheid’ is. Dit gaat met name op voor de race tussen de Democratische kandidaten.

Hoewel de Democratische voorverkiezingen in de media vooral worden afgeschilderd als een strijd tussen persoonlijkheden, draait het in feite om botsende strategieën. Een groot deel van 2007 leek Hillary Clinton de gedoodverfde winnaar. Ge­ zien haar ogenschijnlijk onaantastbare voorsprong op haar concurrenten koos haar team ervoor om haar campagne meer op het presidentschap te richten dan op de voorverkiezingen. Haar strate­ gie, verpakt in een narratief over bekwaamheid en ervaring, bestond eruit om coalities te sme­ den met onafhankelijke en behoudende kiezers op basis van beleidsonderwerpen. Tijdens haar termijn als senator profileerde zij zich op dezelfde manier, bij herhaling optredend als de initiator van beleidsvoorstellen met draagvlak onder Republi­ keinen zowel als Democraten. Ondanks dit alles hebben oudgedienden binnen de Democratische partij vanaf het begin twijfels geuit over Clintons vermogen het land te leiden. Zij mocht dan op de steun van veel partijgenoten kunnen rekenen, uit­ eindelijk zou zij al te zeer een splijtzwam vormen om het presidentschap te kunnen binnenhalen, zo redeneerden de critici.

Ook aan Barack Obama’s verkiesbaarheid is getwijfeld, vooral door degenen die zich afvragen of de Amerikanen er al aan toe zijn een zwarte pre­ sident te kiezen. De overheersende berichtgeving in de media ten spijt, wijzen de opiniepeilingen juist uit dat Amerikanen hun stem eerder zouden

uitbrengen op een zwarte dan op een vrouwelijke kandidaat. Toch heeft het Obama­kamp er van meet af aan alles aan gedaan om te voorkomen dat hij als zwarte kandidaat werd getypeerd — en met reden. Obama is tenslotte een kleurling — met een zwarte Keniaanse vader en een blanke moeder uit Kansas — die ook nog een groot deel van zijn vormende jaren doorbracht in Hawaï, ver van de raciaal geladen politieke burgerrechten­ beweging waaruit personen als Al Sharpton en Jesse Jackson zijn voortgekomen. Gezien deze ach­ tergrond kan Obama beter gekenschetst worden als de eerste ‘immigrant’ die een kans maakt op het presidentschap.

De boodschap van hoop en radicale vernieu­ wing die de campagne van Obama bij uitstek uitdraagt, wordt dus weerspiegeld door zijn eigen geschiedenis: een hedendaagse invulling van de aloude Amerikaanse droom die zovelen naar de Verenigde Staten heeft getrokken. Het leidmotief in zijn strategie is zijn ‘grote verhaal’ over hoop en verandering, waarbij hij mensen vraagt niet alleen te kijken naar hun eigenbelang en partijloyaliteit maar ook naar het algemeen belang. In dit verhaal leunt hij minder op beleidsinzicht en ervaring dan op aanstekelijk optimisme en geloof in de toekomst, en op de stem van de jeugd. Misschien lijkt hij daarom minder op zijn gemak als hij met Clinton over specifieke beleidsonderwerpen in debat moet.

5 Clintons belangrijkste strategisch adviseur, de

microtrends noemt die de politiek van tegenwoordig

bepalen. Zonder enige overkoepelende visie of grondgedachte gericht op een derde termijn voor Labour werd deze microstrategie gekoppeld aan een retoriek van kunde en ervaring.

Obama’s strategie daarentegen heeft veel meer gemeen met de campagne waarmee New Labour in 1997 aan de macht kwam. Ook toen ging het om een boodschap van optimisme en nieuw natio­ naal elan, uitgedragen door de jonge Tony Blair. Net als Blair destijds lijkt Obama geliefder bij de onafhankelijke kiezer dan bij partijgetrouwen. En ook hij zou als kandidaat wel eens tot zulke grote hoogten kunnen stijgen dat hij, net als Blair, de verwachtingen niet kan waarmaken. Als Obama de Democratische nominatie in de wacht sleept en daarna ook nog gekozen wordt tot president, is het haast onvermijdelijk dat zijn leiderschap zal teleurstellen.

Als de ervaringen van New Labour iets waard zijn, en als de geschiedenis zich herhaalt, gooit de optimist de hoogste ogen. Microstrategieën en de nadruk op beleid lijken immers weinig geschikt voor het enthousiasmeren van een breed electo­ raat — ze dienen eerder om politieke schade te beperken. Maar we leven nu in een heel andere wereld dan die waarin New Labour meer dan tien jaar geleden zijn overwinning behaalde. Na acht jaar van falend regeringsbeleid zouden de Ameri­ kanen net zo goed kunnen kiezen voor geschikt­ heid en ervaring boven hoop en inspiratie. Wat spijtig is het dat geen van de Democratische kandi­ daten tot op heden bereid lijkt de kiezers beide te bieden. Uiteindelijk zal de kandidaat die de moed kan opbrengen om van koers te veranderen door hoop en ervaring, inspiratie en zelfvertrouwen te combineren, de meeste kans maken op zowel de nominatie als het presidentschap.

matt browne

Director public affairs bij apco Worldwide en voormalig directeur van het Progressive Governance Network Deze tekst is vertaald uit het Engels.

Voer de vrouwenstrijd

Onlangs riep minister Rouvoet op tot het cancelen van de uitzending van de pornoklassieker Deep Throat. Ik steun hem in zijn pleidooi. Niet omdat porno niet bij de publieke omroep zou passen, maar uit respect voor de hoofdrolspeelster. Linda Lovelace — of Linda Boreman, zoals ze eigenlijk heette — heeft bij herhaling verklaard verkracht te zijn tijdens de opnamen. Ze acteerde onder drei­ ging van geweld door haar toenmalige echtgenoot en manager Chuck Traynor. De film die daar het product van was hebben de vpro en bnn bij wijze van entertainment op de buis gebracht. Dat is meer dan ongepast, het is stuitend.

Geweld tegen vrouwen is een mondiaal pro­ bleem waar veel te weinig aandacht voor bestaat. Waar vrouwen als tweederangsburgers gelden zijn ze extra kwetsbaar. In post­apartheid Zuid­Afrika heeft het probleem epidemische vormen aangeno­ men: elke minuut worden daar vier vrouwen ver­ kracht. Een antwoord van de regering blijft uit. Het Mexicaanse Ciudad Juárez is berucht over de hele wereld vanwege zijn ‘femicide’: sinds begin jaren negentig zijn er vele honderden vrouwen verkracht en vermoord. De autoriteiten reageren halfslach­ tig, de meeste zaken werden nooit opgelost. Bij ons in Nederland worden jaarlijks ruim tweehonderdduizend vrouwen mishandeld door hun (ex­)partner. De seksuele weerbaarheid van jonge meisjes heeft dankzij het fenomeen breezer

seks landelijke bekendheid gekregen. Het is de

hoogste tijd dat de overheid initiatieven ontplooit om de problemen werkelijk aan te pakken. Geef prioriteit aan opsporing en vervolging in zeden­ en geweldszaken. Realiseer eindelijk voldoende opvang voor vrouwen die het slachtoffer zijn van geweld. Pak het ronduit vrouwonvriendelijke me­ dialandschap aan. Keer de trend.

6

de zwarten vrij zijn. In Kumi Naaido vindt André Rouvoet een medestander: twee mannen die actie voeren tegen geweld tegen vrouwen. Dat geeft hoop voor de toekomst.

sjoera dikkers Campagnestrateeg

Enige echte leden­

democratie

Een partij in beweging, zo heet het concept­beleids­

plan van het nieuwe partijbestuur. Van twee belangrijke beslissingen die het PvdA­congres op 6 oktober 2007 nam — omarming van het rapport van de commissie­Vreeman en instemming met motie ii van de actiegroep Rooie Veren inzake versterking van de partijdemocratie — pretendeert het plan een uitwerking te zijn. Die pretentie wordt echter niet waargemaakt.

In de nota van het partijbestuur klinkt de opvatting door dat de PvdA een campagnepartij moet zijn. Strategen van deze school betogen dat modernisering van de partij geboden is, dat de mediastrategie leidend dient te zijn en dat ‘storen­ de’ effecten van politieke besluitvorming door het partijcongres moeten worden teruggedrongen. De politiek leider moet zijn stempel drukken op het politieke profiel van de beweging. Het partijcon­ gres is een bijeenkomst waar hij zijn standpunten uiteenzet voor een enthousiast juichende fanclub. Kortom: de PvdA als, pakweg, een lijst­Bos. De PvdA is al een eind op deze weg gevorderd. Onder voorzitter Rottenberg werd de partij politiek gecastreerd. Afdelingen dienden zich nog slechts met de gemeenteraadspolitiek bezig te houden, de gewesten bepaalden zich tot het volgen van de Statenfracties en het congres was de enige instantie waar de landelijke politiek aan de orde kwam. Dat wrong, aangezien het overgrote deel van de leden zich juist bij de partij aansluit vanuit ‘landelijke’ motieven. Vandaar dat twee organen werden aangewezen die ruimte moesten bieden voor politieke discussie: het landelijke Kenniscen­

trum en het Politiek Forum, de opvolger van de partijraad. Als hoogste partijorgaan tussen twee congressen in werd die partijraad gezien als een barrière voor de ontwikkeling van de PvdA tot cam­ pagnepartij. Het besluit tot opheffing is historisch te noemen: slechts één keer eerder, tijdens de diepe partij crisis in de Eerste Wereldoorlog, stelde de Nederlandse sociaal­democratie haar partijraad buiten werking.

