€ 1,95
69
stejaargang • nummer 29 • woensdag 17 juli 2013 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Franstaligen tussen euforie en twijfel
Lees blz. 5
DE VERKOUDEN
WERELDECONOMIE 2
RAMADAN OP DE NOORDPOOL 3
BRIEFJE AAN
MONICA DE CONINCK 3
DE TAALWETGEVING
BLIJFT EEN PIJNPUNT 6
RODDELS UIT DE WETSTRAAT 4
EEN DECADENT
SCHRANSPARTIJTJE 7
DE ZIEKE FRANSE
GEMEENSCHAP 7
UIT DE RODE
PLUCHE 14
Dobbelstenen in de pietjesbak
’t Is zo ver, de staatshervorming is rond.
De teksten liggen op tafel en Servais Ver- heirstraeten danst clownesk rond voor de camera’s en in de Kamer van Volksverte- genwoordigers. Als Servais wild begint rond te wippen, dan is de tijd aangebro- ken om wat gezonde achterdocht bij te tanken. Verheirstraeten heeft het tot zijn persoonlijke missie gemaakt om te bewij- zen dat dit land serieus, grondig en tot ieders voordeel hervormd geraakt om op die manier aan te tonen dat N-VA thuis hoort in de categorie ‘politiek quantité négligable’.
Nu, als het aan Servais ligt, dan gaan de troepen van De Wever nog heel schone tij- den tegemoet. Die Kempische zotskap die het staatssecretariaat staatshervorming uit- baat, kan er ook zelf niet aan doen maar raakt qua charisma en uitstraling geen millimeter grond. Zijn amusementswaarde op televisie staat recht evenredig met zijn geloofwaardig- heid. En geloof ons, die amusementswaarde ligt zeer hoog.
Maar het ligt niet alleen aan Servais. Bij de Vlaamse partijen die gemene zaak maken met Di Rupo heeft het plan de campagne zich stil- aan uitgekristalliseerd. Een beetje waarnemer
ziet de contouren loepzuiver lopen. Hun eer- ste (en als we Mark Eyskens’ voorstel mogen geloven om tot een heilige alliantie van alle B-partijen te komen, is het ook de enige) vij- and is N-VA. Die partij moet op elk ogenblik te kijk gezet worden als onbetrouwbaar, onbe- kwaam en wisselvallig.
Echt stevige argumenten zijn daarvoor niet altijd nodig. Volgens een N-VA-studie nemen de transfers toe. De CD&V-fractieleider in het Vlaams parlement, Koen Van den Heuvel, staat bekend als een man die cijfers kan lezen. Hij gooit zijn reputatie in de strijd om de indruk te wekken/versterken dat N-VA maar wat uit de nek lult.
Hoe de vork echt in de steel zit, dat weet natuurlijk niemand want als N-VA zich verde- digt met het argument dat Van den Heuvel een zeer betwistbare elasticiteit hanteert, dan trekken de mensen aan de toog of in de huis- kamer even beide mondhoeken naar beneden en nemen een nieuwe slok. Spindoctors van CD&V en kliek hebben wellicht uitgevlooid dat N-VA goed scoort met De Wever, met hoop op verandering en met oppositie tegen een beleid dat de meeste kiezers niet zint; maar dat N-VA bij het brede kiespubliek ook gepercipieerd wordt als een jonge, onervaren partij die de neiging heeft wild om zich heen te slaan. In die – al dan niet bestaande – zwakke flank moet die concurrent dan ook getroffen worden.
Azijnpissers
Vorige week donderdag trokken de Allian- tie-partijen (CD&V, Open Vld, SP.A en Groen) in de kamer alle registers open. Welk thema de oppositie ook aanraakt – jawel, officieel maakt Groen deel uit van de oppositie maar wij gaan liever uit van de feiten – het is voor de Alliantie-partijen alleen maar een uitste- kende gelegenheid om met de botte bijl te gaan hakken. Dat Wouter Beke, van nature toch een beschaafde en goed opgevoede man, het debat gaat voeren op het niveau ‘het zijn azijnpissers’ toont aan dat alles geoorloofd wordt geacht in de bikkelharde strijd die de volgende maanden zal gevoerd worden.
Maar brutale scheldpartijen volstaan niet.
Er moet ook een zweem van serieux over de gezamenlijke campagne van de Alliantie-par- tijen komen. Volgens een studie van de Natio- nale Bank van België komen de deelstaten als financiële winnaar uit de op stapel staande staatshervorming. Mooi nieuws natuurlijk, dat net bekend wordt gemaakt als ook de afronding van die staatshervormingsbespre- kingen plaats vindt. Tot nu leerde een studie van de zeer Belgischgezinde Leuvense eco- noom André Decoster dat Vlaanderen de reke- ning zal betalen. Vives, het studiecentrum van de KU Leuven, bevestigde die vaststelling nog zeer recent in een eigen studie. Nu zouden de kaarten dus plots heel anders liggen.
Niet verkeerd
De Nationale Bank geeft tekst en uitleg.
De studies van Decoster of Vives waren niet verkeerd maar ‘de economische parameters zijn intussen gewijzigd’, zo luidt de verkla- ring. We hebben ons niet achter ons rekenma- chientje gezet om één en ander na te rekenen want als de ene ernstige studie tot besluit A komt en het andere even ernstig onderzoek tot vaststelling B die stevig van A afwijkt omdat een aantal economische voorspellingen wij- zigen, dan blijft er maar één besluit. Daar kan geen zinnig woord over gezegd worden en de financiering van de deelstaten is een zaak van dobbelstenen die in een pietjesbak wor- den gesmeten. Technische discussies daarover raken geen hond met een hoed op en laten de doorsnee kiezers Siberisch koud. Rond Brus- sel valt nog te overtuigen met het zwakke BHV-luik maar verderop in Vlaanderen neemt de spankracht van zo’n thema met elke kilo- meter af. Maar wat die brave burger in al zijn/
haar onverschilligheid over strikt communau- taire twistpunten wel raakt is de vaststelling dat deze staatshervorming onze structuren alleen maar nog ingewikkelder maakt. Dat ver- haal is duidelijk en perfect illustreerbaar met voorbeelden bij de vleet. Dit ‘nieuwe’ België is niet trefzekerder dan het ‘oude’ en is dus geen Vlaamse over-
winning.
Wat als... “Jongeren” zich tijdens een lange reis vervelen
Actueel
17 juli 2013
2
Uit de smalle beursstraat
De verkouden wereldeconomie
De wereldeconomie zal dit jaar met 3,1 procent groeien. Bit- ter weinig, volgens het IMF. En de oorzaken liggen voor één keer niet in Europa.
Telkens er de voorbije maanden cijfers over de wereldwijde groei werden bekendgemaakt, keken een aantal landen met een beschul- digende blik naar Europa. De aanslepende eurocrisis zou ertoe lei- den dat Europa, ’s wereld grootste handelsblok, minder goede groei- cijfers kan voorleggen omdat bedrijven en consumenten de vinger op de knip houden. Door allerlei besparingsmaatregelen kunnen de overheden zelf de economie niet stimuleren. De Europese groei laat op zich wachten. De werkloosheid blijft hoog en dat tast de wereld- economie aan.
In haar nieuwste voorspellingen verwacht het Internationaal Mone- tair Fonds dat de wereldeconomie dit jaar met amper 3,1 procent zal groeien. Dat is een stuk minder dan alle voorspellingen. Dat is veront- rustend omdat de oorzaak niet langer bij de economische onzeker- heid ligt. Hoofdeconoom Olivier Blanchard ziet verschillende redenen.
De eerste is de verkoudheid die de groeilanden hebben opgedaan.
In Brazilië, Rusland, Zuid-Afrika en Mexico komt de jaarlijkse groei niet meer boven de 3 procent. Door de dalende vraag (onder andere vanuit Europa) neemt hun export af. De lagere grondstoffenprijzen zijn ook slecht nieuws voor die groeilanden. Zij zijn belangrijke uit- voerders van primaire producten. Ook en vooral is er sprake van een verzadiging van de investeringsprojecten door de overheid. De voor- bije jaren werden in groeilanden tal van megalomane investeringen gedaan die echter niet echt ten goede kwamen van de bevolking.
