Magistraten in de illegaliteit!Wie waakt deze dagen nog over de fundamentele rechten van men-

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

66

jaargang • nummer 36 • woensdag 7 september 2011 1,90 euro

Deze week :

• 11 september, een bijzondere dag 3

• Briefje aan Didier Reynders 3

• De trots en de schande 4

• G1000 5

• Sporting Anderlecht 6

• PS-CDH-kartel onder druk 7

Magistraten in de illegaliteit!

Wie waakt deze dagen nog over de fundamentele rechten van men- sensmokkelaars, van migranten die misbruik maken van de sociale zekerheid, van illegalen die alle achterpoortjes van de wet uitproberen op de kap van de gewone bevolking, van koppelbazen die een stad bin- nen de stad Gent geworden zijn, van gezinsherenigers die het ene getto na het andere creëren? Wij vragen het met nadruk. Is er geen dringend standrechtelijk optreden nodig tegen magistraten die daar ongezouten kritiek op geven en bovendien politici durven verwijten dat ze de hele boel laten verzieken? Waar wacht het Centrum De Witte in godsnaam op de Antwerpse procureur-generaal Yves Liégeois en advocaat-gene- raal Piet van Bon in nacht en nevel te laten verdwijnen? Waarom is het Arbeidshof in Antwerpen nog niet bestormd, geplunderd, in brand gesto- ken en met de grond gelijk gemaakt? Hoe lang gaat men van hogerhand nog dulden dat het Vlaams Belang de rechtszalen overneemt? Dat Filip Dewinter de gedragsregels voor het magistratenkorps bepaalt? Hoe is het zover kunnen komen? Zijn we op weg naar complete anarchie?

Kan de asielindustrie in België dan niet met rust gelaten worden om te groeien, te bloeien en haar neringdoenerij verder te ontwikkelen en te innoveren? Het gaat hier al zo slecht met de verwerkende nijverheid.

Moet ze helemaal de afgrond in misschien?

“Onder groepen immigranten heerst een cultuur van uitkeringen, ter- wijl ze zelf niets bijdragen tot de sociale zekerheid.” Komaan zeg, wat is dat nu voor uitspraak? “Dat OCMW-uitkeringen dienen om terroris- tische praktijken te financieren is een ranzig fenomeen. Dat vreet aan de fundamenten van de rechtsstaat.” En: “Er moet dringend nagedacht worden over de vraag hoe lang België de massale instroom economisch en sociaal nog aankan.” Jammer dat Leman niet langer aan het hoofd van het CGKR staat. Die had onmiddellijk de bezem door de top van de magistratuur gehaald. Specifiek in Antwerpen waar de toespraken bij het begin van het gerechtelijk jaar compleet zijn ontspoord.

Stefaan de Clerck, minister van Justitie, had gelukkig het lef terug te bijten. Voor hem is procureur-generaal Liégeois enkel “een flamboy- ante man die graag surft op de golven van de actualiteit”. Met andere woorden: iemand die zichzelf graag interessant maakt op de kap van de hardwerkende politici. De Clerck gaat hem “een briefje” schrijven om “enkele verduidelijkingen te vragen”. Hij gaat met andere woorden de magistraat eens deftig intimideren zodat die in de toekomst wel twee keer zal nadenken voor hij nog eens vrijmoedig zijn idee zal uiten over het complete falen van de wetgevende en de uitvoerende macht. Vol-

gens De Clerck is er immers van een laks beleid helemaal geen sprake.

En er zijn nieuwe wetten in de maak over snelle Belgen en gezinsher- enigers en we zullen zien: dan komt alles driewerf in orde.

Driewerf helaas, heeft de Dienst Vreemdelingenzaken twee maan- den geleden een vernietigend oordeel uitgesproken over die nieuwe wet op de gezinshereniging (goedgekeurd door N-VA, Open Vld, MR en CD&V) omdat ze vol fouten en mankementen zit, en bovendien veel te complex is. We besparen u de technische details, maar volgens top- man Freddy Roosemont van de DVZ worden er volop nieuwe wegen voor misbruiken gecreëerd. Goed, dan moet die Roosemont dringend worden gecolloceerd. En moet er maar stevig de hakbijl worden gezet in het budget van de Dienst Vreemdelingenzaken, zodat nog veel meer procedures automatisch kunnen verlopen en de kraan nog verder kan worden opengedraaid.

Wie wind zaait, zal storm oogsten! Dat geldt ook voor politoloog Carl Devos in zijn reactie omtrent de uitspraken van de Antwerpse magistra- ten. Oordeel zelf: “De hele asiel- en migratiekwestie is een regelrechte, beschamende schande. Voor asielzoekers, voor autochtonen. Die laat- sten denken en zien wat ook magistraten opmerken: de Belgische wel- vaartsstaat laat zich leegmelken. De politiek verstopt zich achter zich- zelf. “U moet bij een ander zijn.” “Geen commentaar.” Politici verstoppen zich achter bevoegdheden en achter elkaar. Geïnstitutionaliseerde laf- heid. Al die bevoegde ministers, maar geen die verantwoordelijkheid wou nemen. Schieten op de pianist, meer kwam er niet.”

Het lijkt ons dat een eeuwigdurend publicatieverbod, het ontzetten uit het ambt van hoogleraar en het schrappen van zijn mandaat als vaste VRT-correspondent wel de minste sancties zijn die aan een dergelijk commentator kunnen worden opgelegd.

Het lijkt ons nuttig een derde en onbegrensde regularisatiegolf te ont- ketenen zodat ons land tenminste nog voor één ding in het buitenland positief bekend zal staan: als een land van melk en honing, waar de zon nooit ondergaat, waar het altijd zomert en Frank Deboosere samen met Freddy Roosemont in een gesloten instelling verdwijnt. En niet alleen het Vlaams Belang maar ook de N-VA moet zich bijzonder gedeisd hou- den: compromissen sluiten, tot daar aan toe, maar een crisismanager eisen voor een terugkeerbeleid, dat is van het goede te veel. Niet lang meer, en de Franstaligen sturen opnieuw de Raad van Europa op ons af.

We schrijven september, vakan- tie is slechts een herinnering. De regeringsonderhandelingen zijn weer opgestart, na de broodno- dige familiale vakantieweken waar de vorst zo op had aangedrongen.

Volle vaart dus, een jaar en een seizoen na de verkiezingen.

Volle vaart? We bekijken de voor- pagina’s van De Standaard van vorige week (niet dat we aanhangers zijn, maar het blijft, willen of niet, de leidende Vlaamse ‘kwaliteits’krant). Maandag:

‘Belg bij zwaar ongeval vaakste dronken en high’; dinsdag: ‘Invoering alcoholslot miskleun’; woensdag: ‘Basisschool op maat van migrant’; donderdag: ’20.000 leraars te kort tegen 2020’; vrijdag:

(citaat) ‘Migratiepolitiek doet rechts- staat wankelen’; weekeindkrant: (ook citaat) ‘Iedereen op de markt is doods- bang’. Dat laatste gaat over de financi- ele markt, dus gaat u vooral gewoon uw snijbonen en bloemen aan het ver- trouwde kraampje kopen. Hebt u het gemerkt? Noch Di Rupo, noch enige andere politicus kon zich zelfs maar één keer op de voorpagina van deze krant wringen. Hoofdnieuws is de man blijk- baar niet meer. We wennen er duide- lijk aan, regeringsloos door het leven te gaan.

Houden zo

In De Morgen – we zullen die dan ook maar noemen – schreef ene Frank Wouters, ondernemer bij ons en in Nederland, een opiniestuk onder de opvallende kop: ‘Geen regering? Laat het ons zo houden’. Wouters stelt vast dat Europa de grote krijtlijnen trekt en dat Vlaanderen voor de regionale invul- ling zorgt. Die twee niveaus werken wel degelijk (al dan niet goed) en die Belgische laag kunnen we eigenlijk best missen, klinkt het ongeveer. Wouters lijkt ons iets te scherp door de bocht te gaan. Migratie en asiel, justitie, soci- ale zekerheid: het zijn bevoegdheden waar we al te lang een stilstand vast- stellen die we ons niet kunnen veroor- loven. Maar als die bij Vlaanderen en Wallonië zouden zitten, wie zou die Belgische regering dan missen? We kun- nen dus zonder, maar pas na een gron- dige staats(her)vorming. En die moet juist op dat Belgische niveau vorm krijgen. Daarom hebben we wel een Belgische regering nodig, in het beste geval nog één keer.

