€ 2,30
74ste jaargang • nummer 06 • donderdag 8 februari 2018 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Tijdens het laatste partijbestuur van de MR vochten een paar kopstukken van de Fransta- lige liberalen een verbaal robbertje uit. Pre- mier Charles Michel sneerde naar voorzitter Olivier Chastel en Kamerlid Richard Miller over de oproep uit de Franstalige vrijzinnige kringen om geen te hard migratiebeleid te voeren. Con- creet was dit een vraag om niet op te treden tegen mensen die illegalen op weg naar Groot- Brittannië bij zich thuis opvingen. De demarche van de Franstalige loges werd gesteund door het gros van de media bezuiden de taalgrens.
Waarbij voor de elfendertigste keer de indruk werd gewekt dat Charles Michel aan het handje loopt van de N-VA, die voor een striktere aan- pak van de illegalen pleit.
De eerste minister is dat meer dan beu; hij zei tegen logevrienden Chastel en Miller dat hij zich door niemand de les laat spellen. “Als ik merk dat wij nu brieven krijgen van vrijmetse- laars, dan ben ik duidelijk: wij zullen ons niet laten afleiden om ons project te realiseren. We respecteren de wet. Ik zou niet anders hande- len als de paus mij een brief zou sturen.” Char- les Michel is – in tegenstelling tot zijn vader Louis en verschillende MR-kopstukken – geen lid van de loge.
Medemenselijkheid
Maar een paar dagen later liet de eerste minister in een interview optekenen dat hij begrip heeft voor wie uit “medemenselijkheid de deur openzet voor vluchtelingen”. Wat is het nu? De MR zit duidelijk gewrongen met de zaak.
Bij de Open Vld is het niet anders. Ook de Vlaamse liberalen profileren zich graag als behoeders van de rechtsstaat. En onder Gwendolyn Rutten is de partij inzake asiel en migratie opnieuw wat meer naar rechts opge- schoven. Maar bij de Open Vld zijn nog vaak links-liberale geluiden te horen. Niet alleen vanuit de Brusselse afdeling, ook vanuit de
nationale partijtop. In 2015 liet vicepremier Alexander de Croo nog weten dat het Maxi- miliaanpark in Brussel, de uitvalsbasis voor de zogenaamde ‘transmigranten’, moest ont- ruimd worden. Toen staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken vorige herfst zei dat het park moest worden opgekuist, kreeg hij van De Croo kritiek voor zijn uitspraken. Ook de Vlaamse liberalen hinken op twee benen.
Een boulevard op rechts
En dat alles is vreemd, met het oog op de komende verkiezingen. De MR schuift met haar verzachtende discours rond illegalen meer en meer richting centrum op, terwijl de partij tot voor kort op dezelfde lijn als de N-VA zat.
Vraag is of dit de juiste electorale strategie is.
In Franstalig België heeft de MR een boule- vard voor zich op rechts. Het gaat – in tegen- stelling tot Vlaanderen - weliswaar over een beperkt deel van het electoraat (zo’n 30 pro- cent) maar de MR kent hier geen concurren- tie. De Parti Populaire wordt doodgezwegen en staat organisatorisch niet altijd even sterk. Het is bekend dat verschillende MR-kopstukken nu al campagne voeren en de Waalse kiezers die sympathie hebben voor Theo Francken zeggen:
als je Francken ook in een volgende regering wil, moet je op de MR stemmen. Maar dat rijmt nu steeds minder met het ‘humanistische’ dis- cours rond de transmigranten.
Bij de MR is men er in het verleden vaak van overtuigd geweest dat enkel het voeren van een centrumkoers de liberalen in Wallonië duurzaam electoraal kan verankeren. Probleem is dat tal van partijen het centrum opzoeken.
De cdH, natuurlijk, maar ook Ecolo en Défi (het vroegere FDF) dat nu ook in Wallonië aan een opmars bezig is. De linkerzijde van het spec- trum is immers ingenomen door PS en PTB.
Vraag is of de MR geen strategische fout maakt. In elk geval zijn de uitgesproken rechtse stemmen in de partij zeer stil. Didier Reynders denkt aan een internationale post na 2019.
Minister van KMO’s en Middenstand Denis Ducarme is gelukkig met zijn ministerpost. En Brussels Parlementslid Alain Destexhe wordt zelden ernstig genomen in de partij. Het is wachten op nieuwe gezichten die het rechtse profiel van de MR komen versterken.
Bij de Open Vld is het niet anders. De Vlaamse liberalen tellen bij de kiezers wel- licht nog veel rechtse liberalen (ondernemers vooral), maar over de top blijft de schaduw van het links-liberale paars hangen. Ook daar is de weg naar de top versperd voor meer rechts denkende liberalen. Alleen al omdat de plaat- sen in een regering voor de kleinste coalitie- partij (haalt Open Vld straks nog meer dan 12 procent?) beperkt zijn. Alexander de Croo en Maggie de Block blijven incontournable. Een economisch rechts denkende Egbert Lachaert droomt van een ministerpost. Maar waar zou die kunnen vrijkomen? En als Mathias de Clercq naast de Gentse burgemeesterssjerp grijpt, zal hij onder impuls van mentor Guy Verhofstadt nationale ambities koesteren. Opnieuw een linkse liberaal als minister? Hetzelfde geldt voor het ambitieuze lichtgewicht Jean-Jacques de Gucht. Hij en De Clercq horen eigenlijk thuis bij Groen of sp.a. Ze zitten eigenlijk enkel omwille van hun familienaam nog bij Open Vld.
Opvang voorzien voor ‘transmigranten’ op weg naar de Britse Eilanden omdat ze hier geen asiel willen aanvragen? De N-VA pleit al weken voor een harde aanpak. De CD&V is tegen. De liberalen liggen met zichzelf in de knoop. Ze twijfelen tussen het naleven van de wet en een soort van links-liberaal humanitair internationalisme. De laatste dagen lijkt de tweede opinie de bovenhand te halen, zowel bij Open Vld als de MR. Die partijen schuiven zo naar het centrum op, waar het nochtans drummen is.
Liberale partijen in de
knoop met opvang illegalen
99 dagen in een Spaanse gevangenis:
Oriol Junqueras, voorzitter van ERC
enJoaquim Forn, minister van Binnenlandse zaken 116 dagen in een Spaanse gevangenis:
Jordi Sanchez, voorzitter Catalaanse Nationale Vergadering
enJordi Cuixart, voorzitter Omnium Cultural
met stilzwijgende instemming van Europa
Oude krokodillen duiken weer op
Vluchtelingencrisis kost
Vlaanderen steeds meer geld
In 2015 werd Vlaanderen, net als vele Europese landen, geconfronteerd met een sterk verhoogde instroom van vluchtelingen. Het aantal personen dat in België een asielaanvraag indiende verdubbelde in 2015 nagenoeg, tot bijna 45.000.
De toename van de beschermingsgraad in 2015 – van 37,7 procent in 2014 tot 52,7 pro- cent – versterkte het effect van de verhoogde instroom. De beschermingsgraad is het aan- deel dossiers waarin de vluchtelingenstatus of de subsidiaire beschermingsstatus (dat is een tijdelijk statuut; als de situatie in het her- komstland na vijf jaar nog niet voldoende veilig is, krijgt de subsidiair beschermde een definitieve verblijfsvergunning) wordt ver- leend ten opzichte van het totaal aantal dos- siers waarin een eindbeslissing werd geno- men. Het Rekenhof onderzocht de kostprijs van deze crisis voor Vlaanderen. Het Reken- hof hanteerde daarbij de onderzoeksvraag of Vlaanderen een duidelijk zicht heeft op de kostprijs van de maatregelen die het nam ingevolge de vluchtelingencrisis.
Versnippering
Wat opvalt in de recente studie van het Rekenhof is dat de kosten versnipperd zijn en dat er op verschillende niveaus van de over- heid – federaal en Vlaams – gewerkt wordt.
Zo hebben de federale en de Vlaamse over- heid een overeenkomst gesloten over de ter- beschikkingstelling van vaccins aan asielzoe- kers. De federale overheid koopt de vaccins aan via de Vlaamse overheid. In 2016 alleen al werd daarvoor 800.000 euro voorzien.
Conform de overeenkomst met de federale overheid, werd dat bedrag ook aan de inkom- stenzijde ingeschreven.
