e 1,95
67
stejaargang • nummer 31 • woensdag 1 augustus 2012 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Ludieke separatisten, zwijgzame onderzoekers
Lees blz. 3
Brief aan Jan Peumans 3
De bomen van Chokri 4
Zevende dag, blauwe dag 5
Assads onafwendbare
nederlaag 8
De toekomst
van Francorchamps 7
Maurits van Liedekerke
op de praatstoeL 11
Alles gaat goed… Of toch niet?
De Belgometer
Maggie de Block ziet deelname aan Olympische Spelen helemaal zitten
In en rond de Wetstraat is totale wind- stilte ingetreden. Op 21 juli stonden de koffers gepakt en lagen de vliegtuig- tickets klaar op de kast. De troepen van Di Rupo vertrokken opgetogen en behoorlijk zelfvoldaan naar bergen of zee. “De eerste keer in jaren dat ik in volle rust op vakantie kan vertrekken”, glunderde Wouter Beke, die echt lijkt te geloven goed bezig te zijn. Voor Di Rupo stond nog een bezoekje aan de opening van de Olympische Spelen op het programma, maar dat ligt buiten de politiek gevoelige thema’s. Steven Vanackere blijft in de buurt, aange- zien de Europese crisis duidelijk niet op vakantie gaat. De minister van Financiën blijft stand-by, maar dat heeft niets te maken met één of ander Belgisch vuur- tje dat zou blijven smeulen.
Neen, hier gaat alles goed. Het eerste luik van de staatshervorming werd zonder veel problemen goedgekeurd en de jong- ste begrotingscontrole bleek een lacher- tje. De rente op onze staatspapieren daalde zienderogen, wat de klus om uitgaven en inkomsten een beetje op elkaar af te stem- men aanzienlijk heeft vergemakkelijkt. Een mens zou zowaar de indruk krijgen dat dit land goed wordt bestuurd.
Het land wordt bestuurd, dat klopt. Er is een regering en die neemt maatregelen. Of het beleid rechtlijnig is, dat kan betwijfeld
worden. Als je zowel Waalse socialisten als Vlaamse liberalen een beetje moet tevre- den stellen, dan moet er worden gezigzagd.
Dat soort “details” valt minder op. Beleg- gers en ratingbureaus zien het pas later.
Het hebben van een regering kan wel even voor verblinding zorgen.
De mate waarin het beleid van de rege- ring-Di Rupo een succes of een falen moet genoemd worden, hangt af van de gehan- teerde maatstaf. Hoewel Sicilië een eind weg ligt, durven we vermoeden dat Di Rupo bijzondere belangstelling opbrengt voor de Abruzzen, waar zijn familie van- daan komt, voor het wel en wee van dat Italiaanse eiland. Wel, het moet erkend worden dat ons land het beter doet dan het compleet failliete Sicilië. Zeker, het had erger gekund. Toen Bart de Wever in december 2010 aan het Duitse weekblad Der Spiegel vertelde dat “België de zieke man van Europa is”, leek dat een gedurfde uitspraak. Vandaag kan niemand beweren dat België dé zieke man van Europa is. Of we daar blij om moeten zijn? Europa begint te lijken op een ziekenhuis met een over- volle afdeling intensieve zorgen. Het zou wel heel erg zijn, mocht dit land het meest zieke van Europa zijn.
Vraag is: hoort dit land bij de gezonde landen? Daarop moet nog altijd “neen”
geantwoord worden. België haalt een droe- vige bronzen medaille in de discipline “toe- name van de overheidsschuld in 12 maan-
den”. Dat een land als Spanje ons daarin voor blijft, is geen reden tot euforie. Onze overheidsschuld brak de voorbije maanden weer vlot door de grens van 100 % van het bruto binnenlands product.
Wie beweert – en je vindt ze in regerings- kringen – dat België vandaag een voorbeeld is voor Europa, zou wel eens gelijk kunnen krijgen, weliswaar anders dan bedoeld. Te vrezen valt een voorbeeld om niet te volgen.
Waarom wordt er zo geaarzeld om bazoo- ka’s in te zetten tegen de hoge, verstik- kende rentelasten die landen als Spanje moeten betalen? Realistische economen vrezen dat de druk om structurele maat- regelen te nemen, zal wegvallen of toch zeker sterk zal verminderen, wanneer op de markten enige financiële ontspanning optreedt. Indien Griekenland, Spanje en Italië voelen dat er in geval van ultieme nood altijd wel een helpende hand klaar zal staan, zullen ze de onpopulaire weg van bezuinigingen en hervormingen liever niet bewandelen.
België is volop bezig te bewijzen dat die vrees nog zo gek niet is. Door de rente- meevaller kon de begrotingscontrole vlot verlopen, want er moest toch een slor- dige 70 tot 80 miljoen euro gevonden wor- den. Voilà, België toont aan wat het gevolg is als er enige ontspanning optreedt. De Belgische rentedaling is niet het gevolg van het gevoerde beleid, maar van het feit dat de doodzieke Europese landen alle betrouw-
baarheid zijn verloren, terwijl Duitse papie- ren geen rendement meer opleveren. Dan parkeren spaarders hun centen graag bij Belgisch papier. Mooi, trouwens, dat de
“Belg” zo veel spaart, dat maakt de herfi- nanciering een stuk gemakkelijker.
Die meevaller had kunnen gebruikt wor- den om de sanering sneller te laten verlo- pen, maar Di Rupo zag er een aanleiding in het juist wat rustiger aan te doen. Was de rente hoog gebleven, had de regering enkele honderden miljoenen euro moeten zoeken om op het rechte pad te blijven.
Had de regering mét de meevallende rente toch de verwachte inspanning geleverd, dan kon het tempo van het hervormingstraject opgedreven worden.
De regering-Di Rupo kiest voor de Verhofstadt-aanpak. Verhofstadt vertikte het zelfs in economisch gunstige tijden fun- damentele mankementen, zoals ook toen een torenhoge overheidsschuld, fors aan te pakken. Een kortetermijnvisie bleek interes- santer. Verhofstadt verkoos het voeren van een sinterklaaspolitiek. Het is eraan te zien dat nogal wat excellenties uit de huidige regering nog dateren uit de paarse tijd. De aanwezigheid van de christendemocraten heeft die slechte paarse gewoonten duide- lijk niet kunnen uitroeien.
Fluiten in het donker; het is een veel beproefde techniek, maar tot succes leidt die nooit.
Actueel
1 augustus 2012
2
Mijnheer de rillende,
Middels een interview in de krant De Morgen hebt gij aangegeven dat ge
“rillingen krijgt van die NSV’ers”.
Over welke NSV’ers het gaat, zegt ge er weliswaar niet bij. Bedoelt ge oud-NSV’ers, of de huidige generatie NSV’ers?
Hoe ook, in beide gevallen laat ge u van uw smalste kant zien. Want indien ge ver- wijst naar de oud-NSV’ers, dan wijst ge wel degelijk naar een aantal overgekomen mandatarissen van het Vlaams Belang die hun studententijd doorbrachten bij de NSV.
Niet in het minst verwijst ge naar de komst van Jurgen Ceder; “de partij is aan het bloeien en groeien, het is wel zaak om er geen onkruid tussen te zetten”. Lap, die zit!
Pak aan Karim, Bruno, Jurgen, Kim en alle andere grijze petten.
Verwijst ge naar de nieuwe generatie NSV’ers? Ook dan is het oppassen gebla- zen. Vanop onze redactiestoel volgen wij toch hier en daar wat tendensen, en wij merken dat nogal wat NSV’ers op hun facebookpagina geen geheim maken van hun politieke voorkeur en daarbij kiezen voor… de N-VA.
In de vijfendertig jaar dat de NSV bestaat, zijn er heel wat strekkin- gen geweest, waarbij dikwijls de klem- toon gelegd werd door de plaatselijke preses. In de ene afdeling werd er gedweept met Nieuw-Rechts, terwijl in een andere afdeling dan weer de Vlaams-nationalisti- sche kaart getrokken werd. Gevaarlijk dus, alle NSV’ers over één en dezelfde kam te scheren.
