Het Vlaamse affrontEr komt maar geen einde aan de kakofonie in en vanuit de

(1)

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Het Vlaamse affront

Er komt maar geen einde aan de kakofonie in en vanuit de Wetstraat, en er komt geen einde aan het buikgevoel dat het allemaal hoe langer hoe zinlozer wordt. Vorige week kon de persmeute zich ver- meien met iets wat op Vlaamse frontvorming moest lijken. Op uitnodi- ging van N-VA-voorzitter De Wever hebben delegaties van N-VA, CD&V en Open Vld ‘strategisch overleg’ gepleegd. Ze zouden de misverstanden die gerezen waren hebben uitgepraat, en willen nu alles op alles zet- ten om op korte termijn tot een regering te komen. Meer nog: ze zou- den het inhoudelijk grotendeels eens zijn over de noodzakelijke hervor- mingen die vorm moeten krijgen. Er zijn zowaar een aantal afspraken gemaakt in functie van verdere samenwerking. Welke? Dat kregen we natuurlijk niet te horen. Evenmin als enige uitleg waarover men het dan wel grotendeels eens was.

Kijk, als dit een Vlaams front is, dan verdient de Griekse premier Papandreou de Nobelprijs voor Economie. Onder een politiek front ver- staan wij een gezamenlijke strategie, een duidelijke boodschap aan de Franstaligen dat het uit moet zijn met hun vertragingsmanoeuvres, dat de Vlaamse partijen zich niet meer uit elkaar zullen laten spelen, dat ze aan één en hetzelfde zeel zullen blijven trekken tot de Grote Staatshervorming een feit is. En dat is vandaag helemaal niet het geval.

Het gaat over een mogelijke ‘samenwerking’ tussen partijen die voorna- melijk met hun eigen overlevingskansen bezig zijn. Het is in die zin dat de samenwerking moet worden begrepen. De N-VA probeert al langer met CD&V en de liberalen een band te smeden, om aan een socialisti- sche houdgreep te ontsnappen. CD&V en Open Vld willen de N-VA niet veel speelruimte geven, zeker niet nu de peilingen nog altijd duidelijk in het voordeel van De Wever en gezellen uitpakken. Op dit ogenblik belijdt geen van de drie nieuwe verkiezingen. Geef toe, een erg dunne basis om aan frontvorming te doen.

De Wever zal wellicht aanvoeren dat hij tenminste een poging doet om uit de impasse te geraken. Dat een aantal van zijn provocerende uitspraken tijdens het pinksterweekend (“de CD&V wil niet en de Open Vld kan niet”) tot een opening hebben geleid. Dat de Franstaligen kregelig reageren. Zo is Di Rupo geenszins van plan zijn formateurs- nota bij de drie “frontpartijen” af te toetsen, ondanks hun beleefd ver- zoek. Dat zou - probeer de redenering te volgen - voor de publieke opi- nie toch een teken aan de wand moeten zijn!? Waarbij nogmaals wordt geïllustreerd dat de PS geenszins bereid is de sp.a te laten vallen, dat de socialisten een beleid willen voeren waarbij geen diepgaande hervor- mingen worden doorgevoerd, en dat het behoud van verworven rechten hun eerste bekommernis is. En dat het niet meer dan normaal is dat

de N-VA volop inzet op het losweken van andere partijen, hoe moei- zaam dat ook gaat.

Dus moeten we het blijkbaar ook maar aanvaarden dat de Open Vld niet van een front wil horen, maar liever van een alliantie. Bovendien geen Vlaamse alliantie, wel een alliantie van hervormingsgezinden waar ook de MR bij zou horen. Overigens - bestaat er zoiets als toeval in de politiek? - is Bart de Wever met MR-voorzitter Charles Michel gaan praten over asiel en migratie. Helaas is een zekere Olivier Maingain nu zeer ontstemd dat er contacten zijn geweest met “het voorbijgestreefde en misselijkmakende nationalisme van de N-VA. Hun programma is in niets het onze”. Dat moet je er dan ook maar bij nemen, zeker, als je probeert een uitweg te zoeken uit een boksring waar geen enkele goede hoek of kant aan zit?

Wat heel dat Vlaamse frontgedoe nog onwezenlijker maakt, is dat het Vlaams Belang al jaren door de N-VA als een verwerpelijke par- tij wordt beschouwd, maar dat er wel op gemikt wordt zoveel mogelijk kiezers bij het Belang weg te halen. Nu is de interne keuken van het VB op dit ogenblik niet de plek waar de meest exquise gerechten worden klaargemaakt, maar die partij stelt wel een compromisloze Vlaamse politiek voorop, niet bepaald iets waar we CD&V en Open Vld van kun- nen beschuldigen. En welke compromissen is de N-VA bereid te slikken als men niet uit de vangarmen van de octopus weggeraakt? Als men uiteindelijk toch zou toegeven op essentiële punten rond de financie- ringswet, de faciliteitengemeenten of Brussel-Halle-Vilvoorde, zal men niet met de verontschuldiging moeten afkomen dat het allemaal goed bedoeld was, en dat uiteindelijk echt niet meer kon worden bereikt.

Dan had men inderdaad beter vorig najaar al de stekker uitgetrokken, in plaats van eerst te overherfsten, te overwinteren, te overlenteren en binnenkort te overzomeren. Dan zal het pijn doen ’s avond in het eigen hart te kijken, en te mijmeren dat het allemaal anders had kunnen gaan.

Tot slot: CD&V heeft geen ongelijk als ze de N-VA verwijt voort- durend van strategie te veranderen. De N-VA heeft absoluut geen ongelijk als ze CD&V verwijt een vat vol tegenstrijdigheden te zijn. En er is evengoed het feit dat de Open Vld meedraait met de wind van de dag. Maar dat kan men van de Franstaligen niet zeggen. Daar blijft de strategie duidelijk en consistent: de Vlaamse eisen moeten zoveel mogelijk worden afgezwakt tot er zelfs geen boter bij de vette vis meer is. De anti-Vlaamse hardnekkigheid zit daar bij alle partijen ingebakken. De vaststelling blijft pijnlijk: waar het merendeel van de Vlamingen goed in scoort, is in het

organiseren van de eigen nederlaag.

De mythe van de luie Waal

“Vlaming luier dan Waal”. Vre- selijke journalisten hebben ze daar bij Corelio. Op de voorpagina van De Standaard (14 juni) was het zo gortig, dat zelfs Apache, het e-zine waar nogal wat gedesoriën- teerden van De Morgen onderdak vonden, tekeerging tegen dit soort journalistiek. Omdat de gazet met zo’n titel beter verkoopt, aldus Tom Cochez. Het Nieuwsblad versierde een gelijkaardig artikel met een foto van een rondbuikige Vlaamse vlaggenzwaaier op een of andere IJzerwake. Beetje sfeer scheppen…

In De Standaard had professor Hans de Witte (arbeidspsycholoog KU Leuven) het over het hardnekkige stereotype van de “luie Waal”. De man meende na onderzoek te kunnen aan- tonen dat dit niet klopt. “Als we even zwart-wit blijven denken, zou je zelfs kunnen zeggen dat net de Vlamin- gen wat luier zijn.” “Als”, en “zou”…

Waarom maken ze daar op De Stan- daard dan zo’n liegbeestkop? Is het politieke fijnzinnigheid? Ze krijgen er hun lezers maar niet van overtuigd dat ze die Vlaamsgezinden niet moeten volgen.Geen sprake van enige kritische benadering van de bron, van de bedenkelijke vragen en methodiek van De Witte. Die ontpopte zich in de jaren negentig in open brieven en publica- ties al als een fervente VB-jager. Wat onderzoekt die man eigenlijk? Wie zégt dat de Walen “lui” zijn? Lezen we dat in partijprogramma’s van de Vlaams- gezinde partijen? Neen. In citaten van Vlaamse politici? Neen. Een vlucht over het knipselarchief van de pers- bank Mediargus is erg verhelderend:

dat stereotype creëren de Franstali- gen en de tegenstanders van de Vlaams- gezinden zelf.

De ene keer is het madame Delvaux van Le Soir (ex), een andere keer leperd Carl Devos, dan weer Rudy Aernoudt in zijn boek Vlaanderen-Wal- lonië, of de belgicisten in de lezersru- brieken, of recenter nog professor Koen Schoors (4 juni) of grapjas Bert Kruismans (27 mei). Ze kweken hun onnozele mythe zelf. Roep van de daken dat de Vlamingen “clichés” gebruiken en de Walen worden meteen slachtoffers, de Vlamingen daders.

