€ 2,50
75ste jaargang • nummer 52 • donderdag 26 december 2019 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Bij de jongste verkiezingen (mei 2019) werden de verschillen in kiesgedrag zo groot dat nu zelfs een ongeschoolde kleuter begrijpt dat Vlaanderen geel-oranje en Wallonië paars-groen kleurt. Met aan beide zijden van de taalgrens nog radica- lere spelers die deze politieke kloof nog vergroten. Men mag het anders proberen liegen, maar ook vandaag zijn we al meer dan 200 dagen op zoek naar communautaire lijm, die vermoedelijk niet meer te vinden is.
Vandaag staan we andermaal stil. Het is zeer de vraag of de Bel- gische motor nog kan aanslaan. In Vlaanderen is er hiervoor te weinig (paars-groene) brandstof. CD&V aarzelt in het midden.
Thema’s
Het wordt met de dag moeilij- ker om thema’s te vinden waarover Vlamingen en Franstaligen het wél eens kunnen worden, of het nu gaat over sociaal-economische hervor- mingen, over mobiliteit, over kli- maat, over energie, over de rol van de overheid, over levensbeschou- welijke zaken, over fiscaliteit, werk en jobs, pensioenen, gezondheids- zorg, de geldstromen, over migratie en veiligheid, vergrijzingskosten…
“Surrealisme is in België behalve een kunstvorm ook een politieke stijl”, schrijft Jasper D’Hoore in De Tijd. Maar de gekunstelde en niet zelden door Vlaanderen gespon- sorde ‘oplossingen’ blijken achteraf bekeken ‘vooral lapmiddelen om voort te kunnen’. Buizen bijsteken in plaats van de oorzaken van de lek- ken te zoeken.
Die ‘split’ in het land is niet meer op te lossen binnen het oude kader van de Belgische staat. De compro- missencultuur blijft steken in ‘half werk’. In die optiek zijn er de fac- to weinig andere oplossingen dan een confederale, waarbij de meeste bevoegdheden worden gesplitst.
Neem een wit blad en noteer wat de politieke entiteiten nog samen wil- len doen.
Hierbij is er – zo weten ‘volgers’ al lang – maar één groot obstakel: de centen. Het eeuwige taboe van de transfers. Die zijn al vaak becijferd, met zachte en met scherpe toets.
De Franstaligen ontkennen ze niet, maar doen verontwaardigd over elke kritiek. Halfweg het volgende decennium komt Wallonië in adem- nood (financieringswet).
Veruit de grootste geldstroom loopt echter via de Sociale Ze- kerheid. De sociaal-economische klok van Wallonië loopt achterop.
De Vlamingen kennen al duizend politieke liedjes waarin de snelle verbetering werd aangekondigd, maar iedere nieuwe federale sta- tistiek met gewestelijke cijfers be- wijst het tegenovergestelde. Waal- se werkloosheidscijfers daalden in crisistijd, maar de verklaringen zijn weinig hoopgevend: het ging vooral om overheidstewerkstelling en er wordt zedig gezwegen over de leeflooncijfers, dat schiereiland van de Belgische arbeidsmarktsta- tistiek.
Vlaanderen heeft geen zin meer in grijze compromissen. Almaar meer Vlaamse kiezers keren zich af van de verloederde bouwwerf van de traditionele partijen. Tot in de jaren negentig hadden de christen- democraten, de socialisten en de liberalen samen meer dan 80 pro- cent van de Vlaamse Kamerzetels.
Vandaag is dat nog maar goed 30 procent.
Het zijn niet alleen de flamingan- te radicalen die deze communau- taire situatie goed inschatten. Yves Leterme, lijdend voorwerp van de formatie van 2007, getuigt hierover in De tijd: “De Franstalige partijen weigerden een akkoord met mij te sluiten. Ik heb hen gezegd dat ze, als ze zo zouden verder doen, ge- confronteerd zouden worden met mensen die zelfs niet meer geïnte- resseerd zouden zijn om met hen te praten. Daar zijn we nu kort bij.”
Bart De Wever tekende de con- touren van de Belgische kloof:
“Vlaanderen, dat eerder centrum- rechts stemt, krijgt door de almacht van de Franstalige socialisten van de PS al jaren niet het beleid waar- voor het kiest.”
En onze politicologen dan?
“We zitten in een vicieuze cirkel, wat aantoont dat het huidige sys- teem eindig is”, zegt Carl Devos.
Voor wie het zich niet meer zou herinneren: de communautaire polemiek tussen noord en zuid in dit land is anderhalve eeuw oud. De meeste Vlaamse scholieren en studen- ten zullen hierover in het hedendaagse geschiedenisonderwijs vermoedelijk niet al te veel informatie hebben gekregen. Zouden die van vandaag zo een beetje kunnen volgen waarom de formateurs het vandaag zo moeilijk hebben?
Hij wil het evenredig kiessysteem herzien, omdat het huidige voor versnippering zorgt, meer dan het meerderheidssysteem. Maar hij slaagt er niet in dit aan iemand ver- staanbaar en geloofwaardig uit te leggen. Dave Sinardet spreekt in Le Figaro over de ‘apathie’ van de Bel- gen voor het binnenlands politiek gebeuren. In een paar Franstalige kranten roept hij om ‘sereniteit’.
Stefaan Walgrave (UA) meent te kunnen stellen dat “de slaagkansen van een paars-gele coalitie kleiner zijn dan die van een regenboogco- alitie”, en dit - even opletten! - aan de hand van de miserabele Stemtest van De Standaard en de VRT en een
‘panel’ van Vlaamse en Waalse kie- zers aan wie overlappingspunten werden voorgelegd. Dringend aan vakantie toe, die heren. Dan kwam Bart Maddens toch iets concreter uit de hoek: “Mocht er een referen- dum over gehouden worden, dan zouden vooral kiezers van N-VA (65 procent) en Vlaams Belang (60 pro- cent) voor de splitsing van België stemmen - dat hoeft niet te verba- zen. Toch is er ook bij de achterban van CD&V (16 procent) en Open Vld (17 procent) een onderstroom van separatistische gevoelens.” “Die cijfers wijzen op een fundamentele grote onverschilligheid ten opzicht van België”, meent Maddens.
Centrum?
De informateurs Coens en Bou- chez zeggen de oplossing te zullen zoeken “niet links of rechts, maar in het centrum”. Rond die as zouden een pak formules mogelijk zijn. Het gewicht van de twee partijen van de beide heren is beperkt tot elk twaalf Kamerzetels. Dat maakt 24 in totaal.
Nog een dikke vijftig te gaan. Op 13 januari ten laatste brengen ze op- nieuw verslag uit bij de koning. We zijn alvast benieuwd wat die laatste gaat vertellen in zijn nieuwjaars- speech... We kunnen het al raden:
iedereen moet zijn verantwoorde- lijkheid nemen en opgelet voor de jaren ’30. Ook daar verwachten we weinig nieuws onder de zon…
Op 1 januari 1997 gingen daar bijvoorbeeld 12 voertuigen in vlammen op. Daarna verspreid- de het fenomeen zich naar ande- re Franse steden. In 2010, 2011 en 2012 maakte het ministerie van Binnenlandse Zaken geen cijfers bekend, maar in 2013 maakte men melding van 1193 zulke brandaanslagen in heel Frankrijk. Alleen al op nieuw- jaarsnacht. Intussen worden er al lang niet meer alleen rond Nieuwjaar auto’s in brand gesto- ken. In februari 2019 publiceerde Le Figaro cijfers van het “Obser-
vatoire national de la délinquan- ce et des réponses pénales”, waaruit blijkt dat er in Frankrijk gemiddeld 110 auto’s per dag in brand worden gestoken. En als het brandt in Parijs, slaat het vuur ook naar België over. De re- centste Belgische cijfers die we vonden hebben betrekking op het jaar 2017. Toen waren er in to- taal 92 zulke brandstichtingen in Brussel, 171 in Vlaanderen en…
999 in Wallonië. En wie dat veel vindt, is natuurlijk een extreem- rechtse racist, die de ‘jongeren’
hun pleziertje niet gunt.
Vrolijk aftellen naar 2020
Formateurs op zoek naar nog een dikke 50 zetels
Kerstmis en Nieuwjaar zouden tijden moeten zijn van vreugde en liefde. In realiteit ontaardt de feestvreugde meer en meer in regel- recht vandalisme. En die escalatie verliep zeer snel. Het in brand steken van auto’s op nieuwjaarsnacht begon op kleine schaal in Straatsburg in de jaren ’90.
Met 4 extra bladzijden interviews en politiek incorrecte opinie en analyse!
“De Chinezen willen onze taal, onze cultuur en onze
religie uitwissen.”
Op 30 november vond een ge- spreksavond over de situatie van
de Oeigoeren plaats. Een van de Oeigoeren die een getuigenis kwam afleggen, sprak Neder- lands. We grepen die kans aan om hem te interviewen. Laten we hem Abliz noemen. Zijn verhaal stemt tot nadenken, zeker wan-
neer hij stelt dat ze ook hier in België worden afge-
luisterd, bespioneerd
en bedreigd door de
Chinese politie. Het
interview vindt u op
blz. 11.
Actueel 26 december 2019
2
De schurken uitwijzen naar hun thuisland is niet eenvoudig. Voor sommige landen is immers de toe- stemming van de gedetineerde no- dig en dan is de keuze snel gemaakt:
een comfortabele cel of een echte straf. Concreet worden jaarlijks dus maar enkele tientallen boeven op een trein of vliegtuig gezet. Boven- dien is er amper controle. Wie weet gaan ze later opnieuw ‘aan de slag’.
