Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
67
stejaargang • nummer 17 • woensdag 25 april 2012 1,95 euro
Deze week :
• Pol van den Driessche 3
• Briefje aan Mieke van Hecke 3
• Televisie: de Atilla van deze tijd 4
• Hoe het “cordon”
de Vlaamse beweging kapot maakte 5
• Zimbabwe op een keerpunt? 8
• Hugo de Koerd is een Vlaming 11
(Over)moedig
De kogel is door de kathedraal. Bart de Wever veegde de voorspelling in dit blad aan z’n vijfenveertigers. Hij zal in okto- ber in de Scheldestad de lijst van N-VA trekken. Enkele maan- den geleden ging niemand ervan uit dat het anders zou zijn.
De jongste weken begonnen commentatoren en kenners aller- hande er toch eens ernstig over na te denken. De contra’s kre- gen steeds meer de bovenhand op de pro’s. Ook in deze kolom- men. Het maakte weinig indruk op BDW, die zo kon verrassen, door te kiezen voor wat niet zo lang geleden de minst verras- sende optie was.
Laten we de winnaars en de verliezers van dat grote zaterdag- nieuws op een rijtje zetten. Aan de verliezerszijde zien we drie pechvogels. In de eerste plaats is de uittredende burgemeester, Patrick Janssens, natuurlijk dé pineut. Hij krijgt in de persoon van De Wever uiteraard met een zwaardere concurrent af te rekenen dan het geval zou zijn geweest met, bijvoorbeeld, Lies- beth Homans. Had De Wever neen gezegd, dan was de wed- strijd voor Janssens al meteen gelopen en gewonnen. Nu zal hij zijn volle gewicht serieus in de strijd moeten gooien.
Filip Dewinter mag de tweede verliezer genoemd worden.
Voor hem bieden de komende gemeenteraadsverkiezingen dé uitgelezen kans om aan te tonen dat het Vlaams Belang nog niet aan het einde van haar Latijn is. Dewinter mag dan een Brug- geling zijn, hij ademt Antwerpen in en uit, en hij kan gemeente- lijk campagne voeren als de beste. Maar net als Janssens, moet ook Dewinter meer verlies vrezen aan De Wever dan aan een N-VA-lijst zonder die naam op de eerste plaats.
Komen we aan verliezer nummer drie. Dat zou wel eens...
Bart de Wever kunnen worden. De risico’s zijn enorm. Haalt Janssens toch meer stemmen dan de N-VA-kopman, dan zal iedereen spreken over het begin van het einde. Twee jaar voor de grote, door De Wever zelf aangekondigde ‘clash’, kan hij zich gewoon geen nederlaag veroorloven. Zegt N-VA niet met zoveel woorden dat al in oktober met Di Rupo moet worden afgere- kend? Wel, onze premier zal De Wever aan die woorden her- inneren, indien hij de sjerp niet binnenrijft.
Als dat wel het geval is, komt De Wever zo mogelijk in nog grotere problemen. Nu al reageren Dewinter en Meyrem Almaci voorspelbaar met de sneer dat het burgemeesterschap van Ant- werpen geen interim-job is. Gaat De Wever zich bij succes zes jaar uit de nationale politiek terugtrekken? Gaat hij de strijd tegen Di Rupo in 2014 aan een partijgenoot overlaten? Of gaat hij die sjerp dan toch na amper twee jaar in de koelkast leggen?
Overigens, wat hoopt De Wever te winnen aan twee jaar Ant-
werps burgemeesterschap mét de vermaledijde socialisten als partners? Een andere weg is er niet, aangezien de N-VA open- lijk zegt niet aan een coalitie met Vlaams Belang te denken.
Zijn er dan geen winnaars? Ja, zeker. Vooreerst wie houdt van politieke suspense. De strijd voor de sjerp wordt spannend, dat is wel zeker. Ook wie Antwerpen als de navel van de hele wereld en omstreken beschouwt, zal zich kunnen vinden in de keuze van Vlaanderens meest opvallende politicus voor de Grote Markt van de Koekenstad.
Ook gelukkig zijn wellicht degenen die De Wever boven- aardse krachten toedichten en ervan uitgaan dat deze super- man onvermoeibaar elke strijd kan en zal winnen. Maar de echt brede gezichten waren zaterdagavond zeker te vinden in de hoofdkwartieren van PS (en de andere francofone partijen), CD&V en Open Vld. Voor die partijen is het een godsgeschenk dat hun 24/24- en 7/7-nachtmerrie zich gaat vermoeien in een nevengevecht waar vooral risico’s aan verbonden zijn. Het kan- senaantal dat De Wever zijn politieke nek breekt, is zaterdag met één eenheid verhoogd. Moedig of overmoedig? Onthoud de maand april van 2012, want misschien wordt er in de toe- komst nog dikwijls
naar verwezen.
Zorgt Wallonië beter voor zijn zieke mensen dan Vlaanderen dat doet? Of minder goed? Valt dat aan te tonen? Moeilijk, want cijfermatig onderzoek van regi- onale verschillen is niet evident.
Dat geldt zeker voor de uitgaven in de ziekteverzekering. Zieken- fondsen maken hun regionale cij- fers liever niet bekend. Waarom niet?
Dat zou wel eens heel veel te maken kunnen hebben met wat Het Vlaams &
Neutraal Ziekenfonds wel kon becij- feren: de Waalse zieke en de Brus- selse zieke kosten meer. Ze verblijven langer in het ziekenhuis, de zorgver- strekker is vaker dan in Vlaanderen de specialist dan de huisarts, en zijn arbeidsongeschiktheid duurt gemid- deld langer... Zo is gezondheidszorg - zoals zo veel in dit land – een kanaal- tje waarlangs in stilte behoorlijk wat Vlaams geld naar Wallonië (en Brus- sel) vloeit...
Dat blijkt uit onderzoek dat het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds onlangs publiceerde. De Vlaamse par- tijen waren het in 1999 al eens over de noodzaak de ziekteverzekering over te hevelen naar de deelstaten.
Die eis was opgenomen in ronkende Resoluties van het Vlaamse Parle- ment. In het regeerakkoord van Di Rupo I is er sprake van de overheve- ling van bevoegdheidspakketten naar de deelstaten (een goeie 10% van het RIZIV-budget), maar wanneer wordt dat concreet gemaakt?
Landsbond
Jurgen Constandt van het V&NZ is er niet gerust in: “De handige Frans- taligen blokkeren dit dossier en slagen erin hun eigen verzuchtingen, zoals o.m. extra middelen voor Brussel, wel te realiseren.” Ondertussen wordt in de ziekteverzekering de uitgavenkloof Vlaanderen-Wallonië nog groter.
Constandt onderzocht de cijfers die wél beschikbaar zijn: die van de Landsbond van de Neutrale Zieken- fondsen.
Lees verder blz. 2
Zijn de Waalse mensen zieker en zwakker dan de Vlaamse?
De energie vaudeville
De dingen dezer dagen 2
25 april 2012Waarom Handelberg doordraaide en door het fatsoenslint ging, kwam in de media minder aan bod dan de feiten die hem zijn job kost- ten. Naar verluidt heeft de assistent een fout instrument aangereikt, bij het dichten van de operatiewonde. Dat was er voor de als ‘tech- nische kei’ geroemde chirurg al teveel aan. De assistent in kwestie, een Nederlander, ver- loor familie tijdens de Holocaust. Hij legde klacht neer bij het parket en bij het CGKR.
De gevolgen voor Handelberg zijn navenant.
De opleiding van de niet nader genoemde assi- stent aan het UZ gaat gewoon verder. Het gedrag van de chirurg was erover. Zonder dat zelfs maar minimaal te willen vergoelij- ken, lijkt de getroffen sanctie dat ook. Zeker omdat voor het slachtoffer naar diens zeggen ontslag niet hoefde. Woorden, ongeacht hoe hard en ongepast, zijn niet dodelijk voor hun slachtoffers. Voor hun gebruikers evenmin, al zijn de gevolgen voor de ontslagen chirurg, na het optrekken van door hem veroorzaakte kruitdampen, niet gering.
