We waren op 13 juni ongelofelijk gelukkig

(1)

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

We waren op 13 juni ongelofelijk gelukkig

Kent u het ‘Gettysburg Address’, beste lezer? In 1863, na een van de zwaarste veldsla- gen van de Amerikaanse burgeroorlog, had president Abraham Lincoln tijdens een her- denkingsplechtigheid nauwelijks twee minuten nodig om een toespraak te houden die zo gebald en krachtig was dat ze is blijven voortleven in het collectief geheugen van de Ame- rikanen. De andere spreker, Edward Everett, een van de meest befaamde redenaars van zijn tijd, hield een speech van bijna twee uur. Maar hij moest ruiterlijk toegeven dat niet hij maar de president een onuitwisbare indruk had gemaakt op het publiek, en veel beter de inzet van het aan de gang zijnde conflict had verwoord.

Wij leven niet in oorlogstijd, en de vergelijking zal wellicht vergezocht overkomen. Maar we durven gerust stellen dat advocaat Vic Van Aelst (een van de verdedigers van Els Clot- temans in het geruchtmakende proces over de parachutemoord, maar dat terzijde) op het druk bekeken VRT-programma ‘Reyers Laat’ zijn eigen en eigenzinnig ‘Gettysburg Address’

heeft geformuleerd. Van Aelst had welgeteld twee minuten en drieëndertig seconden nodig om een vlijmscherp oordeel te vormen over een half jaar regeringsonderhandelingen en de reden waarom die niet opschieten. Terecht verweet hij dat de Franstaligen: ‘Ofwel worden ze redelijk en fatsoenlijk, ofwel moeten we er van af.’ Waarna hij de discriminatie aanhaalde die hij zelf 34 jaar lang als Vlaming in Brussel ondervonden had.

De kalme en zelfverzekerde toon waarop hij sprak, deed zijn woorden nog sterker overkomen. ‘Dit is een onrechtvaardig land, zo simpel is dat. Er is nooit een evenwicht geweest tussen de belangen van de Franstaligen en de Vlamingen. Het heeft altijd gedreven op een bevoorrechting van de Franstaligen. Als men er na 180 jaar

nog niet in slaagt van een elementaire rechtvaardigheid in te voeren, dan moeten we van dit land vanaf.’

Presentator Lieven Van Gils wist niet wat hij hoorde - uiteraard, op de VRT weerklinkt altijd maar hetzelfde poli- tiekcorrecte gewauwel - en vroeg de andere gasten rond de tafel om een reactie. Stilte. De zelfverklaarde ombuds- vrouw Annemie Peeters zat met haar mond vol tanden.

Blauwe Alexander De Croo wist niet waar hij moest kijken en breidde een nietszeggend antwoord aan mekaar. En er zat nog een andere dame aan tafel, maar die kwam helemaal niet meer in het stuk voor. Van Aelst kwam, zag en overwon.

Het had allemaal te maken met een terugblik op 13 juni en de beelden waarop Bart De Wever zijn fameuze ‘N-VA

= Nihil Volentibus Arduum’ lanceerde: voor doorzetters is niets te moeilijk. ‘Dank u, Bart! Dank u, Bart!’, scandeerde de zaal. En Vic Van Aelst herinnerde zich maar al te goed zijn reactie op de geelzwarte vloedgolf: ‘Ik was die avond ongelofelijk gelukkig.’

En hoe voelde hij zich zes maanden later, in de studio van

‘Reyers Laat’? In elk geval overtuigd van het volgende: ‘Als

België nu in de problemen zit, dan is dat gewoon omwille van de houding van de Fransta- ligen. Ik vind dat mijnheer De Wever keihard moet onderhandelen, bis zum Ende, en het stoort mij in het geheel niet dat het lang duurt, het resultaat moet goed zijn.’

Welaan, Bart De Wever, gij die door zowat alle gazetten en boekskes tot meest mar- kante figuur of persoonlijkheid van vorig jaar zijt uitgeroepen, wij hopen dat gij het optre- den van meester Van Aelst ook hebt aanschouwd - live of in uitgesteld relais - en dat gij zijn persoonlijke boodschap aan uw adres goed in uw oren hebt geknoopt: keihard onderhandelen, tot het bittere einde, tot er een goed resultaat op tafel ligt, en anders: van die West-Vlaamse boer geen eieren! Of zoals Van Aelst het zei: ‘Dan krijgen we verkiezingen, en dan moeten we hopen dat de echte Vlaams-nationalisten nog sterker naar voor gaan komen, en dan zullen de Franstaligen moeten begrijpen dat het zo niet verder kan. En dat bij verkiezingen De Wever nog 20 procent meer stemmen haalt!’

Er rust deze week een bijzonder zware verantwoordelijkheid op uw schouders, mijnheer de voorzitter van de N-VA. Dat is de trouw aan het programma waarmee gij naar de verkiezingen zijt getrokken. Dat is de hoop van al die kiezers dat er met de N-VA fun- damentele veranderingen gaan komen, en dat gij hen niet in de steek zult laten. En dat is ook het behoud van uw eigen geloofwaardigheid, nadat ge midden oktober als Koninklijk Verduidelijker uw fameuze nota hebt ingediend die al een heel pak toegevingen bevatte, en waarbij ge het publiek bezwoer dat het uw minimumbod was en dat ge het voor minder niet zou doen.

Ge had daarna die hele belgo-belze bedoening gewoon moeten opblazen, maar ge hebt verkozen om te blijven praten en palaveren, en uiteraard zal de nota Vande Lanotte een stuk onder uw minimumeisen duiken. Dan zijn er twee mogelijkheden: ofwel zegt gij foert tegen het hele circus, ge vermijdt een schisma in de Beweging, en ge behoudt uw zelfrespect. Ofwel kiest ge de weg die Dehaene vorige week nog aanbeval in De Morgen: ‘Vande Lanotte moet zich niet laten opjagen. De onderhandelaars moeten zich eerst achter de schermen verbranden, en daarna samen het resultaat verdedigen bij hun achterban.’

In elk geval, als ge het lef hebt om akkoord te gaan met samenvallende verkiezingen waardoor de socialisten voor eeuwig en drie dagen alles in België kunnen blokkeren, als ge bereid zijt een stevige prijs te betalen voor de splitsing van BHV, als ge akkoord gaat met een schijnoverhe- veling van financiële middelen en halve bevoegdheden, dan moet ge maar stoppen met in het Latijn te peroreren en overschakelen op het Frans. En dan zal de titel van ons eerstvolgende hoofdartikel zijn:

‘Cela suffit!’

Deze week :

• Briefje aan Kris Peeters 3

• Snel getrouwd, snel gescheiden, snel Belg 3

• De schijnheilige kop van Sa Majesté (2) 4

• Ludo blijft asielzoeker 6

• De brandstichters van RaRa 7

• Met vakantie in “Oh, oh Cherso” 10

Plankzeil als de bliksem www.pallieterke.info naar

66

^ste

jaargang • nummer 1 • woensdag 5 januari 2011 1,90 euro

(2)

De dingen dezer dagen 2

5 januari 2011

Vlaanderen,

terrein voor nestbevuiling

Wereldberoemdheid in Vlaanderen, dankzij vooral of zelfs uitsluitend de progressieve landelijke regimemedia, kan soms uitdei- nen tot even over lokale grenzen. Zoals dat zojuist nog Tom Lanoye overkwam. In Vlaan- deren op het schild van de wereldliteratuur getild binnen het “ons kent ons” mediasy- steem, ging men er bij de NOS radio vanuit dat de beenhouwerszoon uit het Waasland van nog vele andere markten dan alleen de hoog literaire thuis is. En dus mocht hij zijn althans verondersteld deskundig licht laten schijnen over zijn vaderland in het algemeen.

En in het bijzonder over het gedeelte dat, in hoofde van zijn politiek gedachtegoed, uit- verkoren terrein is om er het begrip “nestbevuiling” op toe te passen.