Hoofdzakelijk een aantal superrijke vastgoedmagnaten heeft daar- van geprofiteerd. Dat ergert de opkomende middenklasse in landen als Brazilië en Turkije. Daar moet de ontevredenheid van de voorbije weken gezocht worden.
Niet enkel de slabakkende groei van de nieuwe ‘emerging markets’
is een probleem. Hetzelfde geldt voor China, de voorbije jaren dé motor van de wereldeconomie. Volgens het IMF moeten de Chinese groeivooruitzichten worden teruggebracht van 8,1 procent op jaar- basis naar 7,8 procent voor dit jaar en 7,7 procent voor volgend jaar.
De economische groei in China zou zelfs nog lager kunnen uitvallen.
De groei wordt vooral gestuurd door investeringen. Die zijn aan het toenemen: van 39 procent van het bbp voor de crisis van 2008 tot 45 procent vandaag. Maar als die investeringen stilvallen, is een Chinese economische groei van amper 3 procent een realiteit.
Dat zou zeer slecht nieuws zijn voor Europa, dat via sterkhouder Duitsland een belangrijke exporteur is naar China. Het IMF verwacht voor het gros van de Europese landen een zwakke, ja zelfs een nega- tieve groei. Met 0,3 procent groei is Duitsland een zeldzame uit- schieter.
En wat met de Verenigde Staten? De VS waren decennia de motor van de wereldeconomie. Dankzij het goedkope schaliegas groeit de industrie er sterk. Het IMF voorspelt een lagere groei dan verwacht, maar met 1,7 procent (tegen de verhoopte 1,9 procent) doen de VS het nog niet zo slecht. Maar economen vinden die prestatie eigen- lijk te laag.
De wereldeconomie is verkouden en zal het nog lang blijven. Er moet echter niet gevreesd worden voor een bronchitis. Een aantal lichtpunten zullen dat vermijden. Dankzij het expansieve monetaire beleid doet Groot-Brittannië, toch een Europese topeconomie, het beter dan vele andere EU-landen. Dit jaar mogen de Britten rekenen op een groei van 0,9 procent, volgend jaar wordt dat 1,5 procent.
In Japan is de geldpers volop aan het draaien. De ‘Abenomics’ zijn in de economische handboeken nu al een begrip geworden. Japan kent dit jaar een groei van 2 procent en volgend jaar een groei van 1,2 procent. Genoeg om een einde te maken aan twintig jaar recessie.
Echter, die individueel sterke landen zijn niet voldoende om de wereldeconomie opnieuw gezond te maken. Daarvoor zijn nieuwe economische remedies nodig. Momenteel heeft niemand die voor- handen. Ook niet Ben Bernanke, het hoofd van de Amerikaanse Cen- trale Bank, die in 2008 de wereldeconomie van de ondergang heeft gered. Bernanke zou naar verluidt zwaar lijden onder de economi- sche onzekerheid en zelfs onder constant medisch toezicht staan. Als de belangrijkste piloot van de wereldeconomie ziek is, dan is opti- misme over een substantiële welvaartsgroei zeker niet op zijn plaats.
Angélique VAnderstrAeten
Delta - EM
bvba
Ingenieursbureau
Detailstudies voor de omzetting van industrieel
afval in energie
info:nvandendriessche@delta-em.eu tel 0477 723 085 Zijn opiniestuk over de “goednieuwsshow”
van “madame non” Milquet rond dalende cri- minaliteit in onze modelstaat droeg de titel
“Yes, minister”. Dat is ook de titel van een Britse humoristische reeks waarin ongemeen hilarisch de draak wordt gestoken met alles wat rond het schone schijnbeleid van rege- rende politici draait. “Yes, minister” is het ant- woord van goedgelovigen op alles wat “excel- lenties” aan onzin uitkramen bij het verdraaien van waarheid en realiteit. Het pleit voor Van der Kelen dat hij die tv-reeks blijkbaar kent, al wekt hij meestal de indruk zelf een notoir
“yes, minister”-toeteraar te zijn. De uitzonde- ring bevestigt de regel. Dus was het heel even anders met de statistieken van Milquet over dalende criminaliteit en haar laaiend positi- visme daaromtrent, opgedrongen aan de jour- nalistieke meute en aan de bevolking.
De minister telde 40.000 criminele feiten minder. Yes, minister! Bleef nog amper een miljoen feiten op jaarbasis over. Yes, minis- ter! Totale euforie bij de minister toen ze een daling met 8,5 procent van fysisch geweld in al zijn vormen citeerde. Yes, minister! Sinds 2008 steeg het aantal inbraken in woningen wel met
“Opmerkelijk”
Exclusief de politici van de traditionele partijen, annex Groen, is de uitbollende (?) opinieschrijvelaar van Het Laatste Nieuws, Luc van der Kelen, in één moeite de grootste Vlaamse belgicist, fan én militant van de regering-Di Rupo. Zijn bewondering voor vorst, vaderland en Elio is even intens als zijn afkeer voor Bart De Wever, diens partij en alles wat “Vlaams” ademt. Dat is algemeen bekend. Wanneer zo’n man in een kennelijke vlaag van klaarziendheid zijn onvoorwaardelijke trouw aan een regime en zijn paladijnen even schriftelijk afzweert, mag daar met zwier het etiket “opmerkelijk” opgekleefd worden.
28,8 procent. De minister was zelf slachtoffer.
Had ze zich maar beter moeten beschermen!
Yes, minister! Het cijfer van 75.268 woningin- braken in één enkel jaar kwam in de offici- ele tekst niet voor, evenmin als cijfers over de daders. “Om te weten te komen wie in onze huizen inbreekt”, aldus een schampere Van der Kelen, “moet je de criminelen eerst te pakken krijgen natuurlijk!” Hij liet het cliché dat men met cijfers alle kanten uit kan voor wat het is.
Hij voelde zich (terecht) voldoende bekwaam zelf cijfers te analyseren, zodat hij alvast in deze een “yes, minister!” aan zich kon laten voorbijgaan.
Innerlijke goedheid
Het is niet ondenkbaar dat Jean-Marie Berk- vens, (bijna) afscheidnemend Brugs procu- reur, nog voor minister Milquet haar cijfers vol enthousiasme vrijgaf, daar al inzage van had gekregen en de politiek correcte, onverzuurde en verdraagzame conclusie had getrokken dat het “naar de toekomst toe” met de criminaliteit wel goed zit. Tenminste, als men, zoals hij, in de innerlijke goedheid van de mens zou blijven geloven. Daarom pleitte hij voor meer begrip voor wat hij “toevallige daders” noemde, “voor
“meer menselijkheid” bij het parket dat hij er meteen toe aanzette “wat meer door de vin- gers te zien”. “Mensen”, filosofeerde de man op eigen wijze, “zijn nu eenmaal gemaakt om fouten te begaan. (sic) Ze zouden de vrijheid moeten krijgen om ook eens te mogen falen.”
(resic)
Opmerkelijk, dat wel, maar ga dat even ver- tellen aan een moeder in het West-Vlaamse Snaaskerke. Nadat haar 25-jarige zoon zijn moeder midden in de nacht om hulp had horen roepen, heeft hij een Albanese inbreker in een paniekreactie met een mes verwond. Het was de tweede inbraak van dezelfde Albanezen in hetzelfde huis in hetzelfde weekeinde. De ver- wonde crimineel én zijn advocaat klagen de zoon aan voor poging tot doodslag. Van wet- tige zelfverdediging is volgens hen geen sprake, omdat het Albanese “slachtoffer” de moeder alleen maar had aangemaand “om stil te zijn”.
Of hij dat in vloeiend West-Vlaams of Albanees deed – als hij het al deed – is niet duidelijk. Zijn advocaat had voor de van verontwaardiging en woede ziedende moeder echter ook goed nieuws. Hij had immers niet voor de vrijlating van zijn cliënt gepleit, zodat die toch in de cel zit. Goed nieuws, niet soms? Ook die mede- deling mag het etiket “opmerkelijk” dragen.
Vlag
De reacties van krantenlezers logen er niet om. De meest gestelde vraag over de uitspra- ken van Berkvens was of dit nu een signaal was om criminaliteit terug te dringen of te bevorde- ren. Kiezen lijkt niet echt moeilijk. De gewen- ning over dwaasheden in gerechtelijke kringen en bij de advocatuur is al zo groot dat er van- daag eerder sarcastisch – om niet te zeggen cynisch – wordt op gereageerd. Een samenvat- ting van twee brieven uit tal van gelijkaardige over het Albanese “slachtoffer” in Snaaskerke dekt als vlag een ganse lading.
