Wanneer doekt de sp.a zichzelf op?

(1)

€ 2,20

73ste jaargang • nummer 7 • donderdag 16 februari 2017 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Ondanks de steun van de openbare omroep en een aantal kranten is het Publipart- schandaal een nieuwe slag voor de sp.a. Nog voor het schandaal slaagde de partij - federaal en Vlaams nochtans in de oppositie - er maar niet in met een eigen verhaal te komen. Haalt de sp.a straks nog 12 procent? Naar analogie met andere socialistische partijen in Europa is de Vlaamse sociaaldemocratie aan het wegkwijnen.

Wanneer doekt de sp.a zichzelf op?

Een reddingsoperatie met steun van de media. Zo kon je de framing op radio, tv en kranten samenvatten toen de Gentse Publi- part-affaire was losgebarsten. In plaats van het debat te voeren over weinig transparante nv’s die uit intercommunales zijn voortgeko- men en een melkkoe werden voor (in eerste instantie) socialistische politici, verdronk de VRT, geholpen door een paar journalisten (Bart Brinckman van De Standaard voorop), de discussie over de rode Gentse graaicultuur op een vakkundige wijze. Plots moest het debat gevoerd worden over de emolumenten ver- bonden aan mandaten van lokale, regionale en federale politici. Antwerps schepen van Financiën Koen Kennis moest komen uitleg- gen waarom hij meer dan 7.000 euro netto per maand verdiende. Ook het parlementaire loon van Kamervoorzitter Siegfried Bracke (N-VA) was plots onderwerp van gesprek.

Opgejaagd door de PVDA begonnen Groen- kopstukken daarover door te drammen, daarin gevolgd door een aantal sp.a’ers. Een mens zou zowaar de indruk krijgen dat het Publipart- schandaal een Antwerps probleem is met de N-VA als spin in het web.

Vraag is of de operatie ‘Red sp.a’ veel zoden aan de dijk zal leggen. De kijkers van Terzake zijn - afgezien van critici die zich mateloos ergeren aan de vooringenomenheid en arro- gantie van Kathleen Cools - overtuigden die niet snel een andere politieke stal dan die van de socialisten zullen opzoeken. De steeds ver- moeider ogende partijvoorzitter John Crombez probeert de meubelen te redden door te pleiten voor een operatie ‘transparantie’. Maar ook dat was een onderdeel van de strategie: een mistgordijn optrekken rond het Publipart-verhaal. Momenteel hebben de politici het imago van zakkenvullers en dat geldt zeker voor de socialisten.

Terugtrekking in grote steden mislukt

De zaak dreigt op nationaal vlak dramatisch te worden voor de sp.a. In de peilingen slaagt de partij er maar niet in te profiteren van het oppositiewerk tegen de regering-Michel en de regering-Bourgeois. In 2014 haalde de partij amper 14 procent van de stemmen. In de peilingen schommelt sp.a sindsdien tussen

13 en 15 procent. En lijkt ze dichter bij 12 procent te stranden dan bij 15 procent. Crombez en co weten dat ze slecht in de markt liggen.

Om de schade bij de gemeenteraadsverkie- zingen te beperken, werd besloten zich terug te trekken in een aantal grote steden, daar de verkiezingen te winnen en achter de stads- muren betere tijden af te wachten. In Hasselt, Leuven, Gent, Oostende en eventueel Brugge moest de burgemeesterssjerp gered worden.

Hasselt en Gent lijken ondertussen verloren.

Quid met Leuven na Tobback? En wordt het in

Brugge een dubbeltje op zijn kant? Het zou iro- nisch zijn als de sp.a straks enkel het Oostende van Johan vande Lanotte weet te behouden.

Wat er ook van zij, de keuze om zich te ver- schansen in de steden toont aan dat het electoraat van de sp.a steeds kleiner is geworden.

Wat blijft nog over? Zuilgebonden personen, gepensioneerde ambtenaren, personeel uit het gemeenschapsonderwijs, vakbondsleden en een paar groepen allochtonen.

Het electoraat spat uiteen

Extra pech voor Crombez is dat de socialisten de internationale trend tegen hebben. Het welvaartsmodel dat de sociaaldemocraten en reformistische socialisten na de Tweede Wereldoorlog groot heeft gemaakt, is uitgeleefd. Dat was het al in de jaren zeven- tig, maar links kon het overeind houden met steeds hogere belastingen. Ze hebben ook geen antwoord kunnen geven op de mondia- lisering. De sociaaldemocratie in Europa is aan het verschrompelen. Langzaam maar zeker.

In Frankrijk is de PS op sterven na dood. In Nederland stevent de PvdA af op een zware verkiezingsnederlaag. Ja, in Duitsland maakt Martin Schulz een kans tegen Angela Mer- kel, maar sinds Gerhard Schröder volgen de socialisten daar een Europese ‘Sonderweg’.

Dankzij een beleid van loonmatiging en een goedgeschoolde arbeiderspopulatie hebben de Duitse sociaaldemocraten bijgedragen tot een succesverhaal: Duitse bedrijven die kwa- liteitsproducten maken (chemie, premiumwa- gens, machinebouw, moderne technologie…) en hun mannetje kunnen staan in een mondi- ale economie. Duitsland is een uitzondering.

De Vlaamse socialisten zijn dat niet. Sociolo- gisch is de partij aan het uiteenvallen. Electo- raal is dat langzaam maar zeker ook het geval.

Misschien doekt de sp.a zichzelf best op, om over een aantal jaren een totale afgang te ver- mijden. Boudewijn Bouckaert, jurist, oud-professor, ex-LDD-parlementslid, en ad rem als vanouds, deed op de sociale media volgend voorstel: “De sp.a zou zichzelf beter ontbin- den. Er is keuze zat voor haar leden en kiezers:

de bloedrode ABVV’ers kunnen naar de PVDA, de ‘progressieve’ gediplomeerde jongens en meisjes kunnen naar Groen, de humanistische liberaal-socialisten kunnen naar Open Vld en de anti-moslim-socialisten kunnen naar het Vlaams Belang.

Ook in de politiek geldt Schumpeters’ ‘crea- tive destruction’.” We kunnen hem enkel gelijk geven.

Arafat gaf wel degelijk opdracht om Belgische diplomaat te vermoorden

Begin maart 1973 werden in Khartoum de VS-ambassadeur Cleo Noel, zijn zaakge- lastigde Curtis Moore en de Belgische diplomaat Guy Eid ontvoerd en vermoord door

‘Zwarte September’, een onderdeel van Yasser Arafats “El Fatah” (PLO).

Arafat ontkende altijd alle betrokkenheid en beweerde dat ‘Zwarte September’ niet onder zijn bevel stond.

De Amerikaanse onderzoeksjournalist Russ Braley ontdekte documenten van de Natio- nal Security Agency (NSA) waaruit blijkt dat de moorden op rechtstreeks bevel van Arafat zijn gepleegd.

Een tweede bron is James J. Welsh, een gewezen analist bij een Amerikaanse inlich- tingendienst, die op 28 februari 1979 een bericht ontdekte waarin Arafat in eigen persoon opdracht gaf de gegijzelde diplomaten te vermoorden.

Volgens Welsh bleek uit de gesprekken tussen Arafat en de terrorist Khalil Al-Wazir in

Khartoem dat de PLO-leider vanuit Beiroet het bevel gaf om de diplomaten te vermoorden. De analist gaf de info meteen door aan zijn bazen bij NSA en het ministerie. Maar die vonden de informatie niet belangrijk genoeg en er werd verder geen gevolg aan gegeven. Dat bericht werd volgens sommigen om politieke redenen in de doofpot gestopt.

Die informatie werd op 7 november 2002 gepubliceerd in het Belgisch Israëlitisch Week- blad. Op basis van dat artikel stelde parlementslid Guido Tastenhoye (Vlaams Blok) de minister van Buitenlandse Zaken, toen Louis Michel (MR), enkele vragen.

Samengevat, werd aan Louis Michel de vraag gesteld of de informatie in het artikel wel of

niet kon bevestigd worden. En, indien posi- tief, welke gevolgen dat zou hebben inzake de betrekkingen met de Palestijnse Autoriteit, waarvan Yasser Arafat op dat ogenblik de president was.

Antwoord

Op 20 mei 2003 gaf de bevoegde minister een erg voorzichtig antwoord; de nieuwe onthullingen kaderden in een perscampagne, duidelijk bedoeld om de positie van de leider van de Palestijnse Autoriteit (Arafat) zoveel mogelijk te ondermijnen. Maar omdat de Ameri- kanen niet veel deden met de onthullingen, werd er ook aan Belgische zijde geen actie ondernomen.

