Ter bruilofte van den heere Abraham des Amorie, en jongkvrouwe Angelica Hugaert. Joannes

(1)

Ter bruilofte van den heere Abraham des Amorie, en jongkvrouwe Angelica Hugaert

In den echt vereenigd binnen Haarlem, den 16den van lentemaandt, 1721.

bron

Ter bruilofte van den heere Abraham des Amorie, en jongkvrouwe Angelica Hugaert. Joannes Oosterwyk, Amsterdam z.j. [1721]

Zie voor verantwoording: https://www.dbnl.org/tekst/_amo002amor01_01/colofon.php

Let op: boeken en tijdschriftjaargangen die korter dan 140 jaar geleden verschenen zijn, kunnen auteursrechtelijk beschermd zijn. Welke vormen van gebruik zijn toegestaan voor dit werk of delen

ervan, lees je in de gebruiksvoorwaarden.

(2)

π1v

Uitlegging van de bruilofts-prent.

STandvastigheid, in de onbevlekte min, Wordt hier verbeeld als huuwlyks priesterin, Zy smelt door kracht der liefde, ziel en zin,

Van twee, die paaren.

De liefde stort voor Bruidegom en Bruid Al juichende den vollen hooren uit, Terwyl men zingt of speelt op herders fluit,

En Bruiloft snaaren,

Hoe HUGAERTdoor een zuivre minnevlam Haar zieltje bindt, aan haaren ABRAHAM, Tot luister van hunn' wederzydschen stam,

Aan 't zeilryk Spaaren.

Godt Hymen bindt hun huwlykstoorts met groen.

't Altaar pronkt met een mirthe en bloemfestoen, En Duifkens, die in 't nieuwe lentsaizoen

Hun min verklaaren.

Door Koopmanschap die nutte vruchten teelt, En harten daar een minnevlam uit speelt, Wordt hunne liefde en zegen uitgebeeld

In hun vergaâren.

DESAMORIEen HUGAERTSstamboom moet Lang bloeijen door de liefde en overvloed, Van d'Oppersten voor ongeval behoed,

Al hunne jaaren.

P. LANGENDYK.

Ter bruilofte van den heere Abraham des Amorie, en jongkvrouwe Angelica Hugaert

(3)

A1r

Ter bruilofte van den heere Abraham des Amorie, en jongkvrouwe Angelica Hugaert.

DE winter mag nu in de kassen Van vrou Natuur de kruidtgewassen En bloemen sluiten; hy bery Ons kranssen, om verheugt en bly Den trougenooten 't hooft te sieren, En hunnen hoogen dag te vieren;

Geen noot, zoo lang Natuur en kunst, Met Vader Febus milde gunst Ten zangberg rustig opgesteigert, Geen bloemen aan Poëten weigert, Waar van zy in het guurst saizoen Echtkranssen van een vaster groen Schakeeren, dan de bloemsieraden, Die 't streflyk oog alleen verzaden,

(4)

A1v

En, hoe bekoorlyk door natuur Getekent, echter kort van duur, Met hunnen geur en schoone verven Verschietende in hun opkomst sterven.

De bloemen, van een Dichters hant Gevlochten, houden beter stant.

Met zulk een krans sierde ik de hairen Van uwe Zusters, op haar paren,

Toen ik haar, met een' Bruiloftswys, Haar en haar Bruidegoms ten prys Gezongen, met der Dichtren reien Hielp naar de Ledekant geleien.

En zou myn Zangeres altans U ook, ô Bruigom, geenen krans Van bloemen op Parnas gewassen Met lust op uwe hairen passen?

Zou zy de snaren van haar luit Niet spannen voor uw lieve Bruit, Die van haar zerrep zoete lippen Het Jawoord eindelyk liet glippen, En nu van 't zelve vuur bezielt Met u voor 't huwlyk outer knielt, Om onwaardeerbare offerhanden Van ongeveinsde min te branden?

Gewis, dit brak dien zuivren bant Van vrientschap, die myn hart en hant

(5)

A2r

Ruim Veertig jaren ongeschonden Hieldt aan uwe Ouderen verbonden.

En welke vruchten van myn geest Schenke ik u best op uwe Feest?

Geen ydele loftuiteryen Die uit fluweele pennen glyen, Een pluimblanketsel, een vernis, Dat vele dicht'ren eigen is:

Dit walgde wete ik, dit verveelde Altyt uw keurig oor: dit streelde Noit uw Verstant, dat niet op schyn, Maar waarheit doelt. Best zal het zyn, Uw deugden hier niet op te halen, Maar myne zangen te bepalen Met zegewenschen, uit den gront Des harten door den heuschen mont Gevloeit, getuigen van de liefde Tot u, die my altyt doorgriefde.