Ik probeer er wel begrip voor op te brengen dat dit een “conditio sine qua non” is om, op het platform van de links culturele elite in Vlaanderen, zetelrecht te kunnen doen gelden op een van de daarop vastgenagelde betere draaistoeltjes. En dus liet Lanoye, in een bevlieging van literair lyrisch topni- veau, aan de Hollandse goegemeente weten dat het Vlaanderen van vandaag “vadsig en overmoedig is, zoals de bevrijde slaaf die een potje geld bijeen heeft gespaard” (sic).

Mede daarom, aldus het Antwerpse orakel met Oost - Vlaamse “roots”, gelooft hij niet in een republiek Vlaanderen.

Ik kan me probleemloos voorstellen dat bij het beluisteren van deze visionaire mare, én vooral de pijler die haar stut, door politieke hoogvliegers als Caroline Gennez en Wouter Van Besien de champagne werd ont- kurkt op de onderscheidenlijke partijhoofd- kwartieren. Om te zwijgen over Le Palais - Het Paleis, evenals de verzamelde “francofonie belge”, voor zover die tenminste weet wat de NOS is.

Betweter

Wie A zegt moet daar B aan kunnen toe- voegen. Tom Lanoye liet zich terzake niet kennen. Om zijn allicht niet aangeboren, maar partijpolitiek opgefokte afkeer voor eigen identiteit én volk voldoende sterk in de verf te kunnen zetten, hoopt en denkt hij dat de Vlaamse nationalisten zullen bewijzen dat een republiek Vlaanderen naadloos op Bel- gië zal lijken. Wat zijn “hoop” betreft, die is volledig voor rekening van een tot wereld- vreemde dagdromer gedegradeerde betweter die elke voeling met een oprukkende en niet meer te stuiten Vlaamse bewustwor- ding mist. En als hij “denkt” dat een republiek Vlaanderen naadloos zou aansluiten op een Belgische constructie die sinds haar ontstaan de vloer heeft aangeveegd met de rechten van de meerderheid van haar bevolking, dan bewijst dat niet dat Vlaamse nationalisten niet zouden weten waar ze mee bezig zijn.

Het bewijst des te meer dat Lanoye niet weet waarover hij praat als hij bovendien nog durft zeggen dat de kern van het probleem “Belgische stilstand” het Vlaams nati- onalisme is zoals uitgedragen door de NV-A van Bart De Wever. En laat de heer Lanoye nu vooral niet komen aandraven met het excuus dat die uitspraak uit zijn samenhang gerukt is en daardoor harder overkomt dan bedoeld. Overigens zette hij zijn standpunt nog meer kracht bij door te orakelen dat de NV-A weinig anders voorstelt dan een nati- onalistische zweeppartij die aarzelt of ze de macht wel wil bekleden. En die, als ze dat niet doet, alleen maar wil bewijzen dat de Bel- gische structuren niet meer werken. Alsof daar nog bewijs voor nodig zou zijn!

Wereldburgers

Helemaal van de pot gerukt is zijn “vast- stelling” dat de rollen omgekeerd zijn sinds Wallonië binnen de Belgische constructie de armere en Vlaanderen de rijkere regio geworden is. Vlaanderen is uit, dixit Lanoye, op “economisch revanchisme”, niet meer of niet minder. Vanuit die redenering is het terechte scheef oog, waarmee Vlamingen de enorme geldtransfers naar Wallonië en Brus- sel bekijken, dus “revanchisme”. Allicht voor het feit dat hun voorvaderen zich destijds bezuiden de landsgrens uit de naad hebben gewerkt om naast eigen welstand in dezelfde moeite ook die van de regio op te krikken.

Terwijl de geldstromen vandaag in stand worden gehouden zonder enige tegenpres- tatie en zonder dat er enige vorm van controle op hun gebruik wordt geduld.

Die nochtans overbekende feiten komen niet aan bod in het betoog van Lanoye. Hij is van oordeel dat “de bevrijde slaven slechte meesters zijn die teveel vanuit een economisch hoogmoedige (!) positie nastreven dat België uit elkaar moet vallen.” Gehecht als hij aan naar eigen zeggen aan België is, vindt hij dan ook dat we beter af zijn met moeilijke, lees Belgische, compromissen. “Want dan zijn we wereldburgers”. Tja..

Waar de regimemedia de standpunten van Lanoye overnamen, deden ze dat, zoals gebruikelijk, even klakkeloos als kritiekloos.

In een lezersbrief las ik het volgende: “Het hoofd van Lanoye zit vol fictie en verzinsels om zijn boeken te vullen. Op politiek vlak betekent hij niks en vertegenwoordigt hij niemand.” Klopt allemaal, behalve dan dat hij niemand zou vertegenwoordigen. Hij vertegenwoordigt de linkse zelfverklaarde intel- lectuele elite én de Vlaamse vazallenpartijen van hun Waalse meesters PS en Ecolo, die Vlaanderen, met de steun van de regimemedia, al veel te lang in een dodelijke wurggreep houden. Zoals de jongste anti Vlaamse ont- boezemingen van Lanoye, nog maar eens,

illustreren. D.M^ol

Voor wie nog in ons aller hoog betrouwbare media gelooft, wordt de Vlaamse wereld van de literatuur uitsluitend bevolkt door notoire leden van de linkse kerk.

Binnen dat unieke blok staat de al een tijdje aflijvige Hugo Claus nog immer pal. En het nog levende puik bestaat uit het trio Kristien Emmerechts, Herman Brussel- mans en Tom Lanoye. Nu prinses Mathilde liet weten dat ze fan is van Tom Nae- gels en Dimitri Verhulst, ligt ook voor die twee de weg helemaal open om op hun beurt toe te treden tot de elitaire rangen van Vlaamse literaire hoogvliegers.

Cruciale week

Staan we voor de cruciale week waarin Johan Vande Lanotte zijn nota voor de neu- zen van de onderhandelaars schuift en zal vragen “hoe het nu eigenlijk zit”? Later deze week weten we dus of er een akkoord zal komen? Haha, we leven in België. Neen, Vande Lanotte zal vragen of de partijen bereid zijn op basis van zijn teksten te onderhandelen. Hij zal de vraag zo proberen for- muleren dat De Wever het moeilijk vindt

‘neen’ te zeggen en toch niet verplicht wordt echt ‘ja’ te zeggen. Kwestie van de man nog wat verder op te schuiven naar het point of no return.

OVV

Het Overlegcentrum van Vlaamse Vereni- gingen vond de kersttijd gepast om stokken in de wielen te steken en kreeg er nog ruim persaandacht voor ook. Volgens de stereo- types heeft Bart De Wever in Vlaams-nationale kringen het statuut van onaantastbare voorman. We schrijven net niet Leider, laat staan Führer. Maar Geert Hoste lijkt een verwijzing naar ‘ein Volk, ein Reich, ...’ grappig genoeg te vinden om in zijn eindejaars- conference te steken. Komt daar nu net de Vlaamse Beweging (nog even geleid door iemand die bij de N-VA werkt!) de onder- handelingen schadelijk voor Vlaanderen noe- men. Bij wijze van captatio benevolentiae wil het Overlegcentrum N-VA en CD&V wel gelukwensen met de manier waarop ze “de legitieme belangen van de Vlamingen” verdedigen, maar wie kan lezen merkt dat daarmee vooral het feit wordt bejubeld dat ze (nog?) niet ‘ja’ hebben gezegd. De inhoud waar de gesprekken naartoe evolueren mag rekenen op een dikke onvoldoende. Zo volgzaam lijkt de natuurlijke achterban van De Wever dus ook weer niet te zijn. Grappig was ook het slotzinnetje uit de OVV-mededeling: “Ten- slotte hopen we dat ook SP.a en Groen! de legitieme vragen van het Vlaamse electo- raat zullen verdedigen.” Het zit daar vol met legitimisten blijkbaar, bij het OVV, maar als bloemetje annex bloempot kan die uitsmij- ter richting links-Vlaanderen tellen.

