colofon
De Kantlijn
De Kantlijn is een vrijwilligersproject, ondersteund door Haveka | de grafische partner uit Alblasserdam.
Magazine
De Kantlijn is een gratis huis-aan-huis ma- gazine dat 11x per jaar verschijnt (maan- delijks m.u.v. augustus) in Alblasserdam, Kinderdijk, Nw-Lekkerland en Streefkerk.
Oplage: 13.500 exemplaren Verspreiding
De verspreiding van de Kantlijn wordt ver- zorgd door Reli Groep BV uit Sliedrecht.
Kantlijn niet ontvangen? Meld dit altijd binnen drie dagen vanaf de verspreidings- datum via: www.dekantlijn.nl/bezorging
Redactie
E-mail: redactie@dekantlijn.nl Website: www.dekantlijn.nl Adverteren
E-mail: advertentie@dekantlijn.nl Website: www.dekantlijn.nl/adverteren Aanbod verhalen
Wilt u als lezer, ondernemer, vereniging of stichting uit de regio uw verhaal vertellen, o.i.d.? Mail naar: redactie@dekantlijn.nl Schrijvers en fotografen
De Kantlijn werkt met vrijwilligers. Wilt u/jij iets bijdragen? Mail: redactie@dekantlijn.nl Meer informatie? Volg ons op Facebook!
Metamorfose
De metamorfose is bedoeld voor vrouwen vanaf 18 jaar en is kosteloos voor de kan- didaat. Meedoen? Aanmelden kan online via: www.dekantlijn.nl/metamorfose Copyright
Dit magazine is met uiterste zorg samen- gesteld. Toch zijn er op grond van de hier aangeboden informatie geen rechten te ontlenen. Niets uit deze uitgave mag wor- den verveelvoudigd, opgeslagen in een ge- automatiseerd gegevensbestand of open- baar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of op enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de Kantlijn.
de Kantlijn 1
van de redactie
• • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • Edities Uiterste Verschijningsdag 2020-2021 inleverdag A - K - N / S
• • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • KL85 nov 21 okt 11 nov / 12 nov KL86 dec 18 nov 09 dec / 10 dec KL87 jan 16 dec 20 jan / 21 jan KL88 feb 27 jan 17 feb / 18 feb
de Kantlijn Stapje terug ... of toch niet?
Op de cover prijkt Ria Scholten, een sprankelende vrouw die vele verhalen heeft geschreven en via de radio brengt. Een bezige bij, die besloten heeft een stapje terug te doen, maar of dat gaat lukken?
Onze columniste Mattanja Kroon doet wel een stapje terug. Ze stopt met het schrijven van haar columns.
Ook Linda Wiffers doet een stapje terug. Ze gaat ver- huizen naar het oosten van het land en stopt daarom met haar kookrubriek en schrijfwerk voor de Kantlijn.
Dames, heel hartelijk bedankt voor jullie inzet.
Met groot verdriet hebben we afscheid moeten ne- men van Richard Veen. Richard heeft als enthousiast vrijwilliger en interviewer, van onder andere ‘in het Zonnetje’, zijn stem laten horen. In deze Kantlijn zet- ten we hem voor de laatste keer ‘in het Zonnetje’.
Dank je wel Richard, rust zacht.
De Kantlijn deed de afgelopen maanden ook een stapje terug door het coronavirus. Maar door het sa- menvoegen van beide edities van de Kantlijn hebben we weer een stapje vooruit gedaan. De reacties op deze ‘nieuwe’ vorm van de Kantlijn zijn zeer positief.
Hartelijke groet, de redactie
De coverfoto is gemaakt door Wim Deelen
Een bezige bij die gaat minderen met werken, het lijkt haast niet voor te stellen, maar het gaat volgens Ria toch echt gebeuren! Ria Scholten, freelance journaliste en volgens haar visite- kaartje gespecialiseerd in ‘zakenflitsen‘, wordt deze keer zelf het beschreven onderwerp. Ze is er al enigszins aan gewend, want tijdens haar afscheid bij de BDU kranten Het Kompas Har- dinxveld, Het Kompas Sliedrecht en De Stad Gorinchem, kreeg ze als dank voor haar en- thousiaste en accurate journalistiek een eigen gelegenheidskrant aangeboden, met artikelen van haarzelf en over haarzelf en advertenties van vertrouwde adressen.
Op bezoek bij Ria valt direct iets op, katten! Speciale kattenplekjes en op de stoelen een kleedje, voor het geval de katten erop willen gaan liggen. Niet zo gek, als je bedenkt dat Ria in 2000 de medeoprichtster was van ‘De Kattenmand’, de kattenopvang op de hoek van de Hoogaarslaan en de Klipperstraat. Daar- over straks meer, want we beginnen zoals gewoon- lijk bij het begin.
Opgroeien en leren
Ria werd in 1950 geboren in Rotterdam, in het Cool- singelziekenhuis. De bevalling was voor haar moeder dermate zwaar, dat ze enig kind bleef. Haar ouders woonden eerst in bij haar grootouders in Rotterdam- Zuid. Later kregen ze een zolderwoning aan de Kerk- weg in Ridderkerk. Toen ze in 1952 een woningwet- woning betrokken in Bolnes, was dit in de ogen van de tweejarige Ria zo’n grote ruimte, dat ze de eerste dagen niets anders deed dan rondjes lopen door dat huis. ‘Er was zelf een lavet!’ Haar lagere schooltijd werd gevolgd door de gang naar de Mulo in Slikker- veer, waar ze het goed deed. ‘Ik vond leren ook leuk!’
Ze had achteraf gezien graag Nederlands willen stu- deren, maar toen haar vader in haar examenjaar een zwaar verkeersongeluk kreeg, waren er andere zaken die haar bezig hielden. Dus op 16-jarige leeftijd stap- te Ria in het arbeidsproces als boekhoudmachiniste.
Machiniste? Ria: ‘Ja, dat had vooral te maken met het grote cijfertoetsenbord waar op gewerkt werd!
Ze vervolgde haar carrière als boekhoudassistente bij een exportfirma en zocht vervolgens meer het vrije leven door via uitzendbureaus te gaan werken.
coverinterview
Ria Scholten doet een stapje terug ... of toch niet?
Van cijfers naar letters,
Nieuw-lekkerland,
Kattenmand, Klokradio,
FC Twente fan
en nog veel meer ..
Liefde van mijn leven
In 1970 kwam de liefde in haar leven, in de persoon van Peter. ‘Dat ging eigenlijk via een omweg. Aan een reis door Noorwegen had ik een vriend over- gehouden. We gingen regelmatig dansen, maar hij vond dat ik daar niet goed in was. Ik besloot privé dansles te nemen, maar vervolgens maakte hij de verkering uit! Ik zette de privéles om in groepsles en daar kwam ik Peter tegen, de liefde van mijn leven!
We trouwden en gingen wonen aan de Pieter de Hoochplaats in Alblasserdam. We wilden graag kin- deren, maar toen we die niet kregen, ben ik me van- af mijn dertigste meer gaan richten op mijn carrière.’
Van cijfers naar letters
‘Vooral door mijn ijver klom ik op. In die periode bel- de de leidinggevende uit mijn eerdere werkkring met de mededeling dat hij directeur werd bij het bedrijf, waar ik eerder boekhoudassistente was. Hij bood mij zijn baan als boekhouder aan. Daar heb ik ja op ge- zegd en daar heb ik geen spijt van gehad, want het was een internationaal opererend bedrijf. We hadden veel buitenlandse gasten over de vloer en dat bracht de nodige dynamiek met zich mee. In ’88 werd het bedrijf verkocht en kon ik mijn baan niet houden.
Op de terugweg naar huis, in de trein, heb ik tranen met tuiten gehuild! Gelukkig vond ik snel een andere baan.’ Na vier jaar als hoofd financiële administratie bij een architectenbureau en een korte tussenstop bij een projectontwikkelaar, ging de loopbaan verder bij een elektrotechnische groothandel, waar Ria hoofd van de financiële administratie was. ‘Ik ben dol op cijfers, dus ik was daar op mijn plek. Ik deed het werk met plezier en passie, tot ik in 2000 een burn-out kreeg! Je denkt dat je onmisbaar bent. Vanuit mijn moederlijke gevoel nam ik mijn ‘meiden’ teveel werk uit handen. Die hadden daardoor best een bruin le-
ven! Ik maakte het mezelf moeilijk. Noodgedwongen leerde ik hierdoor mijn grenzen kennen. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om te stoppen met werken.
Toen ik een maandje thuis zat, kreeg ik een adver- tentie onder ogen van de Klaroen, waarin een inval- journalist werd gevraagd. Na een proefartikel werd ik aangenomen en zo veranderde ik mijn werkzaam- heden van cijfers naar letters. In het begin dacht ik: Ik leer het nooit, maar toen er eenmalig een bedrijven- informatiekrant gemaakt moest worden wist ik, dit is echt mijn ding! Ik vond het heerlijk om commerciële verhalen te schrijven! De combinatie van schrijven en bedrijfsleven paste me.’
Hier ligt mijn hart
Na jaren in Alblasserdam te hebben gewoond, ver- ruilden de Scholtens die standplaats in voor Hendrik- Ido-Ambacht. ‘Maar daar had ik niks mee.’ Er werd dus een nieuwe woonlocatie gezocht. Ruim 29 jaar geleden werd het middengebied van Nieuw-Lekker- land bebouwd en dus trok het echtpaar Scholten de Lek weer over om er te gaan kijken. Wat ze hoorden en zagen beviel en dus werd er ‘vanuit de put’, zoals Ria het omschrijft, een huis gekocht. Daar wonen ze tijdens dit gesprek nog steeds, maar niet lang meer, want ze hebben een nieuw huis gekocht. ‘Dit huis en de tuin zijn voor ons een maatje te groot geworden.
