€ 2,20
73ste jaargang • nummer 8 • donderdag 23 februari 2017 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
In 2018 inbreken in alle belangrijke Vlaamse stadsbesturen en daarna op de golf van de overwinning scoren in 2019.
Dat was tot voor kort de strategie van de N-VA. Maar de Vlaams-nationalisten beseffen dat enkele rode bastions moeilijk in te nemen zullen zijn. Gent is een verlo- ren zaak omwille van Bracke-gate. Maar ook Brugge en zeker Oostende uit het rood halen, lijkt een onmogelijke opdracht.
Het is de droom van de hele N-VA-top: op zondagavond 14 oktober 2018 op tv een kaart van Vlaanderen zien verschijnen die vooral geel kleurt. Als de N-VA in grote stukken van Vlaan- deren de grootste partij is bij de gemeente- raadsverkiezingen, dan zal dat een jaar later positief afstralen op de federale, Vlaamse en Europese verkiezingen van 2019. Immers, de Vlaming kiest altijd voor de winnaars. Echter, de grootste partij zijn in grote delen van het landelijke Vlaanderen en in de kleine steden, is niet voldoende. Er moeten ook symbolische overwinningen in de centrumsteden worden behaald. Een overwinning betekent: de socia- listen uit hun laatste bastions verdrijven. Een
‘grand slam’ in de steden dus.
Sinds deze week wordt dat een zeer moei- lijke opdracht. De reden is bekend: de dra- matische communicatie rond de schnabbels bij Telenet van Kamervoorzitter en gedood- verfd Gents lijsttrekker Siegfried Bracke (N-VA).
Bracke zou in 2018 de linkse meerderheid in het Gentse stadhuis breken. De kans dat dit gebeurt, wordt ook met Elke Sleurs als lijst- trekker zeer klein.
Akkoord, zij kan zich een progressief imago aanmeten. Als staatssecretaris hield ze zich bezig met armoedebestrijding, holebirechten en vrouwendiscriminatie. Allemaal ‘soft’-the- ma’s die bij het Gentse bobo-publiek zeker aanslaan. Maar weegt Sleurs politiek zwaar genoeg? Haar passage als staatssecretaris liep niet over rozen. Onder andere het departement fiscale fraudebestrijding werd haar na een tijd afgenomen. Misschien is het eerder de bedoe- ling dat Sleurs de N-VA een afgang bespaart in Gent, dan wel dat ze de partij naar een over- winning kan loodsen.
De sociale mix in de Arteveldestad zou het voor de N-VA altijd moeilijk hebben gemaakt, ook om coalities te vormen. Een sterk links electoraat dat de kern van het kartel Groen- sp.a vormt, liberalen die spuwen op alles wat
N-VA mAg eeN ‘grANd slAm’ iN de stedeN VergeteN
Vlaamsgezind is… De vele jonge West-Vlamin- gen die naar Gent zijn verhuisd zijn ook niet de grote conservatieven. En als er al een antilinks electoraat is, dan zijn het de laaggeschoolden die voor het Vlaams Belang kiezen.
Kansen in Leuven en Hasselt
Bij de top van de N-VA wist men dat Bracke, nog voor de heisa rond zijn adviesfunctie bij Telenet, het tijdens de lokale verkiezingscam-
pagne moeilijk zou krijgen. Het was dan ook geen drama om hem te laten vallen. Zeker omdat Bracke bij veel N-VA’ers sowieso niet in de bovenste schuif ligt. Een opportunist in de ogen van veel kaders. Geen stamboomfla- mingant ook. En niet vergeten: als journalist de geestelijke vader van de arrogante en morali- serende duidingsformats op de VRT, met Ter- zake voorop.
Er komt geen gele golf over Gent. Anders is
het misschien in steden als Leuven, waar het post-Tobbacktijdperk kansen biedt. Ook Has- selt opent perspectieven. Links hangt daar in de touwen na een aantal schandalen die in pers opvallend weinig aandacht kregen. En in Mechelen kan de N-VA zich in het bestuur ver- ankeren. Al zijn de plannen van de N-VA-top om Johan van Overtveldt van Kapellen naar Mechelen te doen verhuizen geen bewijs van groot politiek inzicht. Moet deze economist over lokale politiek in debat gaan met Bart Somers? Om nog te zwijgen over het afschui- men van markten en teerfeesten. In Kortrijk kan de anti-CD&V-coalitie mét N-VA worden verdergezet. In vele steden stellen de christen- democraten sowieso niets voor.
Elders in West-Vlaanderen ligt Brugge. Kan Pol van den Driessche daar het verschil maken?
Het valt te betwijfelen. Binnen de N-VA is te horen dat de man enkel nog een prominente rol speelt omdat Bart de Wever dat wil. Men- sen die de N-VA-voorzitter ooit een dienst heb- ben bewezen, kunnen op zijn bijna eeuwigdu- rende steun rekenen.
Surfen op de nationale N-VA-golf
En dan is er wat sommigen als het laatste rode bastion zien: Oostende. Johan vande Lanotte voelt nattigheid en komt op met een stadslijst. Kwestie van de band met de sp.a te minimaliseren. De socialisten kunnen er reke- nen op 35 procent van de stemmen. De abso- lute meerderheid van goed tien jaar geleden is ver weg. Maar rood Oostende heeft de troeven in handen. Bart Tommelein van Open Vld profi- leert zich als uitdager, en daar wordt eens goed mee gelachen. In 2012 voerde die al campagne onder het motto ‘weg uit het rood’. De avond van die verkiezingen zette hij de coalitie met de socialisten gewoon verder. Kan Tommelein ingaan tegen de keizer van Oostende als hij al twaalf jaar op de hoogte is van de kuiperijen van Vande Lanotte?
In Oostende is de N-VA de tweede groot- ste partij en met Vlaams Parlementslid Björn Anseeuw heeft ze een bekwame lijsttrekker.
Maar de N-VA is in Oostende, net als in een aantal andere steden, groot geworden op de nationale electorale golf van de partij. Een echt nationaal kopstuk is Anseeuw niet. Dat maakt het ook moeilijk om op te komen tegen Vande Lanotte, die gepokt en gemazeld is in de nati- onale politiek.
Brussel wil luchthaven Zaventem slopen
We schreven het vorige week reeds: de werkelijke agenda van Brussel inzake de luchthaven van Zaventem is de liquidatie ervan. Brussel wil de luchthaven van Zaven- tem goeddeels slopen om de trafiek en tewerkstelling maximaal naar Wallonië te ver- sassen. Het personenverkeer richting Charleroi, de cargo naar Bierset bij Luik. Dit is zelfs geen verborgen agenda. FDF’er Didier Gosuin heeft dit maanden geleden al onver- bloemd verklaard. Afgelopen weekend deed zijn slippendrager Guy Vanhengel daar nog een schep bovenop met zijn voorstel in La Libre Belgique om de luchthaven twee kilometer oostwaarts te verhuizen.
Zo’n verplaatsing zou neerkomen op de vol- ledige verdwijning van het centrum van Steen- okkerzeel, een dorp van zo’n zesduizend inwo- ners. Natuurlijk weet Vanhengel dat dit plan totaal onrealistisch is en dat Vlaanderen hier- mee nooit zal instemmen. Zijn voorstel is er enkel op gericht het draagvlak voor de huidige luchthaven verder uit te hollen. In zijn voor- stel zouden alle opstijgende vluchten nog vóór het bereiken van de grens met Brussel kun- nen afbuigen, zodat elke morzel grond van het Brussels gewest gespaard zou blijven en alle last van de luchthaven kan afgewenteld wor- den op de Vlaamse gemeenten ten noorden en ten zuiden van Brussel.
Flamand de service
Nadat Vanhengel zaterdag was terugge- floten door zijn partijvoorzitter, loog de man dat hij enkel een verlenging van de zuide- lijke startbaan voor ogen had, maar de tekst van het interview is overduidelijk: de luchtha- ven moet verplaatst worden omdat Brussel is gegroeid. Uit dit interview valt vooral te leren dat de Brusselse regering niet zal bewegen in dit dossier en dat de VLD-minister daar voor de volle honderd procent achter staat. Van- hengel ontpopt zich hiermee als de beste ‘Fla- mand de service’ die de Franstaligen zich ooit konden dromen. De CVP’er Jos Chabert werd
destijds terecht verweten dat hij erg toegeef- lijk was voor de Franstaligen, maar die man had tenminste nog een geweten. Vanhengel daarentegen zou zelfs zijn schoonmoeder ver- kopen om aan de macht te kunnen blijven.
Belangenconflicten
De arrogantie van Brussel kreeg dinsdag hallucinante proporties toen bleek dat de Brusselse regering het tweede belangencon- flict van Vlaanderen gewoon naast zich zou neerleggen, maar uiteindelijk werd dan toch beslist om geen boetes te innen. Dit tweede belangenconflict was er gekomen op aange- ven van grondwetspecialist en Kamerlid Hen- drik Vuye. Volgens de officiële leer kan de Vlaamse regering over dezelfde materie maar één belangenconflict inroepen, maar Vuye betwistte dit zeer terecht omdat de Vlaamse overheid tegelijk kan optreden als gewest en gemeenschap.