Ondertussen zijn door de CIA nieuwe documenten vrijgegeven, die opnieuw de belang- rijke rol van Arafat aangeven.

In een eerste document (kopie in ons bezit)

wordt gesteld dat de VS niet konden reageren in 1973 omdat er geen wetgeving was die hen toeliet dergelijke internationale misdaden aan te pakken.

Dat kon pas enkele jaren later. Dat de Ame- rikanen toen niets ondernomen hebben tegen Arafat heeft niets te maken met een gebrek aan bewijs, wel aan het ontbreken van de rechts- grond om de man te arresteren.

In een document dat eind 2016 door de CIA werd vrijgegeven, kunnen we opnieuw lezen dat Arafat wel degelijk de opdracht gegeven heeft om de diplomaten te vermoorden. Arafat feliciteerde na de executie van die drie mensen persoonlijk de beulen (he personally congra- tulated the guerillas after the execution, lezen we in de nota).

Arafat kreeg in 1994 de Nobelprijs voor de

Vrede. T^hierry D^ebels

(2)

Actueel 16 februari 2017

2 Uit de smalle beursstraat

2016 was een verloren begrotingsjaar

Even terug in de tijd. In april 2014, een maand voor de federale verkiezingen, werden de Europese begrotingsdoelstellin- gen over de gezondmaking van de Belgische overheidsfinan- ciën gepubliceerd. België had toen een begrotingstekort van 2,1 procent van het bbp en dat tekort zou tegen 2017 zijn weggewerkt. Meer nog, in 2047 zou er zelfs sprake zijn van een overschot van 0,6 procent. Het structurele begrotingssaldo van -1,4 procent (dat is het saldo zonder conjunctuureffecten en een- malige ingrepen, zo vaak gebruikt onder paars) zou worden weggewerkt om in 2017 te eindigen met een overschot van 0,75 procent van het bbp.

Geen structurele sanering

Anno 2017 zijn we daar ver van af. Het nominale begrotingstekort bedroeg vorig jaar -2,8 procent van het bbp, zelfs iets meer dan de -2,5 procent van 2015. Het structurele tekort bedroeg -1,7 procent. Al die cijfers zijn te vinden in het recentste jaarverslag van de Nationale Bank. En dat verslag is zeer streng voor het regeringsbeleid. Het wordt niet met zoveel woorden gezegd, maar 2016 was een verloren begrotingsjaar. De voor- opgestelde structurele sanering van 0,6 procent van het bbp (zo’n 2,7 miljard euro) kwam er niet.

In de ontwerpbegroting voor 2017 van eind vorig jaar belooft de federale regering het structureel begrotingstekort dit jaar

terug te dringen tot -1,1 procent. Misschien kan volgend jaar zelfs een evenwicht worden bereikt. Weinig economen gelo- ven dat, ook al voorspelt het Planbureau dat de sterkere economische groei dit en volgend jaar meer geld naar de staatskas zal doen vloeien (meer belastinginkomsten van werkenden, meer btw van consumerende gezinnen). Daarnaast zouden door de dalende werkloosheid minder uitkeringen moeten worden uitbetaald.

Het blijft afwachten, want vorig jaar beloofde de regering ook dat de inkomsten zouden stijgen en de uitgaven zouden dalen. Dat is niet gebeurd. Om te beginnen zijn de overheidsinkomsten verder gedaald: van 51,3 procent van het bbp naar 50,9 procent. Dat is het gevolg van de lastenverlagingen voor de bedrijven en de verlaging van de personenbelasting. Op zich is een daling van de overheidsinkomsten geen probleem. Het Bel- gische overheidsbeslag is immers nog altijd één van de hoog- ste van Europa. Maar als een regering een beleid voert dat die inkomsten doet dalen, dan moeten ook de uitgaven omlaag.

En dat is niet gebeurd. De primaire uitgaven (de uitgaven zonder de rentelasten) blijven stabiel: 50,9 procent van het bbp in 2015 en 51 procent in 2016. Terwijl de federale regering, bij monde van de N-VA en de Open Vld, beweert dat ze een bespa- ringsregering is. Wat voor een deel het geval is, denk maar aan de dalende uitgaven in de gezondheidszorg.

Asielcrisis en aanslagen geen excuus

Maar er deden zich in 2016 onverwachte gebeurtenissen voor. De uitlopers van de asielcrisis van 2015 en de aanslagen van 22 maart hebben de staatskas getroffen. In de analyses die de klassieke media van het jaarverslag hebben gemaakt werd het zelden vermeld, maar de Nationale Bank berekende dat die gebeurtenissen de staatskas zo’n 0,2 procent van het bbp hebben gekost. In euro’s zou dat neerkomen op bijna een miljard extra uitgaven. Er waren de uitgaven voor de opvang van ille- galen, en de extra kosten voor politie en leger omwille van de terreurdreiging. En er waren minder belastinginkomsten omdat de horeca zwaar heeft geleden door de aanslagen.

Dat is geen reden voor de regering-Michel om zich achter die gebeurtenissen te verbergen. Ook zonder de aanslagen zouden de overheidsuitgaven op een onaanvaardbaar hoog niveau hebben gestaan. Zo’n 49 procent van het bbp. Reden is de belastingverschuiving of taxshift die onvoldoende gefinan- cierd is. Bovendien heeft de regering de voorbije jaren te weinig bespaard. Eerder dan de uitgaven te doen dalen, kiest men ervoor die minder snel te doen stijgen.

In 2000 bedroegen die primaire uitgaven 42,4 procent van het bbp. Om naar dat niveau terug te keren, zou zo’n 30 miljard euro minder moeten worden uitgegeven. Het lijkt een onmo- gelijke opdracht voor een regering die al over de helft is. En die steeds meer de indruk wekt dat ze, met het oog op de gemeen- teraadsverkiezingen van 2018, nu al in lopende zaken zit.

A^ngélique VAnderstrAeten Het saneren van de overheidsfinanciën was één van de doelstellingen van de regering-Michel. Maar vorig jaar

werd het begrotingstekort niet kleiner, het nam zelfs toe: van -2,5 procent van het bbp naar -2,8 procent. Eén van de oorzaken is de combinatie van aanslagen en de asielcrisis. Die kostten de staat - dus de burger - bijna 1 miljard euro.

Mevrouw Van Rompuy neemt ontslag en spreekt. Eindelijk.

Vorige week nam Geertrui Windels, de echtgenote van Herman van Rompuy, met slaande deuren ontslag als (enige) Nederlandstalige schepen van Sint-Genesius-Rode.

Ze haalde daarbij zwaar uit naar haar Franstalige collega’s uit het schepencollege en deed een boekje open over de eindeloze pesterijen die ze de voorbije vier jaar heeft ondergaan. De persartikels die dit opleverde zouden verplichte lectuur moeten zijn in het middelbaar onderwijs want jonge mensen beseffen vaak niet hoe Franstalige poli- tici neerkijken op al wie Nederlandstalig is.

Stank voor dank

Het duo Van Rompuy-Windels woont al enkele decennia in deze faciliteitengemeente, maar keek wat neer op de lokale gemeente- politiek. Ze lieten dit werk over aan de welbe- spraakte Anne Sobrie, dochter van Puck Algoet, de laatste Nederlandstalige burgemeester van Rode. In 2012 was Herman Van Rompuy Voor- zitter van de Europese Raad en hoopte men via het lijsttrekkerschap van Geertrui Windels op extra stemmen van Europese ingezetenen.

Windels haalde toen een verdienstelijke per- soonlijke score van bijna 1.500 stemmen, maar de Vlaamse eenheidslijst ‘Respect’ bleef han- gen op 34,5 procent van de stemmen versus 65 procent voor de Franstalige eenheidslijst ‘Inté- rêts Communaux’. Door het bijzondere kiessy- steem voor de zes faciliteitengemeenten werd Windels automatisch schepen. Zij zetelde dus vier jaar lang in het schepencollege en maakt nu opnieuw plaats voor Sobrie, met de aankon- diging bovendien dat ze niet meer zal opko- men in 2018.

