Door Suzanne Peters Gestrand
‘Dat meen je niet?’ Ella’s ogen werden groter van verbazing.
‘Jawel! Je vlucht is geannuleerd,’ herhaalde Simone aan de andere kant van de lijn. ‘Wat ga je nu doen? Terug naar huis?’
Ella keek naar buiten. Het landschap schoot voorbij, maar niet zo snel als ze had gewild. De trein reed totaal niet door en de conducteur had al zeker zes keer omgeroepen dat het allemaal langer duurde, omdat er meerdere treinen voor hen zaten.
Buiten lag er al een flink pak sneeuw. Veel meer dan bij haar in de Achter- hoek toen ze vertrok. Omdat er al gewaarschuwd was voor flinke sneeuw- buien, was Ella bewust anderhalf uur eerder op de trein gestapt, maar nu - vijf uur later - was ze nog steeds onderweg. Ze werd er chagrijnig van.
Treinen reden niet verder dan een bepaald station. In Arnhem kon ze niet overstappen naar Utrecht, maar dan moest ze naar Amersfoort en in Amersfoort reden er geen rechtstreekse treinen naar Schiphol, dus was ze in de trein naar Amsterdam gestapt. En díe reed nu totaal niet door.
‘Nee, ik kan niet terug,’ zei ze. ‘Ik ben al uren onderweg. Als ik terug wil, lukt me dat niet en mis ik geheid de laatste trein.’
‘Wat ga je dan doen?’ vroeg Simone.
‘Geen idee. Door naar Schiphol, denk ik.’
Het was bomvol in de trein. Ella had gelukkig een zitplaats kunnen krij- gen, maar overal stonden mensen hutjemutje op elkaar. Ze had zich een heel andere kerstavond voorgesteld. Eentje waarbij ze in het vliegtuig zou stappen naar de zon, zee en palmbomen om daar een soort kerst te vieren.
Ella hield niet van kerst. Haar familieleden deden er al jaren niets aan en liepen zich vooral te storen aan de hogere prijzen in de winkels en het achterlijke gedrag van anderen. Zelf vond ze het vooral te koud en don- ker. Met haar winterdepressie was de decembermaand altijd de zwaarste tijd van het jaar. Het gebrek aan zonlicht was dan echt aan het toppunt
gekomen en ze voelde zich allesbehalve goed. Ze kon hele dagen op bed blijven liggen en de wereld was voor haar gevoel tegen haar.
Dit jaar wilde ze het anders doen. De zon opzoeken, alleen. Weg van alle drukte en de kou.
En nu zat ze toch in de drukte die ze zo had geprobeerd te vermijden. Het was al halftien ‘s avonds en ze had geen idee waar ze zou belanden.
‘Ik ga nu ophangen, succes!’ zei Simone.
Ella hing op en zuchtte diep. Wat een shitzooi dit!
‘Gaat je vlucht niet meer?’
Ze keek op. Een man met een normaal postuur, donkere ogen en een drie- dagenbaardje stond in het gangpad. Hij keek haar met een vriendelijke glimlach aan.
‘Nee,’ antwoordde ze. ‘Ik heb net te horen gekregen dat hij geannuleerd is. Misschien maar goed ook, want ik was niet eens meer op tijd op Schip- hol gekomen.’
‘Mijn vlucht vertrekt ook niet meer,’ zei hij. ‘Ik wil nog naar de luchthaven gaan om informatie te vragen. Zullen we het laatste stuk samen reizen?’
Nu zag ze pas dat hij een grote rugzak bij zich had. Dankbaar nam ze zijn aanbod aan. Ze was nu al zo lang onderweg dat ze gezelschap wel kon gebruiken.
De conducteur riep opnieuw om dat ze flinke vertraging hadden opgelo- pen, maar dat ze nu toch echt Amsterdam binnenreden.
Het duurde even toen ze uit waren gestapt. De man was netjes op Ella blijven wachten en samen liepen ze naar het perron om op de trein te stappen naar Schiphol. Ze konden gelukkig bij elkaar zitten en wonder boven wonder reed de trein al snel weg.
