Weinig Vlaamse ervaring aan onderhandelingstafel

(1)

€ 2,50

75ste jaargang • nummer 43 • donderdag 24 oktober 2019 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

En plots zijn Groen en Ecolo federaal toch nog niet uitgeteld.

Dinsdag raakte bekend dat de pre- formateurs Geert Bourgeois (N-VA) en Rudy Demotte (PS) de lijnen richting groene partijen wilden openhouden, ondanks het feit dat de informateurs Didier Reynders (MR) en Johan Vande Lanotte (sp.a) vroegen om eerst de paars-gele of Bourgondische piste te bewande- len. Zonder Groen en zeker zonder Ecolo. Met de fundamentalistische Franstalige groenen valt geen land te bezeilen, is zelfs in socialistische kringen te horen. Maar nu Paul Magnette PS-voorzitter is, wil die bepaalde signalen richting de eco- logistische collega’s in de Waalse en Brusselse regering sturen: de PS zal er alles aan doen om jullie ook aan boord te krijgen.

Een weinig opbeurend voor- uitzicht, alleen al als we het soci- aaleconomische credo van Eco- lo-Groen bekijken: het wurgen van het vrij ondernemerschap in naam van de klimaatideologie is voor hen de logica zelve. En met Meyrem Almaci als herverkozen voorzitter worden de banden over de taal- grens hechter. Nochtans is Ecolo een anti-Vlaamse partij die niet alleen de rechtse politici, maar ook de rechtse Vlaamse kiezer als halve nazi’s afschildert.

Aan Franstalige kant blijft men op een paars-groene regering hopen, maar met Meyrem Almaci wordt dit er niet eenvoudiger op. Een prag- maticus als Björn Rzoska zou misschien de Open Vld toch over de streep hebben getrokken om de N-VA federaal te laten vallen.

Zwak tegenover het PS-apparaat

In elk geval staat men met de federale formatie nergens en blijkt niemand er zich echt zorgen over te maken. In de wandelgangen is te horen dat nieuwe verkiezingen na nieuwjaar een optie zijn. Als de partijen dan een minder harde campagne voeren dan richting 26 mei,

zou er daarna wel iets mogelijk zijn.

Al is de kans reëel dat er aan Vlaam- se kant eindelijk een blokkerings- meerderheid van N-VA en Vlaams Belang ontstaat. Met het Belang als grootste partner.

Maar zover zijn we nog niet. Eerst moet aan de publieke opinie op zijn minst de indruk gegeven worden dat er inhoudelijk onderhandeld is.

En hier is enige bezorgdheid op zijn plaats.

Tal van Vlaamse partijvoorzitters zullen met een minimum aan ervaring aanschuiven. En naar hun Vlaamse reflex is het vaak ver zoe- ken. Aan de andere kant van de tafel zit een PS-machine die nog altijd teert op een oersterke studie- dienst. Al werkt het apparaat van de Franstalige socialisten niet meer zo gesmeerd als in 2010, toen PS en N-VA elkaar in het Pajottenland in de ogen keken.

Qua politieke persoonlijkheden heeft de PS echter nog altijd een bonus. Paul Magnette is voormalig Waals minister, ex-minister president en ex-federaal minister. En Laurette Onkelinx, die na 25 jaar politiek zou stoppen, wil ook nog deelnemen. Dan zit er aan de andere kant van de tafel enkel een Bart De Wever (N-VA) die enig politiek gewicht in de schaal kan leggen. Hij weet hoe de PS Vlaamse partijen zoals in 2010-2011 van het kastje naar de muur kan spelen en de Vlaamse politiek verdeeldheid volop uitbuit.

Waar is het confederalisme van CD&V?

Laten we aannemen dat een Sam- my Mahdi of een Katrien Partyka als nieuwbakken CD&V-voorzitter aan de onderhandelingen deelneemt.

Hun gebrek aan ervaring op het hoogste niveau zal snel duidelijk worden. En ook een meer door de wol geverfde politicus als Joachim Coens zal worden weggeblazen.

Men kan veel zeggen over een Pie- ter De Crem, maar getuigenissen van N-VA’ers uit de periode van het kartel leren dat de burgemeester

De komende dagen en weken wordt een poging ondernomen om een federale regering te vormen. Dat belooft weinig goeds. Afgezien van N-VA-voorzitter Bart De Wever zullen er tegenover de PS-machine weinig ervaren Vlaamse partijvoorzitters zitten. Om nog maar te zwijgen over de Vlaamsgezinde reflex van de nummers één bij CD&V, Open Vld, sp.a en Groen.

van Aalter in gesprekken met de PS indruk maakte. Vandaag is er geen enkele christendemocraat die deze ambitie mag koesteren. En dan hebben we het nog niet over het gebrek aan Vlaamsgezinde reflex bij de nieuwe generatie CD&V’ers. Het confederalisme staat nog altijd in het programma van de partij, maar niemand praat er nog over.

Met Open Vld is het zo mogelijk nog erger gesteld. Een bende bel- gicisten die niet meer zijn dan een kiesvereniging. Zolang er geen duidelijkheid is over de toekomst van voorzitter Gwendolyn Rutten, is ook deze partij een zwakke onderhan- delingspartner. Of halen de persoonlijke ambities van een Alexan- der De Croo de overhand? Die heeft natuurlijk wel ervaring in onderhan- delen en samenwerken met de PS. In de periode van Di Rupo was het dan vooral de opdracht van de Vlaamse liberalen om de belastingtsunami zo veel mogelijk te beperken. Dat was voor de Open Vld’ers zelf en zeker voor de medewerkers op de kabinetten en de achterban vaak een zeer zware opdracht. Daar is te horen dat men geen zin heeft in zo’n nieuw avontuur.

Over de onderdanigheid van Al- maci tegenover Ecolo hebben we het al gehad. Maar wat dan te denken van de gedoodverfde nieuwe sp.a-voorzitter Conner Rousseau?

Met hem worden de Vlaamse socialisten meer dan ooit het schoothond- je van de PS. Deze kerel, die vooral in het nieuws komt met infantiele en in slecht Nederlands geschreven berichten op sociale media, is van een ontstellende zwakte.

Willen een Bart De Wever, Theo Francken en Sander Loones met deze lichtgewichten aan hun zijde de confrontatie met de PS aangaan?

Ze kunnen hun tijd de komende weken beter aan andere zaken beste- den. Zoals, jawel, het voorbereiden van een nieuwe federale stembus- gang.

Onlangs werd Venezuela in die Mensenrechtenraad verkozen, een socialistische dictatuur die het land in de diepste ellende heeft gestort. Behalve Venezuela werden nog drie andere nieuwe leden in de Mensenrechtenraad verkozen: Libië, Soedan en Mauretanië, waar naar schatting nog 500.000 mensen in slavernij leven. Zelfs zeven EU-landen steunden de kandidatuur van deze slavenstaat. En de ‘oude’ leden zijn dikwijls geen haar beter. We noemen slechts China, Cuba, Saoedi-Arabië, de

‘Democratische’ Republiek Congo, Eritrea, Qatar, Somalië, Kameroen en Pakistan, een terreurstaat geboren uit genocide en etnische zuive- ringen. Dat zootje gaat ons dus de les lezen over mensenrechten...

Met die Verenigde Naties heeft de vorige regering dus het Pact van Marrakesh gesloten. Schaf heel dat circus af. Zeg al die verdragen op.

Het is een werktuig geworden in handen van de organisatie van de Organization of Islamic Cooperati- on. Zoals het vroeger een werktuig was van het Oostblok.

Circus van tirannen

Weinig Vlaamse ervaring aan onderhandelingstafel

De Verenigde Naties zijn een overbodige, corrupte en peper- dure farce. Een genootschap van tirannen en eenpartijstaten, dat zich voordoet als de legitieme vertegenwoordiger van heel de mensheid. Terwijl ze stuk voor stuk niet eens hun eigen be- volking vertegenwoordigen. En binnen dat clubje is de Men- senrechtenraad al helemaal een hoogfeest van hypocrisie.

Lees de volledige column van Jurgen Ceder op blz. 3

“Er is een rebellie aan de gang tegen het

klimaatextremisme.”

Jurgen Ceder, de columnist van

’t Pallieterke, stelt vast dat de groene fanatici steeds meer weerstand opwekken. Hoewel de media en de politiek graag de rode loper uitrollen voor de klimaatbeweging, reageert de gewone man heel anders. We- reldwijd loopt een breuk tussen

de groene elite en het

plebs dat steeds

meer nadeel van

de groen-linkse

ideologie

ervaart.

(2)

Actueel 24 oktober 2019

2

Een maand later hebben leden van het kabinet De Croo een dis- crete ontmoeting met een Belg die als ‘special advisor’ werkzaam was op het kabinet van de commissaris-generaal van UNRWA. Deze ge- sprekspartner bevestigde de be- schuldigingen van mismanagement, nepotisme en machtsmisbruik vol- ledig. Dat was trouwens de reden waarom hij ontslag heeft genomen uit zijn functie.

