View this email in your browser
LEDENJOURNAAL 11 januari 2021
Beste mensen,
We zijn er aan begonnen, aan dit nieuwe jaar vol beloftes. We weten nog niet wat het ons precies zal brengen, maar het kan alleen maar beter worden dan het voorbije jaar. Merkt u ook dat de dagen lengen? Daar wordt een mens eventjes vrolijk van.
Vorige week betrapte ik mezelf op verveling. Nog nooit in mijn hele leven heb ik me verveeld, maar toen moest ik toch toegeven dat het landerige, zeurderige, onvoldane gevoel eigenlijk alleen maar "verveling" genoemd kon worden.
Gelukkig had onze kleindochter ons met kerst verrast met een legpuzzel van 1000 stukjes. Langzamerhand schiet het op: het is een afbeelding van een vakantiefoto, waarvan ze een puzzel heeft laten maken. We weten inmiddels wie en wat er op staat, maar de lucht moet nog gelegd worden. Niet erg als dat even duurt, want daarna ... Ja, wat dan?
Tenzij ... we elkaar puzzels zouden uitlenen. U laat me iets weten: puzzels in de aanbieding of gewenst en ik geef namen door, ben ook bereid puzzeltaxi te worden.
Wij hebben er hier nog wel een paar, de meeste met veel stukjes (1000 à 1500), landschappen of komische. Laat maar iets weten.
U leest ook een ongebruikelijk bericht. Ongebruikelijk omdat het Ledenjournaal niet
de geëigende plaats is om een lidmaatschapsaanvraag te publiceren. Zo'n formulier
hoort 2 weken ter inzage op het mededelingenbord te hangen. Maar daar krijgt het
nu geen enkele aandacht. En we zijn wel heel blij met een nieuw lid en willen hem
graag in februari in het e-blad kunnen verwelkomen. Vandaar dat dit journaal even
fungeert als mededelingenbord.
De biljarters laten elkaar regelmatig iets weten: meestal poëtische beschouwingen van Co, maar deze keer deelt Rob één en ander over zijn leven-zonder-biljart. Dank aan Rob. Kees Veenstra doet zijn duit in het zakje met een gedicht. Ook dank.
U krijgt hieronder ook nog een kort verhaal van Annemarie Enters. Heel hartelijk dank voor je bijdragen, Annemarie.
En nog een mopje van Nico, trouw inzender.
Namens het bestuur Annelies
annelies_smilde@outlook.com
PS. Denkt u ook eens aan een bijdrage voor het Ledenjournaal of voor het E-blad?
Beste biljartvrienden,
Ik snap helemaal wat Co (de Vent) verwoordde in zijn e-mail: het is nu al een tijd net alsof je geheel op jezelf leeft in een zompige trieste wereld.
Het enige wat Simone en ik kunnen ondernemen is al een tijd lang “wandelen”: daartoe hebben wij de hulp van diverse wandelknooppunten-boekjes en kaarten van Pajottenland en Hageland! Welke route we ook nemen, we komen altijd wel in een flink zompig/ drekkig gebied en zien er daarna uit als “ een trol en een elf, bedekt met een laag drek”. In de oudejaarsweek zijn we wel totaal tot ca. 90-100km gekomen en zijn dus inmiddels zéér ervaren “Nederbelgische drekpadloop-experts” geworden en kunnen er dus les in geven!
Onderweg zien wij diverse leuke café’s, die dus alle gesloten zijn: écht wel een “fata morgana!” Toch is de tocht vaak wel erg mooi, vooral in Hageland en hoewel wij letterlijk onder de drek zitten, blijft onze kont wél schoon, dankzij noppenfolie waarop we zitten, op kletsnatte bankjes, om even te lunchen met meegebrachte spullen. Thuis komend zijn we dus flink “diep bruin besproeid” en
genieten dan na een douche of bad weer extra van de gezellige houtkachel onder het genot van een goed glas wijn.
