Cool, zei Briek knikkend. Maar je durft het nooit tegen Jeroen aan te gooien.

Davidsfonds “Junior Journalist” wedstrijd 2021 Tielt Reeks 2: eerste graad secundair onderwijs

(1ste en 2de jaar)

Eerste plaats, neemt deel aan de nationale finale:

Amy Bollaert

Park Uniek, klas 1PU1

De tunneltocht

‘Dus achter een vragende zin zetten we altijd een vraagteken’, legde Jeroen uit. Hij stond vooraan in de klas, te vertellen over verschillende soorten zinnen. Maar de leerlingen letten niet echt op: Briek zat maar een beetje te wiebelen op zijn stoel, Staf tekende vrolijke

gezichtjes op zijn gom en Charles probeerde zijn potlood te slijpen met een lat. Miro had net een papieren vliegtuigje gemaakt toen hij zich omdraaide in de richting van Briek en het met veel trots liet zien.

‘Zelf gemaakt!’, fluisterde hij tegen Briek.

‘Cool’, zei Briek knikkend. ‘Maar je durft het nooit tegen Jeroen aan te gooien.’

‘Hoezo?’, vroeg Miro verbaasd.

‘Pf, gewoon. Omdat jij zo’n dingen nooit durft’, antwoordde Briek.

‘Jongens, stilte graag. Ik ben nog steeds bezig met mijn les’, onderbrak Jeroen het gesprek.

‘Straks, tijdens de pauze, kunnen jullie verder praten. Eerst gaan we het hebben over een mededelende zin.’

‘Maar dat duurt nog zo lang!’, zeurde Miro.

‘En Nederlands al als eerste vak op maandag, dat doe je toch niet!’

‘Ik wel’, zei Jeroen grijnzend. ‘Dus, Miro, vertel me maar welk leesteken er achter een mededelende zin komt.’ ‘Tja, weet ik veel’, zei Miro en hij haalde zijn schouders op. ‘Maar dit hebben jullie al lang geleerd!’, ging Jeroen verder. ‘Eh… een uitroepteken misschien?’, gokte Miro. ‘Nee, Miro. Dat staat al bij een uitroepende of bevelende zin’, zei Jeroen hoofdschuddend. ‘Probeer het nog maar eens.’ ‘Eh… een vraagteken dan?’, gokte Miro opnieuw.

‘Nee, Miro. Dat hebben we net al gebruikt.’, zei Jeroen weer. ‘Ja, en nu wordt het natuurlijk wel gemakkelijk.’ ‘Gemakkelijk?’, herhaalde Miro verbaasd met grote ogen. ‘Tja, eh… een dubbele punt, dan?’ ‘Nee, Miro!’, zei Jeroen opnieuw.

‘Geen dubbele punt, een ander soort…’

‘Denk toch eens na, jij!’, fluisterde Briek Miro al lachend in het oor.

‘Punt!’,

En terwijl Jeroen dat zo luid zei, had hij een stift gepakt van het bord waarvoor hij stond om daar een heel groot punt mee te tekenen op het bord… maar door zijn kracht had hij daar per ongeluk al veel te hard mee gedrukt en was er een gat ontstaan in het bord! Een heel groot gat, en het was ook al in de muur achter het bord gekomen… waardoor er een soort tunnel was ontstaan die nog heel lang doorliep door de omringende muren van het klaslokaal en daarna ook nog door andere muren van het schoolgebouw.

Even werd het muisstil in de klas, want niemand wist nog wat te zeggen. Zelfs Miro en Briek niet meer!

‘Tja, dat komt ervan, Jeroen’, zei Staf plotseling. ‘M-maar… H-heb ik dat net echt gedaan?!’, vroeg Jeroen ongelovig aan zijn leerlingen.

‘Eigenlijk wel Jeroen, als ik tenminste nog niet blind of dement word’, zei Staf knikkend.

‘Ik heb het ook zien gebeuren, Jeroen’, stemde Charles in. ‘En nee, ik ben nog niet blind of dement.’ ‘Dat denk jij’, zei Ilyana meteen.

‘Maar ik heb je tijdens die toets van Engels zo hard af zien kijken… je hing echt boven mijn blad, dus dat zegt volgens mij al genoeg over jouw ogen.’ ‘Maar ik ben niet dement!’, zei Charles verontwaardigd.

‘Daar zou ik ook al aan beginnen twijfelen als ik kijk naar wat jij uiteindelijk ingevuld hebt op die toets, want dat waren ook nog eens andere antwoorden dan ik had.’

‘Dan heb ik jouw antwoorden waarschijnlijk niet goed gezien’, antwoordde Charles, en toen sloeg hij meteen een hand voor zijn mond.

‘Eh… door jouw handschrift, bedoel ik’, verbeterde hij zichzelf nog snel.

‘Maar wat moet ik hier nu mee, leerlingen?!’, vroeg Jeroen wanhopig.

'Sven wordt namelijk echt razend als hij dit ziet… dat wil ik niet meemaken!’

‘Je kan dit ook gewoon verzwijgen voor hem’, stelde Wout voor.

‘Of hang daar eens iets over, over dat bord’, zei Baptiste knikkend. ‘Geen kat die er dan nog iets van zal merken, van dat gat.’

‘Ja! Een tunnel om in te kruipen!’, zei Staf enthousiast.

‘Eh, nee… laat dat maar’, begon Jana te rillen. ‘Je weet nooit waar zo’n tunnel uitkomt…’

‘Inderdaad, ergens in een verlaten steegje, in een nachtwinkel, in een wc…’, somde Midas op. ‘Het kan allemaal.’ ‘Gast, jij leest teveel strips!’, zei Charles onmiddellijk.