Vervolg op blz. 2

De speelkameraadjes van Bart de Wever

Deze week :

• Grieks crisis, Europese recessie 2

• Briefje aan... de drie verworpenen 3

• Roddels uit de Wetstraat 4

• De Adecco-affaire 5

• Degrelle, het einde van een legende 7

• Rosbos brengt ‘Onderweg’ uit 10

Plankzeil als de bliksem www.pallieterke.info naar

66

^ste

jaargang • nummer 25 • woensdag 22 juni 2011 1,90 euro

(2)

De dingen dezer dagen 2

22 juni 2011

Vervolg van blz. 1

De Standaard moet trouwens eens her- lezen wat De Witte over de luie Vlaming schreef in oktober 2000 (“Arbeidsethos brokkelt af. Niet de Vlamingen, maar de Walen zijn de noeste werkers”). Toen al wist De Witte zijn sociologische wetenschap aan

enkele journalisten te verkopen met dezelfde bedenkelijke toegeving: “Vraag mij hiervoor geen verklaring. Ik weet het niet.” Waarom duikt die pseudowetenschap elf jaar later nog eens op? Ik weet het niet…

Dé Waal is natuurlijk niet luier dan dé Vla- ming. Maar de Walen kiezen wel voor een politiek systeem dat niet werkt. Wanneer in De Standaard nog eens een uitgebreid artikel met klare cijfers over de sociaalecono- mische puinhoop van dat gewest? Die cijfers liggen voor het rapen. Wanneer eens een krantenkop over de (nog altijd) 200.000 Waalse werklozen? Met de helft van het aantal inwoners toch een kwart meer werklozen tellen dan Vlaanderen, je moet het maar doen. Al decennia. Allemaal de schuld van de mijnsluitingen in de prehistorie? Men hoeft niet flauw te doen. Dat is niet de schuld van dé Waal, maar van het Waalse systeem, van de Waalse politiek. Daarom willen zo velen scheiden. Adieu, en zo snel mogelijk.

Ondanks de wetenschap van de sociologen en de krantentitels van de journalisten.

A^njA P^eeters

Wereldrecord “kameleon spelen”

Daar zal ik het niet over hebben. Wel over de hoogst merkwaardige verschillen die een Gents advocatenkantoor hanteerde bij de interpretatie van het fenomeen pedofilie, en de regelrechte manier waarop een Gentse rechter de openbare mening uitdaagde door op dezelfde zitting één pedofiel vrijuit te laten gaan en een andere een voorwaar- delijke celstraf van zes maanden op te leg- gen, ondanks te zijn betrapt op het bezit van 160.000 foto’s met kinderporno. Rechter Jorn Dangreau is nochtans gespecialiseerd in zedenfeiten. Terwijl advocatenkantoor Van Steenbrugge, Van Acker en Mussche hetzelfde is als het kantoor dat, in de uitgerekte nasleep van de zaak-Roger Vangheluwe, nu zelfs de paus gaat dagvaarden.

Christine Mussche, derde naam in het logo

van het kantoor, een in Gent afgestudeerde advocate, zette als aanklager alle sluizen van haar welsprekendheid open om haar heilige verontwaardiging over pedofiel Vangheluwe uit te krijten. En in één moeite over gans de katholieke kerk. In de zaak-Gaetan B. - de Gentse hoogleraar die het bestond samen met één van zijn studentes, tevens moeder van een kind, dat kind te misbruiken - deed ze met die sluizen precies hetzelfde, maar dan om als zegevierende verdedigster van haar cliënt haar onvoorwaardelijk begrip te ventileren voor de rechterlijke uitspraak “ga in vrede”.

“Vreemd”

Zou het kunnen dat in een door het linkse gedachtegoed doordrenkte stad als Gent Er is iets met de rechtspraak en Gent. Concreter, de rechtspraak in Gent.

De indruk bestaat dat die regelmatig balanceert op de slappe koord. Sommige vonnissen doen denken aan wereldvreemdheid, of aan een zekere “sturing”. Of beide tegelijk. Zo herinner ik me een ex-premier, niet toevallig uit Gent, die na een lange zoektocht in “zijn” stad een franskiljonse rechter én logebroeder vond die bereid bleek een Vlaams-nationalistische politieke partij voor racisme te veroordelen. Zijn vaderlandslievende daad legde de man trouwens geen wind- eieren: hij draaide mee in de benoemingscarrousel, eigen aan een modelstaat.

Griekse crisis, Europese recessie

Uit de smalle beursstraat

De Belgische economie groeit dit jaar met 2,6 procent en volgend jaar wellicht met 2,2 procent. Applaus op alle banken? Neen, en wel om twee redenen. Eén: zoals we al zo vaak in deze rubriek hebben benadrukt, zijn de sterke Belgische groeicijfers zo goed als uitsluitend te danken aan het sterk presterende Duitsland. Vlaanderen is een belangrijke toeleverancier aan Duitsland dat op zijn beurt producten exporteert naar groeilanden, vooral China. Zo is 50 procent van de productie van Porsche bestemd voor de Chinese markt. Als de vraag vanuit China afneemt - wat veel economen verwachten - dan is het ook gedaan met onze sterke groeicijfers. Een tweede element tempert het optimisme over de Belgische groeicijfers. De Griekse crisis dreigt heel Europa in een recessie mee te sleuren.

Momenteel is men op Europees niveau druk bezig het Griekse probleem te isoleren.

Dat land is zo goed als bankroet en het is nu alle hens aan dek om te vermijden dat de Griekse crisis overslaat naar andere Europese landen. Want dan zullen Spanje, Portu- gal, Ierland en jawel ook België op hun leningen veel hogere intresten moeten betalen.

Toch zullen we sowieso iets voelen van een Grieks bankroet of een schuldherschik- king. Immers, vele Europese banken hebben de voorbije jaren massaal geld geleend aan Athene. Voor de Belgische banken is dat 6,6 miljard euro (waarvan Dexia het grootste deel voor zijn rekening neemt). In totaal zouden de Europese banken schuldeiser zijn voor 100 miljard van de 340 miljard Griekse schulden. Volgens zakenbank Goldman Sachs zou een herstructurering van 20 tot 60 procent van de Griekse schuld de Euro- pese banken 13 tot 41miljard euro kosten. Het zouden vooral de Griekse banken zijn die het gros van de herstructurering moeten doorslikken. De andere Europese banken zouden 5 tot 16 miljard euro moeten afboeken. Ter vergelijking: het bankroet van Lehman Brothers en de financiële crisis heeft de banken 700 miljard dollar gekost, de Aziatische crisis van eind jaren negentig 400 miljard dollar.

Toch is er geen reden om gerust te zijn. Ook de Europese Centrale Bank heeft massaal geld aan Griekenland geleend en als het daar een deel niet van terugziet, zal dit het vertrouwen in de banksector (die leent bij de centrale banken) aanzienlijk doen dalen.

De kans is reëel dat banken door de afboekingen die ze moeten doorvoeren en door het feit dat ze minder gemakkelijk bij de centrale banken zullen lenen, ook zelf minder snel kredieten zullen verlenen.

En die kredieten - of het nu aan Jan Modaal is om een huis te kopen of aan bedrijven om te investeren - zijn de motor van onze economie. Experts gaan ervan uit dat de spanningen binnen de eurozone investeerders er minder snel zal toe aanzetten daadwerkelijk in Europa te investeren. Al deze elementen kunnen de werkgelegenheid en de economische groei onder druk zetten en leiden tot een nieuwe recessie. Komt er nog bij dat de inflatie de laatste tijd toch wat hoger ligt en centrale banken dan eerder geneigd zijn de rente te verhogen. Ook dat is nadelig voor investeringen en werkgelegenheid. Dit toont aan dat het ver van zeker is dat de Belgische economie volgend jaar met 2,2 procent groeit. Wat meteen de voorspelling van 77.000 nieuwe jobs op twee jaar tijd hypothekeert.

Nog belangrijker is dat de dreiging van een nieuwe economische terugval met zich meebrengt dat alle voorspellingen over hoeveel België moet saneren om de begro- ting in evenwicht te krijgen op drijfzand gebouwd zijn. Een recessie maakt dat de ver- onderstelde 17 miljard euro die moeten bespaard worden er vlug 20, 25 of zelfs 30 miljard kunnen worden. Dan hebben we het nog niet over een mogelijke rentestijging voor Belgisch staatspapier als men er niet in slaagt de Europese crisis op een structu- rele manier onder controle te houden. In dat geval lopen de rentelasten op en zal de rekening nog gepeperder zijn.

De hoeraverhalen die de voorbije weken door de ontslagnemende regering-Leterme de wereld worden ingestuurd, getuigen van een hallucinant gebrek aan realiteitszin.

