€ 2,30
74ste jaargang • nummer 45 • donderdag 8 november 2018 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
”
We zijn in de nazomer van 2014, en de liberalen van de MR hebben tot verbazing van velen besloten om als enige Franstalige partij in een federale regering te stappen. Een Vlaamse onderhandelaar vraagt tijdens de formatiegesprekken aan zijn MR-collega’s waarom ze die gok eigenlijk gewaagd hebben. “Een belangrijke reden die vaak verge- ten wordt, is dat we nu echt de kans krijgen om in allerlei federale in- stellingen onze mannetjes te poste- ren. En zoveel mogelijk socialisten weg te krijgen”, was het antwoord.
En zo geschiedde. We gaan geen ellenlange lijst van voorbeelden geven, maar na een paar jaar waren de socialisten Norbert de Batselier en Mathias Dewatripont als direc- teur bij de Nationale Bank naar de uitgang geduwd. Pierre Wunsch, een voormalig kabinetschef van MR-kopstuk Didier Reynders, kreeg het vicegouverneurschap toegewe- zen. Hij zal volgend jaar Jan Smets (CD&V) opvolgen als gouverneur.
De MR is een machtspartij en laat zich inspireren door de Franse neogaullistische traditie. Het neo- gaullisme stelt dat een belangrijk deel van de macht niet alleen bij de president zit, maar ook bij vertrou- welingen in allerlei bestuursfunc- ties. Competenties zijn daarbij be- langrijk, maar niet het enige wat telt.
Goede punten voor N-VA met een gouverneur en in de Nationale Bank
Dat gaat natuurlijk in tegen de principes van de grootste Vlaamse regeringspartij, de N-VA. In naam van ‘de kracht van de verandering’
stelde die dat het gedaan moest zijn met die politieke benoemin- gen. Politieke kleur speelt geen rol, wel verdienste en competentie. En jawel, met de aanstelling van Jan
Briers als gouverneur gaf de N-VA een positief signaal. Voor één keer werd geen partijlid benoemd waar men dringend vanaf wou. Met de N-VA-directeur in de Nationale Bank, zijnde Tom Dechaene, was het niet anders. Minister van Financiën Johan van Overtveldt kent Dechae- ne weliswaar goed uit zijn journalis- tieke periode, maar de man is vooral aangeduid omdat hij als ex-bankier in Londen de financiële wereld zeer goed kent. Bovendien is het de ver- dienste van de N-VA dat de Natio- nale Bank straks na het pensioen van gouverneur Jan Smets in totaal nog zes directeurs telt in plaats van zeven. De N-VA kon een extra zitje opeisen, maar dat gebeurt dus niet.
Ook goede punten met de hui- dige procedure om Jan Briers als gouverneur te vervangen. Er werd nu eens een objectieve selectiepro- cedure gelanceerd, en daar kwam Wim Leerman als nummer één uit.
Inderdaad, de kandidaat van Vlaams minister van Binnenlands Bestuur Liesbeth Homans (N-VA). Maar als lokaal topambtenaar in Aalst geen politieke krokodil die men ergens kwijt moest.
De realiteit haalt de partij in
Alleen, de andere partijen in de Vlaamse regering en die in de fede- rale regering blijven blijkbaar over- tuigd dat oude politieke zeden niet zomaar naar de vuilnisbelt moeten.
Open Vld-voorzitster Gwendolyn Rutten eist dat partijgenote en Ka- merlid Carina van Cauter als gou- verneur wordt aangesteld. Zij haal- de minder punten op het examen, maar dat is voor de zelfverklaarde meritocraten van de Open Vld geen probleem. Dat vicepremier Alexan- der de Croo plots vragen had bij de aanstelling van ex-CD&V-vicepre-
Sinds ze Vlaamse en federale regeringsverantwoordelijkheid heeft, is één van de principes die de N-VA hanteert dat topfuncties louter op basis van verdienste worden toegekend. Niet omwille van de politieke kleur, of omdat een afgeserveerde politicus een mooie exit moet krijgen. Toch blijven de oude zeden domineren, blijkt nu.
mier Steven Vanackere als directeur bij de Nationale Bank, staat daar niet los van. Het is wellicht een ma- nier om druk te zetten in het dossier van de Oost-Vlaamse provincie- gouverneur. En zo zitten we op- nieuw in de oude benoemingscar- rousel. N-VA probeert af te remmen, maar dat lukt niet echt. De realiteit haalt de partij in, dus lijkt men be- sloten te hebben het klassieke po- litieke spelletje mee te spelen. Als in de toekomst ook N-VA-excellen- ties die niet meer voldoen moeten worden weggepromoveerd, zullen de Vlaams-nationalisten daaraan meewerken.
Dit spelletje is al een tijd aan de gang. Zo moet een oplossing ge- vonden worden voor Vlaams minis- ter van Economie Philippe Muyters (N-VA), die weinig zichtbaar is. Hij zou een topfunctie krijgen bij de Europese Investeringsbank (EIB).
Maar, ook de MR aast op zo’n post.
Ondertussen moeten er posten ver- deeld worden bij de Federale Parti- cipatiemaatschappij (FPIM) en heeft de Vlaamse VDAB een opvolger nodig voor Fons Leroy (sp.a-signa- tuur), die met pensioen gaat. Dat zou dan weer gekoppeld worden aan de invulling van een topfunctie in de Vlaamse onderwijsadministratie.
Kan u nog volgen? Die dossiers zijn geblokkeerd omdat CD&V én N-VA hier eigen mensen willen plaatsen.
Premier Charles Michel heeft de dossiers naar verluidt naar zich toe getrokken en zal via gemarchan- deer deze of volgende week met een oplossing op de proppen ko- men. In de praktijk zal het beteke- nen dat er met genoeg postjes zal worden gezwaaid zodat iedereen bediend wordt. Oude politieke cul- tuur, dus.
Lees het volledige interview met Guy D’haeseleer, stemmenkanon Forza Ninove, op blz. 11
“Ik ben die
politieke correctheid spuugzat.”
Guy D’haeseleer, kopman van Forza Ninove en in die stad op slechts twee zetels van een absolute meerderheid gestrand, is sinds de verkiezingen wereldberoemd in Vlaanderen.
Dat hij graag chocolademousse lust, dat weet intussen iedereen, maar indien u wil weten waar hij voor staat en hoe hij zijn toekomst in Ninove ziet, dan leest u best dit Pallieterke.
Een open gesprek, de politieke correctheid voorbij.
Een recente campagne van het Home Office is er zelfs op gericht nog meer middelen te investeren in de strijd tegen politiek incor- recte opinies. Het hoofd van de Londense politie en enkele ande- re hooggeplaatste politiemensen hebben als reactie daarop echter een oproep gelanceerd om het politiewerk weer op echte mis- daden te concentreren, in plaats van de steeds schaarser wor- dende mankracht en middelen te gebruiken voor het opsporen van opiniedelicten en “hate in-
cidents” waarbij geen misdaden zijn gepleegd. Zij kregen onmid- dellijk veel bijval van politie- mensen van alle rangen. Ook zij vinden het absurd dat er alleen al in Londen negenhonderd “speci- alisten” bezig zijn met onderzoe- ken van “hate crimes”, die meest- al alleen verbaal zijn, terwijl er anderzijds nog nooit zoveel men- sen werden neergestoken als nu.
In het Verenigd Koninkrijk leidt niet eens tien procent van de ge- registreerde misdaden tot een vervolging..
Protest tegen gedachtepolitie in Verenigd Koninkrijk
Weinig ‘kracht van verandering’
bij de benoemingscarrousel
We kunnen maar zelden positief of hoopvol over Groot-Brittannië schrijven. Een land dat ooit een bakermat was van de vrijheid, is in vele opzichten een geniepige politiestaat geworden, waar mensen vervolgd worden omdat ze zich kritisch uitlaten over islam, immi- gratie, feminisme of multiculturalisme.
Actueel 8 november 2018
2
Uit de smalle beursstraat
Aviapartner en de greep van het Waalse staatskapitalisme
Ondertussen is de wilde staking van Aviapartner op de luchthaven van Zaventem voorbij, maar de reputa- tieschade is groot. De komende maanden zal Zaventem wellicht extra marktaandeel verliezen aan onder ande- re Charleroi en Eindhoven.
Een deel van de kritiek over de oorzaken van de sta- king is terecht. Inderdaad, het personeel bij de gron- dafhandeling moet vaak zeer zwaar werk leveren. Het is een race tegen de tijd en de bagage-afhandelaars staan onder zware druk van de lagekostenluchtvaart- maatschappijen. Het bagagebeheer is een van de wei- nige segmenten waar nog op vaste kosten kan worden bespaard. Aan de andere kant wordt het personeel van Aviapartner goed betaald. Wie zijn uren (weekend, avond, ’s nachts) goed weet te kiezen, verdient tussen 2.200 en 3.000 euro netto per maand. Voor een beroep waar geen scholing voor vereist is, is dat best veel.
