Graag heldere taal over Vlaamse en Waalse toekomst

(1)

€ 2,20

72ste jaargang • nummer 44 • donderdag 3 november 2016 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Stouthuysen ondertekende goed tien jaar geleden al een aantal Vlaamse Manifesten, maar altijd met de handrem op. Al in 2005 schreef hij dat economie voorrang moest krijgen op de institutionele hervormingen. Toen al wisten we waar zijn prioriteiten lagen, maar ook de zwakte van zijn analyse. Het institutionele conflict is precies de klem op het economische beleid.

Volgens Stouthuysen heeft Vlaanderen vandaag twee opties: de communautaire stilte voortzetten in Michel II of tijd verliezen met gekibbel over defederaliseren/herfederalise- ren, confederaliseren (“België is in feite al een confederatie”) of opdelen van België.

Pact

Stouthuysen stelt daarom een derde weg voor: een communautair pact tussen de partijen, te onderhandelen in de luwte, voor te bereiden in een gemengde commissie van par- lementsleden en “externe experten” en af te ronden tegen einde 2020.

Het doel van zijn “pact” is financieel en eco- nomisch: buitenlandse markten veroveren, de belastingdruk en schuldenlast verlagen, staats- schuld en begrotingstekorten onder controle te houden/krijgen etc. En het enige wat het pact niet mag zijn, is een stap naar de opdeling van België.

Dit verhaal doet sterk denken aan het samenwerkingsfederalisme waar hij in 2005 voor pleitte. Aan stilstand dus… Aan de evacu- atie van een staatshervorming naar een (experten)territorium buiten de politiek? Tot voorbij de verkiezingen van 2019 zelfs…

Weyts

Wat denkt de N-VA daarover? Laten we ver- onderstellen dat Ben Weyts het zo een beetje weet. En het wat vrijer mag formuleren dan zijn

baas in Antwerpen. Dat deed hij vorige week in Het Nieuwsblad.

We moeten na de volgende verkiezingen

“naar het confederalisme”. Ook dat klinkt net iets anders dan “naar een onafhankelijke republiek Vlaanderen”, zoals het in die vervelende Statuten nog altijd staat genoteerd. Ook hier dus terminologische onduidelijkheid. Kunnen we dat eens uitklaren?

Weyts denkt minder aan de belangen van het patronaat dan Stouthuysen. Zijn kijk op de economie is dan ook optimistischer: “De vele nieuwe jobs komen in kleine porties, zoals tapas. Terwijl grote schotels als ING de deur uit- gaan. Maar op het einde heb je wel meer gege- ten”. Mooie beeldspraak, al gaat ze wat voorbij aan de Waalse crisis, en de cofinanciering ervan door Vlaanderen (transfers).

Maar voor het overige herhaalt Weyts vrij keurig de flamingante argumenten van jaren geleden. De verschillende reacties in Vlaande- ren en Wallonië op de handelsverdragen met Canada “tonen nog maar eens aan dat België eigenlijk een tweelandenstaat” is. Als inter- viewer Pieter Lesaffer, niet goed ingelicht ter- zake, opmerkt dat je ook omgekeerd kunt rea- geren en vragen dat buitenlandse handel maar beter weer federaal wordt geregeld, krijgt hij een tik op z’n bakkes: “De buitenlandse handel is net naar de deelstaten gegaan omdat men het op Belgisch niveau niet eens raakte - zoals nu ook blijkt.”

De minister van Mobiliteit en Openbare Wer- ken voegt er meteen een paar andere communautaire kwesties aan toe, zoals het rijbewijs met punten. Dat komt er niét, want de Franstaligen vinden dat een aantasting van hun “vrijheid”.

Terminologie

Even terug naar de terminologie. Stouthuy-

sen wil niet weten van “het opdelen van Bel- gië”, Weyts en de N-VA verbloemen het woord

“onafhankelijke republiek”. Dit semantische debat verdeelt de Vlaamsgezinden (einddoel) en het verwart de Vlaming omdat hij sommige abstracte termen zoals confederalisme niet eens snapt (middel).

Kunnen we het zoals de Tsjechen hebben over “een fluwelen scheiding”? Krijgen we de essentie beter uitgelegd als we een splitsing vergelijken met een ‘vechtscheiding’, en confederalisme met afspreken over ‘living apart together’? Als we met zovelen als mogelijk maar inzien dat België Vlamingen en Walen hindert.

Daarom is het goed dat Weyts zijn mond roert: een zevende staatshervorming? “Oud recept, werkt niet meer.” Dus ook de fiscali- teit en de sociale zekerheid splitsen? “De tek- sten van ons congres over confederalisme zijn nog steeds actueel. Het is nu een kwestie van die uit te voeren.”

Daarom is het goed dat radicale Vlamin- gen ook beseffen dat je voor welke afspraak en oplossing dan ook met twee moet zijn. Wij, en de tegenpartij natuurlijk. Hier lezen we – half tussen de lijnen – dat de N-VA dat ook wel beseft: voor een oplossing moeten we bij de PS zijn… Weyts geeft toe dat het probleem eigenlijk is dat de huidige federale regering

“maar één gemeenschap van het land verte- genwoordigt.”

In zo’n situatie is het normaal dat de Fransta- ligen zich verzetten. “Voor de communautaire agenda is onze bondgenoot de partij die de meerderheid van die gemeenschap uitmaakt, en dat is PS.” Als er hierover al stille onderhandelingen zouden zijn, dan is dat “diep onder de waterlijn”, aldus Weyts.

Zijn Vlaanderen en Wallonië twee verschillende werelden, of is dat perceptie, zoals Les- affer suggereert? Moeten we nog twijfelen?

De vakbondsstakingen, de tegenstelling over CETA, over het rijbewijs vullen we hier weke- lijks aan. Vlamingen kunnen het maar beter nauwkeurig oplijsten, als belangrijkste argu-

ment in de politieke debatten van de komende jaren.

Kloof

Laat het dan gaan over de economische kloof. De jongste maandstatistieken van de RVA zijn weer ongenadig voor Wallonië.

Laat het dan gaan over de regionale sociale kloof. Staken en een handelsverdrag de grond inboren, ze kunnen er iets van daar over de taalgrens. “Het linkse militantisme was er altijd groter dan in Vlaanderen”, herhaalt ULB-poli- ticoloog Pascal Delwit in De Tijd. Zelfs Peter Mertens (PVDA), ziet dat in het Vlaamse maat- schappelijke debat 80 procent van de stemmen pro-CETA is. Een peiling van RTL-TVI gaf aan dat 70 procent van de Walen achter het CETA-verzet staan.

Laat het dan gaan over de politieke kloof. In Wallonië gedijt extreem links als een vetplantje in het zonlicht. Waals minister-president en

“witte ridder” Paul Magnette (PS) probeerde met francofoon radicalisme en met zijn CETA- kabaal de PTB te stoppen.

Nog zien of dat lukt. De Strijd om de Waalse ziel vergroot de kloof met het Vlaanderen van Bart de Wever. Hoe meer Wallonië naar links opschuift, hoe beter voor de N-VA. Omstreeks Nieuwjaar weten we of de terugval van de PS is gestopt.

Laat het bij momenten ook gaan over de cul- turele kloof. Over hoe Wallonië anders omgaat met media, met onderwijs, met kunst, met identiteit, en met ontelbare aspecten van het samenleven.

Wat media betreft moeten de Vlaamsgezin- den zich overigens ook eens bezinnen over die interne krachten die een verdere Vlaamse staatsvorming permanent in de weg staan.

Hedebouw steekt niet onder stoelen of ban- ken dat hij de Vlaamse media wil bespelen om zijn Vlaamse kameraden “van de grond” te helpen. Merkwaardig nieuws is dat voor Groen en sp.a. En goed nieuws voor De Wever en Weyts.

De communautaire invriesperiode loopt stilaan af. In een opiniestuk in Knack stelde Robert Stouthuysen, erevoorzitter van Voka, dat federaal België krom staat van con- structiefouten, grendels en niet-homogene bevoegdheidspakketten. Hij pleit voor een communautair pact, niet voor de opdeling van België. Kan het een zonder het ander?

Graag heldere taal over Vlaamse en Waalse toekomst

(2)

Actueel 3 november 2016

2 Uit de smalle beursstraat

Welke toekomst voor de handelspolitiek?

De CETA-saga doet vragen rijzen over de hangende handelsakkoorden tussen de Europese Unie en onder andere de Verenigde Staten, Japan, de Mercosur-landen en India. De kans dat er hier nog een akkoord kan wor- den afgesloten, is klein. Al is dat niet alleen het gevolg van de Waalse soloslim.

Waals minister-president Paul Magnette (PS) geeft het open- lijk toe: zijn verzet tegen CETA was ook ingegeven door een strategie om op termijn het grote TTIP-handelsakkoord tussen de Europese Unie en de Verenigde Staten onmogelijk te maken.

Want wanneer blijkt dat een regio met 3,5 miljoen van de meer dan 500 miljoen Europese burgers het Europees-Canadese- handelsverdrag op de lange baan konden schuiven, dan zal dat ook met het veel zwaarwichtiger TTIP-verdrag het geval zijn.