Bovendien is het met de dag duidelijker dat de PS er niet voor terugdeinst ons economisch mee in de afgrond te trekken. Econoom Geert Noels twitterde vorige week terecht: “EU, IMF, OESO en NBB mogen zeggen wat ze willen, de PS wil de Griekse accenten in België behouden.”

Angélique Vanderstraeten de interpretatie over de zwaarwichtigheid

van pedofilie enige samenhang vertoont met de rol van de crimineel in het progressieve

“weg met ons”-gezelschapsspel? Dat betekent dan dat de witte boord van de clerus- pedofiel zwaarder weegt dan die gedragen door de hoogwaardigheidsbekleder uit het circuit lekenpedofielen.

Uitersten kunnen elkaar blijkbaar raken.

Zoals daar enerzijds de door de media volge- houden heksenjacht op de ene, en hun non- chalante vorm van verontwaardiging van een enkele dag rond en over de andere pedofi- liezaak op wijzen.

Het kan een doemdenkende indruk zijn, geef ik ruiterlijk toe. Maar laat me toe te opperen dat de wisselwerking tussen magi- stratuur en advocatuur in de Gentse rechtspraak, niet altijd van aard is om het geloof in de grondwettelijke clausule “iedereen gelijk voor de wet” te stimuleren. Dat geldt trouwens ook voor de verschillende benadering door de media van identieke criminele pedo- filiefeiten.

Met die gedachte sta ik niet alleen. Te oor- delen althans naar het “gedacht” van “de mensen” geventileerd in de berg lezersbrie- ven die op redacties allerhande belandden.

En aan het adres van rechter Dangreau die vond dat het feit dat professor Gaetan B.

voor de rechtbank was moeten verschijnen

“al een voldoende signaal was om te beseffen dat wat hij gedaan had niet kon”. En aan het adres van advocaat Christine Mussche, voor wie het naar eigen zeggen “misschien wat vreemd leek” dat ze zich in weliswaar twee verschillende zaken, maar in dezelfde moeite even gedreven aanklager als verdedigster van pedofilie toonde. Dat “misschien vreemd”

kan dienst doen als “understatement” van

het jaar; huichelarij ten top staat een stevig aantal mijlen dichter bij de trieste realiteit.

Camouflage

Advocaat Walter van Steenbrugge, met de haardos in alle richtingen verspreid behalve de enige juiste, dus eigenaar van de begena- digde “coole look” om de media te beha- gen en te bespelen, kon niet anders dan, in samenzang met confrater en vennoot Mus- sche, de vrijspraak van Gaetan B. te bejube- len. Terwijl hij de slaagkansen van zijn pau- selijke dagvaarding heel hoog inschat. Op de kritiek dat het schandaal van de Kerk gouden reclame is voor hem en zijn kantoor, repliceerde hij dat die kritiek een kaak- slag betekende voor de pedofilieslachtoffers.

Het door zijn vennoot Mussche met lieve glimlach gevestigde wereldrecord “kameleon spelen” in pedofiliezaken zal door die slachtoffers dan allicht geïnterpreteerd moeten worden als een lieve aai over de kaak.

Het blijft merkwaardig, hoe vele nochtans verstandige mensen zich altijd en eeuwig blijven uitputten om allerlei drogredenen te verzinnen als verhulling voor het enige dat in hun ogen belangrijk is: bekendheid, status en geld. Uiteraard is deontologie en ethiek van een vak totaal bijkomstig. Wie als rechter of advocaat respect opbrengt voor het inhoudelijke van beide begrippen zou er immers niet aan denken de publieke opinie op te lich- ten én zichzelf te beschadigen door “num- mertjes” op te voeren zoals die waarmee zowel rechter Dangreau als advocate Mus- sche uitpakten. Maar dat zal wel conservatieve prietpraat zijn, die enkel een progres- sief schouderophalen waard is.

D.Mol

De mythe van de luie Waal

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

(3)

Aan de drie Verworpenen van Wezembeek-Oppem,

Linkebeek en Kraainem (WOLK)

Gij nazi-jagers,

Het was een tijdje geleden dat we nog eens met het dossier van de non-burge- meesters van de faciliteitengemeenten werden geconfronteerd, maar onkruid ver- gaat niet, helaas. Vorige week was er plots opnieuw een aanleiding voor uitgebreide jeremiades in de nationale pers. Geert Burger, Vlaams Dinges van Binnenlandse Aangelegenheden, en Vampier Eerste Klas, had namelijk een nieuw slachtoffer gevonden. Hij weigerde een zekere Véro- nique Caprasse van het Front der Franco- fielen tot burgemeester van Kraainem te benoemen, want uit een ontmoeting met de dame in kwestie was duidelijk gebleken dat ze absoluut niet van plan was de taal- wetgeving na te leven. Reden genoeg voor u drieën om stante pede de camera’s en de microfoons te ontbieden om er nog eens volle gas tegenaan te gaan: Damien Thiéry van Linkebeek, Arnold d’Oreye de Lantre- mange van Kraainem (die door Caprasse zou worden vervangen), en François Van Hoobrouck van Wezembeek-Oppem, lang leve ons en weg met de Vlaamskiljons!

Een korte greep uit de mededelingen aan het publiek. Volgend jaar zullen de kiesbrie- ven in WOLK opnieuw automatisch in het Frans verzonden worden naar wie zich in het verleden als Franstalige heeft geuit;

wat precies dé reden was en is waarom de Vlaamse regering sinds 2006 weigert tot benoeming over te gaan. Maar er is natuurlijk geen sprake van dat in WOLK ineens die smerige pestbrief van Leo Peeters over het telkens opnieuw aanvragen van vertalingen zou worden toegepast!

Ten tweede: madame Caprasse wordt door de Vampier de nek overgebeten vooraleer ze daadwerkelijk de kans heeft gekregen de voorschriften te overtreden.

Zo’n eenzijdige oorlogsverklaring druist volledig in tegen alle mogelijke mensenrechten. Reden genoeg om de Verenigde Naties te betrekken bij het hele gedoe, omdat eens te meer de rechten van de Franstalige minderheid in Vlaanderen geschonden worden, en de democratie in de faciliteitengemeenten nog maar eens door het slijk wordt gehaald.

Edoch, van de Mensenrechtenraad van de VN kan ten vroegste in het najaar iets verwacht worden. Daarom wordt komende zondag al een “humanitaire pro-

testactie” georganiseerd in de commune Crainhem waarop alle mensen van goede wil welkom zijn. Als er dan Vlaams gespuis komt opdagen dat - laten we zeggen - een ietwat andere visie heeft op het dossier, is dat lekker meegenomen als extra publici- teit, en kan er vers beeldmateriaal aan de klacht bij de VN worden toegevoegd.

Nochtans, de meeste zenders en media hebben er zedig over gezwegen, maar als verwoed lezer van de regionale editie van het dagbladverschijnsel L’Avenir stuitten wij op een verslag over de persconferentie waarin non-burgemeester Van Hoobrouck weer eens de ware aard van de Franco- fonie vertolkte. Vlaamse acties in zijn gemeente werden onverbloemd als ‘nazi- praktijken’ afgedaan. ‘Nazi’s, nazi’s nazi’s!’, klonk het in de perszaal van het parlement waar de vertoning doorging. Non-burgemeester Thiéry probeerde nog met een onderdrukt kuchje zijn collega af te rem- men, maar die nam geen lettergreep terug van wat hij met een hoogrood aangelopen hoofd en opgezwollen aders in het mid- den had gegooid.

Waarom komt dat verdorie alleen aan bod in de laatste paragraaf van een verslag in L’Avenir? Waarom zien en horen we dat niet op de VRT of lezen we dat niet in Vlaamse kranten die toch ook op de bewuste persconferentie aanwezig waren?

Over de uitspraken van Vic van Aelst heeft heel weldenkend Vlaanderen tot de laatste man en vrouw zijn weerzin uitgespro- ken, maar als een criminogene faciliteiten- misbruiker er de Tweede Wereldoorlog en de concentratiekampen bij sleurt, dan slui- ten plots alle oren en ogen. De hypocrisie viert alweer hoogtij! En wat erger is, het wordt gedoogd. Het wordt gedoogd dat de Vlamingen door stompzinnige nobiljons voor nazi’s worden uitgemaakt en eigenlijk vogelvrij worden verklaard. Wat gaat de volgende stap zijn? De Vlaamse inwoners van de faciliteitengemeenten laten rondlopen met een davidsster op de vest?

Neen, de Vampier van Izegem heeft groot gelijk dat hij preventief in actie schiet;

op voorwaarde natuurlijk dat zijn partij geen akkoord sluit waardoor die non-figu- ren van WOLK toch nog voor hun daden en sabotageacties worden beloond.

