Syrië: nee tegen de aanval, zelfs als die « beperkt » is!
De Westerse regeringen hebben de druk gezet om een interventie tegen het bewind in Damascus voor te bereiden. Maar na zich te hebben geëngageerd wacht Barak Obama liever op een stemming van het Ameri-kaanse congres. En zijn bondgenoot François Hollan-de zal niet alleen deze risicovolle operatie inzetten.
Deze militaire acties waren bedoeld om het be-wind van de bloeddorstige dictator Bachar el-Assad te « straffen » omdat hij chemische wapens tegen zijn eigen bevolking had gebruikt…
dit betekent dus dat het gebruik van traditionele wapens, zoals napalm, tanken, vliegtuigen om zijn bevolking te vermoorden helemaal aanvaardbaar zijn voor de Amerikaanse en Europese leiders die de democratie hoog in het vaan-del dragen.
Maar terwijl ze al op voorhand de « nevenschade » zouden aanvaarden van hun eventuele bombardemen-ten, ook al het om
« chirurgische bombardementen » zou gaan, zeggen ze openlijk dat « ze de val van het bewind niet willen veroorzaken ».
Al bijna 50 jaar heeft het bewind in Syrië getoond dat het de spelregels volgde die door de Westerse grote kapitalistische mogendheden opgelegd worden. Zowel tijdens de aanval, de blokkade en het binnen-vallen van Irak, van 1991 tot 2003; als in Libanon van 1976 tot 1988, waar het Syrische bewind niet getwijfeld heeft om militair tussen te komen, soms ook aan de zijde van Israël, om de Palestijnse kampen neer te slaan en de opstand van het volk tegen de Libanese burgerij te beteugelen.
Natuurlijk hebben de al-Assad zichzelf altijd voorgesteld als
« weerstanders » tegen het Westerse imperialisme en tegen Israël dat door de Westerse regeringen wordt gesteund.
Maar de leiders van de grote mogendheden beoor-delen op de
daden, niet op de woorden.
Elke keer dat er een land uit de Derde Wereld er-mee dreigt zich te bevrijden van de macht van de grote mogendheden, zijn alle middelen goed tegen dat land. Om de Iraanse bevolking te
« straffen » omdat die in opstand was gekomen tegen de Sjah v a n I r a n , e e n d i c t a t o r d i e o n d e r w o r p e n w a s a a n d e oliemultinationals, hebben de V.S. in 1980 het Irak van Saddam Hoessein ertoe aangezet om oorlog tegen Iran te voeren. En toen de Iraanse strijdkrachten na 8 jaar bloedige gevechten bleken de overhand te hebben, heeft de Amerikaanse president Ronald Reagan de CIA toegelaten om Irak gedetailleerde inlichtingen door te geven over doelwitten te bombarderen, terwijl men wist dat het Irakese leger chemische wapens massaal zou gebruiken…
Bombardementen, bezettingsoorlog, economische blokkade, staatsgreep, moorden op Staatshoofden, etnische oorlogen: geen enkele geweldpleging, zelfs de meest barbaarse, wordt door de Westerse leiders uitgesloten om het verzet of de ongehoorzame rege-ringen te breken.
Maar zolang de leiders van de oude kolonies on-derworpen blijven aan de kapitalistische mogendhe-den, mogen ze ongestraft alle vormen van geweld gebruiken tegen hun bevolking… of die van anderen. In Egypte pleegt het leger een Staatsgreep, schiet het op de menigte, herstelt de dictatuur?
De regering Obama zegt « bezorgd » te zijn. Om door te gaan met de plundering van de delfstoflagen in Congo onder-houdt Rwanda er sinds 1994 een permanente oorlogs-toestand die miljoenen slachtoffers veroorzaakt? De V.N. stuurt blauwhelmen en het bloedbad gaat door.
Door de kracht, door het terreur blijft een wereld-orde zo duren die met de kolonisatie verspreid is en waarin de ontwikkelde kapitalistische naties de rijk-dom in de andere landen plunderen.
Zowel hier in Europa als in de V.S. probeert de burgerij de werkers te overtuigen dat ze een gemeen-schappelijk belang hebben bij deze misdaden, door die te vermommen als
« humanitair », « democratisch » of in de naam van de « strijd tegen het terrorisme ». Maar in de V.S., in Groot-Brittannië, in Frankrijk tonen de opiniepeilingen tegen de tussenkomst in Syrië, dat de bevolkingen de leugens over « de massa-le vernietigingswapens » die als voorwendsel hadden gediend voor de oorlog tegen Irak, niet vergeten zijn.
Eigenlijk zijn de Westerse bevolkingen zelf slachtoffers van de schade van de werkloosheid, van de armoede, van de uitbuiting die door hun eigen burgerij veroorzaakt zijn. Ze kunnen elke dag de medeplichtigheid van hun regeringen met de kapitalistische klasse vaststellen.
