e 1,95
70
stejaargang • nummer 52 • woensdag 24 december 2014 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Racisme in Vlaanderen
Kunt u ze nog volgen, beste lezer, de opgeklopte verhaaltjes over ‘racisme’ die onze rood-groene media met de regelmaat van een klok in alle staten van opwinding brengen? In juni van dit jaar was er Het Krijtje. Een onverlaat zou met een school- krijtje het woord ‘neger’ op de gevel van VRT-journalist Peter Verlinden geschreven hebben. Verlinden woont samen met een zwarte vrouw, Marie Bamutese, dus rolde een golf van hysterische verontwaardiging door het Vlaamse medialand.
Het Krijtje
Dat er van de vermeende zware misdaad geen enkel bewijs was, zelfs geen foto, was uiteraard van geen belang. Dat het van alle tijden is dat schoolkinderen met krijt minder fraaie woorden op gevels schrijven ook niet.
Het Krijtje was zowaar zelfs belangrijk genoeg om door Terzake uitgekozen te worden als één van de vijf nieuwsfeiten van 2014 die in de oudejaarsperiode leidde tot een eindejaars- gesprek met het ‘slachtoffer’, Bamutese, in de rubriek ‘sociaal’. Haar sociale leed vanwege Het Krijtje is volgens de VRT groter dan, pakweg, dat van een ontslagen werknemer van Ford Genk.
In november was er dan de linkse schrijfster Saskia de Coster. Die beschuldigde de NMBS van racisme, want een controleur zou haar geen boete gegeven hebben toen ze onreglementair de trein opstapte, terwijl twee zwarten die dat wat later deden, wel een boete kregen. Toen ze protesteerde en alsnog een boete kreeg, was het weer niet goed. De NMBS onderzocht de zaak en ontmaskerde De Coster met videobeel- den als een leugenaarster, maar zij bleef vol- harden, met deze heerlijke woorden: ‘racisme wordt bij de NMBS niet au sérieux genomen’.
De fanatieke bestrijders van ‘racisme’ belan- den daarmee op het niveau van de zeloten die destijds naar het monster van Loch Ness zoch- ten: als men het niet vindt, is dat omdat men het niet ernstig genoeg neemt.
Kritiekloos
En nu is er dan Dellila Hermans. De linkse website Dewereldmorgen.be publiceerde op 17 december een opiniestuk van haar hand.
Die tekst werd een dag later kritiekloos door De Standaard overgenomen onder de subtiele titel: ‘Racisme in Vlaanderen: de beerput gaat open’. Het stuk is een lange opsomming van vermeende daden van ‘racisme’ waarvan Del- lila het slachtoffer werd, en eindigt met een oproep om op 18 december deel te nemen aan een betoging in Brussel tegen N-VA-staatsse- cretaris Theo Francken.
Twee stukken in de tekst van Dellila springen meteen in het oog. Ten eerste formuleert zij de zware aantijging dat zij geen rijbewijs heeft vanwege het racisme van de Vlamingen, met deze woorden: “Toen ik 18 was, volgde ik rijles- sen. De instructeur schreeuwde zo vaak tegen me dat ‘mijn volk toch echt niet kan rijden’, dat ik het ging geloven. Geen rijbewijs dus.”
Dat is vreemd. Iedereen weet dat in Vlaan- deren een rijinstructeur geen rijbewijzen uit- deelt; daarvoor moet men bij iemand anders een examen afleggen. Heeft een rijinstruc- teur iets onbeleefds tegen haar gezegd? Dat is best mogelijk, want rijinstructeurs pakken hun pupillen soms stevig aan, om hun volle aan- dacht te hebben in het belang van hun eigen veiligheid en die van anderen. Sergeanten doen met rekruten hetzelfde, in alle legers. Maar, heeft dat dan geleid tot ‘geen rijbewijs’? Dat is onmogelijk. Als Dellila geen rijbewijs heeft, dan is dat omdat ze gebuisd was voor haar exa- men, of omdat ze zelfs niet de moeite deed eraan te beginnen.
Met racisme heeft dat niets te maken, ten- zij dat het iets zegt over de wijze waarop gekleurde jongeren zowat elke tegenslag in hun leven per definitie beschouwen als ‘racis- tisch’ wanneer een blanke daarbij betrokken
is. Een fenomeen dat elke Vlaamse politieman, leraar of ambtenaar kent.
Skinheads
Maar het wordt nog straffer. ‘Toen ik 14 was, glipte ik via het slaapkamerraam naar buiten om stiekem naar een fuif in de parochiezaal te gaan. Toen ik weer naar huis wilde vertrek- ken, werd ik omsingeld door een groepje skin- heads. Ik werd heen en weer geduwd, enkelen van hen hielden me vast terwijl een paar ande- ren op mij plasten. Ik ging doorweekt naar huis, en liet een stuk van mijn ziel en onschuld ach- ter op de parking van die parochiezaal.’
Dat is vreemd. Dellila is 28 jaar. De feiten zouden zich hebben voorgedaan in 2000. Op dat ogenblik was de aandacht voor echt en vermeend ‘racisme’ al alomtegenwoordig. Wij zijn er vrij zeker van dat, indien zich in die tijd Vlaamse skinheads op zo’n brutale wijze zou- den misdragen hebben tegen een 14-jarig meisje, we dat wel op de voorpagina van De Morgen zouden gelezen hebben. En toch heb- ben we er niets van gehoord…
Het zou kunnen dat de ouders de klacht heb- ben ingediend maar stilgehouden, dat het par- ket het onderzoek in stilte heeft gevoerd (want het slachtoffer was minderjarig), dat de daders minderjarig waren en dus in stilte bestraft zijn.
Het zou kunnen, en in dat geval is het hele voor- val ten zeerste te betreuren. (Het gaat geluk- kig om een heel uitzonderlijk iets, dat niets zegt over de vermeende ‘racistische’ aard van alle Vlamingen.)
Maar het zou ook kunnen dat er helemaal geen klacht is, dat het hele verhaal van a tot z verzonnen is, of dat er minstens, door toedoen van het slachtoffer of haar ouders, geen enkel bewijs van is. Net zoals bij Het Krijtje. Net zoals bij de ‘racistische’ NMBS. Trouwens, net zoals bij de trouwshow in Sint-Niklaas destijds van de zwarte schepen Van Bellingen, die Vlaan- deren zelfs internationaal te kijk zette als een
‘oord van racisme’ – zonder enig bewijs. Hoe vreemd toch, dat er van zo’n zogezegd wijdver- spreid fenomeen nooit harde bewijzen kunnen voorgelegd worden.
Theo Francken
Er zijn nog redenen om de wenkbrauwen te fronsen. Het opinieartikel werd gepubliceerd de dag voor een betoging tegen Theo Francken, de N-VA-staatssecretaris die er nu eenmaal fysiek uitziet als… een skinhead. Wat een toeval!
Let goed op de titel van de tekst: ‘Racisme in Vlaanderen’. Dat doet meteen denken aan de hetze destijds tegen notaris X door HUMO en De Morgen, onder de titel ‘Incest in Vlaande- ren’. Zou het toeval zijn dat de concrete bewe- ringen van een ‘slachtoffer’ niet meer gecon- troleerd worden, zodra het maar kadert in de bestrijding van één of ander groot en vrese- lijk kwaad: ‘Incest in Vlaanderen’, ‘Racisme in Vlaanderen’? Hoe groter de hysterie, hoe klei- ner blijkbaar de kritische ingesteldheid van rood-groene journalisten.
De notaris X-hetze werd enkel maar gaande gehouden omdat die een politiek doel diende:
een linkse aanval op vermeende rechtse wan- praktijken. De huidige ‘racisme’-hetze heeft natuurlijk net hetzelfde doel: een linkse aan- val op de rechterflank van de N-VA, die met Jan Jambon en Theo Francken democratisch gelegi- timeerde sleutelposities bezet, maar voor links een dagelijkse beproeving is. Zijn er boze plas- sende skinheads in Vlaanderen? Misschien. Als men ze ons kan tonen, zullen we hun daden als eerste afkeuren. Maar sta ons toe in afwach- ting daarvan sceptisch te blijven. Het zou wel eens kunnen dat de Boze Plassende Skinheads thuishoren in het rijtje van de trouwshow van Van Bellingen, Het Krijtje, de ‘racistische’ NMBS en… het monster van
Loch Ness.
D eze w ee k
Halal: Haven Zeebrugge en
Belgomilk blind voor sluipend gif
Lees blz. 5
Prijs u gelukkig met mini geschenkjes en een kaars die nog van pas kan komen.
En geniet van de extra Poetin peer.
Wij wensen u een Zalig Kerstfeest.
