64ste jaargang nummer 47 woensdag 18 november 2009 1,80 euro Voor mensen
met een goed hart en een slecht karakter... I
Weekblad P60872I Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
De bouw van de Belgische Muur
Hebt u de voorbije weken naar aanleiding van de val van de Berlijnse Muur ook her
haaldelijk Geert van Istendael op het tv-scherm zien paraderen? Van Istendael had twintig jaar geleden het geluk die historische gebeurtenis van dichtbij te mogen mee
maken als verslaggever voor de BRT. De intussen vergrijsde bonvivant mocht het alle
maal nog eens komen uitleggen bij Phara, waar alle progressieve en alternatieve Bel
gen onvermijdelijk ooit terechtkomen. Welnu, bladerend door onze bibliotheek troffen we onder de G van Grave Geert een boekje aan waarvan veel mensen het bestaan wellicht allang vergeten zijn: in I993, vier jaar dus na de val van de Berlijnse Muur, ver
scheen onder redactie van Van Istendael de bundel 'Het nut van België’, waarin onder meer Jean-Maurice Dehousse, Jean Gol, Sophie de Schaepdrijver en Hugo Schiltz een ei mochten leggen. Het is vooral het broedsel van wijlen Jean Gol dat we even terug naar voor willen halen, omdat het redelijk accuraat de ontwikkeling van de Franstalige gedachtegang aankondigde van het voorbije anderhalve decennium.
Op I4 juli I993 keurde het Belgische Parlement de Sint-Michielsakkoorden goed:
voortaan zou ook de grondwet erkennen dat België een federale staat was. In zijn toe
spraak op de nationale feestdag een week later gaf koning Boudewijn, volgens Van Isten- dael, aan ‘dat het ouderwetse België nu echt voltooid verleden tijd was'. Nog een paar weken later vertrok de aanbeden vorst naar de eeuwige jachtvelden. Was er een dui
delijk verband tussen die twee feiten? Daar gaat de auteur in zijn tijdsdocument niet verder op in, maar hij stelt wel vast dat anno I993 de nieuwe vijand van het establish
ment ‘seperatisme’ (sic) heet.
Het is in dat verband dat de liberale machtspoliticus Jean Gol ten tonele wordt gevoerd. Die windt er in zijn bijdrage geen doekjes om. Voor hem zijn de Sint-Michiels
akkoorden het resultaat van de zoveelste chantage door Vlaanderen dat, jawel, met separatisme dreigt. ‘Wederom zijn de Franstaligen door de knieën gegaan. Op grond van het feit dat nog erger moest worden voorkomen, hebben ze het goedgevonden (...) om Vlaanderen nog rijker te maken en de Franstaligen nog armer. (...) Daardoor werd Vlaanderen alleen maar aangemoedigd om nog meer concessies te eisen en ons nog kwetsbaarder te maken.’ Met andere woorden: volgens Gol bleek het in I993 (en ook bij eerdere staatshervormingen) een illusie dat men de Vlaamse honger kon stil
len met compromissen om op die manier de nationale eenheid in stand te houden. Het is daardoor, volgens Gol, dat de Franse gemeenschap failliet dreigde te gaan en dat het Franstalige onderwijs werd lamgelegd. En, zo concludeerde hij in die tijd: ‘Het streven van talloze Vlaamse hoofdredacteurs en politici is duidelijk gericht op de onafhanke
lijkheid van Vlaanderen en de herovering van Brussel.’ Gol heeft uiteraard niet voor
zien dat de Vlaamse pers sindsdien ten prooi zou vallen aan “marketeers” en Vlaamse financiële mosselboeren, en de splitsing die hij al vreesde voor het jaar 2000 is er dus niet gekomen. Maar hij had ondanks al zijn valse pathos wél gelijk met het besef dat 1993 geen eindpunt was en kon zijn, zij het om heel andere redenen dan diegene die hij als een ware “kaakslagfranstalige” naar voor bracht. Er was met de Sint-Michielsakkoor
den namelijk absoluut geen einde gekomen aan het ringeloren van de Vlaamse meer
derheid in dit land. In elk geval schreef Gol een aantal recepten voor die de Franstaligen voortaan moesten gaan toepassen. Om te beginnen: weg met het idee dat 'als we aan de belangrijkste eisen van de Vlamingen toegeven, dat we dan de Vlaamse drang naar onafhankelijkheid wel kunnen sussen.’ Vervolgens: ‘Het is onnadenkend geweest van de Walen om zo vaak in te stemmen met de regionalisering van steeds meer bevoegd
heden.’ En de Franstaligen hadden volgens Gol ook nooit de ‘rampzalige financierings
wet’ mogen goedkeuren. Daarom formuleerde hij “drie antwoorden ”: verzet, solida
riteit en een gezamenlijk plan.
- De Franstaligen moesten zich verzetten tegen elk voorstel om de nieuwe, uit de Sint- Michielsakkoorden voortgekomen constructie opnieuw ter discussie te stellen.
- Solidariteit tussen de Walen en de Franstaligen in Brussel: de ‘slag om Brussel zou bepalend zijn voor alle Franstaligen.
- Een saamhorig plan voor welvaart, dat ervoor kon zorgen dat de Franstaligen bij de volgende communautaire onderhandelingen geen zwakke positie zouden innemen.
En Gol besloot: ‘Het allerbelangrijkste voor de toekomst van Franstalig België is dat het zich zoveel mogelijk richt op Europa en de rest van de wereld. Wat dat betreft, hebben we een grote kans, een onvervangbare troef. Onze taal en cultuur spelen een universele rol.’
Men kan moeilijk anders dan toegeven dat de woorden van wijlen Jean Gol gewicht hebben gekregen aan de andere kant van de taalgrens. Het onverbiddelijke NON tegen een verdere staatshervorming vloeit er rechtstreeks uit voort (nadat de Franstaligen in de Lambermont-fase extra middelen voor hun onderwijs hadden binnengehaald!), evenals de aan kracht winnende “existentiële filosofie” van Ie trés grand Bruxelles, en het rookgordijn van het Marshallplan en plotse begrotingsinspanningen. Dat alles heeft geleid tot de bouw van een “Belgische Muur” die de Franstaligen via de Raad van Europa en de Verenigde Naties ook van internationale fundamenten proberen te voorzien. En ook al zit elk bestuurlijk dossier in dit land letterlijk muurvast, het zal nog een hele kar
wei zijn om die blinde Belgische muur te slopen. Maar:
'rO./l/l* K ”
‘Omver en erover!’Het blijft meer dan ooit ons devies!
X iClXjZlCwtRC.
l€OK€ ZttT...
Deze week:
• Heilige Rita, bid voor ons 2
• Maurits Coppieters. Wie kent hem nog? 3
•En de Arabieren bleven 5
• Waalse grijze wolven 7
• Kent u Jan Caeyers? I I
Hij is er nog niet...
Mensenrechten in gevaar
"Frontale aanval op whereabouts”, kopt De Standaard op de laatste bladzijde van de weekeindkrant. Geordende lezers die een krant van voor naar achter doornemen, komen daar nooit. We hebben het in het weekeinde over bladzijde 60, met daartussen nog een economiedeel (inclusief de overlij
densberichten) van 28 pagina’s en een hand
vol magazines daar bovenop. Geen normaal mens die daar doorhakt. Maar de laatste bladzijde is wel de voorpagina voor de velen die een krant vanachter beginnen. Het stuk over die whereabouts - de verblijfsgegevens bedoelen ze - stond dus erg prominent. Bla
der nog een vel terug en je komt aan een dubbele bladzijde: "We gaan door tot het einde”. Interview met Johnny Maesschalck, topadvocaat en verdediger van Malisse en Wickmayer.
Uiteraard werden ze wel heel zwaar gestraft, voor wat wellicht een administra
tieve onvoorzichtigheid was. Had men ze drie maanden schorsing aan de tennisbroek gelapt, iedereen had er vrede mee kunnen nemen. Maar de strenge hardheid van de straf veroorzaakte een schokgolf. Vergeet niet dat het over vedetten gaat en die vallen op. (Overigens mag Malisse van geluk spre
ken dat hij in één zak zit met Wickmayer.
Alleen, had hij nooit zoveel sympathie kun
nen opwekken.)
Allemaal erg streng dus, maar ze gingen natuurlijk zonder discussie in de fout. Deze topsporters besteden kapitalen aan buiten
landse oefensessies, het meezeulen van een forse technische staf, het afwerken van het wedstrijdencircuit, maar een secretaresse onder de arm nemen om de practica omtrent de dopingbestrijding even op orde te brengen, ho maar! Nu wordt zowat de indruk gewekt dat Wickmayer of Malisse in een soortgelijk schuitje zitten als de brave burger die door
Plankzeil als de bliksem naar www.pallieterke.info
Marcus Thesaurus Tegenpauspresident
de bureaucratie wordt gepest. Zijn we alle
maal ervaringsdeskundigen in, dus zetten we ons pal aan hun kant. Eigenlijk onze kant, die van de gepesten. Meteen staan we ook eens echt aan de zijde van de vedetten. Kortom, en masse trekt het publiek de kaart van de geschorsten.