In de pers was Windels dus bijzonder scherp voor de Franstalige schepenen, die haar blijkbaar van in het begin onophoudelijk hebben gepest en gechanteerd. Het budget voor de

schamele bevoegdheden die haar waren toe- gewezen (Nederlandstalige cultuur, biblio- theek, milieu- en afvalbeleid) werd systema- tisch verminderd ondanks de subsidies die zij bij de Vlaamse overheid wist los te weken. Zo werd haar jaarbudget voor milieu plots uitgehold van 30.000 naar 6.000 euro. Windels werd op alle mogelijke manieren tegengewerkt en haar bevoegdheden werden meteen uitgehold wanneer zij succes boekte. Ambtenaren kregen het verbod om met haar samen te werken;

haar dossiers ontving ze pas de avond voor de zitting van het schepencollege. Ondanks deze negatieve ervaringen bleef ze behulpzaam voor haar collega’s. Ze zette hen op het spoor voor Vlaamse subsidies voor rioleringen en klaslo- kalen, maar kreeg alleen stank voor dank. De Nederlandstalige cultuurraad werd niet langer erkend als adviesorgaan en verloor zijn subsidies, terwijl er wel 15.000 euro gevonden werd voor een campagne waarin de inwoners werden opgeroepen zich als Franstalig te regi- streren.

Onbegrijpelijk braaf

Opmerkelijk was dat Windels het meest werd tegengewerkt door Sophie Wilmès van de MR. Inmiddels werd dit Kamerlid gebom-

bardeerd tot minister van begroting in de federale regering-Michel. Zelfs burgemeester Rolin (cdH) zat blijkbaar in zijn maag met het arro- gante pestgedrag van Wilmès, maar hij durfde haar nooit terechtwijzen. Sinds Wilmès minister werd, zou ze wat beleefder geworden zijn, maar de tegenwerking bleef duren.

Het is goed dat Windels dit allemaal naar buiten brengt. Wel is het bijzonder jammer dat dit nu pas gebeurt, terwijl de pesterijen al zolang aanhouden. Het is haast onbegrijpelijk te noemen dat Windels dit allemaal is blijven slikken en nooit eens stevig met de vuist op tafel klopte, bijvoorbeeld tijdens de gemeenteraad of via een persartikel. Blijkbaar wenste zij tot op het einde een soort loyauteit te onderhouden ten overstaan van de andere schepenen, terwijl er omgekeerd alleen maar misprijzen was. Het is echt wel typisch voor de onderdanige Vlaamse mentaliteit: Neder- landstalige mandatarissen proberen doorgaans goed te doen voor iedereen en hard te werken voor het algemeen belang, terwijl de Franstali- gen altijd in de eerste plaats werken voor hun eigen achterban.

Homans en Weyts

In haar afscheidsinterviews haalt Win- dels ook uit naar de Vlaamse N-VA-ministers Homans (bevoegd voor Binnenlands Bestuur) en Weyts (Vlaamse Rand) omdat die de Vlaamse mandatarissen veel te weinig zouden ondersteunen. Zo is de praktijk om regis- ters voor Franstalige inwoners aan te leggen (zodat ze bijvoorbeeld een Franstalige kiesbrief kunnen ontvangen) nog steeds onwettelijk, ook al werd ze gesuggereerd in een arrest van de Raad van State. Homans en Weyts zouden richtlijnen moeten uitwerken voor de Vlaamse mandatarissen om de aanleg voor zulke regis- ters te bestrijden, maar blijkbaar schuiven zij het dossier voor zich uit. Het is tijd dat de Vlaamse regering hierover eindelijk eens dui- delijkheid verschaft.

We willen graag eindigen met een tip voor de Nederlandstalige mandatarissen uit de faciliteitengemeenten. Het getuigenis van Windels zou verder uitgedragen moeten worden. Best ook in andere talen. Veel anderstalige kiezers uit de zes faciliteitengemeenten zijn een stuk gema- tigder dan de francofone verkozenen. Als ze kennis zouden hebben van het hatelijke pestgedrag van bepaalde burgemeesters en schepenen en de wijze waarop zij kansen en mid- delen verspelen voor een goed bestuur, dan zouden ze allicht niet langer hun stem geven aan deze fanatici. Ondanks de onloochenbare demografische achteruitgang aan Nederlands- talige kant, kunnen de kiesresultaten bij een goede campagne ook de andere richting uit- gaan.

BL

ANDERE GRAAiERS

Tom Balthazar is misschien maar de eer- ste domino die omvervalt. In Publipart zitten zeventien bestuurders die zichzelf allemaal zeer royale vergoedingen hebben uitgekeerd:

in 2015 ging het om 19.000 euro per bestuur- der. Dat is niet onwettelijk, wel onethisch. Bij die bestuurders zijn de PS’ers André Gilles, Sté- phane Moreau en Alain Mathot, de zoon van de beruchte Guy Mathot. Verder de Gentse schepen Christophe Peeters (Open Vld), de CD&V’er Ignace Dereeper en Patrick Boes, de vroegere kabinetschef van Termont. Gaan die ook ontslag nemen?

Eerlijkheidshalve: de Vlaamse graaicultuur was minder extreem dan de Waalse bij Publi- fin. Daar werd regelrechte fraude gepleegd.

De Waalse bestuurders incasseerden vergoe- dingen voor vergaderingen die in werkelijk- heid nooit hebben plaatsgevonden. Dat is in PubliPart nooit gebeurd.

CENSuuR AAN uNiEFS

De webstek ‘Spiked!’, die al jaren een lans breekt voor vrije meningsuiting (VMU), publi- ceerde voor de derde keer een ranglijst van alle universiteiten in Groot-Brittannië waarop wordt aangegeven hoe het er gesteld is met de vrije meningsuiting.

Het beeld is niet fraai. ‘Spiked!’ gebruikt de kleuren van een verkeerslicht: groen bete- kent dat er geen beperkingen zijn aan de VMU, oranje betekent dat er zoveel regeltjes zijn dat de VMU de facto in het gedrang komt, en rood betekent dat er actief aan censuur wordt gedaan. Slechts 6 procent van de uniefs in het Verenigd Koninkrijk kreeg groen, 30,5 pro- cent kreeg oranje en maar liefst 63,5 procent kreeg rood.

Dat is ontstellend voor instellingen die een veilige haven voor het vrije debat zouden moe- ten zijn. ‘Spiked!’ toont ook aan dat het pro- bleem snel verergert. Toen ze de lijst in 2015 voor het eerst publiceerden, kregen nog ‘maar’

41 procent van de uniefs een rode markering.

In 2016 was dat al 55 procent, en nu dus die ongelofelijke 63,5 procent. En de ‘grote twee’

in het VK? Cambridge kreeg oranje, maar Oxford kreeg rood. De zeven uniefs die groen kregen, zijn klein tot zeer klein.

(3)

Actueel

16 februari 2017 3

Grootverdiener

Mijnheer de moraalridder,

Gij zijt dezer dagen in uw nopjes, want de slag om Gent woedt in alle hevigheid en gij wilt daarin een heroïsche hoofdrol spelen.

Het is al lang uw ambitie om de Groenen en zeker de socialisten uit de coalitie te wippen.

Gij staat immers zelf klaar om met uw troepen de belegerde burcht over te nemen en vanuit een virtueel nieuw Gravensteen gra- felijk te heersen over de oude Vlaamse stad.

Gij kent de sossen als weinig anderen, want tijdens uw verleden als journalist van de BRT (in Vlaamsgezinde kringen beter bekend als: Bekrompen, Rood en Tendenti- eus), waart gij 14 jaar lid van de socialistische partij (wat gij eerst ontkende), schreeft gij mee aan het partijprogramma en pende gij columns neer in het ledenblad van de sossen.

Toen dat allemaal aan de oppervlakte kwam in 2011, kwaamt gij met een uitgestreken gezicht en tot ieders ontroering vertellen “dat het geen enkele invloed gehad heeft op mijn journalistenwerk”… In die periode hadt gij de oversteek naar de N-VA al gemaakt. Velen fronsten daarbij de wenkbrauwen, want wei- nigen begrepen dat, zeker nadat gij u jaren- lang hadt gekeerd tegen het (Vlaams-)nationalisme. Gij droegt niet zonder reden een strik zolang een bepaalde Vlaamsgezinde partij een bedreiging was voor het establish- ment. Enfin, op een zeker moment waart gij dus socialist-af en maakte gij uw bocht naar het ‘democratisch’ Vlaams-nationalisme. Gij hadt toch niets meer te verliezen, want gij stondt aan de vooravond van uw pensioen als VRT-ambtenaar. Gent werd dus uw objec- tief, maar gij belandde na de gemeenteraads- verkiezingen in 2012 toch in de oppositie.