We zochten dus een wat makkelijkere gelijkvloerse woning, maar we willen zeker niet weg uit Nieuw- Lekkerland, want hier ligt mijn hart.’ En verder:
‘Peter is wat minder gebonden aan het dorp. Toen we hier kwamen wonen, vroeg dat wel wat aanpas- sing. Ik herinner me dat ik bij bakker Van Essen in de winkel stond en een klant voor mij gebakjes uit- zocht. ‘Deze, nee die, of nee, doe toch die maar.’ Het duurde nogal. Toen dacht ik, je went er maar aan en maak je niet druk, want anders pas je hier niet. Als ik nu naar de supermarkt ga, trek ik een kwartier extra uit voor een praatje, want ik ken veel mensen en die mensen kennen mij. Nu vind ik dat juist leuk!’
Kattenmens
Toen het echtpaar net in Nieuw-Lekkerland woonde, kwam de vraag van de Dierenbescherming of ze zich naar de huidige gemeente over wilde laten schrijven.
Ria zei ja en kreeg al snel een brandbrief met de vraag of zij bestuurslid van de afdeling Nieuw-Lekkerland wilde worden. Er was namelijk geen bestuur meer.
‘Als penningmeester organiseerde ik de plaatselijke collecte en zo leerde ik de mensen en de straten ken- nen. In 2000 nam ik de fondsenwerving voor het
de Kantlijn 3
op te richten kattenasiel De Kat- tenmand voor mijn rekening. De opening was een droom die uit- kwam! Jammer genoeg ontstond er na drie jaar een machtsstrijd, waar ik geen deel aan wilde heb- ben. Ik dacht ook wat groter.
Het leek me een goede zaak om uiteindelijk een regionaal asiel te openen.’ Het liep anders. Ria ging uit het bestuur en besloot op advies van haar man de vier verwilderde katten, die zij thuis
in de opvang hadden, te kopen. ‘We hadden er zelf al zeven. Met de asielkatten erbij hadden we toen elf katten. Maar ... je rook ze niet hier in huis. Ik hield, met ondersteuning van mijn tante Afke, de boel brandschoon. Allebei vonden we het wel prima, want Peter is evenals ik een echt kattenmens! Ach- teraf gezien zou ik het zo wéér doen.’
Klokradio
Ook Klokradio valt onder vrije tijd. De lokale omroep neemt in Ria’s leven een belangrijke plaats in! Naast 13 jaar als presentator van een seniorenprogramma heeft Ria nu alweer anderhalf jaar haar eigen pro- gramma ‘Aperitief’. Ook ‘Een op een met ...’ op de maandagavond wordt eenmaal per maand door haar gepresenteerd, evenals ‘Wekkerradio’ op zaterdag- morgen. Voor haar eigen programma heeft Ria zelf technieken geleerd. Zij vind het technieken geweldig en zelfs leuker dan presenteren. ‘Ik probeer vooral een eigen kleur aan mijn programma te geven.’
Bezige bij
Ria is tevens voorzitter van de plaatselijke afdeling
‘Vrouwen van Nu’ en schrijft ook nog voor De Vonk.
In april is De Vonk gestopt, dus Ria ook. Eerder stopte
ze al met schrijven voor de eerder genoemde regionale kranten. In maart zei Ria: ‘Omdat ik dit jaar 70 wordt, is het tijd om af te ron- den.’ Is dat gelukt? ‘Mijn makke is, dat ik veel leuk vind! Ik blijf nog wel wat persberichten ma- ken en doe nog wat hand-en- spandiensten! En als ik meer vrije tijd heb, wil ik eens per week kof- fieschenken in het ’t Waellant, op de PG-afdeling. Ik ben trou- wens ook nog penningmeester bij Klokradio en de Historische Vereniging, waar ik door mijn krantencontacten mee kennismaakte. Maar ik kan ook goed ontspannen, door op televisie sport te kijken of een mooie natuurdocumentaire. Ik zet de televisie wel even uit als er een impala door een leeuw opgegeten wordt. Ik weet: eten of gegeten worden, maar ik kan het niet goed zien!’
Bloedfanatiek
Als we al naar de afronding van dit gesprek gaan, komt opeens de voetbalsport langs. ‘FC Twente is mijn tweede liefde! Mijn moeder was een Enschedese, vandaar! Ik ging, voordat ik Peter leerde kennen, re- gelmatig naar de uitwedstrijden in onder andere Rot- terdam, Utrecht en Den Haag, maar na ons trouwen stopte dat. In 2001 ben ik ze weer gaan volgen, na de gewonnen bekerfinale tegen PSV en daarna heb ik ze niet meer uit het oog verloren. Ik ben bloedfa- natiek! Als het met Twente goed gaat, gaat het met mij goed! Ik heb ook een FC sjaal en een mok! Mijn hart ligt in Enschede en als ik die stad binnenkom, krijg ik een gevoel van geluk, van thuiskomen. Maar ik ga er niet wonen. Ik heb hier mijn verenigingen, die mij veel gebracht hebben en een leuke vrienden- kring. Dat is heel belangrijk als je geen kinderen en kleinkinderen hebt. Die vriendschappen koester ik!
Ria’s handen zullen vast wel wat meer rust krijgen de komende tijd, want alles was handgeschreven. ‘Ik heb mijn vingers blauw geschreven! Met trefwoor- den alleen krijg je geen genuanceerd artikel en ge- sprekken opnemen werkte niet goed voor mij.’ Maar geen zorgen, die handen pakken dan de fotografie weer wat meer op, ook een hobby van Ria. En niet te vergeten de verhuizing, die toch in het verschiet ligt.
Rust? Dat is toch betrekkelijk, zo blijkt maar weer!
Tekst: Geri de Lange-Mes – Fotografie: Wim Deelen
de Kantlijn 5
BOODSCHAPPENLIJSTJE:
1 ons cantharellen
een scheutje room 1 kleine aubergine
theelepel citroenrasp 1 à 2 tomaten
peper en zout 1 kleine ui mespuntje kerrie 1 teentje knoflook
olijfolie koriander
koken met Linda Herfstschotel
Nu de herfst weer is begonnen, zet ik graag paddenstoelen op het menu. Vandaag een over- heerlijke herfstschotel met cantharellen.
Ik plukte cantharellen als kind samen met mijn moe- der in de Veluwse bossen en ik kan ze nog steeds moeiteloos herkennen tussen de andere, giftige, soorten. Helaas zijn ze hier in Nederland vrijwel niet meer te vinden en als je ze vindt, mogen ze niet wor- den geplukt. Gelukkig verkoopt de groenteboer ze nog. Maar let wel op dat ze mooi droog zijn.
Recept voor één
Dit keer maar eens een recept voor één persoon.
Er zijn tegenwoordig zoveel alleengaanden en die worden het misschien zat om telkens maar weer alle recepten door vier te moeten delen. En dan klopt het vaak nog niet ook. Ik zou dit recept ook niet zomaar met vier vermenigvuldigen, gebruik daarvoor uw in- tuïtie en smaak.
Bereiding
• Maak de cantharellen schoon. Liever niet wassen, maar soms moet het, dep ze dan goed droog.
Snijd ze in grove stukken.
• Snipper het uitje en de knoflook.
• Snijd de aubergine in blokjes.
• Ontvel de tomaat en verwijder de pitjes en harde stukjes en snijd ze in grote stukken.
• Verhit wat olie en fruit de ui en knoflook zachtjes.
Voeg de aubergine toe en bak mee tot ie zacht is.
Zorg dat de uitjes niet te donker worden. Doe ze anders even over in een schaaltje.
• Verhit in een andere pan op een hoog vuur de olie en bak hier de paddenstoelen in. Op een hoog vuur blijven bakken, anders worden ze te nat.
• Voeg de tomaat in de eerste pan bij de aubergine en dit bak even door. Voeg daarna ook de cantha- rellen toe.
• Room toevoegen en op smaak maken met citroen- rasp, kerrie, peper en zout. Even door laten war- men (niet te lang).
• Knip er wat verse koriander over.
Een lekker gerecht met droge witte rijst en een groe- ne salade of witlofsalade.
Tip
Er kan nog vlees bij – in dat geval zou ik kipstukjes nemen – of een vleesvervanger.
Afscheid
Dit was mijn laatste recept voor de Kantlijn. Ik ga bin- nenkort in het oosten van het land wonen. Bedankt voor alle leuke reacties en wellicht tot ziens!
Tekst en afbeeldingen: Linda Wiffers, 123rf
Eet smakelijk! Linda Wiffers
de Kantlijn 5
Linda, bedankt voor je heerlijke recepten en andere verhalen in de Kantlijn.
We hebben ervan genoten!
Persoonlijk contact, ja graag!
Toen in maart voor iedereen in ons land strenge maatregelen werden afgekondigd hebben we vanzelfsprekend meteen maatregelen getrof- fen. Een kleine groep bleef op kantoor en de rest van de collega’s ging thuis achter de laptop werken.
Gelukkig konden we snel schakelen en werd er na een paar dagen al advies gegeven via de webcam.