3 De dingen dezer dagen

22 juni 2011

Brief aan ...

Democratiseirng, valse en echte

Op de eerste bladzijde van het Rode Boekje van voorzitter Mao Zedong staat de maxime: “Wil er een revolutie zijn, dan is een revolutionaire partij onontbeerlijk.”

Het moet gaan om “een gedisciplineerde partij gewapend met de theorie van het marxisme-leninisme die de methode van de zelfkritiek gebruikt en verbonden is met de volksmassa’s”. Zeer goed gezien van de Grote Roerganger. De trotskisten zijn ner- gens geraakt door tekort aan binding met de massa. De anarchisten hebben er nog minder van terechtgebracht bij gebrek aan par- tijdiscipline. De reformisten hadden niet de juiste theoretische leidraad, hebben wel wat bereikt, maar geen revolutie. Mutatis mutan- dis geldt Mao’s regel evengoed voor andere revoluties dan de marxistisch-leninistische.

Elke grondige omwenteling van de machts- opbouw vergt een schrandere en doelge- richte voorhoede, uitgerust met een theorie die de situatie ontleedt en de doelstellingen definieert, bereid om haar denken en gedrag bij te stellen in functie van de terugkoppe- ling vanuit de ervaringswerkelijkheid en vanuit de bredere bevolking. Zij hoeft natuurlijk niet de knoet te hanteren zoals de partijen van Lenin en Mao deden, maar zij moet wel leiding geven door te laten zien dat zij beter dan anderen de situatie begrijpt en een strategie met slaagkansen kan uitwerken.

Een mengsel van eisen

De actualiteit levert hiervan meerdere voorbeelden. De zogenaamde Arabische lente, die op vrijheid en democratie gericht leek te zijn, is niet door een vooruitziende voorhoede op gang gebracht en heeft voor zover bekend ook niet vanuit de praxis een dergelijke groep voortgebracht. Bij de beto- gers zag men vooral van woede vertrokken gezichten, zelden de bedachtzame blik van de politieke strateeg. Misschien heeft één van de vele partijtjes die zopas in Egypte met het oog op de komende verkiezingen gevormd zijn, wel het talent in huis om het bestaande elan in werkelijk democratische richting te kanaliseren. Dat zal dan een blijde verrassing zijn, maar ik zou er niet te hard op rekenen.

Dat is geen eigenaardigheid van de mos- limwereld. De Spaanse protestbeweging die zich op de democratie beroept, heeft geen radicaal democratisch programma, alleen een mengsel van eisen voor werkverschaf- fing, tegen corruptie en tegen de banken, en voor hervorming van het kiesstelsel.

Merk op dat zij een representatiever parlement willen, dus een meer proportioneel stelsel dat niet de grote partijen bevoor- deelt. Dat is precies het omgekeerde van de trend in eigen land om het de kleine partijen moeilijker te maken, zie de door Paars- groen ingevoerde kiesdrempel of het voorstel van onder meer Ruud Goossens om op het Britse kiesstelsel over te schakelen. Niet slecht van de Spaanse demonstranten, maar het democratisch gehalte van het VK (met een zuiver meerderheidstelsel) en Neder- land (zuiver proportioneel) is niet zo ver- schillend, beide zijn vormen van de parlementaire democratie. Juist die bestuursvorm heeft aanleiding gegeven tot de opmerking:

“Als verkiezingen iets konden veranderen, waren ze allang verboden.”

Luisteren naar de burger

Nog zo’n strijdpunt naast de kwestie is de kiesplicht. In India stelt de leider van de anticorruptiebeweging, Baba Ramdev, voor ze in te voeren; terwijl hier de diverse liberale partijen ze juist willen afschaffen. Je kan daar voor- en tegenargumenten bij beden- ken, maar veel verschil zal het niet maken.

Helemaal fout was destijds de “witte beweging” na de Dutroux-zaak, die het “signaal” gaf dat de politici meer moesten “luisteren naar de burger”. Dat is geen democratie maar paternalisme: de politieke klasse die soeverein beslist maar aan de onbevoegde burger soms eens de kans geeft zijn gevoe- lens te luchten. Van dezelfde orde is de wild- groei aan rondvragen en internetdiscussies, die mensen hun zeg laat doen en hen daarmee de begoocheling inlepelt dat ze nu iets te zeggen hebben. Ook de Spaanse demonstranten verwachten veel van de “digitale democratie”, alsof een louter technische vooruitgang iets aan de machtsverhoudin-

gen wijzigt.

Tot dusver gaat het over bewegingen van goedbedoelende mensen die nog niet heel diep over het hoe en waarom van echte democratie nagedacht hebben. Als ze op koers blijven, zullen ze wel bijleren. Daar- naast heb je initiatieven die het woord democratie gebruiken om bewust te misleiden.

Het actuele voorbeeld is G1000, het opzet van David van Reybrouck, Dave Sinardet en Francesca Vanthielen om duizend uitgekozen landgenoten in groepjes van tien de Belgische politiek te hérdenken. Zoals elk ideetje uit de belgicistische koker is dit “democratisch alternatief” volkomen nep.

G1000

Zo zeggen ze dat hun staal een “weerspie- geling van de bevolking” zal zijn. Aangezien de stembusuitslag per definitie representa- tief was, zal zo’n 40 % van de Vlaamse deel- nemers dus aanhanger van N-VA of VB zijn?

De vraag stellen, is ze beantwoorden. Inte- gendeel, de bedoeling is onder meer dat de duizend uitverkorenen onder “begeleiding van deskundige facilitatoren” hun “compro- misbereidheid” aanboren en in stelling bren- gen, dus het confronterende van de echte verkiezingsuitslag neutraliseren. Volgens de initiatiefnemers is “de democratie verwor- den tot een dictatuur van de verkiezingen”, dus moeten “we” een “experiment in democratische vernieuwing” opzetten. Wie, “we”?

Welk democratisch mandaat heeft dit selec- tiecomité?

Het gaat bij G1000 niet om een nieuwe vorm van democratie, wel om een offen- sief tégen de democratie. Zelfs in haar half- slachtige representatieve vorm staat de stembusdemocratie voor deze belgicistische despoten nog te dicht bij de ongewas- sen volksmassa die de buik vol heeft van een systeem dat vierkant draait. Voor zover het publiek zich toch door dit experiment laat misleiden, is het bij gebrek aan vorming omtrent echte democratie.

Maar daaraan is wel iets te doen. Bestu- deer het denkwerk en de ervaringen van sta- ten en deelstaten met het beslissend refe- rendum op burgerinitiatief, van Zwitserland tot Oregon, en van bewegingen voor echte democratisering wereldwijd. Ook in Vlaan- deren bestaat een nog kleine groep die voor de onversneden directe democratie ijvert,

“Democratie.Nu” (http://democratie.nu).

Dat is geen “gedisciplineerde partij”, en veel “verbinding met de volksmassa” heeft ze voorlopig niet, maar ze heeft een door- dachte theorie van de volkssoevereiniteit, en dat is een goed begin.

K^oenraad e^lst Er is in veel landen sprake van een democratische vernieuwing, zelfs een omwenteling. De kans dat er in de machtsverhoudingen iets grondig verandert, is echter klein. De bewegingen die aan de democratische kar trekken, geven blijk van schromelijk amateurisme

• Status quo

Terwijl immobilisme voor onze Waarde Landgenoten in het zuiden des lands een nieuwe politieke doctrine lijkt te worden, kijken in Vlaanderen steeds meer mensen in de richting van het regionale niveau. De echte doordrammers hebben het dan aan de Noord-Belgische tapkasten en elders over een eenzijdig door de Vlaamsche Parochie- raad in elkaar te frutselen onafhankelijk- heidsverklaring. Dat je daarvoor een seri- euze meerderheid nodig hebt, vergeten ze meestal losweg erbij te vertellen. De eerste decennia bestaat daar volgens ons dan ook nog absoluut geen gevaar voor… Ook van de Vlaamse regering moeten we geen ophefma- kende stroomversnellingen verwachten! De N-VA - die momenteel in de rol van spelver- deler schijnt te willen kruipen - heeft vorige woensdag met de hand op het zwartgele hart bekendgemaakt niet uit te zijn op een coalitie- wissel. Fractieleider Kris van Dijck trok zijn eerlijkste Kempische schoolmeestersgezicht en minister-president Peeters ging mee in het duet, met klem benadrukkend dat alle partijen van zijn coalitie van plan zijn de rit uit te rijden.