Het betere lobbywerk
Verder zijn er het sterke gesyndicaliseerde personeel dat snel begint te staken en een directie die uitblinkt door onbekwaamheid. Ook in de manier waarop on-
derhandelingen moeten worden gevoerd. Tijdens de staking bleven de gesprekken stokken omdat die aan werkgeverskant voor een deel werden geleid door een Nederlandsonkundige Fransman. Dan is het normaal dat de sfeer verder verziekt. Bij een volgende stakings- actie zal het niet anders zijn. Met nog extra imagoscha- de voor Zaventem als gevolg.
Maar in dit hele debat wordt één zaak over het hoofd gezien: eigenlijk mocht Aviapartner nooit een licentie hebben gekregen om passagiersvluchten af te hande- len. Pro memorie: enkel Aviapartner en Swissport heb- ben een licentie op Zaventem.
De twee bedrijven krijgen al lange tijd slechts tijdelijke licenties. Reden is dat ze financieel in zeer slechte pa- pieren zitten. Waardoor ze eigenlijk niet eens actief mo- gen zijn op de luchthaven. De verliezen stapelen zich al jaren op. Aviapartner maakt verlies en heeft een nega- tief eigen vermogen. Het is enkel dankzij de buitenland- se moederholding dat het bedrijf nog het hoofd boven water kan houden. Dat Aviapartner nog een rol speelt, is ook te danken aan het sterke lobbywerk van voorzit-
ter Laurent Levaux. De man heeft een directe lijn naar Franstalige socialistische en liberale politici. Levaux is voorzitter van de Waalse overheidsinvesteringsfonds Sogepa. Hij is een exponent van het Waalse staatskapi- talisme. Door druk te zetten op de PS en de MR heeft hij de positie van Aviapartner kunnen bestendigen. Elke keer dat er vanuit de regering plannen waren om meer spelers toe te laten op de markt van de bagageafhande- laars, heeft Levaux dit weten tegen te houden. Ook de toekenning van het contract aan Aviapartner zelf is op zijn conto te schrijven.
Goed nieuws voor Waalse luchthavens
Hij weet zoveel over de soms onduidelijke en onfrisse relaties tussen Waalse politici en bedrijfsleiders, dat Levaux een aantal excellenties kan laten doen wat hij wil. Zelf is hij als topman in de bedrijfswereld niet on- besproken. Levaux was één van de architecten van de ABX-deal. Hij was CEO van dit pakjesbedrijf, een doch- ter van de NMBS. Hij nam als eigenaar het bedrijf sa- men met het investeringsfonds 3i voor een gunstprijs over, om het later voor 750 miljoen door te verkopen.
Het verlieslatende deel van ABX werd doorgeschoven naar de regering, die een miljardenfactuur moest op- hoesten. Levaux raakt dus met alles weg. Door de Avia- partner-chaos is hij dienstbaar aan veel Waalse politi- ci. Een negatief imago voor Zaventem is immers altijd goed nieuws voor de Waalse luchthavens.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN
Eigenlijk had een doodziek bedrijf als Aviapartner nooit de bagageafhandeling mogen doen op de luchthaven van Zaventem. Maar goede contacten van de bedrijfstop met de PS en de MR maakten dat toch mogelijk.
Turkse moskeekoepel richt pijlen op Wilders
Dat de daden van een of andere moslim die gepromoveerd werd tot ‘profeet’, veertien- honderd jaar na het opschrijven van zijn verhaal nog steeds een bron van inspiratie zijn voor miljarden mensen wereldwijd, mag gerust een prestatie heten. Weinig teksten van zieners, strijders, dictators of filosofen die anno nu de kranten halen, zullen over veer- tienhonderd jaar nog steeds mensen inspireren. Wat dat betreft, zijn de ‘marketeers’ van zowel de islam als het christendom al eeuwen goed bezig.
Hoeveel waarde aan het verhaal gehecht moet worden, is discutabel. Dát er waar- de aan gehecht wordt, is helaas een feit dat, in het geval van de islam, steeds meer en steeds dichterbij gepaard gaat met geweld. Voor fanatieke aanhangers van de profeet heeft de tijd stilgestaan.
Weliswaar genieten ze van het gemak van vliegtuigen, computers, internet en mobiele telefoons, maar in hun gedach- ten zijn het primitieve neanderthalers die menen dat mannen de baas zijn, vrouwen ondergeschikt zijn en goed om te baren en dat iedereen die anders denkt dan zij, bekeerd moet worden.
Dat we anno 2018 zeker in West-Europa kunnen genieten van een zwaarbevoch- ten vrijheid, zowel fysiek als mentaal, dat eenieders gedachten bediscussieerd kunnen worden en dat iedereen vrij is om te zeggen, denken en voelen wat hij wil, is echter een brug te ver voor de aanhan- gers van de profeet die al veertienhon- derd jaar dood is.
Geen probleem met moord, wel met het vrije woord
In de moskeeën van Europa is daar ech- ter niets van te merken. Daar worden de aanhangers gehersenspoeld en verteld dat het Westen verdorven is, dat onze
draaid kan worden. We zijn in Nederland en in het Westen nog steeds vrij om onze gedachten, hoe kwetsend ook, uit te spre- ken en te delen met anderen. De grens van onze vrijheid ligt bij geweld, terwijl geweld binnen de islam en vooral bij de harde islamisten onderdeel is van het ge- loofs- en handelingspakket.
Het wordt tijd dat lieden die onze vrijhe- den niet aanstaan en die geweld goed- keuren om die te beperken, aan banden gelegd worden. Het is echter de vraag of er besturende politici te vinden zijn die het lef hebben om dit in gang te zetten.
Meebuigen is immers makkelijker.
EBRU UMAR vrijheden haram zijn en ongelovigen in
het gunstigste geval bekeerd en anders vermoord dienen te worden. Aangezien fysiek moorden langzamer gaat dan ze zouden willen, is nu ook de strijd ingezet tegen het vrije woord. Terwijl een vol- gend Zaventem of Bataclan slechts een kwestie van tijd is, eist de koepel van Turkse moskeeën het monddood maken van de Nederlandse politicus Geert Wil- ders. Dat hij, ondanks de prijs die op zijn hoofd staat, nog steeds leeft, is blijkbaar een doorn in het oog.
De koepel van Turkse moskeeën eist dat Wilders van Twitter wordt verbannen om- dat hij daar teksten uit die vrome moslims beledigend achten. Een van de tweets die de moskeegeleerden boos maken, is de mededeling dat Mohammed een pedo- fiel, massamoordenaar, terrorist en waan- zinnige was. Een gemiddelde krijgsheer zoals ze die veertienhonderd jaar ge- leden gewend waren. Normale mensen zouden daarover hun schouders ophalen, de aanhangers van Mohammed daaren- tegen willen aangifte doen tegen Twitter in Turkije, Marokko, Pakistan en Indone- sië. In die landen zijn veel van Wilders uitspraken immers strafbaar. “Twitter biedt Wilders een podium om zijn haat- zaaiende propaganda wereldwijd te ver-
spreiden. Daarmee is niet alleen Wilders, maar ook Twitter strafbaar in die landen.
De wereld is groter dan Nederland”, al- dus de advocaat van de moskeemoslims.
De koepel van Turkse moskeeën had ook kunnen eisen dat moslims Geert Wilders met rust laten. Ze had kunnen bepleiten dat de man, net als alle mensen in het Westen, vrij moet zijn om te zeggen en denken wat hij wil, en te gaan en staan waar hij wil.
En dat iemand willen vermoorden niet alleen onmenselijk is, maar ook tegen alle fatsoen en beschaving in gaat. Maar de koepel van Turkse moskeeën vindt de eigen ‘eer’, de eigen ‘moraal’ en vooral het sprookjesverhaal van de gewelde- naar die de profeet van de islam heet te zijn, zoveel belangrijker dan vrijheid en menselijkheid, dat het niet bij die mos- keemoslims opkomt om Wilders vrijheid te bepleiten. Nee, ze willen die juist nog meer inperken.
Geweld als deel van het geloofspakket
Ieder het zijne, maar het gevaar met deze mensen is dat ze gesprekspartners zijn voor onze overheid. Ze worden serieus genomen. Ze zitten aan tafel met politie en politici, en ze zijn in staat het islamiti- sche deel van de Nederlandse bevolking op te zetten tegen het niet-islamitische deel. Onze overheden en onze politici hebben godsdienstfanaten, die per defi- nitie tegen liberale waarden als vrijheid en gelijkheid zijn, een machtspositie ge- geven die vrijwel onmogelijk terugge-
ACOD-REL OVER DE KERPEL
Verleden week hadden we het over de eenzijdi- ge berichtgeving van de VRT over de verkiezin- gen in Brazilië. Blijkt dat die berichtgeving dan toch niet voor de volle honderd procent éénzij- dig was. Freddy de Kerpel, getrouwd met een Braziliaanse, mocht verleden week in De Zeven- de Dag ook vijf minuten commentaar leveren, en sprak daarbij zowaar zijn sympathie voor Jair Bolsonaro uit. We geven onze fout meteen grif toe: de eenzijdigheid van de VRT bedroeg deze keer slechts 99,99 procent.
Het zal de lezer niet verwonderen dat ACOD VRT dit dieptepunt niet zomaar kon laten passe- ren. In een commentaar op Facebook omschreef de vakbond het interview als oppervlakkig en onwaardig, en eiste meteen een rechtzetting.
