Koninklijke Vereniging van de Gepensioneerden van de Nationale Bank van België vzw
I N F O
Nr 2 van 2019 - halfjaarlijks
56
ein de reeks
Beste lezer,
Een jaar geleden waren we klaar om een omvangrijker aantal nieuwe leden dan gewoonlijk te verwelkomen, dankzij het vervroegd vertrekplan, uitgedokterd door de Bank. Een artikel, verschenen in het novembernummer van Connect leert ons dat dit plan, gelanceerd in 2017, afgesloten werd op 30 juni. Tegen eind 2023 zullen hier niet minder dan 305 personeelsleden ingestapt zijn. Het artikel voegt eraan toe dat globaal gezien, 509 personeelsleden – normaal pensioen of vervroegde vertrekregeling – de Bank hebben verlaten sinds 2016.
Er werden seminaries georganiseerd door de Bank, specifiek gericht op de begunstigden van dit plan, bovenop de seminaries die reeds bestonden voor de toekomstig gepensioneerden in het algemeen. De Vereniging nam hieraan deel, zoals vroeger reeds het geval was voor de andere seminaries en zet zodoende haar informatieronde verder voor de personeelsleden, waarvan de loopbaan eindigt. Door de kennismaking met de grote waaier aan activiteiten, zowel op cultureel als op sportief vlak, aangeboden door de Vereniging, en daarbij de mogelijkheid om sociale contacten te onderhouden of nieuwe banden te smeden, zijn ze ons talrijk komen vervoegen en we danken hen hiervoor hartelijk. We hopen dan ook dat ze weldra gevolgd zullen worden door anderen, die misschien nog aarzelen. Jullie zijn allen hartelijk welkom !
De instroom van nieuw gepensioneerden is dan ook niet vreemd aan de toename van het aantal deelnemers aan onze activiteiten. Zodoende kennen onze wandelingen, alsook meerdere van onze reizen, een groeiend succes. Bovendien vinden de gepensioneerden het blijkbaar aangenaam nog eens de voormalige werkvloer te betreden: na het bezoek aan de Bank en haar Museum, met een recordopkomst op 4 mei 2018, heeft de tentoonstelling « Building a Dialogue », met kunstwerken uit de collecties van de Bank en de Bundesbank, een 80-tal deelnemers aangetrokken op 3 september. We maken hier dan ook van de gelegenheid gebruik
om de verantwoordelijken van de Bank te bedanken, die hier opnieuw een geslaagde dag van gemaakt hebben.
Tenslotte willen we nog meedelen dat ter bescherming van de persoonsgegevens, opgelegd door de GDPR, een opslagsysteem in de Cloud werd aangekocht, waardoor een strikte scheiding kan worden gehandhaafd tussen de persoonlijke documenten van de beheerders en van de Vereniging op zich.
Bovendien zal een politiek van beveiligde toegang tot de gegevens worden gehanteerd.
We hopen jullie nog talrijk te mogen ontmoeten op onze toekomstige activiteiten en we wensen u en uw naasten een gelukkig en gezond nieuw jaar in 2020.
De Raad van Bestuur
Een lid van de Vereniging in de kijker: Claudine Van Peteghem
Interview door Marie-France Baeken Jong gepensioneerde sinds 2014, is Claudine gepassioneerd door kunst en geschiedenis, zoals meer bepaald de artikels bewijzen, die ze schreef over het bezoek aan twee tentoonstellingen, nl. Dali en Magritte enerzijds en Brancusi anderzijds (ook te lezen in het huidige nummer van de Info). We stellen voor om haar een beetje beter te leren kennen.
Claudine kun je ons je kinderjaren even schetsen ?
Ik ben geboren in het Hôpital Français in Sint-Agatha-Berchem en we woonden in Jette in de Heldenmoedlaan tijdens mijn eerste levensjaren. Wanneer er een derde kind op komst is verhuizen mijn ouders naar het platteland in Oost-Vlaanderen en dit dik tegen mijn zin. Ik hield van de stad en de mensenmassa. Ik hield van de parken, pleinen en winkelstraten in de stad.
Op het platteland ging het er iets kalmer aan toe en ik vroeg mijn ouders waar de mensen zich bevonden…ik zal een stadskind blijven, ook al heb ik mijn verdere jeugdjaren in Schellebelle - Serskamp
doorgebracht. Mijn humaniora deed ik in Wetteren en daar was ik ook bij de scouts.
Ik zal zelfs nog leidster zijn in de door ons opgerichte groep in Schellebelle.
Wat waren je toekomstplannen en hoe is je intrede in het beroepsleven verlopen?
Ik had een voorliefde voor kunst, kunstgeschiedenis, geschiedenis en muziek. Aangezien ik de oudste van vijf kinderen was werd mij heel vlug duidelijk gemaakt dat ik niet moest verwachten dat ik in één van die richtingen ging kunnen verder studeren. Mij werd aangeraden om braaf een job te aanvaarden als bureelbediende. Eventueel mocht ik mij daar nog in verrijken, maar dat was dik tegen mijn zin en ik trok er op uit voor enkele maanden. Na mijn omzwervingen kwam ik in de BAC (BACOB) terecht in de dienst boekhouding. Dit gaat een tijdje door en ik voel me daar niet zo goed in mijn vel.
In welke omstandigheden ben je in de Bank binnengekomen en hoe is je loopbaan verlopen ?
Na mijn huwelijk zal ik dan ook examen doen in de NBB. Het gezinsleven liep niet zo vlot als gehoopt en de wereld kon ik blijkbaar ook niet naar mijn hand en mijn ideeën zetten. Een spijtig ongeval nam mijn zoontje veel te vroeg weg en mijn huwelijk liep op de klippen.
Enkele jaren heb ik te lijden onder de situatie en eind jaren 80 – begin jaren 90 leer ik mijn tweede man kennen. Hij was een ingenieur scheikunde en hij heeft me meegenomen in verschillende van zijn projecten in het buitenland. Dit heeft mij ook opnieuw de boost gegeven om verder te doen. Australië, Borneo en Taiwan waren onze verblijfplaatsen en ik nam onderbrekingen in de Bank om mee te kunnen gaan op die projecten. In 2001 verandert mijn leven opnieuw heel drastisch. Mijn man overleeft de kanker niet. Door mijn omzwervingen en ervaringen ben ik zo gedreven geworden om verder te gaan. Ik kom opnieuw in contact met muziek, kunst en geschiedenis
1 Amarant, actief in talrijke steden in Vlaanderen en ook in Brussel, organiseert o.a. cursussen voor
en besluit ook nog om een gidsencursus te gaan volgen. Eerst wou ik aan de unief in Gent een bachelor halen maar ik begin ook opnieuw fulltime te werken en ditmaal heel intensief. Net voor het einde van het eerste jaar haak ik af in Gent. Ik doe mee aan mogelijke examens in de Bank en verken nog een paar verschillende diensten.
Volgens directeur Marcia De Wachter was ik begonnen als een diesel om dan te eindigen in snelheid en interesse.
Nu beschik je over iets meer tijd om je over te geven aan je passies …
Mijn interesse en kennis zullen voornamelijk kunst en geschiedenis blijven.
Ik blijf ook altijd graag lezen en ik schrijf graag een verslag over een reis, uitstap, trip, tentoonstelling. De cursussen die ik nu nog volg zijn voornamelijk bij Amarant1.
In 2019 betreurt de NBB het overlijden van de volgende personen:
Hieronder hernemen we de lijst van de personen overleden in 2019, die niet werden opgenomen in de lijst verschenen in de Info van juni 2019. Deze inlichtingen zijn uittreksels van de site afternbb.be en zijn niet volledig. We zullen een volledige lijst van de overledenen van 2019 publiceren in de eerste Info van 2020.
DE GEEST Lucile 15.05.19
Wwe Georges DEFRANCE
SWIGGERS Marcel 20.05.19
Echtg Maria BELLEKENS
VANHOECK Leona 28.05.19
MOLIE Rose 28.05.19
Wwe Joseph CARLIER
COSTA Jacques 04.06.19
Echtg Marie OPSOMER
PHILIPS Yvonne 04.06.19
Echtg Herman VAN MOSSEVELDE
THYVIS Agnès 06.06.19
Wwe Antoine HESBOIS
VERMEIR Pierre 13.06.19
Echtg Clementina CAUDRON
volwassenen over kunstgeschiedenis en filosofie.