Temeer daar we enkele NSV’ers ken- nen die ondertussen bij CD&V, Open Vld en zelfs bij… sp.a zijn terechtgekomen. We kennen zelfs een oud-NSV’er die ergens ten lande een homocafé openhoudt.
Dat enkele maanden geleden er 2 preses van NSV zijn overgestapt naar het KVHV kan u misschien verontrusten. Wie de activiteiten van KVHV-Gent volgt, kan alleen maar vaststellen dat het profiel van die afdeling “rechtser” oogt dan die van
de NSV aldaar. Zo zijn we bij het KVHV gekomen, waar ene Gerolf Annemans ooit actief was.
En waar uw grote baas Bart en gro- tere bazin Liesbeth actief waren. Al zat er tien jaar verschil tussen en was eerst- genoemde actief in Antwerpen en laatst- genoemden in Leuven. Om maar te zeg- gen hoe gevaarlijk het is iemand omwille van zijn studentenlidkaart in een hoekje te duwen.
“Als die me vragen om voor hen te spre- ken, weiger ik resoluut”, klopt gij moedig op uw borst. Dat een NSV-afdeling u een forum geeft om te komen spreken, getuigt nochtans van breeddenkendheid. Dat ge dat forum resoluut weigert, getuigt daar- entegen van uw eigen zwakheid en eng- geestigheid.
Ge droomt – lezen we in dat interview – van een progressief Vlaanderen. Voor ons niet gelaten, want gij vertaalt dat pro- gressief zijn door uw liefde voor de groene gedachte: meer bossen en bomen en min- der wegen. Tja, wie kan daar tegen zijn.
Ook wij zijn voorstander voor meer bomen, minder kappen, verantwoord gebruik van energie, aandacht voor alternatieve ener- gie, denken aan het milieu, zuivere lucht en proper water. Ecologisch denken is echt niet moeilijk.
Maar tegelijkertijd pleit gij ervoor een deel van de bevolking uit te sluiten, de andersdenkenden die in uw ogen voor altijd “ranzig” door het leven gaan. Voor hen is er geen plaats. Zij moeten uitgeslo- ten worden. Zij mogen zelfs geen tweede kans krijgen. Tenzij ze hun verleden afzwe- ren.Daarmee beantwoordt gij aan het beeld van een onverdraagzame, oude zuur- pruim. Een voorzitter van het Vlaamse Parlement met zo’n ondemocratische en enge visie op zijn Vlaamse medemens, die kan niet anders dan ons doen… rillen.
Brief aan Jan Peumans
Uit de smalle beursstraat
Geen grote Vlaamse bedrijven meer
Het Nederlandse oliebedrijf Shell is de grootste onderne- ming ter wereld, blijkt uit de jaarlijkse ranglijst van 500 groot- ste bedrijven, door het Amerikaanse zakenblad Fortune aange- legd. Met een omzet van 484,5 miljard dollar per jaar onttroont Shell de Amerikaanse warenhuisketen Wal-Mart, die naar nummer drie zakt. Een andere oliereus, het Amerikaanse Exxon Mobil, staat op twee. Afgezien van een berichtje in Het Nieuws- blad kreeg de ranking in onze pers geen aandacht. Onterecht.
De Fortune 500 is een interessante graadmeter voor een aan- tal internationale economische trends, die voor Vlaanderen interessant zijn.
Aan de top van de ranking valt de sterke aanwezigheid van olie- bedrijven op. Bij de tien grootste bedrijven zijn slechts Wal-Mart en Toyota (10) niet in die sector actief. Ook de grootste Chinese bedrij- ven, Sinopec Group (5) en China Petroleum (6), zijn oliereuzen. Die oliebedrijven genieten van de sterk gestegen energieprijzen. Gecor- rigeerd voor inflatie ligt de prijs op het hoogste niveau sinds 1860, toen het olietijdperk begon.
De sterke vraag uit de groeilanden jaagt de olieprijs de hoogte in.
In die landen treden miljoenen mensen toe tot de middenklasse. Zij kopen steeds grotere auto’s en consumeren massaal.
Tien jaar geleden verbruikte de westerse wereld dubbel zoveel energie als de groeilanden. Vandaag zijn die verschillen weggewerkt.
Andere vaststelling is het toenemende belang van Aziatische bedrijven in de ranking. In 2002 haalden 116 Aziatische bedrijven de Fortune 500. Vandaag zijn het er 172.
Europa blijft met 158 in 2002 en 161 vandaag stabiel. Noord- Amerika kreeg klappen, met een daling van 215 naar 146. Afrika blijft totaal afwezig uit de lijst.
Wat landen betreft, staan de Verenigde Staten met 132 top500- bedrijven bovenaan. China volgt met 73. In 2002 waren er slechts 11 Chinese bedrijven in de lijst terug te vinden.
Japan valt terug van 88 naar 68. Iedereen kijkt vol bewondering
naar China, maar toch telt het Land van de Draak niet veel topbedrij- ven. In de top tien staan twee oliereuzen, maar dan moeten we afzak- ken naar plaats 54, waar de Industrial Bank of China staat vermeld.
Veel fraaier zijn de resultaten van het kleine Nederland. Niet alleen leveren onze noorderburen de nummer één.
De bank ING staat op plaats 18. Daar kunnen wij Vlamingen enkel van dromen. De Fortune 500 vermeldt welgeteld vier Belgische ondernemingen. Twee ervan kunnen we - met veel goede wil - als Vlaams catalogeren: AB InBev (265) en KBC (422).
De andere zijn Dexia (388) en Delhaize (374). Vraag is in welke mate AB InBev nog een Vlaams bedrijf kan genoemd worden, aan- gezien de Brazilianen een belangrijk deel van het bedrijf in handen hebben. De Fortune 500 toont dat Vlaanderen geen grote onderne- mingen van eigen bodem meer heeft. Geen Bekaert in de lijst, ook geen Agfa, geen Umicore.
De jarenlange afwezigheid van een invloedrijke Vlaamse econo- mische elite speelt ons parten.
Veel Vlaamse ondernemers die succesvol zijn, geven er de voor- keur aan hun bedrijf na verloop van tijd te verkopen aan een grote internationale speler en dan te gaan rentenieren.
Ze zijn gefrustreerd en boos: ze zijn succesvol ondanks het feit dat ze in een klimaat moeten werken dat zeer bedrijfsonvriendelijk is, met hoge lasten. Een verkoop van de onderneming is de beste oplossing.
Opvallend in de ranking is de aanwezigheid van vijf Franse bedrijven in de top 40 die groot zijn geworden door onder andere Belgische sectorengenoten over te nemen.
Total (11) groeide dankzij de overname van Petrofina. Axa (25) slorpte Belgische verzekeraars op. Het verhaal van BNP Paribas Fortis (30) is bekend. GDF Suez (33) gebruikt Electrabel als melkkoe.
Op plaats 39 vinden we Carrefour - dat het aloude GB heeft opge- slorpt -, een wereldbedrijf, al gebiedt de waarheid te zeggen dat Carrefour tussen Oostende en Aarlen moeilijk een succesverhaal kan worden genoemd.
Angélique VAnderstrAeten
Geen woorden maar daden!
Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be
adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03
Geen woorden maar daden!
Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be
adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03
Word lid van het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Een ideaal en door “politiek correct” dank- baar aanvaard hulpmiddel om die operatie
“op niveau” te houden, blijft de spijtige vast- stelling dat die V-partijen elkaar net niet naar het leven staan. Dat bleek onlangs nog na de door Bart De Wever opgehangen immigratie- barometer in Antwerpen. Die meter staat niet echt op “mooi weer”.
Het argument van Nahima Lanjri (CD&V) dat De Wever verkeerde cijfers hanteert, klinkt weinig overtuigend. Dat de andere traditio- nele partijen niet reageerden, is nogal wiedes.
Zij zijn “allemaal sam” verantwoordelijk voor de barometerstand. De N-VA is dat voor een deel(tje), als kleinste coalitiepartner. Het ver- schil met de “grote partners” is dat De Wever de zaken wil en durft stellen zoals ze momen- teel zijn. “Tijd voor verandering” is niet voor niets de boodschap van zijn kiescampagne.