Onvoorstelbaar eigenlijk dat de Brusselse regering zich tegen dit tweede belangencon- flict heeft verzet. Lees verder blz. 3
Briefje aan Leen Verbist 3 Roddels uit de Wetstraat 4 Eurostadion 5 Gent: het zal nooit
genoeg zijn 7
Hoe vindingrijk zijn met onreine rente? 11 Praten met zangeres
Annari 13 De adviesraad van
’t Pallieterke 16
Deze week
Actueel 23 februari 2017
2
Uit de smalle beursstraat
Er zitten veel fusies en overnames aan te komen
Ga er even bij zitten. Indien de fusie tussen Kraft Heinz en Unilever was geslaagd, waren volgende merken onder controle van één bedrijf gekomen: Becel, Lipton, Knorr, Unox, Dove, Ola, Rexona, Sun, Bertolli, Capri-Sun, Philadelphia, Heinz, Kraft, OMO, Axe en zo’n 400 andere merken. Daarmee zou de op één na grootste voedingsgroep ter wereld zijn ontstaan met een gecumuleerde omzet van bijna 78 miljard euro. Enkel Nestlé zou groter zijn.
Kleinere merken aantrekkelijker
Maar van de overname is geen sprake meer. Unilever ver- zette zich tegen het bod dat vorige vrijdag werd uitgebracht.
Heinz Kraft trok daarna zijn bod in. Is daarmee alles van de baan? Wordt de poging tot de derde grootste overname ooit iets voor de geschiedenisboeken? Zeker niet. Misschien zal het niet meer tot een huwelijksdans komen tussen Kraft Heinz en Unilever, maar in de levensmiddelensector beweegt er heel wat. Er is al een tijd een fusiegolf bezig. Iedereen herinnert zich de overname van SAB Miller (de nummer twee in de wereld) door biergigant AB InBev nu meer dan een jaar geleden. Recen- telijk betaalde Danone 12 miljard dollar voor Whitewave Foods, de eigenaar van Alpro. En Kraft Heinz had al interesse getoond voor Mondelez, de eigenaar van Tuc en Côte d’Or. Er doen ook al een hele tijd geruchten de ronde over een fusie - of een over-
name - van AB InBev en frisdrankengigant Coca-Cola. Die con- solidatie in de voedingssector is nodig. De omzet van de grote voedingsconcerns stagneert. Het jongere publiek gaat eerder op zoek naar kleinere merken. Die zijn niet alleen goedkoper, ze profileren zich ook als een gezonder alternatief.
Goed nieuws voor de consument
Een ander element is dat een mondiale groep kan besparen op wereldwijde productie, marketing en distributie. Door fusies en overnames zouden Amerikaanse groepen meer actief zijn in Europa, en Europese groepen als Danone meer in de VS. En een breder aanbod is goed nieuws voor de consument. Boven- dien kan een fusiegroep als leverancier sterker staan tegen- over de supermarkten. Ze kunnen eisen dat de prijzen voor de consument niet te hoog worden. Kwestie van de goedkopere huismerken uit de markt te prijzen. Al snijdt het mes wel aan twee kanten. Grote voedingsconcerns zouden hun prijs aan de afnemers kunnen opleggen om zo hogere winsten te boe- ken. Dat zou dan weer nadelig zijn voor de consument. Maar de geschiedenis leert dat de consument altijd winnaar is wan- neer er sprake is van een groter aanbod aan producten.
Reden tot bezorgdheid
Is er dan geen reden tot bezorgdheid bij die overnamegolf?
Toch wel. Om te beginnen bij het personeel van een bedrijf dat in andere handen valt. Want zo’n overname volgt een klassiek stramien: financiering met schulden (zeer eenvoudig gegeven de lage rente), snelle afbetaling schulden door oninteressante activiteiten af te stoten en daarna genoeg winst genereren voor de aandeelhouders door kostenbesparingen. Op personeel natuurlijk. Nog een reden tot bezorgdheid is dat de macht in de voedingssector in de handen komt van een aantal superrijke investeerders. Vraag is of dat gezond is. Er is de Amerikaanse superbelegger Warren Buffet, en er is het investeringsfonds 3G. Zij hebben de voorbije jaren belangrijke acquisities gedaan in de voedingssector. Apart of tezamen. In 2010 verwierf 3G Burger King. In 2013 Heinz (van de ketchup) en in 2015 Kraft.
Buffett is een belangrijke aandeelhouder van Coca-Cola. Mis- schien zit de volgende grote overname eraan te komen als 3G ook binnenbreekt in ofwel Mondelez (van Côte d’Or) ofwel in de frisdrankenreus Coca-Cola.
3G zegt de man in de straat niet veel, maar het is het inves- teringsvehikel van de Braziliaanse grootaandeelhouders ach- ter AB InBev. Daarmee zou AB InBev dus vroeg of laat Coca- Cola toch overnemen. Eén van de aandeelhouders van 3G is Alexandre van Damme. De man komt uit één van de brouwers- families van het vroegere Interbrew en hij is één van de archi- tecten van AB InBev. Van Alexandre van Damme bestaan amper of geen foto’s. Hij is uiterst discreet, ook als hij in de tribune van Anderlecht, zijn favoriete voetbalploeg, zit. Van Damme zou als de dood zijn voor een ontvoering, naar analogie met die van baron Empain in 1978. Angélique VAnderstrAeten Vorige week deed het Amerikaanse voedingsbedrijf Kraft Heinz een bod op de Nederlands-Britse concurrent Uni-
lever. Een bod dat een paar dagen later werd ingetrokken. Toch zijn nieuwe fusies en overnames in de wereldwijde voedingssector onvermijdelijk. Zo zitten Mondelez, van onder andere Côte d’Or, en zelfs Coca-Cola in het vizier van een aantal superrijken, waaronder Brussels AB InBev-zwaargewicht Alexandre van Damme.
Uitgave Mein Kampf met staatsadvies?
Een jaar geleden kwamen de Franstalige liberalen van de MR met het idee op de prop- pen om in België de uitgave van Mein Kampf van Adolf Hitler te verbieden. Vincent Scour- neau, MR-Kamerlid, wilde een totaalverbod op basis van de bestaande antidiscrimina- tiewetten. Vreemd, want het is goed om weten dat het boek nooit verboden is geweest, zelfs niet in de jaren vlak na de oorlog toen alles nog heel vers in het geheugen lag.
Het voorstel van de MR oogstte niet veel instemming. Velen vonden het contraproduc- tief om met een verbod iets te bestrijden, ande- ren vreesden dat de clandestiniteit ook weer slapende honden zou wakker maken. Ook waren er mensen die opperden dat alles uit- eindelijk toch via illegale circuits en zelfs via het internet te verkrijgen blijft, terwijl er ande- ren onderstreepten dat het historisch begrijpen en het bijhorende onderzoek niet mag gefnuikt worden. En ook: als we dit gaan verbieden, dan kan het morgen weer wat anders zijn…
Boek in het boek?!
Het voorstel haalde het dus niet. Maar de MR bleef niet bij de pakken zitten en diende op 18 januari jl. een wetsvoorstel in ‘houdende de verplichting voorwaarden te doen gelden aan- gaande de publicatie van Mein Kampf, op eer- der welke drager’. In mensentaal wil dit zeg- gen dat er voorwaarden aan een uitgave van het boek zouden moeten verbonden worden.
Zo zouden volgens het voorstel de bepalingen van de wet van 30 juli 1980 ‘tot bestraffing van bepaalde door racisme of xenofobie ingege- ven daden’ alsook van de wet van 10 mei 2007
‘ter bestrijding van bepaalde vormen van dis- criminatie’ moeten vermeld worden. Tevens moeten ook ‘de misdaden tegen de menselijk-
heid waartoe de stelselmatige tenuitvoerleg- ging van de in dit boek voorgestane leer heeft geleid’, opgesomd worden. En omdat dat nog niet genoeg is, zou er ook een kritische ana- lyse, opgemaakt door een deskundigencomité - dat door de minister van Justitie is aangesteld - aan moeten toegevoegd worden, met als doel de in het boek gehanteerde veronderstellingen inzake rassuperioriteit te weerleggen. Meer nog: door datzelfde deskundigencomité gese- lecteerde uittreksels uit het vonnis van het Internationaal Militair Tribunaal van Neuren- berg mogen ook niet ontbreken. Een boek in het boek als het ware.
Censuur
Maar met dit arsenaal aan waarschuwings- materiaal, vangt de MR opnieuw bod. Trop is ook hier te veel en te veel is ook hier trop klaar- blijkelijk. “Het opleggen van een ‘waarschu- wing aan de lezer’ met een door de overheid bepaalde vaste inhoud lijkt in strijd te zijn met de vrijheid van drukpers”, zo countert CD&V.
Ook historicus Bruno de Wever (UGent) – die al is benaderd voor een kritische heruitgave van Mein Kampf, zoals in Duitsland – vindt het wetsvoorstel niet zinvol: “Ik ben in het alge- meen geen voorstander van overheidscensuur.
Ik zie echt niet in waarom je een uitzondering
moet maken voor dit boek.”
Wie het boek ooit in handen had en een poging heeft gedaan om het te lezen, laat staan te begrijpen, was eraan voor de moeite. Het boek is zeker voor de hedendaagse lezer niet gemakkelijk te lezen; geen hapklare brok. De stijl is langdradig, breedsprakerig en dramme- rig, zodat Hitlers gedachtegang moeilijk te vol- gen is. De thematiek is daarnaast sterk geda- teerd, omdat het boek voor een belangrijk deel ageert tegen het Verdrag van Versailles.
Een beetje historisch inzicht is een minimum om een en ander in de juiste context te zien.
Bovendien kan het bezwaarlijk als een soort praktische handleiding gezien worden voor een nieuwe moderne politieke beweging. De ontwikkelde rassentheorieën en de politieke aspiraties zijn hopeloos achterhaald en vol- doende door de feiten en wetenschappelijk weerlegd. De Duitsers die het destijds in hun boekenkast hadden staan, hadden het wellicht meer als hebbeding dan wel als een bruikbaar en helder handboek.
Geen nieuwe index!
De nazi’s verbrandden boeken die hen niet aanstonden. Censuur was een van hun wapens om andersdenkenden de mond te snoeren.