Aangezien een bijkomende instroom werd verwacht in de dienstverlening van Kind en Gezin, werd het extra benodigde budget geraamd op 500.000 euro voor 2016. Het Rekenhof: “Deze raming steunde op 1.010 extra kinderen tegen een gemiddelde kost- prijs van 515,44 euro. Dit gaat niet over spe- cifieke maatregelen, maar eerder over bijko-
mende middelen voor de reguliere werking.
Er vond dan ook geen specifieke evaluatie of monitoring plaats. Evenmin zijn definitieve cijfers bekend over het aantal extra kinderen.”
Besluit
Van de 106 miljoen euro kredieten in de uitgavenbegroting 2016 voor de opvang van de vluchtelingencrisis werd 97 miljoen euro besteed. Het Rekenhof kon de precieze kost- prijs van de verhoogde vluchtelingeninstroom echter niet afzonderen. Enerzijds zijn in dat bedrag een aantal uitgaven niet meegere- kend, zoals de kinderbijslag aan erkende vluchtelingen, die in Vlaanderen steeg met ongeveer 6 miljoen euro, en de onderwijswer- kingsmiddelen voor de erkende vluchtelingen en subsidiair beschermden, maar ook voor de personen zonder wettig verblijf. Anderzijds is er een verwevenheid met de reguliere finan- ciering: zo was het extra NT2 aanbod (Neder- lands als tweede taal) niet exclusief toeganke- lijk voor de nieuw ingestroomde vluchtelingen en dienden de Vlaamse overheidsentiteiten de effecten van de verhoogde instroom soms ook op te vangen met bestaande kredieten.
Bovendien, was niet overal al controlerap- portering over de middeleninzet voorhan- den. Volgens het Rekenhof zal de verhoogde instroom ook in 2018 en de volgende jaren leiden tot verhoogde overheidsuitgaven, aan- gezien sommige dienstverleningen, zoals die van de VDAB, vertraging in de instroom ervoe- ren, maar ook doordat, zoals voor de huur- premie, de regelgeving de impact heeft ver- traagd of doordat de verhoogde instroom op zijn beurt kan leiden tot nog meer instroom, bijvoorbeeld in het kader van gezinshereni- ging. Anders gesteld: de vluchtelingencrisis kost ook Vlaanderen steeds meer geld.
thierrydebels
Actueel 8 februari 2018
2
Uit de smalle beursstraat
Een onteigening door John Crombez
Sp.a-voorzitter John Crombez probeert zich al een tijd in het politieke en sociaaleconomische debat te wringen met aller- lei nieuwe voorstellen. Na het minimumpensioen van 1.500 euro voor iedereen is er nu de grote belastinghervorming die de sociale zekerheid betaalbaar moet houden. Daar moet een nieuwe taxshift voor zorgen. Concreet: 8,4 miljard euro wordt verschoven van arbeid naar vermogenswinsten. De las- ten op arbeid worden verder verlaagd. Op zich kan niemand daar tegen zijn, want arbeid wordt ook na het beleid van de regering-Michel belast als was het een toxisch goed. Maar het alternatief van de sp.a is zeer gevaarlijk. Inkomsten uit arbeid en die uit vermogen worden in één pot gegooid en belast aan een progressief tarief met een vrijstelling voor 1.000 euro. Dat betekent dat beleggingen, spaartegoeden maar ook huurin- komsten belast worden, en dit al vanop een moment dat de opbrengt relatief laag is. Dit raakt niet enkel de superrijken, maar ook en vooral de middenklasse.
Rechtvaardige fiscaliteit heet dat dan, en het risico bestaat dat dit er bij een belangrijk deel van de publieke opinie ingaat als zoete koek. Vooral omdat de CD&V binnen de regering- Michel weinig anders heeft gedaan dan gepleit voor extra ver- mogensbelastingen. Ze raakte niet verder dan het opleggen van een effectentaks die eigenlijk uit de koker van premier Charles Michel kwam. Hilarisch is dat de recente juridische discussies
rond de effectentaks – de Raad van State uitte meermaals kri- tiek op de maatregel – binnen de federale regering leidde tot typisch tsjevengedrag van vicepremier Kris Peeters (CD&V), die nu elke keer verkondigt dat de taks “zijn idee niet was”.
Naar het buitenland?
Maar CD&V heeft Jan Modaal er wel van overtuigd dat hier geen taksen op vermogen zijn. Terwijl we in deze rubriek tot vervelens toe hebben moeten herhalen dat belastingen op ver- mogen en vermogenswinsten in België wel degelijk bestaan, zoals de successierechten, de roerende voorheffing op divi- denden en andere financiële producten. Aan een tarief van nota bene 30 procent.
Vandaag bedraagt de opbrengst van de belastingen op ver- mogen in België 3,5 procent van het bbp. Van alle OESO-lan- den, de geïndustrialiseerde wereld dus, staat België hiermee op de vijfde plaats. Ergo, niet echt een fiscaal paradijs. Indien John Crombez zijn voorstellen voor hogere en nieuwe vermo- genstaksen kan realiseren, dan zitten we aan een opbrengst van 5,5 procent van het bbp. Meteen is België hier koploper.
Benieuwd welke investeerders in dat geval nog naar hier wil- len komen. En wat doen de mensen met wat beleggingen bij zo’n belastingtsunami die op een financiële onteigening lijkt?
Naar het buitenland vertrekken, natuurlijk. Het plan van Crom- bez is een ramp voor onze economische welvaart.
Toch is men vanuit de federale meerderheid relatief voor- zichtig en wordt het sp.a-plan niet frontaal aangevallen. Wel- licht heeft dat te maken met de pensioenvoorstellen van de sp.a-voorzitter. Crombez wil dat iedereen die voldoende jaren heeft gewerkt kan rekenen op een pensioen van minstens 1.500 euro. Nu is dat nog 1.200 euro. Een maatregel die 2,2 miljard euro kost. Waar gaat men het geld halen? Bij de hoogste ambtenarenpensioenen, die van rechters, hogere militairen en politici, die al snel boven een pensioen van 3.000 euro zitten.
Een maatregel waar niemand tegen kan zijn, zou je den- ken. Het klopt dat de verschillen tussen hoge ambtenaren- pensioenen en de klassieke werknemerspensioenen in het oog springen. Maar zo’n operatie zou volgens de berekenin- gen van de sp.a nog geen 800 miljoen euro opbrengen. De rest van het geld zou gehaald worden uit zwaardere belastin- gen op de hoogste aanvullende pensioenen en het afbouwen van de bedrijfssubsidies. Echter, veel mensen hebben beslo- ten te sparen voor een aanvullend pensioen omdat ze weten dat hun wettelijk pensioen te laag is. Crombez wil nu plots dat gespaarde geld deels aanslaan. Een nieuwe financiële ontei- gening dus. Ook de bedrijfssubsidies verminderen doet de wenkbrauwen fronsen: die subsidies zijn er vaak omdat de belastingen voor bedrijven te hoog zijn. Dus, als je de sub- sidies verlaagt, moeten ook de taksen voor bedrijven naar beneden. Anders heeft deze socialistische beleidsmaatregel opnieuw een negatief effect op het ondernemingsklimaat en bijgevolg de welvaart.
Angélique VAnderstrAeten Het nieuwe belastingplan van de sp.a oogt rechtvaardig: minder lasten op arbeid en meer op vermogen. Maar in de
praktijk gaat het om een onteigening van het vermogen dat tal van Vlamingen de voorbije jaren hebben opgebouwd.
Dat daarover bericht wordt, is omdat het ook hier nog bijzonder is. Emancipa- tie van ooit achtergestelden vindt plaats als bekende mensen hun anders-zijn uitdragen.
Mijn vriendenkring telt geen transgenders. In mijn werkomgeving ben ik ze wel tegenge- komen – onbewust moet ik zeggen. Ja, die vrouw op een redactie was erg groot, maar ja, Nederlandse vrouwen zijn nu eenmaal groot. Geen seconde dacht ik dat ze trans- gender was. Is dat discriminatie, onwetend- heid, of een geslaagde operatie?
Niet de eerste bekende trans- gender
Totdat ik na een kerstdiner apart werd genomen. Ik had iets te enthousiast uitge- roepen dat een bekende Nederlander “zich wel enorm heeft laten verbouwen!”. Verbou- wen in de zin van botox, liposuctie en alle mogelijke manieren om jezelf te verjongen.