Sublieme oplossing
Het probleem van de overbevol- king in de gevangenissen is uiter- aard geen exclusief Belgisch pro- bleem. Ook andere landen kampen met toenemende criminaliteit. De Raad van de Europese Unie kwam daarom met een briljant plan: we moeten gewoon minder criminelen opsluiten. Het lijkt te gek voor woor- den, maar dat is samengevat wat er in het besluit van deze wijze heren en dames staat (“Conclusies van de Raad inzake maatregelen als al- ternatief voor detentie: het gebruik van niet tot vrijheidsbeneming strekkende sancties en maatregelen op strafrechtelijk gebied” - 2019/C 422/06).
Het verbaast ons een beetje dat Koen Geens daar nog niet aan ge- dacht heeft: hij zou het probleem van de overbevolking in de gevan-
U weet ongetwijfeld dat er te veel criminelen in onze ge- vangenissen zitten. Je zou kunnen stellen dat er te weinig plaats is in de Belgische gevangenissen, maar correcter is dat er gewoon te veel schurken zijn. De helft van die boosdoeners is bovendien buitenlander. En een deel hier- van is zelfs illegaal in België.
genissen in een klap aangepakt hebben.
Concreet stelt de Raad: “De be- langrijkste doelstellingen wanneer maatregelen als alternatief voor de- tentie worden toegepast, zijn het be- vorderen van de sociale rehabilitatie en re-integratie van de delinquent.”
Dat is uiteraard als de delinquent van goede wil is. “Maatregelen als alternatief voor detentie bestaan in alle lidstaten, bijvoorbeeld in de vorm van voorwaardelijke gevan- genisstraffen, gemeenschapsdienst, geldboetes en elektronisch toezicht.
Voorts kunnen nieuwe ontwikkelin- gen op het gebied van technologie en digitalisering in de toekomst bij- dragen tot een effectiever systeem van niet tot vrijheidsbeneming strekkende sancties en maatrege- len.” De crimineel mag dus zijn vrij- heid behouden.
Voor proces
Vandaag worden veel (ver- meende) criminelen opgesloten in afwachting van het proces. Dat gebeurt uiteraard niet lichtzinnig, maar om de maatschappij en de slachtoffers te beschermen. Ook dat moet herzien worden: “Detentie wordt niet alleen als strafrechtelijke sanctie toegepast, maar is ook veel- gebruikt in de strafrechtelijke pro-
cedure voor het proces. Derhalve moeten maatregelen als alternatief voor detentie in de hele strafrech- telijke keten in overweging worden genomen.”
De lidstaten worden dus aange- moedigd “de mogelijkheden te verkennen om, waar passend, beter gebruik te maken van niet tot vrij- heidsbeneming strekkende sancties en maatregelen, zoals voorwaarde- lijke gevangenisstraffen, gemeen- schapsdienst, geldboetes, elek- tronisch toezicht en gelijkaardige maatregelen die gebaseerd zijn op nieuwe technologieën”.
Besluit
De ministers van Justitie en de ministers van Binnenlandse Zaken hebben tijdens hun bijeenkomst in juli 2019 bevestigd dat de complexe vraagstukken die verband hou- den met detentieomstandigheden, overbevolking van gevangenissen, radicalisering in gevangenissen en samenwerking in strafzaken moeten worden aangepakt. De ministers be- nadrukten tevens dat het belangrijk is om in de komende jaren beter ge- bruik te gaan maken van maatrege- len als alternatief voor detentie, en wezen op de mogelijke voordelen van dergelijke maatregelen.
Als de aanbevelingen van de Raad gevolgd worden, dan is er in 2030 geen overbevolking meer in de Belgische gevangenissen. Op dat ogenblik krijgen de lege gevange- nissen een andere bestemming. Of de maatschappij over tien jaar veili- ger is, is een andere vraag.
THIERRY DEBELS
Absurd plan Raad van EU tegen overbevolking gevangenissen
Redactie & beheer:
Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,
2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland
3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:
BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp
Abonnement buitenland:
Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.
De laatste erfenis
van de Zweedse coalitie
Dit jaar steeg het beschikbaar inkomen van de inwoners van dit land met zo’n 2,7 procent.
De koopkracht blijft dus aardig toenemen, in tegenstelling tot wat vaak wordt beweerd.
Een gevolg van de laatste effecten van de taxshift met de verlaagde personenbelasting.
De federale Zweedse coalitie mag dan wel tot het verleden behoren, de beleidsmaatre- gelen van de regering-Michel I werken nog even door.
Het is een vraag die politicologen en historici zich de komende jaren zullen stellen: hoe komt het dat de partijen van de regering Michel I de - weliswaar beperkte - positieve beleidsmaatregelen zo weinig in de verf hebben gezet? Misschien had dit hen op 26 mei een beter verkie- zingsresultaat opgeleverd.
Akkoord, het was een kibbelkabi- net en de ontsporing van de begro- ting was deels de verantwoordelijk- heid van Michel I. Maar de taxshift, die eigenlijk een belastingverla- ging was, heeft wel degelijk resul- taat opgeleverd en zorgde voor een economische stimulans. Onder de regering-Michel zijn er 316.000 banen bijgekomen. Te danken aan de conjunctuur, maar ook door de lagere lasten op arbeid, waardoor het aantrekkelijker was voor de be- drijven om mensen aan te werven.
Aan de kant van het arbeidsaanbod heeft de verlaging van de personen- belasting de koopkracht versterkt, waardoor het interessant is om een baan te zoeken. En wie werkte, hield meer over.
Beschikbaar inkomen stijgt
Vaak wordt geklaagd dat alles duurder wordt, maar door de ver- laagde personenbelasting is het beschikbaar inkomen en dus de koopkracht sterk toegenomen. Nog dit jaar, want de uitrol van de taxshift liep nog tot in 2019 door. Dat blijkt ook uit de cijfers die de Nationale Bank vorige week bekend maakte.
Het beschikbaar inkomen nam
vorig jaar toe met 1,5 procent, dit jaar is dat 2,7 procent. Vanaf 2020 neemt het beschikbaar inkomen op jaarbasis toe met 1,5 procent.
De opstoot voor 2019 situeert zich vooral in de toename van wedden en lonen. Een gevolg van het loon- akkoord 2019-2020, dat voor een loonstijging bovenop de index van 1,1 procent zorgt. Maar ook en voor- al de impact van de belastingver- laging via de taxshift. Van die 2,7 procent zou 0,5 procentpunt direct het gevolg zijn van de belasting- verlaging. De koopkracht stijgt dus en dat jaagt de consumptie aan, wat ook de groei ondersteunt. Al ligt de stijging van de consumptie - zo’n 1,2 procent - wel onder de toename van de koopkracht. Dat wil zeggen dat een deel van het extra inkomen wordt gespaard. Wellicht leeft er bij de gezinnen nog wat onzekerheid.
Maar niet getreurd, de consump- tie jaagt dus de groei aan. En dat gaat dan niet alleen om werkenden die hun inkomen zien stijgen, maar ook om nieuwe mensen die op de arbeidsmarkt komen en zo hun koopkracht zien verhogen. De job- creatie van de voorbije jaren zou in de toekomst trouwens blijven aan- houden, zo berekende de Nationale Bank. Tussen 2019 en 2022 zouden er zo’n 169.000 banen bijkomen.
Niet slecht, maar toch een derde minder dan de voorbije vier jaar.
Het bewijs dat de laatste erfenis van de Zweedse coalitie de komende ja- ren zal uitgewerkt zijn. Een andere factor is de lagere algemene groei en de krapte op de arbeidsmarkt,
die het moeilijk maakt om vacatures voor knelpuntberoepen in te vullen.
Paars-groene toekomst?
Vraag is of er het komende jaar een beleid wordt gevoerd dat inzet op extra jobcreatie. Met de linkse partijen PS, sp.a, Ecolo en Groen erbij is die kans zo goed als onbe- staande. Meer nog, via vooral het verhogen van de uitkeringen dreigt de weg naar de arbeidsmarkt een zwaar hindernissenparcours te wor- den. De toename van de koopkracht zal beperkt zijn. Dat is voor de lin- kerzijde blijkbaar geen probleem.
Nochtans zijn zij het die zo vaak wij- zen op het verschil tussen de toena- me van inkomen uit arbeid en inko- men uit kapitaal. En die verschillen vallen inderdaad op. Wie tien jaar geleden belegde in Amerikaan- se aandelen, heeft zijn investering vandaag vijf keer terugverdiend.