Het lijkt dan ook niet erg zinvol hun metho- des te gaan gebruiken. De lezer moet kritisch genoeg zijn om een redelijk oordeel te vellen.
Bovendien is er in een open en vrije samenle- ving voldoende materiaal voorhanden om zich een objectief beeld over een en ander te vor- men. En vooral: de mensen zijn niet dom. Een
Zondag 26 maart om 12 uur
Net zoals vorig jaar organiseren we op de dag van het Zangfeest een lekker Pallieterbuffet. We zorgen dit jaar zelfs voor een grotere zaal zodat iedereen in een aangename sfeer kan zitten.
Deze zaal bevindt zich op nog geen 50 meter wandelen van de Lotto Arena. De formule blijft onveranderd: samenkomst vanaf 12 uur en het buffet eindigt omstreeks 14 uur. (Het Zangfeest begint om 14.30 uur.) Maar ook als u niet naar het Zangfeest trekt, bent u van harte welkom.
Wij bieden een gevarieerd buffet
Koud: beenham, kop, salami, patés, kazen, platte kaas, breydelspek, kippenbouten, vlees- brood...
Aardappelsla, assortiment gemengde slaatjes, sauzen en vinaigrette, klassieke garnituren, appelmoes, broodkorf
Warm: balletjes in tomatensaus, beuling, witte pens, spek Dessert: chocomousse of rijstpap
Dranken zijn niet inbegrepen maar worden aan tafel bediend.
Praktisch
De kostprijs per persoon bedraagt 30 euro. U kan inschrijven door overschrijving van het over- eenkomstig bedrag op rekening BE63 7360 1247 8308 (BIC KREDBEBB)van de vzw Vrienden van ‘t Pallieterke, T. De Belderlaan 19, 2240 Zandhoven.
Om de inschrijvingen vlot te laten lopen, verzoeken we u om ons ook even per mail uw inschrij- ving (en het aantal personen) te bevestigen: secretariaat@pallieterke.net
Zangfeest en Pallieterbuffet op 26 maart
betuttelend vingertje van de overheid kunnen we dus best missen. Overigens zijn er nog tal van politieke boeken van andere strekkingen die evenzeer vraagtekens oproepen. Moeten die dan allemaal voorzien worden van uitput- tende waarschuwende teksten? Of moeten die allemaal op de lange indexlijsten van ‘verbo- den boeken’ komen te staan? Die tijd is echt voorbij en dat is maar goed ook.
Gratis en voor niets
Straf dus dat het voorstel van een liberale partij komt waar vrijheid van denken en hande- len centraal staat. Tweede bedenking, zou Vin- cent Scourneau, MR-Kamerlid dat boek gelezen hebben van begin tot einde? Ik denk het niet.
Tot slot: Ik lig absoluut niet wakker van Mein Kampf in welke versie dan ook. Ik heb het boek nooit gelezen, zelfs nooit in handen gehad.
Ik loop al bijna 40 jaar mee in de zogezegde
‘radicaal-rechtse’ milieus en ik heb het boek nooit aangeboden gekregen of op een boeken- stand zien liggen. Ik vernam dat er dit jaar een nieuwe editie komt in Nederland, uitgegeven bij de bekende en gerenommeerde uitgeverij Prometheus. Weliswaar voorzien van histori- sche commentaren, zoals bij de nieuwe versie in Duitsland. Zelf deed ik snel wat opzoekings- werk op internet, en binnen vijf klikken kon ik gratis een Nederlandstalige, een Duitse en een Engelse versie downloaden. En ook via Bol.com Amazon, Eci boekenclub, en Standaard Boek- handel is het boek te koop en op enkele dagen leverbaar. De enige bedenking die een mens dan kan maken, is: hebben ze bij de MR echt
niets beters te doen? KVC
Actueel
23 februari 2017 3
Vervaagd normbesef
Mevrouw de nonchalante,
In heel de heisa die vorige week ontstond met betrekking tot de prebenden van de poli- tici in intercommunales, hun afgeleiden en in allerlei andere organen, waarbij zij al dan niet grote bedragen opstrijken voor hun ‘ver- tegenwoordigende rol’, hebt gij zonder enige twijfel de hoofdvogel afgeschoten. Alleen al de wijze waarop gij omgingt met uw betrok- kenheid, tart alle verbeelding. Hoe ingrij- pend moeten uw normen al vervaagd zijn dat gij, met een uitgestreken pokerface, met zo’n hilarisch verhaal op de proppen durft komen?!
Even recapituleren. Van 2007 tot 2012 waart gij in het college van Patrick Janssens (sp.a) schepen van Jeugd, en eind 2011 volgde gij Monica de Conick op als Ant- werps OCMW-voorzitster tot het einde van de legislatuur van Janssens. Na de machts- overname door de N-VA werdt gij gewoon gemeenteraadslid. In uw bestuursperiode geraakte gij gepokt en gemazeld in de socia- listische graaicultuur door het mogen bekle- den van bijkomende goedbetaalde manda- ten in diverse organen, waaronder Telenet.
Dat mandaat werd op een zeker moment overgenomen door N-VA-schepen Koen Ken- nis. Vorige week bleek echter dat Kennis dat niet had aangegeven op zijn belastingaan- gifte, want hij kwam zeggen dat hij geld noch een belastingfiche voor ‘zijn werk’ bij Tele- net had ontvangen. Dus rees de logische vraag waar het geld dan wel terechtgekomen was. En toen kwam de aap uit de mouw. Wat bleek? Telenet zou per vergissing de jongste twee jaar de bestuurdersvergoeding van Ken- nis - ter waarde van 30.000 euro - gewoon zijn blijven doorstorten aan u.
Al dan niet geveinsd, kwaamt gij dan maar rap rap vertellen dat dat geld gestort was op de zakenrekening van uw echtge- noot (wat op zich al een merkwaardige con- structie is)… Meer nog: gij zegde ook dat die 30.000 euro niemand opgevallen was…
Hoever moet gij al van de basis van uw par- tij van kleine lieden afgedreven zijn, en hoe- veel geld moet een mens hebben, om te komen zeggen dat gij niet hadt gezien dat gij het gekregen hadt?! Meteen kreegt gij, vooral via de sociale media, de wind van voren van
de goegemeente, die u genadeloos, spot- tend en honend neersabelde. Onvergetelijk is volgende tweet: “Beste Leen Verbist, kun je ook eens kijken of ‘t ontbrekende paneel van De Rechtvaardige Rechters toevallig ner- gens bij jullie thuis staat?”
Gij kondt dan ook niet anders dan uw staart intrekken en beslissen ontslag te nemen uit de Antwerpse gemeenteraad en de onterecht ontvangen poen onmiddellijk terug te storten. “Aan de politieke kant van dit verhaal komt nu een einde, maar ik blijf verder werken aan een warmere samenle- ving”, besloot gij. Bedoelt gij met die war- mere samenleving misschien ‘er warmpjes inzitten’?
Eigenlijk waart gij al vergeten, Leen, want haast niemand herinnerde zich nog uw sche- penambt, of uw OCMW-voorzitterschap. Gij waart een kleur- en reukloze bloem gewor- den die politiek zat te verwelken tijdens de raadszittingen op het Schoon Verdiep. Maar kijk, door uw demarche van vorige week hebt gij u plots onsterfelijk gemaakt. Niet alleen onsterfelijk belachelijk, maar ook onsterfelijk door het boegbeeld van de normvervaging te worden. Het is dus maar goed dat gij uit de gemeenteraad verdwijnt, want de nieuwe sp.a-chef in uw stad, Tom Meeuws, heeft al laten verstaan dat men dit verhaal niet uit- gelegd krijgt bij de militanten, die dit als een pijnlijke blamage aanvoelen.
Ik kan u aanbevelen u eens een tijdje af te zonderen - op retraite gaan, noemde men dat vroeger -, om tot inkeer te komen en te proberen te begrijpen hoe mensen zich voelen bij uw strapatsen terwijl zij zelf maar een leefloon krijgen of een pensioentje van 1.000 euro per maand. Misschien kunt gij bij gelegenheid ook eens aan Koen Kennis vra- gen of hij het dan echt nooit vreemd heeft gevonden dat hij niet betaald werd voor het Telenet-mandaat. Want hij verklaarde het bedrag nooit gemist te hebben… Ook dat is toch straf. Hebben we hier te maken met een vorm van collectief geheugenverlies van poli- tieke lotgenoten?
Ik denk dat ge blij moogt zijn dat er van- daag geen verkiezingen zijn.
Briefje aan Leen Verbist
Vervolg van blz. 1
De Franstaligen kunnen zelf namelijk veel méér belangenconflicten inroepen om een dossier te vertragen dan de Vlamin- gen: zij hebben niet alleen de regering van het Brussels Gewest, maar tevens die van de Franse Gemeenschap, het Waals Gewest, de bevriende Duitstalige Gemeenschap en tenslotte de Cocof (de Franstaligen in Brus- sel). Dit kan dus leiden tot vijf vertragingen op een rij.
In de kwestie BHV hebben ze niet geaar- zeld om hiervan kwistig gebruik te maken:
viermaal achter mekaar werd er toen door een parlement een belangenconflict inge- roepen. Zelfs de Duitstalige Gemeenschap deed alsof ze in haar belangen geschaad was door de dreigende splitsing van BHV.
Omdat een belangenconflict vanwege een parlement veel langer duurt dan wanneer het wordt ingeroepen door een regering, duur- den de vertragingen toen in totaal 880 dagen.
Hierdoor kon de splitsing van BHV een hele legislatuur lang geblokkeerd worden, tot de federale regering er in 2010 over struikelde.