Ook andere onderhandelingen bezig

Meteen rijst de vraag of er nog plaats is voor een Europese handelspolitiek. Momenteel zijn nog andere handelsbespre- kingen bezig. Onder andere met Japan, India en de Merco- sur-landen (Brazilië, Argentinië, Uruguay, Paraguay, Venezu- ela en Bolivia). Niet dat er geen sprake is van handel met die landen, maar een vrijhandelsakkoord moet de handelsrela- ties verder verdiepen.

Echter, meerdere factoren wijzen erop dat die handelsverdragen niet voor morgen zijn. Het is ook zeer twijfelachtig of ze er nog komen. Sinds de eeuwwisseling is er in de wereldeconomie opnieuw sprake van een tendens naar protectionisme, naar meer afgeschermde markten. Dat maakt handelsverdragen bij een toenemend deel van de bevolking minder populair.

De eerste protesten kwamen vooral van linkse antiglobalisten.

De beweging kreeg na de financiële crisis van 2009 een nieuwe impuls met stromingen als ‘Occupy Wall Street’. En nu is er een nieuwe strekking die geïnspireerd is door de verschillende politici die als ‘populisten’ worden bestempeld. Het ver-

haal is bekend: de globalisering doet een aantal banen ver- dwijnen, vooral bij laaggeschoolden. Bovendien koppelen de voorstanders van economische globalisering daar vaak een discours van “open grenzen” en “totaal vrij verkeer van personen” aan.

Dit zorgt voor extra onrust over de vele migratiegolven. Komt nog bij dat de groei van de wereldeconomie sinds enige tijd lager ligt dan de toename van de internationale handel. Ook al kopen en gebruiken de tegenstanders van vrijhandel en globalisering producten die net de incarnatie zijn van die vrijhandel - denk aan gsm’s en smartphones - een steeds groter deel van de westerse bevolking vindt dat het huidige economische model op de schop moet. Het verklaart voor een deel het succes van politici als Donald Trump en Marine Le Pen.

Onduidelijke bevoegdheidspakketten

Maar het ongenoegen van de bevolking en de toenemende protectionistische tendensen zijn slechts één oorzaak van de sputterende handelsmotor. Ook de Europese elite moet eens de hand in eigen boezem steken. Niet enkel over haar gebrekkige communicatie, maar ook en vooral over procedures om tot handelsakkoorden te komen. Of men het graag wil of niet, met het Verdrag van Lissabon hebben de EU-lidstaten een belangrijk deel van hun soevereiniteit opgegeven wanneer het over handelszaken gaat. Handel is een exclusieve Euro- pese bevoegdheid, tenzij het over sociaal beleid, milieu, con- sumentenbescherming, transport, veiligheid, gezondheidszorg en energie gaat. In dat geval moeten zogenaamde gemengde handelsverdragen worden afgesloten. Maar in de praktijk is onduidelijk wanneer zo’n gemengd verdrag moet worden afgesloten, wat leidt tot een juridisch imbroglio.

In de praktijk vond men hier de voorbije jaren af en toe een oplossing. Een handelsverdrag werd onder voorbehoud goed- gekeurd. Dat gebeurde in 2010 met een vrijhandelsakkoord met Zuid-Korea. Het trad deels in werking, maar de mate- ries waarvoor een nationale goedkeuring nodig was, werden geactiveerd na het ‘ja’ van verschillende nationale parlemen- ten, vijf jaar later.

Problematischer was de vraag van de Europese Commissie aan het Europees Hof van Justitie in 2014 over een handelsakkoord met Singapore. Moest hiervoor de toestemming gegeven worden door de lidstaten (en dus ook regio’s in België) of niet? Het blijft wachten op de uitspraak van het Hof. Wel- licht zal het Hof zeggen dat het hier om een exclusieve EU- bevoegdheid gaat. Was die uitspraak er al gekomen, dan was de CETA-heisa wellicht vermeden. De uitspraak van het Hof zal ook bepalend zijn voor toekomstige akkoorden, zoals het omstreden TTIP-verdrag.

A^ngélique VAnderstrAeten

Onthullen nationaliteit van

criminele migranten ter discussie in Duitsland

In Duitsland ontwikkelt zich sinds enkele dagen een publieke discussie omtrent de bewuste censuur in de berichtgeving over criminele feiten begaan door migranten. De gebeurtenissen rond de jaarwisseling in Keulen en andere Duitse steden liggen nog vers in het geheugen, maar maakten blijkbaar weinig indruk op perslui. Informatie verle- nen over de herkomst van criminelen is niet relevant, klinkt het. Veel Duitsers liggen er niet echt van wakker, maar toch neemt het onveiligheidsgevoel toe. In 2015 verliet een recordaantal Duitsers de grote stedelijke centra of vertrok gewoon naar het buitenland.

Net zoals in ons land hanteert ook de Duitse Raad voor Journalistiek (Deutscher Presserad) een ethische code die bepaalt dat alle berichtgeving over criminele feiten slechts bij werke- lijke noodzaak informatie mag bevatten over de religieuze, etnische of andere achtergrond van zowel daders als slachtoffers. Met deze regels wil men stigmatisering en discriminatie voorkomen. Ze gelden uiteraard ook voor minderjarigen. De politiediensten volgen min of meer dezelfde ethische code, behoudens uitzonderingen voor opsporingsdoeleinden.

Junge Freiheit

Op 17 oktober berispte de Duitse Raad voor Journalistiek het Duitse weekblad Junge Frei- heit - zeg maar een Duits ‘t Pallieterke - voor het onthullen van de nationaliteit van drie Afgha- nen die in april in een station in Wenen een

vrouw hadden verkracht. De Raad eiste de onmiddellijke verwijdering van bewust artikel van de webstek van het weekblad met de mel- ding dat de Afghanen werden voorgesteld als tweederangsburgers. Junge Freiheit is daar niet op ingegaan en is vast van plan ook in de toekomst de nationaliteit van criminelen te publiceren. Lutz Tillmanns, directeur van de Raad voor Journalistiek, dringt nochtans aan op zelf- censuur om discriminatie te voorkomen. Hij wordt daar echter niet in gesteund door Tanit Koch, de hoofdredactrice van Bild, toch nog altijd het meest gelezen dagblad van het land.

Bij haar aantreden in januari dit jaar, dus kort na de gebeurtenissen in Keulen, was één van haar eerste stellingen dat de waarheid dient gezegd te worden over de daders van welk cri- mineel feit dan ook. ‘De Duitse Raad voor Jour- nalistiek wil dat wij onze lezers als kleuters

behandelen door hen essentiële informatie te onthouden,’ zegt ze. ‘Wij denken dat dit totaal fout is. Dit schept wantrouwen tegenover de pers en het beleid.’

Bild onthulde zelf de nationaliteit van een 19-jarige die op 2 oktober een vrouw van 90 jaar had verkracht in Düsseldorf. Aanvanke- lijk had de Hamburger Morgenpost het over een 19-jarige dakloze. Volgens de politie ging het om een Zuid-Europeaan met Noord-Afri- kaanse achtergrond. Uiteindelijk achterhaalde Bild dat het ging om een Marokkaanse crimi- neel met een Spaans paspoort. De man was zeer goed gekend bij de politie als winkeldief en zakkenroller.

Op 30 september had een migrant een jonge vrouw seksueel lastiggevallen in de trein van Parijs naar Mannheim. De lokale krant maakte zich belachelijk door op het einde van haar berichtgeving uitdrukkelijk te stellen dat het artikel aanvankelijk de nationaliteit van de dader vermeldde, maar dat men deze niet wilde publiceren om in regel te zijn met de redactionele richtlijnen. Dat is zo goed als bevestigen dat het juist om een migrant of vluchteling ging.

Draag sportschoenen

Ook in politiemiddens is men het niet helemaal eens met het minimaliseren door de Duitse autoriteiten en media van criminele feiten begaan door migranten. Volgens Arnold Plickert van de Duitse Politievakbond in Nordrhein-Westfalen is de politie niet geïnte- resseerd in het stigmatiseren, maar eerder in het correct inlichten van het publiek. ‘Censuur is vernietigend voor het vertrouwen van de bevolking in de politie. Na januari 2016 hebben wij onze lessen geleerd en wij moeten bereid zijn om de problemen in dit land open- lijk te benoemen.’ Aan preventie doet men in ieder geval. De politie van Kiel geeft tips, die we graag delen met onze vrouwelijke lezers: ver- plaats u altijd met twee of drie; vermijd alcohol en drugs; als je het niet kunt laten, drink enkel uit de fles en open de fles zelf; kijk niet alleen naar het scherm van uw smartphone, maar observeer voortdurend uw omgeving; volg een cursus zelfverdediging; indien je wordt aange- vallen, mik dan vooral op de weke delen van je aanvaller, zijn ogen, zijn neus, schop tegen zijn scheenbenen. De laatste tip vinden wij de beste: draag sportschoenen in plaats van hoge

hakken, zo kun je beter weglopen.

Naar het Balatonmeer

De Duitse bevolking lijkt niet echt de slaap te laten over het al dan niet onthullen van de nationaliteit van criminele migranten of vluch- telingen. Volgens een recente peiling vindt een kleine 70 procent van de Duitsers wel dat de onveiligheid de laatste twee jaar is toegenomen. 65 procent van de ondervraagden zegt vooral op de hoede te zijn in treinstations, de metro en op publieke evenementen.