“Dat had pijnlijk kunnen worden”, fluisterde een collega me toe. Om me vervolgens te informeren dat onze collega geboren was als jongetje. Stoer vond ik het dat ze ervoor had kunnen kiezen om zichzelf te worden.
We hebben het er nooit meer over gehad.
Wat valt er ook over te zeggen?
Maar als een bekende Vlaming als Bou- dewijn van Spilbeeck transformeert tot Bo, heeft iedereen een mening. De transgender krijgt een gezicht, tot ver over de Vlaamse landsgrenzen. Als bekend persoon valt dat niet te vermijden, en naast lofbetuigingen zullen er altijd afkeurende reacties zijn. Het vergt een liefhebbende en steunende fami- lie om publiekelijk uit te komen voor iets wat als ‘niet normaal’ wordt gezien. Niet normaal in vergelijking met standaard.
In Nederland hadden we columniste Mar- jolijn Februari die bekendmaakte voortaan als Maxim Februari door het leven te gaan.
Een klein mediaophef ontstond: een bekend persoon doet iets bijzonders. Maar snel gin- gen we over tot de orde van de dag.
In Amerika besloot Bruce Jenner op zijn 65ste als Caitlin door het leven te gaan. Mijn hart brak. Na meer dan een half leven en pas op je ‘oude’ dag jezelf kunnen worden, hoe pijnlijk is dat? Maar het kán. En het mag.
Ongeacht wat men ervan vindt.
Verboden te lachen
Wat echter tegenwoordig niet meer mag, is grapjes maken. Negen van de tien
keer gaat humor ten koste van de ander die afwijkt, die anders is dan de grappen- maker. De moraalpolitie bestaat vooral uit mensen die onzeker zijn, veelal vrouwen en witte mensen die zichzelf als ‘fatsoenlijk’
omschrijven. Waren het eerst woorden die verboden werden (blank werd wit, neger- zoenen heten inmiddels zoenen), tegen- woordig heeft het “verboden arsenaal” zich uitgebreid tot humor. Humor is per defini- tie racistisch, discriminerend dan wel stere- otiep. Het is een uitvergroting van de wer- kelijkheid. Hou op met die kleinzieligheid!
Maar vooral vrouwen hebben geen idee waar hun lachspieren voor bedoeld zijn. Zo riep een groep vrouwen nog geen jaar gele- den op tot een adverteerdersboycot van de webstek GeenStijl omdat die vrouwonvrien- delijke en seksistische inhoud zou bevatten.
Tegen pornosites zijn de lieftallige eencelli- gen echter nog nooit in opstand gekomen.
Deze week is half Nederland boos op één van de gasten van het mannenprogramma
‘Voetbal Inside’. René van der Gijp verscheen met een jurk en pruik in beeld en kondigde aan voortaan als Renate door het leven te gaan. Dit in navolging van Bo van Spil- beeck. Terwijl de ene helft van Nederland moest lachen, zowel om GeenStijl alsook om Voetbal Inside – mannenhumor, weet je wel – besloot de andere helft dat het pro- gramma van de buis moest en dat adver- teerders moesten stoppen het programma te sponsoren.
Humor is de ultieme emancipatie. Het is aanmatigend om te denken dat homo’s, vrouwen, niet-blanken en transgenders niet zouden kunnen lachen. ebru umAr We leven in prachtige tijden. Homo’s en lesbiennes kunnen trouwen, mannen en vrouwen mogen evenveel verdienen voor hetzelfde werk, en wie in een verkeerd lichaam is geboren, kan transformeren tot het andere geslacht dan datgene waar- mee hij/zij ter wereld is gekomen. Gelijkheid en rechtvaardigheid voor iedereen. In ons deel van de wereld kan het gewoon.
Na Bo: humor is de ultieme emancipatie
E bru u mar
Ook nu probeerden de media te sussen: het was allemaal niet zo erg, een ‘accident de par- cours’. Maar er blijkt meer aan de hand te zijn.
De problemen startten in de namiddag, rond halfvier. Aan de oorsprong lag een voedselbe- deling, waarbij een honderdtal Afrikanen een twintigtal Afghanen aanpakte. In de loop van de namiddag waren er meerdere zware bot- singen tussen die etnische groepen in Calais, waarbij uiteindelijk tweeëntwintig gewonden vielen.
Herhaalde rellen én vuurwapens
Het nieuws van deze zware rellen haalde alle nieuwspagina’s. Eerst probeerden de media de indruk te wekken dat het ging om een uit- zonderlijk feit. Maar in het verleden bleken verschillende feiten al op zware spanningen te wijzen.
Zo waren er op 1 juli 2017 ook al zware con- frontaties in Calais, met zestien gewonden. Op 25 november 2017 gingen twee Afghaanse bendes elkaar te lijf met onder meer vuurwa- pens, waarbij vijf gewonden vielen. In de pers had men het over een afrekening tussen men- sensmokkelaars.
“De overheid heeft het onder controle”
Nieuw en bijzonder verontrustend is het feit dat bij dergelijke conflicten steeds vaker vuurwapens worden gebruikt. Het is wach- ten op de eerste dodelijke slachtoffers. In een eerste reactie probeerde de minister van Bin- nenlandse Zaken, Gérard Collomb, nog wat te sussen door te verklaren dat “de vuurwa-
Calais: vuurproef voor Macron?
De zware gevechten die op donderdag 1 februari 2018 in Calais uitbraken tussen Afghaanse en Afrikaanse migranten, konden wel eens een vuurproef zijn voor de rege- ring-Macron. Bij de gevechten werden vuurwapens gebruikt, en vijf migranten raak- ten zwaargewond.
pens gebruikt werden door de mensensmok- kelaars, niet de migranten, want die zijn niet gewapend”.
Nadien bleek dat een Afghaanse migrant die verdacht wordt schoten te hebben gelost, door de politie wordt opgespoord.
Het onmogelijke samenleven
Het samenleven tussen Afghanen en Afrika- nen is gewoonweg onmogelijk. Even duidelijk is dat die microkosmos in Calais wel eens een voorafspiegeling zou kunnen zijn van de Franse multiculturele maatschappij, want de buiten- Europese migratie blijft aanhouden.
Hoe bevolkingsgroepen die elkaar naar het leven staan op hetzelfde kleine grondgebied doen samenleven? De spanning tussen Afgha- nen en Afrikanen is maar één voorbeeld van de vele etnische conflicten op het Franse grond- gebied.
Bijkomend blijken de waarden die door steuncomités voor migranten en door overhe- den worden uitgedragen en als leefmodellen worden aangeprezen, geen énkele betekenis te hebben voor veel nieuwkomers in Frankrijk en elders in Europa. En een dringende vraag die steeds vaker wordt gesteld: hoe zal de over- heid erin slagen haar autochtone bevolking te beschermen tegen die gewapende groepen?
Het ziet ernaar uit dat de Franse regerings- leider Emmanuel Macron nog heel wat werk op de plank heeft. Zal hij, de hoop van het EU- establishment, slagen waar anderen faalden?
Wordt dit een eerste ernstige vuurproef (ver- ontschuldiging voor de flauwe woordspeling) voor de ploeg rond Macron?
PietVAn nieuwVliet
Actueel
8 februari 2018 3
Met een grote grijns
Mevrouw de opnieuw geroepene,
Gij hebt inderdaad nooit geloofd in de samenwerking met de sp.a in het onlangs ter ziele gegane Antwerpse verkiezingskar- tel Samen. Gij hebt dat meermaals gezegd.
In oktober kwaamt gij de wereld daarvan nog kond doen met volgende woorden: “Ik ben niet overtuigd van dit project. Ik denk dat het een publiek geheim is dat ik niet echt pro-kartel ben, maar ik ben vooral niet overtuigd door het inhoudelijk platform dat ernaast ligt. Ik vind het zeer zwak, een beetje grijs.” Die uitspraken kwamen hard aan bij de jeugdige hemelbestormers die het goede weer maken in de club van de groene jon- gens en meisjes. Men sloeg echter niet veel acht op u. Gij waart immers een oude kroko- dil die in de luwte van een seniorenwerking en als natuurgids genoot van een heel dik pensioen, samengesteld uit een parlemen- tair gedeelte en uit een gedeelte gebaseerd op uw Antwerps schepenambt. (Voordien waart gij ook nog langs de kassa gepasseerd voor een duizelingwekkende parlementaire uittredingsvergoeding.)