Dit alles is en blijft echter géén substitutie voor een gezellige biljartpartij, met ketsende ballen en de komische, quasi serieuze, hardop gesproken overpeinzingen van Co, de gevatte reacties daarop van Kees, het gekreun van Flip als een stoot mislukt, de fantastische biljartstrategie van Hans of de luid klinkende en racende ballen van Paul, die als het even kan minstens 3x het biljart rondgaan en een bewonderend “aaaaaah” oogsten van allen die toekijken, onder de gedachte van “….kon ik dat maar…..!”
Aangezien we wellicht nog wel even zullen moeten wachten totdat we de biljartsfeer weer kunnen genieten met z’n allen, zou het in feite geen slechte oefening zijn, om op de paden van het
Zoniënwoud met zijn allen te gaan “klootschieten”, want dat zou de sfeer van onze biljartpartijen ongeveer benaderen en je zou in oefening blijven! Helaas, ik heb geen lood/houten kloot-ballen en je mag ook niet naar Twente om ze daar even te kopen
…..zucht….: nog effe geduld dan maar en ik zie erg uit naar een startsein van Co “wanneer het biljarten weer mag”!
Beweeg, eet gezond en blijf vrolijk!
Hartelijke groet aan allen,
Rob
HET NIEUWE JAAR
Met Co zuchtend beginnen Aan dit jaar zonder biljart Zonder prikkeling der zinnen Ach, het gelag is hard.
Een wandeling door bos en veld Brengt wel kort tijd soulaas Het melancholisch geweld Worden we echter niet de baas.
Maar zie, redding is nabij
Met vaccineren in volle vaart Staan wij straks virus-vrij Rond het biljart geschaard.
Houd dan ook goede moed 'Ende despereert niet'
Met het vaccin komt voorgoed Een eind aan ons verdriet.
Kees Veenstra
DE CRUISE
Annemarie Enters-Gijsberti Hodenpijl
Boos schoof ik de mij vriendelijk toegeschoven folder opzij. ‘Ik pieker er niet over.’
‘Marie, je bent nu bijna 7 jaar alleen. Ga eens op reis. Deze cruise is heus niet alleen om een vent op te pikken.’
‘Sorry, ik weet dat jij het goed meent Annette, maar ik reis niet graag in mijn eentje.’
‘Onzin, dit is speciaal voor singles.’
‘Dat is het nu juist, dan is het zo duidelijk…’
‘Zal ik bellen Marie?’
‘Als je het maar laat. Kom ik ga maar eens.’ Ik draaide mij van Annette af.
Thuis zag ik dat Annette de folder toch stiekem in mijn tas had gestopt. Mijn eerste impuls was om deze te verscheuren. Te dik om in een keer doormidden te krijgen bladerde ik door tot ik een schitterende foto van Amalfi zag. Wat zou ik graag… Ik begon te twijfelen, zocht het nummer van de rederij en belde om van het gezeur van Annette af te zijn. Er waren nog maar een paar hutten vrij en ik liet mij door de gehaaide verkoper ompraten.
‘Welkom aan boord mevrouw, wilt u mij volgen? Ik ben uw steward en ik breng uw koffer even naar uw hut. U boft, want dit was de laatste met een eigen balkon en ook aan de goede kant.’
Ik keek om mij heen. Geen kleine kinderen. Oudere mensen zoals ik, maar ook een groep
giechelende meiden van net twintig, duidelijk op jacht. Ik dacht terug aan de tijd dat ik ook zo was. Dolle pret met mijn vriendinnen op de trektocht door Mongolië. Helemaal smoor werd ik op een lange jongen uit Boston, Alex Burton. Zoals dat gaat, verloren wij elkaar uit het oog. Enkele jaren na deze reis trouwde ik met mijn klasgenoot Harm. We hadden het goed totdat hij door die stomme kanker overleed.
De steward opende de deur van mijn hut.
Mijn oog viel op het bordje fruit en een kaartje van de rederij.
‘Alles naar wens mevrouw?’
Ik knikte, las het naamplaatje op de borstzak van zijn uniform en zei: ‘Dank je Paulo.’