Natuurlijk was dat even wennen. We zijn gewend aan persoonlijk contact en dan is de afstand tussen ons en de klant gevoelsmatig ineens een stuk gro- ter. Bovendien is het juist het persoonlijke contact met onze klanten wat ons werk zo leuk maakt. In de afgelopen tijd zijn er heel wat gesprekken via Zoom en Teams gevoerd. Ik ben trots op hoe mijn collega’s deze manier van adviseren snel onder de knie heb- ben gekregen en er bovendien hun eigen draai aan konden geven.
Ondanks dat het werk op deze manier gewoon ver- der kon gaan, vond ik het allemaal maar stil op kan- toor. Natuurlijk had ik eigenlijk niets te zeuren, want het werk ging door en doordat er volop beweging op de woningmarkt is, zitten we goed in het werk.
Toch miste ik de dynamiek die er normaal aan de Plantageweg 36 heerst. Naast dat er bijna niemand bij ons op kantoor kwam, was het bijvoorbeeld ook stil als het om schades ging. Normaal gebeurt er ie- dere dag wel iets, maar nu bleef het rustig. Dat was gewoon vreemd.
Het is eind september als ik dit schrijf en inmiddels zijn we een aantal maanden verder. We werkten, met de nodige voorzorgsmaatregelen, allemaal weer op kantoor. Door nieuwe maatregelen moeten we
Besems Verzekeringen & Hypotheken BV Plantageweg 36, 2951 GP Alblasserdam 078 691 92 06, www.besems.com
nu toch weer schakelen en zo werkt het grootste deel van de collega’s weer vanuit huis. Gelukkig is er voldoende ruimte en kunnen we klanten op een veilige manier blijven ontvangen. Als klanten liever via de webcam geholpen willen worden, doen we dat na- tuurlijk ook graag. Zo hebben we het beste van twee werelden kunnen combineren. En ik? Zo blij als een kind dat er weer dagelijks mensen in en uitlopen en je, zij het op gepaste afstand, gewoon weer een praatje kunt maken. Persoonlijk contact, ja graag!
John Barkmeijer
Besems Verzekeringen & Hypotheken BV
Tekst: John Barkmeijer – Fotografie: Besems
commercial story
column Bea
Tekst: Bea Frénay Foto inzet: stockfoto 123rf
Corona
Allereerst hoop ik van harte dat iedereen die dit leest, de afgelopen corona-maan- den goed is doorgekomen of weer aan de beterende hand is. Wat een rare, onwer- kelijke tijd hebben we achter de rug en niet te vergeten: zitten we nog steeds in. De maatregelen mogen dan versoepeld zijn, alertheid blijft nodig en dat maakt toch dat je niet meer geheel onbevangen ergens naartoe gaat.
Toen het begin maart duidelijk werd dat we een intelligente lockdown zouden in- gaan, kon ik al vrij snel gaan thuiswerken met wat PC-benodigdheden van kantoor.
De eettafel werd ingericht als werkplek en aan het einde van zo’n thuiswerkdag gooide ik een tafellaken over de twee grote PC-schermen. Dan zou ik bij terugkomst op kantoor niet eerst de aangekoekte mayonaisespetters eraf hoeven te schrapen.
Het was best wennen en ik probeerde zoveel mogelijk de dagroutine erin te hou- den, dus rond acht uur beginnen, om twaalf uur lunch en rond half vijf de boel weer afsluiten. Dat lukte niet altijd en zeker met het mooie weer was het heel erg aanlok- kelijk om de lunchpauze steeds een beetje verder op te rekken. Wekelijks hadden we met collega’s een teammeeting, zodat we even digitaal konden bijkletsen en el- kaar konden ‘zien’. Een bijkomend voordeel van zo’n videovergadering vond ik wel, dat je het geluid kunt uitzetten en buiten beeld lekker kunt mopperen. Niemand die het hoort, om dan vervolgens weer met een opgeplakte glimlach tevoorschijn te komen. ‘Ja sorry hoor, de verbinding viel even weg, waar waren we gebleven?’
Gelukkig kwam het niet veel voor, maar als we straks allemaal weer fysiek aanwezig mogen zijn tijdens een vergadering, zal ik die mutefunctie echt missen.
Verder kwam ik de tijd wel door met allerlei klusjes. Het gekke is, je gaat van alles verzinnen om maar bezig te zijn. Een Jan van Haasterenpuzzel van 1000 stukjes?
Samen met m’n dochter in twee weken gemaakt. Dat was tijdrovend – hij is leuk geworden – maar ik ben er nu wel even klaar mee. Plafonnetje witten? Geen punt, we kijken wat we nog in de schuur hebben staan, want een bouwmarkt bezoeken zag ik niet zo zitten. Er ging meer tijd zitten in het constant roeren van de oude, klonterende verf, dan het witten op zich, maar ik was lekker bezig en daar ging het om. Bloemetjesbehang zat? Gewoon met witte muurverf erover. ‘Dekt in één laag!’, staat er met schreeuwende letters op de pot. Vijf lagen verf en drie kwasten later kan ik zeggen dat het eindelijk gelukt is. Weer drie dagen quarantaine ingevuld.
Naast alle klusjes heb ik ook geprobeerd om regelmatig het contact met familie warm te houden, via whatsapp, telefoon en videobellen. We hebben zelfs een online versie bedacht van ‘30-seconds’. Daarbij probeer je door omschrijvingen je teamlid zoveel mogelijk voorwerpen of personen te laten raden. Dat was wel een uitdaging, maar erg hilarisch om dat zo op afstand met elkaar te spelen. Af en toe kregen we buikpijn van het lachen.
Tussen al die coronabeperkingen door haalde m’n jongste dochter nog even haar havodiploma en mochten we met een klein groepje de aangepaste diploma-uitrei- king bijwonen. Via een rode loper dwars door de school, met hier een toespraakje van de mentor en daar applaus van de leraren. Buiten was er een feestje en zo werd het toch nog een leuke afsluiting. En nu maar hopen dat we binnen niet al te lange tijd ook deze hele coronaperiode gezond en wel kunnen afsluiten!
de Kantlijn 7
de Kantlijn 9
Wereld Ergotherapiedag
Op 27 oktober is het de dag van de ergothera- pie. Niet alleen in Nederland, maar ook in an- dere landen wordt op die dag het beroep ergo- therapie onder de aandacht gebracht.
Voor veel mensen blijft het een vraag wat ergotherapeuten nu precies doen. Ergotherapie is een erkend paramedisch be- roep, net als fysiotherapie. Bij fysiotherapie ligt de nadruk op het bewegen en bij ergothera- pie ligt de focus op het han- delen. Ergotherapie is bedoeld voor mensen die hun dagelijk- se handelingen niet meer naar wens kunnen uitvoeren.
Dagelijks functioneren
Als iemand klachten heeft door een lichamelijke of psychische aandoening, kan dit in het dagelijks leven allerlei problemen opleveren. Denk maar aan schrij- ven, koffiezetten of de trap op lopen. Ergotherapie houdt zich bezig met mensen die problemen onder- vinden in het dagelijks functioneren. Beperkingen zijn niet altijd zichtbaar. Wat moet je doen, als je altijd moe bent? Of als ieder geluid je hindert? Ook voor zulke problemen bent u welkom bij de ergo- therapie.
Werk
Je kunt ook een ergothera- peut inschakelen bij proble- men op het werk. Wat moet je doen als je langer door moet werken, terwijl je rugklachten hebt? Hoe houd je het (thuis) werken vol, als je schouders pijn doen? Welk vrijwilligers- werk is passend, als je een beperking hebt? Wat kun je doen, als alles te snel gaat op het werk? Als je mantelzorger bent en je een volledige baan hebt?
Vergoeding
Maar hoe zit het nu ook alweer met de vergoeding van ergotherapie? Ergotherapie zit in de basisverze- kering. Wilt u meer weten over ergotherapie? Bel of mail gerust.
Tekst: Nisette Huisman, Ergotherapie Advies Fotografie: stockfoto 123rf, K2 publisher
ergotherapie
vereniging
Meiden van de Schans
Dames- en meidenvoetbal bij v.v. De Zwerver in Kinderdijk
Sinds het seizoen 2004-2005 is het voor vrou- wen en meiden mogelijk om in eigen compe- titieverband te voetballen bij voetvalvereniging De Zwerver. De afdeling groeit de laatste jaren gestaag. Momenteel spelen er twee vrouwen- teams en drie meidenteams in de regionale KNVB competitie.
We spreken met René M. Struijs over deze ontwikke- ling. René heeft binnen het bestuur van De Zwerver naast het jeugdvoorzitterschap onder andere ook de coördinatie van de dames- en meidenafdeling in zijn portefeuille. Hij vertelt meteen enthousiast: ‘Wij wil- len op de Schans een zo breed mogelijk scala aan mogelijkheden bieden voor de beoefenaars van de voetbalsport, zowel voor mannen en jongens als voor vrouwen en meiden. Vriendschappen voor het leven worden gemaakt op en rondom het voetbalveld. Dat is bij De Zwerver niet anders. We zijn onlangs gestart met de opstart van een G-voetbalteam (gehandicap- ten) en voor de allerkleinsten (vanaf vier jaar) met het Mini-voetbal ‘Doe gewoon mee!’. De Zwerver is hiermee een echte familieclub met de bijbehorende warmte in en rond het veld. Ieder lid van een gezin dat wil voetballen, kan bij ons terecht. Dat is toch fantastisch! En het maakt deze club bijzonder.’
