W E E K B L A D — N U M M E R 1 — 4 J A N U A R I 2 0 0 6
Klapstoel Lieve
Van Hoofstadt blz. 7
Dossier De zorgen van pleegzorg blz. 14-15
Zes knappe
sprookjesboeken blz. 16
antwerpenbruggegent mechelenhasselt
NIEUW!
Uitneembaar bewaarboekje met alle zondagslezingen + commentaar tot einde januari!
ET verhaal van Vredeseilanden begint natuurlijk met dominicaan Dominique Pire (1910-1969), in 1958 winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede van- wege zijn inzet voor vluchtelin- gen. Jan Vannoppen van Vredes- eilanden stopt me een biografietje van de Waalse pater in de hand.
„De basisprincipes van toen gel- den nog altijd, al is onze manier van werken grondig veranderd.”
In 1962 stichtte Pire Vredeseilan- den. De regering in Bangladesh had hem om advies gevraagd, de pater bood aan iets concreets te doen. In een viertal dorpen wer- den de mensen geholpen hun onderontwikkeling te keren.”
„Dialoog stond van bij het begin heel centraal in het werk van Vre- deseilanden”, zegt Vannoppen.
„Bedoeling was aldus de mensen te stimuleren hun eigen lot in han- den te nemen. Ontwikkeling bete- kent voor ons plaatselijke mensen sterker maken.”
Overleven
Vredeseilanden was van meet af pluralistisch opgevat, een nieu- wigheid toen. Pater Pire wilde ten alle prijze onafhankelijk blijven.
Eveneens in Pires geest wil Vre- deseilanden ook steeds een soli- dariteitsbeweging zijn met in ons land een campagne tot bewust- making.
Na enkele jaren actie had de beweging dan ook behoefte aan een afzonderlijke Vlaamse afde- ling. Die kwam er in 1980, een kwarteeuw geleden dus. Snel ver- overde het Vlaamse Vredeseilan- den een eigen plaats met een opvallende campagne en eigen projecten. In het midden van de jaren 1990 ging Vredeseilanden het gesprek aan met Coopibo, ont-
wikkelingsorganisatie ontsproten uit de Bouworde. Ze deelden dan ook principes (zoals het pluralis- me) en hadden soortgelijke pro- gramma’s. In 1998 fuseerden de twee onder de naam Vredeseilan- den. Later volgde nog een fusie met een kleinere organisatie.
„Door deze fusies waren we zowel in Afrika, Latijns-Amerika en Azië met projecten aanwezig”, zo vervolgt Lily Deforce van Vre- deseilanden. „We moesten even-
wel ook keuzes maken. Zo lag het voor de hand dat we ons heel bij- zonder zouden richten op de plat- telandsbevolking. Waarom? We- reldwijd overleeft een derde van hen met amper 1 dollar per dag.
Ze slagen er niet om door hun werk een inkomen voort te bren- gen. Het ontbreekt hen aan mid- delen om van hun landbouw te kunnen leven.”
Ook hier horen we het aloude leidmotief van Vredeseilanden
weerklinken: helpen is hulp over- bodig maken. Lily Deforce drukt het aldus uit: „De doelgroep van onze projecten zijn heel speciaal kleine landbouwers in het Zuiden, die wij door structureel werk een betere toegang tot de markt wil- len verschaffen, opdat zij aldus zelf kunnen voorzien in hun inko- men.”
Jan Vannoppen: „Neem nu de koffieprijs. Die schommelt der- mate, dat boeren er vaak niet eens
hun productiekosten uithalen. Op het hoogste niveau willen daarom praten over de problemen van deze kleine boeren. Tegelijk wil- len we ook de mensen bewust maken van de moeilijkheden van mensen in het Zuiden.” Een part- nerschap drong zich dus op. Vre- deseilanden zocht een alliantie met Oxfam-Wereldwinkels en het keurmerk Max Havelaar.
Vervolg op bladzijde 12
© Josef Polleross/Anzenberger
Vredeseilanden, een kwarteeuw jong
E r i k D e S m e t