Een kleine kring binnen het management van UNRWA, waaron- der commissaris-generaal Pierre Krähenbühl, zou onder meer be- trokken zijn bij ‘machtsmisbruik voor persoonlijk gewin en het on- derdrukken van afwijkende meningen’. Ook zou Krähenbühl zijn positie gebruiken om excessief te reizen

Eind juli verscheen een rapport van het ‘Ethics Office’ van UNRWA, de VN-organisatie voor de Palestijnse vluchtelin- gen. Het rapport was vernietigend voor het management- team van de organisatie. Er wordt hen machtsmisbruik, nepotisme en het creëren van een toxische werkomge- ving verweten.

met zijn adviseur, met wie hij ‘meer dan een professionele relatie’ heeft.

Er wordt ook melding gemaakt van seksuele intimidatie binnen de top van de organisatie.

Betalingen bevroren

Het “United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refu- gees in the Near East” (UNRWA) is de vluchtelingenorganisatie van de Verenigde Naties die zich richt op hulp en ontwikkeling van de Palestijnse vluchtelingen in het Midden-Oosten. De Palestijnse vluchtelingenorganisatie werd op 8 december 1949 opgericht. UNRWA telt ruim 29.000 medewerkers, voor het grootste deel Palestijnen. Het budget van UNRWA bedraagt ruim een miljard euro en is vooral afkom-

stig van de Verenigde Staten en de Europese Unie. Ook België is een belangrijke donateur.

Naar aanleiding van het rapport werd een grondiger onderzoek door de VN bevolen. Vier landen hebben beslist om hun betalingen te bevriezen in afwachting van de resultaten van dat onderzoek. Dat zijn België, Nederland, Zwitserland en Nieuw-Zeeland. Nederland gaat zelfs geen geld overmaken naar de Palestijnse vluchtelingenorganisatie UNRWA “totdat de VN toereikend heeft opgetreden”.

Ook minister De Croo, bevoegd voor Buitenlandse Betrekkingen, werd midden oktober in de Kamer ondervraagd over het dossier. De Croo: “Op 1 augustus heb ik beslist om voorlopig niet over te gaan tot de uitbetaling van twee uitstaande bedragen. België heeft zijn vaste bijdrage voor 2019, namelijk 6,25 miljoen euro, reeds uitbetaald. Een bijkomende bijdrage van 5,35 miljoen euro werd reeds vastgelegd, maar niet uitbetaald. Het gaat om 4,35 miljoen euro voor het programma ‘Education in Emergencies’ en 1 miljoen voor het programma in Sy- rië.”

Het signaal van De Croo was goed.

Het is nu wachten op een nieuw ver- slag van de Verenigde Naties. Dan kan het standpunt van België opnieuw bepaald worden. Een zaak is zeker: de organisatie van de VN voor de Palestijnse vluchtelingen is door en door rot. Volgens specialis- ten moet UNRWA dan ook drastisch hervormd worden.

THIERRY DEBELS

Palestijnse vluchtelingen- organisatie rot tot op het bot

Redactie & beheer:

Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,

2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:

BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Abonnement buitenland:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

De CD&V-belastingen zijn afgevoerd

Rijkentaks, speculatietaks, kaaimantaks en nu de effec- tentaks: alle vermogensbelastingen die de CD&V de voor- bije jaren heeft proberen doorvoeren brachten amper iets op of zijn door juridische uitspraken geneutraliseerd of afgeschaft. Logisch. In België liggen de belastingen op vermogens al zeer hoog en deze taksen zijn vaak onrecht- vaardig, want een soort van dubbele belasting die vooral de middenklasse raakt.

Het was een van de laatste tro- feeën voor de CD&V in de regering-Michel I. Met het zomerak- koord van 2017 werd niet alleen de vennootschapsbelasting hervormd en verlaagd, er werd ook een effectentaks ingevoerd. Door die belasting betalen natuurlijke personen een ¬belasting van 0,15 procent op effectenrekeningen van 500.000 euro en meer. Ze bracht vorig jaar 226 miljoen euro op.

Discriminerend

Voor de CD&V, het linkse geweten in de regering-Michel, was zo’n belasting cruciaal. Onder druk van Beweging.net, de christelijke ar- beidersbeweging, moest er iets gebeuren in de vermogensfiscaliteit.

De andere partijen in de regering stonden eerst op de rem, maar ga- ven toch toe, goed beseffend dat de kans reëel was dat die effectentaks zou worden afgevoerd. Wat vorige week ook gebeurde. Het Grond- wettelijk Hof noemt de effectentaks discriminerend omdat sommige beleggingen eronder vallen en andere niet. De Raad van State had bij het tot stand komen van de wet op de effectentaks al kritiek. En wie in kringen rond toenmalig minister van Financiën Johan Van Overtveldt

(N-VA) zijn oren te luisteren legde, vernam dat men op de kabinetten besefte dat de wet met haken en ogen aan elkaar hing. Juridische stappen van de beleggersfederatie VFB gaf de effectentaks de dood- steek. De inkomsten die in het verleden door deze belasting gege- nereerd werden, worden wel niet teruggestort. Maar voor 2020 loopt de staatskas hier wellicht meer dan 200 miljoen euro mis.

De afschaffing van de effectentaks is een blamage voor de CD&V, die nu zo goed als alle ingrepen van de voorbije jaren in de vermogensfiscaliteit ziet verdwijnen. Ondertus- sen blijkt dat ook de kaaimantaks en de rijkentaks een slag in het wa- ter zijn. Een andere linkse trofee, de speculatietaks, werd al na een jaar geschrapt. Deze belasting deed het aantal aandelentransacties opdro- gen zodat de taks meer kostte dan opbracht.

Moeilijk

Iedereen die een beetje verstand heeft van economie en fiscaliteit, weet dat vermogensbelastingen of vermogenswinstbelastingen zeer moeilijk op een efficiënte manier te heffen zijn. Van zodra vermogens extra worden belast, wordt dat geld

naar het buitenland doorgesluisd of wordt er geïnvesteerd in beleggingen (vastgoed, kunst tot oldtimers en wijn) waar de staat een minder groot deel van afroomt. Kapitaal is zeer mobiel. Maar bij het aantreden van de regering Michel I besefte men dat blijkbaar niet bij de chris- tendemocraten. Men wou aantonen te wegen op het beleid door aan de vermogensfiscaliteit te morrelen.

Dat terwijl de CD&V-kopstukken voor de verkiezingen hadden ver- klaard dat er in België genoeg vermogenstaksen zijn.

Men was bij de christendemocra- ten beter bij dat standpunt geble- ven. Nu blijven er van die trofeeën die vermogenstaksen voor Koen Geens, Kris Peeters en Wouter Beke moesten zijn, niets meer over. En dat is goed zo. De CD&V heeft het over rechtvaardige fiscaliteit. Welnu, zijn belastingen waar de superrijken gemakkelijk aan kunnen ontsnap- pen wel rechtvaardig? Bovendien zijn vermogenstaksen belastingen die geïnd worden op gelden die al eens belast zijn geweest. Een dubbele belasting eigenlijk.

Tenslotte moeten we de mythe uit de wereld helpen dat de belastingen op vermogen hier laag zijn.

Akkoord, er is geen meerwaardebe- lasting op aandelen zoals in andere landen. Maar de roerende voorhef- fing, die veel beleggingen zoals dividenden belast, is opgelopen tot 30 procent. In de Europese rankings van de vermogensbelastingen en hun opbrengsten staat België op een vierde plaats.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Maar als het gaat over Catalonië, Schotland en Vlaanderen, dan is er grote vertwijfeling bij de links vrijdenkers. De strijd in Catalonië wordt nochtans gedragen door zowat alle strekkingen, ook de socialistische en de liberale partij (waartoe bijvoorbeeld Carles Puigdemont behoort). De meest radicale onafhankelijk- heidspartij in Catalonië is trouwens de extreem linkse CUP. De meest radicale partij tegen de onafhankelijkheid is de (nieuwe) radicaal-rechtse VOX-partij. Ondertussen voeren de Catalanen een niet-te-winnen straatgevecht. Maar, zoals ik verleden week al schreef, wat heeft het zin om uw eigen stad in brand te steken, de eigen voetpaden op te breken, de eigen bushokjes te vernielen, en de haven en stad met een stakingsdag lam te leggen? Meer dan 500 betogers raakten gewond, vier betogers raakten een oog kwijt door rubberkogels en een twintigtal betogers zit vast in de gevangenis. Ook aan de kant van de politie vielen er gewonden.

Maar het zijn allemaal Catalanen. En de Spanjaarden kijken glim- lachend toe hoe de Catalanen op elkaars gezicht kloppen en al hun energie steken in het slopen van hun eigen stad.

De Spaanse premier, Pedro Sànchez, bracht afgelopen maan- dag een blitzbezoek aan de gewonde agenten in Barcelona. En, alhoewel aanwezig in Barcelona, weigerde hij een gesprek met de Catalaanse minister-president Quim Torra. Er is geen enkele dialoog tussen Barcelona en Madrid, zelfs geen dovemansgesprek.

Nog deze week eisten de Catalaanse betogers het ontslag van hun eigen minister van Binnenlandse zaken, Miquel Buch, tevens het hoofd van de Catalaanse politie, de Mossos. Miquel Buch behoort nochtans tot het kamp van de independisten. De onderlinge verdeeldheid groeit. Maar ook de frustratie neem toe. Nog even en we krijgen Baskische (ETA) of Noord-Ierse (IRA) toestanden.