De Zwerver
Voetbalvereniging De Zwerver is opgericht in 1933 en heeft twee jaar geleden het 85-jarig bestaan ge- vierd. Op dit moment heeft De Zwerver 75 voetbal- lende dames en meiden. In totaal zijn er 480 leden, waarvan er 275 actief voetbal spelen, dus iets meer dan een kwart daarvan vormt de dames- en meiden- afdeling. René gaat verder: ‘Dat onze vrouwenafde- ling begin deze eeuw is opgestart, heeft alles te ma- ken met de groeiende nationale waardering voor het vrouwenvoetbal. Je moet je realiseren dat landelijk het damesvoetbal pas in 1971 als onderdeel van de KNVB werd erkend. De eerste damesvoetbalvereni- ging werd overigens al in 1924 opgericht (Oostzaan- se Vrouwenvoetbal Vereniging). De resultaten van het nationale vrouwenelftal hebben de laatste jaren als mooie aanjager voor het meidenvoetbal gediend.
Wij zijn er als club in ieder geval blij mee dat zoveel
de Kantlijn 11 dames en meiden de weg naar de Schans hebben
gevonden. We hopen dat er nog meer komen, zodat meer elftallen kunnen worden ingeschreven en con- tinuïteit van het dames- en meidenvoetbal kan wor- den geboden. Overigens geldt dit niet alleen voor meiden, maar uiteraard ook voor jongens. De dames- en meidenelftallen trainen twee keer per week en spelen op zaterdag competitie. Lijkt het dames en meidenvoetbal je iets, kom gerust een keer kijken om de sfeer rond de wedstrijden mee te maken.’
Meisjes onder 13 (MO13)
René is zelf ook actief en samen met Sam van Geme- ren (selectiespeler bij De Zwerver) trainer en leider van het MO13 team. ‘De twaalf meiden uit dit team komen wekelijks enthousiast trainen en spelen. Dit team is vorig jaar samengesteld uit vijf meiden die al voetbalden, tezamen met zeven nieuwe meiden. In één jaar is er een hecht, echt team ontstaan. Sam en ik vinden het fantastisch om hier een bijdrage aan te kunnen en mogen leveren. Ik vind het belangrijk dat niet ik, maar de meiden zelf aangeven waarom het zo leuk is om meidenvoetbal te spelen bij De Zwerver en waarom meer meiden moeten komen voetballen.
Vanwege corona heb ik ze gevraagd per app op deze vragen te reageren.’
Afsluitend stelt René: ‘Ik hoop dat er veel meiden op dit artikel reageren, we zien ze graag op de Schans.’
Aanmelden kan via: damesvoetbal@vvdezwerver.nl
Tekst: Pieter Struijs
Fotografie: Pieter Struijs, team MO13
Wat is leuk aan meidenvoetbal bij De Zwerver?
Je hebt lieve trainers en teamgenoten.
En als je het goed doet ben je blij.
Je bent samen met meiden in je team en dat is vaak gezellig. En voetbal is gewoon een hele leuke sport voor jongens en meiden.
Iedereen moet het eigenlijk proberen.
Je leert samen te werken en De Zwerver is gewoon een fijne club.
Veel mensen denken dat jongens beter zijn dan meiden, maar dat is bij De Zwerver juist andersom want bij de meiden zijn de trainers het best.
Ik vind meidenvoetbal leuk, omdat het echt met alleen maar meiden is en dat maakt het toch wel makkelijk. En er moeten meer meiden komen omdat het dan nog gezelliger wordt.
Ik wil alleen maar zwemmen
‘Oh wat vind ik zwemmen toch heerlijk!’ Dat dacht ik, toen ik voor het eerst sinds lange tijd weer in het zwembad van Sportcentrum Blokweer dook. Terwijl vooral pensionado’s strakke baantjes trokken, maakte ik koprollen, snoekduiken en pro- beerde ik mijn gebruikelijke 25 meter onder water weer te halen.
Mijn eerste magische zwemherinnering vond plaats in de winter. Heerlijk dobberde ik onder de besneeuwde dennenbomen rond in het buitenbad van het Vennenbos.
U weet wel, het toen nog ‘SportHuisCentrum’ genaamde bungalowpark met de zeer vooruitstrevende ‘zitkuil’. Af en toe sprong ik dan even met de allerdappersten in het koude badje.
Zwemmen loopt toch wel als een blauwe lijn door mijn leven. Vroeger, toen ik op de Kinderdijkse Elshout school zat, werden we met de super-de-luxe Ringelberg bus gedropt bij het Nieuw-Lekkerlandse zwembad Schonenburg. Al vroor het vijftien graden, we moesten erin. Ik zie nog haarscherp een bleek bibberend klasgenootje met paarse lipjes voor me dat het zwembad in werd gedirigeerd. Ik zwom het liefst onder de ijsschotsen door, dat gaf continuïteit qua warmte ...
Natuurwater vind ik ook fijn, maar ik heb toch altijd het ‘unheimliche’ gevoel dat in dat troebele, mysterieuze water een metersnoek of nog erger schuilt. Je weet niet wat er onder je gebeurt. Ik heb mijn voeten opengehaald aan mosselen en spijkers, maar gelukkig niet aan een hap van het oermonster de meerval, die in 2015 toch boven water kwam in het Lammetjeswiel! Uit de tijd dat ik nog haar had, herinner ik me ook nog een zwembad in de beboste Ardennen. We moesten verplicht een badmuts op; die kreeg je mee als je je schoenen als borg inleverde. Heerlijk springen van de hoge duiktoren en je even ‘gewichtloos’ voelen.
En dan de twee ‘Kezen’, u kent ze misschien niet, maar ik had ze als zwemleraren bij de Alblasserdamse reddingsbrigade. De ene Kees was een slanke, wat slungelachtige, zachtaardige mentor. De andere Kees was een gespierde, militaire zwemcomman- dant, die ons tot het uiterste dreef. Als je echt niet meer kon en je al bijna naar de bodem dreef, schreeuwde hij: ‘Nog tien baantjes!’. Ik had toen een topconditie.
In groep zes was ik, na zoveel trainingsarbeid, op de toppen van mijn kunnen. Er werd een heuse zwemwedstrijd in Nieuw-Lekkerland georganiseerd en ik popelde om het plaatselijke snelheidsrecord in het water te vermorzelen. Eenmaal op het startblok werd ik al wat onzekerder. Naast mij, op startblok vijf, stond een twee koppen grotere, gespierde adonis, die twee keer was blijven zitten. Het startschot echode door heel het dorp. Als een otter dook ik in het water om als een tonijn naar de overkant te torpedo-en. Alles zat mee: ik was als eerste aan de overkant!
Een euforische klas juichte me toe! Ik keerde en schoot als een pijl terug door het water naar de finish. Als een ware Neptunus stapte ik, druipend van trots, rich- ting de jury. Maar wat schetste mijn verbazing: al mijn medezwemmers stonden wederom in de startblokken; er bleek een valse start te zijn geweest. Mijn klas had me niet euforisch toegejuicht, maar probeerde me duidelijk te maken dat ik opnieuw moest starten. Als een oude, vermoeide man, die het beste van zijn leven al had gegeven, strompelde ik naar het startblok. Eeuwige roem zat er niet meer in.
Startblok vijf won.
Tekst: Eric deLonghi Foto inzet: stockfoto 123rf
column deLonghi
de Kantlijn 13 Slagerij Bouter helpt u graag met het verzorgen van complete hapjesschalen, zoals: Hapjesschaal Lekker- land, Hapjes De Kleyburg en Hapjesschaal Schoonen- burg. Dit zijn schalen met koude hapjes als: grillworst, kaas, boterhamworst met augurk, runderrookvlees met ei, balletjes gehakt, kookworst, gevuld ei, gegril- de ham met monchou, wrap gevuld met kruidenkaas en boerenachterham of gerookte zalm, komkommer met filet americain, tomaat gevuld met mozzarella en basilicum en rauwe ham met meloen. Maar er zijn ook tapasplanken en partypannen vol met overheer- lijke hapjes, Indische balletjes, spareribs, mini kipsa- té, grillworst en borrelpootjes te bestellen.
Bij Bouter bespreken wij graag met u de mogelijkhe- den om u zoveel mogelijk uit handen te nemen voor een succesvol feestje. Keurslagerij H. Bouter is niet alleen een bedrijf dat topkwaliteit vlees en eigenge- maakte vleeswaren verzorgt, maar wij willen graag mét en voor u een stap verder gaan. U zult ervaren dat uw slager niet alleen verstand heeft van lekker vlees, maar zeker ook verstand heeft van lekker eten.
Ook via de webshop te bestellen. Een feestje waard!
Tekst: Carla Peters – Fotografie: Keurslager H. Bouter
’n kijkje in de keuken
Feestje vieren?
Verse hapjes bestellen!
Heeft u binnenkort iets te vieren? Een gezel- lige verjaardag, een twenty-one party of sweet sixteen, housewarming, huwelijksfeest enz.? Of is het gewoon tijd voor gezelligheid? Dé manier om uw gasten te verrassen, is met overheerlij- ke, eigengemaakte hapjes.
Er zijn vele redenen om een feestje te vieren. ‘Je moet alles vieren wat je kan vieren’, wordt er welleens ge- zegd. Zelfs met inachtneming van de huidige corona- maatregelen. U kunt er natuurlijk voor kiezen om zelf hapjes te maken en uren in de keuken te staan om deze voor te bereiden. Maar ... maak het uzelf niet te moeilijk en bestel overheerlijke, eigengemaakte hapjes bij uw keurslager. Zo kunt u sámen met uw gasten genieten.