Dat maakt van beleggen in aan- delen een zeer interessante bron van inkomsten zonder er echt voor te moeten werken. Men kan daar boos over zijn, maar dit maakt een essentieel onderdeel uit van het ka- pitalistisch systeem. Als men deze onevenwichten tussen inkomen en kapitaal wil bijsturen, dan moet dat niet gebeuren door bijvoorbeeld kapitaal nog eens extra belasten, maar er eerder voor te zorgen dat de koopkracht van de werkenden blijft stijgen. Door onder andere de inkomstenbelasting te verlagen. Al zit dat er de komende jaren niet di- rect aan te komen.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN
KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR
Dat was dus even schrikken. En voorbije zondag was het op- nieuw van dat: Franky Demon, CD&V-kamerlid, pleitte in een in- terview in De Zondag voor een strenger migratiebeleid. Demon is schepen in Brugge en sinds 2014 federaal parlementslid voor CD&V. Blijkbaar mocht Demon, nu niet direct een grote naam in CD&V, dit partijstandpunt in de openbaarheid brengen. Ik zie er alvast de hand in van Joachim Coens, kersvers partijvoorzitter en nog verser informateur, en streekgenoot van Demon. Is de CD&V naar rechts aan het opschuiven, of zijn het enkel uitspraken om de partij te profileren en zich zo strakker op te stellen bij de in- formatiegesprekken? Of is het enkel bedoeld om (binnenkort?) stemmen af te pikken bij N-VA en VB?
Ondertussen kan ik alleen maar vaststellen dat justitieminister Geens, CD&V, opnieuw moeilijke tijden meemaakt. Was daar eerst een ontsnapping uit de verouderde gevangenis van Turnhout. Vijf gevangenen ontsnapten er… door over de muur te klimmen! Zo- wat tegelijkertijd maakte de Hoge Raad voor de Justitie haar rap- port bekend betreffende de mankementen in het dossier Steve Bakelmans, de verkrachter en moordenaar van Julie Van Espen.
De man was al eens veroordeeld, was in beroep gegaan… en toen verdween zijn dossier op de rechtbank onder het stof. En dat stof mag je letterlijk nemen. Reden: overbelasting van de rechtbank.
En dan zijn er nog de aanhoudende protesten van boze cipiers.
In mei 2016 bestormden boze cipiers het kabinet van Koen Geens. De inkomdeur werd geforceerd en enkele tientallen vak- bondsmensen, van ACV en ACOD, vertimmerden de inkomhal.
Herinnert u zich nog de beelden van de fotokopieermachine die uit het raam werd gekieperd? De cipiers waren toen al geruime tijd in staking wegens de overbevolking in de gevangenissen en de werkdruk voor de cipiers. Koen Geens beloofde toen dat alles ging verbeteren: er zouden cipiers bijkomen en meer ge-
vangenen zouden thuis mogen blijven met een enkelband. Ondertussen zijn we drie (3) jaar verder en wat blijkt: weinig tot niets
is opgelost. Nu dreigt een langdurige staking van alle cipiers.
Te weinig rechters, te weinig ci- piers, overbevolkte gevangenissen, ontsnappingen… België blijkt een land dat zijn rechterlijke macht niet au sérieux neemt (de overige mach- ten ook niet, maar dat is weer een an- der verhaal).
Niettemin: aan al onze lezers, een Gelukkig Nieuwjaar, en zeker ook voor
Koen Geens, alias de Pilatus van Justi- tie.
Twee weken geleden heb ik naar lucht moeten happen toen ik op televisie ene Koen Geens hoorde verklaren dat CD&V alleen in een regering zou stappen als er ook een staatshervorming op de agenda staat.
De Pilatus van Justitie
ECONOMISCHE ZAKEN
Actueel
26 december 2019 3
Uit het ‘ancien régime’
BRIEFJE AAN KAREL DE GUCHT
In De Afspraak van vrijdag verklaar- de de blauwe minister van Staat dat de kiezer moet ophouden om de politici en hun partijpolitieke spelletjes verant- woordelijk te achten voor het uitblijven van een federale regering. Hij meent dat het de kiezer zelf is die voor de aartsmoeilijke formatie heeft gezorgd.
De vergissing van de kiezer
Ik kan niet anders dan dat beamen, al was het maar omdat ik een paar we- ken geleden in deze rubriek precies hetzelfde heb geschreven: “Het zijn dus niet de partijen of onwillige politici die voor de patstelling hebben gezorgd.
De kiezers hebben dat zelf gedaan, in Vlaanderen door rechtser te kiezen dan ooit voorheen, in Wallonië door linkser te kiezen dan ooit voorheen.”
Ik begrijp niettemin de boze reacties op de uitlatingen van De Gucht. Zijn verleden van cassante uitspraken heb- ben hem terecht een reputatie van ar- rogantie bezorgd. Zijn huidige analyse dat het allemaal ‘de schuld’(een woord dat hij zelf niet gebruikte, maar wel in de krantenartikels terechtkwam) van het electoraat is, lijkt veel op de min- achting voor de kiezers die hij al eerder betoonde. In 2001 noemde hij de VB’ers mestkevers en stelde toen uitdrukkelijk dat de kiezers ongelijk hadden.
Het onvermijdelijke besluit
Karel De Gucht heeft dus gelijk, maar hij weigert besluiten aan zijn pertinen- te vaststelling te hechten. Hij stelt een structureel probleem vast - de kiezer die regeringsvorming vrijwel onmo- gelijk maakt -, maar geraakt dan niet verder dan wat ik begrijp als een im- pliciete boodschap aan de kiezer om voortaan anders te stemmen.
Iemand die wel bij het onvermijdelij- ke besluit terechtkomt, is politicoloog Carl Devos. Hij herinnerde er in De Zevende Dag aan dat niet alleen deze regeringsvorming en de recordonder- handelingen van 2010-2011 extreem lastig verliepen, maar dat ook in 2007 en 2014 slechts moeizaam een federale regering tot stand gebracht kon wor- den. De crisis is met andere woorden systeem-eigen. “Er is iets grondig mis met de bestuurskracht van ons federaal systeem”, besluit Devos. Hij vermoedt dat we naar een complete blokkering gaan, waardoor confederale oplossin- gen onvermijdelijk zullen worden.
De Gucht trekt die conclusie niet omdat hij vermoedt dat de kiezer zich onvoldoende bewust is van de gevol- gen van zijn keuze en tot inkeer kan gebracht worden. Het doet denken aan de visie die we zo vaak voorgeschoteld kregen over het Brexit-referendum: een meerderheid van slecht geïnformeerde kiezers en vage proteststemmers die de kans moesten krijgen om hun me- ning te herzien na confrontatie met de gevolgen.
De kiezer volhardt
Nochtans blijkt het tegenovergestel- de. In hogergenoemde bijdrage had ik al gewezen op het feit dat uit steeds meer bevragingen naar voor komt dat een duidelijke meerderheid van de Vla- mingen van mening is dat België niet meer werkt en een steeds groter deel dan ook gewonnen is voor confederalis- tische oplossingen.
De meest recente peiling naar het kiesgedrag gaat helemaal in dezelfde richting. Net zoals de Britse kiezer twee weken geleden genadeloos het idee af-
strafte dat het referendum over de Brexit enkel het resultaat was van onbestem- de grilligheid, toont de Vlaamse kiezer blijkbaar geen enkel berouw voor zijn stemgedrag van mei. De aanslepende regimecrisis zet er hem geenszins toe aan om voor een van de traditionele partijen te stemmen die een compromis met links Wallonië zouden kunnen ver- gemakkelijken. Het is in tegenstelling het Vlaams Belang dat zijn hoogste sco- re behaalt die ooit in een opiniepeiling werd gemeten.
Een smeulend vuur
Herman De Bode had het deze week juist voor in een interview met De Stan- daard: paars-groen zou voor de deelne- mende Vlaamse partijen harakiri bete- kenen. Ik ben het ook met hem eens dat een dergelijke regering in Vlaanderen tot ‘burgerlijke ongehoorzaamheid’
kan leiden. De Vlamingen zijn niet het meest revolutionaire volkje ter wereld, maar je merkt dat zelfs weldenkende opiniemakers die nooit eerder op enige Vlaamse reflex konden betrapt worden, vandaag beseffen dat een regering Rut- ten I een brug te ver zou zijn. Ook de vrijwel algemene dreiging met rebellie van de Open Vld-burgemeesters was een duidelijk teken aan de wand. Er smeult iets dat snel in een algemene brand kan omslaan.
Vlaanderen is de grootste regio. Het is ook de regio die veruit het meest bijdraagt aan de schatkist. Vlaanderen heeft heel duidelijk rechts gestemd, rechtser dan ooit, en is van plan nog rechtser te stemmen. Vlaams Belang re- kruteert een steeds grotere volkse ach- terban. De N-VA heeft een voet in huis bij ondernemers en zelfs bij de pers en andere opiniemakers. In geval van een linkse regering zonder meerderheid in Vlaanderen kan zelfs een klein incident leiden tot een grote Vlaamse mobilise- ring tegen de regering, het beleid en...
België.
Reken daar nog bij dat deze rege- ring hoe dan ook een besparingsrege- ring zal zijn en daarnaast heel wat kli- maatonzin moet bekostigen. Een sterk draagvlak zal absoluut onmisbaar zijn.
Franstalige halsstarrigheid
Het blijft merkwaardig dat in Vlaan- deren een debat woedt over de vraag of Open Vld en mogelijk CD&V de linkse regering moeten gaan mogelijk maken die de Franstaligen willen. Waarom stelt niemand de omgekeerde vraag? Waar- om zou bij de Franstaligen, die dan toch meer gehecht zijn aan het voortbestaan van België, die weinig bijdragen en veel ontvangen en die de minderheidsregio vormen, niet het besef mogen groeien dat zij toegevingen moeten doen aan wat leeft in Vlaanderen? Waarom was de nota Magnette doordrongen van rode en groene dogmatiek?