Ik plofte neer op het bed, bekeek de hut en trok de koffer naar mij toe. Mijn telefoontje piepte.
Annette stond op het schermpje.
‘Marie, ben je al aan boord? Heb je een mooie hut?’
‘Annette, je had gelijk. Een prachtig schip, ik zit in een hut met balkon. Ik voel me een prinses.
Even uitpakken, want zo meteen begint de cocktail.’
‘Geniet ervan!’
Annette bedoelde het zo goed. Met een glimlach om mijn lippen stond ik op en opende mijn koffer. Voor de spiegel hield ik een paar nieuwe jurken op. Ik koos een lichtblauwe met een diepe V-hals. Na een borstel door mijn geverfde blonde haar en een kritische blik op mijn make-up was ik klaar voor de cocktail. Aan het getril te voelen, draaiden de motoren al.
Op het dek bekeek ik mijn medepassagiers, blijkbaar was het schip niet volledig geboekt, of was niet iedereen aanwezig. Ik pakte een drankje, hoorde de korte toespraak van een van de
officieren aan en liep naar de reling om naar het afmeren te kijken. De Clipper mocht nog geen zeilen hijsen in de haven. Meer mensen bogen zich over de reling. Civitavecchia werd al kleiner.
Even buiten de haven was het frisser. Ik liep naar mijn hut om een omslagdoek te halen. Gewend aan het licht, zag ik de man in de donkere gang niet. Ik botste tegen hem op.
‘Sorry,’ hoorde ik met een bekakt Bostons accent. Die stem... Verbaasd keek ik de man aan.
‘Alex? Alex Burton?’
De man draaide zich om. ‘That was my brother.’
‘Oh… I knew him.’
‘He died a few years ago.’
‘Sorry to hear that… met him in Mongolia.’
Hij knikte en liep weg.
Dezelfde stem, net zo lang. Grijs haar. Hij zou over de 50 moeten zijn. Dat ik uitgerekend Alex’
broer hier tegen het lijf was gelopen. Mijn hart maakte een gek sprongetje.
Met de pashmina stevig om mijn schouders liep ik naar de reling en keek naar de kleiner wordende lichtjes.
De scheepsbel kondigde aan dat er gegeten kon worden. De tafelschikking was vrij, maar ik had
gelezen dat de passagiers konden kiezen of ze een tafel wilden delen, waarvoor ik diverse talen had aangekruist.
‘Ah, u bent de mevrouw die ik aan elke tafel kan zetten,’ begon de maître d’. ‘Hebt u voorkeur?
Engels, Duits, Frans… zegt u het maar.’
Ik zag de Amerikaan, keurig in wit linnen blazer naar mij knikken.
‘Zo, ik zie dat u al met iemand hebt kennis gemaakt. Ik zet u met mijnheer Burton aan de Engelse tafel.’
Voordat ik iets kon zeggen, zat de broer van Alex al naast mij. Hij zei niet veel. De man aan mijn andere kant begon een gesprek, waarbij hij regelmatig in mijn blote arm kneep. De dikke, kalende weduwnaar zag wel iets in mij.
Na de maaltijd hoorde ik het orkestje al dansmuziek spelen.
De dikkerd sloeg zijn arm bezitterig om mij heen.
Ik haalde die arm weg.
Hij keek beledig en vroeg sissend waarom ik geboekt had als ik geen zin in seks had.
Net toen ik er veel voor voelde om hem een klap in zijn gezicht te geven, liet de broer van Alex hem weten mij met rust te laten.
Ik knikte hem dankbaar toe en liep naar mijn hut terwijl de tranen over mijn wangen liepen.
Ik snoof en kreeg plotseling een tissue aangereikt. Verrast draaide ik mij om en keek in het droeve gezicht van Alex’ broer. We bleken een hut naast elkaar te hebben.
Hij ging zonder een woord te zeggen zijn hut in. Nadat ik mijn gezicht met water had gedept, liep ik het balkon op. Met mijn ellebogen steunend op de reling zag ik dat ik het voorbeeld van mijn buurman had gevolgd.