Ik citeer: “Heeft u de pech om inbrekers over de vloer te krijgen? Let er dan vooral op dat u hen goed ontvangt, niets in de weg legt, in zoveel mogelijk talen vraagt of hij alleen is en al dan niet gewapend. Liefst van al nog vertel je hem of hen waar je geld en juwelen precies liggen. In Snaaskerke stal de dief volgens zijn advocaat enkel een fiets. Ging hij die dan zoe- ken in de slaapkamer van de moeder? En wij die denken dat de wet er is om ons te bescher- men.” Commentaar lijkt overbodig, tenzij de vaststelling van de bevoegde minister dat het met de criminaliteit de slinkende en dus de goede weg opgaat. Hoor ik daar in koor een opmerkelijk “Yes, minister!” klinken? Ik denk dat het eerder een “niet met ons minister” is.
d.Mol
CRIMI-LaND
Onder de ongeveer 11.700 gevangenen zitten er 3.596 illegalen, vernam N-VA-sena- tor Karl Vanlouwe van staatssecretaris voor Asiel en Migratie Maggie De Block. Van- louwe wil dat die werk maakt van afdwing- bare verdragen om gevangenen zonder papieren hun straf te laten uitzitten in hun herkomstland. In 2010 ging het om 2.097 illegalen, in 2011 om 2.379 en in 2013 om 3.387. De meeste illegale gevangenen zijn afkomstig uit Algerije (717) en Marokko (642), gevolgd door Roemenië (339), Nederland (222) en Frankrijk (178). De stij- ging toont aan dat we er met Di Rupo en co op vooruitgaan. Werkelijk.
UIt HEt pRIVéVERMoGEN
De stichting “Astrida” van Fabiola, de oudste van de drie koninginnen die Bel- gië straks telt, is 2,5 miljoen euro rijker. De stichting geniet bekendheid als een soort financieel hulpfonds voor neven en nichten van Fabiola en haar overleden gemaal Bou- dewijn. Le Palais/Het Paleis liet de onder- danen weten dat de overgemaakte poen uit het privévermogen van Fabiola komt en niet uit haar dotatie. Ge moet al met uit- zonderlijk kwaadaardig sop overgoten zijn, annex volkomen verzuurd, om zich te dur- ven afvragen of het dan niet die dotatie was waarmee dat privévermogen in lengte van jaren is gespijsd.
VaN VERGassEN EN RECHtERaRMEN
Rudi Kennes, gewezen ABVV-afgevaar- digde bij Opel Antwerpen en tegenwoor- dig gemeenteraadslid in Willebroek voor de sp.a, werkte zich in de belangstelling door zijn tweet “de n-va zal de oudjes wel ver- gassen. Ze hebben kennis van die techniek”.
Als u denkt dat rode Rudi alleen staat, vergist u zich. Geniet van het bericht dat Jos Digneffe, voormalig topman van het ACOD Spoor, op zijn Facebookpagina plaatste:
“Zijn er nog mensen die deze morgen opge- staan zijn met pijn in de rechter boven- arm? Geen paniek het gaat om een typi- sche “Weversarm” en is van voorbijgaande aard!”
Als het op fijnbesnaarde woorden aan- komt, kennen de sp.a-broeders geen gelij- ken...
Actueel 17 juli 2013 3
Supergirl naast Superman Di Rupo
Mevrouw de laconieke,
Het sleepte al meer dan vijfentwintig jaar aan. Het wilde maar niet lukken. Werkge- vers, werknemers én de regering geraak- ten het over een eenheidsstatuut tussen arbeiders en bedienden nooit eens. Ieder- een sprak erover, iedereen voelde de nood- zaak ervan aan, iedereen vond al die jaren dat het hoog tijd werd er eindelijk werk van te maken, maar niemand durfde uit zijn pijp te komen om zijn verantwoordelijkheid op te nemen. Het dossier werd aldus het BHV van het sociaal overleg. Intussen stapelden de discriminaties tussen beide sociale groepen zich op. De gewone man bleef naar goede Belze gewoonte de pineut. Eén van de eer- ste partijen die een omvattend, onder- bouwd én haalbaar wetsvoorstel ter zake indiende, was het Vlaams Belang, maar dat was natuurlijk quantité négligeable, hoezeer achter de schermen ook werd gefluisterd dat dat een werkbaar stuk was met basisprincipes die er mochten zijn.
Maar dan kwam plots de ‘doodlijn’ van 8 juli 2013 in zicht, door het Grondwettelijk Hof als ultiem moment vooropgesteld om de bestaande discriminaties uit de wereld te helpen. Gij hebt dan maar ‘de force’ gevoerd om iets te doen dat op zijn minst moest lij- ken op een regeling, al werd het dan naar gewoonte een ‘compromis à la belge’. Op 6 juli liet gij witte rook ontsnappen en kwaamt gij uit uw ‘Sixtijnse kapel’, met aan uw zijde twee rode vrouwelijke kardinalen, Yasmine Kherbache en Eva van Hoorde, respectie- velijk kabinetschef van de premier en kabi- netschef van uzelf, om de stad en de wereld kond te doen dat het mirakel was geschied.
Het moeizame compromis kwaamt gij uit- leggen als een historisch akkoord en een puik huzarenstukje. Het paste bovendien wonderwel in de show die Di Rupo al dagen aan het opvoeren was: de begroting was in orde, er was een akkoord in de staatsher- vorming, er komt een nieuwe koning om la Belgique op de kaart te zetten... en dan uw akkoord dat niemand voor mogelijk hield.
De goednieuwsshow van een wanhopige regering om de mensen zand in de ogen te strooien en hen te doen dromen van een
nieuw en broederlijk Belgendom, kon zijn werk doen om na het voorspelbare delirium van 21 juli de verkiezingsstrijd voor 2014 in te zetten met eendrachtige traditionele par- tijen, die hun lot aan elkaar verbonden heb- ben om te overleven.
Maar, Monicaatje, gij weet maar al te goed dat van een echt eenheidsstatuut nog altijd geen sprake is. Hooguit is er een com- promis afgesloten over de afschaffing van de carensdag en de opzegtermijnen. Oude regelingen zullen blijven doorwerken en het arbeidsrecht zal er alleen maar inge- wikkelder door worden. De langverwachte modernisering is nog niet voor morgen.
Over lonen, vakantiegeld, paritaire comi- tés en dies meer is er niets geregeld. Dat is klaarblijkelijk voor later, nu de dreiging van het Grondwettelijk Hof is afgewend.
En wat denkt gij van de eminente profes- soren die zeggen dat er zich een juridisch vacuüm voordoet, omdat de oude wetge- ving vanaf 8 juli ongeldig is en de nieuwe pas op 1 januari 2014 in voege treedt? Het enige dat gij daarop antwoordt, is dat dit een politiek akkoord is waarvan de wettek- sten nog moeten uitgeschreven worden en dat gij erop rekent dat bij disputen de rech- ters niet moeilijk zullen doen. Jawadde! Gij moet toch met uw ellenbogen aanvoelen dat werkgevers en werknemers over dat politiek akkoord niet echt enthousiast zijn en dat ze met argusogen zullen volgen hoe één en ander zijn beslag gaat krijgen?!
Misschien moet gij met uw triumviraat maar eens terug op ‘retraite’ gaan, om te vermijden dat gij vroeg of laat het Grond- wettelijk Hof nog eens op uw pad gaat tegenkomen. Of gij dan even laconiek gaat zijn, durf ik te betwijfelen. In Knack hebt gij gezegd dat gij een oude madam zijt en dat uw politieke toekomst achter u ligt, en dat gij daarom het heikele dossier van het een- heidsstatuut hebt aangepakt. Een leuke uit- spraak, maar het getuigt niet van veel poli- tieke moed. Want ik leid daaruit af dat gij dat in een ander tijdsgewricht nooit zoudt gedaan hebben. En dat, Supergirl, siert u niet.