Weet men daar niet wat er leeft in Vlaanderen? Beseft men daar niet wat de gevolgen van paars-groen kunnen zijn? Of zijn het ideologische fanatisme en de afkeer voor het rechtse deel van Vlaanderen zo groot dat geen toegevin- gen mogelijk zijn? Ik denk dat het ant- woord op elk van de drie vragen ‘ja’ is.
Misschien maar goed ook. De kinder- hand van de brave Vlamingen is gauw gevuld. Een regering PS-N-VA, met een paar gestes op gebied van immigratie en economie, en alles is weer vergeten.
Maar zelfs dat is onbespreekbaar. Het weze zo.
JURGEN CEDER
Het is inderdaad ‘de schuld’ van de kiezer
Karel De Gucht heeft gelijk. Daar, ik heb het gezegd. Vooraleer u klaagt dat dit in tegenspraak is met het “briefje aan” van deze week, een vlammende lezersbrief schrijft of zelfs uw abonnement opzegt, wil ik u toch vragen om verder te lezen.
Geen ’t Pallieterke
Volgende week is er geen ’t Pallieterke. Onnodig om u op 2 januari naar de brie- venbus of dagbladhandel te begeven. Onze kantoren zijn gesloten op 26 en 27 decem- ber. Telefonisch zijn we enkel bereikbaar op maandag 30 en dinsdag 31 december. Uw geliefkoosd weekblad verschijnt - bij leven en welzijn - pas opnieuw op donderdag 9 januari.
LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272
MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE
MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT
GENOEG VAN!
LUIKERSTEENWEG 244 F
GENOEG VAN!
LUIKERSTEENWEG 244 F
Mijnheer de Zonnekoning,
Het wordt nu hoog tijd dat men u zoals des- tijds in het oude ‘wilde westen’ op een spoor- staaf zet, u van kop tot teen insmeert met pek en daarna onderdompelt in een zee van veren, en u vervolgens uit onze politieke wereld weg- draagt. Met uw autocratische en misprijzende god-de-vader-mentaliteit heeft Vlaanderen het nu wel gehad. Ik vroeg u in een eerder brief- je dit jaar al eens of gij de democratie nog wel aankondt? Na vorige vrijdag ben ik ervan over- tuigd dat het definitieve antwoord op die vraag negatief is.
Immers, uw optreden vorige vrijdag in De Afspraak was wellicht het meest stuitende dat Vlaanderen ooit over zich heen kreeg, na alle beledigingen, scheldkanonnades en misprij- zende beschouwingen van de voorbije jaren.
Gij leekt wel de wereldvreemde en absolutis- tische Zonnekoning geworden te zijn, die aan het woord was en met een grauwe grimas op zijn gelaat het plebs kwam bezweren met het te zeggen dat het bestaat uit zoiets als dommeri- ken en onverantwoorde kloefkappers die nooit nadenken. Gij waart een man van het ‘ancien régime’ die maar niet kan vatten dat nieuwe generaties Vlamingen willen dat het anders en beter moet en dat daartoe de oude politiek en de zeloten die daarbij horen hebben afgedaan.
Gij kwaamt orakelen dat als de regeringsvor- ming niet vlot verloopt, dat ook wel de schuld van de kiezer is, want het is diens stemgedrag dat de formatie zo moeilijk en complex maakt:
“De kiezer moet weten wat hij doet.” Excuseer, mijnheer de uit-de-nek-kletser? Er wordt bij elke stembusgang gezegd dat de kiezer altijd gelijk heeft, want hij geeft de richting aan waar- in de politici aan de slag moeten gaan. Maar als die kiezer het uiteindelijk beu is geworden dat partijen als de uwe die twintig jaar aan de macht zijn, zowat alle signalen van die onnoze- le kiezer de voorbije jaren in de wind hebben geslagen of bij het fascistische afval hebben geplaatst, dan is het hoogst ongepast en uiter- mate beledigend dat gij de politieke chaos van vandaag in zijn schoenen schuift door meer dan te suggereren dat hij slecht en zelfs compleet fout heeft gestemd.
De verkiezingen zijn voorbij en van meet af aan wordt de tweede grootste partij uitgeslo- ten. Meer dan 800.000 kiezer wordt ‘kaltge- stellt’, want niet democratisch en tegen de ge- vestigde orde. “De uitslag van de verkiezingen is van die aard dat je daar op dit moment niks mee kan aanvangen”, zo orakelt gij kurkdroog.
Ondertussen lijkt gij wel te vergeten dat uw partij en CD&V en sp.a – de regimepartijen die decennialang groot en machtig de lakens heb- ben uitgedeeld in dit land – ondertussen zijn verworden tot kleine partijen die met z’n drieën samen véél kleiner zijn dan de twee Vlaams-na- tionalistische partijen samen. Voor veel kiezers hebben die drie oude partijen de boel om zeep geholpen door hardnekkig elk signaal van de gewone burger, ook al komt het uit de onder- buik, hoogmoedig te negeren. Gij kunt het niet aan dat jan met de pet genoeg heeft van de postjespakkerij, frauderende politici, achter-
kamertjespolitiek, zakkenvullerij en dies meer.
En gij wordt nog lastiger als diezelfde plebejer kritiek heeft op de ambitieuze draaikonterij van Kwekkelien Rutten, lacht met de neerwaartse spiraal richting kiesdrempel, zich ergert aan het migranten-gepamper van de geïncarneer- de god uit Mechelen en uzelf rechtstreeks mee verantwoordelijk stelt voor de puinhopen en budgettaire astronomische gaten die alle re- geringen waarvan Open Vld deel uitmaakte achterlieten. Dus eerst de boel mee om zeep helpen en dan de schuld bij de kiezer leggen.
Ge moet toch maar durven. Als gij vandaag bij de bakker een oud brood koopt, is dat dan de schuld van de klanten van gisteren die niet alle broden kochten of van de bakker die geen zin heeft om vers brood te bakken en hoopt dat de klant van vandaag niet zeurt?
Gij kletst uit uw nek, gefrustreerd als gij zijt.
In eigen rangen was men al blij dat gij op een zijspoor werdt gezet, nu is zowat de laatste Vla- ming die het nog niet was ook overtuigd dat gij een politieke gemenerik zijt die het falen van de politiek onbeschaamd in de schoenen van de kiezers schuift. In wat voor een democratie leven we met creaturen als gij die meent ieder- een die zijn vrije democratische plicht doet te moeten schofferen? Het lijkt er wel op dat gij liever een democratie zonder verkiezingen hebt, een dictatuur dus, bij voorkeur met uzelf aan de macht. Kim-Jong-Karel of zoiets?
Ik zeg u in dit wellicht allerlaatste briefje dat ik u schrijf: Niet de kiezers zijn het probleem van het sputterende politieke systeem, maar wel gij en uw trawanten die ons land en onze samenleving verziekt en bijna naar de bliksem hebben geholpen door nooit naar hen te luiste- ren en op hen neer te kijken.
Kom, waar zijn de spoorstaaf, de pek en de veren?! Snel!
Groen schiet op de boodschapper
Zoals we al voorspelden, komt de Wet-Pon- thier (VB) er niet. Hoewel het wetsvoorstel dat de stipte voorlegging van de jaarlijkse taal- rapporten in het leger wilde regelen het in de commissie haalde met steun van N-VA en CD&V, werd het uiteindelijk in de plenaire vergade- ring weggestemd. Open Vld en CD&V onthiel- den zich uiteindelijk, zoals verwacht. Voor de stemming had Wouter De Vriendt van Groen het volgende verklaard: “De heer Bogaert heeft in de commissie voor het wetsvoorstel van Vlaams Belang gestemd. Ik zou hem in alle sereniteit willen vragen om zijn stemgedrag te herzien. Waarom? Ik vind namelijk dat stemmen voor een wetsvoorstel van het Vlaams Belang die partij sterker maakt en die partij norma- liseert. Dat is geen normale partij. Deze partij beschouwt asielzoekers als criminelen en doet alsof de samenleving beschermd moet worden tegen asielzoekers. Het is een partij waarvan prominente leden lid zijn van agressieve racisti- sche milities in ons land. Vandaar dat ik de heer Bogaert wou vragen om er eens over na te den- ken of hij die partij werkelijk sterker wil maken door wetsvoorstellen van die partij te steunen.
Ik meen niet dat dit behoort tot de traditie van CD&V, ik meen dat de normen en waarden van CD&V anders zijn.”
Theo Francken (N-VA) nam eerst het woord en zei ondubbelzinnig dat zijn partij een voor- stel op zijn waarde beoordeelt en niet van wie het komt. Hij zei zelfs spijt te hebben dit goe- de voorstel niet zelf te hebben ingediend. En natuurlijk had Barbara Pas (VB-fractievoorzit- ster) ook haar antwoord klaar, waarna de gro- te staatsman uit Oostende zweeg: “U zegt dat voorstellen van mijn partij steunen, mijn partij sterker zou maken. Ik denk dat u zich schrome- lijk vergist. Ik denk dat figuren zoals u, die op voorhand goede voorstellen uitsluiten omwille van de indiener, mensen beledigen en op één hoopje gooien met criminelen; u noemt milities, maar die zijn bij mijn weten al jaar en dag ver- boden in dit land. Het is uitgerekend die arro- gante houding, waarmee u volgens de laatste peiling 27 procent van de kiezers en sinds de laatste verkiezingen alleszins meer dan 800.000 mensen schoffeert, die ons alleen maar sterker maakt. Het is die arrogante houding om niet naar Vlamingen te luisteren die wel achter onze voorstellen staan, die ons alleen maar sterker maakt.” Lik op stuk geven, heet dat.