• Trouwbeloften

Oorzaak van deze uitdrukkelijke herhaling van hun respectieve trouwbeloften is natuurlijk het feit dat in de federale onderhandelin-

Echo’s uit de koepelzaal

gen (wat daarvoor moet doorgaan) de N-VA pleit voor een Vlaams front(je) met Open Vld en CD&V, waarbij hun rode Vlaamse (nou, ja) coalitiepartner uit de boot zou vallen. En laat het tussen N-VA en sp.a nooit echt grote liefde zijn geweest: je gaat dan voor minder de wildste verhalen de ronde horen doen.

Vandaar deze akte van geruststelling. Maar, waren wij van de sp.a (quod non!), we zouden er helemaal niet meer gerust in zijn. Wacht maar tot Lichtgewicht Lieten nog eens een stommiteit begaat…

• Peeters blijft baas

Filip Dewinter meende een gaatje te zien waar hij wat in kon peuteren! Naar zijn mening zou Bart de Wever inderdaad ook in Vlaanderen liever met de liberalen in zee gaan en de socialisten laten vallen, en gaat het dus in essentie om een (voorzichtige) krachtme- ting tussen hem en Kris Peeters. Die zei expli- cieter dan ooit: “Het kan niet meer dat een Vlaamse coalitie moet wijzigen omdat er op federaal niveau een andere coalitie in elkaar gestoken wordt. Het verbaast mij dat u niet in die logica van copernicaanse omwenteling meestapt”, wierp hij Dewinter - die tussen- door nog even had gesteld dat de Vlaamse regering met haken en ogen aaneen hangt! - voor de voeten. Maar daar gaat het natuurlijk niet om. Sp.a-fractieleider John Crombez zag toch wat bleekjes rond de neus toen hij wat vertwijfeld en nogal slap kwam femelen

“waarom je een regering die bezig is zou moeten ondergraven”.

• Aan de kant

Even zielig staat de Open Vld langs de zij- lijn, nagelbijtend en huppelend van ongeduld, om zo rap mogelijk weer mee te mogen doen.

“In de oppositie als het moet, in de meerderheid als het kan. Een slechte ploeg moet vervangen worden door een andere ploeg en wel liefst zo snel mogelijk”, zei fractieleider Sas van Rouveroij. Zeg nu nog dat die jongens en meisjes er geen zin in zouden hebben! Dewin- ter geloofde er allemaal niet veel van: “De N-VA vertrouwt de sp.a niet op communau- tair vlak. En ze heeft nog gelijk ook.”

(4)

De dingen dezer dagen 4

22 juni 2011

Roddels uit de Wetstraat

• Micro toe

Natuurlijk werd minister van Schietgewe- ren en Buskruit Pieter de Crem ondervraagd over de bevindingen van het zgn. Comité I waaruit was gebleken dat de militaire veiligheidsdienst vierkant draaide en de com- municatie tussen onderlinge diensten één grote soep was. Na de vragen van de parlementsleden beklom Pieter het spreek- gestoelte en trachtte uitvoerig, punt voor punt, te antwoorden op diverse vragen.

Maar - zoals bekend - is de voorganger van de minister - Baas Ganzendonk André Flahaut - nu Kamervoorzitter… En die twee konden in de tijd toen Pieter vanuit de oppositie de grootste belager van Flahaut was al niet door dezelfde deur. Vandaar dat Flahaut met een grijnslach tot achter zijn oren zoet- jes wraak nam en de micro afsloot, toen op de seconde juist de officiële spreektijd van De Crem om was. Deze stond erbij en keek ernaar en moest afdruipen, tot grote erger- nis van velen. Ook dat zijn politieke spelletjes. Mogelijk te kwalificeren onder de noe- mer ‘pesten op het werk’…

• Eenparig?

Toen haar rapport werd voorgesteld, ging

de commissie Seksueel Misbruik er prat op dat dit unaniem, met eenparigheid van stem- men, werd goedgekeurd. Zelfs met de stem van Bert Schoofs van het Vlaams Belang erbij. Men had die ook nodig, om met enig gezag naar buiten te kunnen treden. Want, stel maar eens dat een of andere partij had tegengestemd en het rapport openlijk had bekritiseerd… De geloofwaardigheid zou tot ver onder nul gedaald zijn. Niks daar- van. Alle neuzen in dezelfde richting, leek het. Nu we wat maanden verder zijn, is daar niks meer van te merken. De traditionele partijen én N-VA zijn immers aan het werk om wetgevend werk voor te bereiden ten- einde bepaalde aanbevelingen uit het rapport om te zetten in wetteksten. Alleen het VB wordt daarbij uitgesloten. Na de grote schijnvertoning op 7 april, zitten we alweer terug in de parlementaire carrousel van de politieke spelletjes. Triest.

• Sterk

In de commissie Volksgezondheid had een ingewikkelde bespreking plaats over de erkenning van het fibromyalgiesyndroom.

Daarbij had Rita de Bont de aandacht geves-

tigd op een soortgelijke problematiek waarmee patiënten die lijden aan het chronisch vermoeidheidssyndroom (CVS) te maken hebben. Daarnaast had zij nog tal van andere opmerkingen gemaakt. Prompt schreef zij over de ganse problematiek een eigen voorstel van resolutie en legde het voor aan de commissie. De verwarring was groot omdat er nu over een sterk onderbouwde VB-resolutie zou moeten gedebatteerd en gestemd worden…

Daar was men niet op voorbereid. Rita de Bont liet zich niet uit haar lood slaan en zei vierkant dat politieke spelletjes hier niet op hun plaats waren en dat de commissiele- den maar één verantwoordelijkheid hebben en dat is deze op te nemen ten opzichte van deze patiënten. Na een korte schorsing van de vergadering bleek dat de commissiele- den toch iets moesten doen. Omwille van de gegrondheid van de door het Vlaams Belang aangekaarte problematiek besloot de commissie de problematiek toch maar grondig te onderzoeken en ergens in het najaar een ronde tafel rond CVS te organiseren. Daar kon Rita mee leven, want voor haar is het inhoudelijke debat véél belangrijker dan de indiener van een voorstel.

Zij die denken dat ’t Pallieterke zo maar om het even waar neerstrijkt, dolen.

Het is geen toeval dat de redactie tientallen jaren aan de steenweg woonde die zijn naam ontleent aan de volgens ondergetekende belangrijkste stad der Nederlanden. Toen onze weelderige kantoren iets van hun glans en luxe verloren en de zoektocht startte naar nieuwe nog weelderiger lokalen stelden we onszelf de hoogste eisen. Niet alleen naar comfort, prestige en uiterlijk maar ook naar Vlaamsgezindheid. En daarom zijn we geland in de Cuperusstraat.

Cuperus

Thee en Turnen

Nikolaas Cuperus of Cupérus (zoals de familie een tijdje haar naam schreef in de 19de eeuw) werd in Antwerpen geboren in 1842. Hij was de zoon van Friese ouders die in Antwerpen woonden en in 1830 vol- mondig voor de nieuwe liberale staat kozen.

Vader en moeder waren protestant en zon- den hun zoon zes jaar lang naar een Duitse protestantse school. Iemand heeft eens gezegd dat de Vlaamse kwestie allang was opgelost als er in heel de Zuidelijke Neder- landen 100.000 zelfbewuste protestanten waren overgebleven. Cuperus volgde de humaniora aan het Atheneum, in het Frans, en begon daarna in de belangrijke theehan- del (later ook koffie) van zijn vader te wer- ken. In het Atheneum werden gymnastiek- lessen gegeven door een leraar die in Bonn had kennisgemaakt met de Duitse gymnastiek (vooral oefeningen aan de toestellen).

Die leraar was de stichter van de “Société de Gymnastique et d’Armes d’Anvers”; de eerste turnvereniging in het land. Alleen al die

“Armes” wijst erop dat dit geen proletariër- club was. Cuperus was gek op turnen en na zijn Atheneum werd hij direct lid van de vereniging om zijn hobby uit te oefenen. Vijf jaar later was hij één van de medestichters van de Belgische Turnbond-Fédération Belge de Gymnastique. De tweetaligheid van de titel viel op in een tijd waarin alles uitsluitend Frans was. Cuperus werd direct secretaris van de bond, en later voorzitter, 45 jaar lang.

Cuperus was een liberaal in een tijd dat er nog geen socialisten waren en dat een liberaal zowel zeer conservatief als zeer pro- gressief kon zijn zolang hij maar antikleri- kaal was. Hij zag zijn stad veranderen. Ze werd rijker door de volledige ontsluiting van de haven en de industrialisering, maar ze werd ook armer omdat van heinde en ver

mensen uit het platteland toestroomden die hun geluk zochten in de nieuwe bedrijven.