Meer informatie op : https://www.amarant.be
GHEERAERT Marie-Henriette 14.06.19 Wwe Raoul DEXPERT
LIENNE Edmond 18.06.19
Echtg Madeleine GRANDJEAN
WALNIER Gérard 19.06.19
FREYS Gaston 20.06.19
Echtg Céline CLAESSENS
COUCK Antoon 06.07.19
VANPARIJS Werner 15.07.19
Echtg Eliane SCHEPENS
WECKHUYSEN Margueritte 24.07.19
OEYEN René 01.08.19
Echtg Luda CALLÈGE
BATEN Josephus 06.08.19
Echtg Simone BOUCHIER
ANNOYE Jules 07.08.19
Echtg Cécile MOURANT
QUISTHOUDT Marie-Louise 07.08.19 VERSCHUEREN Wenefrida 09.08.19
ROMBAUTS Gaston 12.08.19
Echtg Maria PEETERS
SCHEIRLINCK Lutgarde 13.08.19
MEYNAERTS Maria 21.08.19
Wwe Ignace HERROELEN
VERHAEGEN Marcel 25.08.19
Echtg Christiane LECOCQ
BASTAERTS Charles 29.08.19 Echtg Denise DE LOOF
VERDONCK Pierre 29.08.19
Echtg Catherine VAN EECKHOUDT VANDENBERGHE Simonne 01.09.19
Wwe Alfons VAN DIEST
GOFFIN Suzanne 02.09.19
FREDERICKX Jacques 04.09.19 Echtg Hélène THEUNIS
VANDERLINDEN Marguerite 09.09.19 Echtg Joseph COLETTE
BRAUNS Juliette 10.09.19
Wwe Jozef SMETS
KELDERMANS Lisette 12.09.19 Wwe Omer WOUTERS
WICKEN Jean-Marie 14.09.19 Echtg Noëlle DELVAUX
BOTERDAEL Rosina 24.09.19
BRULS Astrid 25.09.19
DESMET Simonne 02.10.19
BEYNS Elvire 07.10.19
Echtg Felix BELLENS
DESMET Hélène 14.10.19
MARINO Carmella 15.10.19
VANHERBRUGGEN Denise 16.10.19 Wwe Willy DUCHENY
CLEMENT Silvette 24.10.19
Echtg Serge COUPE
DECALLONNE Marie-Thérèse 30.11.19 Echtg Michel FAUCQ
MICHIELSEN Jan 05.12.19
Echtg Carla MENNES
UYTTERSPROT Aleide 11.12.19 Echtg Mark BLEYS
Vrije tijd
De hierna vermelde activiteiten zijn chronologisch gerangschikt.
Voorbije activiteiten
In België (jaarlijkse activiteiten, tentoonstellingen en/of ééndaagse excursies)
Onze Antwerpse gepensioneerden fietsen twee dagen aan de Belgische Kust (06-07.06.2019)
Door Marleen De Cauwer
Guido van Loock, uit vrije wil van de stad naar de parking gaan wonen, organiseerde met veel enthousiasme deze tweedaagse.
Hij reserveerde hotelkamers, parkeerplaatsen, fietsstallingen en stak veel tijd en energie in de zoektocht naar gepaste stopplaatsen zodat het de fietsers aan niets zou ontbreken.
6 juni - Eindelijk is het zover. We worden om 10u30 op de parking van domein Blutsyde verwacht. Ondanks de grote afstand (Antwerpen- Bredene) is iedereen ruim op tijd. Vandaag gelukkig geen
chaotische toestanden op de autostrades (Di 04/06 - E313 ).
Het weer is ideaal, de zon schijnt en de ZW- wind zal ons een duwtje in de rug geven.
We fietsen naast het kanaal Gent-Brugge- Oostende richting Stahille. Op het kanaal passeren pleziervaartuigen en één enkele kajakker. De vogels zingen hun mooiste lied en wij trappen vrolijk door. Na een 15- tal km stoppen we in 't Hoekske voor een
"stutte me koas of epse" en "tes van lekt min lieptje" zo goed. We zetten onze tocht verder en fietsen door de weidse polders richting Houtave. In hoeve De Moerbeiboom toasten we op Paul zijn 75ste verjaardag. De zon speelt verstoppertje en de wind draait! Hopelijk blijft het droog. Met iets stevigere trap fietsen we, nu met wind op kop, richting Klemskerke. Verder langsheen het waterwinningsgebied naar Bredene waar Guy (Guido) ons in zijn appartement trakteert op een natje en een droogje. Daarna zijn we even vrij.
Om 19u30 worden we bij moeder Lambik verwacht, waar we verwend worden met vis uit de Noordzee. Wanneer alle borden en glazen leeg zijn ziet iedereen er voldaan en tevreden uit. Dag 1 is voorbijgevlogen.
7 juni - Na een verkwikkende nachtrust en een uitgebreid ontbijt is iedereen klaar voor dag 2. Vandaag fietsen we richting Raversyde. Niet om de oorlog te herdenken maar om te genieten van de kracht van de natuur. Via surfclub Twins, al enkele malen uitgeroepen tot mooiste plekje aan de Belgische kust, rijden we over de smalle dijk naar het Ooststaketsel. Hier houden we even halt en bewonderen het contrast tussen links de rust van de natuur en rechts de drukte van een stad.
Met de gratis overzet varen we naar Oostende stad. Op de zeedijk zigzaggen we voorzichtig tussen de mensenzee. In Mariakerke verlaten we de kustrand en fietsen door het beschermd landschap van de Onze-Lieve-Vrouw ter Duinenkerk (begraafplaats van James Ensor) naar het verdwenen vissersdorp Walraversyde waar we lunchen. Het eten is lekker en de porties royaal. Het zou een topper kunnen zijn mocht het personeel weten wat vriendelijkheid is! We laten het los! In de
toekomst zullen we lachend terugdenken aan hun nors gedrag.
De weersvoorspellingen zijn spijtig genoeg correct! In de voormiddag zon en stapelwolken, vanaf 14u zwaar bewolkt en kans op plaatselijke buien. Plaatselijk = Walraversyde! Dus, gehuld in regenkleding fietsen we via het pittoreske Stene dat in de schaduw van de luchthaven ligt naar de stationsbuurt, nu al enkele jaren één grote bouwwerf...maar met mooie vooruitzichten.
Het ondergewaardeerde natuurgebied De Spuikom mag niet ontbreken op onze tocht.
Een waterplas van 80 ha met de enige kweekput voor oesters in België. We steken de Koninklijke baan over en fietsen door de vuurtorenwijk, waar vooral maritieme economische bedrijvigheid heerst. Op minder dan 5 min van onze laatste stop rijdt Paul lek. Gelukkig heeft hij een reparatieset bij, maar hij twijfelt of het zal houden. Het setje zit al enkele jaren in zijn fietstas. En hij krijgt gelijk! We zijn nog geen kilometer verder of zijn band staat opnieuw plat.
Gelukkig zijn we niet ver van een parkeerplaats. Hij kan daar wachten tot zijn vrouw Erica hem komt "takelen".
Op de parking van Blutsyde helpen we elkaar met het vastzetten van de fietsen, nemen afscheid en kijken uit naar een volgende tweedaagse aan zee.
Driedaagse te Alle-sur-Semois (van 12 tot 14.06.2019)
Door Claudine Van Peteghem
In de vroege ochtend van woensdag 12 juni vertrekken we in de gietende regen richting Bertrix. Gedurende de ganse weg, van de
kuststreek tot aan onze afspraak genieten we van regenwolken. 11u30, samenkomst aan de leisteenmijn “Au coeur de l’Ardoise”
te Bertrix. Als bij wonder is de lucht uitgeklaard en heeft het opgehouden te regenen.
Bezoek aan de mijn met lunch: We dalen er 25m onder de grond, worden in de mijn rondgeleid en degusteren er in verschillende etappes en ruimtes een typisch streekgerechtenmenu van de Scailtons (leisteenmijnwerkers). We durven niet allemaal even vlot en gezwind in de mijn afdalen. Maar het lukt ons uiteindelijk toch, en het was best wel gezellig.
Dit menu tijdens het mijnbezoek bestaat uit:
een warme aperitief “Scailton”, een streeksoep in een broodje geserveerd en de “canadas aux rousses”; het traditionele gerecht voor de mijnwerkers waarbij een grote portie vlees is verzekerd,
Aperitief Scailton: schil van sinaasappel in alcohol gedrenkt (en gerijpt) en dit drankje wordt aangevuld met roséwijn en caramel.
Warm gedronken.
De groentesoep wordt geserveerd in een broodje.
De “canadas aux rousses” Het traditionele gerecht voor de mijnwerkers: gerookte worst, stuk gekookt varkensvlees en gebakken spek
Eenmaal boven in de brasserie krijg je nog koffie en als dessert warm appelgebak.
Scailton is het Waalse woord voor leisteen Scailtons: de naam die gegeven wordt aan de leisteenmijnwerkers.
Na het bezoek aan de leisteengroeve vertrekken we in karavaan om uiteindelijk te arriveren in Alle-sur-Semois. We maken enkele stops voor de prachtige uitzichten op de Semois, de ‘Tombeau du Géant” en in Rochehaut voor het uitzicht naar Frahan.
We genieten van een glas samen in het café “Le Point de Vue”. De sfeer is uitstekend.
We installeren ons in de late namiddag in hotel “Le Charme de la Semois” en om
19u30 worden het salon (aperitief) en het restaurant (avondmaal) door de KVGNBB gevuld.
De volgende morgen na het ontbijt worden er twee groepen gevormd voor de wandelingen van de dag.