• De insurrectionele vakbond 2
• De mislukte politieke staking 3
• Briefje aan Erik Van Looy 3
• ‘Operation Herbstnebel’ 7
• Hopen op minder feministische krampen 11
• Albert de Smaele en Rik de Nolf 11
• Echo’s uit de Koepelzaal 11
Actueel
24 december 2014
2
Uit de smalle beursstraat
De insurrectionele vakbond
Er kwam de voorbije weken kritiek op een uitspraak van N-VA-voorzitter Bart de Wever, die het FGTB de “gewapende arm van de PS” noemde. Onterechte kritiek. Het FGTB is wel degelijk een insurrectionele vakbond die enkel de taal van het geweld begrijpt.
We zijn uiteraard niet meer in de tijd van de stakingen tegen de Eenheidswet van 1960-’61, toen spoorwegen door het leger werden bewaakt om aanslagen te vermijden. Dat tijdperk en de huidige peri- ode van sociale onrust zijn niet met elkaar te vergelijken. Vijftig jaar geleden was er ook nog een socialistisch-communistisch machtsblok, waarvan nu geweten is dat het protestbewegingen in West-Europa financieel steunde.
Feit is dat de Waalse vleugel van de socialistische vakbond nog altijd in negentiende-eeuwse termen denkt: we moeten desnoods met geweld onze wil opdringen en de oplossing van alle problemen ligt in het aanslaan van het kapitaal. De constante oproep dat een vermogenstaks alle problemen zal oplossen, verschilt eigenlijk wei- nig van de syndicale strijdkreten aan het begin van de twintigste eeuw toen men dacht de kastelen van de rijke burgers aan te slaan om voor meer sociale rechtvaardigheid te zorgen.
De moderne versie van die aanslag op vermogens gaat er bij de media in als zoete koek. Wie de cijfers van Jef Pacolet (Hiva en ACW, dus een onverdachte bron) analyseert, leert dan een meerwaardebe- lasting van 10 procent op aandelenwinsten jaarlijks 50 miljoen euro opbrengt. Dat is niets vergeleken met de miljardensanering die ons de komende jaren staat te wachten.
De vakbonden zitten hier dus ferm naast, om het eenvoudig te stel- len. Maar er is meer. Vooral het FGTB heeft het pad van discussie en overleg verlaten. Onder leiding van de radicale Marc Goblet wil men door actie de regering dwingen tot het doorvoeren van aanpassin- gen in het beleid, maar niet alleen dat. Het uiteindelijke doel is zelfs het doen vallen van deze ploeg. Voor het FGTB, aangespoord door de PS, is het duidelijk: enkel een regering met de socialisten is legitiem.
Dat is het credo sinds de Koningskwestie. Tijdens die Koningskwes- tie heeft het grootkapitaal ingebonden omdat men vreesde dat lang- durige agitatie zou leiden tot de vernieling van de industriële infra- structuur. Tijdens de stakingen van de voorbije weken kwam het niet
zover. Dus zou men kunnen besluiten dat de uitspraak van Bart de Wever over het FGTB als gewapende arm van de PS overdreven is.
Toch niet. De media gaan al te makkelijk voorbij aan een aantal schandalige acties. Wij hebben het niet over stakingspiketten, of het bezetten van bedrijfsterreinen, wel over sabotagedaden die onder- belicht bleven. Eind november werden in de streek van Charleroi tele- foonkabels gesaboteerd. Men wijst in de richting van radicale syn- dicalisten. Bij elke stakingsdag stonden er niet alleen piketten aan de stelplaatsen van de bussen, de banden van die voertuigen wer- den ook platgestoken. Als dat geen gewelddadige agitatie is. De aanval op het hoofdkwartier van de MR een paar maanden gele- den past in het rijtje.
De rol van het FGTB in die agitatie mag niet onderschat worden.
Ook de MR maakt nu openlijk duidelijk dat het de bedoeling is van links een democratisch verkozen regering af te zetten.
Wellicht zal dat niet lukken. De insurrectionele of opstandige vak- bond FGTB heeft twee nadelen. Ten eerste heeft het Belgische hof om één of andere reden geen irrationele angst meer voor de linker- zijde en de vakbond in het bijzonder. Dat was vroeger anders. Rege- ringen zonder de socialisten hielden het zelden langer dan een legis- latuur vol. Na de verkiezingen kwam er - zeker ten aanzien van de CVP - vaak het duidelijke signaal dat de socialisten mee in het bad moesten worden genomen. Met de ex-diplomaat Frans van Daele als kabinetschef van de koning is dat anders.
Van Daele onderhoudt ook goede relaties met het bedrijfsleven en hij heeft in het verleden verschillende bestuursmandaten bekleed, onder andere bij Umicore (het vroegere Union Minière). Tweede punt:
de federale regering vertoont, na de eerste moeilijke weken, meer en meer samenhang. Er is geen kakofonie meer over de te nemen maatregelen.
De neuzen staan in dezelfde richting. MR-voorzitter Olivier Chas- tel liet net voor de nationale staking weten dat de regering geens- zins zal inbinden. Men weet in de Wetstraat dat er geen andere keuze is. Met een belastingdruk van 48 procent, een overheidsbeslag van 53 procent van het bbp en een staatsschuld van 105 procent is de bewegingsruimte beperkt. Bovendien wordt 2015 een zwaar sane- ringsjaar, want al in de eerste drie maanden moet er 1 miljard extra worden bespaard. Angélique Vanderstraeten
Over “beu zijn” gesproken
De goegemeente is de stakingen beu. Begrijpelijk. Twee randfenomenen torenden er in de “hete herfst” bovenuit: de door crapuul aangestoken Brusselse veldslag en het socialistische vakbondswijf uit Namen dat een kledingwinkel tot sluiten dwong door de rekken kaal te plukken en “haar buit” rond te strooien. Het wijf voelde zich geen ter- rorist, in tegenstelling tot, wist ze stellig, “De Wever en zijn bende”. Met die uitspraak symboliseerde de “dame” wat de verliezers van de verkiezingen echt willen: met steun van de media en de andere traditionele partijen het rode status quo, met een “verdeel en heers”-beleid, voortzetten.
Zullen ze uiteindelijk in hun opzet slagen?
Een andere “dame” symboliseert met haar poli- tieke koldergedrag de manier om “oppositie te voeren” tegen regeringen zonder socialis- ten. Dat ze meestal driekwart eeuw in de tijd moet afdalen om “valabele argumenten” voor haar ondermijningswerk te zoeken, is het min- ste van haar zorgen.
Het is de perceptie die telt om, na een “hete herfst”, in samenwerking met de vakbonden, een doorstart voor een “hete winter” te stimu- leren. Heeft de burger het duidelijk gehad met dat “hete”, het is een koud kunstje een aantal feiten en toestanden te noemen waar hij ook meer dan genoeg van heeft, maar die door de zondvloed aan nieuwsgaring over stakingsgol- ven ondergesneeuwd raakten.
Niet allemaal, verbeter ik mezelf dadelijk.
Als een door de media overbelicht nieuwsfeit gelijke tred hield met de hype rond de stakings- miserie, dan het overlijden en de uitvaart van koningin Fabiola.
Haar wens in alle bescheidenheid afscheid te nemen van haar aardse bestaan werd straal genegeerd. Niemand die durfde opperen dat dit volledig haaks stond op al die buitenge- wone eigenschappen en extreme levenswijs- heid, haar toegemeten door dezelfden die, door een staatsbegrafenis op te zetten, een gebrek aan respect voor de aflijvige etaleerden.
In de krant Het Laatste Nieuws verscheen een bladzijde grote foto van een door zo goed als lege straten trekkende peperdure en prot- serige lijkstoet.
Niets illustreerde meer de onverschilligheid van een bevolking die andere katten te gese- len heeft dan zich te laten meeslepen door wie belang heeft bij een opgefokte konink- lijke hype.
Will Tura, allicht denkend aan een volgend lintje, kraamde uit “dat hij zou moeten vech- ten om zijn stem onder controle te houden bij het zingen van zijn afscheidslied”. Het kan dat
de bevolking ook dergelijk geleuter hartsgron- dig beu is.
Experts en vrienden
Farid le Fou vrij? Zotter MOET het niet wor- den, wist krantenlezer Luc Baert uit Gent.
Of het niet zotter KAN worden, liet hij in het midden. Een peiling is niet nodig om te weten dat de bevolking de buik vol heeft van wat (politiek benoemde) rechters zich veroorloven.
Toch lijken de media niet echt bekommerd om het deksel van het stinkende potje te houden.
Opvolgen van de grootste justitionele farce ooit bestaat niet uit volgehouden kritiek op dat potje, wel uit wat wordt ingefluisterd door bronnen, de ene al idioter dan de andere.