De moeilijke situatie waarin N-VA en CD&V zich hebben gemanoeuvreerd of hebben laten manoeuvreren, kan mooi geïllustreerd worden aan de hand van het welbekende thema BHV. Na de vorige verkiezingen zetten de Vlaamse partijen eens- gezind druk door in de commissie binnen- landse zaken een Vlaams splitsingsvoorstel goed te keuren. Het begin van ongekende politieke hoogspanning, want stel je voor dat een (Vlaamse) meerderheid zou beslissen in de (Belgische) democratie. Ongezien en

dus met alle middelen te verhinderen. Blijk- baar stelt onze wetgeving de Franstaligen ruim genoeg middelen ter beschikking om zo’n onderneming blijvend te blokkeren. Het arsenaal is schier onuitputtelijk, zeker mits omfloerste medewerking van de Vlaamse partijen die de motor wel eens willen laten ronken, maar niet echt van plan zijn het gas- pedaal in te drukken.

Ieder z’n waarheid

Waar staan we drie jaar later? Met een gefrustreerd Vlaanderen, dat nu aan de lijve mocht ondervinden dat het parlement niet kan dienen om beslissingen door te drukken.

Met een gefrustreerde Francofonie omdat de Vlamingen dat laatste restant uit het unitaire België willen wegwerken. En dan mogen we het meemaken dat een hopeloze Bart De Wever zelf op zoek gaat naar een compromis, dat neerkomt op de zuivere splitsing voor heel Halle-Vilvoorde behalve voor de zes faciliteitengemeenten. Onaanvaardbaar, zeggen de rechtlijnigen met sterke argumenten. Een meerderheid is een meerderheid in een democratie; over de naleving van de Grondwet moet niet gemarchandeerd worden; de N-VA heeft altijd gezegd dat ze hier- over niets minder wil dan een zuivere splitsing. Zo komen we toch ergens, klinkt het bij de pragmatici met andere argumenten.

Zonder akkoord splitsen we niks; nu kan de zaak geregeld worden voor alle Vlaams-Bra- bantse niet-faciliteitengemeenten; we krijgen de Franstaligen verder dan ooit, zonder de grenzen van Brussel te wijzigen; in de zes woont toch nog amper een Vlaming.

En, voegt die pragmatische flamingant er aan toe: de sfeer is intussen zo geëvolueerd dat alleen de V-partijen nog een poging willen wagen om resultaat te boeken via de parle- mentaire weg, even goed beseffend dat ze daarmee niet kunnen splitsen en alleen maar politieke druk zetten. De brave Vlaamse partijen spelen niet meer mee en dus beschik- ken we zelfs niet meer over een meerderheid. De Franstalige partijen moeten hun obstructie-technieken niet meer uit de kast halen. CD&V, Open VLD, SP.a en Groen!

klaren nu de klus. Dan toch maar gaan voor het haalbare?

Men kan er over van mening verschillen, maar als je dan de povere inhoud van de rest van een mogelijk akkoord bekijkt, zou de manke BHV-regeling zowaar het parade- paardje moeten worden in plaats van een pijnlijke kras. Dan zijn we wel heel ver ver- wijderd van de grote ambities die tijdens de verkiezingscampagne werden verkocht.

J. K.

De eerste week van het nieuwe jaar wordt er een zoals zoveel weken van het oude jaar: politiek ‘cruciaal’. Op www.synoniemen.net vind je voor dat woord alternatieven als beslissend, doorslaggevend, kritiek, vitaal of wezenlijk. Die syno- niemenlijst dient dringend geactualiseerd te worden. Voor de volgende Van Dale:

“Cruciaal: (Belg. N.), een moment waarop wordt nagegaan of de Vlaams-natio- nalisten al murw gekookt zijn; kan meermaals en opeenvolgend voorkomen, tot het gewenste resultaat wordt bereikt.”

Lieve lezeres, beste lezer,

Onze dank aan de duizenden lezers die ondertussen hun abonnement heb- ben vernieuwd. Maar, mocht u nog niet het nodige gedaan hebben, doe dat dan nog deze week! Dat bespaart ons het verzenden van een herinnerings- brief. Hoe minder brieven we moeten versturen, hoe meer tijd onze lieftal- lige secretaressen overhouden om hun nagels te lakken! Maakt u ook hen even gelukkig? Dank bij voorbaat.

Visionaire eigenschappen Laat het nu voor eens en altijd geweten zijn dat men voor het vak van “excellentie”

over visionaire eigenschappen moet beschik- ken die de gewone visie van Jan Modaal ver- uit overtreffen. Levend bewijs daarvan is de Brusselse excellentie van Leefmilieu Evelyne Huytebroeck (Ecolo).

Deze dame verwierf al eerder onster- felijke roem door haar krachttoer om de Zenne te laten vervuilen terwijl ze zelf op de klimaattop in Kopenhagen zat om de volgende generaties te helpen redden. In hoofde van dezelfde nobele visie was ze ook

een van de 108 Belgische delegatieleden die naar het Mexicaanse Cancun reisden met dezelfde doelstelling voor ogen. Nu heeft Evelyne het ook nog klaargespeeld om een ordonnantie van haar hand over het gebruik van chemische stoffen in het Staatsblad te laten publiceren op 17 december, terwijl ze pas in januari op de agenda van het Brus- selse parlement staat. En door die “hoge vergadering” al dan niet goedgekeurd kan worden.

En voor de rest brengt Evelyne voor de instellingen van het Edel Land al het respect op dat die verdienen.

(3)

3 De dingen dezer dagen

5 januari 2011

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Aan Kris Peeters Dieptepunt

Ziekenboeg Puurs

Brief aan ...

Gij Geblameerde,

Jongens, jongens, wat een afgang! Een jaar lang iedereen de oren van het hoofd zagen over een berg in de Andes, tegen beter weten in met een fletse conditie afreizen naar Zuid-Amerika, met voor- bedachte rade afwezig blijven tijdens een belangrijk begrotingsdebat, het Vlaams Parlement degraderen tot praatbarak voor mediageile oppositieleden, via satelliettele- foon de Wilde Weldoener uithangen met ons belastinggeld, om dan na amper 4.500 meter bergpad ijlings met een helikopter te moeten worden afgevoerd naar de plaat- selijke OCMW-ziekenboeg! De Aconca- gua heeft dus geen Vlaamse leeuw, maar een Vlaamse muis gebaard. En dat terwijl wij u vorige week in deze kolommen nog bedachten met het eerbiedige epitheton

‘Leider van Mannen’ en u later dit jaar zonder zuurstofflessen de gevreesde K2 zagen bestormen in de barre Karakoram tussen China en Pakistan. Misschien moeten wij het samen met onze kompaan Léonard maar klasseren onder immanente gerech- tigheid dat gij niet boven zijt geraakt. Want wie in het voorjaar door de Heer van zijn paard wordt gebliksemd, is niet geroepen om negen maanden later tot dicht bij het hemeldak te klimmen. Maar intussen hebt ge wel u zelf en heel Vlaanderen stevig voor schut gezet.

Dat is uiteraard ook onze nieuwe hoofdredacteur niet ontgaan, en meteen werd in drievoud een bestelbon opgemaakt: boor die gewezen middenstander maar eens stevig de grond in! Wat zowaar getuigt van enige zin voor logica: als het omhoog niets wordt, dan rest enkel nog de weg omlaag.