Cuperus had voor de sociale ellende twee oplossingen: beter onderwijs in de taal van de mensen en turnlessen die hun fysieke toestand verbeterden en hen discipline en gemeenschapszin bijbrachten. De vijfentwin- tigjarige welstellende handelaar werd één van de medestichters van de Gymnastische Volkskring; een uitsluitend Nederlandsta- lige vereniging met een laag lidgeld waar de arbeiders welkom waren. Hij werd direct zelf de belangrijkste turnleider en een paar jaar later de voorzitter, wat hij vijftig jaar lang bleef en hem de bijnaam “papa Cup”

opleverde. Cuperus verwekte zelfs een klein schandaal toen hij een “juffersafdeling” en een “damesafdeling” stichtte; toen nog iets heel gewaagds.

We kunnen het in onze geïndividuali- seerde wereld niet goed meer voorstel- len maar turnverenigingen waren tientallen jaren één van de belangrijkste delen van het sociale weefsel. Honderdduizenden mensen namen enthousiast deel, maakten er vrienden, ontmoetten er hun man of vrouw en leerden er in groep turnen zeker nadat ook de Zweedse gymnastiek (zonder toestellen) opgang maakte. Weldra had iedere ideolo- gische strekking zijn turners en uit de verslagen blijkt dat veel mensen lid werden van een vakbond, van een partij (de BWP) om te kunnen turnen. De verslagen noteerden dikwijls wat zuur dat de leden veel gedisci- plineerder de turnavonden bijwoonden dan bijvoorbeeld de vakbondsvergaderingen.

De turners in hun meestal smetteloos witte kledij hadden altijd een ereplaats in de vele stoeten en optochten die door de straten trokken en ze getuigden van de kracht van een of andere ideologie tot einde de jaren vijftig van de vorige eeuw. Ik heb als kind

zelf twee keer meegedaan in de turnfeesten van de officiële scholen op Racing Mechelen waar de tribunes letterlijk zwart van het volk zagen. En op KV Mechelen hield het katho- liek onderwijs zijn “turnfeest van de 10.000”

als bewijs dat het niet achterbleef. Kardinaal Van Roey zat op de eretribune.

Nederlands en Turnen

Cuperus was Vlaamsgezind. Hij was een graag geziene voordrachtgever en schreef vele artikels over zijn hobby in Volksheil, het eerste Nederlandstalige gymnastiek- tijdschrift. Dankzij zijn Nederlandse achtergrond en zijn contacten in Nederland beperkte hij zich niet tot wat klakkeloze let- terlijke vertalingen uit het Frans. Zijn Neder- landse terminologie werd in 1886 goedgekeurd door alle Nederlandstaligen. Hij was zoals velen in die tijd Vlaming en Belg en werd dus ondanks zijn Vlaamsgezindheid aanvaard door de Franstaligen. Hij was één van de medestichters van de “Fédération Européenne” voor gymnastiek en daar werd hij voorzitter van 1897 tot het begin van de Eerste Wereldoorlog. Nogal logisch dat de liberale partij een beroep deed op deze populaire man, om op een kieslijst te staan.

Hij zetelde jaren in de Antwerpse gemeente- raad. Ver reikte zijn politieke loopbaan niet want burgemeester Jan van Rijswijck verhin- derde dat hij schepen van Onderwijs werd.

De burgemeester vergat liever zijn eigen Vlaamsgezind verleden, weigerde een eentalig Nederlandse stadsadministratie te organiseren en vond dat het leger uitsluitend het Frans mocht gebruiken. Van Rijswijck koos voor de arts Victor Desguin (ook een vergeten iemand, al kent iedereen in Antwer- pen en daarbuiten de Desguinlei).

Natuurlijk was een vooraanstaande liberaal als Cuperus ook vrijmetselaar. Hij werd lid van “Les Amis du Commerce et la Per- sévérance Réunis” maar was niet gechar- meerd door de franskiljonnerij. Na een zware ruzie over de vernederlandsing trok hij eruit, met nog wat anderen, naar

“Les Eléves de Thémis” waar al eens in het Nederlands gedebatteerd werd. Hij werd er voorzitter, gebruikte veel het Nederlands en zorgde voor de eerste inwijdingen van nieuwe broeders in zijn moedertaal. In 1890 was hij de tweetaligheid beu en richtte de eerste eentalig Nederlandse loge op: Mar-

nix van Sint-Aldegonde. Klein schoonheids- vlekje (in onze ogen maar niet in die van de tijdgenoten): het eerste bouwstuk werd er afgeleverd… in het Frans. De hoogbejaarde man maakte de barbaarse intrede van de Duitsers in 1914 mee en kon geen greintje sympathie opbrengen voor de bezetters en hun 15.000 Vlaamse medewerkers. Hij ver- afschuwde de houding van de veel jongere activisten en begreep dat de anti-Vlaamse reactie zwaar zou doorwegen in geval van een Duitse nederlaag. Hij aanvaardde geen vernederlandsing van de Gentse universiteit uit handen van de Duitsers en onder- tekende een protestbrief tegen de onmach- tige daden van de Raad van Vlaanderen van Borms en gezellen voor dezelfde redenen.

Na de oorlog was hij twee jaar senator voor de liberalen en in de hoge vergadering eiste hij de bekende gelijkheid in rechte en in feite van Vlamingen en Walen en natuurlijk een Nederlandstalige universiteit in Gent.

Maar in 1921 was er voor de bijna tach- tigjarige Cuperus geen plaats meer. Overal in Vlaanderen maakten conservatieve frans- kiljons gebruik van de anti-Vlaamse reactie om met hun liberale “Associations”

weer het hoge woord te voeren en natio- naal werd de liberale partij geheel gedomi- neerd door onverzoenlijke Franstaligen als Hymans. Cuperus overleed in 1928. Hij werd begraven op het Schoonselhof. Het graf is inmiddels geruimd maar in het Nachtegalen- park staat nog steeds zijn monument. Zijn naam leeft verder in de Cuperuskoffie en in de bekende koffiebar aan de Antwerpse Schoenmarkt, al heeft de zaak sinds 1823 al een paar keer een andere eigenaar gekregen. Zijn geest leeft verder in het turnwe- reldje. Ga naar “Belgische Turnfederatie” bij Google en je komt onmiddellijk terecht bij Gymnastiekfederatie Vlaanderen. Geen Belgische koepel maar radicale splitsing. En natuurlijk is er de Cuperusstraat, langs de spoorweg naar Mechelen, al zit er hier een addertje onder het gras. De eigenaar van de gronden was de tuinbouwkundige Theodoor Cupérus (broer van?) en er staat geen voor- naam in de straatnaam zodat de gemeente bij de opening van de straat in 1911 twee vliegen in één klap sloeg. Dagelijks stijgt de waarde van de panden in de straat, sinds de komst van uw lijfblad. J^an n^eckers

30ste Tweedehands Boeken- en Platenbeurs

Cultuurcentrum Strombeek-Bever

organisatie: Volkskunstgroep Nele, vtbKultuur, VVB, DF, MR Zennedal,

Brabantse Boekbindersgilde meer dan 40.000 boeken en 2000 platen

(inkom gratis)

zaterdag 25 juni van 9 tot 20u.

zondag 26 juni van 10 tot 18u.

maandag 27 juni van 14 tot 20u.

dinsdag 28 juni van 14 tot 20u.

• Goed debat

In elke partij hebben ze experts in huis om op zoveel mogelijk domeinen beslagen uit de hoek te komen. Dat bleek nog maar eens toen vorige week een resolutie in de plenaire vergadering werd besproken aan- gaande de criteria van de Europese stres- stests voor kerncentrales. Een aantal van hen ging met elkaar in debat en het moet gezegd dat ze niet enkel de politieke aan- valstechnieken goed onder de knie hebben, maar ook een sterke dossierkennis.

Wie zo opvielen, waren de wat slungelach- tige, maar erg taalvaardige Bert Wollants van N-VA, de als Charlie Chaplin wande- lende en evenzeer welbespraakte Kristof Calvo van Groen!, de altijd vrolijke Frans Frederik-Willem Schiltz van Open Vld en de ernstige Hagen Goyvaerts van het VB. Ook al kwamen nog enkele Franstaligen tussen in het debat, het moet gezegd dat het zwaar- tepunt in de goede, maar geanimeerde discussie hoofdzakelijk werd gevoerd tussen de genoemde Vlamingen.

• Vreemde kronkel

In normale tijden, als het land een regering heeft, zijn de verkozen regeringsleden allemaal vervangen door hun opvolgers op de kieslijsten. De regeringsleden die de uit- voerende macht vormen, zijn dus losgekop- peld van het parlement.