‘Het spijt me dat een landgenoot van mij jou lastig viel,’ begon hij.
‘Eigenlijk wilde ik deze reis helemaal niet maken,’ antwoordde ik. Voor ik het wist, vertelde ik hem over de dood van Harm en de folder die Annette mij had opgedrongen.
Hij lachte schamper en vertelde dat ook hij zijn vrouw had verloren. Met: ‘Welcome to the club,’
draaide hij zich om en liep zijn hut in.
Bij het ontbijt zag ik dat de geile dikkerd zich op een andere passagiere had gestort. Meerdere stelletjes hadden zich al gevormd. Zaten ze zo omhoog met hun sekshormonen? Alex broer, ik wist zijn voornaam nog niet, was nergens te bekennen.
Ik trok me in een hoekje met een boekje terug en genoot van het zachte deinen van het schip. Al gauw klonk de gong voor de lunch.
Ik laadde een bord op en wilde dit meenemen naar mijn hut.
‘Ik had hetzelfde idee,’ hoorde ik achter mij. Het was de Amerikaan weer. ‘Op de voorplecht is het rustig. Ik heb daar een ligstoel neergezet. Ga daar maar op liggen, ik kom zo met een bord en zoek een tweede stoel.’
Ik knikte en liep als een automaat naar het voordek.
‘Mevrouw wat wilt u drinken?’ vroeg een van de bedienden.
‘Een glas witte wijn graag.’
‘U gaat daar met mijnheer Burton zitten?’
Ik knikte. De man verdween en hij kwam even later met twee glazen witte wijn aanzetten. Met een samenzweerderig gezicht, deed hij een paneel open en pakte daar een ligstoel uit. Ik vond de situatie komisch.
‘Als je lacht zie je er veel beter uit,’ zei de broer van Alex met een vol bord in zijn hand.
Ik stond met mijn mond vol tanden. Talloze scenario 's vlogen door mijn hoofd, zoals: stel dat ik toch verder zou zijn gegaan met Alex, maar dan was ik nu ook alleen.
‘Sorry, dat ik mij nog niet heb voorgesteld. Ik ben David. Dit is beter dan die drukte, vind je ook niet?’
‘Ja, even kreeg ik de indruk dat dit een seksboot was, maar gelukkig denk jij daar ook anders over.’
Hij keek mij onderzoekend aan en moest toen lachen. De woorden dat ook hij er zo knapper uitzag slikte ik in.
‘Vanmiddag excursie. Ga jij ook?’
‘Natuurlijk, Amalfi wil ik voor geen goud missen. Het wordt klimmen geblazen, maar dat kan ik gelukkig nog.’
‘Als we een taxi nemen, kunnen we langer van het uitzicht genieten en dan zitten we niet met die andere lui opgescheept.’
Ik knikte alleen maar.
Na de lunch liepen we samen naar onze hutten.
‘Redt je het in 10 minuten? Ik klop wel.’
Weer knikte ik. Snel trok ik mijn uitgelopen schoenen aan, pakte een rugzakje en stopte mijn fototoestel bij mijn papieren. Mijn gezicht was al tegen de zon ingesmeerd. Toen ik een petje opzette hoorde ik zijn klopje.
Hij knikte goedkeurend. Samen stonden we in de rij om met een reddingsboot naar de kust gebracht te worden. De bussen stonden al klaar. David zwaaide naar een taxi. ‘Kom, deze is voor ons, ik heb die besteld.’
In de kleine taxi zaten we dicht tegen elkaar. Ik ontdooide een beetje en begon het gevoel om tegen een man aan te leunen weer erg prettig te vinden. In de nauwe straatjes moest de taxi zich nog smaller maken.
Toen de taxi niet verder kon vroeg David in rap Italiaans aan de taxichauffeur om ons twee uur later weer op te halen.
‘Kom, nu gaan we echt klimmen, maar jij hebt daarvoor prima schoenen. Ik moet niets van opgetutte vrouwen hebben die zelfs tijdens een excursie op hoge hakken lopen.’