Brief aan Monica de Coninck
Op 10 juli ging voor de moslims de ramadan weer van start. Je zal het in onze kwaliteitsme- dia niet gelezen hebben, maar boven de pool- cirkel zorgt zo’n zomerse ramadan voor nogal wat hoofdbrekens. En traditioneel een potje ruzie tussen enerzijds pragmatisch ingestelde moslims, en anderzijds enkele radicale imams die geen letter willen afwijken van wat de Pro- feet eeuwen geleden in de Arabische woestijn decreteerde.
Voor christenen is het een probleem dat amper te vatten valt, maar voor moslims is het ernst: wat als je boven de poolcirkel woont, en de ramadan in de zomermaanden valt? Eten, drinken, roken en seks zijn zoals bekend tijdens de ramadan tussen zonsopgang en zonsonder- gang niet toegestaan.
Maar wat als de zon een paar maanden lang niet op- of ondergaat? Meer zelfs: eigen- lijk begint het vasten al van zodra men in het zonlicht een witte draad van een zwarte kan onderscheiden, dat wil zeggen van zodra de schemering doorbreekt. Je hoeft niet eens in de buurt van de poolcirkel te wonen om dat onderscheid zonder veel problemen heel de
“nacht” door te kunnen maken.
Is het dan de wil van Allah dat de moslims in Scandinavië of Canada er dit jaar massaal het bijltje bij neerleggen? Of mag men de zaken een beetje pragmatischer bekijken, en bij- voorbeeld de vastentijden van het thuisland of Mekka overnemen?
Een maand lang geen eten?
Misschien zijn er lezers die denken dat we weer spijkers op laag water zoeken, maar de discussie over de ramadan boven de poolcir- kel is voor de betrokken partijen zeker niet lichtzinnig. Er zijn imams die ervoor pleiten
Ramadan op de Noordpool
dat moslims boven de poolcirkel dit jaar een hele maand niets mogen eten of drinken. Die bestaan echt. En als het dan toch de bedoe- ling zou zijn dat die moslims deze maand niets mogen eten, dan zal de Almachtige er wel voor zorgen dat de zon in het noorden van Scan- dinavië tóch ondergaat. Tegen alle astrono- mische wetmatigheden in, en dat enkel en alleen ten behoeve van een handvol vastende moslims.
De hele discussie is fundamenteel: kan of mag men de Koran en zijn voorschriften prag- matisch bekijken, of dient men vast te houden aan de letterlijke interpretatie? Voorlopig is het nog altijd de laatste strekking die domineert.
Ook in onze contreien kan men daar soms de gevolgen van merken. Zo houden de meeste moslims streng vast aan de visuele observatie van de nieuwe maan. Je weet immers nooit of Allah de maan eigenhandig een dagje tegen- houdt. Astronomische berekeningen om het begin en het einde van de ramadan vast te stel- len, worden daarom ook verworpen, behalve – voorlopig nog – in Turkije. Bij bewolking of mist kan het trouwens gebeuren dat het Suikerfeest een dag uitgesteld wordt. Je wilt toch niet het risico lopen een dagje te vroeg de ramadan afgesloten te hebben?
Moslims in de ruimte
Maar het kan natuurlijk altijd nog gekker. In 2007 werd Sheikh Muszaphar Shukor, de eer- ste Maleisische astronaut, nog voor hij in het internationale ruimtestation ISS aangekomen was al met twee zware problemen geconfron- teerd.
Ten eerste: hoe bepaal je in een baan om de aarde in welke richting Mekka ligt? In sommige gevallen kan die richting maar liefst 180 gra-
den draaien in de loop van één enkel gebed. Je wilt als gelovige moslim toch je gebed niet ein- digen met je kont richting Mekka? Het Malei- sische ruimteagentschap Angkasa had er een conferentie met maar liefst 150 geleerden voor over om daar uitsluitsel over te brengen.
Tweede probleem voor de moslim-astro- naut: wanneer moest hij bidden? Moslims wor- den geacht vijf keer per dag te bidden, maar in een baan om de aarde gaat de zon om de haverklap op en onder. Doe het rekensomme- tje maar: zestien omwentelingen per dag (voor het ISS) leveren dan tachtig gebeden op. Veel tijd om ook nog een beetje werk te verrichten, blijft er dan niet meer over.
Ramadan op de maan
Dan hebben we het nog niet over de rama- dan in het ruimtestation. Of in de ruimte tout court. Stel je voor: een moslimkolonie op de maan, hoe zal de lokale imam dáár de nieuwe maan met eigen ogen kunnen observeren?
Laat ons nog een stapje verder gaan, met een kolonie op Mars. Zouden moslims daar de aardse nieuwe maan moeten observeren om de ramadan af te sluiten, of moeten die zich richten op Phobos en Deimos, de manen van Mars? Om over zonsopgang en -ondergang nog maar te zwijgen. Ik durf zelfs niet te vra- gen wat moslims op weg tussen de aarde en Mars moeten doen.
Ter vergelijking: ik kan me niet voorstellen dat veel christenen er problemen mee zou- den hebben om Kerstmis op de aardse 25ste december te vieren al bevinden ze zich in een ander zonnestelsel. Ook voor de rest van het kerkelijk jaar zou waarschijnlijk snel een prak- tische regeling gevonden kunnen worden, of een etmaal lokaal nu 22 of 26 uren zou tel- len, of wat dan ook. Maar wat met een gods- dienst die zelfs duizend kilometer ten zuiden van de noordpoolcirkel al fundamenteel in de problemen komt als de ramadan toevallig in de zomer valt?
In de knoei met de wetenschap
De lezer begrijpt: de islam is niet alleen in conflict met de economie (intresten!), met enkele fundamentele mensenrechten (gelijk- waardigheid van man en vrouw!), en heeft al problemen met zelfs maar een beetje mededo- gen met de dieren (onverdoofd slachten!). De islam heeft ook met de astronomie een nogal moeilijke relatie. Zolang de islam zich voorna- melijk in de buurt van het Arabische Schierei- land ophoudt, is er natuurlijk geen probleem.
Maar wil die godsdienst ooit de ruimte verove- ren, dan zal ze toch een sterke transformatie moeten ondergaan.
Onderschat deze kwestie niet. Ze raakt rechtstreeks aan de fundamenten van de islam.
De islam houdt zich immers voor contextloos te zijn, en alles wat in de Koran staat moet dan ook letterlijk geïnterpreteerd en nagevolgd worden. Maar wat als je de praktijk rond de dagelijkse gebeden en de ramadan een beetje praktisch en pragmatisch mag begrijpen? Dan ook de positie van de vrouw in de islam? Mis- schien hoeven vrouwen dan toch niet meer van kop tot teen gesluierd rond te lopen?
Moet ET een boerka aan?
Over sluiers gesproken. Wat als er morgen aliens ontdekt worden? Hoe gaat men bepa- len wie van de aliens een boerka aanmoet, als zij net zoals de mens twee geslachten kennen?
En wat als ze tweeslachtig zijn? Allemaal dan maar een boerka aan? Of moeten ze dan alle- maal hun baard laten groeien?
Hoe dan ook, zolang moslimlanden als Maleisië meer energie steken in het uitvis- sen van de correcte richting voor het bidden in plaats van ruimtetechnologie, hoeven we niet te vrezen voor een snelle verovering van de ruimte door de islam. We denken dat de oprichting van een afdeling Sharia4Moon nog niet voor morgen is, noch veel leden zal kun- nen aantrekken.
FvL
Centen tellen
Koen Van den Heuvel (CD&V) behoort tot de meer Vlaamsgezinde vleugel van CD&V.
Zijn kritiek op de N-VA-studie over de geld- stromen in dit land wekt dan ook enige ver- bazing. Volgens de N-VA zijn de transfers van Vlaanderen naar Wallonië en Brussel tussen 2005 en 2010 opgelopen van 7 miljard naar bijna 8 miljard. “Een farçe, die met haken en ogen aan mekaar hangt”, reageerde de CD&V’er. Waarom dan wel? Omdat Wallo- nië van 2009 tot 2012 beter presteerde dan Vlaanderen en de transfers dus afnamen.
Gemeten in procent van het bbp – in rela- tieve in plaats van absolute cijfers dus – zou de geldstroom bovendien gedaald zijn van 3 procent in 1975 tot 1,5 procent in 2010.