Ook bij De Morgen en DeWereldMorgen.be wisten ze niet waar ze het hadden, en snapten ze niet dat Steven Samyn, hoofdredacteur Duiding van de VRT Nieuwsdienst niet meteen overstag ging. Hij was zelfs zo vermetel erop te wijzen dat men onder meer in Terzake al een hele week
‘duiding’ bij de Braziliaanse verkiezingen had gebracht. Alsof zoveel uren linkse propaganda zouden kunnen goedpraten dat de openbare omroep per uitzondering ook eens een rechtse stem aan het woord liet!
Actueel
8 november 2018 3
Mikkend in de kikkerpoel
Mevrouw de steensmijtster,
Uw vertrek als directeur bij de Natio- nale Bank om met pensioen te gaan en in de gemeentepolitiek van Overijse te stap- pen, is niet onopgemerkt voorbijgegaan, ook al waart gij bij het grote publiek niet echt bekend. In alle stilte waart gij destijds op voordracht van CD&V benoemd in het zevenkoppige directiecomité, als enige vrouw in een selecte club van mannen die er allemaal door de machtspartijen waren gedropt. Als lid van ‘Vrouw en Maatschap- pij’, de vrouwenbeweging van CD&V, kunt gij er niet mee lachen dat uw partij u laat vervangen door de gesjeesde minister van Financiën Steven Vanackere. Gij focust u weliswaar niet zozeer op de persoon van Vanackere, maar gij richt uw pijlen op de regering. Zo twitterde gij zonder verpin- ken: “De regering was blijkbaar niet in staat één competente vrouwelijke kandi- date te vinden in België.” Daarmee was de steen in de kikkerpoel geworpen en ging de kritiek vanuit verschillende hoeken zich opstapelen en opzwellen als een naar be- neden rollende sneeuwbal.
Met de wetenschap in het achterhoofd dat het precies de Nationale Bank is die moet waken over gendergelijkheid bij de banken, waarbij er in de raden van bestuur minstens 30 procent vrouwen moeten ze- telen, wordt het voor de regering een gê- nante vertoning, zeker omdat minister van Financiën Johan van Overtveldt (N-VA) nieuwe directieleden in naam van de re- gering moet voordragen.
En dan is voor u de link met de oude po- litieke cultuur rap gelegd. Gij zegt dat men bij politieke benoemingen alles graag bin- nenskamers houdt en kandidaturen achter gesloten deuren bespreekt en kiest, waar- bij de partijen elkaar de hand boven het hoofd houden om zo volgende keer aan de beurt te zijn. En zo blijft het volgens u een ouderwetse mannenclub: “Waarom zijn er voor mijn functie geen twee vrou- wen en twee mannen voorgedragen, zo- als het hoort? De Europese Centrale Bank doet dat wel, maar bij de Nationale Bank kan dat blijkbaar niet. Waarom niet, denkt u?” Gij slaat de nagel op de kop, terwijl gij in dezelfde adem voorstelt om de manda- ten bij de Nationale Bank te beperken tot zes à acht jaar, zodat er in de topfuncties meer wissels plaatsvinden. En nog: “Be- oordeel de vrouwelijke kandidates dan
maar op hun kennis, zoals bij de recente benoeming van een topvrouw bij de hoog- ste Europese bankenautoriteit is gebeurd.
Daar moet elke kandidaat zich publiekelijk verdedigen voor het Europees Parlement.
Waarom kan de regering dat niet als voor- beeld nemen? Binnenkort moet ze een kandidaat voorstellen voor de Europese Investeringsbank, laat dat de eerste grote test zijn.” Pak vast. De plons in de kikker- poel wordt alsmaar krachtiger…
Uw door uw partijvoorzitter aangedui- de opvolger Steven Vanackere is een oude CVP/CD&V-krokodil die zowat alle soor- ten van mandaten heeft bekleed, maar die kwam met zijn zelf gegeven ontslag in 2013 als minister van Financiën in woelig vaar- water omdat hij in verband werd gebracht met een deal over winstbewijzen tussen ACW – waarvan hij lid is - en Belfius – een bank die sinds 2011 in handen van de over- heid kwam. Hij ontkende, maar gaf toe dat het zijn ‘persoonlijk incasseringsvermo- gen’ te boven ging. Een zwak signaal voor iemand die met propere handen zegt rond te lopen… In 2014 werd hij niet meer ver- kozen en kon hij een opdroogzaadstelling nipt vermijden door opgevist te worden als gecoöpteerd senator, aangevuld met het lucratief fractievoorzitterschap. Om- dat mei 2019 weinig goeds voorspelt voor CD&V en de plaatsen duur zullen zijn, keek de CD&V-top dan maar uit naar een riante
‘uitgroeibaan’. En die vond men derhalve in de Nationale Bank waarnaar hij vakkun- dig weggepromoveerd zou worden met een maandinkomen van 28.000 euro bruto.
De oude politieke cultuur dus, waar niet gepeild wordt naar competenties, maar naar stalgeur en ‘bewezen diensten’. Wou- ter Beke zegt hierbij ‘van niemand lessen te moeten leren’. Ge moet toch maar dur- ven…Gij hebt de vinger op de wonde gelegd.
En dat mocht wel eens gebeuren. Gij hebt heel wat in gang gezet, tot op regeringsni- veau, waar de zenuwen erg gespannen zijn en de kracht van verandering ver zoek is.
Steven Vanackere zal het zich wel anders hebben voorgesteld. Maar wellicht zal zijn incasseringsvermogen het deze keer wel aankunnen. Een dikke 28.000 euro per maand zal immers veel goedmaken.
Het is opvallend hoe de laatste jaren de berichtgeving over buitenlandse politiek is verworden tot tendentieuze commentaar die geen enkele moeite doet om de politieke opvattingen van de journalist te verbergen.
De auteurs lijken ervan uit te gaan dat de le- zers hun mening, over bijvoorbeeld Trump, helemaal delen en dat ze ‘onder elkaar’ dan ook geen moeite moeten doen om hun voor- keuren of afkeer te verbergen.
Het is de schuld van Trump
Die tendens bestaat veel meer bij het buitenlandse nieuws dan bij de binnenland- se berichtgeving om de simpele reden dat weinig mensen voldoende gemotiveerd of betrokken zijn om daar enig weerwerk te bieden. Wanneer de journalist het heeft over het VB of de N-VA, weet hij dat al te veel on- zin kan afgestraft worden, door de sociale media of via andere wegen. Over het buiten- land kan hij zich echter helemaal laten gaan.
Trump gaat geen boze lezersbrief schrijven.
De berichtgeving over de mars der Hon- durezen was vreselijk voorspelbaar. Het gaat niet goed in Honduras en dat is de schuld van Trump (De Standaard: “Trump stuwt
‘karavaan van miserie’ noordwaarts.”). Daar- door zijn brave mensen, vooral gezinnen met kinderen, wel verplicht om te vluchten naar de VS (De Standaard: “Zestig dagen stappen naar een nieuw leven”). Maar de hardvochtigheid van Trump staat in de weg van een beter leven voor die sukkelaars.
(De Morgen: “ VS sluiten deur voor mars van migranten”). Meer zelfs, die perfide Trump probeert electoraal voordeel te halen uit de mars. (BvL: “Migrantenkaravaan is Trumps campagnewapen”).
De ideologie achter de mars
De migratiestroom vanuit Centraal-Ame- rika naar de VS bestaat reeds lang. Het is echter de eerste keer dat zoveel mensen zich in één groep hebben aangesloten om de tocht te maken. De nieuwe factor is po- litiek engagement. De linkse Hondurese politicus Bartolo Fuentes, bekend om zijn sympathie voor wijlen Chavez, de Venezo- laanse dictator, ontpopte zich als organisator van de mars. Ook de opengrenzenlobby is betrokken, via de vzw Volk Zonder Grenzen.
De politieke inspiratie van de mars/vlucht is manifest.
De marcheerders dragen, merkwaardig genoeg, een grote Hondurese vlag mee, het symbool van het hellegat dat ze ontvluch- ten. Fuentes (die zijn vijandschap voor het
“VS-imperium van ultrarechtse blanken”
niet wegsteekt) en gelijkgezinden betuig- den hun solidariteit met de karavaan door te gaan betogen en banden in brand te steken voor de ambassade van de VS, het land waar ze willen gaan wonen. In Europa hebben we al ontdekt dat migranten sympathie kunnen hebben voor de welvaart van hun nieuwe land zonder sympathie te koesteren voor het volk en de cultuur die de welvaart tot stand hebben gebracht.
Het legerkamp der heiligen
Honduras is één van de armste staten van Latijns-Amerika. Corruptie, misdaad en bendegeweld teisteren het land. Enkele dui- zenden Hondurezen, meestal zonder enige politieke inspiratie, zagen in het initiatief van Fuentes de kans om hun tocht naar de VS aan te vatten zonder dure mensensmokkelaars te moeten betalen.
Tijdens hun tocht door Guatemala en Mexico sloten nog meer migranten zich aan.
De karavaan zal waarschijnlijk nog deze week bij de Amerikaanse grens aankomen.