Het zou vandaag ideaal stapweer worden, en zo beginnen de moedigsten van de groep aan de voormiddag-lus van 13 km, die door Francis is uitgestippeld. Onder leiding van Christiane vertrekt de groep voor de tocht van 6,5 km.
Al snel beseffen wij dat de Ardennen het Pajottenland niet zijn, wij starten met een zeer lange en soms relatief steile klim.
Gelukkig heeft iedereen goed ontbeten in het hotel.
Inderdaad: we zijn in de Ardennen.
Everzwijnen en andere dieren komen we niet tegen maar het spel van het licht en de bloemen in het bos laten ons genieten van het schitterende wandelweer…
Het waren mooie lussen die hoofdzakelijk door de bossen liepen en het is pas na lang dalen dat wij opnieuw tussen de huizen langs de Semois belanden.
Hier wacht alle deelnemers een gezellige BBQ in het recreatiecentrum “Récréalle”
van Alle-sur-Semois.
’s Namiddags worden wij opnieuw getrakteerd op een korte, maar stevige lus
van 7 km. Deze wandeling is voor de die- hards natuurlijk. Slechts een kleine groep heeft hiervoor nog een beetje reserve overgehouden, de anderen zijn “vrij”.
Een groot deel van de niet-namiddag- wandelaars gaan voor een partijtje minigolf en genieten er van tot er een onweer losbreekt. Het wordt een loopje naar de brasserie, maar het mocht niet baten. We waren doorweekt en hebben dat zolang het onweer duurde doorgespoeld met een drankje waarbij we de Nederlandse vertaling leerden voor het Russische
‘nashdrovje’.
Op de terugweg merken de dappere wandelaars, de doorduwers dus, dat het steeds maar donkerder aan het worden is en ja op een paar 100 m van het hotel begint het goed te regenen.
Wij zijn net binnen wanneer een fel onweer uitbreekt met alles erop en eraan, gelukkig hebben wij dat niet onderweg moeten verteren!
Vóór het avondeten vullen we opnieuw het grote salon en daar worden we door de hoteleigenaars getrakteerd op champagne voor de prijs van cava. De sfeer blijft uiteraard uitstekend!
Vrijdagmorgen om 10u vertrekken we weer in karavaan naar het Agri-Museum van Rochehaut waar we in klederdracht de rondleiding volgen per acht personen. Het is een leuk museum dat ons de geschiedenis van de werktuigen en de streek van de familie Borceux laat zien.
Een treintje rijdt het zingende gezelschap naar “L’Auberge de la Ferme” waar we aperitief krijgen aangeboden in de wijnkelder van het restaurant, waar
ongeveer 50.000 flessen wijn liggen te rijpen. Nog nooit gezien als restaurantkelder… iedereen is met bewonderende verstomming geslagen! De maaltijd krijgen we opgediend in de “P’tite Auberge”.
In de namiddag wacht ons als afsluiter een treinritje door het dierenpark.
Voldaan keren we weer huiswaarts en beloven elkaar een spoedig weerzien ergens ter wereld…
Bezoek aan de tentoonstelling Wim Delvoye (20.06.2019)
Door Nicole Vanden Hoof Vertaling : Martine Beydts De gepensioneerden die besloten hadden om te komen ontdekken wat Wim Delvoye heeft willen laten zien in de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België (KMSKB), werden verrast en waren verwonderd en enthousiast.
Deze controversiële Belgische kunstenaar, internationaal even bekend als Luc Tuymans of Jan Fabre heeft meer dan één onder hen verleid.
Varkens zien is niet echt mijn ding, zei één van de bezoeksters mij, maar niettemin komt men niet elke dag varkens, bekleed met Perzische tapijten, tegen.
Maar er is meer dan dat : Wim Delvoye is een eigentijdse kunstenaar en gebruikt 3D om zijn werken te creëren. Die zijn dikwijls gebaseerd op oude, futloze werken, die hij nieuw leven inblaast.
Zijn ideeën worden vervolgens voorgelegd aan kunstenaars uit de hele wereld, die ze realiseren op basis van zijn richtlijnen en van de structuren, die hij wil gebruiken. Op die manier wordt een hedendaagse valies of de motorkap van een auto bewerkt op Arabische wijze door Chinese ambachtslui.
De Mont-St-Michel wordt tot een geniale maquette herleid. De logo’s van de merken Coca-Cola, Ford en Monsieur Propre worden geassembleerd op een paneel, dat de menselijke ingewanden voorstelt, met
de vermelding Cloaca, ingewanden die men dan ook terugvindt in glasramen.
Bovendien worden uitwerpselen machinaal gemaakt onder een glasplaat. Een hert en zijn hinde paren zoals mensen en kussen mekaar op de mond (of de snuit ?).
Hartelijk dank aan Claudette en Jean- Pierre, die deze ontdekking voor ons mogelijk maakten, evenals aan de gidsen, ons ter beschikking gesteld door de KMSKB.
De belevenissen van een bestuurder- vrijwilliger bij de KVGNBB
Door Jean-Pierre De Jonge Op donderdag 20 juni 2019 was een bezoek gepland voor leden van onze vereniging aan de tentoonstelling Wim Delvoye in de KMSK.
Een heel gekende naam, niet alleen in België maar ook in het buitenland. Wie kent niet de getatoeëerde varkens, de cloaca of kakmachine en zijn gedraaide creaties
Je denkt hier zal wel veel volk op afkomen…
Niets was minder waar. Pas op 5 juni kwam de eerste inschrijving binnen. 1 week voor de afsluitingsdatum.
Uiteindelijk sloten we af op 8 betalende inschrijvingen. Een slecht omen.
Inmiddels hadden we reeds 2 gidsen afgebeld en vandaag zou elke gids maar 5 personen moeten begeleiden. Leuk meegenomen voor deelnemers en gids.
Goedgemutst namen mijn vriendin en ik dan ook de trein in Ternat om 12H57. Even overstappen in Jette en om 13H30 zijn we in Brussel Centraal. Even een koffietje drinken op een terrasje, ticketjes gaan halen, de deelnemers met een kuise zoen
verwelkomen onder een stralende zon, goede gidsen krijgen en een leuke tentoonstelling bezoeken.
Deel 1 was OK. Trein op tijd in Ternat en keurig op tijd aangekomen in Jette. Even veranderen van spoor 2 naar 4. Leuke nieuwe tunnel trouwens in Jette.
Maar dan begon de miserie……
Een aangename vrouwenstem schalde door de luidsprekers en maakte ons diets dat er een probleem was op de treinverbinding tussen Jette en Denderleeuw ingevolge een Politie- interventie.
Geen probleem wij rijden richting Brussel.
Even later deze zelfde vrouwenstem, meldt ons dat er ingevolge een Politie-interventie geen treinen rijden tussen Jette en Asse.
Wij dachten onmiddellijk aan spoorlopers, een ongeval of een zelfmoord. Soit. Wij gaan nog steeds richting Brussel. Niets te vrezen dus.
Onze trein was gepland om 13H24 en het was nog maar 13H20 ….
Daar is ze weer die zoetgevooisde stem:
“Er is geen treinverkeer uit Jette naar Asse of Denderleeuw. U kunt gratis De Lijn nemen naar….” (met een ganse opsomming van buslijnen richting Asse en Denderleeuw).
Ik voelde mij weer bij de Bank toen wij tijdens evacuatieoefeningen ook zo een lange lijst van al of niet te nemen evacuatiewegen moesten afroepen waarvan het personeel achteraf beweerde dat ze niet wisten welke weg ze wel moesten nemen. Hier was het net zo.
Wij moesten wel niet naar Asse of Denderleeuw maar naar Brussel. Geen woord hierover. Brussel lag blijkbaar duizenden kilometer verder.
Daar was ze weer: “De trein nr … met bestemming Dendermonde rijdt niet verder dan Jette en keert van hieruit terug naar Brussel-Zuid via Brussel-West.”
Het was inmiddels reeds 13H35. Ik zag de deelnemers aan de tentoonstelling Delvoye reeds zenuwachtig worden omdat er geen onthaalcomité zou zijn.
Geen tickets. Geen gidsen. Weer een slechte organisatie zou de commentaar zijn.
Gelukkig was er de reddende engel Claudette. Om 13H36 gebeld om het telefoonnummer van Nicole Vanden Hoof te hebben. Om 13H44 kreeg ik al het antwoord. Dank je Claudette.
Om 13H46 Nicole gebeld met de vraag of zij het onthaal kon verzekeren daar wij geblokkeerd waren in het Station van Jette.
Onze treinbegeleider stelt dat zijn dagtaak erop zit en hij naar huis mag. We moeten dus wachten op een andere treinbegeleider.
Owee, hoe gaan we ooit in Brussel geraken!
Waar die plots vandaan kwam, weet ik niet, groeien ze aan de bomen in Jette of wat dan ook plots is er een nieuwe treinbegeleider en zelfs de machinist is daar. We kunnen voort.
Hallelujah, terwijl ik aan het bellen ben met Nicole vertrekt de trein. Wel niet via Bockstael naar Brussel-Noord maar via Simonis en Brussel-West naar Brussel- Zuid.