Zo dat wist ik dan, maar verder sprak David niet veel.
Op het hoogste punt keek hij strak voor zich uit; hij leek mij vergeten te zijn.
‘Je was hier vast eerder,’ begon ik aarzelend.
‘Ja, met de grote liefde van mijn leven… nu…’ hij zuchtte.
‘We moeten proberen verder te gaan. Voor mij is het bijna zeven jaar geleden… alleen is ook niet alles.’
Hij slikte iets weg. ‘Wil je een espresso? Hier is een tentje…’
Tijdens de afdaling zwikte ik door mijn enkel. Bezorgd inspecteerde David mijn voet.
‘Het is niets gelukkig.’
Na de espresso zaten we stil in de taxi. Ik voelde mij verward met deze zwijgzame David.
Eenmaal aan boord gaf hij mij een vriendschappelijke kus. ‘Fijn dat je bij mij was.’
De gong voor het avondeten onderbrak mijn gedachten. Snel verkleedde ik mij in een mooie zomerjurk. Ik spoot een vleugje parfum op en liep naar de eetzaal. David stond mij al op te wachten. ‘Ik heb een tafeltje voor ons tweeën georganiseerd. Is dat goed?’
‘Prima, dan ben ik die opdringerige boer tenminste kwijt.’
‘Ik hoop dat jij mij niet opdringerig vindt.’
Ik legde spontaan mijn hand op zijn arm.
De bediende haalde een fles wijn tevoorschijn en keek mij vragend aan. Ik las het etiket en haalde mijn wenkbrauwen op. ‘Dit is een topwijn.’
‘Leuk dat je daarvan verstand hebt.’
We aten zwijgend, beiden bezig om onze emoties op een rijtje te zetten.
Na de maaltijd liepen we het dek op waar de zeilen onder het spelen van het Columbus lied werden gehesen. Na het aangeboden glas Grappa zuchtte ik diep. Ook David zuchtte.
‘Het leven is zo kort,’ hoorde ik hem brommen.
Ik rilde en hij sloeg een arm om mijn schouder. Ik leunde tegen hem aan. We keken naar de sterren en ik voelde mij even volmaakt gelukkig. Dat werd wreed verstoort door mijn snerpende mobieltje.
‘En, heb je er al eentje?’ hoorde ik Annette gillen.
Boos zette ik het toestel uit.
David keek mij aan.
‘Dat was de vriendin die mij deze reis wilde laten maken.’
Hij keek geamuseerd. Ik bloosde en hoopte dat hij dit niet kon zien.
We voelden ons plotseling ongemakkelijk. Als een van de laatste mensen zochten we onze hut op.
‘Marie…ik.. eh,’
‘Ja?’
‘Nee, laat maar.’
Teleurgesteld ging ik mijn hut in. Ik liep naar het balkon. David stond daar ook. Ik stak mijn hand
naar hem uit. Hij keek mij aan en vroeg: ‘Mag ik?’
Ik knikte en liep naar de deur. Hij kwam vlug binnen.
‘Over een paar dagen…’ begon hij.
‘Ik weet het. Ik…’
Hij kuste mij en ik kuste hem terug. Plotseling voelde ik mij weer 18. David liet mij los en zei zacht: ‘Wil je het echt?’
Ik knikte en maakte de knoopjes van zijn overhemd los. Het licht was niet aan, maar de maan scheen door de balkondeur.
Mijn rimpels, dacht ik. Ik zag zijn grijze borsthaar. Voorzichtig ging ik liggen en merkte dat Davids botjes ook niet meer zo flexibel waren.
‘Moet je niets…’
‘Nee, ik ben al jaren in de overgang.’
Zonder een condoom gleed hij in mij. Ik klemde mij aan hem vast. Hoe anders was dit dan met Harm. Alsof hij mij aan iemand anders voelde denken, verslapte zijn erectie.
‘Geeft niets,’ mompelde ik. Hij rolde van mij af en begon mij te masseren. Ik hapte naar adem en ik kwam kronkelend klaar. Ik voelde zijn erectie en dit keer kwam een stormram in mij.