‘Maar daar staan we nog ver van af’, zal elke flamingant verzuchten. Wat uit de koker van Di Rupo opborrelt, gaat absoluut niet in de richting van de omwenteling waar Kris Peeters voor pleit en waarbij Vlaanderen en Wallonië haasje-over doen met België en de eerste plaats opeisen.

Mercuriale

Maar in francofoon België wordt wel degelijk ernstig rekening gehou- den met een aanstaande opsplitsing van het land. Bij de opening van het gerech- telijk jaar spreken hoge magistraten hun mercuriales uit, hun jaarlijkse “moment de gloire” waarin ze de kans krijgen een belangwekkend onderwerp in het publiek te smijten. Vervolg op blz. 2

Corridor

naar de

Noordzee

De dingen dezer dagen 2

De armslag van de nieuwe orde

Overigens betrap ik de VRT-propagandas- taffel op zware nalatigheid. In het aanbod van het “nieuwe” seizoen, in de pretgazetten met de nodige (?) toeters en bellen aangekondigd, is de start van MTRO over het hoofd gezien.

Als daar vanuit de Moslimexecutieve maar geen heibel van komt. De omroep krijgt op jaarbasis, naast subsidies, vier uren zendtijd op de buis en zeven uren radio. De eerste reportages van de MTRO gaan over de rama- dan en de Belgische erkenning van de islam in de jaren zeventig van vorige eeuw. Ik zeg het maar voor de multiculturele heraut die op 18 september, tegen beter weten in, zijn of haar voorkeur naar een dagje uit zou laten gaan.

Het heugelijke MTRO-nieuws en het einde van de ramadan vielen ongeveer samen.

Het jaarlijkse verhaal in de media over het Suikerfeest kreeg meteen een apart progres- sief tintje. Het bericht over de start van de MTRO verduidelijkte dat op de VRT ook een katholieke, een vrijzinnige, een orthodoxe, een protestantse en een joodse omroep- vereniging uitzenden. Wijst dat “ook” erop dat men er zich zelfs bij de VRT van bewust

is dat Vlaanderen niet zit te wachten op alweer meer armslag voor de nieuwe orde?

Als dat zo is, doet dat niets af aan het feit dat de rode openbare zender die armslag mee gepromoot heeft, door het volgehou- den laten inbeuken door de linkse zelfver- klaarde intellectuele elite op christelijke waarden en Vlaamse cultuur.

Hoever die armslag al reikt wordt, meer nog dan door het opstarten van de MTRO, bewezen door de jongste beleidsdaad van minister van Justitie Stefaan de Clerck.

Een week geleden slaakte de felomstreden Moslimexecutieve de noodkreet dat “haar werking compleet stil lag” door het uitblij- ven van federale subsidies. Het heeft geen zeven dagen geduurd vooraleer het kabinet van de minister alle nodige handtekeningen had verzameld - inclusief die van de koning - om de schijf van 70.000 euro “vrij te maken”

waarop de Moslimexecutieve elke trimes- ter “recht” heeft voor het beheer van haar

“lopende zaken”. Die “executieve” is een krabbenmand eerste categorie, verscheurd door innerlijke machtstwisten. Ze weigert De lezers van dit krantje zijn vooruitziend. De twijfel is gering dat ze hun radio- en tv-toestel niet grondig hebben laten nakijken. Wie dat nog niet deed, advi- seer ik dat binnen de kortste keren te doen, want zondag 18 september is er voor je het weet. En wie kijkt niet halsreikend uit naar de pilootuitzending van de Moslim Televisie en Radio Omroep (MTRO) op “één”, om 09.45 uur?

daar wat aan te doen, onder het mom van

“vernieuwing”. De jongste uitvlucht van De Clerck om de “dotatie” uit te keren, is dat een nieuw bestuursvoorstel van de Moslim- executieve “onderzocht wordt”. Goed om weten, dat De Clerck al drie jaar dreigt de subsidiëring stop te zetten als er niet ernstig en echt “hervormd” wordt.

Geen kritische vraag

Er mag geen windje doorheen de mos- limgemeenschap waaien of overheden en media zijn er als de kippen bij het op zijn kracht te meten en te duiden. Zo ook de

“oproep” van de Antwerpse jonge genera- tie moslims die “snakt naar moderne, profes- sionele gebedshuizen. Die generatie wil niet meer naar kleine bouwvallige gebedshuizen.

Ze willen blitse plaatsen waar ook ruimte is voor andere socio- culturele activiteiten”, aldus Antwerpse schepen van Sociale Zaken Monica de Coninck die de oproep in al zijn windkracht gehoord heeft. In tegenstelling tot de modale sinjoor, maar die werd op de hoogte gebracht door de bevriende media, VRT uiteraard vooraan. Gezellin Monica liet weten dat Antwerpen momenteel 42 mos- keeën telt, waarvan slechts enkele erkend.

De meeste zijn ondergebracht in garages en achterkamertjes, buurtmoskeetjes die de stad liever kwijt dan rijk is, wegens gebrek aan veiligheid en/of slecht geïmplementeerd in de buurt. Aldus de media, namens Monica.

De journalisten lieten collectief na de kriti- sche vraag te stellen of, naast de onveilig- heid, misschien meer motieven bestaan om het liever kwijt dan rijk te prediken? Zoals de “geruchten” dat in dat soort moskeeën

de “jihad” tegen “ongelovigen” wordt gepre- dikt? Maar toegegeven, als progressieve nieuwsgaarder kan je niet aan alles denken.

Als Monica zegt dat het aantal moskeeën in Antwerpen gehalveerd moet worden, zegt ze dat niet zonder uitzicht op een alterna- tief. Ze lanceerde voor de tweede keer de idee enkele megamoskeeën te bouwen op nog te bepalen locaties. De leegstaande GM- gebouwen kwamen in aanmerking, maar de eigenaar heeft de besprekingen stopgezet.

Dat feest gaat niet door. Hoe zo’n moderne moskee moet ogen, werd duidelijk gemaakt door een rondleiding in een bestaand exem- plaar. De rondleider liet fier weten dat alle blitse moskeesnufjes door “giften” gefinan- cierd waren. Een beetje journalist zou de kri- tische vraag stellen waar die “giften” vandaan komen. Ook daarover bestaan “geruchten”.

Maar het Monica volgende journaille was te zeer onder de indruk van het getoonde fraais om daaraan te denken. Tenzij, niet mogen denken de voorwaarde was om te mogen meespelen.

Wie geen barst begrijpt van de cinema

“Antwerpse moskeetoekomst” is de nieuwe Kamerfractieleidster van Groen!, Meyrem Almaci. Met de gemeenteraadsverkiezin- gen voor ogen toeterde ze dat het inwis- selen van vele kleine moskeeën voor een grote “de diversiteit van de moslimgemeen- schap aantast”. Dat zal wel. En ik die dacht in een Vlaanderen te leven waar de christe- lijke godsdienst de nummer één is. Hoezeer kan een mens zich vergissen?

D.M^ol

Wantrouwende banken

Uit de smalle beursstraat

Toen IMF-bazin Christine Lagarde verklaarde dat een nieuwe bankencrisis niet uit- gesloten was, werd ze zeer snel teruggefloten. Nochtans zijn er meerdere redenen om echt wel bezorgd te zijn over de toekomst van de banken, zeker die in Europa.

Er is om te beginnen de eurocrisis. Banken hebben massaal obligaties van probleem- landen als Griekenland, Portugal en Ierland in portefeuille. Sinds 21 juli ligt een red- dingsplan klaar voor Griekenland waarbij de privésector (waaronder de banken) een deel van de schulden die Griekenland bij hen heeft uitstaan, niet onmiddellijk zal opei- sen. Banken zijn bereid de terugbetaling opnieuw in de tijd te laten spreiden. Gevolg is dat de banken eigenlijk een deel van de schulden van Griekenland laten vallen, waar- mee hun solvabiliteit onder druk komt te staan. Een deel van die schulden moet afge- boekt worden waardoor Dexia, KBC en co minder gezond ogen. Dat zorgt voor ner- vositeit op de financiële markten die dan besluiten massaal bankaandelen te lozen.