Klopt niet, reageerde Marc Diependaele. Wij drukken de transfers wel degelijk uit in rela- tieve termen, en ook die geven een stijgende trend aan (1,7 procent tien jaar geleden, 2,5 procent vandaag). Van den Heuvel wil de Vlaamse administratie een “objectieve stu- die” laten uitvoeren. Dat is van 2004 gele- den (Abafim-studie). Ze belandde toen even- wel in de koelkast van Leterme en co. Alleen de jonge De Wever kreeg ze toen gepubli- ceerd in Het Nieuwsblad. Ook nu zal N-VA wel beseffen dat Van den Heuvel veel, en de
N-VA nauwelijks aandacht kreeg in de pers.
In De Zevende Dag deed Diependaele wat hij kon tegen een overmacht van drie poli- tici en De Vadder. Niet veel dus. In De Stan- daard kreeg Van den Heuvel een pagina om de N-VA-studie af te kraken. Diependaele de dag nadien een eenkolommertje voor een repliek. Zo werken de media. Dikke studies van Vlaams Belang halen zelfs nooit de pers.
Wordt het geen tijd dat een antwoord op de eenzijdigheid van de media een topprioriteit wordt voor de strategen van Vlaamsgezinde partijen?
Gele lieten
Tijdens de officiële 11 juliviering in het Vlaams Parlement liet één persoon zich opmerken: Ingrid Lieten, in haar vrije tijd ook nog minister. Ze was gekleed in een opval- lende, knalgele jurk. Volgens collega-minis- ter Geert Bourgeois “had ze dat speciaal voor hem gedaan”. Sp.a-voorzitter Tobback vroeg zich ongerust af of la Lieten hiermee iets dui- delijk wou maken. Neen, de jurk had immers blauwe randen. Geel-blauw zijn de kleuren van voetbalclub Zonhoven VV, de club waarin beide zonen van Lieten spelen. Had men nu echt gedacht dat Ingridje propaganda voor Vlaanderen ging maken? Verkeerd gedacht.
“Flamand de service”
In de opvolgingscommissie “Seksueel Misbruik in de Kerk” van de Kamer werden onlangs de deskundigen gehoord die zich namens de commissie moeten inlaten met de schadedossiers die door arbitrage worden geregeld. Aanwezig waren vijf Nederlandsta- lige en twee Franstalige Kamerleden (allebei van de PS). Vooral de Franstalige parlements- leden stuurden hun kat. De twee deskundigen zijn netjes opgesplitst: één Nederlandstalige en één Franstalige. De Franstalige deskundige Martens deed zoals steeds zijn uitleg in het Frans. De Nederlandstalige, Verbist, van sp.a- signatuur en goed bevriend met Renaat Lan- duyt, hield zijn uitleg in een schabouwelijke combinatie van Frans en Nederlands, waarbij hij in sommige zinnen tot tweemaal toe over- schakelde van de ene taal op de andere. Ofwel uit gewoonte, ofwel omdat hij geflankeerd was door zijn Franstalige collega links en de voor- zitster van de commissie (Lalieux van de PS) rechts, ofwel heeft die man een ongeneeslijke afwijking. Voor de tolken van de Kamer moet het een heel lastige klus zijn om hem te vol- gen in zijn betoog. Waarom praat die man niet gewoon Nederlands, in plaats van de brave
‘Flamand de service’ uit te hangen?! Terloops dient gezegd dat de meeste dossiers van die opvolgingscommissie betrekking hebben op Nederlandstalige zaken. En toch is de voer- taal voor 75 procent Frans. Typisch Belgisch.
Bezig blijven
In de Kamer worden de evenementen van 21 juli voorbereid. Niet alleen is de troon van de Belze monarch afgestoft en uit de kelder gehaald, ook de halve plenaire vergaderzaal moet verbouwd worden. Het spreekgestoelte, inclusief de voorzittersplaats, moet verdwij- nen en plaatsmaken voor de troon. Daarom werd de zitting van deze week al verplaatst naar woensdag, om de werkzaamheden zeker niet in het gedrang te brengen. Het perso- neel werd in de hoogste staat van paraatheid
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
17 juli 2013
4
gebracht om alles op z’n plaats te krijgen en het houtwerk te boenen. Theoretisch kan er op 24 juli, indien men deze week de agenda niet afgewerkt krijgt, een plenaire vergade- ring plaatsvinden. Inderdaad, tegen dan moet alles weer omgebouwd worden. Kwestie van bezig te blijven.
Ballonnetje oplaten
Donderdag, een uurtje voor de aanvang van de plenaire zitting, werd door de Vlaams Belang Jongeren in het halfrond van de Kamer letterlijk en in het grootste geheim ‘een bal- lonnetje opgelaten’ met een plakkaat eraan met als boodschap: ‘België barst!’ De grote gele ballon hing statig in de koepel van het halfrond. De boodschap was duidelijk lees- baar. Kamerbodes brachten in allerijl voorzit- ter Flahaut op de hoogte, die door het verras- singseffect in alle staten was. De praatbarak werd onmiddellijk hermetisch afgesloten door de militaire politie. Het aanvangsuur van de zitting werd prompt met drie kwartier verlaat, want men wilde eerst die ballon weg. Maar dat was niet zo eenvoudig. Er werd even gedacht aan een loodjeskarabijn, om de ballon stuk te schieten. Uiteindelijk kroop een werkman van de Kamer op de glazen koepel om met
een stok met een scherpe naald de ballon stuk te steken.
Doel van de VBJ-actie was om duidelijk te stellen dat 11 juli meer is dan een gewone feestdag en tegelijk was het een signaal aan Philippe de Belgique, die ooit de oorlog aan het VB heeft verklaard. Om geen fratsen meer mee te maken tegen 21 juli, ordonneerde Fla- haut dat de plenaire zaal hermetisch wordt afgesloten als er geen zittingen zijn. De schrik zit er goed in, klaarblijkelijk, want de militaire politie moet een oogje in het zeil houden.
Amendementen
In de commissie-Landsverdediging werd het omvangrijke ontwerp besproken dat het sta- tuut van de militairen moet aanpassen en bij de tijd brengen. Het dient gezegd dat de minis- ter van kanonnen en buskruit, Pieter de Crem, hiermee tegemoet komt aan een leemte. Het valt alleen af te wachten wanneer de uitvoe- ringsbesluiten zullen klaar zijn. Daar is nog heel wat werk mee. De militairen hopen dat het niet lang meer zal aanslepen, zodat alles nog tijdig – voor de verkiezingen – in gang kan gezet worden. Er werden door de fracties niet zoveel amendementen ingediend. Annick Ponthier van het Vlaams Belang hield eraan
dat wel te doen, om te eisen dat de taalwetten strikt zouden blijven toegepast worden en dat een grondige kennis van de tweede taal voor officieren zou blijven geëist worden. De meer- derheidspartijen hielden het echter liever bij wat zij nogal onduidelijk en niet-omschreven de ‘wezenlijke’ taalkennis noemen. Het dient gezegd dat de N-VA openlijk de VB-amende- menten steunde. Op zeker moment, in de ont- stane verwarring, hadden zij er zelfs enkele identieke ingediend. Waarom? Theo Francken en Karolien Grosemans wisten het eigenlijk ook niet zo goed.
Pacman
Uiteraard kwam de zesde staatshervorming ter sprake. De regeringspartijen kwamen bij- wijlen emotioneel het akkoord verdedigen en het ene zegebulletin na het andere brengen.
Het was aandoenlijk hoe Di Rupo, zoon Schiltz en vooral windhaan-staatssecretaris Servaas Verherstraeten de intrede in het nieuwe Bel- gische Walhalla kwamen toelichten en beju- belen.
Er kwam slechts forse tegenwind van N-VA en Vlaams Belang, bij monde van Ben Weyts en Barbara Pas. Zij herleidden het akkoord tot een zoveelste rondje poen pakken uit de zak- ken van de Vlamingen om het Belze systeem overeind te houden, en als de zoveelste poging om de Vlamingen te doen geloven dat ze nu meer gaan te zeggen krijgen over hun centen (die ze nog steeds van België zullen blijven krijgen en niet zelf kunnen genereren). Ben Weyts stelde dat Di Rupo door enkele media vorige week geportretteerd werd als Super- man. Inderdaad, zei hij, “voor de Franstaligen bent u Superman, maar voor de Vlamingen bent u Pacman”.