Nog een Belgicist
Bij de eedaflegging in de Kamer kan men deze uitspreken in het Frans, het Nederlands of het Duits. Of in twee talen. Of in alle drie. De regel is dat de eerste taal die men gebruikt bepaalt tot welke taalgroep het nieuwe parle- mentslid behoort. Heel vaak leggen de Vlaam- se parlementsleden de eed uitsluitend in het Nederlands af. Vorige week trad de jonge Ben Segers, de migratiespecialist van sp.a, aan als eerste opvolger nadat Yasmine Kherbache haar politieke benoeming in het Grondwettelijk Hof had opgenomen. En hij legde de eed af in het Nederlands en het Frans. Hij wil voorzeker van
Actueel 26 december 2019
4
meet af aan een goede Belg zijn, zoals het in de traditie van de sossen past. Maar dan was het nog beter geweest dat ook in het Duits te doen.
Illegalen en Open Vld’ers
Dat de asielcrisis nijpend en problematisch is, verwondert niemand. En dat die ernstig moet aangepakt worden ook. Het is dan ook goed dat Maggie De Block overstelpt wordt met vra- gen over haar beleid, of het gemis eraan. Wie alvast een abonnement lijkt te hebben op een bijna wekelijkse vraag, is Dries Van Langenhove, naar eigen zeggen onafhankelijk parlementslid voor het Vlaams Belang, maar behorend tot de VB-fractie. Zijn vragen zijn pertinent en hij houdt er natuurlijk van zijn streekgenote te jen- nen. Ook al kunnen beide politici niet door één deur, toch blijft het vragenspel altijd vrij netjes, al durft Van Langenhove wel eens een spitse opmerking maken, zoals vorige donderdag bij- voorbeeld: “Achter mij zitten de socialisten al in hun handen te wrijven, want alle illegalen die u en de heer Francken nooit hebben durven uit te zetten, willen de socialisten binnenkort de Belgische nationaliteit schenken. (…) U bent daaraan medeplichtig, mevrouw De Block. Als u zo voortdoet, zullen er binnenkort in ons land meer illegalen dan kiezers voor Open Vld zijn.”
De grootste
Aan het einde van de laatste zitting van het jaar is het de gewoonte dat de voorzitter van de Kamer een woordje zegt, de belangrijkheid van het parlement onderstreept, iedereen bedankt voor zijn inbreng en de beste wensen aanbiedt.
Ook de fractievoorzitter van de grootste opposi- tiepartij neemt dan even het woord. Die eer viel te beurt aan Peter De Roover van N-VA, die een leuke beschouwing maakte bij wie nu eigen- lijk de grootste oppositiepartij – of: de grootste partij van de minderheid – is of kan zijn. Dan hangt volgens hem in de gegeven omstandig- heden af van de invalshoek: “Stel u voor dat wij daarnet gestopt zouden zijn met een vraag om de hulp van de Raad van State in te roepen voor een of ander initiatief, dan was wellicht de PS de grootste partij van de minderheid geweest, zoals vandaag is gebleken. Stel u voor dat er een voorstel ingediend geweest zou zijn om de verloning van de parlementsleden terug te schroeven tot 1 euro en 10 stokslagen per maand, dan vermoed ik dat de PVDA-PTB de grootste oppositiepartij geweest zou zijn. Ik heb ook begrepen dat collega Verherstraeten bij het woordje ‘paars’ zichzelf de grootste oppositie- partij heeft gewaand. Zouden wij voortgaan op peilingen, wat wij natuurlijk niet doen, dan denk ik dat de collega’s ter rechterzijde wellicht de grootste oppositiepartij zouden zijn. Zou er hier een voorstel worden ingediend wie er in alle eerlijkheid van overtuigd is dat we geen kern- energie nodig hebben en iedereen zou eerlijk stemmen, dan zou collega Calvo de grootste oppositiepartij zijn.” (Goed lezen en begrijpen, dat laatste voorbeeld!) Calvo kon er niet mee lachen… De Roover is altijd verbaal sterk en bij de pinken. En hij wenste zelfs de Franstalige collega’s het beste. In het Frans. Ontwapenen- der kan niet!
UIT DE WETSTRAAT
“Ik begrijp het niet.”
Citaat van de week > Christophe Deborsu
Veel Vlamingen die grote sympathie en waardering hebben voor de Waalse journalist Christophe Deborsu - die overigens perfect Nederlands spreekt -, mogen vanaf zondag hun mening bijstellen. Hij toonde in De Zevende Dag dat hij niet meer mee is en echt niet meer aanvoelt wat er in Vlaanderen werkelijk leeft. Ook zijn mening over ‘ons land’ is belemmerd door oogkleppen en clichés. Zo zei hij: “Ik begrijp het niet dat in een land waar alles koek en ei is, waar zoveel geld is en alle infrastructuren zo goed zijn, er zoveel mensen voor het Vlaams Belang stemmen. Dat slaat mij met verstomming.” In het zuiden van België leeft men werkelijk op een andere planeet en lijkt men niet te beseffen dat de Vlaming het wel gehad heeft met de miljardentransfers, de migratie-instroom, de islamisering, de politieke correctheid, de onvei- ligheid en de onkunde van de traditionele partijen. Wakker worden en uit de Waalse hangmat komen, Christophe!
Als realistische columnist heb ik daar een hard hoofd in, maar het weerhoudt mij niet van de plicht om te wijzen op alles wat misgaat. En te voorspellen wat er nog meer zal gebeuren.
De terugblik is simpel: artiesten zijn overleden, de Notre-Dame is in vlam- men opgegaan, in Christchurch is een moskee beschoten, Trump maakt ruzie met de hele wereld - net als zijn colle- ga Erdogan - , Nederland won het Eu- rovisiesongfestival, Geert Wilders heeft nog steeds bewaking én wordt door de Nederlandse overheid vervolgd in een poging hem monddood te maken, Fo- rum voor Democratie overleefde een machtsstrijd, Ridouan Taghi is uitgele- verd aan Nederland mét behulp van de Marokkaanse autoriteiten, de dubbele nationaliteit is nog steeds een feit, on- schuldige mensen worden door jonge gasten vermoord, hetzij door aansla- gen, hetzij door messentrekkerij, de Britten willen een Brexit, ‘vluchtelingen’
willen nog steeds naar Europa, IS-ter- roristen worden aangeduid als IS-brui- den en presteren het om opgehaald te worden mét kinderen, het klimaatdebat neemt hysterische proporties aan, een zestienjarige met vlechten is de pos- tergirl van de ‘snowflake’-jeugd gewor- den, Zwarte Piet is aan het verkleuren en door migratie kreeg Nederland er dit jaar 100.000 nieuwe inwoners bij.
2020 zal niet anders worden
Een droomjaar voor columnisten, we- zenloos staren naar de blanke pagi- na is er niet meer bij. Waarbij ook het woord ‘blank’ in Nederland in de ban is gedaan. Voortaan zijn we wit. Alleen in een samenleving waarin het écht te goed gaat, kunnen volksstammen een dagtaak hebben aan het creëren van problemen. Nooit heb ik stilgestaan bij de vraag of ik blank of wit was. Zo wit of blank als mijn Nederlandse vrienden was ik zeker niet, drie zonnestralen en ik verkleurde. So what? Dat ik in ver- kleurde staat er veel beter uitzie dan in gebluste, is een feit. Dit in tegenstelling tot mijn vrienden, die zelden verder komen dan rood aangebrand dankzij diezelfde zonnestralen.
Het zijn dit soort discussies over
‘problemen’
die media- zendtijd en
aandacht van po-
litici ka- pen en afleiden van za- ken die er
echt toe doen:
- Nederland kreeg er door migratie dit jaar 100.000 nieuwe inwoners bij.
- IS-terroristen en oorlogsmisdadigers komen terug naar Europa mét hun kin- deren.
- De internationale drugshandel is een serieus carrièrepad voor de Marok- kaanse jeugd.
- Aanslagen vanuit geloofsovertuiging zijn niet meer weg te denken.
- Politiek heeft nergens een antwoord op.In onze samenleving, in élke samenle- ving, wordt kinderen geleerd te leren van hun fouten. Ze worden gecorrigeerd, eventueel nog eens gecorrigeerd, maar uiteindelijk leren ze dat vuur warm is, dat fietsen op slot moeten, dat zwartrij- den verboden is, en dat ‘dank je wel’
zeggen, hoort, net als ‘sorry’ zeggen.
Ergens in het volwassenenbestaan, in de grotemensenwereld, is het echter normaal geworden om fouten te laten bestaan. Om ze keer op keer te maken, ditmaal in groepsverband. Ineens heet het ‘beleid’. Of ‘politiek’.
Of ‘samenwerking’. Of ‘recht’. Of ‘moei- lijk’. Ineens moeten dingen dan bespro- ken worden, en onderzocht. Terwijl een kind begrijpt dat immigratie van men- sen die naar Europa komen omdat het hier nou eenmaal beter toeven is dan in Afrika zonder uitkeringen of in een IS-terroristenkamp waar vrijwillig voor gekozen is. Een kind ziet dat mannen die alleen deze kant opkomen, dat niet doen omdat ze arts, apotheker of inge- nieur zijn, maar profiteurs die denken de rest van hun leven hun hand open te kunnen houden in Europa en ons hun wil op te leggen.