Wel aan myn vrintDESAMORIE, Die nu, gelyk een nyvre bie Den frisschen honigdau kunt lezen Van 't malsch en zielbekorendt wezen Van uwe waarde ANGELICA;

De Bron van de Opperste genaa Stort op uw huwlyk haren zegen, Gelyk een milden lente regen.

(6)

A2v

De bloesem van uwe eerste min Verwelk' nooit in uw huisgezin.

Geen quynendt hartzeer moet u drukken.

Dat geene droevige ongelukken, Betreên den dorpel van uw huis.

Of zoo de Hemel u met kruis Bezoekt, hy wil u onderschragen, En leeren 't u geduldig dragen, Altyt gelaten, altyt stil En buigzaam onder zynen wil.

Hy strengele uwe zielen, andren Ten voorbeelt vaster aan malkandren.

De deugt, dat onwaardeerbaar goet, Teel vrede en liefde in uw gemoet.

Blyft zoo in droeve en blyde dagen Elkanders lust en welbehagen.

Gaat henen, welgezaligt Paar:

Godt zegene u van Jaar tot Jaar Met brave spruiten, die de namen Van hunne stammen niet beschamen.

Voldoe ik u met dit gedicht,

'k Voldoe my zelf met mynen plicht.

CORN.VANARCKEL.

(7)

A3r

Ter bruilofte van den heere Abraham des Amorie, en jongkvrouwe Angelica Hugaert.

WIe kan standvaste liefde in haeren loop bepaelen?

Wie zal haer 't zegepraelen

Betwisten? daer zy heerscht in lugt, op aerde, in zee, Gevolgt van rust en vreê:

Is 't niet de trouwe min, die rampen kan braveeren, En 't al ten besten keeren,

Standvastige ABRAHAM? wiens liefde, als afgestreên, Nu mag op roozen treên,

Op Huwlyks roozen, die nooit in hun verw verbleeken, Maer 't bloejend hooft opsteeken.

(8)

A3v

Nu ziet ge dat geen Eik valt met den eersten slag, Gedult hield hier de vlag.

Een Engel zal voortaen u overal geleiden, En geuren voor u spreiden;

Is niet ANGELICAvol aengenaeme geur?

Gelukkig is uw keur.

Wat brave minnaers ooit in eene maegd beminden, Is in uw Bruid te vinden.

Heeft immer de natuur naer iets volmaekts getragt, 't Is hier naer eisch volbragt.

Haer zuivre schoonheit straelt van voorhooft, oog en wangen, Haer mond houd elk gevangen.

Wat ooit de blanke deugd in vollen glans bezat, Word in haer ziel bevat.

Praelt dan de schoonte in haer gezicht en juiste leden, Zy praelt ook in haer zeden:

Haer zeden 't ware werk van 't deftige geslagt, Waer uit ze is voortgebragt.

'k Gedenk den Esculaep haer vader in myn zinnen, Wie moest hem niet beminnen,

In zyne kunst volleert, van zieken nooit gewraekt, In zyn gedrag volmaekt.

Maer zoete Bruid ik stoor uw vreugde in zulk gedenken, Ik staek dit op uw wenken;

En volg veel liever 't wit dat uw gezicht beschiet, Is dit den Bruigom niet?

ô Ja! DESAMORIEkon eindlyk u behagen;

Nu hebt ge u opgedragen

(9)

A4r

Aen zyn standvaste liefde, en deugd, en edlen aert, Hy is uw weêrmin waert.

Elk moet zyn eêl vernuft, zyn gaven moet elk noemen, Geleertheid mag hem roemen;

Daer hy Romeyn en Griek verstaet in hunne tael, En weegtse in redenschael.

Maer zagt, de liefde roept, Minerve moet hier buyten, Men zal de zael ontsluyten,

Daer 't zagte Ledekant de Huwlykslieven wagt, Daer 't groent en bloeit, en lagt

Langs vloer en wandtapyt van myrthe, en palm, en bloemen, Die op de Lente roemen.

Ga heen dan deftig Paer, daer huwlyks weelde u wenkt, Neem aen 't geen liefde u schenkt.

Myn Zangster volgt van ver, en zal u luistrende ooren Dees hartewensch doen hooren:

Leef lang gelukkig Paer, vol heil in lyf en geest, Kweek telgen naer uw leest.

ABRAH.VANLOON, Med. Doct.

(10)

A4v

Ter bruilofte van den heere Abraham des Amorie, en jongkvrouwe Angelica Hugaert.

O Haarlem! 'k heb wel eer met vreugde uw lof gezongen, Uw dapperheid en deugd verheerlykt in myn Dicht, Hoe Damiate door uw vroomheid wierd besprongen,

Schoon men de haven zag met ketens zwaar van wigt Gesloten, om 't geweld van buyten te verduuren;

Hoe Kenau Hasselaar, die dap're krygsheldin,

't Vervloekte Spaans geweld deed deinzen van de muuren, In Haarlems streng beleg. Nu pord de zoete min My aan, DESAMORIEzyn mintriomf te zingen,

Verkregen in den stryd , met schoone ANGELICA. Zy, die de liefde dagt door haare magt te ontwringen,

Word nu gedwongen, haar vermogen, om gena

Te smeken, knielt met vreugd voor 't huwlyks altaar neder Met haaren Bruidegom, zo buigt het winterweêr Door harde storm by wyl een hoogverheven ceder, Tot hy ontworteld stort heel onverwagt ter neer.