Die vaststelling leidt tot de vraag wat van
beide erger is voor de samenleving? Een totaal verkeerd woordgebruik, of de daadkracht van regelrechte stommiteiten? Laat me toe die vraagstelling te benadrukken aan de hand van een aantal aan het licht gekomen dwaasheden, begaan op ongeveer hetzelfde moment dat een chirurg een student-assistent uitkafferde en beledigde. Het inschatten van de orde van grootheid in de kunst het volk te bedotten, laat ik over aan het oordeel van de lezer(es).
Van Aarlen naar Zepperen
In Aarlen ontsnapten, op een voor onze modelstaat stilaan traditionele ‘spectaculaire wijze’, twee aartsgevaarlijke criminelen, David Manella en Jason Bechet. Wanneer u dit leest, kan het (hopelijk) anders zijn, maar toen ik deze regels intikte, liepen de gangsters nog altijd op vrije voeten. Met zelfgemaakte mes- sen hadden ze tijdens hun ontsnapping cipiers gegijzeld en bedreigd. Manella was vorig jaar al op identieke manier uit de gevangenis van Nijvel ontsnapt. Na zijn arrestatie, een week later, wou de gevangenisdirectie hem een
strenger regime opleggen. Geen mens die daar graten in zag, behalve Manella en... een rech- ter die daar het nut niet van inzag. Hij legde verbod op dat regime te verstrengen. Een gedetineerde die samen met Manella uit Nij- vel ontsnapte, kreeg wel een strenger regime.
In tegenstelling tot Manella kon hij niet meer aan ontsnappen denken. Tenzij ik er overheen gekeken heb, werd de naam van de magistraat die de tweede ontsnapping in de hand werkte, nergens in de media vermeld. Laat staan dat ergens het woord ‘ontslag’ zou gevallen zijn.
Als ik de daad van een rechter vergelijk met het woord van een chirurg, ligt de conclusie even snel als correct voor de hand.
Alles kan altijd beter. Een politieman uit Zepperen perste de vader van een vermiste vrouw af. “Voor 200.000 euro mag je je doch- ter terugzien”, luidde zijn blijde boodschap aan de radeloze vader. Het zaakje lekte uit. Ver- oordeling en ontslag volgden. Terecht, zeggen u en ik, maar de politieman dacht daar anders over. Ook de Raad van State, waar hij verhaal was gaan halen. Die Raad zocht en vond de inmiddels beruchte ‘procedurefout’. De Frans- talige politiebaas Olivier Libois, bevoegd voor tuchtprocedures, perfect tweetalig, beschikt niet over het juiste taalbrevet. Het zijne is
‘verouderd’, waardoor de taalwet geschon- den is. Als het voor de malafide politieman wat meezit, kan hij opnieuw aan de slag in zijn vroegere functie. Mag ik eraan herinneren dat in een eentalig Vlaanderen met zelfbestuur een Raad van (Belgische) State overbodig zou zijn, en niet langer zou kunnen rechttrekken wat per definitie scheef zit? In een eentalig
Vlaanderen met zelfbestuur zouden taalwet- ten overbodig zijn.
De ‘schande van Spanje’
Er was ook nog het Spaanse, geheim gehou- den koninklijke tripje naar Botswana, dat nooit zou zijn uitgelekt, mocht de heldhaftige olifan- tenjager Juan Carlos niet over een trapje zijn gestruikeld en zijn heup hebben gebroken.
Het jagerstripje kostte zeker één olifant het leven, en de Spaanse belastingbetaler 46.000 euro. Een nog geniepigere koninklijke kaak- slag – of één onder de gordel? – toedienen aan zijn in diepe ellende gedompelde onderda- nen, is amper denkbaar. Dat hij door het volk tot “schande van Spanje” uitgeroepen werd, is meer dan begrijpelijk.
Toppunt van huichelarij, naast een zoveel- ste bewijs van complete wereldvreemdheid die het ‘blauwe bloed’ in Europa regelmatig uitstalt, is dat Juan Carlos erevoorzitter van het ‘World Wildlife Fund’ is. De olifant is een beschermde soort. Ontslag uit het WWF lijkt de ‘schande van Spanje’ niet te overwegen. Het getoeterde goede nieuws voor zijn onderda- nen was dat Juan Carlos “verrassend snel van de operatieve ingreep herstelt”. In de rand van dat heilzame bericht kon worden vernomen dat ook het Belgische vorstenpaar de ganse maand april met vakantie is. Waar? Dat kon
‘het paleis’ niet zeggen, “vanwege het privé- programma van Albert Second waarover niet wordt gecommuniceerd”. Hoeveel bedraagt een koninklijke vliegtuigtrip op kosten van het leger, juister, de belastingbetaler, ook alweer?
D. Mol
De postume wraak van Bin Laden
Bijna een jaar geleden werd Osama Bin Laden ter dood gebracht, maar de ironie van de geschiedenis wil dat hij een bepalende invloed heeft op de huidige toestand van de wereldeconomie. Een boude stelling, inderdaad. Wat is het verband tussen een moslim- fundamentalist en de schulden- en landencrisis die zelfs tot het einde van de Europese muntunie kan leiden? Dat verband is groter dan men op het eerste zicht zou denken. In een videoboodschap die wellicht uit 2004 dateerde, stelde Bin Laden dat Al Qaida “het Amerikaanse financiële gedrocht zal laten doodbloeden. We vechten een strijd tegen het westerse economische model en zullen met de steun van Allah zegevieren.”
Niet dat Bin Laden een economisch genie was, maar door zijn handelen heeft hij op zijn minst een deel van het westerse systeem inderdaad op de knieën gekregen. Dat kun- nen we anno 2012 gerust stellen. De westerse wereld torst een nooit geziene schulden- last en dat is een rechtstreeks gevolg van de terreuraanslagen van 11 september 2001.
Net voor de aanslagen moest de wereldeconomie de schok van de gebarsten inter- netzeepbel opvangen. Een recessie stond voor de deur en die kwam er zeker na de aan- slagen van 11 september. Om te vermijden dat de wereld in een depressie zou terecht- komen, werden de intrestvoeten aanzienlijk verlaagd, een aanpak van zowel de centrale bank van de VS als de Europese Centrale Bank. Kwestie van bedrijven ertoe aan te zet- ten te lenen. Kwestie van consumenten ertoe aan te zetten het geld te laten rollen in plaats van te sparen. Dat was aanvankelijk de juiste piste, want het leidde tot een ster- kere economische groei. Bovendien zorgde die lage rente niet voor een oplopende inflatie zoals de economische schoolboeken voorschrijven. Dat was te danken aan de goedkope producten die net op dat moment in China werden geproduceerd en die de westerse wereld overspoelden.
Zoals bekend leidde dat tot een kredietencrisis. Tal van Amerikaanse huishoudens sloten woningkredieten af, die ze na verloop van tijd niet meer konden betalen. Gevolg was een diepe financiële crisis die ook het banksysteem raakte en bijna het hele finan- ciële systeem deed ineenstorten.
Het evenwicht is duidelijk nog altijd niet hersteld. Overheden en burgers torsen zware schulden. Lange tijd dacht men dat de lage rente – en de daaruit voortvloeiende hoge schulden – enkel in de VS een probleem was. Nu blijkt dat dit wereldwijd tot resem vast- goedzeepbellen heeft geleid. In Ierland, Spanje en ja, zelfs in Nederland. De Europese situatie was aanvankelijk niet zo dramatisch als in de VS, maar de negatieve impact van een vastgoedzeepbel laat zich nu ten volle voelen. Die vastgoedzeepbellen in Europa zijn niet tot stand gekomen door hypothecaire kredieten toe te kennen aan mensen die ze niet konden betalen omdat ze geen inkomen hadden. Integendeel, de kredieten werden opgenomen door mensen met een degelijk inkomen, maar omdat de rente zeer laag was, overtuigden de banken hun cliënten kredieten af te sluiten aan soms 125 procent van de waarde van het huis. Door de sterke vraag naar vastgoedkredieten stegen de huizen- prijzen en was het voor mensen die bezig waren hun lening af te betalen interessant hun huis met een meerwaarde te verkopen en dan een grotere woning te kopen. Dat werd een zelf voedend financieel systeem, wat leidde tot de huizenzeepbel.
Op een bepaald moment stokt de vraag, dat is een economische wetmatigheid. De waarde van de huizen daalt, de vraag daalt eveneens waardoor de bouwsector stilvalt.