Op zoek naar nieuwe dieptepunten. Al drie jaar lang zeurt gij over de Coperni- caanse revolutie. Wel, waar kunt ge die beter realiseren dan vlakbij het middel- punt der aarde? Jules Verne zal op IJsland uw leidsman zijn tijdens de afdaling van de Snaeffellsjökull, waar volgens oude runen- teksten de toegang tot ongekende onder- aardse geheimen ligt. (Er is ook een tun- nel via de meer bekende Eyjafjallajökull, tien kilometer verder naar het noorden, maar daarvoor lijkt ge ons niet vuurvast genoeg. Uw paard heette trouwens Feuer, en die had het ook niet erg begrepen op een minister-president.)

Zoals de meeste van uw expedities zal ook deze wellicht tot weinig resultaten leiden, en riskeert ge alweer een paar zit-

tingen te missen van het Vlaams Parle- ment. Ga daarom na uw terugkeer onmiddellijk op zoek naar de woeste trol die genoemde instelling voorzit, en biedt Jan Peumans diep in de Limburgse mergelgrot- ten uw nederige excuses aan. Aanvaardt de penitentie die ge krijgt opgelegd, en wordt kompel bij het BAM-project: tun- nelsleuven graven in de Antwerpse dok- ken en het Scheld, dat ge meteen verder uitbaggert zonder op de toestemming van de Ollanders te wachten. Daarna pakt ge de Brusselse riolen aan, waar Vlamingen in de hoofdstad thuis zijn, maar die wel om de haverklap instorten. Op riolen rij- men kolen: uw onwaardige voorganger Luc Van den Brande heeft ooit de laatste mijn- schachten van Zolder dicht laten beton- neren. Wat let u om een nieuwe door- gang te forceren? Volgens berekeningen stijgt de energiefactuur van een gemid- deld Vlaams gezin dit jaar met minstens zes procent: maak u dus nuttig, en delf flink wat honderdduizenden ton steenkool op.

Er zijn zwarten genoeg die dat werk ook ooit hebben uitgevoerd, niets om u over te schamen dus. En ge wordt er groot en weer sterk van.

Maar nog veel belangrijker is het dichten van het gat in de Vlaamse begroting. Vol- gend jaar zou die in evenwicht moeten zijn.

En ‘t zal misschien nog niet zo moeilijk zijn om nog eens voor 500 miljoen euro kaas van de verschillende departementen af te schaven, maar dan komt Vande Lanotte op de proppen. Met Di Rupo aan zijn zij, en Albert op de tweede rij. Aha, de Vlaamse begroting is op orde? Kameraad Peeters, onmiddellijk in te leveren: twee miljard!

Om te beginnen natuurlijk. En da’s nog maar voor het federale niveau. Voor Brus- sel doet ge er nog eens een half miljard bij!

Een scrupuleloze figuur als Vande Lanotte trekt zich namelijk niets aan van de Coper- nicaanse waarheden die gij in de ingewan- den van de Snaeffellsjökull zou hebben ontdekt. Het kan hem evenmin iets sche- len dat gij de Brusselse riolen zult hebben opgeknapt. Of dat gij van de Vlaamse ener- gievoorziening wakker ligt. Neen, budget- tair dient zich de échte vuurproef aan: de CD&V-tanker in de juiste richting doen draaien, of met die Titanic met man en muis vergaan. Jawel, regelrecht de diepe- rik in!

Kris Peeters beklimt bergen.

Snel getrouwd, snel gescheiden, snel Belg: niet alles verloopt

traag in dit land

Het gaat goed met de schijnhuwelijken in België, dank u. Het fenomeen van het niet-geconsumeerde huwelijk zelf is van alle tijden, zie bijvoorbeeld de gearrangeerde trouwpartijen binnen de adel en rijke bur- gerij. Voor het familiefortuin, de titel, maar ook voor het fatsoen. Bijvoorbeeld om een man met homofiele aanleg te dedouaneren, waarna hij verder ongestoord zijn hobby kon bedrijven. Zo wordt er in de roddelpers (dus niét in dit blad) naarstig gespeculeerd over het schijnhuwelijk van Filip en Mathilde, om een reden die geen verder betoog hoeft.

Belgenland is echter ook internationaal gereputeerd omwille van het gemak waarmee men tot Belg “genaturaliseerd” wordt, onder meer via de techniek van neptrou- werijen, officieel bij de wet verboden. Het systeem is simpel: exoten van zeer uiteenlo- pend pluimage nemen een Belgische vrouw tot wederhelft, waarna de trouw wordt opgedoekt en de nieuwe Belg fluitend buiten wandelt, meestal richting OCMW. Momen- teel onderschept men er zo’n vijf per dag, maar het aantal dat door de mazen van het net glipt, is ongetwijfeld een veelvoud. De sancties zijn miniem (100 Euro en een gevan- genisstraf tot drie maanden, die in België niet eens uitgevoerd wordt). Bovendien staat het niet op uw gezicht te lezen dat u bij het eerste ochtendgloren alweer de scheiding zult aanvragen. En dan nog, er kunnen goede redenen voor zijn, een flink pak slaag bijvoorbeeld, of een echtgenoot die in bed niet presteert, wegens zie hoger.

Overigens bestaat er nog een B-plan voor de betrapte schijnbruidegom: als hij een jaar gewoon samenwoont met een Belgische, krijgt hij dankzij de herziene vreemdelingen- wet een verblijfsvergunning van onbepaalde duur, waarna hij in alle rust de naturalisatie kan aanvragen. Het Antwerpse parket luidde begin 2010 de alarmklok: het is dweilen met de kraan open, er zijn zoveel achterpoortjes dat de wet op de schijnhuwelijken gewoon niet meer kan toegepast worden.

Fluitje van een cent

We weten ondertussen allemaal dat de snel-Belg-wet veel te maken heeft met een strategie om dit land Franstaliger te maken, én om het socialistisch partijcliënteel uit te breiden. Maar de parallelle piste van de oncontroleerbare schijnhuwelijken zet bovendien de deur open voor de naturalisatie van allerlei onkosjere figuren, en kan zelfs van Bin Laden een Europees onderdaan maken. Dat bleek uit de eerste aflevering van “In Godsnaam”, het VRT-programma van Annemie Struyf over religieuze bekeringen.

Ene Linsey Daman, die als nieuwe moslima onder de naam Safiya door het leven gaat, kwam daar doodleuk voor de camera’s vertellen dat ze een Algerijnse moslim, wiens naturalisatie was geweigerd, een beetje had

“geholpen” door een paar uur voor echtge- note te spelen. Want hoe streng de islam- moraal ook is, ontbinding van het huwelijk is een fluitje van een cent, zeker als de man ze aanvraagt.

Ziet u, dat is toch mooi, die multicultu- rele verrijking van onze samenleving. En het houdt niet op. Dankzij speciale verdra- gen met Marokko, Algerije en Turkije rond gezinshereniging, importeert de Belgische staat massa’s allochtonen die de dubbele nationaliteit behouden en van inburgerings- plicht zijn vrijgesteld. In bepaalde Antwerpse wijken spreekt meer dan de helft van de bewoners geen Nederlands én geen Frans.

Het zijn “herenigde gezinnen” die van uitke- ringen leven: Europa heeft namelijk bepaald dat de aanvrager zijn inkomenszekerheid niet moet bewijzen. De steuntrekkers brengen dus nieuwe steuntrekkers aan, die voor de rest met onze gemeenschap zo min mogelijk te maken willen hebben. Hun referen- tiepunt is de schotelantenne met Arabische zenders, de lokale moskee, en de eveneens uit het buitenland afkomstige imam. Moet er nog zand zijn?

Nieuw Wetboek

Dankzij Elio Di Rupo waagt geen enkele politieke partij zich aan een voorstel om deze Augiasstal op te kuisen. Enkel het Vlaams Belang pleit al jaar en dag voor een afschaf- fing van de rammelende snel-Belg-wet, inclusief het achterpoortje van de gezinshereniging, en voor een nieuw “Wetboek Staatsburgerschap” dat de logica omkeert:

eerst integreren, dan pas naturaliseren. Dat lijkt de evidentie zelve. Het punt is alleen dat deze partij al ver buiten het Belgische kader denkt en dat haar “Wetboek Staats- burgerschap” veeleer als juridisch model zou kunnen dienen voor een nieuwe Vlaamse grondwet.