Daar zullen de marcheerders illegaal de grens pogen over te steken of asiel aanvra- gen (waar ze manifest geen recht op heb- ben). Ik ben waarschijnlijk niet de enige die
dit scenario herkent als een beperkte versie van het verhaal van Le Camp de Saints, de visionaire roman van Jean Raspail uit 1973, waarin verschillende migratiekaravanen en -vloten zich op weg zetten naar Europa. In het boek van Raspail - enkele jaren geleden vakkundig vertaald door Jef Elbers - heeft het oude continent niet langer de morele moed om de vreemde invasie een halt toe te roepen, een correcte voorspelling van de houding van de Europese Unie tijdens de re- cente migratiecrisis. Maar Trump is uit ander hout gesneden.
Hij heeft duidelijk gemaakt dat hij geen illegale invasie van zijn land zal dulden en heeft extra soldaten naar de grens gestuurd.
De juiste vraag
In de pers lezen we dat “vooral gezinnen”
meestappen. Op foto’s kan je nochtans mak- kelijk vaststellen dat, net als bij elke illega- le immigratiebeweging, jonge mannen de meerderheid uitmaken. Het Amerikaanse Department for Homeland Security heeft reeds 270 mensen in de mars geïdentificeerd als veroordeelde criminelen. In dat cijfer zijn de niet-geïdentificeerde en niet-veroordeel- de bendeleden niet inbegrepen. Ook kleine groepjes afkomstig uit het Midden-Oosten zijn in de mars geïnfiltreerd.
De media schotelen ons beelden voor van vermoeide en hongerige gezinnen en zullen dat blijven doen wanneer de karavaan zal aankomen. De morele vraag die men, meest- al onuitgesproken, stelt, is deze: mogen we arme sukkelaars die zulke lange weg heb- ben afgelegd nog terugsturen?
Zelfs indien iedereen met goede bedoe- lingen zou komen - quod non -, is dat niet de juiste vraag. De vraag is of het Westen iedereen moet binnenlaten die het minder goed heeft dan wij. Dat de vluchtelingen een gevaarlijke reis hebben afgelegd en gren- zen onwettig zijn overgestoken, mag daarbij geen overweging zijn. Integendeel, wie dat als een argument ten gunste van verblijfs- recht beschouwt, moedigt in feite gevaarlij- ke reizen en onwettig gedrag aan.
Degenen die de regels respecteren en de echte armen, die niet de middelen hebben om te vluchten, blijven achter.
Een surrealistische mars
Van een andere groep vluchtelingen leest u in onze pers veel minder, hoewel die hon- derd keer groter is dan die van de Hondure- se Amerikagangers. Sinds 2014 zijn meer dan 2 miljoen Venezolanen hun door socia- listisch bestuur geruïneerde land ontvlucht.
Het is de grootste immigratiecrisis ooit op het Amerikaanse continent. Men verwacht dat in het volgende jaar de stroom vluchte- lingen zal verdubbelen. Het land dat geleid wordt door de Chavez-socialisten, de poli- tieke vrienden van Fuentes, de organisator van de mars, loopt leeg.
Er is dan ook iets surrealistisch aan de mars der Hondurezen. Mensen die op de vlucht zijn voor de wetteloosheid in eigen land, beginnen hun verblijf in hun nieuwe thuisland met een overtreding van de wet, het illegaal overschrijden van de grens, en vragen aan hun gastvolk om die onwettig- heid te tolereren.
Mensen die zeggen het bendegeweld in eigen land te willen ontvluchten, fungeren als schild voor de import van deze misdaad in hun nieuwe vaderland. En de grootste ironie: de politieke organisatoren en sym- pathisanten van een ‘vlucht’ die de VS als einddoel heeft, verafschuwen in feite het po- litieke en economische systeem van dat land en dwepen met socialistische besturen die op onnavolgbare wijze armoede en redenen om te vluchten creëren.
JURGEN CEDER
De mars der Hondurezen
Als ik een bijdrage schrijf over een buitenlands onderwerp, begin ik altijd met het raadplegen van de Vlaamse pers. Ik zou nochtans stilaan beter moe- ten weten. Je komt daar zelden iets relevants over het onderwerp te weten.
Het enige wat die artikels en journaals je leren, is de stand van de politieke consensus onder linkse journalisten, die zich vooral afvragen hoe ze nog eens iets slechts over Trump kunnen schrijven.
Beste lezer,
De aandachtige lezer van ’t Pallieterke zal het misschien opgemerkt hebben: we zijn met een nieuwe opmaak van ons weekblad bezig. De voorbije jaren waren verschillende stijlen door elkaar gehaspeld. We willen daar terug een eenvormi- ge grafische lijn in trekken.
Dat zal van u ongetwijfeld een beetje aanpassing vragen, maar weet dat onze aanpassingen bedoeld zijn om de leesbaarheid te verhogen (onder meer door een ander en iets groter lettertype) en de vormgeving te verbeteren.
Laat een zaak duidelijk zijn: we werken enkel aan de cosmetica van ons blad, aan de ideologische lijn wordt niet geraakt.
KARL VAN CAMP
BRIEFJE AAN MARCIA DE WACHTER
Reces
Het was oorverdovend stil in de Wetstraat vorige week. Nadat op de tweede dinsdag van oktober het parlementaire jaar was geopend en officieel het zomerreces was beëindigd, was het na een kleine drie we- ken alweer tijd voor het herfstreces… Het is een wat andere ‘werkorde’ dan bij het gros van de doorsneeburgers in dit land…
Gelukkig zijn er goede vooruitzichten, want over een week of zes is er dan weer het kerstreces. Of wordt dat voortaan het
‘winterreces’, om geen minderheidsgroe- pen te schofferen? Het zal de parlemen- tairen eigenlijk allemaal worst wezen, want hoe het reces ook genoemd wordt, ‘congé is congé’.
Stoelendans
Steven Vandeput gaat vanaf 2 januari de Belgische burgemeesterssjerp in Hasselt rond zijn buik snoeren. Daartoe geeft hij zijn job als minister van Defensie op om vervangen te worden door Sander Loones, momenteel nog Europarlementslid. Het staat in de sterren geschreven dat dit een uitstekende aanloop is voor Sander naar de volgende verkiezingen in mei. We zien hem immers zeker terug op het federale of Vlaamse niveau… Ondertussen zal de bur- gemeester van Hasselt toch nog wel de tijd vinden om parlementslid te blijven en mee te surfen van reces naar reces. De stoelen- dans wordt her en der al vroeg ingezet…
Opvolging?
Toen de Kamerleden Hendrik Vuye en Veerle Wouters de N-VA verlieten omdat zij vonden dat de communautaire diepvries hen niet aanstond en zij desondanks toch communautaire stampei bleven maken, werd de zogenaamde denktank ‘Objectief V’ verdergezet onder leiding van Sander Loones en Matthias Diependaele. Objectief V moest niet te expliciet de communautai- re stellingen van de partij warm houden en ideeën voor de toekomst lanceren, zon- der de federale regering te verontrusten.
Sindsdien is er zo goed als niets meer van vernomen en de beide opvolgers hebben er duidelijk niet veel energie ingestoken.
Het deed bij Barbara Pas van het Vlaams Belang dan ook spottend de vraag opbor- relen wie nu Loones zal opvolgen in zijn
‘drukke bezigheid’ bij Objectief V…
Open grenzen?!