Eigenlijk is de Vlaamse regering nog te braaf. Zo had ze het eerste belangenconflict kunnen uitbreiden met 16 dagen kerstvakan-
tie. De belangenconflicten inzake BHV wer- den destijds altijd geschorst tijdens de vakan- ties. Door de krokus- en de paasvakantie kan de Vlaamse regering de zaak rekken tot 17 mei, waarschijnlijk zelfs langer.
Dwergen
Je kan er donder op zeggen dat de impasse over enkele maanden nog steeds niet zal doorbroken zijn. Bijgevolg moeten er tegelijk andere paden bewandeld worden. Zo moet de druk worden opgevoerd op de Vlaamse ministers Vanhengel en Smet en CD&V- staatssecretaris Bianca Debaets. Het volstaat dat eén van deze drie opstapt of dat één par- tij de Brusselse meerderheid verlaat en de Brusselse regering ligt op haar achterwerk.
Het valt in Vlaanderen gewoon niet uit te leggen dat die ministers van Open VLD, sp.a en CD&V ten volle medeplichtig zijn aan de Franstalige wurgpolitiek tegen de luchthaven.
Dit moet uitgespeeld worden in de media en in de Vlaamse brievenbussen. Iedereen moet weten dat die drie partijen de essen- tiële belangen en de welvaart van Vlaande- ren op het spel zetten. Geen medelijden met deze drie ministeriële dwergen. Er staat te veel op het spel. ’t Pallieterke
Brussel wil luchthaven Zaventem slopen
Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
Beste lezer van
’t Pallieterke:
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ
Mediahuis Verhoogt bod op tMg Het lijkt erop dat Mediahuis vast van plan is om de Telegraaf Media Groep (TMG) op te kopen. Dit weekend raakte bekend dat Mediahuis zijn bod op TMG verhoogd heeft tot dezelfde prijs die John de Mol bereid is te betalen voor het TMG-aandeel. In een tegen- reactie liet John de Mol echter al weten niet van plan te zijn om zijn aandelen aan Media- huis te verkopen. De hele zaak dreigt een dure grap te worden voor Mediahuis, zonder dat het zicht heeft op een volledige overname van de Nederlandse mediagroep. Dat wordt dus zoe- ken naar een modus vivendi met John de Mol, of het bod zozeer verhogen dat de gewiekste Nederlandse zakenman er alsnog van over- tuigd kan worden afscheid te nemen van zijn participatie in TMG.
Moeilijke keuzes
In feite was het al maanden duidelijk dat zich in Gent bij de N-VA een probleem stelde inzake het lijsttrekkerschap. Terwijl in andere steden met mondjesmaat de namen werden bekendgemaakt, bleef het in Gent vrij stil.
Ja, het zou Bracke worden, of N-VA-Kamerlid Peter Dedecker. Een definitieve keuze werd meermaals uitgesteld. In het nummer van 26 januari, een maand geleden, en lang voor de Telenetaffaire, schreef ’t Pallieterke op blz. 6:
“Als twee honden vechten om een been... Die spreuk zou in Gent wel eens van toepassing kunnen zijn. Een naam die dan opduikt, is die van staatssecretaris Elke Sleurs. Het is geen geheim dat de N-VA-top niet wild loopt van de prestaties van Sleurs als staatssecretaris. Door haar eventueel lijsttrekker te maken, zal Sleurs zich moeten concentreren op haar campagne in Gent. Het zou voor de partij een elegante manier zijn om haar binnenkort te laten ver- vangen als staatssecretaris.”
Amper vier weken later wordt Elke Sleurs lijsttrekster, al komt dat vooral door de ramp- zalige communicatie van Siegfried Bracke.
Mediatraining
Wie Siegfried Bracke bezig gezien heeft, kan moeilijk aannemen dat die man cursussen
“mediatraining” heeft gegeven. Als VRT-jour- nalist gaf hij cursus aan politici, en als politie- ker gaf hij in 2015 mediatraining aan journa- listen van VTM. Specifiek ging het daar over
“interviewtechnieken”.
Dat VTM opleiding geeft aan haar journa- listen is logisch. Op de cursus waren ook Paul Jambers, Bruno Wyndaele en Rik Torfs aan- wezig. Siegfried Bracke was op dat ogenblik
Kamervoorzitter. Wij zouden graag weten of VTM die vier personen een vergoeding gaf.
Hallo, VTM?
adMinistratie
Heeft Bracke gefactureerd aan Telenet, of niet? Hij heeft in ieder geval samen met zijn partner een vennootschap, bvba Archimedes, nog steeds gevestigd op zijn ‘oude’ adres in Mol.
Naar we vermoeden, is de bvba vernoemd naar de Griekse geleerde Archimedes. Die ont- dekte de “opwaartse kracht”, ook wel de archi- medeskracht genoemd. Bracke heeft tot zijn schade moeten ontdekken dat er ook zoiets bestaat als een “neerwaartse” kracht. Of hij daarbij “Eureka, Eureka” geroepen heeft, betwijfelen we ten zeerste.
links probeert breitbart dood te knijpen
Het is links dat altijd als eerste op de bar- ricades kruipt om uit te schreeuwen dat de democratie en de persvrijheid alweer in gevaar zijn. Maar als een rechtse nieuwssite zoals Breitbart in de VS enig succes kent, staan ze meteen klaar om het medium de mond te snoeren. Concreet worden bedrijven die adverteren op Breitbart al enkele weken geïn- timideerd om daarmee te stoppen, zodat de financiering van die webstek opdroogt.
Met succes, want nogal wat grote bedrij- ven trokken zich al terug, en de inkomsten van Breitbart dalen navenant. Het gaat daarbij over bedrijven zoals 3M, Kellogg’s, L’Occitane en Miele, en nog veel meer. Democratie en persvrijheid, ja dus, maar alleen zolang links de plak kan zwaaien.
Aangeschoten wild
Dat Kamervoorzitter Bracke na zijn onbe- holpen en weinig strategische demarches in de Gentse gemeenteraad onder vuur zou komen te liggen, stond in de sterren geschre- ven. Aangevuurd door zijn politieke opponen- ten (sp.a en Groen) in Gent, drukten hun fede- rale evenknieën een aantal eisen door tijdens de Conferentie van Voorzitters van de Kamer.
Zoals De Standaard schreef, maakte Bracke daar een nederige, haast kruiperige indruk, want hij zal zich zonder problemen schik- ken naar de besluiten van de werkgroep die enkele gedragsregels op papier moet zetten.
Dat daarbij zijn rol, zijn bevoegdheden en zijn loon in het vizier worden genomen, moet hij willens nillens voor lief nemen. Feit is dat zijn imago fameuze averij opliep. Van ‘eerste van alle burgers’ ging men hem percipiëren als
‘eerste van alle graaiers’. Hij is aangeschoten wild en hij houdt zijn moraliserend vingertje voortaan beter in de broekzak. Het is zoals een oud Vlaams gezegde ons leert: ‘Als niet komt tot iet, dan kent iet zichzelve niet.’
Gênant
Donderdag, tijdens het fameuze vragen- uurtje, ontstond er een gênante situatie toen zowel Raoul Hedebouw van de PVDA als Hen- drik Vuye (ex-N-VA) zwaar kwamen uitha- len naar de graaicultuur in het algemeen en Bracke in het bijzonder. Bracke zat namelijk het vragenuurtje voor als Kamervoorzitter en moest aldus de kanonnade ondergaan, het debat in goede banen leiden en de sprekers op tijd eraan herinneren dat hun spreektijd voorbij was. Omdat hij betrokken persoon is in heel die kwestie, en omdat het ene ‘persoon- lijk feit’ op het andere volgde, had hij beter het vragenuurtje - of tenminste dat punt - niet voorgezeten en zich (tijdelijk) laten vervangen door een ondervoorzitter van de Kamer. Dat hoort eigenlijk tot de geplogenheden van de Kamer. Maar ook daar lijkt Bracke zich boven te zetten… Gênant in ieder geval.
Déjà vu
Vorige week woensdag werd dan een
‘werkgroep politieke vernieuwing’ opgericht door de Kamer naar aanleiding van de heisa rond Bracke. Tegen 30 juni worden er beslui- ten verwacht. Er zullen allerlei voorstellen aan- gaande politieke deontologie besproken wor- den. En om de PVDA met haar groot lawaai mee te laten spelen en het linkse aanvals- front zo groot mogelijk te maken, lieten Calvo (Groen) en Onkelinx (PS) verstaan dat Hede- bouw welkom is. Zou dat ook gelden voor Vuye en Wouters, en het Vlaams Belang? We zullen zien… In die werkgroep zullen ook de rol en de modaliteiten met betrekking tot de functie van Kamervoorzitter niet ontbreken. Het staat in de sterren geschreven dat Bracke nog een tijdje
Roddels uit de Wetstraat
Dossier 23 februari 2017
4
spitsroeden zal mogen lopen. Allemaal goed en wel, maar het geeft toch allemaal een déjà- vugevoel, een klef jarennegentiggevoel. Her- inner u de NPC, de nieuwe politieke cultuur, na de schandalen - van Agusta tot Dutroux - die het land teisterden. Het ging allemaal eens anders worden… En wat is ervan geworden?