Zeer recent was de verontwaardiging wel groot in Hamburg naar aanleiding van de ver- krachting in maart van een vijftienjarig meisje door drie minderjarige Servische migranten, waarvan één veertienjarige. Zij voerden hun slachtoffer dronken, verkrachtten haar en penetreerden haar met alle mogelijke voor- werpen, en lieten haar dan voor dood achter in een tuin bij vriestemperatuur.

De rechter vond blijkbaar niet de juridische middelen om de daders van hun vrijheid te beroven en sprak op 24 oktober zeer milde straffen uit met de mededeling dat de daders schuld hadden bekend, tot inzicht waren gekomen en geen gevaar meer vormden voor de samenleving. Een onlinepetitie behaalde ondertussen meer dan 80.000 protesthand- tekeningen en de openbare aanklager is naar verluidt in beroep gegaan. Gaat het de Duitsers dan zoals de Zweden vergaan? Ook Zweden is zwaar geteisterd door criminaliteit en seksuele delicten van migranten. Op 18 oktober stuurde Sigrid Meierhofer, burgemeester van Garmisch- Partenkirchen, een brief naar de Beierse regering waarin hij dreigt het opvangcentrum van 250 migranten in zijn stad te laten sluiten. In de zes weken dat het centrum is bewoond, ont- ving de politie van de lokale bevolking meer noodoproepen dan op één jaar.

Sommige Duitsers zoeken inmiddels andere oorden op en verkiezen het platteland boven de steden. Volgens de statistieken verlieten 138.000 Duitsers in 2015 het land. Dit zou het hoogste cijfer zijn in jaren. Velen onder hen zijn intellectuelen die vooral de voorkeur geven aan Zwitserland en de Verenigde Staten. De uitba- ter van een immobiliënkantoor nabij het Bala- tonmeer in Hongarije meldt echter dat 80 procent van het Duitse cliënteel de migrantencrisis vermeldt als reden voor hun verhuis.

rirO

(3)

Actueel

3 november 2016 3

Minister van halve mobiliteit en verkeer

Mijnheer de gefrustreerde,

De zesde staatshervorming waartegen gij als Kamerlid hebt geknokt in de vorige legis- latuur, wordt door de regeringen waarvan uw partij deel uitmaakt – de Vlaamse en de federale dus – braafjes en zonder morren uit- gevoerd. Ook al was die staatshervorming in jullie ogen een institutionele draak en een konterfeitsel met veel onvolkomenheden en zelfs tekorten, jullie onwaarschijnlijke federale loyauteit vandaag de dag is zowat het omgekeerde. Na de vorming van de regering-Michel – met als schaduwpremier uw partijvoorzitter De Wever – werd immers de communautaire stilstand afgekondigd om een Belgische regering op poten te houden.

Vandaag wordt gij niettemin binnen uw beleidsdomein voorspelbaar geconfronteerd met de grillige gevolgen daarvan. Ik kan mij voorstellen dat één en ander u behoorlijk frustreert. Zo lopen er maar liefst acht federale beroepen tot vernietiging bij de Raad van State tegen besluiten die de Vlaamse overheid heeft genomen op het vlak van mobiliteit, bijvoorbeeld inzake de regelgeving.

Het is immers niet helemaal duidelijk wie er bevoegd is voor wat. Dat is allemaal geble- ken uit het antwoord van u op een parlementaire vraag van Vlaams Belang-parlementslid Stefaan Sintobin.

Ook inzake mobiliteit en verkeersveilig- heid zijn er door de zesde staatshervorming bevoegdheden verschoven van het federale naar het gewestelijke niveau. Wij denken daarbij aan de rijopleidingen en de rij- scholen, maar ook aan de technische keuring van voertuigen, en zelfs de binnenvaart…

Een aantal onderdelen van de verkeerswet komen ook over, zoals de snelheidsbeper- kingen op alle openbare wegen, behalve op de snelwegen.

Omdat daardoor een pak bevoegdheden versnipperd geraken over de diverse beleids- niveaus, zal volgens de Vlaamse overheid zelf voor het gros van deze nieuwe bevoegdheden veel overleg en samenwerking nodig zijn met de federale overheid en de andere gewesten, want van homogene bevoegdheidspakketten is inzake verkeer en mobiliteit geen sprake. En dan heb ik het nog niet over andere bevoegdheden, waar het pro-

bleem even groot is.

Het is een puzzel met vele stukjes.

Het is dus goed mogelijk dat wanneer je onaandachtig ergens de taalgrens overrijdt, je plots op dezelfde baan met een andere regelgeving komt te zitten. Geen kat vindt er zijn jongen nog in terug. En het feit dat de diverse regeringen elkaar in de haren zitten inzake bevoegdheidsdiscussies, toont aan dat het zogenaamde Belgische ‘samenwerkingsfederalisme’ een lege doos is. Sintobin noemde het zelfs ‘vechtfederalisme’.

Ben, als strijder voor Vlaams zelfbestuur moet gij toch weten dat we met Belgische staatshervormingen geen meter vooruit geraken. Gij zegt dan wel dat die betwiste zaken op het Overlegcomité (het overlegorgaan tussen de federale regering en de deelstaat- regeringen) gebracht kunnen worden, maar in de praktijk zien we dat de zaak langs de Raad van State zal uitgevochten worden. Dat zijn zowat de enigen in dit land die de wetgeving nog kunnen lezen en inschatten.

In 1999 werden in het Vlaams Parlement vijf resoluties gestemd die voor Vlaanderen de leidraad zouden moeten zijn om meer coherente en homogene bevoegdheidspakketten, met daaraan gekoppeld de nodige financiële armslag, te doen overdragen naar de gemeenschappen en de gewesten. Er is allemaal niet veel van in huis gekomen…

Daarom wellicht dat een verwijzing naar die resoluties uit de regeringsverklaring werd weggelaten. Onder de vorige niet-N-VA- ministers-presidenten stonden ze er nog wél in…

België rijdt zichzelf altijd weer opnieuw vast in ondoorzichtige compromissen waar- mee uiteindelijk niemand tevreden is. Nu ondervindt gij de nadelen van de staatshervorming zelf. Wordt het niet stilaan tijd met uw partij buiten de Belgische lijntjes te gaan kleuren om te vermijden dat ooit nog een

‘staatsmisvorming’ het allemaal nog ingewik- kelder gaat maken, alleen maar om het Belgi- sche creatuur overeind te houden?! Ik leerde ooit dat een ezel zich nooit een tweede keer aan dezelfde steen stoot. Het zelfbewuste Vlaanderen kijkt dan ook met argusogen naar u en de uwen!

Briefje aan Ben Weyts

Afgelopen vrijdag verbaasde FBI-directeur James Comey iedereen met een schokkende brief naar het Amerikaans Congres (zeg maar de Kamer van de VSA). De FBI zou het onderzoek naar de private mailserver van Clinton (Clinton gebruikte een private mailserver toen ze buitenlandminister was, wat straf- baar is) opnieuw openen omwille van het vinden van “bijkomende e-mails”.

Vage brief

Over welke nieuwe informatie het precies gaat, is niet duidelijk, want de brief van Comey was redelijk vaag en meldde niet vanwaar en van wanneer de nieuwe mails afkom- stig zijn. Hillary’s campagneteam eiste al het onmiddellijk en volledig openbaar maken van de nieuwe informatie opdat de verdachtma- kingen zouden kunnen stoppen of gedempt worden.

De New York Times liet weten dat het zou gaan om mails die zijn ontdekt door het

onderzoeken van elektronische toestellen van voormalig Democratisch parlementslid Anthony Weiner (die zelf onder onderzoek ligt omwille van mogelijk pedofiele sms-uit- wisselingen).

Intussen doen heel wat (samenzwerings) theorieën de ronde over waarom de FBI net nu handelt. Eén ervan haalde het populaire en rechtse radioprogramma The Rush Lim- baugh Show: daarin werd gesteld dat door de gewiste private mails van Clintons bui- tenlandministerperiode wel eens de gehele regering - president Obama incluis - zou kunnen geïncrimineerd worden. FBI-directeur Comey zou daarom Hillary Clinton opoffe- ren om de rest van de Obama-administratie te redden van vervolging. Een andere theorie is dat Comey zichzelf wil beschermen omdat een overwinning van Trump waarschijnlij- ker werd (Trump was al voor de FBI-onthulling licht aan het stijgen in de peilingen) en Comey zijn carrière in rook zou zien opgaan.

Bijdragend aan de theorieën is het feit dat de FBI al enkele weken in het bezit was van de nieuwe informatie en gewacht heeft tot vorige vrijdag om te handelen. Voorlopig is er nog geen bewijs voor die pistes.

Hoe het ook zij, wat zeker is, is dat deze

‘October Surprise’ of oktoberverrassing een forse duw in de rug is van Donald Trump.

De Republikeinse presidentskandidaat pro- moot al meer dan een jaar een boodschap en beeld van ‘Crooked Hillary’ of ‘Corrupte Hil- lary’. De peilingen na de onthulling verander- den al relatief spectaculair: Trump heeft op een kleine week zijn achterstand (in de peiling van ABC en Washington Post maar liefst 12 procentpunten) ingehaald. Dat is uitzon- derlijk, zeker zo laat in de race.