Het verdrag van Marrakesh – het pact over migratie van de Verenigde Naties - doet stof opwaaien nu de Verenigde Sta- ten, Hongarije, Oostenrijk en nog enkele landen te kennen geven het niet te zullen ondertekenen. Het Verdrag van Marrakesh stimuleert migranten naar Europa te ko- men, zeggen de kritische landen die hun soevereiniteit bedreigd zien worden. En ook de kritiek op een opengrenzenbeleid zou ermee kunnen gesmoord worden. Op 2 mei ondertekenden Didier Reynders en Theo Francken in Marrakesh een basistekst in aanloop naar de latere (in december) definitieve ondertekening. Geen haan die ernaar kraaide omdat niemand eigenlijk wist waar het over ging. Maar nu de kritiek
Dossier 8 november 2018
4
groeit, ook bij ons, begint Theo Francken, staatssecretaris voor Asiel en Migratie, in te zien dat ons land zich misschien wat ver- galoppeerd heeft. In wat tweets heeft hij al een en ander wat afgezwakt en ‘uitgelegd’
in een poging om de ongerustheid weg te nemen. Hendrik Vuye (ex-N-VA, nu V&W) vatte een en ander goed samen: “Er zijn landen die beslissingen nemen… en er zijn landen die tweeten.” Het zou misschien goed zijn mocht dat fameuze verdrag eens onderwerp van serieus debat worden in de Kamer, want het lijkt er meer en meer op dat België al stoemelings en zonder de zaak goed in te schatten een kemel heeft geschoten. Een snel en klaar standpunt is wenselijk. Maar doorgaans blinkt la Belgi- que daar niet in uit…
Stok in het hoenderhok
Filip Dewinter (VB) dient in de Kamer een wetsvoorstel in om gemeenten over een immigratiestop te laten beslissen. De groei van zijn partij bij de recente ge- meenteraadsverkiezingen heeft volgens hem aangetoond dat bij heel wat autoch- tonen een groot gevoel van onbehagen leeft ingevolge de snelle toename van niet-Europese immigranten. En omdat de lokale besturen weinig of nauwelijks be- leidsinstrumenten in handen hebben om daarop een antwoord te bieden, wil hij dus bij wet doen voorzien dat zij zich kunnen uitspreken voor een (tijdelijke) immigra- tiestop. En hij haalt de mosterd niet uit zijn fameuze 70-puntenplan van destijds, maar wel bij Jean Gol, voormalig kopstuk van de Franstalige liberalen. Onder meer de zogenaamde ‘wet-Gol’ bood gemeentebe- sturen de gelegenheid zich uit te spreken over een immigratiestop indien een de- mocratische meerderheid van oordeel was dat er een te grote toevloed van vreemde- lingen in hun gemeente plaatsgreep. Deze wet werd echter door de regering-Verhof- stadt II in 2003 afgeschaft. Benieuwd of het voorstel ooit tot bespreking komt en hoe de huidige regeringspartijen erop zullen reageren. Ja, als Dewinter een stok in het hoenderhok kan gooien, zal hij het niet la- ten…
Tin Pan Alley
Gershwin hoort thuis in het rijtje van Mozart, Schubert, Bellini en Bizet. Hoe- veel moois had hij ons nog kunnen schenken als hij niet zo jong gestorven was?! Jacob is de tweede zoon van de familie Gershowitz, Joods-Russisch-Li- touwse migranten die in de Joodse wijk van Brooklyn een bestaan bij elkaar schrapen. Op zijn geboortecertificaat is de naam al gewijzigd in Gershwine en later laat hij die laatste e vallen, waarna heel de familie hetzelfde doet. Jakob is een straatboefje dat zijn ouders tot wan- hoop drijft, tot ze een verrassende ont- dekking doen.
Oudste zoon Ira is een modeljochie, maar hij toont niet veel belangstelling voor een piano die ze gekocht hebben.
Jakob daarentegen zit uren achter de piano, waar hij alle mogelijke deuntjes uit het hoofd speelt of improviseert. Zijn ouders laten hem lessen volgen bij een componist die het kind meesleurt naar klassieke concerten. Jakob speelt hele concerten en symfonieën na zonder partituur, want die zijn te duur. Hij is vijf- tien als hij werk vindt in Tin Pan Alley (de straten tussen 5th en 6th Avenue, waar men het geluid van tinnen pannen, zijnde slecht gestemde piano’s, hoort).
Daar staan de kantoren van alle grote muziekuitgeverijen.
Jakob is inmiddels George en ver- dient zijn kost als promotor die in mu- ziekwinkels nieuwe liedjes voorspeelt om bladmuziek te verkopen. In een vol- gend baantje neemt hij honderden pia- norollen op, geperforeerd papier dat in een mechanische piano gestopt wordt en een liedje speelt. Hij profiteert ervan een paar eigen composities op te ne- men. Tin Pan Alley kijkt met belangstel- ling toe en hij is nauwelijks 20 als zijn naam gonst. Op een feestje speelt hij zijn “Swanee”, en de immens populaire zanger Al Jolson maakt er een hit van in zijn show. Jolson is later de ster van de eerste gesproken film “The Jazz Singer”
en treedt altijd op als “black face” (een halsmisdaad volgens de huidige poli- tiek correcte deugdbrigade).
Revolutionaire ambachtsman
Gershwin is gelanceerd en compo- neert als ambachtsman het ene na het andere liedje. Hij heeft inmiddels de ideale tekstschrijver gevonden: zijn ou- dere broer Ira. Nadat Gershwin de me- lodie heeft gecomponeerd (en niet er- voor, schrijft Ira de woorden. De broers produceren de ene na de andere muzi- kale komedie. Liedjes als “Fascinating Rhytm” worden evergreens. De grote ster van hun stukken is meestal Frede- rick Austerlitz, zoon van een christelijke Jood en beter bekend als Fred Astaire.
Maar Gershwin wil meer dan be- kendheid als een deuntjessmid. Hij is 25 als hij een eerste klassiek stuk van 17 minuten componeert. “Rhapsody in blue” slaat in als een bom. Gershwins revolutionaire muziek verzoent jazz en klassiek. De componist heeft nooit een formele muziekopleiding gekregen en voelt zich nog zo onzeker dat hij iemand anders vraagt het stuk te orkestreren.
Hij vertrekt naar Parijs om les te volgen en ontdekt dat zijn naam al bekend is omdat de grammofoonindustrie na de uitvinding van de microfoon veel bete- re opnames van orkesten produceert.
Maurice Ravel informeert zoetsappig bij Gershwin naar zijn inkomsten uit au- teursrechten en besluit dat hij beter les kan volgen bij de Amerikaan dan om- gekeerd. Parijs inspireert Gershwin wel tot zijn nog altijd populaire “An Ameri- can in Paris”, waarin hij de toeters van de Parijse taxi’s verwerkt. Trots noteert hij dat hij deze keer zelf het werk or- kestreert. In de volgende jaren werkt hij tegen een hels tempo afwisselend aan muzikale komedies, zoals “I got Rhytm”, en aan filmmuziek (vooral voor Astaire en Ginger Rogers), al wordt hij soms ra- zend als hij merkt hoe sommige regis- seurs zijn composities verminken. Tijd
voor een gezin heeft hij niet. Hij ver- klaart dat hij liefdesliedjes componeert, maar zelf nooit verliefd wordt. Hij houdt het bij prostituees. Wel legt hij geld op- zij voor de productie van een echte ope- ra. In 1935 volgt de première van “Porgy and Bess”.
Hij vraagt de beroemde en populaire negerbas Paul Robeson (Ol’ Man River in Show Boat) de rol van Porgy te creëren, maar de luie Robeson weigert zoveel noten te leren. De opera speelt zich af in een negerwijk in Zuid-Carolina. Een respectabel aantal voorstellingen wordt opgevoerd, maar een echt commercieel succes is het nog niet. Gershwin super- viseert zelf verscheidene opnames die de melodieën populair maken, en hij kiest de operabariton en filmster La- wrence Tibbett als Porgy. Geen enkele zwarte Porgy zingt op de plaat de aria’s zo mooi als de roomblanke Tibbett.
Huidskleurwaanzin
Dan begint het drama. Tijdens een concert krijgt Gershwin aan de piano een black-out en hij klaagt over vrese- lijke hoofdpijn. Hij begint echt rare din- gen te doen en dokters spreken over hysterie. Bij een zoveelste hospitaalop- name geraakt hij in een coma. Na een spoedoperatie ontdekken de artsen een grote hersentumor. Gershwin is niet meer te redden. Hij is nauwelijks 38 wanneer hij sterft. Ira beheert voortaan de rechten van het werk.
Omdat zwarte klassieke zangers nauwelijks kansen krijgen, bepaalt hij dat in “Porgy and Bess” blanken geen black face-rollen mogen zingen in de VS. Elders kan dat eventueel en onder strikte voorwaarden wel. Lang duurt het niet vooraleer allerlei bewerkingen in omloop komen die de opera als musi- cal met gesproken dialogen en enorme muziekcoupures uitvoeren. De aria’s worden meer door jazzzangeressen dan door operasopranen gezongen. Na de oorlog en dankzij de film gaat heel de klassieke achtergrond eraan. Wel voert een gezelschap van zwarte zan- gers (met o.a. Leontyne Price) met over- heidssubsidies de opera in heel Europa op. Propaganda die moet bewijzen dat de VS geen problemen met negers heb- ben. Toch is het werk ook bij zwarte zan- gers niet populair. Zelfs in de jaren der- tig zijn die al boos dat negers worden voorgesteld als gewelddadige crimine- len, druggebruikers en bajesklanten, en negerinnen als gemakkelijke vrouwen.
In 1976 voert Houston Grand Opera het werk uit zoals Gershwin het vroeg:
als een opera. Aanvankelijk wil geen zwarte Amerikaan in dit ‘racistisch’
werk van twee Joden zingen. Ten slotte lukt het toch. En exact 50 jaar na de pre- mière voert de Metropolitan Opera in New York de belangrijkste Amerikaan- se opera partituurgetrouw uit. De ‘Met‘
gooit er geld tegenaan en het is een van de mooiste producties die ik ooit zag.
Het werk is natuurlijk een eersteling en heeft nog zwakke kanten.
Het kan korter en nog meer gebald, en een ervaren theaterrat als Pucci- ni zou nooit de populairste aria’s voor de 2de (Clara’s “Summertime”) en 3de sopraan (Serena’s “My man’s gone now”) geschreven hebben. Sinds 1990 voert de ‘Met’ de opera niet meer uit en ook andere theaters laten het liggen.
Niemand durft toegeven dat de inhoud te veel gelijkt op de huidige realiteit in veel zwarte wijken in Chicago en Balti- more. Politiek correcte schijnheiligheid heerst ook bij de rolverdeling. We zijn inmiddels gewoon aan zwarte koningin- nen van Spanje (Don Carlos), donkere Japanse geisha’s (Madama Butterfly) en Aziatische narren (Rigoletto). Maar nog altijd blijft in de VS de racistische regel bestaan dat alleen zwarten “Porgy and Bess” mogen zingen, een gevolg van de misdadige huidskleurwaanzin waarmee de Democraten stemmen willen bin- nenrijven.