Ik heb uiteraard sympathie voor de Catalaanse onafhankelijk- heidsbeweging. Maar ik vraag me toch af welke

strategie ze daar in Catalonië aan het volgen zijn. Hopen op internationale erkenning?

De realiteit is dat in andere Europese landen er nauwelijks interesse is voor Catalonië. Op Catalaanse facebookpa-

gina’s komen de meeste sympathiebe- tuigingen uit… Hong Kong. De strijd is immers gelijklopend: een minderheid die het opneemt tegen een overmacht.

Nu nog iemand vinden die aan de Catalanen kan uitleggen waarom in ‘den Belgique’ een meerderheid zich nog altijd

laat ringeloren door een minderheid…

Het is soms moeilijk om onze linkse vrienden te be- grijpen. Zo wordt er volop in progressieve kringen opgeroepen om de Koerden en de Koerdische afschei- dingsbeweging te steunen. Zowat elke week zijn er sympathiebetogingen. Ook de pro-Palestijnse onafhan- kelijkheidsbeweging kan rekenen op steun en sympa- thie van links.

Oog om oog in Catalonië

ECONOMISCHE ZAKEN

Pierre Krähenbühl

(3)

Actueel

24 oktober 2019 3

Zot van glorie

Mevrouw de betweetster,

Met zo’n 53 procent van de stemmen zijt gij zaterdag op uw congres opnieuw tot voorzit- ster van Groen verkozen. Het was nagelbijtend afwachten, want uw uitdager, Björn Rzoska, had de wind wel in de zeilen toen hij bezadigd en stijlvol de strijd aanbond tegen de happy few in uw partij én ook een nieuwe stijl vooropstelde.

Gij waart niet er niet gerust in en gij vreesde dat het huidige partijestablishment, dat zoe- te broodjes bakt in een knechtenrol bij Ecolo en er steevast een drammerig discours op na- houdt, zijn schop zou moeten afkuisen. Daarom stelde gij u opnieuw kandidaat: om uzelf en uw lakeien te redden. Vijf jaar geleden kreegt gij nog 60 procent achter u. Nu was het een stuk minder, in die mate dat gij maar de grootste helft van de partij vertegenwoordigt en Rzos- ka de kleinste helft. Dat is geen goed gesternte voor een partij, want het wijst op verdeeldheid en tweespalt, ook al dekken jullie dat voorlopig netjes toe in naam van de democratie en het

‘gezamenlijke project’.

Het is van u geweten dat gij meer dan ruim tevreden zijt van uzelf en dat gij vindt dat de voorbije vijf jaar heilzaam zijn geweest voor Groen, gesteund dat gij u altijd wist door de hy- perkinetische kletsmajoor uit Mechelen, die de voorspelde verkiezingswinst verbrodde door niet te kunnen antwoorden op de vraag hoe Groen nu precies de kwestie van de salariswa- gens zou gaan regelen als de partij mee aan de macht zou komen. Gij deedt dapper mee met hem en jullie verstrikten zich in hol gezwam dat niemand nog ernstig nam, wat leidde tot een dikke procent winst op 26 mei. Veel te wei- nig om van een doorbraak te kunnen spreken.

Daarop volgde een maandenlang verdwijnen van de politieke radar, waarbij Calvo in een hoekje zat te janken. Het dikke analyserapport van 400 bladzijden hebben jullie als zelfver- klaarde democraten nooit aan de buitenwereld durven vertonen. De reden is duidelijk: het was vernietigend, want de basis klaagde. En Rzos- ka wilde daarop ernstig en doordacht de boel gaan heroriënteren en van verfrissende nieuwe zuurstof voorzien.

In een normale partij zet iemand die er niet in geslaagd is om zijn/haar partij naar overtui- gend succes te leiden, een stap opzij en geeft nieuwe mensen en nieuwe ideeën ruim baan.

Niets daarvan bij Groen. Gij bleeft moridcus volhouden dat gij het schitterend hadt gedaan en dat dat ‘succesverhaal’ moest verdergezet worden. In wezen wilde gij vermijden dat een overwinning van Rzoska precies zou wijzen op geen al te sterke voorbije bestuursperiode en dat de pijnpunten ook effectief zouden kunnen

blootgelegd worden. Nu gij aan de macht blijft, zegt gij: “Mensen kijken naar ons voor recht- vaardigheid, goed bestuur en échte oplossin- gen. In deze dolgedraaide wereld moeten wij hen zekerheid en gemoedsrust geven.” Schoon is dat en het klinkt goed, maar waarom hebt gij daar de voorbije vijf jaar niks van gebakken?

Verder meen ik mij te herinneren dat uw par- tij sinds azijnpisser Geysels erg gekant is tegen de cumul van functies en mandaten. Rzoska wil- de dat varkentje eindelijk eens wassen en pleit- te voor een forse decumul, waarvoor hij op het congres van vorige week overigens veel steun kreeg. Maar ook daarin lijkt gij vast te willen houden aan uw machtspositie. Want geconfron- teerd door uw vrienden van De Morgen met de vraag of gij het voorzitterschap gaat blijven combineren met uw zitje in het parlement, ant- woordt gij met een stalen gezicht dat gij “vooral de voordelen van deze ‘duobaan’” ziet. Want:

“Als ik volksvertegenwoordiger blijf, kan ik in het halfrond meteen in belangrijke debatten tussenbeide komen en kan ik ook makkelijker mijn voelsprieten uitsteken bij andere partijen.”

De voorzitster van Groen pleit dus tegen de de- cumul bij haarzelf. Het is eens wat anders… Al- les gaat bij het oude blijven; het staat in de ster- ren geschreven. Zot van glorie roept gij: “Groen groeit, groen bloeit, groen durft haar verhaal te vertellen. Ze is niet grijs en zal dat ook nooit worden.” Jaja, Meyrem, pas toch maar op met grijsgedraaide platen. Gij weet dat daar uitein- delijk toch niemand meer naar luistert… Ik zeg u vrank en vrij dat Groen hier een historische kans heeft gemist door Rzoska weg te stemmen.

Maar misschien moeten jullie het maar eens over de buitenlandse boeg gooien om wat sym- pathie te vergaren en nieuwe horizonten te verkennen… Ik stel daarom voor dat gij u de zaak van de verdrukte en belegerde Koerden gaat aantrekken en begint te mekkeren tegen Erdogan. Want hadt gij bij uw eedaflegging in het Vlaams parlement niet gezworen: “Ik zweer de Grondwet na te komen en op te komen voor de universele rechten van de mens.”? En dat Calvo als zoon van een Catalaanse vader zich in diezelfde geest gaat inspannen voor meer vrije meningsuiting, tegen de brutale politie- optredens in Spanje en voor de vrijlating van de politieke gevangenen, en voor de democra- tische onafhankelijkheidswil in Catalonië. Dat zou ook eens wat anders zijn… Want uw partij is toch de pleitbezorger van alle verdrukten op deze aardkloot die lijden onder tirannie en de heraut van het verbinden van mensen en volke- ren? Welaan dan!

Bij gebrek aan optreden van de politie, die reeds een hele week opvallend laks was voor de verkeerschaos veroorzaakt door de de- monstranten, sleurden boze reizigers de kli- maatidioten dan maar zelf van het dak van de metro. De spontane actie van de forenzen was opvallend. En even betekenisvol was het succes van het filmpje van het incident, dat massaal gedeeld werd op sociale media. Er is een rebellie aan de gang tegen het klimaatextremisme, die nog steeds niet onderkend wordt door pers en politiek.

Tekenen van opstandigheid

Nochtans zijn de signalen moeilijk te mis- sen. De Nederlandse parlementaire verkiezingen, die op voorhand uitgeroepen waren tot ‘klimaatverkiezingen’, werden glansrijk gewonnen door het FvD van Baudet, zowat de meest klimaatsceptische partij van West-Eu- ropa. In België bleef de aardverschuiving voor de klimaatalarmisten van Groen helemaal uit, tot ontgoocheling van een pers die er echt had in geloofd. Anuna De Wever had zich, toen zij op het podium van het Pukkel- popfestival werd geroepen, verwacht aan massale toejuiching, maar werd door het jonge publiek uitgefloten.

In Nederland betoogden deze week de boeren. De concrete aanleiding was de op de til zijnde reglementering rond het gebruik van stikstof, die de veeteelt veel kopzorgen berokkent. De landbouwers plaatsten hun protestacties echter in een breder kader, dat van een algemeen verzet tegen alle maatre- gelen die genomen worden in naam van het milieu, in het bijzonder het klimaat, en die het voortbestaan van de veeteelt in Nederland onmogelijk dreigen te maken. De boeren kregen veel steun. De oprukkende protestco- lonnes van tractoren konden langs de weg op applaus en opgestoken duimen rekenen. Een man van Groningen, wiens hek werd vernield door een tractor, weigerde een schadever- goeding uit sympathie voor de actievoeders.

Een opiniepeiling schat dat twee derde van de Nederlanders aan de kant van de boeren staan.