Jonas naeyaert

FBI dropt atoombom

Juist toen iedereen dacht dat het voorbij was, ontplofte het internet vrijdagavond.

Hillary Clinton, de Democratische presidentskandidaat en tot voor kort naar een mas- sieve overwinning aan het stomen na het lekken van de seksistische NBC-tape van Trump, zit nu in bijzonder wild vaarwater. Clinton is namelijk opnieuw het doelwit van een federaal onderzoek. De FBI heeft het onderzoek naar Clintons mailschan- daal opnieuw geopend. Met nog minder dan een week te gaan tot de verkiezingen (8 november) is het onwaarschijnlijk dat de corruptiestempel op Clintons hoofd zal vervagen ten voordele van andere verkiezingsthema’s. Of zoals de Amerikanen zeg- gen: “All bets are off”, alles kan nu nog.

Strengere richtlijnen voor

alcoholgebruik

Zij trokken het spoor

In het kader van 100 jaar WO I richten de VVB en het Verbond VOS dit jaar opnieuw de focus op personen en gebeurtenissen die tijdens de tumultueuze en helse peri- ode aan het IJzerfront onmiskenbaar hun stempel hebben gedrukt op de moeizame en harde strijd voor elementaire rechten van de Vlaamse frontsoldaten.

Onder het motto “Zij trokken het spoor” worden op zondag 6 november drie personen, wiens inzet in die moeilijke dagen onlosmake- lijk met de Frontbeweging is verbonden, extra voor het voetlicht geplaatst: Filip de Pillecijn, Adiel Debeuckelaere en Hendrik Borginon.

Om 11.15 uur begint de herdenking in de St.-Audomaruskerk in het centrum van Alve- ringem. Poëzie, gedichten van Anton van Wilderode, gebracht door de warme radio- stem Wilfried Haesen, muziek met een spe- ciaal voor deze dag gecomponeerd gele- genheidslied door Walter Evenepoel en een korte toespraak vormen de rode draad.

Daarna gaat het in groep naar de vlakbij gele- gen Nieuwstraat (een kleine kilometer verder). Aan het nummer 52 ligt de gemeente- school; vroeger was dat de woonst van de hoofdonderwijzer en daar werd de legendari- sche “open brief aan koning Albert” (het eerste publieke manifest van de Frontbeweging) gestencild en op 11 juli 1917 verspreid onder de Vlaamse piotten. Daar wordt een korte toespraak gehouden door Philippe Haeyaert, voorzitter Verbond VOS West-Vlaanderen en wordt zowel door VVB als door VOS een bloe- menkrans neergelegd. Deze sobere en serene plechtigheid wordt afgesloten met het zingen van de Vlaamse Leeuw. Ook nog uw extra aandacht voor het volgende: net zoals het de voor- gaande jaren het geval was, wordt ook nu uitdrukkelijk gevraagd die dag geen partijpolitieke vlaggen of kentekens mee te brengen, en ook geen verenigingsvlaggen. Op deze dag verza- melen we onder onze enige vlag: de leeuwen- vlag. Verdere inlichtingen:

VVB-secretariaat tel. 03/366 18 50

(4)

Karikatuur van zichzelf

Patje “Brillantine” Dewael doet altijd pogin- gen om te speechen met pathos en gedreven- heid. Het is een tactiek als een andere om te proberen op een hoogdravende wijze op het gevoel en de emotie te spelen. Breed gesticu- lerend en met tremolo’s in de stem verkoopt hij alzo zijn vaak geveinsde diepe zielenroer- selen. Jarenlang deed hij dat ten aanzien van het Vlaams Blok/Belang om deze partij te dia- boliseren. Op een zeker moment, toen hij nog minister-president van Vlaanderen was, ging hij zelfs zover Filip Dewinter in de plenaire ver- gadering onder de Vlaamse koepel gewoon- weg een ‘fascist’ te noemen. Nu heeft hij in de Kamer een nieuw slachtoffer gevonden om met alle zonden van deze barre wereld te overladen. Het zijn de communisten van de PTB (in Vlaanderen is dat de PVDA) die nu kop van Jut zijn. Natuurlijk, zoals men destijds een doodse schrik had van de electorale succes- sen van het VB, geldt dat nu mutatis mutandis voor de volgelingen van Peter Mertens en de in Wallonië bijzonder gevreesde Raoul Hede- bouw. Er is veel te zeggen over die mannen, hun achtergrond en hun internationale con- tacten, maar zoals Patje het aan boord komt leggen - en waarvan we vorige donderdag weer een staaltje te zien kregen -, heeft dat gewoon een averechts effect.

Beperkte spreektijd

Kamervoorzitter Siegfried Bracke is een man van het regime. Dat wisten we allang. En dat hij een deel van de oppositie straal negeert, mochten we enkele weken geleden tijdens de begrotingsbesprekingen vaststellen. De kleine fracties werden namelijk uit het debat gema- noeuvreerd. Maar ook met het verlenen van spreektijd schort er wel wat. Als oppositiepar- tijen aan het woord zijn, dan houdt hij nauw- gezet en haast fanatiek zijn chronometer in de hand om tijdig te kunnen opmerken dat de spreektijd voorbij is. In sommige gevallen begint hij dan met zijn voorzittershamer te tikken of laat hij zelfs de microfoon uitzetten.

Anders was het vorige donderdag bij de pathe- tische tussenkomst van Patje Dewael. Diens tijd was allang verstreken toen hij maar bleef uithalen. Bracke gaf alleen een klein teken met de hand dat hij moest afronden, maar greep niet in. Monica Deconinck van oppositiepar- tij sp.a, die later op de dag aan het woord kwam, mocht het dan ook ondervinden dat ze plots streng werd aangemaand om af te ron- den. Terecht merkte ze op dat hij aan ‘ande- ren’ altijd heel veel tijd geeft. Twee maten en twee gewichten.

Principieel?!

Sarah Claerhout van CD&V heeft haar ont- slag ingediend. Ze verlaat definitief de Kamer.

Om principiële redenen aangaande een aan- tal zaken die met haar thuisstad Gent te maken hebben, heeft ze ambras gekregen met de par- tijtop van CD&V. Die had haar enkele maan- den geleden nochtans op een ‘pedestal’ gezet als toekomstige lijsttrekster in Gent. Zij was het aanstormende witte konijn dat haar par- tij in de meerderheid moest loodsen na jaren paars bestuur. En als dat niet zou lukken, dan was er voor haar nog altijd de parlementsze- tel. Ze heeft er dus genoeg van en brak zowat alle banden die konden gebroken worden.

Een haastige trip naar Gent van Wouter Beke kon niet meer helpen. Veel potten heeft ze in

Roddels uit de Wetstraat

Dossier 3 november 2016

4

de Kamer niet gebroken, maar ze heeft er – in vergelijking met vele anderen – wel haar werk gedaan. Interpellaties heeft ze niet gehou- den als lid van een meerderheidspartij, maar schriftelijke en mondelinge vragen, en voor- stellen van resoluties diende ze geregeld in.

Niemand weet echt het fijne van haar plotse uittocht, maar dat een aantal principes voor haar heilig zijn, staat als een paal boven water.

Zelfs als ze door haar keuze vanaf deze week werkloos op straat zal staan…

Koude afrekening

Open Vld-voorzitster Gwendolyn Rutten zelf heeft een klacht ingediend bij haar partijin- stanties om Luk van Biesen voor de tuchtcom- missie van de partij te kunnen sleuren. Aanlei- ding zou de vermeende racismerel van enkele weken geleden zijn waarin Luk sp.a-fractie- voorzitster Meryame Kitir een ‘terugkeer naar Marokko’ zou toegewenst hebben. De zaak werd door het gestook en niet bewijsbare beweringen van Kristof Calvo van Groen toen uitvergroot en leidde uiteindelijk tot nederige verontschuldigingen van Luk ten aanzien van Meryame voor de televisiecamera’s. Tot Luk van Biesen vorige week in een interview in De Morgen nog eens terugkwam op die rel en nog eens probeerde uit te leggen wat er nu precies gezegd en gebeurd was. Rutten zag daarin de aanleiding om haar partijvij- and hierover opnieuw aan te pakken. Zij zag hierin het terugkomen op zijn verontschuldi- gingen… Het zat immers al een tijd niet meer juist tussen die twee. Van Biesen heeft nooit verteerd dat hij destijds in Vlaams-Brabant opzij werd geschoven voor Guy Vanhengel – die daarna begrotingsminister werd en nu in de Brusselse regering zetelt. Bovendien zou Van Biesen de pluim op zijn hoed steken voor het feit dat hij erin geslaagd is Ruttens ‘boe- zemvriendin’ Turtelboom uit te rangeren. En als klap op de vuurpijl zou hij naar verluidt behoorlijk stevig willen gaan dwarsliggen als de meerwaardetaks van de CD&V ter sprake komt, waarop de N-VA dan weer toegevin- gen zou willen doen. Alles hangt dus vast aan alles en de intriges en afrekeningen worden nu afgeleid door wat politiek correct gezwam over racisme. En daar weet Rutten drommels goed dat zij een gemakkelijke greep heeft op de arm van Van Biesen teneinde die om te wringen. Een afrekening.