Wie wel vrij furieus reageerde, was Filip Dewinter. Hij vroeg zich af waarom de N-VA als coalitiepartner in Antwerpen niet meer gedaan heeft om illegalen op te sporen.
Hij kent het enig mogelijke, simpele ant- woord. In die coalitie wogen De Wever en co te licht om iets in de beleidspap te kunnen brokkelen. Zelf campagne voerend, ligt het voor Dewinter moeilijk dat erbij te zeggen.
Opiniemaker Lex Moolenaar van Gazet van Antwerpen zocht en vond een ander “simpel antwoord”, waarmee hij voor de zoveelste keer het VB kon schofferen en in één moeite, zij het subtiel, eraan herinneren dat op de hoede blij- ven voor het “gevaar van op rechts” een aan te bevelen denkpiste blijft. Volgens Lex “wilde het N-VA geen heksenjacht organiseren die deed denken aan tijden waaraan we liever niet herinnerd worden”. Het gezegde “appels voor citroenen verkopen”, schiet hier schromelijk tekort. Alsof de door de nazi’s georganiseerde misdadige Jodenvervolging met alle gevolgen, vergelijkbaar zou zijn met het registreren van illegalen binnen een wettelijk omlijnd kader!
Volgende keer beter, Lex!
Stormram
“Operatie beschadiging” kan minder sub- tiel, zeg maar schofterig. Dat hangt samen met de omvang van de oogkleppen die de betere
Boemerangs gooien
Hoe dichter 14 oktober nadert, hoe nadrukkelijker de nieuwe, collectieve strategie van de regimemedia om de V-partijen voor te stellen als één pot nat. Een “verkeerde” pot, uiteraard, die beweegt tussen rechts en extreemrechts, over “populistische” paden. Het ene “Let op!”-vingertje richting publieke opinie wordt wat subtieler geheven dan het andere, maar beschadiging is onveranderlijk de bedoeling.
regimeknecht draagt, de angst voor aantas- ting van het eigenbelang bij mogelijke veran- dering, en de intensiteit van daardoor opge- dreven haatgevoelens voor wie het lucratieve
“status quo” in gevaar brengt. Als vleeswor- ding van dat amalgaam sprak kort geleden de heer Patrick Dewael de goegemeente toe, via de getrouwe mediakanalen.
Aanleiding was de overstap van een Vlaamse mandataris van de ene V-partij naar een andere. Toen Dewaels grote partijgoeroe Verhofstadt een zekere Gerolf Annemans tot een “overstap” naar het blauwe fabriekje trachtte te overhalen, vormden Karel de Gucht én Dewael het dictatoriale triumviraat dat in het partijsanhedrin over alles en nog wat besliste. Inbegrepen het aanduiden van moge- lijke “overstapkandidaten” bij de concurrentie.
Van schuimbekken en gespeelde ver- ontwaardiging toen geen spoor bij de heer Dewael, laat staan een verwijzing naar de trieste dood van zijn grootvader, als slachtof- fer van barre bezettingstijden. Naar aanleiding van het Jurgen Cederverhaal ontpopte Dewael zich tot de “politiek correcte” verbale stormram die het geliefde vaderland broodnodig heeft, om herhaling van die tijden te verijdelen. In zijn stomende kielzog liepen tsjeven en sos- sen, achter hem aan, al toonden ook zij zich nooit afkerig om aan VB-mandatarissen over- loopvoorstellen te doen.
Klepel
Voor je het goed en wel beseft, heb je de boemerang gegooid om iemand te raken, zon- der aandacht voor de natuurwet die een terug- keer naar en een neerploffen van dat ding op het eigen smoelwerk garandeert. Als Bart de Wever zegt dat de N-VA niet eerst was om Ceder “voorstellen” te doen, zal hij wel weten waar de klepel hangt, als hij die klok laat lui- den. In zijn plaats, maar ik ben geen politicus, zou ik niet aarzelen om na a ook b te zeggen.
Wat nog niet is, kan komen.
Mogelijk is dat kruit nog niet droog genoeg om er een “kiescartouche” mee te laden en af te schieten. Hoe dan ook, De Wever noemde geen partijnaam. Het belette Alexander de Croo niet om “met klem” te ontkennen dat zijn Open Vld zich “Cederschuldig” gemaakt zou hebben. Hoe meer “klem” politici aan hun ver- klaringen koppelen, hoe meer twijfel ze doen rijzen; dat weet elk ervaren burger.
Niet alleen briefschrijvers aan kranten en tijdschriften kregen het op de heupen van de subtiele of minder subtiel maar steeds door- zichtigere hetze tegen N-VA. Jan Caubergs, voormalig Vlaams parlementslid voor het VB stapte uit de partij en zetelde daarna als “onaf- hankelijke”. Hij was amper gewoon aan zijn nieuw statuut of CD&V, Open Vld en toen nog de Volksunie stonden al in de rij met een over- stapvraag. Hij verklaarde dat in een telefoontje aan de redactie van Het Belang van Limburg.
Als reden gaf hij op dat hij zich, als ervarings- deskundige, blauw ergerde aan al dat welles- nietesgedoe. Men zou wensen dat het niet blijft bij Jan Caubergs uit Koersel, om uit de biecht te klappen. Mocht dat zo zijn, zou de pal staande wet van de boemerang nog aan kracht winnen.
Tot spijt van wie dat ding als knuppel in het politieke hoenderhok heeft gegooid.
d.Mol
De Standaard stelde twintig vragen. Stel- len we ons voor als Belg of als Vlaming? Heb- ben de Vlamingen een te hoge prijs betaald voor de splitsing van BHV? Moeten onze kin- deren op school de Brabançonne leren? Moe- ten we de sociale zekerheid splitsen? … Wie reageert, krijgt de (vaak gebruikte) vijf opties voorgeschoteld: helemaal eens, eens, geen mening, oneens, helemaal oneens. Eindigen doe je met te verklappen (anoniem, maar met dank voor je e-postadres wellicht) voor welke partij je bij vorige verkiezingen hebt gestemd.
Voor die krant moet het interessant zijn op zo’n makkelijke en goedkope manier te kunnen beschikken over tienduizenden ant- woorden op politieke vragen. In 2007 sprak de webstek van honderdduizend deelnemers, dit jaar (voorlopig?) van de helft. Het verschil is verdacht groot, maar dit terzijde. Wat heeft De Standaard van zijn lezers geleerd? Onge- twijfeld veel. En omgekeerd? Weinig.
In 2007 bleek de gemiddelde deelnemer 54 procent separatistisch. Deze zomer was dat al 52,5 procent. Het verschil is verdacht klein. Voorts bleek dat 78 procent van de VB-
kiezers en 70 procent van de N-VA-kiezers separatistisch zouden zijn, en dat Groen- en sp.a-kiezers “aan Belgische zijde te vinden zijn”, met Open Vld en vooral CD&V ergens in het midden. Ook al geen groot nieuws.
Veel input, weinig output, dat staat vast.
Zo’n poll op de webstek van een kwaliteits- krant levert gegarandeerd een schat aan poli- tieke informatie op, zeker als men de ant- woorden ook nog eens kan vergelijken met die van 2007. Zonder details schieten we niet op. Komen die er wel? “Met deze resulta- ten - gecombineerd met leeftijd, geslacht, en politieke voorkeur - werden (in 2007 – red.) een aantal statistieken in de krant gepubli- ceerd”, klonk het in juli 2012 erg wervend. We hebben gezocht, maar weinig gevonden. Dat moet aan ons liggen, vermoeden we.
Opvallend is de manier waarop de krant het eigen onderzoek wegrelativeert: “Niet dat we er grote conclusies aan willen vastknopen.
Het blijft een eerder ludieke test waarmee u uw Vlaamse en Belgische gevoelens tegen mekaar kon afwegen.”
Tienduizenden antwoorden, flinterdun
cijfermateriaal, belachelijke algemene con- clusies en dan nog eens lachen met het eigen onderzoek; wat moeten we daarmee? Is er meer aan de hand? In de papieren versie van dat dagblad vinden we niet één spoor van de Belgometer. Zijn de resultaten net iets te vervelend voor De Standaard, waar nogal wat hogepriesters van het belgicisme een breed forum krijgen? Zijn ze net iets te ontnuchte- rend voor eigen sterren à la Marc Reynebeau die zo graag geleerden als Luc Huyse citeren, wanneer die vanuit zijn ivoren toren maar blijft roepen “dat slechts een kleine minder- heid van Vlamingen en zelfs niet eens veel N-VA-kiezers gewonnen zijn voor het sepa- ratisme” (DS, 10 september 2011)?