‘Zaai de zon’
en kriebelbeestjes
Een zonnebloem met drie bijen heeft de foto- wedstrijd van de actie ‘Zaai de zon’ gewonnen.
De prijswinnaar, Rens Verhoef, kon zijn geluk niet op toen maar liefst drie ‘kriebelbeestjes’
tegelijk op zijn zonnebloem afkwamen, die hij in het kader van het initiatief ‘Zaai de zon’ had gepland.
Hart onder riem
De zomer van 2020 was volgens de statistieken van het KNMI zeer warm en zeer zonnig, maar dat was niet bijzonder genoeg om de geschiedenisboeken te halen. De aanloop naar de zomer was dat zeker wel.
Een inmiddels overbekend virus zorgde er namelijk voor dat de ziekenhuizen en IC’s overbelast raakten, familiebezoek moest op afstand, waar mogelijk moest er vanuit huis gewerkt worden en scholen gingen dicht. Veel Lekkerlanders konden in het bijzondere voorjaar wel een goed gebaar gebruiken. De intel- ligente lockdown had voor iedereen een effect! Een hart onder de riem was dus welkom! Voor ons, het kernoverleg Nieuw-Lekkerland, reden om ons aan te sluiten bij het initiatief in Molenlanden: ‘Zaai de zon’.
Fotowedstrijd voor schoolgaande jeugd
Het kernoverleg wilde bij deze actie de schoolgaande jeugd betrekken en zo werd het initiatief gekoppeldaan een fotowedstrijd voor de jeugd. De vier basis- scholen van Nieuw-Lekkerland werden benaderd met de vraag of zij ook aan de actie mee wilden doen.
De deelnemende scholen kregen voor iedere leerling een zakje met zaad – door de dagbehandeling sa- mengesteld – en een korte uitleg over de actie. Zo zijn uiteindelijk 850 zakjes uitgedeeld. Veel kinde- ren hebben heel enthousiast de zaadjes geplant en verzorgd. Er waren kinderen bij die dat samen met hun ouders hebben gedaan, maar sommige kinderen hebben de zaadjes stiekem geplant (sommige zonne- bloemen kwamen voor het raam in de huiskamer op).
De zaadjes ontkiemden, de plant begon te groeien en uiteindelijk kwamen daar één of meerdere prach- tige zonnebloemen uit. Al deze zonnebloemen zorg- den ervoor dat de zon weer een beetje ging schijnen in de tuin, in de buurt en in heel Nieuw-Lekkerland.
Kernoverleg Nieuw-Lekkerland
de Kantlijn 15
Op de foto
De zonnebloem moest natuurlijk nog wel op de foto gezet worden, want het was tenslotte toch ook een fotowedstrijd. Zo kwamen in de mailbox van het kernoverleg allerlei mailtjes met foto’s van zonne- bloemen terecht. Bij de één was het zaadje uitge- groeid tot een stevige en hoge plant met een grote bloem. Bij de ander waren er juist meerdere bloemen ontstaan. Aan de jury van het kernoverleg was het vervolgens de taak om uit alle binnengekomen foto’s de mooiste foto’s te selecteren. Na rijp beraad was de jury unaniem in haar oordeel en waren de vier winnende foto’s bekend.
De prijsuitreiking
De prijswinnaars werden uitgenodigd om op woens- dagmiddag 23 september bij het Carillon te komen om hun prijs in ontvangst te nemen. Alle prijswin- naars kregen een insectenvergrootglas om nog beter naar de natuur om ons heen te kunnen kijken.
Eervolle vermelding
De foto van Thijmen Stasse en Pascal Hardam kre- gen een eervolle vermelding. Het was hen gelukt om de zonnebloem tot grote hoogte te laten komen en dat werd met hun ingezonden foto zeer goed geïl- lustreerd.
Tweede plaats
De tweede plaats was voor de zusjes Loïs en Sarah Meerkerk. Zij waren op dat moment verhinderd, maar ze hebben hun prijs later die dag alsnog in ont- vangst mogen nemen. Hun zonnebloem was welis- waar iets kleiner gebleven, maar de foto liet duidelijk zien hoe de zonnebloem aan haar naam komt. Met een beetje fantasie leek het wel of er een foto van de zon zelf was gemaakt.
Winnaar
De mooiste foto (volgens de jury) was echter van Rens Verhoef. Een foto van de bloem zelf met daarop drie bijen die zich tegoed doen aan de nectar uit de bloem. De jury vond dat deze foto liet zien dat hij niet de enige was die enthousiast en blij was met het be- reikte resultaat. Ook de natuur, in de vorm van ‘krie- belbeestjes’ konden zijn zonnebloem kennelijk zeer waarderen. Het doel van de fotowedstrijd, elkaar een hart onder de riem steken en er voor elkaar zijn, kwam zo ook in de foto tot uiting. De begeleidende
mail bij de foto gaf de jury ook de inspiratie voor de bijbehorende prijs van deze wedstrijd. De eerste en tweede plaats werden namelijk extra beloond met een insectenhotel. Op deze manier kunnen zij thuis namelijk nog meer ‘kriebelbeestjes’ verwelkomen en deze ‘kriebelbeestjes’ kunnen op hun beurt de buurt en de natuur weer een stukje mooier maken.
Tekst en fotografie: Edwin de Baat, Kernoverleg Nieuw-Lekkerland
Zonnebloemweetjes
• De zonnebloem heet officieel ‘Helianthus’.
• De plant kan anderhalf tot drie meter hoog worden, maar er zijn ook kleinere soorten.
• Een ruw behaarde stengel kan bekroond worden met één of meerdere bloemen • Als de bloemknop gesloten is, draait deze op zonnige dagen met de zon mee, maar ’s nachts draait hij weer naar het oosten.
• De bloem kan in doorsnee wel 60 cm worden.
• Zonnebloemen zijn geel, maar er zijn ook oranje, roodbruine en tweekleurige soorten.
• Zonnebloemen bloeien van juli tot oktober en vogels en bijen zijn er gek op.
• Uitgebloeide bloemen vormen voor de vogels nog een herfst- en winterbuffet.
Kernoverleg Nieuw-Lekkerland
terugkijken met Harm Geerlings
In deze rubriek kijkt Pieter Struijs terug met een persoon, die reeds tientallen jaren in onze regio woont en zijn of haar steentje maatschappelijk heeft bijgedragen.
We kijken terug met de Drentenaar, Harm Geerlings, die meer dan een halve eeuw zijn krachten heeft ingezet voor het wel en wee van voetbalvereniging Alblasserdam. Harm vertelt: ‘Mijn wieg stond in Zwartemeer, een dorp in de provincie Drenthe bij Emmen aan de Duitse grens. Ik werd er op 27 juni 1949 geboren als tweede zoon in een veenarbeiders gezin. Het afsteken van het veen voor de produc- tie van turf was zwaar werk en seizoengebonden, een arm bestaan. Mijn vader ging in 1953 in op het aanbod van de Kabelfabriek om in Alblasserdam te komen werken in de Koudwalserij, waar hij via voor- man uiteindelijk baas werd. We gingen wonen aan de Randweg, de Drentse buurt. Hier werden mijn jongere broer en zus geboren.’
Opleiding en trouwen
‘Ik doorliep de openbare lagere school bij meester Nobel om vervolgens de openbare Mulo af te ronden met een diploma. Ik ging werken bij de Kabelfabriek als jongste bediende op kantoor om via het bedrijfs- bureau te worden aangesteld bij de administratie van de Technische Dienst. In die tijd ging ik met vele andere jongeren ook flaneren op de Dam. Op zater- dagavond ging ik dansen bij Cees van Krimpen, het Wapen van Alblasserdam. De dansavonden werden georganiseerd door Dansschool Breijer. Ik heb nooit les genomen, maar ging er toch heen en ontmoette er Marie Woutrina Booy (roepnaam Riet) uit Kinder- dijk en dochter van een ijzerwerker bij IHC. Riet zelf werkte toentertijd in de horeca bij scheepswerf Van der Giessen - De Noord. Op 28 april 1972 zijn we getrouwd en gaan wonen in een flat van de Kabelfa- briek aan de Troelstrastraat naast het Boerenpad met uitzicht over de molens.’
Militaire dienst, maatschappelijke carrière
In 1969 werd Harm opgeroepen voor de militaire dienst. Hij ontving zijn opleiding tot schrijver in Kam- pen, om vervolgens te worden gedetacheerd bij de Geneeskundige Troepen in Apeldoorn die daar wa- ren gevestigd in de oude Zwitsalfabrieken. Hij werdgelegerd in de Generaal Spoor Kazerne in Ermelo van waaruit hij dagelijks met een bus naar Apeldoorn werd getransporteerd om zijn werk als schrijver te kunnen doen. Harm over die tijd: ‘Mijn functie bij de Kabelfabriek was na mijn diensttijd niet meer be- schikbaar, die was ingenomen door een collega. In die tijd kwamen de computers op, dus ik mocht be- standen gaan controleren die de computer uitprintte.