Vandaag hebt gij een brede grijns op uw gelaat; de grijns van het orakel dat met nadruk iedereen komt uitlachen met zijn grote gelijk. Alsof gij uw tong eens goed uitsteekt naar Wouterke van Besien, Freya Piryns en Meyrem Almaci. Gij trapt daar- naast ook nog eens flink na naar het mors- dode kartel, met uitspraken als: “Groenen geloven in de macht van de idee, socialis- ten geloven in de idee van de macht.” En als klap op de vuurpijl komt gij dezer dagen vro- lijk zeggen dat gij er weer in gelooft, nu de samenwerking met de sp.a op de klippen is gelopen. Dus zet gij ostentatief uw deur open teneinde u te laten vragen in oktober weer op de lijst te komen staan in Antwerpen. Niet met het oog op een mandaat of een actieve
rol, maar gewoon om weer mee te draaien in de politieke carrousel, in een steunende positie. Met andere woorden: met (opnieuw) een vinger in de pap. Want zo kennen wij u.
Het lijkt erop dat gij uzelf onmisbaar vindt en zelfs quasi onvervangbaar. Dat is erg rela- tief, want het kerkhof ligt vol met mensen die meenden onmisbaar en onvervangbaar te zijn. Niet dat ik u daarnaartoe wens, verre van. Het gaat mij om de vergelijking. Ik wil maar zeggen: er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Er is een tijd dat men best los- laat en het heft in bij voorkeur jongere han- den legt om het werk voort te zetten. Het is een probleem waarmee veel politici uit zowat alle partijen sukkelen, waardoor doorgedre- ven verjonging en vernieuwing niet echt wil lukken. Te veel oude krokodillen geloven dat zij willens nillens moeten blijven meespelen en het schip op koers moeten houden. Dat blijvend willen aanwezig zijn, duidt erop dat men de jongere generaties niet echt ver- trouwt. Ik vind dat geen goede ingesteldheid.
Uw terugkeer heeft iets potsierlijks en zelfs iets tragikomisch. Ik vraag mij dan ook af of gij de perceptie bij de publieke opinie van uw wedergeboorte wel goed inschat. Ook vraag ik me af of bij de groene achterban geen kreten opgaan als “o, nee!” of “’t is toch niet waar, zeker?” of “daar is de teletijdmachine terug naar toen”.
Het is wat het is. Ik moet de rekening van Groen niet maken. Ik stel alleen maar vast, en geef er ongezouten commentaar op. Wel kijk ik ernaar uit of gij nog met straffe uitspra- ken over ‘uw groot gelijk’ uit de hoek gaat komen om uw achterban wat op te jagen of nerveus te maken. Lol verzekerd. Dat is alvast het leuke aan uw terugkeer. Zonder twijfel tot wederhoren!
Briefje aan Mie Vogels
Voertaal.nu
Anderhalve week geleden werd een nieuwe webstek gelanceerd, www.voertaal.nu, een project ontstaan in de schoot van het Zuid-Afrikahuis in Amsterdam. Belangrijkste doel is informatie uit te wisselen tussen Vlaanderen, Nederland en Zuid-Afrika, maar ook Suriname, de Antillen en de overige diaspora worden niet over het hoofd gezien. De evidentie van het Nederlands en het Afrikaans als ‘lingua franca’ in het culturele en economische verkeer is de rode draad van het initiatief. “Door een breed scala van artikelen aan te bieden over cultuur, literatuur, geschiedenis, politiek, toerisme en culinaria hoopt de website een bijdrage te leve- ren aan de verbreding van de kennis van Nederland, Vlaanderen en Zuid-Afrika en het Neder- lands en het Afrikaans”, stelt Guido van den Berg, directeur van het Zuid-Afrikahuis. De con- tactpersoon voor Vlaanderen is te bereiken op: michaelvandamme@voertaal.nu
Over Bo: men wil geen tolerantie, maar applaus
Voor mij is “Bo” altijd Bo Derek geweest. Ik was 16 jaar toen zij in de film “10” een onuitwisbare indruk maakte op alle jongemannen van mijn generatie. Dat had meer met haar verschijning dan met haar acteertalent te maken. En met de Bolero van Ravel, uiteraard. Sinds vorige week is “Bo” iemand helemaal anders.
Als postbode Boudewijn postbode Bo zou worden, zou dat weinig ophef veroor- zaken. Maar Boudewijn van Spilbeeck is een publieke figuur. De samenleving kan moei- lijk doen alsof ze niets gemerkt heeft wan- neer een mannelijke nieuwsreporter plots nylonkousen, oogschaduw en een opval- lende blonde pruik draagt, terwijl hij com- mentaar staat te geven bij een bedrijfsbrand of een politieke crisis in de Wetstraat. Dat er een verklaring van de betrokkene zou komen, sprak voor zich.
Applaus
Eigenlijk kan men van Boudewijn van Spil- beeck niet veel slecht vertellen. Hij heeft een normaal gezinsleven opgebouwd, inclusief het grootbrengen van twee flinke kinderen, en een carrière gehad die zo respectwaardig is als de carrière van een journalist bij de tra- ditionele media van Vlaanderen ooit kan zijn.
Als hij het moment gekomen acht om, in de herfst van zijn leven, alsnog de uiterlijkheden aan te nemen van de persoon die hij denkt te zijn, dan doet hij dat maar.
Voor de rest hadden we het daar kunnen bij houden. Ik ken Bo niet genoeg om enige kritiek te hebben op zijn beslissing. Maar men zal het mij ook niet kwalijk kunnen nemen dat ik en vele andere mensen een omge- bouwde man altijd raar zullen vinden. Daar dient dan de zoveel geprezen tolerantie voor:
het dulden en misschien zelfs begrip opbren- gen voor persoonlijke voorkeuren en keuzes die ons vreemd lijken.
Het was echter snel duidelijk dat tolerantie niet was wat van ons werd gevraagd. De tal- rijke reacties van politici en BV’s liepen over van politiek correct deugdvertoon: “mooi!”,
“moedig!”, “hartverwarmend!”, “ontroe- rend!”. Degenen met een genuanceerdere
opinie zwegen of logen. Men wil immers geen tolerantie, men wil applaus.
“Afschuwelijk”
Dat ondervond het KVHV van Antwerpen, toen deze studentenvereniging kritische geluiden liet horen bij de aanbidding van Bo. Onze nationale pers ontwikkelde plots ongewoon grote aan- dacht voor de opinies van lokale studentenver- enigingen. Piet de Bruyn van N-VA noemde de reactie van de voormalige studentenclub van De Wever “walgelijk”. Sven Ornelis vond ze “afschu- welijk”. Excusez du peu.
Ook in Nederland was er een incident. Het programma “Voetbal Inside” van RTL is iets van mannen en voor mannen: veel voetbal en weinig verfijnde lol. Presentator René deed een blonde pruik op en kondigde aan voortaan als Renate door het leven te willen gaan. Iedereen lag plat van het lachen. Was dat een grap ten koste van Bo? Uiteraard. Maar waarom - in een maatschap- pij die nauwelijks nog grenzen aanvaardt in haar amusementscultuur - zou er niet mogen gela- chen worden met Bo?
Kwezels
De nieuwe kwezels zien het anders. René/
Renate en zijn vrienden kregen een vlaag van politiek correcte hysterie over zich. Zender RTL riep hen op het matje. Alle linkse partijen in Nederland vroegen de adverteerders van het programma om over te gaan tot een commer- ciële boycot.
Nog niet zolang geleden waren transgenders een maatschappelijk taboe. Vandaag is elke mening die ingaat tegen de maatschappelijke cultus van transgenders verboden. De tussen- zone, waarin mensen van mening kunnen ver- schillen over belangrijke maatschappelijke vra- gen, is overgeslagen. De nieuwe puriteinen zijn aan de macht. Jurgen Ceder
Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
Splits zelf
de sociale zekerheid!