En dat is maar juist.

Zo kan het parlement controle uitoefenen op het regeringswerk. In deze barre tijden van lopende zaken zijn de regeringsleden die ook verkozen werden echter tegelijk parle- mentslid en regeringslid.

Dat wil zeggen dat als er gestemd wordt, zij als Kamerlid meestemmen over wets- ontwerpen (van de regering) of wetsvoor- stellen (van de Kamerleden). Het is bijge- volg een vreemde kronkel dat momenteel de uittredende regeringsleden tegelijk rechter en partij zijn. Zij controleren als het ware zichzelf. Men kan met de ellebogen aanvoelen hoe grondig en hoe vlijmscherp die controle zal zijn…

(5)

De dingen dezer dagen

22 juni 2011

5

La Lutte

De stunt van een flink pak Vaams Belang–

parlementsleden waarbij straatnaambor- den in de Wetstraat werden overplakt met nieuwe, zoals ‘Vlaamse Onafhankelijkheids- straat’ en ‘Vlaamse republiekstraat’, ging niet onopgemerkt. Niet alleen werden de ’mis- dadigers’ opgepakt en geboeid afgevoerd, maar ook hun borden werden verwijderd en in beslag genomen. De Belangers hadden er duidelijk zin in, zeker omdat de pers in gro- ten getale aanwezig was. Toen ze nadien waren ‘gelost’ en triomfantelijk de praatba- rak binnenkwamen en Annemans bij het zien van een troepje PS’ers luidop de kreet ‘la lutte continue’ slaakte, kon er bij dezen zelfs een glimlach af.

NaamsveraNderiNg

Het is geen nieuw actiemiddel in de Vlaamse beweging: het veranderen van straat- naambordjes. Zo herinneren we ons dat de toen nog jongerenvrije Antwerpse Carnot- straat, op een zaterdagnamiddag minstens dertig jaar geleden, door toedoen van Were Di een paar uren “Dr. August Bormsstraat”

werd. Vorige dinsdag deed de VB-top onder aanvoering van fractieleider Filip Dewinter hetzelfde met de Wetstraat en de Hertog- straat in het politieke hart van Brussel. Verder dan het overplakken van twee bordjes kwa- men ze niet, toen greep de politie al in en wer- den de actievoerders een uurtje administra- tief aangehouden. Maar het doel was bereikt, aangezien de internationale agentschappen AFP en Reuters aanwezig waren.

som vaN egoïsme

We zouden daarbij haast vergeten dat de MR nog een kartelpartner heeft: het FDF. Dat die partij blijft spuwen op alles wat Vlaams is, bewees Olivier Maingain afgelopen week- end nog eens in een interview met Le Soir. De N-VA noemde hij “radicaal thatcherisme” en

“de som van al het conservatisme en al het egoïsme”. Nochtans heeft de N-VA zich tij- dens de onderhandelingen steeds gematigd opgesteld. Het is een raadsel hoe met deze Franstaligen nog een akkoord over wat dan ook te bereiken is. Vlaamse partijen, tijd om besluiten te trekken!

Een waarheid als een koe

De Adecco-affaire bewijst dat het CGKR nuttelozer is dan ooit

Het moet gezegd: al zijn ze volstrekt marginale politieke folklore, een goeie propaganda-afdeling hebben ze, de mannen van de PvdA. Ook nu weer haal- den ze vlot de pers door een paar stokoude koeien uit de gracht te halen: de Adecco-affaire en de zwarte lijst van “racistische bedrijven”.

Het verhaal is bekend: in 2001 kreeg het uitzendbureau Adecco dankzij een tip- gever een klacht aan zijn been bij het wel- bekende Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding. Een aantal klanten zou indertijd zijn voorkeur uitge- drukt hebben voor autochtone werknemers, hetgeen intern bij Adecco nogal ludiek werd gecodeerd als “BBB” (afkorting van blanc- bleu-belge, het dikbil-koeienras met wereld- faam). Ook andere bedrijfsmatige voorkeu- ren voor een bepaalde toepassing, zoals

“pittige, goed-uitziende hostessen”, werden genoteerd als ongeoorloofd.

De raadkamer besliste aanvankelijk de idi- ote klacht te seponeren, maar ABVV, KifKif en SOS-Racisme gingen in beroep en verkre- gen zowaar een veroordeling van Adecco tot de symbolische euro. Nu komt Solidair met die overjaarse lijst van “foute klanten” aan- draven, waaronder Delhaize, Bennetton (van de united colors!), C&A en jawel, Electrabel.

Niemand van hen weet nog van toeten of blazen. Naar verluidt is de term “BBB” ooit uit Frankrijk overgewaaid, waar een gelijkaardig onderzoek liep rond Adecco en het cosmeticabedrijf L’Oréal. Daar verkoos men voor een promotiecampagne rondborstige, blonde Europese meisjes, die dan discreet werden aangeduid als Blanke Belgische Bief- stukken. Vreemd dat de feministen daar nog niet over gevallen zijn, alsook onze Belgische vaderlandslievende verenigingen. Van een tri- colore banier naar blauw-witte achterhes- pen! Proces of niet, vanuit het elementaire gezond verstand is dit natuurlijk een non- discussie. Ten eerste. We leven in een libe-

rale economie waarin, volgens de Europese norm, het “vrij verkeer van goederen, per- sonen en diensten” hoog staat aangeschre- ven. Dat betekent ook dat de relatie tussen werkgever en potentiële werknemer er één is van vraag en aanbod. Europa heeft dat zo gewild: de arbeidsmarkt is open en vrij. Indien ik een dom blondje (m) zoek als persoonlijke voetveeg, wie zal me tegenhouden? Als de opera een sopraan zoekt die vlekkeloos de hoge do kan halen, welke vals zingende bari- ton zal er naar het Centrum lopen om zijn beklag te doen?

Een tijd geleden werd ook kantelpoorten- fabrikant Feryn door het Europese Hof van Justitie gekapitteld - weeral op aangeven van het CGKR -, omdat hij er voor uitkwam dat zijn klanten niet graag monteurs van vreemde origine zien komen. Afgezien van het feit dat ze daar misschien wel goede redenen voor hebben, zou ik zeggen: Et alors? De klant is toch koning? Zelf weiger ik trouwens reso- luut ééntalig-francofone techniekers (al mee- gemaakt) die de centrale verwarming komen repareren. En de mannelijke kassiers van de Colruyt, dat is de absolute top, daar doe ik aan positieve discriminatie. Dat ze het in koeien van letters op mijn fiche schrijven:

BJBV, ik heb ze liefst Blond, Jong, Beschaafd en Vlaams.

Dhimmitude

De gebakken lucht van het antidiscrimina- tieverhaal druist in tegen alle principes van de vrije markt, in de breedste zin van het woord. Het gebruik van de achterhaalde term

“racisme” op zich suggereert dat er een ideo-

logische en systematische uitsluiting van mensen op basis van huidskleur enzovoort zou gaande zijn. Zelfs van de pot gerukte verge- lijkingen met de Jodenster horen daarbij, terwijl het simpelweg gaat om casting, de juiste persoon vinden voor de juiste job. Meer niet.

Dat impliceert een gamma van selectiecrite- ria, gaande van intelligentie, karakter, vaardig- heden, opleiding, ervaring, en tja, dus ook van culturele achtergrond en voorkomen.

We denken aan de opgeklopte heisa, in maart van dit jaar, rond de Hema-verkoop- ster die verzocht werd geen hoofddoek in de winkel te dragen, en ontslagen werd toen ze weigerde zich daarnaar te schikken. Ik zou zeggen, in naam van de diversiteit: zoek u een winkel uit waar hoofddoeken toegela- ten of zelfs gewenst zijn. Als werknemer én als klant. Het is het één of het ander: de vrije markt of het staatsdirigisme,- en voor dat laatste is niemand te vinden, behalve dan wellicht onze vrienden van de PvdA.

Het vreemde is, ten tweede, dat het over- spannen gedoe rond discriminatie de diversiteit veeleer belemmert: men belet een maat- schappij om zich naar vraag en aanbod te diversifiëren, zodat iedereen zijn gading vindt.