De N-VA is een stuk dubbelzinniger:

medeverantwoordelijk voor het knoei- werk onder Leterme-I, klaagt de partij nu zelf de ontsporing aan, maar wil de natura- lisatiedossiers ook niet bevriezen, met het argument dat het grondwetsartikel ter zake niet voor herziening vatbaar zou zijn. Poli- tiek eierlopen dus, maar geen oplossing ten gronde.

Andermaal is de conclusie dat Vlaande- ren dit naar zich toe moet halen en zelf zijn vreemdelingenbeleid op punt moet stellen, inclusief asiel, naturalisatie, inburgering, enz.

Maar welke Marokkaan zou zich tot staats- burger willen naturaliseren in een Vlaamse republiek vol fascisten, racisten en xeno- foben?

Kijk, de vraag stellen is ze beantwoorden.

En het zou wel eens een heel elegante oplossing van het probleem kunnen zijn.

A^nnick V.

Open deuren

Volgens Sarah Smeyers van de N-VA werden er vorig jaar 24.000 vreemdelingen “geregula- riseerd”, dat is een stad zo groot als Mortsel.

Tel daarbij de 14.830 en de 8.369 geregulari- seerden van 2009 en 2008 op en ge hebt een nieuwe stad groter dan bvb. Beringen met zijn 41.000 inwoners. Nooit vergeten aan wie wij dat te “danken” hebben. Aan de toenmalige eerste minister Herman van Rompuy, die nu zit te pronken als EU-president.

BijkOmende vragen

Dankzij de gulle giften van én de federale regering (1 miljoen euro), én de Vlaamse regering (300.000 euro) én Havenbe- drijf plus stad (50.000) euro werd tijdens de jongste “Music for Life” ruim vijf mil- joen binnengehaald. En dus ook een nieuw ontvangstenrecord gevestigd. Dat de gul- heid van prominenten in genoemde geval- len bestond uit zwaaien met belastinggeld, en het record dus te danken was aan de modale burger in plaats van aan de pro- minenten, was duidelijk bijkomstig of hele- maal geen nieuws. Hoe dan ook stond er geen rem op plaatsruimte in kranten en zendtijd op radio en televisie om de evolu- tie van het Music for life gebeuren van de eerste tot de laatste minuut te volgen. En van de eerste tot de laatste euro. Eerste bij- komende vraag is hoeveel er in de praktijk terecht zal komen op plaatsen en bij men- sen voor wie de actie op getouw is gezet?

En tweede bijkomende vraag is, of de goe- gemeente ook daarover even uitgebreid op de hoogte zal worden gehouden? Te vrezen valt dat ze stellen in dezelfde moeite het beantwoorden van dat soort “bijkomstige”

vragen is.

(4)

De dingen dezer dagen 4

5 januari 2011

Vorige week refereerde ik aan de clichés en de zouteloze praatjes van Sa Majesté. Voor de kerstdagen was het stuk geschreven vooraleer le roi met dicht- geknepen varkensoogjes de autocue aflas. Mijn excuses aan de lezers en aan de spreker zelf. Dit was niet de normale opeenstapeling van gemeenplaatsen, maar een duidelijke politieke eis. “ Compromis, compromis, compromis.” Dus “Fla- mand! Sois beau et tais-toi!” en geef de Belgofonen hun zin. De huidige koning is een waardige opvolger van zijn vijf voorgangers en heeft nog maar eens de munitie aangereikt voor een terechte Vlaamse eis. Een volwassen volk kiest democratisch zijn eigen staatshoofd en schopt deze boef en zijn criminele sibbe aan de deur.

De Hypocriet

Albert de Belgique is een ordinair hypocriet ventje. “Luister naar mijn woorden, kijk niet naar mijn daden.” Dat bewijst hij zijn hele leven. Drie jaar lang na zijn huwelijk in 1959 voert hij feitelijk geen klap uit tenzij wat ceremoniële aanwezigheden en vooral feestjes bijwonen met zijn Romeinse vitri- nepop. In 1962 wordt hij erevoorzitter van de Dienst voor Buitenlandse Handel en kan hij voortaan de mooiste buitenlandse reizen maken op kosten van de belastingbeta- ler. Dat doet hij met passie en zelfs met veel passie; vooral dan ‘s avonds als hij zich dis- creet verwijdert om van niet-officieel gezel- schap te genieten zoals een deelnemer aan die reizen uit de biecht klapt ter gelegenheid van het Eurosystemschandaal. Albert, maar ook Boudewijn lobbyen bij de koninklijke familie van Saoedi-Arabië om een kleindoch- ter van de Société Générale een contract van 28 miljard frank voor de bouw van hos- pitalen te gunnen. Het project eindigt in een fiasco en het land leert dat er acht miljard smeergeld aan de Arabieren en een miljard aan vier prominente landgenoten betaald is.

De namen van die vier gelukkigen worden nooit bekend, maar een paar kranten sug- gereren dat Albert zo’n 700 miljoen op zak gestoken heeft. De socialist Karel van Miert vraagt zich openlijk af of het hof zich voor de kar van gangsters liet spannen. Dertien jaar later vertelt hij mij off-camera dat hij nog altijd overtuigd is dat Albert wel dege- lijk gesnoept heeft, maar dat het Zwitserse bankgeheim op dat moment nog huizenhoog recht staat.

Een ingewijde bij het hof als Christian Laporte, eerst journalist bij de racistische Le Soir en daarna bij La Libre Belgique en dus lieveling van de VRT, schrijft in zijn hei-

ligenleven over Saint Albert dat de man er nooit een seconde aan dacht om de troon- opvolging aan zijn zoontje te gunnen. Dat is andere koek dan de speculaties van het onbekwame journaille van de omroep na het overlijden van Boudewijn. Als enige in de Vlaamse pers gebruikte alleen Mark Gram- mens 40 jaar lang rechtlijnig de benaming

“kroonprins” Albert.

Ook als koning heeft Albert zijn Januskop getoond. Schijnbaar gemakkelijk in dossiers over nevenzaken als euthanasie, homohuwe- lijken. Staalhard als de belangrijke dingen op

Sa Majesté (2)

sele houdt er exact dezelfde oubollige ideeën als zijn baas op na.

Albert de Belgique is een ouderwetse Brusselse franskiljon die geen enkele binding met Vlaanderen heeft. Nooit heeft hij tijdens zijn kroonprinselijke tijd geëist dat zijn vrouw Nederlands zou leren. Zij heeft als koningin een paar inspanningen gedaan, niet om met de burgers te praten, maar omdat zij als een echte Italiaanse “nonna” (grootmoe- der) het vervelend vindt dat kleinkinderen opzettelijk op het Nederlands overschakelen om te jennen of een apenstreek voor te bereiden. Nooit heeft Albert geëist dat ten minste zijn kinderen de taal van hun landgenoten zouden leren hoewel hij al veertig jaar geleden wist dat zij na hem op de troon zouden komen. Nooit heeft een koning in iedere kersttoespraak zo gelogen over de rijkdom van verscheidenheid terwijl hij in de eigen familie uitsluitend de monocultuur toe- stond. Natuurlijk heeft zelfs la cour niet de ogen in de zak. De tijd dat Albert zich alleen omringde met Belgofonen, is voorbij maar de Vlamingen komen uit het leger en meestal de diplomatie; unitaire bolwerken die wereld- vreemde zogenaamde kosmopolieten afleve-

Louis Michel die hij zeer tegen zijn zin niet als eerste minister kan aanstellen al is hij na ver- loop van tijd niet ontevreden over de deur- mat Verhofstadt. Albert heeft geen morele problemen met een vunzige vent als Di Rupo, want diens grote steun om alles bij het oude te houden, is belangrijker dan wat de Waal in zijn privéleven uitvreet. Alleen Mark Gram- mens herinnerde ons nog eens aan diens seksschandalen met sociaal zwakkeren (en het betreft hier niet de fantast Trusgnach) en voegde er fijntjes aan toe dat die nog altijd niet verjaard zijn in tegenstelling tot het criminele gedrag van bejaarde priesters. Albert heeft nog nooit gepraat met iemand van het Vlaams Belang, ook niet achter de schermen, want het interesseert hem niet wat een goed deel van de Vlaamse opinie bezielt.