Mooie woordspeling, en zover zo goed.
Maar het is wel pijnlijk dat diezelfde N-VA in de Vlaamse regering beloofd heeft die staat- hervorming mooi mee uit te voeren. Begrijpe wie kan. In Vlaanderen zijn er dat alvast elke dag een pak minder... Tegelijk neen en ja zeg- gen, is nu eenmaal niet vol te houden!
Een onverdiende reputatie
In feite is de reputatie van Goebbels wat onverdiend. Hij is eerder een voorbeeld van de indertijd veel zeldzamere woordvoerder. Zijn impact op de beslissingen van “de baas” (een uitdrukking die hij veel gebruikte) was meestal onbestaande.
Joseph Goebbels werd geboren in 1897 in een goed katholiek Rijnlands gezin. Op de vele films en foto’s valt zijn kleine weinig “Ger- maanse” gestalte op, naast zijn moeilijk lopen, het gevolg van een mislukte operatie aan de rechtervoet die abnormaal dik was en naar bin- nen stond. In de Duitse traditie studeerde hij aan verscheidene universiteiten. Hij promo- veerde in 1922 bij een Joodse hoogleraar als
“doctor in de filosofie”; een indrukwekkende titel die inhoudelijk weinig voorstelde. Een vreemde taal kende Goebbels bijvoorbeeld niet. Hij schreef in zijn vrije tijd wat slechte romans en toneelstukken. En hij begon met een dagboek: één van de belangrijke bronnen over het nazitijdperk. Tijdens zijn succesjaren was het de bedoeling dat dagboek te publice- ren. Er zijn grote verschillen tussen wat hij voor zichzelf noteerde en de versie die hij geschikt achtte voor andere ogen. Typisch voor de pro- pagandist is dat hij zijn rol altijd veel belangrij- ker voorstelde dan die wel was. Zijn dagboe- ken zijn in hun originele versie eerst in 2006 uitgegeven.
Nietig
Politiek koos hij zijn hele leven lang voor een radicale koers. Hij was een tijdje commu- nist in de chaos van 1923. Goebbels arriveerde bij het nationalisme via het Belgische leger dat een tijdje – samen met de Fransen – de Ruhr bezette (mijn grootvader was één van die sol- daten) om herstelbetalingen binnen te rijven.
Goebbels richtte mee een verboden nationa- listische beweging op, en prompt voerde het leger een huiszoeking bij hem uit. Hij volgde
Joseph Goebbels
Hij zou er zeker mee verguld zijn. Achtenzestig jaar na zijn zelfmoord, en die van zijn vrouw en zes kinderen, is de naam van Joseph Goebbels nog altijd een begrip. Tezamen met Adolf Hitler, Heinrich Himmler en Hermann Goering is hij één van de vier bekend- ste leden van het topkwartet van naziboeven.
met belangstelling de opkomst in München van Adolf Hitler. Al voor hij die man leerde ken- nen, besloot hij dat dit de verlosser was waar Duitsland op had gewacht. Het zegt veel over de kritische zin van Goebbels en zijn intellec- tueel niveau dat hij de rest van zijn leven onvoorwaardelijk aan het altaar bad van iemand met nauwelijks een lagere school- opleiding. Goebbels begon zijn loopbaan als propagandist en hulpje van Gregor Strasser, de leider van de linkervleugel van de NSDAP.
Goebbels keek aanvankelijk nog met bewon- dering naar de Sovjet-Unie, want dat was een combinatie van Russisch nationalisme en com- munisme. Eind 1925 ontmoette hij voor de eer- ste keer Hitler die dat bolsjewistisch nationa- lisme niet zag zitten. Goebbels ging direct door de knieën en schreef: ”Wat ben ik nietig.” Hitler was gevleid en hij zag dat Goebbels journalis- tiek een talent was en dat hij kon organiseren.
Hij zond hem naar Berlijn als gouwleider van de jonge partij. Na de crash van Wall Street in 1929 scheen de opmars van de nazi’s onstuitbaar, maar Goebbels slaagde er nooit in de meer- derheid van de linkse partijen in de hoofd- stad te breken.
De huidige oppervlakkige media tonen meestal dezelfde beelden van Goebbels: een hysterisch opgewonden mannetje dat schril schreeuwt. Dat komt omdat men nauwelijks een halve minuut beelden en geluid geeft uit zijn lange toespraken. In werkelijkheid was Goebbels een begenadigd spreker met een mooie en diepe stem – zeer geschikt voor het nieuwe medium radio – waarmee hij kon kla- gen, spotten, vertellen en zijn toeschouwers en luisteraars boeien. Hitler maakte hem verant- woordelijk voor de propaganda van de partij maar deed geen beroep op hem voor politiek advies, want de radicale Goebbels snapte niets van de manoeuvres van de Führer om salonfä- hig te worden en bondgenoten te vinden om aan de macht te komen. Een linkse legende
beweert nog altijd dat de Weimar-republiek zich door de nazi’s in de luren liet leggen, maar daar is niets van aan. Voortdurend werd de partij en haar SA-militie vervolgd en soms ver- boden. Goebbels was het zwarte beest van de Berlijnse politie en het gerecht. Herhaal- delijk vloog hij in de gevangenis en hij moest boete na boete betalen wegens beledigingen van ambtenaren en politiemensen. Hij vroeg zich soms af waar hij het geld voor zijn straf- fen moest vinden. De Führer beloofde Goeb- bels dat hij minister van Onderwijs, Cultuur en Media zou worden als de nazi’s aan de macht kwamen. Goebbels moest genoegen nemen met Propaganda en Voorlichting. Volgens een andere Goebbelslegende bepaalde hij in zijn eentje wat de pers mocht en vooral niet mocht schrijven. Maar Hitler verkoos chaos en compe- tentiestrijd, zodat hij zelf ongestoord boven de partijen kon staan. Goebbels moest naast zijn eigen ministerie een rijkspersdienst dulden die rechtstreeks van Hitler afhing, terwijl Buiten- landse Zaken en het leger hun pers- en propa- gandadiensten behielden. Goebbels had één grote bondgenoot: zijn vrouw Magda, al bedro- gen de echtgenoten elkaar geregeld. Hitler was dol op Magda, zonder dat hij haar ooit één keer een seksueel getint voorstel deed. De Führer was ten huize Goebbels geregeld te gast, en hij nodigde de minister en zijn vrouw of zelfs Magda alleen veel bij hem uit. Een huwelijks- crisis, toen Goebbels wou scheiden om met de mooie Tsjechische actrice Lida Baarova te trouwen, werd afgewend. Hitler zette Goebbels voor het blok: scheiden was ontslag en ver- trekken. Goebbels plooide. Zijn adoratie voor Hitler was te groot.
His Master’s Voice
Goebbels zette ook zijn persoonlijke smaak opzij voor die van de baas bij zijn toezicht op de productie van films, toneelstukken en radio- muziek. Waarschijnlijk was zijn invloed nog het grootst bij de Jodenvervolgingen omdat zijn radicale oplossingen spoorden met Hitlers obsessies. Hij was een harde werker en een begenadigd regisseur van massamanifes- taties. Goebbels liet winkels en bedrijven slui- ten zodat miljoenen mensen opdraafden om de indruk te wekken van een volk dat honderd procent achter de partij en haar leider stond.
Aanwezigheidslijsten zorgden ervoor dat wei-
nig Duitsers afwezig bleven. Maar bij geen enkele van de grote beslissingen werd Goeb- bels geconsulteerd. Een paar weken en soms zelfs maar een paar dagen voor de gebeur- tenissen lichtte Hitler hem in; toen het Rijn- land werd gemilitariseerd, Oostenrijk ingelijfd en Tsjecho-Slowakije vernietigd. Idem met de veldtochten in het westen en tegen de Sovjet- Unie. Goebbels liet dan de pers opdraven en gaf zijn bevelen nadat hij eerst zorgvuldig alles met Hitler had doorgesproken. Maar omdat hij voortdurend op de radio te horen was en arti- kelen schreef volgens de wens van de baas, werd hem veel meer macht toegedicht dan hij had. Goebbels was wel vroeg op de hoogte van de Shoah en hij schreef cynisch dat hij de pers niet kon bevelen om de beschuldigingen van de geallieerden te weerleggen, want de vijand wist niet dat het in realiteit nog veel erger was.