Het nieuwe partijbestuur zal het Kenniscentrum opheffen. Daar zijn goede redenen voor aan te voeren. Niet alleen de vrijblijvendheid van de bijeenkomsten die het Kenniscentrum organiseert is problematisch, maar ook de eenzijdige sociale samenstelling van het publiek dat erop afkomt en de gecentraliseerde opzet van activiteiten: het po­ litieke debat wordt als het ware uit de afdelingen en regio’s getrokken. Ook het Politiek Forum, met zijn gevarieerde samenstelling van gekozen leden en afgevaardigden, ligt onder vuur: dat is al even vrijblijvend, het heeft geen tanden.

Opmerkelijk is dat het nieuwe partijbestuur voorstelt om wat men eerder probeerde met het Kenniscentrum en Politiek Forum, nu los te laten op het partijcongres. ‘Stemrecht op het congres, voor die leden die daar behoefte aan hebben, is een belangrijke stap naar een opener partij waarin leden actief participeren’, zo stelt de nota. Versterking van de partijdemocratie wordt gezocht in ‘meer invloed en directe betrokkenheid van leden in het algemeen, en op het congres in het bijzonder’. Het partijbestuur denkt aan zowel spreek­ als stemrecht voor individuele leden. Het principe dat congresdeelnemers afgevaardigden zijn van afdelingen heeft zijn legitimiteit verloren, zo wordt geconcludeerd: die getrapte structuur sluit niet meer aan bij de participatiebehoefte van menigeen.

7 terug in de partij en doet recht aan de verschillen­

de bestuurlijke niveaus in de Nederlandse politiek, het gewicht van gemeenten en provincies en de nieuwe rollen die hun nog zullen worden toebe­ deeld. Decentralisatie van taken naar gemeenten, zoals in het geval van de wmo, de betekenis van provincies voor ruimtelijke ordening, cultuur en streekvervoer: dat en meer pleit voor versterking van de partij in het land en voor afstemming tus­ sen de verschillende geledingen. De PvdA zit te springen om een decentrale netwerkstructuur. Laat dat nu precies hetgeen zijn waartoe het congres via de motie Heerenveen van de Rooie Veren heeft besloten. Pas als zo’n structuur in het leven is geroepen zal de PvdA weer naar behoren kunnen functioneren: niet als campagnepartij, maar als een democratische ledenpartij.

bertus mulder

Voorzitter PvdA­gewest Fryslân

Leg de rekening bij

de student

De generatie die Nederland over enkele decennia zal besturen laat zich niet altijd van haar beste kant zien. Zowel PvdA­minister Plasterk als fractie­ voorzitter Jacques Tichelaar kregen van de studen­ tenvakbonden en politieke jongerenorganisaties de volle laag toen ze lieten blijken na te denken over een sociaal leenstelsel in combinatie met een grotere eigen bijdrage om het hoger onder­ wijs in de toekomst te bekostigen. Omdat andere politieke partijen zich uit opportunisme achter de studenten schaarden en de PvdA niet koos voor de aanval als beste verdediging, ligt de discussie weer stil. Dat is jammer.

Mensen die niet de vruchten plukken van het hoger onderwijs dragen daar relatief wel veel aan bij. De eigen bijdrage van studenten is bovendien laag in verhouding tot het (financiële) voordeel dat zij achteraf genieten. Al tijdens zijn universiteiten­ toer voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2006 noemde Wouter Bos dit omgekeerde solidariteit.

Studentenvakbonden en politieke jongeren­ organisaties verdedigen de huidige wijze van bekostiging met het argument dat academici een belangrijke bijdrage leveren aan de maatschappij. Dit is echter geen argument, maar een vage con­ statering. Een soortgelijk argument zou gebruikt kunnen worden om de hypotheekrenteaftrek in stand te houden, het toptarief van de inkomsten­ belasting af te schaffen en beleggingsinkomsten belastingvrij te maken, enkel omdat rijke Neder­ landers goed zouden zijn ‘voor de maatschappij’. Vaak wordt ook geschermd met de zogenaamde leenangst onder studenten. Zij zouden bang zijn veel geld te lenen en liever een baantje nemen, wat ten koste gaat van hun onderwijsprestaties. Uitkeringsgegevens en enquêtes van het ministerie van Onderwijs dienen als onderbouwing voor deze stelling, niet wetenschappelijk onderzoek. Dat een student in het huidige systeem bang is veel geld te lenen, betekent echter niet dat hij die angst ook zal hebben zodra een sociaal leenstelsel is ingevoerd. Bas Jacobs en Erik Canton lieten in oktober 2003 in het rapport Effecten van invoering van een sociaal

leenstelsel in het Nederlands hoger onderwijs zien dat

8

moet worden verruimd en het terug te betalen be­ drag moet afhangen van het inkomen. Mensen die te weinig verdienen om de volledige lening terug te betalen zouden kwijtschelding moeten krijgen. Tijdens een diner op het partijcongres van 1962 legde Willem Drees aan de toen net afgestudeerde Ed van Thijn tot diens grote verbazing uit dat uitkeringen bestemd zijn voor zwakke groepen in de samenleving en dat studenten hier niet bij­ horen.* _{Integendeel, juist vanwege het feit dat ze} hoger onderwijs volgen hebben ze een uitstekend toekomstperspectief. De kern van Drees’ betoog is nog steeds actueel: studenten kunnen best zelf

een groot deel van hun opleiding betalen. Daar­ mee wordt de omgekeerde solidariteit opgeheven en komt er geld vrij om te investeren in de kwaliteit van het onderwijs.

ruben zandvliet

Oud­voorzitter van de Jonge Socialisten en studeert rechten en filosofie in Leiden

9

‘Verwerp het onfatsoenlijke

kapitalisme’

In de vorige s&d reageerde Wouter Bos op de Den Uyl­lezing die Jan

Pronk in december uitsprak. Bos nam vijf centrale begrippen onder de

loep — fatsoen, gelijkheid, kapitalisme, solidariteit en de positie van de

middenklasse — en kwam tot stevige conclusies: ‘Pronks recept voor de

PvdA vormt een breuk met onze traditie, doet slechts ten dele recht aan Joop

den Uyl en leidt uiteindelijk tot de teloorgang van de solidariteit.’ Jan Pronk

zet de discussie voort. Hij beaamt de urgentie van een nieuwe coalitie tussen

‘onderklasse, middenklasse en verlichte voorhoede’, maar vindt dat Bos een

veel te smalle definitie hanteert van het eigenbelang van die middenklasse.

Ernstige conflicten op nationale en internationale schaal kunnen enkel

worden voorkomen als ‘degenen die zich een voorsprong hebben verschaft,

een stap terug doen’. Dat is de ongemakkelijke, maar enige ware boodschap

waarmee sociaal­democraten kiezers zullen moeten inspireren.

jan pronk

Wouter Bos en ik verschillen in onze appreci-atie van het hedendaagse kapitalisme. In zijn reactie op mijn Den Uyl-lezing stelt Bos dat de wereldwijde ongelijkheid weliswaar is toege-nomen, doch onder gelijktijdige verbetering van de kwaliteit van leven voor de allerarmsten. Dat laatste weegt voor hem zwaarder dan dat de afstand ten opzichte van de beterbedeelden groter is geworden. Ik deel die opvatting niet, om twee redenen. Geen enkele samenleving, ook de wereldwijde samenleving, kan zich een te grote ongelijkheid veroorloven. Die leidt tot onoverbrugbare conflicten en uiteindelijk

tot geweld. Dat kan tijdelijk worden afgewend door steeds meer te investeren in veiligheid en bescherming van de beterbedeelden. Ik acht dat niet in overeenstemming met het perspectief dat sociaal-democraten voor een samenleving schetsen. Het is bovendien niet effectief: vroeg of laat zullen degenen die zichzelf van ieder perspectief beroofd achten geen andere uitweg zien dan geweld, ten koste van alles.

organisa-10

ties als de Wereldbank laten weliswaar zien dat de armoede afneemt, maar de werkelijkheid is anders. Velen in de wereld kennen stagnatie van hun levensstandaard, vele anderen achteruit-gang. Op het niveau van een dollar per dag ¬ de officiële armoedegrens ¬ is fatsoenlijk leven onmogelijk. De economische groei leidt welis-waar tot een versterking van de positie van de mondiale middenklasse, maar ook tot klimaat-verslechtering waarvan de gevolgen worden

afgewenteld op de armste bevolkingsgroepen die leven in de meest kwetsbare gebieden. Ook anderszins worden de armsten verdrongen. Landbouwsubsidies en protectionisme in rijkere landen hebben kleine boeren in ontwikkelings-landen definitief van de markt buitengesloten. Zij hebben steeds minder toegang tot vruchtbare grond en worden gedwongen zich aan te sluiten bij het proletariaat in de steden. Daar is onvol-doende werk. De kosten van behuizing, voedsel, water, onderwijs en gezondheidszorg zijn voor hen niet op te brengen, omdat de stedelijke mid-denklasse de onderklasse buitensluit.