Dave Sinardet, columnist uit de stal van B-Plus, wees er in 2007 op dat de Belgome- ter je al snel aan de separatistische kant van het telraam positioneert. Hij vindt dat genu- anceerde antwoorden (van federalisten bij- voorbeeld, of van mensen die zich tegelijk Vlaming én Belg voelen) uit beeld verdwij- nen. Flauwe reactie, want dat is niet zo. Wie 55 procent separatist is, is dat voor 45 procent níét en per definitie “genuanceerd”. Wie in de buurt van die 50 procent scoort, is gewoon
“gematigd”.
Het blijft wachten op precieze resulta- ten, op meer details, met antwoorden per vraag. We willen wel eens weten hoeveel deelnemers “het vooruitzicht van Vlaamse onafhankelijkheid een nachtmerrie vinden”.
Hoeveel er op Franstalige politici willen kun- nen stemmen (federale kieskring). Hoeveel er af willen van de koning. “De test heeft geen wetenschappelijke pretentie”, meldt De Stan- daard-Online voorzichtig, maar misschien net iets te veel politieke relevantie om een en ander binnenskamers te houden. Heeft De Standaard-Online redenen om het publiek te ondervragen, maar het nauwelijks iets in ruil te geven? We kijken uit naar wat volgt.
AnjA Pieters
De Belgometer
Ter gelegenheid van het grote Jubelfeest van 21 juli plaatste De Standaard opnieuw de Belgometer op de webstek. Een nieuwe poging om de separatistische of belgicistische gevoelens van de lezers via het internet te peilen. De methodiek is fel omstreden, maar de massale respons moet volstaan voor enkele interessante conclusies. Alleen is De Standaard opvallend voorzichtig en spaarzaam met resul- taten. Op 24 juli meldde de webstek dat de meerderheid van de respondenten blijk- baar “heel lichte separatist” zou zijn.
Ludieke separatisten, zwijgzame onderzoekers
Actueel 1 augustus 2012 3
ROnSElRESpiJT
“De snel-Belgwet is definitief van de baan”, toeterden de regimemedia. Dat was wat voorbarig, want net voor de poli- tiek correcte club traditioneel op “welver- diende” vakantie ging, bracht Meyrem Almaci, Kamerlid voor Groen en op 14 oktober lijsttrekster in Antwerpen, het voor elkaar voor zichzelf en haar partijtje stem- menronselrespijt af te dwingen. Alle par- tijen waren het erover eens die snel-Belg- wet in haar huidige vorm in de vergeethoek te dumpen. Alleen Groen dacht daar, bij monde van Almaci, anders over en verzette zich. Gevolg? De stemming in de Kamer kan pas in oktober plaatsvinden. Voor of na 14 oktober? Dat “was nog niet helemaal duidelijk”. Al kan het nauwelijks duidelijker.
Op nAAR hET “cORDOn”
In Herentals trekt Axana Ceulemans de N-VA-lijst. Niks opmerkelijks, ware het niet dat Axana in de jaren negentig naam heeft gemaakt in de bekende meidengroep “Def Dames Dope”. Dit jaar stond die groep klaar voor een optreden tijdens het jaar- lijkse “Herentals Feest”. De organisatoren oordeelden vorige week dat “ze nog altijd
zelf beslissen wie wel en wie niet mag optreden”. Dat laatste gold plotsklaps voor Axana, want “te politiek geladen”. Burg- meester Jan Peeters zwoer op zijn eerste- communiezieltje van verdraagzame socia- list dat hij er voor niks tussenzat. Dat zal dan wel. Hoe dan ook, in Herentals werd de aanzet gegeven voor een nieuwe edi- tie van de succesroman “Op naar het cor- don”. Wie volgt?
“pApA” in cOmA
Michel Daerden, voormalig minister van Pensioenen en PS-coryfee in Ans, ligt na een dubbele hartaanval in coma. Zijn gezondheidstoestand is zeer ernstig. De laatste jaren ging het Daerden op poli- tiek vlak al niet voor de wind. Hij kreeg van partijgenoten de rekening gepresenteerd voor jaren gesjoemel en machtsmisbruik.
Zijn oude kameraad Elio di Rupo kon bij- komende slechte reclame missen als kies- pijn en viste alcoholicus Daerden niet meer op voor een ministerspost in de federale regering. Maar Di Rupo heeft achter de schermen zijn uiterste best gedaan. Michel Daerden zou de toekomstige CEO worden van een financieel vehikel in de Luikse intercommunale Tecteo, gelinkt aan Bel- fius en Ethias.
WEERBERichT En FORTiS
Uitbaters van horecazaken aan de Vlaamse kust maakten zich de afgelopen weken druk over de weersvoorspellingen.
Die zouden te negatief en te eenzijdig zijn, wat nefast is voor het kusttoerisme. Leo- pold Lippens, de opvallende burgemees- ter van Knokke, deed zijn duit in het zakje door te stellen dat er “rommel wordt gepu- bliceerd”. Lippens’ mening lokte op Twitter een grappige reactie uit van Knack-direc- teur Rik van Cauwelaert: “Weerberichten lijken soms op Fortis-verslagen van broer Maurice.”
AFFichES OvERplAkkEn
In de cultuurbijlage van De Standaard lieten Dimitri Leue en An Miller, wiens acteerwerk we soms kunnen smaken, zich van hun kleinste kant zien, met de beken- tenis dat ze vroeger de affiches van het Vlaams Blok gingen overplakken. An Miller herinnert zich dat ze met alle stu- denten van Studio Herman Teirlinck de
“Nu afrekenen”-affiches van het VB gingen overplakken. Jeugdzonde, of blijvende ide- ologische blindheid? De politieke correct- heid in artistieke middens kennende, vre- zen wij het laatste.
huyBREchTS
In 2000 stond televisiepresentator en sportjournalist Carl Huybrechts nog op de lijst van de socialisten. In 2006 steunde hij Patrick Janssens tegen “extreemrechts”.
Anno 2012 is Huybrechts een nieuwbak- ken N-VA’er. Enkel een idioot verandert nooit van mening, zegt men. Vanzelfspre- kend mag Huybrechts zijn politieke overtui- ging bijsturen. Dat hij in de serieuze pers flink wat schampere commentaren kreeg te lezen, heeft hij voornamelijk aan zich- zelf te danken. Onmiddellijk je ambitie uit- schreeuwen schepen te worden, terwijl je in het midden van de lijst staat, getuigt niet van veel politiek doorzicht. Toch zegt Huybrechts ook zinnige dingen, zoals zijn stelling dat zelfs hij –uiteraard geen typi- sche Vlaams-nationalist – inziet dat goed bestuur binnen België onmogelijk is gewor- den. Socialistische bekeerlingen die België resoluut afwijzen: zo mogen er meer zijn.
“WAuW!”
Wat is dat toch met Michel Wuyts? Wordt hij oud? Is hij moe? Kan hij het commen- taar geven bij sportevenementen niet meer alleen af? Kan hij het niet meer verhapstuk- ken? In de Ronde van Frankrijk liet hij zich assisteren door José de Cauwer. Het taaltje dat die brave borst uitsloeg! Daar kan De Croo senior een stevige punt aan zuigen.
De Cauwer produceert een curieus Neder- lands met een eigen woordenschat en een aparte grammatica. Onnavolgbaar.
De vrouwelijke assistente bij de ope- ning van de Olympische Spelen in Lon- den vorige week vrijdag sprak wel fout- loos Nederlands, maar ze beperkte zich meestal tot kreetjes. “Wauw!” “Fantas- tisch!” “Mooi!” Op zeker ogenblik moest ze
“naar adem happen”. Zo wauw was het.
mulTikul
Over het wauwgehalte van het spek- takel viel te redetwisten. Het lag er alles- zins vingerdik op dat het de bedoeling was een beeld te geven van het multi- culturele Groot-Brittannië. Overal waar mogelijk, werden anders gekleurde Britten in het spektakel ingevoegd. Er liep zelfs een Sikh met een tulband mee. Echter, getaande vrouwelijke medeburgers met een hoofddoek waren nergens te bespeu- ren. Hou zou dat nu komen? Mochten die niet van papa?