Ella raakte in gesprek met de man. Hij heette Nick en was op reis naar Thailand om kerst te vieren met vrienden die hij al twee jaar niet had ge- zien. ‘Jammer dat ik nu wat later aan moet komen,’ zei hij.
Hij was opgewekt, merkte ze. Het weer buiten had op hem duidelijk niet de invloed die het op haar altijd had. Of hij was er goed in om alles te verbergen.
Elke keer als Ella op Schiphol kwam, verbaasde het haar dat het zo groot was. Alles was nu ook prachtig versierd met kerstlampjes en er stond een heuse kerstboom. En het was druk. Overal waren mensen die zuchtend keken naar de borden met vertrektijden. Het grootste deel van de vluch- ten ging niet door. Ella zag bij iedere informatiebalie gigantische rijen.
‘Laten we allebei eens bij onze eigen maatschappij gaan informeren hoe
het zit,’ stelde Nick voor. ‘We kunnen elkaar altijd weer hier treffen, bij de kerstboom, want ik vermoed dat we voorlopig nog niet weg kunnen.’
‘Goed idee,’ zei Ella.
De rij bij de informatiebalie die ze moest hebben was immens lang. Voor de zekerheid sprak ze een man aan die overduidelijk bij de maatschappij hoorde: ‘Is dit de rij voor de vluchten van KLM?’ vroeg ze. ‘Mijn vlucht is namelijk geannuleerd.’
‘Dit is wel de rij, maar om heel eerlijk te zijn heeft het weinig zin om aan te sluiten,’ antwoordde de man. ‘De loketten sluiten namelijk om tien uur en dat is over een paar minuten.’
Ze kreunde. ‘Wat moet ik nu dan doen?’ vroeg ze. Ze was de wanhoop na- bij.
‘Ik raad je aan het informatienummer te bellen,’ zei de man. Hij zei het vriendelijk, maar ze kon hem wel wurgen. Natuurlijk gingen al deze me- dewerkers straks naar huis, om morgenvroeg een kerstontbijt te hebben met hun familie. Wat kon het hen schelen dat er hier duizenden gestran- de mensen waren?
Ella keek om zich heen. Wat moest ze nu doen? Terug naar de kerstboom en hopen dat Nick ook nog zou komen? Misschien had hij meer geluk en bleven ze bij Singapore Airlines de mensen langer helpen. Dat betekende dat ze alleen moest zitten wachten, maar wat kon ze anders?
En dus liep ze terug naar de kerstboom, zette haar koffer op de grond en ging er tegenaan zitten. Alle bankjes waren toch al bezet.
Ondertussen keek ze naar de mensenmassa. Iedereen zag er verslagen uit. Mensen van allerlei nationaliteiten liepen door elkaar. Er waren kleine kinderen, bejaarden en mensen die overduidelijk kerstplannen hadden en een lelijke kersttrui of kerstmuts droegen. Sommige mensen waren boos in hun mobiel aan het praten. Wat een toestand!
‘Hè, je bent er al.’ Nick stond opeens voor haar. Ze had hem niet eens aan zien komen, omdat ze zo druk was geweest met het kijken naar de mensenmassa. Hij had twee kartonnen bekers in zijn handen. ‘Ook geen geluk dus?’
‘Nee, de balies zouden gaan sluiten.’
‘Bij mij ook.’ Nick gaf haar een bekertje. ‘Warme chocolademelk, ik dacht dat je daar wel trek in had.’
‘Lief, bedankt!’ Ze nam het bekertje aan en vouwde haar vingers om het karton heen. De warmte die eraf kwam was erg prettig, want ze merkte nu pas hoe koud ze het had.
Nick zette zijn rugzak naast haar koffer en kwam ook op de grond zitten.
‘Ik ben bang dat de hotels volgeboekt zijn,’ zei hij. ‘En bij de taxi’s staat een enorme rij. We zullen hier moeten blijven.’
‘Bah,’ mompelde Ella. ‘Ik hou al niet van Kerstmis, maar dit maakt het nog vele malen erger.’