Wij zullen misschien toch nog op tijd in de KMSK geraken.
Als je Murphy mee aan boord hebt, dan kan je over niets zeker zijn. We zijn nog geen 500 meter uit het station of de trein stopt weer.
Na enkele minuten trekt het gevaarte zich weer op gang. We zien de stations passeren: Simonis, Tour en Taxis, Brussel- West en eindelijk Brussel-Zuid.
Brussel-Zuid: eindstation, maar we moeten in Brussel-Centraal zijn !!!
Overstappen dus.
Door de luidsprekers schalt een metalen stem: aansluiting voor … om 14H08 op spoor 10, aansluiting voor … om … Spoor 15.
Wij zijn aangekomen op spoor 5 om 14H06.
Ik sleur mijn vriendin mee de trap af op weg naar spoor 10. Niet echt romantisch, noch galant maar we hadden maar 2 minuten
……
We halen het. Springen op de trein, de deuren gaan dicht en we vertrekken richting Centraal.
Aankomst 14H13.
17 minuten om door het Centraal station te hollen, de Ravensteinstraat omhoog, langs de Bozar. We scheuren door de bocht van de Koudenberg (dat geeft de snelheid weer!) en zo naar het Koningsplein.
Daar dan de deelnemers verwelkomen, de tickets ophalen en de gidsen zoeken. Ik ben wel met pensioen, hé. Toch maar rushen door de catacomben van het station.
Steeds even weinig romantisch hou ik mijn vriendin aan mijn zij.
Ze zal allicht gedacht hebben: wat een slavendrijver.
Maar ze zweeg. Ze had allicht al haar adem nodig om te kunnen volgen.
14H25: we betreden de Gresham galerij.
Jit (Just in time)
Mijn vriendin snelt naar de hoofdingang om de tickets op te halen. Ze komt met lege handen terug. De gidsen hebben de tickets al en we mogen via de groepsingang binnen naar de infobalie. Eindelijk goed nieuws.
Gelukkig was ze aanwezig om mij dit werk te besparen.
Het bezoek.
Alle deelnemers waren keurig op tijd. Ook de gidsen waren aanwezig.
De rondleiding en de beschrijving door de gidsen was uitstekend. Nicole heeft het verslag geschreven.
Delvoye is vooral bekend om zijn getatoeëerde varkens maar hij heeft nog heel veel andere werken gemaakt. Vooral zijn creaties van de laatste jaren zijn heel mooi.
Op het einde van de rondgang waren alle deelnemers heel tevreden over de tentoonstelling en de kwaliteit van de gidsen.
« Les absents ont eu tort ».
Een zucht van opluchting ging door me heen. Het was dan toch nog goed gekomen.
Terug dan naar het station.
Als galante (!) heer bied ik mijn arm aan mijn vriendin. Dicht bij de trappen naar de Kunstberg staat een nieuw “kunstwerk”.
Ineengevlochten fietsen. Ernaast, onder de stralende zon en met de aangename temperatuur, een publiekstrekker: gele strandstoelen.
Tijd om mijn afjakkerij van eerder op de middag goed te maken.
Ik stel haar voor hier even te gaan zitten om te genieten van het weer, het uitzicht en om de spanning te laten wegebben. We zitten op de eerste rij. Rond ons allemaal jongeren. Wij zijn ook nog jong, toch minstens van geest.
We hebben tijd.
Na een deugddoende pauze zakken we verder af naar het Centraal. We gaan nog iets drinken. Geen gerush meer.
Onze trein staat aangemeld op spoor 1. Zijn normaal spoor.
De treinen naar Dendermonde hebben nog steeds een heel ruime vertraging of zijn afgeschaft.
Onze trein van 17H59 is op een enkele minuut na, op tijd.
De trein rijdt een beetje te ver en de meesten stappen dus op in de laatste wagon.
De wachtenden voor Dendermonde stappen ook op de trein.
Ik zeg tegen mijn vriendin: laat ons instappen in een eerder voertuig. We zijn goed op weg. Dat is toch een 30-tal meter.
Wat doet de begeleider, hij sluit de deur voor onze neus ……
Gelukkig stond nog een meute aan te schuiven voor de laatste wagon en zijn we er finaal toch op geraakt.
De reis van 28 minuten tussen het Centraal station en Ternat verliep voor het overige heel vlot.
Eindelijk terug in Ternat. We verlaten de trein en wandelen arm in arm de Stationstraat af.
Het einde van een bewogen dag.
Besluit: met de trein is niet alleen een beetje reizen,
Je krijgt ook gratis langere rijtijden (1,5 h tov de voorziene 28 minuten), een gratis
bezoek aan Brusselse
ontwikkelingsgebieden (Brussel-west) En dat allemaal voor een schamele € 2,4 enkele reis
Wie klaagt er nu nog
Alle vernoemde personen en omstandigheden werden grondig gecheckt en bevatten geen fake news !!!!
PS: later in de namiddag vernamen we dat een persoon in het Laarbeekbos (Jette) een plastiek zak met explosieven had achtergelaten. Dit was de reden van alle problemen op de spoorlijn in Jette.
Wandeling te Gooik (18.07.2019)
Door Marleen De Cauwer Donderdag 18 juli, vandaag wandelen met de gepensioneerden van NBB-BXL te Gooik, een landelijk dorp in de schaduw van Brussel.
Het plan om enkele dagen vooraf te vertrekken en te overnachten op een camping in de omgeving werd door Luc afgeketst.
Dus...vertrekken we om 8u richting Gooik, parel van het Pajottenland.
Antwerpen buiten rijden is altijd een hels karwei. Waar wij de oprit van Borgerhout willen oprijden ligt een enorme berg zand:
wegenwerken! Via Berchem worden we omgeleid om een half uur later, aan de andere kant, eindelijk de oprit Borgerhout op te rijden !
Tot Zemst gaat het heel vlot. Dan bevindt zich "een situatie op het traject"...Onze GPS leidt ons rond via landelijke wegen.
9u35...en nog 10km te gaan, het zal nipt worden! Net op tijd rijden we een overvolle parking op, 67 deelnemers, een nieuw record! Wandelen zit in de lift !
Bekende en minder bekende gezichten verwelkomen ons. Men is blij dat ik er nog eens bij ben, IK OOK. Chris, Walter, Magda en Marc (ex NBB-A'PEN collega's) zijn er ook, mijn enthousiasme werkt aanstekelijk?
Zoals altijd is er een wandeling van 8km en 12km. Vandaag, als extraatje, is er voor diegene die enkel meegaan voor de ONTspanning en niet voor de INspanning een wandelingetje van 2 km rond het kasteel voorzien.
Samen met de overgrote meerderheid kies ik voor de wandeling van 12km, Wolfgang zal ons met veel plezier rondleiden in zijn achtertuin.
Net voor we vertrekken roept Guido me bij zich. Hij heeft gezien dat ik geen rugzakje bij heb. "Marleen, heb je water bij? Je kan geen 12 kilometer wandelen zonder water
mee te nemen! Hier neem mijn flesje maar".
Wat een schat hè, dank u wel Guido.
En zo vertrek ik met in de ene zak van mijn rok een flesje drinken en in de andere zak een energiereep. Klaar voor een stevige wandeling.
Het verwondert me hoe je zo dicht bij onze hoofdstad zo veel kilometers kan wandelen zonder drukke wegen te kruisen.
De afwisseling tussen frisgroene maïsvelden, uitgestrekte weilanden, gouden korenvelden, schaduwrijke boswegels en enorme villa's (op zijn Belgisch-alle stijlen door elkaar) is aangenaam en verrassend.
Het tempo zit er goed in, het is duidelijk : dit zijn allemaal getrainde wandelaars.
Op het eind van de wandeling probeert Wolfgang er nog 2 kilometer bij te doen...een ommetje rond het kasteel. Hij vindt echter geen gegadigden, iedereen heeft dorst. Het aperitief aangeboden door onze "royale werkgever" lonkt.
Voor ZO een grote groep een lunch aanbieden is niet vanzelfsprekend, dat vraagt tijd, veel tijd. Maar, het wachten wordt beloond, het is heel lekker en er is meer dan genoeg.
Om half vier vertrekken wij, we laten de koffie aan ons voorbij gaan. Het is nog een heel eind terug en thuis wacht er nog iemand om mee te gaan wandelen (Jefke, onze boerenfox).
Wolfgang en Mia, bedankt voor deze prachtige dag.
Guido, bedankt voor het water.
Wandelaars, bedankt voor het gezelschap...tot een volgende keer.
Wandeling te Gooik (18.07.2019)
Door Jean-Marie Plisnier Vertaling : Martine Beydts
Onze Nostradamus van het weerbericht (zoals ik Raymond noem) had droog weer voorspeld. En zo was het ook voor de 67 deelnemers : een recordopkomst !
Terwijl de dappersten een wandeling van 12 km inzetten in het zog van Wolfgang, werden de minder moedigen op sleeptouw genomen door Mia voor een wel heel kronkelend parcours.