Een Britse parlementariër maakte zich boos. Hij zei dat het spektakel een erger- niswekkende politiekcorrecte multikulshow was, zelfs linkser dan die in Peking in 2008.
In zekere zin had hij nog gelijk ook. Tijdens de show in Peking waren uitsluitend Chine- zen te zien. Van multikul willen de rode Chi- nezen helemaal niet weten.
“WORking clASS”
De economische crisis slaat overal hard toe, maar bij het peperdure openingsfeest voor de Olympische Spelen in Londen was van die crisis geen spoor te bekennen. Eer- der had IOC-voorzitter en Belgische graaf Jacques Rogge al kwaad bloed gezet. Hij had zich op de Britse radio geportretteerd als iemand van de “working class” die “in de echte wereld leeft”. Nogal wat Britten verslikten zich in hun koffie. De media her- innerden eraan dat iemand die zich in een limo met chauffeur laar voeren, in een hotelsuite van 1.100 euro per nacht slaapt, een horloge van meer dan 10.000 euro draagt en bij de Queen op de koffie gaat, bezwaarlijk een “werkmens” kan worden genoemd.
OuDERWETS BElgiSch
De Belgische hockeydames zijn voor de eerste keer in de geschiedenis aan- wezig op Olympische Spelen. De media hebben de dames vlijtig in het zonnetje gezet. Gazet van Antwerpen had daar in haar weekeindeditie twee bladzijden voor over (blz. 44 en 45) onder de vette kop
“Vrouwen vechten niet, vrouwen zagen”.
Het interview ging eigenlijk over het weerleggen van mannelijke gemeenplaat- sen over sportende meisjes. Heel interes- sant allemaal. Nog interessanter is het ant- woord op de vraag “Wat is de voertaal bij jullie?”.
Antwoord van Barbara Nelen uit Destelbergen: “Frans. Om het makkelijk te maken. Alle Vlaamse meisjes spreken behoorlijk Frans.”
Antwoord van Stephanie de Groof uit Schilde: “De Waalse meisjes kenden geen woord Nederlands. Ik heb Frans geleerd in de nationale ploeg.”
Nog echt en techtig Belgisch. Echt ouderwets Belgisch, dat Vlaamse meis- jes het niet meer dan “normaal” vinden in het fransoos te tateren met hun Waalse medespeelsters, omdat die toch geen gebenedijd woord Nederlands kennen, of niet willen kennen.
Dossier
1 augustus 2012
4
Schakeringen grijs
’t Pallieterke heeft me niet Vlaamsgezind gemaakt. Het meubelfabriekje van groot vader, Arthur Neckers, was verwoest in de oorlog van 1914-’18. Hij stierf nauwelijks tweeëndertig jaar oud, in 1919. Mijn groot- moeder stuurde haar twee kinderen naar een dure Franstalige kostschool, tot de laatste cent opgesoupeerd was. Zij werd kokkin bij de nog bestaande tabakswinkel Windels, aan de IJzeren Leen. De familie was doodarm.
Mijn tante werd naaister. Mijn vader werd chauffeur bij de NMBS.
Hij begreep zeer goed Frans en verstond de permanente, hatelijke racistische opmerkingen over “les sales Flamands” tijdens zijn leverin- gen aan spoorwegwerkplaatsen in Wallonië.
Hij was een erkend verzetsman en weigerde lid te worden van om het even welke Vlaams- gezinde organisatie, maar hij gaf wel zijn per- soonlijk flamingantisme door.
De lectuur van ’t Pallieterke bevestigde en versterkte mijn opinie. Ik heb vorige week ver- teld hoe mijn andere grootvader als opgeëiste arbeider in 1945 in Duitsland werd neerge- schoten. Maar ook dat was geen enkele reden voor mijn ouders om niet hartelijk te praten met buurman Frans, van wie ik wel te horen kreeg dat hij “een zwarte” was geweest. Hij ver- telde me ooit dat hij één van de peters (lijst- ondertekenaars) was van Ward Hermans; een naam die me toen weinig zei.
Een geregelde bezoeker bij “juffrouw”, de overbuurvrouw, was Lode. Die man was de beste vriend en collega geweest van Jan de Meulder; halfbroer van een vriendin van mijn ouders.
De Meulder was majoor geweest bij De Vlaamsche Wacht, die geheel werd ingelijfd bij de Waffen SS in juli 1944. Sturmbannführer De Meulder sneuvelde aan de Oder in 1945.
Lode overleefde het oostfront en kreeg jaren cel. Ook met hem spraken mijn ouders gere- geld, over koetjes en kalfjes. Niemand zou het in zijn hoofd gehaald hebben zijn zoon Jan het verleden van zijn vader te verwijten. Die men- sen hadden geboet voor hun fouten. De gene- ratie van mijn ouders wist hoe weinig alles zwart-wit was geweest; ze wisten hoe talrijk de schakeringen grijs waren in de oorlog.
Doodsbenauwd
Nu zijn we 2012 en het contrast met die vroegere verdraagzaamheid, zelfs enig begrip, is haast verdwenen. Ik schrijf op dit ogenblik vier artikelen over “Collaboratie en repressie in Mechelen” voor de “Mechelse Kerjeuze” van uitgever Jan Somers, al eeuwen
’t Pallieterke-lezer. Eén van mijn bronnen is de bijna 90-jarige Hendrik uit Lokeren (naam en stad zijn verzonnen). Hij werkte kort in een administratieve functie bij een collaboratieor- ganisatie in een berucht Vlaams oord, voor hij zich bij de Waffen SS aanmeldde. Hendrik bezit een schat aan documenten, maar denkt er niet aan ze aan een historicus te geven.
Ze worden bij zijn overlijden allemaal ver- scheurd. Hij wil niet dat zijn kinderen - en nu ook al zijn achterkleinkinderen - met de nek aangekeken worden. Gezien zijn vroegere func- tie en de plaats waar hij die uitoefende, wacht hij op dit ogenblik letterlijk doodsbenauwd op de hysterische pletwals in de media, zodra het Holocaustmuseum opent. Hij voelt zich loslo- pend wild.
Het scrupuleloze journalistenheir van VRT, Knack, Humo en De Morgen zou maar al te graag zo iemand zijn echte naam en adres ken- nen, om hem nog eens aan het kruis te nage- len. De twintigers en dertigers in de media zijn zo gehersenspoeld, zo opportunistisch politiekcorrect, dat ze alle zin voor historische realiteit missen, of opzettelijk opzijschuiven.
Collaboratie in Mechelen
Frans en zijn vrouw waren al bejaard toen ze in 1962 naast ons kwamen wonen, in een even piepklein arbeidershuisje in de Mechelse Poelstraat, waar nu bijna uitsluitend allochtonen huizen. Frans las trouw iedere week ’t Pallieterke. Op zeker ogenblik gaf hij het mij, om eens te proberen. Ik las het van a tot z. Vanaf dan keek ik erg uit naar zondag- avond. Frans stopte stipt om half acht ‘s avonds ’t Pallieterke in onze brievenbus. Ik bezit een foto van mijn lectuur waar, op de achterzijde, mijn vader “Kultureel Vlaams bewust- zijn en onze Jan – Palieter – augustus 1966” (spelfout inbegrepen) heeft geschreven.
Iedereen die ooit in een “zwart fraksken” heeft gelopen, heeft in hun ogen zelf minstens 1.000 Joden in de gasovens gestopt en moet daar eeuwig voor boeten, tezamen met alle fami- lieleden en nazaten.
Zelfs de overheid heeft begrepen dat er in die hysterie iets ongezonds schuilt. Bruno de Wever wordt niet moe erop te wijzen dat hij tijdens zijn doctoraalscriptie (uitgegeven als
“Greep naar de macht”) maar zijn hoofd moest opheffen of er stond al een klerk aan zijn zijde, met een volgende hoop gerechtelijke dossiers van verdachte en veroordeelde zwarten. De pri- vacy-wetgeving heeft de gouden tijden voor de serieuze historicus (en de sensatiezoekende journalist) gekortwiekt. Aanvragen voor raad- pleging van een dossier zijn een lijdensweg en worden geregeld geweigerd, zeker als er kin- deren en kleinkinderen zijn.