Volgende stap is de op woningkredieten gebaseerde economie die stokt, mensen die hun job verliezen en hun hypotheek niet meer kunnen terugbetalen. De banken worden eigenaar van het huis, maar dat is sterk in waarde gedaald. Een waarde die vaak lager is dan het hypothecaire krediet dat werd toegekend. Gevolg is dat de banken zelf in pro- blemen komen. Dat is gebeurd in Ierland en nu doet zich hetzelfde voor in Spanje. Met niet alleen tot gevolg leegstaande huizenblokken maar ook een financiële crisis die de eurozone ten onder dreigt te doen gaan. De fout is geweest, dat de centrale bankiers de excessen te lang hebben laten duren. Een paar jaar geleden hadden ze, op een moment dat de economie opnieuw aantrok, de rente moeten verhogen. Door dat niet te doen, blijft het financiële systeem wankel. Niemand heeft een pasklaar antwoord. Postuum heeft Bin Laden dus wraak genomen. Door zijn aanslagen heeft hij het westerse econo- mische systeem voor lange tijd ontwricht.
Angélique VAnDerstrAeten
Uit de smalle beursstraat
Frank Handelberg is door de directie van het UZ Brussel op staande voet ont- slagen. Hij stond bekend als een ervaren en gewaardeerde orthopedische chirurg, maar berucht was hij ook, door woordgebruik dat niet echt deed denken aan een academische titel om u tegen te zeggen. Die titel woog niet op tegen de impact van een nazistisch getinte scheldtirade aan het adres van zijn joodse assistent tij- dens een operatie. Verontschuldigingen konden niet meer baten. Exit Handelberg.
Wat is er erger?
Vlaamse rechthebbenden maakt er gebruik van, tegenover amper een derde van de Waalse rechthebbenden. Zal Di Rupo dit rechttrekken?
In Wallonië genieten dubbel zoveel per- sonen van de verhoogde tegemoetkoming (RVV-statuut, recht op verhoogde verze- kerings-tegemoetkoming of omnio): een kwart van de Waalse leden versus een achtste van de leden in Vlaanderen. Grote verschillen zijn er ook in het aantal dagen arbeidsongeschiktheid en invaliditeit (21,15 dagen per gerechtigde in Wallonië, 16,84 dagen per gerechtigde in Vlaanderen. Ook dat verschil neemt toe (3,83 dagen in 2010, 4,3 dagen in 2011).
Zijn die grote verschillen te verantwoor- den? “Men kan zich de vraag stellen of er hier geen collectieve verantwoordelijkheid rust bij de Franstalige beleidsverantwoordelijken”, zegt Jurgen Constandt.
De algemeen directeur van het Vlaams
& Neutraal Ziekenfonds ijvert al jaren voor een Vlaamse ziekte- en invalidi- teitsverzekering. “Niet uit eigenbelang of groepsegoïsme, maar wel om een doeltref- fend gezondheidsbeleid te kunnen voeren en het socialezekerheidssysteem op lange ter- mijn overeind te houden.” Daarbij moeten de deelstaten volledig financieel verantwoor- delijk worden voor hun specifieke beleids- keuzes. Zeker in tijden van economische stagnatie is structureel hervormen meer dan ooit aan de orde.
AnjA Pieters
Zijn de Waalse mensen zieker en zwakker dan de Vlaamse?
Vervolg van blz. 1
Die bond overkoepelt zeven zieken- fondsen, waarvan vier in Wallonië, twee in Vlaanderen en één in Brussel. Een staal- kaart van 4,45 procent van de bevolking.
Constandt gebruikte voor zijn rekenwerk ook de data van het RIZIV.
In 2011 werd beneden de taalgrens zo’n 110 euro per rechthebbende meer uitge- geven dan in Vlaanderen. In 2010 was dat verschil de helft kleiner (50 euro).
Wie een beetje inzicht heeft in de finan- ciële mechanismen van dit land weet dat dit nog maar de helft is van het verhaal: de cen- ten uit de federale geldton vloeien gewil- liger naar Wallonië en Brussel, ook via de ziekenfondsen. Juist. En het zijn bovendien de Vlamingen die meer dan hun Waalse buren die geldton vullen. Nog juister.
Grote regionale verschillen
V&NZ verwijst als verklaring voor die verschillen naar de regionale verschillen in aanpak. Het Globaal Medisch Dossier (GMD), met de (goedkopere) huisarts als centrale spil, is er een mooi voorbeeld van.
Het is een keuze in het teken van pre- ventieve geneeskunde. De huisarts die het GMD bijhoudt, bespreekt met zijn patiën- ten het rookgedrag, alcoholgebruik, stress, en stimuleert preventief onderzoek naar bepaalde kankers (dikkedarmkanker, baar- moederhalskanker, borstkanker...) en pro- moot vaccinaties. Zaken die veel popu- lairder zijn in Vlaanderen. De helft van de
Ook Spaanse koning slachtoffer van ongewenste intimiteiten
Splits zelf de sociale zekerheid!
Word lid van het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be
Splits zelf de sociale zekerheid!
Word lid van het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be
Word lid van het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
3
De dingen dezer dagen
25 april 2012Pol van den Driessche (PvdD) gooide na een dagenlang offensief tegen zijn persoon zon- dag de handdoek in de ring. Hij zal de lijst van N-VA in Brugge niet trekken en bijgevolg geen burgemeester worden. Hij had er nochtans heel erg veel zin in. Voor De Morgen gaf hij een ruim interview op 2 april, vóór het uitbre- ken van de mediastorm. Enkele citaten daar- uit klinken nu vreemd. “Ik heb al vijf keer op een lijst gestaan, in de jaren 80 drie keer voor de Volksunie. Maar dit heb ik nog nooit mee- gemaakt.” Hij bedoelde dat mensen hun auto stoppen, om een duim naar hem op te steken.
Het zullen vorige week veel middelvingers geweest zijn. Nog een citaat: “Mijn verhaal hier in Brugge lijkt op wat Gandhi zei: in het begin negeren ze je, dan lachen ze met je, ver- volgens bevechten ze je. Daar zijn we nu aan toe. Maar uiteindelijk win je. En ik denk ook dat we gaan winnen.” Pol had er niet alleen veel zin in, hij was ook zegezeker. Afijn, dat hij niet meer werd genegeerd, vorige week, was wel duidelijk.
Intimidatie
Want dan komt er zo’n artikel in Humo en de dagdromen maken plaats voor een nacht- merrie. PvdD kon z’n handen niet thuishou- den en niet alleen bij vrouwen die dat graag hebben. Hoe ver ging dat? We kregen getui- genissen en tegengetuigenissen. Vijf vrouwen die intensief professioneel contact hadden met PvdD schreven een open brief waarin ze meldden nooit enige intimidatie te hebben ondervonden van hem, noch seksueel, noch professioneel. Wat niet bewijst dat het nooit gebeurde. Andere vrouwen brachten het ver- haal dat ze Pols pollekes leerden kennen op een manier die ze liever niet hadden.
Juridisch stinkt de zaak natuurlijk uren in de wind. PvdD werd in de media beschuldigd, maar moest zich nooit tegen een klacht voor een rechtbank verdedigen. Oud-Nieuwsblad- journaliste Marie-Anne Wilssens diende eind vorige week wel een klacht in, nadat ze in Reyers Laat enkele dagen eerder uitdrukke- lijk vertelde dat haar ‘geval’ verjaard is. Een roekeloos geding dus. Dat PvdD zonder for- mele veroordeling zijn loopbaan gebroken ziet, botst met een belangrijk beginsel in een rechtstaat.
Zoeken we spijkers op laag water als we
opmerken dat Marie-Anne Wilssens stich- tend lid is geweest van de Belgisch-nationalis- tische vereniging B-Plus? Daar kan tegen wor- den ingebracht dat Mia Doornaert, die PvdD verdedigde, dat ook is, net als Luc van der Kelen die Humo zwaar aanviel. De verhalen over Van den Driessche dateren in elk geval van veel vroeger, maar bleken pas nu nieuws- waardig genoeg om er een mediaverhaal van te maken. Mag je vrouwen dus wel betasten tegen hun zin als je hoofdredacteur bent, poli- tiek analist bij een televisiezender of senator voor CD&V? Geen reden om de zaak dan aan de grote klok te hangen? Maar voor een kandi- daat-burgemeester van een Vlaams-nationale partij is zo’n gedrag ongeoorloofd. Ook van- uit journalistiek oogpunt ruikt deze zaak zeer onfris. Humo verliet manifest en aantoonbaar het terrein van de journalistiek om die van de partijpolitiek te betreden. Misschien zou de Vlaamse Vereniging van Journalisten de vin- ger op die wonde mogen leggen.