Een tweede element dat vaak uit het oog verloren wordt, is dat een nieuwe recessie slecht nieuws is voor de banken. Bedrijven gaan sneller bankroet waardoor een deel van hun bankschulden nooit terugbetaald worden. Bij een recessie krijgt ook de bur- ger het moeilijker om bijvoorbeeld een hypothecaire lening tijdig af te betalen. Ook dat is slecht nieuws voor de banken die dan langer op hun geld moeten wachten, of het gewoon niet krijgen. Bovendien zijn banken bij een recessie minder snel geneigd kre- dieten toe te staan. Terecht, want het risico op wanbetaling is groter. Maar het mes snijdt aan twee kanten: dit betekent dat banken minder geld verdienen aan de lucra- tieve kredietverlening. Ook dat zet hun financiële gezondheid onder druk.

Een derde gegeven is het gevolg van een combinatie van beide vorige elementen.

Het wantrouwen over de gezondheid van de banken groeit, waardoor financiële instel- lingen minder snel geneigd zijn geld aan elkaar uit te lenen. Dat is één van de centrale elementen in het huidige financiële systeem: banken lenen elkaar constant geld. Nu is de rente op de interbankenmarkt aan het stijgen. Banken zijn meer en meer terughou- dend aan andere financiële instellingen geld uit te lenen, net omdat ze vrezen dat hun collega’s een moeilijke periode doormaken.

Banken die ervoor terugdeinzen geld te lenen aan elkaar zijn zoals kanaries die dood- vallen in de kolenmijnen: het is een waarschuwing voor dreigend onheil. De financiële crisis die bijna drie jaar geleden in alle hevigheid losbarstte, werd pas echt een pro- bleem toen bepaalde banken geen kredieten meer kregen van andere financiële instel- lingen. Op die manier is een bank als Fortis in de problemen geraakt; op die manier kon Lehman Brothers het faillissement niet langer afwenden.

Zitten we nu in een vergelijkbare situatie? In 2008 kregen banken geen kredieten meer omdat ze massaal leningen hadden gegeven aan mensen die niet konden terug- betalen, of erger: ze hadden ingewikkelde financiële producten gekocht die achteraf weinig waard bleken te zijn.

De gelijkenis met 2008 gaat op als we zien dat banken het moeilijk hebben kortlo- pende kredieten te verkrijgen. De banken die zich massaal op korte termijn hebben gefinancierd staan er slecht voor. Dexia heeft voor 100 miljard euro kortlopende kre- dieten lopen. Wat als de geldkraan wordt dichtgedraaid? Is Dexia dan het Fortis of Lehman Brothers van 2011? Zover zijn we nog niet. Een deel van die kredieten heeft Dexia via de Europese Centrale Bank (ECB) binnengekregen; het zal niet direct zon- der geld vallen, maar feit is dat Dexia nog altijd tot de risicobanken behoort.

Eén van de wegen die een financiële instelling als Dexia kan bewandelen om onheil te voorkomen, is geld binnenhalen via deposito’s. Maar om het verschil te maken zijn miljoenen, zo niet miljarden euro’s nodig.

De beste oplossing voor banken als Dexia is nog altijd dat één of meer nationale rege- ringen met geld over de brug komen om een mogelijk bankroet te voorkomen. Maar met de huidige schuldencrisis rijst de vraag of de overheden wel het geld hebben om de banken en hun boeltje te redden. Experts betwijfelen dit. Afgezien van Duitsland is geen enkel Europees land nog in staat een bank van eigen bodem voor een tweede keer substantieel te redden.

Indien de spanningen die zich de voorbije dagen op de interbankenmarkt hebben voorgedaan blijven voortduren, ziet het er zeer slecht uit voor het financiële systeem.

A^ngélique VAnDerstrAeten

Vervolg van blz. 1

Jean-François Leclerq, procureur-gene- raal bij het Hof van Cassatie, een heel grote jongen in de rechtswereld, hield zijn speech over de internationale piraterij. Hij vreest blijkbaar dat een Vlaamse versie van Piet Hein in het post-Belgische tijdvak binnen- schepen opstomend richting Luik zal ente- ren. Hij stelt zich de vraag of Wallonië in dat geval geen vrije doorgang naar de zee moet opeisen, een natte corridor dus.

In Vlaanderen werd er meewarig op gere- ageerd, want idioter lijkt het niet meer te kunnen worden. Inhoudelijk is dat terecht, want Leclercq zal wel weten dat er over dit

Corridor naar de Noordzee

soort zaken toch wel een bibliotheek inter- nationaal recht bestaat. Maar belangrijker is de vaststelling dat deze hoge Franstalige magistraat het nodig vindt zijn mercuriale deels te wijden aan mogelijke problemen bij het uiteenvallen van deze staat. Hij houdt er wel degelijk rekening mee en het is gewe- ten dat hij niet de enige is, ten zuiden van de taalgrens.

Deborsu

In het juli-nummer van Doorbraak stond een vraaggesprek met de rtbf-journalist Christophe Deborsu. Op de vraag of de Franstaligen zich voorbereiden op de split- sing, antwoordt hij: ‘Dat is zo. In 2005 al bekeek een groep profs van alle Franstalige universiteiten die onze partijen advies geeft de optie van plan-B. Dat was slechts één van de scenario’s, maar het werd niet vergeten.’

Blijkbaar bestaat er een task force van professoren die alle Franstalige partijen advi- seert en uiteraard een algemeen Franstalig standpunt inneemt. Die bestudeert al jaren de mogelijkheid van de splitsing en de manier daar mee om te gaan. Vandaar de halsstarrig- heid om BHV gewoon zuiver te splitsen, ook bij de Waalse partijen die electoraal weinig garen te spinnen hebben bij villabewoners in de gemeenten rond Brussel.

Aan Vlaamse zijde bestaat zo’n univer- sitaire werkgroep niet, want separatisme is vies. Aan de overzijde denkt men daar, terecht, pragmatischer over en wordt ook over vieze dingen nagedacht.

J.K.

Te mijden

Ten behoeve van de luisteraars overal in de wereld heeft de Nederlandse Wereldomroep een lijstje gemaakt van plaatsen waar een mens best wegblijft, tenminste als hij onge- schonden van zijn vakantie wil terugkeren.

Welke plaatsen zijn absoluut te mijden?

De “townships” van Johannesburg, de “ban- lieues” van sommige Franse steden zoals die van Marseille. Rio de Janeiro is ook een gevaarlijke plek, alsook de zuidelijke islamiti- sche provincies van Thailand, maar ook Tsjer- nobil, Napels, Tijuana in Mexico, Jakarta in Indonesië, de stationsbuurten van Zürich, het noordoosten van China ofte Chinees Turkestan en ook .... Molenbeek. De meest genoemde reden is criminaliteit. Of wat had u gedacht?

Aan Didier Reynders Na mij de zondvloed Brussel – Luik

Gij Huichelaar,

Sinds onheuglijke tijden zijt gij minister van Financiën van dit land, maar uw admini- stratie behoorlijk doen draaien, is altijd het minste van uw zorgen geweest. Het organi- seren van de operatie ‘fiscale amnestie’ en daarna het vastleggen van soepele regels voor de fiscale regularisatie van zwart geld uit het buitenland, dat waren uw hoofdbe- kommernissen ten tijde van de regeringen- Verhofstadt. De opbrengsten van die maat- regelen zijn trouwens zonder schroom aangewend om de tegennatuurlijke coali- tie van liberalen en socialisten overeind te houden. Er is in die periode niet de minste reserve opgebouwd, ondanks het gunstige economische klimaat – Vande Lanottes fameuze Zilverfonds was een regelrechte farce en pure manipulatie van de publieke opinie. We dreigen daar zwaar de prijs voor te betalen. Het financiële onweer dat boven Europa samentrekt, zal België niet sparen: met onze torenhoge staatsschuld worden we sowieso bij de zwakke broer- tjes van de eurozone gerekend.

Maar daar lijkt gij met uw gekend cynisme niet meteen veel om te geven.