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ MET NAAM EN TOENAAM
Als ergens in Europa een schietpartij plaats- heeft of een aanslag wordt gepleegd, is het dagen wachten op juiste informatie over de dader. “Het is een man met psychologi- sche problemen”, “Het is een man die niet bekend stond als zijnde geradicaliseerd”, het is een “jongere van Belgische nationaliteit uit Brussel”. Groot was dan ook onze verba- zing bij de berichtgeving over een schietpar- tij in Italië, waarbij zeven zwarten bescho- ten werden vanuit een auto. Die schietpartij gebeurde op zaterdag omstreeks 11 uur; om 13.07 stond er al een foto van de dader op de webstek van Het Laatste Nieuws. Een twee- tal uren later werd al zijn naam vermeld, zijn extreemrechtse sympathieën en het feit dat hij bij lokale verkiezingen op de lijst van de Lega Nord heeft gestaan. Die snelheid van bekend- making van naam en toenaam staat in schril contrast met de berichtgeving over misda- den begaan door asielzoekers en aanslagen gepleegd door moslimterroristen.
Nog even vermelden dat de Italiaanse schutter zijn schietpartij uitvoerde als reac- tie op de moord, vorige woensdag, op een 17-jarig Italiaans meisje. De hoofdverdachte is een Nigeriaanse migrant. De man sneed het meisje in stukken en verstopte de lichaams- delen in twee reiskoffers. Tekenend: over die moord kon u in onze kranten niets vernemen
… tot zaterdag.
AUTOJIHAD
Een chassidische jood, gemakkelijk te her- kennen aan zijn ronde bontmuts, wandelde met zijn zoontje op het voetpad in de Isabel- lalei in Antwerpen, toen plots een zwarte Seat Ibiza in een wijde bocht over het fietspad en het voetpad zwenkte en probeerde hen in volle vaart omver te rijden. Vader en zoon konden achter een lantaarnpaal wegduiken.
We zagen de beelden van een beveiligings- camera. Het was duidelijk kwaad opzet. De chauffeur werd drie uur later gearresteerd.
Over zijn identiteit werd niets bekendgemaakt, zoals gebruikelijk. Maar de Israëlische zender
“Kan 11 News” meldde dat de dader – natuur- lijk! – een moslim is. Soms bereikt nieuws ons via een heel lange omweg….
Bo is
wereldnieuws
GESLOTEN
TERUGKEERCENTRUM
In 2015 werden in België 3.916 transmigran- ten opgepakt, in 2017 was dat meer dan dub- bel zoveel: 9.347. De meeste opgepakte ille- galen kregen alleen een nutteloos papiertje, waarop staat dat ze het grondgebied moe- ten verlaten.
De stoere taal van Theo Francken laat mis- schien anders vermoeden, maar van de 3.228 transmigranten die tussen april en september 2016 in West-Vlaanderen werden opgepakt, werd slechts 1,8 procent daadwerkelijk gere- patrieerd. Dat is slechts een steekproef, maar er is geen enkele reden om te veronderstel- len dat het in andere maanden of in andere provincies anders zou zijn. De transmigranten en de mensensmokkelaars weten dat natuur- lijk ook en daardoor ontstaat een onstuitbaar aanzuigeffect. Dat zal nog erger worden als binnenkort de ferrydienst tussen Oostende en Ramsgate in gebruik wordt genomen. Om dat aanzuigeffect minstens gedeeltelijk te neutra- liseren, eist het Vlaams Belang dat de moge- lijkheden voor de gedwongen repatriëring van illegalen drastisch worden uitgebreid en dat een gesloten terugkeercentrum voor transmi- granten wordt gebouwd.
Dat zal zeker een ontradend en afschrik- wekkend effect hebben. Tenminste, als het niet wordt weggestemd…
Slecht geweten?
Tijdens het debat over de effectentaks die nadien zou gestemd worden, kwam ook Rob van de Velde (N-VA) aan het woord. Hij kwam zeggen dat hij een koele minnaar is van deze maatregel, maar dat die wel correct en ver- antwoord is, en hij kaderde die in de con- text van alle maatregelen van de regering om de belastingdruk te verlagen. Tijdens zijn betoog werd hij even onderbroken door Bar- bara Pas (VB) die hem herinnerde aan het feit dat dat sinds de communautaire stilstand ook het verhaal van de transfers van Vlaanderen naar Wallonië blijkbaar niemand nog wakker houdt. Zij wilde dan ook weten of Rob er zich van bewust was wie die effectentaks vooral zal betalen. Heel concreet vroeg ze hem of hij er enig idee van had hoeveel personen per gewest verhoudingsgewijs geraakt zullen wor- den door de nieuwe belasting. Hij liep in de val, want Barbara had de cijfers bij zich… Rob van deVelde kreeg het zichtbaar even moeilijk en zette een wollig betoog op over het door- wegen van elke fiscale ingreep door de massa.
Niemand begreep waarover hij het had. Hij haastte zich dan ook om zijn betoog over het globale plaatje van de belastingverlagingen verder te zetten en zich te wentelen in alge- meenheden en nietszeggende beweringen.
Na zijn tussenkomsten volgde hij het debat niet verder en verdween hij in de wandelgan- gen… Werd hij achtervolgd door een slecht geweten aangaande de miljardentransfers die onverminderd van noord naar zuid stromen?
Een wereld van verschil
Er is geregeld in de Kamer hommeles omdat een of andere minister er niet is om vragen te beantwoorden van de parlementsleden en omdat er wel eens vragen doorgeschoven wor- den van de ene minister naar de andere. Het gebeurt soms dat er van de regering zelfs nie- mand aanwezig is, waardoor de zitting moet geschorst worden en er ministers moeten gevorderd worden. Het hoort bij onze zeden en gewoonten. Na wat al dan niet geveinsde ver- ontwaardiging valt altijd alles wel weer in zijn plooi. In Groot-Brittannië ligt dat klaarblijkelijk enigszins anders. Lord Bates, lid van het Britse Hogerhuis en minister van Internationale Ontwikkeling, was te laat voor een debat en schaamde zich daar zo voor ten aanzien van het Labour-oppositielid dat hem wilde onder- vragen, dat alleen opstappen hem restte. De conservatieve politicus stond tijdens de zitting op en bood vol schaamte excuses aan voor zijn ‘onbeleefdheid’: “Ik heb altijd geloofd dat wij de grootste mate van hoffelijkheid en res- pect moeten tonen en schaam mij diep dat ik niet op mijn plaats was en zal daarom onmid- dellijk mijn ontslag aanbieden bij de premier.
Mijn excuses.” Daarna vertrok hij. Kamerleden vroegen de minister om niet te op te stappen en zelfs de voorzitter van de Labour-delega- tie zei dat zijn verontschuldiging meer dan vol- stond. Premier Theresa May heeft het ontslag geweigerd. Over plichtsbewustheid gespro- ken… Uiteindelijk is hij dan toch aangeble- ven, maar ‘zijn punt’ was gemaakt. Wat een wereld van verschil met de onbehouwenheid in ons eigen Paleis der Natie…
Dode mus
Peter De Roover en Kristien Van Vaeren- bergh dienden een voorstel in om de taalfa- ciliteiten in Ronse af te schaffen. Eind vorig
Roddels uit de Wetstraat
Dossier 8 februari 2018
4
jaar dienden Veerle Wouters en Hendrik Vuye (V&W, ex-N-VA) reeds zo’n voorstel in toen in de gemeenteraad van Ronse bijna unaniem was gestemd om deze effectief af te schaf- fen. Toen lachte Peter De Roover dat weg en noemde het zelfs ‘wishful thinking’ en dus zo goed als onhaalbaar. Maar nu doet hij dus hetzelfde… Meer nog: het voorstel is een doorslag, een haast identieke kopie van dat van V&W. De Roover weet dat hij de schone Vlaams-nationale schijn moet redden omdat vele kiezers ongeduldig en nerveus worden bij de Heilige Communautaire Stilstand die deze regering heeft aangekondigd. Of het zal lukken?
Twijfelachtig. Deze zaak behelst de wijzi- ging van een bijzondere wet. Dat wil zeggen dat er in de Kamer een tweederdemeerder- heid nodig is en dan nog eens een gewone meerderheid in elke taalgroep. En aangezien de MR de enige Franstalige partij is in de fede- rale regering en niet de helft van de Franstali- gen vertegenwoordigt, staat het in de sterren geschreven dat heel het voorstel ofwel uitein- delijk niet zal behandeld worden ofwel in de prak gereden wordt. Maar N-VA zal zich op de borst kunnen kloppen dat zij is ingegaan op de vraag van de Vlaamse partijen in Ronse.