(11)

B1r

ANGELICAstond lang het stormen van de liefde Ten doel , tot haar in 't eind een minnelyke tong Door smeeken en gebeên de fiere borst doorgriefde,

En 't nooit gezengde hart tot wederliefde dwong.

Wat zoetheid, wat vermaak, wat aangenaam vernoegen, ô Bruidegom! voor u; wat lang gewenste vreugd, Nu die weerspannige zig aan uw zy komt voegen,

En in uw armen valt, verwonnen door uw deugd.

ô HUGAERT! welk een heil staat u hier voor te wagten, Daar gy DESAMORIEhebt van de dood gered:

Wat blyde dagen, wat al aangenaame nagten, Wat vrolyke uuren op 't aanbidlyk Bruiloftsbed.

Hoe zal de Bruidegom met u zyn Engel pronken, Met u, wiens schoon gelaat de Jagtgodin verbeeld, En duizend gaven van den hemel u geschonken,

't Was jammer wierden die geen minnaar meegedeeld.

Heerlemstadt springt van vreugd en 't wyd beroemde Spaaren, Rekt zyn vernoegen uit tot aan den Dam en Sluis,

Daar hy den Ystroom groet, die langs de gladde baaren, Voert op zyn Scheepkaros, dees blyde maar naar huis.

Hy port u, Digters, aan, om deezen dag te vieren, En groet DESAMORIEmet zyn verkoorne Bruid;

Gy moet hun Bruiloftsfeest met zegenzangen çieren, Dit loflyk trouwverbond steekt ver voor andren uit.

Nu juigt de Zangberg om uw lang gewenst vereenen.

Het Spaare zag in lang geen blyder Bruiloftsdag.

De vreugd vliegt overal, de droefheid is verdweenen, Nu dat DESAMORIEzyn HUGAERTstreelen mag.

Ga dan, ô Bruidegom! geniet de schoone leeden, Die gy verkregen hebt, uw kuische min ten loon;

De Hemel gunne u t'zame een stille rust en vreden, En na al 't aards geluk het onverganklyk schoon.

W.VANDERHOEVEN.

(12)

B1v

Ter bruilofte van den heere Abraham des Amorie, en jongkvrouwe Angelica Hugaert.

IK zong op 't huw'lyk van uw' Broeder, schoone Bruid;

't Liet ook myn schor geluid,

Heer Bruidegom, op 't Feest van beide uw Zusters hooren:

Nu is de tyd gebooren,

Gelieven, dat ge u ziet gebonden door den Echt.

Wat dient 'er nu gezegt?

Want zeker 'k weet geen stof te stellen op myn snaaren, Die niet op 't eerbaar paaren

Gezongen is: dus kweelt m' (ô walgelyk verdriet!) Altoos het oude lied:

Die bron is uitgeput: dies moeten uw gedachten Van my niets nieuws verwagten:

Want oud blyft altyd oud; het neemt geen wisselkeer;

't Veroudert langs hoe meer:

(13)

B2r

Dies is het Bruiloft-dicht by na niets meer van waarde, Verschoon my dan, Gepaarde,

Dat ik iets ouds vertoone (ik weet geen' nieuwen schat) Uit 't oud Orakelblad;

Een voorbeeld van een kuissche en onbesprooken liefde, Die vroome herten griefde.

Een jonge Herder van 't godvruchtigste geslagt, Dat ooit is voortgebragt,

Vertrok uit 's Vaders last naar 's Moeders waarden broeder, En wierd een trouwe hoeder

Van 't wollig vee, om steeds, in 't aangenaam gezicht Van zyne schoone Nicht,

Zich zelf te siegelen langs vruchtb're klaverstreeken, En frisse waterbeeken:

Daar smolt de liefde in 't kort twee harten eens van zin In ongeveinsde min;

Een zuiver oogmerk kon, door minnelyke lonken, Hun zielen steeds ontvonken;

Hier had geen ontucht plaats; hier wierd geen dertel woord Gesprooken of gehoort:

't Godvruchtige gesprek, met zout besprengt, geheugde Niet dat m' er onder mengde

't Geen rook naar vleierey, en stank van vuile taal, Nu 's jonkheids roem en praal:

Hier wierd niet afgevergt dat de eerbaarheid kon krenken;

Geen angstig achterdenken

Bezwalkte met een' damp de zon van hunne vreugd, Gegrondvest op de deugd:

Een kus, een lieve lach kon 's minnaars last verzachten, Schoon hy geheele nachten

Verstyfde van de koude, en dagen dreef in 't zweet, Zyn liefde zag geen leed.