Duitsland, Frankrijk en een aantal andere eurolanden zijn van plan in hun grond- wet het principe in te schrijven dat er geen begrotingstekort meer mag worden geboekt, of slechts onder zeer beperkte voorwaarden. Het zou de markten meer vertrouwen moeten geven in de overheids- financiën van de eurozone. Reactie op uw webstek: “Dat is niet bruikbaar voor ons land. We hebben al een stabiliteitsplan dat tegen 2015 een begrotingsevenwicht moet opleveren.” Geen behoefte dus aan wat de Duitsers een “Schuldenbremse” noemen, een schuldenrem. Ongetwijfeld is zoiets niet alleenzaligmakend, maar wat is een belofte van de Belgische staat nog waard?

Leterme blufte voor de zomervakantie dat het begrotingstekort dit jaar geen 3,6 pro- cent zou bedragen zoals oorspronkelijk vooropgesteld, neen, het zou 3,3 procent worden, België hoera! Intussen blijken de fiscale inkomsten voor dit jaar stevig tegen te vallen. We willen nog wel eens zien hoe de economische groei verder (naar beneden) evolueert. Hoe de bende van acht snel verandering kan brengen in het Belgische financiële huishouden, daar zal

veel volk naar komen kijken. Letterlijk, maar in negatieve zin.

Eind vorige week heeft de Kamercom- missie Financiën de nieuwe regels voor het Europese Noodfonds goedgekeurd.

België staat maximaal in voor een waar- borg van 34,5 miljard om leningen te dek- ken die dat Noodfonds aangaat. Jawel, een schamele 34,5 miljard. En wat liet gij het publiek weten? “Maar dat is toch normaal, in 2008 en 2009 hebben we Dexia zelfs een staatsgarantie gegeven tot meer dan 90 miljard!” Uiteraard wordt er dan niet bij verteld dat Dexia nog altijd van die staats- waarborg gebruik maakt om geld op te halen op de financiële markten. Op dit ogenblik staan er nog Dexia-leningen open met dekking door België voor 32 miljard.

Hoera! Indien er iets met die bank gebeurt, dan stijgt onze staatsschuld meteen expo- nentieel. Het is correct dat zonder steun van de overheid de grootbanken drie jaar geleden overkop zouden zijn gegaan, maar dat is geen reden om 34,5 en 32 miljard als een alledaags akkefietje af te doen. Dat is geld van de belastingbetaler. Wat meer terughoudendheid zou welkom zijn, maar dat is aan u uiteraard niet besteed. Kop in het zand, en hopen maar dat de zondvloed binnen de perken blijft.

Trouwens, hoe zit het met de toe- nemende geruchtenstroom, dat gij en Charles Michel maar al te graag Maingain zijn ding laten doen om de onderhandelin- gen te bemoeilijken, zo niet onmogelijk te maken? De MR heeft de stemmen uit de Rand bij komende verkiezingen nog altijd broodnodig. En die belastingplannen van Di Rupo, dat krijgen de liberalen niet door de strot van hun kiezers geramd. Liever door- gaan met de regering van lopende zaken, dat komt u op dit ogenblik heel wat beter uit. De broodnodige hervorming van het Belgische systeem, dat was voor u nooit een prioriteit. Dat bleek al toen Leterme in 2007 een soort van staatshervorming probeerde uit te tekenen, en gij samen met Milquet garant stond voor het status quo. Tot nader order is die houding onge- wijzigd, en tracht gij er zoveel mogelijk uw voordeel mee te doen.

3

De dingen dezer dagen

Brief aan ...

Una giornata particolare, dat is elf september elk jaar, sedert 2001. “De beroemdste datum van het jaar”, noemde Martine Tanghe hem eens. Voor wie de VS als de navel van de wereld beschouwt, was 11 september 2001 de dag waarop alles veranderde. Het islamprobleem dat elders al miljoenen slachtoffers gemaakt had, maakte er nog eens drieduizend bij in de VS. Er waren al geruchten opge- vangen over djihaad, in verre landen, en op slag werd die schemervijand echt.

Een bijzondere dag

Of toch niet. Er was veel “hype” rond 11 september, en veel gedraai rond de pot over wat er precies aan de hand was. “Deze kruistocht, deze oorlog tegen de terreur, zal een tijdje duren”, zei president G.W.

Bush op de avond van 11 september. Oeps, dat woord “kruistocht” was slecht geko- zen. Daags nadien riep hij de Amerikanen op samen te komen “in je kerken, in je syna- gogen… en in je moskeeën”. Op 17 septem- ber bezocht hij het Islamitisch Centrum van Washington DC, als één van de talloze poli- tici die toen de moskeedeuren platliepen :

“Het gezicht van de terreur is niet het ware gezicht van de islam.” Voor een burgerva- der die de gemoederen wil bedaren, was dat misschien te rechtvaardigen, niet ech- ter dat hij daar en nadien op andere fora onzin ging vertellen: “Islam is de godsdienst van de vrede.” (2007) Hij citeerde daarbij uit de Koran dat het einde kwaadaardig zal zijn van de kwaadaardigen die de tekenen Gods bespotten - duidelijk niet beseffend dat “tekenen Gods” de technische term is voor koranverzen. Die passus vervloekt al wie sceptisch staat tegenover de koranver- zen, d.w.z. alle niet-moslims.

Massamoordenaar

Zijn kornuit Tony Blair, toen al veteraan van de terreurbombardementen op Servië in 1999 als steun aan Kosovo als moslimstaat in wording, heeft nooit één scheef woord over de islam gezegd. Bush en Blair hebben, bij al hun geslijm over de islam, honderddui- zenden Afghaanse en Iraakse moslims de dood ingejaagd. Proefondervindelijk bewe- zen: niet islamkritiek maar islamgeslijm leidt tot geweld tegen moslims. Terloops heb- ben ze honderdduizenden christenen uit Irak laten verjagen en daar het seculier-socialisti- sche bewind van Saddam Hoessein vervan- gen door een regering die nauw bij de Iraanse ayatollahs aanleunt.

Elf september was het begin van een enorm propagandaoffensief ten gunste van de islam. Terwijl we op het nieuws dag in dag uit over islamitische gewelddaden horen, wordt ons in de duiding verzekerd dat de islam daar volstrekt niets mee te maken heeft. Uit walging over dat stelselmatig bedrog heb- ben enkele islamkritische webstekken het licht gezien, zoals jihadwatch.org, gatesofvi- enna.blogspot.com, en vanwege ex-moslims:

faithfreedom.org, secularislam.org, center- forinquiry.net/isis/. Hun stem blijft echter marginaal, het negationistische mediaoffen- sief gaat op volle kracht verder.

Een goed voorbeeld is de jongste verjaar- dagsbijdrage over 11 september in Knack.

De uitschakeling van Osama bin Laden krijgt de kop: “Het einde van een massamoorde- naar”. Op zes bladzijden komt het woord

“islam” slechts één keer voor, om te zeggen dat hij met islamitische riten begraven is.

Hij was een jihadstrijder, één van de duizen- den die dezelfde islamitische agenda afwerk- ten, maar de bedoeling is hem gelijk te stel- len met het type van de gestoorde eenzaat die als allerindividueelste schreeuw om aan- dacht een massamoord pleegt. Zelfs islamo- loog Olivier Roy stelt hem in het artikel gelijk

met de briljante doch gestoorde Noorse eenzaat Anders Breivik: beiden zouden een

“voorhoede zonder achterban” zijn. Natuur- lijk, ook Bin Laden was briljant. Er is echter geen aanwijzing dat hij gestoord was, alleen standvastig in zijn geloof. Een eenzaat zonder achterban was hij helemaal niet. Hij kon tal- loze moslims rekruteren voor zijn organisa- tie, ook in Europa, terwijl nog eens duizen- den moslimterroristen werkzaam in andere groepen uitdrukkelijk vanuit hetzelfde motief handelden: de islam.

Roy minimaliseert de vreugdetaferelen in de moslimwereld toen de beelden van de instortende tweelingtorens er binnen- liepen. In de migrantenbuurten in Europa waren die inderdaad eerder beperkt, allicht omdat gesubsidieerde knuffelmoslims over het imago van de islam waakten. Het ware gelaat van de islam ziet men echter waar die zich niet om de mening van een onge- lovige meerderheid moet bekreunen: daar waren de vreugdekreten niet van de lucht.

De inmiddels welbekende Noorse arabist Peder Jensen (Fjordman) was er ooggetuige van in Caïro, Rudi Vranckx in Marokko.