Voldoende tijd om de messen verder te gaan slijpen om de sossen zo spoedig mogelijk te gaan verdrijven.

De recente Optima-affaire en de huidige PubliPart-affaire waren en zijn voor u ‘gefun- deness fressen’ om met de matrak op de sossen te kloppen. In de Gentse gemeenteraad haalde gij herhaaldelijk uit naar hen en zegde gij meermaals dat ‘er nergens Vlaamse socialisten zijn die zo PS zijn als die van Gent’. Op uw eigen webstek lees ik: “Het systeem Ter- mont is het PS-systeem in meerdere beteke- nissen: een gigantische tewerkstellingsma-

chine (nergens is er zoveel stadspersoneel als in Gent), een gigantische subsidiema- chine (inclusief ook hier honderden jobs in het zogeheten middenveld), een gigantische graaimachine voor de toplui. (…) Ook de technieken zijn dezelfde: in Vlaanderen zijn de intercommunales goed geregeld, inclusief beperken van de vergoedingen, enz...

Maar net zoals in Wallonië heeft men daar in Gent iets op gevonden: men maakt er hol- dings, nv’s, enz... van. Dan immers zijn de vergoedingen, zo blijkt, niet beperkt tot de zitpenning van een gemeenteraadslid...” In wezen en in principe kan ik u volgen: het loopt allemaal de spuigaten uit en velen steken hun zakken meer dan vol. En de cumuls zijn schier onoverzichtelijk. De perceptie naar de gewone man is moordend, want die cata- logeert de politici al lang als ‘zakkenvullers’.

Maar zijt gij, Siegfried, de naar het Vlaams- nationalisme bekeerde socialistische moraalridder, wel de juiste man om dat soort analyses te maken? Akkoord, aan uw prebenden is niks louche, maar dat gij zalig meeschnab- belt uit de politieke ruiven, staat als een paal boven water: volksvertegenwoordiger, voorzitter van de Kamer, bureaulid van de Kamer, gemeenteraadslid, fractievoorzitter in de gemeenteraad en lid van de adviesraad van Telenet. Van dit laatste wilde gij lange tijd zelfs niet eens zeggen hoeveel het in het la- tje brengt… En daarnaast hebt gij nog een reeks onbezoldigde mandaten.

Ik wil maar zeggen: zijt gij wel de uitgele- zen figuur om bijvoorbeeld John Crombez de levieten te lezen over diens cumul en die van zijn partijgenoten? Of opmerkingen te maken bij mensen die onevenredig veel verdienen?

De burger ziet dit als de pot die de ketel ver- wijt dat hij zwart ziet.

Akkoord dat gij een soort Optima-bis-com- missie eist in Gent om alles uit te klaren en om te zien hoe de geldstromen lopen. Maar misschien moeten we dat eens breder open- trekken door bijvoorbeeld concrete cijfers te plakken op de aangeduide bezoldigde mandaten op de bekende ‘cumuleo.be’-lijst. We gaan daar zeker veel uit leren… Alleen al omdat alles dan zwart op wit staat.

Akkoord, Siegfried?

Briefje aan Siegfried Bracke

Vele afgevaardigden komen uit landen die geen enkele bijdrage leveren aan klimaaton- derzoek en die alleen in het politieke aspect geïnteresseerd zijn. Ook de andere verte- genwoordigers zijn in geen enkele mate een representatief staal van de wetenschappelijke opvattingen ter zake. Het zijn vooral kli- maatmilitanten die uitgenodigd worden zich bij de rangen van het IPCC te voegen.

Van Ypersele

Een typisch voorbeeld is Jean-Pascal van Ypersele (een telg van het adellijke geslacht dat we vooral kennen van de koninklijke entourage). Deze Belgische weerkundige liet voor het eerst van zich horen met een klimaatstudie die hij had geschreven voor het ecologistische Greenpeace. Zijn radicale visie op het klimaat kreeg geen deuk toen hij in 2011 een publiek debat verloor tegen klimaatscepticus Istvan Marko, professor aan de UCL. Van Ypersele besloot gewoon elk debat met klimaatcritici voortaan te weige- ren. Ook tegenspraak in zijn afwezigheid ligt hem moeilijk. Zo eiste hij dat zijn universi- teit tuchtsancties zou nemen tegen een collega die kritiek had geuit op het IPCC. Hij probeerde zelfs een wetenschappelijk col- loquium over het klimaat te laten verbieden.

Het zegt veel over de staat van het klimaatdebat en de militante rol die het IPCC daarin speelt, dat Van Ypersele, die in normale omstandigheden zou weggezet worden als een extremist, in 2008 ondervoorzitter werd van het IPCC. In 2015 steunde de Belgische regering zelfs zijn kandidatuur voor het voor- zitterschap van deze instelling. Een aantal collega’s van verschillende Waalse universiteiten, waar men voldoende vertrouwd is met Van Yperseles fundamentalistische opvattingen, waren hierover zo verontwaardigd dat ze een petitie tekenden waarin ze hem een

“radicale ecologische militant” noemden, “die een debat, dat in alle sereniteit moet kunnen gevoerd worden, politiseert en vergiftigt.”

Van Ypersele werd uiteindelijk geen voorzitter, maar is helaas typisch voor de militante “wetenschappers” die het klimaatdebat domineren en die op handen gedragen worden door pers en politiek. Ernstige wetenschappers die toch ooit hun medewerking verleenden aan het IPCC, zoals Richard Tol, Chris Landsea, Madhav Khandekar of Frede- rick Seitz, beklaagden zich er al snel over hoe hun werk ernstig werd verdraaid in de eind- rapporten van dit activistisch orgaan.

Een jonge wetenschap

De systematische eenzijdigheid en poli- tisering van het klimaatvraagstuk door het IPCC is representatief voor heel wat activiteit in deze sector. In 2009 brak het zogenaamde Climategate-schandaal uit. Honderden mails van heel wat kilmaatonderzoekers werden gelekt aan de pers. Daaruit bleek dat meer- deren onder hen in de eerste plaats bezig zijn met het steunen van “de goede zaak”

en desnoods overgaan tot manipulaties van de onderzoeksgegevens. Zo bleek Michael Mann, één van de leidende klimaatalarmis- ten, in zijn temperatuuroverzichten de mid- deleeuwen (die warmer waren dan vandaag) bewust te hebben weggelaten.

Echte vervalsingen zijn echter zeldzaam.

Die zijn ook niet nodig. De klimaatverande-

ring is niet alleen een heel jonge, maar ook een uiterst complexe wetenschap, waarbij zoveel academische specialismen en sub-dis- ciplines betrokken zijn dat slechts zeer wei- nigen een overzicht van het geheel hebben.

Daarbij komt nog dat er enorme hiaten in de kennis van dit onderwerp bestaan, waarvan de onduidelijke invloed van zonneactivi- teit maar één voorbeeld is. Dat alles maakt het klimaat een ideaal actieterrein voor gis- singen, speculaties en selectieve interpreta- ties. De redenering die aanvat bij de (onbe- twiste) vaststelling van hogere temperaturen eind vorige eeuw, en die eindigt bij de kli- maatplannen van Parijs, is zo lang, zo extreem broos en zo speculatief dat ze enkel door politieke ideologie en niet door wetenschappelijke methodiek kan in stand gehouden worden.

De sceptici

Het IPCC is slechts één van de gepoliti- seerde instellingen en projecten die aan “kli- maatwetenschap” doen. In deze wereld van subsidies, betaalde opdrachten, prestigieuze onderzoeksprojecten, internationale confe- renties en reizen, tewerkstelling in overheids- agentschappen, aanzien en faam, is enkel plaats voor mensen die bereid zijn de axio- ma’s van het klimaatgeloof te aanvaarden.

Wie tegenpruttelt, wacht het zijspoor. Erger, dissidenten worden zelfs regelmatig beschul- digd van “negationisme” (een term normaal voorbehouden voor Holocaustontkenners).

De beroepsmatige beperkingen voor sceptici worden met andere woorden aangevuld met het morele odium mee verantwoordelijk te zijn voor de rampen die toekomstige gene- raties zullen overkomen, vooral dan de arme sukkelaars van de derde wereld.

Dat een indrukwekkende groep van prominente en minder prominente klimaatsceptici toch de moed heeft te spreken, is eigenlijk een mirakel. Maar hun argumenten worden weinig beluisterd in pers en politiek.