In tegenstelling tot andere persvoorlichters was Goebbels voorzichtig bij de successen van het Duitse leger. Hij remde te triomfantelijke arti- kelen af, want hij vermoedde dat de oorlog lang en vreselijk zou zijn. Hij probeerde tever- geefs Hitler te bewegen een bezoek te brengen aan de gebombardeerde steden, dus deed hij het maar zelf. Hij vroeg de Führer voortdurend voor de radio te spreken om er de moed in te houden en ook dat lukte niet. Zijn bekendste optreden is de rede begin 1943 in het Berlijnse sportpaleis waar hij de totale oorlog aankon- digde, maar in de praktijk duurde het nog een jaar voor hij de toestemming kreeg om alles in het teken van de oorlog te stellen en theaters te sluiten en vrouwen verplicht aan het werk te zetten. Eind 1943 wist hij dat de oorlog niet meer op het slagveld kon gewonnen worden.
Hij begon bij Hitler aan te dringen op een “poli- tieke” oplossing, d.w.z. een compromisvrede, want hij maakte zich geen begoocheling over zijn lot bij een geallieerde overwinning. Hitler hield de boot af, omdat hij terecht vermoedde dat alleen met Stalin een akkoord mogelijk was maar niet zolang de Sovjets over heel het front successen boekten. Op 30 april 1945 benoemde Hitler Goebbels tot rijkskanselier en pleegde daarop zelfmoord. Gedurende 24 uur probeerde Goebbels een akkoord met de Sovjets te sluiten. Hij ving bot en volgde met zijn familie de Führer in de dood.
JAN NECKERS
Actueel 17 juli 2013 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Reces
Zoals gebruikelijk, is het Vlaams Parlement na 11 juli met vakantie gegaan. En net als voor een pak scholieren en studenten is het niet echt een verdiende vakantie! Er zijn de zetel- zitters – in alle partijen overigens, zonder ook maar één uitzondering – die je nooit hoort of aan het werk ziet: in de plenaire vergadering niet, en ook niet in de commissies (waar ze zich vaak achter verschuilen). Omdat wij een enkele keer best wel de christelijke deugd der barmhartigheid willen beoefenen en omdat het goed weer is en omdat de nieuwe koning klaarstaat (met wie we ons nog meer en vaker gaan amuseren dan met zijn verwekker), zul- len we het hierbij laten. Maar we nemen ons voor vanaf de laatste week van september, als de zetelzitters min of meer allemaal terug in het vaderland zijn, kritischer dan ooit hun doen en laten te volgen!
Pyrrusoverwinning
Eén en ander gebeurde niet zonder kabaal!
Er waren niet alleen de uiteenlopende com- mentaren en appreciaties over het oude en het nieuwe staatshoofd, er was vooral het fanfare- geschetter en het stoere op de borst kloppen vanwege de (federale) meerderheid, omdat – naar verluidt – een onomkeerbare stap is gezet in de Echternachse processie die in onze contreien staatshervorming heet. Dat is het nu juist: wij vrezen dat er alweer een aantal nooit meer goed te maken fouten zijn gemaakt en een al even groot aantal gebetonneerde cadeaus aan de Franstaligen zijn gegeven. Was het niet de Luikse liberaal Alain Destexhe die met enig cynisme te kennen gaf dat hij het toch ook niet kon helpen dat de Vlamingen zo’n belabberde onderhandelaars zijn, niet zelden zonder gedegen dossierkennis? In die omstan- digheden zien we niet goed in waarom 11 juli zo nodig een Vlaamse officiële, dus betaalde,
‘feestdag’ zou moeten worden...
Van twee dingen één
Joris van Hauthem (VB) en Marino Keulen (Open Vld) zaten vorige woensdag alleszins op dezelfde golflengte. Haast unisono vroegen ze zich af waarom minister-president Kris Pee- ters ook elke maandag bij koning Philippe op de koffie wil, uitgerekend op een moment dat er langs alle zijden van het politieke spectrum meer en meer stemmen opgaan om de poli- tieke functie van de monarchie zoveel mogelijk te beperken tot een soort ceremoniële bloem- pot voor het (nationale, federale, confederale – naar keuze!) uitstalraam. Daarover was er afgelopen donderdag in de Kamer een debat.
Zowat alle fracties (en zeker de Vlaamse) pleitten voor een beperking. Ook de CD&V, bij monde van haar fractieleider Terwingen.
Spagaat
Matthias Diependaele van de N-VA, dus lid van de meerderheid, was naar eigen zeggen
‘verbaasd’ en niet akkoord met Kris Peeters: ‘Er moet geen enkele institutionele band zijn tus- sen de deelstaten en de koning of de monar- chie. (...) Die band is er niet en wij willen niet dat die er komt.’ Hij benadrukte dat Peeters in eigen naam sprak en dat een institutionele relatie met de monarchie op niets gestoeld is en dat die ingaat tegen elke logica. En als uit- smijter: ‘Wij vonden het dan ook geen ernstig voorstel.’ Waarbij we toch mogen veronderstel- len – nemen we aan – dat Diependaele sprak namens zijn partij en niet als stijlfiguur de plu- ralis majestatis hanteerde... Peeters reageerde nietszeggend maar duidelijk gepikeerd. Hij kon zijn boosheid echter iets beter onder controle houden dan partijgenoot Eric van Rompuy. Die man is echt een verzuurde pruim en een onmo- gelijke kakelaar geworden.
Het aantal bladzijden tekst dat de Franstalige kranten over de weldaden van de staatshervorming van Di Rupo en zijn Vlaamse bondgenoten publiceerden, was vorige week nauwelijks te behappen. Euforie alom, dat wel. Maar twijfel evenzeer. De weg naar de stembus is nog lang.
Grondwetspecialist Christian Behrendt, lid van de Raad van State, maakte in L’Avenir de zakelijke analyse van de processie die Di Rupo en zijn Franstalige en “Vlaamse” bondgenoten nog moeten stappen vooraleer hun fameuze zesde staatshervorming afgerond zal zijn.
Na het institutioneel akkoord van 11 okto- ber 2011 (eerste couplet) zijn negentien maanden later de wetteksten klaar (tweede couplet).
De finale is geprogrammeerd als Kamer en Senaat de teksten van de bijzondere wet zul- len hebben gestemd (derde couplet). Vooral- eer dit gebeurt, moeten de teksten op 17 juli nog naar het Overlegcomité van de regerin- gen, waar Peeters alleen zit tussen een over- macht aan Franstaligen. Aan de tafels van de Belgische koningen en koninginnen zat Peeters moederziel alleen, als enige Vlaming, naast negen Franstaligen. België zoals het is.
Vervolgens moeten de teksten naar de Raad van State voor advies. Na maximum 45 dagen gaan ze terug naar het parlement, al dan niet met retouches. Dan volgen de debat- ten in commissies en plenaire, waarbij amen- dementen of aanpassingen mogelijk zijn. Na een finale stemming mag de verse koning Philippe tekenen, waarna het dan wachten is tot 1 juli 2014 voor de inwerkingtreding van het geheel. Behrendt spreekt van “un point final au chantier institutionnel belge”.
Het valt nog te bezien of dat een succesver- haal wordt. De Vlaamse traditionele partijen en Groen moeten met deze zesde staatsher- vorming naar de verkiezingen. Best mogelijk dat Di Rupo “le vent en poupe” heeft, maar sommige Franstalige commentatoren zijn er niet helemaal gerust in.
Tegenstelling
Francis van de Woestyne (La Libre Bel- gique) had een lang interview met Melchior Wathelet, in de staatshervormingswinkel van Di Rupo de “partner” van Servais Verherstrae- ten.
Klein probleempje voor de optimisten van het staatshervormingsfront: de Waal beklem- toont wat de Vlaming wegmoffelt: aan de essentie van de Belgische staatsstructuur wordt niet geraakt, noch inzake fiscaliteit (“pas toucher à la base imposable ni à la pro- gressivité”), noch inzake sociale zekerheid (“on n’a pas touché à la Sécu. C’est fonda- mental”). Die kloof kan nog voor vonken zor- gen. We zullen zien.