‘Toch vind ik dat we in die tunnel moeten kruipen’, hield Staf vol. ‘Laten we erover stemmen.

Wie ook vindt dat we erin moeten kruipen, moet zijn of haar hand in de lucht steken.’

Meteen al gingen 17 handen de lucht in, alleen Jana had haar hand niet opgestoken.

En Jeroen trouwens ook niet, want hij wilde gewoon een oplossing vinden om die tunnel te verbergen.

Maar aangezien de meerderheid van de klas de tunnel wel wilde ontdekken, kon hij dat toch niet meer weigeren en zei hij maar dat het mocht.

‘Maar ik ga voorop!’, zei hij wel, en dat vonden de leerlingen prima (vooral Jana vond dat een geruststellende gedachte).

In een rijtje kropen Jeroen en zijn leerlingen even later in de donkere tunnel. Die sloeg meteen al rechtsaf, dus deden Jeroen en zijn leerlingen dat ook.

De meeste leerlingen hadden in het begin van de tunneltocht nog heel veel zin om de tunnel te gaan verkennen, maar naarmate hij vorderde, werd het er steeds donkerder en ontstond er lichte paniek. Toch bleven ze doorgaan en al vlug sloeg de tunnel opnieuw af naar rechts (en dat zou nog wel een paar keer gebeuren, aangezien de tunnel eerst doorliep door een deel van de muren die het klaslokaal omringden). Ondertussen begonnen de leerlingen alvast te fantaseren over of er aan het einde van de tunnel ook ‘iets’ zou liggen. ‘Zoals een schat of zo...’, dacht Midas hardop.

‘Een schat!’, riep Anaïs uit.

‘En wat voor schat zou dat dan zijn?’, vroeg Lotte aan Midas.

‘Dat weet ik nog niet’, antwoordde Midas. ‘In ieder geval iets als uit een spannend boek, iets dat daar al eeuwen ligt, aan het einde van deze geheimzinnige tunnel. Iets dat al

eeuwenlang wacht om ontdekt te worden door mensen.’

‘Dat zou wel mooi zijn’, knikte Charles.

‘Ik ben vooral benieuwd hoe deze tunnel ontstaan is’, zei Baptiste nadenkend.

‘Ja, dat is pas iets om over na te denken’, knikte Wout. ‘Misschien komen we daar dan nog wel achter.’

‘Ja, misschien wordt dat de schat die wij gaan vinden op het einde van deze tunnel’, stemde Hidde in. ‘Het verhaal van hoe deze tunnel ontstaan is…’

‘En wat als we nu geen schat vinden?’, dacht Ilyana hardop.

‘Dan gaan de jongens dat niet leuk vinden’, lachte Jana.

‘Er moet toch wel iets liggen!’, vond Briek.

‘Dat moeten we nog even afwachten’, zei Jeroen.

‘Maar het kan, misschien…’

Nog een paar gesprekken later sloeg de tunnel weer af naar rechts.

‘Pfff, duurt dit eigenlijk nog lang, Jeroen?’, vroeg Wout zuchtend.

‘En dat vraag je aan mij!’, zei Jeroen meteen.

‘Maar dat weet ik niet, het was tenslotte ook niet mijn ‘geweldige’ idee om in deze tunnel te kruipen…’ En terwijl Jeroen die laatste zin zei, keek hij een beetje geïrriteerd naar Staf.

‘Eh… nee, het duurt niet lang meer, Wout’, zei Staf vlug.

‘Is iedereen daar nog mee?!’, riep Jeroen naar de achterste leerlingen van het rijtje. ‘Ja!’, riep Charles vanaf daar.

‘Maar Jana wordt een beetje duizelig, is dat normaal?’

‘Eh, nee!’, zei Jeroen meteen.

‘Kom dan maar naar hier, Jana, dan houd ik wel in de gaten dat er niets gebeurt met je.’ En Jana kroop naar het voorste gedeelte van de rij.

‘Ja! Nog een afslag!’, zei Ilyana plotseling. ‘Nu naar links’, merkte Baptiste op, en dus sloeg iedereen toen af naar links.

‘Yes! De schat komt steeds dichterbij…’, zei Hidde al fantaserend over het einde van de tunnel en welke schat (als die er was natuurlijk) daar zou liggen.

Plotseling begonnen de leerlingen veel sneller vooruit te kruipen, en zelfs Jeroen kreeg opeens een beetje ‘haast’. Na nog wat bochten naar rechts, links, links, links en rechts kwam de groep eindelijk aan bij het einde van de tunnel…

En daar zag Kato plotseling iets liggen.

‘Kijk daar eens!’,

‘Daar ligt… iets!’ En ze wees naar een plekje dat nog iets verderop was en waar inderdaad IETS lag… ‘De schat!’, riep Charles uit.

‘Kom, eropaf!’, zei Briek meteen.

Nog helemaal vol spanning en veel overtuiging dat die schat heel cool zou zijn, kropen de leerlingen ernaartoe, tot ze ontdekten…

Dat de schat geen schat, maar een stapel oefenblaadjes voor Nederlands was om te oefenen op juiste leestekens plaatsen bij verschillende soorten zinnen!

(Dus waarover Jeroen nog les had proberen geven.)

‘Yes!!! Dat vind ik nu pas een schat!’, zei Jeroen grijnzend, maar uiteraard was hij de enige die dat vond.