Het vertekend beeld dat wordt opgehangen over het wetenschappelijk debat heeft ook veel te maken met de zeer onevenwich- tige mobilisering van beide kampen. De kli- maatgelovigen zijn permanent onder de wapens. Via instellingen en projecten van de overheid brengen ze met grote regelmaat rapporten en studies uit, liefst begeleid door persmededelingen die door journalisten zonder veel nadenken kunnen overgenomen worden. De dissidenten, hoe talrijk ook, zijn weinig georganiseerd en hebben weinig per- soonlijke redenen om hun nek uit te steken.

Ik geef één van hen, Rchard Lindzen, kli- matoloog aan de prestigieuze MIT-universi- teit, het laatste woord: “Historici zullen zich in de komende eeuwen afvragen hoe gebrek- kige logica, overschaduwd door sluwe en niet-aflatende propaganda, er echt toe geleid heeft dat een coalitie van allerlei belangen- groepen bijna iedereen kon van overtuigen dat door mensen geproduceerde CO₂ een gevaarlijk, wereldbedreigend gif is. ... Het publieke verhaal over klimaatverandering heeft weinig te maken met wetenschap. Het is eerder een onderdeel geworden van een politiek verhaal, waar beschouwingen dienen om de eigen politieke basis veilig te stellen en de oppositie af te schrikken, eerder dan om klaarheid te scheppen.” J^urgen C^eder

Waarom ik een klimaatscepticus ben (laatste deel)

Een centrale rol in de misvatting dat de klimaatreligie op een wetenschappelijke consensus kan rekenen, wordt gespeeld door het Intergovernmental Panel for Cli- mate Change (IPCC). Dat is een organisatie van de VN die “experten” van alle lan- den ter wereld verzamelt om zich te beraden over de klimaatverandering. Door onze pers wordt het IPCC behandeld als een wetenschappelijk onderzoekscentrum. Het is echter een politiek orgaan bij uitstek.

Ondertussen in Noord Korea

Volgens EU-president Donald Tusk betekent president Trump een gevaar voor Europa.

Wie daarentegen blijkbaar geen gevaar vormt, is....Kim Jong-un. Die mag raketlancerin- gen organiseren of zijn halfbroer laten vermoorden. Maar geen kat die het nodig vindt om hiervoor op straat te komen en te betogen.

Waar blijven de beroepsbetogers van PVDA en ‘Hart boven hard’?

Nieuwsfeit van de week

P.S. In mijn eerste artikel in deze reeks stelde ik: “Ik ben geen klimaatwetenschapper. De kans dat u dat bent is ook bijzonder klein.” Het was dan ook mijn bedoeling het klimaatdebat te bena- deren vanuit het standpunt van een wetenschappelijke leek (wat ik ben) en de redenen op te som- men waarom er ook zonder kennis van de wetenschappelijk details zeer pertinente vragen kunnen gesteld worden bij de klimaatlitanie die u zo vaak hoort in onze media. Ik onderschatte blijkbaar de wetenschappelijke kennis van onze lezers. Jan Meeus, een gepensionseerde weerkundige en klimaatscepticus, schreef ons een brief om ons bij te treden.

Van Raf Verschueren kregen we zelfs een uitermate interessante analyse van de rol van CO₂ in de klimaatproblematiek. Ik moet toegeven dat heel wat van zijn preciese wetenschappelijke argumen- ten mijn petje te boven gaan. Dat is ook de reden waarom we ze hier niet in extenso gaan weerge- ven. Volgende paragraaf wil ik u niet onthouden: “Er heerst op de aarde inderdaad een formida- bel broeikaseffect maar dat wordt hoofdzakelijk veroorzaakt door de aanwezige waterdamp. En ja, CO₂ en enkele andere gassen zoals methaan en stikstofoxides, zullen zeker een rol spelen, maar deze is verwaarloosbaar t.o.v. het effect van 40.000 ppm waterdamp.” De heer Verschueren vulde zijn analyse aan met zijn beschouwingen over de medewerking van wetenschappers aan het kli- maatgeloof, die nauw aansluiten bij bovenstaand artikel. Waarvoor onze dank. JC

(4)

Pure verspilling

Nu de discussie over cumulerende politici weer is opgelaaid, na het Waalse PS-schandaal rond Publifin en de Vlaamse pendant Publipart, grijpen de Groenen hun kans om knuppels in het hoenderhok te gooien en zich op te wer- pen als de zuiversten der zuiveren. Het ligt er vingerdik op dat zij hun grote rechtse aartsvij- and van de N-VA willen treffen, want zij zien het niet voor onmogelijk dat in de grote(re) steden de N-VA in 2018 mogelijk de macht zal grijpen.

Als schietschijf gebruikt Kamerlid Kristof Calvo daarvoor zijn collega-Kamerlid en burgemeester Bart de Wever. De Groenen stellen dan ook voor dat elke cumul van politieke mandaten stopt. Dus, schepenen en burgemeesters kunnen geen parlementslid meer zijn. Want, zegt Calvo, (en er is wel íéts - maar niet alles - van aan), de meeste burgemeesters zitten niets te doen in het parlement. Het loon van Bart de Wever is dus pure verspilling. Hij denkt daarbij ook aan Christophe D’Haese (N-VA) uit Aalst en Vincent van Quickenborne (Open Vld) uit Kortrijk,… Jawel, de ‘inzet’ van sommige burgemeesters en schepenen steekt schril af tegen tal van parlementsleden die bijna dagelijks aanwezig zijn, stipt hun commissies volgen, wetsvoorstellen ontwerpen en de plenaire zit- tingen bijwonen.

Te doorzichtig

CD&V springt mee op die kar, maar bekijkt het heel tactisch. Die partij weet dat ze de grote steden en de centrumsteden zal moeten loslaten bij gebrek aan voldoende kiezers.

Zij meent wel nog goed te kunnen scoren in de landelijke en middelgrote gemeenten. Van- daag heeft men daar nog op veel plaatsen de touwtjes in handen, hier en daar zelfs nog met een volstrekte meerderheid. Dus speelt zij het anti-N-VA-spelletje op haar manier mee door te stellen dat zij ook voor een cumul is, maar dan voor burgemeesters uit steden met meer dan 50.000 inwoners. Er zou zelfs een wetsvoorstel over klaarliggen… Goed gezien, maar eigenlijk iets te doorzichtig. Bovendien past het perfect in de carrièreplanning van Kris Peeters: verkas- sen naar Antwerpen, havenschepen worden en verdwijnen uit de nationale politiek, waar hij het toch nooit meer verder zal brengen dan vandaag het geval is.

Boter op het hoofd

Al is Calvo dan ‘gewoon’ parlementslid en is hij geen schepen of burgemeester, toch is hij niet vies van een extra (afgeleid) mandaatje.

Hij cumuleert er zes, waarvan vijf bezoldigd, vernemen we via de nieuwe nieuwswebstek sceptr.net. Hij is betaald Kamerlid, fractieleider, gemeenteraadslid, politieraadslid en voorzitter van mmMechelen Feest. En de ‘zuivere maagd’

was er wel eentje vergeten aan te geven in zijn cumulaangifte… Het is altijd gemakkelijk anderen met de vinger te wijzen en meer properheid in de politiek te bepleiten. Maar met dit soort fratsen is dat toch niet echt geloofwaardig. Hij zit hoe dan ook in de club van de poenpakkers.

Zijn ‘aanklachten’ zijn dan ook niet meer dan politieke spelletjes om vliegen af te vangen.

Roddels uit de Wetstraat

Dossier 16 februari 2017

4 Politiek correct, alweer

Naar gewoonte begon de plenaire vergadering op donderdag met het vragenuurtje. In het oog sprongen de vele gelijklopende vragen over het OCAD-rapport dat de geldstromen uit o.m. Saoedi-Arabië en Qatar onder de loep had genomen en waarmee het radicale islamisme, het salafisme en het wahhabisme in ons land wordt ondersteund. Alle partijen leken het erover eens dat de zaak moet aan- gepakt worden.

Over hoe dat precies moet gebeuren, bleef men heel vaag. Toen Filip Dewinter zich in het debat mengde en zei dat zijn partij dat al der- tig jaar zegt, en voorspelde tot wat dat zou lei- den, maar dat men altijd de andere kant opge- keken heeft, was het hek van de dam.

Hij kreeg een scheldkanonnade van de premier over zich, en dat had hij vooraf kunnen weten, na zijn fameus bezoek aan president Assad in Syrië enkele dagen daarvoor.