Zo kon men genieten van sussende bood- schappen van “experts” die weten dat Justitie zotte Farid non-stop in de gaten houdt. Alleen weet geen enkele “expert” waar die topcrimi- neel zich ophoudt. Een andere vorm van opvol- ging is het aan het woord laten van “vrienden”
van Farid.
Onder wie de rechter die hem vrijsprak, ver- mits die aan kranten liet weten “dat zijn beslis- sing weldoordacht was”. Even weldoordacht werd dat klakkeloos gepubliceerd, evenals de doordachte uitspraak van Gerard de Coninck, een intimus van Farid. Hij wist dat “die man jarenlang onmenselijk was behandeld en nu eindelijk kon ademhalen”. A
ls iedereen de stakingen beu is, dan is kots- misselijk worden het enige dat geldt voor de
“opvolging” van zwaarwegende feiten.
Het blijvende gebruik van de vergoelijkende term “jongeren” om criminaliteit in multicul- turele samenhang ietwat te verdoezelen, mag dan minder ergerlijk zijn, het werkt niet min- der op de zenuwen van Jan Modaal die een kat een kat wil horen noemen.
Toetjes
Toen Fouad Belkacem op het terreurproces in Antwerpen orakelde dat hij triest is omdat
“jongeren” naar Syrië trekken, klonk de stille kreet “Heer, bespaar ons die onzin” van een moegesarde bevolking oorverdovend luid.
Even luid als de schampere maar terechte opmerking van lezer Willy Janssens uit Geraardsbergen, die denkt “dat wel weer een spitsvondig advocaatje op zoek zal gaan naar procedurefouten om Jérémy P., moordenaar van Béatrice Berlaimont, vrij te pleiten. Lukt dat niet, volgt wel een pleidooi over zijn harde jeugd”. Indien toestanden beu zijn hetzelfde betekent als verzuurd zijn, is nagenoeg de ganse bevolking verzuurd.
Me terugtrekkend uit de criminele sfeer geef ik als toetje op het “men is het beu”-verhaal enkele “grote” nieuwsfeiten mee die voor een goed humeur van de doorsneeburger niet echt bevorderlijk zijn.
Waarom zo nodig als frontpaginanieuws dient weerhouden dat voetballer en miljonair Eden Hazard straks 250.000 euro per week zal verdienen, is stellig een raadsel. Zeker als men weet dat het “zot van België”-clubje - de Rode Duivels - zo vaderlandslievend is dat haar leden er alles aan doen om zo weinig mogelijk of geen belastingen te betalen voor het land dat hen toch zo nauw aan het hart ligt. Wie dat soort verheugend nieuws liever rijk dan kwijt is, mag zijn vinger opsteken.
Ook wie zich niet blauw ergert aan het gelul over stroom afschakelen, nu een doemscena- rio in versnelde afbouw. Om er met niet het geringste “men is het beu” een punt achter te zetten, verwijs ik graag naar het eeuwige gezeur over BAM en alternatieve tracés, en het daasrmee verwante pakket dure studies en een referendum.
Daar tegenover staat dat veertien jaar na het begin van de woordenkramerij de eerste spadensteek nog altijd in het rijk van de ver- beelding bestaat. Om moe van te worden? Bij- lange niet.
D.Mol
Elektriciteitprijs flink verhoogd...met dank aan...
DEur DicHT
De federale regering gaat een aantal ambassades en consulaire posten sluiten.
Een beetje verspreid over de aardbol, maar toch voornamelijk in Europa, gaat de deur definitief dicht. Sommige sluitingen doen de wenkbrauwen fronsen.
Dat de ambassade van Kaboel en de ambassade van Tripoli worden geruimd, daarmee zal wel iedereen vrede hebben, het personeel dat op die risicovolle plekken zit wellicht nog het meest. Ook het opdoe- ken van diplomatieke posten in Rijsel en Keulen (op een steenworp van Brussel) lijkt niet meer dan logisch.
Maar dat in één klap alle ambassades in de Baltische staten er moeten aan geloven, is betreurenswaardig.
Bovendien is het een slecht politiek sig- naal nu de Russische nieuwe tsaar iets te
nadrukkelijk zijn ‘Drang nach Westen’ ten- toonspreidt. In principe is het de bedoeling dat die drie landen vanuit de ambassade van een naburig land worden bediend.
Het valt te hopen dat dat vanuit Helsinki of Warschau zal zijn, en niet vanuit Mos- kou. In dat geval kan men spreken van een bijzonder pijnlijke diplomatieke blunder.
De plannen van minister Reynders zijn nog niet definitief. Vermoedelijk zal één en ander nog wel aangepast worden. Eén ambassade voor de Baltische staten moet toch mogelijk zijn, bijvoorbeeld in Riga.
Daar zit de ambassadeur in een bijzon- der fraai Jugendstil-pand. Die stad heeft als voormalige Hanzestad historische ban- den met Brugge en Antwerpen. Dat Reyn- ders dat geen moer kan schelen, willen we wel aannemen. Maar dat de Vlaamse rege- ringspartijen dat zouden veronachtzamen, kunnen we moeilijk geloven.
Actueel 24 december2014 3
Voldaan na het succes
Mijnheer het lachebekje,
Vlaanderen bekomt na weer een batte- rij uitzendingen van ‘De slimste mens ter wereld’. Het medialandschap valt in zijn oude plooi. De topweken voor VIER zijn weer voor een tijdje voorbij. Zonder de minste twijfel kunt gij er goed mee leven dat de politiek correcte intelligentsia in Vlaande- ren u meer dan ooit als een heuse cultuur- paus aanziet, die hen alweer de kans heeft gegeven lucht te geven aan hun diepste zie- lenroerselen en hun bij momenten dolste fantasieën. En die zeker ook hun ijdelheid heeft gestreeld. Ik moet toegeven dat uw programma uniek is in zijn genre en bij een massa Vlamingen aanstekelijk werkt. Het is een quiz met originele invalshoeken, bijzon- der spitsvondige vraagstellingen, zelfs over banale onderwerpen, en een feilloos uitge- dokterd puntenmechanisme dat de zaak spannend houdt. Gij kluistert er Vlaande- ren mee aan de buis. Niet weinigen die ’s avonds nog verplichtingen hebben, haas- ten zich naar huis om tijdig in de luie zetel weg te zakken. Het is weinigen in de media- jungle gegeven. Die pluim is alvast voor u.
Met uw reputatie van populaire filmregis- seur en vlotte causeur, op smaak gebracht met relativerende humor en een aansteke- lijke lach, draait gij flink wat BV’s met het grootste gemak rond uw vinger. De mees- ten van hen zijn maar al te blij dat zij bij u mogen langskomen om minstens één avond in de kijker van weldenkend Vlaanderen te mogen staan. Want, geef toe, zij vinden zichzelf vaak zo belangrijk, o zo interessant, humoristisch, goed gekleed en excentriek om te genieten van hun exhibitie voor kij- kend Vlaanderen. Gij geeft in ieder geval allen het gevoel dat heel Vlaanderen echt op hen zit te wachten en dat ze nog iets te vertellen hebben ook. Maar tegelijk kan ik mij inbeelden dat gij tijdens de opnames bijwijlen wel eens grote ogen trekt bij hun onbeholpenheid, het zweet in hun nek en handen, de taalfouten die ze maken, het gevloek dat uit de opnames wordt geknipt - ook dat van uzelf! -, hun verborgen ambi- ties om toch maar te winnen in het spel, hun krampachtige pogingen om intelligente
moppen te vertellen, hun vaak slechte keu- zes voor kledingcombinaties, het slordige en vaak dialectische taalgebruik achter de schermen, hun gedrevenheid om er met een vaak stroef gespeelde vlotheid door te komen… Hoe dan ook, gij hebt ze in de hand en gij weet met kwinkslagen en han- dige trucs het legertje BV’s te leiden en bij de les te houden.
Grappen maken om de zaak aan elkaar te praten, moet kunnen. Het is de gist in het deeg. Maar op sommige momenten gaat uw fameuze jury, die de boel mee moet opvro- lijken, toch zwaar uit de bocht. Want alle grofheden, platvloersheid, beledigende opmerkingen, schunnigheden, onnozelhe- den en buitenissigheden hebben we nu toch wel gehad. Het lijkt wel of er bewust op dat niveau wordt gemikt, want veel tussenkom- sten van de ‘vakjury’ zijn duidelijk voorbe- reid en met u ingeoefend. De herhaalde flauwigheden, van bijvoorbeeld Lieven Scheire aan het adres van bijvoorbeeld Gert Verhulst over K3 en zijn bankrekening, of de gore onbeschoftheden van Brusselmans aan het adres van - vooral - vrouwelijke kan- didaten, komen vele Vlamingen de strot uit.
