Hele tekst
Die man gevoelde zich zoo fier Hij dacht „dat zijn mijn velden hier
En ginder rijst mijn slot
Wis knaagt de nijd u in t gemoed Gij die op aarde zwoegen moet
Gij vloekt gewis uw lot
Toen zei er een met stifle stem
„Wie ruilde zegt van ons met hem En alien lachten Geen
an wie zoo n levee zonder vreugd an wie de rijkdom zonder jeugd
Benij denswaardig scheen
GERELATEERDE DOCUMENTEN
Rosalie Sprooten en Max Paumen, Maastricht, met en zonder rouge.. in Rhenen verhuisd- mp.) De berentraditie in Maastricht dateert van 1920, toen twee wethouders, die op bezoek waren
Kennismaking met de psychiatrie is voor mij op velerlei wijze een ontgoocheling geworden, zo sterk dat ik mijn vertrouwen hierin nog lang niet heb teruggevonden.. Alhoewel ik weet,
Wethouder Hardy had zich verdienstelijk gemaakt door directeur Henk Bus van de Ambachtsschool schriftelijk te verzoeken met zijn leerlingen kooi en staketsel voor de beren te maken,
Met één hand hield hij de vissen tegen maar kon daarmee niet voorkomen dat sommigen in de bak vielen alsof ze weer met het water mee wilden, door de afvoer naar de Geul en misschien
De kat wilde voor haar uit lopen naar de keuken maar ze pakte hem op en drukte haar gezicht in zijn vacht. Een moment liet hij dat toe, maar wist even later uit haar greep
Colette kwam van tijd tot tijd, zat bij de beiden, onder den zwaren last van haar eigen bekommernissen, heimelijk verscholen in de kerkers van het hart. Dat moest ze zwijgen,
Virginie Loveling, Madeleine.. Dra hadden zij er voorloopig wortel gevat, eenige kennissen gemaakt en hunne woning naar hunnen smaak ingericht; het was een helder, rein huisje en
Zij kenden haar niet, en zij stond daar zoo stil En zoo bang de oude moeder te aanschouwen,!. Een traan in het oog en geen woord op