Het wankele draagvlak

Het wijst er allemaal op dat het wereld- vreemde, groene fanatisme dat regeert in de politieke wereld, een heel wankel draagvlak bij het volk heeft. De maatschappelijke steun voor een radicaal klimaatbeleid, die pers en politiek menen te ontwaren, is in werkelijk- heid theoretisch en voorlopig. De meeste mensen zijn gewoon weinig bezig met de zaak. Het is immers gemakkelijk “ja” te antwoorden wanneer de telefonische peiler van Dimarso je vraagt of België meer inspannin- gen moet doen voor het klimaat. Dat antwoord slaat snel om wanneer je energiefacturen verdubbelen, je nog maar eens een nieuwe heffing of belasting moet betalen, je verplicht wordt om een dure warmtepomp aan te schaf- fen, je dieselauto onverkoopbaar wordt en je je baan verliest in een economische recessie.

Nog vorige week wees professor Furfari op het gevaar van de klimaatplannen voor het voortbestaan van bijvoorbeeld de Antwerpse petrochemie en de haven van Antwerpen. Die dreiging is slechts het topje van de ijsberg van verarming die die klimaatplannen zullen teweeg brengen.

Het is belangrijk te beseffen dat de kli- maatagenda in handen is van mensen die verarming niet zomaar als een ongewenste nevenwerking van klimaatinspanningen zien, maar, helemaal in de geest van de noodlotti- ge Club van Rome, principieel vijandig staan tegenover welvaart en economische groei op zich. Het klimaat is voor hen een middel, geen doel. “Not Climate Change, but System Chan- ge”, liet onze radicale Bouwmeester, Leo Van Broeck, zich in een interview ontvallen.

Arm tegen rijk

Het beeld van gewone, werkende mensen die het slachtoffer worden van de acties van klimaatfanatici en er tegen in opstand komen:

dat was waarom het filmpje over het incident in de metro van Londen mij en vele andere mensen aansprak. Het incident staat symbool voor het hele klimaatdossier. Het is de kleine man die het gelag zal betalen. Het is de kleine

man die eerst in opstand zal komen. Iemand die het enigszins heeft begrepen, is Wouter Van Besien. Na de verkiezingen verklaarde hij aan De Standaard: “De kilometerheffing, de vliegtuigtaks, de niet (helemaal) gecom- penseerde betonstop, de (veronderstelde) vleestaks, op den duur zelfs onze voorstellen rond vermogensfiscaliteit: het kwam in de beeldvorming allemaal op de ‘gewone man’

terecht.” Niet alleen in de beeldvorming, Wouter. Ook in de realiteit zal de kleine man met de oude dieselwagen, het slecht geïso- leerde huis en het middelmatige loon het eerste slachtoffer zijn van heffingen, kosten, verarming en jobverlies. “Heb je poen, stem dan Groen”, is een boodschap die steeds meer mensen begrepen hebben.

Het is trouwens een interessant sociolo- gisch gegeven hoe klimaatactivisme een hobby voor de rijken is geworden. In Londen werd prinses Esmeralda, de tante van onze koning Filip, samen met de kleindochter van een Britse baron opgepakt bij de acties van Extinction Rebellion. Jean-Pascal van Yper- sele de Strihou, nobiljon en dé Belgische klimaatpaus, was er deze keer eens niet bij.

Esmeralda beweert dat koning Filip eigenlijk op dezelfde lijn zit. Het zou mij niet verbazen.

Ook de Britse royals hebben zich al meerde- re malen laten kennen als klimaatpredikers.

Prins Harry en zijn Meghan lezen het Britse plebs graag de les over het belang van ver- minderde CO₂-uitstoot voor het klimaat, maar dat belet hen niet om op elf dagen vier ple- zierreisjes met een privéjet te ondernemen, onder andere op kosten van Elton John.

Deze Sir Elton is ook een van de talrijke beroemdheden die graag moraliseren over het klimaat, zonder evenwel hun eigen eigen levensstijl met uitzonderlijke hoge ecologi- sche voetafdruk te willen aanpassen. Die hypocrisie deelt hij met ongeveer alle andere klimaatbezorgde beroemdheden. Deze week probeerden een aantal onder hen (waaron- der Benedict Cumberbatch, Jude Law en Bob Geldof) zich te verantwoorden in een open brief aan de pers: “We zitten nu eenmaal ook vast in deze fossiele brandstoffeneconomie.”

Je zou denken dat deze mensen al meer dan genoeg verdiend hebben om milieuvriende- lijk te kunnen rentenieren. Maar neen, het zijn weerloze radertjes in een duivelse machine, moet u begrijpen.

Geld

Wat ze wel doen, toegegeven, is geld schenken aan klimaatbewegingen. Een persoonlijke verschijning op het filmfestival van Cannes laten voorbijgaan of een concerttour- nee door Amerika opgeven, dat zou namelijk een echt offer vergen. Maar wat zijn enkele duizenden euro’s voor mensen als klimaat- donor Emma Thompson, die met één uitbeel- ding van Nanny McPhee hetzelfde verdient als u op een heel leven? Supergroep Radio- head schonk zelfs een kwart miljoen euro aan Extinction Rebellion. Veel geld? Niet voor een groep die per concert het dubbele daarvan binnenhaalt.

Dankzij de steun van rijke sympathisan- ten is Extinction Rebellion dan ook een zeer bemiddelde organisatie geworden, die goed haar propaganda kan verzorgen en zowaar zelfs haar militanten een loon kan uitkeren.

Wie in Londen gaat actie voeren, kan daar tot 400 pond per week voor krijgen, lekte enkele dagen geleden uit.

Ik begrijp de bijzondere aandacht van beroemdheden en rijken voor het klimaat wel.

Als het grootste deel van je materiële wensen vervuld zijn, wil je ook zingeving, het idee voor een hoger doel te werken. Of ten min- ste zo gezien worden. Wat is, in deze seculie- re tijden, een hoger doel dan het redden van de planeet en de mensheid van de nakende ondergang? Het helpt zeker ook als je geen persoonlijke offers moet brengen, behalve dan in de vorm van hetgeen je te over hebt:

geld. En als de negatieve gevolgen van het radicale beleid dat je voorstaat dan ook nog vooral voor het plebs zijn? Moeilijk is het niet.

Het begint er evenwel meer en meer op te lij- ken dat het plebs niet van plan is om alles wat wordt verordend in naam van het klimaat ook lijdzaam te ondergaan. JURGEN CEDER

Klimaat: arm tegen rijk

Het filmpje ging onmiddellijk viraal. Donderdag waren klimaatac- tivisten van Extinction Rebellion op het dak van verschillende Lon- dense metrostellen geklommen in een poging om de ochtendspits te verstoren. De wachtende reizigers, gewone mensen op weg naar hun werk, vergadering, sollicitatie, afspraak, medische consultatie of welke bestemming ook die mensen er toe noopt om ‘s morgens aan te schuiven op overvolle metroplatforms, waren ‘not amused’.

BRIEFJE AAN MEYREM ALMACI

Ook Walter ‘Kabouter Plop’

De Donder kandidaat voorzitter

van de kabouterpartij

(4)

Enkele dagen nadenken

Groen/Ecolo maakt al een tijdje reclame voor een studiedag op 26 oktober in de Kamer. Maar natuurlijk moet het gebruik van zalen in het par- lementaire complex ook effectief aangevraagd worden en groen licht krijgen van de Conferen- tie van voorzitters. Te elfder ure gebeurde dat ook en men vroeg gebruik te mogen maken van het peristilium, diverse commissiezalen en ook de plenaire zaal. Calvo was er gerust in dat zo’n aanvraag maar een formaliteit was. Maar op de conferentie kwamen er toch kritische geluiden, onder meer van André Flahaut van de PS, die als oud-Kamervoorzitter van rechtswege lid is van deze vergadering. Hij vond het toch niet kun- nen om louter partijgebonden manifestaties te laten plaatsvinden in de plenaire zaal. Men ging er dan maar eens enkele dagen over nadenken alvorens een beslissing te nemen.

Ook een frietkot

Barbara Pas (VB) kon zich wel vinden in het standpunt van zowat alle partijen dat de ple- naire zaal moet voorbehouden blijven voor de verkozenen des volks of desnoods voor een herdenking of zelfs een scholierenparlement, en dus niet moest dienen voor partijpolitieke

Actueel 24 oktober 2019

4

manifestaties. Maar toch broedde ze op een ac- tie om de parlementaire bezetting door Groen te dwarsbomen, zeker ook omdat Calvo ook al had aangegeven een frietkot op de binnenkoer te laten plaatsen die dag. Prompt diende ze dan ook een aanvraag in voor een VB-colloquium ergens in het voorjaar, met dezelfde vraag om allerhande zalen en ook de plenaire zaal te mo- gen gebruiken. Het was een schot in de roos, want de conferentie besliste om de plenaire vergaderzaal nooit ter beschikking te stellen van politieke partijen. Barbara kon zich daar lo- yaal in vinden, zeker ook omdat Calvo’s bloed kookte en hij ei zo na begon te schuimbekken van woede.

Belgische kermis

Pas draaide het mes bovendien nog eens ex- tra in de wonde toen ze zich ook tegen het friet- kot uitsprak. Zij vond dat het parlement geen plek is om een Vlaamse kermis te organiseren.