We kwamen samen klaar. Niet slecht voor oudjes dacht ik.
David stond op.
‘Je kunt blijven,’ begon ik.
‘Meen je dat?’
Ik knikte en keek naar zijn blote billen die naar de badkamer gingen.
Uit de hut naast mij kwam gehijg en gesteun. David kroop in mijn bed. In de badkamer bekeek ik mijzelf. Hangborsten, een onderkin en een buikje… Snel waste ik mij. Davids ogen vielen al bijna dicht. Hij sloeg een arm om mij heen en zei: ‘Meisje toch, ik geloof dat ik verliefd op jou ben geworden.’
Ik gaf hem een dikke kus.
‘Jeetje bijna 10 uur,’ riep ik toen ik op mijn reiswekkertje keek.
David geeuwde. ‘Goeden morgen schat.’
Zijn woorden klonken als muziek in mijn oren. Ik ging half op hem liggen en voelde dat hij niet van steen was.
Hij keek licht gegeneerd. ‘Ik bewaar mijn kracht liever voor vanavond.’
‘Prima, het bed is breed genoeg. Wat gaan we vandaag doen?’
‘Ik wil jou erg goed leren kennen. We kunnen ook praten tijdens de excursie naar Sicilië.’
Na het ontbijt zag ik dat mijn steward Davids spullen al naar mijn hut had gebracht. Ik voelde een lichte gêne, al zou Paulo dit vast vaker hebben gedaan.
Hoe zouden de andere passagiers naar ons kijken? Zou onze liefde er vanaf stralen? Was dit liefde of had ik mij laten gaan door de werking van mijn hormonen? Ik wist het niet zeker. Wel realiseerde ik mij dat ik verder moest. Ook David kende verdriet en met blijven treuren kreeg je toch niemand terug. Eerlijk gezegd had Alex mijn hart meer doen kloppen dan mijn degelijke Harm. Deze nacht kon niemand mij afnemen. Hoe verder? Alleen een paar tamelijk wilde nachten op de boot? Blijkbaar zat David hier ook mee. Leuke normale kerels waren er niet veel meer als je net boven de vijftig was.
We schoven de praktische kant van deze nieuwe situatie voor ons uit.
Op Sicilië genoten we hand in hand van de mooie oude stadjes.
Ik zou wel zien, want plannen pakten in de praktijk toch meestal anders uit.
NEDERLANDSE VERENIGING TE BRUSSEL vzw.
AANVRAAG TOT LIDMAATSCHAP
(in te dienen bij het Secretariaat, Leuvensesteenweg 4A, B-3080 Tervuren)
Ondergetekende, Familienaam: Kruyder Voornamen: Peter. F Titulatuur: De heer
Nationaliteit(en):Nederlandse Geboortedatum 16/04/ 1942
Functie (indien toepasselijk. naam en adres van bedrijf of organisatie)' Directeur/eigenaar... Groothandel... IJzerwaren ..en ..Gereedschappen Postcode en woonplaats: .3080...Tervuren...
Straat en huisnummer:..Lokaertlaan 29
Telefoon (privé): 02-768.06.58 GSM: ()475.457.663...
E-mail: pfkruyder@hotmail.com
Verzoekt toelating tot de Nederlandse Vereniging als:
Gewoon lid
Plaats: Tervuren
Datum: 1/01/2021
Was getekend door pfkruyder
Bovenstaande aanvraag tot lidmaatschap wordt ondersteund door de volgende leden:
I )Naam: Hans Prinsen II) Naam: Roderick van Dam
In te vullen door Caroline Ernst (Secretaris) Ontvangen op (datum): 2 januari 2021 Geafficheerd op (datum): 11 januari 2021
Bij het vaccineren dient U wel op Uw woorden te passen ...alvorens de dokter te roepen...
This email was sent to rob@lodewick.be
why did I get this? unsubscribe from this list update subscription preferences Nederlandse Vereniging · Leuvensesteenweg 4/a · Tervuren 3080 · Belgium