Botsing

Hét boek dat tijdens de debatten over 11 september steevast aangehaald wordt, is Botsende Beschavingen van Samuel Hun- tington. Volgens Roy komt het idee van een botsing der beschavingen, en met name tus- sen de islamwereld en het Westen, niet van Huntington, wel van islamoloog Bernard Lewis. Ach, laten we dan meteen naar de échte bron gaan. Dat de islam permanent in oorlog is met de wereld van het ongeloof, is een centrale doctrine van de islam, gel- dig en vaak in toepassing gebracht sedert de Profeet.

Dat die botsing tot nu betrekkelijk beperkt gebleven is, danken we niet aan de hersen- schim van een vredelievende islam, wel aan het feit dat de moslims, in het zog van de westerse materiële goederen, steeds meer niet-islamitische cultuurelementen opne- men. We hopen maar dat Roy gelijk krijgt waar hij beweert dat de Turkse regerings- partij niet langer de islamitische republiek nastreeft en nu echt de democratie aanvaard heeft; het belet premier Erdogan alsnog niet luidop van de islamisering van Europa te dro- men.

Dat de islam als formule voor het bestuur van een moderne staat mislukt is, staat vast.

Het zijn niet de islamstaten die geestdrift opwekken, wel strijdende niet-statelijke actoren als Hezbollah, Hamas en, in de eer- ste jaren na 11 september, Al-Qaida. Sinds- dien heeft de groep van Osama bin Laden door strategische fouten in Irak en vooral door Amerikaanse militaire mokerslagen veel pluimen verloren. Maar zolang de islam floreert, blijft de buik van het beest dat hem voortbracht, vruchtbaar.

K^oenraad e^lst

Doet u mee?

Grote afwezige op De Gordel: de heer Eric van Rompuy. Maar dat was de aandach- tige lezer van ’t Pallieterke verleden week al te weten gekomen. Zien we hem binnen- kort terug opduiken in één of ander kookprogramma? “Piet, hoe maak je Canadese mosselen klaar?”, we horen het hem al zeggen. Of houdt hij zich gedeisd… met het oog op een ministerpost?

Kortom, elke week opnieuw, brengen wij het nieuws waar anderen over zwijgen, niet gebonden door zuil of partij. Maar… dat kan alleen met uw steun. Ook ’t Pallieterke kan maar blijven verschijnen als u vandaag nog abonnee wordt.

Tenzij u liever net zoals vriend Eric een kookprogramma bekijkt, of een belspelletje uitspeelt. Die rubrieken ontbreken bij ons. Want wij verkopen u geen gebakken lucht.

Neem vandaag nog een abonnement tot einde van het jaar voor 24 euro (i.p.v. 32,30 euro). Schrijf het bedrag over op onze rekening BE82 4096 5194 9168 (bic KRED-BEBB) en het is zo gebeurd. Wilt u er meer over weten, bel dan 03/232.14.17 en onze lieftal- lige secretaressen staan u graag te woord

Over besparingen gesproken

Dat het Belgische migratiebeleid, voor zover het bestaat, een megaflop is, weet onderhand iedereen. Nu de “zonderhande- lingen” draaien zoals Hof en belgicisten het willen, zijn, als bij toverslag, alle van finan- ciële somberheid stijf staande berichten uit de regimemedia verdwenen. Neemt niet weg dat “we met zijn allen” zullen moeten bespa- ren - inleveren - zodra de nieuwe regering haar eed van getrouwheid in handen van de vorst gelegd zal hebben. Over besparin- gen gesproken, en direct aanleunend bij de migratiebeleidflop, is het goed om weten dat de maatregel om asielzoekers op te van- gen in hotels, tot dusver de habbekrats van

“amper” 23 miljoen euro (!) heeft gekost.

Een asielzoeker kost de overheid, dus de belastingbetaler, 36 euro per dag. De maat- regel van “tijdelijke aard”, belet niet dat van- daag nog ruim driehonderd asielzoekers in Brusselse hotels logeren. Vlamingen die het kiespubliek van Di Rupo verder mee zullen moeten onderhouden, doen er goed aan nu al een gaatje meer in de broeksriem te prikken.

De dingen dezer dagen 4

De trots en de schande (1)

Brussel was toen nog een Nederlandstalige stad, Brussel was toen nog een olalala

Nu Brussel zogenaamd nog maar 7 % Nederlandstaligen heeft op basis van wat Belgacomfacturen (14 % benadert veel meer de realiteit), is het misschien eens nuttig te kijken hoe het zover gekomen is. De stad wordt in het begin van de 14de eeuw de hoofdstad van het hertogdom Brabant en ze is 100 % Nederlandstalig. Ze krijgt al in 1289 Nederlandstalige privileges terwijl Leuven, Antwerpen en Den Bosch nog het Latijn gebruiken. Brugge en Gent krij- gen Franstalige charters van hun graven. De Franse prins Filips de Goede erft in 1430 het hertogdom Brabant en hij verblijft gere- geld met zijn hof in het paleis op de Cou- denberg. Zijn administratie is Franstalig maar de stad eist Nederlandstalige oorkon- den. Brussel correspondeert in het Neder- lands met de latere landvoogden. De hoge adel en de belangrijke ambtenaren bouwen paleisjes in de omgeving van het hertoge- lijk paleis en zij spreken meestal Frans. Zo ontstaat de grens die lang blijft bestaan tus- sen het verfranste deel van Brussel en de Nederlandstalige stad; ongeveer waar nu het Centraal Station staat en de Keizerslaan is. De Brusselse notabelen en ambachtslui pikken een graantje mee van de rijkdom en willen graag een mondje Frans leren maar verder gaat het niet. In de 17de en de 18de eeuw groeit het prestige van Frankrijk en in heel Europa spreekt de adel Frans; zeker in een stad die nauwelijks een paar honderd kilo- meter van Versailles ligt. De ambassades in Brussel kennen alleen Frans en de centrale ambtenarij en de hogere Brusselse burgerij volgen de trend. Bij het begin van de Franse

Revolutie vluchtten 3.000 Franse émigrés naar de stad, vergezeld van hun dienstbo- des. Aan de vooravond van de Franse bezet- ting is 15 % van de Brusselaars Franstalig of gebruikt die taal in privédocumenten.

De Fransen dalen in 1794 als roofzuchtige sprinkhanen op de Koninklijke Nederlan- den neer en voortaan moeten alle offici- ele akten in het Frans gesteld worden. De taal van het gerecht (vredegerecht uitge- zonderd) en de administratie is uitsluitend Frans. Koning Willem probeert het Neder- lands weer in eer te herstellen, maar aristo- cratie en ambtenaren kennen alleen Frans of een plaatselijk Nederlands dialect. De gees- telijkheid verafschuwt het “Hollands” van die protestanten en een kleine maar invloed- rijke Franse minderheid is graag bereid het vuurtje op te stoken. Willem verplicht het gebruik van het Nederlands in 1823 en haalt zeven jaar later al volledig bakzeil. Te laat.

La Belgique maakt korte metten met het Nederlands. De unitaire staat wordt alleen in het Frans bestuurd en de financiële, com- merciële, gerechtelijke en politieke elite ves- tigt zich in de stad. Met Charles Rogier en later Walthère Frère verschijnen duizen- den Luikenaars die geen woord Neder- lands kennen. Brussel wordt een stad van ambtenaren, ambachtslui, handelaars, win- keliers en dienstboden die aan de betere burgers leveren of voor hen werken en die zeer gevoelig zijn voor de verfransing in de hoop hogerop te klimmen. Fabrieken met veel arbeiders zijn zeer zeldzaam. Brussel wordt uiterlijk een Franstalige stad. De bord- jes van de straatnamen zijn uitsluitend in het Frans en de winkelopschriften volgen. Van overal stromen nieuwkomers naar Brussel;

zeker tijdens de hongerjaren 1845-1848 in arm Vlaanderen. 70 % van de migranten zijn Nederlandstalig. In 1850 is de vijfhoek volge-

bouwd en telt 180.000 inwoners. Dan begint de bouwwoede in de Nederlandstalige dor- pen rond Brussel die bliksemsnel verstedelij- ken: Sint-Joost, Elsene, Schaarbeek en vooral Molenbeek. Op twee generaties tijd vertien- voudigt de bevolking. Een Brusselse agglo- meratie bestaat niet tot 1921 (ook vandaag is alleen Brussel de hoofdstad van het land en niet de 18 andere gemeenten). Dat heeft geen belang want de meeste cijnskiezers in en rond Brussel zijn Franstalig en de verko- zen bestuurders gebruiken uitsluitend die taal. De eerste taalwet, in 1873, bepaalt dat in Vlaanderen het Nederlands moet gebruikt worden in strafzaken. Aanvankelijk is Brussel nog als een Vlaamse stad genoteerd maar bij de eindstemming wordt voor het toenmalige veel grotere arrondissement Brussel een uitzondering gemaakt. Daar geldt alleen het Frans. Dat grote arrondis- sement bestaat nog altijd in de kieswetgeving en heet nu … BHV.