Geen volledige dagtaak en niet bijster interessant. Ik verliet daarom de Kabelfabriek om in 1973 te gaan werken bij Lips Dordrecht die brandkasten en sleutels produceerde. Ik kreeg een baan bij de commerciële administratie van de afdeling verkoop. Het vertrek bij de Kabelfabriek betekende voor ons ook dat we naar een ander huis moesten omkijken. Gelukkig konden we een jaren dertig huis kopen van het pensioenfonds Van der Giessen - De Noord aan de Lelsstraat. Eind zeventiger jaren kochten we een groter nieuwbouw- huis aan de Azaleastraat, waar we 23 jaar hebben gewoond. Sinds 2002 wonen we, op de toekomst gericht, in een appartement op de vierde etage van het appartementencomplex Merwede aan de Van Eesterensingel. Prachtig, met een weids uitzicht over ons dorp.’ In 1988 moest Lips inkrimpen en moest Harm een nieuwe baan zien te vinden. Gelukkig kon hij een jaarcontract krijgen bij Schut op het industrie- terrein om daarna in dienst te treden bij Schreuder &
Co in Zwijndrecht, handelshuis in technische artike- len. Deze baan hield geen stand, zodat Harm – via een tip van zijn zuster – in 1993 op de administratie ging werken van Livit Orthopedie, een bedrijf gericht op onder andere orthopedische schoenen en prothe- ses. Na hier ruim 20 jaar werkzaam te zijn geweest, is Harm in 2014 met pensioen gegaan.
v.v. Alblasserdam
Voetbal werd sinds het begin van de vorige eeuw in Alblasserdam gespeeld door allerlei verschillende
de Kantlijn 17 clubjes, welke op 7 mei 1928 de koppen bij elkaar
staken om een echte voetbalclub op te richten, met als resultaat v.v. Alblasserdam. Overigens heette de club eerst Ajax, maar dat moest van de KNVB veran- derd worden, omdat deze club al bestond. De vereni- ging had geen vaste speelvelden, totdat vele nieuwe inwoners uit Drenthe – zowel vaders als zonen – ook gingen voetballen. De industrie en het gemeentebe- stuur met burgemeester Looij zagen het belang van een sportpark. In 1960 werd het sportpark in gebruik genomen met drie speelvelden, nieuwe kleedkamers en een kantine. Harm herinnert zich: ‘Ik werd lid in 1957, op mijn achtste jaar, samen met mijn vriend en buurjongen Bram Smit. Mijn eerst trainer was Ge- rard Laheij en we speelden achter de Watertoren bij de Kabelfabriek. Ik doorliep alle jeugdelftallen, maar was als voetballer geen hoogvlieger, in tegenstelling tot mijn vriendje die het tot keeper van het eerste elftal schopte. Ik ging daarom op mijn zeventiende de scheidsrechtercursus volgen om vervolgens een aantal jaren wedstrijden te fluiten. Daarnaast ging ik veel met Bram mee en werd uiteindelijk leider van het tweede en vervolgens van het eerste elftal.
Ik was intensief bezig voor de club, vandaar dat de toenmalige voorzitter mij in 1975 vroeg om jeugd- voorzitter te worden. Ik zei ja, omdat ik dan nog meer kon bijdragen aan de ontwikkeling van jon- geren, wat ik mooi vind. Als ik zie dat vanuit onze jeugdopleiding jongens zich hebben ontwikkeld tot profvoetballers, dan ben ik trots. Denk aan Kees van Kooten (Go Ahead), Cees Zwamborn (Ajax), Bert Buijzert (FC Utrecht) en Danny Buijs (FC Groningen).
Tijdens mijn jeugdvoorzitterschap hebben we, mede op initiatief van Leen Lodder, de jeugdkampen ont- wikkeld, omdat ik vond dat de voetbalvereniging meer dan voetbal moest bieden aan de jeugd: na- melijk een plaats om te willen zijn. Tijdens het zestig- jarig jubileum in 1978 hebben we een groot inter- nationaal jeugdtoernooi georganiseerd met clubs uit Engeland en Duitsland. We hebben ook met elftal- len tegenbezoeken in het buitenland gebracht. We hadden wel het geluk dat in 1973 het clubgebouw onder leiding van voorzitter Bas Verhoeven was ge- realiseerd, het gaf de mogelijkheid om veel voor de jeugd te organiseren. Dezelfde voorzitter vroeg mij in 1983 de voorzittershamer van hem over te nemen.
Ik kreeg hiermee de verantwoordelijkheid voor alle facetten van de club. Ook die verantwoordelijkheid heb ik genomen, ik was altijd op de club. Maar na vijf jaar werd het allemaal teveel, ik moest afstand nemen en ben bestuurlijk gestopt.’
Harm is er twee jaar uit geweest en heeft inderdaad afstand genomen. Maar de clubliefde was zo groot, dat hij toch weer hand- en spandiensten ging ver- richten en zitting nam in commissies. Als dank voor al zijn inzet benoemde de vereniging hem in 1990 tot erelid. Hij bleef nog ruim 20 jaar clubscheidsrechter bij de jeugd en veteranen. Tijdens het negentigjarig bestaansfeest kreeg Harm van de KNVB de zilveren speld van verdiensten. Een onderscheiding, uniek in de vereniging, waar hij trots op is.
Vereniging van Huiseigenaren Merwede
‘Sinds 2012 verdedig ik, als voorzitter van de Vereni- ging van Huiseigenaren Merwede, de belangen van de bewoners van ons complex. Ik stimuleer ook de onderlinge sociale contacten om het wonen bij el- kaar aantrekkelijk te houden, alhoewel we ieder ons eigen appartement hebben. We organiseren lunches met soep en hopen binnenkort aan de pannenkoek te gaan.’
Gastheer Werelderfgoed Kinderdijk
Harm zet zich ook nog in als vrijwilliger bij de Mo- lens van Kinderdijk. ‘Als gastheer ontvangen wij de bezoekers van het molencomplex. We informeren ze over de rol van de molens bij de beheersing van het water, we leiden ze rond in het historische Wis- boomgemaal, we helpen ze in het Bezoekerscentrum en we varen mee op één van de rondvaartboten. Ik vind dit prachtig werk, een aanrader. Soms ben ik ook gids voor een groep van zo’n veertig man die met een binnenvaartcruiseschip aankomt. Ik maak met hen een wandeling van zo’n twee uur door het molengebied. Ik ben hier in 2012 mee begonnen en heb dus ondertussen het speldje van vijf jaar trouwe dienst mogen ontvangen.’Historische Vereniging
‘Ook ben ik al tien jaar lid van de Historische Ver- eniging West-Alblasserwaard, waarvan de laatste vijf jaar als lid van de tentoonstellingscommissie. Ik vind het interessant om met elkaar tentoonstellingen, zo- als 90 jaar v.v. Alblasserdam en 120 jaar Soli, samen te stellen voor het publiek.’
Harm blijft actief en als Harm en Riet de drukte even willen ontlopen, gaan ze naar de Waddeneilanden met Ameland als favoriet. Ze vinden het geweldig om daar uit te waaien. Harm bedankt, ‘t was een boeiend en mooi gesprek.
Tekst en fotografie: Pieter Struijs
column Sjanie Koude douche
Na de hittestress in de afgelopen column in Kantlijn 83 gaat het deze keer over de koude douche! Afgelopen week vierden we de verjaardag van onze middelste zoon.
Acht kaarsjes mocht hij al uitblazen. Wat een feest. En op deze dag hadden we ook nog koekalverij in de stal. Koekalverij houdt nou eenmaal geen rekening met verjaardagsfeestjes, nachtelijke uren of werktijden.
Zo gebeurt het dat onze zoon met zijn traktatie naar school vertrekt. Mijn boer had wel terloops medegedeeld dat hij dame 170 in het afkalfhok had gedaan, maar ver- der had ik geen info gekregen over het stadium van de koekalverij.
Met mijn gedachten nog bij de jarige, hang ik die ochtend de was op. Een loeiend geluid wekt mijn aandacht. Onmiddellijk dringt het tot me door dat dit wel eens dame 170 kan zijn. Met een snelle pas loop ik richting de stal en kijk vanaf de buitenkant – over de stalmuur heen – het afkalfhok in, een kort spijkerbroekje nog in mijn hand.
Tot mijn schrik zie ik dat het kalf al voor de helft geboren is, dat wil zeggen: kop en schouders zijn er al uitgeperst. Direct zie ik ook dat het kalf nog in het ‘vlies’ zit. Rennend bereik ik binnen een paar seconden de afkalfstal, terwijl ik onderweg het spijkerbroekje weer richting de wasmand gooi. Met een felle beweging trek ik het ‘vlies’
kapot. Het vruchtwater guts langs m’n schoenen, terwijl dame 170 haar kalf er nu helemaal uitperst. Het vruchtwater loopt uit het bekje van het kalfje en snakkend probeert het adem te halen. Mijn handen zijn dan al bij de waterbak, vouwen een kommetje en gooien direct een plonsje koud water over het kalf. Door dit frisse water haalt het kalf van ‘schrik’ een flinke teug adem. Dit herhaal ik nog twee keer en dan zie ik dat het kalf stabiliseert. Precies op tijd. Met een geluk- kig gevoel kijk ik hoe dame 170 haar kalf begint af te likken. Tot mijn schrik kom ik er ook nog achter dat ik met mijn verjaardagsjurkje aan dit werk sta te doen. Nuchter komt mijn boer aangelopen en hij zegt: ‘Zo die is snel geboren!’ Inderdaad soms gaat het snel en kunnen de koeien het ook prima zelf. Alleen het dichte vlies had wel eens de dood van dit kalfje kunnen betekenen, als de koe het zelf ook niet snel genoeg kapot gelikt had gekregen.