‘Un peu peut, maar trop is te veel.’ Gelukkig stonden daartegenover de onschuldige lul- koek van Philippe Geubels en Frank Focke- teyn, en de spitsvondige grappen van Bruno vanden Broecke en Bart Cannaerts. Er zou daarin toch wat meer mogen gedoseerd worden, is mijn bescheiden mening. Nog gelukkiger waren er deelnemers zoals een bijzonder mondige Sven de Leyer, keurig in het pak, die flink wat schimpscheuten wist te pareren en plagers op een beschaafde doch grappige manier van hetzelfde laken een broek gaf.
Verder leerde ik uit de voorbije reeks dat nu duidelijk is wie in Vlaanderen grap- pen over Marokkanen, homo’s, vrouwen en andere minderheidsgroepen mag maken.
Inderdaad, de politiek correcte BV-elite, die boven alle verdenking staat. Al de rest wordt in ‘De Slimste Mens’ overduidelijk gemeden.
En dat is een gemiste kans om echt een pro- gramma voor àlle
Vlamingen te zijn.
Briefje aan Erik van Looy
Achteraf bekeken weet men wanneer de omslag heeft plaatsgevonden. Dat was die dinsdag na de maandagstaking die Brussel
“plat” had gelegd, toen een kleine vrijwel uitsluitend Waalse vakbond van treinmachi- nisten, er op eigen houtje nog een dag sta- king aan toevoegde, en iedereen er genoeg van had.
Van dat ogenblik af waren alleen verzuurde militanten van de vakbonden nog bereid om
“tot het uiterste te gaan” en hun oorspron- kelijke doelstelling, dat was de val van de regering, te blijven nastreven. Daarna was het over.
Men kon dat mooi zien aan de Franstalige kranten, die vanaf 16 december, dat is de dag na de laatste “algemene staking”, hard uithaalden naar de vakbondsvrouw die in Namen onder het oog van de camera’s in een kledingzaak allerlei spullen uit de rek- ken haalde en op de grond wierp, want die winkel moest “plat”. Wat voorheen zou zijn aangemoedigd, ging nu blijkbaar te ver, tot grote verwondering van de betrokken vak- bondsvrijgestelde, die wat ze gedaan had, heel normaal had gevonden.
Dat was het nu ineens niet meer. “Ook in Wallonië zijn er steeds meer mensen die willen werken in plaats van te staken”, aldus Béatrice Delvaux in Le Soir (17 december), hoewel ze kort voordien nog min of meer het tegenovergestelde had beweerd. Over de met kleren zwaaiende vrouw schreef Delvaux dat “geen enkele Waal dit gedrag goedkeurt”.
Eenzelfde geluid in de kranten van La Meuse en La Capitale, en in La Dernière Heure en La Libre Belgique.
Staking kost jobs
Het inzicht wint veld, dat de reputatie- schade die dit land lijdt als gevolg van de politieke staking tegen de regering aanzien- lijk is en ons op termijn jobs zal kosten, haast zeker nog meer in Wallonië dan in Vlaande- ren, omdat in Wallonië zich proportioneel meer crisisgevoelige middelgrote bedrijven bevinden dan in Vlaanderen.
De Waalse Federatie van Ondernemin- gen heeft dit al openlijk erkend. Men mag ook niet vergeten dat men in Wallonië nogal opkijkt naar Frankrijk, waar op dit moment de crisis zwaar toeslaat, en naar Italië, waar- uit een aanzienlijk deel van de bevolking van Wallonië afkomstig is, en waar werd gestaakt uit protest tegen de besparingsmaatregelin- gen van … de socialistische regering. Gaan ze hun familie bezoeken in Italië (of Spanje), dan weten de nieuwe Walen en hun nako- melingen dat België nog steeds een sociale luxe-staat is.
Daar komt bij dat de vakbondsleiders in eigen kring op weerstand stuiten. Enerzijds omdat hun leden wel aanvoelen dat het sta- kingswapen bij de aanvang van de acties en zeker nadat enkele Waalse treinbestuurders de staking met een dag hadden verlengd, ook in Wallonië op veel kritiek onder de bevol- king werd onthaald, en anderzijds omdat ook arbeiders kunnen rekenen.
En dan zien ze twee zaken. Ten eerste, dat de kostprijs van de stakingen begint op te lopen. Stakende arbeiders krijgen van de vak- bond een minimaal inkomen per stakings- dag. Voor de ietwat beter betaalde arbeiders is er een groot verschil tussen een dagloon en wat ze van de vakbond krijgen. Na een drietal dagen komen ze vanzelf tot de bevin- ding dat ze meer verliezen aan loon dan wat ze zouden verliezen door toepassing van de regeringsmaatregelen. Ten tweede doet er zich voor de meesten – er zijn uitzonderin- gen – geen echt welvaartsverlies voor: alleen reeds door de scherpe daling van de olieprijs winnen gezinnen die zich verwarmen met stookolie en zich met de wagen verplaatsen, meer dan ze wellicht zullen moeten inleve- ren in het kader van de besparingen. Dat zijn overwegingen die men in onze vakbonds- vriendelijke media niet terugvindt, maar die wel onder de mensen leven en die men aan elkaar voortvertelt.
Het gevaar is geweken
Men mag het veroorzaken van een sta- kingsgolf met het doel de regering ten val te brengen, als mislukt beschouwen. Nog vòòr de staking begon, was er al sprake van het scheppen van een “prerevolutionaire toe- stand”, aangewakkerd door heftige uitvallen van de Waalse socialistische leiders tegen de
“Vlaamse” regering-Michel.
Di Rupo was al bezig te waarschuwen (in Le Soir, 21 november) voor de te ver- wachten reacties van hopeloze mensen (des gens désespérés), want dat zouden de rege- ringsmaatregelingen veroorzaken: hopeloze mensen die naar het middel van het geweld zouden grijpen (des réactions violentes), opgepast, aldus Di Rupo, die zichzelf al zag terugkeren aan het hoofd van een regering die de geweldenaars de baas zou kunnen, in dienst van een dankbaar land.
Het heeft niet mogen zijn. En nu is het
“gevaar” voorbij. De eventuele voortzetting van de maandagstakingen is door vakbonds- leider De Leeuw (ABVV) naar ten vroegste de maand februari verwezen, en dan nog. De Leeuw is zelf een vermogend man en weet dat de samenleving een verlies van ruim een miljard euro heeft geleden door de stakin- gen, en dat dit niet op korte termijn voor her- haling vatbaar is.
Hoewel de Vlamingen slechts met drie mensen (waaronder De Leeuw) zijn verte- genwoordigd in de (Belgische) Socialistische Gemeenschappelijke Actie, die de strategie voor de “opstand” tegen de regering-Michel en voor een nieuwe regering-Di Rupo uitstip- pelt, invloedrijke mensen hebben er, veelal achter de schermen en met behulp van Het Laatste Nieuws, voor gezorgd dat er sinds een paar dagen geen politiek draagvlak meer bestaat voor een nieuwe inzet van het sta- kingswapen.
De kritiek, die wilde dat de regering
“onrechtvaardig” handelde is stilgevallen. De feestdagen zijn een alibi om de rust te doen terugkeren, en daarna zal men nog wel zien, zoals De Leeuw zegt.
Gehoopt mag worden dat in de media het gebeuren van de laatste weken niet onmid- dellijk weggeduwd wordt voor andere en nieuwe actualiteit, want het is niet zonder belang dat de evolutie die plaatsgevonden heeft, openlijk wordt toegelicht door com- mentatoren en academische columnisten.
Hoe is een protest, dat aanvankelijk de wind in de zeilen leek te hebben, op een misluk- king uitgelopen?
De transfers zijn gered
Wie heeft juist welke rol gespeeld, eerst in het aanjagen van een niet door feiten gesteunde weerzin voor het regeringsbeleid, en vervolgens, wie heeft het vakbondsinitia- tief doen mislukken?
Wie heeft Di Rupo een voetje gelicht? Wie is bang geweest dat het avontuur zou uit- monden in een Vlaams-Waals conflict met alle gevolgen vandien?
Wie heeft aan Waalse kant gewezen op het belang van een regering die, dankzij de compromisbereidheid van de N-VA, “com- munautaire vrede” waarborgt voor vijf jaar?
Wie heeft uitgelegd dat dit impliceert dat de transfers van Vlaanderen naar Wallonië ongehinderd vijf jaar doorgaan en inmiddels nog zullen toenemen, zonder enig Vlaams protest?