Nu gaan meester Maesschalck en co.
de zaak serieus aanpakken. Ze gooien een batterij rechtsgeleerden in stelling tegen de Vlaamse dopingbestrijding. "Het doel heiligt niet alle middelen en de dopingbestrijding van vandaag is een aantasting van enkele fundamentele basisregels van onze recht
staat en van onze mensenrechten.”
Ho maar, zo hadden wij het nog niet beke
ken. Twee verwende sportlui moeten vast
stellen dat regels ook voor hen gelden, zo meenden we de zaak te kunnen plaatsen.
Neen dus, er worden hier mensenrechten met de voeten getreden. Hitler, Stalin, Mao?
Klein bier in vergelijking met het repressieve systeem van de “whereabouts”. De Goelag Archipel was een Club Med-verhaal in verge
lijking met wat Wickmayer en Malisse moe
ten doorstaan.
Die Maesschalck, dat is het type foutpar- keerder dat procedurele fouten inroept om ongestraft fout te kunnen parkeren; dat is het type vader dat op school verhaal komt halen omdat zoon- of dochterlief nul kreeg wegens spieken, maar eist dat er materiële bewijzen van de overtreding op tafel wor
den gelegd. Kortom, het soort mens dat het dagelijkse leven van talloze medeburgers onaangenaam maakt; het normaal functi
oneren van een samenleving voortdurend hindert en steeds de eigen verantwoorde
lijkheid probeert te ontlopen door juridische handigheidjes.
Wickmayer en Malisse werden te zwaar gestraft, maar ze gingen wel in de fout.
Eenmanscollectief Den Blooten Koonick
De dingen dezer dagen
Luc van der Kelen, de donkerblauwe ideoloog van Het Wreedste Nuus, kas
tijdde vorige week Van Ranst ongenadig omdat de griepcommissaris vond dat de voetballers van Brugge en consorten vals speelden door zich te laten inenten tegen de varkensgriep met vaccins die voor “risicogroepen” bestemd waren. Wij van ‘t Pallieterke kastijden ook bewindvoerders, beleidsmensen en besluitnemers, maar wij doen dat met stijl.
Overtuig u en neem een abonnement op ‘t Pallieterke. Voor een heel jaar betaalt u 96,20 euro op ons rekeningnummer 409-6519491 -68. Wanneer u nu een jaarabonnement neemt, krijgt u ‘t Pallieterke tot het einde van dit jaar overigens gratis voor niks.
Wilt u er meer over weten, bel dan naar 03 232 I4 I7, en onze lieftallige secretaressen staan U graag te woord.
Heilige Rita, bid voor ons
Zondag was het I5 november. Koningsdag. Maar ook de start van de sperpe- riode. Volgens de Wet op de Handelspraktijken mogen winkels geen kortingen geven in de zes weken voor de aanvang van de koopjesperiode. Toch plannen veel neringdoeners kortingsacties de volgende dagen en weken. Na de vorige sperpe- riode - half mei - liet minister Van Quickenborne weten dat hij die ging afschaffen.
Daarna gebeurde er niets en dus bestaat de wet van toen vandaag nog.
Kafkaiaans
"Het ergste onheil dat een sporter kan treffen is overgeleverd worden aan sportbonzen.” Dit citaat is de aanhef van een opiniestuk van Luc van der Kelen in Het Laatste Nieuws, naar aanleiding van wat Yanina Wickmayer en Xavier Malisse overkwam na hun vergeten “whereabouts” ofte verblijfsgegevens. Van der Kelen vergist zich. Het ergste wat sporters namelijk kan treffen, is overgele
verd worden aan bokkensprongen van een politieke kaste die niet eens het niveau van amateurs haalt en het dan bestaat moord en brand te schreeuwen over door bobo’s vastgelegde regels die zijzelf in wetteksten hebben gegoten.
Waar het dan - godbetert - niet eens bij ophoudt als een dienstdoende minis
ter, stemmenverlies vrezend voor zijn par
tij mocht hij de “stem van het volk" negeren, in de media op zijn eerstecommuniezieltje komt beloven om, één, mee te proberen genoemde wetteksten ongedaan te maken en, twee, de eventueel geleden financiële schade van de getroffen sporters te vergoe
den met belastinggeld.
Van der Kelen noemde het verblijfsgege- vensverhaal van Malisse en Wickmayer kaf
kaiaans. Ik nodig hem dan ook uit een klop
pende definitie te vinden voor het politieke verhaal dat erachter schuilgaat. Maar reke
ning houdend met zijn reputatie van Wet- straatstrateeg kan ik er begrip voor opbren
gen als hij dat verhaal negeert. Laat staan dat hij er een passende titulatuur zou voor zoe
ken. Laat ik dus proberen het in zijn plaats en die van alle zichzelf respecterende poli
tieke commentatoren op te hangen, gezien die collectief weigerden hun politieke vriend
jes de paar vragen te stellen die nochtans voor de hand lagen. Het grote probleem van beleidvoerende politici in verleden of heden is dat ze, gedreven door hun onstuitbare profileringsdrift, ofwel niet beseffen wan
neer ze best in alle talen hun bek zouden dichthouden, ofwel van oordeel zijn dat het plebs zodanig vergeetachtig en/of ongeïnte
resseerd is in hun beleidsdaden, dat zijzelf die ook kunnen negeren. Gevolg daarvan in de zaak-”whereabouts” was dat onwaar
schijnlijke lichtgewichten als de uitgetreden Vlaamse minister van Sport, Bertje Anci- aux, en zijn jongste politieke pleegmoeder, Caroline Gennez, in de regimemedia als eer
sten "hun gedacht” mochten komen zeggen en zich daarbij in hun eigen voet schoten op een manier om U tegen te zeggen. Maar zon
der dat ook maar een van de lakeien van de vierde macht dat scheen op te merken.
Vraag
Hoe simpel de te volgen redenering noch
tans was, is met een minimum aan woor
den en dus heel rap uit de doeken gedaan.
De code van het WADA, het wereldover- koepelende antidopingagentschap, werd in Vlaanderen door het kabinet van toenma
lige sportminister Bertje overgenomen en in een Vlaams decreet gegoten. Toen hij in
Het Laatste Nieuws mocht komen vertellen dat Vlaanderen zich belachelijk had gemaakt door bij monde van het Vlaams Doping Tri
bunaal dat decreet toe te passen, is het maar de vraag wie van beiden, Vlaanderen of hij
zelf, zich het belachelijkst maakte. Dezelfde vraag geldt voor Caroline Gennez die vier
klauwens naar de bevriende studio’s aan de Reyerslaan was gesneld om daar haar ban
bliksems uit te spreken over de toepassing van een Vlaams decreet dat onder het beleid van haar huidige illustere partijgenoot vorm had gekregen.Daar hield het nog niet op. In de bevriende kwalkrant De Morgen bestond Bertje het te debiteren dat, mocht hij nog minister van Sport zijn geweest en niet de niet-verkozen niveaan Philippe Muyters, hij de “verdachten" verwittigd zou hebben dat ze op hun tellen moesten passen omdat er
“iets” op til was door toepassing van het decreet. Terwijl dat “iets”dan wel het logi
sche gevolg was van hersenspinsels op zijn eigen kabinet.
Hoofdvogel
Dat op "beleidsniveau” alles altijd toch nog beter kan als er in brede volkslagen maar vol
doende “emo” voorhanden is, bewees Phi
lippe Muyters, de voor sport wat bijklus
sende Vlaamse minister van andere Dinges zoals Financiën, Begroting en Werk. Hij vroeg zich als inleiding op het afschieten van zijn persoonlijke hoofdvogel af waarom Bertje met de Tranen niet gedaan had wat hij hem, Philippe, verweet. En Yanina en Xavier niet “persoonlijk verwittigd had", vermits hij toch de minister achter het decreet was.
Vervolgens legde hij de dure eed af dat hij alles in het werk zou stellen om het leed van beide topsporters te verzachten. Met andere woorden engageerde hij zich ongedaan pro
beren te maken wat zijn eigen geërfde admi
nistratie hem oplegt. Om zijn interventie mogelijk nog aan maagomkerende kracht te laten winnen, in crisistijden voor alle bud
getten, sloot hij een financiële tegemoetko
ming voor door twee tennismiljonairs gele
den schade niet uit.
Gelukkig voor Wickmayer en Malisse heeft TAS, het internationale sporttribunaal in Lausanne laten weten dat door beroep aan te tekenen het met hun sanctie niet zo’n vaart zal lopen als het lijkt. D.Mol
Maar niet alle winkeliers zijn gepassio
neerde lezers van het staatsblad en dus ont
ging het hen dat Quick naar oude paarse gewoonten liever een beleid aankondigt dan voert. Hij is nu overigens met andere dingen bezig, te weten het bevorderen van de jonge De Croo tot oppercollaboraal. Dankzij de spektakelpolitiek van Quick overtreden de volgende weken wellicht duizenden winke
liers te goeder trouw de wet.
Een sperperiode die wel in stand wordt gehouden, is die welke het Belgische rege
ringsbeleid kenmerkt. Niets doen blijkt een geweldige troef om het tot kanshebber te schoppen voor grote Europese opdrach
ten. Premier Van Rompuy zet zijn ideolo
gie van de “rustige vastheid” onverstoor
baar verder.
Even doorbrak hij zijn eigen Europese strategie. In de beslotenheid van een Bilder- berglezing pleitte hij vorige week voor een Europese milieubelasting (bericht De Tijd).