Van kwaad naar erger

Met La Belgique verschijnt de volkstelling, waarvan de talentelling een belangrijk onder- deel is. Bij de eerste telling van 1846 zegt 60

% van de Brusselaars Nederlands te spreken, al ligt het werkelijke percentage waarschijn- lijk veel hoger omdat nogal wat mensen graag

“het gewenste” antwoord geven. De kaart van de stad verraadt dat de arme straten grotendeels bevolkt worden door Neder- landstalige autochtonen met als uitzonde- ring de Marollen waar Walen naar toe trek- ken. Mooie wijken zijn bijna altijd Franstalig.

Het rijke Elsene met zijn mooie woningen in de omgeving van de Louisalaan heeft meer Franstaligen dan Brussel. Twintig jaar later hebben de Franstalige bestuurders een vui- ligheidje in petto. Ze vragen niet meer naar de taal die de mensen spreken maar naar de talen die ze zogenaamd kennen. 40 % van de Brusselaars kent alleen Nederlands, 20 % alleen Frans en 40 % is zogenaamd tweetalig:

die spreken hun Brussels dialect en een paro- die op echt Frans. De sanering en de over- welving van de Zenne (Anspachlaan) drijft vele echte arme Brusselaars naar de nieuwe voorsteden die grote industriële arbeiders- gemeentes worden. Daar arriveren ook veel Vlaamse migranten. In de Westrand van de latere agglomeratie verandert weinig.

Molenbeek en Anderlecht blijven lang Nederlandstalige gemeenten. Een vol-

gende taalwet op het gerecht veroorzaakt weer beroering omdat men een “Vlaamse gemeente” moet definiëren. Dat wordt een gemeente waar de meerderheid uitsluitend, let wel uitsluitend, Nederlands spreekt.

Tweetaligen (en dat zijn altijd Vlamingen) tel- len niet mee. Elsene, Sint-Gillis en Sint-Joost zijn volgens de nieuwe norm al niet meer Vlaams. Zelfs sommige Vlaamse gemeentes zijn dat niet, al weet iedereen dat dit non- sens is. Brussel heeft in 1889 volgens de wet nog altijd een Nederlandstalige meer- derheid eentaligen (23 %, tegen 20 % Frans- taligen). De oplossing is eenvoudig en zeer actueel. Alle gemeentes in Vlaanderen krij- gen toch hun Vlaams statuut en de Brusselse Vlamingen betalen de rekening. Brussel wordt geen Vlaamse maar een “ville mixte”.

In Brussel zelf gaat het echter zeer vlug van kwaad naar erger. Het lager gemeen- teonderwijs is uitsluitend Franstalig tot het vijfde leerjaar waar twee uur Nederlands gedoceerd wordt. Onderwijzers worden in het Frans opgeleid en Nederlands is hun minst belangrijke vak. Het komt in de pun- ten zelfs na “Tekenen”. Schepen van Onder- wijs Charles Buls, een sociale liberaal die zelf niet al te best Nederlands kent, merkt dat veel Brusselse kinderen blijven zitten omdat ze geen jota Frans kennen. Ondanks de verwoede tegenstand van burgemeester Anspach besluit hij dat de Vlaamse kinde- ren in het lager onderwijs in hun moeder- taal moeten onderwezen worden zodat ze later beter Frans kunnen leren. Het Bulssy- steem mislukt omdat Buls van alle kanten gesaboteerd wordt; door zijn partijgenoten, door schooldirecteuren die Vlaamse kinde- ren opzettelijk als Franstalig bestempelen en door vele Vlaamse ouders. Buls, inmiddels burgemeester, geeft zijn strijd op. Zijn opvol- ger Adolphe Max en schepen Jacqmain zijn echte Vlamingenhaters en juist voor de Eer- ste Wereldoorlog zijn de Vlaamse gemeen- teklassen opgeruimd. Tezelfdertijd stijgt de levensstandaard en meer leerlingen gaan langer naar school. Dit betekent de door- braak van de geleidelijke maar definitieve verfransing. Rond 1900 is nog 20 % van de Brusselaars uitsluitend Nederlandstalig. 50

% beweert “bilingue” te zijn; een getal dat nooit meer overtroffen wordt. (Volgende keer: het slot.)

Jan neckers

Kleine oorzaken, grote gevolgen. In 1531 komt Maria (weduwe van de koning) van Hongarije naar de Nederlanden. De zuster van Karel V volgt haar gestorven tante Margaretha op als landvoogdes. Maria is geobsedeerd door de jacht maar rond Mechelen, Margaretha’s residentie, valt niet veel meer te jagen. Maria kiest dus voor Brussel als verblijfplaats wegens de nabijheid van het Zoniënwoud. Zon- der die liefhebberij was Mechelen de hoofdstad van de Koninklijke Nederlanden, later België geworden. Misschien was er dan een sterkere Nederlandstalige gor- del rond de hoofdstad geweest. Of misschien was heel Brabant van Antwerpen tot Brussel verfranst.

Het stond na zijn afscheid van het Vlaams Belang in de sterren geschreven:

Karim van Overmeire stapt over naar de N-VA. Zijn tegenstanders beweer- den soms dat Van Overmeire uit oppor- tunisme uit de partij was gestapt, omdat hij besefte dat hij door het cordon nooit aan het beleid zou kunnen deelnemen, en nooit echt “respectabel” zou worden. Dat is hoogstens gedeeltelijk waar. Van Over- meire vond jaren geleden al, in tempero non suspecto, dat de Vlaams-nationalisti- sche partijen aan het beleid moesten deel- nemen om hun eisen te kunnen doordruk- ken.

Hij wees er altijd op dat het VB in heel Europa naar verhouding de sterkste rechts-nationalistische partij was – met 24

% op haar hoogtepunt! - maar dat er ook nergens in Europa zo’n antinationalistisch pro-migrantenbeleid gevoerd werd. Dat bewees volgens hem de mislukking van de hardnekkige en principiële oppositie- koers van de partij. Kortom, hij was allang een “participationist”. Het is enigszins iro- nisch, dat de overstap van Van Overmeire juist op het moment komt dat de N-VA uit de onderhandelingen is gegooid, en

dat de mislukking van haar “participatie- politiek” maar al te duidelijk is. De N-VA heeft zich dapper en standvastig gedra- gen door niet toe te geven en zich niet te laten omkopen met ministerportefeuilles.

Maar zij had de Vlamingen voorgespiegeld dat zij – in tegenstelling tot het “rauwe”

Vlaams Belang - wèl voldoende intellect, tactisch doorzicht, realiteitszin en respec- tabiliteit had om een voor Vlaanderen gun- stige staatshervorming af te dwingen. Die verkiezingsbelofte heeft ze dus niet waar kunnen maken. De N-VA is in een soort

“cordon light” terechtgekomen. De belgi- cistische partijen sloten het Vlaams Belang niet uit omdat dat te populistisch, te racis- tisch of te grofgebekt was, maar omdat het onverzoenlijk anti-Belgisch was. Nu zelfs een beschaafde intellectueel als De Wever achter een schutkring is buitengesloten, is het ultieme bankroet van de “participa- tiepolitiek” ondubbelzinnig bewezen. In de huidige politieke constellatie hebben zowel N-VA als VB alleen nog kans tot sco- ren als zweeppartijen, als partijen die elke Belgische compromisregering kunnen lam- leggen. Aan Vlaamse kant ligt zo’n blokke- ringsminderheid voor het grijpen.

Ironische overstap

Lachend Vlaanderen

Wat een mens al kan ontdekken, als hij/

zij eens grote schoonmaak wil doen. Bijvoor- beeld een door Karel de Decker voor de VTB van Jozef van Overstraeten uitgegeven boekje van 16 bladzijden met bovenvermelde titel.