Of Dewinter de juiste keuzes maakte, is voer voor discussie. Maar het is duidelijk dat zijn analyse dat men het probleem heeft laten uit- groeien tot wat het nu is, juist is. Zelfs in de serieuze gazetten gaf men dat schoorvoetend toe. Exemplarisch was de tussenkomst van Hans Bonte van sp.a: “Ik wil mij ten zeerste dis- tantiëren van de inhoud van de vorige spreker.

Dat neemt niet weg, mijnheer de premier, dat ik denk dat wij bij de meerderheid in dit parlement een vorm van schizofrenie zien.”

Wie de tussenkomsten van de andere spre- kers uit de andere partijen er eens op naleest, zal merken dat de rode draad overal dezelfde is. Alleen durven de meeste anderen – behalve Vuye en Wouters – niet gezegd hebben dat er niet zozeer een probleem met de islam is, maar ín de islam. Michel: “In geen enkel geval is het een strijd tegen de islam!”

Om politiek correcte redenen houdt men zich liever op de vlakte met ronkende ver- klaringen en spierballengerol, en schiet men gemakshalve honderduit op de gehate bood- schapper, die zijn boodschap weliswaar niet altijd even goed verpakt.

Steeds origineler

Het lawaai in de Kamer tijdens tussenkomsten… Wij hadden het er al vaker over. Kamer- voorzitter Bracke ergert er zich blauw aan. Niet- temin probeert hij haast elke week origineler uit de hoek te komen om de dames en heren praatbarakkers tot de orde te roepen.

Deze keer deed hij dat zelfs binnen het thema van vragen over de geluidsnormen boven Brussel: “Collega’s, mag ik u vragen om het geluidsniveau van uw gesprekken een beetje te laten zakken. Wij zullen er nog eens normen voor moeten opstellen.” Hij zou er beter aan doen artikel 64 van het Kamerre- glement resoluut toe te passen, waarin o.m.

staat: “Wordt de vergadering rumoerig, dan kondigt de voorzitter aan dat hij de vergadering zal schorsen.

Gaat het rumoer voort, dan schorst hij de vergadering gedurende één uur.” Desnoods meerdere keren op een dag. Wie niet horen wil, moet voelen!

De domst mogelijke beslissing

Keizer Nicolaas was er de oorzaak dat mijn grootvader vanaf 1915 in de modder stond. Er bestond een goede kans dat de Duitsers zonder de tussenkomst van de Russen Frankrijk en België overrompeld en verslagen zouden hebben. Officieel mobiliseerde het Russische leger eerst op 30 juli 1914, maar in werkelijk- heid bereidde een flink deel van het leger zich al een week vroeger voor.

De Russen hadden vooral een conflict met Oostenrijk-Hongarije over Servië, maar ze waren zo galant op Frans verzoek met een aanval op het oosten van Duitsland te beginnen. De Duitsers waren begin augustus vol- slagen verrast en voerden in allerijl en dankzij hun spoorwegen een groot leger van het westen naar het oosten. Het gevolg was dat de Duitse aanval door Vlaanderen en Noord- Frankrijk wegens een gebrek aan reserves aan de Marne doodliep en een Duitse over- winning à la 1871 verhinderde. De prijs werd betaald door de Russen, die door slechte coördinatie en communicatie vernietigend verslagen werden in het oosten van Duits- land. Daar lieten de Duitsers het bij, tot de loopgravenoorlog het front in het westen sta- biliseerde. In de loop van 1915 begonnen ze hun offensief in het oosten. Verhoudingsge- wijs had Duitsland tien keer meer spoorwegen dan Rusland.

De enorme Duitse industrie kon veel vlug- ger en betere wapens leveren, en Duitse discipline stond tegenover de almaar gro- tere chaos aan Russische zijde. Eind augustus 1915 hadden de Duitsers Russisch Polen met Warschau veroverd. Tegen die tijd waren al 1.500.000 miljoen Russen gesneuveld of zwaargewond, en zaten er 1 miljoen in krijgs- gevangenschap.

Opperbevel

Nicolaas nam de domst mogelijke beslissing. Tegen ieders advies in nam hij persoonlijk het opperbevel van het leger op zich, zodat hij verantwoordelijk werd voor de nederlagen en de zware verliezen.

Militair was hij een amateur die zijn bevel- hebbers irriteerde. De regering liet hij over aan zijn (Duitse) incompetente en psychisch beschadigde vrouw, die drie eerste ministers versleet op een paar maanden tijd en vooral vrienden of kennissen van haar goe- roe Raspoetin benoemde, maar de raad van Raspoetin in de wind sloeg om vrede te sluiten. Het economische leven werd een ramp.

De Russische export stortte in elkaar omdat de bondgenoten Duitsland en Turkije de uit- voer van goederen via de Dardanellen ver- hinderden. Gevolg: werkloosheid. Door de mobilisatie van miljoenen boeren werd een deel van het land niet meer bewerkt. Gevolg:

gebrek aan voedsel.

Slechte spoorwegverbindingen - met pri- oriteit voor het leger - en corruptie veroor- zaakten steeds meer voedselschaarste en een rantsoenering. Begin 1917 stonden vrou- wen in de steden soms 40 uur per week in de rij. Nicolaas stuurde het al weinig repre- sentatieve parlement naar huis, en hij ver- trouwde erop dat het leger hem trouw bleef.

Maar door de zware nederlagen waren 6 miljoen mannen uitgeschakeld in januari 1917.

De traditionele officierenklasse was volledig uitgedund. De nieuwe (lagere) officieren en onderofficieren kwamen uit de burgerij of de boerenstand en zij sympathiseerden met de tegenstanders van de keizer.

Een staking in de hoofdstad en een vrou- wenbetoging leidden tot zware rellen met 1.300 doden. Nicolaas gaf telegrafisch het bevel met harde hand de orde te herstellen en toen bleek dat nog 12.000 van de 180.000 soldaten in Sint-Petersburg gehoorzaamden.

Op een paar dagen tijd stortte het keizerlijk gezag in elkaar, en op 15 maart deed Nico- laas troonsafstand.

Twee machtscentra

Het parlement duidde een voorlopig comité aan, dat weldra een voorlopige rege-

ring werd onder leiding van de liberale aris- tocraat vorst Lvov. Die regering bestond uit burgers en intellectuelen en telde maar één uitgesproken linkse: minister Kerenski, ver- tegenwoordiger van de socialisten-revolutionairen, die het platteland beheersten.

Die voorlopige regering bepaalde onmid- dellijk dat de vrijheid van mening, vergadering en godsdienst absoluut was. Eerlang zou met algemeen, enkelvoudig en geheim stem- recht een grondwetgevende vergadering ver- kozen worden. En ze schonk Polen de onaf- hankelijkheid (geen grote opoffering gezien het toch in Duitse handen was).

De nieuwe regering had twee problemen.

Wat met de oorlog? De westerse geallieer- den erkenden meteen het nieuwe democra- tischer regime, maar eisten dat de regering verder oorlog voerde. Die verkoos inderdaad de voortzetting van de oorlog, want anders waren alle vreselijke opofferingen voor niets geweest. Het tweede probleem huisde let- terlijk in hetzelfde paleis waar de regering zetelde.

Ten gevolge van de stakingen was er, naar analogie met de revolutionaire situatie van 1905, een sovjet (raad) gevormd van arbei- ders en soldaten door de linkse partijen en organisaties die een zaal verder dan de regering vergaderde. Zeer vlug volgden andere steden. De regering ontdekte vlug dat die raden in de praktijk meer te vertellen hadden dan de ministers. Ze waren baas over de spoorwegen en het vervoer, en de soldaten bezaten de wapens.

Aanvankelijk waren de min of meer demo- cratische linksen (mensjewieken en socialisten-revolutionairen) nog de baas in de sovjets, dus werd soms met de regering samengewerkt. Maar de invloed van de fana- tieke bolsjewieken werd steeds groter, onder de leiding van een strategisch genie, Lenin.

Hij had tegen de publieke opinie in vanaf de eerste dag tegen de oorlog gepleit (maar was voorstander van een burgeroorlog om de macht te grijpen). Hij lanceerde vervol- gens de slogan “Vrede! Land! Brood!”, die almaar meer succes kreeg. Zijn eerste staatsgreep mislukte. Lenin vluchtte naar Russisch Finland.

Kerenski en de gematigde linksen kregen de volledige macht in de regering, maar ze bleven verder oorlog voeren. Maandelijks deserteerden 34.000 soldaten. De boeren- zonen voegden zich bij de boeren die in een steeds groter wordende anarchie de grond van de edelen en grootgrondbezitters in beslag namen.