Laakbaar
Willen we met die bedenkingen PvdD’s handen in het water der onschuld dompelen?
Neen, de man heeft een probleem met vrou- wen en had daar beter op tijd iets aan gedaan.
Zelfs in de lang vervlogen dagen van PvdD’s bezigheden bij de Volksunie en het partijblad Wij, wist iedereen op en rond het Barricaden- plein dat hij de grens van fatsoenlijk gedrag tussen mannen en vrouwen graag opzocht en er wel eens over ging.
Dat hij nooit heeft ingezien dat hij met een ernstig probleem kampt, wijst erop hoe diep dat probleem zit. Dat hij er al die jaren van overtuigd bleef dat hij daar wel mee weg kwam, toont aan dat het over een niet te baga- telliseren maatschappelijk probleem gaat. Een bijzonder moeilijk probleem, want wanneer gaat flirterig gedrag over in ongewenste inti- miteit? In het echte leven is die lijn niet altijd zo duidelijk. Maar PvdD kwam geregeld in de grijze zone tussen vriendelijkheid en straf- baar gedrag. Die zone betreden, is tenmin- ste moreel laakbaar. Eigenlijk zouden we daar geen burgemeesters mogen tegenkomen (en laat nu een diepe zucht volgen).
De zaak houdt een les in voor N-VA, al is het onbegrijpelijk dat ze die daar pas nu zou- den leren. Elke partij die succes boekt, krijgt te maken met gelukzoekers, opportunisten en vreemde snuiters. Het is onmogelijk iedereen waterdicht te testen, maar die verontschuldi- ging kan in dit geval niet worden aangevoerd.
Ze wisten bij die partij toch welke reputa- tie PvdD meedraagt? Vele N-VA’ers met een VU-verleden weten dat al ruim twee decennia.
Hoe is het mogelijk dat ze bij N-VA zelfs maar één seconde hebben gedacht dat die reke- ning niet gepresenteerd zou worden op een
‘geschikt’ moment, deskundig door de tegen- stander uit te kiezen? De zaak-PvdD kan geen ongeluk genoemd worden. Dit is geen pech.
Bij de rekrutering van PvdD gaf N-VA blijk van een pijnlijke vorm van amateurisme, die een partij van die omvang en met dat project zich absoluut niet kan veroorloven. Bij N-VA moeten ze echt leren dat ze nu tegen de grote jongens spelen.
Omdat PvdD de eer aan zichzelf heeft gehouden en uit de politiek stapte, zal de schade voor zijn partij beperkt blijven. Mis- schien haalt de N-VA er zelfs nog voordeel uit, als de indruk zou gaan domineren dat een N-VA’er werd aangepakt, niet om wat hij gedaan heeft, maar omdat hij N-VA’er is. Om die indruk te wekken, hebben Humo en tutti quanti zich zeer ingezet.p
Mieke van Hecke
Goeroe van het katholieke onderwijs Guimardstraat, Brussel
Mevrouw de oogklepdraagster,
Gij zijt duidelijk geschrokken, toen de mare u bereikte dat het aantal fysieke en verbale geweldplegingen op school het jong- ste decennium zowaar verdubbeld is. Het gaat niet alleen om aanvallen van leerlingen op leerkrachten, maar ook in toenemende mate om aanvallen van agressieve ouders op leerkrachten en directies. Gevolg is dat dui- zenden leerkrachten zich met eigen midde- len zijn gaan verzekeren tegen geweldple- gingen en de letsels daarvan. Leerkrachten gaan cursussen volgen om ‘te leren omgaan met geweld’. Waar is men in hemelsnaam mee bezig?!
Nochtans waart gij verwittigd. Reeds jaren circuleren er getuigenissen van toe- nemende geweldplegingen op school. Leer- krachten trokken al vaker aan de noodrem door niet alleen daarover te klagen, maar zelfs door het voor bekeken te houden in het onderwijs. Maar de oogkleppen van tal van onderwijsverantwoordelijken verhin- derden het zicht op de kern van de klach- ten. Het was immers allemaal zo erg niet.
Men moest dat relativeren.
Het was onder meer de oude, conserva- tieve generatie leerkrachten die niet meer echt mee kon. Men moest de signalen van de tijd beter begrijpen... Daarnaast was de strakke tucht op de scholen uit de tijd.
Men moest met elkaar ‘in gesprek’ gaan.
Kortom, er werd gepamperd dat het een lieve lust was. Ook schooldirecties deden al te vaak of hun neus bloedde. Ze wilden alles liever stil houden, vaak omwille van de goede naam van de school. Heel wat toe- standen gingen de doofpot in, om er nooit meer over te spreken. In zo’n soft klimaat gedijt natuurlijk de agressie en het al dan niet verbale geweld. Of erger: het recht van de sterkste.
Laten we niet vergeten dat er de voorbije decennia in de scholen een sfeertje werd geschapen waar normen en waarden op een laag pitje werden gezet. Gezagsstruc- turen werden omwille van de moderniteit vanzelf ondermijnd, door leerkrachten die zich met hun voor- of zelfs hun bijnaam laten aanspreken, die erbij lopen als ver- waaide jeugdbewegingsleiders in een sjo- fele outfit. De waarheid zeggen mocht ook
al niet meer. Hoeveel ‘buizen’ en leerte- korten werden niet weggemoffeld om dat probleem uit beeld te krijgen? Als er al nog buizen mochten uitgedeeld worden! De problemen werden doorgeschoven, in de hoop er zo rap mogelijk vanaf te zijn.
En nu komt gij orakelen dat de hele samenleving verantwoordelijkheid moet opnemen voor het geweld op school! Dat is toch wat al te ‘gratuit’. Gij kondigt een vaag, nietszeggend noodplan af om de ganse samenleving te mobiliseren. Ge moet ons dan toch eens komen uitleggen, hoe gij dat gaat doen en wie er daarvoor zijn nek zal moeten uitsteken. Want wat ge nu allemaal uitkraamt, is weer allemaal schone theorie vanuit de ivoren torens van de onderwijs- hoofdkwartieren bevolkt met theoretici die nauwelijks een klas of een groep leerlingen van dichtbij hebben gezien. Een groot deel van het leger vrijgestelden is om diverse redenen de klassen ontvlucht en komt nu even zeggen hoe anderen het moeten doen.
Om nog te zwijgen van die pedagoochelaars die geen enkele praktijkervaring hebben.
Gij moet het dringend en ondubbelzin- nig opnemen voor uw directies en uw leer- krachten. Gij moet aan ouders en balsturige leerlingen zeggen dat het moet gedaan zijn of dat zij aan de deur vliegen. Ofwel steunt men het schoolproject, ofwel niet. Het is tijd dat gij de leerkracht weer de maatschap- pelijke plaats geeft die hij/zij verdient en dat gij aan de leerlingen diets maakt dat een gezonde hiërarchie nodig is in een samen- leving om die te laten functioneren.
Wij weten dat gij dit wellicht allemaal gru- welijk hard gaat vinden, maar er moet nu aan de noodrem getrokken worden. Begin dus maar eens met zélf uw nek uit te ste- ken en duidelijke keuzes te maken. Degenen die schone theorieën verkondigen, moeten maar eens tonen hoe het dan moet. Wij zijn alvast benieuwd of gij de boel weer niet zult gaan verdrinken in colloquia, congressen en dikke mappen vol universitaire en andere studies van pedagogische betweters. We hopen het niet, maar we vrezen ervoor. Wij wensen u niettemin de naarstigheid.