ô Zeven jaaren dienst! gy waart maar zeven dagen, Toen hy, naar zyn behaagen,

Die schoonheid, die hy voor geen schatten ruilen wou, Verkreeg door de echte trouw,

En met dat huisjuweel een' ryken' oogst van zegen, Door 's Almachts hand verkreegen.

Zo krygt liefde, op deugd gevest, een heerlyk loon.

Wat paerel blinkt zo schoon?

(14)

B2v

Indien oprechte liefde, uit geen belang gebooren, U ook dus kon bekooren,

Vereenigde, dan zult ge ook in uw Echtverbond, Op eenen vasten grond,

Een Paradys van weelde en zachte rust genieten, Die nimmer zal verdrieten;

Een blydschap, nooit gestoort door tegenspoed en druk;

Een haven van geluk.

Uw Garenhandel zal dan tot uw voordeel bloejen, En met de jaaren groejen;

ô Braave Bruidegom, dan zal uw wedergaê, De schoone ANGELICA,

Die Engelachtige, gelyk haar naam komt spellen, U overal verzellen,

Uw kroon en blydschap zyn die u met vreugd bestraalt.

Zy zal, daar niets by haalt,

Steeds, door haar vlug verstand, uw' last en zorg verligten In de opgelegde pligten.

Zo word 's Bruids Moeder in haar' ouderdom getroost, Nu zy haar lieve kroost

Aan HeerDESAMORIE, haar waardig, heeft gegeeven;

Om steeds met haar te leeven

In liefde, en vrede, en vreugd, en vergenoegzaamheid, Tot dat de dood hen scheid.

Myn wensch schenk' hier noch by een reeks van braave spruiten.

Die door hun daaden uitten

Dat zy de telgen zyn der Stammen, hoog geächt, Daar 't Spaaren heil van wagt.

Zo zal DESAMORIEen HUGAERTlof'lyk blinken.

Waar voor de bitse nyd moet in haar' poel verzinken.

CL. BRUIN.

(15)

B3r

Lentebloemen, gestrooijd ter bruilofte van den heere Abraham des Amorie, en jongkvrouwe Angelica Hugaert.

KOom, lieve Lente, koom met uw beminden stoet;

Vlecht hier een bloemenhoed!

Het Ys smelt door de kracht der warmte van het zuiden, En de Aarde baart haar' kruiden.

De bloemknop breekt door 't sneeuw, en biedt zich vrolyk aan Om in een krans te staan,

Te pronken op de borst der blyde maagdenreijen, Die 't roemryk Paar geleijen,

Dat aan den Spaarne stroom, in 's Hemels gunst getrouwd, De blyde bruiloft houdt.

Men kan Heer ABRAHAMuw min daar by gelyken, Uw Schoone moest bezwyken,

En smelten als het sneeuw, daar gy de straalen spreijt Van uw' standvastigheid.

(16)

B3v

Vergeef me ANGELICAword gy by sneeuw geleken, Men hoort de dichters spreeken

Door overbloemde taal, dat zet de Poëzy Den schoonsten luister by.

De zonne doet de sneeuw van 't hoog gebergte vloeijen.

De stroom en beek besproeijen

Door 't aangewonne nat, de weiden langs hunn' zoom, Zo wint men melk en room;

Dus doet de liefde mee, zy smelt de maagdeharten, Die 't ys in koelheid tarten,

Dan helpt geen veinzery; en beek van reine min Vloeijt reine harten in;

Op dat zy zoete vrucht van 't zuiver huuwlyk geeven, Tot vreugd en nut van 't leeven.

Koom, lieve Lente koom, met uw beminden stoet;

De blyde leeuwrik heeft zyn vleugeltjes bewogen, Hy klimt naar 's Hemels boogen,

En zingt terwyl de zon haar middagstraalen schiet, Zyn Lentebruiloftslied!

Zo zult ge, ô deugdryk Paar, met zuiv're liefdeklanken, d'Alzegenaar bedanken;

Opdat uw huuwlyksdag van hem gezegend blyv', En dus uw echt beklyv';

Zo moet het alles hem, die 't Al in al is, loven, Op 't aardryk en daar boven,

Dan geeft hy 't deugdzaam Paar in 't Huwelyksverbond Den nektar in den mond;

Dan volgt geen bitterheid op lieffelyke kusjes:

Maar 't zoet der minnelusjes.