‘Het valt allemaal best mee,’ zei Nick. ‘We hebben chocolademelk, en we zitten niet meer in die vervelende trein.’
Ze keek hem aan. ‘Hoe doe je dat, zo optimistisch zijn? Dit is echt een kut- situatie.’
Hij haalde zijn schouders op. ‘Het kan altijd erger. Dat is mijn motto. Posi- tief blijven, daar kom je uiteindelijk veel verder mee.’
‘Ik denk het,’ zei ze. Ze rilde. De vloer was niet bepaald warm en hoe lan- ger ze stil zat, hoe kouder ze het kreeg. Ze nam een slok van haar drinken en hoopte dat ze het daardoor een beetje warmer kon krijgen. Het hielp niet echt. Kwaad wreef ze over haar armen. Straks werd ze nog ziek ook.
‘Koud?’ vroeg hij. ‘Laten we daar maar wat tegen doen.’ Hij ritste zijn rug- zak open en haalde er twee fleecedekens uit. ‘Zou ik aan mijn vrienden geven, want dit verkopen ze niet in Thailand. Laten we er eentje op de grond leggen en daarop zitten, dan houden we de kou van de grond al tegen.’
Ella stond op en hielp hem met het neerleggen van de deken. Daarna ging ze erop zitten en ze merkte meteen al verschil. Nick legde de andere deken over haar benen heen en kwam naast haar zitten.
‘En jij dan?’ vroeg ze. ‘Nu krijg jij koude benen.’
‘Ik red me wel.’
Ze schudde haar hoofd. ‘Het zijn jouw dekens,’ zei ze. ‘Kom erbij.’
Hij schoof tegen haar aan en trok de deken over zijn benen. ‘Dit scheelt wel,’ gaf hij toe. Ze kon zijn lichaamswarmte voelen.
Ella moest inwendig lachen om de situatie. Als Simone zou horen dat ze onder een deken zat met een man die ze amper kende, dacht ze vast dat Ella gestoord was. Maar gezien de situatie was het niet vreemd. Overal zag ze dat mensen elkaar opzochten.
Ze bleven een tijd praten en leerden elkaar steeds beter kennen. Nick was freelance websitebouwer, ging wekelijks kickboksen en luisterde graag naar rockmuziek.
‘Jammer dat we elkaar op zo’n gekke manier hebben leren kennen,’ zei Nick langzaam. ‘Dit is niet bepaald een goede eerste date te noemen.’
Haar wangen werden rood. ‘Zou je met me willen daten?’ vroeg ze.
‘Ja, waarom niet? Volgens mij ben je een hartstikke leuke meid.’
‘Wauw,’ zei ze. Ze trok de fleecedeken wat meer over zich heen.
‘Zou jij ook met mij willen daten?’ vroeg hij.
Hij bracht haar behoorlijk in verlegenheid, maar tegelijkertijd voelde het nu al vertrouwd bij hem. ‘Ja,’ zei ze dan ook, zonder erbij na te denken.
‘Dan moeten we maar onze telefoonnummers uitwisselen, zodat we na onze avonturen in het buitenland wat kunnen afspreken.’
Ze keek hem aan. ‘Goed,’ zei ze en ze pakte haar mobiel. Dit was voor het eerst dat ze zo gemakkelijk haar nummer gaf. Maar toegegeven, meestal was de volgorde al anders. Dan gaf ze éérst haar telefoonnummer en dáárna lag ze pas naast iemand onder een deken. En dat was dan meestal ook niet bij een enorme kerstboom waar iedereen haar kon zien.
Haar oog viel op de cijfers die de tijd aangaven. 00:13 uur. Het was al mid- dernacht geweest, de tijd vloog voorbij! En dat betekende ook dat het nu officieel kerst was… ‘Fijne kerst,’ fluisterde ze.
‘O, verrek, inderdaad,’ zei Nick.
Ella keek naar de kerstboom boven zich. Kerstmis was niet haar favoriete feestdag en dit was verre van een ideale situatie. Daarna keek ze naar Nick. Maar misschien, heel misschien, viel het allemaal wel mee en was kerst een stuk leuker dan ze altijd had gedacht.