Meer algemeen, en dat werd vroeger al in deze kolommen naar voor gebracht, worden onze vrijheden zodanig ingeperkt, dat men van een afkalving van de democratie en de mensenrechten kan spreken. Dat is een typisch pervers affect van het verlich- tingsideaal: een gelijkheidsdwang die zo ver- stikkend is, dat ze ons elke vrije keuze ont- neemt, ook in de persoonlijke sfeer. Op het einde mag men geen lief meer kiezen zonder de antiracismewet te respecteren… Naar- mate de tijd vordert, begint de discriminatie overigens in een andere richting te verlopen:

een aantal Quick-restaurants in Frankrijk ser- veert enkel nog halal-vlees, om het moslimcli- enteel ter wille te zijn. De toenemende assi- milatie van onze samenleving jegens de islam, dhimmitude genoemd, waarbij onder meer alle principes van dierenwelzijn probleem- loos overboord worden gegooid, wijst er op dat wij, als autochtone klanten, niet genoeg

op onze strepen staan. Als agressieve alloch- tone culturen de trend mogen zetten, zelfs in een oerwesterse omgeving als een ham- burgertent, dan vraag ik me af wie er reden heeft tot klagen. Ten derde, en niet ten laatste, leidt de racismewet tot een klik-en-afluis- tercultuur die ik ronduit fascistisch zou noe- men, hoe zuinig ook ik voor de rest met dat woord wil omspringen. Het door het CGKR gelanceerde idee van de zgn. “praktijktests”

(controleurs die zich incognito uitgeven voor sollicitanten, om te zien of alles wel koos- jer verloopt) maakt iedereen bij voorbaat verdacht en creëert een sfeer van paranoia.

Uw buurman kan een Stasi-agent zijn, iets waar de DDR-burgers mee leerden leven.

De Adecco-affaire is een bewijs ad absur- dum dat we hiermee nu mogen stoppen.

Het discriminatiedebat is een lege doos, het

“Centrum” heeft zijn tijd gehad. Het was in 1993 opgericht als inquisitie-orgaan om het toenmalige Vlaams Blok het leven zuur te maken, hetgeen in 2004 tot een veroordeling leidde, en de daaropvolgende verkie- zingstriomf. Nu die koe niet meer te slach- ten valt, moeten Jozef de Witte en gezellen zich, omwille van hun eigen werkzekerheid, noodgedwongen met futiliteiten bezighou- den, zoals een huisbaas die niet aan homo’s wil verhuren, of pittige hostessen die voor- getrokken worden op saaie knorpotten. Het beste is eigenlijk dat we nu allen massaal naar het Centrum trekken voor de meest onnozele klachten. Iedereen die zich misdaan voelt of ooit eens bot gevangen heeft, privé of beroepsmatig, wegens te slim, te dom, te dik, te dun, te wit, te bruin: klacht indienen! Zeker de blanke Belgische dikbillen die zonet imago- schade geleden hebben. De grap is, dat ze die allemaal moeten behandelen. Hoorndol moet De Witte ervan worden, tot hij bij zijn eigen Centrum klacht indient wegens positieve dis- criminatie, ook wel stalking genoemd. Waarna iedereen zodanig in een lach schiet, dat het instituut onder zijn eigen gewichtloosheid in elkaar klapt. Een procedé dat voor wel meer Belgische instellingen zou kunnen toegepast worden. A^nnick V^erbAuwen

Het huwelijk is voorbij

Terwijl Elio di Rupo dag en nacht zwoegt om een ‘offer they can’t refuse’ op papier te krijgen, zakt het vertrouwen in de Belgische overlevingskansen elke dag verder weg. Vooral wie het vreest, gaat steeds meer uit van de onvermijde- lijkheid van het verdwijnen van deze staat.

De verschuiving van de gedachten kan erg snel gaan. Jos Bouveroux liet De Standaard op 28 juni 2008 nog noteren: ‘Ik geloof niet in het einde van België.’ Bijna dag op dag drie jaar later, op 18 juni 2011, lezen we in diezelfde krant in een interview met diezelfde Jos Bouveroux: ‘Dat we binnen een paar maanden aan de discussie over een ratio- nele boedelscheiding toe zijn, sluit ik echt niet uit. Het gaat bijzonder hard.’ Eerder in het artikel stond ook: ‘België zal langzaam wegglijden, zonder veel publiek, zonder veel straatrumoer.’

Wetstraatman

Jos Bouveroux, geboren in Hasselt in 1947, leidde van 1996 tot 2007 als hoofdredac- teur de radio nieuwsdienst, na jarenlange dienst als Wetstraatverslaggever. Sinds 2010 is hij met pensioen. Het interview in 2008 werd afgenomen voor zijn Canvas-reeks Het onvoltooide land. Dat werd meteen zijn laatste grote opdracht voor de VRT. Hij schreef met Luc Huyse een boek met diezelfde titel.

Het was weer een episode in het wat ondui- delijk politiek parcours van Bouveroux.

Geboren in een Limburgs gezin met een voor collaboratie gestrafte oom, kwam hij na een kort roepingsmoment als kandidaat- witte pater in Leuven onder invloed van het maoïsme. Op de BRT stond hij jarenlang bekend als VU-man. Tijdens de Egmontpe- riode steunde hij samen met Hugo Camps en Frans Verleyen als enigen in het journa- listieke milieu het pact. De jonge Guy Ver- hofstadt charmeerde hem aanvankelijk ook een tijdlang. Tegen het einde van zijn loopbaan begon het rode licht weer feller te knip- peren. Aan De Morgen liet hij in mei 2010 weten zijn stem te zullen uitbrengen op Tine Van Rompuy op de PVDA-lijst.

Gelooft Bouveroux dat België wel eens verrassend snel zou kunnen verdwijnen, dan is hij er niet zo’n voorstander van. Maar in 2008 klonk het nog als volgt: ‘Wat kan onaf- hankelijkheid betekenen in het Europa van

vandaag? (...) En een onafhankelijk Vlaan- deren wordt provincialistisch en in zichzelf gekeerd en dus een economische rampre- gio, dat wil ik mijn kinderen niet aandoen.’

Een zogenaamde pragmatisch argument en een persoonlijk. Vandaag klinkt het net iets anders. ‘Als Vlaanderen meer autono- mie krijgt, kan het meedoen met de bete- ren van Europa.’ Maar Brussel kunnen we, volgens Bouveroux, niet missen. Dat is het laatste touwtje dat België nog bij elkaar houdt. Maar ‘wat de Franstaligen nu doen met Wallobrux, vind ik erg gevaarlijk. Als de Franstaligen daarmee officieel zeggen dat Brussel zich afkeert van Vlaanderen, dan houdt niets het separatisme nog tegen. Dat maakt het de Vlaamse separatisten veel gemakkelijker om een minirepubliekje uit te roepen.’

Nog steeds wijst hij een ‘Vlaanderen als een soort Beieren aan de Noordzee’ af. In een Vlaanderen ‘dat louter een rechts en asociaal beleid gaat voeren en dat Brussel helemaal zou loslaten’, daar wil hij niet in leven. Maar anno 2011 noemt Bouveroux zich wel weer uitdrukkelijk Vlaamsgezind.

Daarom nog niet anti-Belgisch, maar ook niet pro-Belgisch, voegt hij er aan toe.

De jongste interviews met Bouveroux verschijnen bij de lancering van zijn nieuw-

ste boek ‘De barst in België... is er altijd al geweest’. Aangezien dat pas deze week in de boekhandel ligt, hebben we het nog niet gele- zen. Maar wie Bouveroux op radio 1 bezig hoorde in een meer dan een kwartier durend vraaggesprek, hoorde toch weer opnieuw behoorlijk Vlaamse taal. Basisuitgangspunt:

er is nooit zoiets geweest als een Belgisch natiegevoel. Dit land kwam toevallig tot stand, maar de barst zat er van het begin in. Hier niet de mythe van opgeklopte en kunstma- tige tegenstellingen, maar een verhaal van een fundamentele onderliggende tweedeling van de stichting af. Die barst werd er alleen maar groter op en ‘het Belgische huwelijk tussen Vlamingen en Walen is voorbij’, stelt de kaft van zijn boek nu onomwonden vast.

Bouveroux ziet twee actuele feiten die maken dat de toestand nu bedreigender is voor de Belgische eenheid dan ooit. Uiter- aard is er het gegeven dat een Vlaamsnati- onale partij de grootste is geworden. Maar er is meer. ‘Nooit gezien vooral is dat de Vlaamse economische elite het separatisme niet meer afwijst.’ Geen toevalligheden, want de splitsing van de CVP/PSC op het einde van de jaren ’60 legde al een tijdbom onder de Belgische consensusgedachte en het Vlaams Economisch Verbond had altijd al speciale banden met de Volksunie. Maar wat toen sig- nalen waren, groeiden uit tot basisgegevens.

Bouveroux’ verhaal is niet geschreven door een pleitbezorger voor Vlaamse onafhanke- lijkheid en dat maakt zijn verhaal natuurlijk alleen maar droeviger voor de aanhangers van het voortbestaan van het koninkrijk.

J.k.