De regering kan aan de slag gaan en haar plannen onverkort doorvoeren. Het gevaar van de kant van Di Rupo is geweken, nu rest haar nog slechts het misschien nog groter want veel venijniger gevaar van de ondermij- ning van binnenuit door een bittere “christe- lijke” vakbond en een verzuurde CD&V, die het eerste-ministerschap heeft zien verloren gaan en gekneld zit tussen haar rancune en de wetenschap dat vervroegde verkiezingen haar fataal kunnen zijn, zodat ze geen weg meer op kan, tenzij die van een deprime- rende stille woede.
MARK GRAMMENS
De mislukte politieke staking
Nee, het is niet waar dat, zoals Marc Hooghe, in Leuven hoogleraar politieke weten- schappen, schrijft in De Standaard (17 december), “de stakingsbereidheid (vorige week maandag) zonder meer indrukwekkend was”. De vakbonden weten wel beter.
Het enige indrukwekkende was de bereidheid van soms als derwisjen tekeer gaande militanten om te verhinderen dat hun collega’s werkten, dat er winkels open bleven, enz. Maar dat is iets helemaal anders dan stakingsbereidheid.
Wat als....
BdW de kerstkalkoen mag aansnijden
Verplicht nummer
Het stond in de sterren geschreven dat het vorige week marathonzittingen in de Kamer zouden worden. Van woensdag op donder- dag werd er zelfs een nachtje doorgedaan. In begrotingstijden passeert immers zowat alles de revue en vaardigen de partijen hun spre- kers af, om niet alleen over het geheel maar ook over alle onderdelen hun zeg te komen doen. Vaak zijn die tussenkomsten van alge- mene aard, maar sommige specialisten gra- ven al eens een stuk dieper waardoor één en ander bijzonder technisch wordt. Wie zou den- ken dat alle fluweelzitters dagenlang in hun zetel gekluisterd zitten, om met scherpe aan- dacht alle zielenroerselen van de collega’s te aanhoren, vergist zich. Het is een komen en gaan. Op sommige momenten – bijvoorbeeld in de vroege uurtjes – zijn er nauwelijks par- lementsleden op post. Veel van wat gezegd wordt, gaat het ene oor in en het andere weer uit, en is eigenlijk alleen goed voor de notulen.
Want uiteindelijk wordt de begroting meer- derheid tegen minderheid goedgekeurd. Men kan stellen dat heel dat gedoe een verplicht nummertje is.
Anders
Het was de eerste keer sinds de nieuwe verhoudingen dat een begrotingsbespreking werd gevoerd. Dat was toch wennen. Voor het eerst moest de sp.a vanuit de oppositie haar ding doen. Het was duidelijk dat Karin Tem- merman dat nog niet onder de knie heeft, in tegenstelling tot haar veelzijdige evenknie Laurette Mitraillette, die zich als een vis in het water voelt en er met grote kennis van zaken lappen op geeft. Ook Cathérine Fonck van cdH moet nog leren oppositie te voeren, al beheerst ze wel haar dossiers. En ja, N-VA verdedigt vandaag het beleid… We missen de kritische Vlaams-nationale noten en we horen daardoor ook veel minder N-VA’ers aan het woord. In die zin is het verdwijnen na 25 mei van begrotingsspecialist Hagen Goyvaerts van het VB een groot verlies voor het parlemen- taire debat. Zijn onderbouwde betogen trok- ken meestal de aandacht van de beleidsma- kers omwille van hun degelijkheid.
Patje nerveus
Patje Brillantine Dewael, fractievoorzitter van Open Vld, en ‘Charlie Chaplin’ Calvo, frac- tievoorzitter van Groen, zullen het naar alle waarschijnlijkheid nooit met elkaar kunnen vinden. Dewael heeft er al enkele politieke levens opzitten, dus ervaring. Calvo heeft als neofiet een dynamiek en een gedrevenheid alsof hij de stiel al even lang als Patje uitoe- fent. Ze zitten mekaar geregeld in de haren.
Vooral de hectische en impulsieve stijl van Calvo werkt op het systeem van Patje. Op zeker moment werd het hem teveel en hij sneerde:
“Als u zich niet meer kunt bedwingen, stel ik u voor om buiten een luchtje te gaan schep- pen. Dat is goed om af en toe te kalmeren.
Er bestaan daar bovendien pilletjes voor. Uw hyperventilatie vind ik overdreven. U moet ook eens leren om te luisteren naar de argumen- ten van anderen en niet langer te denken dat op uw stoelen zitten schuifelen u media-aan- dacht zal opleveren. Ik zie de pers zitten en ik vermoed dat zij dit moment hoogstwaar- schijnlijk zullen gebruiken. Mag ik dan nu
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
24 december 2014
4
doorgaan?” Waarmee Patje impliciet, en dik tegen zijn goesting, toegeeft dat Calvo de kne- pen van het vak al goed onder de knie heeft.
Trouwens, toen Patje een pak jonger was en nog niet zoveel last had van het juk der jaren en de kilo’s, deed hij precies hetzelfde. Net als zijn duo-partner, ‘da joenk’ Verhofstadt. Tijd voor pensioen, Patje!
Catechismus
Wie de debatten op de voet volgde - en wij rekenen ons in alle bescheidenheid tot de kleine club -, heeft het vaker gehoord. Men had het meer dan eens over ‘de echte pre- mier’ als men het vanuit de oppositie laatdun- kend had over Charles Michel, of als men een standpunt van de N-VA wilde ontlokken. Jawel, de burgemeester van Antwerpen is alomte- genwoordig, ook als hij er fysiek niet is. Het lijkt op die oude catechismusvraag: “Waar is God?” Waarop maar één antwoord mogelijk is: “God is overal; in de hemel, op de aarde en op alle plaatsen.”
Veel te zacht
Kamervoorzitter Bracke is een vlotte prater en hij heeft een gevatte spreekstijl. Maar als journalist of als ‘gewoon’ parlementslid op het spreekgestoelte spreken, is klaarblijkelijk nog altijd iets anders dan als een strenge doch rechtvaardige moderator optreden in parle- mentaire debatten. En dat gaat hem nog altijd niet goed af. Op zeker moment was Karine Lalieux aan het woord en die Brusselse PS- furie gaf dat niet af. Zij raasde door. Er ont- stond tussen de Kamervoorzitter en Lalieux een discussie over de duur van de spreektijd, waarbij Bracke het onderspit moest delven.
Hij kon haar, door zijn veel te zachte opmer- kingen, het zwijgen niet opleggen. Zijn laat- ste redmiddel was een schaarbeweging met de vingers in de richting van de geluidstech- niekers, om de micro af te sluiten. In plaats van eens goed terug te blaffen naar de PS. Het is de enige taal die men daar verstaat.
Strijdbijl begraven?!
Na de stemming van de programmawet vorige vrijdag zat het erop. De fluweelzitters trokken in reces tot na Nieuwjaar. Voor de nieuwe ministers was de vuurdoop eindelijk achter de rug; een grote opluchting voor som- migen van hen! Aan het einde van het jaar begraaft men traditioneel even de strijdbijlen en spreken de fractievoorzitter van de groot- ste oppositiepartij en de premier een laatste woordje om te danken en elkaar het beste toe te wensen. Onkelinx bedankte - terecht - de diensten van de Kamer en de collega’s voor het geleverde werk. Ook zei ze: “Hier in de Kamer drukken wij onze overtuigingen uit en, een enkel moment van hysterie buiten beschou- wing gelaten, hebben wij debatten gehouden die onze vergadering waardig zijn.” Zou ze het over zichzelf gehad hebben? Charles Michel dankte iedereen beleefdheidshalve en hij gaf een goede raad mee: “Rust goed uit. Doe een beetje aan yoga. Geniet van enkele massa- ges om u te ontspannen.” Hij voegde eraan toe: “En ik spreek niet alleen ten behoeve van mevrouw Onkelinx.” Men viel mekaar bijna in de armen. Wie niet beter wist, zou een traan wegpinken. Op naar de rijke tafelen en de nieuwjaarsrecepties!
Geen marsmuziek of Wagner
Eerst enkele clichés rechtzetten. Bijna alle producenten bij radio en televisie zijn lui- aards die, zodra het Derde Rijk ter sprake komt, alle programma’s met marsmuziek of werk van Wagner voorzien. In werkelijkheid was daar niet veel van aan. Propagandami- nister Goebbels beval in zijn richtlijnen aan de Rijkszenders om marsmuziek maar weinig plaats te geven in de programma’s. Dat her- innerde te veel aan geweld en strijd. Schla- gers en operettes die de zonnige kant van het leven beklemtoonden, kregen absolute voorrang. Tijdens de oorlog werd die richt- lijn nog strenger, want de Duitsers moesten zoveel mogelijk weggerukt worden uit de realiteit van oorlogsnieuws, bombardemen- ten en namen van gesneuvelde geliefden.