Het zijn slechts voorbeelden. In al deze geval-len is geen sprake van groepen mensen die in verhouding tot armere bevolkingsgroepen beter zijn bedeeld, maar van een wereldwijde klasse die zichzelf beter heeft bedeeld ten koste van anderen, willens en wetens. De manier waarop is anders dan in eerdere fasen van het kapitalis-me, maar hetzelfde mechanisme is werkzaam. Dat geldt op mondiale schaal meer dan in het Westen alleen, en in sommige landen meer dan in andere, zoals Nederland. Maar het geldt ook hier. Ook wij profiteren van de Europese landbouwpolitiek, ook wij stoten steeds meer broeikasgassen uit, ook wij sluiten zogeheten illegalen uit van basisvoorzieningen.

Om die reden, zo stelde ik in de Den Uyl-lezing, zullen sociaal-democraten hun prioriteit moeten verleggen naar de onderklasse. Dat bete-kent niet, zoals Bos veronderstelt, dat we niet langer zouden moeten proberen om een coalitie te smeden tussen die onderklasse en een soli-daire middenklasse en verlichte intellectuelen. Die coalitie bestaat niet meer en moet worden hersteld. Dat zal niet lukken als louter een beroep wordt gedaan op solidariteit als ethisch imperatief.

eigenbelang in breed perspectief Morele overwegingen vormen een onvoldoende krachtig uitgangspunt voor beleid. Zij moeten worden aangevuld met rationele argumenten als het verlicht eigenbelang van de middenklas-se. Maar dat is iets anders dan het eigenbelang van de middenklasse bij het handhaven van de verzorgingsstaat in de nationale samenleving. In mijn lezing pleitte ik ervoor dat de sociaal-democratie de middenklasse niet koestert, maar uitdaagt door deze voor te houden dat het in haar eigen belang en dat van haar kinderen en kleinkinderen is dat wereldwijde spanningen en geweld worden voorkomen door op grote schaal te investeren in armoedebestrijding en vermindering van ongelijkheden alsmede in het tegengaan van klimaatverslechtering, aantas-ting van het milieu en ecologische verstoring. Dat vereist een andere verdeling van welvaart, van de toegang tot de milieugebruiksruimte en ook van economische en politieke macht. De-genen die zich op al die terreinen beter bedeeld hebben en zich daarmee een voorsprong hebben verschaft, zullen een stap terug moeten doen. Dat is politiek niet gemakkelijk te realiseren. Bos heeft gelijk: juist nu onze samenleving in tal van opzichten steeds diverser wordt, ligt hier de grootste uitdaging voor de sociaal-democratie. Sociaal-democratische politici moeten hun achterban confronteren met een bredere visie op het eigenbelang: een stap terug doen om anderen meer ruimte te gunnen is in uw eigen belang, ook wanneer u zich met die

11 anderen niet zo sterk verbonden voelt omdat zij

anders zijn, of omdat zij u vrees inboezemen, of omdat zij ver weg wonen of zelfs nog niet geboren zijn. Het verlicht eigenbelang gaat ver-der dan gemeenschappelijke risico’s delen en lotsverbondenheid verklaren met degenen met wie men in hetzelfde schuitje denkt te zitten. Het verlicht eigenbelang vereist dat men alles op alles zet om de boel bij elkaar te houden, nationaal en wereldwijd, om het voortbestaan en overleven te verzekeren voor iedereen, en ook diegenen te beschermen met wie men zich niet verwant voelt.

Bos stelt dat ik onvoldoende oog heb voor het eigenbelang van de middenklasse. Het tegendeel is waar. Maar ik pleitte in mijn lezing voor een breder begrip van dat eigenbelang. Een smalle interpretatie leidt tot het trekken van een grens tussen degenen die elkander als lotgeno-ten beschouwen en anderen die worden builotgeno-ten- buiten-gesloten. Het bredere begrip noopt ertoe geen grenzen te trekken, niemand buiten te sluiten en risico’s te vermijden die de samenleving als geheel in gevaar brengen. Tegen die achtergrond moet mijn pleidooi voor het gelijkheidsbegrip en tegen de omarming van het fatsoenlijk be-staan als norm worden begrepen.

fatsoen en gelijkheid

Het begrip fatsoen inspireert mij niet, maar dat is bijzaak. Waar het om gaat, is dat het geen eerlijk begrip is. Decency als norm voor de minimumkwaliteit van het bestaan zou moeten gelden voor iedereen op deze wereld in gelijke mate, niemand uitgezonderd, wie of waar dan ook. Om dat zo spoedig mogelijk te verwezen-lijken is een ambitieus mondiaal beleid nodig, onder aanvoering van sociaal-democraten en anderen die het huidige kapitalistische bestel verwerpen omdat het leidt tot ongelijkheid, uitbuiting, onrecht en aantasting van vrijheden ¬ kortom, omdat het onfatsoenlijk is. Voorals-nog zie ik het tegendeel gebeuren: een sociaal-democratie die zich aanpast en heeft afgeleerd zich ongemakkelijk te voelen.

Overigens, aan een nieuwe minimumnorm is geen behoefte. Die hebben we al in de vorm van de Rechten van de Mens, goed omschreven en vastgelegd in verdragen die de wereldwijde samenleving omspannen. Op de verwezenlij-king daarvan dienen sociaal-democratische politieke partijen zich toe te leggen, in plaats van op het formuleren van een nieuwe mi-nimumnorm. Als zodanig schiet het begrip fatsoenlijk bestaan bovendien tekort, zolang er geen inhoud aan is gegeven door degenen die het rechtstreeks aangaat ¬ in plaats van door degenen die behoren tot de beterbedeelden en de middenklasse. Daarom acht ik het een leeg begrip.

Bos daarentegen schrijft fatsoen een zinvolle aanvulling te achten op het gelijkheidsbegrip, omdat gelijkheid zelf een leeg begrip zou zijn. Ik begrijp die aanvulling niet, want het ge-lijkheidsbegrip zelf is afgezworen. Ik vind dat begrip verre van leeg. Bos verwijt mij onduide-lijkheid over de definitie die ik hanteer. Echter, in mijn lezing betoogde ik nog steeds te staan

achter het gelijkheidsbegrip zoals omschreven door de auteurs van het PvdA-beginselprogram-ma van 1977.

Bos stelt dat de globalisering herverdeling in een open economie steeds moeilijker maakt. Dat is juist, maar herverdeling is niet de enige optie voor wie streeft naar gelijkheid. Affirma­

tive action en een wijziging van de

machtsver-houdingen zijn andere opties, zowel binnen afzonderlijke landen als in internationaal verband. Uiteindelijk gaat het om de verwezen-lijking van gelijke maatschappelijke rechten

Een breder begrip van het eigen­

belang van de middenklasse

betekent: niemand buitensluiten

en risico’s vermijden die de

12

voor iedereen. Dat is meer dan gelijke kansen en niet hetzelfde als gelijke uitkomsten. Gelijke uitkomsten heb ik uiteraard niet bedoeld. Toen ik in de discussie met de coreferenten sprak over sociaal-economische gelijkheid bedoelde ik geen inkomensgelijkheid, maar maatschap-pelijke gelijkheid. Daaronder versta ik gelijke rechten binnen de maatschappij ¬ de natio-nale zowel als de internationatio-nale samenleving ¬ op welvaart en op individuele ontplooiing. Ge-lijke kansen zijn onvoldoende. Kansen kunnen worden gemist vanwege ongelijke uitgangs-posities of doordat capaciteiten verschillen. Die kansen en capaciteiten worden bovendien beïnvloed door ongelijke machtsverhoudingen in de maatschappij.

herstel van de utopie

Sociaal-democraten streven naar verwezen-lijking van gelijke rechten door ongelijke machtsverhoudingen tegen te gaan. Bos en ik zijn het met elkaar eens dat het in de politiek vooral gaat om het bestrijden van ongelijkheid. Volgens Bos ¬ die zich beroept op Margalit ¬ zou het daarbij kunnen blijven. Iets vergelijk-baars geldt voor de toepassing van het recht-vaardigheidbeginsel. Bos is het meer te doen om het tegengaan van onrechtvaardigheid en ongelijkheid dan om het verwezenlijken van rechtvaardigheid en gelijkheid. Wanneer men voor dat laatste zou kiezen, zo stelt hij, ‘ligt het al snel aan totalitarisme grenzende blauwdruk-denken van de utopist om de hoek’.