De hermelijnkoorts

Hoe komt Albert altijd met alles weg? Dat kan alleen maar door “hermelijnkoorts”, om Manu Ruys te citeren. Veel mensen verliezen het onsje verstand dat ze bezitten als ze denken dat de monarchie in het gedrang komt.

Ze hopen op een adellijke clownstitel; ze zijn bang voor de occulte invloed van het hof of ze denken dat hun eigen gezag wordt aange- tast als men de wc-eend van Laken de waarheid zegt. Twee persoonlijke voorbeeldjes.

In 1985 was ik lid van een wetenschappe- lijke stuurgroep van de ASLK die een ten- toonstelling en een boek over het dagelijks leven tussen 1940 en 1945 begeleidde. Tij- dens een diner vroeg spaarkasbaas en CVP’- er Luc Aerts om met geen woord over de houding van Leopold III te reppen, want de voorzitter van de Algemene Raad van de ASLK was prins Albert en die zou dat niet op prijs stellen. Leopold had niets met dat dagelijkse leven te maken, maar het schetst de vooruitziende kruiperigheid van sommige slijmjurken. Zelfs bij de omroep heerste soms nog een taboe. Voor een reeks van mijn redactie over “de koninginnen” had ik mijn best gedaan om wat exemplaren van Gente en Oggi te pakken te krijgen waarin de oude foto’s gepubliceerd werden van Pa.ola met haar minnaar, de Paris-Match mede- werker Albert de Mun. Toen ik de eind- montage controleerde, was er geen enkele foto te zien. Ik moest toen echt het mili- tair bevel geven die foto’s te gebruiken.

J^an n^eckers

Een spitse muis

In het clubje specialisten van Johan Vande Lanotte is het de Bruggeling Michel Maus die de eisen van de Vlaamse politici moet zien te combineren met de trucs van madammeke Milquet.

Maus is een uitstekende fiscalist, doc- toreerde over fiscale controle aan de VUB en werd daar professor. Samen met KUL-prof Hans Geeroms, adviseur inter- nationale economie en financiën van pre- mier Leterme, onderzoekt Maus de frau- debestrijding. Dirk Vandermaelen, de rode ridder van de Sp.a voor belastingen en oplichting, flirtte jarenlang met Maus om wetsvoorstellen op te vissen tegen fiscale fraude en antiwitwaswetge- ving. Johan Vande Lanotte, ook West-Vla- ming en adept van eigen volk eerst, kent Maus van bij Vandermaelen.

Michel Maus heeft ondertussen Van- dermaelen opzij geschoven, is gestart met een fraudecel in zijn advocatenkan- toor dat ondernemingen en particulie- ren beschermt tegen fraude van buitenaf of tegen beschuldigingen van fraude door de belastingen. In het boek “Lessen uit de financiële crisis” van Eric Pompen, de fiscale bolleboos van het zakenblad Trends, bepleit hij een vlaktaks. Hij kiest eveneens sedert de lente 2010 voor een regu- larisering van de fiscale fraude, incluis van crimineel geld, wat hem tot schietschijf maakt van het gerecht, de belastingamb- tenaren en zijn linkse vrienden. De “gau- chist” zou nu van alle walletjes vreten, ook die van Vande Lanotte als het hem zo past. Michel Maus is dus als een bliksem ingeslagen in de club van Johan Vande Lanotte. Maus mocht zelfs mee naar het huis van de geneesheer van moeder Vande Lanotte toen zij zeer ziek werd om daar, in een onwaarschijnlijk decor, te werken aan de financieringswet.

J.r.

de proppen komen: d.w.z. zijn persoonlijke belangen en die van zijn familie. De kindjes worden rijkelijk betaald om hun oliedomme hoofd af en toe te tonen en niemand slaagt erin dat geld af te nemen. Van Ypersele de Strihou, zijn kabinetschef en een erfstuk van zijn broer, zit daar nu al 27 jaar en ieder politiek offensief de man te pensioneren is op het veto van Albert gebotst, want Van Yper-

ren die alle voeling met het echte land missen. Albert heeft het grootste belang bij het behoud van La Belgique en voor dat behoud is geen vuile streek te gortig. Hij wringt altijd zo lang tegen als maar kan. Nooit is er een genereuze en op langere termijn waarschijn- lijk verstandiger gedachte, want daar heeft deze franskiljon niet het inzicht voor. Albert toont dus een zwak voor een blaaskaak als

Gebakken lucht

Het is al een tijdje geweten: Steve

“Stunt” Stevaert is voorzitter van de raad van bestuur van een Vietnamese haven. In augustus vond hij eindelijk de tijd om naar zijn verre werkplek, waar hij een ontmoeting had met de top van de Vietnamese commu- nistische partij. Kameraden onder mekaar, nietwaar? Hij had, als wij mogen geloven wat ze zeggen, een valies vol beloften mee van de Belgische overheid om te investe- ren in Vietnamese havenprojecten. VB’er Tanguy Veys wilde van minister van Buiten- landse Affaires wel eens weten welke belof- ten. De minister wist van niets. Hij kwam uit de lucht gevallen. Hij was zelfs niet op de hoogte van de reis van Stevaert en wist te vertellen dat, let op, op dit moment de Bel- gische overheid geen enkele euro investeert in gelijk welk havenproject. Als dit waar is, is het heel duidelijk dat Steve ‘Stunt’ Ste- vaert zijn ‘gratis politiek’ in het buitenland verder zet en dus gebakken lucht verkoopt in Vietnam. Ook in Hasselt weten ze daar van mee te spreken.

Stoute koçak

Selahattin Koçak, de sp.a-politicus uit Beringen is in P-magazine bevallen van enkele uitspraken die bij de Joden niet op gejuich zullen worden onthaald. Zoals bij- voorbeeld deze: “De joden teren nog altijd op een van de grootste misdaden in de geschiedenis van de mensheid, maar de Holocaust is ondertussen ook al 65 jaar geleden. Jij en ik waren daar niet verant- woordelijk voor. Punt uit.” En nog: “Je kunt je trouwens afvragen wat het verschil is tus- sen de Holocaust en wat zij daar doen in Palestina. Dat is ook massamoord.” Of nog:

“Michael Freilich, hoofdredacteur van Joods Actueel, is volgens mij een veel gevaarlijker figuur dan Abu Imran.” Oeioei! We hebben de oren van Michaël Freilich horen tuiten.

Maar pas op, wanneer die uit zijn kram- men schiet.

halaluja!

Uit la douce France komen ons berich- ten toegewaaid die tot nadenken stemmen.

Volgens die berichten zou er in verschil- lende gemeenten van Frankrijk geen slage- rij meer te vinden zijn die traditionele vlees- waren verkoopt. Er zijn in Frankrijk o.a.

22 Quick-tenten die uitsluitend halal ver- kopen, om nog te zwijgen van Nestlé, Kel- logg’s en dier...gelijken. Er zijn gemeentebe- sturen die feestelijkheden voor hun burgers aanrichten waarop enkel halal te bikken valt. Niet te verwonderen dat er organiza- ties en personen opstaan die oproepen tot boycot van halalproducten. Ronduit schrij- nend is het verhaal van slagerij Delcourt in Roubaix, die na meer dan dertig jaar haar deuren heeft moeten sluiten onder druk van vijf jaar lange allochtone pesterijen die het leven van de uitbater tot een hel maakten.