Een onvoorzichtigheid, want elk standpunt vermindert de kans om aangeduid te wor
den als Europese president.
“ Haalbaar ”
Vreemd natuurlijk dat de gedoodverfde man voor die functie net vorige week van Europa weer de rode kaart voor de neus geschoven kreeg voor zijn begrotingswerk.
De tweede keer al. Vreemd toch dat wie zijn huiswerk nationaal slecht maakt, als kans
hebber wordt genoemd voor een Europees topmandaat.
Daarmee hebben Van Rompuys zoge
naamde ‘werven’ alles van een bouwval.
Zijn begrotingswerk lijkt dus nergens op en kan alleen verdedigd worden met het argument dat het ook slechter zou kunnen.
Vorige week kwamen de dramatische gevol
gen van de regularisatiegolf van illegalen voor de OCMW’s in grote steden nadrukkelijk aan de oppervlakte. De Vlaming die de derde en vierde werf, BHV en de staatshervor
ming, aanschouwt, kan alleen maar sidde
ren en beven.
De Morgen is ‘optimistisch’. “Voor beide werven tekende Verhofstadt nog een haal
bare, maar vooralsnog onuitgevoerde blauw
druk uit.
Ons het niet verbazen als die plannen in het voorjaar weer vanonder het stof wor
den gehaald." Ons zou het evenmin verba
zen. Maar over die “haalbare” blauwdruk van Verhofstadt schreef Bart Maddens in zijn boek‘Omfloerst separatisme’ (een absolute aanrader): “Sinds 2005 - toen Verhoftstadt zijn blauwdruk uitwerkte, maar stootte op het veto van Spirit, nvdr - weten de Fransta- ligen immers dat er maar weinig grenzen zijn
Legioen 5
Als er iemand is in het Vlaams Belang van wie men kan zeggen dat hij niet meedoet in de factiestrijd, is het Freddy van Gaever. En als er iemand is die constant bezig is met het bijeenbrengen van Vlaams-nationalisten - de fatsoenlijke en de onfatsoenlijke - en de nationalisten en bijna-nationalisten van LDD, is het wel Freddy van Gaever. Freddy ziet dus met lede ogen wat er in zijn partij gebeurt. “Ik verneem”, zegt Freddy, "dat er drie clans zouden zijn: clan nr. I de groep rond Dewinter en Annemans, clan nr. 2 de groep rond Morel en Vanhecke, clan nr. 3 de Gentse groep rond Van Overmeire.”
Maar er is ook nog "clan nr. 4’\ zegt van Gaever - wij zouden zeggen legioen 5 - en dat zijn 90 procent van de VB-leden die lak hebben aan het gekissebis aan de top en zich bezighouden met vooral punt nr. 3 van het VB-programma: Vlaanderen onaf
hankelijk. Al de rest is bijzaak. En windver- koperij. Hopelijk luisteren de “egotrippers”, zoals Van Gaever ze noemt, ook eens naar wijze mensen die geen enkele ambitie heb
ben om carrière te maken in de partij.
Erop of eronder
Voor Bruno Valkeniers is het in ieder geval erop of eronder. Als zijn voorstellen door de volgende partijraad nog eens worden weg
gestemd, staat hem fatsoenlijkheidshalve
aan wat ze kunnen eisen als tegenprestatie voor de Vlaamse communautaire verzuchtin
gen, of wanneer er uitvoering moet worden gegeven aan een arrest van het Grondwet
telijk Hof dat toevallig eens voordelig uitvalt voor de Vlamingen." Maddens toont loepzui
ver aan dat de draak die Verhofstadt presen
teerde nog veel slechter is dan hetgeen in het Egmontpact werd voorzien in I977.
Maar in die vijver van Vlaamse toegevin
gen zal dus gevist worden. “Onderhandelde oplossing” wordt zoiets genoemd, terwijl het over een pure capitulatie zal gaan.
Hoerentent
Brigitte Grouwels, ooit een Vlaamsgezinde stem in CD&V, maar nu Brusselse minister, liet zich op de RTBf-radio dan nog eens ont
vallen dat het niet echt een probleem zou zijn als ook het Brusselse Parlement nog een belangenconflict zou inroepen. CD&V bereidt geen bocht voor, maar is die volop aan het nemen.
Interessant is de passage in een vraagge
sprek met De Morgen met Pieter de Crem.
waar die fijntjes opmerkt dat Herman van Rompuy medeondertekenaar was van het Vlaamse splitsingsvoorstel dat in novem
ber 2007 in de Kamercommissie werd goedgekeurd en sedertdien door Fransta
lige obstructie, met passieve hulp van de Vlaamse B-partijen, opgesloten zit. CD&V wil nu geen ‘eenzijdige’ stemming (alsof niet elke stemming eenzijdig is, met een win
nende meerderheid aan de ene en een ver
liezende minderheid aan de andere kant) over het voorstel dat Herman van Rompuy zelf indiende. Omdat het voorstel het land in gevaar brengt. De kandidaat Europesepre- sident was in november 2007 nog een poli' tieke duikboot die zijn land probeerde te torpederen. Wat een hoerentent is die Bel
gische politiek toch.
En de staatshervorming? Daar wordt nu standaard het woordje ‘kleine’ voor gezet'
“De huidige premier heeft al gewaarschuwd dat er geen grote staatshervorming komt.
legt De Morgen voor aan De Crem. Die
‘clemt” zich vast aan zijn geloof. “Tenzij er een mirakel gebeurt, misschien kan de hei
lige Damiaan wel in actie schieten, voorzie ik geen grote staatshervorming.” Zonder zou CD&V nooit in een regering stappen.
We willen hier niet spotten met het geloof, maar de kans dat Sint-Damiaan in actie schiet, is bijzonder klein. De kans dat CD&V de hand aan de ploeg slaat, lijkt ech' ter nog geringer. Er blijft slechts één hoop- de heilige Rita, patrones van de hopel°ze gevallen.
J.K.
maar één ding te doen: ontslag nerven- Wat kan hij anders doen, als hij als Par^
voorzitter twee keer gedesavoueerd wordt- Op zijn stoel blijven zitten in de wetenschop dat zijn gezag nul komma nul is?
Onnozelaars
In zijn jongste Journaal haalt /Vlar Grammens fel uit naar VB, N-VA en LDV’
die gezamenlijk de Vlaamse zelfstandighel een grote stap vooruit zouden kunnen he pen, maar er een duivels genoegen in schij nen te vinden elkaar de duivel aan te doen- Als ze hun Vlaams-radicaal progammo seP eus zouden nemen, zouden ze op zijn minS rond de tafel gaan zitten om een gemeen schappelijke strategie uit te werken, maa niets daarvan. Grammens verwijst in dit vet band naar het gezamenlijke interview (ver schenen op 28 oktober) dat Humo ofna van Dewinter, De Wever en Dedecker.
Op een bepaald moment zegt DeWin ter dat de Vlaamse rechterzijde de dorns ter wereld is. Klopt! Het interview is d»a het beste bewijs van. Alle drie trappen grandioos in de val die Humo hen geSP^e_
nen heeft, ze zitten elkaar te jennen en v1 gen af te vangen, zij worden voor aap geZ en - toppunt - ze vinden dat nog g^PP'^
ook. Ze zitten daarover te ginnegappen 0 dikke onnozelaars!
De dingen dezer dagen
18 november 20093
Coppieters nog niet vergeten
Goed tweehonderd toehoorders voor de presentatie van een eerste geschreven her
innering aan Maurits Coppieters. Uiteraard nogal wat grijze koppen, maar ook wel wat jonge mensen. Een van de eerste voorzit
ters van het Vlaamse Parlement, toen nog de Raad van de Nederlandse Cultuurgemeen
schap genoemd, is dus nog niet helemaal ver
geten. Wel blijkbaar door de Vlaamse poli
tiek of door de politieke erfgenamen van de Volksunie van Maurits Coppieters, want zij waren bij de feestelijke presentatie nergens te bespeuren. Met excuses voor de enkelen die er misschien wel waren, maar zich niet lieten opmerken.
Het Vlaamse geheugen heeft Coppieters gelukkig niet vergeten! Dat was de eerste reactie van velen na afloop van de voorstel
ling in datzelfde Vlaamse Parlement dat hij als Volksuniefractieleider mee mocht opstar
ten. Je moet vandaag al een zekere leeftijd hebben en enige kennis van de naoorlogse Vlaamse beweging om de flamboyante man uit het Waasland nog in zekere mate te kun
nen plaatsen.
Het boek kwam er op initiatief - niet van de familie, zo werd met nadruk gezegd - van enkele mensen die van oordeel waren dat het meer dan tijd werd om de figuur van Coppieters in een eerste schets vast te leg
gen. (I) Het boek is dus zeker geen defini
tieve historische biografie, maar een werk op basis waarvan toch kan worden verder gewerkt. Initiatiefnemer voor deze publica
tie is Frans-Jos Verdoodt van het ADVN, het Archief en Documentatiecentrum voor het Vlaams-Nationalisme, een instelling waar
van Maurits Coppieters als eerste voorzitter de opstart moest begeleiden. Verdoodt wist een klein anderhalf dozijn andere vrienden en bekenden te overtuigen elk hun verhaal over het veelzijdige leven van Coppieters te schrijven. Zelf zorgde hij voor een eerste kri
tische proeve van algemene biografie.