Dat kleinood bevat 32 foto’s met de levens- loop van spotprenttekenaars. Wat opvalt:

er staan er vier (4) bij, d.i. 12,5 procent, die getekend hebben voor ‘t Pallieterke! Jammer genoeg zijn ze alle vier overleden: Jef Nys, Stef van Stiphout, Willy Mertens (Sinjoorke) en – niet te vergeten – onze Brasser, Pol de Valck zaliger, van wie in de Antwerpse KBC- toren maandag de niet te missen tentoonstel- ling “Tijdloze Humor” van start gaat. Toen KBC nog Kredietbank heette, leverde Bras- ser trouwens zijn geestige bijdrage aan de

“Vrolijke Banknoten” die de bank toen uitgaf.

Voetnoot

Volgens de regimemedia heeft de N-VA zichzelf buitenspel gezet. Volgens journalist Luc Standaert in Het Belang van Limburg speelt Bart de Wever hoog spel. “Sinds de partij heeft afgehaakt bij de onderhandelin- gen onderscheidt zijn N-VA zich in haar com- municatie nog nauwelijks van eeuwige oppo- sitiepartijen Vlaams Belang en LDD.

Het is nooit goed en Vlaams genoeg.”

Standaert meent dat De Wevers plaats in de geschiedenis wel eens beperkt zou kunnen blijven tot een voetnoot.

Dan moeten de andere onderhande- laars wel eerst bewijzen dat zij een goed akkoord kunnen maken. Iedereen weet dat een voor Vlaanderen goed akkoord binnen de Belgische gesteldheid onmogelijk is gewor- den.

Voor wie kiest CD&V?

Bij zijn wederoptreden, zette Bart de Wever in Terzake zijn Vlaamse coalitiepart- ners voor het blok.

De N-VA zal niet dulden dat wordt geraakt aan de principes van het Vlaams regeerak- koord, betreffende de begroting en de benoe- ming van de burgemeesters in enkele faci- liteitengemeenten. Minister-president Kris Peeters zei dat hij het regeerakkoord zal respecteren.

Dat betekent bijna zeker dat Wouter Beke straks zal moeten kiezen tussen de vorming van Di Rupo I en het behoud van de regering- Peeters II. We zijn benieuwd…

De dassen van Beke

Een decennium geleden, op het stichtings- congres van CD&V, mochten de kopstuk- ken geen das dragen wegens “te formeel”.

Voor de tiende verjaardag van CD&V vroeg Wouter Beke aan de kopstukken opnieuw

‘midden de mensen’ geen das te dragen.

Enkele militanten die in een krant werden geciteerd, dachten er duidelijk het hunne over: “Denkt hij nu werkelijk dat dáár het probleem ligt? Gelooft hij nu echt dat kin- derlijke slogans als ‘Samen is Super’ het tij zullen keren? Wanneer gaat hij eens werk maken van de scherpere profilering die de partij al zo lang belooft?” Wij kunnen het

De dingen dezer dagen

5

De vakman, op wie Vlamingen

kunnen bouwen

Traiteur Service Sigrid koken bij u thuis of op locatie

• Recepties • Buffetten

• Communiefeesten

• Levering aan huis

• Totale feestverzorging Tel.: 03/383.05.28 GSM: 0485/73.08.18 traiteursigrid@hotmail.com

AANLEG-ONDERHOUD van tuinen RENOVATIE/SNOEIwerken BOOMVERZORGING CREATIEVE TUINONTWERPEN Tel. 03-383 05 28

GSM: 0486-10 15 43 hans.couttenye@skynet.be

van tuinen

V

B

ISUW GIDS NAARDE IDEALE AANNEMERS www.vlaanderenbouwt.com info@vlaanderenbouwt.com

of 052 55 03 18 Nù met voordelig abonnement aan huis v.a. €19,50 per half uur

Tel 03 288 90 91

www.pcdokter.be NU OOK OPLEIDINGEN

Waarom wij steeds maar weer door “elites” worden gepaaid.

De zoveelste waterballon, G-1000 genaamd

Op de laatste zondag van augustus houden wij in de tuin traditioneel een waterballonnenfestijn, goed of slecht weer. Het recept is simpel: ballonnen met kraantjeswater vullen, en gooien maar. Raak, is het plof en splasj. Daaraan moest ik denken toen de vol- tallige Vlaamse magistratuur alarm sloeg over het desastreuze migratie-en-asielbeleid, naar aanleiding van de opening van het gerechtelijk jaar, niet toe- vallig samenvallend met de afsluiting van de kom- kommertijd.

In VRT-Terzake van 2 september werden de uitspraken van de Antwerpse procureur-generaal Yves Liégeois en advocaat-generaal Piet van den Bon extra in de verf gezet, waarbij Kathleen Cools het niet kon laten te verwijzen naar

“een zweeppartij”. Dit in navolging van Luc van der Kelen die in De Ochtend (Radio-1, zelfde dag) sprak van een “bepaalde”

niet nader genoemde “partij”, die deze waarheden al twintig jaar verkondigt. Rara dewelke.

Kijk, dat vind ik met waterballonnen gooien. Magistraten die één keer per jaar uit hun ivoren toren komen om intellec- tueel plagiaat te plegen en te doen alsof ze het warm water hebben uitgevonden; journalisten die dat dankbaar oppik- ken, maar zorgvuldig vermijden de échte klokkenluiders te vermelden; en ten slotte de regerende politieke klasse (justitieminister Stefaan de Clerck, Biza-minister Annemie Turtelboom) die beleefd maar kordaat de ballonnen terug- gooit, met de vermelding “bestemmeling onbekend” en

“dank u, maar ga elders spelen”. Zo krijgen we nooit een debat, alleen kortstondige pingpongeffecten en een hoop gazettenpraat. Het gevaar is, dat het probleem snel weer van de agenda is, nu het even door politiek-correcte lui werd opgerakeld.

Eigenlijk moet men de draagwijdte van die opengetrapte open deuren afmeten aan datgene wat er aan de overzijde van de taalgrens werd georakeld, ook bij de opening van dat

gerechtelijk jaar, door procureur Jean-François Leclercq:

Walen opgelet, als België gesplitst wordt, verliest Wallo- nië zijn contact met de zee, en moet het bij sukkelaars als Zwitserland, Liechtenstein en Oostenrijk gaan uithuilen.

Ziet u de slagbomen en gewapende uitkijktorens al op het Albertkanaal? Dringend dus een watercorridor gevraagd, al was het maar een dakgoot die bengelt tussen Lessines en De Panne/La Panne. We moeten er zeker ook nog Bart Peeters bij halen, die met grote angst het einde van België tegemoet- ziet, en ons waarschuwt voor collectieve vaderlandloosheid.

Komaan jongens, Marshall McLuhan, bedenker van het motto “The medium is the message”, is al dertig jaar dood.

De uitspraken van al deze zogenaamd belangrijke mensen zijn niet relevanter dan wanneer een gorilla in de dierentuin Hamlet van Shakespeare zou afdreunen. Buitengewoon inte- ressant wat de gorilla betreft, niet wat Shakespeare aangaat.

Er heerst een manifest gebrek aan gezond verstand in deze hypecultuur. Er wordt eerst gekeken naar wie het zegt, dan pas wat er gezegd wordt. Naar mijn gevoel is dat een stil- zwijgende afspraak binnen de klassieke media, om het echte debat te ontwijken. Als kinderen worden we behandeld, tevreden met een ballon. Zo komt het dat magistraten één keer per jaar hun toga opheffen en aan exhibitionisme doen.

Succes verzekerd. Het moet niet altijd de burgemeester van Aalst zijn die uit haar ivoren toren komt en een en ander opheft, om ons te vergasten op een primeur.

Marketingstunt

Wie beslist niet te klagen heeft van mediabelangstelling, is schrijver David van Reybrouck. Al ligt zijn veel besproken Congoroman ondertussen in de ramsj, zijn G-1000-project werd sinds het begin van de vakantie als groot nieuws ver- kocht. David is een notoir Belgisch patriot, en kan de poli- tieke crisis niet langer aanzien. Duizend door hem uitverko- ren Belgen moeten onder elkaar bakkeleien over oplossingen

voor een zieltogende democratie, waarbij het voortbe- staan van België als vanzelfsprekend wordt aangenomen.