Brief aan
Kroniek van een aangekondigde politieke dood
Waarom Filip Dewinter zich verzet tegen de komst van Polleke naar het Vlaams Belang
Op hOtel
Sarah Smeyers (N-VA) wou van staatssecre- taris voor Asiel en Migratie Maggie de Block (Open Vld) in de Kamer even vernemen hoe het zit met de asielzoekers op hotel. Blijkt dat er daar nog 208 niet-begeleide minder- jarige asielzoekers verblijven. In 2009 werd de hotelopvang ingevoerd om de crisis in de opvang van asielzoekers het hoofd te bieden.
Kostprijs in 2010: 11,4 miljoen euro. In 2011 betaalde Fedasil nog 4,3 miljoen euro. Na de eerste twee maanden van 2012 staat de tel- ler op 265.000 euro. 637 euro per asielzoeker per maand. Enkel voor een bed, welteverstaan.
Als ‘Belgische’ oplossing van het asielprobleem kan dat tellen.
De losse handjes
van Pol
De dingen dezer dagen 4
25 april 2012Positief
Natuurlijk vertoont televisie ook positieve punten. Voor de oorlog gebruikten vooral VNV’ers de woorden Vlaanderen en Vla- mingen, al was Dietsland nooit ver weg. Na de oorlog werden die woorden lange tijd taboe: herinner u het permanente Noor- den en Zuiden van Emiel van Cauwelaert in Het Volk. En toen begon de Vlaamse televi- sie, officieel “Belgische Radio en Televisie”.
Avond na avond werden mensen en situaties getoond, van Lommel tot Oostende. Geleide- lijk en ondanks het belgicisme van velen bij de omroep, groeide het gevoel van een gezamen- lijke identiteit, van gezamenlijke belangen, van allemaal in datzelfde Vlaamse schuitje te zitten.
Vandaag hoort men alleen nog voortdurend de woorden België en Belgen in de sportuitzen- dingen, al schakelt zelfs een leeuwenvlaghater als Michel Wuyts meer en meer over naar Vla- ming. De Vlamingen hebben nog iets geleerd bij de televisie: hun taal. Iedere avond tot diep in de jaren 70 hoorden zij een Nederlands dat voor de Vlamingen het correcte standaard Nederlands werd. Dat was een gewilde poli- tiek van omroepbazen zoals Jan Boon (”De Vlaamse Gentleman”) en Paul van den Bus- sche. Getalenteerde komieken kregen gelei- delijk geen kans meer. Charel Janssens, Co Flower, Kees Brug, Theo van den Bossche en Willy Lustenhouwer haalden niet langer het scherm. De omroep nam een taalraadsman in dienst. Eugène Berode zette met zijn blauwe brieven iedereen op scherp, al was zijn boe- manreputatie sterk overdreven. Eugène had een zwak voor goede documentaires en keek graag naar mijn programma’s. Na één uitzen- ding schreef hij mij: “Ik wil het kind niet met het badwater weggooien maar het water was wel erg vuil” en hij voegde er een lijstje bij met taalfouten die ik nooit meer herhaald heb. (Bij- voorbeeld: we “vervoegen ons” bij iemand, want in het Nederlands vervoegen we alleen werkwoorden.) Met de komst van VTM brak
de taaldijk. Ik hoor tegenwoordig zelfs bij het VRT-journaal een schurfttaaltje dat twintig jaar geleden ondenkbaar was geweest.
Tenslotte leerde de televisie ons nog dat er ten noorden van Vlaanderen miljoenen men- sen woonden waar we ook iets mee gemeen hadden. Veel Vlamingen moesten er eens bij zuchten, maar in het beleid van alle maatschap- pelijke problemen werd de politiek diepgaand geïnspireerd door de Nederlandse discussie- programma’s. Het verloederde woordge- bruik en de ellendige uitspraak in het noor- den zijn tegenwoordig soms hemeltergend, maar woorden als leuk, saai, pand en fiets hoorde je zelden uit een Vlaamse mond, tot de kabeltelevisie zijn intrede maakte. De Neder- landse televisie kannibaliseerde in de jaren 80 de Vlaamse televisie. Alleen de ingewij- den in de kijkcijfers herinneren zich nog dat VTM niet de VRT versloeg maar vooral een miljoen Vlamingen terughaalde die avond na avond bij Willem Ruys en Ron Brandsteder zwoeren. Twintig jaar lang leek het vervol- gens dat de twee Nederlandstalige naties uit elkaar dreven, maar de hoge kosten van tele- visieproducten en de stijging van het aantal zenders dwong Vlamingen en Nederlanders om massaal elkaars programma’s uit te zen- den (met soms belachelijke ondertitels). Zelfs in de eigen familiekring merk ik hoe groot de invloed is van een gruwelzender als Cartoon Network met een soms plat taaltje. Geen probleem voor de kleinkinderen die alles vol- maakt begrijpen en graag het polder-Hollands imiteren; voor hen alleen een variant van de eigen taal.
Negatief
Maar tegen dit alles staan de Attila-gevol- gen. De verschraling van de taal doet pijn. Uit een Amerikaans onderzoek blijkt dat leerlin- gen in het middelbaar onderwijs voor de tele- visie kwam courant 25.000 woorden gebruik- ten. Dat aantal is gedaald tot minder dan
8.000. Karel V kan zonder probleem in een boek keizer, vorst, heer en monarch genoemd worden maar is op televisie alleen maar keizer, want anders denkt de kijker dat er nog andere personen bedoeld worden. Kinderen van het vierde studiejaar schreven in de jaren vijftig probleemloos een mooi briefje met een begin, een midden en een einde, zoals de Neder- landse journaliste Aleid Truijens opmerkte, toen ze een stapeltje oude brieven ontleedde en ze vergeleek met het ongestructureerde gedaas van leerlingen in het hoger middelbaar onderwijs van vandaag. Bij de televisie werd permanent de indruk gewekt dat iedereen de vriend is van iedereen en elkaar dus met de voornaam aanspreekt. Dat is doorgesijpeld zodat ‘beste Frans’, ‘beste Maria’ tegenwoor- dig in zakenbrieven het vroegere Geachte Heer of Geachte Mevrouw vervangt; zelfs al is de ontvanger een tachtiger. Televisie is een dom, eenzijdig medium omdat het sensatio- nele beeld dikwijls het genuanceerde woord verdringt, omdat televisiemakers uit luiheid, onbekwaamheid of omdat er nu eenmaal geen echte beelden zijn, clichébeelden uitzenden.
De Duitser Bernhard Wember bewees al een generatie geleden dat 80% van het nieuws binnen de minuut na uitzending al weer ver- geten is. Televisie kan niet om met abstracte begrippen, met moeilijke wetenschappelijke termen. Televisie vereenvoudigt alles zoveel mogelijk tot koppen van mensen. De huis- bioscoop scheelt maar weinig met de echte cinema. De meeste informatie op tv wordt ook herleid tot de strijd van de goede tegen de slechte. De televisie is grotendeels ver- antwoordelijk voor het idiotengehalte – niet alleen in dit land – van de politici. “Pakt hij of zij op het scherm?” is een belangrijker vraag dan
“Kent hij of zij iets van de problemen?” Poli- tici reageren met hun bekende steekvlampo- litiek op een televisieprogramma en hebben niet meer de moed om te zeggen dat ze het ook niet weten. Soms is dat komisch, soms leidt het tot echte rampen; recent nog met de burgeroorlog in Libië en het gebazel over de
‘Arabische Lente’, die inmiddels al een ijskoude winter is. Op dit eigenste ogenblik gebeurt het weer met Syrië. Een walgelijke oorlogshitser als de boef Verhofstadt geneert zich niet om ter wille van vijftig seconden televisieoptre- den Europa mee te sleuren in een eventuele moordpartij. Natuurlijk kwijlt men langdurig
bij de VRT over de daden van de ‘extreem- rechtse’ Noorse massamoordenaar. Die man is verantwoordelijk voor ongeveer een 0,5%
van het aantal terrorismeslachtoffers terwijl 99% op de rekening van mohammedaanse schurken mag gezet worden. De omroep heeft al heel wat uren gewijd aan Breivik en zou om de verhoudingen te respecteren min- stens een maand lang dag en nacht mohamme- daanse misdaden moeten aanklagen. Natuur- lijk gebeurt dit niet wegens politiekcorrecte redenen, maar ook omdat volgens de televi- siewetten meestal geen mensengezicht kan gekleefd worden op die anonieme moham- medaanse moordenaars.