Er zijn weinig onderafdelingen van de naoorlogse Vlaamse geschiedenis waar men de naam van Maurits Coppieters niet kan terugvinden: hij stond aan het hoofd van de naoorlogse scouts in Vlaanderen, was jaren
lang bezig in het onderwijs en was actief bij de gezinsbeweging. Hij was onder meer gemeenteraadslid, volksvertegenwoordiger, senator, Europarlementslid, begenadigde spreker, auteur, voorzitter of toch leiding
gevend bij onder meer het Volksunie Vor
mingscentrum Lodewijk Dosfel, de Vlaamse Volksbeweging en het ADVN tot en met de Il il.II actie en het NCOS, het Nationaal Centrum voor Ontwikkelingssamenwer
Grensland
verwelkomt Sinterklaas
Op zondagnamiddag 29 november houdt de Vlaamsgezinde jeugdorganisatie Grensland haar jaarlijkse Sinterklaasfeest.
Oit feest vindt opnieuw plaats in de grote zaal van het gemeenschapscentrum “De Rinck” in Anderlecht en staat open voor alle gezinnen met jonge kinderen uit Brussel, de Vlaamse Rand en het taalgrensgebied.
Voor wie Grensland nog niet zou kennen:
deze organisatie is geen concurrent van het VNJ, maar verricht integendeel prach
tig aanvullend werk voor kinderen die nog n,et bij een jeugdbeweging zijn aangesloten, leder jaar organiseren zij in augustus een zeer degelijk zomerkamp waar tientallen hinderen uit de Vlaamse grensgebieden hun tiart kunnen ophalen. Spelenderwijs wordt hen een stukje Vlaams bewustzijn meege
geven. De kampen worden erkend door de Vlaamse gemeenschap. Om de banden met deze kinderen te behouden en om meisjes
®n jongens warm te maken voor de Grens- Qndkampen, vereren Sint en Piet de kinde- ren elk jaar met een bezoek en een spet-
Word lid van het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Vlaams & Neutraal Ziekenfonds j
tSJlrw i in mwi»Huinn
oofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.mz.be
king. We vergeten ongetwijfeld nog andere Vlaamse en maatschappelijke adressen waar de naam van Maurits Coppieters tot vandaag tot de herinnering spreekt. Tijdens zijn laat
ste levensjaren spande hij zich in om de maat
schappelijke beweging Het Sienjaal, ofte de progressieve frontvorming, op gang te trek
ken, samen met de socialist Norbert de Bat- selier, nu directeur bij de Nationale Bank van België.
En dan is er nog niets gezegd over het Vlaamse charisma van Maurits Coppieters, de man die voor ons, die naoorlogse Vlaamse generatie die vanaf de jaren vijftig Vlaande
ren leerde ontdekken, een generatie voor wie Coppieters de verpersoonlijking van de nieuwe Albrecht Rodenbach kon worden, van de “Vlaamse gentleman” zoals wijlen Jan Boon hem ooit beschreef. (2) Maar dan wel met de klemtoon op “Vlaamse”. Altijd hoffelijk in de omgang, stijlvol in zijn doen en laten, een Nederlands taalgebruik om U tegen te zeggen, maatschappelijk ruimden
kend, kortom, iemand naar wie we opke
ken. Iemand die voor sommigen ook mee de weg vrijmaakte richting de Vlaamse beweging in het algemeen en naar de toen zo succes
rijke Volksunie. Iemand die ons bij manier van spreken toen bij de hand had kunnen nemen op stap naar het Vlaamse beloofde land! Iemand die, zoals we zelf ondervon
den, ook wel eens klein menselijke kan
ten kon laten zien, maar wie heeft die niet?
Kortom, een levensverhaal dat zou kunnen uitgroeien tot een kritische, maar boeiende schets van de naoorlogse heropstanding van Vlaanderen.
Nog dit, onder leiding van zijn nieuwe voorzitter Jan Peumans wil het Vlaamse Par
lement blijkbaar zijn rol spelen als Vlaamse gastheer. Nog niet zolang geleden werd het boekje van Bart Maddens gastvrij onthaald binnen het Vlaams Parlement, nu het boek over Maurits Coppieters. Een begin van een goede traditie? Wij kijken er naar uit. Alleen mag iemand de nieuwe voorzitter dan mis
schien toch enkele zachte wenken geven om een en ander met iets meer stijl te laten gebeuren. Juist zoals zijn partijgenoot, voor
zitter van datzelfde parlement het zonder twijfel had gewild.
Marcplatel
1) Frans-Jos Verdoodt, red., Het laatste jaar van de klaproos, 243 blz., geïll., 2009, uitg. Van Halewyck, Leu
ven, ISBN 978 90 56I7 944 I
2) Jan Boon, De Vlaamse Gentleman in de school der wereld, 76 blz., I948
terend feest. Dit feest staat open voor iedereen, maar vooraf inschrijven is wel noodzakelijk.
Bent u woonachtig in de Vlaamse Rand, Brussel of nabij de Taalgrens en wilt u eens kennis maken met Grensland, dan kan dat best via de webstek www.grensland.org.
Meer informatie kan u tevens bekomen bij Grenslandverantwoordelijke Guido Andries uit Dilbeek (0476 35 88 19 of 02 569 10 44). De deelnameprijs voor het Sinterklaas
feest bedraagt I euro voor kinderen tot 15 jaar. Volwassenen betalen 4 euro.
Historisch
De iets oudere lezers die zich nog herinneren hoe burgemeesteres Mathilde Schroyens haar flikken op II november het bevel gaf amnestie- betogers van TAK met alle middelen buiten de stadsgrenzen te houden, omdat wapenstilstand herdenken volgens haar het exclusieve voorrecht van belgicisten was, deze titel kunnen bijtreden.
Wat is er nu, anno 2009, aan het Antwerpse stadspark gebeurd?
Omdat de meeste herdachten van de Grote Oorlog Vlamingen waren, had de Ant
werpse VVB opgeroepen met Vlaamse leeu
wenvlaggen aan het monument van Albert I present te zijn en van de weeromstuit had Patrick Janssens zijn klabakken in de gauwte opdracht gegeven aan de VVB mee te delen dat de Vlaamse Leeuw in het officiële pro
gramma zou worden ingelast en dat de volkse bewegers hun eigen bloemenkrans zouden mogen neerleggen. En zo geschiedde.
De VVB zag dus af van protestacties, maar riep op tot een beperkte aanwezigheid met leeuwenvlaggen, uit eerbied voor het overwe
gend Vlaamse offer voor het vaderland in de Westhoekse loopgraven.
Aan Tsjefaan de Clerck Uitbesteder
Tilburg
Gij Vervormer,
Gedreven door koortsige dadendrang en door een geloof in de maakbaarheid van de maatschappij dat ons doet denken aan christenen voor het socialisme, zijt gij bevallen van een lijvige nota over een betere organisatie van het gerecht. ‘Naar een nieuwe architectuur van Justitie’, zo heet het document dat besproken wordt in een parlementaire werkgroep waaraan alle partijen deelnemen ... behalve uiteraard het Vlaams Belang en Lijst Dedecker. Die mogen het gerechtelijke apparaat niet mee organiseren, ten hoogste ondergaan.
Straffe koffie vinden wij dat. Zeker als we er de opening van de toespraak bijne
men die gij een goede maand geleden bij de installatie van bedoeld forum gehou
den hebt. Ronkend verkondigde gij name
lijk: ‘Vandaag starten we een bijzondere opdracht. Wellicht het meest edele van het politieke werk: over partij- en meer- derheidsgrenzen heen, over vele gevoe
ligheden en tegenstellingen heen, zoeken naar een politiek akkoord over de hervor
ming van het gerechtelijke landschap, fun
dament van onze trias politica. We doen dit in het Parlement, het epicentrum van de politiek.’ En dus blijkbaar ook het epi
centrum van discriminatie, een misdrijf dat bij wet verboden is en door justitie wordt bestraft! En dan maar zagen en klagen dat het vertrouwen in justitie er sprongsgewijs op achteruitgaat!
Enfin, gij hebt zowaar het Atomium als symbolische naam voor uw vergaderclub gekozen. ‘Negen bollen die schitteren en elkaar voortdurend in evenwicht houden', zo klonk het. Eén meer dus dan bij het Octopusgedoe van tien jaar geleden na de zaak-Dutroux. Overigens is dat absoluut geen garantie dat de hervorming van justi
tie anders en beter zal aflopen dan die van de politie, die als voornaamste resultaat heeft gehad dat er steeds minder blauw is op straat, en dat de discipline bij de orde
handhavers zelf gaandeweg achteruitgaat.