Vroeger en nu

Barbara Pas van het Vlaams Belang had het taalrapport 2015 van de vicegouverneur van Brussel-Hoofdstad uitgeplozen en was tot de vaststelling gekomen dat van de dossiers over personeelsaanwervingen en bevorderingen door de Brusselse gemeenten er meer dan 65 procent niet in orde was met de taalwet- voorschriften. Bij de OCMW’s in Brussel ging het zelfs over 89 procent en in beide gevallen was het nog slechter dan het jaar voordien.

Zij had over die zaak de bevoegde minister Jan Jambon al eens ondervraagd, maar die draaide om de hete brij heen… Nochtans kan met gewone meerderheid in de Kamer de wet- geving aangepast worden m.b.t. de contro- les op de aanwervingen en bevorderingen, of belangenconflicten indienen. Of misschien zelfs langs gerechtelijke weg optreden. Daar is geen staatshervorming voor nodig, alleen maar het doen toepassen van de bestaande wetgeving.

Zes maand salaris

Veel, zelfs heel veel. De belangrijkste bron was de televisie. We hadden het niet breed in onze arbeidersstraat, maar mijn vader spaarde letterlijk met hele en halve franken voor het nieuwste wonder van de technolo- gie. Als tweede gezin in de straat hadden we er eentje eind 1955.

Het toestel met afgeronde hoeken had een beeldscherm van 43 centimeter en het kostte 13.400 frank; dat was ongeveer zes maan- den salaris van een laaggeschoold persoon.

Kijkgeld bestond nog niet. Die belasting van 840 frank verscheen eerst in 1958. Tot grote vreugde van de constructeurs maakten Vla- mingen en Walen bij het toenmalige NIR-INR kletterende ruzie over de technische normen.

De Walen kozen de 819 lijnen van de Fran- sen; de Vlamingen hielden het bij de 625 lijnen van de rest van Europa.

Gevolg: import was onmogelijk, want alle toestellen moesten in eigen land gebouwd en geproduceerd worden.

Populair

Het eerste hoogtepunt van de avond was zes dagen per week het journaal. De Vlaamse televisie zond immers niet uit op maandag en de Waalse niet op vrijdag. Om 19u45 klonk een thema uit de Hary Janossuite van Zol- tan Kodaly en Rik Onkelinckx, Jerome Ver- haeghe, Omer Grawet en anderen begroet- ten de kijkers.

Echt heet van de naald was het nieuws nooit. De presentatoren herkauwden alles wat je al tijdens het radionieuws van 13 en 19 uur had gehoord. Actuele beelden waren er alleen van gebeurtenissen in eigen land met veel lintjes knippen door koning en ministers. Buitenlandse filmbeelden kwamen eerst één of meer dagen later maar dat speelde geen rol. Zelfs een kind keek gefascineerd naar bewegende beelden die hij tot dan toe alleen kende van het Belgavox journaal uit de bioscoop.

Onvergetelijk voor mij: de knielende moeder die de hand kust van de Duitse bonds- kanselier Adenauer, nadat hij einde 1955 de laatste tienduizend krijgsgevangenen in de Sovjet-Unie vrij krijgt, en wat later de emoties bij hun terugkeer. Normaal werd in bijna religieuze stilte naar het kastje gekeken met af en toe een of ander familielid of buur die vloekte als X of Y op televisie kwam. De televisiebe- zitter was in die tijd een populair iemand.

Tot de televisie in 1958 gemeengoed werd, waren de avonden zeldzaam dat er niemand aan onze voordeur stond. Alleen op maandag was er nooit bezoek.

IS in 1956

Eén belangrijke zaak kwam nooit ter sprake in 1956. Dat was de toespraak van partijlei- der Nikita Chroestjov die de oorzaak werd dat het zwaar rommelde in het Oostblok. De media zwegen, want lange tijd was zijn aanval op de moordpraktijken van de drie jaar tevo- ren overleden Stalin geheim. Wat herinner ik me wel van de journaals en de tijdschriften (Paris-Match bij mijn oom) uit 1956? Chroest- jov was in het journaal altijd in het gezelschap van eerste minister Boelganin. De heren werden als een dictatoriale tweeling afgeschil- derd, terwijl Boelganin nauwelijks - weten we achteraf - echte macht had. Uitgebreid werd gesproken over de koloniale oorlog in Alge- rije (officieel geen kolonie maar een onder- deel van Frankrijk).

Veel aandacht ging naar zware inciden- ten waarbij Fransen het slachtoffer waren.

Waarschijnlijk wisten de NIR-journalisten niet in detail wat er gebeurde. In werkelijkheid waren vooral tienduizenden Arabieren het slachtoffer van de oorlog. Het Franse leger ging er keihard tegenaan maar dat was niets vergeleken met de ijselijke wreedheid die de Algerijnse opstandelingen gebruikten;

vooral tegen landgenoten (niet eens colla- borateurs van de Fransen) die hen niet vol- mondig steunden.

De verslagen die toen gecensureerd werden, lees je vandaag niet met droge ogen.

Dit scheelt in niets van de gruwelen van IS.

Negen jaar later deden mohammedanen zo’n

beestigheden nog eens over in Indonesië. De conclusie kan alleen zijn dat het mohamme- danisme rot is in zijn kern.

Hongarije en Suez

De televisie bracht ook mooie momenten.

Voor de eerste keer werd het wereldkam- pioenschap wielrennen, toen in Kopenha- gen, rechtstreeks uitgezonden en ik moest op de trap zitten kijken, want er was geen stoel meer vrij.

Hysterisch werd de overwinning van Rik van Steenbergen begroet, want die had een café in Mechelen dat Kopenhagen heette en daar werd hij al wereldkampioen in 1949.

Prompt werd het café herdoopt in 2 x Kopen- hagen. Vlaanderen leerde quizzen met Sus van den Eynde, Louis de Lentdecker, Willy Courteaux en anderen. Louis en Willy vertel- den me dertig jaar later dat ze gelukkig voor hen in Brussel woonden, want ze werden in Vlaanderen als wereldwonderen bekeken en konden er geen voet zetten zonder dat ze voortdurend hun naam achter hun rug hoor- den fluisteren.

Maar de meeste indruk maakten de journaals van einde oktober en begin november met de gebeurtenissen die vandaag herdacht worden. Begin oktober waren er troebelen in , maar echt heftig werd het vanaf 23 oktober in Hongarije. Protesten resulteerden in een regelrechte opstand tegen de communisten en hun Sovjet-bazen. Avond aan avond werden beelden getoond van de herwon- nen vrijheid. Zes dagen later vielen de Israë- li’s (na een geheim akkoord met de Fransen en de Britten) de Sinaï binnen op weg naar het Suezkanaal.

Op 4 november rukten de Sovjets Honga- rije binnen en één dag later vielen de Fran- sen en Britten Egypte aan; zogenaamd om Egyptenaren en Israëli’s te scheiden. In de werkelijkheid wilden ze de nationalisering (ik begreep het woord niet) van het Suezka- naal door de Egyptische dictator Nasser onge- daan maken. De Amerikanen dwongen de gewezen Europese grootmachten zich terug te trekken.

In de media wordt vandaag beweerd dat de Sovjets profiteerden van de westerse aanval in Egypte om Hongarije moorddadig te her- overen, maar zo herinner ik het me niet. De afschuw over de Sovjetinval was algemeen en de beelden van de 200.000 vluchtende Hongaren zeiden alles over het communisme.

Een Hongaar kwam zelfs in mijn klas terecht.

En de Britten en Fransen hadden volgens ons gelijk, want die Nasser met zijn hysterisch Arabisch gebral was duidelijk een nieuwe Hitler. De boef steunde trouwens de Alge- rijnse opstandelingen tegen de blanke bazen.

Gelukkig kenden de zwarten in “onze” Congo hun plaats, al was er wat commotie omdat een Nederlandstalig artikel van een “onno- zelaar” dat jaar in het Frans werd vertaald.

De man schreef dat de kolonie in 1985 op eigen benen moest staan (professor Jef van Bilsen ontsnapte ternauwernood aan ont- slag). Maar de gevolgen van Suez en Honga- rije waren spectaculair.

De mensen dachten aan een mogelijke derde wereldoorlog, en ze begonnen als gek te hamsteren. In een paar dagen was nergens nog olie of koffie te vinden; producten die tijdens de vorige wereldoorlogen uit de rekken verdwenen omdat de Britse zeemacht Europa blokkeerde, terwijl nu het gevaar uit het Oos- ten kwam. Zelfs een exportproduct als suiker werd zeldzaam.

Dagelijks moest ik van mijn moeder langs de Galeries Anspach om één doos Tiense suikerklontjes te kopen; het maximum dat iedere klant kreeg. Mensen gebruikten nog jaren de producten die ze toen in paniek gekocht hadden. Ook tijdens de Cubacrisis in 1962 en de Amerikaanse invasie van Koe- weit in 1990 is er gehamsterd, maar niet zo intens als in 1956. Wisten we veel dat Sov- jets en Amerikanen akkoord gingen om de Europese status quo te behouden. Na de mis- lukte Hongaarse opstand braken belangrijke Vlaamse communisten als Bert van Hoorick en Aloïs Gerlo met de partij.

Jan neckers

1956

Het regent artikels en documentaires over de gebeurtenissen van juist zestig jaar geleden. Wat kreeg een kind van twaalf daar indertijd van mee?