We zijn terug bij af…
Gruwel
Vlak voor de stemmingen, toen de plenaire zaal was volgelopen, nam Benoit Piedboeuf van de MR het woord. Iedereen kent hem als een minzaam man. Het werd aangrijpend stil toen hij alle collega’s kwam danken voor de steun die hij over alle partijgrenzen heen had gekregen na het tragische overlijden van een zoon de voorbije week. “Achter de mas- kers die men opzet en de houdingen die men aanneemt, zitten er mannen en vrouwen met een hart, die vanuit een oprecht humanisme handelen, en dat doet deugd”, zei hij duide- lijk geëmotioneerd. Hij kreeg een warm en staand applaus van de Kamerleden. Hartver- warmend is dat in deze barre politieke tijden, jawel. Maar het deed toch terugdenken aan 2015 toen de echtgenoot van het - even min- zame - VB-Kamerlid Barbara Pas overleed en Barbara ook in die pijnlijke dagen de gru- wel van het cordon sanitaire ongenadig aan- voelde, die zelfs op zo’n momenten diep in het hart te voelen was. Geen tien Kamerleden hebben toen hun medeleven aangeboden…
Al de anderen bleven achter hun verkrampte en schaamteloze maskers zitten. Groene Jos Geysels is er met de uitvinding van het cor- don sanitaire - waarop hij nog altijd trots is - in ieder geval in geslaagd bepaalde mensen te ontmenselijken. Misschien is hier ook eens wat nieuwe politieke cultuur op zijn plaats?
Eindelijk
Er is de jongste tijd heel wat te doen over gerechtelijke uitspraken inzake verkeersde- licten, zeker omdat heel wat rechters vaak nogal lichte straffen uitspreken ten aanzien van daders van dodelijke ongevallen. Een en ander leidt tot onbegrip bij de nabestaanden, wat in heel wat gevallen leidt tot een verlies van vertrouwen in de rechtspraak. Kristien van Vaerenbergh van N-VA kaartte de zaak aan bij de minister van Justitie. Zij vindt dat naast BOB-campagnes, flitscamera’s, alcoholcon- troles en zo meer ook het parket zijn steentje moet bijdragen om tot meer veiligheid op de weg te komen door bijvoorbeeld verkeersmis- drijven kordaat en veel strenger dan nu aan te pakken. Gelukkig antwoordde Geens dat er een wetsontwerp in de pijplijn zit om de regels te verstrengen. Het zal een troost zijn voor de ouders en de familieleden van het veel te grote aantal slachtoffers. En het kan altijd helpen als er vanuit een regeringspartij wat druk wordt gezet op een andere regeringspartij…
Het meisje uit Mississippi
Price werd negentig jaar geleden geboren in het toen nog gesegregeerde Mississippi. De familie had het niet breed maar Leontyne en broer George (later een van de eerste zwarte generaals in het Amerikaanse leger) werden opgevoed in een hecht gezin; een groot ver- schil met vandaag - meer dan 80 procent van de zwarte kinderen wordt buiten het huwe- lijk geboren met armoede en criminaliteit als gevolg.
De familie Price bezat een piano waar de jonge Leontyne graag op speelde. Ze verge- zelde haar tante die de was deed voor de blanke familie Chisholm en ze mocht bij die mensen wat dollars verdienen als huishoud- hulpje. Mrs. Chisholm viel van haar stoel toen ze de teenager hoorde zingen en moedigde haar aan van muziek haar beroep te maken.
De blanke dame begeleidde zelf Price in jeugdconcerten. Price volgde middelbaar onderwijs in een zwarte school en trok dan naar een zwarte hogeschool om lerares muziek te worden. Maar ook daar viel haar stem op en moedigde iedereen haar aan pro- fessioneel te zingen. Met de steun van familie en vrienden, en vooral het geld van de Chis- holms, trok Price naar New York waar ze een beurs kreeg voor Juilliard, het beste Ameri- kaanse conservatorium.
Ze trad een paar keer op in studentenpro- ducties van opera’s en realiseerde zich dat ze graag op een scène stond. Probleem was dat de VS maar weinig operaschouwburgen telden en dat die het liefst Europese sterren inhuurden en weinig Amerikanen, laat staan een zwarte Amerikaanse die “blanke” rollen wou zingen. Gelukkig was er de opera van George Gershwin: Porgy en Bess (al duurde het tot 1985 vooraleer de Metropolitan het werk opvoerde en de liefhebbers de echte partituur hoorden en niet de travestie door jazz-zangessen).
De Amerikaanse regering subsidieerde een gezelschap dat de opera opvoerde en stuurde het in het kader van de Koude Oorlog voor een tournee naar Europa, om te bewijzen dat negerartiesten gelijkwaardig waren in de VS. Price kreeg de hoofdrol, ontmoette er de bariton William Warfield, met wie ze trouwde en die ze na vijftien jaar verliet, want ze was liever getrouwd met haar loopbaan. Bij haar terugkeer in de VS werd ze concertzange- res met kunstliederen (Fauré, Poulenc, Wolf, enz.), want in de opera was geen plaats.
Televisie had nog een opvoedende rol en zender NBC ensceneerde geregeld een opera.
Price kreeg begin 1955 haar kans in Puccini’s Tosca. Verscheidene lokale zenders (ook in het Noorden) die met NBC samenwerkten, weigerden een opera uit te zenden met een negerin in de rol van een Romeinse sopraan.
De Amerikaanse regering zond haar opnieuw op wereldtournee, o.a. naar Indië en Austra- lië. In 1957 maakte zij eindelijk haar debuut op een Amerikaanse operascène en inmid- dels kreeg zij een machtige beschermer: Her- bert von Karajan. De Salzburger hoorde Price, was onder de indruk en zag dat een connec- tie met een zwarte sopraan een mooie kans was om zijn naziverleden wat uit te wissen.
1958 was het jaar van haar grote doorbraak…
zij het wel in Europa.
Op korte tijd volgden debuten in Londen, Wenen en de arena van Verona waar ze een triomf boekte in Aida naast Franco Corelli. Ze gaf een concert op de wereldtentoonstelling in Brussel, uitgezonden door het toenmalige NIR. Ik heb in de VRT-archieven tevergeefs naar een tape gezocht. Of niet opgenomen of gewist, want op archiefgebied was de omroep een woestijn.
De belangrijkste Amerikaanse diva (en nog zwart ook)
Einde de jaren vijftig, begin de jaren zestig bestond er geen internet, maar er was nog wel cultuur. Operavoorstellingen en concer- ten werden in alle media aangekondigd en gerecenseerd.
Met wat vertraging bereikten de triomfen van Price haar vaderland, en RCA sleepte haar voor de microfoon voor een eerste lp met kunstliederen. De Metropolitan stond ook aan de deur. In 1955 maakte de alt Marion Anderson als eerste zwarte zangeres haar debuut in de schouwburg. Ze was zeker geen zwarte activiste, maar progressief Ame- rika had van haar een symbool gemaakt en zodoende kreeg zij de eer, al bleven er nau- welijks resten van haar ooit indrukwekkende stem over.
Price was echter “the real thing”; een sopraan zoals er één of twee per generatie verschijnen. Zij en Franco Corelli debuteer- den tezamen in New York in Il Trovatore in januari 1961. Het was hysterie. De New Yor- kers erkenden onmiddellijk een uitzonderlijke zangeres en dan nog zwart ook, zodat ze zich- zelf heel liberaal konden vinden. De legende zegt dat het applaus 42 minuten duurde, maar iemand die aanwezig was meldde mij dat 12 minuten dichter bij de waarheid is.
(Probeer het eens. Na vijf minuten smeek je om genade).
Alle aandacht ging naar Price en Corelli was zo boos dat hij zwoer dat hij nooit meer met haar zou zingen; een belofte die hij exact zeven dagen hield, waarna ze beiden nog elf jaar geregeld met elkaar optraden. Ter gele- genheid van haar debuut verscheen ook haar eerste operarecital en toen kon iedereen het fenomeen horen: een buitengewoon mooi rokerig getimbreerde stem, homogeen van bodem tot top, een perfect legato, met een klank die over het orkest zweefde. Kortom, een droom in Verdi en Puccini. De ingenieurs zorgden ervoor dat de mooie, zekere maar niet zeer volumineuze topnoten wat meer
‘body’ hadden.
Vanaf dan was Price een diva die recital na recital en integrale na integrale opera opnam.
(ik heb er 18, plus een stapel piraten). Kara- jan was zelfs bereid haar begeleider te zijn in de mooiste kerstplaat ooit. Price was dol op haar eigen opnames, die ze voortdurend speelde. Logische uitleg: “Waarom zouden anderen mijn stem mooi vinden als ik ze zelf niet mooi vind.”
Alle grote Amerikaanse steden eisten dat ze zou verschijnen op de tournee die de Metropolitan jaarlijks hield; ook Atlanta in 1964. Voor de receptie die het begin was van het high society-seizoen werd ze echter niet uitgenodigd, maar de general manager van
‘de Met’ bood haar zijn arm aan, dus kon men haar de toegang niet ontzeggen. Het was het einde van de discriminatie van zwarte zan- gers in Georgia.
God bless America
Price ontsnapte niet aan de “Black Power”- beweging einde de jaren zestig. Ze liet zich dus een afrokapsel aanpraten en in inter- views over haar loopbaan “vergat” ze de Chis- holms te noemen. Die zotheid ging over en ze kreeg een hekel aan het belachelijke poli- tiek correcte Afro-American. “I’m an Ameri- can, full stop”, zei ze.
In de jaren zeventig beperkte ze haar ope- rarepertoire en ze zong bij voorkeur concer- ten. De stem werd iets minder soepel en ver- anderde nogal eens qua kleur en timbre van voorstelling tot voorstelling. Zingen werd tien jaar later af en toe grollen, en de stem van Price geleek soms op Ella Fitzgerald die Leon- tyne Price imiteert. In 1985 zong ze haar laat- ste voorstelling als Aida.
Uit beleefdheid werd geschreven dat ze nog altijd even goed was als twintig jaar vroeger. Concerten met makkelijke liederen en spirituals bleef ze nog lang geven, tot ze in 1997 definitief stopte. Nog eenmaal ver- scheen ze voor een publiek toen de 75-jarige opdook bij een concert na de aanslagen op het WTC. De immens patriottische Price zong voor de laatste keer “God bless America”.