Het wandelpad, nu eens smal, dan weer breed, een aardeweg, een grindweg of, zelden, geasfalteerd, liet ons zowel beekjes en weelderig groen ontdekken, alsook maïs- en graanvelden.
We bevonden ons wel degelijk in het Pajottenland, land van Breughel, vruchtbare landbouwgrond, alhoewel meer en meer verstedelijkt.
Onderweg bewonderden we een kudde pony’s, onder leiding van onze gidsen, nu eens Mia en dan weer … toekomstige opvolgers ?
Na tweeënhalf uur wandelen langs een heel gevarieerd landschap, soms dwars door de velden, wacht ons eindelijk een aperitief en een lekkere lunch. Tevens de gelegenheid om de organisatoren Mia en Wolfgang te bedanken, zonder daarbij Raymond en Guido te vergeten !
Wandeling te Wolvertem (29.08.2019) Door Francis Muizers
Afspraak van de wandelaars, ditmaal in de Vlaamse rand, in de mooie gemeente Wolvertem, deelgemeente van Meise.
Slechts op een tiental km van de hoofdstad gelegen, baadt deze gemeente nog altijd in prachtige groene natuur.
En iemand die dat kan weten is Marcel Belgrado, oud collega van ons uit de Drukkerij, en tevens ex- schepen en ex- burgemeester van deze gemeente. Hij verraste ons met een welkomstgroet bij de aanvang van de wandeling.
Na een snikhete periode, hoopten wij allen op een mildere temperatuur voor onze wandeling. Het KMI voorspelde onweer op woensdagavond, en zo geschiedde…de warmte werd weggespoeld en malse onweersvlagen overspoelden de Vlaamse rand. De vraag bij de aanvang was dus
regenkledij of niet, en welk schoeisel…de meningen waren verdeeld.
De parcoursdeskundige Raymond, waarvoor dank, had twee parcours uitgestippeld, zoals steeds, en de
“genieters” vertrokken vanop de parking voor een lus van 8km. Particulariteit voor de groep “stappers” was dat deze met auto’s naar het startpunt te Oppem (deelgemeente van Meise) gebracht werden, pal aan een prachtig gerestaureerd kerkje. Van daaruit ging het door velden en beemden, in een schitterende natuur, zo kort bij Brussel.
De regen van de voorbije nacht had er wel voor gezorgd dat het terrein op sommige plekken redelijk drassig was, met een overvloed aan plassen…o wee de dragers van sportschoentjes… Maar niet getreurd, gezien het late uur van vertrek, werd de cadans stevig onderhouden, zodat de verloren tijd ruim ingehaald werd, en de geplande aankomst om 13h stipt nageleefd werd. Op het einde van het parcours, wandelden we door een, voor de gelegenheid, opgericht tentendorp, waar het volgend weekend een internationale paarden jumping zou doorgaan.
Indrukwekkend hoe groot dit tentendorp wel was, met prachtige paarden en dito amazones….
Zoals bij andere wandelingen, was het zicht van het restaurant, een welgekomen blik.
En restaurant Den Boomgaard was een prima locatie.
En de oud-burgemeester kon het niet laten, en verwelkomde de vermoeide stappers in
de afspanning. Marcel kwam er piekfijn voor, op zijn 87ste totaal klaar voor zijn huwelijk twee dagen erna…welgemeend proficiat van de groep wandelaars.
Onnodig te zeggen dat die eerste pint, met dank aan de vereniging, heerlijk smaakte.
Tussen pot en pint, bij een lekkere maaltijd, werd er nog aan elke tafel duchtig na- en bijgepraat.
Indien we nog veel wandelingen meemaken, behouden we (misschien, hopelijk) de super conditie van Marcel.
Bezoek van de tentoonstelling ‘Building a Dialogue’ (03.09.2019)
Door Marleen De Cauwer September: de grote vakantie is voorbij en de meeste mensen verwelkomen de regelmaat van het nieuwe schooljaar. Wij, actieve gepensioneerden van de NBB, kijken enthousiast uit naar een nieuw seizoen boordevol toffe activiteiten.
Vandaag 03/09 starten we met de tentoonstelling "Building a Dialoque".
06u30: ik word wakker met de warme stem van Jan Leyers, Alles komt goed! Een nummer dat mij altijd een blij gevoel geeft.
Ik wip uit bed, huppel naar de badkamer en dankzij de repeatknop maak ik me al zingend klaar...alles komt goed...
07u30: met het openbaar vervoer naar Brussel is altijd een belevenis. Er is altijd wel iets dat tegenzit, maar deze ochtend gaat het opvallend vlot! Zo vlot dat ik met gemak de trein van 7u52 haal. Vandaag zit echt alles mee...ik vind nog een zitplaats, anderen hebben minder geluk... Ik denk terug aan de tijd dat ik deze drukte elke dag moest trotseren, dank u NBB voor het vervroegd vertrek!
08u50: mijn medereizigers zijn gehaast, verzonken in hun eigen gedachten zijn ze op weg naar het werk. Ik heb tijd! Ik zoek een rustig plekje en geniet van mijn eerste kop koffie, ondertussen hou ik de mensenstroom in de gaten.
09u10: Astrid, een lieve collega van SX komt toe. Het is een tijdje geleden dat we elkaar gezien hebben en dus hebben we heel wat te vertellen.
10u10: Tijd om naar de Bank te gaan. Aan de personeelsingang nemen we een locker en laten onze badge activeren. Via de personeelstunnel en het sas bereiken we de lokettenzaal. Ik vraag een van de gidsen of we ons ergens moeten aanmelden?
Neen...hier even wachten, de groepen vertrekken onmiddellijk.
10u30: drie groepen beginnen aan de rondleiding. Een kleine groep Nederlandstaligen blijft wachten op enkele laatkomers. Wanneer Linda en Jean Pierre vinden dat er lang genoeg gewacht is en de groep wil laten vertrekken, blijkt dat wij ons toch hadden moeten aanmelden! Dialoog...
10u40: onder de leiding van kunstexperte Anne Bambynek (collega van Randaxhe) beginnen we de rondleiding in het publieke gedeelte. De klanten die geduldig wachten tot het hun beurt is hebben geen idee wat er aan de hand is, zij zijn enkel gefocust op de volgnummers. Wij focussen ons op een
"enorme foto met een gat in", het tunneleffect trekt aan! Langzaam komen we dichterbij tot we dicht genoeg staan om het kunstwerk echt waar te nemen! Het is geen foto maar een prachtige collage die de chaos in België weergeeft, een meer dan geslaagde poging. ("Grote tunnel" van Koen Theys)
10u50: de echte "intieme dialoog" vindt plaats in het andere deel van de lokettenzaal. De tentoonstelling ontplooit zich in zes thema's. Het doel is om een discussie uit te lokken...iets waar kunst zich uitstekend toe leent....want wat voor de ene Kunst is, is voor de andere kitsch.
"Blutenzweig" van Dieter Krieg is een intens kunstwerk. De stoerheid door de dikke lagen acryl, de warme overgang van het kleurenpalet, de kwetsbaarheid van het onderwerp...heel mooi! Zo mooi dat iemand in de verleiding komt om het even aan te raken...onze gids krimpt ineen...aub, doe dat nooit meer!
Iets in "De droefheid van het wachten" van Karel Dierckx, trekt me aan. Ik vind de titel niet gepast, ondergedompeld in dit kunstwerk zou ik uren kunnen wachten. Ik noem dit werk "De rust van het wachten".
Bij "Westende" van Christian Meynen, herken ik de omgeving direct, in het gebouw links op de foto huurt een vriendin van mij elke zomer een appartement.
Typische Belgische lelijkheid? Of schoonheid? Wie zal het zeggen?
" Bankrupt Composition" van Sven 't Holle zegt me niets! Maar wanneer ik hoor dat iemand van de dienst Audit speciaal gevraagd heeft om dit werk in zijn bureau te hangen... om elke dag opnieuw gemotiveerd zijn werk te kunnen doen...dan krijgt het werk betekenis... Building a dialogue .
"Das Tor" van Anselm Kiefer bespreken we niet. Spijtig, iets in dit donkere werk intrigeert me.
"Untitled" van Dan Van Severen herken ik nog van mijn tijd in Antwerpen. Alhoewel ik de keuze voor Antwerpen nooit begrepen heb, in Antwerpen waren ze gek op "titels".
"429/65" van Ruppert Geiger, kan me niet bekoren. Het alles overheersende oranje doet me denken aan een ander, alles overheersend oranje werk, Rock Strangers van Arne Qiunze (dijk van Oostende) 12u00: de dialoog is rond! We bedanken onze gids voor haar enthousiasme en hopen dat er in de toekomst nog meer tentoonstellingen georganiseerd worden.
Met de meer dan 2000 werken die de Nationale Bank in haar bezit heeft en een prachtige lokettenzaal die binnenkort niet meer gebruikt wordt...zou dat toch moeten lukken?