Ik heb in mijn Den Uyl-lezing inderdaad gepleit voor een herstel van de utopie. Dreigt daarmee totalitarisme? Lag dat om de hoek toen de sdap en de PvdA in eerdere begin-selprogramma’s wel degelijk spraken over rechtvaardigheid en gelijkheid en andere beginselen en niet alleen over het bestrijden van onrechtvaardigheid en ongelijkheid? Heeft de sociaal-democratie honderd jaar geleden dan niet definitief afgerekend met iedere eventuele totalitaire neiging? Waarom die associatie nu ineens opgevoerd?

Het bestrijden van ongelijkheid, onrecht, on-vrijheid, een democratisch tekort en een tekort aan solidariteit vormt de kern van het dagelijkse politieke proces. De keuze van de middelen en methoden in dat proces verdraagt geen blauwdrukbenadering. Echter, wie tekorten wil bestrijden heeft behoefte aan een heldere doelstelling, een gezamenlijk overeengekomen norm, inderdaad, een blauwdruk geformuleerd als beginsel: vrijheid, recht en gelijkheid. Dat heeft niets met totalitarisme te maken. Vrees daarvoor is pas gerechtvaardigd wanneer elk van deze begrippen in absolute termen zou zijn gesteld, dan wel wanneer een daarvan, aldus geformuleerd, boven alle andere zou zijn geplaatst. Ik stelde echter de onderlinge relatie tussen de beginselen centraal, vooral die tussen vrijheid en gelijkheid. Het is mij een raadsel hoe Bos kan schrijven dat ik de spanning tussen beide beginselen zou ontkennen. Ik betoogde

dat gelijkheid een noodzakelijk middel is om vrijheid voor iedereen tot stand te brengen en dat vrijheid pas volledig tot haar recht komt wanneer zij wordt ingezet om de vrijheid van alle anderen gelijkelijk te bevorderen. Daarmee is de spanning tussen vrijheid en gelijkheid niet ontkend, maar in alle scherpte neergezet. Geen van beide beginselen is absoluut. Zij normeren elkaar en dienen elkaar. Het aanbrengen van een onderlinge hiërarchie is nodig noch wenselijk. Geen gelijkheid zonder vrijheid, zo betoogde ik, en geen vrijheid zonder gelijkheid. Het is dan ook te betreuren dat in het jongste beginselpro-gramma van de PvdA een van beide beginselen ¬ de gelijkheid ¬ is geschrapt. Juist nu het kapitalistische globaliseringproces tot steeds meer ongelijkheid leidt, is er reden dit beginsel te handhaven.

13 die dreigen en door zich eraan te committeren alles op alles te zetten om daar verandering in te brengen. Zo kan de coalitie tussen de onderklas-se, de middenklasse en de verlichte voorhoede worden hersteld. Hoe moeilijker de situatie is, hoe harder we met z’n allen moeten werken om die het hoofd te bieden. Zo heb ik de boodschap van Joop den Uyl begrepen.

De integrale Den Uyl­lezing van Jan Pronk d.d. 17 december 2007 is te vinden in de digitale bibliotheek op www.pvda.nl. De reactie van Wouter Bos op deze lezing is te vinden in s&d 2007/1­2 en op www.wbs.nl.

tot slot

14

Over de auteur Ben Vermeulen is lid van de Raad van State en hoogleraar staats­ en bestuursrecht aan de Vrije Universiteit te Amsterdam

Noten zie pagina 25

Waarom de vrijheid van

godsdienst in de Grondwet

moet blijven

In het oktobernummer van s&d betrok Paul de Beer een stelling die in

brede kring opzien baarde: Nederland zou beter af zijn als het de vrijheid

van godsdienst uit zijn Grondwet schrapte. In het kerstnummer diende

Thijs Wöltgens hem van repliek, nu is het woord aan Ben Vermeulen.

Als gedachte­experiment mag De Beers betoog interessant zijn, aldus

Vermeulen, ‘vanuit juridisch­politiek oogpunt komt het neer op lucht­

fietserij’. Dat is niet zo onschuldig als het klinkt: ‘Wanneer de staat de

vrijheid van godsdienst niet meer beschermt, zullen individuen en groepen

zelf voor dit recht opkomen.’ Het gevolg zal zijn: groeiende polarisatie.

ben vermeulen

In een prikkelend betoog in s&d 2007/10 stelt Paul de Beer dat de vrijheid van godsdienst en levensovertuiging uit de Grondwet kan en ¬ als ik het wel zie ¬ moet worden geschrapt.1 _De overheid moet zich op geen enkele wijze over godsdienst uitlaten en aan godsdienst geen consequenties, positief dan wel negatief, verbin-den. Dat is een forse stelling die om weerwoord vraagt.

Eerst plaats ik het betoog van De Beer in een juridische en historische context en belicht ik

het actuele maatschappelijke klimaat dat de voedingsbodem vormt voor zijn op het eerste gezicht niet onplausibele pleidooi. Vervolgens betoog ik dat De Beer de problemen die de gods-dienstvrijheid oproept, overdrijft en dat andere grondrechten de functie van dit recht niet kun-nen overnemen. Erkenning van de vrijheid van godsdienst is niet met de scheiding van kerk en staat in strijd, maar wordt daardoor veeleer voorondersteld. De Beers voorstel is geen oplos-sing voor wezenlijke maatschappelijke proble-men, terwijl het de waardevolle functies van godsdienst negeert. De vrijheid van godsdienst dient, kortom, behouden te blijven.

gods-15 dienst wil beschermen, impliceert dit dat zij

eerst moet bepalen wat als een godsdienst telt. Dit kan ¬ blijkbaar ¬ slechts op twee manie-ren geschieden: maatgevend is ofwel de maat-schappelijke consensus (een objectieve toets op grond van de meerderheidsvisie) ofwel de claim van de individuele gelovige of de betreffende religieuze groepering (de subjectieve interpreta-tie van betrokkenen).

De maatschappelijke consensus als uitgangs-punt nemen heeft tot gevolg dat godsdienstige minderheden een zwakkere bescherming genie-ten dan gevestigde religies. Dit is onwenselijk en discriminatoir. Bovendien ontkomt de secu-liere overheid in deze benadering niet aan het vellen van een min of meer arbitrair theologisch oordeel over wat een religie inhoudt. De sub-jectieve benadering draagt, op haar beurt, het gevaar van willekeur en ontsporing in zich. Een-ieder kan dan claimen een bepaalde religieuze of levensovertuiging te hebben die bescherming verdient, ook voor zover het gaat om overtui-gingen die we per definitie niet met een beroep op de vrijheid van godsdienst en levensovertui-ging willen beschermen, zoals het nazisme of racisme.2 _{Dergelijke claims zouden echter niet} uitgesloten kunnen worden; dat is een onwerk-bare en onaanvaardonwerk-bare consequentie. De Beer concludeert dat zowel de objectief-restrictieve benadering als de subjectief-ruime benadering faalt in het adequaat bepalen van wat een godsdienst is. Om die reden moet de overheid, mede gegeven de scheiding van kerk en staat en de daaruit voortvloeiende eis van neutraliteit, geen enkele uitspraak over gods-dienstige zaken doen. Met deze constatering is evenwel ook de grondwettelijke godsdienst-vrijheid onmogelijk geworden; de betreffende bepaling dient dan ook te worden geschrapt. Als doekje voor het bloeden reikt De Beer, tot slot, de stelling aan dat de vrijheid van godsdienst kan worden gemist omdat de vrijheid van meningsuiting en de vrijheid van vergadering al voldoende bescherming bieden aan door gods-dienst gemotiveerde personen en organisaties. Wat betekent uitvoering van De Beers

voor-stel in concreto? Ten eerste, uiteraard, dat de Grondwet (Gw) moet worden gewijzigd. Artikel 6 Gw, de bepaling die de vrijheid van godsdienst waarborgt, moet worden verwijderd. Dat geldt ook voor de vrijheid van richting, neergelegd in artikel 23 lid 5 Gw, die scholen op grond van hun godsdienstige of levensbeschouwelijke grondslag een stevige autonomie geeft ten aan-zien van personeelsbeleid en onderwijs. Zelfs de neutraliteitsbepaling in artikel 23 lid 3 Gw, welke voorschrijft dat het openbaar onderwijs eenieders godsdienst en levensovertuiging eer-biedigt, alsmede de anti-discriminatienorm in artikel 1 Gw moeten worden aangepast, aange-zien deze de door De Beer gewraakte begrippen godsdienst en levensovertuiging bevatten.