De censuur zag er streng op toe dat minder gewenste boodschappen uit de ether ver- dwenen. Het populaire “Lili Marleen” was te somber qua tekst en verdween een tijdje.
Goebbels had echter geen macht over de soldatenzenders, die het nummer bleven draaien, en ten slotte moest hij, na een bevel van Hitler, inbinden. De Duitse charmezanger Rudi Schuricke stond nummer één in 1952 (ook in Vlaanderen) met zijn hit “Wenn bei Capri”. Hij had het nummer begin 1943 ook al opgenomen, maar na drie maand werd de plaat verboden omdat de Amerikanen inmid- dels op Capri geland waren. Jazz was officieel verboden “negermuziek”, maar in de swing- versie speelden alle Duitse orkesten zonder problemen verder jazz. In eigen land was het NIR-Jazzorkest van Stan Brenders de popu- lairste band in de oorlog. De repressie kende geen genade voor Brenders.
En dan is er Wagner. Iedereen denkt nog altijd dat Wagner Hitlers favoriete componist was. En toch weten we uit de memoires van zijn omgeving dat hij vooral platen draaide met muziek van Franz Lehar. De humbug van Wagners “Ring” paste wel bij de Wel- tanschauung van de nazi’s, maar dat ver- plichtte niemand voortdurend naar Wagner te luisteren. Het was omgekeerd. In de nazi- jaren daalde het aantal voorstellingen van Wagner drastisch. Tijdens het seizoen 1932-
‘33 - het laatste voor de Machtsergreifung - voerden de Duitse schouwburgen 1.837 keer een opera van Wagner uit. Verdi kwam tweede met 1.265 en Puccini was derde met 762 voorstellingen. Geleidelijk veranderden die cijfers. In het laatste volledig vooroor- logse seizoen 1939-‘40 was Verdi met 1.440 opvoeringen de meest gespeelde compo- nist. Wagner verloor bijna 700 voorstellin- gen (1.154) en Puccini naderde hem inmid- dels met 971 opvoeringen. In 1932 stond Wagner nog met 4 opera’s in de lijst van 15 meest gespeelde werken. In 1938 was daar geen enkele Wagner meer bij.
De censuur in actie
De censuur had het druk om de tekstin- houd van keurige Arische muziek aan de nieuwe realiteit aan te passen. Het orato- rium “Judas Maccabeus” van Händel kreeg een nieuwe titel en nieuwe verzen als
“Der Feldherr”. En dat Lorenzo da Ponte (een gedoopte katholieke Jood) de libretti geschreven had van Mozarts “Don Giovanni”,
“Le Nozze di Figaro” en “Cosi fan tutte”, was onaanvaardbaar.
Meerdere auteurs voelden zich geroe- pen bij deze muziek nieuwe Duitse teksten (alles werd nog in het Duits opgevoerd) te schrijven. Als aangenaam nevenverschijn- sel konden ze dan auteursrechten binnen- rijven. Composities van bekende Joden als Offenbach, Mahler en Mendelssohn moch- ten niet langer uitgevoerd worden. Er waren 44 componisten die met elkaar wedijverden om nieuwe muziek te schrijven bij “Midzo- mernachtsdroom”, maar niemand slaagde erin Mendelssohns bruiloftsmars te doen vergeten. Een tentoonstelling over “Ont- aarde muziek” was een goedkope kopie van de expo over “Ontaarde kunst” en had veel
minder succes, omdat Hitler er zich niet ach- ter zette. Sommige moderne composities kon hij wel smaken. In Bayreuth steunde hij zelfs moderne gestileerde producties, die zijn protegé en ex-nazi Wieland Wagner na de oorlog verder uitdiepte en verkocht als links theater. Het grootste probleem voor de Duitse censuur was de Duits-Oostenrijkse liefde voor de operette, toen het populair- ste genre. Niet voor niets werd die dikwijls
“die gute alte Judische operette” genoemd, want bij de componisten, librettisten en uit- voerders waren onevenredig veel Joden. Een zware dobber was Johann Strauss junior. De componist van zoveel populaire walsen en operettes had een Joods vlekje (1/8ste Jood) op zijn wapenschild. De bewijzen werden zorgvuldig uit de archieven verwijderd. Men- delssohn kon men gewoon verbieden, maar met Strauss zou het regime zich hopeloos belachelijk gemaakt hebben. Bij de operet- tes moest er, na Strauss, geschipperd wor- den, maar ten slotte werd er min of meer een richtlijn opgesteld. Joodse componis- ten gingen er zonder pardon uit, dus ver- dwenen geleidelijk immens populaire stuk- ken (ik gebruik opzettelijk de Nederlandse titels) als “Christl” (Georg Jarno), “De lustige boer” (Leo Fall), “Gravin Mariza”, “De Czar- dasvorstin” (Imre Kalman) en “Meisjes uit het zwarte woud” (Leon Jessel), tot alles in 1937 Judenrein was. De nazi’s promootten vol vuur de werken van Arische componisten als Fred Raymond (“Masker in Blauw”), Nico Dostal (“Clivia”) en Edward Künneke (De neef uit het Oosten), al zat het hen niet lek- ker dat die laatste zijn Joodse vrouw niet in de steek liet. Werken met alleen een Joodse librettist mochten wel, zij het dat Lehars “De lustige weduwe” en “Het land van de glim- lach” verbod kregen de namen van de Joodse librettisten te vermelden. Een bevel dat tij- dens de bezetting in de Gentse Opera keu- rig werd nageleefd.
Een uitzondering was Lehars “Friederike”, dat de relatie tussen de jonge Goethe en Friederike Brion behandelt. De librettist was een Joodse zionist (vermoord in Auschwitz) en deze keer volstond de schrapping van zijn naam niet. Iemand als Goethe hoorde niet in een operette thuis en er volgde een com- pleet verbod. In Antwerpen trokken ze zich daar tijdens de oorlog niets van aan en ze voerden Friederike wel op. In Charleroi ging zelfs “The Desert Song” van de Joodse com- ponist Sigmund Romberg in ‘42 op de plan- ken. Vervelend waren ook populaire Arische werken als “Polenbloed” en “De bedelstu- dent” (met een Poolse opstand als thema).
Die kregen een nieuwe titel en werden ver- plaatst in tijd en omgeving.
Vele Duitsers vonden het verbod op de radio nog langer platen te draaien van de grote zangers van het ogenblik pijnlijk. Geen enkele populaire zanger kwam qua platen- verkoop aan de enkels van tenor Richard Tauber, die samen met Lehar “Tauberlieder”
componeerde. Tauber, zoon van een Joodse vader en een katholieke Oostenrijkse moe- der, schreef een platte brief aan de nazi’s en bood zijn hulp aan de nieuwe regering- Hitler aan, maar dat hielp niet. Hij was niet meer welkom, al werden zijn films nog een tijd gedraaid.
De andere toppers waren Taubers collega’s Joseph Schmidt en Jan Kiepura en zijn vrouw Martha Eggerth - al duurde het tot 1936 voor- aleer men over de Joodse achtergrond van Kiepura zekerheid had. De platen van al die toppers werden wel verder geproduceerd, zij het alleen voor export, om deviezen op te brengen. Na de capitulatie van Duitsland was het natuurlijk gedaan met die censuur. Nogal wat theaters brachten dadelijk de ontaarde muziek op het toneel of in de concertzaal.
In veel gevallen gebeurde dat door dezelfde mensen die als directeur of cultuurambte- naar met enthousiasme de oekazes van de nazi’s hadden uitgevoerd.
Jan neckers
Ontaarde muziek
Een paar weken geleden stond de “Entartete Kunst” weer eens in de belangstel- ling. Het museum van Bern aanvaardt de erfenis van Cornelius Gurlitt, die 1.200 kunstwerken uit het bezit van zijn vader in zijn appartement bewaarde. Zijn vader werd ervan verdacht Joodse eigenaren onder druk tot verkoop te hebben aangezet.
Eén ding werd er niet bij gezegd. 95 procent van de Duitsers was indertijd niet in die moderne kunst geïnteresseerd. Dat ze geen “ontaarde” muziek meer te horen kre- gen via hun 10 miljoen “Volksempfängers” vonden ze veel erger.
Actueel 24 december 2014 5
Op 14 januari wordt het vonnis verwacht in het Antwerpse terreurproces rond Fouad Belkacem en zijn volgelingen van Sharia4Belgium. Er vallen allicht zware straffen, het- geen bij de publieke opinie voor een zucht van verlichting zal zorgen. Wie denkt dat het salafisme in ons land daarmee een zware slag zal zijn toegebracht en de radicale mos- lims een toontje lager zullen zingen, heeft het echter goed fout. Sharia4Belgium was eigenlijk weinig meer dan een groepje klojo’s.