En guess what? Ze krijgen nog hun zin ook. Het is niet uit te leggen, maar het gebeurt. En het gebeurt omdat wij politici kiezen die aan zichzelf denken in plaats van aan de burgers. Het gevolg is simpel: zonder dat we in staat bleken om de nazaten van arbeidsmigranten te laten inburgeren tot volwaardige Euro- peanen, laten we nog veel meer men- sen toe met veel minder integratiezin dan eerdere generaties.
Zonder dat we in staat bleken een or- ganisatie als de Mocromaffia te voorko- men, halen we IS-terroristen terug mét hun vrouwen en kinderen. Zonder dat we in staat blijken de woningnood op te lossen, gaan de grenzen wagenwijd open voor weer een stad van 100.000 nieuwe burgers.
Dat was afgelopen jaar. 2020 zal niet anders worden. Behalve dan dat het Ne- derlandse volk brood en spelen krijgt:
het Eurovisiesongfestival vindt dit jaar plaatst in Rotterdam. Wie het afgelopen jaar die roze bril nog niet gekocht had, ontkomt er niet aan die zo snel mogelijk aan te schaffen.
Leren van de fouten van 2019
Het is te gemakkelijk om aan het einde van het jaar terug te kijken op wat er gebeurd is. Gedane zaken nemen geen keer en navelstaren helpt niemand, behalve de psycholoog. Het wordt pas interessant als we het lef hebben om te kijken of we kunnen leren van die gedane zaken. Of die gedane zaken wellicht het komende jaar vermeden kunnen worden.
EBRU UMAR NEDERLANDS-TURKSE COLUMNISTE
Hoe gaan Coens en
Bouchez het aanpakken?
Actueel
26 december 2019 5
Is dit het eindspel?
En zo ja, van welk land?
Vlaanderen, Catalonië en Schotland. Helemaal onrealistisch is het niet dat deze drie naties in de loop van 2020 als zelfstandige staten volwaardig lid worden van de Europese Unie. Of het ook een waarschijnlijk scenario is, is een andere zaak.
Voor alle drie liggen er immers nog steeds een hoop obstakels op de weg naar de onafhankelijkheid. Maar wanneer we terugblikken op de gebeurtenissen van 2019, is het niet helemaal ongewettigd om enige hoop te koesteren dat we op dit ogenblik misschien wel het eindspel meemaken van België, Spanje en/of het Ver- enigd Koninkrijk.
Laten we het lijstje alfabetisch afwerken, en dus beginnen met Catalonië. Het minste wat men van de situatie in Catalonië kan zeggen, is dat die er totaal geblokkeerd zit.
Men kan voor Catalaanse onafhankelijk- heid zijn, maar het blijft lastig dat er onder de Catalaanse bevolking geen duidelijke
VLAAMS PARLEMENT
Sprookjes
Verbazend hoe snel Kerst, en daarmee de schoolvakantie en het parlementair re- ces, zich aandienen. Men kan echter niet tot familiale (on)gezelligheden en feestdissen overgaan alvorens de nodige rituele werk- zaamheden te hebben volbracht. Examens voor de schoolgaande jeugd en begrotings- bezigheden voor onze volksvertegenwoor- diging. Aangezien de uitkomst van deze debatten vaststaat, de bij meerderheid goed- keuring en bij oppositie afkeuring van het regeringswerkstuk, kan men zich afvragen waarom daaraan zulke slopende parlemen- taire besprekingen dienen te worden ge- wijd. Een dagenlange cascade van plenaire zittingen waarvan de laatste zich ditmaal tot een meer nog dan gebruikelijk onchristelijk uur wist voort te slepen. Men zou verwachten dat dergelijke beslommeringen rond min of meer harde cijfers draaien, maar de politieke mathematica volgt wat andere regels. Zeker is heel legitiem te debatteren over beleids- keuzen: zullen we deze honderd euro nu eens uitgeven aan windmolen-aangedreven De Lijnbussen dan wel aan subsidies voor ver- vuilende multinationals (met dank aan de PVDA voor deze wat eenvoudige voorstelling van zaken). Feit blijft dat deze begrotingsbe- spreking vooral neerkwam op wederzijdse betichtingen van sprookjesvertellerij.
Armlastig?
Algemeen mag er van worden uitgegaan dat Vlaanderen (als excellerende topregio) niet echt armlastig is. Dat betekent daarom niet, zoals de verenigde linkerzijde graag zou zien, dat zomaar alles over de balk moet worden gegooid en naar het lege spaarvar- ken van onze kindskinderen kan worden ver- wezen, maar dat moet evenmin betekenen dat het aanhoudende “snoeien om te groei- en”-verhaal eerder uitmondt in ‘bloeden’ dan in ‘groeien’. Terwijl in al deze verhalen de mil- joenen en miljarden euro’s u om de oren vlie-
gen (niet voor niets is in de overheidsboek- houding de ‘keuro’ - zijnde 1000 euro - de kleinste eenheid, vergelijkbaar met 50 cent in het huismoederlijke boekje) kon nergens duidelijk worden of het nu eigenlijk goed of slecht gaat en wat dan wel draconische be- zuinigingen of royale uitgaven zou rechtvaar- digen. Vanuit meerderheidszijde wordt be- nadrukt dat we slechts hebben te maken met
“vertraagde groeipaden” (het “minder meer geven” waarmee de legislatuur werd ingezet) en dat volop in alles en nog wat wordt geïn- vesteerd, waarna het beloofde land volop zal worden bereikt.
Vlaamse democratie
Afgezien van de vele andere concrete zaken is lovenswaardig dat het Vlaams Parlement, Macron-gewijs, zes procent op zichzelf zou gaan besparen. De afslanking van de Vlaamse ambtenarij gaat eveneens voort. Dat zijn na- tuurlijk maar details in het licht van de diverse beleidsdomeinen, waarin een en ander wordt uitgetekend. Welzijn, onderwijs, infrastruc- tuur,… Het hangt er steeds ook maar weer van af hoe men het bekijkt. Zo kwam uit linkse hoek het verwijt dat deze regering investeert in stenen, maar niet in mensen, waar diezelfde linkse hoek al jarenlang roept dat aan meer scholen- en woningenbouw moet worden gedaan. Heeft nu de regering besloten om toch ons wegennet wat te verbeteren (eco- nomisch niet onbelangrijk) is dat ook weer slecht, want te weinig inzet op klimaatblabla en dergelijke. We zouden partij per partij de zeer voorspelbare punten en obsessies kun- nen rangschikken, maar doen dit wegens al- gehele moedeloosheid niet. Zeker is dat deze verplichte periodieke begrotingsnummertjes, hoe uitgesponnen en uiterst vermoeiend ook, eenzelfde doelmatigheid hebben als die van een Poolse landdag. Het is veelzeggend voor de relatief jonge Vlaamse democratie dat men geen hoger niveau weet te halen dan pseudo- ideologische palavers die uiteindelijk weinig duidelijkheid en richting geven.
meerderheid voor die onafhankelijkheid bestaat. Jazeker, men kan daartegen inbren- gen dat een deel van de inwoners in Cata- lonië eigenlijk inwijkelingen zijn uit andere delen van Spanje, maar internationaal blijft dat toch een lastig punt. Anderzijds is het simplistisch en intellectueel oneerlijk om
telkens weer aan te stippen dat “uit onder- zoek nooit een meerderheid voor Catalaan- se onafhankelijkheid gebleken is” – iets wat onze belgicistische media trouwens maar al te graag doen. Maar het blijft dan toch wel verwonderlijk dat Madrid zich zo hevig blijft verzetten tegen een volksraadpleging die het, als we die onderzoeken dan werkelijk zouden moeten geloven, met de vingers in de neus zou winnen.
Het is een ontegensprekelijk schandaal dat de Europese Unie de andere kant op- kijkt wanneer Madrid geweld gebruikt te- gen de eigen burgers, die op straat komen voor wat een basisrecht zou moeten zijn.
Even schandalig is het dat diezelfde Euro- pese Unie Madrid laat begaan wanneer het politieke processen voert tegen Catalaanse leiders en hen voor lange tijd in de gevan- genis zet. Maar tegelijkertijd graaft Madrid op die manier zijn eigen graf. Het geweld en de politieke processen doen de sympathie in Catalonië niet in hun voordeel kantelen, integendeel zelfs.
Catalonië verlamt heel Spanje
Maar belangrijker is misschien dat de Ca- talaanse kwestie heel politiek Spanje ver- lamt. De Spanjaarden moesten in 2019 twee keer naar de stembus en het is best moge- lijk dat ze over minder dan zes maanden op- nieuw naar de stembus zullen moeten gaan, omdat men er op nationaal niveau maar niet in slaagt een regering te vormen. De iro- nie is dat men geen regering kan vormen omdat men weigert te praten met de Cata- laanse politici over meer autonomie voor Catalonië, laat staan zelfstandigheid. Maar laat Catalonië zelfstandig worden en de re- geringsvorming in Madrid wordt plots een veel eenvoudigere oefening. De Catalaanse nationalisten zitten dan immers niet meer op de wip, waardoor links op eenvoudige wijze over een meerderheid zou beschikken.
De vraag is dan hoe vaak Spanje nog naar de stembus kan trekken, voor deze ironie be- gint door te dringen bij de PSOE in Madrid.
De dag dat de PSOE de omslag maakt en be- seft dat het beter af is in een Spanje zonder Catalonië, is er veel mogelijk op korte tijd.