Men is klaarblijkelijk rap blij met een dode mus… Het valt te vrezen dat veel kiezers dat ook doorhebben…
Eén stem meer
In een vorig ‘t Pallieterke hadden we het al over de Open Vld-kandidaat voor de plaats van Nederlandstalig rechter in het Grond- wettelijk Hof. Men schuift dus sjoemel-Fientje Moerman naar voor. De Kamer moest daar nu over stemmen. Om de procedure erg democra- tisch te laten lijken, moeten er twee kandida- ten voorgedragen worden door de Kamer. En zo geschiedde. In de stemronden prijkten er twee kandidaten op de lijst: Fientje dus, maar ook Martine Taelman, ook een Open Vld-ster die op een lucratieve uitgroeibaan zit te wach- ten. In de eerste ronde kreeg Fientje 108 stem- men en Martine 1. In de tweede ronde kreeg Taelman 109 stemmen en Moerman 0, telkens ruim twee derde van de aanwezige Kamer- leden. Daarmee gaan de twee ‘verkozenen’
nu naar de volgende fase. In artikel 32 van de Bijzondere Wet van 6 januari 1989 op het Grondwettelijk Hof blijkt dat de Koning de uit- eindelijke benoeming zal doen uit de voorge- dragen kandidaten.
Of met andere woorden: de regering. Uit het aantal stemmen blijkt duidelijk dat ook heel wat oppositieleden dit spelletje van poli- tieke benoeming probleemloos meespelen, want de meerderheid heeft maar 85 zetels en het vereiste aantal stemmen moet min- stens twee derde van het totaal aantal stem- mers zijn. En uiteindelijk was dat 87 in stem- ronde 1 en 86 in stemronde 2. Het waren er dus veel meer… Wellicht doen ze dat omdat ze vroeg of laat ook nog wel eens een graan- tje kunnen meepikken… En toch… over demo- cratie gesproken… In principe heeft Taelman één stem méér gekregen, dank zij één hard- nekkigaard die in de eerste stemronde niet voor Moerman wilde stemmen en toen al ‘par force’ voor Taelman stemde …
Volgens ons kan Fientje het dan echt niet worden… Een stem meer is een stem meer!
Wij kunnen Taelman alleen maar aanbeve- len nu straf op haar strepen te gaan staan bij
‘de Koning’!
Wederrechtelijke verovering
Kaliningrad is een wederrechtelijke verove- ring uit de Tweede Wereldoorlog. Begin 1945 is niet helemaal duidelijk wat met het oosten van Duitsland zal gebeuren. De Vlaamse kran- ten drukken landkaartjes die tonen dat de vroegere onafhankelijke republieken Estland, Letland en Litouwen weer opgeslokt zijn door het “Rijk van het Kwade”. Ook het lot van het oosten van het vooroorlogse Polen dat Hitler aan zijn bondgenoot Stalin in 1940 gunde, is definitief beslist: Sovjet-Unie.
Maar wat gebeurt er met de eeuwenoude Duitse gebieden achter de Oder-Neisse-Linie:
Pommeren, Silezië en Oost-Pruisen met de oude hoofdstad Königsberg? Sovjetdivisies bezetten dit deel van Duitsland en ontman- telen alles wat maar kan. Oost-Pruisen wordt als verloren geacht voor Duitsland en moet naar Polen als compensatie voor de Sovjet- diefstal van 1940. Maar Stalin en zijn nieuwe communistische satellietstaat willen meer.
Churchill probeert nog Pommeren en Sile- zië met de oude cultuurstad Breslau voor Duitsland te houden. Die gebieden worden in onze toenmalige kranten als Duits gedrukt.
De Amerikanen kan het weinig schelen. Dus krijgt het nieuwe en communistische Polen al het Duitse land ten oosten van Oder- Neisse. Met één uitzondering: het gebied rond Königsberg dat grenst aan de nieuwe Sovjetrepubliek Litouwen. Officieel beheert de Sovjet-Unie die 15.000 km2 in afwach- ting van een vredesverdrag. In werkelijkheid annexeert Stalin het territorium zonder boe of bah bij het Russische deel van zijn imperium.
Matig protest van de westerse geallieer- den, want de Sovjetdivisies staan waar ze staan. Stalin gooit zout in de wonde door stad en provincie te herdopen in Kaliningrad: een hulde aan strijdmakker Michail Kalinin. De man was een van de weinige oude bolsjewie- ken die Stalins terreur overleefde. Kalinin was lid van het politbureau, dat stuk voor stuk uit geharde criminelen bestond. Hij steunde Sta- lin in de opzettelijke uithongering (5 mljoen doden) van de boeren.
Hij kreeg de hoogste staatsfunctie in de USSR. Westerse ambassadeurs overhandig- den hem hun geloofsbrieven. Volgens de communistische doctrine is de staat echter ondergeschikt aan de partij, zodat partijleider Stalin de machtigste man was en protocollair de hoogste in rang.
Kalinin sterft in 1946 en Stalin herdoopt een reeks steden (o.a. het historische Tver) en districten met zijn naam.
Ook een Nederlandse naam
Daarmee komt definitief een einde aan een eeuwenoud politiek-cultureel centrum.
Het feit dat Königsberg ook de Nederlandse naam Koningsbergen bezit, wijst op lange en intense (handels)relaties. De stad ontstaat met steun van de Boheemse koning (vandaar de naam) als een burcht van de Duitse Orde in de 13de eeuw. Na de terugtocht uit Pales- tina begint de Duitse Orde een nieuwe kruis- tocht in Oost-Europa langs de Baltische Zee.
Dat “Duits” refereert naar het Heilig Roomse Rijk der Duitse Natie, dat o.a. Duits- land, Oostenrijk, Bohemen, Noord-Italië, Oost-Frankrijk en de Nederlanden (minus het graafschap Vlaanderen) omvat (vandaar ook de commanderie in Alden Biesen). De Duitse Orde onderwerpt de niet-christelijke “Pruz- zen” en verovert een eigen nieuwe staat bui- ten dat Heilige Rijk. Zij nodigt kolonisten uit om zich bij haar te vestigen. Pruzzen en kolo- nisten mengen zich geleidelijk, en zo ontstaat een Duitstalig volk dat wij Pruisen noemen.
De Duitse Orde botst in haar expansiezucht op kwade tegenstanders. De Rus Alexander Nevski maakt een einde aan de opmars naar het oosten en de orde moet uiteindelijk het oppergezag van de Poolse koning erkennen.
Die dwingt de orde tot de terugtocht uit haar belangrijkste bolwerk en in 1456 wordt Königsberg haar hoofdstad. Tijdens de refor-
matie gaat de grootmeester over naar het protestantisme en hij maakt een seculier hertogdom Pruisen van de gebieden van de orde. Als zijn dynastie uitsterft, erft de keurvorst van Brandenburg het gebied. Zijn hoofdstad Berlijn wordt belangrijker dan Königsberg. Een latere keurvorst kroont zich wel tot koning in Königsberg dat buiten het Eerste Duitse Rijk ligt, waar alleen de keizer in Wenen die titel kan verlenen. Het duurt bijna een eeuw vooraleer Europa die “koning” ern- stig neemt.
Maar onder Frederik II de Grote is er geen ontkennen meer aan. Het oostelijk gelegen Pruisen geeft zelfs zijn naam aan het hele koninkrijk. Iedere volgende koning tot en met Wilhelm I (eerste keizer van het Tweede Rijk) laat zich voortaan in Königsberg kronen.
De stad is een economisch centrum van belang. Graan, hout en barnsteen uit Polen, de Baltische landen en de Oekraïne worden via Königsberg verscheept. Die handel is veel belangrijker voor de Nederlandse Republiek dan het VOC-imperium. De stad groeit en bloeit, heeft een bekende universiteit en filo- soof Immanuel Kant is zijn grootste zoon. Ook Käthe Kollwitz, de beroemde beeldhouwster van “Het treurende ouderpaar” in Vladslo, wordt er geboren.