Koom, lieve Lente koom, met uw beminden stoet;

(17)

B4r

Gelyk ten spyt der kou de botten vrucht beloven In Kenn'merlandsche hoven,

Gelyk het bloemgewas met knop en teder kruid Uit de aarde barst en spruit,

Zo maakt standvastigheid een deugdelyken minnaar In 't eind tot overwinnaar;

Zo ziet oprechte min, na lyden en geduld, In 't eind haar wensch vervuld;

Dan vliegt zy als een bye in Hermons roozengaarde, ô Deftige Gepaarde;

Dan brengt zy in den korf van 't deugdelyk gemoed Den honig, die het voed,

De zuivre hemelspys, een voorsmaak hier beneden Des zoets van 't zalig Eden.

Koom, lieve Lente, koom, met uw beminden stoet;

De Landman zal nu 't land bebouwen en bezaaijen, Om in den oegst te maaijen;

Het Minziek pluimgediert zoekt plaats voor 't konstig nest, In Batoos ryk gewest,

Hier in het vlakke veld, daar in de ruigte en boomen, Of langs de ontdooijde stroomen;

De Waereld strekt alom een ryke Bruiloftsdisch Voor vogel vee en visch;

Elk zoekt zyn wedergade in zoete min te grieven;

't Krioelt 'er van gelieven;

De zon die zich vertoont omtrent den Evenaar, Begroet de Bruid van 't Jaar,

En koestert alles met haar' lieffelyke lonken, Om elk tot min te ontvonken;

Is 't wonder, schoone Bruid, geestryke en zoete Maagd, Dat u de min behaagt?

(18)

B4v

Is 't wonder dat ge in 't eind zult met een Bruigom paaren, Die u zoo veele jaaren

Standvastig heeft gediend, en door zyn kloek verstand Ontvangt uw hart en hand?

ô Neen wyl alles mint moest gy in 't eind eens minnen, En smelten ziel en zinnen

Met uwDESAMORIEdoor eene minnevlam Ten luister van uw stam.

Bloeij, schoone HUGAERTbloeij door gunst van d'Albehoeder, En werd' de blyde Moeder

Eens Thomas, daar 't geslacht uws Bruigoms in herleev', Het welk de Hemel geev'.

Indien myn wensch beklyff' naa zes paar Maanekringen, Helpe ons het Maagschap zingen:

Koom, lieve Lente, koom met uw beminden stoet;

Schenk 't Wicht een bloemenhoed!

PIETER LANGENDYK.

(19)

C1r

Leliaane herderszang: ter bruilofte van den heere Abraham des Amorie, en jongkvrouwe Angelica Hugaert.

HEt lust my tans de zingen van de Min, Riep Veldknaap Zanger (daar hy in

Zyn warme stulp voor 't guure weêr gedooken Vast bezig was met elzenrys te stooken) Het lust my tans te zingen van de Min!

Het lust my tans die groote Aardskoningin Op 't Orgel van deez' zeven schuinsche halmen, Myn Zielsvermaak, eene eerdeun toe te galmen, Verheugd en bly van Geest,

Op Leliaane en Vreeryks Bruiloftsfeest.

(20)

C1v

Gy Noordenwind, die uit uw holle kaaken Een' drift van onweêrsbuijen braakt, En onze tedre rietendaken

Doet schudden dat het kraakt,

Zwygt stil en hoort! wilt tans uw woên betoomen!

Verstoor my niet! ik heb iets heiligs ondernoomen;

'k Zal zingen van de Min ter eer van Leliaan En Vrederyk. Wie leert me nu de de beste toone?

Wie leert me 't zoetst geluid op myne veldfluit slaan Om 't deugdzaam Paar te kroonen?

Al wat op Aarde leeft gevoelt de kracht der Min:

't Buigt alles voor de magt dier groote Aardskoningin, En Mensch en Vee, gevoelelooze Boomen

Zyn zelfs met liefde als ingenoomen.

Het oorenstreelend Pluimgediert',

't Geen in het Lentsaizoen door 't bladryk boschje zwiert, Heft eenen lofzang aan, de Min ter eere, op 't orgel Van zyne nimmerschorre gorgel.

't Buigt alles voor de magt dier groote Aardskoningin.

De Goden minden zelfs voor deezen,

Indien de Sulmoäan verdient geloofd te weezen.

Heeft niet het Opperhoofd der Roomsche Goôn, Jupyn, Zich zelf uit min verkleed in veelerhanden schyn?

Nu in een' stier, dan in een gouden regen;

Dan in een' zwaan. De Min, op kunstjes afgerecht, Laat Minnaars nooit verleegen,

Om 't voorwerp daar hy al zyns hertenwensch op hecht Tot weêrmin te beweegen.

't Buigt alles voor de magt dier groote Aardskoningin.

Dus wist zy ook de borst van Leliaan te treffen, ô Vrederyk! de Min, bewoogen met uw smert, En willende u ten top van heil en vreugd verheffen,

(21)

C2r

Ontstak een' kuisschen brand in Leliaanes hert.

Iö Triomf! Triomf! de zaak is tans voldongen!

Iö Triomf! nu een Triomflied opgezongen!