Bovendien zou uw Atomiumgezelschap al tegen het einde van dit jaar met de werk
zaamheden rond moeten zijn. En dat ter
wijl van heinde en ver kritiek gespuid wordt op wat er tot nu toe van uw plan
nen bekend is. Zonder het dan nog te heb
ben over de interne weerstand bij justi
tie zelf, zowel binnen uw administratie die door uw voorgangster, madam Onkelinx, volgepropt is met PS-getrouwen, als bin
nen het gerechtelijke apparaat dat zelfs na de Fortis- en De Tandt-schandalen van de voorbije tijd geenszins tot “zelfreini
ging” bereid is. Integendeel, talloos zijn
Ongemakkelijke symbiose
Het was even wennen: al die Belze "drapo’s"
en die zure gezichten en daartegenover meer dan tien Vlaamse Leeuwen geamuseerd lachende snoeten. In de commentaren was duidelijk te horen dat de Ware Vaderlanders het officiële symbool van de Vlaamse gemeenschap rauw lustten. Waren hun ogen messen geweest, dan waren er vorige woensdag ongetwijfeld zwaar gekwetste Vlamingen te betreuren geweest. Die brave Hugo Portier werd zelfs voor nazi uitge
scholden. In scherpe tegenstelling daarmee, die bejaarde Luikenaar, die per abuus op die herden
king was terechtgekomen en de Vlamingen per se geluk wou wensen, omdat zij erin geslaagd waren aan het stadspark de twee gemeenschap
pen te verzoenen. Hoewel zijn vader in een Duits concentratiekamp had gezeten, wenste hij uit
drukkelijk zijn respect voor de Vlamingen uit te spreken. Ook treffend: toen de brave zeun werd gespeeld, scheen niemand de tekst te kennen. En dan die Vlaamse Leeuw. Toen de muziekkapel daaraan begon, werd die luid en wervend uit alle Vlaamse volle borsten mee
gezongen Zij wisten zelfs van geen ophouden, want na het stilvallen van de muziek, hieven zij onvervaard de tweede strofe aan. Roger de Ridder legde, als laatste van een lange rij Goede Belgen, leeuwenspeldje op de kraag, zijn VVB-krans aan de voeten van Alberts paard neer. Goed punt voor Patrick van A. Als het goed is, zeggen wij het ook.
de magistraten die dossiers aanleggen om hun eigen hachje te vrijwaren of dat van collega’s te besmeuren. De hoge heren van het Belgische gerecht, terecht wor
den velen met de vinger nagewezen als vol
komen wereldvreemd of ontzettend hau
tain tegenover het “vulgum pecus”. (Al kan dat natuurlijk niet tippen aan uw fameuze trias politica!)
Even ter info van dat vulgum pecus, ofte het ordinaire volk: gij wilt een beter management van justitie en minder maar grotere gerechtelijke arrondissementen (16 in plaats van 27). Daar moet een “een- heidsrechtbank” komen waar alle andere rechtbanken (arbeidsrechtbank, Recht
bank van Koophandel, de vredegerechten, jeugdrechtbank) in opgaan. Daar horen ook tuchtafdelingen voor magistraten en advocaten bij, en diensten voor bemidde
ling. En ge wilt ook een “centraal loket”
waar de burger zijn klachten aanhangig kan maken. Maar de oppositie schiet met scherp, en ook binnen de regering, ja, zelfs binnen uw eigen partij, is er geen eensge
zindheid over uw voorstellen. Komt daar
bij dat het gerecht zelf de informatisering van justitie veel belangrijker vindt dan een reorganisatie ervan, terwijl gij het omge
keerd bekijkt. En dan als klap op de vuur
pijl: uit uw aanvankelijke ontwerp is de splitsing van het gerechtelijke arrondis
sement Brussel-Halle-Vilvoorde zonder meer verdwenen! Hieraan herkennen wij de ware aard der tsjeven: BHV onder de mat vegen om het eigen politieke vel voor
lopig te redden, en intussen voorwenden dat men justitie gaat hervormen, zonder dat het grote pijnpunt in het centrum van het land wordt aangepakt!
En verder wordt ook de bouw van nieuwe gevangenissen in België op de lange baan geschoven, want ge moogt dan wel een samenwerkingsakkoord met de gevan
genis van Tilburg ondertekend hebben, dat lost niets op aan het probleem van de zware jongens in onze eigen nor, want naar Nederland zullen enkel “niet-vluchtgevaar- lijke" gevangenen worden overgebracht.
Tegen een jaarlijkse kostprijs van zo’n slor
dige 30 miljoen euro, bovendien.
Het Justitiepaleis in Brussel heet gebouwd te zijn door “ne scheven archi
tect”. De grote wandelzaal heet daar in het Frans ‘la salie des pas perdus’. Daar zult ook gij verloren lopen, met uw scheve nota over nieuwe architectuur!
Ontmaskerd
Kamerlid Hagen Goyvaerts van de Bozen kan het schudden nu hij dezer dagen ont
maskerd is door Walter Pauli in De Mor
gen. Deze rode op-de-borstklopper schreef:
"Al werd in de vroege Blokjaren die door Karei Dillen uitgezette lijn redelijk vanzelf
sprekend aangenomen en ook toegepast.
De partij rekruteerde toen vooral bij telgen uit ‘kernfamilies’ van de Vlaamse Beweging.
Erfelijk Vlaams-nationalisme, met alles wat dat inhield aan aangebrand verleden en grimmig heden, je zou ter hunner verscho
ning haast kunnen zeggen dat sommige VB’ers des extrémistes nés waren? Neem een VB’er als Hagen Goyvaerts. Of beter:
neem zijn voornaam.
Wie als 'Hagen' het leven ingestuurd wordt, wie zijn naam dankt aan die grim
mige, onverzettelijke figuur uit Noordse legenden en de Nibelungensaga van Wag- ner, die moet toch halvelings gepredesti
neerd zijn om in rechtsradicale rangen te verzeilen?"
O ja? Siegfried Bracke is dus in deze ver
wrongen pauliaanse logica een verdoken VB’er. Want was Siegfried niet de held in dezelfde saga die de draak doodde? Om nog maar te zwijgen van Fried'l Lesage. En van Walter zelf. Dat Pauli zich nog met deze Oergermaanse naam durft laten zien.
En toen bleven de Arabieren (2)
De manier waarop de Arabieren het bestuur organiseren van de nieuw ver
overde gebieden gelijkt heel erg op de kolonisering van Afrika in de 20ste eeuw.
De Arabieren zijn ziekelijk nationalistisch (nog altijd) en zo overtuigd van de superioriteit van de eigen nieuwe ideologie dat ze letterlijk afstand nemen van de veroverde volkeren. Op die manier consolideren ze onbewust hun heerschap
pij op lange termijn.
In tegenstelling tot bijvoorbeeld de Ger
manen bij hun volksverhuizingen naar het Romeinse Rijk, nemen ze niet de taal of een deel van de wetgeving of de gewoontes over van de autochtonen. Ze zijn trouwens geen volksverhuizers die met vrouw en kinderen betere weidegronden zoeken. Dit zijn harde en gedisciplineerde veroveraars en plunde
raars die zich haast zonder bagage verplaat
sen. Ze herleiden een deel van de bevolking tot slavernij en laten die slaven gloednieuwe steden bouwen waar de Arabieren bij elkaar wonen. Ze vestigen zich niet in de oude ste
den. Ze lopen dus niet het gevaar bij een opstand vernietigd te worden omdat ze ver
spreid leven. Ze kunnen integendeel uit de eigen stadsbewoners direct een legertje op de been brengen.
Natuurlijk nodigen ze hun stamgenoten uit zich bij hen te voegen van het moment dat ze zich zeker voelen in hun macht. Lange tijd zijn de Arabieren in hun veroverde gebie
den een minderheid van zo’n tien procent.
En die minderheid leeft als een parasiet op de kosten van de autochtonen. Arabieren van de eerste generatie denken er niet aan te werken. In Perzië krijgen ze zelfs een uit
kering op kosten van de Perzen. Maar men moet er wel bij vertellen dat de belastingen die ze heffen dikwijls lager zijn dan de som
men die de Oost-Romeinse keizer, of de Per
zische sjah, uit zijn onderdanen perste. In de meeste delen van het nieuwe rijk betalen de niet-moslims altijd het dubbele van de hoof
delijke belasting die de moslims verschul
digd zijn. In andere delen moeten moslims niets betalen. De nieuwe Arabische heersers hebben er dus geen financieel belang bij als te veel nieuwe onderdanen zich uit oppor
tunisme bekeren, al kunnen ze zogenaamde bekeerlingen niet weigeren.
Maar het duurt bijna 400 jaar vooraleer in dat reusachtige rijk (de afstand tussen Mauretanië en Samarkand bedraagt 7.000 kilometer) een meerderheid van de men
sen moslim is. Eerst 60 jaar na de verove
ring van de helft van het Oost-Romeinse Rijk verdwijnt het Grieks als de taal van de admi
nistratie. In Damascus nemen de Arabieren een heel lange tijd de helft van de kathe
draal in beslag als moskee. De andere helft blijft christelijk.
Weinig verzet
De Arabische verovering van Syrië en Palestina wordt natuurlijk vergemakkelijkt door de permanente intriges in Constantino- pel waar een keizer nooit echt zeker van zijn troon is. Dikwijls wordt daar meer energie aan interne intriges besteed dan aan de oor
log met de Arabieren. De hoofdstad van het Oost-Romeinse Rijk is zo groot en belang
rijk dat ze altijd nieuwe Griekse immigran
ten kan absorberen en de Griekse elite die het rijk bestuurt, blijft bijna nooit ter plaatse na de Arabische overval. De Griekse amb
tenaren en militairen vluchten liever zodat het bestuur overal onthoofd wordt en de Arabieren gemakkelijk hun plaats kunnen innemen.