Daarnaast zullen in de gewone wetten alle bepalingen moeten worden geschrapt die onderscheid of discriminatie op grond van godsdienst verbieden. Ook voorschriften die (her)kenbaarheid van godsdienst en godsdien-stige organisaties vooronderstellen kunnen niet gehandhaafd blijven. Zo zal de autonomie van kerkgenootschappen, onder meer gewaarborgd in het Burgerlijk Wetboek en in de Algemene wet gelijke behandeling, moeten worden opgeheven.

Dit is nog niet alles. Artikel 9 van het Euro-pees Verdrag tot bescherming van de Rechten van de Mens (evrm) waarborgt de vrijheid van godsdienst en levensovertuiging. Dat verdrag zal Nederland moeten opzeggen. In nationaal en Europees verband zouden wij ons daar-mee evenwel compleet belachelijk maken. In principe zou de Nederlandse staat na opzegging weer kunnen toetreden onder het voorbehoud

16

niet aan artikel 9 evrm gebonden te zijn. Een dergelijk voorbehoud lijkt mij echter onverenig-baar met artikel 19 Weens Verdragenverdrag, dat verbiedt voorbehouden te maken die niet verenigbaar zijn met voorwerp en doel van het betreffende verdrag. Al met al komt het voorstel van De Beer vanuit juridisch-politiek oogpunt bezien neer op luchtfietserij.

historische wortels van godsdienstvrijheid

Toetsen we, bij wijze van gedachte-experiment, niet de juridisch-politieke haalbaarheid van De Beers voorstel, maar de normatief-inhoudelijke waarde ervan, dan valt het oordeel beduidend positiever uit. Dit zal ik zo nader toelichten. Eerst schets ik de historische achtergronden van de erkenning van de vrijheid van godsdienst.3 De vrijheid van godsdienst komt voort uit het wegvallen van de door paus en keizer gesym-boliseerde geloofs een heid van de respublica

christiana, veroorzaakt door de Reformatie en

Contra-reformatie en de hieruit voortvloeiende godsdienstbur geroorlogen in de zestiende en ze-ventiende eeuw. Het antwoord hierop, geformu-leerd in die periode en uitgewerkt in latere eeuwen, wordt gevormd door de opkomst van de soevereine nationale staat, die extern niet meer onderworpen is aan supranationale instanties als paus en keizer en intern niet meer afhan-kelijk is van adel en kerk. Deze staat weet in toenemende mate de macht aan zich te trekken en ten slotte een dwangmonopolie te vestigen. De keerzijde van deze machtsconcentratie is een noodzakelijke machts begrenzing. De staat dient zijn machtsmonopolie te gebrui ken om de strijdende religiepartijen uit elkaar te halen en tot vrede te dwingen: slechts zo kan de burger-oorlog beëindigd worden. De taak van de staat is dan ook niet meer, zoals die van de vorst in de middeleeuwen, het bewaren en verdedigen van de ware religie. Veeleer is zijn taak beperkt tot het vestigen van een vreedzame orde. Zeker in landen waar de religieuze ver deeldheid groot is en er geen volstrekt dominante godsdienstige

meerderheid is, vereist dit dat de staat zich relatief neutraal opstelt. Hij dient zich niet te zeer met een bepaalde (meerderheids)religie te identificeren, maar moet aan allen, ook aan religieuze minderheden, hun plaats gunnen. De staat moet dus, omwille van het bewaren van de vrede, in zekere zin seculier zijn en tolerantie be trachten.

Parallel aan en mede gestimuleerd door de hiervoor geschetste staatkundige ontwikke-ling, vooral ingegeven door pragmatisme, vredeswens en ordeningsbehoefte, vindt er een principiële gedachtevor ming plaats die deze ontwikkeling tevens vanuit theologisch en wijs-gerig perspectief fundeert. Een eerste element is de door de Reformatie geïnspireerde idee dat de mens in zijn geweten een recht streekse toegang tot God heeft, zonder dat nadere bemidde ling door instituties als de kerk hiervoor nodig is. De individuele mens participeert dus in zekere mate aan een trans cendente sfeer, een sfeer waar de wereldlijke overheid buiten moet blijven. In toenemende mate wordt benadrukt dat de onaantastbaar heid van die sfeer noodza-kelijk is om het individu in staat te stellen zelf de waarheid te kunnen vinden, een waarheid die slechts de moeite waard is ¬ waarlijk waar-heid is ¬ als ze door de be trokkene in vrijwaar-heid gevonden en aanvaard wordt.4

Aldus krijgt de begrenzing van de staatstaak, in eerste instantie vooral beargumenteerd van-uit het pragmatische perspectief van het herstel van de vrede en de orde, tevens een moreel ¬ theolo gisch en wijsgerig ¬ fundament. Dit

Tot in de 19

_{eeuw was het}

uitgangspunt van de staatsorde

dat een algemeen­christelijk

17 fundament krijgt gestalte in de idee van een

aan ieder individueel mens toekomend terrein, waarin hij in autonomie zijn God kan zoeken en aanbidden: de vrij heid van geweten en gods-dienst. Artikel XIII van de Unie van Utrecht5 (1579) is daar een eerste juridische uitdrukking van.6 _{Die autonomie is echter van theonome} aard: staat en kerk moeten daarbuiten blijven omdat dat de sfeer van God is. De eerste men-senrechten hebben dus hun grondslag in een theolo gische visie.

Het heeft enkele eeuwen geduurd voordat de uiterste consequen ties van dit denkschema zijn gerealiseerd in de vorm van de liberale rechtsstaat: enerzijds geweldsmonopolie van de overheid; anderzijds beperking van de taak van de over heid tot het verzekeren van vrede, goed functioneren van de markt, neutraliteit en vrijheidsrechten. Tot in de negentiende eeuw was het uit gangspunt van de staatsorde niettemin dat een algemeen-christelijk fun-dament als gemeenschap pelijk beginsel een noodzakelijk vereiste was. Pas in de twintigste eeuw wordt waarlijk afstand genomen van deze gedachte van een religieus fundament, wordt de levensbeschou we lijke plurifor miteit volwaardig aanvaard en wordt de gelijkwaardigheid van de verschillen de reli gies en de niet-religieuze levensbeschouwingen erkend.

Nog lang in de twintigste eeuw zijn deze eis van het neutrale karakter van de staat en de erken ning van pluriformiteit en gelijkwaar dig-heid weinig proble matisch geweest. Tot begin jaren zestig was de Nederlandse samenle ving betrekkelijk homogeen. Van oudsher was deze samenle ving weliswaar pluri form, maar deze

pluriformi teit had het karakter van een samen-stel van bouwstenen in het grotere geheel van de verzuiling. Bovendien was deze pluriformi-teit gebaseerd op een gemeen schappe lijk stelsel van burgerlijke normen en waarden, die, hoewel voorname lijk van christelijke origine, ook aan-vaard werden door de libe raal en de socialist. In deze verzuilde samen leving wist men wat men van de ander had te verwachten. Zo was voor eenieder wel duidelijk wat onder godsdienst begre pen diende te worden ¬ het model werd daarbij gevormd door de traditionele religies ¬ en waaruit gelijkwaardige behandeling bestond, namelijk gelijkwaardige behande ling van die-zelfde religies.

nederland nu: radicale veelvormigheid

De verzuiling behoort grotendeels tot het verleden. Secularisatie, individualisering en multiculturali se ring hebben de gevestigde pa-tronen opzijgezet en de beperkte pluriformiteit van de verzuiling laten plaatsmaken voor een radicale veelvormigheid op religieus-levensbe-schouwelijk en cultureel terrein: er is sprake van subjectivering van het concept ‘godsdienst’.7 _Dat brengt met zich mee dat het lastiger wordt om te bepalen wat in juridische zin als godsdienst aangemerkt moet worden en wat de reikwijdte van de vrijheid van godsdienst is.

Bovendien worden godsdienstige praktijken ¬ ‘nieuwe’ zowel als eertijds gebruikelijke ¬ in toenemende mate met kritische argwaan aanschouwd. Zo worden opkomende religieuze bewegingen veelal afgeschilderd als gevaarlijke sekten, worden stromingen in de islam met agressief en soms zelfs terroristisch fundamen-talisme geassocieerd en wordt het orthodoxe christendom geacht niet meer van deze tijd te zijn. Een en ander wordt versterkt door een dominante stroming in de Nederlandse samen-leving die van oordeel is dat religie als zodanig achterhaald is en in een moderne maatschap-pij volledig naar de privé-sfeer moet worden teruggedrongen.