Ieder mens reageert anders op een stem. In mijn agenda staat ze bij de sopranen van de laatste zeventig jaar op 1, voor Tebaldi, Cal- las, Sutherland en Caballé. Jan neckers
Leontyne Price 90
De naam Leontyne Price zegt Vlamingen weinig, maar Amerikanen des te meer.
Ze was de eerste zwarte operadiva. Ze werd een icoon die aantoonde dat getalen- teerde negers welkom waren op plaatsen waar ze lange tijd werden uitgespuwd.
Actueel
23 februari 2017 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Kluwen
In de storm over de nevelachtige praktijken in en rond intercommunales mocht een debat daarover in het Vlaams Parlement niet ont- breken. De “geloofwaardigheid” van de poli- tiek staat immers weer eens op het spel. In de Koepelzaal gonsde het dan ook van “sere- niteit” en nobele verklaringen, want men was toch wel wat geschrokken door de ondoorzich- tigheid van een aantal dingen. Nochtans is het sinds jaar en dag een publiek geheim dat voor de ijverige politieke bijklusser heel wat vet- potjes te ontginnen vallen en dat zulks geen exclusieve specialiteit van onze Waalse PS- en andere vrienden is.
Zeker, en minister Homans kon dat niet genoeg benadrukken, beschikt Vlaanderen sinds 2001 over een vrij strikte regelgeving om de uitwassen aan banden te leggen. Ech- ter, geen probleem of er bestaat een oplos- sing voor. De Vlaamse decretale gestrengheid geldt enkel voor de intercommunales zelf. Dus zijn in de loop der tijden bij het leven “onder- liggende structuren” geschapen die als nv’s of cvba’s onder federaal vennootschapsrecht val- len en zich dus van de Vlaamse koosjerheid geen moer moeten aantrekken, zodat vandaag slechts een schamele vijftien procent van al die dingen zich naar de Vlaamse normen moeten schikken. Homans had het over een “kluwen”, maar ze gaat er samen met de federale tegen- voeters grondig werk van maken.
Indrukwekkend
Inderdaad is een en ander nogal indrukwek- kend. Ortwin Depoortere (VB) citeerde het cij- fer van 3.653 “politieke postjes” in intercom- munales en aanverwante, samen goed voor drie miljoen euro aan zitpenningen. Interes- sant was de opmerking van Homans dat die wildgroei maar goed was begonnen met de vrijmaking van de energiemarkt. We schreven hier al eerder dat die energiemarkt de perfecte publiek-private samenwerking (pps) is waarin private en politieke roofdieren een gedroomd jachtterritorium hebben gevonden. Voorts was men het “kamerbreed” erover eens dat samen- werking tussen gemeenten essentieel is en dat zeker dat kind niet met het badwater mag worden weggegooid, maar dat natuurlijk het geknoei en de waanzinnige hoeveelheid struc- tuurtjes eruit moeten.
Björn Rzoska (Groen), daarin bijgetreden door sp.a, pleitte voor het instellen van een speciale commissie om het probleem aan te pakken. Hij kreeg daar de meerderheidsfrac- ties niet echt warm voor: de commissie bin- nenlands bestuur zou namelijk meer dan vol- doende toegerust zijn om de hand aan de ploeg te slaan. Veel lof verdienden de talloze lokale mandatarissen die op zeer integere wijze hun niet al te dankbare taak vervullen en wier goede naam in de klappen deelt. Het in de bevriende pers al opgeworpen ideetje om de lokale politici beter te vergoeden en zo het gegraai tegen te gaan, kwam ook aan bod.
Voorlopige conclusie? Dat met of zonder bij- zondere commissie een en ander haarfijn in kaart wordt gebracht om samen met het fede- rale niveau de boel op te schonen. Liefst nog voor de gemeenteraadsverkiezingen.
Soap
Werkelijk niets blijft onze politici bespaard.
De soap rond de opheffing van de onschend- baarheid van Christian van Eyken (UF) blijft lopen. Dit keer vraagt het gerecht de opheffing om Van Eyken voor de correctionele rechtbank te kunnen dagen.
Zoals bekend is de man in een vreemde moordzaak verwikkeld geraakt. Dat verhaal is een blauwdruk voor een slechte televisie- serie. Volgens het principe dat de onschend- baarheid niet wordt opgeheven als er sprake is van een al te licht wegende aanklacht, of als politieke factoren in het spel zijn, was de Vlaamse assemblée de mening toegedaan dat de vraag kon worden ingewilligd. Overigens met de instemming van Van Eyken, die nu de mogelijkheid heeft om zijn onschuld voor de rechtbank aan te tonen.
Daarmee is het communautair evenwicht hersteld. Als het Waals Parlement een Wesp- hael mag hebben, dan mag het Vlaamse half- rond niet achterblijven.
Kreeg Leburton smeergeld van Mobutu?
In 1975 zou de Zaïrese premier, Jean N’guza Karl-i-Bond, 20 miljoen Belgische frank (zowat 500.000 euro) via de journalist Pierre Davister, een naaste van Mobutu, aan premier Edmond Leburton overhandigd hebben. Het geld zou een beloning zijn voor bewezen diensten van Leburton aan Mobutu. Leburton heeft dat uiteraard ontkend.
Maar geen rook zonder vuur, niet?
Leburton was premier van 26 januari 1973 tot 23 oktober 1973. In de regering-Leburton I zaten de CVP/PSC, de PVV/PLP, en de BSP/
PSB. Die regering volgde op de regering-Eys- kens VI en werd gevolgd door de regering- Leburton II.
Zwarte vrouwen als geschenk
Wilfried Martens kende Leburton, vanzelf- sprekend. Martens in zijn memoires: “Het viel mij op (in mei 1972) hoe Mobutu de socialis- ten in die periode met veel egards bejegende.
Vooral Edmond Leburton maakte grote sier in de onmiddellijke omgeving van Mobutu.”
En nog: “In België deed het verhaal de ronde dat de president van Zaïre en de Belgische premier Edmond Leburton de beste maatjes waren. Toen op 29 maart 1973 Mobutu op bezoek was in ons land, spande de premier zich opvallend erg in om het de Afrikaanse lei- der zo aangenaam mogelijk te maken, althans volgens bepaalde maatstaven.”
Een tijdje terug werd dat laatste verhaal zelfs openbaar gemaakt. Ook lekte uit dat Mobutu een keer een feest gaf in zijn resi- dentie in Ukkel waar alle captains of indus- try en hoge politici van België aanschoven.
“Alle aanwezige politici en captains of indus- try kregen van Mobutu een bloedmooie, kort- gerokte zwarte vrouw uitgeleend”, aldus een oud-senator die erbij was. En ze mochten vol- gens hem met de vrouw doen wat ze wilden.
Leburton had in de jaren zeventig minstens eenmaal in een kasteel een feest ingericht, waarbij de aanwezige vrouwen half onbloot waren.
Smeergeld?
Mooie vrouwen is één zaak, maar smeer-
geld voor Belgische politici, dat is andere koek.
Nochtans verschenen begin de jaren tachtig enkele pittige stukken. In 1982 verscheen in de internationale pers: ‘There are also alle- gations that prominent Belgian figures were involved in large financial payoffs and trans- actions with Zaire. They include former Prime Ministers Edmond Leburton and Paul van- den Boeynants; the current communications minister, Herman de Croo; Foreign Ministry policy director Alfred Cahen; and university Prof. Paul Douchy.’ Dat is niet mis.
Hoe zit dat nu? Hebben Belgische politici van Mobutu geld gekregen? Mobutu beschikte letterlijk over miljarden en kon dus best enkele miljoenen missen. In een recent vrijgegeven
geheim document (status: secret) van de CIA van oktober 1982 staat een passage die wei- nig aan de verbeelding overlaat. Volgens ban- kier Erwin Blumenthal hebben twee Belgische premiers grote geldsommen van Mobutu ont- vangen. Met name Leburton zou volgens de Duitse topbankier Erwin Blumenthal 750.000 dollar in cash ontvangen hebben van de Con- golese leider. Dat is wel heel exacte informa- tie. Blumenthal was in 1982 topmedewerker bij de Congolese (toen Zaïrese) centrale bank.
Hebben Belgische politici smeergeld gekre- gen van Mobutu voor bewezen diensten? Vol- gens voormalig topbankier Blumenthal dus wel. De man had in die periode als topfunc- tionaris van de Congolese centrale bank en het IMF een bijzonder goede kijk op de Con- golese financiën, en zijn bewering dat Lebur- ton 750.000 USD kreeg, cash, komt overeen met de 20 miljoen Belgische frank. Leburton heeft altijd ontkend. Uiteraard. Thierry Debels
Volgende week
vrije tribune van Theodore Dalrymple
****
Op de praatstoel Wilfried Haesen
Draagvlak Eurostadion smelt weg
De afgelopen week moest Ghelamco de enige klap na de andere incasseren. Zoals we hadden voorspeld, maakte RSC Anderlecht eind vorige week bekend dat het niet naar het Eurostadion wil verhuizen. De club werd (vreemd genoeg) niet betrokken bij de ont- werpen en bij de studie van het Milieu Effect Rapport en voelt zich voor voldongen fei- ten gesteld.
Anderlecht vindt het stadiongebouw boven- dien veel te omvangrijk; de nadruk ligt veel te veel op kantoren en te weinig op voetbal.