Het in Arabische ogen schatrijke Egypte wordt door 4.000 Arabieren uit Jemen ver
overd op nauwelijks twee jaar tijd. Egypte is misschien niet meer de graanschuur uit de oudheid en wordt geteisterd door epi
demieën en ontvolking, maar de buit is nog altijd reusachtig. Het Griekse verzet is weer zeer slap en de machthebbers hebben er nooit aan gedacht de koptische ketters (in hun ogen) te bewapenen. De bevelhebbers van de multinationale Oost-Romeinse leger
tjes riskeren dikwijls het eigen hachje niet en vluchten liever. De Egyptenaren blijven pas
sief en begrijpen eerst zo’n honderd jaar na de verovering de ware aard van de islam en de Arabieren. Ze komen in opstand, maar dan is het te laat.
Het duurt natuurlijk een tijdje voor zo’n betrekkelijk klein groepje veroveraars een reusachtig land als Egypte verteerd heeft en voorlopig beperken de Arabieren zich tot wat raids in de rest van de Noord-Afri-
kaanse gebieden van Constantinopel: kwes
tie van wat kerken te plunderen voor het goud en het zilver. En natuurlijk nemen de Arabieren graag de kostbaarste grondstof van allemaal met zich mee: slaven, om de heersers in Arabië gelukkig te maken en om de ontvolking in Egypte, Syrië en Perzië wat af te remmen.
Maar ten slotte beginnen ze in de tweede helft van de 7de eeuw aan hun nieuwe opmars. Historici wijzen erop dat de geluks
factor dikwijls de voornaamste rol speelt in de verovering van het rijk. Maar het is ook waarschijnlijk dat Arabische spionnen wel degelijk hun makkers inlichten dat dit de juiste tijd is om toe te slaan. De verovering van de vroegere welvarende Romeinse pro
vincie Africa is dan ook een makkie. Deze andere graanschuur uit de antieke wereld is na de implosie van Rome en de verove
ring door de Vandalen van de provincie altijd maar achteruitgeboerd. Keizer Justinianus heeft honderd jaar tevoren de provincie laten heroveren met enorm veel oorlogs
geweld. Sindsdien is de provincie een mar
ginaal deel van het Oost-Romeinse Rijk met een Grieks-orthodoxe elite en een bevolking van grotendeels analfabete roomse Berbers die geen schrijftaal bezitten en alleen wat Latijn kennen. Het verzet tegen de Arabische legertjes is minimaal. In 680 zijn de Arabie
ren al aanwezig in het huidige Marokko. De laatste Griekse vesting, de Romeinse stad Carthago, die ooit 500.000 inwoners had, valt in 698.
Zij weten het
De Arabieren hebben feitelijk maar één hardnekkige tegenstander: de tientallen Ber
berstammen waarmee ze langdurig oorlo
gen voeren, zij het dikwijls geassisteerd door andere Berbers. In deze oorlogen zijn men
sen de belangrijkste buit voor de Arabieren en de animositeit tussen veroveraars en ver
overden duurt tot vandaag verder in Noord- Afrika (en niet alleen daar; Arabieren en Ber
bers wonen in Borgerhout ieder aan hun kant van de Plantin en Moretuslei). Natuur
lijk zijn er ook bij de Berbers opportunisten die zich bekeren en die wel wat zien in die nieuwe orde, want de Arabieren erkennen talent en verdiensten. Een Arabische aris
tocratie bestaat zeer zeker. De stamleden van ibn Abdullah, de uitvinder van de islam, hebben veel praats en zijn niet arm. Maar de heersers, gouverneurs, generaals vinden niet per definitie dat hun oudste of zelfs een jon
De dingen dezer dagen
gere zoon alle talenten in huis heeft en hen moet opvolgen.
De Berber Tariq (Gibraltar dankt zijn naam aan hem) krijgt het bevel over een legertje Berberbekeerlingen dat in 7II het Iberische Schiereiland binnenvalt; aanvan
kelijk alleen om te roven. Maar in het West- Gotische Rijk heerst er een opvolgingscri- sis en weer is het verzet eerder zwak in het ook al dunbevolkte Iberië. Nadat een Ara
bisch legertje ook zijn deel van de buit komt opeisen, stort het rijk in elkaar. Vijf jaar later is het grootste deel veroverd. Alleen in het noordwesten houden wat christelijke staat
jes stand omdat de moslims niet erg geïnte
resseerd zijn in de onvruchtbare plateaus.
Maar in de lente en de zomer trekken Ara
bische groepjes over de Pyreneeën het Fran
kische Rijk binnen om daar wat weg te sle
pen. Ze bereiken zelfs Autun in Bourgondië.
Waarschijnlijk is het nooit de bedoeling het Frankische Rijk te veroveren, want de Fran
ken kunnen wel een strijdbijl en een zwaard hanteren. De zware nederlaag tegen het leger van Karei Martel nabij Poitiers in 732 maakt de Arabieren duidelijk waar de grens van hun expansie ligt.
Inmiddels gaan de veroveringen in het Oosten verder. Rond 750 is ook een groot deel van het huidige Turkmenistan en Oez
bekistan verovert. De Arabieren nemen ook Kabul en Afghanistan in, plus Sind (nu West- Pakistan). Maar ze botsen overal op nog niet bekeerde Turkse stammen en daar stopt het feest.
Natuurlijk eindigt niet iedere tocht op een overwinning. Soms lijden de Arabieren al eens een nederlaag en moeten ze zich terug
trekken. Maar ze komen altijd terug want hun dar-al-islamideologie verdraagt niet dat het gebied waar ooit een moslimvlag gewaaid heeft, niet meer islamitisch is. In Israël maken ze zich dan ook geen enkele illusie over de aard van de zogenaamde vrede die het land gesloten heeft met sommige Arabische sta
ten. Zelfs Spanjaarden en Portugezen weten het. Een wapenstilstand, desnoods eentje die eeuwen duurt, is mogelijk, maar een echte vrede met gebiedsverlies wordt nooit aan
vaard door de overtuigde aanhangers van een barbaarse ideologie.
Jan Neckers
Bron: De grote Arabische veroverin
gen. Het ontstaan van het islamitisch rijk van Afghanistan tot Spanje (Hugh Kennedy).
Roddels uit de Wetstraat
BHV und kein Ende ________
Boze Bart Laeremans en niveaans woel
water Ben Weyts trokken in de commissie Binnenlandse Zaken in gesloten Vlaams-nati- onale slagorde van leer tegen het belangen
conflict dat de Duitstaligen indienden om het BHV-dossier nog maar eens te rekken.
Laeremans klaagde het rechtsmisbruik aan en het absoluut ondemocratische karakter van heel die belangenconflictgeschiedenis, waarbij de tegenpartij maar liefst vijf moge
lijkheden heeft om zoiets in te roepen en de Vlamingen maar één.
Weyts wees op zijn beurt op de moti
vatie van het parlement van de Duitstali
gen. Hierin lezen we: “Overwegend dat met de inleiding van een ander belangen
conflict door het Parlement van de Duitsta
lige Gemeenschap belangrijke bijkomende tijdelijke speelruimte wordt geschapen voor onderhandelingen met het oog op een moge
lijke compromisoplossing...’’ Weyts zei dan ook dat hieruit duidelijk blijkt dat de federale regeringspartijen deze toestand uitlokken en dat de Duitstaligen hiermee de facto aange
ven dat zij eigenlijk geen belanghebbende partij zijn. Laeremans en Weyts vroegen dan ook de stemming om het belangenconflict te negeren. Ze werden natuurlijk niet gevolgd.
Ook niet door druk telefonerend Michel- leke - Splits nu! - Doomst van de amper- sandse knechtfederalisten. Hij had er alle
maal geen oren naar. De oekazes van de top der knechtfederalisten verbieden immers vijf minuten politieke moed.
Lekker op reis
Luc Sevenhans, ooit Boos Kamerlid en omwille van de smeer aan de kandeleer onaf
hankelijk gaan zetelen, ligt in de plaaster met zijn been. Het genezingsproces lijkt een tijd te duren, want hij laat zich officieel veront
schuldigen in de praatbarak, waardoor hij
•te
DF
REM
wettelijk afwezig kan blijven zonder in te moeten leveren op zijn sollen. Maar groot was onze verbazing toen hij een tijd geleden wel in staat leek mee een parlementaire reis naar Kenia te ondernemen. En nog groter was onze verbazing toen we te weten kwa
men dat hij zelfs geen lid is van de commissie Landsverdediging. Naar verluidt is de genera- lenvriend een graag geziene gast op de mili
taire zatsels en neemt ‘zijn vriend’ minister Pieter Crembo hem - in ruil voor parlemen
taire steun en geen kritiek - graag mee op reis als 'extra gast’. Zo gaat dat. Vrienden
diensten kunnen altijd wel geregeld worden.
Tsjevenhans is een meubel van het regime geworden. Voor ‘t geld danst den beer, niet
waar’!
TÎEWS,... WAS DAT DAM MOG NIET ? I
Kardinaalpresident?!
De kardinaalpremier blijft ogenschijnlijk kalm onder de speculaties over zijn mogelijke bevordering tot allereerste Europresident.