Na de Eerste Wereldoorlog zijn Oost-Prui- sen en Königsberg gescheiden van de rest van Duitsland door de Poolse corridor. Reden te meer voor de Duitsers om veel in de stad te investeren en er een groene parel van te maken met 400.000 inwoners. Gevolg van die corridor is dat 55 procent van de inwo- ners al pro NSDAP stemt in democratische verkiezingen. De parel wordt voor een groot deel verwoest zodra einde 1944 de gealli- eerde vliegtuigen genoeg vliegbereik hebben.
Exclave in EU en NAVO
De genadeklap komt er met de Sovjets.
De Gauleiter verhindert zo lang mogelijk elke evacuatie en de stad wordt het toneel van vreselijke gevechten tot die zich overgeeft in april 1945. Er zijn 100.000 burgers overgeble- ven, die door de Sovjets geterroriseerd, ver- kracht en als slaaf behandeld worden, zodat een jaar later nog 20.000 mensen overblijven.
Die worden op bevel van Stalin in 1947 naar Oost-Duitsland gedeporteerd. De wei- nig overgebleven bouwresten van de Duitse erfenis worden opgeruimd, en in de nieuwe naargeestige Sovjetblokken verschijnen Rus- sen. Kaliningrad en zijn haven worden een verboden zone voor westerlingen.
Maar dan ontploffen de Sovjet-Unie en zijn Oost-Europese rijk. Volgens Der Spiegel laten de Russen in 1990 verstaan dat ze het vroe- gere Königsberg in ruil voor vele miljarden willen teruggeven aan Duitsland. De Duit- sers bijten niet.
Ze vrezen nieuwe ernstige problemen met die heruitgave van de Poolse corridor en ze willen de twee westerse tegenstanders van de hereniging van West- en Oost-Duitsland (Frankrijk en het VK) niet voor het hoofd sto- ten. Kaliningrad wordt dus een exclave van Rusland tussen Litouwen en Polen die van- daag lid zijn van de EU en de NAVO.
Vanuit de Baltische staten arriveren nogal wat Russen die zich niet meer thuis voelen in hun vroegere kolonies en die zich in de exclave vestigen die nu al weer bijna 450.000 inwoners telt. In 1992 wordt de stad ook opengesteld en kunnen toeristen die bezoe- ken. Een paar gebouwen uit de Duitse tijd, zoals de domkerk en wat stadspoorten, zijn gerestaureerd, en de Russen bouwen wat wijken in een historiserende tijd. Poetin kent de stad goed, want zijn vroegere vrouw is er geboren en heeft er lang gewoond. Daaren- boven is de haven ijsvrij en er is geen Rus die er nog aan denkt stad en provincie op te geven.
De overbetaalde voetballers spelen dus in juni mee in de Russische propaganda.
Jan neckers
Koningsbergen/Königsberg/
Kaliningrad
Op 28 juni spelen opgeblazen kikkers - ook bekend als rode duivels - een wedstrijd tegen Engeland in Kaliningrad. Natuurlijk is de keuze van die plaats als speelstad voor de wereldbeker een beslissing van ex-KGB’er Poetin, die deze oorlogsbuit niet de weg wil zien gaan van andere verloren Sovjetterritoria.
Help Pieter-Paul een naam zoeken voor zijn schilderij
Actueel
8 februari 2018 5
Het gemak waarmee het kamikazekabinet (2014) de eerste oppositiewind trotseerde, dat had links duidelijk niet goed ingeschat. Ver- volgens was het vooral zwijgen over het eigen progressieve programma, want dat had de kie- zer in 2014 niet echt gesmaakt. Dan maar een geloofwaardige oppositie voeren? Ook dat is aan Groen en Rood niet echt besteed.
Men schakelde dan maar over op hysteri- sche kritiek op ‘het kibbelkabinet’. Het cement tussen de Vlaamse partijen in de regering- Michel vertoont barsten, die door paniek- zaaiers in Vlaanderen constant worden uit- vergroot.
Langs Franstalige kant ging men dan weer krampachtig op zoek naar verdeeldheid bin- nen de MR. ‘Eigen achterban fluit MR-top terug over huiszoekingswet’ schreef De Morgen (*).
“Het scheelde niet veel of de ijver van de wetgevende macht was ontspoord”, drama- tiseerde Bart Brinckman in De Standaard. Bij Beweging.net (vroeger ACW) vergelijkt men woonstbetreding met razzia’s op Joden. Zo hoopt links de regering schade te berokkenen.
Wat - voortgaande op peilingen en sociale media - niet meteen lukt. Ook niet als men om de haverklap er een “specialist” bijhaalt (Karel de Gucht en zijn madame in Humo) om te zeggen dat “dit lijkt op het criminalise- ren van mensen”…
Clans?
In die context blaast men elk akkefietje op. Recent meent men almaar meer fricties te zien tussen “de clan” Didier Reynders ver- sus de clan van Michel. Tegenstellingen over migratie en asiel, bijvoorbeeld. Tegenover de links-liberalen, waartoe Charles Michel wordt gerekend, zouden dan staan: de conservatief Didier Reynders, voorzitter Olivier Chastel, die zich bijvoorbeeld uitsprak tegen een massieve regularisatie in België en de rechts-liberaal Alain Destexhe, die in zijn eigen Elsene ermee dreigde met een aparte lijst op te komen. Een
“ultra”, volgens Béatrice Delvaux in Le Soir, een
“lichtgewicht” volgens De Standaard.
Rechtser
Feit is wel dat Destexhe zich in een aan- tal opiniestukken profileert. In Le Vif (1 febru- ari) profileert hij zich als een soort Franstalige kopie van Jean-Marie Dedecker. Met twaalf jaar werk voor Artsen zonder Grenzen achter de rug weet hij wel iets af van mensenrechten.
De genocide in Rwanda en de etnische zuive- ringen in Bosnië zetten hem ertoe aan uit AzG te stappen en aan politiek te doen.
Destexhe ergert zich blauw aan semanti- sche manipulatie, de manier waarop links het migratiedebat vervuilt, onder meer over de huiszoekingswet.
Dat wetsontwerp werd afgetoetst bij de Raad van State, werd door de voltallige MR- partijtop mee goedgekeurd, lijkt sterk op wat in Frankrijk en andere Europese landen gebrui- kelijk is, maar stootte op verzet van activisten die transmigranten onderdak verlenen.
Ook binnen de MR waren sommigen niet akkoord (de links-liberaal Gerard Deprez, senaatsvoorzitster Christine Defraigne die in Luik moet opboksen tegen een sterke PS, en Richard Miller, een federaal parlementslid van de MR).
Transmigranten kunnen honger en koude mijden door in de asielprocedure te stappen, maar de meesten weigeren dat omdat ze naar Engeland willen. “Door de transmigranten te steunen laat u die mensen over aan de crimi- nele netwerken. Anderen zullen immers vol- gen en door uw activisme hun leven riskeren om hier te geraken”, aldus Destexhe. Dat is bovendien in strijd met de Engelse, Belgische en Europese wetgeving. “Door zo te handelen moedigt u illegale immigratie aan.”
Achter het masker van humanitaire genero- siteit verschuilt zich volgens hem de eis om de poorten van België en Europa nog wijder open te zetten, de vraag naar nog meer migratie, ter- wijl een democratie zelf moet kunnen bepalen hoe ze migratie aanpakt (hoeveel, wie?). Stop de schijnheiligheid en kom dan met zo’n pro- gramma op bij de verkiezingen. Niet de straat, maar het parlement bestuurt de democratie, besluit Destexhe.
De Wever
De Morgen had zich al gehaast om te schrij- ven dat de links-liberale Michel de huiszoe-
kingswet zou aanpassen, onder druk van zijn partijgenoten. Michel liet afgelopen weekend in Le Soir evenwel verstaan dat een humaan asielbeleid ook een kordaat en efficiënt terug- keerbeleid vraagt.
Hij deed er een oproep aan de transmigran- ten om asiel aan te vragen, en zou kritische partijgenoten proberen te overtuigen uitge- breid te overleggen met onderzoeksrechters en grondwetspecialisten.
Dat De Wever Destexhe vorige zaterdag citeerde op Twitter (“Er is niets mooier dan naastenliefde, maar bestuurders moeten het algemeen belang vooropstellen.”) maakte onze “kwaliteitskranten” bloednerveus.