Indien de club daadwerkelijk afhaakt, is dit een financiële strop voor Ghelamco van bijna 10 miljoen euro per jaar, vermits er geen enkele andere club Anderlecht kan vervangen. Dit kan de doodsteek worden voor het project, maar zeker is dat niet. De commerciële projecten in en naast het stadion zijn immers zodanig lucratief, dat Ghelamco zonder Anderlecht nog altijd winst zal maken, zelfs met een leeg sta- dion. Bovendien engageerde de stad Brussel zich tot een verzekerde uitbatingssubsidie van 3 miljoen euro per jaar, ook wanneer er geen thuisploeg kan gevonden worden. Ghelamco ging inmiddels in de tegenaanval en dreigt met juridische stappen. Anderlecht heeft een prin- ciepsakkoord ondertekend en kan zich volgens Ghelamco niet zonder een aanzienlijke scha- devergoeding uit het project terugtrekken. Dit verhaal is dus nog lang niet ten einde. Hope-
lijk houdt Anderlecht voet bij stuk en gaat het niet om een strategisch maneuver.
Intimidatie
Nog veel zwaarder gaat Ghelamco te keer tegen de gemeente Grimbergen. De onver- wachte beslissing van de gemeenteraad om geen verzoek tot afschaffing van de buurtweg te richten aan de deputatie, kan de bouw- plannen lange tijd dwarsbomen. De ingebre- kestelling van het bedrijf aan het gemeentebe- stuur is bijzonder intimiderend: niet alleen wil men een dwangsom innen van 250 euro per dag vertraging, bovendien wil men alle moge- lijke schade op de gemeente verhalen. Indien de bouw omwille van de handhaving van de buurtweg niet kan doorgaan, wil Ghelamco Grimbergen laten opdraaien voor alle kosten van de studies en de ontwerpen én voor de gederfde winsten. Een intimidatiepoging die kan tellen, maar juridisch is het vooral bluf- poker. Als gevolg van deze ingebrekestelling heeft het schepencollege de kwestie opnieuw geagendeerd voor de gemeenteraad van 23 februari. Het college stelt voor dat de beslissing van vorige maand wordt ingetrokken en dat er opnieuw gestemd wordt over het verzoek tot afschaffing. Grote vraag is dus of hiervoor als- nog een meerderheid kan worden gevonden.
Negatief bouwadvies
Zeer belangrijke evolutie is dat het gemeen- tebestuur maandag negatief geadviseerd heeft over de bouwvergunning. Heel lang wezen alle indicaties in de richting van een gunstige beslissing, maar blijkbaar was het schepencol- lege zwaar onder de indruk van de lawine aan bezwaarschriften en vooral de inhoud ervan.
Dit leidde tot een zeer grondige studie van de administratie, ondersteund door een extern studiebureau. Die kwamen samen tot de vast- stelling dat de bouwaanvraag niet past binnen de duidelijke beperkingen van het GRUP: maxi-
maal 50.000 m² recreatie en 20.000 m² kan- toren. Bovendien wordt er veel te weinig par- keerruimte voorzien voor alle activiteiten die op Parking C en op de Heizel gepland worden.
Na urenlange debatten besliste een meerder- heid binnen het schepencollege dat de vast- stellingen van administratie en studiebureau correct waren en dat de bouwaanvraag bijge- volg niet kan worden ingewilligd. Voor wie het dossier kent, is deze beslissing niet meer dan logisch, maar voor velen kwam dit standpunt toch als een verrassing. Het is duidelijk dat het draagvlak voor het Eurostadion nu wel bijzon- der klein wordt.
Vlaanderen is aan zet
Dit gaat nog maar om een voorlopig advies.
De bal ligt nu in het kamp van de Vlaamse over- heid. De administratie van ruimtelijke ordening moet hierop een tegenadvies formuleren. Het is ongebruikelijk dat de Vlaamse overheid in zo’n situatie ingaat tegen het standpunt van het lokale bestuur, maar juridisch kan dit per- fect. Wel zal de Vlaamse administratie op dat moment de vele argumenten uit de bezwaar- schriften die door het college als gegrond wer- den bevonden, stevig moeten weerleggen. Ze zal moeten aantonen dat de duidelijke beper- kingen van het GRUP niet worden overschre- den in de bouwaanvraag, maar dan zouden Vlaamse topambtenaren het licht van de zon loochenen. Er valt echt wel te hopen dat de Vlaamse regering alles in het werk stelt om zo’n afgang te voorkomen. bl
Leen Verbist: terug in de kijker
Eenvoudig
‘klotendossier’
Wanneer twee opeenvolgende bevoegdheidsconflicten ingeroepen worden, kan men het bezwaarlijk over een vlotte afhandeling hebben. Toch is het luchthavendossier - een ‘kloten- dossier’ dixit Etienne Schouppe - heus niet zo complex als de commotie doet vermoeden. Met kortzichtige dorpspo- litiek als verklaring komt men al een heel eind.
‘Reculer, déplacer’, verlengen of verleg- gen; noem het gerust tweetalige spraak- verwarring. Brusselse Excellentie Guy Van- hengel slaagde er alvast in de scoop van het weekend op zijn conto te schrijven.
Jammer toch dat ook Franstalige kranten, in dit geval La Libre Belgique, door Vlamin- gen gelezen worden. Té weinig, noem het gerust ons stokpaardje, maar toch. En dan moet je vaststellen dat de klinkklare non- sens die hij verkondigt voor een standaard Franstalig publiek onversneden nectar is.
Het begon allemaal in zijn gemeente Evere met de eerste luchthaven, legt hij uit. Wat aanvankelijk niet meer dan een ver- edeld grasperk was, breidde uit... en ver- schoof. Toen kwam er Haren, Melsbroek en uiteindelijk Zaventem. Ook Brussel breidde in die jaren uit, dus zou je er, de dingen observerend vanop de planeet Zork, haast een logische ontwikkeling in ontwaren.
Wie de dingen vanuit een aards oogpunt bekijkt, ontwaart vooral lulkoek van de zui- verste soort.
Simpele synthese...
Dat, zoals Etienne Schouppe ooit zei, het dispuut een ‘klotedossier’ is, zullen we niet ontkennen. Toch kan het relatief eenvou- dig worden samengevat. Volgt u even mee?
De luchthaven ligt in het Vlaams Gewest, op zo’n twaalf kilometer van de Brusselse Grote Markt. Dit betekent dat op amper enkele kilometers van de belangrijkste startbanen het Brussels Gewest begint, en daar gelden niet enkel strengere geluids- normen dan in Vlaanderen, ze zullen voort- aan ook strikt worden toegepast. Sommige cijfers zijn misschien wat overdreven, maar die Brusselse nultolerantie zal economi- sche repercussies op de luchthaven heb- ben. Dat net die plek een enorm potentieel in zich draagt voor (ongeschoolde) arbeids- krachten, waarvan er in Brussel behoor- lijk veel stempelen, interesseert de hoofd- stedelijke regering niet. Geen vliegtuigen boven Brussel, bedoelen ze eigenlijk. Eens opgestegen, moeten die vliegtuigen maar fors zwenken, boven de Rand. Die landings- baan wat in oostelijke richting verplaat- sen, hetgeen Vanhengel bedoelde, moet dat afbuigen wat makkelijker maken. Voilà!
... en een simpele oplossing
Mispak u niet, dit gaat niet over milieu of veiligheid. Dat is slechts retoriek. In werke- lijkheid is dit verhaal een soep van dorps- politiek, NIMBY, zoals dat zo mooi heet.
Geen lasten voor ons, leg die maar elders.
BHV is dus gesplitst, en lui als Vanhengel schrijven zich perfect in die logica in. Zijn loopbaan zal hij afronden in Brussel, en daar moet hij stemmen ronselen. De tijd dat hij zich ook moest bekommeren over wat men in Zaventem, Steenokkerzeel of Kampenhout vond, is voorbij. “Beter zoe- ken naar oplossingen in plaats van te pola- riseren”, klonk de tweet van partijvoorzit- ster Rutte. Mooi, maar daar staat dan een onwrikbare Vanhengel: “Nous, on ne bou- gera pas.”
Is er dan geen oplossing mogelijk? Tuur- lijk wel. Er zijn internationaal aanvaarde methodes om zo’n spreiding te realiseren.
Gezondheidseconoom Lieven Annemans berekende ooit dat door zo’n correcte sprei- ding uit te werken, los van gewestgrenzen en electorale epicentra, het qua geluidshin- der snor zat voor ieders gezondheid die in het hele gebied woonde.
Deelt u soms ook ons gevoel dat we op de rand van een vulkaan aan het dansen
zijn? KNIN.
De Geuzenberg
Dwars door Vlaanderen 23 februari 2017
6
Al eens 30.000 euro op je bankrekening gekregen? En dat niet gemerkt? Leen Ver- bist, Antwerps gemeenteraadslid voor sp.a, kreeg zo’n storting. En zij merkte er niets van. Wij waren haar al een tijdje uit het oog verloren. Haar familie is nochtans uit Wil- marsdonk en Oosterweel afkomstig.
Haar grootouders verhuisden, na een ont- eigening voor de haven, naar Ekeren. Daar baatten zij achter de kerk het gekende café
‘Den Boterham’ uit. Haar moeder opende een lingeriewinkel in Kapellen. Leen, geboren in 1964, woonde in haar jeugd in Schoonbroek- Rozemaai, de burcht van Ivonne Julliams. Zij studeerde na de humaniora aan de Leuvense Universiteit. Geen domme kracht.
