Een nieuw lied, toegewijd aan Neêrlandsch dappere strijders
bron
Een nieuw lied, toegewijd aan Neêrlandsch dappere strijders. Z.p., ca. 1813
Zie voor verantwoording: http://www.dbnl.org/tekst/_nie075nieu01_01/colofon.php
© 2011 dbnl
Een nieuw lied,
Toegewijd aan Neêrlandsch dappere Strijders.
Wijs: Van de Jager.
Moedig weêr, Moedig weêr, dapp're Bato's telgen, Grijp op nieuw weêr naar 't geweer, Handhaaft
Hollandsch eer;
Geeft uws Vorstenstem gehoor Volgt der Vaderen heldenspooor,
't Heilig regt is aan uw zij, Neêrlandsch God geleidt u blij, Geleidt u blij.
Weêr met moed, weêr met moed, Naar de grens en Vesten,
Een nieuw lied, toegewijd aan Neêrlandsch dappere strijders
2
Houdt het ondier in zijn nest, dat de grond verpest;
Laat het leeuwentanden zien, Wanneer hij durft het nest ontvliên,
't Geldt uw grond, o Heldenbloem! Staaft nu Neêrlandsch oude roem, Onz' oude roem.
Willem Twee, Willem Twee, Die geleidt u zeker, Als de nood komt aan de man, Toont hij wat hij kan;
Dit getuigt nog Waterloo, En Spanje, Hasselt, Leuven zoo,
Hang dus vrij de wapens om, Holland vreest geen Fransche drom, Geen Fransche drom.
Goed en bloed, goed en bloed, Geeft men hier vrijwillig, Wanneer soms een onverlaat, Naar ons landje staat;
Klein van omvang groot in kracht, Want ziet alhier maakt eendragt magt,
Vorst en volk is naauw verwant, Houden eed en pligt gestand. O ja gestand.
Vreemde pret, vreemde pret, Kunnen wij wel missen, Nog heugt ons d'égalité, Van schep op eet meê;
Holland rijp in overleg, Jaagt om geen wind zijn Koning weg,
Weg met vrijheid slechts in schijn, 't Zal Oranje boven zijn, Ja boven zijn.
Nederland! Nederland! blijft éénstemming hand'len, Volgt der vad'ren gloriepoor, Leent geen snorkers
't oor;
Door de ééndragsbands steeds sterk, Kroont gij uwer vaderen werk,
Nooit geen vreemde sla de hand, Aan dat vaderlijke pand; Dit ware schand.
Moedig dus, moedig dus, Hollandsch Jongelingen, Weder vest en grens bewaakt, Dat geen vijand naakt.
Neemt een ieders zegen meê, En keert spoedig weêr in vreê,
Dan biedt 't Meisje u haar hand, En u dankt het vaderland. Ja 't vaderland.
Lied van een Deserteur.
Op een Nieuwe wijs.
Komt, jonge lieden! luistert naar mijn klagen, Het kan voor u gewis een spiegel zijn,
Ik was een jongman nog geen negentien jaar, Al door een dochter kwam ik in de lij.
Want ik moest loten gaan, Al tot mijn droef getraan;
En ik viel in het lot, en ik moest vertrekken gaan.
2. Maar als ik had den brief ontvangen, Dat ik moest onder de soldaten,
Mijn jeugdig hart dat was vol van verlangen, Als ik mijn lief moest gaan verlaten;
Ik sprak veel woorden zoet:
Adieu mijn liefste zoet,
Ik heb de brief gekregen, dat ik vertrekke moet.
3. Maar als ik was bij de soldaten, Mijn lief die speelde in mijn zinnen, Ik dacht, hoe mag zij het toch maken, Ik schreef een brief aan mijn vriendinne, Of zij mij was getrouw;
Maar deze valsch jonkvrouw,
Heeft mij terug geschreven: dat zij was in ondertrouw.
4 Ik dacht hoe kan een maagd zoo valsch bestaan, Hoe kan er zulks toch gebeuren,
Maar ik begaf mij aan het deserteeren, Al moest ik voor haar sterven gaan;
Ik nam besluit te deserteeren;
Een nieuw lied, toegewijd aan Neêrlandsch dappere strijders
4
Maar door mijn luitenant, zoo wierd ik aangerand, En toen nam ik mijn sabel in de hand.
5. Ik heb mijn luitenant doorklooft, Als dat hij smoorde in zijn bloede;
Door liefde bijna van zinnen berooft, Ik vlugt' van daar met wreed gemoed;
Ik ben naar mijn lief gegaan, Ik sprak haar spijtig aan:
Zeg mij gij dochter! hoe kunt gij zoo bestaan?
6. Ik heb voor u mijn post verlaten, Ik deserteerde door uw valscheid groot, Met mijn geweer en met mijn volle wapens;
Hetgeen zal kosten mij in kort den dood;
En gij o valsch madam! Zijt daar de oorzaak van, Als dat ik nu voor u moet sterven gaan.
7. Maar toen heeft hij haar vastgegrepen, En sloeg haar neder op den gronde,
Met zijn bajonet zoo gaf hij haar zes steken, Als dat zij smoorde in haar wonde,
Hij vlugt buiten de stad, Toen werd hij ras gevat,
En door twee gendarmen zoo werd hij weggebragt.
8. Toen werd hij als een deserteur gevangen, Gebragt word hij voor de krijgsraade, Zijn jeugdig hart dat was vol angst bevangen, Als hij bekende zijn misdaade;
Hij stortte menig traan, Als hij moest hooren aan:
Als dat hij door de kogel moest sterven gaan.
9. Men heeft hem op het doodplein doen komen, Geblinddoekt werd bij voor zijn oogen,
Toen riep hij nog kameraden in het ronde, Kom schiet en hebt geen mededoogen;
Ik hoor de trommel slaan, Vaart wel! kameraden al,
Kom schiet mij in 't hart dan is 't met mij gedaan.