Van de Woestyne lijkt toe te geven dat in de ingewikkelde overeenkomsten al is inge- bakken dat een Vlaams budgettair overschot een deficit aan Franstalige kant zal (moeten) compenseren. Verdeelsleutels, op basis van persoonsbelasting, zijn “lichtjes bijgestuurd in het voordeel van de francofonen”. Interessant.
Timing
Véronique Lamquin is nog lyrischer in Le Soir: “Plus rien n’est impossible en Bel- gique.” De begroting onder controle houden, een nieuwe monarch lanceren, werkgevers en werknemers verzoenen over een eenheids- statuut, de staat hervormen, het zijn heug- lijke dagen voor het vaderland. Bravo Di Rupo!
Maar nu nog Vlaanderen overtuigen. Moet kunnen, denkt Lamquin, want voor Di Rupo is niets meer onmogelijk in België. We zul- len zien.
Ook hier al een kanttekening. Lamquin weet dat de timing van de hervormingen (kinderbijslag, ouderenzorg, gezondheids- zorg) “enige speling” toelaat en dat Wallo- nië en Brussel wellicht kunnen rekenen op één of andere “overgangsperiode”. Sommige bevoegdheden zijn geprogrammeerd voor...
2019. Interessant.
Spagaat
Na een lofzang op Di Rupo ziet ook Pascal Lorent (Le Soir) een paar probleempjes. Wat gebeurt er nog in het parlement? Wat met het budget voor 2014, dat verre van “rond” is? Wat in het sociaal overleg? Waarvoor allemaal zal er geld tekort zijn? Blijft Di Rupo niet in de eerste plaats een socialist? Een leider die zelf misschien goed scoort, maar zijn partij in alle peilingen ziet zakken? Hoe dan ook, Di Rupo zal weinig marge hebben om campagne te voeren. We zullen zien.
Ofwel trapt Di Rupo zijn PS op de tenen, ofwel de liberalen, toch? Of de Vlamingen tout court? Ook inzake Europa dreigt voor de PS een spagaat tussen de pragmaticus Di Rupo, niet vies van Europese glorie, en zijn (tijdelijke) opvolger, Paul Magnette, die de achterban moet bijeenhouden en dus moet rekening houden met hun scherp anti-Euro- pees discours. Lorent wijst erop dat de strijd over de toekomst van België in Vlaanderen zal worden uitgevochten. “La bataille se gag- nera dans la tête des électeurs flamands.” Om die te overtuigen, resten er nog tien maan- den. Interessant.
Soufflé
Dezelfde kanttekening maakt Philippe Mar- tin in L’Avenir. Akkoord over zesde staatsher- vorming of niet, het zijn de Vlaamse kiezers die in 2014 zullen beslissen, niet de Fransta- ligen. Dat Di Rupo de redacties bestookt met euforische duiding, is weinig geruststellend:
“Le soufflé pourrait vite retomber.” “Bon cou- rage” als je aan burgers moet gaan uitleg- gen wat ze opschieten met een hervorming met spetterende autonomie over diensten- cheques, dierenwelzijn, kinderbijslagen, ver- keersreglementen... “Les victoires politiques ne sont pas forcément celles des citoyens...
Un peu de retenue serait la bienvenue.”
In L’Echo maakt Jean-Paul Bombaerts het proces van De Wever. Hij signaleert de vijan- digheid van de Vlaamse pers tegenover De Wever, maar of dat hem schaadt, is onduide- lijk. De Wever is niet verslagen. Een anti-esta- blishmentpartij scoort bij de gewone man, het zakgeldnationalisme bekoort zelfstandigen en ondernemers. En tot vandaag is er geen enkele politicus die De Wever aankan in een publiek debat, signaleert Bombaerts.
Vlaamse pers
Nog in L’Echo gaat Anaïs Soréé het verst in de waarschuwing aan het adres van Di Rupo.
Die gunt zijn Vlaamse bondgenoten veel te weinig media-aandacht, “en tirant toute la couverture à lui”. Zal Bart De Wever stemmen verliezen? Hij is verre van knock-out, merkt ze op. Ook hier een verhelderende appreci- atie van de Vlaamse pers: “Di Rupo is erin geslaagd de Vlaamse pers te overtuigen... Edi- torialisten vleien de premier, een francofoon en socialist.” Als numero uno in de media werkt hij ook partijgenoten op de zenuwen, want de PS zakt weg in de peilingen. In de campagne zal Di Rupo het niet kunnen uitleg- gen in Vlaanderen. Het zijn dus Vlamingen die het zullen moeten doen. Het is Kris Peeters die de echte uitdager van De Wever wordt.
Besluit
Met samenvallende verkiezingen in het vooruitzicht (niet meteen een Vlaamse eis, maar dit terzijde) hopen Di Rupo en de staats- hervormers van de Vlaamse traditionele par- tijen De Wever te treffen. Maar een klein jaar voor datum staan ze misschien zelf voor de moeilijkste opdracht.
CD&V speelt op twee terreinen, Vlaams en federaal, maar verzwakt haar Vlaamse flank.
Liberalen en socialisten moeten elkaar nog een jaar te vriend houden, en dan nog in de buurt van een labieler wordende PS. We zul- len zien.
Als Vlaanderen ontdekt dat het met de fameuze extra bevoegdheden uiteindelijk weinig kan aanvangen, ook al omdat een deel van de middelen federaal zijn afgeroomd, vergroot de druk op Kris Peeters. Een gat in de kas kan voor krampen zorgen, waarvoor men bezwaarlijk de schuld bij N-VA of Vlaams Belang zal kunnen leggen.
Dat de N-VA in het debat over de zesde staatshervorming nu toch de kaart trekt van de portemonnee van de Vlaming lijkt een goede zaak. Eindelijk. Maar als de financiële consequenties van de zesde staatshervor- ming aan bod mogen komen, waarom dan niet evenzeer de vergrendelde geldstromen in de sociale zekerheid? De inefficiënte en eeuwige verplichte “solidariteit” is wat veel Vlamingen misschien wel het meest begint te ergeren. Precies dit door de Franstaligen opgedrongen taboe vormt de kern van de
“Vlaamse kwestie” vandaag. ANJA PIETERS
Franstaligen tussen euforie en twijfel
Grondwetspecialist Christian Behrendt, lid Van de Woestyne lijkt toe te geven dat in
CURIOSUM
Eind volgend jaar zal de laatste van nog 3.834 publieke telefooncellen uit het straat- beeld verdwenen zijn. Vergeleken met hun rendement wordt het onderhoud van de hokjes als veel te duur ingeschat. Boven- dien is bellen vanuit een telefooncel, dat lang als “normaal” gold, al enkele decen- nia een curiosum. Het doet denken aan een veel duurder curiosum. Met name een koninklijk statuut zonder rendement, uit ver-
vlogen tijden, maar dat door de regimeme- dia, “gestelde lichamen”, establishment, gelijkaardige clubjes en naïevelingen bij een troonopvolging, verpakt als tophappe- ning, wordt voorgesteld als garantie voor een welvarende samenleving. Het ene curi- osum is duidelijk het andere niet.
WAARDIGE ERFGENAAM
De rotte appel valt niet ver van de boom.
Alain Mathot, de zoon van PS-minister Guy
Mathot, werd in 2011 in verdenking gesteld wegens corruptie en witwaspraktijken. Het gaat om smeergeld voor de bouw van een verbrandingsoven. Mathot zou van het Franse bedrijf Inova steekpenningen gekre- gen hebben. Dat was niet de eerste keer dat hij tegen de lamp liep. In mei 2010 was het gerecht al eens bij hem binnengevallen voor een huiszoeking in een fraudezaak in ver- band met een ander bedrijf. Het is tekenend voor het gebrek aan échte onderzoeksjour- nalistiek in de Belgische media dat er stuk-
ken van dit dossier gepubliceerd werden op de webstek van het Franse weekblad Marianne. Enkele Franstalige en Neder- landstalige kranten hebben daar hun mos- terd gehaald voor een kort artikeltje. Alain Mathot, parlementslid en burgemeester van Seraing, is een waardige erfgenaam van zijn maffia-achtige vader Guy Mathot. Hij was vrijwel zeker één van de opdrachtge- vers van de liquidatie van André Cools. Zijn zoon houdt het voorlopig bij corruptie en witwassen, maar hij is natuurlijk nog jong.