Hij manifesteert zich als de stille wijze die onverstoord nadenkt en alleen maar wijze haiku’s neerpent.
Maar als hij het ooit brengt tot Europese big boss en het dossier-Turkije voor de neus krijgt, zal hij waarschijnlijk hopen niet al te zeer aan uitspraken uit het verleden herin
nerd te worden. Zo lezen we in een rapport van de Europese raad van december 2004 dat hij vrij sceptisch en kritisch staat tegen
over de Turkse toetreding tot de Europese Unie. Hij beweerde toen dat Turkije de poli
tieke criteria nog steeds niet heeft vervuld
en dat de toetreding een beslissing van p0'1'
tieke aard is. .
En letterlijk: “Turkije is Europa niet, en za dit nooit zijn. (...) Feit is wel dat de universe e waarden die gelden in Europa, en die ook m de christelijke leer fundamenteel zijn, zu"
len verwateren door de toetreding van een groot islamitisch land als Turkije.” De Turken gaan dat zeker niet vergeten zijn!
Weg of niet weg..._________
Ondertussen werd de kardinaalpre mier donderdag in de Kamer aan de tan gevoeld over dat nakende voorzitterschap- Boze Gerolf Annemans en Vuil Blad Zean Marie maakten zich vrolijk over de moge lijke aftocht.
Annemans hoopte daarbij dat hij de Kame niet zal opzadelen met iemand die ook me in de Kamer is verkozen, waarbij de name van Steven Vanackere en Marianne Thysse waaien. Dedecker vroeg of het misschie weer Leterme wordt. De kardinaalpremie liet zich niet uit zijn lood slaan en zei dat ƒ1 in rustige vastheid - of is het vadsige rust- gewoon afwacht.
Mooi gebaar
Onlangs stuurde Jan Jambon, voorzitter van de niveananfractie in de praatbarak,ee^
brief naar zijn evenknie van de Bozen, ^er° t Annemans. Niet om deze laatste voor verr te schelden of te proberen overtuigen de Maddensdoctrine... Integendeel, on1 een constructieve manier in overlegte q
den. Jawel! De niveanen hadden namelijk actiepunten op papier gezet 'voor meer p° . tieke geloofwaardigheid’. Prompt vroege11 aan de andere Vlaams-nationalisten om m^
te denken over hun voorstellen. Het is e gebaar dat kan tellen. De Bozen hebben ook niet nagelaten de kritische analyse gr°
dig te vergelijken met hun voorstellen zake. En er bleken meerdere overeenko sten te zijn. En nu maar samen denken en doen! Het zal tijd worden.
De dingen dezer dagen
18 november 20095
De politiekcorrecte leugens bij de VRT (2)
Blok-Kampf
Als historicus ken ik de multiculturele zesde eeuw toen Franken en Romeinen be- en veroordeeld werden volgens hun eigen cultuur (boete voor de een, ont
hoofding voor de ander bij een moord). In onze eigen tijd was er de “multicul- tuur” van Zuid-Afrika, een van de “zwarte beesten” van het nieuwe antiracisme.
De politiek van gescheiden ontwikkeling beoogde in feite een (uiteraard gedwon
gen) multiculturele ontwikkeling, met aparte “thuislanden” voor de verschil
lende zwarte volkeren, van wie de Afrikaners de taal en de cultuur zogenaamd
‘ VRT
SCHMiNKKAMBR
gerespecteerd wilden zien.
In Vlaanderenwerd de term "multicultu reel" gaandeweg vooralgebruikt inverband metde statusvanimmigranten, bijna altijd zonderveel nadenken over de diepe con flictstof die het begrip bevat. Deomroep ging zichactief met de immigranten bezighou den. Voor een aantal nationaliteiten kwamen eraparte radioprogramma's (vanafde jaren zeventig) en later ookkorte tv-programma’s (eind jarentachtig), in demoedertalen (res pectievelijk “VoelJe Thuis!”en “Babel"). Dat was eenconsequente“multiculturele” prak
tijk dieinhet huidigemedialandschaptotaal ondenkbaar en (metdank aande schotelan tennes) totaal onnodig geworden is. Maar een paar jaar lang werd er -uiteraardalleen opde rottigste plekken van de zendsche- ma's - voor de duurvande programma’s in het Arabisch,Turks, enzovoort gecommu niceerd.
Dit voorbeeld van "multiculturalisme”
(waarmee geen omroepeer te behalen viel) werd begin jaren negentig door de direc
tie onder applaus van onderandere Johan Leman opgeruimd omdathet niet “integratie
bevorderend" zou zijn. Hetwerd vervangen doorhet makke “CouleurLocale" onderlei
ding van FilipVoets. Geheelpolitiek correct wenste het magazine vooralaandacht te heb
benvoorde “positieve kanten” van de "mul ticulturele maatschappij”. Het behandelde nauwelijks de werkelijk hachelijkeimmigra
tieproblemen. Het programma werd prompt bekroond met de“Mediaprijs voorde Har monieuze Samenleving” en de“Prijs van de Ligavoor deMensenrechten”.
Deze episode illustreert zeergoed het aspect“gezelschapsspel” van PCinzake mul- ticulturariliteit. Natuurlijkwaren de Ber bers-enTurkssprekende immigrantenbeter gediend met programma’s in hun eigentaal en over hun eigen wereldje. Maar daarging het de PC’ers niet om: zij wilden vooral aanelkaar tonen hoe multicultureel zijwel waren. En daarvoor hadden ze alleen maar gekleurde mensen nodig die Nederlands spraken. De meeste medewerkers vanhet
“echte” migrantenprogramma werdenont slagen. Eén van de reporters van Couleur Locale bekende eerlijk dat hijhet gevoelhad met de Incestprijs bekroondte zijn.
De multiculturele rijkdom wordt ook uit
gestraald in de VRT-soapThuis, wantMo 'S in ditfeuilleton een echt rolmodel dat de bekrompen, verzuurde Vlamingen moet aanporren om nou eens eindelijk allochtone vrienden te zoeken. Youssefen Aisha diein Thuis weer naarMarokko keren, wordenwel door acteurs gespeeldmet de achternamen Albert en Wauters.
Islamblind
De Nieuwsdienst telde ook een groot aantal PC-multiculturalisten. Een journalist stelde ooit een programma voor overde ver
nietiging van eenauthentieke Vlaamse mul
ticulturele biotoop,gevolgd door een etni sche zuivering. Het betrof... de splitsing van deLeuvenseuniversiteit. Ditwas zelfs voor de VRT een brug te ver. Ik auditioneerde begin jaren negentig verscheidene kandidaat- medewerkers voor het radioprogramma De Cultuurschok enik herinner me hoe Mark van de Looverbosch hartstochtelijk zijn diepe geloof in de multiculturelewereld beleed...
tQthetmoment ik hem vroeghoeveellich
ter de straf moest zijnvooreen Turkofeen Marokkaan dan voor een Vlaming na een moord om de eer van de familie te wre ken. In de dagelijkse omroeppraktijk had fo grande illusion" weldegelijkgevolgen, zij het dat hier minderde vinger op een open wonde kan gelegd worden. Het wasimmers geen zaakvan wat menwelzei en toonde als vooraleen zaakvan wat niet de etherenhet scherm haalde. Deminder fraaie kantjesvan niet-westerse culturen werden met deman
telder liefdebedekt.
Eengewelddadige endiscriminerende ide
ologie als de islam ontsnapte meestal aan oe brutaliteiten waarop het vredelievende
^hristendomwel rechthad. In I998 produ
ceerde Ketnet een grove parodie met mis gewaden. Kardinaal Danneels vroeg boos of men datook met andere godsdiensten deed (bedoeld was natuurlijk de islam). Neen dus. En opde avond van de dagdat Dami- aan heilig verklaard werd, programmeerde de VRT opzettelijk een documentaire om een Damiaan-mirakel belachelijktemaken.
Jarenlangwerden geen diepgravende pro gramma’s gemaaktover de houding van mos
lims tegenovervrouwen en holebi’s, hoorde en zag men niets over de koop en verkoop vanhuwbare kinderen(met heteufemisme
“gezinshereniging” bedacht).
Tijdens De ZevendeDag in maart2005 betoogdeVB’er Filip deMandat een echte moslim geen democraat kan zijn. Hij ver telde alleenwatgelovige moslims permanent zeggen: “Goddelijke wetten hebben voor
rang opmenselijke wetten.” Ivan de Vadder reageerde alleenmet:“Ik valbijna vanmijn stoel", maar ging uiteraard niet de discus
sie aan. Injanuari 2006 organiseerden ver
scheidene dictatoriale islamitische landen zogenaamde massabetogingen tegen de al maanden oudeMohammed-cartoons. In het radionieuws werdaanverscheidene moslims gevraagd waarom ze zo boos waren. Omdat M. ibn Abdullah de “boodschapper van God ende bijna perfecte mens was” luidden de antwoorden. Niemand vroeg hen waarom
“een bijnaperfecte mens” als rovershoofd- man karavanenoverviel, joden liet uitmoor
den of een kind van zeswou huwen. Toen de georchestreerde betogingen tegen de afschaffingvan de hoofddoek in de Athe
nea van Antwerpenen Hobokenbegonnen, kwam ene Robin Ramaekers directop de proppenmet de nazi-onthaalmoeder, kwes
tie vande aandacht af te leiden. Journaliste Ann Debie reageerde niet eenstoen een hoofddoekje zei dater bloed zou vloeien.