De kreet “Aanpassen of oprotten!” komt in Frankrijk blijkbaar van de andere kant.

ocMW-toeriSten

Serge van Damme, de liberale schepen van Financiën van De Panne, ging in de laat- ste gemeenteraad van 2010 nogal te keer tegen de Waalse werklozen, vooral uit de Borinage - de heimat van Di Rupo - die als OCMW-toeristen in de sociale hangmat komen liggen.

Parasieten van de democratie, noemde hij hen. Uiteraard ontbonden Di Rupo en zijn kompanen van cdH, Ecolo en MR hun duivels. Zie je wel dat de Vlamingen racis- ten zijn, nietwaar? Op die Waalse furie had schepen Van Damme niet gerekend en dus kroop hij als een bange wezel terug in zijn hol.

Maar de vraag is of wat hij zei waar is of niet. En het is waar. Ten bewijze het feit dat De Panne, Koksijde, Middelkerke en Nieuw- poort de handen in elkaar gaan slaan om het OCMW-shoppen tegen te gaan.

(5)

De dingen dezer dagen

5 januari 2011

5 Beste wensen

Het nieuwe jaar, een boreling op wankele benen, heeft ‘t oude uitgewuifd met kinderlijk gebaar.

Politikasters schopten naar elkanders schenen en deed het zeer, had Bart De Bie champagne klaar.

Voorbij alweer het feest voor lui van goeden wille.

Politikasters zitten weer mekaar in ‘t haar en wie hen wil verzoenen, staat met blote billen en ‘t volk dat voor meer Vlaanderen koos, is de sigaar.

Wie nuchter denkt, beseft dat ‘t hier niet meer wil vlotten en dat het roer moet omgegooid in ‘t nieuwe jaar,

maar Albert zei: “Hou vàst dat roer, Vande Lanotte, en als je slaagt, ligt er een ridderorde klaar!”

Het volk dat voor meer Vlaanderen stemde, werd bedonderd en Bart De Wever stond erbij en keek ernaar.

Intussen loopt in ‘t apenland de boel in ‘t honderd.

Geen nood: de koning drinkt en smikkelt kaviaar.

De Vlaamse leiders die een rol te spelen kregen, probeerden nieuwe vooizen op een ouwe snaar.

Het volk applaudisseerde niet, want ‘t spel viel tegen:

een nieuwe Portici, te stom voor de Bozaar, maar tóch de beste wensen voor het nieuwe jaar!

H^ector^van o^evelen

Van onze hofdichter

Wolfskinderen

In opdracht van de tv-zender ZDF maakte Ingeborg Jacobs onder de titel “Kinder der Flucht” een driedelige documentaire. Deze werd in 2006 uitgestraald en kreeg een enorme respons. Het schrijnende lot van de wolfskinderen bracht hevige emoties te weeg.

In het programma behandelde reportage- maakster Jacobs de pakkende lotgevallen van de in 1945 zevenjarige Liesabeth Otto. Daar Jacobs maar een deel van haar documenta- tie in de reportage kwijt kon, publiceerde ze er een afzonderlijk boek over “Wolfs- kind: die unglaubliche Lebensgeschichte des ostpreußischen Mädchens Liesabeth Otto”

(München, Propyläen, 2010). Eerder publiceerde Ingeborg Jacobs al een boek over de massaverkrachtingen van Duitse meisjes en vrouwen door Sovjet-Russen (“Freiwild: das Schicksal deutscher Frauen 1945”, 2008).

Hieronder brengen we u beknopt de odys- see van Liesabeth Otto.

De vader van de kleine Liesabeth, een gemobiliseerde stukadoor, gold als vermist.

Haar moeder stierf in mei 1945 in het ver- nielde Danzig de hongerdood. Samen met haar oudere zus en broer trachtte ze te overleven. De dagen werden gevuld met het zoeken naar iets eetbaars. Alles werd opge- geten tot katten en mussen toe. Bladeren van lindebomen en brandnetels golden als een lekkernij. Omwille van een stuk brood kreeg Liesabeth ruzie met haar oudere zus en liep weg. Haar zus zou in 1947 als zes- tienjarig meisje letterlijk creperen van de honger. In Oost-Pruisen stierven honderdduizenden Duitsers tussen 1945 en 1948 de hongerdood. Sovjets en Polen vertikten het om de in kampen opgesloten Duitsers te helpen. Enkel werden ze op transport naar het westen gezet. Deze uitdrijving van circa vijf miljoen mensen groeide uit tot de grootste etnische zuivering aller tijden.

Memel

Liesabeth verborg zich als blinde passa- gierster op een goederentrein richting Litou- wen. Tijdens de lange reis at ze vreemd uit- ziende bolletjes die vies smaakten. Haar honger was te groot. Ze wist niet - ze kon het ook niet weten - dat ze gedroogde mest- bolletjes at. Bij aankomst viel ze bewuste- loos op het perron. Een man die medelijden met het Duitse meisje had, bracht haar naar zijn huis. Zijn vrouw bekommerde zich om haar, sneed haar af dat vol luizen zat en ver- brandde haar stinkende kledij. Een tijdlang ging het goed met Liesabeth. Tot straatjon- gens haar te pakken kregen en ‘Hitlertje’ met haar speelden. Kinderen zijn tegenover een zwak en kleiner kind vaak heel wreed. Zo ook tegen het inmiddels achtjarige meisje.

Nadat ze door hen geslagen en gestampt werd, hingen ze haar op en liepen weg. Een toevallige voorbijganger redde haar op het laatste nippertje van de verstikkingsdood.

Later dacht ze vaak dat het beter geweest zou zijn, dat die voorbijganger haar niet had opgemerkt. Uit angst durfde ze niet meer terug te keren naar de vriendelijke mensen die haar opgevangen hadden.

Eenzaam als een wolf zwierf ze een tijdlang rond in de wouden. Eenmaal werd het meisje door een boer halfdood geslagen wegens het stelen van een kip. Als achtjarige werd ze een eerste maal verkracht en in een zak in de Memel geworpen. Ze werd gered.

Een tijdlang vond ze onderdak bij een groep

‘Waldbrüder’ - deze Litouwse woudbroeders voerden een guerrillaoorlog tegen de Sovjet-bezetters - en fungeerde als koerier-

ster. Liesabeth, inmiddels Maritje genaamd, werd door hen goed behandeld en kreeg voldoende te eten. In 1949 moest ze haar beschermers te verlaten. De situatie was voor de woudbroeders te riskant geworden.

Ze konden niet blijven zorgen voor de Duitse wolfskinderen, die zich bij hen bevonden.

Gedurende heel wat jaren vochten voormalige Duitse soldaten aan hun zijde.

Goelag

Eind 1949 werden de laatste Duitse inwoners naar het westen gedeporteerd. Alle Duitsers dienden zich op aangewezen plaatsen te verzamelen. Liesabeth wilde naar Duitsland. Mensen die het goed met haar meenden, waarschuwden haar niet te gaan.

De treinen zouden niet naar Duitsland spo- ren, maar wel naar Siberië. De elfjarige geloofde hen en zette haar tocht verder.

Om aan eten te geraken, verrichtte ze zwaar werk op diverse boerderijen. Soms stal ze wel eens iets. Als vijftienjarige werd ze hierbij op heterdaad betrapt en aan de mili- tie overgeleverd. Deze toonde geen erbar- men en stuurde haar naar een kindergevan- genis, 400 km ten oosten van Moskou. Daar gold het recht van de sterkste. Afranselingen en verkrachtingen vormden dagelijkse kost.