(5)

Actueel

3 november 2016 5

Echo’s uit de Koepelzaal

CETA

Aan het CETA-gepalaver moest nog een pas- sende epiloog worden gebreid. Wie anders dan Wouter van Besien (Groen) kon nog wat komen sputteren tegen het fameuze handelsverdrag. Van Besien herhaalde de tegenar- gumenten en vond dat kameraad Magnette eigenlijk een erepenning verdiende. Waarom niet meteen een Nobelprijs?

Minister-president Bourgeois deed zijn uiterste best om uit te leggen waarom CETA prachtig en goed is en stelde dat het grootste pijnpunt, het arbitragesysteem, is weggewerkt en vervangen door een deftig rechtssysteem.

Rik Daems (Open Vld) zorgde voor de psy- chiatrische inbreng door de tegenstanders van CETA uit te maken voor “protectionistische populisten” en ze te vergelijken met “een zot zoals Donald Trump”. Als Magnette een erepenning verdient, dan moet Daems zeker een zotskap krijgen.

Aan het welles-nietesgedoe kwam een einde toen Groen en sp.a het nukkig afbolden, een beetje zoals de Aventino-groep destijds, die uit protest tegen Mussolini ook het parlement verliet en daarna niemand meer tot last is geweest – wat in het geval van onze linksen wel weer te veel zal zijn gevraagd.

Alcohol

Ortwin Depoortere (VB) en Björn Anseeuw (N-VA) wilden weten hoe het staat met het

“nationaal alcoholplan” dat federaal wat vast blijkt te zitten. Voor Anseeuw moest dan ten- minste Vlaanderen een “ijzersterk” preventief beleid tegen alcoholmisbruik op poten zetten. Minister Vandeurzen hulde zich in een zekere vaagheid over waar de interfederale knopen precies lagen, maar engageerde zich voor de Vlaamse strijd tegen de drankduivel.

Depoortere kantte zich tegen mogelijke prijs- stijgingen van alcoholische dranken. We hebben inderdaad al genoeg met de extra taks op sterkedrank.

Voor concrete maatregelen is het wachten op de aanbevelingen van de Vlaamse gezond- heidsconferentie. Gehoopt moet worden dat tegen die tijd niet iedereen aan de drank is, waar in dit land toch wel goede redenen voor zijn.

Fijn

Geslachtsziekten (soa’s) zijn ook altijd fijn.

Piet de Bruyn (N-VA) toonde zich zeer onge- rust over de onwetendheid die daarover nog steeds schijnt te heersen. Zo dachten wij bijvoorbeeld dat Sensoa een soort koffiemachine was, maar dat blijkt in werkelijkheid een ding te zijn dat zich met seksuele aangelegenheden bezighoudt voor onder meer de Vlaamse overheid. Minister Vandeurzen verheugde zich over de toegenomen aandacht voor het probleem, maar erkende dat er altijd meer “gesensibili- seerd” mag worden. Johan Verstreken (CD&V) maakte zich vooral zorgen over de ouderen die nog het minst van soa’s zouden afweten. Freya Saeys (Open Vld) had het dan weer op de aller- kleinsten gemunt; de seksuele voorlichting op school kan niet genoeg worden opgedreven.

Te lacherig moeten we niet over de zaak doen, want, zoals bekend, kan een onbehandelde syfilis uiteindelijk de hersenen aantasten, wat in het verleden in veel politieke en vorstelijke kringen ravages heeft aangericht.

Heel-Nederlandse boeken

Marius Meremans (N-VA) brak een lans voor

“het boek”. Het goede nieuws is het heel suc- cesvolle, mede dankzij de onderlinge samenwerking van “het prinsenvolk der Nederlan- den”, verloop van het Vlaams-Nederlandse gastlandschap op de Frankfurter Buchmesse – niet zomaar een boekenbeursje, maar een cultuur-economische mastodont – het minder goede nieuws is dat de boekenverkoop in dalende lijn gaat. Cultuurminister Gatz over- liep de diverse promotie-initiatieven om meer boeken te slijten en te doen lezen. Het Vlaams Fonds voor de Letteren (VFL) krijgt er in ieder geval nog wat centen bij. Chris Janssens (VB) pleitte op zijn beurt voor nog meer samenwerking met Nederland, wat het boekenvak alleen maar ten goede kan komen. Gatz wees terecht op de noodzaak om onze boekensector internationaal op de kaart te zetten, vandaar ook het extraatje voor het VFL. Als het goed is, zeggen we het ook.

België erkent polygamie

Het Hof van Cassatie sprak zich een tijdje terug uit over een Belgisch-Marokkaanse situatie van een overlevingspensioen bij een polygaam huwelijk. Het Hof van Cassa- tie verbrak meer bepaald een arrest van het Arbeidshof dat de Rijksdienst voor Pensi- oenen veroordeelde tot het betalen van het gehele overlevingspensioen aan de eerste echtgenote van een polygame echtgenoot.

Neen, u heeft dat niet verkeerd gelezen.

Er staat wel degelijk ‘polygame echtgenoot’.

Betekent dat nu dat ons land polygamie of veelwijverij erkent. Welnu, het antwoord is ja. In sommige gevallen. Het juridische kader ziet er als volgt uit. Bepaalde gevolgen van een polygaam huwelijk, dat geldig werd afgesloten in het buitenland, kunnen in België erkend worden. Dat heeft concrete gevolgen voor het pensioen. In geval van polygamie zal het overlevingspensioen worden verdeeld tussen de echtgenoten van de overledene, behalve als de exceptie van openbare orde (een juridisch middel om essentiële waardenconflicten op te lossen en fundamentele cultuurtegenstel- lingen te overbruggen) zich verzet tegen de erkenning van de situatie van polygamie.

Het is dus aan de rechter om concreet te beoordelen of de Belgische internationale openbare orde zich verzet tegen de erkenning van bepaalde gevolgen van een polygaam huwelijk. In gewone taal: de rechter kan perfect oordelen dat het polygaam huwelijk rechtsgeldig is in ons land. En als dat polygaam huwelijk correct werd gesloten in het buitenland, dan heeft de rechter weinig bewegings- ruimte om daar geen rekening mee te houden.

Verdeling weduwenpensioen

Dat heeft uiteraard concrete gevolgen voor vrouwen in ons land. Enkele dagen geleden nog was er fel protest. Niet tegen polygamie op zich, maar tegen het feit dat indien een Marokkaanse man (met meerdere echtgenotes) overlijdt, zijn pensioen verdeeld wordt onder zijn verschillende echtgenotes. Volgens Nabila Mazouz van een Vlaamse moslimaver- eniging kan dat echter niet, omdat ons land polygamie niet erkent. Dat laatste is dus in elk geval niet correct. ‘Als een Marokkaanse man hier getrouwd is én in Marokko, dan wordt het weduwnaarspensioen in twee gesplitst, dus dan krijgt de vrouw in Marokko een deel en die in België een deel’, aldus Mazouz in de pers. Die splitsing is hypocriet volgens haar aangezien polygamie volgens Mazouz in Bel- gië niet toegestaan is. ‘Daarom zijn wij hier om te zeggen dat dat niet kan en dat er een einde moet komen aan deze regeling.’

Naar schatting honderden moslima’s in ons land zouden lijden onder deze situatie en kampen met financiële moeilijkheden omdat ze hun pensioen moeten delen met vrouwen in Marokko. Minister van Pensioe- nen Bacquelaine heeft beloofd dat hij het probleem zal aanpakken. Vraag is uiteraard wat hij kan doen. Hij zal het volledige pensioen toch niet aan elke vrouw uitbetalen? Hier en in Marokko?

Trouwen met twee vrouwen in België?

Even de feiten op een rijtje. De Belgische internationale openbare orde belet in de regel niet de erkenning, in België, van de gevolgen van een tweede gelijktijdig huwelijk dat geldig

in het buitenland is aangegaan door een persoon wiens nationale wet de polygamie toe- staat. Een polygaam geldig huwelijk schendt dus de openbare orde niet volgens het Hof van Cassatie. Anderzijds, feiten die onverenigbaar zijn met de Belgische openbare orde, mogen in ons land niet geregistreerd worden. Dat wordt door het wetboek van internationaal privaatrecht (16 juli 2004) verboden, en polygame huwelijken vallen onder dat artikel 28.

Trouwen met twee vrouwen in ons land kan dus (in principe) niet. Toch zijn er in het verleden wel degelijk dergelijke gevallen gekend.

Schadevergoedingen en erfrecht

De gevolgen van veelwijverij hebben ook gevolgen voor schadevergoedingen. Er wordt immers ook rekening gehouden met de aard van de effecten van polygamie. Op een aantal vlakken zullen polygame huwelijken een uitwerking hebben. Walter Jacob onderzocht de materie (De (on)verenigbaarheid van het islamrecht met westerse rechtsopvattingen in het kader van de toepassing van het internationaal privaatrecht). ‘Wanneer een man, die in het buitenland op geldige wijze met twee vrouwen is gehuwd, zich daarna in Bel- gië vestigt waar hij het slachtoffer wordt van een dodelijk verkeersongeval, zullen zijn beide vrouwen ten laste van de aansprake- lijke recht hebben op de vergoeding die aan een weduwe toekomt.’