12u30: in de foyer van het auditorium worden we getrakteerd op een natje en een droogje. De receptie wordt eveneens aangeboden aan de deelnemers van de Global Challenge 100 dagen,10 000 stappen. Er zijn dus heel wat oud collega's en het is fijn om hen terug te zien en te horen hoe het met hen en de bank gaat.
Wanneer het koor van de Club onder leiding van Jeffrey Dirix hun engelengezang inzetten wordt het muisstil, hemels!
13u00: de magen beginnen ook te zingen (maar vals), de minisandwiches smaken.
Voor enkele gepensioneerden wordt het rechtstaan zwaar. Ik bedenk dat de organisatie dit misschien iets anders had kunnen aanpakken...receptie in de foyer, luisteren naar het koor in het auditorium, walking dinner in de foyer...
14u00: de foyer loopt stilaan leeg. De actieve personeelsleden moeten terug gaan werken, de gepensioneerden vertrekken naar huis. Astrid en ik gaan nog even naar de rustzaal, een koffie drinken.
We praten na over deze geslaagde dag en maken plannen om elkaar snel weer te zien.
14u54: de trein brengt me terug naar Antwerpen. Aan de drukte om en rond het Astridplein weet ik direct dat er iets fout is met het openbaar vervoer...de vlotheid van deze ochtend is veranderd in onbetrouwbare chaos.
17u00: eindelijk thuis...."alles komt goed"
tovert opnieuw een glimlach op mijn gezicht...
Jean-Pierre, Claudette, Linda, Martine...BEDANKT
Jullie hebben 87 gepensioneerden een fantastische dag bezorgd.
7de petanquetornooi Camille Matagne (12.09.2019)
Door Bob De Prins Vertaling : Martine Beydts Een nieuw succes voor deze 7de editie van het petanquetornooi Camille Matagne.
Bij aanvang dienden zich enkele technische problemen aan, maar die werden vlug opgelost door Mustapha en zijn team, die we hierbij willen bedanken voor hun efficiëntie en hun vlugge ingrijpen,
zodat we het uurrooster konden respecteren.
Ondanks het feit dat het deelnemersaantal niet stijgt (27), gezien de afwezigheid van enkele “ouwe getrouwen” en ondanks de aanwezigheid van enkele zeldzame
“nieuwe gezichten”, heeft het prachtige weer ons een aangename dag bezorgd, gekenmerkt door de opgewekte en sympathieke sfeer, gecreëerd door onze
“habitués”.
De “wedstrijd” bestond uit een aantal hardnekkige partijen, maar altijd met de glimlach bestreden en in het teken van fair play.
Er stonden vier partijen op het programma, de ploegen speelden in groepen van 3 of van 2 en waren bij voorkeur “gemengd”, maar ook de gebruikelijke behendigheidsproef met individuele puntentelling kwam aan bod.
Het is trouwens ook deze laatste proef die uiteindelijk het eindklassement zal beïnvloeden : Nicole Deloges klopt Nicole Vande Put met één punt (45-44) bij de dames, terwijl bij de heren Gérard Champagne, ondanks zijn vier overwinningen op evenveel matchen, de eerste plaats moet afstaan aan Bob De Prins, die door meer precisie/geluk? bij de individuele puntentelling (15-1) en (54-45) in het totaal behaalt.
Grote dank uiteraard voor onze toegewijde organisatoren, Claudette en Guido, zonder daarbij de “Gille”, onze boekhouder van dienst, te vergeten en we geven mekaar al afspraak in 2020 voor een nieuwe editie.
Wandeling te Overmere-Donk (19.09.2019)
Door Nicole Diependaele
19 september 2019 : een ideale dag om te wandelen in de omgeving van het Donkmeer.
Dirk had een mooi vlak parcours uitgekozen met goed begaanbare paadjes want of je nu bergschoenen droeg of een sandaaltje omwille van die pijnlijke teen, iedereen kon mee.
Gewapend met GPS en stok, nam Dirk de leiding voor de 12 km. Voor de 8 km had hij zowaar drie charmante dames ingeschakeld.
We vertrokken allemaal samen en na een paar kilometer was er al een rustpauze.
Dirk was enkele dagen voordien een jaartje wijzer geworden en voor die gelegenheid had hij een grote zak lekkere pralines meegebracht.
Na +/- 4 km kwamen we aan een kapelletje.
Dat dachten we eerst maar i.p.v. Onze Lieve Vrouw of de H. Antonius stond daar op de gevel Riekend rustpunt. Iedereen benieuwd naar binnen en daar konden we zien hoe ooit de mest uit de steden tot daar gebracht werd om de arme zandgrond te verrijken.
Naast de foto's van toen waren er ook werktuigen uit die tijd te zien en die waren zoals een relikwie bewaard achter een glazen deur. Bovenaan die deur stond in sierlijke letters Stadsstront naar zandgrond.
Wij vervolgden onze wandeling door een mooi stukje natuur waar het gras aan beide kanten even groen was.
Een eind verderop zat ik plots opnieuw in de les geschiedenis in de lagere school. Wij liepen namelijk door het veld waar op 12 oktober 1798 de Boerenkrijg begon.
Langsheen het Donkmeer bereikten we ons eindpunt : restaurant Elvira. Daar hebben
we dan genoten van een aperitiefje, een lekker etentje, een gezellige babbel en een fris Hubertus biertje.
Meer heeft een mens niet nodig.
Wandeling te Houtain-le-Val (24.10.2019) Door Guido Melis
Het leek een mooie dag te worden, zo werd ons ten minste voorspeld, voor de wandeling in Houtain-le-Val (Dalhoutem in het Nederlands!) een charmant dorpje in Waals Brabant.
Francis en Christiane hadden alles geregeld en tot in de puntjes voorbereid.
Verzamelen op de parking van La Meunerie, ten laatste om 09.45u. En fantastisch! Iedereen was op tijd.
We waren met 36 enthousiaste wandelaars waaronder er eentje zelfs haar hondje als bijkomende ballast had meegenomen om zoveel mogelijk calorieën te verbruiken. Ik weet niet, Martine, of het gelukt is.
De korte wandeling, gegidst door Christiane, bedroeg 6,350 km, een peulschilletje in vergelijking met de ‘grote’
wandeling van 12 km en die geleid werd door Francis.
Beiden, Christiane en Francis, worden daar echt experten in. Vóór het vertrek werden we verwelkomd door Raymond, die ons het verloop van de dag kort voorstelde. Het belangrijkste dat ik heb onthouden was dat de vereniging de eerste consumptie voor haar rekening nam. Een mooie geste die ons extra motiveerde om er echt tegenaan te gaan.
En wij weg. Daar ikzelf voor de kleine had geopteerd kan ik niet veel vertellen over de lange wandeling. Alleen heb ik uitgerekend dat ze dat in een ‘hels’ tempo hebben afgemaald (meer dan 4km/uur), terwijl wij ondertussen, vroeger aangekomen, al
‘hemels’ aan het aperitieven waren toen zij aankwamen.
Maar terug naar de (korte) wandeling! Het was een mooie en gezellige wandeling:
eens uit het dorp, kwamen we langs weiden met hier en daar een paard, om dan een hele tijd langs de rand van een bos te lopen, waar je moest opletten om niet over een stronk te vallen of tegen een tak te lopen.
Hier en daar kwamen we heel wat, al dan niet, eetbare paddenstoelen tegen.
Vervolgens daalden we langzaam naar de vallei en staken een brugje over de Dijle over (die daar in de nabije omgeving ontspringt) en verlieten het bos. Van daar terug een beetje stijgen om dan in een lange weg door de velden terug naar ons vertrekpunt terug te keren.
Ons vlug omkleden of enkel van schoeisel veranderen en vlug naar het restaurant ‘La Meunerie’, een mooi restaurantje met een charmante gastvrouw en lieve assistentes.
Francis heeft toch smaak!
Ons ‘club’ aperitief werd begeleid door 2 lekkere hapjes (een reepje gerookte zalm dat ‘iets krokants’ omwikkelde en een pittig gekruid pompoensoepje), als voorgerecht een taartje van bladerdeeg met gebakken paddenstoelen en verschillende soorten rauwe ham, het hoofdgerecht een lekkere hertensteak op een bedje van rode kool
met een romige pompoensaus en een chutney van peren. We vonden het wel vreemd dat er geen kroketjes of een andere aardappelbereiding bij was. Als dessert toverde de chef een lekkere chocolade moelleux met een bolletje ijs en mokkasaus. Echt een prima restaurant.
Francis heeft toch smaak.
Het was een geslaagde dag…en de weergoden waren ons gunstig gezind: in het begin wat bewolkt en weinig wind, ideaal wandelweer dus, en in de latere namiddag zelfs de zon! Nogmaals dank aan Christiane en Francis.
Bezoek van de tentoonstelling Dalí X Magritte (05.11.2019)
Door Claudine Van Peteghem In groten getale komen de NBB gepensioneerden samen op de Kunstberg naar aanleiding van de tiende verjaardag van het Magritte museum waar de surrealistische iconen Salvador Dalí en René Magritte naast elkaar worden voorgesteld.