Fotograaf van de collaboratie
De verzamelwoede van uitgever Jan Somers is feitelijk de oorzaak van mijn Mechelse arti- kels.
Somers heeft een tijd geleden honder- den foto’s op de kop getikt van een bekende Mechelse fotograaf (niet Willy van Daele). Die fotograaf was een overtuigde aanhanger van de Nieuwe Orde en verscheen met zijn toe- stel bij iedere plechtigheid, herdenking of zelfs besloten vergadering. Natuurlijk bulkt het van de foto’s bij ieder Mechels optreden van Staf de Clercq, Reimond Tollenaere, Rik Elias, Edgar Lehembre enzovoort, maar even belangrijk zijn de foto’s van de plaatselijke kopstukken, van de lokale vergaderingen in een kroeg of een bioscoop door de leden van Vivo, DM/ZB, Hit- ler-jeugd of Verdinaso tijdens de Mechelse Van Severenherdenking in 1940. De fotograaf maakte geen geheim van zijn sympathie. In het uitstalraam van zijn winkel hingen grote foto’s van Sturmbannführer De Meulder en van de Mechelse Kreiskommandant. Een aanslag op de winkel richtte weinig schade aan, maar op 4 september 1944 werd de zaak onbarmhar- tig geplunderd.
De fotograaf werd zwaar mishandeld. Hij stierf korte tijd later aan zijn verwondingen.
Blijkbaar zagen de vaderlanders de fotoclichés niet, of ze werden toen al elders bewaard. Ze zijn nu uniek illustratiemateriaal.
Jan Somers is heel onlangs op iemand gebotst die hem toestemming heeft gege- ven foto’s van Duitsers in de beruchte Dos-
sin-kazerne en een reeks tekeningen over en van gevangen collaborateurs te publice- ren. De Dossin-kazerne was het Sammellager van waaruit Joden naar hun gruwelijke dood werden gezonden. Na de bevrijding werden in de kazerne honderden zwarten opgesloten, tot het leger het gebouw overnam, als Centrum voor Administratieve Diensten (uw columnist werd er zes maanden opgeleid voor naar Duits- land te vertrekken).
Ik heb nog altijd spijt dat ik als jonge blaag aan mannen als Frans en Lode niet meer informatie gevraagd heb. De generatie die het allemaal heeft meegemaakt, is bijna verdwe- nen. De collaboratieorganisaties stonden niet erg sterk. Mechelen was geen zwart nest.
Kardinaal Van Roey waakte er als een havik over dat de priesters in zijn aartsbisschoppelijke stad het ene en ondeelbare vaderland steunden.
Gezien de gelovigen in die tijd nog zo braaf waren, werd er gehoorzaamd. Zelfs de zoge- naamd ontembare Ward Hermans bood zijn verontschuldigingen aan om in de jaren dertig excommunicatie te vermijden. De stad bulkte nog van franskiljonse handelaars, renteniers, juristen en militairen.
Ten slotte was er de houding van de poli- tici. Burgemeester Dessain en schepen Van Kesbeeck waren franskiljons (de huidige voorzitter van de voetbalbond, boeddha De Keersmaeker, is de schoonzoon van voetbal- bondvoorzitter Wouters, die de schoonzoon was van voetbalbondvoorzitter Van Kesbeeck).
Belangrijke vooroorlogse Mechelse katho- lieke politici, zoals Fons Verbist (die het con- centratieakkoord sloot met het VNV in 1936), Ward Clottens en Cyriel Neefs, waren over- tuigde flaminganten. De Mechelse socialisti- sche minister Bouchery was op Vlaams gebied veel minder lauw dan zijn partijgenoten. In 1938 werd in Mechelen op stadsniveau een eenheidslijst ingediend. De Katholieke Partij ruimde twee verkiesbare plaatsen in voor het VNV en twee voor het toen nog succesvolle Rex-Vlaanderen. De Duitsers konden in 1941 de burgemeester opzijschuiven en hem vervan- gen door een VNV’er die wel degelijk democra- tisch verkozen was geweest.
Ik zou het erg op prijs stellen als er nog lezers zijn die over Mechelen betreffende de peri- ode 1940-1945 herinneringen of documenten bezitten en die willen delen.
Jan neckers
De bomen van Chokri
We gaan even terug in de tijd. Half november 2011 moesten op de De Key- serlei in Antwerpen 96 lindebomen gekapt worden, in het kader van de totale heraanleg. Een aantal bomen was bovendien ziek, had een boomchi- rurg vastgesteld. Dat kappen was niet naar de zin van een aantal ecologische actievoerders, genre “indignado”. Actie- voerders verschansten zich in de bomen of ketenden zich vast aan een stam. De partij Groen, Freya Piryns op kop, trok naar de rechtbank om in kort geding het kappen alsnog tegen te houden. Elec- toraal klinkt het immers altijd goed in de stad voor wat “groen” en wat “meer bomen” op te komen.
Een beetje onnozel, natuurlijk, want de stad Antwerpen had in het ontwerp het aan- planten van nieuwe bomen voorzien.
We gaan nog verder terug in de tijd: augus- tus 2011. Een uitzonderlijk hevig onweer raast over de weide van het muziekfestival Pukkelpop. Er vallen doden en gewonden.
Wie de berichtgeving uit die dagen er nog eens op naleest, kan enkel besluiten: het was een bijzonder hevig maar zeer plaat- selijk onweer.
Alle weermannen zijn het erover eens dat dit type onweer maar eens om de zoveel jaar voorkomt, bovendien zeer plaatselijk. Was het onweer enkele honderden meters naar links of rechts gepasseerd, naast de festival- weide, dan was er geen drama gebeurd. Een groot deel van het terrein bleef trouwens gespaard van dat natuurgeweld.
Wie iets van statistiek kent, mag het eens berekenen. Hoe groot is de kans dat der-
gelijk zwaar onweer losbarst op dezelfde plaats tijdens één van de vier dagen dat Puk- kelpop plaatsvindt? Wij hebben de bereke- ning niet gemaakt. Naar ons kleine-teenge- voel maken we meer kans het groot lot bij de Lotto te winnen.
De kans dat er ooit nog zo’n storm over de Pukkelpopweide raast, is zo goed als onbe- staande. Niettemin oordeelde kaviaarsoci- alist Chokri (sp.a) dat het beter was van- uit preventief oogpunt 191 populieren op de festivalweide te laten kappen. Pro forma liet men enkele populieren als “ziek en aan- getast” catalogeren, kwestie van een drog- reden te hebben om alle 191 om te leg- gen. “In principe vormen de bomen geen gevaar, maar we rooien ze toch omdat we geen enkel risico willen nemen”, verklaarde de Hasseltse brandweercommandant Hugo Simons in enkele kranten.
De festivalweide is eigendom van de stad Hasselt. Burgemeester Hilde Claes (sp.a) leverde probleemloos een kapvergunning af. De bomen werden de voorbije weken gerooid.
Boomactivisten hebben we gezien noch gehoord. Een kort geding van Groen is er niet gekomen. Freya Piryns was niet thuis.
Almaci Meyrem en Mieke Vogels ook niet.
Protest van schepen Toon Hermans (van Groen, jawel, woonachtig in Kiewit) heb- ben we niet gehoord.
Evenmin roerden zich de vier Hasseltse gemeenteraadsleden van Groen.
Protesteren tegen een bomenkap op Puk- kelpop? Tja, dat ligt waarschijnlijk wat moei- lijk bij de achterban. Besluit: voor Groen is de ene boom iets belangrijker dan de andere. Of hoe enige hypocrisie ook bij de Groenen nooit ver weg is.
kvc
DIt Is BElGIscH
Afgelopen week meldden de kranten dat de flitspalen langs de A12 tussen Ant- werpen en Brussel – veertien flitspalen op zeven kruispunten – al twee jaar (!) niet meer hebben geflitst. Dat kwam aan het licht na een parlementaire vraag van sena- tor Liesbeth Homans (N-VA). Reden? De politie heeft onvoldoende personeel om de filmrolletjes van analoge toestellen te ver- vangen… Dit moet wel België zijn. Onmis- kenbaar heeft de gebrekkige werking van die flitspalen een voordeel: hoe minder flitsboetes, hoe minder Vlaams geld via het verkeersboetefonds naar Wallonië wordt overgeheveld.