Het polygame huwelijk zal volgens Jacob eveneens uitwerking hebben ten aanzien van het recht op onderhoudsgeld, het erfrecht en de wettigheid van de uit een dergelijk huwelijk geboren kinderen. ‘Daarentegen zal de openbare orde zich verzetten tegen die gevolgen, welke er zouden toe leiden dat de echtgenotes werden gedwongen tot een samen- levingsverband dat onverzoenbaar is met de westerse opvattingen over de waardigheid van de vrouw.’

Hoe zit het met de kinderen geboren uit veelwijverij? Een arrest van het Grondwettelijk Hof verbiedt dan weer discriminatie van kin-

deren op grond van geboorte uit veelwijverij.

De ambassades en consulaten van België hebben zelfs een rondschrijven gekregen dat ze informeert over de wijziging van de wet van 15 december 1980, en opdraagt die toe te pas- sen in de behandeling van visumaanvragen.

Veelwijverij in België

Opvallend is volgens de media evenwel dat de circulaire, die opgesteld is door de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ), nog verder gaat dan het arrest en de deur lijkt te openen voor veelwijverij in België. Er staat immers dat ook

‘de echtgenote van een polygame vreemde- ling van wie een andere echtgenote reeds in België verblijft’ niet mag uitgesloten worden.

Het arrest van het Grondwettelijk Hof stelt duidelijk dat de verandering van artikel 10 van de wet van 1980 alleen op de behandeling van kinderen uit veelwijverij slaat. Die kinderen hebben het recht bij hun vader te verblijven.

‘Zij zijn niet verantwoordelijk voor de huwe- lijkssituatie van hun ouders’, en mogen niet op basis daarvan gediscrimineerd worden. Daar- entegen mag de wetgever wel ‘de gezinsver- eniging beperken’ van personen ‘wier echtver- bintenis strijdig is met de Belgische openbare orde en die van andere lidstaten van de Euro- pese Unie’.

Het Grondwettelijk Hof sprak zich in 2009 eveneens uit. Krachtens de in het geding zij- nde bepaling, waarbij België zich ten aanzien van een andere staat volkenrechtelijk heeft verbonden, wordt op het stuk van het overlevingspensioen rekening gehouden met gevolgen van de mogelijkheid van polygamie naar Marokkaans recht en wordt vooropgesteld dat in dat geval de verschillende nabestaande huwelijkspartners op een gelijk gedeelte van dat pensioen aanspraak kunnen maken, veel- eer dan dat iemand daarvan wordt uitgesloten.In 2010 antwoordde de regering dit op een parlementaire vraag: ‘Ondanks het feit dat de Belgische wetgeving geen polygamie toe- laat, wordt de polygamie geregistreerd indien betrokkene overeenkomstig de geldende wetgeving in zijn land van oorsprong hiertoe wel het recht heeft. In een aantal gevallen gaat het om huwelijken met een minderjarig meisje.’

En nog: ‘De registratie van dergelijke gevallen van polygamie gebeurt in de gemeente waar de betrokkene op dat ogenblik is ingeschre- ven. Alle gemeenten van het Rijk komen hiervoor bijgevolg in aanmerking.’ Over de periode van 2004 tot 2008 werden volgens de overheid zelfs 11 polygame huwelijken gesloten waarbij in één van de gevallen een minderjarig meisje betrokken was.

Polygamie verboden, maar gevolgen erkend

Veelwijverij is verboden in ons land. Toch worden de gevolgen van een polygaam huwelijk, dat geldig werd afgesloten in het buitenland, in België erkend. Het wordt tijd dat de wetgever optreedt tegen dergelijke uitwassen en duidelijk stelt dat een polygaam huwelijk in geen enkel geval juridische gevolgen kan hebben in ons land. Dat zou de situatie in elk geval ook glashelder maken. Het is toch onzinnig dat een deel van het Belgische overlevingspensioen naar het buitenland gaat omdat de overledene daar getrouwd was met één of meer andere vrouwen. T^hierry D^ebels

Loke t

(6)

Linkebeek

Eric de Bruycker blijft nog een tijdje aan

CETA-gedoe komt weer

Het is opmerkelijk hoe in heel de commotie rond het CETA-akkoord Brus- sel plots onder de radar verdween. Het ging om Wallonië en de profilering van minister-president Magnette. De inhoud van CETA? Zelfs met een ver- grootglas was het moeilijk zoeken naar een inhoudelijke discussie. En Brus- sel? De Europese hoofdstad schitterde door afwezigheid. Maar niet getreurd, er komt een vervolg. De ondertekening is een feit, maar dan volgt de obligate ratificatie. Kroniek van een aangekon- digde tragikomedie.

We hebben dat verhaaltje wel al vaker gehoord. België, dat is zowat een mini- Europa (en dan hebben we het niet over de poppenkast op de Heizel). Een land dat erin slaagt tegenstellingen te overbruggen.

Te dialogeren met mekaar, over de taal- en andere verschillen heen, met als fina- liteit een spetterend compromis. Soms is de spoeling van het compromis wat moeilijk door te slikken, maar ach, het doel hei- ligt de middelen. Men zou zich haast in de Amerikaanse succesreeks House of Cards wanen: bad for a greater good.

Wie in het licht van de CETA-vaudeville dit fabeltje van België als model voor Europa zou hebben aangehaald, zou toch wel een daad van cynisme gesteld hebben. Of blijk gegeven hebben van pertinentie - het ene sluit het andere niet uit - het is maar hoe men het bekijkt. Want zie, na jarenlang kletsen blijkt het hele project te mislukken tijdens de laatste meters voor de meet. En dat door een fraai staaltje van politique politi- cienne in precies dat kernland van de EU.

Brusselse verdeeldheid

Het is opvallend hoe Wallonië het (wereld)nieuws haalde. Over Brussel werd beduidend minder gezegd, ook al was het Guy Vanhengel (Open Vld) die aanvankelijk de kat de bel aanbond. Punt is dat de verdeeldheid dwars door de Brusselse regering loopt. Drie Vlaamse partijen zetelen er in de meerderheid, Open Vld en CD&V (ook al spelen ze rol van Tsjeev-de-Zwijer over dit onderwerp) zijn voor CETA, sp.a tegen. Aan Franstalige kant is PS natuurlijk tegen, terwijl MR dan weer voor is. Ook Ecolo (oppositie) en cdH (meerderheid) zijn tegen. Qua oppositie aan Vlaamse kant ontwaren we een duidelijke polarisatie: N-VA uitgespro- ken voor, VB tegen. Klinkt dat vreemd? Op het eerste gezicht misschien, maar op zich is er niets vreemd aan. Met een N-VA dat zich op de VOKA-lijn plaatst, heb je een ander verhaal nodig. Inhoudelijke consistentie is van weinig tel, perceptie des te meer. De standpunten van FN en FPÖ zeggen vaak veel over de houding die het VB in een gegeven dossier aanneemt, maar soit.

Communautarisering

Terug naar Brussel, de EU-hoofdstad.

En hoofdstad van het surrealisme. Een commissievergadering... zonder aanwe- zigheid van de regering, het is geen grap.

Dus beslist men maar wat te kletsen over CETA. Kennis van zaken is eerder een han- dicap. Parlementsvoorzitter Charles Picqué trachtte de verdeeldheid te communautari- seren. “Vlaanderen stemt voor, Wallonië is tegen”, verklaarde hij. Onzin natuurlijk. In dit land is alles communautair, wordt wel eens gezegd. Misschien is dit dossier het net niet. De manier waarop men ermee omspringt dan weer wel. Nu goed, wanneer we dit schrijven is de ondertekening tussen Canada en de EU afgerond, toch komt er meer op ons af. Na de ondertekening van een verdrag volgt de ratificatie, begrijp: heel het circus zal wellicht opnieuw beginnen.

We kunnen al raden welk slecht theater dat zal opleveren. Eén argument zal echter niet opgeworpen kunnen worden: wir haben es nicht gewußt.

KNIN.

De Geuzenberg

Dwars door Vlaanderen 3 november 2016

6

Het is al een tijdje stil rond de kleine faciliteitengemeente Linkebeek. Begin oktober vorig jaar benoemde minister van Binnenlands Bestuur Liesbeth Homans de 57-jarige Eric de Bruycker van de Vlaamse eenheidslijst ProLink tot burgemeester van dit ‘Nest in de bomen’, zoals Felix Timmermans het pittoreske dorpje ooit omschreef.

Nadat de benoeming van de Fransdolle Damien Thiéry werd geweigerd, kregen ver- scheidene verkozenen van diens lijst de sjerp aangeboden, maar niemand ging op het aan- bod in. In de verwachting dat één van de fractiegenoten van Thiéry wel zou bijdraaien, vroeg Homans aan De Bruycker of hij het zag zitten de burgemeestersstoel een tijdje warm te houden. Intussen zit De Bruycker daar tot zijn eigen verbazing al een vol jaar en alles wijst erop dat dit avontuur nog een poos zal blijven duren.