De kampoverheid liet begaan. Maritje werd zwanger en gaf haar baby aan een vrijgela- ten medegevangene mee. Na enkele dagen stierf het. Eenmaal achttien geworden, werd ze naar een Goelagkamp voor zware crimi- nelen overgebracht. Ook daar werd Liesa- beth/Maritje herhaaldelijk geslagen en verkracht. Een tweede dochter werd geboren maar was te zwak, en overleed in het kamp.

Pas in 1965 kwam ze op ‘vrije’ voeten. Ze was toen 27 jaar.

Een toekomst had deze door de ontbe- ringen sterke vrouw niet. Wie stelde ook een langdurig veroordeelde te werk? Maritje vond werk in een bouwbrigade op een kol- choze in Bakoe in de Kaukasus. De mannen beschouwden er iedere vrouw als een hoer.

Ze trouwde en kreeg opnieuw een dochter, Elena. Lang hield het huwelijk evenwel niet stand. Liesabeth kreeg van haar man vaak slaag, en zij en haar dochter werden door hem voor Duitse fascisten uitgemaakt. Na drie jaar huwelijk scheidde ze van hem.

Widitten

Het jaar 1976 bracht voor haar een gelukkig moment. Dankzij een zoekactie van het Duitse Rode Kruis kwam ze weer in contact met haar vader en haar broer Manfred. Na 31 jaar scheiding kwam het tot een emoti- onele ontmoeting met haar vader en broer in Braunschweig. Een tolk was hierbij aan- wezig. Liesabeth sprak met moeite nauwelijks nog enkele woorden Duits. Toch had de ontmoeting een dubbele bodem. Manfred was helemaal niet zo blij dat zijn zus terug was. Jarenlang had hij geleefd met het idee dat zijn zus overleden was. Nu plots was ze weer opgedoken en moest hij de erfenis met haar delen. Liesabeth kon echter niet meer in Duitsland aarden en vertrok met Elena weer naar Rusland. In Rusland werd ze voor

‘Duitse’ en ‘fasciste’ uitgemaakt en in haar geboorteland gold ze als “die Russin”. Een echte nationaliteit bezat ze niet meer.

Haar vader zorgde er evenwel voor dat ze in 1980 een huis met grond in Widitten, in het voormalige Oost-Pruisen kon kopen en meubileren. Aanvankelijk wekte ze de afgunst van haar Russische buren op. Moe- der en dochter werden dagelijks met “Heil Hitler!” begroet. Hun dieren werden mishandeld. Pas na de implosie van het Sovjet- rijk verbeterde haar toestand aanzienlijk. In 1994 werd Liesabeth een eerste maal door Ingeborg Jacobs opgezocht.

Hier en daar gaan in Duitsland stemmen op om toch minstens na 65 jaar een school de naam van een vergeten wolfskind te geven.

Of het ooit zo ver zal komen?

Pieteraerens

Het Duitse woord ‘Wolfskindern’ staat voor Duitse oorlogswezen die na de capitulatie van het Derde Rijk aan hun lot overgelaten werden, en op zoek naar voedsel buiten de grenzen van Duitsland vooral in Polen, Litouwen en de Sov- jet-Unie (dat het noorden van Oost-Pruisen annexeerde) terecht kwamen. Hun aantal liep in de duizenden en hun lot was vaak ellendig. Heel wat wolfskinderen verhongerden, werden vermoord, verkracht, mishandeld of werden als kindsla- ven uitgebuit. Enkele honderden onder hen kwamen terecht in (vaak kinder- loze) Litouwse gezinnen en werden geadopteerd. Hun Duitse identiteit verloren ze. Na de ‘Wende’ (de val van de Muur in 1989 en de daarop volgende vereni- ging) betoonde de Duitse overheid voor het eerst interesse voor deze ‘Wolfs- kindern’, die inmiddels veertigers en vijftigers waren. Ook in de media kwam er aandacht.

Nieuwjaren

Een vriend besloot de wissel van oud naar nieuw door te brengen in Beijing.

Wat dreef hem zo ver oostwaarts? Zijn de gelakte eenden er zoveel goedkoper? De oosterse raadselachtigheid overviel hem hier al en we bleven in het ongewisse over het waarom. Teneinde tijdig in de juiste sfeer te komen, organiseerden we de laatste avond voor z’n vertrek al een mentale zoektocht naar dé wijsheid.

Stel, zo drongen we meteen door tot de kern van de levensvragen, dat hij zich gin- der fataal zou verslikken in het glas champagne na de klokslag van 12. Hier, vergeet dat niet, wijst de klok dan enkele minuten na zessen aan, bevindt het gros van de bevolking zich nog ongeschoren voor de badkamerspiegel en liggen de warme ape- ritiefhapjes nog in het koelvak. Dient zijn doodsbrief dan 1 januari 2011 als overlij- densdatum te vermelden? Een administra- tief probleem, waarvan de gevolgen niet neutraal blijven. Heeft hij dan nog recht op zijn loon van januari? Moeten zijn nako- melingen een belastingsbrief indienen voor 2011?

Als de Chinezen zijn familie terstond op de hoogte brengen en zijn vaders hart begeeft het van droefheid nog voor hier het vuurwerk het zwerk ingeschoten wordt, hoe zit het dan met de erfenis?

Vaders overlijden wordt dan officieel op 31 december 2010 geboekstaafd. Gestor- ven van verdriet omdat zijn zoon ‘s ande- rendaags schielijk het leven liet! Hij heeft geen kinderen. Gaat zijn deel van vaders erfenis dan eerst via hem, die formeel pas een jaar later het leven liet, naar broers en zussen? Scheelt toch in successierech- ten zou je denken.

Daarbij vergeten we helemaal dat China weliswaar, ten behoeve van de goed ver- terende toeristen, Nieuwjaar speelt in de

nacht van 31 december op 1 januari, maar het jaar van de tijger pas op 3 februari echt inwisselt voor dat van de kat.

We kwamen er niet uit. Wellicht nodigt een bruine westerse kroeg onvoldoende uit de nodige graad van oosterse wijsheid te bereiken om dit dilemma opgelost te krijgen. We staan er niet bij stil dat we, de alternatieve kalenders zelfs negerend, elk jaar vierentwintig keer Nieuwjaar vieren.

Nonkel Karel, intussen opgenomen in de eeuwigheid, probeerde uit de verwar- ring een slag te slaan en goot elk oude- jaar zijn eerste jeneverglas vol - en meteen weer leeg - in de vroege namiddag. “Op een goed jaar in Tokio”, trotseerde hij de vernietigende blik van tante Lena die zijn globalisme-avant-la-lettre maar matig op prijs stelde. Op Nieuw-Zeeland dorste hij drie uur eerder niet te klinken, maar wel volgden, klokvast bij elke overschreden twaalf, de heildronken op Sjanghai, Bang- kok, Dhaka, Karachi, enzovoort. Nonkel Karel bracht dan ook een groot deel van 30 december door gebogen over een atlas, want “morgen vieren we nieuwjaren” jende hij tante Lena. Aanbeland in Moskou was nonkel Karel alle tijdsbesef kwijt, schakelde van de uurgordels over op het zonne-uur en schoof dorp voor dorp op naar onze streken. Ons Nieuwjaar heeft hij nooit bewust meegemaakt, maar een uitbundi- ger nieuwjaarvierder heeft onze familie nooit gekend. Dat kenmerkt de pragmatische westerling. Niet teveel filosoferen, maar de kansen grijpen die geboden worden. Nonkel Karel overleed in een zomer- maand en de erfenis werd probleemloos uit de doeken gedaan. Zijn pragmatisme bleek de juiste aanpak.

voorHeteenmanscollectief Den

Blooten KoonincK

Den Blooten Kooninck

Aussies

Naar wij uit doorgaans slecht ingelichte bron vernemen, is er plots een toevloed van mensen die uit Europa en Noord-Ame- rika afzakken naar Australië om zich daar te gaan vestigen in Queensland. De reden hiervoor zou een persmededeling zijn met als titel “Australië staat blank!”.