18

Dit gaat gepaard met de vraag in hoeverre voorzienin gen, vrijheden en rechtsposities die gerelateerd zijn aan een beroep op dat concept ¬ godsdienst ¬ nog wel te handhaven zijn. Tot op heden is sprake van een zekere, uit de vrij-heid van godsdienst voortvloeiende bijzondere status voor religieuze organisaties en praktij-ken. Aan kerkgenootschappen wordt een bij-zonder statuut toegekend, onder meer tot uiting komend in een verregaande interne autono mie (artikel 2:2 bw); ook de eigen sfeer van andere

instellingen op levensbeschou welijke grondslag wordt erkend; veelal worden de confessionele en levensbeschouwelijke instellingen daarnaast financieel ondersteund en soms zelfs volledig gefinan cierd (bijzonder onderwijs); religieuze praxis wordt soms verdergaand vrijgelaten dan ander gedrag.

Is het nog wel toelaatbaar om religieuze organisaties en godsdienstige gedragspatronen een dergelijke juridisch sterke status te geven? Het lijkt erop dat naarmate de overheid door de groeiende pluriformiteit en subjectivering op religieus terrein minder in staat is om uit te ma-ken wat in juridisch relevante zin als godsdienst geldt, en naarmate de (potentiële) conflictstof die door gods dienstige praktijken wordt opge-roepen toe neemt, de noodzaak om dit begrip uit het recht te elimineren groter wordt. Dit standpunt wordt veelal ¬ ook door De Beer ¬ beargumenteerd vanuit het perspectief van de scheiding van kerk en staat, waaruit blijkbaar voortvloeit dat de overheid een strikt godsdien-stig en levensbeschouwelijk neutrale instantie dient te zijn. Moeten we niet naar een systeem

toe waarin de vrijheid van godsdienst niet meer als afzonderlijk recht wordt beschermd en waarin wordt volstaan met de ‘seculiere’ vrij-heidsrechten als de vrijheid van meningsuiting en van vereniging en vergade ring?

tegen het zwart-witdenken

Naar mijn mening is er echter nog steeds alle reden om de vrijheid van godsdienst te waarbor-gen. Deze vrijheid is het eerste fundamentele recht dat een juridisch bindende verankering in de Europese vredesverdragen en grondwetten heeft gevonden. Het object van dit recht heeft nog steeds een duidelijke historische kern ¬ onder meer de traditionele cultus, riten en orga-nisatievormen en uiteraard de onaantastbaar-heid van het innerlijk, het forum internum ¬ ten aanzien waarvan in het algemeen nog immer duidelijk is wat daaronder valt. Natuurlijk, naast deze historische kern omvat de godsdienstvrij-heid meer facetten. Bij de bepaling daarvan dient een belangrijke rol gegeven te worden aan de subjectieve (zelf-)uitleg die de grondrechts-drager van zijn handelen geeft.8 _{En zeker, door} ruimte te bieden aan een meer persoonlijke invulling van het begrip godsdienst verliest dit begrip ‘aan de randen’ zijn heldere grenzen. Maar dat betekent toch nog niet dat de histo-risch vaste kern fluïde is geworden?

Vaststaat dat de uitleg van het begrip godsdienst en daarmee de afbakening van de reikwijdte ervan lastiger is geworden. De afweging van de vrijheid van godsdienst ten opzichte van andermans rechten en belangen is er ook niet eenvoudiger op geworden. Maar dat betekent toch nog niet dat dit recht principieel onhanteerbaar is? Het is een feit dat in de sfeer van de religie de persoonlijke beleving en de individuele uitleg een sterkere plaats hebben gekregen ¬ ook moeten krijgen ¬ dan in de stabiele verzuilde samenleving van voorheen mogelijk was. Maar nogmaals, dat neemt niet weg dat ook thans nog het godsdienstconcept niet naar willekeur kan worden ingevuld. Wil een bepaalde traditie de naam godsdienst waard

19 zijn, wil een bepaald gedragspatroon als uiting

van religie kunnen gelden, dan zal er sprake moeten zijn van een zekere mate van objectivi-teit, historische inbedding, herkenbaarheid. Zo kunnen er criteria aangelegd worden die niet zozeer in de inhoud treden, als wel de vorm en structuur betreffen. Er zal bijvoorbeeld sprake moeten zijn van een zekere coherente en omvat-tende wereldbeschouwing, een daarop geënte consistentie van handelen, een mate van com-municeerbaarheid, een collectief karakter: een louter particuliere overtuiging kan in juridische zin niet als religie gelden.9

Ik wil benadrukken dat deze eisen van een minimum aan objectiveerbaarheid niet zo ver mogen gaan en ook niet zo ver hoeven te gaan dat zij meebrengen dat een overheidsorgaan zich gaat uitlaten over wat de ‘ware’ godsdienst is, de ‘echte’ islam, het zuivere ‘christendom’ ¬ hetgeen De Beer suggereert.10 _{De rechtspraktijk} weet zich, mede met behulp van het begin-sel van zelf-uitleg, zeer wel te onthouden van dergelijk theologiseren en accepteert dat binnen religies een grote bandbreedte aan variaties en minderheidsstromingen mogelijk is. Zo staat het feit dat in Nederland de meeste moslima’s geen hoofddoek dragen, respectievelijk dat nagenoeg geen enkele moslima een boerka (gezichtssluier) draagt, er niet aan in de weg dat in het concrete geval het dragen van de hoofd-doek of de boerka als islamitische geloofsuiting aangemerkt wordt. Aldus wordt voorkomen dat de overheid een keurmerk geeft aan wat als de ‘ware’ stroming binnen een religie geldt.11 De Beer doet ten onrechte alsof er sprake is van een zwart-witkeuze. De overheid inclusief de rechter moet zich volgens hem eenzijdig baseren op ofwel een zogenaamd objectieve, door de meerderheidsvisie bepaalde invulling van het begrip godsdienst, ofwel op een zuiver subjectieve definitie, door de grondrechtsdrager gegeven. Maar dat hoeft toch helemaal niet? Het kan zeer wel zo zijn dat bij de reikwijdte-bepaling een middenpositie wordt ingenomen, waarbij als uitgangspunt geldt het historische bestand van wat telt als godsdienst, maar

waar-bij met een milde ¬ uitbreidende ¬ interpreta-tie bepaalde handelingen die vanuit het subject bezien aldus worden benoemd er ook onder worden gebracht.

Meer in het algemeen zou ik willen bena-drukken dat het gegeven dat een open gefor-muleerde grondrechts- of mensenrechtennorm lastig te interpreteren en toe te passen is geen reden vormt om die bepaling dan maar af te schaffen. Grondrechten, mensenrechten-normen en rechtsbeginselen betreffen vaak abstracte, sterk normatief geladen principes. Wat te denken van eenieders recht op leven, de menselijke waardigheid, het verbod op onmen-selijke behandeling, het gelijkheidsbeginsel, en ook de scheiding van kerk en staat: dergelijke principes gaan we toch niet afschaffen omdat hun contouren notoir lastig zijn vast te stellen? Daarbij zou ik willen benadrukken dat het gegeven dat individuele of collectieve beteke-nisverlening een rol speelt bij de bepaling wat als godsdienst heeft te gelden nog niet betekent dat er sprake zal zijn van Etikettenschwindel of

ge-sjoemel. Ook die subjectieve intentie is binnen marges controleerbaar en beargumenteerbaar. Dat is helemaal niet uniek. Wat te denken van het strafrecht, waarbij de motivatie van de dader medebepalend is voor de kwalificatie van het feit, voor de strafbaarheid van de dader en voor de strafhoogte?

Ik vermoed daarenboven dat De Beer uitgaat van de onjuiste opvatting dat het enkele feit dat een handeling of uiting op zichzelf binnen de reikwijdte van het concept godsdienst valt met zich brengt dat die handeling of uiting dan ook per definitie onder de vrijheid van godsdienst

20

valt en in de concrete situatie dus mag plaats-vinden en gefaciliteerd dient te worden. Om drie redenen is dat onjuist.

Zo wordt in de rechtspraak niet aanvaard dat de vrijheid van godsdienst inhoudt dat de betreffende gedraging overal, te allen tijde, in elke situatie en vorm mag plaatsvinden. Een katholieke mis is ongetwijfeld een vorm van uitoefening van godsdienst, maar de vrijheid om die mis te vieren geldt niet op de snelweg. In eerbied knielen en bidden is ongetwijfeld een vorm van religieus handelen, maar zulks bete-kent niet dat men dat tegen de wens van een on-derwijsinstelling in ook tijdens de lessen mag doen. Het dragen van een boerka is vermoede-lijk te duiden als een godsdienstige uiting, maar op het postkantoor ¬ en meer in het algemeen

in ruimten die ‘van een ander zijn’ ¬ gaat een beroep op de vrijheid van godsdienst in artikel 6 Gw ter legitimatie daarvan niet op.12 _Kortom, een grondrecht als de vrijheid van godsdienst moet redelijk uitgelegd en toegepast worden, hetgeen betekent dat niet elke modaliteit van godsdienstoefening onder die vrijheid valt. Ten tweede: de vrijheid van godsdienst kan bij wet en soms bij lagere regel ingeperkt wor-den op grond van de bijbehorende beperkings-clausules. Zo kan de grondwettelijke vrijheid van godsdienst bij formele wet beperkt worden (artikel 6 lid 1 Gw) en de in artikel 9 evrm ge-waarborgde godsdienstvrijheid kan door een ju-ridische regel beperkt worden mits dat nodig is met het oog op een der in het tweede lid van die bepaling genoemde maatschappelijke belangen (de openbare veiligheid bijvoorbeeld). Dus ook

al zou een bepaald handelen als een godsdien-stige act beschouwd worden welke binnen het kader van de vrijheid van godsdienst valt, dan nog kan die vrijheid uiteraard beperkt worden, bijvoorbeeld door het strafrecht, openbare-orde-regels, et cetera.