De Wever wil de MR naar rechts sturen, pani- keerde De Morgen (‘Als Bart De Wever plots militant van MR wordt’, 5 feb.). Ook De Stan- daard – wat dacht je – vindt dat N-VA zout in de wonde van de MR strooit. Christof Vanschou- broek noemt het “vervelend” dat De Wever
‘lichtgewicht’ Destexhe een echo geeft.
De Brusselse gemeenteraad keurde maan- dag een motie goed tegen het wetsontwerp op huisbetreding. De MR onthield zich. Dit dos- sier is het waard te volgen. En om te volgen tot waar Michel dat doet. Tot waar volgt hij zijn cri- tici, tot waar Destexhe? Het wetsontwerp op de woonstbetreding zou een grens moeten trekken tussen migratie en illegaliteit. Als dit niet kan, moet de kiezer spreken.
AnjA Pieters (*) De Morgen spreekt over de Huiszoe- kingswet, De Standaard over de wet over de woonstbetreding, Humo over de ‘ach- terhuiswet’
Is Charles Michel de controle kwijt, zoals De Morgen schreef? Ze zouden het in linkse kringen graag hebben, maar andermaal gaat het meer om spinning dan om een scherpe analyse. Ook de kritiek op het ontwerp op de ‘woonstbetreding’ zal geen deuren ope- nen naar electoraal succes. Het uitwijzen van illegalen die niet eens van plan zijn asiel in ons land aan te vragen, is voor veel mensen de logica zelve.
Destexhe over demografie en migratie
Deelcijfers over een korte periode geven, of ze opsplitsen per onderdeel (asiel, gezinsher- enigingen, regularisaties...) moeten de zaak relativeren. Absoluut interessant dat Destexhe dat doet, maar hier en daar zijn de cijfers wat verouderd, soms ook fout. We vatten even samen:
Bevolkingsgroei: de Belgische bevolking steeg van 10,2 miljoen inwoners in 2000 naar 11,3 miljoen in 2015. “Dat is een stijging met 10 procent op een zeer korte periode.” Ter info: de aangroei vorig jaar was het grootst in Brussel (BHG, 0,63 procent, 1.191.041 inwoners). In het Vlaams Gewest bedroeg de groei op jaarbasis 0,56 procent, met dan
6.546.785 inwoners. Wallonië kende een veel tragere bevolkingsgroei van 0,28 procent, tot 3.620.531 inwoners).
De snelle bevolkingsgroei is een probleem:
In het decennium 2000-2010 was immigratie (relatief) negenmaal groter dan in Nederland, viermaal groter dan in Frankrijk of Duitsland en groter dan in de VS, een staat die historisch open staat voor migratie (Destexhe haalt hier zijn cijfers bij Itinera, 2012).
Demografie en migratie: Bij demogra- fische prognoses gaat het in de media zel- den over migratie, nochtans de “driving fac- tor”, stelt Destexhe. In cijfers: voor België zou het gaan om 40.000 naturalisaties per jaar,
200.000 in drie jaar, 608.322 in twaalf jaar.
(Bron: RTBf, 4 april 2013).
Uit welke landen? De indruk wordt gewekt dat migranten vooral uit Europa komen, maar dat klopt niet. (Destexhe citeert een artikel van RTBf, 4 april 2013). Dat heeft dan weer te maken met de versoepeling van de wetgeving ter zake door de paarsgroene regering-Verhof- stadt in 2001. Die cijfers moet Destexhe toch eens beter toelichten. Een kwart van de nieuw- komers komt van buiten Europa.
Hoe komt men binnen? Volgens Destexhe is de helft van de migratie gelinkt aan gezins- hereniging. Dat is meer dan in onze buurlan- den (cijfers Dienst Vreemdelingenzaken).
Wie blijft en wie niet? Vooral niet-Europese migranten blijven hier.
Wat in de toekomst? België, een van de dichtstbevolkte landen in Europa, zou er nog een of twee miljoen inwoners bij krijgen (bizar verschil – red.) en wordt geconfronteerd met
de kosten die dat met zich meebrengt: huis- vesting, onderwijs, gezondheidszorg, trans- port en milieu…
En de moslims? Het aantal moslims zou tegen 2050 verdubbelen tot 1.250.000 of 11,1 procent van de bevolking. De stijging kan ook groter zijn, tot 2.580.000 (18.2 procent) (bron:
Pew Forum on Religious and Public Life).
Besluit
Destexhe heeft een punt. Zijn betoog stoelt op cijfermateriaal, maar hij slaagde in dit korte bestek er niet in zijn kant van het verhaal sober, rationeel en actueel uiteen te zetten. Het is een aanzet, die meer verdient. Dat een zekere elite en de media bepalen wat de grenzen zijn van dit debat en de taboes die erbuiten wor- den gehouden, dat klopt. Maar de kracht van de tegenstem zit in koele statistieken, minder in analyses waarin duiding overheerst. Laat de burger denken. Makkelijk is dat blijkbaar niet.
Destexhe is de Franstalige liberaal die in Franstalig België een rechtse stem over migratie wil laten horen. Op de site van het Amerikaanse Gatestone Institute wil hij links Wallonië met dat thema bestoken, ‘How to manipulate immigration data? Take Belgium...’. Links manipuleert het debat door te verdoezelen, zodat ze niet echt alar- merend lijken.
Woonstbetreding moet grens trekken tussen migratie en illegaliteit
ZONDER NEDERLANDS
Minister Muyters heeft met zijn Waalse libe- rale ambtsbroeder Pierre-Yves Jeholet een pact ondertekend: elk jaar mogen 2.500 Waalse werklozen in Vlaamse bedrijven komen wer- ken om het personeelstekort te helpen invul- len. Ze moeten zelfs niet op voorhand Neder- lands leren. Dat zal na de aanwerving op de werkvloer gebeuren.
In Vlaanderen is er nog slechts 6,7 procent werkloosheid, in West-Vlaanderen zelfs min- der dan 2 procent. Maar in het door socialisme en sociaal parasitisme geteisterde Wallonië is dat 13 procent. Franse werklozen komen meer
“over de schreve” in West-Vlaanderen werken dan Walen, want in Frankrijk zijn de werkloos- heidsuitkeringen beperkt in de tijd. In België zijn ze eeuwigdurend. Sommige Waalse fami- lies “doppen” al sinds meerdere generaties. Ja, voor een Waal is het natuurlijk al een straf op zich als hij aan het werk gezet wordt… Maar toch zint het afschaffen van de taalvoorwaar- den ons niet.
Zou men voor die Waalse werklozen niet beter een taalcursus organiseren, mèt een ver- plicht taalexamen? En als zij niet slagen, krij- gen ze geen uitkeringen meer. Maar zelfs een MR-minister als Jeholet zou zo’n logisch plan nooit goedkeuren. Walen dwingen Nederlands te leren en dan nog te werken ook!
Dat is het recept voor een revolutie geleid door Laurette Onkelinx, die met een mitrail- lette op de barricaden klimt en het gepeupel ophitst tot het lynchen van MR-politici.
ASIEL? EN MAAR BETOGEN
Op zondag 25 februari kan u, beste lezer, naar Brussel trekken om te betogen tegen het uitwijzingsbeleid van Francken. De bij- eenkomst gaat wederom uit van een groot
“burgerplatform”. We lezen in de medede- ling: “De betoging zal ditmaal vooral gefocust zijn op de eis de razzia’s stop te zetten, en de dreigende invoer van de wet op de ‘huiszoe- kingen’.” Ook de eis tot ontslag van Francken blijft aan de orde.
Let op het woord ”razzia”, een woordgebruik dat onze linkse vrienden maar al te graag gebruiken. Een ander woord dat systematisch opduikt in de linkse communicatie: de “depor- tatiepolitiek” van Francken en de N-VA, kwes- tie van het regeringsbeleid te kunnen kop- pelen aan de jaren dertig. Een gekende truc.
Wie er in februari niet bij kan zijn, moet niet wanhopen. Op 21 maart “vieren” we de
‘Internationale dag tegen racisme’. En daarom organiseren ‘Hart boven Hard’, MRAX en andere vrijheidsstrijders drie dagen later een grote betoging in Brussel, dit naar jaarlijkse gewoonte. Wie allergisch is voor geitenwollen- sokken kan die dagen Brussel beter vermijden.