Halal: Haven Zeebrugge en Belgomilk blind voor sluipend gif
Vele keren gevaarlijker zijn de clandestiene activiteiten van de Moslimbroederschap en de manier waarop het via het circuit van halal- certificaten de sharia in ons land doet binnen- sluipen. In het buitenland ontdekte men dat de opbrengst van certificaten diende voor het financieren van terreurorganisaties. Bij ons gin- gen bedrijven als de Haven van Zeebrugge en Belgomilk in zee met een organisatie die seri- euze vragen oproept.
Toen de nieuwe regering aantrad, liet minister van Binnenlandse Zaken Jan Jam- bon (N-VA) heel duidelijk verstaan dat één van zijn absolute prioriteiten het bestrijden van het radicalisme is. Iedereen dacht daarbij in de eerste plaats aan organisaties als Sharia- 4Belgium en de Parti des Jeunes Musulmans in Franstalig België, en aan de Belgische jihad- strijders die in Syrië en Irak aansluiting zoch- ten bij IS. Het gaat natuurlijk om meer dan dat zootje ongeregeld.
Het gaat om een beweging die door Alain Wynants, de toenmalige administrateur-gene- raal van de Staatsveiligheid, twee jaar geleden de “grootste bedreiging voor onze democra- tie” werd genoemd: het salafisme. Men kon de waarschuwing maar beter heel ernstig nemen, want zelfs minister van Staat Philippe Mou- reaux (PS), de geestelijke vader van de anti- discriminatiewet en destijds als burgemees- ter van Sint-Jans-Molenbeek een grote vriend van de moslimgemeenschap, had voor de sala- fisten geen goed woord over. “Het zijn onver- valste fascisten”, zei hij op de Franstalige open- bare omroep.
Salafisten zijn moslims die strikt leven vol- gens de regels van de sharia, het Arabische woord voor de islamitische wet, of de wet van God. De sharia legt regels op voor het ritueel slachten van dieren, vindt dat homo’s de keel mogen overgesneden worden, dat overspelige vrouwen mogen gestenigd worden, et cetera.
Zoveel regels die al in 2003 door het Euro- pees Hof voor de Rechten van de Mens werden bestempeld als “niet compatibel met de fun- damentele principes van de democratie”. Klare taal. Het salafisme is verwerpelijk.
We troosten ons met de gedachte dat het aantal salafisten niet zo groot is en dat ze te maken hebben met organisaties als Sharia- 4Belgium, maar we onderschatten daarbij een verontrustende evolutie: de almaar toe- nemende invloed van alles wat met halal heeft te maken.
Halal betekent dat iets toegelaten is vol- gens de regels van de sharia. Wij associëren het voornamelijk met halalvlees, maar het gaat om veel meer. Wat wij ook niet beseffen, is dat door het steeds meer legitimeren van halal, wij eigenlijk de sharia legitimeren.
Of hoe wij onze maatschappij sluipender- wijs laten islamiseren via halal. Zoals verder uit- gelegd, is dat een doelbewuste strategie van een beweging die wij in België vaak over het hoofd zien: de Moslimbroederschap!
Een clandestiene beweging
De Moslimbroederschap ontstond in de jaren zestig in Egypte en verspreidde zich snel over Europa.
Ook bij ons. De Staatsveiligheid moest al snel vaststellen dat de beweging moeilijk in kaart was te brengen. De identiteit van de leden is doorgaans geheim. Die leden hande- len in de grootst mogelijke discretie.
Ze doen dat onder meer door de controle over te nemen van religieuze, sociale en sport- verenigingen.
De Moslimbroederschap is een clandes- tiene organisatie die haar ideologie in de eer- ste plaats probeert te verspreiden onder de tweede en derde generatie van migranten. Niet toevallig deed de organisatie haar intrede met de oprichting van een jongerenbeweging. Dat was bij ons zo met de oprichting in 1988 van de Association Humanitaire pour la Promo- tion de la Jeunesse (AHPJ), die ook optrad onder de naam Union Islamique des Etudi- ants et de la Jeunesse en Belgique (UIEJB).
Een directe link met de Moslimbroeder- schap wordt telkens angstvallig vermeden, al maken de namen van de verantwoordelijken
die bekend zijn, vaak heel veel duidelijk. Die oefening werd door Global Moslim Brothers Watch, een organisatie die vanuit de VS de Moslimbroederschap wereldwijd op de voet volgt, in 2008 gedaan in een speciaal rapport over België.
De conclusies waren niet bepaald geruststel- lend: via schimmige binnen- en buitenlandse organisaties is de Moslimbroederschap bij ons veel dieper ingeworteld dan wij beseffen.
Halal als wapen
Een beangstigend gegeven is dat de Moslim- broederschap de controle heeft overgenomen van de Europese Raad voor de Fatwa.
Een fatwa is een juridisch advies in de islam, dat door een godsdienstige wetspecia- list wordt uitgevaardigd, met betrekking tot een specifieke kwestie. Die raad wordt geleid door de Egyptische moslimbroeder Youssef Al-Qar- dawi, een haatpredikant die de toegang tot de
er niet. Minister-president Kris Peeters had het enkele jaren geleden over 155 miljoen euro, een zwaar onderschat marktcijfer. Sommigen hebben het over ruim 1 miljard euro. Halal is gaandeweg big business aan het worden, waar blijkbaar niemand problemen mee heeft. Wei- nigen liggen wakker van het feit dat men uit gemakzucht in sommige scholen en gevange- nissen enkel halalvoedsel opdient. Voor velen is halal zoiets als koosjer voor de Joodse bevol- king, maar dat is het niet. Iets is maar halal als het als dusdanig door een imam is erkend. Zo ontstond er een andere enorme business: die van de halalcertificaten. Peter Velle, Vlaamse islamexpert en jihadwatcher, wikt zijn woor- den niet: “Het uitreiken van halalcertificaten in ons land is in handen van een netwerk van zeer obscure organisaties. Achter dit fenomeen schuilt een enorm winstgevende business. […]
De Belgische moslimgemeenschap bestaat uit verschillende segmenten met hun eigen achtergrond. De halalcertificeerders concen- treren zich in welbepaalde delen van die mos- limgemeenschap en wordt telkens gestuurd door een raad van imams die wordt samen- gesteld door verschillende moskeebesturen die op hun beurt vaak gelinkt zijn met buiten- landse radicale islamitische organisaties en
mand die daarbij stilstond, ook Coens niet. Dat had hij beter wel gedaan. Een simpele opzoe- king in de kruispuntbank had hem geleerd dat die vzw in juli 2010 werd opgericht door vier bestuurders, allen gedomicilieerd in de VS, twee met Maleisische nationaliteit. Een beetje googelen had Coens betreffende twee van die vier merkwaardige informatie opgeleverd. Van Mohamed Sadek Nazardin leren we dat hij internationaal directeur is bij… jawel, IFANCA!
Mohammad Munir Chaudry is zelf president van IFANCA. Van HFCE is op de balanscentrale niets terug te vinden. Er zijn dus geen omzet- cijfers te achterhalen. De organisatie heeft wel een website, met daarop een overzicht van de klanten aan wie certificaten werden afge- leverd. Ze zijn over heel Europa verspreid. Er zijn enkele ronkende namen bij, zoals Nestlé Zwitserland. Bij ons doet een tiental bedrijven een beroep op HFCE met, naast de Haven van Zeebrugge, nog een bekende naam: de zuivel- groep Belgomilk!
Exact dezelfde klantenlijst vindt men bij een andere keurmerkorganisatie: de Islamic Food Council of Europe (IFCE). Die werd opgericht in 2003 en had een ander adres. Het is dui- delijk dat deze organisatie in 2010 onder de controle viel van de Amerikaanse organisatie IFANCA, of minstens van toplui van IFANCA.
Werken de Haven van Zeebrugge en Belgomilk zonder het te beseffen mee aan de financiering van terreurorganisaties? Dat is te kort door de bocht, maar het zou de Vlaamse jihadwatcher Peter Velle niet verbazen. “HFCE en IFCE zijn een onderdeel van een koepelorganisatie met Majelis Ulama Indonesia (MUI) als één van de organisaties”, zegt hij. “Van MUI is zonder enige twijfel geweten dat die de terreurgroep Jemaat al Islamiyya financiert!”
Politiek niet correct
In ons land zouden een negental halalcer- tificeerders actief zijn. Aanwijzingen dat ze op één of andere wijze met malafide zaken zou- den bezig zijn, zijn er niet, maar de buiten- landse voorbeelden stemmen tot nadenken.