HEt VrIEst In GrOEnlAnD
Hebt u ze gezien in de kranten en op tv, die kaartjes over het wegsmelten van Groenland? Links wit van ijs, rechts rood van opwarming. Dan spitst een milieube- wust lezer de aandacht, hopen we. Wat blijkt: een deel van de “toplaag” van het landijs op Groenland is half juli, na enkele
uitzonderlijk warme dagen, dramatisch snel gesmolten. Onderzoekers van NASA vielen van hun stoel, luidde het. Zoiets hadden ze in geen dertig jaar gezien. Wie de moed had dergelijke spektakelstukjes grondig te lezen, vernam dat dergelijke snelle smelting systematisch voorkomt, na 150 jaar. De laatste werd genoteerd rond 1889. Surf naar de betere bronnen, BBC bijvoorbeeld, dan leer je: “Wetenschappers kunnen nog niet uitmaken of dat verschijn- sel een natuurlijk fenomeen is, dan wel het gevolg van een door de mens veroorzaakte klimaatsverandering.” Ondertussen vriest het alweer stenen uit de grond. Slaap wel.
PrOFIcIAt
Met enige fierheid in de stem verklaarde Jacques Rogge dat voor het eerst in de geschiedenis alle delegaties bij de Olym- pische Spelen vrouwen in hun rangen heb- ben. De camera richtte de focus op de dele- gatie van Saudi-Arabië en warempel, er verscheen een vrouw in beeld. Weliswaar flink ingeduffeld.
Proficiat!
Actueel 1 augustus 2012 5
De Zevende Dag is in de eerste plaats een Belgische dag, met een overwegend blauw tintje. Dat is de conclusie die Filip van Laenen, geen onbekende in de blog- gerswereld, trekt na een onderzoek van het zondagochtendprogramma. Van Laenen vergeleek de verkiezingsuitslag van 2010 en de reële politieke krachtverhoudingen met de aanwezigheid van de politieke partijen in het duidingsprogramma vanuit de vraag welke verdeling over de verschillende politieke partijen we eigenlijk zouden mogen verwachten. Een zekere oververtegenwoordiging van de regeringspartijen vindt hij niet eens onnatuurlijk, omdat een minister al eens kan worden ondervraagd door een kritische journalist. Maar zijn cijferwerk doet de wenkbrauwen fronsen.
Grootschalig onderzoek van de Vlaamse universiteiten (over politici in alle tv-nieuws- uitzendingen van 19 uur in de periode 2003- 2009) leerde al dat “ondanks hun electo- rale afkalving” de drie traditionele partijen samen (CD&V, Open Vld en sp.a) 83 pro- cent van de spreektijd kregen in de jour- naals. In het kieshokje (2010) zijn die tradi- tionele partijen nog amper goed voor 46,6 procent van de stemmen. In alle recente peilingen zakken ze onder veertig procent.
(ENA, nieuwsmonitor 2).
Van Laenen onderzocht De Zevende Dag.
Wat is er aan de hand? Van partijen die in eenzelfde situatie verkeren, bijvoorbeeld wanneer ze ongeveer even groot zijn en alle- bei binnen of buiten de meerderheid verke- ren, zou je mogen verwachten dat ze min of meer in dezelfde mate uitgenodigd wor- den. In de eerste jaarhelft van 2012 was dit geenszins het geval. Zoals uit eerder onder- zoek bleek (2011 en vroeger) werd vooral Open Vld ook in de eerste zes maanden van 2012 wel erg vaak uitgenodigd.
Van Laenen telde in de genoemde periode 191 politieke gasten in De Zevende Dag, een statistisch voldoende groot aantal om verge- lijkingen te maken. Verhoudingsgewijs ver- geleken met de verkiezingsuitslag van 13 juni 2010 voor de Kamer werden 14 Open Vld- ers voor de camera gehaald. Sp.a mocht 10 keer vaker dan verwacht kon worden, komen debatteren, Groen 4 keer, en CD&V 2 keer.
PVDA was met 2 uitnodigingen min of meer correct vertegenwoordigd, ook al is die par- tij niet in het parlement vertegenwoordigd.
En dan de “losers”. De kleine partij LDD had één keertje meer mogen komen dan het uitgenodigd werd, maar vooral N-VA en Vlaams Belang hebben reden tot klagen.
Vlaams Belang werd 12 keer uitgenodigd, precies de helft van waar het volgens de ver- kiezingsuitslag recht op zou hebben, terwijl N-VA 17 keer te weinig uitgenodigd werd.
Vooral het contrast tussen N-VA en Open Vld valt op: beide partijen zitten in een regering, N-VA in de Vlaamse, Open Vld in de federale. Dat kan het verschil dus niet maken. “Dit kan je op geen enkele objec-
tieve manier verklaren, tenzij een politieke agenda van de makers van het programma”, zegt Van Laenen.
Vlaams Belang is bijzonder sterk onder- vertegenwoordigd. Open Vld, met quasi evenveel parlementsleden als Vlaams Belang, mag per stem drie keer vaker naar De Zevende Dag. Dat verschil is veel te groot om door de federale regeringsdeelname van de liberalen alleen verklaard te kunnen worden.
Tegenover Open Vld (en sp.a) is ook CD&V wel erg duidelijk ondervertegenwoordigd.
Socialisten en groenen hoeven niet te kla- gen. Zij zijn min of meer evenredig verte- genwoordigd. N-VA is dan weer onderverte- genwoordigd tegenover alle andere partijen, met uitzondering van Vlaams Belang, dat het zwaarst getroffen wordt door het gebrek aan wederwoord in De Zevende Dag. “Een poli- tiek of journalistiek fatsoenlijke verklaring voor het feit dat Groen, per slot van reke- ning nog altijd een kopje kleiner dan Vlaams Belang en even goed zowel Vlaams als fede- raal een oppositiepartij, zelfs de helft vaker aan tafel mocht aanschuiven dan Vlaams Belang, die bestaat niet”, besluit Van Laenen (meer info: hoegin.blogspot.be)
Straks trekt de politieke molen zich weer op gang, maar de focus ligt op de gemeente- raadsverkiezingen. Het is geen uitgemaakte zaak hoeveel impact de aanwezigheid van partijen en politici op tv daarop zal hebben.
Dat geldt wellicht ook voor het belangrijker steekspel dat erop volgt, in de aanloop naar de zoveelste “Moeder van alle verkiezingen”.
Dat de impact van het politieke schuinsmar- cheren van sommige journalisten en redac- ties in De Zevende Dag (200.000 kijkers) en zelfs het zevenuurjournaal (800.000) of VTM-nieuws (450.000) bepalend zouden zijn voor de verkiezingsuitslag is verre van zeker. De opmars van Vlaams Belang vorig decennium en de opmars van N-VA de jong- ste jaren zijn er alvast weinig door gehinderd.
Integendeel. Het regelmatig ontbreken van journalistieke fair play in de media werkt ver- moedelijk gewoon averechts. De Vlaming houdt men beter niet voor de gek.
ANJA PIETERS
Zevende Dag, blauwe dag
ANTWERP-TAX
03-238.38.38
www.antwerp-tax.be
De hofdichter
Huisje Weltevree
De splitsing, klonk het, voer ze uit!
Het Vlaamse heir stond potig pal!
Wie is ‘t, zo klonk ‘t,
die Vlaanderen stuit?
Gezelle schreef het al: “‘t En zal!”
De Vlaamse welp verhief de poot:
“Een splitsing zonder kompromis is wat wij willen, sapperloot!
Verstaan, monsieur Wallon, compris?”
De splitsing NU en geen respijt!
Ze was beslist al lang gestemd, was daar niet ’t federaal beleid, dat zette ‘t welpje in zijn hemd.
De splitsing moet, de splitsing zal, maar eerst de postjes uit de brand en belze eenheid bovenal
en leve ’t énig vaderland!