De beide kunstenaars dagen de werkelijkheid uit tijdens hun carrière wat een fascinerende verwantschap inhoudt tussen de Catalaan en de Belg. Ze betwisten onze kijk op die werkelijkheid en gaan proberen onze zekerheden te manipuleren. De periode Dali – Magritte in de tentoonstelling zal zich voornamelijk situeren in het Interbellum - van de jaren twintig tot eindjaren ’40. Zij blijven beiden illusionistisch in dit Interbellum van abstractie in de kunst.
René Magritte, geboren in het Henegouwse Lessen in 1898 en Salvador Dali 6 jaar later, in 1904 geboren in het Catalaanse Figueras, zijn zeer uiteenlopende persoonlijkheden en dat is zeker te merken in hun creaties.
Magritte, met de bolhoed is een integer, sober man, zelfs heel verlegen en zal zeker zijn gevoelens niet naar buiten brengen. Hij schildert niet om de kunst op zich, maar om het mysterie van de werkelijkheid naar voor
te brengen. Belangrijk trauma in zijn leven – de zelfmoord van zijn moeder.
Zo bescheiden en verlegen was Magritte nu ook weer niet. Het is misschien beter te zeggen dat hij als Brusselse bohémien een beetje een parodie op een goede Belgische bourgeois was en als dusdanig wat formeler of conventioneler oogt in zijn verschijning, hetgeen ook doorsijpelt in zijn werken. Zeker in vergelijking met Dalí (zie ook tentoonstelling Magritte – Broothaers doorspekt met humor tussen de beide artiesten, en wat meer; later op het jaar was er ook de tentoonstelling met William Kentridge (Zuid-Afrikaans kunstenaar) en de relatie met Broothaers en Magritte kwam daarin ook aan bod…zelfs ook met Dalí).
Dalí, met de snor, is zeer zelfingenomen, heeft kennis van en bewondering voor de grote meesters en verwijst er in zijn kunst ook naar. Bij hem gaat het hem om de schilderkunst en hij zal ook interesse – zelfs passie - hebben voor Freud en zijn geschriften over het onbewuste. Hij schildert in een paranoïde kritische methode, beredeneert het onbewuste naar voor brengen. Ook symbolen zijn belangrijk voor hem. Belangrijk in zijn leven – de macht van zijn vader die hem afwees nadat Dalí met Gala ging samenleven.
In Parijs verschijnt in 1924 van André Breton het “Manifeste du Surréalisme” en hij werd als dichter, schrijver gezien als de
“paus” van het surrealisme.
In 1927 gaat Magritte al naar Parijs voor een opening van een galerij. Wanneer hij in 1929 opnieuw naar Parijs komt, ontmoet hij er de flamboyante Catalaan. Deze nodigt hem uit naar Cadaqués – de thuishaven van Dalí. Deze surrealistische zomer zal beslissend zijn voor hun carrière en hun wegen zullen er ook scheiden. Meerdere grote namen van de artistieke avant-garde zijn die zomer in Port Ligat. Naast Magritte en Georgette zijn er ook Luis Buñuel (film
“un chien andalou”), Paul Eluard en zijn vrouw Gala (later muze en vrouw van Dalí) en Joan Miró.
In deze haven gaat Magritte zijn “Dreigend weer” schilderen met een nieuw soort licht, het Middellandse Zee licht en in die
wolkjes, die pluizige sfeer zal hij drie objecten uit zijn repertoire echt doen lijken in een waas, een zweverige afwezigheid.
We bekijken enkele werken van de kunstenaars naast elkaar:
- Magritte “De geheimzinnige speler” 1927 Toneeldecor met 2 mannen en baseballsticks op terrein met bomen als pionnen waar bloemblaadjes op groeien…
een vliegende schildpad zonder kop en een vrouw in een kast, die bezig is met iets wat wij niet kunnen zien en wat zijzelf ook niet kan zien want haar ogen zijn dicht. Magritte is er een poëet met beelden die banaal zijn geschilderd. Hij wil hier het mysterie van de werkelijkheid naar voor brengen, bijgevolg geen droomwereld creëren en zo onze logische manier van kijken vervormen. Hij plaatst de echte realiteit tegenover de illusie. Geen virtuositeit maar enkel een middel om alles koel en in een afstandelijk beeld naar voor te brengen.
- Dalí “Willem Tell” 1930 – autobiografisch (hij staat zelf in het schilderij) – worsteling met de almacht van zijn vader in de persoon van Willem Tell als de castrerende vader met een sterk seksuele kracht en met een schaar in de hand. Symbolen belangrijk en ook de verwijzing naar Michelangelo (wijzen naar elkaar). Fontein en Wulpse vrouw. Fallussymbool (ontmande kraan door schaar) en paard tegenover de rottende ezel (het vermoorde verlangen) Brullende leeuw (lust).
Paard en ezel (Eros en Thanatos) Venus van Milo door:
- Magritte “De koperen handboeien” 1931 Van het gipsen beeld is enkel het hoofd wit gebleven. Hij beschilderde de buste in huidskleur en de plooienval en de sokkel in blauw. Antieke beeld was vroeger gepolychromeerd.
- Dalí “Venus van Milo” 1936. Met laden en pompons. Behouden van de marmeren witheid. Op een kier geopende laden.
Burleske erotiek met de pompons. Dali zei zelf van het werk “de godin van de liefde wordt een ‘antropomorf kabinet’” Hij liet zich
sterk inspireren door Freud die beweerde dat het menselijk lichaam vol geheime laden (diepste verborgen verlangens) zit die alleen de psychoanalyse kan openen.
Verder zien we tegenover elkaar:
- Magritte met “reusachtige dagen” 1928 en Dalí met “een paar met het hoofd vol wolken” (verwijzing naar Magritte) uit 1936… en ook met verwijzing naar het Angelus van Jean-François Millet uit 1857…
- Magritte met uitdaging om na te denken wat het beeld is “De aanslag” 1932 met wolken, bel, gevel en vrouwentorso ingelijst en Dalí met “De bekoring van Sint Antonius” uit 1946. Dalí was in VS tussen 1940-1948 met WOII en daarna Franco.
Regime verandert en hij droomt ondertussen om naar Cadaqués terug te keren. Hij schrijft “The secret life of Salvador Dalí” over zijn bekering (?) – kunst en katholicisme. Verwijzing naar Magritte – in de wolken hangt het Escorial en het ingelijste vrouwenlichaam. Wezens als bij Bosch.
Dubbelspel: het vuur…
- Magritte “de ontdekking van het vuur” met een tuba in 1934 en daarna heeft Dalí de tuba ontrold tot een giraffennek in “Diner in de woestijn verlicht door brandende giraffen” uit 1937. Lange hals: fallus? Een reactie van Magritte komt er met het
“Kristallen bad” met een giraf in een kristallen wijnglas. Het vuur is gedoofd.
Wolkjes, appels, bellen, lopende uurwerken, enz…
Het is een pracht van een tentoonstelling en de rest van de werken is aan elk van ons om verder te ontwarren en te bewonderen.
Hopelijk hebben jullie ook genoten van deze pracht.
Wandeling in het Hallerbos (14.11.2019) Door Josée Lauwers Op 14 november 2019 was de laatste wandeling van het seizoen gepland in het Hallerbos. Een enorm grote groep (60 man) arriveerde op tijd op de parking aan het
’t Kriekske. Het was een blij weerzien. Hoe meer volk, hoe meer vreugde.
We werden in twee groepen verdeeld : De vlugge stappers werden begeleid door Raymond en de gezapige wandelaars, waartoe ook ik behoor, werden begeleid door Guido en gegidst door Johan Moerman2.
Onze gids verwees met de nodige humor naar de geschiedenis van het Hallerbos, de beschrijving van verschillende inheemse en uitheemse bomen en planten. Johan wees ons o.a. een boom aan waarop de naam « Brigitte » ingekerfd is. Deze boom heeft een omtrek van 6 meter en is de koningin van het Hallerbos, één van de mooiste en oudste beuken in de wijde omtrek. De verklaring werd gegeven van de piramidevormige grensstenen met aan de ene kant het opschrift SW (verwijzende naar Sint-Waltrudis) en aan de andere kant AR (voor Arenberg).
Het was een zeer koude, regenachtige dag maar zorgzame Guido vond weldra een geschikte plaats om ons op zijn kosten een zoete likeur en/of een jenever te presenteren (2 flessen die hij in zijn rugzak
2 Voor meer informatie betreffende Johan Moerman, zie het artikel ‘Een gepensioneerde in de kijker’ in het blad Info van juni 2018.
meegetorst had). We waren opgewarmd en het werd algauw droger.
Zo konden we genieten van de mooie herfstkleuren. De verkleuring van bladgroen naar de gouden kleur van de bladeren van de beuken heeft te maken met het contrast tussen de eerste koude (vriesnacht) en de nog zonnige herfstdagen.