Televisie heeft het sociale weefsel vernie- tigd, jaren voor de ongecontroleerde instroom gelukszoekers dat nog eens overdeed. Tussen 1955 en 1970 verdween het spontane buurt- leven. Mensen zetten geen stoelen meer op het trottoir tijdens de warmere dagen om met elkaar te kletsen. De kleinste straat in iedere stad en elk dorp had een kroeg (1 per 50 inwo- ners). Fanfares, harmonies, koren, operette- en toneelgezelschappen die de gewone men- sen zoveel cultuur bijbrachten, verdwenen of probeerden met moeite te overleven.
Lang was televisie een weerspiegeling van de maatschappij. Paula Semer wordt er niet graag aan herinnerd dat ze een programma produceerde met de Antwerpse procureur waarbij ze waarschuwde voor oudere man- nen (40 jaar) die jongere meisjes (18 jaar) probeerden te verleiden met een 45-toeren- plaatje van Presley. Maar weldra moest het sensationeler en werd de dader een slacht- offer (ook de pedofiel). Zeker met de komst van de commerciëlen werd de marginaal de held. Er is nog altijd geen einde aan het ver- val. Vorige week begon in Nederland het pro- gramma ‘Echt Scheiden’ waarbij schaamte- loos een echtscheiding gevolgd wordt, vanaf de eerste dag, huilende kinderen inbegrepen.
In 1985 ontdekten sociologen een paar Cana- dese dorpen in valleien waar nog geen televisie was. De inwoners waren beleefder, vriende- lijker, behulpzamer, meer belezen en geïnte- resseerd in de wereld, kunstzinniger en zelfs handiger dan de mensen uit de buurgemeen- ten waar wel televisie was. Televisie is opium voor het volk.
Jan neckers
Roddels uit de Wetstraat
Televisie: de Attila van deze tijd
“Maar naast de goede dingen begon de televisie ook aan een opmars door het leven van de gewone mensen die enkel te vergelijken valt met de expedities van Attila de Hun.” Dat zinne- tje schreef ik in 1987 in een hoofdstuk van “Antwerpen, de jaren 60”, twee jaar voor de komst van VTM en dus duidelijk ‘in tempora non suspectu’.
• Niet op de hoogte
Toen vorige donderdag het Franstalige populistische parlementslid Laurent Louis het spreekgestoelte besteeg, om een vraag te stellen, troepten alle traditionele partijen van beide taalgroepen – N-VA inbegrepen – samen om het halfrond te verlaten. Enkele Vlaams Belangers en Jean-Marie Dedecker keken even verbaasd op en vroegen zich af wat er gaande was. Nietsvermoedend bleven zij op hun bank zitten. Wat later bleek dat de regimepartijen met deze uittocht afstand wilden nemen van het feit dat meneer Louis in de voormiddag een persconferentie had gegeven over pedo- filie, waarbij hij foto’s had getoond uit het autopsierapport van de Dutroux-slachtoffers Julie en Mélissa.
Uiteraard was dit een brug te ver. Daarover is elke weldenkende mens het eens. Maar dit incident zegt toch weer heel veel over hoe men in de Kamer met elkaar omgaat. Nie- mand had het VB over deze actie op de hoogte gebracht. En het was mooi meegenomen dat als het VB en LDD zouden blijven zitten de perceptie zou gevoed worden dat het VB en LDD één pot nat met die fameuze Louis zijn.
Annemans heeft meteen een brief naar de Kamervoorzitter en de pers geschreven en
uitdrukkelijk onderstreept dat zijn aanwezig- heid helemaal niet moet gelinkt worden aan ook maar enige sympathie voor Laurent Louis en diens standpunten, maar moet verklaard worden door het feit dat men van niets op de hoogte werd gehouden. Dat was toch maar een kleine moeite geweest vanwege enkele
‘bevriende’ N-VA-Kamerleden?! Dit gaat zelfs verder dan een bestuurlijk cordon sanitaire...
Droevig. Heel droevig.
• Benelux-leger?
Pieter de Crem, minister van Buskruit en Schietgeweren, heeft vorige week een akkoord ondertekend waarin staat dat na de marine nu ook de land- en de luchtmacht gaan samenwerken met hun Luxemburgse en Nederlandse evenknieën en dit voorlopig al doen op het niveau van het uitvoeren van bui- tenlandse missies. Piet Schiet ziet dat helemaal zitten. Hij kakelt al rond dat één en ander op
langere termijn moet leiden tot één Benelux- leger. Merkwaardig is dat de Vlaams-nationale partijen wel oren hebben naar deze ‘Heel- Nederlandse’ initiatieven, maar dat het daar- over aan Waalse kant oorverdovend stil is.
Benelux is eigenlijk nooit hun dada geweest, omdat de Nederlandstaligen er het numerieke overwicht in hebben. Beide partijen willen ver- der gaan op dit onderwerp en de minister in de bevoegde commissie vragen of zijn partners ook zover willen gaan, en binnen welk tijdsbe- stek één en ander moet gezien worden. We zijn eens benieuwd.
• Rapporteurs
We hebben het al vaker gehad over de rap- porteurs van de verslagen van parlementaire besprekingen. Het is een formaliteit gewor- den, want in de praktijk zijn het de ambtena- ren van de Kamer die op basis van het audio- verslag de rapporten opstellen. Men zou zelfs
kunnen zeggen dat de aangeduide parlements- leden die rapporteur moeten zijn er nauwe- lijks nog aan te pas komen. In principe kunnen ze zelfs afwezig blijven tijdens de besprekin- gen. Alles wordt toch geregeld. Toch zijn veel Kamerleden blij die ‘loodzware’ taak op zich te kunnen nemen. Dan wordt hun naam immers op het officiële document vermeld. Dat oogt natuurlijk goed bij de achterban.
Bovendien worden er vaak spelletjes gespeeld bij de aanduiding van die rappor- teurs, zeker als moet verhinderd worden dat een Vlaams Belanger het wil worden. Maar als het stuk uiteindelijk aan de voltallige Kamer moet voorgesteld worden, dan wordt ver- wacht dat de rapporteurs een uitgebreide toe- lichting geven. Op 21 maart bleven maar liefst zeven rapporteurs afwezig. Dat was er voor Gerolf Annemans teveel aan. Hij reclameerde per brief bij Kamerbaas Flahaut. Hij protes- teerde tegen de verwaarlozing van het ambt van rapporteur. Ze willen het allemaal wel zijn, voor de galerij, maar als er moet gewerkt wor- den, zijn ze in geen velden te bespeuren. Hui- chelarij? Zeker wel.
• Vlijtig
Nadia Sminate van N-VA is een bezig bijtje.
In de commissie Sociale Zaken onderscheidt ze zich vaker van het grote peloton door een salvo van vragen af te vuren. Vorige week had ze in één zitting maar liefst acht van de elf vra- gen op haar naam staan. Toch geven we haar nog een gouden tip, die de indruk moet weg- nemen dat zij soms louter de handpop van een ijverige buiksprekende medewerker is: ga in uw replieken wat nader in op wat de minis- ter of de staatssecretaris antwoordde. Even grondig dus als in de vraagstelling. Maar voor het overige: “Goe bezig!” Een andere Vlaams- nationale vragensteller is Peter Logghe van het Vlaams Belang, ook iemand die op alle slak- ken zout legt en zeker in de top vijf staat van de ‘vragende Kamerleden’. Hij heeft al wat meer ervaring. Wij kunnen ons voorstellen dat de bestookte ministers en staatssecreta- rissen niet altijd even vrolijk worden van zijn spervuur.
ANTWERP-TAX
03-238.38.38
www.antwerp-tax.be
De dingen dezer dagen
25 april 20125 Echo’s uit de
Koepelzaal
• Kostelijk spektakel
Bijna vier jaar geleden, in de herfst van 2008, organiseerde de Vlaamsche Paro- chieraad voor het eerst een zogenaamd Festival van de Politiek. Die driedaagse happening kostte 400.000 euro en was bedoeld om de fameuze kloof tussen burger en politiek te dichten. Hoe wereldvreemd kan men worden door een (te lang) verblijf in de ivoren torens van de (schijn)macht?