Maar dat vergt wel dat de Spaanse kiezer de kaarten zo blijft schudden dat de regionale nationalisten in het parlement in Madrid op de wip blijven zitten.
Existentiële crisis over het Kanaal
Schotland dan. Dat de situatie ernstig is in het Verenigd Koninkrijk, lijdt geen twijfel.
Zelfs in de reguliere media wordt openlijk de vraag gesteld of het Verenigd Koninkrijk in zijn huidige vorm 2020 wel zal kunnen overleven. En daarbij gaat het eigenlijk niet alleen om Schotland, maar ook over de si- tuatie in Noord-Ierland. Daar lijkt de balans meer en meer te kantelen in het voordeel van de nationalisten en vreest men in de eerste plaats voor geweld uit unionistische hoek. Tussen haakjes, ook daar komt het geweld dus uit staatsnationalistische hoek, maar daar hebben de andere media het ui- teraard liever niet over.
In Schotland hebben de nationalisten van de SNP de wind in de zeilen. Of dat betekent dat 2020 het jaar van de onafhankelijkheid wordt, is lang niet zeker. Zo is het hele- maal niet duidelijk of Nicola Sturgeon een nieuw referendum zal kunnen afdwingen, want Boris Johnson is niet van plan het haar zonder meer te gunnen. De vraag is dan of Edinburgh het zal aandurven om zo’n refe- rendum desnoods ook zonder de toestem- ming van Londen te organiseren, zoals in Catalonië. Ook een eenzijdige verklaring van onafhankelijkheid in het Schots parle- ment, zonder voorafgaand referendum, is in principe mogelijk, maar gaat politiek waar- schijnlijk toch een stapje te ver voor de SNP.
De kans is dus groot dat 2020 vooral in het teken van de grote verklaringen zal staan en gescherm met resultaten van opiniepeilin- gen, maar dat Schotland uiteindelijk op 31 januari 2020 de Europese Unie zal verlaten, samen met de rest van het Verenigd Konink- rijk. De kansen op Schotse onafhankelijk- heid in 2020 zijn toch eerder aan de magere kant, tenzij er zich een of ander bijzonder feit zou voordoen. Ook in Noord-Ierland blijft het waarschijnlijk veel aanmodderen, zonder een hereniging met de Republiek.
En ook hier zal de Europese Unie in de eer- ste plaats de andere kant willen uitkijken, al zal de sympathie voor de Schotse natio- nalisten in Brussel toenemen eens de Brexit een feit is. Die sympathie zal echter vooral heimelijk zijn, want anders komt natuurlijk Catalonië weer om de hoek kijken.
Is België dan toch “divisible”?
En wat te denken van de situatie in België.
Nog nooit was het zo duidelijk dat België misschien dan wel een staat is, maar geen natie, en al zeker niet één democratie. We kunnen ons inbeelden dat de vrees voor de ultieme blokkering van België dezer dagen in belgicistische kringen bijna voelbaar door de kamers giert. Nochtans zag het er eventjes naar uit dat Open Vld alsnog over- stag zou gaan om paars-groen op de sporen te zetten en zo België voor alweer een paar jaartjes veilig te stellen.
Het is mogelijk dat Gwendolyn Rutten haar paars-groene zeepbel in januari als- nog tot werkelijkheid kan maken. Persoon- lijk denken we trouwens dat dat, ondanks een bijzonder krappe meerderheid, nog steeds het meest waarschijnlijke scena- rio blijft om uit de impasse te geraken. Als puntje bij paaltje komt, kunnen we ons maar moeilijk inbeelden dat de Open Vld in deze omstandigheden het risico wil nemen een pandoering van formaat op te lopen in nieu- we federale verkiezingen. Zelfs de grootste tegenstanders van paars-groen binnen de partij zullen een paars-groen avontuur ver- kiezen boven de eigen werkloosheid.
Wat doet CD&V?
Ook de CD&V vertrouwen we wat dat betreft voor geen cent. Het interview met Herman Van Rompuy verleden week sprak boekdelen: het Belgische staatsbelang gaat voor het partijbelang, en oppositie voeren ligt de partij nu eenmaal niet. Maar zelfs als de partij voor de eerste keer in haar bestaan een teken van Vlaamse ruggengraat zou ver- tonen, zal ze paars-groen niet kunnen tegen- houden. En bovendien, niet onbelangrijk:
voor de “Vlaamse” paars-groene partijen betekent CD&V-oppositie vooral dat ze een paar federale ministers extra zullen mogen leveren. Onderschat dat element vooral niet.
Trouwens, als er toch nieuwe federale verkiezingen zouden komen, is Vlaamse onafhankelijkheid geen vanzelfsprekend- heid. In het Vlaams Parlement is er geen V-meerderheid. En ook al zien de opiniepei- lingen er op dit ogenblik bijzonder gunstig uit voor een V-meerderheid, het is pas in 2024 dat er nieuwe Vlaamse verkiezingen gehouden zullen worden. Vlaams Belang en N-VA mogen in de opiniepeilingen nog 70 procent van de stemmen binnenhalen, in de federale Kamer maakt dat eigenlijk niets uit.
Daar moeten ze samen al naar meer dan 80 procent van de Vlaamse stemmen om er met een meerderheid werkelijk iets te kunnen forceren, en zover zijn we nog lang niet. En Open Vld moet CD&V al bijzonder brutaal aan de kant zetten eer die laatste partij een vorm van samenwerking met het Vlaams Belang in het Vlaams Parlement zou kunnen overwegen. Maar zelfs dan nog zien we een eenzijdige verklaring van onafhankelijk- heid in het Vlaams Parlement niet gebeuren in 2020.
In 2020 verder aan de weg werken
Dus ja, minstens drie landen van de Euro- pese Unie hebben het op dit ogenblik bij- zonder moeilijk met zichzelf. Een ervan om- dat het op het punt staat die Europese Unie te verlaten, de twee andere omdat ze er niet meer of amper nog in slagen een nationale regering te vormen.
Men mag zeker hoop koesteren dat er in 2020 iets gebeurt. Men kan zich zelfs in- beelden dat positieve gebeurtenissen in het ene land de katalysator kunnen zijn voor positieve gebeurtenissen in de andere twee landen. Vlaamse, Catalaanse of Schotse on- afhankelijkheid in 2020 is jammer genoeg zeker nog geen uitgemaakte zaak. Maar laat ons dat er vooral niet van weerhouden om ook in 2020, over de partijgrenzen heen, onze schouders onder de Vlaamse zaak te zetten.
FILIP VAN LAENEN
Wat als... de Waalse Kerstman en de Vlaamse
elkaar zouden ontmoeten?
WTC bis
Megalomane projecten, zoals aan de Noordwijk destijds, kan men zich vandaag niet meer voor de geest halen. Of toch? Wat men met de Wetstraat van plan is - 14 torens! - tart elke verbeelding. Veel lijkt er op het eerste zicht niet veranderd te zijn, of toch: het bewustzijn en de waakzaamheid zijn groter.
Het verhaal van wat er destijds met de Noordwijk gebeurde is zonder meer wraakroepend. Op zich is het een gekend verhaal, zij het misschien wat in de verge- telheid geraakt. Maar wie aan een korte opfrisbeurt toe is: men leze er het recent verschenen Brutopia van Pascal Verbeken op na. Het boek gaat natuurlijk breder dat dat ene dossier, maar het vat goed samen waar het om draaide. Wanneer men van- daag het Noordstation verlaat, wordt men rechtstreeks geconfronteerd met waar de megalomane tijdsgeest van de jaren zestig toe geleid heeft. Het ging iets geweldigs worden. Tientallen torens, loopbruggen, snelwegen die tot in het hartje van de stad kwamen, enzovoort. Moest hiervoor een woonwijk tegen de vlakte? Het zij zo. Aan de afspraak met de moderniteit hangt nu een- maal een prijskaartje. Ook al zorgt dit voor zovele sociale drama’s, tot zelfmoorden toe.
Nogmaals: men leze er Verbeken op na. De oliecrisis in de jaren zeventig maakte een einde aan dergelijke utopische projecten.
En sindsdien kwam het nooit meer goed met die wijk. Maar kon het niet erger? Stel nu even dat de economische voorspoed zou zijn aangehouden, en het waanzinnige plan tot wasdom zou zijn gekomen? De hypothe- se brengt ons in de sferen van de contra-fac- tuele geschiedenis. Wat als? Maar laten we de sprong naar het hier en nu maken.
Wetstraat aanleggen
De Noordwijk is één voorbeeld, maar er zijn er zovele in Brussel. Wie is niet gecharmeerd door de Art Nouveau-wijk van de Ambiorixsquare, vlak naast de
‘Europese wijk’. Maar wie weet nog dat dit nog slechts een overblijfsel is van een groter gebied, destijds meedogenloos neergehaald omdat de Europese droom nu eenmaal gematerialiseerd moest wor- den. Welnu, kan men zich inbeelden, deze geschiedenis in het achterhoofd, dat wolkenkrabbers, of zijn minst gebouwen van 150m hoog, opgetrokken langs de Wetstraat ervoor zouden zorgen dat ze het zicht op de triomfboog van het Jubelpark zouden overstijgen? De gedachte is moei- lijk te vatten, maar toch is dit het gevolg van een plan dat op tafel ligt.