De nieuwsdienstvertelde weldat spoedaf- delingente lijden hebben onder toenemende agressie, maar vermelddeniet dat racistische allochtone (vooral Marokkaanse) haatkop- pen inBrusselde daders zijn.
Blok kop van Jut
De omroep heeft overigens lange tijd nau welijks aandacht opgebrachtvoor de immi- grantenproblematiek. De televisie-Nieuws- dienst is pas op dreef gekomen toen het Vlaams Blok begon door te breken. In I988 maakte Paul Muys een geruchtmakende Panorama-aflevering over de Antwerpse Seefhoek.Een niet-correctereportage, want Muysliet Blok-stemmers uitspreken zon
der daar bijte moraliseren.Wellicht omdat ze bijna allemaal klonken als normale men sen met gewone reflexen, gaf hijvoor alle zekerheid hetlaatste woord aan eenniet al te verstandige cafébezoeker die overHit- ler en zijn gaskamers begon te lallen (“De Seefhoek", I988). En om hethelemaal goed te maken vulde PaulJambers het tweede deel vandiezelfde Panorama met eenstuk over viersupergeïntegreerde dames (“Vier Vrouwen”) In dewekenen maanden daarop toonde Jamberszichtrouwens een nijvere propagandist vande multicultuurmet onder andere een hilarisch stuk over de helende krachtvan“multiculturele muziekfestivals”
(“Wereldmuziekland”, I989).
Bij de radio werd in de talrijke “maat
schappelijke”programma’shartelijk geschof
feld in de multiculturele tuin, maar daar moet iemand maareens een aparte studie aan wij den.
Op “Zwarte Zondag” (november I99I) reageerden de multiculturalistenoverspan
nen. In dedagen na de verkiezingen,diehet Vlaams Blok twaalf zetelsopleverden,wer
den degrote woorden niet geschuwd. Voor man was Jef Lambrecht, dieer de verkiezin gen van I936 ende doorbraak vanhet VNV enRex bijsleurde endegoedeverstaander begreep directdat het vervolg - een her
halingvan I940-I945 - ook nietuitgeslo
ten was.
In I994 kregen VRT-activisten eenbelang rijk wapen in handen. De Raad van Europa
(die zich op verzoek vanhet racistische FDF graag met de Vlaamse Randbemoeit) oor deeldedat:“de publiekeomroepzorgt voor het uitdragen van verschillende filosofische en religieuze ideeënmethet doel het weder
zijdse begrip te versterken, de onderlinge tolerantie te vergroten en gemeenschaps relaties in pluri-etnische en multiculturele samenlevingen testimuleren.” De Neder
lander Janmaatdie de multiculturele samen
leving verwierp werd onder andere op basis van deze resolutie door derechtbank ver
oordeeld (Frits Bolkestein en Geert Wil- ders vertelden laterexact hetzelfde, zon
derveroordeling). Bij de Vlaamse omroep kwam geenenkele VB-politicus ineen amu
sementsprogramma en tezelfdertijd werd de partij ookgeweerdbij bijvoorbeeld De Zevende Dagzodatze (tevergeefs)naar de Geschillenraad trok.
Vanaf I999 ging het hardtegen hard. De partij wonnog driezetelsbijenwerd gro
ter dande twee partijen dieopde sympa thie van de meeste omroepmedewerkers kondenrekenen(AgalevenSP). Tijdens de verkiezingsuitzending van 13.6.1999 werden deresultatenvanhet VB niet getoond met staafdiagrammen in de kleurvan de partij (geel) zoalsbij andere partijen wel het geval was.Denieuwsdienst koosbruin, een sub
tielereferentie naar Hitlers SA. Toen voor zitter Frank Vanhecke protesteerde, repli
ceerde Guy Janssens met“we hadden ook zwart kunnen gebruiken” (zoalsbijdeSS).
"C’est Ie ton qui fait la musique” geldt ook bijde omroep enMartineTanghekondigde met zichtbaar genoegenaandat het publiek in hetVlaams Parlementgeapplaudisseerd had toen deeerste tellingeneen verlies van 2% in Antwerpen voorspelden. De echte (overwinnings)cijferswerden later droogjes afgelezen. Een jaarlater kende de partijeen nieuwe triomf bijdegemeenteraadsverkie
zingen vanoktober 2000.
Oorlog tegen het VB
Toenmalig gedelegeerd bestuurder De Graeve zageen mogelijkheid een slaatjete slaan uit de wens van de minister en de nood aande deugd teparen.Hij vroeg extrageld voor deBlok- Kampf ter willevan een nieuw eigen politiek programma dat de door ieder een bij de omroep gehate “programma’s voor derden”zouvervangen.Hoewel geen kipnaarde zeldzame uitzendingen van het VBkeek, betoogde directeur Johan Leman vanhet bekende Centrum voorGelijke Kan sen en Racismebestrijdingdatdergelijke pro
gramma’salle inspanningen van zijn over heidsdienst teniet deden. Minister-president Dewael kwam niet met geld over de brug, maar waarschijnlijk werd er al inde omroep gewerkt aan een VB-nota en gaf Dewael op verzoek al op voorhand politieke dekking.
De omroep zocht natuurlijk eenjuristuit wienswaarschijnlijkeadvieshetdichtstde juridische waarheid zou benaderen die de Reyerslaan wilde horen.
Intussen moestmen in juni 2001de tegen slagincasseren datde Brusselse correctio nele rechtbank zich onbevoegdverklaarde om drie Blok-vzw’s als racistisch te veroor delen. Met de zegen vande Gentse media- jurist Voorhoof verscheen dan in september 2001“DeVRT en de democratische samen leving”,die degewetensnoodvan program
o o o o o o
mamakers/journalistenkon verlichten. De wetgevingopde omroep eisteneutraliteit en onpartijdigheid, maar daar hadden velen bij de omroep maar weinig zin in. Voort aan kon men zich verschuilen achtereen ambtelijke tekst die noghetbestvanalle
maal werd samengevat door P.Deltour, nati onaal secretaris van de VVJ: “Het getuigt van eengrote creativiteit dat die er binnen dat kader(neutraliteit enonpartijdigheid) in geslaagdis een dergelijketekst te schrijven.” Die creativiteit bestond erinmetbehulp van hetal genoemde mission statement van de Raad van Europa“alle gedachtestromingen teverwerpen dieuitgaanvan discriminatie en uitsluiting”. Volgens de omroepwas ditde ideologie van het VB, partij dieinde VRT- nota daarenboven de doodzonde bedreef
“openlijk de pluri-etnische en multiculturele samenleving vande hand tewijzen”. De enige mogelijke conclusie was: “hetBlokisgeen politiekepartij als een andere".LeoNeels, een duidelijkniet door de omroepgeconsul teerde jurist mediarecht, zei daarover: “De VRTsteuntop een richtlijn diebepaaltdat je aan extremistische partijen géén forum mag verlenen. Goed, maarwiebepaalt wie die extremistische partijenzijn? De VRT zélf heeft het Blok op een zwarte lijstgezet.” En
“De VRT is als openbaar orgaan, gespon
sord methet geld van alle belastingbetalers (ookmet het geld van die 600.000 Blokkie- zers)niet goed geplaatstomeen beslissing tenemen om bepaalde meningen niet meer tebrengen. (GvA 11.9.2001).
Opvallendinde VRT-notawas deopmer
king dat hetVB “de oorlogheeftverklaard aande VRT”. Deomroepverweetdepartij die zijaljaren agressief bestreed dat ze "haar ongenoegen kracht bijzet door het misbrui
kenvan een aantal toezichtsorganen”.Het VB had inderdaad op zes jaar tijd zestien klachten ingediend bij de politiek samen gesteldeGeschillenraad diehet Blok uiter aard iedere keer wandelenzond. Deagres
sor namhetde aangevallenekwalijk dat hij gebruik maakte van dewetgeving.
Schofterig
Maarerwasnu een groen licht om in de nieuwsprogramma’s hetBloken zijn stand punten zo weinig mogelijk uit te nodigen of te verzwijgen. Debattenover bijvoorbeeld het hoofddoekenverbod en andere thema's waarhet Blok mee scoorde, werdengevoerd zonder iemand van de partij.Blok-vertegen- woordigers werdensowie- so al niet uitge nodigd in andere programma’s. Inde amu- sementprogramma’s staat de deur, volgens door de omroep zelf geregeld bekendge maakte cijfers,al jaren in de eerste plaats openvoor politici vande sp.a (I90 maal aan wezig tussen augustus 2006 en januari 2009;
CD&Vmochtmaar I40 keer opdraven). In deze programma’s konmen ook de geschikte gasten uitnodigen om het vuile werkop te knappen. Een gewaardeerde medewerker was Knack-journalist Joel de Ceulaer. Hij had zich al onderscheiden bij deradio (De NieuweWereld van 9.10.2000) meteen eigen rekensommetje: "Alsmen I0 VlaamsBlok
kers neemt, men executeert ervier, men hangt er twee op en mengooit ereentjemet een zakvolswastika's aan zijn voet gebon den in de Schelde, hoeveel houdt men erdan over?”. Lees verder bladzijde14