Lenin

De voorlopige regering talmde, gezien de oorlogssituatie, met verkiezingen te organiseren en kon zich niet op een democrati- sche meerderheid beroepen (die ze wel bezat zoals in januari 1918 bleek, maar toen waren de bolsjewieken al de baas).

De opperbevelhebber van het leger besloot een einde aan de anarchie te maken met regeringsgetrouwe troepen. Kerenski was banger voor een conservatieve machtsgreep dan voor Lenin. Die mocht uit ballingschap terugkeren, en Kerenski liet massaal wapens uitdelen aan de bolsjewieken.

De opmars van een leger naar Sint-Peters- burg werd inderdaad gestopt, maar de bolsjewieken dachten er niet aan die wapens terug in te leveren. De regering en haar oorlog werden met de dag meer gehaat. In de stedelijke sovjets kregen de bolsjewieken overal de meerderheid, al stelden zij op het platteland, waar 80 procent van de Russen woonde en werkte, haast niets voor. Lenin bewees dat één man wel degelijk de geschiedenis kan veranderen.

Tegen de mening van zijn partijgenoten in, bleef hij voortdurend pleiten voor een nieuwe staatsgreep. Ten slotte kreeg hij in zijn kleine partijbestuur een meerderheid achter zich, en in oktober 1917 slaagde hij. Daarover meer in het najaar.

Jan neckers

De Russische revoluties (2)

“Leve de Russen!”, riep mijn grootvader Jan Persoons, toen hij in de loopgraven aan de IJzer het nieuws hoorde dat de keizer tot troonsafstand was gedwongen. Onmid- dellijk volgde een zware straf, want kritiek op om het even welke vorst wees op een gevaarlijke revolutionaire mening.

(5)

Actueel

16 februari 2017 5

Echo’s uit de Koepelzaal

Arm Vlaanderen

Heeft Liesbeth Homans voor haar beurt gesproken? De armoede in Vlaanderen zou dalen en dat zou bewijzen dat het beleid goed zit. Van de minister kan moeilijk worden ver- wacht dat ze haar eigen beleid gaat afkraken, maar ze is misschien wel wat onvoorzichtig met de cijfertjes omgesprongen. De oppositie had bloed geroken en zette de aanval op Homans in. Na het nodige verontwaardigde gedoe over het parlement dat het recht heeft om de cijfers in te zien, en enig getrek aan een eerder weigerachtige Homans, werd dan toch een papiertje ter beschikking gesteld. Zo kon het debat over de armoedecijfers (en minder over het armoedeprobleem zelf) zich in volle glorie beginnen te ontwikkelen. Een feest van statistieken en onverteerbare terminologie zou het worden. Het enige cijfer dat er nochtans toe doet, is dat ongeveer tien procent van de Vlaamse bevolking in armoede leeft en dat daar al tien jaar nauwelijks iets aan beweegt, ongeacht de politieke oriëntatie van het beleid.

Duidelijk

Her en der werd opgemerkt dat er werd

“gedebatteerd over het debat” of zelfs “op de kap van de armen”, zoals respectievelijk Mat- thias Diependaele (N-VA) en Homans zelf vonden. Gelukkig kon dat de pret niet bederven.

Of uit Homans’ grafiekjes iets op te maken viel, zorgde voor betwisting, maar de standpun- ten waren duidelijk. Sp.a en Groen riepen dat Liesbeth er niks van bakte en de cijfers misschien niet vervalst, maar toch hoogst oneigen- lijk gebruikte, want daterend van voor de vele extra facturen die uitgerekend de zwaksten treffen. Homans beweerde dat ze zeker geen hoeraverhaal had opgehangen, maar dat de tal- loze armoedebestrijdingsmaatregelen toch bijzonder goed en effectief waren. Ze werd daarin vurig ondersteund door de N-VA-fractie. Piet de Bruyn wist zelfs te melden dat de zware armoede van 5,9 naar 5,5 procent daalt. Dat daarmee niet meteen alles is opgelost, gaf hij wel grif toe. Mirakeloplossingen zullen er niet zijn, ook niet als rood-groen aan de knoppen zou zitten, maar een zo hoge armoedegraad in onze ‘topregio’ is toch wel wat beschamend.

Grapjas

Het is niet alleen Homans die zich met armoede bezighoudt, want ook ministers bevoegd voor werk en onderwijs horen zich daarmee te bemoeien. Eveneens bij de gevoelige departementen is energie, waarvan bevoegd minister Tommelein zich steeds meer als blauwe grapjas ontpopt. “Alles wordt eraan gedaan om de energiefactuur terug onder con- trole te brengen.” Dat die ontspoord is, is uit- sluitend de schuld van de sp.a. Dat is geen leugen, maar het begint een beetje te gemakkelijk te worden. Johan Danen (Groen) wees erop dat de energiearmoede hier te lande abnormaal hoog ligt, zo maar even één op negen gezinnen gaat daardoor de dieperik in.

Waarop Tommelein doodleuk antwoordde dat er niks steeg of daalde, dat hij geen cijfers naar voren bracht en nogmaals dat de socialisten het gedaan hebben. Gelukkig werd het Tommelein-maatregelenpakket ‘uitgerold’ om de energiearmoedeplaag te bestrijden. Als er inderdaad niks stijgt of daalt, is dat een staal- tje van indrukwekkend beleid.

Onthutsend

Dan is er toch het goede nieuws dat de werkloosheid daalt. Geen betere remedie tegen armoede dan werk. 226.000 vacatures zijn er bijgekomen aldus de altijd lyrische Bart Somers (Open Vld). Ook dat moet worden genuanceerd, want het is niet omdat er meer banen worden geschapen dat die mensen per se uit de werkloosheid halen, zeker niet op een zeer gesloten arbeidsmarkt als de onze.

Toch werd vanuit de bekende hoek misschien wat te hard op werkminister Muyters gescho- ten, want een zekere positieve tendens ont- luikt wel. In elk geval blijven de cijfers, goed- willend dan wel kwaadwillig geïnterpreteerd, onthutsend. Armoede, kinderarmoede, woon- armoede, energiearmoede…, het kan niet op.

Eveneens is duidelijk dat geen van de 600.000 armsten er door de steekspelen in de Koepel- zaal één cent op vooruit is gegaan.

Dossier geluidsnormen

Federale loyauteit? Weg ermee!

60.000 jobs. Dat is de inzet van het debat over de geluidsnormen rond de luchtha- ven van Zaventem. In een zeldzaam moment van eensgezindheid hebben de werkne- mers en werkgevers van de bedrijven die leven van de luchthaven vorige week gewaar- schuwd voor de grote gevaren van de absurde Brusselse geluidsnormen die binnenkort met nultolerantie toegepast worden.

Eigenlijk is het volkomen surrealistisch: uitgerekend het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, dat al ruim een kwarteeuw kampt met grote armoede en met torenhoge werkloosheids- cijfers, dreigt de levensvatbaarheid van de luchthaven met één welgemikte maatregel voorgoed onderuit te halen. De luchthaven van Zaventem is met voorsprong de grootste private werkgever voor Brussel, maar blijkbaar weegt dat gegeven veel minder zwaar dan het ochtendhumeur van enkele invloed- rijke bewoners van Sint-Lambrechts-Woluwe en Oudergem.

Wie het dossier bestudeert, weet dat de geluidsproblemen door Brussel tot en met worden opgeklopt. De hinder is daar de voorbije jaren sterk afgenomen. Vergeleken met het jaar 2000 nam het aantal vrachtvluchten vanuit Zaventem drastisch af, vliegt men minder tijdens de nacht en vliegen er veel minder lawaaierige toestellen. Ook het passagiersver- keer zorgt voor minder overlast. Bovendien wordt het gros van de vluchten stelselmatig afgebogen richting noord- en zuidrand, zodat Brussel meer dan ooit gespaard wordt. Min- der dan 10 procent van de vliegtuigen vliegt nog rechtdoor boven de hoofdstad. Toch wil het Brussels Gewest vanaf volgende week elk vliegtuig dat ’s morgens boven Brussel vliegt, bedenken met zodanig hoge boetes, dat de ene na de andere luchtvaartmaatschappij aan- kondigt Zaventem te zullen verlaten.

Verhuis van de luchthaven?