Want dat Vlaamse Parlement heeft zowat alles van zijn Europese tegenhanger: veel geblaat, erg weinig wol en door vrijwel nie- mand ernstig genomen, behalve door zich- zelf en wie er zijn niet al te karige kostje verdient... En ja hoor: wegens overrompe- lend (?) succes werd een tweede editie in het vooruitzicht gesteld voor volgend jaar – tot er enkele maanden geleden bij een paar flauweriken van de oppositie toch wat vra- gen begonnen te rijzen bij het budgettaire plaatje. Na wat zuchten en kermen, werd uiteindelijk beslist het budget te halveren tot 200.000 euro (toch nog altijd acht mil- joen oude Belgische franken: een peulschil).
Er werd een werkgroep opgericht, onder leiding van de zeer onthechte semi-boed- dhist Jan Peumans, voorzitter van de acht- bare vergadering.
• Voorbeeldfunctie
LDD heeft besloten niet deel te nemen aan die werkgroep. Het hele gedoe is vol- gens fractievoorzitter Lode Vereeck slechts een “peperdure pr-operatie, zonder intrin- sieke meerwaarde”. Verder stelde hij heel terecht (al zouden wij dat wellicht een tik- keltje scherper geformuleerd hebben):
“Wat ons betreft is het volstrekt onverant- woord om hieraan 200.000 euro te beste- den op een ogenblik dat iedereen – dus ook het Vlaamse Parlement – de tering naar de nering moet zetten.” Uiteraard viel in deze context het modewoord “voorbeeldfunc- tie”. Beste jongens en meisjes van alle par- tijen: ga af en toe eens een pint pakken, ga eens in de rij staan bij de bakker of in de supermarkt en luister naar wat de men- sen over zoiets te zeggen hebben. Als jullie tenminste nog tot enige vorm van schaamte in staat zijn...
• Polder
Is door de Nederlandse regeringscrisis de Zeeuwse Hedwigepolder (voorlopig) gered, of juist niet? Het is alleszins de zoveelste aflevering in een ellendige soap die een aanfluiting is van elk greintje gezond ver- stand: de beste landbouwgrond ter wereld
‘teruggeven aan het water’, zoals dat zo mooi en zo idyllisch heet. Feit is ook dat de leden van het Vlaamse Parlement voor de zoveelste keer kritiekloos elke groen- rode Europese oekaze met de pink op de naad van de broek geneigd zijn uit te voe- ren. Minister-president Peeters was niet van plan extra geld op tafel te leggen voor het alternatief dat Nederland had uitge- werkt, maar waar nu geen meerderheid meer voor bestaat...
• Miserietaks
Ondertussen is er binnen de Vlaamse regering roerende onenigheid over de ‘mise- rietaks’ (de geplande heffing op de aan- koop van de eertijds gezamenlijke woning door één van de ex-partners na een echt- scheiding). De sp.a komt terug op het gege- ven woord en zou nu deze (uiteraard onpo- pulaire) maatregel liefst zoveel mogelijk willen terugschroeven. De N-VA (met minis- ter Muyters van Financiën op kop) lijkt ze nogal mordicus te willen behouden. De CD&V zou enerzijds alweer alle geiten en anderzijds alle kolen tegelijk gespaard wil- len zien...
• Valreep
In de ‘Zeverende Dag’ kondigde Filip Dewinter zondag zijn ontslag aan als VB- fractieleider. Hij doet dat om zich volledig op Antwerpen en de komende gemeente- raadsverkiezingen te kunnen concentreren.
Het N-VA-standpunt dat er geen coalities komen met het VB noemde hij “gemakke- lijk” en “een poging om de VB-kiezer te charmeren”. Dewinter wordt als fractielei- der opgevolgd door Joris van Hauthem, die al sinds 1992 in het Vlaamse Parlement zetelt en het klappen van de zweep bijzon- der goed kent.
Het verhaaltje dat nu volgt, een voetnoot in de geschiedenis van de Vlaamse beweging, speelde zich minstens tien jaar geleden af. Het moet in het jaar 2000 geweest zijn. Een kleine delegatie Vlaamse bewegers had in de redactieloka- len van De Standaard in Groot-Bijgaarden een onderhoud. Hugo Portier, toen voorzitter van het ANZ en het Zangfeest, werd er ontvangen door de toenma- lige ‘hoofdredacteur politiek’, Dirk Achten. Het gespreksonderwerp: hoe komt het dat De Standaard zo negatief schrijft over de Vlaamse beweging in het alge- meen en over het Zangfeest in het bijzonder?
Hoe het ‘cordon’ de Vlaamse beweging kapotmaakte
Het antwoord van Dirk Achten aan Zang- feestvoorzitter Portier luidde: “Distantieer u van het Vlaams Blok en verklaar openlijk dat zij niet welkom zijn op het Zangfeest. Als ge dat doet, zullen wij terug positief schrijven over het Zangfeest.”
Het kwam erop neer dat alles wat in de Vlaamse beweging bewoog, en niet tot de partijpolitiek behoorde, verplicht werd afstand te nemen van het Vlaams Blok, zoniet werd men verbannen naar de meest duis- tere catacomben der berichtgeving. Dat dwingende verzoek was niet alleen speci- fiek gericht aan het Zangfeest maar even- goed aan de VVB, het OVV, de Marnixring, en noem maar op.
Hugo Portier bedankte voor de eer. Hij verklaarde dat iedereen welkom is op het Zangfeest. Het gevolg? Sindsdien komt het Zangfeest in de Coreliokranten nog nauwe- lijks aan bod. En met uitbreiding de rest van de Vlaamse beweging.
De Standaard stond uiteraard niet alleen in deze chantage – ik heb er geen ander woord voor – en het zou me verbazen, mochten de hoofdredacteurs van de grote kranten onderling niet overlegd hebben welke stra- tegie te volgen.
Memoriaal
Hugo Portier kon weerstaan aan de chan- tage, maar andere organisaties kozen er wel voor het Vlaams Blok openlijk weg te duwen.
Niet alleen uit schrik voor de dreiging van een mediaboycot, maar bovenop uit angst voor het verlies van subsidies. Het IJzerbedevaart- comité is het beste voorbeeld. De subsidie- centen waren vooral nodig voor de restau- ratie van de IJzertoren, in 1986 erkend door de Vlaamse overheid als ‘Memoriaal van de Vlaamse ontvoogding’.
Het Memoriaal behield zijn subsidies, wat niet kan gezegd worden van het Zang- feest. Toen Bert Anciaux minister van Cul- tuur werd, in 2004, was één van zijn eerste beleidsdaden het schrappen van de subsidies voor het ANZ en het Zangfeest; niet door een streep te trekken door een subsidieaan- vraag, wel door een decreet zodanig aan te passen dat het ANZ voor eens en voorgoed uit de boot zou vallen.
Iedereen – zelfs Bertje Anciaux – weet natuurlijk ook wel dat het ANZ en het Zang-
feest structureel en financieel niets met het Vlaams Blok te maken hadden, en met het Vlaams Belang niets te maken hebben, maar de vereniging werd desalniettemin mee de schutskring ingesleurd die rond die partij was gelegd. Met uitbreiding kreeg iedereen die actief was in de Vlaamse beweging met dit fenomeen te maken. Anders gezegd: ieder- een die als uithangbord een Vlaamse Leeuw gebruikt, werd en wordt mee in het verdom- hoekje gezet, bij het Vlaams Belang. Voeg daarbij nog een ‘Berufsverbot’ voor al diege- nen die aan de partij hand- en spandiensten verleenden, en het plaatje is rond.
De boodschap werd algemeen verspreid:
wie als artiest nog eens op een Vlaams Blok/
Belang-feestje zou optreden, zou het voelen.
U kent het verhaal. De Strangers mochten het als eersten ondervinden. Andere arties- ten kozen nadien het zekere voor het onze- kere. Geen enkele artiest durft vandaag nog openlijk uitkomen voor een Vlaamse over- tuiging. Toen Koen Wauters van Clouseau nog een puber was, ging hij ’s nachts op pad om verkiezingsborden van het FDF omver te leggen. Feiten waar hij vandaag niet meer aan herinnerd wil worden. Net zoals die ene Vlaamse zanger die ooit actief was bij de VMO van Wim Maes... Hij wordt nog elke dag op de VRT-radio gedraaid; ik zal zijn naam maar niet openbaar maken, of ’t is gedaan met zijn carrière – ook al dateren zijn avonturen bij de VMO van zo’n veertig jaar geleden.