In ‘t Lakens Huisje Weltevree, daar speldt de opgetogen vorst die BDW de das omdee, een driekleurlintje op de borst van ‘t welpje dat van pom pom pom aan ‘t brullen gaat: la brabançonne.
HECTORVAN OEVELEN
HELLER ONDER VUUR
De uitspraken van de vroegere baas van Ford Genk hebben kwaad bloed gezet, niet alleen bij de Vlaams-nationalisten, ook bij de gemeente Hoeselt. Voorwaar, wij hebben altijd al veel sympathie gehad voor Peter Heller toen hij nog de Genkse fabriek commandeerde. Een bekwaam man, iemand die wist wat hij deed. Nu hebben wij, bij de lezing van zijn interview in Het Belang van Limburg, toch wel een paar keer de wenkbrauwen gefronst. Voor- eerst zijn uithaal naar de N-VA en Bart de Wever. Hij haalt een uitspraak van Ade- nauer aan: “Europa kan alleen werken als wij het nationale chauvinisme achter ons
laten.” En zegt Heller: “Als je accepteert dat chauvinisme de reden is dat Europa problemen voor zich uitschuift, dan moet je niet naar een onafhankelijk Vlaande- ren gaan. Als ik in Amerika voor honderd zakenlui over Vlaanderen praat, weten ze niet waarover ik het heb.” Dat Heller niet houdt van het Vlaams-nationalisme is zijn goed recht, maar of het daarom slecht is? Nog een uitspraak: “Als ik na een reis door Europa naar huis terug- keer, stap ik precies 100 jaar terug in de tijd.” Misschien moet Heller ons eens komen uitleggen waarom hij dan in Sint- Huibrechts-Hern blijft wonen, dat dorpje waar de elektriciteits- en telefoonkabels nog in de lucht hangen.
DI RUPO FAALT
Het zogenaamde relanceplan van de regering-Di Rupo zorgt niet voor een struc- tureel economisch herstel. Tussen droom en daad staan halve leugens in de weg.
De arbeidsintensieve sectoren blijven onder druk staan door de nationale fis- cale en parafiscale gulzigheid, schreef Luc Baltussen in Knack. Voor hem is het sim- pel: de beleidsmakers doen niet meer dan een goede gok, en journalisten beoorde- len die maatregelen met de natte vinger.
Baltussen ziet voor dat falen van Di Rupo een goede reden: het is het “nadeel van coalitiepolitiek, waarbij zowel socialisten als liberalen elk hun label moeten kun- nen plakken”. De nationale competitiviteit neemt geenszins toe en de regering schoof de hete aardappel “vrolijk” door naar de sociale partners. Tal van economische parameters (werkloosheid, faillissementen, openbare schuld, et cetera) wijzen inder- daad niet in de goede richting. We lazen, bij de kleine lettertjes, dat België is toege- treden tot de top vijf van de EU-landen met de hoogste staatsschuld. Op kousenvoeten weer boven de 100 procent van het bbp (101,8 procent). In één jaar is de schuld met 20 miljard euro gestegen. België komt in de top vijf, na Griekenland, Italië, Por- tugal en Ierland. Zeggen die landsnamen u iets? Met een socialistische aanpak (de overheid moet de particulier redden) rijdt ook Vlaanderen straks richting afgrond.
Baltussen kan misschien eens onder- zoeken of naast de tegenstellingen tus- sen links en rechts niet ook de tegenstel- ling tussen noord en zuid in dit land mee verantwoordelijk is voor het uitblijven van daadkrachtige oplossingen.
ZONNEPANELEN: SLIMME ZET?
Vanaf 1 augustus krijgt wie zonne- panelen plaatst van Vlaanderen nog 90 euro per geproduceerd kilowattuur. Dat is minder dan de 210 euro nu. Op federaal niveau blijft u wel 150 euro vangen. Die federale regeling bestaat al sinds 2006.
Heeft Vlaanderen het federale niveau net- jes liggen? Federaal staatssecretaris voor Energie Melchior Wathelet (cdH) “betreurt”
het dat Vlaanderen hem niet heeft ingelicht over die subsidieverlaging. “We hadden data kunnen afspreken om het haalbaar- der te maken”, aldus Wathelet. Hij gaat een briefje schrijven naar Vlaams minister Freya van den Bossche, waarin hij duidelijk zal maken “met welke moeilijkheden het federale niveau te kampen heeft”. Wathe- let zal de federale prijs aanpassen, maar dat zal niet meer lukken voor 1 augustus.
De federale lichtsnelheid kennende, ver- moeden we dat dit zelfs niet zal lukken voor 2 augustus. Na alle gesjoemel van de regering-Di Rupo I, om zoveel moge- lijk bevoegdheden zonder centen aan de deelstaten over te dragen, lijkt het er sterk op dat Vlaanderen in deze dan toch een beetje slimmer is geweest.
DE STAAT IS KWAAD
Dat het monopolie van de drie staats- vakbonden ACV, ABVV en CLVB een aan- fluiting is van het beginsel van syndicale vrijheid, dààr zullen wij de lezers van dit vranke en vrije blad allicht niet meer van moeten overtuigen. Wee de roekeloze, ech- ter, die het aandurft dat monopolie, uniek in heel de wereld, voor een belze rechtbank aan te vechten. Dat ondervond onlangs de VSV (Vrije Solidaire Vakbond) die als Vlaamse cel van de erkende Britse vak- bond Solidarity Trade Union (STU), voor de arbeidsrechtbanken van Brugge en Gent een geding had aangespannen in naam van twee werknemers die in hun bedrijf als VSV’ers hadden willen meedoen aan de jongste sociale verkiezingsklucht, maar daar door hun respectieve bazen van uit- gesloten waren. Als door een nest horzels gestoken, stuurden de monopolievakbon- den daar prompt een hele batterij advoca- ten op af. Straffer nog, hoewel geen betrok- ken partij, vond de staat het gewenst daar eigen advocaten op los te laten, allicht betaald met uw en ons belastinggeld. Het kan in deze (on)staat nog altijd straffer:
de twee rechtbanken bekrachtigden niet alleen het monopolie van de bende van drie, maar... veroordeelde de VSV tot een
zware boete van tweemaal 2.500 euro (!) voor het aanspannen van een “tergend en roekeloos” geding. Dat doet dan een staat die in de rand van 21 juli met onovertref- bare tremolo’s geprezen en verheerlijkt werd door vorst en regering, annex colla- boratiepartijen, als het paradijs op aarde.
“La justice de rois nègres” is terug van nooit weg geweest: wie opkomt voor vrij- heid, moet daar zwaar voor betalen.
INVALIDEN
In zowat elk cijfer over “de toestand” van dit land zit een illustratie van de kloof tus- sen Vlaanderen en de andere gewesten.
Neem de invaliden. “Eens ziek, altijd ziek”, was lang de mentaliteit. De regelgeving was niet gericht op het activeren van lang- durig zieken. Minister van Volksgezondheid Laurette Onkelinx (PS) startte vorig jaar het programma “Back to Work”, in het spoor van een akkoord dat ziekenfondsen, ziek- teverzekering (RIZIV, federaal) en arbeids- diensten zoals VDAB (regionaal) eerder sloten. De “gedeeltelijke werkhervatting”
van langdurig zieken met een uitkering neemt de jongste jaren wel toe, aldus Guy Tegenbos (eind 2009 zo’n 25.000 mensen, eind 2010 al 31.000). Nochtans zijn er in tien jaar 100.000 invaliden bijgekomen (eind 2011: 289.814).
Tegenbos stelt er weinig vragen bij.
Senator Louis Ide (N-VA) heeft in een krant op “opvallende communautaire verschil- len” gewezen. Verschillen bij langdurig zie- ken die een uitkering krijgen (in Wallonië krijgt 2,97 procent van de bevolking een uitkering, in het jonge Brussel 2,23 procent, in Vlaanderen 2,44 procent) en nog meer bij werkenden (in Wallonië voor 7,9 pro- cent, in Brussel voor 6,13 procent, in Vlaan- deren voor 5,61 procent). Toch eens gron- dig onderzoeken hoe dat komt, Guy.