Dit is al lang geen rationeel debat meer over leefbare verhoudingen tussen Brussel en

‘zijn’ nationale luchthaven. Hier spelen andere motieven. Het gaat met name om een goed

voorbereide en doelbewuste sluipmoord op de belangrijkste economische troef van Vlaan- deren na de haven van Antwerpen. Jan Segers vatte de kwestie in Het Laatste Nieuws van vorige donderdag kernachtig samen: “Voor Gosuin (Brussels minister van Economie en Tewerkstelling voor de partij Défi, het vroegere FDF) is dit een Vlaams probleem en geen Brussels, aangezien op de luchthaven slechts één werknemer op de tien Brusselaar is. Dat zou hem in zijn functie grote zorgen moeten baren, maar Gosuin ziet er alleen maar een extra argument in om die verrekte luchthaven vanuit dat verdomde Vlaanderen naar Frans- sprekend België over te brengen. Hij acht een verhuis onvermijdelijk.”

Dat is inderdaad de kern van de zaak: de radicale francofonie zet de toon in dit dossier.

De weerzin voor Vlaanderen is bij een FDF’er als Gosuin zodanig groot, dat hij de belangen van de Brusselaars daaraan helemaal onder- geschikt maakt. Hij vond een medestander in de zeer hautaine cdH-minisiter Céline Fre- mault, die uit rancune tegen de MR de zaak op de spits drijft. De PS van Magnette en Di Rupo speelt het spel maar al te graag mee, want een verhuis van trafiek vanuit Zaven- tem naar Charleroi is mooi meegenomen voor Wallonië. Blijkbaar is alleen nog de as Wallo- Brux van belang. Van enige federale loyauteit is geen sprake meer, wel integendeel. Het zijn de Franstaligen zelf die de poten onder dit land wegzagen.

Vlaamse slippendragers

Nog het meest ergerlijke is dat er in de Brusselse regering drie “Vlaamse” excellen- ties zitten die weerwerk zouden kunnen bie-

den, maar die precies het tegenovergestelde doen. Guy Vanhengel (Open Vld) trekt open- lijk de kaart van de Franstaligen, terwijl Pas- cal Smet (sp.a) en Bianca Debaets (CD&V) als volleerde struisvogels zo hard mogelijk zwijgen. Elk van hen heeft nochtans de sleu- tel in handen: elk van hen kan zijn (of haar) portefeuille in de weegschaal leggen of drei- gen met ontslag. Of ze zouden aan één zeel kunnen trekken en de Franstaligen dwingen hun standpunt te matigen. Daarmee zouden ze in de eerste plaats bij de Brusselse bevolking veel waardering kunnen oogsten. Jam- mer genoeg gaat het om drie politieke dwer- gen zonder de minste ruggengraat en zonder zelfrespect. Ze zijn stuk voor stuk het levende bewijs dat de creatie van het Brussels Gewest een absolute vergissing is geweest, een instru- ment van de francofonie tegen Vlaanderen, waarbij Vlaamse ministers de rol spelen van gedreven slippendragers van hun francofone zetbazen.

We durven hopen dat de Vlaamse regering zich in dit dossier niet laat doen. Er staat heel veel op het spel. De Vlaamse regering en de Vlaamse ministers in de federale regering moeten de totale onredelijkheid van Brus- sel aan de kaak blijven stellen en kunnen op die manier zelfs de sympathie winnen van de Brusselse bevolking. Dit dossier kan wel degelijk opgelost worden. Niet door geschreeuw en geroep, niet door mee te stappen in de Brusselse provocaties. Wel door volgehouden onverzettelijkheid tegen de Brusselse irratio- naliteit en het egoïsme van een paar hoofd- stedelijke dorpspolitici. Wel door een verhaal van billijke spreiding, van een eerlijke en even- wichtige verdeling van lasten en lusten. Dat is de enige duurzame oplossing voor de luchthaven. We rekenen erop dat enkele Vlaamse ministers zich echt vastbijten in deze kwestie, dossierkennis uitstralen en blijk geven van gezond verstand. ’t Pallieterke

Brusselaars worden zenuwachtig

Volgens het vonnis van de vrederechter moet Grimbergen aan de provincie een verzoek rich- ten om de buurtweg af te schaffen. Maar Grim- bergen vond dus geen meerderheid om dit verzoek te steunen. In de notulen staat nu te lezen dat aan de provincie NIET zal worden verzocht de buurtweg af te schaffen. Gedeputeerde Tom Dehaene heeft inmiddels bekend gemaakt dat de provincie de Grimbergse weigering onmogelijk kan ombuigen naar een beslissing tot afschaffing van de buurtweg. Dit zou ingaan tegen de vaste rechtspraak van de Raad van State in dit soort materies.

Ghelamco is razend omwille van de gebro- ken beloften en heeft inmiddels het vonnis laten betekenen door een deurwaarder. Indien Grimbergen binnen de 30 dagen geen gevolg geeft aan de vraag van Ghelamco, zullen de Ieperse vastgoedbaronnen een dwangsom eisen van 250 euro per dag zolang er geen verzoek tot afschaffing van de buurtweg wordt geformuleerd. Gelukkig werd deze dwangsom geplafonneerd op 250.000 euro, zodat het ver-

lies voor Grimbergen enigszins beperkt blijft.

Archeologische opgravingen

Om de zaken te bespoedigen, heeft Ghe- lamco nu beslist om alvast van start te gaan met de verplichte archeologische onderzoe- ken op het terrein. Ze zullen ongetwijfeld diep moeten graven, maar het zou best wel eens kunnen dat de onderzoekers interessante spo- ren vinden van oude nederzettingen. De pro- jectsite is immers gelegen aan de Romeinse- steenweg, een gewezen Romeinse heirbaan.

In het verleden werden in de nabije omge- ving interessante vondsten gedaan. We nodi- gen de betrokken archeologen graag uit om rustig hun tijd te nemen, zo’n jaartje of twee, zodat er grondig en gedegen werk kan afgele- verd worden.

De vertragingen beginnen inmiddels op de zenuwen te werken van de Brusselse voortrek- kers van het stadionproject, met name Guy Vanhengel en Alain Courtois. In een soort van paniekreactie heeft Vanhengel een hele reeks

voorgekauwde vragen en antwoorden op het net gegooid in de hoop alsnog wat mensen te kunnen overtuigen van het grote belang van het Eurostadion. In de antwoorden draait Vanhengel telkens weer stevig rond de pot. De moeilijke en echt relevante vragen (bijvoorbeeld over mobiliteit, taalbeleid en ruimte- lijke ordening) omzeilt hij met een wijde boog.

De Brusselse schepen Alain Courtois gaat nog een stuk verder. De MR-politicus schakelt het wapen van de chantage in. Omwille van het handhaven van de buurtweg dreigt hij ermee om meteen na Batibouw Parking C volledig af te sluiten voor alle verkeer. Hierdoor zouden er bij een voetbalwedstrijd van de Duivels 7.500 chauffeurs een parkeerplaats moeten zoeken in de woonkernen van Strombeek en Wemmel, wat uiteraard niet leuk is voor de inwoners van deze gemeenten. Courtois hoopt hiermee de Grimbergenaars tot andere gedachten te force- ren, maar de man oogst alleen maar onbegrip en woede. Ook in Brussel zelf krijgt hij weinig steun voor deze wilde dreigementen.

Bodemloos vat

Intussen gonst het van de geruchten dat RSC Anderlecht de hele heisa beu is en binnenkort zou bekend maken niet langer geïn- teresseerd te zijn om van het Eurostadion zijn nieuwe thuisbasis te maken. Anderlecht heeft in het verleden wel een princiepsakkoord gete- kend met Ghelamco, maar verder waren er geen engagementen. De Brusselse topclub kan dus zonder schrik voor schadevorderin- gen breken met Ghelamco en kiezen voor een eigen bouwproject in Neerpede. Groot voor- deel hiervan is dat de club na pakweg 30 jaar baas zou zijn over zijn eigen stadion en bijge- volg niet verplicht zou zijn om ten eeuwigen dage astronomische bedragen aan huurgeld (bijna 10 miljoen euro per jaar) te storten in een bodemloos vat.

Wanneer de belangrijkste financier van het Eurostadion afhaakt, dan mag Brussel een kruis maken over zijn megalomane plannen.

Want er staat geen hond klaar om Anderlecht te vervangen. Hoopvolle perspectieven dus.

Bl Na de merkwaardige stemming in de Grimbergse gemeenteraad van 26 januari (16

stemmen voor de afschaffing van de buurtweg, 16 tegen en 1 onthouding), weet van- daag nog altijd niemand hoe het dossier weer vlot kan getrokken worden.