Op 11 november zullen zij in het Brusselse Tour & Taxis samenkomen, waarna bij lottrekking - jawel, u leest het goed - een handvol uitverkorenen de eindronde mag spelen.

Het perfide van dit loterijproject, ter vervanging van de kiesdemocratie waarbij 45 % van de Vlamingen aangaf met België een probleem te hebben, werd al door meerdere Vlaamse commentatoren ontmaskerd. Het zit perfect in het verlengde van de neobelgicistische frietrevolutie, en zal allicht goedkeurend gemompel vanuit het Paleis in Laken opleveren. In dat opzicht mag Van Reybrouck bij Verhulst, Fabre en Tuymans gaan staan: lakeien die, onder een intel- lectueel-progressistisch vernis, hand-en-spandiensten aan het regime verlenen.

Tegelijk is dit een wanhopige marketingstunt van Van Reybrouck, die op zijn manier de ivoren toren verlaat, en als een messias in ontredderd Belgenland afdaalt om vooral de zondige Vlamen te bekeren. Kijk mij eens aan - trommels en trompetten! Tevergeefs: niet één boek zal hij er meer door verkopen. Au contraire. Vlamingen hebben sowieso al een sterke aversie van elites, zowel politieke als culturele.

Sinds de Antwerpse bovenlaag in 1585, bij de belegering door de Spanjaarden, het hazenpad koos richting Holland en het klootjesvolk in plan liet, hebben wij zeer gemengde gevoe- lens tegenover alle “elites” en het “establishment”. Daarom krijgen politici bij ons maar een kortlopend krediet, hebben we onze buik vol van kunstzinnige kak-met-een-strik-rond, en kopen wij een krant om er onze aardappelen op te schil- len. Letterkundigen die ons even bij het handje nemen om oerserieus te tonen hoe wij mogen denken, met elkaar over- leggen, beslissen, kiezen, neen, dank u.

Iemand moet natuurlijk de waterballonnen doorprikken, al levert dat geen nationaal hoerageroep op. De echte demo- cratie is contre-democratie, zoals de Franse filosoof Pierre Rosanvallon het definieert: een vorm van tegendraadsheid, waar de reguliere politiek niet goed raad mee weet. Soms, vooral in Vlaanderen, neemt dat de vorm aan van «een zweep- partij», die uiteraard niet bij naam genoemd wordt. Mag niet, voor de media. Hoeft niet, voor het publiek.

A^NNICK V^ERBAUWEN

Vrijdag 9 september: dag zonder onderbroek....

Republikeinse geesten

Jong Manifest en VVB doen in elk geval flink hun best om de Republiek Vlaanderen van droom naar werkelijkheid te doen evolue- ren. Zij doen dat volgende vrijdag, 9 septem- ber, in zaal... De Geesten, Waterstraat 16 in Ekeren (Antwerpen). Wie erbij wil zijn, kome tegen 19 uur in massa naar de Huldeoptocht op de hoek van de Driehoekstraat en Gees- tenspoor. Om 19.30 zwaaien daarna de deu- ren open van De Geesten en wordt de massa kort en krachtig toegesproken door Mia De Schamphelaere en Gerolf Annemans. Ter ver- pozing kunnen de toegestroomde republi- keinen van een optreden van Boreas genie- ten en zich vervolgens tegoed doen aan een uitgebreid hapje-tapjebuffet. En dat alles, waarde lezers van beider kunne, voor de spotprijs van, zegge en schrijve, 5 euro. Wie zou er voor dié prijs geen Vlaamse republi- kein willen zijn?!! Voor meer inlichtingen:

0473/701.206 – www.gilliamskring.net Terecht en simpel

In Geraardsbergen heeft het OCMW het leefloon van een Franstalige medemens geschorst. De man woont er al twee jaar.

Desondanks is hij erin geslaagd zijn kennis van “de Vlaams” beperkt te houden tot “ja”

en “nee”, indien hij een goede dag heeft.

Vraag het geen regimegetrouwe bron of zo’n regelrechte schandaaldaad kan alleen maar uit een achterhaalde, conservatieve, populis- tische en dus “rechtse” hoek komen. Maar voor zover bekend, heeft senator en lokale voorzitter van het OCMW Guido De Padt de blauwe Open Vld-vlag nog niet ingeruild voor één waarop een Vlaams-nationalistische Leeuw klauwt. De Padt stelde wel terecht en simpel dat de houding van de geschorste leef- loner op een manifest gebrek aan werkbe- reidheid wees. En zonder basiskennis van het Nederlands geraakt men nooit aan werk in een stad of regio waar Nederlands de voer- taal is. We kunnen het noch beter noch juis- ter zeggen.

Geen bloed aan de paal

In Peking wordt voorwaar een internatio- nale boekenbeurs gehouden en Nederland is eregastland. Daar zijn ze in Nederland bijzonder trots op. Ze vinden het natuurlijk

“sneu” dat zij eregasten zijn in een land dat zelf de media en zijn schrijvers censureert, intimideert, huisarrest geeft en, als men het

nodig vindt, in de gevangenis gooit en “herop- voedt”. Maar echt protest aantekenen? Nee, dat was nu ook niet nodig. Kortom, in Peking is er geen bloed aan de paal.

Voor de jongere lezers, even iets vertellen.

In 1978 vond in Argentinië het wereldkampi- oenschap voetbal plaats. Lang voor de aan- vang van het voetbalfeest, vond vooral links Nederland dat “Oranje” daar niks te zoe- ken hadden, want in Argentinië was generaal Videla aan de macht en die ging inderdaad niet zachtzinnig om met politieke tegenstan- ders. Freek de Jonge en Bram Vermeulen van “Neerlands hoop in bange dagen” trok- ken heel het land door met hun cabaretpro- gramma “Bloed aan de paal”. De boodschap was duidelijk: Nederlandse voetballers voet- ballen niet in een dictatuur. Punt! En wie dat wel deed, maakte zich medeplichtig met het regime. Maar in Peking is er duidelijk geen bloed aan de paal. Geen spatje te bespeuren.

Ronse als pasmunt?

Als we het over de faciliteiten hebben, den- ken we in de eerste plaats aan de gemeenten in Vlaams-Brabant. Maar de grootste facili- teitengemeente in Vlaanderen is Ronse, in de provincie Oost-Vlaanderen. Met haar 25.000 inwoners heeft die gemeente een veel grotere bevolking dan Wemmel, de grootste facilitei- tengemeente in de Rand rond Brussel. Daar wonen 15.000 mensen. Maar Ronse staat niet in het brandpunt van de communau- taire debatten. Inwoners van Ronse vrezen dat zij het gelag zullen moeten betalen als de Vlaamse onderhandelaars voor de zoveelste keer, met de dood in hart, een luizig compro- mis sluiten om toch maar een federale rege- ring te kunnen vormen. Uit een interneten- quête van Het Laatste Nieuws antwoordde maar liefst 58 % van de deelnemers “ja”

op de vraag: “De regeringsonderhandelin- gen zijn volop aan de gang. Ook de taalfaci- liteiten in onder meer Ronse liggen op tafel.

Vreest u dat Ronse het kind van de rekening wordt voor het splitsen van BHV en het vor- men van een federale regering?” Ruim 21 % antwoordde “nee” en 21 % “ligt er niet wak- ker van”. De faciliteiten in Ronse zijn niet alleen destructief doordat zij de positie van de arrogante oude franskiljons in stand hou- den, ze hebben ook als verschrikkelijk neven- effect dat ze veel Franstalige Marokkanen en andere immigranten uit Brussel aantrekken.

Enkele jaren geleden wees een studie uit dat Ronse na Vilvoorde en Antwerpen de derde

“uitwijkplaats” is voor Marokkanen die uit

Brussel wegwillen. De goedkope woningen in Ronse oefenen een extra aantrekkings- kracht uit. En de faciliteiten.

Einde van Miss België?

Geen drama blijft dit land in verval bespaard: nu zit ook de verkiezing van Miss België in het sukkelstraatje. Die wordt sinds 1929 georganiseerd maar heeft al jaren last van een tanende populariteit. VT4 en VTM zijn niet langer geïnteresseerd in de Miss Belgiëverkiezing, wat voor de organisatie de doodsteek kan betekenen. Met wat geluk kan de organisatie, wanneer België binnen- kort uiteenvalt, zich de overbodige kosten besparen.