V i j a n d i g t e g e n d e w e r k e r s v a n h u n e i g e n l a n d e n vertegenwoordigen de kapitalistische regeringen de belangen van de arbeidersklasse zeker niet. Hun im-perialistische buitenlandse politiek die niets anders beoogt dan de onderdrukking en de uitbuiting van andere volkeren, is niet de politiek van de Westerse bevolkingen, maar die van hun eigen onderdrukkers!
Tegen de barbarij van het kapitalisme!
Sinds 6 september bezetten een paar Afghaanse gezinnen een leeg gebouw in Brussel in de hoop de regering van beslissing te laten veranderen over hun uitzetting naar Afghanistan. Deze actie volgt de mobilisatie die sinds juli duurt en die meer
dan 300 mensen betreft, waaronder veel kinderen, die voortaan geen verblijfsvergunning en daarom ook geen woning en geen inkomen meer hebben.
Het land dat ze ontvlucht hebben en waar de re-gering hen naartoe wil terugsturen, is in staat van oorlog en jongens worden er regelmatig ontvoerd om als kindsoldaten te dienen.
En het lot van meis-jes is als opgesloten slavinnen werken voor een man die alle rechten heeft.
Alles wat de staatssecretaris voor asiel Maggie De Block, met de hele regering achter haar, heeft gedaan is de ouders te verwijten dat ze « hun kinde-ren gebruiken als wapens, wat emotionele chantage is » en ze heeft gewaarschuwd dat « ze niet aan zo’n chantage zou toegeven ».
Zijn kinderen en zichzelf een beter leven willen geven, of gewoon een zeker leven, is nochtans een basis menselijk gevoel. Een gevoel dat deze maat-schappij in een misdaad verandert en als “illegaal” bestempeld.
Alleen dit toont hoe barbaars deze kapitalisti-sche maatschappij is waarin de winst meer waarde heeft dan menselijke levens.
En de oorlog in Afghanistan is typisch op dat vlak. Deze oorlog die al 12 jaar duurt, heeft al dui-zenden miljarden dollar en tienduizenden doden gekost, met als enig resultaat verwoestingen te vermenigvuldigen. Alleen het kleine België, dat het zo moeilijk vindt om een deftig leven te verzekeren aan een paar duizenden mensen die aan haar deur kloppen, geeft gemiddeld tientallen miljoenen euro – en waarschijnlijk meer – om deel te nemen aan deze oorlog waardoor ze haar militaire macht be-houdt en in goede positie voor de levering van wa- pens blijft.
Een kleine deel van het uitgegeven geld voor enkel deze oorlog onder veel anderen zou het mogelijk maken een einde te maken aan de honger in de wereld. De hoge technologie en het werk
van hoogopgeleide ingenieurs die geavanceerde oorlogsmachines bedenken en produceren, zouden het mogelijk hebben gemaakt de levensstandaard van Afghanistan en van veel andere landen naar omhoog te trekken tot het niveau dat we hier kennen. En dit zou het obscurantisme en de wanhoop teruggedrongen hebben, in plaats van geen andere keuze aan de bevolking te laten dan de bombardementen ontvluchten of meegesleept worden in de oorlog.
Maar voor de kapitalisten zou dit betekenen van de winsten af te zien: die onder anderen van de wapenbedrijven. Dit zou betekenen voor de rijke Staten, waaronder België, van hun overheersing op de wereld af te zien, waardoor ze toegang tot goedkope grondstoffen aan de grote bedrijven geven.
Om een handvol rijke aandeelhouders enorm grote winsten te geven moet de rest van de wereld de oorlog, de ellende en de dictaturen verduren.
Om de hele mensheid van de fantastische tech-nologische middelen waarover de mensheid van-daag beschikt te laten profiteren en ze uit de barba-rij te trekken is er geen ander middel dan de kapita-listen te onteigenen. En het zal de arbeidersklasse moeten zijn, de enige klasse die alles doet draaien, die het bestuur van de hele maatschappij in handen neemt.
We zijn er vandaag nog niet, maar in vergelij-king met de vluchtelingen die erin slagen deze gro-te hel te ontvluchten en die bij ons terechtkomen, moeten we onze kamp kiezen : we kunnen niet staan aan de kant van deze regering die dagelijks mensen uitzet, wat vaak erop neerkomt hen tot de dood te veroordelen in de landen waaruit ze ge-vlucht zijn. Want de regering zet deze vluchtelin-gen uit om dezelfde redenen en dezelfde belangen als wanneer ze de bevriezing van de al te lage lonen oplegt, wanneer ze jacht op de werklozen maakt en wanneer ze de kapitalisten die ontslaan helpt en steunt… Het zijn twee luiken van dezelfde politiek die toegewijd is aan de belangen van de kapitalis-ten. Het zijn twee aspecten van
dezelfde oorlog die de kapitalisten tegen de werkers voeren.
Dit is wat ze ons zouden willen laten vergeten wanneer ze proberen ons te doen geloven dat het de uitgebuitenen uit de andere landen zijn die de oorzaak van onze problemen hier zijn.
De kamp van de werkers is die van een mense-lijke toekomst.
Onze kamp is duidelijk: stop de uitzettingen!