Veertien torens in totaal, met telkens een hoogte die tussen de 100m en 155m schommelt. Men begrijpt ergens wel waarom. Brussel barst uit zijn voegen, de bevolkingsdichtheid is al bij al niet zo groot, zeker in vergelijking met een stad als Parijs, veel ruimte is er niet meer, enzovoort, enzoverder. Misschien moet men zich maar eens de vraag stellen hoe wenselijk die bevolkingsgroei is? En wie ervoor gezorgd heeft? Het is een discus- sie op zich. Vraag is of zo’n project het antwoordt biedt op deze ‘uitdagingen’
(wellicht het meest gehoorde woord in de Brusselse politiek, al wordt het maar moei- lijk in beleid gegoten)? Tijden zijn dan toch niet zo veranderd: een match vinden tussen investeren in vastgoed en duurza- me stadsontwikkeling blijft een moeilijke oefening.
Alerte actiecomités
Toch is er iets veranderd. Verschillen- de actiecomité’s (sommige met een even utopische kijk op de stad, zij het van een heel andere aard, maar soit), maar ook de Brusselse Raad voor het Leefmilieu (BRAL) houden de druk op ketel. En met succes.
Ze procederen tegen het ruimere plan van aanleg voor de Wetstraat.
De bouw van de toren ‘The One’ deed hun initiatieven in een hogere versnelling schakelen. Het ding is 94m hoog en ver- vangt een voormalig hotel dat twee keer kleiner was. Het juridische weerwerk werd geboden, met als verkregen resul- taat dat Raad van State en het Europese Hof van Justitie de Gewestelijke Stedenbouw- kundige Verordening vernietigd hebben.
Gevolg: ‘The One’ is plots illegaal. Maar BRAL gaat verder. Zo zou er belangenver- menging kunnen zijn tussen de belang- rijke promotor Atenor en het kabinet van Minister-President Vervoort. Een advocate die voor de ene werkte, blijk dan plots op de loonlijst van het kabinet te belanden.
Sommige dingen veranderen blijkbaar nooit. Maar de waakzaamheid nam toe, en dat is al heel wat. Het dossier blijft alvast op de agenda voor 2020 geplaatst.
KNIN.
Dwars door Vlaanderen 26 december 2019
6
BRUSSEL
Groene afgang
Het meerjarenplan weerspiegelt de nood aan kostenbeheersing, zodat een efficiënter financieel beheer gevoerd dient te worden waarbij de exploita- tiekosten binnen de budgetten moeten blijven. Dit heeft vanzelfsprekend niets met cultuursubsidiering te maken.
Naar aanleiding van de commotie van de jongste tijd rond het schrappen van een deel van de cultuursubsidies door de Vlaamse regering, meenden de groenen tégen te moeten stemmen.
Groen was dan ook de enige fractie die dat deed.
Vlaams Belang stemde voor, ook al was die partij in het verleden altijd vrij kritisch ten aanzien van De Warande.
Maar omdat het nieuwe bestuur me- chanismen ter controle van de geld- stromen en de budgettering had inge- bouwd, en recent een sturende Vaste Commissie voor Advies als ‘waakhond’
installeerde, gaf de partij toch haar fiat.
Een vreemde houding van Groen, zo vond iedereen. Het bleek uiteindelijk
dat de groene provincieraadsleden het dossier niet echt kenden en eerder op hun gevoel handelden, geschokt als ze nog waren van de besparingen door de Vlaamse regering, hoewel het een dus niets met het andere te maken had.
Ze dachten gewoon dat er dus ook in De Warande zou bespaard worden en dat ze met hun houding de culturo’s een dienst zouden bewijzen.
Wat een afgang! In andere partijen is het de gewoonte dat de provincie- raadsleden voor belangrijke stemmin- gen even ruggespraak houden met lo- kale of regionale mandatarissen. Niet dus. Bizar dat oud-directeur van De Warande Staf Pelckmans, nu ook groen Vlaams parlementslid, en de groene cultuurschepen van Turnhout, Astrid Wittebolle, klaarblijkelijk niet werden aangesproken.
Hallo, Groen, misschien moeten jul- lie toch eens iets doen aan de interne communicatie in functie van verstandi- ge besluitvorming?!
Limburgers
willen naar de stembus
De ‘pikante’ uitslag van de grote peiling van VTM en Het Laatste Nieuws wordt bevestigd door de Limburgpeiling van Het Belang van Limburg. De kromme analyses blijven niet achterwege.
Liliane Casagrane, hoofdredacteur van de krant, slaagt erin de verliezende partijen een tik op de vingers te geven omdat ze treuzelen bij de onderhandelingen. Het lijkt alsof de kie- zers het land willen redden. Dat doen ze net niet. Die tik kan evengoed een gevolg zijn van een verwoestend oordeel van almaar meer kiezers over de amechtige pretentie waarmee Magnette en vooral de paars-groene partijen, gesteund door veel Vlaamse commentatoren, de voorbije weken de drie meest Vlaamsge- zinde partijen in de zak wilden zetten.
Eerst de uitslag in telegramstijl: VB haalt 28,6 procent, bijna tien procent beter dan de verkiezingen van mei jl. (toen 19,7 procent).
De N-VA verliest afgerond vier procent (van 22,8 naar 18,2), CD&V verliest drie procent (18,7 naar 15,8), de sp.a één procent (13,8 naar 12,7). Open Vld blijft hier status-quo (12 naar 11,9 procent), Groen zakt van 6,9 naar 6,5 en PVDA gaat van 5,6 naar 6,3 procent.
Voorbehoud
De peiling werd uitgevoerd door i-Vox, een relatief nieuwe speler op het domein van de peilingen, naast Ipsos (VTM/HLN) en TNS (VRT/DS). Onder voorbehoud dus het volgen-
de. Het resultaat bevestigt wat eerder deze maand door Ipsos werd gemeten. Vlaams Be- lang vangt bijna dertig procent van de stem- men, al de rest verliest, met uitzondering van de lichte winst voor PVDA. Ook hier is het weer duidelijk dat de VB-winst veel groter is dan het N-VA-verlies. Dat wil zeggen dat de mensen weglopen uit de stallen van de tradi- tionele partijen en zelfs van Groen. Driemaal raden of dat naar links of naar rechts is. Of naar Vlaamsgezinde of meer tricoloor ge- stemde partijen.
De Vlaming/Limburger
Een voorzichtige Chris Janssens (VB) stelt vast dat de partij nu zelfs een heel stuk beter scoorde dan in het topjaar 2004 (22,3 procent bij regionale verkiezingen). Veel meer dan Li- liane Casagrande legt hij de oorzaak van dat succes bij de ergernis van de Vlamingen over het optreden van de PS. De partij van Magnet- te vertegenwoordigt amper 600.000 kiezers,
“terwijl de grootste twee Vlaamse partijen, Vlaams Belang en N-VA, samen goed voor 2 miljoen kiezers, buitenspel worden gezet”.
Dat zijn partij, die de verkiezingen won, op Vlaams niveau buitenspel werd gehouden, zint veel mensen evenmin.
Bij de N-VA moet men zich stilaan zorgen maken over de misnoegdheid van het eigen electoraat. In mei een klap van bijna 9 pro- cent en nu opnieuw 4 procent. Zuhal Demir en de haren mogen dan wel denken van wel, ze zijn niet goed bezig. Demir moet zich toch nog herinneren hoe het spel van de opposi- tie werkt? Nu treuren over de (populistische) socialere insteek van Vlaams Belang (“geld groeit er aan de bomen” en “programma af- geschreven van extreem-links”) is een beetje flauw. De N-VA verloor in haar sociaal-econo- mische keuzes de modale en vooral de kleine Vlaming al eens uit het oog. In de stembus is die laatste groep bepalend voor de uitslag.
Migratieproblemen
Haar tweede argument is nog zwakker: VB zou prediken dat “migratieproblemen ver- dwijnen met het vliegtuig”. Dan moet ze toch eens een woordje uitleg gaan vragen aan CD&V, de partij die met haar uitspraken van het voorbije weekeinde zo ongeveer hetzelf- de zegt: het migratiebeleid deugt niet, omdat het niet werkt. En men weet welke politieke strekking en welk landsdeel daarvoor zorgen.
De traditionele partijen krimpen nog wat verder. Ook in Limburg waar ze nog sterkst stonden. Ze spreken nog maar 4 op de 10 Lim- burgse kiezers aan (in heel Vlaanderen nog amper 3 op de 10).
Ook Wouter Beke troost vooral zichzelf: voor hem lijkt het maar op een “momentopname”
te gaan. Ook hij noemt de achteruitgang “een reflectie van het gebrek aan een regering…, want mensen voelen zich niet beschermd”. En waarom is er geen regering? Omdat ook zijn partij niet beslist. Als hij wil weten naar wel- ke richting hij zijn CD&V-treintje de komende weken moet sturen, moet hij de ‘flow’ van de peilingen maar eens bekijken. Die gaat niet richting links (Groen, rood en donkerrood ha- len samen maar een kwart van de stemen), die gaat niet richting meer België…
ANJA PIETERS
In de provincieraad van Antwerpen werd vorige week gestemd over
de kredieten 2020 en het meerjarenplan 2020-2025 van het Autonoom Provinciebedrijf (APB) De Warande, zeg maar het cultuurhuis in Turnhout. Het ambitieuze plan dat werd voorgelegd, kijkt vooruit en wil de cultuurbeleving in De Warande alle kansen blijven geven.
Turnhout