Waarop Calvo: “Als ik al een kermis zou organi- seren, dan zal het zeker geen Vlaamse kermis zijn, maar wel een Belgische!” Zo kennen we hem weer. Hij is helemaal terug van lang weg- geweest. België kan op twee oren slapen met zo’n vrienden.

UIT DE WETSTRAAT

“Die redacties fucked me up.” Citaat van de week > Dalilla Hermans

De in Rwanda geboren, maar in de vredige, zachte en gastvrije Kempen getogen BV wil zich in geen enkel VRT-programma nog laten zien of horen. Ze wordt niet ernstig genomen, vindt ze. En men waardeert haar niet. Ze motiveert het als volgt, zonder evenwel een dieperliggende reden of concrete feiten aan te geven: “Die redacties fucked me up.” “Ik kan je zo een lijstje geven van oneindig zwaar disrespect. Ik heb zoveel mensen en ideeën aangereikt, maar nooit heb ik daar een bedankje voor gekregen. Het is belachelijk. Ik heb echt het gevoel dat ze me ridiculous vinden. Ik ga hier niet vloeken, maar de VRT screwed me up. Ik ben nu 33 jaar en heb drie kinderen. Ik hoef dat soort shit niet meer te pikken.”

Voor alle duidelijkheid, we hebben niks tegen Dalilla, zelfs niet omdat ze ooit kandidaat voor Groen was of de finaleweken in De Slimste Mens ter Wereld haalde. Maar iemand die achter elke beweging en bewering in de samenleving racisme ziet en daar iedereen mee wil ver- moeien en vervelen, en die dan bovendien op zo’n schabouwelijke manier het Nederlands de nek omwringt, die moet er toch niet van opkijken dat mensen hun schouders ophalen. Of eens meelijwekkend lachen. Het is wellicht het beste voor haarzelf dat ze een tijdje van het tv-scherm verdwijnt.

De Nederlandse minister van Buiten- landse Zaken Stef Blok denkt dat deze waanzin aan hem voorbij zal gaan. Sinds de Amerikanen Noord-Syrië hebben verlaten en de Turken de IS-fanboys en -girls laten lopen, is de beste man erachter gekomen dat er geen Neder- landse IS-strijders zijn ontkomen uit de kampen in Noord-Syrië. De opmerking alleen al is een belediging, niet alleen voor Nederlanders, maar ook voor de rest van Europa.

Dus er zijn geen Nederlandse IS-strijders vrijgekomen? Jeetje, gelukkig maar. Want die lui die wél zijn ontsnapt, komen uiteraard niet terug naar Euro- pa, maar blijven in de regio. Omdat het er zo veilig en gezellig is. Bovendien is er een hek om Nederland. Wat zeg ik, Europa! En zo niet, dan willen die gas- ten toch niet terug naar Europa. Toch?

En hebben ze geen verziekte geest. Zijn het geen moordenaars die vrij kunnen reizen door Europa en weten ze niet waar Nederland ligt.

Middeleeuwtje spelen

Nee. Buitenlandse IS-strijders die ontkomen, zullen teruggaan naar hun eigen land, omdat ze daar zo welkom zijn. En anders dwingen de vrouwen wel af dat ze worden opgehaald. Ik zie het al voor me: alsof het om een gipsvlucht gaat van vakantiereizigers die hun been hebben gebroken. Een toestel vol vrouwen en kinderen. Zouden ze dan die achterlijke boerka nog dragen? En zich laten be- dienen door hoeren, vermomd als ste- wardess? Zouden de kinderen denken:

“Ongelovige vrouwen, die moeten ver- kracht en vermoord worden.”?

Nog één keer de feiten op een rij- tje voor de advocaten en rechters die menen dat mensenrechten ook gelden voor IS-strijders:

1. Mannen én vrouwen zijn vertrok- ken uit het veilige, vrije Europa omdat ze in een zandbak middeleeuwtje wilden spelen.

2. De spelregels van middeleeuwtje waren moorden, mishande-

len, roven, beroven van iedereen die

geen lid van hun i s l a m i t i s c h e

sekte wilde worden.

3 . V r o u - wen waren m i n s t e n s net zo sa- distisch als de mannen:

ze mishan-

delden andere vrouwen en leverden ze uit aan hun mannen om te verkrachten.

4. Hun kinderen voedden ze op in een gewelddadige omgeving met een gewelddadige ideologie.

Laat het maar aan het liberale Westen over om deze mensen niet terug te willen, mits maar tenzij want indien. Dit zijn massamoordenaars, de kampbeulen die onschuldige mensen de dood inge- jaagd hebben. En nu weer hun ‘rustige leventje’ willen oppakken. Hier, thuis in het Westen. Terwijl we hun misplaatste gejank kunnen lezen, zien en horen op radio, tv en in kranten, blijven het moordenaars. Mensen die we niet terug moeten willen op onze Europese straten, of ze nou uit Nederland komen of niet.

Wat de wereld wél zou moeten met die volwassenen en hun kinderen

En hun kinderen? Ach, hun kinderen.

Er past alleen diep medelijden met IS-kinderen. Ze hebben nooit de kans gekregen om kind te zijn. Nooit met Lego gespeeld, geen Barbie aange- raakt, laat staan te horen gekregen dat roze en blauw seksistisch zijn. Zoals ook de Syrische, Koerdische en Jezidi-kindjes geen weet hebben van speelgoed.

IS-tuig heeft die kinderen op de wereld gezet, IS-tuig had nul medelijden met alle andere onschuldige kindjes en verwacht dat nu wel van ons? ‘Tief toch een end op.’

Er is geen traumatherapeut die kan voorspellen hoeveel schade die kinderen hebben opgelopen, laat staan hoeveel schade ze onze samenleving zullen berokkenen als volwassene. Dus nee, ook ‘kleine’ kinderen moeten we niet terug willen. Wat de wereld wél zou moeten met die volwassenen en hun kinderen, mag je niet hardop zeggen, ook niet als columnist. Maar deporteren naar een onbewoond eiland zou nog te mild zijn.

Dat gaat helaas niet gebeuren. Dan maar even een ‘fast forward’ naar hoe het er dan uit komt te zien? Gaan die IS-kindjes bij Fleur, Floris, Jasper en Charlotte in de klas zitten? Bij de kinderen van de rechters, advocaten en politici die menen dat die moeders terug mogen keren? De kans is groot van niet. ‘Not in your backyards’ hé? Wat dan wel? Tussen de allochtonen, zodat ze elkaar nog meer kunnen voeden met die fijne moordzuchtige ideologie? Wij, burgers van Europa, verdienen het om gevrijwaard te blijven van moordenaars en moordende ideologieën. Ongeacht wat die vrouwen eisen. Ongeacht wat juridisch ‘rechtvaardig’ zou zijn.

Medelijden?

‘Tief toch een end op.’

Drie vrouwen en tien kinderen eisen dat ze worden opgehaald uit IS-gebied en terug mogen naar België, waar hun – ongetwijfeld – naar Nederlands voorbeeld bed, bad, brood én uitkering wacht. De waanzin van de eis wil tot niemand doordringen. De veilige omgeving verlaten om (volkeren)moord en verkrachting te faciliteren, daarna doodleuk verwachten dat je je oude leventje ‘thuis’ weer kunt oppakken. En aan- gezien ‘waanzin’ geen juridische grondslag heeft, is de kans groot dat deze landverraders vermomd als tikkende tijdbommen, gewoon te- rugkomen.

EBRU UMAR NEDERLANDS-TURKSE COLUMNISTE

VLAAMS PARLEMENT

Nuances

De Vlaamse assemblee hervindt zijn routi- ne. Weer vielen een karrenvracht actualiteits- vragen te behandelen, gaande van minder tot meer belangwekkend. De voornaamste zaken om op te tekenen waren echter twee internati- onale kwesties die de volksvertegenwoording beroerden.

Zoals bekend heeft Turkije het nodig ge- vonden om wat betwistbare militaire acties te ondernemen. Duidelijk mag zijn dat dit breed werd afgekeurd, even breed waren echter de nuanceverschillen die men daarin aanbracht, zodat de resolutiebespreking een behoorlijke rommel werd. Vlaams Belang had een eigen resolutievoorstel dat twee sporen volgde. Het definitief en ondubbelzinnig uitsluiten van Turkije van elk EU-perspectief en het stoppen, in Vlaanderen, met subsidiegeschenken uit- delen aan clubs en vrome verenigingen van onze autochtone Turkse ingezetenen. Er lag ook een resolutie van de meerderheid. Karl Vanlouwe (N-VA) haalde scherp uit naar het Turkse gedrag en de over het algemeen wat minder democratische ingesteldheid van dat land.

Nu of nooit

Vera Jans (CD&V) en Bart Tommelein (Open Vld) toonden hun expertise op het vlak van internationale politiek door de heer Trump als veroorzaker van de Turkse strijdlust aan te merken. Dat viel minder goed bij Filip De- winter (VB), die zijn vertrouwde stek heeft teruggevonden. Over Turkije en de EU wilde men geen misverstand doen ontstaan: de toe- tredingsprocedure moet worden gestopt. Ge- stopt en dus niet gewoon opgeschort. Dit werd verkorven door Groen, dat het woordje ‘nu’,

‘op dit ogenblik’, binnensmokkelde. Zo zou dus het uiteindelijke parlementaire standpunt worden dat Turkije nu niet meer met de EU mag meespelen, maar het mag wel nog ooit een kans krijgen als het de dwalingen zijns weegs zou verlaten. Dat vond iedereen goed, alleen het VB was daar niet mee opgezet. De

PVDA deed ook nog een duit in het zakje. Vre- de en respect voor de internationale rechts- orde, inderdaad typisch communistische bekommernissen, en zag ergens onderhuids anti-Turks racisme.