Stokken in de wielen

De Bruycker vervult zijn taak op een even- wichtige, vriendelijke en onthechte wijze, en de Franstaligen lijken zich voorlopig neer te leggen bij de situatie. Er loopt nog wel een procedure bij de Raad van State tegen de niet- benoeming van Thiéry, maar iedereen gaat ervan uit dat deze de situatie opnieuw onge- wijzigd zal laten. De Franstaligen lijken De Bruycker te gedogen als burgemeester, onder meer omdat hij over erg beperkte bevoegdhe-

den beschikt: de man is enkel bevoegd voor politie, veiligheid en brandweer en kan daardoor niet veel stokken in de wielen steken.

Het is duidelijk dat de Franstalige schepenen apart vergaderen, want de collegevergaderin- gen nemen hooguit tien minuten in beslag.

Ook de gemeenteraadszittingen zijn op minder dan een kwartier afgelopen. Wanneer De Bruycker vragen heeft voor zijn schepenen, volgt er geen antwoord, maar wordt er door- verwezen naar de administratie.

Met Thiéry zelf blijft de verhouding onder het vriespunt. De gewezen FDF’er is mate- loos gefrustreerd dat hij zijn zitje kwijt is en blijft zijn frustraties botvieren op zijn opvol- ger. Een uitgestoken hand wordt geweigerd.

Hij probeert op een haast kinderlijke manier zaken naar zich toe te trekken en smeekt om aandacht. Vorig jaar was het De Bruycker die als kersverse burgemeester mocht spreken op de 11 novemberviering. Dit jaar eiste Thiéry dit voorrecht opnieuw op.

Voor het overige kan De Bruycker op een normale wijze functioneren, onder meer

omdat het gemeentepersoneel (allemaal Nederlandstalige ambtenaren) correct met de burgemeester samenwerkt. De Bruycker stelt nu van zeer dichtbij vast dat er in zijn gemeente eigenlijk geen echt beleid wordt gevoerd door de Franstaligen. Nagenoeg al het werk gebeurt door de administratie. De politieke inbreng van de Franstalige schepenen stelt nauwelijks wat voor.

Yves Ghequière

Overigens, De Bruycker klampt zich niet vast aan zijn postje: hij wil het maar al te graag doorgeven aan iemand van de meerderheid. De meest voor de hand liggende mandataris is Yves Ghequière. Deze schepen behaalde in 2012 als lijstduwer 520 voorkeur- stemmen en bij de uitgelokte verkiezingen van december vorig jaar plots 958. Daarmee kwam Ghequière net iets te veel in het voetlicht te staan, terwijl die verkiezingen helemaal rond Thiéry draaiden, die zijn score licht zag krimpen tot 1.200 stemmen.

Alles wijst erop dat Thiéry zich nog een tijd zal verzetten tegen een nieuwe burgemeester uit zijn eigen fractie. Eric de Bruyc- ker kan bijgevolg nog een poosje voortdoen.

Een goede zaak voor Linkebeek, want de gemeente wordt vandaag eindelijk op een correcte wijze bestuurd. BL

Racisme op de werkvloer

‘Racisme Game Over’, zo heet een campagne van de traditionele vakbonden en de Brusselse staatssecretaris Bianca Debaets (CD&V). Met de campagne wil men naar eigen zeggen een vuist maken tegen het racisme op de Brus- selse werkvloer. Een campagne die meer dan nodig is, want uit recente cijfers die het Vlaams Belang kon inkijken blijkt inderdaad dat…

Nederlandstaligen in Brussel zeer sterk worden gediscrimineerd bij aanwervingen door de Brusselse gemeenten en OCMW’s.

Zo moet minstens 25 procent van de aanwervingen voorbehouden worden per taal- groep. In concreto hebben Nederlandstaligen recht op 25 procent van de aanwervingen bij de Brusselse gemeenten en OCMW’s. Uit het recentste taalrapport van de Brusselse vicegouverneur blijkt echter dat Nederlandstali- gen nauwelijks of niet aan de bak komen bij deze overheidsdiensten. In 2015 ging bij de gemeenten nauwelijks 13,2 procent van de betrekkingen naar Nederlandstaligen; bij de OCMW’s zelfs niet eens 4,1 procent! Cijfers die veel afwijken van de wettelijke minima van 25 procent.

Bij het Brusselse OCMW gingen amper 2 van de 136 aanstellingen in 2015 naar Neder- landstaligen. Etterbeek deed het zo mogelijk nog slechter met welgeteld één Nederlands- talige op 138 aanstellingen. Bij de OCMW’s van bv. Oudergem, Sint-Lambrechts-Woluwe en Vorst werd er vorig jaar zelfs geen enkele Nederlandstalige aangeworven.

Niet alleen Dominiek Lootens (VB) vond deze cijfers onthutsend, ook CD&V’er Paul Delva hekelde vanuit de meerderheid de laks- heid van de Brusselse overheid. Driewerf

helaas: volgens Brussels GGC-Collegelid Pas- cal Smet (sp.a) zijn er inderdaad wel “af en toe wat probleempjes” met Nederlandsonkundig personeel in de Brusselse ziekenhuizen of bij de OCMW’s, maar niets om zich zorgen over te maken. Dus blijft alles, meer dan vijftig jaar na het invoeren van de taalwetten, gewoon bij het oude.

Institutionele verfransing

Over de GGC gesproken – dat is één van de talloze praatbarakken die de hoofdstad ‘rijk’

is: Brussels minister-voorzitter Vervoort heeft het plan opgevat die te gaan incorporeren binnen het hoofdstedelijk parlement. En dat is niet naar de zin van de N-VA. Brussels parlementslid Liesbet Dhaene ziet daarin namelijk de volledige afschaffing van het grondwettelijk beschermingsmechanisme van de Neder- landstalige minderheid in Brussel. “Onder het mom van institutionele vereenvoudiging zet Vervoort met dit voorstel vooral een grote stap naar de institutionele verfransing van Brussel”, aldus Dhaene.

Een correcte analyse natuurlijk… ware het niet dat dat beschermingsmechanisme van de Nederlandstaligen in Brussel nu reeds, en dat al sedert de oprichting van Brussel als volwaar- dig gewest in 1989, gewoon dode letter is. Het jaarlijkse taalrapport van de Brusselse vicegouverneur liegt er niet om!

Met de trein op reis

In Limburg is de dienstregeling van de NMBS, met minder treinen en haltes, en de lamen- tabele toestand van de stations ondertussen door iedere treingebruiker gekend. Onveilige en onverzorgde stationsomgeving, betalend parkeren, kapotte roltrappen, vieze perrons

en gebrekkige communicatie zorgen ervoor dat de pendelaars andere oorden opzoeken.

Zo nemen steeds meer Limburgers de trein in Diest. De stad Diest laat nu onderzoeken vanwaar de Limburgse pendelaars komen.

Het was hen opgevallen dat de bestaande parkeerplaatsen steeds meer bezet werden, men zag zelfs een verdubbeling van het aantal auto’s de laatste jaren. Diest heeft immers plannen om de stationsbuurt de vernieuwen, en dan is het ook belangrijk de juiste plaat- sen uit te kiezen waar ze hun nieuwe parkeerplaatsen moeten bouwen. Vooruitzien kan nooit kwaad. Wat in Limburg niet kan, moet in Vlaams-Brabant wel kunnen denken ze in Diest.

Trieste cijfers

In de Krant van West-Vlaanderen acht uit- neembare pagina’s over zelfdoding, het klinkt wat zachter dan zelfmoord, maar de cijfers zijn er. Elke week maken 5 West-Vlamin- gen een einde aan hun leven. In 2014 163 mannen en 82 vrouwen en daarmee is de kustprovincie koploper, gevolgd door Oost- Vlaanderen, Vlaams-Brabant, Antwerpen en Limburg. Waarom meer mannen dan vrouwen? Vrouwen hebben betere kansen om te overleven na een poging door het gebruik van

“zachtere” middelen. Toch is er niet altijd een onmiddellijke verklaring voor opvallende verschillen. Zo vallen er in de badsteden (Oost- ende 36,76 per 100.000 inwoners) meer slachtoffers dan in de Westhoek... Waarom?

Wat zorgt ervoor dat het grootste aantal zelf- dodingen bij landbouwers, artsen en politie- agenten te vinden is? Werkdruk met als bijkomende argument dat ze in het bezit zijn van wapens of dodelijke producten.

Ter gelegenheid van 1 en 2 november, Allerheiligen en Allerzielen, zullen nabestaan- den, familie en vrienden, helaas vaak onte- recht opgezadeld met schuldgevoel, meer nog dan bij andere sterfgevallen, herinnerd worden aan wat is geweest en wat had kunnen zijn!

Pedalen kwijt?

In Hove is een fietsersclub bedrijvig onder de sympathiek aandoende want oer-Vlaamse naam “De Lustige Trappers”. Wat lazen wij evenwel over die sportievelingen in de goe- dingelichte Gazet van Hove? Die Lustige Trappers roepen de Hovenaars op bij hen te komen leren fietsen en ze doen dat in oerecht… Engels: Start2Bike. Dat klinkt veel chiquer dan “KruipOpjeFiets”, natuurlijk, maar hadden de sportieve Hovelingen echt geen plezantere naam kunnen bedenken dan die vreemdtalige? Wij dachten, in de lijn van de sympathieke clubnaam, bijvoorbeeld aan iets als “Trap er eens op uit”. “FietsUfit” klinkt toch ook aardig? Of zijn de Lustige Trappers zodanig de trappers kwijt dat zij alleen nog baaiken kunnen laaiken?