Standaarden bestaan er niet voor het afleve- ren van certificaten. Kennelijk ligt het Federaal Agentschap voor de Veiligheid van de Voed- selketen (FAVV) er niet wakker van. Tik het woord ‘halal’ in het zoekvak van de website van het agentschap en er is één enkele tref- fer. Halal wordt heel zijdelings vermeld in een artikel over fraude met paardenvlees. In de jaarverslagen van het FAVV zijn wel summiere gegevens te vinden over de rituele slachtingen tijdens het Offerfeest. In 2013 waren er blijk- baar 28 erkende slachthuizen en 74 tijdelijk erkende slachthuizen waar particuliere slach- tingen mogelijk waren. Toen werden 3.700 runderen en 39.000 schapen geslacht. Bij de controles door het FAVV werden 17 waarschu- wingen geformuleerd en 13 pv’s opgesteld.
“De voornaamste non-conformiteiten hadden betrekking op het dierenwelzijn tijdens het ver- voer en het slachten, de afwezigheid van een slachtaangifte bij de gemeenten, het gebrek aan hygiëne in de tijdelijk erkende slachtloka- len, de identificatie van schapen en sluikslach- tingen (8 gevallen)”, lezen wij. Het lijkt erop dat alles netjes verloopt. Of zijn er zo weinig pro- blemen omdat er weinig wordt gecontroleerd?
Over controles zijn geen cijfers te vinden.
Het onderwerp is voor de overheid blijkbaar politiek niet correct. Ook in de Kamer is weinig te vinden. De laatste interpellatie is van novem- ber 2012, gesteld door Bert Schoofs (Vlaams Belang). Hij verwees naar een Franse studie over het gevaar van halalvlees (bij slachtingen zonder verdoving) voor de volksgezondheid.
Veel meer dan een weinig zeggend antwoord kreeg hij niet. De andere treffers over halalvlees op de website van de Kamer verwijzen telkens naar vragen of interpellaties van het Vlaams Belang. Voor de andere politieke partijen is het onderwerp blijkbaar niet belangrijk genoeg.
RVW In een volgende bijdrage leest u meer over hoe een rist politici zich liet inpak- ken door Bear Grills van Antwaarpe en wie die man eigenlijk is, en hoe Anne- mie Turtelboom zich als minister van Jus- titie liet rondleiden in een extremisti- sche moskee en hoe leden van Groen gaan tafelen in het halalrestaurant waar een Pakistaanse haatpredikant laatst op bezoek was.
Financiering van terreurorganisaties?
Ook in Canada was er heel wat tumult rond halal. Daar was het behoorlijk schrikken toen de onderzoeksjournalisten van Point de Bascule, na heel wat speurwerk, onthulden dat tal van slachthuizen in Montréal die certificaten hadden gekocht van de Moslim Association Canada (MAC) zonder te beseffen het Palestijnse Hamas te hebben meegefinancierd. MAC maakte er nooit een geheim van gelieerd te zijn met de Moslimbroederschap. De financiering gebeurde via de vredelievende organisatie International Relief Fund for the Afflicted and Needy Canada (IFRAN), die in 2010 werd opgedoekt, nadat was uitgelekt dat IFRAN liefst 14 miljoen dollar naar de Palestijnse organisatie Hamas had doorgesluisd. Die mocht dan vorige week door het Europees Hof van Justitie van de terreurlijst worden geschrapt, het blijft voor de meeste landen nog altijd een terreurorganisatie.
In de VS waren al soortgelijke toestanden aan het licht gekomen, tijdens een spraakmakend proces met op de beklaagdenbank onder meer de keurmerkorganisatie Islamic Society of North America (ISNA), die eveneens rechtstreeks in verband werd gebracht met de Moslim- broederschap. Het proces rond ISNA was bijzonder vervelend voor groepen als Campbell’s Soup, die hun certificaten bij ISNA hadden gekocht. De voedingsgigant kocht zijn certificaten voortaan bij The Islamic Food and Nutrition Council of America (IFANCA). Bijzonder verve- lend was het, toen ISNA doodleuk aankondigde een alliantie te hebben gesloten met… IFANCA.
Ook IFANCA riep meteen vragen op. Eén van de oprichters en directeurs was Ahmad H.
Sakr, die ook directeur was van de Muslim World League to the UN (MWL) die rechtstreeks in verband werd gebracht met terroristische organisaties: het Palestijnse Hamas, de gruwelijke Filipijnse terreurgroepen Abu Sayyaf en Moro Islamic Liberation Front, de Indonesische Al- Qaida-poot Jemaat al Islamiyya, en Al-Qaida zelf.
meeste Europese landen is ontzegd. Zijn pre- ken worden via satelliettelevisie wel door vele moslimgezinnen gevolgd, ook bij ons. Wat hij te vertellen heeft, is niet mis. Hij predikt de ver- overing van het Westen, desnoods met geweld.
Hij vindt dat Hitler door Allah werd gestuurd om de Joden te straffen en hij roept op tot het vormen van moslimgetto’s.
Een ander lid van de Raad voor de Fatwa is grootmoefti Mustafa Ceric die op een interna- tionaal halalcongres in 2010 heel expliciet ver- klaarde dat de moslims de wereld moeten ver- overen via de halalbeweging. Het was de eerste keer, maar niet de laatste, dat het belang van halal zo dik in de verf werd gezet. Halal was en is een middel om op slinkse wijze het Wes- ten te islamiseren. Want halal is onlosmakelijk verbonden met de sharia. Die gebiedt bijvoor- beeld dat een schaap of rund zonder verdo- ving in één haal de keel wordt overgesneden.
Het dier moet gericht zijn naar Mekka en bij het slachten moet de slachter (die verplicht een moslim moet zijn) “Allah Akbar” (“Allah is groot”) roepen. De sharia verbiedt het nuttigen van alcohol en het gebruik van varkensvlees in onder meer make-up en gelatine.
Een miljardenbusiness
Wat zagen we gebeuren? De boodschap van de radicale Moslimbroeders vond haar weg in een steeds groter wordende groep in de mos- limgemeenschap.
Er kwamen steeds meer halalproduc- ten. Retailers als Carrefour en Lidl richtten aparte halalschappen in. Er liggen meer halal- producten in de rekken dan wij beseffen. Zo zorgen Delhaize, Aldi en Colruyt ervoor dat we niet te weten komen dat het schapen- vlees heel vaak afkomstig is uit Nieuw-Zee- land, waar de meeste schapen ritueel worden geslacht en gezegend. In Frankrijk wordt de markt van halalvoedingswaren nu al geschat op 5,6 miljard euro. Cijfers voor ons land zijn
bepaalde jihadpredikers uit onder meer Saudi- Arabië, het Midden-Oosten en Pakistan.”
Een lucratief monopolie
Overdrijft Velle? Blijkbaar niet, als men naar het buitenland kijkt. In Frankrijk was heel wat te doen rond de non-profitorganisatie A Votre Service (AVS) van Tariq Ramadan, één van de leidende figuren van de Moslimbroeder- schap in Europa. Naast het afleveren van cer- tificaten heeft zijn organisatie ook Tawhid in handen, een uitgeverij van boeken van zeer controversiële figuren. Zeer omstreden was de beslissing in 1995 van de minister van Bin- nenlandse Zaken om het exclusieve recht voor certificaten toe te kennen aan de grote mos- kee van Parijs. Dat monopolie leek bijzonder lucratief. De moskee vroeg 150 euro voor elke kaart die aan de slachters werd afgeleverd, en rekende ook nog eens 15 cent per kilo vlees aan. Er rees protest onder de moslims. Tevens ontstond een grote controverse over gesjoemel en fraude met certificaten. Er waren ook geen algemene standaarden, iets waar de imams als de dood voor zijn. De normen verschillen immers van stroming tot stroming binnen de islam. Controle op het afleveren van certifica- ten is het allerlaatste wat de imams wensen.
Dat is helemaal niet toevallig.
De Belgische poot van IFANCA?
In 2012 klopte de Haven van Zeebrugge zich fier op de borst, omdat het als eerste haven aan de Europese westkust en als tweede haven na Marseille een halalcertificaat had verkregen.
“Zeebrugge Logistics heeft daarvoor een vol- ledig nieuwe lijn opgestart, zodat halalvlees zeker niet in contact komt met ander vlees.
Bedoeling is dat we nu kunnen samenwer- ken met bedrijven uit het hinterland zowel voor import als export”, liet algemeen direc- teur Joachim Coens optekenen. Het certifi- caat was afgeleverd door Halal Food Council of Europe (HFCE), een vzw uit Brussel. Nie-