JAN NECKERS
Gershwin
Een paar weken geleden zag ik een interessante documentaire over George Gershwin (1898-1937). Verrassend hoeveel gefilmd beeldmateriaal over hem bestaat.
RODDELS UIT DE WETSTRAAT
ZIEKENHUIZEN IN FINANCIËLE PROBLEMEN
Actueel
8 novbemer 2018 5
Onderwijs in de lift, beleid op drift
Het Afrikaans als onderwijstaal staat in het ‘nieuwe Zuid-Afrika’ zwaar onder druk. En sinds de machtsovername van april 1994 is die druk er niet op ver- minderd. Integendeel. De leerkrachten en de ouders, die het van levensbelang vinden dat hun kinderen in hun moedertaal worden gevormd om eens volwas- sen verantwoordelijkheid te dragen voor de samenleving in de Regenboognatie, voelen zich door het beleid schromelijk in de steek gelaten.
Het SOS, wat staat voor ‘Skoleonder- steuningssentrum,’ heeft bij monde van zegsvrouw Melanie Buys heel hard aan de alarmbel getrokken en spreekt van een heuse crisis. De al erg uitgedunde Afrikaanse scholen moeten zich op ver- schillende fronten verweren: gecentra- liseerd toelatingssysteem, quota voor sportbeoefening, ondermaatse postbe- deling en gedwongen vennootschappen met slecht bestuurde Engelse scholen.
Mevrouw Buys schuift de schuld voor die crisis in de schoenen van de ter zake al vrij beruchte Panyaza Lesufi, de onder- wijsminister voor de provincie Gauteng (gebied Pretoria-Johannesburg en om- geving). Op een persconferentie heeft die zogenaamde beleidsman uit de doe- ken gedaan dat liefst 6.800 leerlingen nog geen plek in een school hebben gekregen voor volgend jaar, maar dat hij al het mogelijke doet om die allemaal geplaatst te krijgen, al moet hij daartoe
Afrikaanse scholen dwingen in het nieu- we schooljaar Engelstalige klassen te voorzien, uiteraard met bevoegde En- gelstalige onderwijzers.
Schuld van de politiek
“Moedwilligheid… De huidige rege- ring vertikt het botweg om Afrikaanse scholen te beschermen”, klaagt Buys aan. Sterker nog: Afrikaans als onder- wijstaal wordt door het regerende ANC actief ondermijnd, en de politieke uitda- gingen nemen hand over hand toe. Ook de chaos neemt toe, vooral in Gauteng, waar Lesufi taal van geen belang vindt voor kinderen die op zoek zijn naar een school. Mevrouw Buys heeft tegen die stuitende miskenning van een mensen- recht al 15.000 ouders en leerkrachten gemobiliseerd en is strijdvaardig van plan om de druk op het onderwijsdepar- tement nog op te drijven.
Het Afrikaans staat er niet goed
voor. Van de omtrent 25.000 scholen in Zuid-Afrika zijn er amper 1.200 eentalig Afrikaans, dat is slechts 5 procent. Bijna de helft daarvan bevindt zich in de West- Kaap. In Gauteng zijn er van de 2.080 scholen slechts 124 Afrikaans. Er is daar een nijpend tekort aan scholen. Er zou- den minstens 160 scholen bijgebouwd moeten worden, maar dat gebeurt niet.
Dat ligt niet aan een tekort aan kapitaal, wel aan een zwakke planning en minis- teriële onwil om scholen te bouwen. En zeggen dat Afrikaans onderwijs een suc- cesverhaal is, te danken aan goed be- heer, betrokkenheid van de ouders en een voorzichtige omgang met financies.
Daardoor en ondanks alle tegenwer- king vanuit de politiek, blijven Afrikaan- se scholen, volgens verschillende, ook buitenlandse onderwijsdeskundigen, eilanden van uitmuntendheid, zegt de SOS-woordvoerster trots. Dat zal Afri- kaansminnende lezers als muziek in de oren klinken. Wij blijven de Afrikaanse scholen - ook de befaamde CVO-scho- len (Christelike Volkseie Onderwys) - voor u volgen, want de toestand is ern- stig en zorgwekkend.
HECTOR VAN OEVELEN
In het spoor van Antwerpse jihadprediker Tarik Chadlioui
De shariapatrouille van Borgerhout (deel 1)
Eind oktober werd Tarik Chadlioui, ‘Tarik Ibn Ali’ voor de vrienden, vrijgelaten uit een Spaanse gevangenis na het betalen van een borgsom van 60.000 euro. Het geld werd ingezameld na een opvallende oproep op Facebook door zijn familie en collega-salafist ‘Sheikh Mohamed Ameziane’. Tarik wordt beschuldigd van het opzetten van een terroristische cel op het vakantie-eiland Mallorca met als doel een bloedige aanslag te plegen op toeristen. Jihadwatcher en voormalig moslimbekeerling Peter Velle weet nog heel goed hoe Tarik op zijn pad kwam.
Peter Velle: “Amper enkele maanden nadat ik mijn gelofte had afgelegd om voortaan door het leven te gaan als Abu Bakr, werd ik door een medegelovige uit- genodigd om een lezing bij te wonen van de islamitische beweging Jamaat Tabligh.
Op die bijeenkomst in moskee Banglade- shi op de Turnhoutsebaan in Borgerhout had Tarik Chadlioui het woord. Zijn preek werd grotendeels vertaald in het Neder- lands, opdat een kersverse bekeerling de boodschap ook zou begrijpen:
“In de naam van Allah, de meest barm- hartige, de meest genadevolle. Het ge- lukkige leven… Iedereen is op zoek naar een gelukkig leven. We hebben genoeg van de zorgen, problemen en ellende.
We willen op aarde leven als gelukkige mensen. Maar de échte gelukkige men- sen, zijn de mensen van het geluk in het hiernamaals. Het Paradijs… Vele mensen denken dat geluk betekent een miljoen
euro te bezitten, in een grote villa te wo- nen, in een blinkende Porsche rond te rijden… Andere mensen zijn nog ver- der van huis en denken dat het geluk te vinden is in het plegen van zonden zoals overspel, bedrog, diefstal, muziek beluis- teren… Arme mensen! Wil jij rust voelen in jouw hart? Begin dan vandaag. Ga in je eentje een uur in de moskee zitten, alleen. Open de Koran, lees en denk na over zijn betekenissen. Vergeet de hele wereld rondom je. Jouw werk, verlan- gens, gezin, school… Vergeet alles. Pro- beer het voor een uur. Dat is een begin.
Ga een uurtje zitten in het huis van Allah en vergeet deze bedorven wereld. Lees de Koran, en laat jouw ogen tranen en jouw hart vrezen voor Allah!”
Tarik was een begenadigd spreker. Hij goochelde met woorden en hypnotiseer- de als het ware zijn publiek. Tijdens zijn lezing leek het alsof de aandachtig luis-
terende broeders in een ‘trance’ verkeer- den. Ze werden gewoonweg ‘high’ van elk woord dat uit zijn mond rolde. Ik vond het griezelig en fascinerend tegelijkertijd.”
‘t Pallieterke: raakte jij verstrikt in het salafistische web van Tarik Chadlioui?
“Ja, eigenlijk wel. Mijn eerste islami- tisch boekje kreeg ik cadeau van een volgeling van Tarik. ‘El Tawheed’ is niet zomaar een boekje. Het gaat onder meer over het gevaar van het omgaan met on- gelovigen en de verduidelijking van de positie van martelaren. Geen kattenpis dus! Bovendien uitgegeven door de ge- lijknamige stichting/moskee El Tawheed in Amsterdam, die berucht is om zijn ex- tremistische karakter. De bibliotheek van moskee Bangladeshi heeft veel boeken van dat kaliber. Jamaat Tabligh, de groep rond Chadlioui, zorgt mee voor de be- voorrading van dergelijke lectuur in de Antwerpse moskeeën.”
Stemmen binnen de moslimgemeen- schap zeggen dat Jamaat Tabligh on- schuldig is. Een islamitische versie van de ‘Getuigen van Jehova’. Klopt dat?
“De Tablighi hebben een enorm gro- te bekeringsdrang, en dat gaat wel wat verder dan het gekende ‘voetje tussen de voordeur’ van een Getuige van Je- hova in een zondags pak. De groep van Tarik Chadlioui kan je een ‘shariapolitie’
noemen. Moslima’s zonder hoofddoek, met korte rokjes en mouwloze T-shirts, worden op straat staande gehouden en gevraagd zich zedig en vroom te ge- dragen. Islamitische winkeliers worden met aandrang verzocht geen alcohol en sigaretten te verkopen. Rondhangende moslimjongens wordt aangeraden naar de moskee te gaan. En soms loopt het serieus uit de hand. Zo vatten Tarik en zijn bende eens post aan feestzaal Roma in Borgerhout, waar ze de concerttickets van moslimjongeren afpakten. Muziek is namelijk haram, verboden in de islam.”