Op het einde van de wandeling stopten we op een plaats waar we in de verte een grote nestkast voor de bosuil konden zien. Op de jonge bomen (40 procent van het Hallerbos bos bestaat immers uit jonge beuken) werden er nestkastjes geplaatst. Zo ook voor de bosuilen. Zo vermeerderde het aantal bosuilen zienderogen. In de dierenwereld is de kwantiteit groter naarmate de kwaliteit van de omgeving verbetert. De kringloop van het leven voor de uil is van de beukennootjes naar de muizen, van de muizen naar de uilen. Het voedsel van de uil.
De afsluiter van de wandeling was in 'Het Kriekske'. Een overvol restaurant met een zeer vlotte en goede bediening.
We genoten er van het vooraf gekozen uitstekend stoofpotje van reebok of van de Mosselen natuur.
Bezoek van de tentoonstelling Brancusi, het sublimeren van de vorm (28.11.2019) Door Claudine Van Peteghem Donderdag 28 november 2019 komen de gepensioneerden van de NBB opnieuw samen: nu voor een tentoonstelling over Brancusi (1876-1957).
Brancusi behoorde tot de grootste kunstenaars van de 20ste eeuw. Maar in België is het de eerste tentoonstelling die volledig aan hem wordt gewijd. Deze tentoonstelling is tot stand gekomen in het kader van EUROPALIA ROMANIA 2019.
De topstukken die in BOZAR worden getoond getuigen van de evolutie en de kracht van Brancusi’s werk als beeldhouwer en fotograaf en komen van overal ter wereld.
In de eerste zaal wordt alles chronologisch voorgesteld met foto’s:
Brancusi start niet als kunstenaar. Hij vertrekt uit Hobita en gaat op zijn elfde reeds werken bij een tonnenmaker, een pottenbakker en een ververij in Targu Jiu.
Hij werd opgemerkt en aangemoedigd door een cafébaas die geloofde in zijn artistieke begaafdheid. In zijn loopbaan heeft hij ook fotografische zelfportretten geproduceerd en hijzelf maakt ook foto’s van zijn werk. Hij begint een opleiding in de Kunstnijverheidsschool in Craiova.
Vervolgens gaat hij naar de School voor Schone Kunsten in Boekarest. Op 28-jarige leeftijd komt hij aan in Parijs om dan in 1905 les te volgen aan “l’Ecole des beaux arts” in Parijs als leerling van de schilder- beeldhouwer Antonin Mercié. Zijn eerste Parijse werken zijn ook zijn eerste successen. Ze werden in Boekarest en op het Herfstsalon van 1906 in Parijs reeds tentoongesteld. Daar is Auguste Rodin voorzitter van de jury.
De volgende zalen zijn volgens thema met zijn fotografie en filmpjes verrijkt:
Hij verlaat het atelier van Mercié want het academisme van de school verstikte hem.
In januari 1907 kon hij reeds in het atelier van Rodin in Meudon aan de slag als assistent van Rodin. Na 3 maanden
vertrekt hij ook daar omdat de autoritaire aanwezigheid van meester Rodin hem te zwaar werd. Hij wil nadenken over zijn eigen kunst en zegt ‘in de schaduw van grote bomen kan niets tot groei komen’. Hij was het beu om portretten naar model te boetseren. Hij wou de boetseerfase overslaan en rechtstreeks in de materie werken, de techniek “taille directe”: direct in steen houwen en niet meer strikt naar model boetseren. Hij zegt daarover:
“boetseren en als een bakker deeg kneden, kan ik niet meer”.
De invloed van Auguste Rodin en Medardo Rosso komen naar voor in “De slaap” uit 1894 van Rodin en “Het zieke kind” uit 1895 van Rosso. Ook het gelaat van de Trojaanse priester uit de klassieke Laocoon-groep is bij de belangrijke voorbeelden van invloed. Onafgewerkt voetstuk en daarin een zuiver gepolijst gelaat (nog sterk lijkend op de slaap van Rodin) komen voor in “de slaap” uit 1908 van Brancusi.
Het uitpuren van de vorm met beweging.
De essentie wordt een prioriteit voor hem.
Dikwijls blijkt het belangrijk de titel van het werk te kennen evenals het zien van de beweging die in de vormen worden gegoten om Brancusi te begrijpen. Van het portret naar de essentie van de figuur in een soort ei-vorm en zonder gelaatstrekken… en in assymetrie. Theosofie (religie en synthese) is een interesse en overtuiging geworden voor Brancusi. Ook wordt voor hem het voetstuk heel belangrijk als materie, in geheel met het werk, als kleur- contrasterend platform en weerspiegeling van het licht in het kunstwerk. Een voetstuk kan op een gegeven moment zelf als kunstwerk worden gezien.
Zijn atelier in de Impasse Ronsin in Parijs waren zijn leef- en werkplek, alles was er door hem zelf gemaakt. Zijn kunstwerken werden in mobiele groepen geplaatst en door hem gefotografeerd. De voetstukken werden soms gewisseld om met lichtinvallen te spelen. Deze plaats werd zijn totaaloeuvre. Zijn atelier en foto’s over zijn vrienden en leerlingen… wie kan men daar allemaal zien vanaf 1920… Amadeo Modigliani, Erik Satie, Marcel Duchamp,
Fernand Léger, Man Ray, Jean Cocteau, Francis Picabia. Tristan Tzara (Dadaïsme).
Isamu Noguchi, een leerlinge. Yoga, dans en muziek waren heel belangrijk voor hem en wel in Volksmuziek en Jazz. Ook vrouwen als Florence Meyer en Moeder Meyer, Vera Moore, Esra Pound (e.a.) zijn geïnteresseerd in Brancusi.
Klassieke kennis en verwijzingen… De muzen van Brancusi… Van zang naar vliegen en… torso’s.
De Eindeloze zuil van Targu Jiu als monument WOI. Het is een grafzuil geworden die ook in de tuin bij een vriend in Voulangis uit een populier wordt gehouwen. Stille overpeinzingen in herhaling en gedurende decennia.
Zijn zoektocht naar het beeld als bewegende vorm zijn zoals die van zijn tijdgenoten, enkel in zijn antwoorden is Brancusi uniek. Beweging uitdrukken speelt een rol in elke stap van het proces:
het ontstaan, de materiaalkeuze en behandeling van het oppervlak. De spiegelende, gepolijste bronzen beelden creëren dansende weerkaatsingen en lichtinvallen. De toeschouwer ziet er zichzelf in en kan deel uitmaken van het werk.
Enkele werken uit de tentoonstelling:
- De slaap uit 1908 (zie ook invloeden Rodin en Rosso)
- De kus – dit thema zal Brancusi over een periode van 40j telkens hernemen en herwerken. Twee figuren zijn verstrengeld in een omhelzing. Door de jaren heen zal hij steeds meer en meer de anatomische trekken reduceren. In 1911 maakt hij ook een variant voor een grafsteen op het kerkhof van Montparnasse. Het is voor het graf van een jonge vrouw, die in naam van de liefde zelfmoord pleegde. Nu niet meer zichtbaar.
Het symbool van de liefde wordt ook in “de Poort van de kus” verwerkt.
In 1957 zal Brancusi zelf ook op het kerkhof van Montparnasse begraven worden.
- De wijsheid van de aarde uit 1908 – in het Nederlands “Stille waters hebben diepe gronden”
- Het begin van de wereld uit 1920.
“Eenvoud is in de kunst geen doel. Je bereikt ze ongewild wanneer je op zoek gaat naar de ware zin van de dingen”.
Brancusi wilde doordringen tot het wezen der dingen.
- Leda met een verwijzing naar de Metamorfosen van Ovidius. In deze Griekse mythe is het Zeus die zich verandert in een zwaan om Leda te verleiden. Brancusi kiest ervoor om de bevallige Leda in een zwaan te veranderen.
Het beeld werd centraal geplaatst in zijn atelier en nu ook in de tentoonstelling op een rotatiemechanisme om een spel van licht en reflecties te doen ontstaan.
- De Vis.
- De overbekende “Slapende muze” – een liggende brons. Gebaseerd op het portret van ene Barones Frachon.
- Muse – Ook gebaseerd op de barones.
Dit werk uit 1912 is in witte gepolijste marmer en contrasteert met het ruwe houten voetstuk dat integraal deel uitmaakt van het werk. Het werk werd in 1914 aangekocht door de Amerikaan Arthur B.
Davies. Al vroeg zullen een aantal rijke Amerikanen verzamelaars worden van Brancusi’s werk. Uitgeleend van het Guggenheim New York voor de tentoonstelling in Bozar.
- Danaïde in verschillende versies.
1910, de marmeren versie. 1913 – 3 gepolijste bronzen waarvan 2 met de wangen in bladgoud. 1918, een reeks bronzen. De tentoongestelde Danaïde hier is uit de reeks van 1918.
- De Maiastra 1911. Brancusi blijft de tradities van zijn geboorteland in zijn werk gebruiken. De Roemeense legende over een gouden vogel met miraculeuze krachten is de inspiratie voor dit werk. Op de stenen sokkel zijn vogelachtige tekens in rustieke volkse Roemeense stijl aangebracht. Deze Maiastra stond bij hem