Catalonië

Dichter bij huis en ook wat gevoeliger lig- gend zijn de Catalaanse evoluties. Ook hier ruime consensus dat Spanje wel zeer draco- nisch optreedt en dat de tegen de Catalaanse prominenten uitgesproken straffen ietwat aan de overdreven kant zijn. Een ongehoorde po- litieke afrekening, aldus Kristof Slagmulder (VB), die overigens vond dat nationalisme geen misdaad is. Een gloedvolle Karl Vanlou- we (N-VA) benadrukte nog eens hoe hard de bestraffing is uitgepakt en hoe waanzinnig het is dat democratische politici zomaar de ge- vangenis worden ingedraaid, de grenzen van de rechtstaat zijn daarmee nogal opgerekt.

Europa kan niet afzijdig blijven. Alweer Tom- melein wilde de kool en de geit wat sparen en hing daar wat ‘liberale principes’ omheen.

Maar goed, het ging wel allemaal heel ver en er moet dialoog wezen en Europa moet nu toch maar eens gaan bemiddelen. Voor sp.a wist Annick Lambrecht te vertellen dat Span- je inderdaad de mensenrechten schendt en dat ze de algemene overtuiging van het half- rond deelde, maar er moesten ook resoluties tegen Polen en Hongarije komen. Eén pot nat dus. Het origineelste was wederom de PVDA, waarvan Tom de Meester - in alle ernst - de zeer democratische gezindheid bezong. Span- je gaat wel degelijk over de schreef, maar hij was ook tegen elk separatisme en verdelend nationalisme, volgens hem - naar goede oude doctrine - breekijzers van het kapitalisme.

Lang geleden dat we dat soort onzin nog heb- ben gehoord en we zijn nu helemaal gerust- gesteld voor de toekomstige PVDA-bijdragen.

Het resultaat is hoe dan ook dat de Cata- lonië-resolutie kamerbreed is gesteund en dat Madrid, gelet op de eerdere hysterische reacties richting Vlaanderen daarvandaan, wellicht stevig op de tenen zal zijn getrapt.

(5)

Actueel

24 oktober 2019 5

Nieuwe voorzitter CD&V moet

vechten tegen Vlaamse grondstroom

Op Sinterklaas (6 december) weet CD&V welke kandidaat Beweging.net op de voorzittersstoel kreeg geduwd. Centrum-rechts (Bogaert, De Crem) capituleer- de. Blijven ze aan boord, of springen ze op een ander vlot?

Jan Segers verwoordde het mooi in Het Laatste Nieuws: “Enerzijds staat CD&V er slecht voor, anderzijds ook”. De partij van het “moedige midden” kreunt al veertig jaar.

Ze behaalde op 26 mei haar slechtste resultaat ooit (onder de 15 procent), en in de Grote Peiling van VTM/HLN maar 11 procent. Uit zeven dwergen moeten de leden nu een redder kiezen. CD&V is van oudsher de partij van de nuance en de synthese, maar de kiezers vluchten naar andere oorden. Nu wordt ook de eigen rechtervleugel weggeknipt.

Agalev/Groen kreeg een vaste plek op het schaakbord. Vlaamsgezinden trokken naar VU/VB/N-VA. Anderen sloegen op de vlucht voor te veel syndicalisme, voor te veel politieke correctheid en voor de al te progressieve standpunten over migratie, veiligheid, islam, onderwijs etc. In dit geval richting N-VA of naar het VB.

Apostelen

Na de pandoering van mei beloonden Beke en Crevits zichzelf met een zitje in de nieuwe Vlaamse regering. Het lot van de partij werd in de handen gelegd van twaalf apostelen, een werkgroep die de verkiezingsnederlaag moest analyseren. Wat die hebben bereikt?

Een conferentie van gebakken lucht was het.

Waar Beweging.net haar wegwijzers neer- pootte. Niet moeilijk als men het stuur geeft aan zo’n 3.500 leden. Ongeveer de getalsterk- te van het hele ACW-apparaat.

Over dan maar naar de nieuwe voorzitters- verkiezingen. Kunnen die voor beterschap zorgen? Niet één van de zeven kandidaten

heeft charisma, niet één heeft een sterk verhaal. “Het probleem van CD&V is niet zozeer dat de partij geen smoel heeft. Het probleem is dat ze twéé smoelen heeft. De kleuren men- gen zich tot een grijze brij die werd verkocht als het moedige midden. “De kiezer vond het niet te vreten”, aldus nog eens Segers.

De kandidaten

Vorige week vielen ze als de duiven, die zeven kandidaten. Bijna allen komen uit de ACW-stal aangedraafd. We overlopen even:

De eerste naam was die van Vincent Van Peteghem (38), burgemeester in De Pinte (2.444 stemmen) en Vlaams-parlementslid (12.650 stemmen). Hij is zowat de Petrus van de ‘12 apostelen’. Zijn belangrijkste conclusie:

we moeten meer luisteren naar de basis en scherper communiceren. Van Peteghem pro- beert zich te onderscheiden door zich voor- stander te tonen van een “groot CD&V team”, samengesteld met mensen uit de Wetstraat én de Dorpstraat. Om wat te doen? Om te verga- deren, te actualiseren, congressen te houden.

“Meer en meer bekruipt velen het gevoel dat Van Peteghem de vooruitgeschoven kandidaat van Beweging.net was”, schrijft De Tijd.

Kansen op een tweede ronde: 6/10.

Katrien Partyka (46) was nummer twee.

Burgermeester van Tienen (2746 stemmen), Vlaams Parlementslid (10.752 stemmen, minder dan Michel Doomst, maar beter geplaatst op de lijst). Ook zij pleit wollig, voor debat, ploegspel, meer durf, heldere communicatie, etc. Meest opvallende uitspraak (in De Af- spraak): “De C van CD&V verwijst voor alle

duidelijkheid op geen enkele manier naar een kerkelijke band”. Het kruis moet worden bedekt. ACW werd Beweging.net, KAV werd Femma, CMBV werd Unizo, NCVM werd Markant. Maar de ledenaantallen blijven cra- shen. Ook Partyka heeft een uitgesproken ACV-stempel. Als enige vrouw kan ze een paar punten pakken bij de feministen. Kansen 2/10.

Derde in de rij werd huidig jongerenvoor- zitter Sammy Mahdi (31), onlangs voor de microfoon van ’t Pallieterke. Mahdi is best een sympathieke kerel, ex-voorzitter van de Molenbeekse afdeling van CD&V, columnist én nationaal jongerenvoorzitter. Hij noemt zichzelf in Humo “te rechts voor beweging.

net (het oude ACW) en te links voor Unizo”, is vóór een sterke sociale zekerheid, maar tegen de hangmat. In de kieskring Vlaams-Bra- bant kreeg hij in mei als eerste opvolger 6.779 stemmen. Als Koen Geens federaal minister wordt, komt Mahdi in de Kamer. Hij heeft geen ACW-stempel, maar is vooral een progressief, op zoek naar “vernieuwing”. Maar hoe, wat, wanneer en waar? “Het verschil met conser- vatieven is hoofdzakelijk de sociale compo- nent”, stelt hij in dit blad. Klopt dat wel? Of verwart hij hier conservatief met economisch rechts? Kans 3/10

Een dag later dook de jurist Raf Terwingen op, als vierde kandidaat (47). De burgemeester van Maasmechelen (4042 stemmen) was ook volksvertegenwoordiger (2007-2019), als opvolger van Johan Sauwens, maar ook hij werd neergesabeld door het politiek correc- te gedoe in de politiek. Na de ongenaakbare Wouter Beke moest hij de tweede plaats op de lijst afstaan aan een vrouw (Farih Nawal). Al- hoewel hij met bijna 20.000 stemmen de voormalige medewerkster van Jo Van Deurzen ver achter zich liet, mocht hij zijn valiezen pakken.

Ook Terwingen was niet bijster origineel: leden moeten “niet langer de basis, maar wel de top van de partij worden”. Als Limburger met een ACW-stempel is hij zich met de steun van Beke en Vandeurzen niet kansloos. Kans: 5/10

Walter De Donder (58), burgemeester van Affligem én van ‘Samson & Gert’ is ook kandidaat. Zijn kandidatuur moet een grap zijn, hoor je hier en daar. Misschien spreekt zijn volksheid kiezers aan. Hij behaalde 2.600 stemmen in 2018 (gemeente), maar toch 7.939 in 2019 (Kamer). Kan hij leden overtuigen met zijn quotes, zijn BV-status, zijn populistisch pleidooi voor meer poetsvrouwen en garagis- ten in het bestuur, zijn uitspraken over migratie (het huis mag open voor vluchtelingen in nood, maar die moeten dan toch niet de hele familie meebrengen)? Ook hij is “niet links, niet rechts”, maar de man van het “kruispunt”, de van “de dialoog”. Kans: 2/10

Joachim Coens (53) was de volgende in de rij. Hij is de zoon van Daniël Coens (destijds ook minister van Onderwijs, timmerman van het progressieve Vernieuwd Secundair On- derwijs, VSO). Vandaag is hij burgemeester van Damme, en CEO van haven Zeebrugge.