Tijdens de lunch zitten we weer gezellig met elkaar aan tafel en vertelt onze jarige over zijn ochtend. Andersom vertel ik hem dat er nog een kalfje is geboren en dat het even spannend was. ‘Heeft u er koud water over gegooid, mam?’, is dan ook zijn vraag. Voor onze kinderen is dit inmiddels gesneden koek, ze hebben het im- mers al vaker gezien dat een kalfje een koude douche krijgt, zodat het goed opstart.
Meestal hebben we een emmer met koud water klaar staan, mocht het nodig zijn.
Onze oudste dochter – al behoorlijk wijs voor haar leeftijd – heeft veel interesse in koeien en verloskunde. Ze vraagt: ‘Mam, hoe laat is Jens precies geboren acht jaar geleden?’ Ik vertel haar de tijd en enkele details. Dat leidt tot een leuk gesprek en de volgende vraag: ‘Mam, heeft papa ook gelijk koud water over Jens heen gegooid toen hij geboren werd?’ Mijn schaterlach vult de keuken, terwijl de ogen van de ja- rige me vanaf de andere kant van de tafel me angstig en vragend aanstaren ... ‘Nee schat, dat niet’, kan ik nog net uitbrengen.
Tekst en fotografie:
Sjanie Eijkelenboom de Kantlijn 19
coaching
Samen Verder
Uit elkaar, maar Samen Verder met de kinderen.
Een scheiding doet veel met kinderen. Nicole Coaching wil kinderen helpen bij deze moeilijke verandering.
Sinds september werkt Nicole Coaching samen met de gemeente Alblasserdam in het programma ‘Samen Verder’. Zo is het mogelijk geworden om kinderen uit Alblasserdam kosteloos te begeleiden als hun ouders gaan scheiden. Gewerkt wordt met het programma De Kinderen Scheiden Mee – het Zandkastelenpro- gramma®, waarbij ook de ouders betrokken worden.
Naast dit programma is ook Kindercoaching bij Schei- ding mogelijk. Begeleiding is waardevol tijdens èn na de scheiding. Kinderen krijgen op deze manier ruimte om over de scheiding te praten en na te denken over de toekomst. Ook kinderen van buiten Alblasserdam zijn natuurlijk welkom bij Nicole Coaching.
Meer informatie: www.nicolecoaching.nl/samen-verder of bel Nicole Wesselius: 06 289 480 42.
‘t kinderhoekie Herfstdecoratie
Hoi iedereen, in dit Kinderhoekie ga ik laten zien hoe je van oude wc-rollen een herfstdecoratie kunt maken.
Dit heb je nodig
• twee wc-rollen • zwarte verf
• vier plakoogjes • bruine verf
• lijm • een schaar
• een kwast • een potlood
Zo maak je het
Op de plaatjes hiernaast zie je hoe je het kattenkopje (1) en de spin (2) kunt maken. Veel plezier!
Invulling ’t Kinderhoekie:
Melody Veen
Groetjes van Melody
erg van het creatief bezig zijn en het contact met de mensen. Een grappige situatie was dat ik een zwan- gere aanstaande bruid in de winkel hielp. Zij was zeven maanden zwanger en gaf aan dat het wel in- tensief werd met jurken passen, bukken, et cetera.
Toen ze hoorde dat ik die dag 40 weken zwanger was, zorgde dat wel voor wat verbazing!
Zoals alle keren ben ik ook nu weer thuis bevallen. Ik heb er moeite mee als er vreemde mensen aanwezig zijn, zoals in een ziekenhuis. Thuis heb ik houvast aan mijn eigen ‘nest’, mijn vertrouwde omgeving. Tijdens de geboorte had ik veel steun aan de gedachte: wij doen dit samen, mijn kind en ik. Het deed niet min- der pijn, maar toch was de beleving heel anders. De verloskundige bleef op de achtergrond, waardoor ik me op m’n gemak voelde. Pieter heeft de baby aan- gepakt. Ik heb de geboorte bewust meegemaakt en ik kon op dat moment aan mijn baby denken.
Voor mijn gevoel heb ik, nu na de vijfde keer, ein- delijk goed leren bevallen. Het voordeel van alle er- varing merk je ook in een kraamtijd. Bij een eerste baby ben je in de stress als je baby huilt, als hij stil is, als hij snel ademt en check je elk halfuur de tem- peratuur. Nu weet ik gewoon wat ik moet doen bij het verzorgen van Matvey. Met meer kinderen, moet je de prioriteiten ook anders stellen. Wanneer nodig vraag ik advies, maar ik stel niet meer de mening van iemand anders boven mijn moedergevoel.’
Tekst en fotografie: Arianne Boele, verloskundige
Matvey Otto
Geboren 6 september ’20
Het vijfde kind van Pieter en Irina Otto
Irina vertelt: ‘Ik kijk met positieve emoties terug op de bevalling en kraamtijd. Hoewel het mijn vijfde zwangerschap was, heb ik me uitgebreid voorbereid op de bevalling. Ik was tijdens eerdere zwanger- schappen altijd angstig voor de bevallingspijn. Daar ging ik mee om, door gewoon niet na te denken over de bevalling. Nu heb ik dat anders gedaan. Door be- wust bezig te zijn met gezond eten en bewegen en veel te lezen over het proces van de geboorte, heb ik de komende bevalling juist geaccepteerd en me ervoor opengesteld.
Veel rust heb ik niet genomen tijdens de zwanger- schap. Tot de laatste dag heb ik doorgewerkt in mijn bruidsmodezaak. Het is belangrijk om je eigen grenzen te bewaken, maar het ging goed. Ik geniet
de Kantlijn 21
nieuw leven
column Jell
YToontje hoger
Vanmorgen was het zover: het moment dat ik thuis kwam en dacht: ‘Hè, wat is het toch frisjes in huis, die kachel moet aan.’ Ik liep naar Toon, timmerde eens op dat beeldscherm om hem ruw uit zijn zomerslaap te wekken, maar niks hoor. Het scherm van Toon was en bleef zwart. Ik dacht: ‘Há, het ligt aan het apparaat, maar ik zal je krijgen, ik open gewoon de app en zet de kachel daar gewoon een graadje warmer.’ Maar ook daar kreeg ik de melding ‘geen verbinding’.
Na een speurtocht op de website van Toon vertelde de chatrobot me een aantal stappen die ik kon doorlopen om zwart weer gekleurd te maken. Ik toog in op- dracht naar zolder om daar tot de ontdekking te komen dat er een thermostaat- kastje hing dat Toon aanstuurde. Wist ik helemaal niet. Er moest een stekker uit en die stekker er weer in voor een ‘harde reset’. Dat klinkt makkelijk hè, maar toen ik mijn lijf achter de kachel gewurmd had, zág ik geen stekker. Wel een kroonsteentje. Ik zat op mijn knietjes te schelden op de Toon-monteur die precies bij mij geen stekker had gebruikt, maar alles provisorisch in elkaar geknutseld had. Ik volgde alle snoertjes, maar geen van de snoertjes leidde naar een stekker. Ik vond wel een plugje onderaan het kastje. Die heb ik er toen maar uitgetrokken, stroom eraf is stroom eraf, dacht ik. Daarna heb ik heel zoet langzaam tot dertig geteld, dat moest van de chat-assistent.
Weer beneden gekomen, deed Toon echter nog steeds precies niks. Mijn assistent vroeg: ‘Start Toon nu opnieuw op? Ik koos ‘Nee, nog niet’ en ik las doodleuk: ‘Fijn dat het is opgelost! Fijne dag gewenst!’ Huh?
Toch maar bellen dan. Nadat ik (echt waar) tot drie keer toe twintig mi- nuten in de wacht heb gestaan én de verbinding daarna verbroken werd, had ik bij poging vier na dertien minuten Anja aan de telefoon. Anja was lief, maar na mijn redevoering over een koud huis, kroonsteentjes en rare monteurs, zei ze kort maar krachtig: ‘Er klopt niks van je verhaal.’ Oké Anja.
Anja liet me twee keer twee trappen op en af rennen van het kastje naar de muur waar Toon hing. Ze zei: ‘Er zit toch écht een grote witte adapter aan dat kastje, die moet in het stopcontact zitten.’ En toen ik het geheel eens vanuit een andere hoek bekeek, zag ik hem ineens: verstopt achter het expansievat, hing de adapter lekker te bungelen.
Echt hoor, ik schaamde me een bult voor Anja, die moest lachen en me troostte door te zeggen dat blonde mensen niet altíjd blond waren. Van Anja moest ik eerst nog even een föhn gaan zoeken om te checken of het stopcontact het deed, dus rende ik voor de vierde keer de trap af, op zoek naar iets waar ik stroom mee kon controleren. Dat werd een oplader. Check check, het stopcontact deed het, adapter erin en weer naar beneden! Ik voelde een kleine triomf toen Toon het nóg niet deed, alsof het niet gewoon kwam doordat de stekker ernaast lag. Maar na even af- en opklikken van Toon werkte alles weer, warmte was in zicht! Anja en ik hebben nog even gekeuveld over thuiswerken tot de boel opgestart was, daarna konden mijn tenen en neus weer opwarmen.
P.s. Even voor de duidelijkheid: er liep een paar weken geleden een isoleer-meneer door mijn huis, die de stekker eruit heeft getrokken, it wasn’t me!
Tekst en fotografie:
Marjelle Kooijman
de Kantlijn 23
Sebastiaans weernieuws
Warm nazomerweer
Over het weer in september valt veel te vertel- len. Niet alleen in eigen land, maar ook daar- buiten. In Nederland konden we langere tijd genieten van lekker en warm nazomerweer. De zomerse kleding kon weer tevoorschijn gehaald worden. Het was aangenaam weer om buiten te vertoeven, om te barbecueën en zelfs om een middagje naar het strand te gaan. De hoge tem- peraturen leidden tot warmterecords.