Kafka aan de Schelde
Leen werd later opgemerkt door Patrick Janssens, destijds burgemeester, na liquida- tie van Leona Detiège. Janssens zette Leen op de tweede plaats van zijn kartellijst, waarop ook Mark van Peel en Philippe Heylen fun- geerden. Zo werd zij schepen en voorzitter van het OCMW in Antwerpen. Na de val van haar broodheer bleef voor haar alleen nog de gemeenteraad over. Daar heeft ze nu ont- slag uit genomen. Waarom? Omdat zij in een kafkaiaans avontuur was geraakt. Leen kreeg namelijk al jaren een bestuurdersvergoeding van Telenet. Het ging om 30.000 euro, een bedrag dat eigenlijk bedoeld was voor de Ant- werpse schepen Koen Kennis (N-VA) over wie wij het vorige keer hadden. Koen was Leen opgevolgd bij Telenet, maar hij dacht dat daar geen vergoeding aan verbonden was. Daarom
stond die ook niet op zijn intussen gepubli- ceerde belastingaangifte. Leen dacht er zich vanaf te maken met te zeggen dat zij de stor- ting niet opgemerkt had. Later verklaarde zij dat de 30.000 euro op een zakenrekening van haar echtgenoot terecht was gekomen.
Ook die had ernaast gekeken. Tom Meeuws, Antwerps sp.a-voorzitter, geloofde daar geen barst van. De weinige nog overschietende militanten van de partij evenmin. Tom gaf Leen de raad te verdwijnen. Waar zij vrijwel onmiddellijk op inging. Verbist gaf zaterdag via een persbericht uitleg bij haar ontslag. “Na overleg met mijn partij (sic) heb ik vandaag beslist om ontslag te nemen als gemeente- raadslid. Ik heb begrip voor de reacties van de basis en de militanten. Ik deel zelf het onbe- grip dat ik deze materiële fout van Telenet niet eerder heb kunnen vaststellen. Zoals gezegd is het foutief gestorte, integrale bedrag - na vaststelling - door mij onmiddellijk aan Tele- net overgemaakt. Er is geen sprake van per- soonlijke verrijking.” Leen heeft het geld niet verbrand, zoals een vorige SP-voorzitter wel deed, met Agusta-steekpenningen. Zij heeft er ook geen nieuwe uitzet mee gekocht. Zij heeft het klaarblijkelijk opgespaard. Want zij kon zomaar losjes, in een oogwenk, het bedrag overmaken aan Telenet.
Interkabel
Koen Kennis had een meer geloofwaardig verhaal. Hij ontdekte de vergissing toen hij vorige week zijn papieren nakeek. “Ik zit in het bestuur van Telenet Vlaanderen omdat ik voorzitter ben van Interkabel, waar ik per jaar 6.100 euro voor krijg. Ik dacht dat de ver- goeding van Telenet in het Interkabelverhaal zat”, legde hij aan de pers uit. “Ik heb dat geld nooit gehad. Voorheen had ik het ook niet, dus miste ik het niet. Ik ga het nu storten voor een goed doel.” (Een of andere Vlaams-natio- nalistische liefdadigheidsinstelling?)
Intussen maakt een zekere Vera Droznik (vastgoedmakelaar; afkomstig uit Letland) zich klaar om op de plaats van Leen Verbist te gaan zitten in de Antwerpse gemeente- raad. Zij is nog laaiend enthousiast. “Ik heb veel ideeën, vooral om jonge ondernemers te stimuleren”, zei ze.
De ontnuchtering moet nog komen, want tegenwoordig zit je er in de samenscholing van raadsleden in het Antwerpse stadhuis, maar voor spek en bonen bij. Je komt gewoon niet aan bod, zelfs niet als lid van de oppo- sitie. Leen Verbist heeft dat ondervonden.
Nagenoeg iedereen dacht dat zij uit de poli- tiek was verdwenen.
Tot de 30.000 euro ontdekt werd die ver- keerdelijk op de rekening van haar man was gestort.
Pagadder
Nutteloze praatbarak
De hoofdstedelijke praatbarak is niet meteen
’s lands meest inspirerende parlement. Wan- neer de dames en heren Brusselse politici niet bezig zijn met bij te klussen in één of andere adviesraad of intercommunale, houden ze zich vaak onledig met wedstrijdjes ‘om ter politiek correctst vragen stellen’, zo leert ons een blik op de agenda van het parlement.
Zo werden de afgelopen week vragen gesteld over - en we vinden dit echt niet uit - de overvloed aan racisme op de sociale media (een vraag van de gesluierde politica Özdemir), de strijd tegen discriminatie van personen uit Sub-Saharaans Afrika (door een zekere Fatou- mata Sidibé), en de voortgang van het actie- plan tegen homo- en transfoob geweld (van Bruno de Lille van Groen).
Zaken waarover in het Brussels Parlement níét gesproken wordt of mag worden? Onder meer de discriminatie van Nederlandstaligen, de taalwetgeving, het feit dat Brusselse Vla- mingen niet meer in hun eigen taal in de zie- kenhuizen terechtkunnen, het bendegeweld en het feit dat Brussel de Europese hoofdstad van het jihadisme is.
Nog op de agenda: een voorstel van Groen om in Brussel het dwangvoederen van ganzen te verbieden. Aantal ganzenkwekers in Brus- sel: nul.
En wie dacht dat het in de plenaire vergade- ring van de Vlaamse Gemeenschapscommis- sie wat beter zou zijn: neen dus. Daar stelde de N-VA-fractie vragen over de concessies van het café van het Brussels gemeenschapscen- trum, en de Open Vld over de dementiezorg bij
ouderen met een migratieachtergrond. Kijk…, dát zijn nu eens zaken waar de moegetergde Brusselse Vlaming wakker van ligt!
Intercommunales
“Limburg is de dupe van mistoestanden”, schrijft Ludo Kelchtermans van het Klimaat- bedrijf Nuhma in Het Belang van Limburg.
Nuhma werkt namens de Limburgse gemeen- ten aan duurzaamheid, energie en innovatie via gerichte participaties. De gemeenten die lid zijn ontvangen ieder jaar een dividend. De vergoedingen die aan de leden van de raad van bestuur worden uitbetaald, 10.000 euro per jaar, zijn in 2001 reeds vastgelegd, en zijn in de lijn van wat LRM betaalt.
Het zijn dus politici (gemeenten) die met belastinggelden ondernemingen oprichten waar ze zelf aandeelhouders van zijn, en waar de politieke afgevaardigden een mooie schnab- bel bijverdienen. Beter Bestuurlijk Beleid en strengere regels voor intercommunales wer- den omzeild door de oprichting van nv’s en bvba’s om meer mandaten te creëren en min- der controle te ondergaan. Gemeenteraads- leden die een zitje hebben in een Autonoom Gemeentelijk Bedrijf (AGB) weten niets over het interne reilen en zeilen van zo’n AGB. Het is een systeem om ook de kleintjes stil te hou- den met een schnabbel.
Lesgeven in een vreemde taal
Vooral West-Vlaanderen scoort al jaren goed op het gebied van lesgeven in een vreemde taal. Provinciegenote en minister van Onder- wijs Hilde Crevits ondersteunt volop die onder- wijsvorm. Over het nut ervan, en welke les-
sen daarvoor in aanmerking komen, kan men blijven redetwisten. De bedoeling is dat leer- lingen hun taalgevoel aanscherpen en grote vooruitgang boeken in het begrijpen en spre- ken van Engels en Frans. Veel hangt af van de leerkracht, van wie eens te meer een bijko- mende inspanning gevraagd wordt. Zijn speci- ale opleiding, officieel CLIL (Content and Lan- guage Integrated Learning) geheten, bestaat uit een reeks van vier zaterdagvoormiddagen en een volledige zaterdag. Vivo Kortrijk ver- zorgt de pedagogische kant, terwijl CVO Roe- selare zich bekommert om de taalopleidingen.
Termont zwaait met de Olijftak
Maandagavond op de gemeenteraad pro- beerde Termont de brokken te lijmen. Hij vroeg de gemeenteraadsleden van “alle democrati- sche partijen” om te stoppen met de schan- daalsfeer want “daar worden alleen extremis- ten beter van”. “Laat ons het weer over inhoud hebben”. Maar veel indruk maakte het niet. Het klinkt dan ook bijzonder hol uit de mond van iemand die zelf constant op de man speelt, die zijn afkeer voor een aantal partijen niet onder stoelen of banken steekt en die zelf niet zal aar- zelen om weer een kapmes boven te halen bij de minste aanleiding.
Het worden nog twintig lange maanden naar de volgende gemeenteraadsverkiezingen. De socialisten gaan over politieke lijken zoveel is duidelijk. Groen doet lustig mee. Voor het doel - aan de macht blijven - zijn alle middelen goed.
Nieuwe moskee op Luchtbal
Een paar honderd sympatisanten van het Vlaams Belang betoogden dinsdagavond tegen de komst van alweer een nieuwe moskee, dit keer in de wijk Luchtbal. Er zijn immers plan- nen om het voormalige postkantoor, zo’n dui- zend vierkante meter groot, te verbouwen tot een ‘megamoskee’. De moslims uit de buurt organiseren daarom een geldinzamelactie, want ze moeten voor de aankoop en de ver- bouwing zo’n 850.000 euro bijeenbrengen.
Of er ook ‘sponsoring’ komt uit het buitenland is moeilijk te bewijzen. Filip de Winter ver- moedt echter banden met het salafisme en indien dat vermoeden terecht is, zou er ook wel eens financiële steun kunnen komen uit Saoedi-Arabië.
Antwerpen telt nu al zo’n 57 moskeeën, waarvan slechts een klein aantal officieel is erkend. Daar zal binnenkort verandering in komen, want een groot aantal dossiers ligt klaar bij Liesbeth Homans ter erkenning. Eens erkend krijgen de moskeeën financiële steun voor de eredienst. De plaatselijke imams krij- gen dan een loon van de federale overheid. Met de toekomstige moskee op de Luchtbal en die in Berendrecht en Berchem erbij, beschikt Ant- werpen weldra over meer dan zestig islamiti- sche gebedshuizen...