Was Vlaams parlementslid (1995-1999 en 1999-2001). Man met veel capaciteiten, maar politiek weggedeemsterd. Coens startte stan- denloos, maar is in Damme/Sijsele een trouwe gast op ACW-activiteiten. Zijn connecties met de zakenwereld geven hem wat ook wat be- reik aan die kant. Ook Coens kan behoorlijk zweefvliegen: “We hebben geen licht nodig, maar vuur”, postte hij in zijn al bij al voorzich- tige visietekst. Kans: 5/10

Christophe Vermeulen (37) ten slotte is jurist en was ook even jongerenvoorzitter van de partij. CD&V moet het eerste interactieve politieke platform van Vlaanderen worden.

Niet links, niet rechts, niet enerzijds-anderzijds, wel centrum. En goed doen voor zoveel mogelijk mensen, luidt het. Hoe zoiets dan te rijmen valt met zijn slagzin “Peper in ons gat, dat hebben we nodig”, dat moet hij maar eens uitleggen. Vermeulen lijkt de enige met wat kritiek op “de band met het klassieke middenveld”. Die moet worden doorbroken, want

“de tijd dat de vakbond zegt wie er op de lijst moet staan is voorbij.” De enige ietwat recht- sere kandidaat, merkt ook Carl Devos op in Het Nieuwsblad. Kans: 1/10

Niet klaar?

Het opvallendste signaal op de CD&V-mo- lentjes is het van al wie zich rechts van het midden positioneert: Bogaert, De Crem, Van Eetveld.

Volgens Hendrik Bogaert (51) is de partij

“nog niet klaar voor zijn project”. Veel duide- lijker kan je niet zeggen dat je als vertegenwoordiger van de rechtervleugel het gevecht met Beweging.net, het vroegere ACW, niet wil aangaan.

Zelfde verhaal bij Pieter De Crem (57). In zijn hyperabstracte visietekst op Facebook (‘Mijn manifest over de Democratische Unie’) drong hij aan op een koerswijziging van de partij, “weg van de christelijke zuil”. CD&V mag niet langer “de loutere vertolking zijn van de opgetelde visies van de middenveld-organisaties of een samengestelde kies- lijst van de vertegenwoordigers van diezelfde organisaties”… Dat is wél klare taal. Maar ook De Crem duikt weg. “Ik meen dat CD&V nog niet rijp is voor mijn visie omtrent haar posi- tionering en bestaansgrond. Wellicht is dat in de toekomst wel het geval”, aldus de minister.

Voormalig Unizo-topman en huidig Febel- fin-baas Karel Van Eetvelt werd ook even ge- noemd, maar die kreeg “geen steun van de partijtop”, meldde De Morgen. Lees: niet links genoeg. Te kritisch geweest over de christen- democraten in de regering Di-Rupo, meent ook De Tijd. “De poging van gewezen Uni- zo-topman Karel Van Eetvelt om een gooi te doen naar het CD&V-voorzitterschap sneuvel- de op de kandidatuur van Vincent Van Peteg- hem, die wordt gezien als een mannetje van Beweging.net, het vroegere ACW”, schreef de zakenkrant.

Zinkend schip

De haring van Bogaert en De Crem braadt niet meer binnen de partij, omdat veel con- servatieven (politiek) en middenstanders (economie) daar al lang hebben afgehaakt.

Hoe lang blijven ze er zelf vertoeven?

Bogaert en De Crem zitten op een zinkend schip. “De Titanic”, spotte Koen Meulenaere in De Tijd. Azen de twee nog op een federale ministerzetel of een andere topjob? Of wachten ze op een nieuw politieke platform waar banden worden gesmeed met andere conser- vatieve en centrum-rechtse krachten?

Kan een door het Beweging.net gesteunde voorzitter de partij op koers te houden? Een linksaf gedraaide CD&V zal nog wel even spartelen. Maar op een demografisch en so- ciologisch krimpend middenveld versmalt de eigen basis zienderogen. Nu de halve godin Hilde is gevlucht naar een Vlaams ministerie, moeten de piotjes het maar onder mekaar uit- vechten. Echt goed nieuws voor de partij, zoals Crevits dat glimmend zegt, is dat niet.

Afwachten of Koen Meulenaere gelijk krijgt:

“Bij de volgende ernstige peiling - dus niet die van De Standaard en de VRT - zakt CD&V onder 10 procent”. De nieuwe roerganger van CD&V staat voor een schier onmogelijke opdracht: een gevecht tegen de Vlaamse grondstroom.

ANJA PIETERS Nota: van 28 oktober tot 17 november kun- nen de leden online of per brief stemmen. Ze kunnen dat ook op de provinciale debatavon- den met de zeven kandidaten. Uitslag 18 no- vember. De twee best scorende kandidaten moeten dan naar een nieuwe stemronde. Uit- slag op Sinterklaasdag.

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE

WWW.MAESKOFFIE.BE

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT

GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F

GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F

Straffeloos

agenten in elkaar slaan

Een video zorgt momenteel voor heel wat woede in Duitsland: er is te zien hoe drie mannen tijdens de arrestatie van een Libiër in het Saksische Plauen, tegen de arresterende politiemannen tekeer gaan en de politiebeambten in elkaar slaan.

Begin oktober velde het “Landgericht”

(rechtbank van eerste aanleg) een oordeel.

De zaak tegen de 24-jarige Libiër werd geseponeerd, omdat hij ondertussen wegens andere strafbare feiten in de gevangenis zat.

De andere mannen die de arrestatie probeerden te beletten, konden de rechtbank als vrije mannen verlaten. Een van de daders (een 39-jarige Macedoniër) sloeg op de politiemensen in maar hij kwam er met een voorwaardelijke straf van af. Zijn 17-jarige zoon moet 40 uur gemeenschapswerk ver- richten, maar omwille van een zogenaamde

“gunstige sociale evaluatie” werd de zaak ook geseponeerd.

De vader is voorwaar geen doetje. Hij had de politiemensen uitgemaakt voor “stront- beesten”, voor “flikkers” en voor “racisten”.

Ondertussen sloeg hij de agenten en hij ver- wondde ze. Voor de aanval op de beambten

in dienst kreeg hij een jaar en vier maanden voorwaardelijk en voor de gevaarlijke lichaamsverwondingen kreeg hij twee jaar voorwaardelijk.

Nochtans stond de Macedoniër al bekend als de ‘Bijlman’. Enkele jaren geleden had hij zich namelijk al laten opvallen toen hij in een clubgebouw met een bijl de uitbaatster van het café aanviel en de ‘Stammtisch’ ver- nielde.

Dit zijn zaken die de doorsnee-Duitser dus bijblijven. Een geboren Duitser - en bij uitbreiding elke Europeaan - wil een cor- rect functionerende rechtsstaat. Wie over de schreef gaat, moet worden bestraft. Maar de burger krijgt een omgekeerde indruk. Is dit de nieuwe trend in West-Europa? Blijkbaar sluit Justitie massaal de ogen voor het ge- weld uit een bepaalde hoek.

PIET VAN NIEUWVLIET

(6)

Witboek Vlaamse Staats- vorming Dwars door Vlaanderen 24 oktober 2019

6 Witboek Vlaamse Staatsvorming

“Enthousiasmeren en mobiliseren”

Het is een werk van lange adem gebleken, maar inmiddels is het lang verwachte Witboek van de Vlaamse Volksbeweging (VVB) een feit. De be- doeling? Een aanzet voor verdere discussie en uitdieping te zijn, en maar goed ook. Want als interessante aspecten rond staatsvorming aangekaart worden, blijft men duidelijk met enkele hardnekkige analyses uit het verleden worstelen. De toekomst zal uitwijzen of dit werk, dat als op en top toekomstgericht omschreven wordt, een opstap wordt naar meer.

Brussel en de Vlaamse Rand

Wat verderop maakt men melding van vijf werven voor deze staatsvorming. Een ervan is die van de faciliteiten, zonder meer een smet op het staatkundig bla- zoen van dit land. Maar in het licht van een groots project als staatsvorming is dit staatsrechtelijk gedrocht toch een probleem van een iets lagere orde, dunkt ons. Ook Brussel is zo’n werf, volkomen terecht.

Wat er zich afspeelt, heeft een ver- gaande weerslag op een steeds groter Vlaams ommeland. En net daar ligt het belang van deze ‘werf’, die men maar beter nuchter en functioneel kan bena- deren. Anders dan vandaag, waar die be- nadering vaak bengelt tussen apathie en de aloude romantische kijk van Brussel als Vlaamse stad waarbij een genereus pact wel al het werk zal doen, zoals hier vermeld. Wat meer rationaliteit aan de dag leggen betekent ook dat men man en paard moet durven noemen, wat dan weer een ‘onprettige waarheid’ oplevert die misschien moeilijk te rijmen valt met de idee van “civiel en inclusief nationalisme”.