Werd in Antwerpen de stap gezet naar geweld en terrorisme?
“In de moskeeën werd niet openlijk tot geweld en terreur opgeroepen. Zo dom was Tarik Chadlioui niet. Op besloten bijeenkomsten wordt wel harde taal ge- sproken. Ik durf zeggen dat, bijvoorbeeld na de Arabische les in moskee Omar in
de Tulpstraat, moslimjongeren werden opgehitst tegen de politie. De moskeeën waar Jamaat Tabligh actief is, duiken ook op in terreurdossiers. Zo werd in de mos- keeën Bangladeshi en Omar gerekru- teerd voor de gewapende jihad in Tsje- tsjenië en Afghanistan. Na de islamles- sen hing er geregeld een imam van Sy- rische afkomst uit de wijk Luchtbal rond in moskee Omar. Die vertelde gruwelijke verhalen over de oorlog in Tsjetsjenië en maakte de jongeren warm om daar te gaan strijden tegen de Russen. Dat was de periode toen van terreurgroep IS en het geweld in Syrië nog geen sprake was.
De Tablighi hebben naast de Noord-Afri- kaanse tak ook een Pakistaanse club. De moskee van het jihadistische Khatme Nu- buwwat in de Oranjestraat was het filiaal van de Pakistaanse Tablighi. Van daaruit werden jonge moslims naar onder meer de uiterst radicale Koranschool ‘Darul Uloom Haqqania’ in Akora Khattak ge- stuurd. Mij hebben ze ook een ticket naar die Pakistaanse madrassa aangeboden, maar ik ben er niet op ingegaan. Vandaag opereren de Pakistaanse Tablighi vanuit het nieuwe islamitisch centrum van Khat- me Nubuwwat in de Biekorfstraat.”
Uw ervaringen beperkten zich niet tot de Antwerpse moskeeën?
“Ik ging af en toe mee op weekend met Jamaat Tabligh. Zo bezocht ik samen met hen moskeeën in het Brusselse, zoals het ‘Centre Islamique Belge’ (CIB) van ji- had-imam Bassam Ayachi. Er werd toen volop gerekruteerd voor de heilige oor- log in Afghanistan en Irak. Ik kwam met de Tablighi ook terecht in Nederlandse radicale moskeeën, zoals El Tawheed in Amsterdam en As-Soennah in Den Haag.”
Hoe komt het dat haatprediker Ta- rik Chadlioui vrij spel kreeg in ons land?
“Tarik werd jaren geleden zelfs met open armen ontvangen op ‘t Schoon Ver- diep door toenmalig Antwerps burge- meester Patrick Janssens! Dan weet je genoeg. Ook Bart de Wever liet hem be- gaan.”
KARL VAN CAMP Volgende week leest u meer over de rol van Tarik Chadlioui bij de financie- ring van allerlei salafistische projecten in binnen- en buitenland.
Buitenland > Zuid-Afrika
Jihadprediker Tarik Chadlioui
“MIJN DOMICILIE?
DE METRO VAN PARIJS”
Er zijn er die blijven stellen dat de massamigratie naar West-Europa geen ernstige problemen oplevert. Neem nu de vluchtelingen in Parijs en omstreken.
In het februarinummer van het Franse
“rapport d’information parlementai- re”, een document dat inbreuken op de publieke veiligheid in stations en andere plaatsen van openbaar vervoer registreert, verneemt men volgend hal- lucinant verhaal over illegalen, mensen zonder papieren, in Parijs.
Ongeveer 350 personen zonder vaste domicilie hebben als vaste woonplaats de metro gekozen. Ze “bevinden er zich permanent, inbegrepen ’s nachts, wan- neer dus het metrovervoer in de Franse hoofdstad is gestopt terwijl de elektri- citeitsinstallaties onder spanning wor- den gehouden, weliswaar zonder be- waking”, kan men in het rapport lezen.
Waanzinnig, zegt u? Leest u dan ver- der: “Deze personen hebben toegang tot alle veiligheidslokalen en dienst- gebouwen – waarvan de deuren trou- wens niet lang weerstand bieden – en ze verplaatsen zich vrij over het terrein.
Omdat de elektrische spoorvoeding ’s nachts niet wordt afgesloten, doen zich zeer frequent ongevallen voor.”
Niet alleen die illegalen lopen door dat gebrek aan veiligheidsmaatregelen in de metro groot gevaar, ook voor de gebruikers en de metrobedienden kan dit eigenlijk niet meer door de beugel.
Het is wachten op het eerste dodelijke slachtoffer, tenzij men ook dat met de mantel der liefde zal bedekken
DE GEUZENBERG
Taalexamens: “Bruxelles exige”
Het monopolie van Selor inzake tweetaligheidsattesten is ongrondwettelijk, stond vorig jaar in een arrest van het Grondwettelijk Hof vrij technisch uitge- legd. Er gebeurde echter niets, waardoor de Brusselse regering (met PS) geër- gerd juridische stappen onderneemt tegen de federale regering (zonder PS).
Dit erg technische dossier berust op een eenvoudig Franstalig uitgangspunt: de taalwetgeving ondermijnen waar en hoe maar kan.
‘Brussel eist’ dus, alleen ziet het er- naar uit dat ze kunnen fluiten naar hun eis. Alleszins tot een nieuwe federale re- gering in het zadel zit, idealiter - gezien de aard van de eis - met een PS-excel- lentie bevoegd voor ambtenarenzaken.
Maar wat eist men precies? We schetsen kort de context. Selor, het vroegere Vast Wervingssecretariaat, krijgt wel vaker kritiek. Dikwijls komt die uit politieke hoek, maar het ‘selectiebureau voor de federale overheid’ is ook een vast lemma in het jaarlijks verslag van het Rekenhof. Voor de liefhebbers is de li- teratuur voorhanden, wij van onze kant lichten er één bepaald soort kritiek uit, wat ons in de buurt van dat “Bruxelles exige” brengt.
Nobele ‘civil service’
Er is de nobele idee van de ‘civil ser- vice’. Een korps van neutrale ambte- naren die de burger een zo kwalitatief mogelijke dienstverlening aanbiedt, plichtbewust en in sommige gevallen zelfs flirtend met idealisme. En er is Brussel. U hoort het ons niet zwart/wit stellen, maar feit is dat de idee dat over- heidsfuncties er vooral zijn om mensen een inkomen te verschaffen sterker aanwezig is aan Franstalige kant. Als daaraan een zekere dienstverlening gekoppeld wordt, prima, maar de idee
van tewerkstelling primeert. Dat heel wat onder hen dan nog hindernissen op hun traject ontmoeten, is knap verve- lend. Het vertrekpunt van de ‘civil ser- vice’-redenering is de functie, bij hen is dat de persoon. Dit verklaart de terug- kerende en populistische klaagzang dat er te weinig Brusselaars in de Brusselse instellingen tewerkgesteld zijn. Uiter- aard, zo gaat het refrein verder, ligt dit aan een verkeerde aanwervingspolitiek.
Dat de betrokken ‘Brusselaar’ misschien niet de vereiste kwalificaties voor de baan heeft, daarover rept men met geen woord. Met onze excuses als we in her- haling vallen: de man versus de functie, heel wat kan teruggebracht worden tot die tegenstelling.
Dat sinds begin dit jaar Brussel er een eigen Openbaar Ambt voor aan- wervingsprocedures bij de gewestelij- ke overheid bij gecreëerd heeft, bouwt voort op het voorgaande. Die nieuwe instelling moet de taken van Selor in de hoofdstad overnemen, want “door alle federale besparingen, functioneert Selor niet goed meer in Brussel”, ver- klaarde Fadila Laanan (PS), Brussels staatssecretaris voor Openbaar Ambt.
En dan komt het: “Ze zorgt ook voor een slechte vertegenwoordiging van de Brusselaar in de ministeries en organen
van zijn eigen gewest.” De taakverde- ling van vandaag oogt rommelig, maar men weet in welke richting het evolu- eert, en men het laat evolueren!
Uitgeholde taalwetgeving
Een klassiek struikelblok wanneer we het over competenties hebben, is de ta- lenkennis. Zeker voor de lokale bestu- ren, waar het principe van meertalige dienstverlening door tweetalige amb- tenaren geldt, levert dit enorme hinder- nissen op. Doorheen de jaren is men de taalwetgeving via allerhande con- structies en statuten systematisch gaan omzeilen. Het jaarlijks verslag van de vicegouverneur liegt er niet om. Met de toepassing ervan loopt het grondig fout.
Elk jaar verslechtert de situatie, waarna men alles bij het oude laat. Welkom in België, het land waar een surrealistische kloof gaapt tussen ‘le pays légal’ en ‘le pays réel’.
Maar goed, ook een tot op zekere hoogte uitgeholde wet blijft een wet. En daarin is de rol van Selor cruciaal. We betreden de periferie van die ‘eis’. Kort samengevat: het bewijs van tweetalig- heid wordt via attesten aangetoond, en die worden na een examen dan weer door Selor afgeleverd. Niet slagen be- tekent geen attest, waardoor men voor de (tweetalige) functie niet in aanmer- king komt. Sinds jaar en dag foetert men aan Franstalige kant op die examens. Te moeilijk, onaangepast, enzovoort. We kennen het repertorium. Dat tweemaal zoveel Vlamingen in hun test Frans sla- gen, stemt tot nadenken.