Ten derde: uit de vrijheid van godsdienst vloeien maar in zeer beperkte mate aanspraken op positief faciliterend overheidshandelen voort. De vrijheid van godsdienst is eerst en vooral een klassiek vrijheidsrecht. Zij verleent een negatieve aanspraak, een afweerrecht: het recht van eenieder om ongehinderd door de overheid zijn godsdienst te koesteren en tot uitdrukking te brengen. Dit afweerrecht gaat in het algemeen niet zo ver dat daaruit ook een aanspraak voort-vloeit op door de overheid te leveren positieve prestaties (zoals een bijstandsuitkering), noch is het zo dat, wanneer de overheid voorzienin-gen verschaft, betrokkenen gevrijwaard movoorzienin-gen blijven van daaraan verbonden verplichtingen die het tot uitdrukking brengen van gods-dienst belemmeren. Het college van b&w van de gemeente Diemen legde in de door De Beer genoemde casus aan verzoekster geen strobreed in de weg ten aanzien van haar wens een boerka te dragen. Het college stelde aan haar de eis om de boerka af te doen (met het oog op het verwer-ven van arbeid) enkel en alleen als voorwaarde om een bijstandsuitkering te verkrijgen. Dat is geen beperking van de vrijheid van godsdienst als bedoeld in artikel 6 Gw en artikel 9 evrm. Hooguit kan het religieuze motief een rol spelen bij de beoordeling van de verwijtbaarheid en de hoogte van de eventuele sanctie (de omvang van de korting op de bijstand).13

vrijheid van meningsuiting en vergadering

Kan, zoals De Beer suggereert, de beschermende taak van de godsdienstvrijheid in voldoende mate overgenomen worden door andere grond-rechten, met name de vrijheid van meningsui-ting en de vrijheid van vergadering? Dat is zeer de vraag. De Beer suggereert dat het

21 minatoir zou zijn als personen op grond van

godsdienst of levensovertuiging rechten hebben die anderen niet hebben. Mogelijk is dat soms zo. Het lijkt mij echter dat in andere gevallen de religieuze of levensbeschouwelijke dimensie van een handeling of claim deze een andere kwaliteit geeft die verschil in behandelen kan rechtvaardigen. Als bijvoorbeeld aannemelijk is dat een gelovige uit overtuiging kiest voor op rituele wijze geslacht vlees is dat toch van andere orde dan wanneer men daarvoor kiest omdat het beter smaakt.

In de tweede plaats is het evident dat gods-dienstvrijheid meer of in ieder geval andere gedragingen en uitingen omvat dan de vrijheid van meningsuiting. Hoe zouden traditionele ri-ten en handelingen ¬ het dragen van de hoofd-doek, het niet geven van een hand, het ritueel slachten ¬ anders geduid moeten worden? Zijn dat wel meningsuitingen, en zo ja wordt dan niet het begrip meningsuiting te zeer opgerekt? Als zo een extensieve uitleg van de vrijheid van meningsuiting wordt gehanteerd, waarom zouden dit dan meningsuitingen zijn: toch vanwege de religieuze dimensie en intentie? En wordt daarmee niet weer het kwalificatiepro-bleem binnengesluisd?

Verder is niet onbelangrijk, dat voor elk van de drie genoemde rechten ¬ vrijheid van gods-dienst, van meningsuiting en van vereniging ¬ een eigen begrippenkader en beperkingsclau-sule in de betreffende bepalingen ontwikkeld en in de jurisprudentie nader uitgewerkt is. Door het afschaffen van de vrijheid van godsdienst valt dit specifiek daarvoor ontwikkelde kader weg en zal de materie zijn weg moeten vinden binnen de minder daarop toegespitste begrip-pen- en afwegingskaders van de andere rechten. Bovendien spoort het vertalen van religie in meningsuiting en vereniging niet met het zelfbesef van individuen en organisaties. Wie stelt dat religie louter ‘een mening’ is, of een kerk louter ‘een maatschappelijke organisatie’, miskent de specifieke dimensie van religie. Godsdienstige overtuigingen zijn, in ieder geval voor de gelovigen, geen individuele meningen

meer, maar iets van hogere orde. Ze bieden een overkoepelend kader, liggen ten grondslag aan het eigen bestaan; het zijn randvoorwaarden en richtpunten voor een zinvol leven. Ik acht het een betekenisverarming ¬ een verarming die ook geen recht doet aan de betekenisverlenende

en zingevende kracht van godsdienst ¬ als deze in seculiere gedragingen geherformuleerd moeten worden.

Vervolgens is het omzetten van godsdienst naar meningsuiting en vergadering ook moei-lijk te rijmen met het historische en maatschap-pelijke gegeven dat minderheden veelal rondom een godsdienst gegroepeerd zijn en geïden-tificeerd worden; dat minderheden veelal op basis van hun godsdienst vervolgd, uitgesloten en gediscrimineerd worden en dat grond- en mensenrechten hun rechtspositie juist in hun hoedanigheid als godsdienstige minderheid trachten te versterken. Zo vormt godsdienst in allerhande non-discriminatiedocumenten een voorname term en in het Vluchtelingenverdrag een van de vijf vervolgingsgronden. Ik zie niet in hoe deze functie bij vervanging van gods-dienst door andere termen adequaat overgeno-men kan worden.

scheiding van kerk en staat

De Beer fundeert zijn pleidooi voor het uit de rechtsorde weglakken van het concept gods-dienst mede op de scheiding van kerk en staat. Alleen zo, door onthouding van kwalificaties, zou de overheid de uit die scheiding van kerk en

22

staat voortvloeiende eis van neutraliteit kunnen naleven. Het is de vraag of dat juist is.

Scheiding van kerk en staat en overheids-neutraliteit zijn geen neutrale concepten.14 Er bestaat geen zuivere, op basis van tijdloos-objectieve criteria gedefinieerde variant van. Integendeel, er dienen ideologische keuzes gemaakt te worden. Welk type neutraliteit en scheiding van kerk en staat men bepleit hangt af van morele en politieke vooronderstellingen en van ¬ hoe kan het ook anders ¬ de historische ontwikkeling van een land, de culturele setting, de concrete machtsverhoudingen en praktische overwegingen. Het kan in dit kader verhelde-rend zijn om de drie belangrijkste aanvaardbare visies inzake de gewenste relatie tussen religie en overheid te schetsen. Uiteraard gaat het hier om theoretische constructies: de werkelijkheid voegt zich niet perfect naar deze modellen.

Aan de ene kant van het spectrum is er het klassieke seculiere model, dat uitgaat van een strikte scheiding van kerk en staat. Dit mo-del is niet anti-religieus, maar a-religieus en seculier. Met in het achterhoofd de bloedige godsdienstburgeroorlogen van de zestiende en zeventiende eeuw en de strijd van de opko-mende moderne staat tegen de macht van de Rooms-katholieke kerk in de negentiende eeuw (Frankrijk, Italië) streeft deze visie ernaar religie geheel buiten de sfeer van de overheid, het openbaar onderwijs, ja zelfs de gehele publieke sfeer te houden. Religie is louter een privé-zaak, behorend tot het domein van de particulier-in-dividuele keuzes; de staat is exclusief belast met

algemeen-publieke zaken. Als religie en politiek onverhoopt vermengd raken ¬ als de staat een religie oplegt of bepaalde godsdienstige stro-mingen bevoorrecht of ondersteunt, dan wel als een godsdienst de staat gebruikt voor het verwe-zenlijken van haar doelstellingen ¬ lijden zij daar beide onder. Vrijheid van godsdienst is in dit stelsel weliswaar gegarandeerd, maar enkel als een negatief geformuleerd privacyrecht: het recht van eenieder om binnen de afgebakende kringen van gezin, kerk en charitatieve instel-lingen zijn godsdienst zonder overheidsinmen-ging te mogen belijden. Uiteraard komen deze particuliere instellingen niet in aanmerking voor overheidsfaciliteiten en -financiering. Een tweede model wordt gekenmerkt door

pluralistische coµperatie. In deze visie heeft religie

niet enkel betrekking op een afgescheiden private sfeer zonder relevantie voor de publieke zaak. Integendeel, zij kan en mag van betekenis zijn voor het gehele maatschappelijke leven. De overheid en openbare onderwijsinstellingen dienen neutraal te zijn, in de zin dat ze niet dogmatisch of sektarisch mogen zijn. Zij mogen zich niet vereenzelvigen met een bepaalde ideologie, mogen niet een specifieke godsdienst of levensbeschouwing uitdragen, maar dienen een afspiegeling te vormen van de pluraliteit aan visies en overtuigingen in de samenleving. De staat dient dus niet zozeer ideologisch ‘kleu-renblind’ te zijn, als wel ‘veelkleurig’. Uiteraard staat in dit model de vrijheid van godsdienst en levensovertuiging hoog in het vaandel. Dat betekent enerzijds dat de staat zich niet in de religieuze privé-sfeer mengt. Anderzijds kan het soms zo zijn dat de staat religieuze en levens-beschouwelijke organisaties en manifestaties actief faciliteert. Dergelijke overheidsondersteu-ning wordt in dit model niet strijdig geacht met de scheiding van kerk en staat, mits zij op voet van gelijkwaardigheid verleend wordt. Een laatste variant is het gevestigde of geprivi­

legieerde kerk­model. Vanuit deze visie vormen

de staat en de staatskerk of bevoorrechte kerken een partnerschap waarin gezamenlijk de doelen van staat en religie nagestreefd worden. De