Uw trouwe Min houdt veld, houdt veld en overwint!

Uw Leliaanes zinnen,

Wel eêr zo schuuw van 't minnen,

Zyn tans tot min geneigd: gy mint en wordt bemind!

Het boschje dat zo meenigmaalen,

Wanneer ge, ô Vrederyk! gansch troosteloos liept dwaalen, Getuigen was van uwen druk,

Zal nu getuigen zyn van uw gewenscht geluk;

Wen gy in schaûw der ris'lende elzen.

Uw Leliaane zult omhelzen.

En de Echo, lang gewoon Op uwen droeven toon

Een' droeven toon door al 't gehucht te galmen, Wanneer gy op uw rietenhalmen

Den afkeer zongt van Leliaan, Zal nu veel blyer toonen slaan.

't Is uit met rouw en druk! 't is uit met klagt en zuchten!

Geleedene ongeneugt

Verwisselt tans in volle vreugd

En uw getrouwe Min smaakt haar volwassen vruchten.

ô Vrederyk! by al de Kenmerjeugd Zo hoog geëerd om uw Verstand en Deugd,

Hoe heuchlyk is uw lot! hoe heilryk! hoe volschapen!

Wat wellust zult gy raapen

Met Leliaane! uw Lief, uw Bruid, uw Zielsvriendin Aan u verknocht door reine Min;

Met Leliaane! die alle andre Herderinnen In schoonheid kan verwinnen;

Gelyk de schoone Roos zyn bloozend knopje opheft En al het Bloemgewas in schoonheid overtreft.

Met Leliaane! om haar volmaakte Zeden,

(22)

C2v

Verstand, en Deugd, en Jeugd, en Geest, en Aartigheden, En wydberoemd en braaf Geslacht

Van elk gevierd en hooggeächt.

Heilryke Trouw, daar Jeugd en Deugd vergaêren!

ô Driewerf welgelukkig Paaren

Daar geen te wulpsche Min een' lossen grondslag legt Van d'onverbreekelyken Echt!

Eêr zal de wreede Wolf by onze tedre Schaapen In onze stallen slaapen:

Eêr zal ons Kenmerdal verand'ren in een zee, Eêr zulk een Trouw verkeere in naaberouw en wee.

ô Nieuwverbondene Echtgenooten!

Drie viermaal rykgezegend Paar!

Uw Liefde groeije, en bloeije jaar op jaar Door braave en deugdelyke Looten.

Leeft lang! dat u de Trouw tot heil en vreugd gedy'!

Dat God u zynen zegen schenke,

En uit de Heilfontein van 's Hemels lekkerny Met volle stroomen drenke;

Tot ge afgeleefd, en zat van de Aard', Te saam ten Hemel vaart!

GOVERTVANMATER

(23)

C3r

Zang.

T

OON

: Tranquilles coeurs

I.

HEilryke staat, daar zuivre Min Twee herten doet in liefde blaaken,

En van die twee, één hert, één zin, En éénen wille weet te maaken:

Want Eensgezindheid is 't die de echte liefde voedt, En 't zuur verkeert in zoet.

II.

Welzal'ge nieuwverknochte Twee, In dien heilryken staat verbonden!

Leeft lang in liefde, rust en vreê, Uw Echtenband blyve ongeschonden:

Leef lang gezegend Paar, in voorspoed en geluk, Bevryd voor ramp en druk.

III.

Teel Telgen, die in hunne jeugd Uw schoon vertoonen in hun wezen,

En uit wier oog uw zuivre Deugd En reine Zeden zyn te leezen.

En vier eens oud en grys, maar jong en fris van Geest, Het Zilvre en Gulde Feest.

G.v.M

(24)

C3v

Ter bruilofte van den heere Abraham des Amorie, en jongkvrouwe Angelica Hugaert.

IDaliesse Godin, die van uw elpentroon De harten tekend, die uw wufte en blinde zoon.

Moet treffen met zyn schigt, verlaat de bloemvalleijen Van 't weeld'rig Pafos, om de Kenmerlandsse reijen, Aan d'oever van het Spaar, te leiden op dit feest;

Bestraal deez' Trouwdag, en myn magttelózen geest Met uw genegenheid, om vrolyk op te zingen, Hoe dat uw hemelvuur de harten weet te dwingen, Als zig de vryheid, door het kussen en gestreel, Gewillig kluist'ren laat in 't zagte mingareel;

Daar gy een Minnaar, aan uw zegekoets gebonden, Zo lang doet klágen van zyn pyn en minne-wonden, Tot hy in 't einde door uw bystand triomfeerd, En 't hart zyns hartsvrindin door diensten overheerd;

(25)

C4r

Dan zegepraald hy als een held, die de oorlogs vlágen Grootmoedig heeft gestuit, en 's vyands heir geslagen Ten dienst van 't vaderland. ô Schóne Citheré!