En verder? Bijzonder in het buitenland was de ‘mini’
orkaan in het Middellandse Zeegebied nabij Grieken- land en het grote aantal (vijf) tropische stormen en orkanen die tegelijk actief waren op de Atlantische Oceaan. Zijn dit tekenen dat weer en klimaat echt aan het veranderen zijn? In de laatste week van september was daar ineens de herfst met regen en buien, wind en koel weer. En dus konden we de jas en paraplu goed gebruiken.
Terugblik september 2020
September was op weergebied een prima eerste herfstmaand. Halverwege die maand hebben we, dankzij hogedruksituaties, vaak kunnen genieten van zonnig en warm nazomerweer. Op sommige dagen was het verschil tussen de gemeten minimum- en maximumtemperatuur groot te noemen binnen het- zelfde etmaal. Dan heb ik het over verschillen van 15 tot 20 °C. ’s Ochtends fris, tijdens de middag warm, gevolgd door een flinke afkoeling in de avond en nacht. Op 20 september is het in het oosten van Ne- derland voor het eerst tot lokale vorst aan de grond gekomen. September dit jaar verliep gemiddeld een fractie warmer dan september 2019. Verder kwam het tot dertien warme en twee zomerse dagen. Tro- pisch was het op één dag: 15 september. De laagste temperatuur staat genoteerd op 22 september met 5,3 °C. Op zestien dagen bleef het droog en op veer- tien dagen viel regen van betekenis.
Tropische hitte en warmterecord
Nou, wie had dat gedacht: de warmste gemeten temperatuur ooit gemeten in september in Neder- land was dit jaar op 15 september met 35 °C. Ik had dat eerlijk gezegd niet zo snel gedacht. Afge- lopen maand kwam het tot één landelijke en twee regionale tropische dagen. Daarvan was het meest uitzonderlijke en interessante warmterecord die van 15 september. Die dag viel de temperatuur zelfs iets hoger uit dan ik van tevoren had voorspeld. Op veel plaatsen was het tropisch. In Gilze-Rijen werd de hoogste temperatuur gemeten: 35,1 °C. Met deze uitzonderlijk hoge temperaturen in september is Ne- derland op weergebied weer een unieke gebeurtenis rijker. Op mijn meetstation heb ik een maximumtem- peratuur gemeten van 32,7 °C.
Geringe hoeveelheid regen
Naast het vaak fraaie en warme nazomerweer in sep- tember viel er een geringe hoeveelheid regen regen.
En dat is niet voor het eerst. De regen viel aan het be- gin van de maand en vooral in de laatste week. Daar tussenin was er een lange periode met droog weer met maar liefst dertien dagen op rij zonder neerslag.
In totaal viel er tussen de 47 en 48 mm regen en was 25 september de natste dag. In 2020 is mei tot nu toe de maand met de minste regen, gevolgd door april.
September komt op een derde plaats als droogste maand dit jaar. September doet het ook goed wan- neer ik kijk naar de gemiddelde maandhoeveelheid regen in de periode 2007-2020. Dan staat septem- ber in Alblasserdam op een vierde plaats als maand met de minste hoeveelheid neerslag.
Wintertijd
Het is alweer half oktober en het herfstseizoen is in volle gang. De dagen worden korter, althans de pe- riode waarin het licht is. Dat betekent ook dat het binnenkort tijd is om de klok te verzetten. Dit ge- beurt in het laatste weekend van deze maand. In de nacht van zaterdag 24 op zondag 25 oktober wordt de tijd om drie uur ‘s nachts één uur teruggezet. Dit betekent het einde van de zomertijd en het begin van de wintertijd.
Ik wens u een fijne herfst (vakantie) toe!
Tekst: Sebastiaan van Herk, Meteo Alblasserdam – Fotografie: 123rtf
SWA
GGZ en begrip
‘Als alle mensen met hun gebreken eens min- der naar een ander keken, zouden ze het praten over een ander wel laten.’
Op dinsdagavond 22 september jl. organiseerde Stichting Welzijn Alblasserdam (SWA) in samenwer- king met Yulius een speciale bijeenkomst voor man- telzorgers die zorg dragen voor iemand met een psy- chische aandoening. Zij lopen meer risico om te maken te krijgen met vooroordelen of discriminatie (stigma). Dit kan een negatief effect hebben op zowel de mantelzorger als degene voor wie wordt gezorgd.
Heleen Visser (SWA), Ellis Hendriksen en Shirley de Jong (Yulius) gingen in gesprek met de aanwezigen.
Mantelzorgers van familie of vrienden met psychi- atrische problematiek ervaren moeite om erover te praten en om begrip te krijgen van de omgeving. Het blijkt dat men over het algemeen te maken heeft met vooroordelen en dat is best moeilijk/pijnlijk. Mantel- zorgers raken sociale contacten kwijt, omdat men- sen om hen heen het moeilijk vinden om met de situ- atie en problematiek om te gaan.
Stichting Welzijn Alblasserdam (SWA)
Adres: Cortgene 20, 2951 ED Alblasserdam Telefoon: 078 20 21 22 0E-mail: info@stichtingwelzijnalblasserdam.nl Website: www.stichtingwelzijnalblasserdam.nl Facebook: facebook.com/welzijnalblasserdam
De ontmoetingsavond was een eerste aanzet om te kijken of er behoefte is om bij elkaar te komen en in gesprek te gaan. Het was een bijzondere avond, waarin openheid en ervaringen delen voorop ston- den. De aanwezigen hebben de bijeenkomst als goed en nuttig ervaren. Er zal zeker een vervolg komen.
Aanmelden
Mocht u zich als mantelzorger aan willen melden bij de SWA en uitnodigingen voor dit soort bijeenkom- sten ontvangen, dan kunt u contact opnemen via 078 20 21 22 0 of info@stichtingwelzijnalblasserdam.nl
Weekendhulp Maaltijden
Stichting Waardeburgh is een organisatie met bijna zevenhonderd medewerkers en evenveel vrijwilligers.
Zij richten zich op de zorg en het welzijn van ouderen vanuit een christelijke visie. De vrijwilligers zijn een ontzettend belangrijk onderdeel van de stichting. Zij vormen een niet weg te denken schakel in het leve- ren van zorg en diensten aan de cliënten. Eén van de diensten die met behulp van vrijwilligers wordt
gerealiseerd, is ondersteunende hulp tijdens maaltij- den op de huiskamers. Voor locatie De Waard zijn wij op zoek naar vrijwilligers, die in willen springen als weekendhulp tijdens de maaltijden op de huiska- mers. Tijden in overleg.
Meer info? Annelies Lodder | Vrijwilligerscoördi- nator | 06 3511 2687 | a.lodder@waardeburgh.nl
SWA
Maand van de Mantelzorg
Van 2 tot en met 27 november a.s. wordt in Al- blasserdam weer de maand van de mantelzorg gehouden. Een maand waarin gemeente, orga- nisaties en instellingen hun waardering uitspre- ken naar mantelzorgers in het dorp.
Als gevolg van de nog steeds geldende coronamaat- regelen hebben wij het programma aan moeten pas- sen. Grootschalige bijeenkomsten zitten er dit jaar niet in, dus ook geen feestelijke avond ter afsluiting in Landvast. Toch hebben we een mooi programma kunnen samenstellen, met volop activiteiten en bij- eenkomsten.
Mantelzorg in beweging
Ons thema is deze keer: Mantelzorg in beweging, waarbij we ons graag willen richten op het welzijn van degene die de zorg verleent, u dus. We hebben dan ook een aantal activiteiten op het programma staan waarbij gezond bewegen centraal staat! Laat u verrassen.
Jaarlijkse waardering
Als u als mantelzorger ingeschreven bent bij Stich- ting Welzijn Alblasserdam (SWA) komt u in aanmer- king voor de jaarlijkse waardering. Als u langdurig en intensief zorgt voor een naaste (partner, ouder, kind) bent u mantelzorger. U kunt u alsnog inschrijven
de Kantlijn 25 door een mailtje te sturen naar: info@stichtingwel- zijnalblasserdam.nl of door contact op te nemen via 078 20 21 22 0. Uiteraard kunt u ook even langsko- men op ons kantoor om een aanmeldingsformulier in te vullen. Dit jaar zijn er drie mogelijkheden om de waardering in uw bezit te krijgen:
• U krijgt de waardering overhandigd tijdens een van de activiteiten waar u zich voor heeft opge- geven.
• U kunt de waardering ophalen op het kantoor van de SWA, Cortgene 20 in de eerste week van no- vember tijdens kantooruren.
• Mocht u niet in de gelegenheid zijn om de waar- dering zelf op te halen, dan kunt u even contact opnemen met de SWA en wij zorgen dan dat de waardering bij u thuis wordt gebracht.
Voor alle activiteiten geldt
• Aanmelden is verplicht.
• Beperkt aantal mensen per activiteit, dus vol=vol.
• We vragen iedere mantelzorger om zich voor maxi- maal drie activiteiten op te geven, zo is er voor ieder- een voldoende mogelijkheid om mee te doen.
Programma
Het volledige programma is te vinden op onze web- site: www.stichtingwelzijnalblasserdam.nl
Meer informatie en aanmelden voor deze activitei- ten/bijeenkomsten kan via: info@stichtingwelzijnal- blasserdam.nl of 078 20 21 22 0.