Cordon
Het zou me verbazen, moest Jan Jambon dat verhaal van Hugo Portier en De Stan- daard niet kennen. Hij – en met hem de hele N-VA-leiding – kent de chantage van de media: keer u te allen tijde tegen het Belang, en dan krijg je aandacht in de pers. Verbrandt ge u aan het Belang, dan kunt ge rekenen op een algemene boycot.
Vandaar de allergie van de N-VA voor alles wat naar Vlaams Belang ruikt. Op het Zang- feest zijn De Wever en Jambon nog wel aan- wezig, maar enkel op voorwaarde dat zij niet in hetzelfde tribunevak zitten als de kopstuk- ken van het Belang.
Bij de kaartenverdeling moet het ANZ er rekening mee houden beide groepen zover mogelijk uit mekaar te houden. En enkel als er geen camera’s in de buurt zijn, zult ge een
N-VA-kopstuk een hand zien geven aan een Vlaams Belang-kopstuk.
De verklaring van Jan Jambon in “De Zondag” kwam dus niet onverwacht. Hij vertolkte enkel het partijstandpunt dat al maanden geleden genomen werd en op de nationale partijmeeting van 16 oktober 2011 in Leuven aan de N-VA-partijkaders mee- gedeeld werd. Electoraal-strategisch per- fect begrijpbaar, maar de wijze waarop Jam- bon de boodschap bracht, deed toch menig overtuigd Vlaams Beweger naar lucht hap- pen. Want laten we niet vergeten dat het juist diezelfde N-VA is, die altijd beweerd heeft tegen het cordon sanitaire te zijn.
De N-VA kent de vooroordelen die bestaan bij de media over alles wat Vlaams is. Op alle vlakken voorzichtig zijn en vooral ver weg blijven van het Vlaams Belang, dat zijn de interne ordewoorden.
Uit schrik voor de mediaboycot die achter elke hoek loert. Voeg daarbij nog wat per- soonlijke rancunes en wat politieke verschil- len in het partijprogramma en men begrijpt onmiddellijk dat elke oproep voor eenheid, of meer nog, voor een Forza Flandria, geen schijn van kans maakt. Pleiten voor eenheid kan misschien idealistisch overkomen, in mijn ogen is het enkel tijdverlies: de N-VA zal nooit opschuiven richting Vlaams Belang.
Wat niet betekent dat ik geen waarde hecht aan de oproep van VVB-voorman Guido Moons in Dilbeek voorbije zondag;
natuurlijk moet het gekrakeel tussen de twee partijen stoppen. Guido Moons’ oproep in die zin kreeg een opvallend langdurig en luid applaus. Hopelijk hebben de aanwezige politici van N-VA en VB dat signaal van de modale Vlaamse militant begrepen.
Het perfide aan het cordon sanitaire is uiteindelijk dat het Vlaams Belang er weinig of geen schade door ondervond. Niemand binnen de partij ligt er echt wakker van. Het cordon in zijn essentie verbiedt de andere partijen op bestuurlijk vlak met het Vlaams Belang een coalitie aan te gaan. Meer dan dat is het niet.
Maar mettertijd begon het cordon een eigen leven te leiden. Ook goede voorstellen van het VB die niets te maken hebben met islam of Vlaamse onafhankelijkheid, werden en worden stelselmatig afgeschoten.
Dat leidde hoogstens tot enige frustratie, maar het Blok/Belang bleef ondanks het cor- don sanitaire gewoon verder functioneren.
Het cordon zorgde wel voor een diabo- lisering van de niet-partijpolitieke Vlaamse beweging. Vandaar mijn stelling: het cordon heeft niet het Vlaams Belang kapot gekregen, maar wel het hele spectrum van de Vlaamse beweging.
De perceptie bij het brede publiek is dat alles met ‘Vlaams’ in de naam een verdacht, nationalistisch geurtje heeft. Vandaar mis- schien dat zelfs ‘Het Vlaamse Kruis’ eraan denkt op korte termijn het woord ‘Vlaamse’
uit de naam te laten wegvallen. Maar dat is dan weer een ander verhaal.
KvC
De Vlaamse Volksbeweging wilde zondag in de Dilbeekse Westrand de stem laten horen tegen de staatshervorming die de regering-Di Rupo bekokstooft.
Om in deze drukke politieke weken door te dringen tot de ‘grote’ persorganen moet er wellicht meer gebeuren dan zo’n meeting, die altijd toch een hoge voorspelbaarheids- waarde heeft.
In de weekeindeditie van Gazet van Ant- werpen kreeg VVB-voorzitter Guido Moons toch alle kans om zijn visie uit de doeken te doen. Bart de Wever, Pol van den Driessche, Sarkozy/Hollande zullen de VVB in de maan- dagkranten wel moordende concurrentie aan- doen en dat maakt ’t Pallieterke dan weer goed.
De zaal zat mooi vol. De organisatoren moesten het balkon openen om alle belang- stellenden een plaatsje te gunnen. Toch niet zo slecht in deze dagen van weinig communau- taire opstoten.
Van partijpolitieke kant waren delegaties van Vlaams Belang (onder meer Valkeniers, Laeremans, De Bont en Van Hauthem) en N-VA (met Weyts en Francken als bekend- ste koppen) aanwezig; de andere partijen gaven forfait. Zowat alle voortrekkers van de Vlaamse beweging waren present, dus ook
Geen staatshervormingen meer
zowat 600 Vlaamse militanten. Spreker Marc Platel vond hen moedig, want hij kon niet anders dan een droevige schets van de poli- tieke situatie tekenen.
De gewezen Wetstraat-journalist wees vooral op het feit dat de Vlaamse politici Brus- sel nu wel definitief hebben laten vallen en bovenop nog een zak geld willen geven.
Met Kurt Moons haalden de organisatoren een stevige naam uit het bedrijfsleven naar het spreekgestoelte.
De CEO van Eddy Merckx Cycles liet zich als voorzitter van Pro Flandria al ‘kennen’. Hij ontleedde de sociaaleconomische agenda van Di Rupo en lanceerde een zak vol – sterk libe- raal gekruide – kritiek. Moons maakte in elk geval duidelijk dat Vlaamse bedrijfsleiders zich steeds minder goed voelen in dit land.
Naamgenoot, maar geen familie, Guido Moons mocht als VVB-voorzitter de debat- ten afronden.
Hij deed dat op zijn typische, barokke manier. Dat de VVB geen 7de of 8ste staats- hervorming wil, maar een staatsvorming, kon op een luid applaus rekenen. Dat werd alleen overtroffen toen hij een oproep tot gods- vrede deed.
De volksmuziekgroep Tantris zorgde voor de aangename muzikale intermezzi, waardoor
de middag beter verteerbaar werd. Het geheel sleepte overigens gelukkig niet ellenlang aan, zodat er geen zware vermoeidheid in de zaal opdook.
De batterijen konden weer opgeladen wor- den. VVB bewees nog eens dat dit soort bij- eenkomsten kolfjes naar de verenigingshand zijn. Parallel met de meeting gingen twitter- en facebook-berichten de wereld in, want bij de VVB zijn ze thuis in die nieuwe media.
Daarmee werden de muren van de zaal toch een beetje gesloopt, want uiteraard blijft dit soort meetings grotendeels een zaak van pre- ken voor de eigen kerk.
Vandaar de nadrukkelijke oproep van Guido Moons aan de aanwezigen zich in het dage- lijkse leven te gedragen als woordvoerders van het protest tegen de akkoorden van Di Rupo.
Op de webstek van VVB wordt het mate- riaal aangeboden, het voetvolk moet voor de verspreiding zorgen. Die oproep gaat hiermee meteen naar onze lezers.
KvC
VoetbalVaderschap
Letterlijk en zonder nadere uitleg overgeno- men uit een plaatselijke krant: “Zondag werd Oskar Zimling geboren, het zoontje van Club Bruggespeler Niki.
De Deen geraakt wellicht speelklaar voor de wedstrijd tegen AA Gent.”