PMM

Middenveld bewerken

Een aantal keren wordt het belang van

‘het middenveld’ benadrukt. Dat is misschien niet zo verwonderlijk gezien de achtergrond van auteur Garcia, een van de bezielers van Vlinks. Dit moet in al zijn diversiteit mee gestalte geven aan dat project van onafhankelijkheid. Een zo breed mogelijk segment van de be- volking moet hiervoor warm gemaakt worden. Elders heet het dat men moet

“enthousiasmeren en mobiliseren”. Of nog: men moet de “politiek op de hielen zitten”. Zeker een N-VA, die verweten wordt vooral aandacht te hebben voor de eigen positie als machtspartij en “een

‘broodnodig economisch beleid’ te kunnen voeren”. Maar ook met het VB zit er wat fout. Ze scoren electoraal, “maar dan- ken dat vooral aan een identitair, anti-migratie, anti-islam verhaal”. Vlinks oblige.

Internationale dimensie

Pertinente vraag is voor welke vorm van staatsvorming gekozen wordt. Fe- deralisme, confederalisme, of kiest men voluit voor onafhankelijkheid? Zeker de twijfel tussen onafhankelijkheid en confederalisme intrigeert de liefhebbers van de autonomiegedachte. Als die onafhankelijkheid immers “geenszins een onhaalbare kaart is”, tonen Catalonië en de Brexit “dat het geen evidentie is”. En dat is dan geschreven vóór de gebeurte- nissen van de voorbije weken. Wie kiest voor (Vlaamse) staatsvorming, tilt zijn verhaal ipso facto naar het internationale niveau.

In het verleden werd hier al nuttig reflectiewerk over verricht, ook in de schoot van de VVB. In die zin verbaast het te moeten lezen dat het vooral een kwestie is om als eerste de eigen onafhankelijkheid wereldkundig te maken. Zo zou men de soevereiniteit kunnen uitoefenen

“op het voormalige rijksgebied ten noor- den van de Vlaamse- en Waalse Gewest- grens”. In deze internationale context is een statuut van opvolgersstaat ontzettend belangrijk, alleen heeft dit diplomatiek en volkenrechtelijke echt wel meer om het lijf dan dit snel-snel uitroepen van die onafhankelijkheid.

kelijkheid als een antwoord op de pro- blemen van vandaag en als een wissel op de toekomst ziet”. En wat dit laatste betreft: precies zoals Jan Jambon en Peter De Roover dat in hun boekje een kwart- eeuw geleden al deden.

Tempus fugit. Is zo’n witboek trouwens het geschikte forum voor zo’n historisch overzicht, dat gezien de lengte per defi- nitie summier blijft? Nu ja, schaden doet het niet, en het kan - zeker voor de jonge lezer - wellicht geen kwaad de idee van Vlaamse staatshervorming in de lijn van de Vlaamse Beweging als emancipatori- sche beweging te plaatsen.

Aan dit Witboek, waar de Vlaamse Volksbeweging zopas mee naar buiten kwam, ging een lang rijpingsproces vooraf.

Jaren geleden werd het startsein gegeven, zij het dat wat botsende meningen en wellicht ook ego’s voor vertraging zorgden. Herkenbaar Vlaamse Beweging dus. Dit is niet het ultieme werk van argu- menten en/of strategische pistes richting Vlaamse onafhankelijkheid.

Eerder een essay, getekend Tom Gar- cia, dat zoals Bart Maddens het in zijn voorwoord stelt, “het autonomiestre- ven in een breed historisch perspectief plaatst”, maar ook “de Vlaamse onafhan-

Hoog Sammy!

Hij mag dan al in Vilvoorde resideren, ergens is het ‘eens Brusselaar altijd Brusselaar’. En dit maakt van deze Sammy Mahdi een beetje de vreemde eend in de bijt bij de voorzittersverkiezing van de CD&V. Op zich geen onsympathieke knul, maar als kind van zijn tijd een com- municator zonder veel inhoud. Zorgt hij voor de verrassing (wat we niet verwachten, maar ergens hopen), dan is de epiloog van de politie- ke christendemocratie in Vlaanderen dichter bij dan ooit.

Of de man ooit een monument zal krijgen, zoals dat wat eerder dit jaar in het Terweerpark in Leiden ingehuldigd werd, betwijfelen we. Hij is immers ook niet degene die Ramses Shaffy bezong, inmiddels al meer dan een halve eeuw geleden. Maar wie weet waar deze re- cente (ex)-Brusselaar nog zal eindigen?

Hij werd de eerste Brusselaar aan het hoofd van de CD&V-jongeren, en dat smaakt naar meer.

Vilvoorde bruist

Afkomstig uit Molenbeek (zij het opge- groeid in het chiquere Watermaal-Bos- voorde), ‘verkaste’ hij een tweetal jaar geleden naar Vilvoorde, keurig op tijd om aan de gemeenteraadsverkiezingen aldaar te kunnen deelnemen. Politici hebben soms een unieke zin voor ti- ming. Nu goed, in zijn beslissing om de Gewestgrens over te steken zal wellicht ook wat politiek pragmatisme zitten.

Mogelijk ook ontevredenheid voor de manier waarop de dingen in Molenbeek lopen, maar dat zal hij nooit toegeven.

“Molenbeek en Vilvoorde, het zijn wel gescheiden werelden. Al komt daar stil- aan verandering in: er broeit wat langs het kanaal”, verklaarde hij ooit in Humo.

Begrijp: Vilvoorde vertoont steeds meer trekjes van Molenbeek, niet andersom.

Het is ons ook al opgevallen.

Johan Demol

Hij mag dan al pronken met de Geu- zennaam ‘Tsjeef’, die hij koestert met sticker op zijn computer en t-shirt, ergens blijft hij toch een Brusselaar ook.

Over die verhuis heeft hij wel even “ge- twijfeld, omdat ik honderd procent ket ben”. Eentje met een prachtige hond trouwens, Pamuk genaamd, een chow- chow, wereldberoemd sinds hij tijdens

‘De Slimste Mens’ voor zijn baasje lag, en die door zijn baasje ook keurig in het Frans aangesproken wordt.

Met de regelmaat noemt hij zich “een brugfiguur”. Over talen en religies heen.

Met zijn vader (een Iraakse vluchteling) spreekt hij Frans, met zijn Vlaamse moe- der Nederlands. Papa is moslim, maar

drinkt en veegt zijn voeten aan de Ra- madan, zegt zoonlief zelf. Maar zie, in het Brussel waarin hij opgroeide was er die engerd Johan Demol, die als hoofdcom- missaris van Schaarbeek “een law and order-samenleving wou invoeren” (nog in Humo). Werkelijk? Misschien daarom dat hij razend populair was en voor het eerst alle vacatures in het Schaarbeeks korps ingevuld raakten.

Kaki

Sammy heeft trouwens iets met ‘law and order’. In maart 2017 verscheen in De Morgen een opiniestuk van zijn hand waarin hij zijn ongenoegen over de militairen op straat ventileert (“Militairen, verlaat mijn straat”). “Stuur die mannen terug naar hun natuurlijke biotoop, daar waar camouflagekleren weer één worden met de natuur”, klonk het. In respectievelijk juni en augustus daarop deden zich telkens twee terreurinciden- ten voor. De ene keer met een bom in het Centraal-Station, vervolgens met een mes in de Brusselse binnenstad. Telkens werden de daders door de militairen neergeschoten, mensen in ‘camouflagekleren’ die de straten duidelijk nog niet verlaten hadden.

Ooit nam hij het op voor die rapper, Damso of hoe heette die misogeen ook weer? Die ging een lied voor de Rode Duivels schrijven, maar dan bleek die man toch wel heel wat vrouwonvrien-

BRUSSEL

delijke teksten op zijn actief te hebben.

Het zegt iets over het vooronderzoek van de Voetbalbond, maar soit. Damso werd afgevoerd, maar niet voor Sammy, die hem zijn ‘advocaat’ noemde. “Moe- ten artiesten vanaf nu met een commu- nicatiedienst samenwerken alvorens een lied uit te brengen om toch maar niets verkeerds te zeggen? In dat geval kunnen we rapmuziek evengoed opdoeken.”

“Vrouwen pas op”, brult die kerel, “als jullie met mijn kl**** rammelen, dan word ik gevaarlijk, dan kan ik jullie de keel oversnijden.” Poëzie die zo uit de pen van, zeg maar, Herman Van Rompuy zou kunnen komen. #denkvolgende- keertweekeernasammy

Straffe Hendrik!

Maar er zit toch iets van een Tsjeef in hem, we geven het grif toe. “Als Brus- selaar woon je in een stad met allemaal minderheden. (…) Je wordt geconfron- teerd met positieve en negatieve aspecten van samenleven en dat maakt je ervan bewust dat het altijd belangrijk is om samen op zoek naar oplossingen te gaan.”

Goed gezegd man, Chabert had het niet beter kunnen verwoorden. “Midden de mensen”, “Ik neem de handschoen op”

of “le nouveau CVP est arrivé’”? Nee, doe voor ons maar “Straffe Sammy!”, vrij naar de campagne die Wim Schamp zali- ger voor Hendrik Bogaert uitwerkte, ook alweer twintig jaar geleden. KNIN.