Dwars door Vlaanderen 8 november 2018
6
Afscheid van de politiek
Johan van den Driessche, de fractie- voorzitter van de N-VA in het Brussels ge- westelijk parlement, zal de politiek verla- ten op het einde van zijn mandaat volgend jaar. Hij wil terug het bedrijfsleven in en meer aandacht aan zijn gezin schenken.
In 2012 werd Johan van den Driessche als N-VA-lijsttrekker verkozen om te zetelen in de gemeenteraad van Brussel-stad. Bij de gewestelijke verkiezingen twee jaar later werd hij tevens Brussels gewestelij- ke parlementslid, waar hij thans fractie- leider voor zijn partij is. Op 14 oktober deed zijn partij het niet goed. Nergens in Brussel kon de N-VA sterk doorbreken.
“Mijn stap naar de politiek was een boeiende periode die ik met veel in- tensiteit en plezier heb ingevuld. Zowel op inhoudelijk vlak als inzake ervaring was het enorm verrijkend”, meldde Van den Driessche op zijn webstek. De Vlaamsgezinde Brusselaar werd onder meer bekend door zijn hard oppositie- werk rond de dossiers van Samusocial en het Eurostadion. Maar “lang voor het Samusocial-schandaal stond ik vrij alleen met de roep naar meer transparantie en goed bestuur; ik ben fier dat ik mee de eerste stappen in de evolutie dienaan- gaande heb kunnen bewerkstelligen.” De N-VA’er keert terug naar de bedrijfswe- reld.
Allochtonen steken leeuwenvlag in brand
Op sociale media doet een filmpje de ronde waarin een groepje allochtonen een Vlaamse vlag verbrandt. Een groepje allochtonen (of migranten) staat rond de Vlaamse vlag en probeert die in brand te steken. “Burn the shit down”, roept ie- mand wanneer een vlam in de vlag komt.
“Burn them before they grow!” Het was Dries van Langenhove, oprichter van het de rechtse jongerenbeweging Schild &
Vrienden, die het filmpje op Facebook ontdekte. “Dit is wat we krijgen in ruil voor onze gastvrijheid”, aldus Van Langenho- ve. Het filmpje werd veelvuldig gedeeld en mensen reageerden verontwaardigd op de beelden. “Doe dit met een Turkse vlag of een ander gelukzoekersland en het staat in alle kranten en komt een gan- se week op tv”, stelde iemand. “Laten we met zijn allen dit filmpje naar VRT en VTM sturen en vragen om ‘een onderzoek’ à la S&V…”, reageerde iemand anders.
Gemeentedecreet
Professor Johan Ackaert (UHasselt) is niet te spreken over het achterpoortje dat diverse Limburgse gemeentebestu- ren gebruiken in het nieuwe gemeente- decreet om toch maar geen extra sche- penambt te moeten schrappen. Na het schrappen van de post van OCMW-voor- zitter zouden de lokale besturen immers ook nog minstens één schepenambt moe- ten schrappen. Tenzij ze het inhoudsloze ambt (dixit Ackaert) van voorzitter van het bijzonder comité voor de sociale dienst (BCSD) tot schepenambt verheffen. Inbe- grepen een schepenwedde. Het nieuwe gemeentedecreet zou erop neerkomen dat vanaf 1 januari 2019 in bijvoorbeeld Maaseik, Neeroeteren en Opoeteren een bestuur gevormd wordt met nog slechts vijf schepenen en één burgemeester. Vol- gens Ackaert kan het best zo zijn dat ze het BCSD-voorzitterschap toevertrouwen aan een van de overblijvende schepenen.
Maar ga je die BCSD-voorzitter middels een extra schepenambt toevoegen aan het college, dan ga je volgens Ackaert via een achterdeurtje in tegen de geest van het nieuwe gemeentedecreet.
Muezzin in Mechelen
Terwijl in Pakistan honderdduizenden moslims luidkeels de executie eisen van Asian Bibi, een christelijke vrouw die ervan wordt beschuldigd Mohammed te hebben beledigd en terwijl moslims in Nederland de verbanning van Geert Wilders eisen, mag in Mechelen een muezzin de islamitische oproep tot ge- bed laten weergalmen van de Sint-Rom- boutstoren. Dat zal gebeuren tijdens de herdenking van het einde van de Eerste Wereldoorlog, op 11 november. Een is- lamitische triomfkreet vanop Sint-Rom- bouts, de hoofdkerk van het aartsbisdom Mechelen-Brussel.
De symboolwaarde daarvan is natuur- lijk enorm. Maar de “Belgische” bis- schoppen lijken dat niet eens te begrij- pen. Het is het zoveelste voorproefje van wat ons nog te wachten staat: de volledi- ge onderwerping aan de islam. Tenzij…
tenzij we het roer drastisch en meedo- genloos omgooien.
Maar voorlopig is daar weinig van te merken: alleen het Vlaams Belang ver- stuurde een persmededeling om daar tegen te protesteren.
Monopolie
Het vervelende is natuurlijk dat Selor in deze een monopolie heeft, waardoor het een verplichte halte is. Of beter: was.
En nu zijn we er. Vorig jaar besliste het Grondwettelijk Hof dat deze positie on- grondwettelijk was, maar op federaal vlak gebeurde niets. Kortom, het Selor-mono- polie is niet wettelijk, maar er wordt geen initiatief genomen om andere instanties in het leven te roepen.
Het ergert menig Brussels politicus, al was het maar dat zo’n 25 miljoen euro aan tweetaligheidspremies niet betaald wor- den bij gebrek aan duidelijke lijsten die de gemeenten aan Binnenlandse Zaken moeten overmaken.
Nu heeft de Brusselse regering de minister van Binnenlandse Zaken in ge- breke gesteld. Hij moet werk maken van deze nieuwe instanties, klinkt het. Maar, dat is een bevoegdheid van zijn collega bevoegd voor ambtenarenzaken, Steven Vandeput dus, en over enkele weken San- der Loonens, beiden N-VA’ers. Komt er een wet die hierin voorziet? We mogen hopen van niet, al was het maar dat deze regering de facto in een modus ‘lopen- de zaken’ functioneert. Gebrieft door de collega’s in het Brussels Parlement beseft de N-VA op federaal vlak ook wel de ri- sico’s die hier bestaan. De mogelijkheid van een nieuw en meer Brussels orgaan dat over de talenkennis moet oordelen, we kennen dit land, is immers gedoemd om de lat nog verder naar omlaag te ha- len. “Bruxelles exige,” klinkt het theatraal.
Laat ons daar eenvoudig op antwoorden:
‘Dura lex, sed lex!’ KNIN.
Wintermarkt
Zwarte Pieten, Sinterklazen met of zon- der kruisje op de mijter, kruisbeelden op of in officiële gebouwen, alles wordt tegenwoordig in vraag gesteld. Waarom dan niet in navolging van andere steden ook in Brugge de Kerstmarkt in een Win- termarkt veranderen?
Het regent argumenten voor en tegen.
Een selectie: “Dit is niet alleen belache- lijk, het druist ook in tegen onze eigen- heid. Brugge heeft een zeer oude en mooie kersttraditie. Of je nu gelovig bent of niet, Kerstmis maakt deel uit van onze westerse cultuur.” - “Met de benaming Wintermarkt willen we ons als Brugs Han- delscentrum neutraler opstellen. De be- doeling is om andere winterse activiteiten die met het kerstgebeuren niets te maken hebben en reeds in november beginnen erbij te betrekken.” - “Waarom zou het woord kerst niet meer gebruikt mogen worden? Is het niet bizar een markt die voor het grootste deel in de herfst plaats- vindt, Wintermarkt te noemen?” - “Als het woord kerst niet meer mag in Kerstmarkt uit schrik voor andersgelovigen, mag suiker dan nog wel in Suikerfeest uit eer- bied voor diabetici?”
Verkiezingsnederlaag
Bij N-VA Gent zouden ze zich best be- zinnen over hun slechte resultaat bij de bollekenskermis. Ze houden maar zes van de negen gemeenteraadsleden over. Het Vlaams Belang wint er één bij, en komt op vier raadsleden. Er zijn dus N-VA-kie- zers overgestapt naar de liberalen van de allesbehalve Vlaamsgezinde Mathias de Clercq. De reden ligt voor de hand. N-VA betaalt de prijs voor de hevige interne ru- zies, nota bene door eigen mensen aan de pers gelekt. De media smulden. Het leek wel of binnen de partij de ene kop na de andere rolde. Bij het publiek bleef vooral het imago hangen van een stelletje ego’s die elkaar het licht in de ogen niet gun- den. Anneleen van Bossuyt werd negen maanden voor de verkiezingen in die hek- senketel gedropt. De tijd was te kort om de ruzies te doen vergeten en om genoeg bekendheid voor Anneleen te krijgen. De partij deed het slecht, maar Anneleen had een mooi aantal voorkeurstemmen. Dat zal haar positie binnen de N-VA verster- ken, en ze zal dat nodig hebben.