Aan Ciprus strand geteeld uit 't zwalpend schuim der zé, Zo pronkt DESAMORIE, door uwe gunst gestéven, Nu hy ANGELICAzyn hart en hand zal géven Voor 't heilig Egtaltaar; nu vint die Minnaar rust, Nu Hy zyn schóne Bruid, en Zy Hem weder kust, Nu word al 't vorig leed, het geen Hy lee, vergéten, En dus de tyd in druk en in geluk versléten.

't Gaat wel, ô Mingodin! ik voel een hemelgloed Myn geest bestrálen, om mèt een gerust gemoed Des Bruigoms smart en vreugde al zingende af te málen, En hoe Hy alles ziet met dubb'le winst betálen.

De schóne ANGELICAdoorgriefde hem met 't oog, En net bespraakte tong; Hy voelde 't vuur, en boog Zig willig onder 't juk van háre aanminnigheden, Op hoop van Haar in 't end tot weêrgunst te overreden;

Maar Zy, standvastig voor haar vryheid, drukt de smart Van onverschilligheid Hem in 't verliefde hart,

Waar door Hy treure en zugtte, in wanhoop, om de zinnen Dier fiere Schoonheid tot zyn weêrmin te overwinnen;

Hy klaagde vaak zyn leed de Stroomgodin van 't Spaar, Daar hy al wand'lend' langs háre oevers, het gevaar Van zyne min herdagt, tot Hy door zorg bestréden, In schaduw van een eik, zyne afgematte leden Neêrvleide tot de rust, dog veeltyds zonder vrugt.

In 't end' bekroop Hem hier een zagtte sluimer zugt,

(26)

C4v

Neêrleggende op het gras in schaduw van de bómen;

Hier zag Hy, in zyn slaap, door God Morpheüs drómen, Het Hof van Jupiter ontslóten, en den zoon

Van Venus, in een drang van mind're Minnegoôn, Op gulde wiekjens van den hógen hemel dálen.

Schep moed! (dus sprak hy) 'k zal u haast doen zegeprálen, En u verlossen uit het doolhof van uw min,

Waar af de prys zal zyn de hand van uw Vrindin.

Herdenk hoe Theseus in 't Kretenzer perk, zyn léven

En Minos Kroost, 't geen hem dien scheerdraad had gegéven, Behoed heeft en bewaard, en eindelyk de vrugt

Van zyne min geplukt in eene vryë lugt,

Het Monster omgebragt, en 's Konings hoop verráden, Vlegt op die zelve wyze een koord van Gáre dráden, Om HUGAERTSfieren zin te strikken met een band, Dien u de liefde leerd, tot leszing van uw brand.

Hier zweeg het tenger Wigt, en is terstont verdwénen.

Apollo's dagtoorts had in 't west' haast uitgeschénen, Als Hy ontwákende dit heilgezigt herdagt;

Hy vliegt, en vlegt een koord, doormengeld met de kragt Van ted're minzaamheid, om met zyn Gáre banden De schóne ANGELICAeens minn'lyk aan te randen, En Haar te binden aan het voorwerp van zyn zin.

't Gelukt, en Zy gebloost erkend de kragt der min, Terwyl eene eerb're schaamt' het wit van háre káken Met róde rózen sierd. DESAMORIEaan 't bláken Van reine huuw'lyks min, genaakt nu met zyn mond Die purp're blos, en kust zyn kwynend hart gezond,

(27)

D1r

Tot vreugde en blydschap van de wederzydsse Vrinden.

Haar Moeder juigd, nu zy haar Dogter ziet verbinden Aan zulk een Bruidegom, die naauw'lyks weêrgaâ zag;

Ja 't schynt dat háre jeugd herleeft in d'ouden dag.

Zy groet vol vrolykheid nu de eene, dan den ander.

ô Nieuw vereënde Twé! zo waardig voor elkander, Daar in de Bruid de prys der Schoonheid zegepraald, En in den Bruidegom de schrand're Wysheid straald Met nutte zorg en vlyt, wyl alles is doormengeld Met onderlinge deugd, en door haar band gestrengeld Aan Eendragt, liefde en vreê; leeft altoos zo gerust!

Uw huuw'lyks min werd nooit door ramp of leed geblust!

Dat nimmer tegenspoed uw drempel komt genáken!

De Hemel zal uw egt dus gelukzalig máken.

Leeft in de Vrugten van uw kuisze en zuiv're Trouw!

Dat die u zyn tot vreugd, tot troost, zo immer rouw U mogt genáken! poog uwe Oud'ren naar te stréven, Zo zult gy hier, en ook hier namaals eeuwig léven.

G. TYSENS.

(28)

D1v

Ter bruilofte van den heere Abraham des Amorie, en jongkvrouwe Angelica Hugaert.