23 overheid erkent en ondersteunt één of enkele

specifieke kerken of denominaties. De overige religies en levensovertuigingen worden getole-reerd, maar nemen een zwakkere positie in. Het ethos, de ideologie van overheid en openbaar onderwijs is grosso modo gebaseerd op de bevoorrechte religie(s), zonder dat sprake is van sektarisme. Vrijheid van godsdienst is voor een-ieder gegarandeerd in de vorm van een recht op religieuze privacy. Actieve steun geeft de staat echter slechts aan de bevoorrechte kerk(en), die op hun beurt de staat een aura van legitimiteit verschaffen.

Deze drie modellen kunnen alle gevonden worden in westerse landen. Zo heeft het Franse stelsel veel kenmerken van het strikte secula-risme. De Verenigde Staten komen, in zoverre daar wordt uitgegaan van een absoluut verbod op overheidssteun aan confessionele scholen, nog dichter bij een stringente scheiding van kerk en staat. Ook Turkije neemt op een aantal punten deze positie in. Bepaalde onderdelen van het scheidingsmodel zijn te herkennen in de meeste Europese landen, bijvoorbeeld voor zover toelating tot publieke ambten niet op denominatieve criteria gebaseerd mag zijn. Het geprivilegieerde kerk-model geldt onder meer in Griekenland, hoewel sommige aspecten ervan ook in andere landen (de Scandinavische landen, Duitsland, Oostenrijk, Rusland, Ver-enigd Koninkrijk) zijn terug te vinden. Tussen deze twee ideaaltypen bevinden zich stelsels als het Nederlandse, met zijn pluralis-tische coµperatie. De staat is neutraal in die zin dat hij alle religies gelijkwaardig behandelt. Staatssteun voor bepaalde religieuze activiteiten wordt, mits op gelijkwaardige basis toebedeeld, niet per se als problematisch ervaren. Vanwege het feit dat de scheiding tussen kerk en staat noch zeer strikt noch afwezig is, zijn er veel terreinen waar kerk en staat elkaar tegenkomen zonder dat dit een dreiging oplevert voor de neutraliteit van de overheid. Zo ontvangen con-fessionele scholen in Nederland en Vlaanderen nagenoeg net zo veel overheidsbekostiging als openbare scholen.

Al deze drie systemen ¬ strikt secularisme, pluralistische coµperatie en geprivilegieerde kerk ¬ zijn mijns inziens aanvaardbare varian-ten, die in het algemeen in overeenstemming zijn met de kernwaarden en principes van een moderne samenleving zoals onder meer neer-gelegd in de relevante

mensenrechtenverdra-gen.15 _{Ik vermag niet in te zien hoe het huidige} Nederlandse stelsel met ‘de’ scheiding van kerk en staat en ‘de’ eis van overheidsneutraliteit in strijd is. Overigens: ik ken geen voorbeel-den, binnen welk van deze drie modellen ook, waarin de godsdienstvrijheid niet als grondwet-telijk recht gegarandeerd is. Dat wijst erop dat de scheiding van kerk en staat en overheids-neutraliteit goed samengaan met de vrijheid van godsdienst, ja deze vermoedelijk zelfs vooronderstellen. Het is dan ook niet vreemd dat bijvoorbeeld de Amerikaanse grondwet de scheiding van kerk en staat en de vrijheid van godsdienst in één adem noemt.16

het kind en het badwater Paul de Beer lijkt te suggereren dat de af-schaffing van de vrijheid van godsdienst een serieus probleem oplost. Over de aard van het probleem laat hij helaas veel onduidelijkheid bestaan. Mij lijkt duidelijk dat afschaffing van deze vrijheid geen oplossing biedt voor enig serieus maatschappelijk probleem in de huidige multiculturele samenleving. Afschaffing maakt geen einde aan alle trammelant rondom religie en fundamentalisme, radicalisering zal er niet door worden voorkomen en het opkomen van ‘achterlijke’ opvattingen zal er niet door worden

24

tegengegaan. Sterker nog, wanneer de staat de vrijheid van godsdienst niet meer beschermt, zullen individuen en groepen zelf voor dit recht opkomen. De polarisatie zal door het schrappen van de godsdienstvrijheid eerder toenemen dan afnemen. Hoe zullen moslims bijvoorbeeld reageren? Ongetwijfeld zullen zij aanvoeren dat zulks met name hen treft en tegen hen gericht is. En zouden ze daarin ongelijk hebben?

Natuurlijk dient de overheid seculier en onpartijdig te zijn, maar daarmee is nog niet alles gezegd. Bedacht dient te worden dat de democratische rechtsstaat slechts adequaat kan functioneren bij de gratie van ten minste een minimum aan overeenstemming omtrent normen en waarden (een basale ‘civil religion’). De liberale rechtsstaat is uit zijn aard echter niet in staat en niet bevoegd om die normatieve overeenstemming op te leggen en te waarbor-gen: hij is gebaseerd op vooronderstellingen die hij niet kan afdwingen. Wat deze neutrale staat wel kan en mag, is maatschappelijke verbanden waarbinnen morele en geestelijke vorming plaatsvindt op voet van gelijkwaardigheid faciliteren. Onder meer vanuit dit perspectief zou een gewaarborgde positie voor dergelijke veelal op godsdienstige of levensbeschouwe-lijke uitgangs punten georiënteerde verbanden gerechtvaardigd kunnen worden. Aldus zou de geschetste paradox, waarbij de levensbeschou-welijk-neutrale overheid zich enerzijds verre dient te houden van moraliseren en ander zijds een basis aan maatschappelijke overeenstem-ming als noodzakelijke ondergrond nodig heeft,

in zekere mate opgelost kunnen worden. Natuurlijk, ook ik besef dat religieus fun-damentalisme voor zover dat tot terrorisme en ander geweld kan leiden bestreden moet worden. Ook ik meen dat de orthodoxie van minderheden geen rechtvaardiging vormt voor onderdrukking van minderheden binnen die minderheden. Maar de grondwets- en verdrags-bepalingen laten alle ruimte om daar tegenin te gaan: de daarin neergelegde vrijheid van gods-dienst kan immers, op grond van de beperkings-clausules, aan banden gelegd worden. Bovendien zal het te bestrijden handelen veelal ∑berhaupt buiten de vrijheid van godsdienst vallen. Waar we voor moeten oppassen is dat we niet, vanwege deze dreigingen, allerlei waarde-volle religieuze organisaties, principes en tra-dities als schadelijk of irrelevant gaan beschou-wen. Zij kunnen positieve maatschappelijke functies hebben, zingeving mogelijk maken, geborgenheid creëren, overdracht van belang-rijke normen faciliteren. Door die functies over het hoofd te zien, te ridiculiseren en tegen te gaan gooit men het kind met het badwater weg.

conclusie

De vrijheid van godsdienst mag niet uit de Grondwet worden geschrapt. Nederland dient partij te blijven bij verdragen die de godsdienst-vrijheid beschermen. Bepalingen die discrimi-natie wegens godsdienst tegengaan moeten behouden blijven.

Het betoog van Paul de Beer heeft op het eerste gezicht weliswaar een zekere plausibi-liteit, maar gaat uit van een ongenuanceerde zwart-witkeuze tussen enerzijds het op basis van ‘objectieve’ historische consensus afbake-nen van het begrip godsdienst en anderzijds de volledig subjectieve invulling ervan. De Beer gaat eraan voorbij dat de rechtspraktijk met een middenstandpunt, waarin de traditionele uitleg van het godsdienstconcept uitgangspunt vormt, maar nadrukkelijk wordt genuanceerd via erkenning van een recht op zelf-interpretatie, redelijk uit de voeten kan. Ook ziet hij over het