VReugde triumpheert aan 't Spaaren, NuDESAMORIE, zoo bly,

Loflyk komt met HUGAERTpaaren, Hoor! de weêrklank roert de snaaren

Van der digt'ren kuns aan 't Y, Deze trou belooft een Eden

Van genoegen; want in aart, Godtsvrugt, jeugdt, en frissche leden, Goeden Naam en reine zeden,

Zyn ze elkander dubbel waart.

(29)

D2r

ABRAHAMdagt nooit om trouwen;

Als op liefde en deugt gegrondt, Om zyn huis en stam te bouwen, Met een puikjuweel der Vrouwen,

Dat hy in zyn HUGAERTvondt.

HUGAERTkon zyn ziel behaagen, Schoon van taal en van gelaat, Waar meê hy zyn leevensdaagen, Wenst te slyten met behaagen;

Zonder wisseling van staat.

Maar geen wulpsheit trof zyn zinnen, Hy ging met de deugdt te raâ, Die met zuivre liefde in 't minnen, Hulp hem 't zoete Jaawoort winnen,

Van zyn lief ANGELICA. Deugdt verzelt met liefdesreijen,

Won de Maagdt haar fieren zin, Wyl de rust haar leên kwam vleijen, Wist zy slaapendt haar te leyen,

TotDESAMORIEzyn Min:

Want zy maalde hem naar 't leeven, Fris en schoon van lichaams leest;

Die tot Pallas kunst gedreeven,

(30)

D2v

En naar Febus krans dorst streeven, Door zyn hoogverheven geest.

Die zyn reislust als de braaven Tot zyn voordeel, hadt gemaakt, Door wiens deugdt en Edle gaaven.

Zy in een geruste Haaven, Zou bewaart zyn en bewaakt.

Dies zy ABRAMkiest tot hoeder, En tot leitstar haarer jeugdt, Na dat zy haar braaven Broeder, Vroome waarde en lieve Moeder,

Zag verwonnen door zyn deugt.

Dus zyt gy op vaste gronden, Deftig Paar in d'egt gewydt, En door liefde en deugdt verbonden, En geschraagt uw huw'lyks sponden,

In uw besten leevenstyt.

Vreugdt vereer, dit heilryk paaren Met een aangename lach, Zie het zilverblanke Spaaren Danst met kabbelende baaren

In een vroeger lentedag.

(31)

D3r

ô Vereenden! die verheeven Zyt door eer en overvloedt;

's Hemels gunst wil u voorts geeven, Lang te zaam vernoegt te leeven,

By het waare huwlykszoet.

'k Wens dat welgeaarde Loten, Yder als een Diamant,

Uit uw huw'lyks vlam gesprooten, t'Uwer eere, ook de eer vergrooten Van het hoofdt van Ken'merlandt.

Haarlem moet in vreugde deelen Met uw trouw, gelyk het schoon Vry van eigenbaat, komt speelen, In een trits van stadtsjuweelen,

Aan der vryheits sluijerkroon.

Zuivre liefde zet my paalen.

'k Zie ô Paar! dat zy u wenkt In haar koets, om u te onthaalen, Ambergeur vervult de Zaalen.

Vreugde Ambroos en Nectar schenkt.

Liefde, ô! Hemelvreugdt op aarden, Als men krygt een wedergaâ

(32)

D3v

Naar zyn wensch, als dees gepaarden, Bruigom ABRAHAMnaar waarden

Krygt zyn Bruid ANGELICA. J. OOSTERWYK.

(33)

D4r

Zang.

Stem: Hier zit de God Mercuur gevangen.

VErnoegde vrienden, Bruiloftsreijen, Die nu door deezen huwlyksbandt, t'Saam zyt verbonden van weêrzeijen.

Als met een knoop van Diamant.

Daar elk dees trou komt goedt te keuren, Bruidts Moeder schynt venieuwt in jeugdt, 't Genoegen waassemt Ambergeuren,

En maalt door yders weezen vreugdt.

Verheft deez trou met blyde klanken, En smoort de zorgen in den wyn, De vreugdt gehult met wyngaartsranken,

Schenkt Nectardrank en Ambrozyn.

De wellust, die u kan bekooren,

Schenkt hier vol op voor oog en mondt, En de overvloedt stort haaren hooren

Met dierbre schatten op den gront.

De jeugdt met drie Bevalligheeden, Bestrooyen 't zuiver Bruiloftsbedt, Al danzendt, half gedekt van leeden,

Met Honig bloemen van Hymet.

'k Zie 't lieve leeven nederdaalen, Met haar de alvoedende natuur,

(34)

D4v

Met toorts en fakkel, aan de straalen, Ontstooken van 't alteelendt vuur.

Kom laat ons nu het Paar geleijen, Daar hen het zoet verlangen wagt, Tot de eerste nagtrust met haar beijen,

Gedekt met vleuglen van den Nagt.

J. OOSTERWYK.